Κομόρες Τανζανία Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει (Κομόρες-Τανζανία), μόνο μη κάτσουμε άλλο σπίτι…

[malysa]

Mιας και κλείνει το κεφάλαιο Kομόρος, λέω να ρίξω και γω το λιθαράκι μου εδώ, για αυτή την απομακρυσμένη περιοχή που επισκεφθήκαμε :

Για μένα η παραμονή μας στο Moheli, ήταν ένα ταξίδι συναισθημάτων και σκέψεων...

Το Μoheli, ήταν το μικρό νησί, που έμοιαζε να είναι στο τέρμα του πουθενά (παρότι περιτρυγυρίζονταν από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου).

Δυστυχώς, οι γνώσεις μου στα Γαλλικά είναι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα να μου λείπει η συζήτηση-επαφή με τους ντόπιους. Τώρα δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί προσπαθούσα να συννενοηθώ μαζί τους στα Αγγλικά, αφού δεν ήξεραν! Το ίδιο θα ήταν, σαν να τους μιλούσα και Ελληνικά.
Απ΄ την άλλη (για καλή μας τύχη), η Ελένη και ο Hydronetta (που φρεσκάρισε αψόγως τα Γαλλικά του), ήταν οι πρεσβευτές μας στις συζητήσεις με τους ντόπιους, στους διακανονισμούς και στην άντληση πληροφοριών .

Το παράξενο ήταν ότι η χώρα μας δεν τους ήταν άγνωστη. Εκαναν αναφορά στην οικονομική κρίση και επιπλέον επειδή οι ίδιοι είχαν τα Γαλλικά σαν γλώσσα τους, τους έκανε εντύπωση ότι εμείς είχαμε δική μας γλώσσα!

Το λιτό της διαμονής μας στο Laka lodge, μας έδινε να καταλάβουμε ότι η ευτυχία κρύβεται σε μικρά και απλά πράγματα!
Ακόμη και η έλλειψη ηλεκτρικού (πολλές ώρες το βράδυ) , τα λιτά πρωινά ή γεύματα, ή οι σαυρούλες που πηγαινοέρχονταν, συνέβαλαν αγχολυτικά!

Το χωριό Quallah-1 (μετά το trekking για τις νυχτερίδες) και καναδυό άλλα χωριά που προσπεράσαμε, έμοιαζαν σαν να είναι ξεχασμένα, εγκαταλελειμένα. Αχυρένιες καλύβες, έτοιμες να καταρρεύσουν, που σε έκαναν να αναρωτιέσαι τι να γίνονται όταν αρχίζει να βρέχει.. Κι όμως ήταν κανονικά χωριά, άκρως ευάλωτα στις φυσικές καταστροφές.

Οι αγορές τους πεντακάθαρες και τα φρούτα ή ζαρζαβατικά που πουλούσαν ήταν πάντα σε συστάδες λίγων μονάδων (2-3 κρεμμυδάκια, 4-5 lime ή πιπεριές, 2-3 ρίζες τζίντζερ κ.α. ). Μόνο οι μπανάνες πλεονεκτούσαν.

Αυτός ο λαός, ένοιωθες να έχει μια περηφάνεια . Δεν ζητιάνευαν, δεν σε κυνηγούσαν για να αγοράσεις ή για να δεις ή φωτογραφίσεις κάτι παράξενο. Πιθανότατα τα επόμενα χρόνια αλλάξει αυτό, με την αύξηση του τουρισμού (μιας και το κόστος μετάβασης έπεσε στο μισό).

Tην μέρα της αναχώρησής μας, σκεφθόμουν ότι ευχαρίστως θα καθόμουν στο Moheli 3-4 μέρες ακόμη, νοιώθοντας ότι είχε και άλλα να μου δώσει......

(Νομίζω ότι περισσότερα δεν έχω να πω, με κάλυψε τόσο πολύ ο αρχηγός της παρέας, ακόμη και στην περιγραφή συναισθημάτων...)


Υ.Γ.
Σιγά που δεν θα τσαλαβουτούσα στο μαγκρόβιο δάσος (στο Grand Comore) μέσα στις λάσπες, γιατί φορούσα σαγιονάρες....

 

[KLEOPATRA]

Αυτη η αρμυρα πια ....ντους δεν εκανε ποτε ο ανθρωπος ?(σας ξενερωσα)
Για να κανω και μια σοβαρη ερωτηση στο γουρουνακι.
Κανε μας τη συγκριση ...ποιο σε ενθουσιασε περισσοτερο..τουτα τα νησια ή η Σοκοτρα?

 

[hydronetta]

η μοναδικότητα της Σοκότρα είναι αδιαμφισβήτητη αλλά το έχω ξαναγράψει, δεν είναι διακοπές για όλους...

 

[babaduma]

η μοναδικότητα της Σοκότρα είναι αδιαμφισβήτητη αλλά το έχω ξαναγράψει, δεν είναι διακοπές για όλους...

Άντε, να "τελειώνει" η Τανζανία, να παίρνει σειρά κι η Σοκότρα, ε? ε? (και για μένα το λέω, να το βλέπω και γραμμένο...)

 

[hydronetta]

Άντε, να "τελειώνει" η Τανζανία, να παίρνει σειρά κι η Σοκότρα, ε? ε? (και για μένα το λέω, να το βλέπω και γραμμένο...)

Πες το ψέματα.... :roll:

 

[hydronetta]

Kεφ.9. Μια μικρή γεύση από το Dar Es Salaam

H πτήση επιστροφής προς το Dar Es Salaam ήταν προγραμματισμένη νωρίς το μεσημέρι και κατά την γνωστή τακτική μας, φτάσαμε στο αεροδρόμιο χωρίς τα εισιτήρια στο χέρι. Πώς δια μαγείας βρέθηκαν στα χέρια των ελεγκτών αποτελεί μυστήριο ακόμα. Αυτό που μας κίνησε την περιέργεια ήταν το πολύχρωμο πλήθος του κόσμου που καθόταν σε μια εξέδρα εκτός του κτηρίου του αεροδρομίου λες και παρακολουθούσε ποδοσφαιρικό αγώνα. Μάλλον επρόκειτο για την υπαίθρια αίθουσα αφίξεων/αναχωρήσεων για τους ντόπιους. Αποχαιρετήσαμε τον 15ans με θερμούς εναγκαλισμούς (υπό συνεχή πειράγματα ολίγον θερμότερους για κάποιες) κι αναλωθήκαμε λίγο στην αίθουσα αναμονής χαζεύοντας τα σουβενίρ. Made in China η πλειονότης με ένα αυτoκόλλητο στις περισσότερες περιπτώσεις να δηλώνει ότι το καπελάκι είναι ενθύμιο Κομόρων.

Η μητρόπολη της Τανζανίας Dar Es Salaam, των σχεδόν 3,000,000 ψυχών είναι ταυτόχρονα η οικονομική καρδιά της χώρας. Και σαν την αντικρύζει από το παράθυρο του αεροπλάνου αναλογίζεται κανείς το μέγεθός της αλλά και την έκταση της παραγκούπολης που κατά τα φαινόμενα απαρτίζει το μεγαλύτερο μέρος ειδικά των προαστίων της.

Η Precision air προσγειώθηκε στην ώρα της για να ξαναβρεθούμε στο καταθλιπτικό αεροδρόμιο του Dar Es Salaam, μόνο που αυτή τη φορά μπήκαμε στη διαδικασία έκδοσης βίζας. Αφού ένας υπάλληλος συνέλεξε τα διαβατήρια, περιμέναμε να μας καλέσουν ονομαστικά. Αφού μας φωτογράφισαν κι αφήσαμε και το δακτυλικό μας αποτύπωμα (όλα ψηφιακά εννοείται όχι αστεία) πήραμε το πολυπόθητο ΟΚ για να εισέλθουμε στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Τανζανίας. Για την αποφυγή δυσάρεστων συμβάντων είχα ήδη κανονίσει transfer από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και τούμπαλιν.
Αν και το Dar Es Salaam δεν έχει τη φήμη άλλων αφρικανικών πόλεων όσον αφορά την εκληματικότητα, εντούτοις δεν την αποκαλείς και το ασφαλέστερο μέρος στο κόσμο ειδικά για δυτικούς τουρίστες που ξεχωρίζουν σαν μύγες μεσ’στο γάλα. Έτσι επέλεξα μια σχετικά ακριβή, αλλά ασφαλή διαμονή στο κέντρο της πόλης προς όφελος όλης της ομάδας μας.

Χρόνο πολύ δεν είχαμε για εκτενή περιήγηση, παρά την επιθυμία μερικών για επίσκεψη στις υπαίθριες αγορές. Μετά από μια σύντομη ανάπαυλα, αποφασίσαμε να αναλωθούμε στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο. Ξεκινήσαμε μαζικά προς ανεύρεση ανταλλακτηρίου συναλλάγματος, καθώς και ενός γραφικού Cafe που ήταν καταχωρημένο στη λίστα του Lonely Planet και είχε εντοπίζει η συνταξιδιώτισσά μας Στέλλα. Με τη διαπίστωση ότι το Cafe μετουσιωνόταν σε πολυώροφο οικοδόμημα , άρχισε ένας αγώνας εξεύρεσης μέρους για να πιούμε αυτό το πολυπόθητο ρόφημα. Μετά από περπάτημα καταλήξαμε στη παραλιακή λεωφόρο με θεα το φυσικό λιμάνι της πόλης, απ’όπου ξεκινούν παντός είδους πλεούμενα με κατεύθυνση τη Ζανζιβάρη. Με θλίψη παρατήρησα ότι μια όμορφη περιοχή που θα μπορούσε δυνητικά να έχει λογιών λογιών καφέ και φαγάδικα ήταν παντελώς αναξιοποίητη, και κυρίως μη προσβάσιμη προς το υγρό στοιχείο. Με τον καθεδρικό του St.Joseph να δεσπόζει στη περιοχή καταφύγαμε σ’ενα κυριλέ ξενοδοχείο αλλά κι εκεί καφέ δεν καταφέραμε να πιούμε (τουλάχιστον έβγαλα κάποιες πανοραμικές φωτό του λιμανιού). Με το σύνδρομο στέρησης καφεΐνης, είχε αρχίσει πια το μάτι ν’ αγριεύει. Πρέπει να είμασταν πολύ απελπισμένοι για να καταλήξουμε στο παρακμιακό κυλικείο ενός ξενώνα κάποιας χριστιανικής αδελφότητας όπου τελικά ούτε και καφέ της προκοπής είπιαμε, αλλά στήσαμε κι ένα καυγά γιατί μας απαγόρευσαν να καπνίσουμε ακόμα και σ’ανοικτό χώρο.

Επιστρέφοντας στα ενδότερα (κι αφού μας έκαναν καμάκι ταξιδιωτικοί πράκτορες να αγοράσουμε ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τη Ζανζιβάρη), χαθήκαμε λίγο στα στενά της πόλης όπου το μόνο ενδιαφέρον ήταν κάποια ταπεινά αποικιακά κτήρια.

Επιστρέψαμε όταν πια είχε σκοτεινιάσει στο ξενοδοχείο μας για να ανακαλύψουμε με φρίκη ότι.... ήταν το καλύτερο μέρος για εκείνο τον ρημαδοκαφέ. Είχε μια υπέροχη ταράτσα για να απολαύσεις το καφέ ή το δείπνο σου με θέα το λιμάνι.
Αρνούμενοι τελικά τις γευστικές προτάσεις του για δείπνο, ξεχυθήκαμε εκ νέου στους δρόμους προς αναζήτηση παραδοσιακότερου γεύματος.
Μετά από μια δεύτερη άκαρπη περιπλάνηση προς αναζήτηση του εστιατορίου που με ζέση μας πρότεινε ο LP (ήταν κλειστό) καταφύγαμε σ’ενα ινδικό εστιατόριο μιας και ήταν η κατ’εξοχήν κουζίνα της συγκεκριμένη περιοχής. Εκεί σαν λύκοι πέσαμε πάνω σε λογής λογής εδέσματα, εν μέσω όλων των ξέμπαρκων backpackers που προφανώς κατακλύζουν την περιοχή και τα φθηνά της ξενοδοχεία.

Το κέντρο του Dar Es Salaam ομολογώ ότι θα παραμένει αδιάφορο στη μνήμη μου. Εκτιμώ ότι δεν προσφέρει κάτι στον επισκέπτη, εκτός από την αίσθηση μιας αφρικανικής μεγαλούπολης. Κάποια αξιοθέατα όπως το Εθνικό μουσείο και κυρίως το Village Museum θα ήθελα να τα είχα επισκεφθεί, αλλά δεν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια. Πολύ πιθανόν αν κανείς μείνει στη πόλη και με τη συνοδεία κάποιου ντόπιου, να ανακαλύψει όμορφες γωνιές, πράγμα δύσκολο για τις λίγες ώρες που αφιερώσαμε εμείς στη πόλη.
Άλλωστε εξ’αρχής δεν ήταν για μας παρά το αναγκαίο πέρασμα για να ξεκινήσουμε το σαφάρι προς το Εθνικό πάρκο Selous. Wild life here we come…

Η εξωτική θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου​

Mήπως υπονοεί κάτι για την ασφάλεια της πόλης;;;;​

 

[pigi_dikaiou]

Δημιουργική μερα η σημερινή!!!!!και οι αναμνήσεις ξετυλιγονται.......

 

[malysa]

βρε βρε έχουμε συνέχεια δηλαδή και για το σαφάρι ?

Dar es Salaam σημαίνει ο ουρανός της γαλήνης... δεν το κατάλαβα ούτε το ένοιωσα και γω...

Tο ξενοδοχείο που επέλεξε ο Hdronetta ήταν αρκετά καλό! Tα δωμάτια σουίτες, αλλά για το πρωινό δεν μπορώ να εκφέρω άποψη γιατί δεν το δοκίμασα (λόγω στομαχικών διαταραχών).

Βλέπω ότι πλέον μπήκε και στο booking
Harbourview Suites, Dar es Salaam

 

[hydronetta]

Kεφ.10: Κι αν θα μας φάνε τ’άγρια θηρία… (Selous Game Reserve, Μέρος Ι)

Το ξυπνητήρι χτύπησε νωρίς. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε η…ιδιωτική πτήση για το Εθνικό Πάρκο Selous, όπου θα κάναμε το σαφάρι μας .
Μην τρίβετε τα μάτια σας. Καλά διαβάσατε. Ιδιωτική πτήση.
Αλλά μην βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε αναίσχυντο μπουζουαρζοτουρίστα που κυκλοφορεί στη Μαύρη Ήπειρο με ιδιωτικές πτήσεις αντί να τιμήσει τα τοπικά ΚΤΕΛ. Η αλήθεια είναι ότι υπέπεσα στο αμάρτημα αυτό (απευθύνομαι κυρίως στα εκλεκτά μέλη του γκρουπ των μπιχλοταξιδευτών), αλλά για χατίρι της ομάδας και του χρονοδιαγράμματος του ταξιδιού.
Στο Selous που βρίσκεται νότια του Dar Es Salaam πας οδικώς (ΚΤΕΛ, καρότσες, μισθωμένα τζιπ) αν διαθέτεις χρόνο και δεν υποφέρεις από δισκοπάθεια ή αεροπορικώς. Η τελευταία λύση ήταν η ενδεικνυόμενη για μας καθώς επέτρεπε να αξιοποιήσουμε όλη την ημέρα για σαφάρι . Έλα μου ντε όμως που οι ακριβές ομολογουμένως προγραμματισμένες πτήσεις ήταν ήδη γεμάτες μήνες πριν!

Φύσαγα ξεφύσαγα από απελπισία στην αρχή, αλλά στη πορεία ανακάλυψα ότι στην Τανζανία δραστηριοποιούνται ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες.Περισσότερο ως πλάκα είπα να υποβάλλω το αίτημα για κόστος πτήσεων Dar Es Salaam – Selous και στη συνέχεια Selous – Zanzibar. Πάντα στο μυαλό μου είχα τις ιδιωτικές πτήσεις σαν μια πολυτέλεια που απευθύνεται σε συγκεκριμένα βαλάντια κι ήμουν προετοιμασμένος για τιμές εξωπραγματικές. Σαν όμως το κοστολόγιο από την εταιρεία Flightlink ήρθε 200 και κάτι ψιλά ευρώ το κεφάλι και για τις 2 πτήσεις (λίγο ακριβότερο από τις κανονικές πτήσεις), άρχισα να αναλογίζομαι ότι άλλη ευκαιρία στη ζωή μου να το παίξω VIP δεν επρόκειτο να έχω.Mε τη σύμφωνη γνώμη όλων έκανα τη κράτηση με τον captain και άφησα την αχαλίνωτη φαντασία μου να ονειρεύεται κόκκινα χαλιά και σαμπάνιες με χαβιάρι εν πτήσει .

Επιστρέφουμε λοιπόν μετά την απολογητική εισαγωγή στα του ταξιδίου.

Έμφραγμα από την αγωνία μου να φθάσουμε εγκαίρως στο αεροδρόμιο κόντεψα να πάθω εκείνο το πρωί. Η κίνηση στους δρόμους της πρωτεύουσας ήταν απίστευτη και πηγαίναμε με βήμα σημειωτόν. Φθάσαμε με κάποια καθυστέρηση που ευτυχώς πέρασε απαρατήρητη από τους υπεύθυνους της εταιρείας. Ακολουθήσαμε όλη την ιεροτελεστία ελέγχου, για να επιβιβαστούμε τελικά στο 13θέσιο ελικοφόρο αφήνοντας τις τύχες μας στα χέρια ενός αγέλαστου νοτιοαφρικάνου boer πιλότου.

Οι ειδήμονες μπορούν να γνωμοδοτήσουν περί του αεροσκάφους.Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι ότι εντός του ελικοφόρου μπορούσα να κυκλοφορώ μόνο σε στάση οσφυοκάμπτου , ότι πρώτη θέση πίστα είχα άριστη οπτική προς το πιλοτήριο κι ότι όντας στον αέρα, από κάπου μια τρύπα έμπαζε αέρα στα πόδια μου κάτι που διακωμώδησα για να μην με πιάσει απελπισία.

Η θέα προς τα επίπεδα τοπία με την αραιή βλάστηση δεν σκόρπισε και ρίγη συγκίνησης όμως η προοπτική προσγείωσης στον χωμάτινο αεροδιάδρομο προκάλεσε έκρηξη αδρεναλίνης κι επέσυρε κύμα ενθουσιασμού στην ομάδα μας όταν ολοκληρώθηκε με απόλυτη ασφάλεια.

Λίγο πριν την προσγείωση​

Οι υπεύθυνοι για τη διαμονή μας ανέμεναν ήδη. Οι βαλίτσες φορτώθηκαν και πήραν την άγουσα προς το κατάλυμά μας, εμείς χωρίς να χρονοτριβούμε μοιραστήκαμε σε δύο τζιπ για να ξεκινήσουμε το σαφάρι.

Πριν όμως γίνουν όλα αυτά ήταν απαραίτητο να δηλωθούμε στην πύλη του Πάρκου (σου λέει άμα δεν επιστρέψεις μπορεί να σε χωνεύει κανένα λιοντάρι εκεί στις ερημιές) και να πληρώσουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για είσοδο (50$ κατ’άτομο).

Διακοπή εξιστόρησης. Ακολουθούν τα απαραίτητα μαθήματα γεωγραφίας

Το Selous Game Reserve αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO λόγω της βιοποικιλότητας και της έλλειψης ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον του.Καλύπτει μια έκταση 54,600 km2 (μεγαλύτερη από την Ελβετία)και εντός των ορίων της δεν επιτρέπονται ανθρώπινες δραστηριότητες άλλες πλην των τουριστών που γυρνοφέρνουν προς άγραν εντοπισμού άγριων θηρίων. Υπάρχουν διάφορα σημεία εισόδου στο πάρκο και όλα ελέγχονται από το Υπουργείο Φυσικών Πόρων και Τουρισμού της Τανζανίας (κι έλεγα από πού αντιγράφουν ονόματα τα δικά μας Υπουργεία).

Στην τεράστια έκταση του πάρκου θα συναντήσει κανείς από τους μεγαλύτερους αριθμούς ζώων της αφρικανικής σαβάνας (ελέφαντες, ιπποποτάμους,αγριόσκυλα, βούβαλους, καμηλοπαρδάλεις κ.α) όμως το πάρκο δεν χαίρει της φήμης του περιλάλητου Serengeti. Όποιος έχει κατά νου τις ατέλειωτες εικόνες της επίπεδης σαβάνας, εδώ στο Selous θα πρέπει να το ξεχάσει. Η έκταση είναι τεράστια, η βλάστηση πυκνή κι έτσι η εντόπιση των ζώων πολύ δυσκολότερη.

Το Πάρκο διασχίζει ο ποταμός Rufiji που μαζί με τις πολυάριθμες λίμνες του, προσδίδει ένα τόνο γοητείας και γαλήνης στο τοπίο. Στο Selous εκτός του κλασσικού σαφάρι, παρέχεται εναλλακτικά η δυνατότητα να κάνεις βαρκάδα στο ποτάμι παρέα με τους ιπποπόταμους, να κάνεις walking σαφάρι (που αφορά κυρίως γνωριμία με τη χλωρίδα της περιοχής) ή ακόμα να επισκεφθείς το γειτονικό χωριό (σιγά και μην δεν είχα εγώ αχυροκαλύβες στο πρόγραμμα). Η διαμονή αναλόγως βαλαντίου μπορεί να γίνει σε πανάκριβα resorts εντός των ορίων του Πάρκου ή σε οικονομικότερα εκτός αυτού (guess what? σ’ένα τέτοιο μείναμε για να μη νομίσετε ότι πήραν τα μυαλά μας αέρα από τις ιδιωτικές πτήσεις)

Τελος παρένθεσης κι επιστροφή στην ιστορία μας

Ξεκινώντας, βρεθήκαμε αρχικά σε μια γραφική γωνιά μιας λίμνης όπου τα πουλιά είχαν στήσει τις φωλιές τους πάνω στα κλαδιά. Αποθανατίσαμε πολύχρωμα πετούμενα, στο βάθος δύο βούβαλους και διάσπαρτα κομψά impala που ξεδιψούσαν στα ήρεμα νερά της.

Ομολογώ ότι κάποιοι ήμασταν άτυχοι. Ο ξεναγός στο δικό μας τζίπ εξηγούσε τα απολύτως απαραίτητα. Οι υπόλοιποι της ομάδας μόνο πότε έχει ωορρηξία ο ιπποπόταμος δεν έμαθαν...

Πιο κάτω μέσα στις πυκνές φυλλωσιές γίναμε μάρτυρες του αρχέγονου σκηνικού ζωής- θανάτου. Μια αγέλη αφρικανικών αγριόσκυλων κατάφερε να απομονώσει και να σκοτώσει ένα νεαρό impala. Το άτυχο ζωντανό διαμελίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά από τα κοφτερά τους σαγόνια. Χορτάτη η ομάδα στη συνέχεια αναλώθηκε σε νωχελικά λασπόλουτρα και χαριεντίσματα στη λίμνη. Σε πρότερο σαφάρι δεν είχα την ευκαιρία να δω αγριόσκυλα, πόσο μάλλον να τα αποθανατίσω την ώρα του κυνηγιού, οπότε κι η όλη εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη. Παρότι τα στρογγυλά αυτιά τους παραπέμπουν στον Mίκυ Μάους, ουδεμία ομοιότης δεν υπάρχει στο χαρακτήρα με το διάσημο καλόψυχο ποντίκι. Είναι δεινοί, αδίστακτοι θηρευτές και επιδεικνύουν ομαδικό πνεύμα στο κυνήγι.

Στη πορεία κάναμε στάση (σε απόσταση ασφαλείας) για να ξεμουδιάσουμε και ν’απολαύσουμε τη φύση δίπλα σε άλλη λίμνη. Λογιών μεγαλόσωμα πτηνά αλώνιζαν ολόγυρα. Κάπου στο βάθος μια μικρή ομάδα ιπποπόταμων είχε απαρνηθεί την ημερήσια υδρόβια νιρβάνα του και έβοσκε στις ακτές. Κάποιες καμηλοπαρδάλεις έκαναν εκτάσεις άκρων προσπαθώντας να φέρουν τον μακρύ λαιμό τους στο επίπεδο του νερού.Μεγάλες οικογένειες πιθήκων αλώνιζαν παιχνιδιάρικα στις ακτές και το ακοίμητο μάτι ενός κροκόδειλου μας σκάναρε άγρυπνα μέσα από το νερό αναμετρώντας τις πιθανότητες να αποτελέσουμε το υποψήφιο επόμενο δείπνο του.

Η έξαψη χτύπησε κόκκινο όταν μας ενημέρωσαν ότι εντοπίστηκαν δύο λιοντάρια στην περιοχή. Τότε ως εκ θαύματος ξετρύπωσαν και άλλα τζιπ με τουρίστες, τα οποία σχημάτισαν ένα κύκλο γύρω από δύο λέαινες που μάλλον πάσχιζαν να βρουν λίγη ηρεμία και δροσιά σ'ένα δένδρο κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Πλησιάσαμε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής. Νομίζω ένα σάλτο να έδιναν θα αποκτούσαν για σουβενίρ κανένα χέρι ή πόδι. Όμως οι βασίλισσες των ζώων έδειξαν περισσή περιφρόνηση για την παρουσία μας. Αυτό σημαίνει ότι από νεαρή ηλικία έχουν συνηθίσει την ακίνδυνη παρουσία ενός αντικειμένου με ρόδες, με κάποια όντα εντός του που το κρέας τους είναι παντελώς άνοστο από τις τόσες τοξίνες λόγω κακής διατροφής και δεν αξίζει η παραμικρή προσπάθεια για κυνήγι. Αφού χασμουρήθηκαν από τη πλήξη επιδεικνύοντας τους φοβερούς και τρομερούς κυνόδοντες, έκαναν το μπάνιο τους ως γνήσιες γατούλες, μας γύρισαν τη πλάτη και το έριξαν στον ύπνο, αφήνοντάς μας άφωνους για την απάθειά τους.

Μετά από τόση περιήγηση και συγκινήσεις, το πρόγραμμα περιελάμβανε και στάση για πικ νικ παραλιμνίως. Εκεί ανοίχτηκαν τα τάπερ κι απολαύσαμε ένα γευστικότατο γεύμα υπό τους ήχους της σαβάνας, έχοντας παντελή άγνοια αν αποτελούμε στόχο για κάποιο αρπακτικό ή όχι.

Συνεχίζοντας τη πορεία μας ανταμωθήκαμε με μια μεγάλη ομάδα ζεβρών ανάκατες με καμηλοπαρδάλεις. Η συνύπαρξη αυτή έχει τα πλεονεκτήματά της, καθώς οι καμηλοπαρδάλεις με τον μακρύ λαιμό τους λειτουργούν σαν τέλειοι τσιλιαδόροι δίνοντας το σύνθημα φυγής σε περίπτωση κινδύνου. Έτσι και η παρουσία του τζιπ κινητοποίησε ολόκληρη την ομάδα που μέσα σε ελάχιστο χρόνο μέσα σε μια σκόνη χώματος εγκατέλειψε την περιοχή.

Γενικά οι ζέβρες αποδείχθηκαν πολύ φοβιτσιάρες και αντικοινωνικές μαζί μας. Αντίθετα οι καμηλοπαρδάλεις επέδειξαν μεγαλύτερη οικειότητα. Οι πιο χαλαρές ήταν εντελώς κουτσομπόλες κοιτώντας μας επίμονα με το γλαρωμένο βλέμμα τους. Σ’αυτές διέκρινα επίσης μια δόση ματαιοδοξίας τύπου super model καθώς πόζαραν στο φακό.

Η διαδρομή δεν μας επιφύλασσε άλλες μεγάλες συγκινήσεις. Είδαμε ασχημομούρικα γκνου, ακόμα πιο κακάσχημους φακόχοιρους, πιθηκάκια όλων των μεγεθών, άπειρα impala, θηλυκά kudu κι άλλα παρεμφερή κερασφόρα μέχρι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής λίγο πριν δύσει ο ήλιος.

Φτάσαμε στο κατάλυμά μας χτισμένο δίπλα στο ποταμό Rufiji πριν σκοτεινιάσει κι αμέσως τακτοποιηθήκαμε στα bungalows. Aρχικά χαλαρώσαμε στο υπαίθριο μπαρ για να αφεθούμε στη γλυκιά ηρεμία του υγρού στοιχείου, πριν ακολουθήσει το δείπνο υπό το φως των κεριών.

Κάτω από τον έναστρο ουρανό της Αφρικής, υπό το φως μιας λάμπας πετρελαίου και με τον ακοίμητο φρουρό να στέκει δίπλα μας με το τουφέκι, έτοιμος να ξεκάνει οιονδήποτε απρόσκλητο εισβολέα, κλείσαμε ήρεμα roll τα βλέφαρά μας. Μόνο τα ανήσυχα πιθηκάκια στα κλαδιά κι οι μηκυθμοί των ιπποπόταμων που ετοιμάζονταν για τη βραδινή έξοδο για γεύμα, διατάρασσαν την γαλήνη της νύχτας.

 

[Traveller]

H γνωμοδότηση για το ιπτάμενο κουνούπι λέει ότι πρόκειται για ένα Cessna 208 Caravan που γεννήθηκε το 1993 και ανήκει σε μαι Τανζανική τράπεζα...

 

[hydronetta]

Kεφ.11: Κι αν θα μας φάνε τ’άγρια θηρία… (Selous Game Reserve, Μέρος II)

Mε το πρωινό ξύπνημα μας δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το κατάλυμά μας.

Το Selous River Camp αποδείχθηκε μια εξαιρετική επιλογή με value for money (να’ναι καλά το Tripadvisor & o LP). H επικοινωνία μέσω mail με τους βρεττανούς ιδιοκτήτες του υπήρξε πάντα άμεση και μαζί σχεδιάσαμε το πρόγραμμα δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια παραμονής μας. Η θέση του (αν και εκτός του πάρκου) ήταν προνομιούχα πάνω τις όχθες του Rufiji.
Τα λιγοστά bungalows ήταν καλόγουστα, ατμοσφαιρικά, φτιαγμένα με τοπικά υλικά.

Υπήρχε επίσης ένα κεντρικό μπαρ όπου περνάγαμε τα δειλινά μας χαλαρώνοντας, πίνοντας το ποτό μας με πανοραμική θέα στο ποτάμι και τα ματωμένα ηλιοβασιλέματα της Αφρικής.

To πρωινό ξύπνημα μας επιφύλασσε κι εκπλήξεις καθώς οι φύλακες μας υπέδειξαν τους βραδυνούς επισκέπτες που επικρέμονταν επί του καταλύματός μας ολονυχτίς κατασκοπεύοντάς μας.

Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας είχε πρωινό ξύπνημα για walking safari.
Μην φανταστείτε ότι μας άφησαν καταμεσίς στις ερημιές ν’αγναντεύουμε τα άγρια ζώα.
Ήταν μια μικρή πεζοπορία λίγων ωρών κοντά στην πύλη του πάρκου όπου ο ξεναγός μας μύησε στην χλωρίδα της περιοχής και στις συνήθειες κάποιων ζώων των οποίων τα αποτυπώματα ή τα περιττώματα βλέπαμε έδαφος. Ειδικά στο κομμάτι της αφόδευσης αποκτήσαμε ιδιαίτερες γνώσεις: ποιά είναι αρσενικής καμηλοπάρδαλης, ποιά ελέφαντα, ότι εκείνος ο λοφίσκος κοπράνων ανήκει σε ιπποπόταμο κλπ κλπ.
Από τις ενδιαφέρουσες εικόνες και πληροφορίες, οι μοναδικές που μπόρεσα να συγκρατήσω ως σήμερα είναι:

η φωλιά ενός πουλιού που ενώ έχει μια ολοστρόγγυλη είσοδο εντούτοις εσωτερικά είναι διαμορφωμένη σε διάφορους χώρους σαν διαμέρισμα

ο κάκτος με τα αγκάθια του οποίου οι χυμοί είναι εξαιρετικό δημητήριο για να ξεκάνεις όποιον συμπαθείς ιδιαίτερα

κι ότι οι νυχτόβιοι ιπποπόταμοι (οι οποίοι αφοδεύουν αδιακρίτως οπουδήποτε προκαλώντας την μήνιν των ελεφάντων) μπορεί να κάνουν χιλιόμετρα τη νύχτα εντός ξηράς προς αναζήτηση τροφής διότι καταναλώνουν μερικές δεκάδες κιλά χόρτου ημερησίως.

Αφού συναπαντηθήκαμε με τις κουτσομπόλες καμηλοπαρδάλεις που όλο ενδιαφέρον τέντωναν το λαιμό τους για να μας παρακολουθούν, εντοπίσαμε και κρανία ιπποποτάμων και βουβαλιών πριν επιστρέψουμε στο Camp για να ξεκινήσουμε τη βόλτα προς το γειτονικό χωριό.

Αρχέτυπα διαμορφωμένα στην πλειονότητά τους τα σπίτια καμωμένα από χώμα κι άχυρο με καλαμωτή σκεπή. Τα παιδιά πανταχού παρόντα, τρέχαν πίσω μας απολαμβάνοντας τη φωτογράφηση μαζί μας.

Το κέντρο του χωριού ήταν στην ουσία μια τεράστια αλάνα με μικρομάγαζα από τσιμέντο κι ελενίτ: το σουβενιρατζίδικο για τους λευκούς, το μπαρ για τους αργόσχολους, η υπαίθρια boutique, ο σταθμός των ΚΤΕΛ, το ξενοδοχείο πολλών αστέρων “dim kyr” και η απαραίτητη «λαϊκή» με λογιών ζαρζαβατικά πάνω στους πάγκους.

Η σύντομη βόλτα έκλεισε με επίσκεψη στο σχολείο του χωριού όπου μας υποδέχθηκαν οι δάσκαλοι και τα πιτσιρίκια εν μέσω ομοβροντίας επιφωνημάτων. Είχαμε μια σύντομη συζήτηση μαζί τους στο γραφείο τους για τα προβλήματα εκπαίδευσης κι ομόφωνα αποχωρώντας κάναμε μια μικρή δωρεά για τις λειτουργικές του ανάγκες.

Μεσημεριανό γεύμα και μελέτη του εσωτερικού των βλεφάρων περιελάμβανε εκείνο το απόγευμα, πριν ξεκινήσουμε το boat safari.

Eκτός από το πλήθος των υδρόβιων πουλιών κι ένα μικρό κροκόδειλο που είδαμε, αναλωθήκαμε κυρίως στο κυνήγι ιπποποτάμων που πλεονάζουν στα νερά του ποταμού Rufiji.

Όπως όμως είναι γνωστό τα παχύδερμα αυτά δεν είναι φιλικώς κείμενα προς τον άνθρωπο. Μάλιστα αποτελούν την υπ’αριθμόν πρώτη αιτία θανάτων από άγρια ζώα καθώς μετατρέπονται σε μαινόμενους ταύρους όταν νοιώθουν ότι απειλούνται. Έτσι περίπτωση να έρθετε τετ α τετ με ένα ιπποπόταμο και να το διηγείστε στα εγγόνια σας δεν υπάρχει καθώς οι τεράστιοι κυνόδοντες του μάλλον θα σας έχουν διαπεράσει σαν σουβλάκι. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος τους το περνούν κάτω από την επιφάνεια του νερού όπου μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους ως και πέντε λεπτά. Οι πλειονότητα αυτών απλώς ανέβαινε στην επιφάνεια, εξέπνεε, κουνούσε χαριτωμένα τα αυτάκια του, έριχνε ένα βλέφαρο τριγύρω, έπαιρνε μια βαθειά ανάσα και εξαφανιζόταν πάλι στα νερά του ποταμού. Μόνο σε μια περίπτωση είδαμε έναν που τίναξε όλον τον όγκο του σχεδόν έξω από το νερό, επιδεικνύοντας τους κυνόδοντες του σε μια βάρκα με τουρίστες που ήχαν βρεθεί στο πέρασμά του.

Στις όχθες αποθανατήσαμε διακριτικά και τους κατοίκους του χωριού να κατεβαίνουν για την καθημερινή τους λάτρα ή να ξεκινούν με μικρές βάρκες το διάπλου του ποταμού.

Η όχθη του ποταμού είναι σε πολλά σημεία κάθετη λόγω της συνεχούς διάβρωσης του σαθρού εδάφους. Έτσι έχασκαν στο κενό συχνά οι ρίζες πολλών δένδρων. Ακόμα όμως κι εκεί φαινόταν η ικανότητα των ιπποποτάμων να δημιουργούν ανωφερείς διαδρόμους προκειμένου να εξασφαλίσουν προσβαση στην πολυπόθητη τροφή.

Ενώ πια ο ουρανός είχε γίνει κατακόκκινος, αποβιβαστήκαμε για λίγο ώστε ν' απολαύσουμε τη δύση του ηλίου και τη γαλήνη του ποταμού. Οι μηκυθμοί των ιπποποτάμων που συναθροίζονταν έτοιμοι για την εισβολή στην ξηρά μας υπερθύμισαν ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε καθώς καταπατούσαμε το φυσικό τους χώρο.

Άλλο ένα δειλινό η αφρικανική ήπειρος μας νανούρισε με μυριάδες ήχους κι υπέροχα χρώματα στον ουρανό της.

 

[KIKI]

Να είσαι καλά Παναγιώτη , με την υπεροχη αφηγηση και τις τέλειες φωτογραφίες μου εφτειαξες το απογευμα ( είμαι και στη δουλειά και πλήττω )