Κιργιστάν Περιπέτειες στην Κεντρική Ασία (Κιργιστάν)

[zmaria]

Λοιπόν έχεις κάνει το Κιργιστάν πολύ συμπαθητικό να ξέρεις!!!

 

[underwater]

Σας ευχαριστώ πολύ!
Κι εμένα τώρα που τα γράφω με έχει πιάσει μια νοσταλγία πρέπει να πω!

 

[Rosa]

Και κάπου εδώ θα εμφανιστεί ο Ιζνογκούντ, να ξαναμπερδέψει το γιαούρτι με τη γιούρτη! (από τότε την έχω τη γιούρτα απωθημένο...)
Go on, υποβρύχια φίλη μας, η ιστορία σου είναι απίθανη!

 

[underwater]

Και κάπου εδώ θα εμφανιστεί ο Ιζνογκούντ, να ξαναμπερδέψει το γιαούρτι με τη γιούρτη! (από τότε την έχω τη γιούρτα απωθημένο...)
Go on, υποβρύχια φίλη μας, η ιστορία σου είναι απίθανη!

Ευχαριστώ πολύ για τα ωραία λόγια!
Κρίμα που έχω χρόνια και χρόνια να διαβάσω Ιζνογκούντ και μου διαφεύγει η ατάκα!

 

[fenia42]

Αυτή η εμπειρία να είσαι τόσο κοντα στη φύση και να την απολαμβάνεις χαλαρώνοντας είναι μοναδική! Είσαι στ'αλήθεια το μόνο άτομο που έχω ζηλέψει στη ζωή μου

 

[underwater]

Αυτή η εμπειρία να είσαι τόσο κοντα στη φύση και να την απολαμβάνεις χαλαρώνοντας είναι μοναδική! Είσαι στ'αλήθεια το μόνο άτομο που έχω ζηλέψει στη ζωή μου

Σιγά βρε, θα πας κι εσύ κάποια στιγμή!
Κι εγώ ζηλεύω κάμποσες από τις δικές σου περιπέτειες πάντως!

 

[fenia42]

Πρόσεξε μή ξεμαλλιαστούμε από την πολύ ζήλια

 

[underwater]

Στο ουδέτερο, άχρωμο, άοσμο Naryn

Naryn-ή αλλιώς το μέρος που μου έκανε τη λιγότερη αίσθηση από όλο Κιργιστάν. Από όσα είχα διαβάσει είχα καταλάβει εξαρχής ότι δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για να δει κανείς, αντιθέτως πρόκειται για μια σχετικά άχρωμη και άοσμη μικρή επαρχιακή πόλη. Παρ’ όλα αυτά αποτελεί έναν στάνταρ σταθμό μεγάλου αριθμού ταξιδιωτών για δύο κατά βάση λόγους: ο πρώτος είναι η εγγύτητά του με το περίφημο καραβάν-σαράι Tash Rabat, ο δεύτερος η κομβική του θέση που του προσφέρει ρόλο περάσματος προς ποικίλες διαδρομές.

Αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μας-θέλαμε να μεταβούμε στο Νότο στα σύνορα με Ουζμπεκιστάν, θέλαμε να το κάνουμε οδικώς (είχαμε ήδη κλείσει ένα αεροπορικό εισιτήριο για τη διαδρομή Osh-Bishkek, κερδίζοντας χρόνο μεν, αλλά χάνοντας την ευκαιρία να δούμε μια υπέροχη καθώς λένε διαδρομή) και δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε την εφιαλτική προοπτική της επιστροφής μας στο Βορρά με στόχο να κατηφορήσουμε από εκεί στο Osh, όπως ΟΛΟΙ μας συμβούλευαν! No-fucking-way! Για τη μετάβασή μας στο Osh θα αναφερθώ όμως στο επόμενο κεφάλαιο, σήμερα θα περιοριστώ στα του Naryn.

Επιστρέφοντας λοιπόν από τη Son Kul, ο οδηγός μας άφησε στο CBT Office του Kochkor. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, το γραφείο ήταν πολύ busy και δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε άτομα που ενδιαφέρονταν για μετάβαση στο Naryn. Γρήγορα δέσαμε με ένα ζευγάρι Σλοβένων, δυο παιδιά πολύ κοντά στην ηλικία μου, καλλιτεχνικούς τύπους, με πολύ ενδιαφέρουσες ταξιδιωτικές εμπειρίες στο ενεργητικό τους! Πήραμε ένα shared taxi μαζί και μας μετέφερε στο Naryn σε λίγο λιγότερο από δύο ώρες αν θυμάμαι καλά, ενώ όλοι μαζί πληρώσαμε λίγο κάτω από 14 euro. Η διαδρομή με τους συνταξιδιώτες πολύ ενδιαφέρουσα, με πολύ γέλιο και συζητήσεις για τις χώρες μας, τα ταξίδια μας και φυσικά την Ευρώπη που μας πληγώνει όλους!

Άφιξη στο Naryn και η αρχική απογοήτευση έκδηλη. Καθόλου χαρακτήρας σε αυτή την πόλη! Στο cbt κάτι πάει κι έρχεται! Ευγενέστατοι οι υπάλληλοι, αρκετός κόσμος (και πολλά άτομα που είχαμε γνωρίσει σε άλλες πόλεις), γρήγορη εξυπηρέτηση. Αυτή τη βραδιά δεν θα μέναμε σε guest house, αλλά σε ένα κανονικό διαμέρισμα ντόπιων με δύο κρεβατοκάμαρες (μια για εμάς, μια για τους Σλοβένους). Ενημερωθήκαμε ότι για πρόσβαση στο internet το μόνο διαθέσιμο μέρος δεν ήταν άλλο από το cbt. Εντάξει, δεν το πήραμε και άσχημα! Με τη λαμπρή εξαίρεση του Μπισκέκ το Wi-Fi ήταν παντού ημι-ανύπαρκτο. Στη Son Kul δεν υπήρχε καν ηλεκτρισμός, τι να λέμε! Μετά από λίγες ημέρες ακόμα και ένα junkie όπως εγώ μπορεί να συνηθίσει την έλλειψη του διαδικτύου, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι εξαιρέσεις! Όπως εκείνη τη βραδιά στο Καρακόλ που έψαχνα απεγνωσμένα σήμα για να στείλω στη dim kyr να της ζητήσω τα φώτα της για την οδική αρτηρία μεταξύ Naryn και Osh (καλή ώρα)-μεγάλες στιγμές!

Ας επιστρέψω όμως στα του Naryn. Μας ενημέρωσαν λοιπόν από το cbt ότι θα ερχόταν μαζί μας στο διαμέρισμα ένας Ιάπωνας (!) για να μας βοηθήσει στη συνεννόηση, καθώς οι Κιργισιούλες σπιτονοικοκυρές δεν μιλούσαν αγγλικά. Εγώ θυμήθηκα όλους τους Ιάπωνες που είχα γνωρίσει όταν έκανα μεταπτυχιακό στη Γλασκώβη και αναλογίστηκα τα κατά γενική ομολογία κάκιστα αγγλικά τους, οπότε δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο άξιος θα ήταν τούτος εκεί που τον χρησιμοποιούσαν και για διερμηνέα! Αλλά φευ! Το παλικάρι ήταν συμπαθέστατο, ευγενέστατο, προσπαθούσε, αλλά δεν! Τα αγγλικά του εντάξει, μπορούσαμε μέσες-άκρες να καταλάβουμε τι έλεγε, τα ρώσικά του πάλι (αν θυμάμαι καλά τους μιλούσε ρώσικα, όχι κιργισιανά) δεν γίνονταν καθόλου κατανοητά από τις κοπελίτσες, οι οποίες είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια (και με είχαν κολλήσει και μένα, μου φαινόταν πολύ σουρρεαλιστική αυτή η σύγχρονη Βαβέλ). Κάποια στιγμή βγήκε ένα συμπέρασμα και ο Ιάπωνας έφυγε. Ποτέ δεν κατάλαβα αν δούλευε στο cbt ή αν ήταν εθελοντής, ούτε τι στο καλό έκανε στο Κιργιστάν και ιδιαίτερα στο Naryn (!).

Για να μην πολυλογώ αφού ταχτοποιηθήκαμε κάναμε ένα μπανάκι και βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη, το κάθε ζεύγος χωριστά. Εμείς θέλαμε να γυρίσουμε τα «αξιοθέατα», οι άλλοι να βρουν χορτοφαγική τροφή! Η πρώτη εντύπωση έξω από τη σοβιετικού στυλ πολυκατοικία που μέναμε ψιλοαπογοητευτική και αγριευτική. Πού στο καλό μας είχαν φέρει;



Γενικώς η πόλη είναι γεμάτη εργατικού στυλ οικοδομήματα.


Ορισμένα της σημεία διασχίζει ένα βρωμερό ποτάμι. Τα γεφύρια όλα τα λεφτά!


Πριν όμως ξεκινήσουμε το sightseeing κάναμε ένα πέρασμα από το cbt για λίγο σερφάρισμα. Ξαφνικά με πλησίασε ένας τύπος όπου δεν καταλάβαινα γρι από όσα μου έλεγε! Ήταν ευγενέστατος, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του, αλλά τα αγγλικά του ήταν απλά άθλια. Μια κοπέλα που προσπαθούσε να τον βοηθήσει μου είπε ότι ήταν Κορεάτης (όπως κι αυτή) κι έψαχνε κι εκείνος (όπως οι περισσότεροι) τρόπο να μεταβεί στο Osh. Γενικώς ήταν η μέρα των τζαζ Ασιατών εκείνη! Προσπάθησα να συνεννοηθώ με το cbt μήπως θα μπορούσαμε να τον βολέψουμε εμείς την επομένη ημέρα (κάτι που δεν γινόταν) και του εξήγησα μέσω της άλλης κοπέλας τι κινήσεις θα μπορούσε να κάνει ούτως ώστε να μοιραστεί με κάποιους συγκοινωνία. Το βράδυ οι Σλοβένοι μας έλεγαν και εκείνοι ξεκαρδισμένοι για τον καημενούλη Κορεάτη τον οποίο είχαν φυσικά συναντήσει κι αυτοί. Ελπίζω να βρήκε άκρη και να μην περιφέρεται ακόμα στο εφιαλτικό Naryn ψάχνοντας να βρει πώς θα μεταβεί στο Νότο! Πάντως χαρά στο κουράγιο του! Να ταξιδεύεις στο Κιργιστάν μιλώντας μόνο κορεάτικα δεν είναι και εύκολο πράγμα.

Όσο για το τι κάναμε στο Naryn; Όχι πολλά, πρόκειται άλλωστε για μια μικρή πόλη που επί της ουσίας εκτείνεται σε τρεις μακρόστενους δρόμους. Η ιστορία της δεν είναι μακριά-ξεκίνησε σαν Ρωσική στρατιωτική βάση το 1868, αλλά αναπτύχθηκε περισσότερο μετά το ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει ακόμα έντονη στρατιωτική παρουσία (Κιργίσια και Ρώσικη) και γενικώς βλέπεις παντού ένστολους. Παράλληλα, χωρίς να λείπουν οι εξαιρέσεις, οι κάτοικοι του Naryn δεν είναι και οι πιο φιλικοί της χώρας, κάτι που συνδυαστικά με τα παραπάνω δημιουργεί μια «περίεργη» ατμόσφαιρα. Αισθανόμασταν αρκετή ανασφάλεια καθώς σε μια τόσο μικρή πόλη δεν μπορείς με τίποτα να κρύψεις ότι είσαι τουρίστας (δεν σε βοηθούν και τα χαρακτηριστικά σου άλλωστε), ενώ είναι κοινό μυστικό ότι οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί του Κιργιστάν βγάζουν τρελά χρήματα από τους τουρίστες, δημιουργώντας τους μπελάδες με διαβατήρια και λοιπά. Το γνωρίζουν όλοι και στα περισσότερα μέρη ξέρεις ότι μπορείς εύκολα να τους αποφύγεις κυκλοφορώντας σε συγκεκριμένα σημεία χωρίς φωτογραφικές μηχανές και γενικότερα όντας προσεκτικός. Στο Naryn όμως δύσκολο, ιδιαίτερα όταν οι ένστολοι είναι περισσότεροι από τους πολίτες (που λέει ο λόγος!). Ευτυχώς πάντως δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.

Κλασσικό αξιοθέατο της πόλης το άγαλμα του Λένιν (για να τον εμπεδώσουμε).


Αρκετά μου άρεσε το Μνημείο της Κιργίσιας Νεολαίας.


Το εντυπωσιακό Νέο Τζαμί (το οποίο χτίστηκε με συνδρομή εκ Σαουδικής Αραβίας το 1993) δεν το επισκεφτήκαμε επειδή βρίσκεται έξω από την πόλη, απλά το είδαμε την επομένη φεύγοντας. Είναι μάλλον ό, τι πιο αξιόλογο έχει να επιδείξει το Naryn. Φυσικά όταν ένα μέρος δεν έχει κλασικά σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος, δίνει κανείς βαρύτητα σε άλλα στοιχεία. Εμείς περισσότερο δώσαμε στους ανθρώπους.

Στα κοριτσάκια που τραγουδούσαν καραόκε στο πάρκο.


Στα παιδάκια που έπαιζαν.



Στις κυριούλες που ανακάτευαν το «αγαπημένο» kumis με το γάλα αλόγου.


Στην κυρία που δεν ήταν και πολύ μεγάλη φαν των φωτογραφιών.


Στους ποδηλάτες.


Τα υπόλοιπα είχαν δευτερεύοντα ρόλο.

Είτε μιλάμε για ένα τζαμί


είτε για το εσωτερικό του σταθμού των λεωφορείων


είτε για street art!


Περισσότερο πάντως μας ενέπνευσε αυτός ο χαριτωμένος τσαλαπετεινός!


Καθώς ο ήλιος άρχισε να πέφτει κάναμε μια στάση σε ένα από τα «προτεινόμενα» εστιατόρια του οδηγού (ψιλοχάλια) και στη συνέχεια επιστρέψαμε μες στα σκοτάδια στο σοβιετικό μας διαμέρισμα για λίγο ύπνο πριν το (πολύ) πρωινό εγερτήριο της επομένης, (πολύ) μακριάς μέρας.

 

[underwater]

Είναι μακρύς ο δρόμος για το Osh!

Όταν αρχίσαμε να οργανώνουμε το ταξίδι μας στο Κιργιστάν και τις περιοχές στις οποίες επρόκειτο να κινηθούμε, το όλο πλάνο μας είχε μια λογική καθόδου από το Βορρά προς το Νότο. Οι 2.5 εβδομάδες του ταξιδιού ήταν ούτως ή άλλως λίγες για να δούμε αυτά που θέλαμε, επομένως το να κάνουμε κύκλους ήταν τελείως εκτός συζήτησης. Έτσι, είχαμε εξαρχής κατά νου να πάρουμε μια μαρσρούτκα από το Ναρίν (το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της χώρας) για να μεταβούμε στο Νότο (αρχικά στο Jalal-Abad κι από εκεί στο Osh, από το οποίο και είχαμε κλείσει εσωτερική πτήση για Μπισκέκ).

Το σχέδιο φάνηκε να χαλάει από τη φάση όπου βρισκόμασταν ακόμα στο Καρακόλ. Σε όσους ντόπιους αναφέραμε ότι σκοπεύαμε να κάνουμε τη συγκεκριμένη διαδρομή (Ναρίν-Ος) μας έλεγαν ότι δεν γίνεται και ότι θα έπρεπε να ξαναγυρίσουμε στην πρωτεύουσα Μπισκέκ (6-7 ώρες πίσω) και από εκεί να πάρουμε συγκοινωνία για να κατέβουμε στο Ος (12 ώρες διαδρομή). Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία, «θα βρούμε την άκρη» λέγαμε. Από ένα σημείο και μετά όμως δεν μπορούσαμε να μην προβληματιστούμε. Όλοι μας έλεγαν ότι το ορεινό πέρασμα όπου ενώνει το Ναρίν με την περιοχή του Jalal-Abad είναι άθλιο κι επικίνδυνο, κλειστό τους περισσότερους μήνες του χρόνου λόγω καιρού, ενώ το διασχίζουν μόνο ειδικά 4Χ4 σε πολύ υψηλές τιμές.

Κι εκεί αρχίσαμε να το ψάχνουμε πιο διεξοδικά. Ρωτούσαμε άλλους ταξιδιώτες, όμως η αλήθεια είναι ότι ο Νότος δεν αποτελεί «must» προορισμό για όλους και δεν είχαν να μας πουν κάτι βοηθητικό. Σύμφωνα με τον ταξιδιωτικό μας οδηγό γινόταν. Σύμφωνα με την dim kyr (με την οποία κατάφερνα να επικοινωνήσω κάποιες από τις σπάνιες στιγμές που πετύχαινα αξιοπρεπές Wi-Fi) επίσης γινόταν, αν και έπρεπε να βρούμε οδηγό και να πληρώσουμε κάμποσα για τα δεδομένα της χώρας. Όπως και να ΄χει δεν ψηνόμασταν να κάνουμε κύκλους και να γυρίσουμε Μπισκέκ, έτσι πήγαμε Ναρίν έχοντας στο μυαλό μας ότι θα βρίσκαμε μια λύση.

Εν τέλει η λύση βρέθηκε σχετικά εύκολα. Το ζευγάρι τον Σλοβένων με το οποίο συνταξιδέψαμε στη διαδρομή Koschkor-Ναρίν ήθελε κι εκείνο να μεταβεί στο Osh, οπότε είπαμε να μοιραστούμε τα έξοδα. Επίσης, οι υπεύθυνοι του CBT στο Ναρίν, όπου πήγαμε για να κανονίσουμε την εκεί διαμονή μας, μας είπαν ότι οργάνωναν οι ίδιοι μετακινήσεις για την πόλη Κάζαρμαν (κάπου στη μέση του πουθενά), από όπου είναι εύκολο να βρει κανείς τρόπο μετάβασης σε Jalad-Abad και Osh. Σύνολο θα πληρώναμε γύρω στα 75 euro και φυσικά θα ξεκινούσαμε πολύ νωρίς το πρωί. Καθότι είχαμε αμφιβολίες για το αν θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι καλύτερο δεν διστάσαμε να συμφωνήσουμε. Άλλωστε, καθώς θα μοιραζόμασταν τα έξοδα, το ποσό δεν ήταν απαγορευτικό.

Έτσι, μετά από μισή μέρα περιήγησης στο Ναρίν (στο οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο κεφάλαιο) και έναν κουτσουρεμένο ύπνο, η συμμαχία Ελλάδας-Σλοβενίας ξεκίνησε χαράματα με κατεύθυνση το Κάζαρμαν. Όσο για το τι θα κάναμε αφού φτάναμε εκεί, η κατάλληλη λέξη ήταν μάλλον το insallah! Βλέποντας και κάνοντας! Γενικώς το πέρασμα ήταν όντως κατσικόδρομος, είχε ορισμένα επικίνδυνα σημεία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο για κάτι τόσο extreme όπως μας το είχαν παρουσιάσει. Το αυτοκίνητο που μας πήγε ήταν ένα απλό ταξί και όχι 4Χ4. Ο οδηγός συμπαθής, απλός και ήσυχος, είχε στο νου του να μας παρατήσει γρήγορα Κάζαρμαν για να ξαναγυρίσει Ναρίν και να κάνει και άλλη κούρσα (από ό, τι καταλάβαμε κατά τους θερινούς μήνες οι ντόπιοι οδηγοί βγάζουν αρκετά χρήματα από το συγκεκριμένο δρομολόγιο). Η διαδρομή (η οποία κράτησε γύρω στο 5ώρο) πέρασε ευχάριστα με πολύ κουβέντα με τους Σλοβένους και χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία. Κάναμε 1-2 στάσεις για να χαλαρώσει λίγο ο οδηγός, κάτι που αποτέλεσε ευκαιρία να βγάλουμε και κάποιες φωτός την απεραντοσύνη των βουνών.





Άφιξη στο Κάζαρμαν, το οποίο είναι σίγουρα μια από τις πιο άθλιες, μουντές, άσχημες και πληκτικές επαρχιακές πόλεις που έχω δει. Μια πόλη η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει σκηνικό για φρικτές σπλάτερ ταινίες τρόμου, ξέρετε, αυτές με τους φόνους και τα ξεκοιλιάσματα. Φαντάζομαι ότι το χειμώνα θα είναι πρόκληση να βρεις κάτι ενδιαφέρον να κάνεις για να μην φτάσεις στο σημείο να βαράς με λύσσα το κεφάλι σου στον τοίχο. Εμείς ευτυχώς μείναμε για λίγο εκεί, ίσα για να βρούμε άλλο ταξί και για να αγοράσουμε κανά νερό. Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν βρήκαμε κάποιον να μας πάει απευθείας Osh, αλλά είχαμε πολλές πρόσφορες για τη 2η σημαντικότερη πόλη του Νότου, το Jalad-Abad, η οποία ήταν πιο κοντά. Πληρώσαμε περίπου 35/σύνολο για μια διαδρομή σχεδόν 3.5 ωρών. Να πω την αλήθεια ο δρόμος σε εκείνο το σημείο μου φάνηκε χειρότερος από τον προηγούμενο. Και δεν είναι τυχαίο ότι δεν έλειψαν και οι αδιαθεσίες κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Τώρα για ποιό λόγο όλοι λένε ότι το «δύσκολο» σημείο είναι αυτό μέχρι το Καζαρμαν δεν ξέρω.

Καθώς πλησιάζαμε στο Jalal-Abad περάσαμε ένα μικρό μέρος της περίφημης κοιλάδας Fergana. Το μεγαλύτερο και ωραιότερo μέρος της ανήκει στο Ουζμπεκιστάν, αλλά ένα μικρό κομμάτι της περνά και από Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Από ένα σημείο και μετά η διαδρομή γινόταν όλο και πιο γοητευτική. Τα άγονα βουνά και οι χαράδρες έδωσαν τη θέση τους σε ένα πεδινό τοπίο γεμάτο ηλιοτρόπια! Σε κάποια φάση αισθάνθηκα ότι δεν βρισκόμουν στην Κεντρική Ασία, αλλά στην αγαπημένη Νότια Γαλλία. Δυστυχώς φωτός της προκοπής δεν υπάρχουν. Το αμάξι κινούταν γρήγορα κι εγώ παραήμουν ανακατεμένη/κουρασμένη για να εστιάζω.

Με τα πολλά κάποια στιγμή φτάσαμε στο Jalal-Abad κι εκεί χωριστήκαμε (προσωρινά) με τους Σλοβένους. Εκείνοι πήραν μαρσρούτκα για Ος κι εμείς ταξί για το CBT του Jalal-Abad, με στόχο να βρούμε κατάλυμα και να περάσουμε 1-2 μέρες στη δεύτερη σημαντικότερη πόλη του Νότου. Αμ δε!

Γνωρίζαμε εξαρχής ότι το Osh και το Jalal-Abad, στα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν, είναι πόλεις σαφώς διακριτές από τις υπόλοιπες της χώρας. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Ουζμπέκοι, πολύ διαφορετικοί από τους Κιργίσιους, τόσο από πλευρά εμφάνισης (οι περισσότεροι δεν είναι Μογγόλοι, αντιθέτως μοιάζουν με Τούρκους), όσο και από πλευρά κουλτούρας. Το μουσουλμανικό στοιχείο είναι πολύ πιο έντονο, οι γυναίκες είναι πολύ συντηρητικά ντυμένες, τα ήθη εμφανώς αυστηρά, ενώ διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι τηρούσαν ευλαβικά το Ραμαζάνι, κάτι που δεν ίσχυε στις άλλες περιοχές της χώρας που είχαμε επισκεφτεί. Αρκετές τούρκικες σημαίες και τούρκικα μαγαζιά, η πόλη είχε μια «ανατολίτικη» ατμόσφαιρα που θύμιζε περισσότερο Τουρκία και Αραβικές χώρες και όχι τόσο Κεντρική Ασία. Επιπλέον, είχαμε διαβάσει ότι οι σχέσεις της Ουζμπέκικης μειονότητας με τους Κιργίσιους είναι τεταμένες, ενώ κατά καιρούς λαμβάνουν χώρα πολύνεκρες συρράξεις. Γι’ αυτόν ίσως το λόγο ο Νότος να θεωρείται πιο επικίνδυνος και να μην πηγαίνουν και τόσοι τουρίστες. Αλλά αυτά θα τα διαπιστώναμε πιο αναλυτικά τις επόμενες μέρες στο Ος.

Βλέπετε, δεν έμελλε να διανυκτερεύσουμε στο Jalal-Abad. Φτάσαμε στο CBT Office της πόλης, το οποίο σε αντίθεση με εκείνα που είχαμε δει αλλού, ήταν υπό διάλυση. Βασικά επρόκειτο για ένα απλό δωμάτιο, στο οποίο μόλις φτάσαμε δεν υπήρχε κανείς. Μας άνοιξε ένας τύπος ο οποίος δούλευε σε ένα διπλανό γραφείο και ο οποίος μας είπε ξεκαρδισμένος ότι η υπεύθυνη του CBT είναι «κακή υπάλληλος» και ότι πηγαίνει εκεί όταν και αν το θυμηθεί. Με τα πολλά της τηλεφώνησε για να δούμε τι θα μπορούσε να γίνει. Τις συνεννοήσεις ανέλαβε ο συνταξιδιώτης μου. Τι να πω για αυτή τη σουρρεαλιστική εμπειρία; Η τύπισσα μιλούσε άθλια αγγλικά, μία έλεγε το ένα μία το άλλο, μία ανέφερε ότι μπορούσε να μας βρει δωμάτιο μία όχι, συμπέρασμα δεν έβγαινε. Κάθε φορά που ο φίλος μου της έλεγε ότι αφού δεν βγάζουμε άκρη θα φύγουμε, εκείνη προσπαθούσε να τον μεταπείσει, χωρίς όμως να προτείνει ουσιαστικά κάτι. Η όλη φάση κράτησε πάνω από μια ώρα, με πολλά τηλεφωνήματα, τον φίλο μου από ένα σημείο και μετά να τα έχει πάρει και να της φωνάζει, εγώ να φωνάζω σε αυτόν επειδή δεν μιλούσε ευγενικά και τον τυπά δίπλα να μην σταματάει να γελάει!

Κάποια στιγμή σκάει μύτη ένα 15χρονο, το οποίο αντιλαμβανόμαστε ότι θα μας οδηγήσει σε ένα κατάλυμα. «Άντε να δούμε» αναφωνήσαμε. Δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε ότι επρόκειτο για homestay. Φτάνουμε σε ένα σπίτι γεμάτο έφηβα αγόρια, ενήλικες πουθενά, οι συνθήκες άθλιες. Μας έβαλαν σε ένα παρακμιακό δωμάτιο χωρίς παράθυρο, με βρώμικα σκεπάσματα, μυρωδιά κλεισούρας, ρούχα της οικογένειας πεταμένα, μια χρησιμοποιημένη οδοντόβουρτσα και διάφορες άλλες αηδιαστικές λεπτομέρειες. Οι έφηβοι στην κοσμάρα τους! Κάθονταν και έπαιζαν ηλεκτρονικά. «Πού είναι η τουαλέτα;» αναρωτήθηκα. Ο συνταξιδιώτης μου ρώτησε τους νεαρούς, οι οποίοι πήγαν να του την δείξουν. Εκείνος γύρισε προβληματισμένος: «Είναι κοινή, οθωμανική και όχι τόσο καθαρή». Παρότι δεν πρόκειται για σιχασιάρικο άτομο, το βλέμμα του πρόδιδε ότι ήταν σίγουρος ότι δεν θα άντεχα εκεί μέσα. Εγώ μες στη φρίκη. Περιττό να πω ότι δεν κάτσαμε. Φύγαμε λέγοντάς τους ότι η κοπέλα (εγώ) δεν μπορεί να λειτουργήσει με οθωμανικές τουαλέτες (λες και αυτό ήταν το πρόβλημα! ), πήραμε ταξί, βρεθήκαμε πάλι στον σταθμό και πήραμε με τη σειρά μας μαρσρούτκα για Osh!

Δύο ώρες μετά φτάσαμε, ενώ με λίγη ταλαιπωρία και την βοήθεια ενός εξυπηρετικού φοιτητή Νομικής βρήκαμε το αξιολογότατο CBT Office της πόλης και λίγο αργότερα βρεθήκαμε σε έναν υπέροχο, φιλόξενο, πεντακάθαρο ξενώνα, όπου στο διπλανό δωμάτιο είχαν ήδη τακτοποιηθεί οι φίλοι μας οι Σλοβένοι! Το Ος φαινόταν πολλά υποσχόμενο και οι εμπειρίες μας εκεί θα ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες του ταξιδιού!

 

[echo2011]

Επιτέλους η συνέχεια! Οι φωτογραφίες από τα βουνά είναι εντυπωσιακές!

 

[underwater]

Επιτέλους η συνέχεια! Οι φωτογραφίες από τα βουνά είναι εντυπωσιακές!

Ναι, η αλήθεια είναι ότι για διάφορους λόγους είχα αναγκαστεί να την αφήσω!
Ελπίζω να μην χάσατε τελείως τον ειρμό!
Θα προσπαθήσω να την ολοκληρώσω λίαν συντόμως.

 

[underwater]

Στο ανατολίτικο Osh

Το Ος αποτέλεσε για μένα την έκπληξη του ταξιδιού. Τελείως διαφορετικό από το υπόλοιπο Κιργιστάν, αισθάνθηκα ότι επισκέφτηκα μια δεύτερη χώρα! Περάσαμε τέσσερις πολύ χαλαρωτικές ημέρες εκεί, όπου είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ήρεμα και χαλαρά μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πόλη.

Το Ος είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Κιργιστάν, αλλά και η αρχαιότερη. Οι κάτοικοί του μιλούν για ιστορία 3000 χρόνων, αλλά εικάζεται ότι πρόκειται για υπερβολή. Σημαντικό κέντρο του Δρόμου του Μεταξιού, αλλά και τόπος προσκυνήματος των μουσουλμάνων εξαιτίας του Βουνού του Σολομώντα, στο οποίο θεωρείται ότι εκείνος κοιμήθηκε επισκεπτόμενος την πόλη. Άλλη σημαντική φυσιογνωμία που κατά τους θρύλους ταξίδεψε στο Ος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, καθ’ οδόν για την Ινδία.

Πρόκειται για μια ακριτική πόλη, χτισμένη στην κοιλάδα Fergana, ελάχιστα χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν. Οι Ουζμπέκοι αποτελούν σημαντικότατο ποσοστό του πληθυσμού της πόλης (και της περιοχής γενικότερα), κάτι εύκολα παρατηρήσιμο. Δεν είναι μόνο το προφανές εμφανισιακό ζήτημα (βλέπεις πολύ λιγότερο μογγολικά χαρακτηριστικά σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα), αλλά αντανακλάται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής-ντύσιμο, φαγητό, θρησκευτικό συναίσθημα, νοοτροπία.

Όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, μολονότι στα μάτια ενός επισκέπτη οι δύο κοινότητες φαίνεται να συνυπάρχουν αρμονικά, στην πραγματικότητα δεν λείπουν οι εντάσεις, ενώ έχουν σημειωθεί αρκετά δυσάρεστα επεισόδια. Μια από τις χειρότερες συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων έλαβε χώρα το 2010, όταν σκοτώθηκαν πάνω από 400 άτομα προερχόμενα και από τις δύο κοινότητες (μολονότι φαίνεται ότι η πλειοψηφία ήταν ουζμπέκικης καταγωγής), ενώ πολυάριθμοι Ουζμπέκοι κατέφυγαν ως πρόσφυγες στην απέναντι πλευρά των συνόρων. Καθώς φαίνεται υπάρχει μία αμοιβαία αίσθηση απειλής, η οποία κατά καιρούς κορυφώνεται. Οι Ουζμπέκοι αισθάνονται καταπιεσμένοι, ενώ οι Κιργίσιοι θεωρούν ότι η άλλη πλευρά επιβουλεύεται τα εδάφη τους.

Το όλο ζήτημα είναι πολυσύνθετο και δεν αισθάνομαι ότι έχω τη γνώση να μεταφέρω λεπτομέρειες. Και καθώς έτυχε να μιλήσω μόνο με άτομα ουζμπέκικης καταγωγής για όλο αυτό, σίγουρα έχω αποκτήσει μια μονοδιάστατη εικόνα. Όπως και να ‘χει, γεγονός είναι ότι η συγκεκριμένη συνθήκη συχνά αποθαρρύνει κόσμο από το να επισκεφτεί αυτή την πλευρά του Κιργιστάν, καθώς θεωρείται αρκετά επικίνδυνη. Προσωπικά ως τουρίστρια δεν αισθάνθηκα κάποια ανασφάλεια και θεωρώ ότι αν είχαμε παραλείψει το Ος θα είχαμε χάσει ένα σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού.

Ας περάσω όμως στην ίδια την πόλη. Σαφώς ανατολίτικη, με αρκετές τούρκικες επιρροές, πολύ ζωντανή και θορυβώδης. Χάνεσαι στους δρόμους της, ανακαλύπτοντας ετερόκλητες λεπτομέρειες.





Οι αντιθέσεις πολλές. Τη μία αντικρίζεις μεγάλα σοβιετικά κτίρια, την άλλη βλέπεις ολόκληρες γειτονιές να βγαίνουν στο δρόμο και να πλένουν τα χαλιά τους στα τεράστια αυλάκια που υπάρχουν στις περισσότερες οδούς της πόλης (και στα οποία πρέπει να έχεις συνέχεια το νου σου για να μην γκρεμιστείς!).




Τα-πάντα φιλικά προς τα παιδιά-αχανή πάρκα δεν έλειπαν, ενώ το υδάτινο στοιχείο ήταν ιδιαίτερα έντονο, με λιμνούλες και ποταμάκια όπου ο κόσμος έκανε βουτιές για να ανακουφιστεί από την ανυπόφορη ζέστη (όση ζέστη δεν είχαμε φάει τις δύο προηγούμενες εβδομάδες την βιώσαμε εκεί).










Εμείς βέβαια σε-αμφίβολης υγιεινής-λιμνούλες δεν βουτήξαμε. Αντιθέτως τιμήσαμε τις πισίνες τους. Την πρώτη φορά πήγαμε σε ένα από τα «καλά» ξενοδοχεία της πόλης, όπου κάναμε τις βουτιές μας σε ένα αστείο μεν, καθαρό δε περιβάλλον. Οι περισσότερες γυναίκες φορούσαν καλύμματα πάνω από τα μαγιό τους. Ήταν πολύ πιο αποκαλυπτικά από τα κλασικά που φορούν οι μουσουλμάνες, αλλά και πάλι εγώ ένιωθα κάπως σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ευτυχώς δεν ήμουν η μοναδική με κανονικό μαγιό, ενώ υπήρχαν και 1-2 ακόμα δυτικές, οπότε από ένα σημείο και μετά χαλάρωσα και απόλαυσα τη δροσερή βουτιά μου! Η πισίνα και το όλο σκηνικό βέβαια ήταν εξαιρετικά cult!




Την επόμενη φορά που θελήσαμε μπανάκι, η πισίνα του ξενοδοχείου ήταν κλειστή, αλλά και η ζέστη τρελή, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια εξεύρεσης πισίνας. Εν τέλει καταλήξαμε σε μία περισσότερο «λαϊκή», τεράστια, η οποία έμοιαζε με λίμνη! Κολυμπήσαμε με ένα σχετικό άγχος για τις δερματικές, γυναικολογικές και λοιπές συνέπειες, ευτυχώς πάντως όλα καλά!



Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα για να κάνει κάποιος στο Ος, είναι μια βόλτα στην τεράστια αγορά του, το Osh Bazaar. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες της Κεντρικής Ασίας και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το λόγο. Απίστευτα πολύς κόσμος, μαγαζάκια, κίνηση, χρώματα και μυρωδιές. Διαφόρων ειδών τρόφιμα, πολύχρωμα μπαχαρικά, ποικίλα είδη καθημερινής χρήσης. Τεχνίτες που φτιάχνουν λειτουργικά αντικείμενα αλλά και έργα τέχνης από μέταλλο και ξύλο. Φάτσες χαρούμενες και σκυθρωπές, με τα χαμόγελα σαφώς να υπερτερούν! Μετά το ξεχωριστό animal market του Καρακόλ, το Osh Bazaar ήταν η πιο εντυπωσιακή αγορά που επισκεφτήκαμε σε αυτό το ταξίδι μας.






















Στο Ος ήταν η φορά που αναμειχθήκαμε σε έναν από αυτούς τους cult κιργίσιους γάμους, με τα γλέντια που λαμβάνουν χώρα σε πλατείες και δημόσιους χώρους γενικώς. Μας ζήτησαν άπειρες φορές να πάμε να χορέψουμε μαζί τους (μόνο η Σλοβένα φίλη ενέδωσε), ενώ εγώ έδωσα πολύγλωσσες ευχές στους νεόνυμφους μέσα από το βίντεο του γάμου!




Το Ος ήταν η μόνη κιργίσια πόλη όπου οι περισσότεροι τηρούσαν εμφανώς το Ραμαζάνι. Γι’ αυτό το λόγο κι εμείς κρατούσαμε μια σχετικά διακριτική συμπεριφορά, μολονότι προσωπικά δεν μπορούσα να αποφύγω ας πούμε το νερό σε δημόσιο χώρο, καθώς η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Γενικώς στη συγκεκριμένη πόλη καλό είναι να τηρεί κανείς τα προσχήματα, ιδιαίτερα σε πιο «κλειστές» γειτονιές. Οι άνθρωποι είναι πιστοί μουσουλμάνοι, αρκετά συντηρητικοί, ενώ οι περισσότερες γυναίκες επιλέγουν (; ) ντυσίματα που ταιριάζουν περισσότερο σε αραβικές χώρες, καμία σχέση με τα στυλ που παρατηρήσαμε στο υπόλοιπο Κιργιστάν. Προσωπικά ως γυναίκα ταξιδιώτισσα προσπαθούσα κι εγώ να ντύνομαι περισσότερο «μαζεμένα», αν και η αλήθεια είναι ότι η ζέστη δεν το επέτρεπε στο επιθυμητό επίπεδο.



Όπως προανέφερα, ένα από τα σημαντικότερα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης είναι το Βουνό του Σολομώντα, το οποίο αποτελεί το μοναδικό κιργίσιο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Πρόκειται για έναν λόφο, τον οποίο ανεβαίνει κανείς σε λιγότερο από μισή ώρα, στην κορυφή του οποίου είναι χτισμένος ένας μικρός ναός με το όνομα Dom Babura (το Σπίτι του Babur). Σύμφωνα με το θρύλο σε αυτό το λόφο πέρασε ένα βράδυ ο Βασιλιάς Σολομώντας, ενώ τον έχει επισκεφτεί και ο ίδιος ο Μωάμεθ. Σημαντική θεωρήθηκε και η παρουσία του έφηβου Zahiruddin Muhammad Babur, τελευταίου των Τιμουριδών, ο οποίος προς το τέλος του 15ου αιώνα μΧ απομονώθηκε εκεί για 40 μέρες, κατά την παράδοση του Σουφισμού. Προς τιμήν του έχει χτιστεί ο μικρός αυτός ναός. Ο λόφος θεωρείται ένα από τα ιερότερα σημεία της Κεντρικής Ασίας, ενώ οι μουσουλμάνοι τον ονομάζουν «Μικρή Μέκκα».



Προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα. Η σημασία του μέρους είναι κατά βάση θρησκευτική και δεν έχει πολύ ενδιαφέρον από άποψη φύσης, εναλλαγών και λοιπά. Ένας ξερός βράχος, η ανάβαση στον οποίο μέσα στο λιοπύρι δεν είναι και η πιο ευχάριστη εμπειρία. Μέσα από το ναό ακούγονται προσευχές και οι προσκυνητές δεν παραλείπουν να εισέλθουν.



Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η θέα προς την πόλη και το περίφημο Νέο Τζαμί, το μεγαλύτερο τζαμί του Κιργιστάν. Άνοιξε τις πύλες του το καλοκαίρι του 2012, στην επέτειο των δύο χρόνων από τις πολύνεκρες συρράξεις του 2010. Χτίστηκε με την οικονομική συνδρομή της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας, ενώ έχει χωρητικότητα 20.000 ατόμων.




Να μην παραλείψω να αναφέρω ότι στο Ος έφαγα και το καλύτερο φαγητό του ταξιδιού. Όχι ότι ήταν όλα εξαιρετικά, αλλά σίγουρα μπορούσες να ξεφύγεις από την εσάνς προβάτου! Νοστιμότατα κεμπάπ από ψάρι και όχι μόνο, καθώς και σαφείς επιρροές από Τουρκία κατέκλυζαν την «γαστρονομική σκηνή» της πόλης και γενικώς πάντα έβρισκες κάτι εύγευστο να φας, εκτός κι αν ήσουν χορτοφάγος, όπως οι Σλοβένοι φίλοι μας.




Όπως καταλαβαίνετε μου άρεσε το Ος! Αυτό που θα μου μείνει όμως περισσότερο είναι το χαμόγελο και η καλοσύνη των κατοίκων του! Από τους ηλικιωμένους κυρίους που μας έπιασαν κουβέντα και μας έδιναν πατρικές συμβουλές, μέχρι τον φοιτητή που γύρισε μαζί μας όλο το κέντρο της πόλης για να μας βοηθήσει να βρούμε τον προορισμό μας, ή τον αξιαγάπητο Μοχάμεντ, το νεαρό που έκανε την πρακτική του στο CBT Office και μας σκλάβωσε με την ευγένεια και την εξυπηρετικότητά του! Γενικώς πρόκειται για έναν προορισμό που προτείνω ανεπιφύλακτα.