Ινδία Περιπετειες στην Απιστευτη Ινδια!

[KLEOPATRA]

Ευχαριστω για τη ματια σου Ερση μου σ αυτη την ιδιαιτερη και γοητευτικη χωρα!

 

[meli]

Φοβερη περιγραφη φιλεναδα!!!!!!

 

[YBONNH]

Ξανα-διαβασα ολη την ιστορια απ' την αρχη!
Ευχαριστω Ερση...για τις περιγραφες, για τις ιστορικες λεπτομεριες, για τα σχολια.
Επισης για τις χιουμοριστικες λεπτομεριες που με εκαναν να γελαω μονη μου
Περιμενω τη συνεχεια...

 

[ioanna karagianni]

Ναι ναι ωραία όλα αυτά μήπως είναι καιρός να συνεχίσουμε τώρα; Κάνε μια προσπάθεια ρε φιλενάδα, προβλέπω να με κλείνει το χιόνι, θέλω συμπαράσταση, θέλω ιστορίες, θέλω περιπέτεια. Πόσες γάτες θα ταΐσω; πόσους χιονάνθρωπους θα φτιάξω;

 

[dmdoc]

...της έβαλε τρικλοποδιά το Βερολίνο.Θα ανασυνταχθεί και θα συνεχίσει...

 

[ioanna karagianni]

Εμείς φταίμε που την αφήσαμε να φύγει. Που πας κυρά μου και παρατάς το κοινό σου. Πάω να δω αν το έστρωσε.

 

[YBONNH]

Ε, τι εγινε; Το εστρωσε;

 

[soudianos]

Εμείς φταίμε που την αφήσαμε να φύγει. Που πας κυρά μου και παρατάς το κοινό σου. Πάω να δω αν το έστρωσε.

Να ξέρεις ότι είναι παραδίπλα... κουβεντιάζει για βερολινέζικα μενού,
και μ έπιασε λιγούρα γιατί έχει κολλήσει το άντερο μου απ την νηστεία η μέρα πούναι σήμερα... Πέτα Ιωάννα καμιά χιονόμπαλα προς τα δω γιατί δεν το βλέπω νάρχεται

τι ύψος πήρε ο αετός σου;;;;;;;

 

[ioanna karagianni]

Ποιός αετός καπετάνιε; με τέτοια βροχή και αέρα που έχει από το πρωί, ούτε αετό πετάξαμε ούτε σπουργίτι.

 

[ΕΡΣΗ]

Pushkar

Σύμφωνα με τον ξεναγό μας πρώτα θα κατευθυνόμασταν προς το ξενοδοχείο και μετά θα πηγαίναμε στο Pushkar. Δε μπορούσαμε να πάμε κατευθείαν γιατί μεσημέρι οι ναοί ήταν κλειστοί. Θα άνοιγαν ξανά το απόγευμα.

Η κρίσιμη στιγμή είχε φθάσει. Έπρεπε να το ομολογήσω. Άλλη αναβολή δεν έπαιρνε. Πήρα τον αδιάφορο τόνο του στυλ της Ωντρευ Χεμπρουν όταν κάνει το πρώτο της ντεμπούτο στην υψηλή κοινωνία στο μιούζικαλ «Ωραία μου Κυρία» και σιγοψιθυρίζοντας “ the rain in Spain stays mainly in the plain” και με ύφος ελαφρά απόμακρο το πέταξα. «Θα μείνουμε εκτός Pushkar» «Α! Μα γιατί;» ρώτησε επίσης ψιλοαδιάφορα ο αφέντης. «Η πόλη του Pushkar είναι η πιο ιερή πόλη μετά το Βαρανάσι. Δεν επιτρέπεται εντός της περιφέρειας της η κατανάλωση αλκοόλ και κρέατος. Οπότε για διατροφικούς λόγους μας πηγαίνουν πάρα έξω» «Α! μάλιστα! Πόσο μακριά θα είμαστε από την πόλη;» «Γύρω στα 6 χιλιόμετρα» «Εντάξει, κανένα πρόβλημα» Ανέπνευσα βαθιά και το ξεστόμισα: «Ξέρεις θα κοιμηθούμε σε σκηνές» Σιωπή…..Σιωπή…..Σιωπή….. Εγώ σκεφτόμουν: «Πες κάτι σε παρακαλώ» «Και γιατί δε διαλέξαμε να μείνουμε σε κανένα κανονικό ξενοδοχείο;»

Πήγα να απαντήσω ότι όταν το έκλεινα μου φάνηκε καλή ιδέα γιατί δεν είχα φανταστεί το τόσο κρύο, αλλά εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και μάθαμε τα νεώτερα της ξεμυαλισμένης: Είχε προσγειωθεί στο Δελχί επιτέλους, αλλά παρέμενε εκεί, καθότι έπρεπε κάποιος καβαλιέρος να την περάσει από τον έλεγχο του τελωνείου. Το πρακτορείο προθυμοποιήθηκε να στείλει αυτό αξιόπιστο, έντιμο και με σοβαρές προθέσεις και προοπτικές νέο, αλλά προκείμενου να γίνει κάτι τέτοιο ήθελε εξουσιοδότηση από τον αφέντη υπογεγραμμένη στην αστυνομία και το αντίγραφο του baggage claim το οποίο φυσικά το είχαμε μαζί μας. Ο αφέντης αρνήθηκε να εμπιστευθεί σε κουριερ το μοναδικό αποδεικτικό του ότι κάποτε είχε φέρει μαζί του στο αεροπλάνο μια βαλίτσα. Ένιωθε ανασφαλής ότι έτσι και χανόταν το σχετικό έγγραφο η βαλίτσα θα έμενε δια παντός να σκονίζεται στο αεροδρόμιο Indira Gandhi στο Δελχί. Υπήρξε λοιπόν σκληρός: «Όχι!» της είπε «τώρα δε σε θέλω πια! Έχω καλυφθεί με χειμωνιάτικα τα οποία εσύ δε διαθέτεις και έτσι που έχεις πάρει την συνήθεια να σουρτουκεύεις, δεν έχω καμία διάθεση να κυνηγιόμαστε γύρω στο Ρατζασταν. Εμείς πλέον κάθε βράδυ θα κοιμόμαστε αλλού. Θα σε γυρέψω όταν επιστρέψουμε στο Δελχί». Η λεγάμενη κράτησε πόζα και δε μας απάντησε.

Ο δρόμος άρχισε να γίνεται ανηφορικός με στροφές. Επιτέλους! Μια διάφορα από το ταψί πάνω στο οποίο ταξιδεύαμε τόσες ημέρες. Και επιτέλους λίγη βλάστηση.

Ο ξεναγός μας είπε ότι τέτοια μεσημεριανοί ώρα που φθάσαμε οι ναοί ήταν κλειστοί, όποτε θα μπορούσαμε να πάμε για καμιά ώρα στο ξενοδοχείο μας να φρεσκαριστούμε και μετά θα πηγαίναμε στην πόλη. Στη λέξη «ξενοδοχείο» ο αφέντης μου έριξε ένα εύγλωττο βλέμμα. Το ξενοδοχείο ήταν πέρα από την πόλη. Αφήσαμε την άσφαλτο και μπήκαμε σε χωματόδρομους. Περάσαμε από ένα χωριό και από κάτι τσαντίρια- ο Βισνου να τα κάνει- που έμεναν τσιγγάνοι. Παντού και πάντα υπάρχουν και ακόμη φτωχότεροι.

Φθάσαμε στην ερημιά πάνω σε έναν λόφο που δέσποζε στην περιοχή. Εκεί ήταν στημένα κάτι σπιτάκια ξύλινα που εσωτερικά ήταν επενδεδυμένα με πανί. Με κανονικό μπάνιο και όλον τον εξοπλισμό ενός δωματίου. Αυτές ήταν οι σκηνές.
Επιτέλους είχε ζεστάνει και κάτω από τη λιακάδα απολαύσαμε ένα καφέ- ο Κρίσνα να τον κάνει- χωρίς τα μπουφάν μας. (Τα πουλόβερ μας φυσικά και τα φορούσαμε, δεν πήραμε θαρηττα).

Στα ριζά του λόφου είδα να κτίζουν κάποιο ξενοδοχειακό κατάλυμα. Ρώτησα λοιπόν αν επρόκειτο για καμία επέκταση του δικού μας. Η απάντηση με άφησε ξερή: επρόκειτο για μια ινδοαιγυπτιακή joint venture επιχείρηση. Πλησιάζοντας το γιαπί καθώς φεύγαμε διέκρινα μέσα στην αυλή τεραστία τσιμεντένια γερακομορφα αγάλματα του αρχαίου αιγυπτιακού θεού Ώρου. Μάλιστα! Η αρχιτεκτονική των υπόλοιπων κτιρίων είχε κάτι από τις κολώνες του Καρνακ σε συνδυασμό με την μογγολική αρχιτεκτονική και με μπόλικα ινδουιστικά στοιχεία. Μια ομορφιά! Σε πέντε χρόνια αυτό το γαλήνιο περιβάλλον πολύ φοβάμαι ότι θα έχει γίνει ένα είδος τοπικής Disneyland.

Γυρίσαμε τον δρόμο πίσω και φθάσαμε στο Pushkar το οποίο έχει 500 ναούς. Δε θα τους βλέπαμε φυσικά όλους. Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στον ναό του Βράχμα, σε έναν από τους πιο ιερούς ναούς όλης της Ινδίας. Στον ναό που κάθε Ινδός οφείλει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να έρθει να προσκυνήσει. Πρόκειται για τον Jagatpita Brahma Mandir ο οποίος είναι αφιερωμένος στον θεό Βράχμα, στον ύψιστο θεό της ιερής τριάδας των θεών (οι δυο άλλοι θεοί είναι ο Βισνου και ο Σίβα). Παλαιότερα ο ναός στο Pushkar ήταν ο μοναδικός ναός που του ήταν αφιερωμένος. Τα τελευταία χρόνια όμως προστέθηκαν και άλλοι μερικοί στην Ινδία-λίγοι όμως σχετικά με τη δύναμη αυτού του θεού δημιουργού. Η έλλειψη αυτή συσχετίζεται με ένα είδος κατάρας η οποία του έχει επιβληθεί. Οι γνώμες διίστανται για την αιτία της κατάρας. Η πρώτη και πιο mainstream ιστορία λέει ότι μια και περίμενε τη γυναίκα του να έρθει να τον απαντήσει στο Pushkar για να παρευρέθη στην εξαγνιστική τελετή yajna που θα έκανε, αλλά αυτή καθυστερούσε (όχι ότι έφταιγε η ίδια, αλλά και αυτήν την είχε στήσει η ακολουθία της) ο Βράχμα τα πήρε στο κρανίο και παντρεύτηκε μια άλλη, μια κοινή θνητή την οποία θεοποίησε. Όταν έφτασε η θεά όπως ήταν αναμενόμενο άστραψε και βρόντηξε. Του έριξε λοιπόν και μια κατάρα να μην λατρεύεται πουθενά αλλού παρά μόνο στο Pushkar.

Η δεύτερη ιστορία έχει ως αφανή ήρωα έναν θεό της λαγνείας δημιούργημα και αυτός του Βράχμα. Αυτός ως θεός θέλοντας να αποδείξει ότι –αν και δημιούργημα- είναι στην ουσία ο ισχυρότερος όλων των θεών, αποφάσισε να πειράξει τον ύψιστο θεό δημιουργό Βράχμα. Ο Βράχμα κατακυριευμένος από τον δαίμονα της λαγνείας και μια και δεν έτυχε να βρίσκεται στα πέριξ καμία θεότητα που θα του ταίριαζε πήγε και την έπεσε στην Saraswati, τη θεά της Σοφίας και των Τεχνών, (είναι κάπως παρεμφερής θεότητα με τη θεά Αθηνά, χωρίς όμως τον πολεμικό της χαρακτήρα συν κάποια χέρια παραπάνω: από τέσσερα έως οκτώ). Δεδομένου ότι η θεά αυτή ήταν επίσης δημιούργημα του Βράχμα ήταν κάπως σαν κόρη του και το αμάρτημα θα ήταν ακόμη πιο μεγάλο. Η Saraswati φρόντισε να του το υπενθυμίσει εγκαίρως, πρώτου υπάρξουν αλλά παρατράγουδα, ο Βράχμα καταντράπηκε μεν, αλλά όμως ο πειρασμός εξακολουθούσε να τον ταλανίζει, όποτε και ρίχτηκε στη φωτιά για να κάψει αυτό ανυπάκουο σώμα και κατόπιν το αντικατάστησε με ένα άλλο που ήταν πιο ήρεμο. Με αυτό τον τρόπο αφού ξεπέρασε το θέμα της λαγνείας ο Βράχμα, για να μην ξαναέχει και κανένα θεματάκι αργότερα, έδωσε την πέτρα του σκανδάλου Sarawati στον Σίβα για γυναίκα του. Αυτή πάλι, μια και ήταν πολύ καλή φίλη με την πρώτη σύζυγο του Σίβα, τη θεά του πλούτου Laxmi, αποφάσισε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και να μην διεκδικήσει καμία ιδιαίτερη θέση σε αυτό το σπιτικό. Άλλωστε η μόρφωση, η επιστήμη και οι τέχνες χρειάζονται διαρκώς φροντίδα, όποτε πολύς χρόνος δεν της έμενε για τις υποχρεώσεις του γάμου. Τέλος πάντων αυτά όσον αφορά τα οικογενειακά τους. Όμως η προσβολή που έκανε ο δημιουργός προς το δημιούργημα-κόρη του ήταν τόσο βαριά που επέπεσε κατάρα επί της κεφαλής του θεού να μην λατρεύεται παρά μόνο σε αυτό το μέρος και πουθενά άλλου. Και μέχρι προσφάτως ετηρειτο αυτός ο όρος και στο Pushkar υπήρχε ο μοναδικός ναός ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον Βράχμα.

Φτάσαμε: Αφήσαμε τα παπούτσια μας σε ένα μαγαζί να μας τα φυλάνε και καλτσωμενοι (ευτυχώς) πήραμε το δρόμο για να φθάσουμε στον ναό, με τα μάτια χαμηλά, όχι από καμία ιδιαίτερη θρησκευτικότητα, αλλά για να μην πατήσουμε τίποτε-ξέρετε εσείς….

Μια που ήρθε το θέμα στη θρησκευτικότητα να σας πω ότι δεν… Δεν είμαι ιδιαιτέρως θρησκευόμενη, αλλά υπάρχουν ορισμένοι χώροι εξαιρετικά υποβλητικοί οι οποίοι μου εμπνέουν ένα συναίσθημα κατάνυξης. Το έχω αισθανθεί και σε βυζαντινές εκκλησίες και σε γοτθικές (σε μπαρόκ και αναγεννησιακές μπα… με τίποτε), σε τζαμιά και σε συναγωγή και σε κάποιες παγόδες στη Βιρμανία. Οι ινδουιστικοί ναοί πάλι δε μου έβγαλαν αυτό το συναίσθημα. Επομένως δεν κινδυνεύω να με χάσετε και να κυκλοφορώ με κουρεμένο κεφάλι και να απαγγέλλω ΧΑΡΕ ΚΡΙΣΝΑ.

Ανεβήκαμε κάτι μαρμάρινα σκαλοπάτια Περάσαμε τις πύλες του ναού. Ο ναός που αντικρίσαμε λυπάμαι που το λέω, αλλά δε μας έκανε και τόση εντύπωση. Ενώ ο νεαρός ξεναγός μας έτρεμε από συγκίνηση, εμείς τελείως ξένοι προς αυτή τη θρησκεία και μάλλον απογοητευμένοι από το την όλη εμφάνιση του ναού, ο οποίος είχε κολώνες βαμμένες στο χρώμα της λεβάντας (αν κατάλαβα καλά αυτό είναι και το χρώμα με το οποίο εμφανίζεται ο Βράχμα στις διάφορες απεικονίσεις του) και στέγη σε ένα σκούρο πορτοκαλί της σκουριάς, εμποδίζοντας να φανεί το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος. Ο ξεναγός μας έπηξε στην ξενάγηση σε αυτόν τον ναό, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει ζωή 2.000 ετών, κάποτε όμως πρέπει να καταστράφηκε τον 14ο αιώνα και ξανακτίσθηκε πάλι, αλλά ξανακαταστράφηκε τον 17ο αιώνα σε κάποια επιδρομή Μογγολων (εκείνου του αχώνευτου αυτοκράτορα Aurangzeb) και ξανακτίστηκε πάνω στα ερείπια του σχεδόν αμέσως. Η φρέσκια μπόγια δεν επιτρέπει στον επισκέπτη να καταλάβει την παλαιότητα του μνημείου αυτού.

Στα ενδότερα υπάρχει μια ιερή εικόνα που απεικονίζει τον Βράχμα μετά της δεύτερης συμβίας του. Εκεί υπάρχει και μια ασημένια χελώνα της οποίας αγνοώ τη σημασία. Στο προαύλιο υπάρχει το γλυπτό του Indra ο οποίος είναι η θεότητα της ομορφιάς και κάποιας άλλης αρσενικής θεότητας, της οποίας ξεχνώ το όνομα, αλλά ήταν θεότητα του πλούτου. Σιγά που η εν λόγω θεότητα θα με θυμηθεί ποτέ! Ο Indria πάλι…. Μεγάλη η χάρη του. Οι Ινδοί, πολύ πιο πρακτικοί άνθρωποι από εμένα και εν γενεί πολύ πιο φτωχοί, μνημόνευαν εξαιρετικά την εν λόγω θεότητα με πρόσφορες. Ο ταλαίπωρος Indra έμενε ρέστος. Όποτε και λίγο πολύ όλοι οι Ινδοί είναι ολίγον κακορίζικοι. (Ακούς vario? Νομίζω ότι το θέμα αυτό το έχουμε λυμένο). Πάντως ούτε πλούσιοι είναι, όποτε μάλλον ούτε ο πολυμνημονευόμενος θεός τους έκανε και κανένα χατίρι! Πάντως σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι οι πλούσιοι Ινδοί είναι πιο πολυάριθμοι από τους όμορφους.

Περιπλανηθήκαμε λίγο στην αγορά του Pushkar. Υποτίθεται ότι στο Pushkar φύονται τα πιο αρωματικά τριαντάφυλλα, από όπου βγάζουν σχετικά αποστάγματα. Το Pushkar βρίθει τέτοιων μαγαζιών τα οποία πωλούν αρώματα, ροδόνερο, εκχυλίσματα κλπ. Κατά τα αλλά μια από τα ίδια: φούστες με καθρεφτακια, πουκαμίσες με κρόσσια και ταγάρια: όλος ο ενδυματολογικός εφιάλτης της νιότης μου. Και πλασμίνες! Άπειρες! Κάπου φύονται αυτές! Δεν υπάρχει περίπτωση. Υπάρχει δένδρο πασμινιά και κατόπιν αυτού υπάρχουν και πασμινεώνες. Είναι απολύτως βέβαιο.

Επισκεφθήκαμε και έτερο ναό του οποίου το όνομα δε μπορώ να θυμηθώ ο οποίος ντο σαφώς ωραιότερος από την διασημότητα που επισκεφθήκαμε μόλις προηγουμένως. Όμως εδώ δεν μπορούσαν να μπουν στα ενδότερα οι άπιστοι και έτσι μόνο από την ανοικτή πόρτα μπόρεσα να δω μια χρυσή στήλη η οποία ανέβαινε και ανέβαινε προς τα ουράνια και τελειωμό δεν έβλεπα εκ του μακρόθεν. Κάποια ιερή σημασία είχε αυτή η στήλη, μου την είπαν αλλά μη μου ζητήσετε να σας την πω γιατι δεν τη θυμάμαι άλλο πια.

Φύγαμε από τον ναό και κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη. Αχ! Και τώρα πώς να περιγράψω την απογευματινή ώρα με το πλάγιο διαυγές φως που γλύκαινε το τοπίο με τους γύρω λόφους, πώς να περιγράψω την αρυτίδωτη λίμνη και τις τέλειες αντανακλάσεις των κτιρίων στα νερά της; Την ησυχία λόγω έλλειψης πλήθους; Τα περιστέρια που φτεροκοπούσαν σκύβοντας πάνω στη λίμνη και στο είδωλο τους; Τα σκαλοπάτια που κατέβαιναν μέχρι το νερό; Τους λιγοστούς λόγω ώρας ιερείς και ασκητές; Τον μουσικό ο οποίος προσευχόταν παίζοντας μουσική μπροστά από τα αγάλματα των θεών του; Τον ήλιο που έδυε; Τους ελάχιστους ανθρώπους που έπαιρναν το καθαρτήριο λουτρό τους; Κάποια αγόρια που δοκίμαζαν το πέταγμα του χαρταετού, μια και σε δυο ημέρες είχαν ένα μεγάλο πανηγύρι όπου όλα τα παιδία θα πετούσαν αετό; Ένα μοσχάρι πάνω στα σκαλοπάτια εγκλωβισμένο από το άπειρα περιστέρια που ήταν ολόγυρα του, να μην ξέρει που να πατήσει για να φύγει και να κάθεται εκεί μετέωρο και ακίνητο κοιτάζοντας με περιέργεια εμάς πως μετακινούμασταν με τόση άνεση ανάμεσα στα περιστέρια. Τα πιθήκια τα οποία κυνηγιόντουσαν στις στέγες; Μια ομάδα ανθρώπων έξω από ένα μαγαζί να συζητούν ήρεμα και γελαστά για κάποιο καθημερινό θέμα έχοντας την πλάτη γυρισμένη στη λίμνη και στην τόση ομορφιά; Πως με λόγια να περιγράψει κανείς τη σιγαλιά; Σαν το φως του ήλιου που έδυε να απορροφούσε μέρος της έντασης των ήχων και να τους απέδιδε πιο μουντούς και υπόκωφους. Φύγαμε αμίλητοι, μην και ταράξουμε τη γαλήνη και χαραχθεί η επιφάνεια της λίμνης.

 

[elenara88]

επιτελους!!!!
αχ βρε Ερση μου αυτος ο αφεντης τι "τραβαει"...
Υπεροχο και αυτο το κομματι...
Τελικα μαλλον δεν ειναι και πολυ καλη ιδεα να παμε Δεκεμβρη Ινδια πολυ κρυο βλεπω
Αναμενουμε την συνεχεια

 

[meli]

Καταπληκτικη αφηγηση,οπως παντα!!!