Πακιστάν Πακιστάν

[marydim]

Ανάμεικτα συναισθήματα νιώθω διαβάζοντας την ιστορία σου.
Από τη μια θέλω να αφήσουν όλοι τους Καλάς στην ησυχία τους και στον κόσμο τους και από την άλλη να γίνει προσπάθεια να προστατευτούν όλοι αυτοί.
Νιώθω λύπηση για τους Πακιστανούς αλλά ταυτόχρονα θυμώνω και μαζί τους που συμπεριφέρονται έτσι στις γυναίκες.
Παντώς, με την τρομοκρατία να κρατεί καλά στο Πακιστάν η χώρα είναι απαγορευτικός ταξιδιωτικός προορισμός και ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ και μας μεταφέρεις εικόνες.

 

[gmavro75]

Μπράβο travelladict! Πρώτον έκανες ένα ταξίδι που πολύ λίγοι θα τολμόυσαν και δεύτερον μας το μετέφερες με κινηματογραφικό σασπένς! Πραγματικά κάτι τέτοιες ιστορίες κάνουν το travelstories βιβλιοθήκη πληροφορίας και όχι ένα απλό forum. Και πάλι μπράβο!

 

[Rosa]

Πού είναι το σημερινό κομμάτι??? Μη μας αργείς, έχουμε γίνει 'traveladdict'addicts με την αφήγησή σου!!! Όχι μόνο έκανες ένα σπάνιο ταξίδι, αλλά ξέρεις να το ξαναζωντανεύεις με μοναδικό τρόπο...Αναμένουμε!!!

 

[traveladdict]

Αποχαιρετώντας την περιοχή των Καλάς κατευθύνθηκα ξανά προς το Τσιτράλ. Άλλες 5 ώρες πάνω από τους γκρεμούς του Ινδοκαύκασου μέσα στη σκόνη και σε μια διαδρομή που φέρνει σύγκρυο.
Άντε πάλι στο γνώριμο Τσιτράλ και πριν ξαναπάω στο κρατικό μοτέλ, πέρασα από τα γραφεία της ΡΙΑ για να δω τι πτήσεις είχε για Πεσαβάρ. Ναι, το Τσιτράλ έχει και αεροδρόμιο! Μικρό και ψιλοπρωτόγονο μεν, αλλά τη δουλειά του την κάνει. Δεν ήταν που δεν άντεχα άλλη ταλαιπωρία, ήταν που μετά τόσα περιστατικά, δεν ήθελα να προκαλέσω άλλο την τύχη μου και να πάθω κάτι κακό. Η κατάσταση στο Πακιστάν χειροτέρευε συνεχώς και ήταν θέμα χρόνου τα πράγματα να πάρουν άσχημη τροπή – όπως και τελικά έγινε.
Η ΡΙΑ πετούσε 3 φορές τη βδομάδα για Πεσαβάρ. Για Ισλαμαμπάντ, ή Καράτσι ούτε λόγος.
Ναʼμαι λοιπόν την άλλη μέρα το πρωί στο αεροδρόμιο, που είναι από την άλλη πλευρά του ποταμού που διαρρέει την κοιλάδα του Τσιτράλ. Οι έλεγχοι συνεχείς, παντού στρατός. Το να πετάξεις από Τσιτράλ είναι λαχείο, δυό στις τρεις φορές η πτήση ματαιώνεται λόγω καιρού. Μπορεί στο Τσιτράλ να είναι χαρά Θεού, αλλά αν στο Πεσαβάρ έχει κακό καιρό, ή χαμηλή ορατότητα το δρομολόγιο δεν γίνεται. Αυτό βέβαια το μαθαίνεις επί τόπου στο αεροδρόμιο, γιατί το αεροπλάνο έρχεται από το Πεσαβάρ και ξαναγυρίζει πίσω, οπότε αν δεις ότι δεν έρχεται καταλαβαίνεις ότι θα μείνεις ακόμα μια μέρα στο Τσιτράλ.
Ευτυχώς για μένα, η πτήση από Πεσαβάρ έγινε και είδα με μεγάλη ανακούφιση το πράσινο αεροπλάνο της PIA να κατεβαίνει στον μικροσκοπικό διάδρομο του αεροδρομίου του Τσιτράλ. Το αεροπλάνο είναι ένα μικρό ελικοφόρο και δεν πετάει πολύ ψηλά, γιατί μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε ήδη σε μεγάλο υψόμετρο. Στο αεροπλάνο ήμουν ο μόνος ξένος, οι υπόλοιποι ήταν ντόπιοι κάπως καλοντυμένοι, γιατί τα αεροπλάνα στο Πακιστάν μπορεί να τα πληρώσει μόνο όποιος έχει χρήματα. Να πω ότι πριν μπούμε στο αεροπλάνο, μας έκαναν σωματικό έλεγχο, μας έβγαλαν και τα παπούτσια και μένα μου είπαν να βγάλω τις μπαταρίες από το γουόκμαν μου. Διαδικασίες που για μένα τότε ήταν πρωτόγνωρες και δεν θα πίστευα ποτέ ότι σήμερα θα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.
Η πτήση ήταν θεαματική, το αεροπλάνο δεν πετάει πάνω από τα βουνά, αλλά ανάμεσα από τα βουνά. Στην κυριολεξία πετάει μέσα στην κοιλάδα και βλέπεις τις απότομες πλευρές δίπλα σου. Η πτήση διαρκεί περίπου 50 λεπτά και μετά από κάμποσα κενά και κουνήματα, προσγειωθήκαμε στο Πεσαβάρ. Και δω γνώριμα πλέον τα μέρη και πάω κατευθείαν στο μοτέλ. Χρειαζόμουν ξεκούραση και είπα να μη πάω στο παζάρι καθόλου, αλλά να κανονίσω για την άδεια που ήταν απαραίτητη για να πάω μέχρι τη διάβαση Khyber, που είναι η διάβαση που ενώνει το Πακιστάν με το Αφγανιστάν. Ρωτώντας βρήκα κάποιες άκρες, βρήκα και έναν οδηγό που για αρκετές ρουπίες θα διακινδύνευε να με πάει εκεί.
Το απόγευμα πέρασε με ξεκούραση στον κήπο του μοτέλ, όπου με σέρβιρε σερβιτόρος με τουρμπάνι και λιβρέα. Θυμάμαι ότι ήπια κατακόκκινο φρεσκοστιμμένο χυμό από ρόδι. Τα ρόδια αφθονούν στην περιοχή και λόγω εποχής τα έβρισκες παντού.
Εκεί που απολάμβανα το ζεστό φθινοπωρινό απόγευμα, ήρθε κάποιος από τη ρεσεψιόν και μου είπεότι είχαν ένα μήνυμα για μένα. Πάω και μου δίνουν ένα σημείωμα από τον Μάικ, τον Ιρλανδό που ταξίδεψε μαζί μου μέχρι το Τσιτράλ. Αυτός μετά το Τσιτράλ έφυγε κατευθείαν οδικώς για το Πεσαβάρ, ήθελε αρχικά να πάει βορειότερα, αλλά τα χιόνια είχαν αρχίσει και οι διαβάσεις ήταν κλειστές. Οπότε αποφάσισε να επιστρέψει στο Πεσαβάρ και επειδή γνώριζε ότι θα έμενα στο μοτέλ, πέρασε να με βρει. Εγώ όμως περιπλανιόμουν στις κοιλάδες των Καλάς και έτσι δεν βρεθήκαμε.
Μου έγραφε ότι μένει σε έναν ξενώνα στο παζάρι.
Τι είχα να χάσω? Πάλι στο παζάρι θα κατέληγα λοιπόν. Παίρνω ένα ρίκσο – τρίκυκλο που κάνει φοβερή φασαρία – και με 2 ρουπίες πάω στο παζάρι και στον ξενώνα του Μάικ. Έλεγα δεν θα τον βρω, θάχει φύγει, αλλά τι έκπληξη! Ήταν εκεί! Χαρές κακό, πάμε για φαγητό σ΄ένα ημιυπόγειο εστιατόριο στο παζάρι. Είχε σκοτεινιάσει κιόλας και τρώγαμε κάτω από τη γκαζόλαμπα. Μέσα στο ρύζι μου βρήκα μια μύγα, αλλά δεν το κάναμε και θέμα. Το εστιατόριο ήταν μισοσκότεινο, βρωμερό και μύριζε τηγανίλα και οι κατσαρίδες έκαναν βόλτες στους τοίχους. Α ρε Μάικ! Για να παρατείνεις έστω και μια μέρα το ταξίδι σου κάνεις τέτοιες θυσίες!!! Είχα αποφασίσει να μη ξανακάνω θυσίες τέτοιου είδους και να περάσω καλά τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού μου. Άλλωστε οι τιμές στο Πακιστάν ήταν γελοίες, οπότε γιατί να υφίσταμαι όλη αυτή την ταλαιπωρία? Του λέω λοιπόν εγώ αύριο πάω στο Khyber, θέλεις νάρθεις? Μη μʼαρχίζεις πόσο και αν αξίζει, έρχεσαι ναι ή όχι? Εισπράττω ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι, οπότε μετά από λίγο φιλιόμαστε σταυρωτά, χαιρετιόμαστε, άντε και καλός πολίτης, και γυρίζω στο μοτέλ για ύπνο, γιατί ο οδηγός θα ερχόταν στις 5 με τις κότες. Και 5 το πρωί στα τέλη Νοεμβρίου σημαίνει κρύο και σκοτάδι.

 

[traveladdict]

Πρωι-πρωί με το αγιάζι και ένα άθλιο πρωινό καθʼότι η κουζίνα δεν είχε ανοίξει ακόμα ήρθε ο οδηγός μου να με πάρει για να πάμε στη διάβαση Khyber. Η διάβαση αυτή είναι το μοναδικό επίσημο πέρασμα μεταξύ Αφγανιστάν και Πακιστάν, ανοίγει μόνο την ημέρα και εκτός από διάβαση ταξιδιωτών και εμπορευμάτων είναι και διάβαση εισβολέων, ο Αλέξανδρος ήρθε μέχρι εδώ από τη διάβαση αυτή.
Η διαδρομή ανεβαίνει σιγά-σιγά μέσα από άγρια και άνυδρα τοπία, εδώ και εκεί έχει φτωχόσπιτα με χωματένιες στέγες και αραιά δέντρα.
Παντού άνθρωποι που περπατούν κατά μήκος του σκονισμένου δρόμου, δείγμα μιας χώρας όπου ο μέσος πολίτης δεν έχει αυτοκίνητο, ή άλλο μεταφορικό μέσο. Αραιά και που, μοτοσυκλέτες απροσδιόριστης ηλικίας και προέλευσης πεταγόταν στα καλά καθούμενα μπροστά μας, σηκώνοντας σκόνη που μας έπνιγε γιατί και εδώ το τζιπ ήταν ανοικτό από όλες τις μεριές.
Το πρώτο μπλόκο. Έλεγχος χαρτιών, διαβατηρίου, άδειας, φάγαμε κανένα δεκάλεπτο εκεί, οι μπαρμπάδες δεν είναι συνηθισμένοι σε μεμονωμένους ταξιδιώτες, κάθε μέρα βλέπουν μόνο φορτηγά και παραφορτωμένα λεωφορεία που πάνε και έρχονται στα σύνορα. Να πω ότι οι Ταλιμπάν ήταν κιόλας στην Καμπούλ και η κατάσταση ήταν απερίγραπτη, γιατί παντού δίπλα στο δρόμο έβλεπα πρόχειρους καταυλισμούς προσφύγων που διέφυγαν από το καταπιεστικό καθεστώς τους.
Δεύτερο μπλόκο και πάλι η ίδια διαδικασία.
Από πού είσαι? Από την Ελλάδα, κλπ κλπ, τι καλοί που είστε εσείς εδώ, πόσο αγαπάμε εμείς το Πακιστάν, τι ωραία χώρα που έχετε και πόσο φιλόξενοι είστε! Αυτό το τελευταίο για τη φιλοξενία τους τσακίζει, φουσκώνουν από περηφάνια και ακόμα και αν έχουν σκοπό να σε ταλαιπωρήσουν, δεν το κάνουν, μη και στενοχωρήσουν τον ξένο που ήρθε από τόσο μακριά γιατί αγαπάει την πατρίδα τους.
Θα πρέπει να σταματήσαμε 5-6 φορές σε μπλόκα. Και να φανταστείτε ότι η διάβαση δεν είναι μακριά από το Πεσαβάρ, αν δεν είχαμε τις καθυστερήσεις σε καμιά ώρα θα ήμασταν εκεί. Στο τελευταίο μπλόκο μας έδωσαν και έναν οπλοφόρο με καλάσνικοφ, σταυρωτά φυσεκλίκια στο στήθος και το απαραίτητο τουρμπάνι. Ήταν για την ασφάλεια μας, γιατί το Πακιστάν δεν θέλει να διακινδυνέψει το όνομα του σαν φρουρός της Δύσης απέναντι στους κακούς Ταλιμπάν. Και επειδή οι επιθέσεις εναντίον ξένων είναι συνηθισμένες, επέβαλε την ένοπλη συνοδεία.
Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι ο ένοπλος συνοδός μου ανήκε σε συγκεκριμένη φυλή, σʼαυτήν που ανήκε το μέρος και τα χωριά που περνούσαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα πιο κάτω, κατέβηκε και τον αντικατέστησε άλλος, από την επόμενη φυλή. Απαγορεύεται να μπει ένοπλος μιας φυλής στα εδάφη άλλης, αυτό είναι αιτία πολέμου και είναι συχνό το φαινόμενο οι φυλές να πολεμούν μεταξύ τους με καθημερινές επιθέσεις και πολλούς νεκρούς. Οι συνοδοί μου όπως όλοι οι ντόπιοι είχαν βιβλικές φυσιογνωμίες με μακριές γενιάδες και σκαμμένα πρόσωπα, έδειχναν ότι ζουν σε έναν σκληρό τόπο και πάλευαν να επιβιώσουν.
Όσο ανεβαίναμε οι πλαγιές ορθώνονταν κατάξερες με ζωγραφισμένα επάνω τους συνθήματα στα Ουρντού και στα Αγγλικά: το τάδε Σύνταγμα Πεζικού σας εύχεται καλό ταξίδι, οι Ήρωες του Khyber σας εύχονται ασφαλές ταξίδι, οι Ακούραστοι Εργάτες του Μηχανικού σας συμβουλεύουν να μη τρέχετε, ο Λόχος Καταδρομών είναι δίπλα σας και σας προστατεύει. Και πολλά άλλα, όπως κορνάρετε στις στροφές, ο Θεός είναι μεγάλος κλπ.
Παντού σταματημένα σκονισμένα φορτηγά στις άκρες του δρόμου, με κουρασμένους οδηγούς με βράκες και άσπρα φεσάκια, που ή καθόταν στη σκιά κάτω από τα φορτηγά και έπιναν τσάι, ή προσπαθούσαν οι δύστυχοι να αλλάξουν κάποιο σκασμένο λάστιχο που δεν άντεξε την ταλαιπωρία των κακοτράχαλων δρόμων.
Ώρες- ώρες αναρωτιόμουν, καλά εγώ είμαι με ένα τζιπ και πάω άνετα, εκείνοι οι παλαβοί οι αρχαίοι Μακεδόνες και οι μισθοφόροι τους πως διέσχισαν αυτές τις εκτάσεις με τη κοτρώνα και το γαϊδουράγκαθο, τι σκόνη θα κατάπιαν, πόσες φορές θα μάτωσαν τα πόδια τους χτυπώντας στα μυτερά αγκωνάρια. Πόσες φορές θα αναρωτήθηκαν και εκείνοι τι δουλειά είχαν εδώ στο διαολότοπο αυτό, αφήνοντας τα χλοερά λιβάδια και τη δροσιά της Μακεδονίας με τις λίμνες τα δάση και τις κρυστάλλινες θάλασσες. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την ήρεμη ομορφιά της Ελλάδας, μέσα σε εχθρικούς και άγριους λαούς, αφού ακόμα άγριοι είναι και ανυπότακτοι. Το επίσημο Πακιστάν μπορεί να κατέχει τις περιοχές αυτές, αλλά δεν επιβλήθηκε ποτέ, οι φυλές που ζουν στα βουνά δέχτηκαν την επικυριαρχία του μόνο για να έχουν κάποια εκπροσώπηση και κάποιον να φροντίζει για τις υποθέσεις τους. Οι περιοχές αυτές λέγονται Βορειοδυτικές Συνοριακές Επαρχίες και στην κυριολεξία είναι εκτός νόμου, όπως ήταν το Φαρ Ουέστ με τους καουμπόϊδες. Ο Πακιστανικός νόμος μπορεί να εφαρμόζεται μόνο πάνω στον κεντρικό δρόμο και σε απόσταση 100 μέτρων αριστερά και δεξιά του δρόμου. Ο στρατός και η αστυνομία – εδώ γελάνε, ποια αστυνομία? – δεν έχουν τη δικαιοδοσία να επέμβουν σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων από το κεντρικό δρόμο. Και προσέξτε, μιλάω μόνο για κεντρικούς δρόμους, δηλαδή τους δρόμους που χρησιμοποιούν τα φορτηγά για τη μεταφορά των εμπορευμάτων. Ο δρόμος για παράδειγμα που είχα κάνει από το Πεσαβάρ για το Τσιτράλ εμπίπτει σʼαυτή τη κατηγορία, ο δρόμος όμως από το Τσιτράλ για τους Καλάς όχι!
Με δέος συνειδητοποίησα ότι όλες τις μέρες που πέρασα εκεί, διέτρεχα κινδύνους για τους οποίους κανένας δεν θα με βοηθούσε, ίσως εκτός από κάποιο φιλόξενο χωρικό που θα τηρούσε το νόμο της φιλοξενίας που είναι πανάρχαιος εδώ.
Με τα πολλά φτάσαμε στη διάβαση. Η διάβαση Khyber δεν είναι τελικά κάτι το τόσο εντυπωσιακό, ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν μʼάφησαν να πλησιάσω πολύ. Για τους αλλοδαπούς που δεν είχαν βίζα Αφγανιστάν απαγορευόταν να πλησιάσουν λιγότερο από 5 χιλιόμετρα από τα σύνορα. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν κάτι σπιταρώνες χωμάτινες απʼέξω, αλλά σίγουρα μέσα πολυτελέστατες, φαινόταν άλλωστε, από τα δορυφορικά πιάτα και από τις κορυφές των δέντρων που εξείχαν πίσω από τους ψηλούς αυλόγυρους. Πόσοι είχαν την πολυτέλεια να ποτίζουν μεγάλους εσωτερικούς κήπους με κυπαρίσσια που είναι άχρηστα εκεί και όχι με οπωροφόρα που είναι πολύτιμα?
Στις επίμονες ερωτήσεις μου ο οδηγός αφού ρώτησε τον ένοπλο συνοδό – όχι ότι δεν ήξερε, σίγουρα ήξερε – μου είπε ότι αυτοί που ζουν είναι πάμπλουτοι βαρόνοι της ηρωίνης, που ζουν από το λαθρεμπόριο και άλλες παρανομίες. Επειδή ο νόμος του Πακιστάν δεν μπορεί να τους αγγίξει έχουν τα αρχηγεία τους εδώ πάνω, σπίτια με όλες τις ανέσεις και δορυφορικές επικοινωνίες. Και απʼέξω ολόκληρους ιδιωτικούς στρατούς οπλοφόρων.
Αυτοί άμα δουν καμία ξένη ξανθούλα και στρουμπουλή στέλνουν μερικούς μάγκες, την απαγάγουν και την κλείνουν για πάντα στα σπίτι-φρούρια που έχουν. Έχουν εξαφανιστεί αρκετές ξένες κοπέλες μʼαυτόν τον τρόπο εδώ. Το Πακιστάν δεν μπορεί να κάνει τίποτα, οπότε όλες αυτές οι υποθέσεις έχουν περάσει στο αρχείο και οι καημένοι οι γονείς στην Ολλανδία, την Αμερική, ή την Αγγλία χάνουν κάθε ελπίδα. Νόμοι δεν υπάρχουν και οι φύλαρχοι αυτοί είναι κράτος εν κράτει.

 

[chrikky]

πω πω αυτο το τελευταιο κι αν αποθαρρύνει μια γυναικα να παει εκει!

traveladdict, γραφεις μια απο τις πιο ενδιαφερουσες ιστοριες που εχω διαβασει εδω μεσα! έχω ρουφηξει καθε λεξη και δε βαρεθηκα ουτε δευτερολεπτο!

σ' ευχαριστούμε πολύ!

 

[renata]

μπά δεν θα πάω τελικα΄!!!ο τρόπος που περιγράφεις το ταξίδι σου ήδη έχει γίνει ντοκιμοντέρ στο μυαλό μου,και κάθε μέρα προσθέτω και το νέο κομμάτι μέχρι να ολοκληρωθεί! μπράβο σου που μας το δίνεις.

 

[Dorotija]

Δεν έχει πάψει ούτε για μια στιγμή να είναι ενδιαφέρουσα αυτή η ιστορία!

 

[ΕΡΣΗ]

Χμμμ... μετα την εμμηνοπαυση μου ανοιγονται νεοι ταξιδιωτικοι οριζοντες! Αρκει οι τυποι εκει να μην ειναι της αποψης οτι η γρια κοτα εχει το ζουμι...

 

[renata]

Χμμμ... μετα την εμμηνοπαυση μου ανοιγονται νεοι ταξιδιωτικοι οριζοντες! Αρκει οι τυποι εκει να μην ειναι της αποψης οτι η γρια κοτα εχει το ζουμι...

έρση well come!!! πότε πέρασαν οι μέρες !!!!!!!
αληθεια επέστρεψες?
ξεκουράσου να τα πούμε!!

 

[xenos]

traveladdict διαβαζω με αμειωτο ενδιαφερον την περιπετεια σου.

Ερση καλως ωρισες και καλη προσαρμογη,ειχα την εντυπωση οτι θα καθοσουν αρκετες μερες ακομα.

 

[ΕΡΣΗ]

Ερση καλως ωρισες και καλη προσαρμογη,ειχα την εντυπωση οτι θα καθοσουν αρκετες μερες ακομα.

Πραγματι ηταν να μεινω πολυ παραπανω, αλλα δυσαρεστες οικογενειακες περιστασεις με υποχρεωσαν σε γρηγορη επιστροφη.