Πακιστάν Πακιστάν

[traveladdict]

Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη του άρχοντα της περιοχής.
Την προηγούμενη που πήγα στο τζαμί, πέρασα και από το «παλάτι», που είναι στην όχθη του ποταμού. Μίλησα με κάποιον τουρμπανοφόρο, που φαινόταν να έχει καθήκοντα θυρωρού, του είπα ποιος ήμουν και τι ήθελα. Μου είπε να περάσω την επόμενη το πρωί, για να μου πει. Όντως πήγα, ήταν καμιά διακοσαριά μέτρα από το μοτέλ, το Τσιτράλ είναι μικρό μέρος.
Μου λέει λοιπόν ο μπάρμπας, ο άρχοντας θα σε δεχτεί στις 11.
Πολύ ωραία λοιπόν, πάω πάλι στο μοτέλ, πάλι ντους - μπρρρ, ξύρισμα γιατί ήμουν πολύ άγριος, καθαρά ρούχα και νάμαι στις 11 στην είσοδο, εγγλέζος.
Εγγλέζος και εκείνος, με μπάζει μέσα, ήταν ένας κήπος εσωτερικός, πως βλέπουμε τις αγγλικές επαύλεις στις αποικίες? Τέτοιος.
Με φερ φορζέ καρέκλες, κουρεμένο γκαζόν και γύρω-γύρω το κτίσμα με τα δωμάτια. Ήταν και ηλιόλουστο το πρωινό και ήταν θαύμα.
Ήρθε λοιπόν ο «βασιλιάς» έχουν ένα ιδιαίτερο όνομα αυτοί σε εκείνα τα μέρη, αλλά δεν το θυμάμαι τώρα, νομίζω ότι τους βασιλιάδες της περιοχής τους αποκαλούν μεχτάρ. Περίπου 50 χρόνων, με άψογα αγγλικά, είχε σπουδάσει στην Αγγλία και πολύ καλλιεργημένος. Μου πρόσφερε τσάι και ο υπηρέτης ήταν συνέχεια από πάνω μας, μήπως και χρειαστούμε τίποτα. Του είπα ότι είμαι Έλληνας, ότι θέλω να πάω στους Καλάς και αν έχει στοιχεία για την ελληνικότητα τους, αν μπορούσε να μου τα πει. Μου είπε μόνο ότι έχει ακούσει και αυτός σχετικές φήμες, και ότι οι Καλάς οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά.
Τότε σηκώθηκε και μου είπε να περιμένω, για να μου φέρει κάτι.
Όντως επιστρέφει σε λίγα λεπτά με έναν φάκελο, τον ανοίγει και βγάζει από μέσα μια μεγαλούτσικη φωτογραφία, ασπρόμαυρη, που έδειχνε παλιά.
Να, δες, μου λέει.
Η φωτογραφία απεικόνιζε μια ελληνική επιγραφή, σκαλισμένη σε βράχο. Ο πατέρας μου, μου λέει, έβγαλε αυτή τη φωτογραφία πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στα βουνά βόρεια του Τσιτράλ, αλλά δεν έμαθα ποτέ που ακριβώς. Είναι 20 χιλιόμετρα από δω, είναι 50? Ποιος ξέρει… Αλήθεια ποιος να ξέρει…
Του ζήτησα αντίγραφο, αλλά δεν είχε, μου υποσχέθηκε να μου στείλει ένα. Μετά από ένα χρόνο, το αντίγραφο ήταν στα χέρια μου και σήμερα είναι στην κατοχή του αρχαιολόγου Ανδρέα Βαβρίτσα, τότε αντιπρόεδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος ανέσκαψε την αρχαία πόλη της Μεσημβρίας στη Θράκη.
Εγώ δεν είχα τίποτα να του χαρίσω του ανθρώπου, αυτός με δέχτηκε, με κέρασε, ήθελε να καθίσω και να φάμε παρέα και εγώ σαν μουσαφίρης έπρεπε να του πάω κάτι, αλλά δεν είχα τίποτα.
Τι να του δώσω, τα λάπις που αγόρασα την προηγουμένη, ή να πάω στο ζαχαροπλαστείο που δεν υπήρχε, να του πάρω προφιτερόλ???
Οπότε έβγαλα κάτι ελληνικά χρήματα που είχα, δραχμές δηλαδή, και του τις έδωσα σαν ενθύμιο για να θυμάται τον Έλληνα που τον επισκέφθηκε. Του εξήγησα και για τον Ήλιο της Βεργίνας που στόλιζε το μεταλλικό κατοστάρικο, τέτοια ήταν η κατρακύλα της δραχμής, που τα κατοστάρικα είχαν αρχίσει να βγαίνουν μεταλλικά. Αυτός δεν είχε ξαναδεί ελληνικά χρήματα και ενθουσιάστηκε. Του θύμιζαν λέει τα νομίσματα του μουσείου του Πεσαβάρ.
Επίσης από τον άνθρωπο αυτόν, έμαθα ότι το Τσιτράλ παρά λίγο να γίνει ανεξάρτητο και ότι στα τέλη της δεκαετίας του 60 το Πακιστάν μπήκε στην περιοχή και μόλις το 1970 καθιέρωσε την κυριαρχία του εκεί. Ενδιαφέρον...
Γύρισα στο μοτέλ και έπεσα με τα μούτρα στην αναζήτηση τζιπ και οδηγού για να με πάει στους Καλάς την επομένη. Ήταν 5-6 ώρες μακριά, από πολύ άθλιους δρόμους. Βρήκα έναν, συμφωνήσαμε τις ρουπίες που θα έπαιρνε και δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα το πρωί.
Μέχρι το βράδυ είχα 5 επισκέψεις στο μοτέλ, από ανθρώπους που έμαθαν ότι υπάρχει ξένος στο χωριό τους και ότι πήγε στον μεχτάρ. Όλοι ήθελαν να τους πάρω μαζί μου στην Ελλάδα, άσχετα αν δεν την είχαν ξανακούσει ποτέ και να τους δώσω δουλειά…

 

[marydim]

Τι ωραίο ταξίδι και τι όμορφη περιγραφή!
Θα ήθελα να πάω κάποτε αλλά φοβάμαι! Αν και είναι φιλικοί έχει κάτι το βλέμμα τους που δεν μου αρέσει. Κρίνω πάντα από τους Πακιστανούς που ζουν στην Ελλάδα (δουλεύουν αρκετοί στο χωριό μας και κατά εποχές έρχονται και φεύγουν και πολλοί άλλοι).
Τώρα πια είναι αρκετοί που γνωρίζουν ελληνικά σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε να κάνουμε και διάλογο και κάθε τόσο και λιγάκι μου λένε ότι οι Ελληνίδες είμαστε πολύ απελευθερωμένες και ότι στο Πακιστάν δεν έχει τέτοια πράγματα! Οι γυναίκες τους δεν κυκλοφορούν με τόσα λίγα ρούχα και είναι μόνο γι' αυτούς και όχι για να διασκεδάζουν όλο τον κόσμο!
Πάντως, μου κάνει τρομερή εντύπωση πως σε μια χώρα που συνεχίζει να στερεί στις γυναίκες ακόμα και τα βασικά δικαιώματα κατάφερε να "εκλεγεί" και να διατελέσει πρωθυπουργός μια γυναίκα!

 

[varioAthens]

Συναρπαστική εμπειρία!!! Έχω διαβάσει "μονορούφι" την ιστορία σου! Συγχαρητήρια!

 

[traveladdict]

Πρωί-πρωί με έτοιμο το σακίδιο, επιβιβάζομαι στο τζιπ, που είναι ανοιχτό από παντού - έχει σημασία αυτό - και ξεκινάω με τον οδηγό μου για τα χωριά των Καλάς.
Οι Καλάς ζουν σε μια απομονωμένη περιοχή της περιφέρειας του Τσιτράλ και συγκεκριμένα σε τρεις διαφορετικές κοιλάδες: το Μπουμπουρέτ, το Μπιρίρ και το Ρουμπούρ. Η κοιλάδα Μπουμπουρέτ είναι η πιο προσιτή, γιατί είναι κοντά στο δρόμο. Τώρα τι δρόμος είναι αυτός, θα χρειαζόταν πολύς χρόνος για να τον περιγράψω. Θα σας πω μόνο, ότι σε ορισμένα σημεία είναι απλά λαξευμένος σε εντελώς κάθετη πλαγιά, με το χάος να περιμένει από κάτω. Ο δρόμος είναι πολύ στενός, μετά βίας χωράει ένα τζιπ. Αν έρχεται άλλο από την άλλη κατεύθυνση τότε υπάρχει πρόβλημα γιατί οι στροφές είναι πολύ κλειστές και δεν φαίνεται τι έρχεται. Γι αυτό, πάντα πριν τις στροφές κορνάρουν δαιμονισμένα, κάτι που συνηθίζεται στα απότομα βουνά της Κεντρικής Ασίας και που έχω ζήσει και στο γειτονικό Κασμίρ.
Το ότι το τζιπ είναι ανοικτό από παντού, επιδεινώνει την κατάσταση, γιατί πρώτον είσαι εκτεθειμένος στον ήλιο, αφού δεν υπάρχει σκιά και ο ήλιος εκεί πάνω καίει τρελά. Δεύτερον δεν νιώθεις προστατευμένος και έχεις πλήρη οπτική επαφή με τους χαώδεις γκρεμούς από κάτω σου, οπότε καταπίνεις τα λεξοτανίλ με το κουτί τους. Και τρίτον τρως τέτοια σκόνη που λες ήμαρτον.
Μετά από μια περιπετειώδη πεντάωρη διαδρομή, φτάσαμε στο Μπουμπουρέτ. Βέβαια όταν είδα τι πρώτες γυναίκες Καλάς με τα στολισμένα κεφάλια, τότε ένιωσα ότι πραγματοποίησα το όνειρο μου και ότι το ταξίδι μου τελείωνε εδώ. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά, δεν με ένοιαζε που θα έμενα τη νύχτα, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βγάλω καλές φωτογραφίες και να μιλήσω μʼαυτούς τους ανθρώπους.
Οι Καλάς έχουν μια περίεργη κουλτούρα, που δεν έχει καμία σχέση με την κουλτούρα των γειτονικών τους λαών. Είναι πολυθεϊστές και υπάρχει η θεωρία ότι προέρχονται από τους στρατιώτες του Μεγαλέξανδρου.
Στην Ελλάδα, υπήρξαν και υπάρχουν αρκετοί που προσπαθούν να διαδώσουν αυτή τη θεωρία, αλλά δυστυχώς δεν είναι τίποτα αποδεδειγμένο. Κάποιοι γραφικοί λένε για τα χαμένα παιδιά της Μακεδονίας, αλλά προσωπική μου άποψη είναι ότι μάλλον πρέπει να αγωνιστούμε πολύ για να το αποδείξουμε αυτό. Η ευρύτερη περιοχή των Ιμαλαϊων έχει παρόμοιους λαούς, όπως οι Ντόγκπα στην κοιλάδα Ντα Χάνου στο Λαντάκ, πολύ ανατολικότερα, όπου ο Αλέξανδρος δεν πάτησε ποτέ.
Οι Καλάς παλαιότερα κατοικούσαν σε μεγάλες περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, αλλά εξισλαμίστηκαν βίαια και μόνο οι συγκεκριμένοι γλύτωσαν και αποτελούν μια θρησκευτική πολιτισμική νησίδα σε ένα μουσουλμανικό ωκεανό. Το ότι είναι ανοιχτόχρωμοι και γαλανομάτηδες δεν λέει τίποτα, οι περισσότεροι κάτοικοι του Βόρειου Πακιστάν και του Κασμίρ ανήκουν σʼαυτή την ομάδα.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί αν δεν γίνει μια πολυετής και εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα, δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε τίποτα. Πάει ο κάθε γραφικός και λέει, έχουν θεά με το όνομα Ζέστιακ, άρα είναι η Εστία.
Έτσι δεν γίνεται έρευνα όμως. Χρειάζονται ανθρωπολόγοι, λαογράφοι, εθνολόγοι και γλωσσολόγοι, που να τολμήσουν να μείνουν εκεί χρόνια ολόκληρα και να βγάλουν σωστό επιστημονικό συμπέρασμα. Με ολιγοήμερες παραμονές εκεί δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Το σωστότερο θα ήταν να λέμε: είναι πολύ πιθανόν να είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, ίσως , μπορεί. Όχι τελεσίδικα είναι σίγουρα μακεδόνες. Γιατί αν γίνει ποτέ μια σοβαρή έρευνα και αποδειχτεί επιστημονικά ότι ΔΕΝ είναι, τότε θα βγούμε πολύ εκτεθειμένοι.
Όταν εγώ πήγα στους Καλάς, υπήρχε κάποιος Αλεξάνδρου που διέδιδε ότι τους είχε επισκεφθεί και έγραψε και βιβλίο γιαυτό. Να φανταστείτε ότι το βιβλίο αυτό το χρησιμοποίησα σαν οδηγό στο ταξίδι μου αυτό και σε πολλές περιπτώσεις διαπίστωσα τις ανακρίβειες του. Το σοκ βέβαια ήρθε όταν μένοντας μια βδομάδα με τους Καλάς, είδα ότι κανένας δεν τον ήξερε και κανένας δεν τον είχε δει στα μέρη τους. Θέλω να πω, ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις και αν εκμεταλλευτείς κατάλληλα κάτι εθνικό ή θρησκευτικό, βγάζεις και λεφτά από πάνω.
Σήμερα λυπάμαι από το θλιβερό θέαμα των παιδιών των Καλάς που τα περιφέρουν στην Ελλάδα, εν είδει τσίρκου διάφοροι, που έχουν πάρει τη σκυτάλη στο θέμα.
Να κάνουμε σχολεία να τους μορφώσουμε, να τους μάθουμε Ελληνικά και άλλα τέτοια γραφικά, μέχρι και ένας μοναχός της Μονής Βατοπεδίου ( ναι, σωστά διαβάσατε ) είχε τη φαεινή ιδέα να πάει εκεί πάνω να τους βαφτίσει και να τους κάνει χριστιανούς!! Ελπίζω να μη το κατάφερε αυτό.
Οι Καλάς δεν χρειάζονται ελληνικά σχολεία και μη κυβερνητικούς οργανισμούς που θησαυρίζουν στην πλάτη τους. Χρειάζονται σχολεία, όπου θα μαθαίνουν τη δική τους γλώσσα, για να μην εξαφανιστεί από την πίεση που ασκεί το Πακιστάν. Χρειάζονται βοήθεια για να διατηρήσουν την πανάρχαια κουλτούρα τους και τα έθιμα τους και όχι να τους κάνουμε κακέκτυπο νεοελλήνων και μελλοντικούς μετανάστες στην μητέρα Ελλάδα. Όταν πήγα εγώ δεν ήξεραν τον Ισκάνταρ, δεν ήξεραν τον Ήλιο της Βεργίνας, δεν ήξεραν τι θα πει Ελλάδα. Και τώρα τα ξέρουν όλα, εξαιτίας μιας οργανωμένης πολιτισμικής διείσδυσης που έφερε τα πάνω κάτω. Μακάρι να βρεθούν φωτισμένα μυαλά και να οργανώσουν μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επιστημονική αποστολή εκεί και να αποδείξουν αυτό που όλοι οι Έλληνες θα θέλαμε.
Οι καλοί μας γείτονες οι Σκοπιανοί, έχουν ήδη αρχίσει να εκμεταλλεύονται το θέμα, δεν έχουν το θεό τους!!!

 

[marydim]

Ελπίζω να μην δω ποτέ Έλληνες και Σκοπιανούς να τσακώνονται προσπαθώντας να αποδείξουν ποιανού απόγονοι είναι οι Καλάς!

 

[traveladdict]

Έχουν ήδη αρχίσει να τσακώνονται. Υπάρχουν blogs με ανεκδιήγητους καυγάδες.
Η FYROM, έστειλε επιστημονική αποστολή για να αποδείξει όχι την ελληνικότητα, αλλά τη ...μακεδονικότητα της φυλής αυτής... mazedonien uber alles!

 

[xenos]

traveladdict παρα πολυ καλη η ιστορια σου και η αφηγηση επισης.
Πρεπει να εισαι πολυ τολμηρος εκεινα τα χρονια για να επιχειρησης ενα τετοιο ταξιδι.
Καλα ταξιδια ευχομαι.

 

[traveladdict]

Νομίζω ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει από τότε φίλε xenos.

 

[traveladdict]

Στο Μπουμπουρέτ λοιπόν, έψαξα κάπου να μείνω για το βράδυ. Υπήρχαν κάποιοι καλοθελητές Πακιστανοί που προσπαθούσαν να με πείσουν να πάω στο τάδε μέρος, ή στο δείνα μέρος. Όλοι θα έπαιρναν προμήθεια μάλλον, ή ίσως και να ήθελαν να με προωθήσουν σε κατάλυμα Πακιστανικών συμφερόντων και όχι σε κάτι που ανήκε στους Καλάς.
Θα πρέπει να πω εδώ, ότι οι Πακιστανοί δεν χωνεύουν τους Καλάς, γιατί είναι αλλόθρησκοι και ως εκ τούτου άπιστοι – καφίρ, γιʼ αυτό τους λένε και Καφίρ Καλάς ( οι άπιστοι Καλάς). Η λέξη άπιστος για τους πιστούς Μουσουλμάνους θεωρείται βρισιά, γιʼ αυτό και οι Τούρκοι μας έλεγαν γκιαούρηδες ( gavur στα τούρκικα, που προέρχεται από το αραβικό kafr, απʼ όπου πήραν και την ονομασία τους οι Κάφροι της Αφρικής, που ήταν άπιστοι για τους Μουσουλμάνους εμπόρους της Ταγκανίκας και της Ζανζιβάρης).
Επίσης, επειδή οι γυναίκες Καλάς έχουν πρόσωπο και μαλλιά ακάλυπτα, τις θεωρούν “εύκολες” και τους επιτίθενται με αποτέλεσμα βιασμούς, που δεν τιμωρούνται ποτέ. Οι Καλάς θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας και αποτελούν επίσης στόχο διακρίσεων και βιαιοτήτων από τους γύρω πληθυσμούς. Είναι φυσικό λοιπόν, για τους Πακιστανούς της κοιλάδας, αλλά και για τους εξισλαμισμένους Καλάς, που έχουν απαρνηθεί την κουλτούρα και το παρελθόν τους, να βλέπουν τον ξένο που έρχεται μέχρι εδώ σαν γραφικό και λοξό, γιατί τι έρχεται να δει εδώ σʼ αυτόν τον αφιλόξενο τόπο?
Δεν μπορούν να διανοηθούν καν, ότι οι Καλάς είναι μοναδικοί πάνω στον πλανήτη μας και ότι ίσως κάποτε ο τουρισμός να φέρει εδώ χρήμα, που θα ωφελήσει και τους τριγύρω οπισθοδρομικούς πληθυσμούς.
Τελικά βρήκα ένα ξενώνα, 2 χιλιόμετρα από το χωριό, κάτι σαν μπανγκαλόους δίπλα σε έναν αγροτικό δρόμο, περιτριγυρισμένο από καρυδιές που το φύλλωμα τους είχε πάρει ένα βαθύ κίτρινο χρώμα. Ο ξενώνας ήταν καινούργιος, μόλις είχε κτιστεί και η αυλή είχε ακόμα άμμους και ασβέστες.
Ήμουν ο μόνος πελάτης. Θα μου πείτε, η πρώτη φορά είναι? Στο ταξίδι μου αυτό, πάντα ήμουν ο μόνος πελάτης σε ξενοδοχεία, ή εστιατόρια, ο μόνος επισκέπτης σε μουσεία, ή μνημεία. Τουρίστες δεν έρχονται, ούτε θα έρχονται για κάμποσα χρόνια.
Η τουαλέτα ήταν κοινόχρηστη και στο τέλος της σειράς των μπανγκαλόους, περίπου 50 μέτρα από την πρωτόγονη ρεσεψιόν. Διάλεξα το πιο απομονωμένο σπιτάκι, για να είναι και κοντά στην τουαλέτα, αν χρειαζόταν να πάω το βράδυ. Το δείπνο σερβιρίστηκε στο εστιατόριο, που μάλλον δεν είχε δει μέχρι τότε ξένους. Σούπα και ρύζι με φασόλια. Ρεύμα δεν υπήρχε, μόνο λάμπες πετρελαίου, σαν στις παλιές ελληνικές ταινίες.
Η νύχτα έπεσε νωρίς, είπαμε η μέρα είχε γίνει πολύ μικρή και κατά τις 7 πάω για ύπνο. Δηλαδή τι ύπνο, ήθελα να διαβάσω λίγο τον οδηγό μου και φως δεν υπήρχε, μόνο ένα κερί, που ήταν αδύνατον να βοηθήσει στην ανάγνωση. Άναψα τον φακό μου και άρχισα να ψευτοδιαβάζω. Τα σπιτάκια είχαν μικρά οριζόντια παράθυρα που εκτεινόταν στο πάνω μέρος του τοίχου, κατά μήκος της στέγης, κάτι σαν φεγγίτες. Αυτό είναι συνηθισμένο σε Μουσουλμανικές χώρες για να προστατεύεται η ιδιωτική ζωή – βλέπε γυναίκες – από τα αδιάκριτα βλέμματα, που πιθανόν να ήταν περισσότερα, αν υπήρχαν κανονικά μεγάλα παράθυρα.
Την ώρα που διάβαζα, ή μάλλον προσπαθούσα να διαβάσω, άκουσα μια φωνή απʼέξω να με φωνάζει: ει γιου!!
Ήταν 3-4 τύποι στο παράθυρο-φεγγίτη, είχαν βάλει μάλλον κανένα τελάρο για να πατήσουν και να ανέβουν επάνω και τεντωνόταν για να δουν τι κάνω εγώ μέσα στο δωμάτιο. Μου λέγανε κάτι σε άθλια αγγλικά και γελούσαν. Εκεί τρόμαξα. Ήμουν σίγουρος ότι στο κόλπο ήταν και ο ξενοδόχος, πως άλλωστε ήρθαν αυτοί μέχρι εκεί μέσα στο χώρο του ξενώνα? Ήμουν σίγουρος ότι θα με λήστευαν και ίσως και να με σκότωναν, ποιος θα με έψαχνε εδώ στις ερημιές? Προσπάθησα να είμαι κάπως φιλικός, μη τους εξαγριώσω, όχι πολύ όμως, γιατί επέμεναν να τους ανοίξω και εγώ τους έλεγα ότι δεν μπορώ, νυστάζω και θα πέσω να κοιμηθώ. Τους λέω ένα δυνατό γκουντνάιτ και σβήνω το κερί. Η πόρτα κλειδωμένη και με σύρτη από μέσα.
Αυτοί το βιολί τους, όπεν δε ντορ.
Νόου, αϊ γουόντ του σλίπ, γκουντνάιτ.
Στα σκοτεινά, προσπαθούσα να ανοίξω και τον ελβετικό σουγιά, που δεν έλεγε να ανοίξει ο χαμένος, γιατί είχα να τον καθαρίσω από πέρσι που πήγα για κάμπινγκ στην Ικαρία. Έλεγα, αν μπουν μέσα, πριν με φάνε, θα φάω και γω κάποιον απʼ αυτούς με το σουγιά. Με τον σουγιά λοιπόν κάτω από το μαξιλάρι – ένα σκληρό μαξιλάρι όλο σβώλους – με πήρε ο ύπνος. Το βράδυ ξύπνησα κανα δυο φορές, αλλά δεν τόλμησα να πάω στην τουαλέτα έξω. Με τα πολλά ξημέρωσε.
Στο πρωινό, ήμουν μουτρωμένος με τον ιδιοκτήτη, αλλά εκείνος έκανε την πάπια. Τέλος πάντων έφαγα μια ομελέτα – σʼ αυτό το ταξίδι τα αυγά περίσσευαν – και περίμενα τον οδηγό μου που κοιμήθηκε αλλού, φθηνότερα και ασφαλέστερα υποθέτω. Του είπα τα καθέκαστα, όχι παραφουσκωμένα, γιατί αυτοί έχουν και το αίσθημα της φιλοξενίας και μπορεί να πήγαινε να πλακώσει τον ξενοδόχο που εξαιτίας του κινδύνεψε ο ξένος και να είχαμε άλλα μετά.
Φεύγοντας είδα και που ανέβηκαν οι χτεσινοί για να φτάσουν το παράθυρο, δεν ήταν τελάρο, ήταν τσιμεντόλιθοι ο ένας πάνω στον άλλον, περίσσεμα από το κτίσιμο του νεότευκτου ξενοδοχείου που είχα την τιμή να διανυκτερεύσω.

 

[traveladdict]

Η μέρα πέρασε με πεζοπορία στους οικισμούς που είναι σκόρπιοι στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ. Η κοιλάδα είναι μεγάλη, θα έχει καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μήκος και έχει αρκετούς οικισμούς από 2-3 σπίτια, μέχρι μικρά χωριά. Όλο το ενδιάμεσο καλλιεργείται κυρίως με καλαμπόκι και σιτηρά και έχει και πολλά οπωροφόρα, όπως βερυκοκιές και κερασιές. Το κλίμα θυμίζει βόρεια Ελλάδα, τις κοιλάδες του νομού Πέλλας για παράδειγμα. Δροσερό κλίμα σε προστατευμένα από τα βουνά μέρη και πάρα πολλά νερά που κατεβαίνουν από τα γύρω βουνά. Και παντού έχει γιγαντιαίες αιωνόβιες καρυδιές. Στις πλαγιές έχει και βαλανιδιές και μερικά κωνοφόρα πιο ψηλά. Τεχνολογία και δυτικός πολιτισμός είναι άγνωστα πράγματα, δεν είδα ούτε μια τσιμεντένια γέφυρα, όλες ήταν ξύλινες και μικρές και σε μερικές περιπτώσεις ήταν απλά ένας κορμός δέντρου.
Η κοιλάδα πάει κατευθείαν στο Αφγανιστάν, απέχει πολύ λίγο από δω, και γιʼ αυτό έχει πολλούς παράνομους που περνούν τα υποτιθέμενα σύνορα, παράνομους μετανάστες, ή παράνομους γενικά, που είναι και οι πιο επικίνδυνοι.
Τα χωριά είναι χτισμένα αμφιθεατρικά με το ένα σπίτι πάνω στο άλλο, έτσι ώστε η αυλή του ενός να είναι στέγη του άλλου. Είναι φτιαγμένα από πέτρα λάσπη και ξύλα και σε κάθε σπίτι ζουν μέχρι και 10 άτομα. Υπάρχουν χωριά καθαρά Καλάς και χωριά εξισλαμισμένων Καλάς. Οι δυο κοινότητες έχουν σχέσεις μεταξύ τους και υπάρχει η τάση οι Μουσουλμάνοι Καλάς να αυξάνονται, επειδή αλλαξοπιστούν, απηυδισμένοι από κακομεταχείριση και διωγμούς αιώνων.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και συνομίλησα με αρκετούς Καλάς. Μπουχτισμένος από τα αντρικά πλήθη που έβλεπα μέχρι τότε, χάρηκα πάρα πολύ με τις γυναίκες που ήταν πιο ελεύθερες και στην κυριολεξία ήταν χάρμα οφθαλμών. Τα στολίδια τους είναι μοναδικά και σκεπάζουν το κεφάλι με μια πολύπλοκα κεντημένη καλύπτρα, στολισμένη με πολύχρωμους κόμπους και χάντρες. Κάποιες βάζουν και φούντες φτιαγμένες από κλωστές, ή φτερά, που για ορισμένους στην Ελλάδα, θυμίζουν τα καλύμματα κεφαλής των παραδοσιακών στολών της Κεντρικής Μακεδονίας. Στις επίμονες ερωτήσεις μου για Αλέξανδρο ( Ισκάνταρ), Μακεδονία κλπ εισέπραττα ένα απορημένο βλέμμα και γελάκια.
Η συναναστροφή μου με τις γυναίκες Καλάς έφεραν τη ζήλεια στους Μουσουλμάνους που με ακολουθούσαν κατά πόδας, και που συνειδητοποιούσαν πόσο περιορισμένοι ήταν και δεν μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τις ειδωλολάτρισσες αυτές γυναίκες που τόσες φήμες τις συνόδευαν. Φήμες αναληθείς βέβαια, γιατί η γυναίκα Καλάς πρέπει να φροντίσει το σπίτι, να μαγειρέψει, να πάει στο χωράφι, ότι δηλαδή κάνουν οι γυναίκες στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Πουθενά χρόνος για φλερτ με άλλους άντρες και ερωτοδουλειές που οι Μουσουλμάνοι απλώς φαντάζονται. Ως συνήθως, το καινούργιο και το άγνωστο είναι και κατακριτέο. Και γιʼαυτούς μια γυναίκα με ακάλυπτο πρόσωπο και ελεύθερη να μιλάει σε άντρες είναι κάτι καινούργιο, που δεν μπορούν να εξηγήσουν.
Σε όλες τις συνομιλίες μου με τους Καλάς είδα πόσο ανοιχτοί είναι στους ξένους, που τους βλέπουν και σαν σανίδα σωτηρίας, μια και που η φήμη για τους Καλάς πέρασε και στο εξωτερικό και είναι το μόνο που συγκρατεί το Πακιστάν από το να εισβάλει στις κοιλάδες και να τους εξισλαμίσει βίαια. Παντού μου πρόσφεραν φρέσκα καρύδια, ήταν και η εποχή τους και όλοι δεχόταν να φωτογραφηθούν.
Οι τουρίστες επίσης πέρα από τη σχετική ασφάλεια που εν αγνοία τους παρέχουν στους Καλάς, είναι και πηγή εισοδήματος, γιατί οι Καλάς τους πουλάνε διάφορα παραδοσιακά προϊόντα, το εξής ένα: καλύπτρες κεφαλής. Το συγκεκριμένο χειροτέχνημα στολίζει τους τοίχους των σπιτιών, των περισσότερων επισκεπτών στις μακρινές αυτές κοιλάδες, και το δικό μου δεν εξαιρείται βεβαίως. Βέβαια οι λιγοστοί επισκέπτες αγοράζουν και άλλα πράγματα όπως όλη την ενδυμασία, ή κοσμήματα – που είναι από φτηνές χάντρες.
Το σπουδαίο όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτές οι δοσοληψίες με τους ξένους, έχουν συνεισφέρει στο να διατηρείται η πανάρχαια χειροτεχνία της φυλής αυτής, που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε σβήσει. Και το επίσημο Πακιστάν, βλέποντας το πόσο ενδιαφέρον δείχνουν οι ξένοι – και κυρίως η Ελλάδα, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – για το λαό αυτό έχει κάπως μαζευτεί.
Βέβαια δεν γνωρίζω τι γίνεται σήμερα εκεί με τον πόλεμο και τα μιλιούνια των Αφγανών που περνάνε τα σύνορα, τις ληστοσυμμορίες και τους Ταλιμπάν που επιβάλουν ένα καθεστώς στυγνής τρομοκρατίας στους ντόπιους πληθυσμούς. Το γειτονικό Σουάτ, που επίσης ανήκει στο Πακιστάν, είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη χώρα εδώ και 2 χρόνια και γίνονται μάχες με το στρατό και τους Ταλιμπάν που έχουν εξαπλωθεί από το Αφγανιστάν, στο Βόρειο Πακιστάν. Σχολεία πυρπολούνται, Βουδιστικά μνημεία ανατινάζονται και το μουσείο του Σουάτ είναι πολιορκημένο. Πολύ φοβάμαι ότι οι Καλάς υποφέρουν και ότι δέχονται αφόρητες πιέσεις και δεν ξέρω τι έχουν κατορθώσει οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Στους Καλάς έμεινα 5 μέρες. Tο πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αλλάξω κατάλυμμα, πήγα σε ένα υποδεέστερο, αλλά σαφώς ασφαλέστερο ξενώνα στο χωριό. Πέρα από το Μπουμπουρέτ πήγα και στις κοιλάδες Μπιρίρ και Ρουμπούρ. Εντύπωση μου έκαναν τα νεκροταφεία που ήταν απλές κάσες εκτεθειμένες έξω – και όχι θαμμένες - μερικές ανοιγμένες με τα κόκκαλα και τα κρανία πεταμένα τριγύρω. Κάποιες απʼ αυτές είχαν σκαλισμένο επάνω τους ένα ακτινωτό σχήμα κυκλικό με ισομήκεις ακτίνες να ξεκινάνε από το κέντρο τους – ένας πρωτόγονος Ήλιος της Βεργίνας μήπως?
Στο Μπιρίρ είχα και μια απροσδόκητη συνάντηση: Μια νεαρή Αμερικάνα, που ήταν εγκατεστημένη στην περιοχή για πάνω από πέντε χρόνια, είχε μάθει τη γλώσσα των Καλάς, ήταν ντυμένη σαν Καλάς και ζούσε σαν Καλάς. Αυτή μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, για την ιστορία της φυλής όπως αυτοί την γνωρίζουν και την λένε, τις ανάγκες τους – κυρίως σε σαπούνι, που είναι σπάνιο και απαραίτητο, γιατί οι αρρώστιες από τη βρωμιά, όπως δυσεντερίες, ηπατίτιδες και τύφος τους θερίζουν. Προσπαθούσε να τους μάθει να τηρούν τις συνθήκες καθαριότητας, να χρησιμοποιούν σαπούνια και να βράζουν το νερό. Η ίδια έφερε ολόκληρα κιβώτια σαπούνι από το Πεσαβάρ και τα μοίρασε στον κόσμο, ο οποίος δεν είχε ξαναδεί σαπούνι στη ζωή του!
Επειδή ο χειμώνας πλησιάζε και δεν ήθελα να αποκλειστώ εδώ, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να φύγω και να πάω σε νοτιότερα και πιο ζεστά μέρη, μακριά από ορεινές διαβάσεις, χιόνια και αποκλεισμένες για μήνες κοιλάδες.

 

[xenos]

Πολυ ενδιαφερον οι πληροφοριες σου για την φυλη των Καλας traveladdict,
μιας και ειναι και απο πρωτο χερι.
Ειμαι περιεργος αν ρωτησουμε Πακιστανους στο δρομο τι θα μας πουν για τους Καλας.
Ισως βεβαια να αγνοουν και την υπαρξη τους.
Περιμενω τη συνεχεια της ιστοριας.

 

[varioAthens]

Συνεχίζω την ανάγνωση με πολύ ενδιαφέρον (σε κάποια σημεία και με κομμένη την ανάσα)! Θέλουμε και φώτο!!!