traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.345
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Αφού έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες, μόνο η διάβαση, εγώ και η διάβαση, εγώ, ο μπάρμπας και η διάβαση, πήγαμε να πιούμε τσάι σε ένα τσαϊχανά που η σκόνη στους πάγκους του είχε γίνει σαν σοβάς. Βγάζαν τα παπούτσια τους αυτοί, εγώ δεν ήθελα, τόση βρώμα πια, καλά μου λένε εσύ είσαι ξένος μη τα βγάζεις. Καθόμαστε κάτω σε ένα κιλίμι απροσδιόριστου χρώματος, βάζω στοίχημα ότι αν το πλένανε θα ήταν αριστούργημα.
Ο συνοδός έχει βγάλει τα παπούτσια του και με παίρνει η μπόχα – παναγία μου! Σκέφτηκα ότι αυτός άμα έπλενε τα πόδια του θα κόνταινε 10 πόντους. Και πως ρε παιδί μου βρωμάνε τόσο πολύ τα πόδια τους? Αφού πάνε στο τζαμί και τα πλένουν. Αλλά με τόση βρωμιά έξω και σκόνη, και κλεισμένα μέσα στα παλιοπάπουτσα πολύ θέλει? Άλλαξα θέση και απομακρύνθηκα από την πνοή Μαγιάτικης νύχτας που ερχόταν από τον μπάρμπα και πιάσαμε συζήτηση για το τι θα κάναμε τώρα.
Η άδεια που είχα βγάλει ήταν για όλη την ημέρα και δεν περιοριζόταν μόνο στη διάβαση αλλά ήταν αρκετή για να πάω και σε ένα χωριό μυθικό για τους γνώστες: το χωριό Darra Adam Khel, ή απλώς Ντάρα.
Μπλόκα, αλλαγή φρουρού και στο τέλος φτάνουμε στο χωριό και παθαίνω πλάκα.
Θα σας πω τώρα για τη Ντάρα. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό, που έχει έναν κεντρικό δρόμο χωμάτινο και δεξιά και αριστερά χαμηλά σπίτια και μαγαζάκια. Θυμίζει πολύ πόλη του Φαρ Ουέστ, χωρίς σαλούν όμως. Και χωρίς σερίφη.
Λοιπόν όλοι σʼαυτό το χωριό, ΟΛΟΙ, ασχολούνται με την κατασκευή και το εμπόριο των όπλων. Φτιάχνουν ότι όπλο θέλεις, καλάσνικοφ, θέλεις, Ούζι θέλεις, μάγκνουμ, κολτ, Σμιθ & Γουέσον, ότι μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν εργαστήρια που κατασκευάζουν μόνο σκανδάλες, άλλα μόνο κάννες, άλλα σκόπευτρα κλπ.
Το ένα μαγαζί είναι δίπλα στο άλλο και πας σαν κύριος, μπαίνεις μέσα κάθεσαι στο χαλί σε κερνάνε τσάι και σου πουλάνε το εμπόρευμα. Αν θέλεις πας και πιο κάτω για δοκιμή. Πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτοί οι τύποι κατασκευάζουν τα πάντα στο χέρι και κάνουν τόσο καλή δουλειά που τροφοδοτούν παράνομες οργανώσεις όπως ο IRA, ή η μαφία, με όπλα που περνάνε παράνομα στο Αφγανιστάν, αφού δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Τα ορεινά περάσματα δεν ελέγχονται από το κράτος, αλλά από τους φύλαρχους και αυτοί κάνουν ότι θέλουν.
Πιο κάτω από τις Βορειοδυτικές Συνοριακές Επαρχίες, υπάρχει το Βόρειο και το Νότιο Βαζιριστάν, εντελώς απρόσιτες και απαγορευμένες περιοχές, που ούτε ο στρατός δεν πατάει. Φαντάζεστε τι περνάει από εκεί…
Είδα λοιπόν μεγάλη ποικιλία από όπλα μέχρι και βουλγάρικα όπλα με τη μορφή στυλό είχαν. Πας σαν τον 007 στη Βουλγαρία για ψώνια και σου την πέφτουν οι μαφιόζοι? Λες, να σας υπογράψω ένα τσεκ ρε αδερφέ και μπαμ τους τη μπουμπουνίζεις.
Πέρα από τα όπλα, φτιάχνουν και όλμους, αντιαεροπορικά και αντιαρματικά. Και ατέλειωτες ποσότητες από σφαίρες. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πλανήτη σαν κι αυτό.
Και έρχεται και η στιγμή της δοκιμής. Αφού σε ζαλίσουν για τα πλεονεκτήματα του όπλου, σου το ρίχνουν το δόλωμα: Θέλεις να δοκιμάσεις να ρίξεις με καλάσνικοφ? Θέλω. Πάμε.
Και πάμε. Είναι ένα μέρος σαν παλιό νταμάρι έξω από το χωριό που το έχουν για τις δοκιμές. Κάτω στο χώμα οι κάλυκες χιλιάδες. Να εκεί θα ρίξεις, ξέρεις? Ξέρω, στο στρατό κάναμε πολλές βολές. Η αίσθηση περίεργη. Νιώθεις ότι έχεις τη δύναμη στα χέρια σου και καταλαβαίνεις ότι λίγο να είσαι πειραγμένος την βλέπεις κάπως. Οι άλλοι γελάνε με τον φλούφλη τον ξένο που προσπαθεί να ρίξει με το καλάσνικοφ. Να γυρίσω τώρα να σας τη ρίξω να σας πω εγώ. Στις πρώτες ριπές το όπλο σαν να έφευγε από τα χέρια μου, μετά όμως έστρωσε, τι βολές κάναμε ντε στον Έβρο?
Χειροκροτήματα, κακό, 120 ρουπίες παρακαλώ. Γιατί καλέ? Α, η κάθε σφαίρα κάνει 2 ρουπίες, έριξες 60, άρα σύνολο 120. Σαν τα ενωμένα εργοστάσια.
Και δεν το λέγατε πιο πριν? Είχαν και αγριωπές φάτσες, δεν τα δίνω και να του δίνω? Τα έδωσα χαιρετηθήκαμε, μου είπαν κάτι στα ουρντού, τους είπα και γω στα ελληνικά κακό χρόνο νάχουν και έφυγα από τη θρυλική Ντάρα. Στο δρόμο πίσω, ο οδηγός χαιρόταν που είχα ρίξει με το όπλο και είχα αποδείξει πόσο άντρας ήμουν. Όλο με κολάκευε, αλλά εγώ μαθημένος πλέον στο Πακιστάν, ήξερα ότι το έκανε για να πάρει μεγάλο φιλοδώρημα. Τέλος πάντων καλός ήταν, δεν μου είχε δημιουργήσει προβλήματα, του έδωσα λοιπόν ένα καλό μπαχτσίς και αυτό ήταν.
Βράδυ πλέον ήμουν ξανά στο δωμάτιο μου στο μοτέλ του Πεσαβάρ και ετοίμαζα τα πράγματα μου για την αυριανή αναχώρηση, καθώς οι μουεζίνηδες χαλούσαν τον κόσμο έξω με το κάλεσμα για την προσευχή.
Ο συνοδός έχει βγάλει τα παπούτσια του και με παίρνει η μπόχα – παναγία μου! Σκέφτηκα ότι αυτός άμα έπλενε τα πόδια του θα κόνταινε 10 πόντους. Και πως ρε παιδί μου βρωμάνε τόσο πολύ τα πόδια τους? Αφού πάνε στο τζαμί και τα πλένουν. Αλλά με τόση βρωμιά έξω και σκόνη, και κλεισμένα μέσα στα παλιοπάπουτσα πολύ θέλει? Άλλαξα θέση και απομακρύνθηκα από την πνοή Μαγιάτικης νύχτας που ερχόταν από τον μπάρμπα και πιάσαμε συζήτηση για το τι θα κάναμε τώρα.
Η άδεια που είχα βγάλει ήταν για όλη την ημέρα και δεν περιοριζόταν μόνο στη διάβαση αλλά ήταν αρκετή για να πάω και σε ένα χωριό μυθικό για τους γνώστες: το χωριό Darra Adam Khel, ή απλώς Ντάρα.
Μπλόκα, αλλαγή φρουρού και στο τέλος φτάνουμε στο χωριό και παθαίνω πλάκα.
Θα σας πω τώρα για τη Ντάρα. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό, που έχει έναν κεντρικό δρόμο χωμάτινο και δεξιά και αριστερά χαμηλά σπίτια και μαγαζάκια. Θυμίζει πολύ πόλη του Φαρ Ουέστ, χωρίς σαλούν όμως. Και χωρίς σερίφη.
Λοιπόν όλοι σʼαυτό το χωριό, ΟΛΟΙ, ασχολούνται με την κατασκευή και το εμπόριο των όπλων. Φτιάχνουν ότι όπλο θέλεις, καλάσνικοφ, θέλεις, Ούζι θέλεις, μάγκνουμ, κολτ, Σμιθ & Γουέσον, ότι μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν εργαστήρια που κατασκευάζουν μόνο σκανδάλες, άλλα μόνο κάννες, άλλα σκόπευτρα κλπ.
Το ένα μαγαζί είναι δίπλα στο άλλο και πας σαν κύριος, μπαίνεις μέσα κάθεσαι στο χαλί σε κερνάνε τσάι και σου πουλάνε το εμπόρευμα. Αν θέλεις πας και πιο κάτω για δοκιμή. Πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτοί οι τύποι κατασκευάζουν τα πάντα στο χέρι και κάνουν τόσο καλή δουλειά που τροφοδοτούν παράνομες οργανώσεις όπως ο IRA, ή η μαφία, με όπλα που περνάνε παράνομα στο Αφγανιστάν, αφού δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Τα ορεινά περάσματα δεν ελέγχονται από το κράτος, αλλά από τους φύλαρχους και αυτοί κάνουν ότι θέλουν.
Πιο κάτω από τις Βορειοδυτικές Συνοριακές Επαρχίες, υπάρχει το Βόρειο και το Νότιο Βαζιριστάν, εντελώς απρόσιτες και απαγορευμένες περιοχές, που ούτε ο στρατός δεν πατάει. Φαντάζεστε τι περνάει από εκεί…
Είδα λοιπόν μεγάλη ποικιλία από όπλα μέχρι και βουλγάρικα όπλα με τη μορφή στυλό είχαν. Πας σαν τον 007 στη Βουλγαρία για ψώνια και σου την πέφτουν οι μαφιόζοι? Λες, να σας υπογράψω ένα τσεκ ρε αδερφέ και μπαμ τους τη μπουμπουνίζεις.
Πέρα από τα όπλα, φτιάχνουν και όλμους, αντιαεροπορικά και αντιαρματικά. Και ατέλειωτες ποσότητες από σφαίρες. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πλανήτη σαν κι αυτό.
Και έρχεται και η στιγμή της δοκιμής. Αφού σε ζαλίσουν για τα πλεονεκτήματα του όπλου, σου το ρίχνουν το δόλωμα: Θέλεις να δοκιμάσεις να ρίξεις με καλάσνικοφ? Θέλω. Πάμε.
Και πάμε. Είναι ένα μέρος σαν παλιό νταμάρι έξω από το χωριό που το έχουν για τις δοκιμές. Κάτω στο χώμα οι κάλυκες χιλιάδες. Να εκεί θα ρίξεις, ξέρεις? Ξέρω, στο στρατό κάναμε πολλές βολές. Η αίσθηση περίεργη. Νιώθεις ότι έχεις τη δύναμη στα χέρια σου και καταλαβαίνεις ότι λίγο να είσαι πειραγμένος την βλέπεις κάπως. Οι άλλοι γελάνε με τον φλούφλη τον ξένο που προσπαθεί να ρίξει με το καλάσνικοφ. Να γυρίσω τώρα να σας τη ρίξω να σας πω εγώ. Στις πρώτες ριπές το όπλο σαν να έφευγε από τα χέρια μου, μετά όμως έστρωσε, τι βολές κάναμε ντε στον Έβρο?
Χειροκροτήματα, κακό, 120 ρουπίες παρακαλώ. Γιατί καλέ? Α, η κάθε σφαίρα κάνει 2 ρουπίες, έριξες 60, άρα σύνολο 120. Σαν τα ενωμένα εργοστάσια.
Και δεν το λέγατε πιο πριν? Είχαν και αγριωπές φάτσες, δεν τα δίνω και να του δίνω? Τα έδωσα χαιρετηθήκαμε, μου είπαν κάτι στα ουρντού, τους είπα και γω στα ελληνικά κακό χρόνο νάχουν και έφυγα από τη θρυλική Ντάρα. Στο δρόμο πίσω, ο οδηγός χαιρόταν που είχα ρίξει με το όπλο και είχα αποδείξει πόσο άντρας ήμουν. Όλο με κολάκευε, αλλά εγώ μαθημένος πλέον στο Πακιστάν, ήξερα ότι το έκανε για να πάρει μεγάλο φιλοδώρημα. Τέλος πάντων καλός ήταν, δεν μου είχε δημιουργήσει προβλήματα, του έδωσα λοιπόν ένα καλό μπαχτσίς και αυτό ήταν.
Βράδυ πλέον ήμουν ξανά στο δωμάτιο μου στο μοτέλ του Πεσαβάρ και ετοίμαζα τα πράγματα μου για την αυριανή αναχώρηση, καθώς οι μουεζίνηδες χαλούσαν τον κόσμο έξω με το κάλεσμα για την προσευχή.
περιμενει με αγωνια τη συνεχεια!
