Πακιστάν Πακιστάν

[mariath]

Πραγματικά απολαμβάνω κάθε καινούργιο κομμάτι που γράφεις! Διαβάζονται με μια ανάσα!

 

[go2dbeach]

Καταπληκτικη αφηγηση! Τα συναισθηματα και οι εικονες εναλλασσονται σε καθε κομματι.
Επεσα κατω με το..οδοντοστοιχια-πολεμιστρες

 

[LULLU]

...καταπληκτικο...................αααααα δεν σε λεω παλι Κατια.......

 

[ΕΡΣΗ]

Χριστέ μου, σφίχτηκε το στομάχι μου με την ιστορία της πρώτης κοπέλας.

 

[traveladdict]

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Μετά τις διακοπές και ένα ταξίδι στο Νεπάλ και το Θιβέτ, επανέρχομαι δριμύτερος. Να με συγχωρέσετε για την καθυστέρηση μόνο.

Επόμενος προορισμός μου, μετά τη Λαχώρη είναι το Μουλτάν.
Πάω στον σταθμό των λεωφορείων της Λαχώρης, έμπειρος πια, ξέρω τι να περιμένω και πώς να το αντιμετωπίσω. Στο σταθμό να γίνεται της πόπης. Την προηγουμένη έσκασε μια βόμβα με τρεις νεκρούς και τώρα είχε ελέγχους, ψαξίματα και απίστευτη καθυστέρηση. Ρωτάω έναν αστυνομικό, που να πάω? Εκεί, μου λέει. Που εκεί? Εκεί πιο κάτω, μου δείχνει με ένα νεύμα και πιάνοντας νευρικά το πιστόλι του. Ωχ, δεν θα τα πάμε καλά λέω, δεν πάω να ρωτήσω αλλού? Ως συνήθως, οι καλύτερες πληροφορίες δίνονται από τα παιδιά και είχε μπόλικα ο αχανής σταθμός της Λαχώρης. Να, εκείνο το κόκκινο λεωφορείο είναι για το Μουλτάν.
Βγάζω εισιτήριο και θρονιάζομαι στη σκονισμένη θέση, στο παράθυρο για να βλέπω έξω. Δεν ξέρω αν το ανέφερα πιο πάνω, αλλά στο Πακιστάν δεν είναι να κάθεσαι μπροστά, γιατί σε όλο το ταξίδι μου σε τούτη τη χώρα, είδα κάποιους ξένους που έκαναν ολόκληρη φασαρία για να καθίσουν μπροστά και καλά για να τραβήξουν βίντεο, αλλά μετά από λίγη ώρα, πήγαιναν πίσω παρακαλώντας, γιατί ήταν τέτοια η τρομάρα τους, από την οδήγηση των Πακιστανών οδηγών, που προτιμούσαν να κατέβουν, παρά να συνεχίσουν να κάθονται μπροστά και να βλέπουν να έρχεται κατά πάνω τους ο χάρος με τη μορφή ενός στολισμένου φορτηγού.
Η διαδρομή Λαχώρη – Μουλτάν διαρκεί 14 ώρες. 14 μαρτυρικές ώρες με μουσική στη διαπασών, μύγες και σκόνη. Όλοι να θέλουν να καθίσουν δίπλα μου, όλοι να μου χαμογελάνε, οι γνωστές καταστάσεις των πακιστανικών λεωφορείων. Ο ένας στους τρεις οπλοφορούσε. Και όχι διακριτικά. Κουμπούρια, τουφέκια, κάτι μαχαίρες τεράστιες να κρέμονται από ζώνες, όλα αυτά με μια οσμή ιδρώτα, σκόνης και κάρρυ. Όλοι μαυριδεροί και γενιοφόροι και οι λιγοστές γυναίκες να κάθονται όλες μαζί με μπούρκες. Ούτε μαντίλες, ούτε φερετζέδες. Μπούρκες που τις κάλυπταν ολόκληρες, μαζί και το πρόσωπο, σαν τα φαντάσματα.
Στη διαδρομή σταματούσαμε όλη την ώρα. Έλεγχοι παντού. Έπρεπε να ξεχάσω τις πολυτέλειες της Λαχώρης και να ξαναβουτήξω στην καθημερινότητα του Πακιστάν. Οι έλεγχοι δεν γίνονται μόνο για τρομοκράτες, ή αντάρτες. Γίνονται και για συμμορίες-φατρίες που λυμαίνονται την ύπαιθρο σαν τον δικό μας Γιαγκούλα πριν 150 χρόνια. Οι ληστείες, οι φόνοι και οι απαγωγές ανέρχονται σε δεκάδες κάθε μέρα στους δρόμους του Πακιστάν και πολλές φορές γίνονται ολόκληρες μάχες την ώρα που δίπλα περνούν φορτηγά και λεωφορεία γεμάτα κόσμο.
Από το σκονισμένο παράθυρο έβλεπα να περνάμε χωριά και πολιτείες, ερειπωμένα κάστρα και τζαμιά. Και παντού όπως σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου, χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους, άντρες με τουρμπάνια, γυναίκες με λεκάνες και καλάθια στα κεφάλια τους και απίστευτους αριθμούς παιδιών που φώναζαν στο λεωφορείο καθώς περνούσε από μπροστά τους.
Κάναμε δυο στάσεις για φαγητό, τα κλασικά, πίτα και ρύζι με φακές και κάρρυ. Αν ξαναφάω κάρρυ στη ζωή μου να μου γράψετε…
Και εκεί που προσπαθώ να καταπιώ το ας πούμε φαγητό, μου προέκυψε ο Αλί.
Αλί αλί και τρισαλί, ο αλητήριος. Αυτός ήταν από τους ξύπνιους που νομίζουν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος και ότι όλοι πρέπει να τον ακούν και να είναι και χαρούμενοι γιαυτό. Ομορφονιός με μούσι και γυαλί ρέιμπαν. Μούρχεται λοιπόν και αρχίζει το μπίρι-μπίρι. Που πας? Στο Μουλτάν. Από πού είσαι? Έλεος δεν θα την αντέξω ξανά αυτή την έκθεση ιδεών…
Μη πας στο Μουλτάν, θα σε σκοτώσουν, ξέρουν από πριν πόσοι ξένοι ταξιδεύουν και πότε φτάνουν και όλο τέτοιες χαρωπές ιστορίες. Και τι να κάνω τώρα Αλί? Α, θα σε πάω εγώ σε ένα μέρος ασφαλές και θα σου δείξω τον Ινδό ποταμό από την καλύτερη τοποθεσία. Τώρα, θέλεις να με ληστέψεις, θέλεις να πηδήξεις ευρωπαίο, θέλεις να με παρασύρεις σε κανένα κρυσφήγετο και μετά να ζητάς λύτρα, δεν θα καθίσω να το αναλύσω κιόλας. Α, δεν θα μπορέσω… Aυτός όλο κοιτούσε τη μπανάνα που είχα περασμένη στη μέση μου, προσπαθώντας να μαντέψει αν το πορτοφόλι και το διαβατήριο είναι μέσα. Εγώ όμως μάντευα άλλα. Κανονικό μέντιουμ Μπιμπίδου, βγάλε ένα χαρτονόμισμα, κάνε αέρα να φύγει το σύννεφο και βάλε το χαρτονόμισμα στο αγγείον. Τι λες μωρέ κακόμοιρε Πακιστανέ! Δεν ξέρεις με τι έμπλεξες. Θα σε μαλώσω! Κακό παιδί! Και όπως έλεγε και η αείμνηστη Βλαχοπούλου: Τρεις άντρες έχω θάψει σε σένα θα κολλήσω? Τώρα θα δεις. Ι will eat you for lunch.
Πάω σε κάτι στρατιώτες που φυλούσαν το εστιατόριο. Είχαν και έναν αξιωματικό μαζί τους: Κύριε, κύριε, αυτός με πειράζει. Πάνε αυτοί να τον μπαγλαρώσουν, τρέχει αυτός τον περίμενε ένα αυτοκίνητο πιο κάτω με κάτι καλόπαιδα με μούσια, γίνονται καπνός. Μου λέει ο αξιωματικός, ο Αλλάχ σε γλίτωσε, θα σε καθάριζαν σίγουρα. Κάθε μέρα αυτό γίνεται και δεν σε σκοτώνουν απλώς, σε βασανίζουν με τα χειρότερα βασανιστήρια για να αναγκαστείς να τους πεις αν έχεις λεφτά στο ξενοδοχείο για να στείλουν κάποιον να τα πάρει. Αυτός ο Αλλάχ πολύ με προστάτευε στη χώρα αυτή, οφείλω να του το αναγνωρίσω, όλα κι όλα. Βέβαια, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν εφιαλτική, γιατί πώς να το κάνουμε, να γλιτώσεις από κάτι τέτοιο σε μαρκάρει και όλο σκεφτόμουν τι θα γινότανε, αν δεν ήμουν τόσο υποψιασμένος και αν δεν είχα τις εμπειρίες του παρελθόντος και πήγαινα σαν το πρόβατο για τη σφαγή.
Στις 10 το βράδυ φτάσαμε στο γραφικό και μαγευτικό Μουλτάν, που είναι γνωστό για τρία πράγματα: για τη σκόνη, τους ζητιάνους και την αφόρητη ζέστη του. Αυτό λένε οι Πακιστανοί και είναι αλήθεια. Εγώ ήρθα όμως για άλλο λόγο: το Μουλτάν είναι γνωστό για τα μαυσωλεία του, τα τζαμιά του και την εξωπραγματική ατμόσφαιρα του, που δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες. Είναι μια βουτιά στον Μεσαίωνα και άξιζε κάθε κούραση και ρίσκο για να φτάσω εδώ.
Στο σταθμό, η ζέστη να είναι απίστευτη. Δηλαδή τον Αύγουστο τι κάνουν εδώ πέρα? Παίρνω ένα ρίκσο, πάω στο ξενοδοχείο. Είχα διαλέξει το Sindbad. Οοοοχι, να μου λέει ο ρικσατζής, αυτό έκλεισε πια, δεν λειτουργεί θα σε πάω εγώ σε άλλο καλύτερο. Άντε πάλι τα ίδια κόλπα... Τάχω πάρει στο κρανίο εγώ, ψόφιος στην κούραση, σοκαρισμένος και από το μεσημεριανό περιστατικό, αρχίζω τα μπινελίκια στα ελληνικά και στα αγγλικά. Με είδε αυτός που είχε αγριέψει το μάτι μου, οκ οκ μου λέει θα σε πάω. Ευτυχώς γιατί το ξενοδοχείο αν και δεν ήταν σαν αυτό της Λαχώρης ήταν ευπρεπές και καθαρό. Και εκεί ήταν που πρόσεξα ότι μετά από όσες βδομάδες ταξίδι, άρχισα να κουράζομαι και να θέλω καλύτερα ξενοδοχεία. Στην αρχή έμενα στα άθλια και δεν με ένοιαζε. Τώρα όμως συνειδητοποιώντας τους κινδύνους και φορτωμένος με τόση κούραση ήθελα κάτι καλύτερο.
Παρʼολη την ένταση της ημέρας ξεράθηκα στον ύπνο.

 

[eva kas]

πολυ ωραια αφηγηση!!!περιμενουμε συνεχεια!

 

[eleni70]

απίστευτη ιστορία - εμπειρία... σ΄ευχαριστούμε που την μοιράστηκες μαζί μας και περιμένουμε την συνέχεια...

 

[Pandora]

Πόσο οικεία μας φαίνονται, εκ των υστέρων, κάποια μέρη, διαβάζοντας ταξιδιωτικές ιστορίες !

Η διαδρομή σου, φίλε μου traveladdict, στους Καλάς, αποτυπώθηκε στη μνήμη μου...και σήμερα, με την είδηση περί απαγωγής Ελληνα εθελοντή στο β.Πακιστάν (http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/09/09/1712690.htm), ταρακουνήθηκα ομολογώ...

Το μυαλό, καμιά φορά, φτιάχνει σενάρια...

 

[traveladdict]

Από τότε τα πράγματα ήταν αγριεμένα αγαπητή pandora

 

[traveladdict]

Tο πρωί μετά από ένα ωραιότατο πρωινό - ναι είχε και μάνγκο, αλλά δεν τα άγγιξα - νάμαι πάλι σε προκατακλυσμιαίο ταξί για τα αξιοθέατα του Μουλτάν.
Εδώ ο ταξιτζής όμως ήταν αγγλομαθής, οπότε η ταλαιπωρία μου λιγότερη. Η ζέστη βέβαια έξω να θερίζει, θα είχε 40 βαθμούς και το ημερολόγιο έδειχνε 1 Δεκεμβρίου, ξημέρωσε ο Δεκέμβρης και χαμπάρι δεν πήρα.
Έξω το γνωστό πανηγύρι. Κουρελήδες ζητιάνοι με απλωμένα χέρια, σκουπίδια, και σκόνη, μα πόση σκόνη θεέ μου!!! Ο ουρανός είχε ένα κίτρινο-γκρι χρώμα από την υγρασία και την αιρούμενη σκόνη, στο Ντουμπάι είχα δει τέτοιον ουρανό μόνο.
Και δε μου λέτε κύριε ταξιτζή μου, πάντα τέτοια ζέστη κάνει εδώ?
Ω νόου, μόνο αυτές τις μέρες, γιούζουαλι κάνει δροσιά.
Ας γιούζουαλι εγώ έπεσα στην εξαίρεση.
Πάμε στο μαυσωλείο του σεϊχη Μπαζα Ουντίν Ζακαρίγια. Αυτοί οι σεϊχιδες είναι άγιοι του Ισλάμ, άνθρωποι που ήταν κοντά στο Θεό και αγίασαν. Όπου έχει τέτοιους τάφους σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο, το μέρος θεωρείται ιερό, έχει πράσινες σημαίες και αφιερώματα - χαρτάκια και κουρελάκια - κρεμασμένα στα γύρω δέντρα.
Πάω εγώ και περιμένω να δω έναν μεγάλο τάφο.
Τι έκπληξη όμως όταν αντίκρισα ένα μικρό Ταζ Μαχάλ! όχι βέβαια της τελειότητας και ομορφιάς που χαρακτηρίζουν το Ταζ, αλλά τέλος πάντων δεν περίμενα να δω κάτι τόσο μεγάλο. Το μαυσωλείο ψηλό, ογκώδες και τετράγωνο με θόλο και με ωραία είσοδο, ινδομουγκαλικής αρχιτεκτονικής που χαρακτηρίζει τα ισλαμικά μνημεία της βόρειας Ινδίας.
Μου λένε απαγορεύεται να μεις μέσα. Γιατίίίί? Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί, απαγορεύεται. Βερμπότεν. Αχ κύριε τέτοιε μου, εγώ είμαι τουρίστας ήρθα από μακρυά να το δω. Ναι αλλά δεν είσαι μουσουλμάνος. Καλέ πως δεν είμαι, αρχίζω να κατεβάζω τα τουρκικά μου ακόμα μια φορά - τελικά δεν ξέρετε πως με βοήθησαν τα τούρκικα χωρίς πλάκα - άνοιγαν όλες οι πόρτες. Να κορδώνομαι εγώ για την περήφανη τουρκιά και να τους λέω, να η σημαία μας είναι σαν τη δικιά σας, μόνο που αντί για πράσινο έχει κόκκινο. Το φεγγάρι και το άστρο, τι να σας πω, ολόιδια! Αρχίζουν οι τεμενάδες, το έργο επαναλαμβάνεται Σαλάμ αλέκουμ, αλέκουμ σαλάμ και λοιπά χαριτωμένα. Τελικά τι έγινε: Το μαυσωλείο είναι ανοιχτό και για τους μη μουσουλμάνους, αλλά είχε μια γιορτή - ούτε που ξέρω τι ήταν - και εκείνη την ημέρα απαγορευόταν. Με τα πολλά μπήκα μέσα, προσκύνησα, αφού έβγαλα το παπούτσι βέβαια, αλλά φωτογραφίες δεν μ'άφησαν να βγάλω. Έξω να χάνει η μάνα το παιδί. Είχε προχωρήσει και η ώρα και άρχισαν να μαζεύονται τα πλήθη για να προσκυνήσουν. Εγώ ο μόνος ξένος. Πάμε λέω του ταξιτζή, πάμε στο επόμενο.
Το επόμενο είναι το μαυσωλείο Σαχ Ρουκν Αλάμ. Αυτό ακόμα καλύτερο και με σαφώς λιγότερο κόσμο. Σ'αυτό δεν είχα πρόβλημα να μπω και όταν μπήκα έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Δικαίως θεωρείται το κόσμημα του Μουλτάν. Χτίστηκε το 1320 και είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα με εσωτερικό διάκοσμο από πλακάκια. Ο εξωτερικός του διάκοσμος αποτελείται από κόκκινα τούβλα και από γαλάζια και λευκά πλακάκια και ο θόλος του θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος θόλος μαυσωλείου στον κόσμο. Το κτίσμα φαίνεται από οποιοδήποτε μέρος του Μουλτάν και είναι Ο λόγος για να έρθει κανείς σ'αυτή τη σκονισμένη και βρώμικη μεγαλούπολη.
Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα μέσα και έξω από το μαυσωλείο αυτό. Ο εικόνες ήταν απλά απερίγραπτες και όχι μόνο αναφορικά με το κτίσμα, αλλά και με τον κόσμο έξω. Ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα τόσο άνετα με τους ντόπιους, ήταν ευγενικοί και διακριτικοί, καμία σχέση με τον κόσμο του Πεσαβάρ, ή της Λαχώρης. Οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί δυτικό τουρίστα - και δεν νομίζω να ξαναείδαν από τότε - καθώς το Μουλτάν είναι έξω από τις τουριστικές διαδρομές της Ασίας.
Στο Μουλτάν έμεινα τρεις μέρες, αρκετές νομίζω για να καλύψω τα μνημεία του και τα παζάρια του. Στο Μουλτάν είδα και κάτι περίεργες καμινάδες παμύψηλες, που δεν είναι για τα τζάκια, αλλά για να παγιδεύουν και το παραμικρό ρεύμα αέρα και να τον μεταφέρουν στο εσωτερικό των σπιτιών στις μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού. Και εδώ το καλοκαίρι δεν αστειεύεται. Καθημερινές θερμοκρασίες 45 - 48 βαθμών δεν είναι αστείο πράγμα...
Επόμενος σταθμός το Μοετζοντάρο, από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του Πακιστάν. Πάω για πληροφορίες και αντιμετώπισα γέλια. Μοεντζοντάρο??? Και πως θα πας εκεί?
Να νοικάσω αυτοκίνητο λέω ο αφελής. Μόνο που δεν πέσανε κάτω από τα γέλια.
Μήπως έχω καμιά μουτζούρα στα μούτρα και δεν το ξέρω? Μα γιατί γελάνε?
Να πάω με τη συγκοινωνία τότε, συνεχίζω εγώ απτόητος.
Κοίτα μου λέει ένας με μούσια, δεν μπορείς να πας, γιατί το ελέγχουν οι αντάρτες που δεν είναι ακριβώς αντάρτες είναι και μαφιόζοι επίσης, οπότε ξέχνα το, έχει συνεχώς απαγωγές και φόνους εκεί. Μόνο από το Καράτσι αεροπορικώς, φτάνεις στο αεροδρόμιο, σε περιμένει στρατός και με τη συνοδεία του πάς στα αρχαία και με τη συνοδεία του επιστρέφεις στο αεροδρόμιο και πετάς πίσω στο Καράτσι. H πτήση από το Καράτσι είναι περίπου 45 λεπτά με την PIA. Αν θέλεις να πας οδικώς, πάλι από το Καράτσι με σωματοφύλακες που πρέπει να προσλάβεις εκεί, έχει ολόκληρες εταιρείες προστασίας που κάνουν αυτή τη δουλειά.
Δεν σφάξανε... Και δεν πάω στην Ακρόπολη που είναι και πιο ωραία?????
Από το Μουλτάν λοιπόν πρέπει να πάω στο Καράτσι και ο ασφαλέστερος τρόπος είναι το τρένο, γιατί στα βαγόνια έχει στρατό και το προστατεύουν από τις επιθέσεις. Τα λεωφορεία έχουν πάψει να κάνουν τις διαδρομές σ'αυτά τα μέρη λόγω των καθημερινών επιθέσεων. Το ... εξπρες ονομάζεται Μπαζα Ουντιν Ζακαρίγια, προς τιμήν του σεϊχη, το μαυσωλείο του οποίου επισκέφτηκα σαν τούρκος τουρίστας...
Η διαδρομή είναι νυκτερινή και διαρκεί ινσαλλάχ 12 ώρες. Συνήθως όμως διαρκεί περισσότερο. Πήρα πρώτη θέση, δεν άντεχα άλλο τη βρώμα. Πάμφθηνα!!!
Καμία σχέση με τα δυτικά τρένα βέβαια, αλλά είχα άνεση και καθαρά σεντόνια. Και τσάι κάθε μια ώρα περίπου. Για να μη με ενοχλούν, είπα στον υπάλληλο να μη με ξυπνήσει παρά μόνο στο Καράτσι.
Η νύχτα έπεσε νωρίς, καθότι Δεκέμβρης και ντάκα ντούκα το τρένο με νανούρισε και έπεσα σε έναν ύπνο ανήσυχο γιατί φοβόμουν ότι όλο και κάτι θα συνέβαινε.

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ ωραιο και το σημερινο κομματι!

 

[ioanna karagianni]

Είναι καταπλικτική η ιστορία σου, περιμένω την συνέχεια και το τέλος της. Είναι εντυπωσιακό πως θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες μετά από τόσα χρόνια.