Ο Ρίσκο-Τζαμπας … γιατιιιι ???

[Johnpro]

Για οσους αγαπησανε την βενεζουελα !!!
Λοιπον , 20 αυγ. 2007 - 10 σεπ. 2007 πηγα βενεζουελα , δεν με πειραξε κανενας δεν με ενοχλησε κανενας , δεν ειχα την καλη μου φωτο αλλα ενα σονυ κινητο με 3.2 καμερα κουβαλουσα μαζι μου ενα σακιδιο πλατης με ξυριστικα 2-3 εσωρουχα και ενα μπλου τζην επισεις 2000 ευρω σε μετρητα , ενα διαβατηριο και ενα εισιτηριο , εκατσα 20 ημερες και γυρισα πησω με 1400ευρω , εδωσα τα 600ευρω στην μαυρη αγορα για να παρω ποιο πολλα βολιβαρια , εμενα σε σπιτι φιλων στο μπαρκισιμεντο , το σπιτι τους ητανε σαν κορυδαλλος , 8ος οροφος και καγκελα φυλακης στα μπαλκονια , εβγαινα εξω και δεν με πειραξε ποτε κανενας 8 ημερες εκει , δυο στο καρακας και γυρνουσαμε και δεν μας ενοχλουσανε ! 7-8 ημερες ειμουνα στο μαργαριτα ιλαντ που ειχανε εξοχικο δεν μας ενοχλησε κανεις καθε μερα πειναμε μπυρες καναμε μπανιο και πηγαιναμε σε παρτυ ταξιδεψα πανω απο 2 μερες στο συνολο με λεωφορεια τοπικα. παροολα ταυτα καθε μερα κατι θα γινοτανε εντος τις πολης-ων και ποτε μα ποτε δεν με αφησανε οι φιλοι να παου καπου μονος μου χωρις την συνοδεια τουλαχιστον δυο απο αυτους ! γιατι γιατι ? γιατι μου ειπανε οτι εχω 50% πιθανοτητες να μην ξαναγυρισω πισω , εεε αυτοι κατι θα ξερανε καλυτερα οπως και εμεις δεν παμε με τον αερα του τουριστα βολτα στην πλατεια αττικης σαν χανεται η ημερα
δεν τα διαβασα ολες τις απαντησεις ακομη σιγα σιγα , εχω και μια δουλεια,
δεν κανουμε αντιπαραθεση ουτε το παιζουμε οι αερατοι πολυταξιδευμενοι , μαθενουμε να απανταμε με σεβασμο και προσπαθουμε να απαντησουμε με επιχειριματα και με εμπειριες . ΜΗΝ το ξαναπω και εγω μονος ταξιδευω και δεν παω με γκρουπ αλλα σε καποια ταξιδια ειναι αναποφευκτο και να μην ξαναπω τις χωρες γιατι θα γινω γραφικος .

 

[Johnpro]

Σας παραθέτω αυτό που είχα γράψει πριν μερικά χρόνια στο traveltips:

Πριν χρόνια ταξίδευα μόνος, ή με την κοπέλα μου.
Τα χρήματα που χρειαζόμουν ήταν ελάχιστα, αλλά έμενα σε ξενώνες και φτηνά ξενοδοχεία.
Έζησα απίστευτες καταστάσεις στο Πακιστάν, στην Ταϊλάνδη, στο Περού, στη Βραζιλία και στη Βενεζουέλα. Θα μπορούσα να γράψω δέκα βιβλία!
Παντού πλήρωνα το λιγότερο δυνατό. Στην Αμερική, έφτασα στο σημείο να παραποιήσω την ημερομηνία γέννησης στο διαβατήριο, για να βγάλω φτηνό εισιτήριο για νέους!!! Ούτε πέρασε από το μυαλό μου, πόσο επικίνδυνο ήταν.

Στην Ινδία, όπου ταξίδεψα για 5 ολόκληρους μήνες, το 1990, έβρισκα δωμάτια με 150 δρχ τη βραδιά, δηλαδή περίπου 40 λεπτά του ευρώ!
Ξόδευα πολύ χρόνο, για να πηγαίνω σε γραφεία πληροφοριών, να ψάχνω ξενοδοχεία - πολλές φορές άλλαζα ξενοδοχείο, την ίδια ώρα, αν δεν μου άρεσε - έψαχνα λεωφορεία για τους εκάστοτε προορισμούς, έτρωγα σε φτηνά εστιατόρια και πολλές φορές κατέληγα και άρρωστος.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΕ!!!
Ήμουν μικρότερος, είχα άφθονο χρόνο, είχα αντοχές και πολλή όρεξη και τόλμη.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Κουράζομαι ευκολότερα, βαριέμαι τις αναμονές και δεν έχω τόσο χρόνο.
Και σε κάθε περίπτωση, δεν δουλεύω σαν το μαύρο σκύλο, όλο το χρόνο, για να υφίσταμαι τόσες ταλαιπωρίες και να ξαναγυρίζω στα φοιτητικά μου χρόνια.
Αυτά πάνε και τελειώσανε.
Θέλω καλύτερα ξενοδοχεία, αεροπλάνα και καλές υπηρεσίες.
Ωραίες και οι εμπειρίες, ωραίες και οι γνωριμίες που κάνουμε στα ταξίδια, ωραίες και οι περιπέτειες. Αλλά αν δεν τα έχεις ζήσει αυτά από τα 20 μέχρι τα 30, άντε 35, τότε το τρένο το έχασες.
Στα ταξίδια μου βλέπω πλέον, κάτι 50άρηδες, που τρώνε ψίχουλα για να κάνουν οικονομία, βάζουν την ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα σε κίνδυνο, διαμένοντας σε επικίνδυνα μέρη, μόνο και μόνο γιατί είναι φτηνότερα.
Μου τυχαίνει καμιά φορά να γνωρίζω τέτοιους τύπους, που και καλά ψάχνουν τον εαυτό τους ταξιδεύοντας για μήνες ή για χρόνια. Καλά, αυτοί δεν δουλεύουν? που βρίσκουν τα χρήματα? πόσο της πείνας πρέπει να πεθαίνουν για να εξοικονομήσουν ακόμα μία μέρα ταξιδιού?
Όσες φορές έκανα το τραπέζι σε κάποιον από αυτούς, έπεφτε σαν το λιμάρι στο φαί....
Το να βλέπω Γερμανούς, Ισραηλινούς, ή Άγγλους να ξεφτιλίζονται, μετρώντας το κάθε σεντ, απλά για να επεκτείνουν λίγο το ταξίδι τους, μου προκαλεί λύπη. Κυρίως γιατί είναι από πλούσιες χώρες. Οι Αμερικανοί και οι Νεοζηλανδοί είναι πιο κύριοι.

Λυπάμαι, αλλά το ταξίδι πέρα από ανάγκη, είναι και μία απόλαυση.
Και αν δεν έχει κάποιος αρκετά χρήματα, ας περικόψει κάτι.
Το να είσαι ενήμερος και κυρίως συνειδητοποιημένος ταξιδιώτης, προϋποθέτει και κάποια αξιοπρέπεια.
Τα - με κάθε μέσον και κάθε θυσία - φτηνά ταξίδια, παραπέμπουν σε άλλες εποχές, που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Και για να μη παρεξηγούμαι, επαναλαμβάνω ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν για τους νεότερους. Αυτοί μπορούν να κοιμηθούν όπου νάναι και να τρώνε ότι τους τύχει. Και μπράβο τους!

αχαχαχα εισαι αρχοντας !!! εδωσες μια απο τις καλυτερες απαντησεις για εμε . το ρισκο ειναι νιατα και ανεμελια , ο χρονος ειναι χρημα και περιορισμενος για οσους δεν τον εχουνε. η διακοπες παυλα τουρισμος ειναι μια μοναδικη ευχαριστιση που προυποθετει και την αναλογη αξιοπρεπεια .
Οπου στον κοσμο και αν πας δεν θα σου μεινει τιποτε στο νου αν δεν το απολαυσεις και δεν κανεις αυτο που θελεις
η απαντηση σου με καλυψε 100% και ενα 10αρι με τονο , και μου συμπληρωνεις το ποστ μου κατα 50% ευχαριστω !!!

 

[turms]

συμφωνώ πως απλά κουβέντα κάνουμε.και συμφωνώ επίσης πως αυτό που κρίνεις είναι ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι ζουν έτσι.απλά θεωρείς σαν δεδομένο πως έτσι ζουν αυτοί που έχουν αποτύχει,ορίζοντας de facto σαν επιτυχία την δημιουργία οικογένειας και όλα τα άλλα που αναφέρεις στο παραπάνω ποστ σου.το ζήτημα είναι καθαρά θεωρητικό.Γιατί?
επειδή για μένα που πάντα ήθελα παιδιά θεωρείται επιτυχία το γεγονός ότι έχω.Γύρω μου όμως υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θέλησαν παιδιά. άρα δεν απέτυχαν αλλά επέλεξαν.εσύ τους κατατάσσεις αυτόματα στους αποτυχημένους ενώ εγώ όχι.
επίσης εγώ θέλω να μένω στο ίδιο σπίτι,να δουλεύω στο ίδιο περιβάλλον,να έχω τους σταθερούς από χρόνια φίλους μου και δεν μ' αρέσουν οι μόνιμες αλλαγές σε αυτούς τους τομείς.
όμως ξέρω ανθρώπους που ποτέ δεν θέλησαν τα ίδια.πχ.ανθρώπους που αν και θα μπορούσαν να έχουν δικό τους σπίτι(και όχι ένα πολλά)προτιμούν να νοικιάζουν γιατί έτσι έχουν το περιθώριο των συχνών αλλαγών σπιτιού και γειτονιάς.και έχω φίλη που ως τώρα έχει δουλέψει σε πάνω από 5 χώρες,γιατί έτσι επέλεξε(δεν αναγκάστηκε).όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι με βάσει τα δικά σου κριτήρια θεωρούνται αποτυχημένοι.αλλά εγώ που τους ξέρω σε βεβαιώνω πως και επιτυχημένοι είναι ο καθένας στον τομέα του και πολύ ευτυχισμένοι,γιατί απλά κάνουν αυτό που θέλουν.
τελικά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως καθένας έχει διαφορετικά θέλω και άρα για τον καθένα ισχύουν διαφορετικά κριτήρια επιτυχίας ή αποτυχίας.δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια ως προς αυτό και άρα κάθε προσπάθεια να παρουσιάσουμε ως αντικειμενικά,φυσιολογικά και πανανθρώπινα τα δικά μας θέλω,δεν μπορεί παρά να είναι αφοριστική.

συμφωνω και επαυξανω...

Αν καταλαβαίνω καλά, αυτό που θέλει να πει ο travelaadict είναι οτι ο άνθρωπος γενικά είναι φτιαγμένος για να αποκτήσει κάποια στιγμή στη ζωή του, άλλος αργότερα, άλλος νωρίτερα, κάποιους δεσμούς, που θα τους νιώσει ως δεσμούς και όχι ως δεσμά.

-δεσμούς αγάπης και φιλίας, ανεξαρτήτως σε ποιόν απευθύνονται.
-δημιουργικότητα και οι συνακόλουθοι δεσμοί (ίσως και δεσμά, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο σημαντικό που τα δεσμά παραβλέπονται) που πρέπει να υπάρχουν για να παραχθεί το δημιούργημα
Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζονται χρόνο ο οποίος δεν παρέχεται με την συνεχή, επί έτη, περιπλάνηση.

Προφανώς και κάποιοι μετά από ώριμη σκέψη έχουν αποφύγει κάποιους από αυτούς τους δεσμούς, γιατί θεώρησαν οτι δεν τους ταίριαζαν, οπότε και δε θα ήταν δεσμοί, αλλά δεσμά, άρα και πολύ καλά έκαναν, ουδείς ψόγος. Το αντίθετο θα ήταν λόγος ένστασης: εφόσον δεν μπορούσαν να έχουν δεσμούς γιατί έμπλεξαν σε καταστάσεις που δεν τους σήκωναν: όλοι έχουμε γύρω μας τέτοια παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους προξένησαν πόνο και αναστάτωση στον περίγυρό τους.

Όλοι οι δεσμοί δεν είναι για όλους τους ανθρώπους, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά από την πληθώρα δεσμών που υπάρχουν, στη τελική καποιους δεσμούς πρέπει να αποκτήσει κανείς ως άνθρωπος αλλιώς κατά τη γνώμη μου (και νομίζω και του traveladdict) είναι μάταιο το ταξίδι μας σε αυτή τη ζωή.


Θεμιτό και να υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις η οποίες να λένε:
α) ότι κάθε τι είναι μάταιο σε αυτή τη ζωή (στις μαύρες μου συντάσομαι με αυτή την άποψη μερικές φορές, αλλά στις άσπρες μου την ξεχνώ)
β) οτι τίποτε δεν είναι μάταιο σε αυτή τη ζωή και όλα έχουν το σκοπό τους ο οποίος μπορεί να μας διαφεύγει, αλλά υπάρχει. Δεκτή και αυτή η άποψη, αλλά εμένα προσωπικά δε μου παρέχει καμία σταθερά που ώρες ώρες μου είναι άκρως απαραίτητη.
Και γ) δεν υπάρχει κανένας σκοπός λίγο πολύ όλα είναι τυχαία, οπότε έχουμε ο καθένας από εμάς την ελευθερία να θέσει τους σκοπούς τους και όλοι είναι έγκυροι και σεβαστοί. (Ας μην άρχίσουμε τη συζήτηση για το ως που φθάνει το έγκυρο και σεβαστό των σκοπών-το τραβήξαμε που το τραβήξαμε από τα αυτιά αυτο το θέμα, και εγώ μέσα, αν επιχειρηματολογήσουμε και σε αυτό, το ταξιδιωτικό αυτό forum θασ μετατραπεί σε φιλοσοφικο, θρησκετικο,πολιτικο,ανθρωπολογικο και πάει λέγοντας site).


Δεν νομίζω άλλωστε οτι το θέμα έτσι ετέθη κοντόθωρα από την πλευρά του traveladdict, όπως το περιγράφεις, δηλαδή οτι οι ανύπαντροι και οι διαζευγμάνοι (με επιλογη η χωρις δυνατότητα επιλογής), οι μη έχοντες τέκνα (με επιλογή ή χωρίς δυνατότητα επιλογής), η μη έχοντες υψηλά εισοδήματα (με επιλογή ή χωρίς δυνατότητα επιλογής ), η μη έχοντες εργασία υψηλού status (με επιλογή ή χωρίς δυνατότητα επιλογής) είναι αποτυχημένοι η ακόμη χειρότερα χαμένοι, loosers (έκφραση την οποία εξαιρετικά απεχθάνομαι, γιατί άλλο πράγμα ο αποτυχημένος, όλοι είχαμε κάποια αποτυχία σε κάποιον τομέα της ζωής μας, δεν είναι και προς θανάτου κιόλας, και άλλο πράγμα ο χαμένος ο looser, σε αυτόν που κάποιοι ήδη προεξοφλούν τη μέλλουσα ζωή του. Έκφραση όμως πολύ κοινή και καθημερηνή στην μεγάλη χώρα πέραν του Ατλαντικού).

Οπως και εσύ, όπως και όλοι μας έτσι και εγώ έχω φίλες οι οποίες αποφάσισαν να μην κάνουν παιδιά και φίλους στους οποίους αρέσει να αλλάζουν τόπο διαμονής κάθε δυο και τρεις, αλλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν δεσμούς με άλλους ανθρώπους ή λατρεύουν τη δουλειά τους και δε μπορουν να φανταστούν οτι θα έκαναν ποτε τίποτε άλλο στη ζωή τους.

"Είναι υπέροχο!" μου έλεγε συγκεκριμένη φίλη η οποία δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε παιδιά, ούτε περιουσία και ούτε πρόκειται και στο μέλλον να της συμβει τίποτε από αυτά (νομίζω οτι απέρριψε την τελευταια πρόταση γάμου που της έγινε προ ολίγου καιρού) και ζει σαν νομάδας πότε εδώ και πότε εκει, ανάλογα με το ερευνητικό πρόγραμμα που θα προκύψει "με πληρώνουν καλά για κάτι που θα έκανα ουτως ή άλλως και τζάμπα!"


Εννοειται οτι κανείς εχέφρων άνθρωπος δε μπορεί να δει αυτήν τη γυναίκα ως αποτυχημένη: είναι δημιουργική, παράγει γνώση μέσα από τα πειράματά της, αλλά πιθανόν να αλλάζει τοποθεσία το εργαστήριό της, αλλά δεν έχει ελευθερο χρόνο μήνες δώδεκα για να κυκλοφορεί ανά την υφήλιο. Ταξιδεύει συχνά μεν, αλλά μόνο για συνέδρια και είναι παρούσα στις αίθουσες διαλέξεων των συνεδρίων, δεν κάνει τουρισμό στην ξένη χώρα. Δεν την νοιάζει τι βαθμό θα έχει, ούτε τι μισθό, ούτε η υστεροφημία της και η δόξα: της αρκεί να της προσφέρεται ερευνητική ελευθερία και εξοπλισμός. Έχει δημιουργήσει δεσμούς εκτίμησης, σεβασμού, φιλίας με συναδέλφους της και της φαίνεται το πιο συναρπαστικό και απολαυστικό πράγμα του κόσμου να συνομιλει μέσω e-mail, τηλεφώνου, τηλεδιασκέψεων, με υπέροχα μυαλά από τα πέρατα του κόσμου που θα τη βοηθήσουν να επιλύσει κάποιο πρόβλημα που συνάντησε στην έρευνά της. Ναι, δεν είναι ακριβώς η μέση Ελληνίδα, δε ζει μια συμβατική ζωή, υπόκειται όμως στις συμβάσεις της εργασίας της όπως όλοι (πχ χρηματοδοτήσεις της έρευνας,- ο μεγαλύτερός της βραχνάς- αξιολογήσεις κλπ) αλλά έχει δεσμούς και δημιουργικότητα, κανένα από τα οποία δε θα μπορούσε να κάνει αν έπαιρνε ένα σακίδιο στον ώμο και τριγύρναγε δώθε κείθε χωρίς πυξίδα και σκοπό. Υπέροχα είναι τα ταξίδια, κατ΄εμέ, όταν υπάρχει λιμάνι επιστροφής και κάποιος ή κάτι να σε περιμένει πίσω.
Επειδή άλλοι τα έχουν πει πολύ καλύτερα από εμένα να παραθέσω κάποια αγαπημένα αποσπάσματα από τον Μικρό Πρίγκηπα του Saint Exupery:

επισης συμφωνω και επαυξανω...

 

[Yorgos]

Μερικές παρατηρήσεις: Το κατάλυμα που θα επιλέξει ο καθένας δεν είναι μόνο θέμα προσωπικής επιλογής, αλλά και διαθέσιμων επιλογών.

Στην Αφρική έκανα trekking στα βουνά για να γνωρίσω από κοντά τις διάφορες εθνότητες. Αν δεν ήμουν διατεθειμένος να κοιμηθώ στις καλύβες τους δε θα με είχαν καλέσει ως «επίτιμο» (μπροστά-μπροστά δίπλα στον πατέρα της νύφης) σε παραδοσιακό γάμο στην ύπαιθρο με πίσσα, γυναικείο sizzling και απίθανους χορούς, που όμοιους δεν έχω δει ποτέ. Στο Λάος αγόρασα μηχανάκι για να επισκεφθώ στα δάση μερικά από τα πιο απομονωμένα αρχαιολογικά μνημεία της χώρας κι αν δεν ήμουν διατεθειμένος να κοιμάμαι στις καλύβες των ντόπιων δε θα είχα μερικές από τις ομορφότερες εμπειρίες στην Ασία: την απόλαυση του να φτάνεις σε απίστευτα αρχαία όπου δεν υπάρχει ψυχή, στη μέση του δάσους, χωρίς φύλακες, γκρουπ, εισόδους, τουρίστες, πλανόδιους και να σκαρφαλώνεις στα χαλάσματα επί ώρες μονάχος: όταν έφτασα στο Angkor Wat δυστυχώς δε μου έκανε καμία αίσθηση. Στον Παναμά νοίκιασα βάρκα με μηχανή (ακριβή) για να φτάσω σε μια εκπληκτική παραλία όπου έπαιζαν ινδιανάκια ποδόσφαιρο στο ηλιοβασίλεμα, η ζωή ήταν όσο παραδοσιακή γινόταν και η κοινότητα ήταν ενθουσιασμένη με την παρουσία μου (το βράδυ στην καλύβα μου έμπαιναν από την οροφή πιτσιρίκια σκαρφαλώνοντας για να με χαιρετήσουν παρά την οδηγία του «προέδρου» να αφήσουν τον ξένο να ξεκουραστεί). Στην Τανζανία μετά από διήμερο περπάτημα (και διανυκτέρευση κατάχαμα στην ύπαιθρο) έφτασα σε παραδοσιακότατη κοινότητα Μασάι που είχαν να δουν λευκό από την τελευταία επίσκεψη εθελοντή γιατρού: έβγαλα τις καλύτερες φωτογραφίες της ζωής μου επί μία εβδομάδα, απόλαυσα εκπληκτική φιλοξενία, ήπια αίμα αγελάδας, με έβαλαν να σφάξω γίδες και από τη δεύτερη-τρίτη μέρα που σταμάτησα να αποτελώ αξιοθέατο διότι με συνήθισαν, τα πέρασα εκπληκτικά, μακριά από τα στημένα "Jumbo Wana Karibu Akuna Matata" σόου των λοτζ και τoυ Μασάι Μάρα. Στην ίδια χώρα το κάμπιγκ στα εθνικά πάρκα μας προσέφερε την εμπειρία του να βλέπεις ελέφαντες να περπατάνε δίπλα από τη σκηνή σου το βράδυ με τις σκιές τους να μεγεθύνονται και αγέλη από ύαινες να σε περικυκλώνουν. Και ούτω καθεξής για την πιο όμορφη παραλία που έχω δει ποτέ (στη Σρι Λάνκα, όπου ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι σε μια παραλία χιλιομέτρων και κοιμηθήκαμε σε χαλάσματα με την παρουσία ενός σκύλου), για την κούρδικη φιλοξενία στο Ιράν, για μια πανέμορφη ξαστεριά σε παραλία της Δανίας με εκατοντάδες αστέρια να πέφτουν, τα απίθανα απομονωμένα χωριά του Νεπάλ κλπ.



Κοινώς, μερικές φορές αν δεν έχεις τη διάθεση να κοιμηθείς και κάπου με βασικές ή καθόλου ανέσεις, χάνεις εμπειρίες που σε κάποιους μπορεί και να αρέσουν (και σε άλλους όχι, σεβαστό) ή και να αποτελούν το λόγο ταξιδίου (κι εμένα μου φαίνεται παλαβό κάποιος να ρισκάρει τη ζωή του για να ανέβει στο Έβερεστ, αλλά επιλογή του είναι επειδή προφανώς τον κάνει ευτυχισμένο).

Όσο για το αν όλοι όσοι τρώνε ή μένουν σε … «πάτους» (με το οποίο φαντάζομαι ότι ο ποιητής αναφέρεται σε φτηνά μέρη, διότι το τι είναι καλό ή κακό είναι υποκειμενικό) το κάνουν αποκλειστικά επειδή δεν μπορούν οικονομικά να καταφύγουν κάπου αλλού, βρίσκω την κρίση απόλυτη. Με τον Sting γνωριστήκαμε (μέσω κοινού γνωστού) σε «εστιατόριο» που κόστιζε κάτω από 1,5$ στην Αβάνα (πάτος; τιμολογικώς ναι), με το Manu Chao ξαναβρεθήκαμε σε chicken bus στη Ν.Αμερική, με ηθοποιό του Χόλιγουντ με Όσκαρ στην πλάτη του (ο οποίος αργότερα μου "έδωσε" και πολλή δουλειά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να πω το όνομά του, του χρωστάω πάρα πολλά) γνωριστήκαμε σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο, ο φίλος μου ο Παναγιώτης είναι εκατομμυριούχος αλλά και μανιακός hitchhiker, η Alanis Morissette έλεγε σε συνέντευξη πως το καλύτερο κομμάτι της το έγραψε κατά τη διάρκεια πολύμηνου backpacking στην Ινδία (Αφότου ήταν ήδη εκατομμυριούχος), ο Ιταλός που γνώρισα στη Βενεζουέλα ψάχνοντας ανακόντα αποδείχθηκε ιδιοκτήτης μιας τεράστιας εταιρείας software στο Silicon Valley και όταν ανακαλύψαμε με την Παναμέζα κοπέλα μου πως οι άνθρωποι που κοιμόντουσαν στη διπλανή καλύβα (χωρίς ρεύμα και νερό) στο παραδοσιακότερο από τα νησιά της Kuna Yala ήταν εκατομμυριούχοι, ήταν ήδη αργά: ήδη βρισκόμασταν στο πολυτελέστατο κότερό τους, με πορεία την Κούβα…

Το να πει κανείς πως όλοι όσοι μένουν σε κάποιο κατάλυμα ή τρώνε street food το κάνουν μόνο από οικονομικούς λόγους είναι υπερβολικό. Είναι σαν να λες πως όλοι όσοι οδηγούν μοτοσικλέτα το κάνουν επειδή δεν έχουν χρήματα για αυτοκίνητο: απλώς οι άνθρωποι μπορεί να τη βρίσκουν αλλιώς και μπορεί και η φάση στην οποία τους πετυχαίνεις να είναι περιστασιακή (ο Sting για παράδειγμα έχει και πολύ ακριβά χόμπι στην Κούβα, ενώ την επόμενη μπορεί να κοιμηθεί σε φτωχόσπιτο καπνοπαραγωγού στο Pinar del Rio). Κι εμένα μου πληρώνει ο εργοδότης μου σουίτα στο ακριβότερο ξενοδοχείο και πολλές φορές προτιμώ να κοιμάμαι κάπου (πληρώνοντας από την τσέπη μου κιόλας) όπου δεν έχω κλιματισμό, τηλεόραση (και ενίοτε νερό) επειδή μου αρέσει η τοποθεσία, η παρέα ή προτιμώ να μιλάω με γείτονες που πήραν μέρος στο αντάρτικο, που κάνουν τελετές Santeria ή που είναι φίλοι αντί να πιάνω κουβέντα με το ρεσεψιονίστ του πεντάστερου ή να κάθομαι σε ένα άψυχο τζακούζι (που δεν ξέρω και πώς δουλεύει) μιας σουίτας. Αυτό δεν αποκλείει να κοιμηθώ και κάπου ακριβά επειδή έτσι μου τη βάρεσε, επειδή είχα περιέργεια ή επειδή κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό/άνεση μου έκανε κλικ (π.χ τώρα τελευταία λόγω των αμερικάνικων play-offs θέλω να πιάνω ESPN, το MGM με ενδιέφερε πολύ από πλευράς πειράματος διοίκησης κλπ), δογματικός δεν είμαι και δεν έχω και διάθεση να υπάρξω. Απλώς δε θεωρώ πως το ακριβό είναι καλό, πολλές φορές ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Το κόστος δεν παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στις επιλογές μου, αλλά δεν είναι και αμελητέα παράμετρος.


Σε ό,τι αφορά το συσχετισμό ηλικίας/συχνότητας ταξιδίων/επιτυχίας, νομίζω πως όλα είναι σχετικά. Προσωπικά ως επιτυχημένο ορίζω των ευτυχισμένο, αυτόν που ακτινοβολεί ευτυχία: έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν όλο το χρόνο και χρήμα να ταξιδεύουν και είναι απλά δυστυχείς (ή τουλάχιστον αυτό εκπέμπουν, διότι δεν είμαι και στο μυαλό του καθενός, ούτε και θέλω να μπω δηλαδή) και άλλους –πολύ περισσότερους είναι η αλήθεια- που δεν έχουν σταματήσει να ταξιδεύουν και είναι σε πελάγη ευτυχίας. Μερικά παραδείγματα:

• Ένας 82χρονος Γερμανός που τα πούλησε όλα, αγόρασε ένα τροχόσπιτο κι άρχισε να ταξιδεύει στα 70 του. Τον πέτυχα στο Λάος, ο άνθρωπος μου έκανε το τραπέζι στο «σπιτάκι» του και μου έλεγε πως έχει υπολογίσει πως τα χρήματά του φτάνουν για να ταξιδεύει μέχρι τα 120 κι ελπίζει να το πετύχει. Ελπίζω να είναι ακόμη κάπου στον πλανήτη και να γυρίζει. Αν όχι, μάλλον θα πέθανε πολύ ευτυχισμένος
• Ένα ζευγάρι Αυστριακοκαναδών φίλων ταξιδεύει από τότε που γνωρίστηκαν κάνοντας backpacking στην Αυστραλία τη δεκαετία του ’70. Όποτε βρίσκουν κάποιο μέρος που τους αρέσει, εγκαθίστανται για όσον καιρό βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον να κάνουν (κάποτε έκαναν τους μαραγκούς, μετά αγόραζαν ερειπωμένες βίλες στη γαλλική επαρχία τις έφτιαχναν και τις μεταπωλούσαν, μετά δίδασκαν γερμανικά στην Αφρική και σήμερα έχουν wine bar στην Ανδαλουσία) και μόλις τους ξαναπιάσει η πρεμούρα να φύγουν, την κάνουν. Δεν ήθελαν να κάνουν παιδιά, έχουν 3-4 διαβατήρια ο καθένας και οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, τη βρίσκουνε μεταξύ τους, δεν έχω δει πιο ερωτευμένο ζευγάρι σε αυτή την ηλικία. Γνωριστήκαμε στη μέση του πουθενά στη Βολιβία, όπου το λεωφορείο μας το σταμάτησε για πάνω από 24 ώρες ο στρατός επειδή περνούσε το βολιβιανό ράλι από εκεί και μας κέρναγε empanadas μια απίθανη γιαγιά Aymara που είχε βάλει όλους τους επιβάτες να κοιτάνε τον ουρανό εξιστορώντας μύθους των προγόνων της.

Όπως δεν μου αρέσουν οι αναίσχυντες τσιγγούνικες γυφτιές κάποιων backpackers (έχω δει ανθρώπους να κάνουν παζάρια σε γιαγιάδες στο Περού που πουλάνε περιδέραια του ενός ευρώ και κάποτε στην Αιθιοπία ο Ισραηλινός με επενδύσεις εκατομμυρίων στην Κούβα στο τζιπ που νοικιάσαμε έβαλε τις φωνές σε παιδάκι που πουλούσε νερό στην έρημο επειδή ήταν 0,20 ευρώ ακριβότερο από ό,τι στην κοντινότερη πόλη!) και των τουριστών με χαμηλό προϋπολογισμό, έτσι αδυνατώ να καταλάβω και το σνομπισμό μερικών «αστεράτων». Μια ντίβα της λατίνικης μουσικής –για την οποία είχα την ατυχία να εργαστώ για λίγες ώρες- μου εξηγούσε πως η κόρη της είναι «ηλίθια» διότι δεν φοράει ακριβά ρούχα, αλλά «τα αγοράζει στα παζάρια των Ινδιάνων» και κυκλοφορεί «σε βρώμικα δημόσια λεωφορεία με τόσες αρρώστιες που κυκλοφορούν» και σχεδίαζε να «κάνει backpacking στην Ινδία» Αχά. Κάτι μου λέει πως η κόρη της δε θα ακτινοβολεί τόση δυστυχία, ξεφτίλα και κακομοιριά όσο μια γυναίκα που έδωσε σφαλιάρα στον υπέργηρο οδηγό της επειδή φρέναρε απότομα για να μην πατήσει ένα φίδι και της χάλασε το πουδράρισμα…

Κοινώς, όπως και πολλά άλλα πράγματα, ο τρόπος ταξιδίου είναι θέμα προσωπικής επιλογής, δυνατότητας και γούστου του καθενός. Και τα τρία αυτά αλλάζουν: κι εγώ μπορεί σε λίγα χρόνια να ταξιδεύω διαφορετικά απ’ ό,τι σήμερα, όπως και σήμερα δεν κάνω πράγματα που μου φαίνονταν πολύ φυσικά μόλις πριν 6-7 χρόνια, όταν ήμουν ακόμη φοιτητής (τα dorms π.χ είναι ένα από αυτά). Το θέμα είναι να τη βρίσκει ο καθένας στο ταξίδι του και στη ζωή του όπως θέλει. Άλλος θέλει να έχει το τελευταίο iphone στην τσέπη κι άλλος βλέπει κινητό και βγάζει σπυράκια. Some like it chocolate, others prefer vanilla. Κι εγώ παλιά σοκολάτα έτρωγα, τώρα τρώω βανίλια και μεθαύριο δεν αποκλείεται να μου αρέσει η φράουλα ή να γυρίσω στις σοκολατένιες εποχές (και όχι, δε θα το θεωρήσω γραφικό, αρκεί να με κάνει ευτυχισμένο).

Καλά να είμαστε να τρώμε και να κοιμόμαστε όπου θέλουμε και μπορούμε για όσο θέλει ο καθένας μας. Καλά να είναι και ο Steve Nash και να πάρει το δαχτυλίδι που (κατ’ εμέ) δικαιούται μετά από τέτοια καριέρα… (μα ούτε ένα ποστ για τα NBA playoffs ρε παιδιά…). Καλή εβδομάδα σε όλους.

 

[meli]

Δεν με παιρνεις και μενα μαζι σου να κοιμαμαι σε τετοιες καλυβες και να περναω ετσι ασχημα???

 

[taver]

Τι ακριβώς συζητάμε και τι προσπαθούμε να αποδείξουμε?
Η φιλοσοφία του "κάνω backpacking για να γνωρίζω ενδιαφέροντα κόσμο και αποκτώ εμπειρίες", αν τη συνοψίζω σωστά, είναι εν πολλοίς γνωστή. Yorgo, τα χεις ξαναγράψει, επαναλαμβάνεσαι. Και πολλοί ακόμα εδώ στο forum το έχουν επίσης εξηγήσει (π.χ. mpiftex). Όπως γνωστή είναι και η άλλη άποψη, με προεξάρχοντα τον Traveller.

Υπάρχει "σωστή" και "λάθος" φιλοσοφία? Όχι, δε νομίζω.
Δε θέλω να μπω στις ακραίες περιπτώσεις, όπως αυτές που αναφέρει ο Yorgos παραπάνω. Ναι, υπάρχουν, αλλά οι φορείς τους για μένα δεν είναι (άξιοι λόγου) ταξιδιώτες.

Και οι 2, έχουν και ουσία, αλλά έχουν και ολίγον από ψευδαίσθηση. Και η αποστείρωση του 5άστερου είναι πρόβλημα για την ουσία του ταξιδιού, και η έλλειψη ανέσεων/υπηρεσιών στα οικονομικά καταλύματα. Κι από την άλλη, ούτε ο κόσμος που γνωρίζεις είναι αυτός που ήρθες να δεις (συνήθως είναι απλά άλλοι τουρίστες, και παππούδες που νοικιάζουν ένα δωμάτιο σε διαφορετικούς ανθρώπους κάθε μέρα, και έχουν τυποποιήσει συμπεριφορές). Ή η "προστασία" του ακριβού ξενοδοχείου ενίοτε στοχοποιεί τον ταξιδιώτη.

Το μυστικό δεν είναι να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ο ένας τρόπος ταξιδιού είναι καλύτερος ή χειρότερος. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος μπορούσε να συνδυάσει όλα τα πλεονεκτήματα και κανένα από τα μειονεκτήματα, χωρίς κόστος, θα είχε βρει το ιδανικό κατάλυμα. Δεν υπάρχει όμως αυτό.
Τελικά, ο σκοπός είναι ο ίδιος. Οι ανέσεις είναι εξαιρετικά χρήσιμες για να δώσουν δυνάμεις και να βοηθήσουν στη διαχείριση του χρόνου (& της ηρεμίας) του ταξιδιώτη, και οι κοινωνικές σχέσεις που βοηθούνται στα hostel κλπ είναι επίσης σημαντικό πλεονέκτημα στα χέρια του ταξιδιώτη.
Το ζητούμενο, είναι ο ταξιδιώτης να μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση σε κάθε περίπτωση, και να τη φέρει σε όφελός του. Να μπορεί να κάνει δηλαδή αυτό που θέλει, κι όχι αυτό στον οποίο τον ωθεί το στερεότυπο που ταιριάζει στο κατάλυμά του. Είτε υπάρχουν, είτε δεν υπάρχουν διαθέσιμες επιλογές.
Και υπάρχουν τρόποι γι αυτό.

Τι κάνω εγώ? Δεν υποστηρίζω ότι κάνω κιόλας το καλύτερο. Μπορεί να μείνω σε hostel ή στο ακριβότερο πεντάστερο (είναι αλήθεια ότι αν επιλέγω μόνος μου κλίνω πιο πολύ προς το τελευταίο), αλλά πάντοτε η συμπεριφορά μου είναι η ίδια. Κάποιες φορές με έχουν πει "business class backpacker", που μπορεί και να μην ανταποκρίνεται ακριβώς στην πραγματικότητα, αλλά την αποδίδει σε ένα βαθμό. Στη Μασσαλία π.χ. που ήμουν το ΣΚ, και την παραδοσιακή boulangerie τίμησα, και χρησιμοποίησα τα ΜΜΜ και περπάτησα πολύ, κι αν δεν ήμουν μόνος μου θα καθόμουν και σ' ένα παγκάκι στο Port Vieux το βράδυ με μια μπύρα στο χέρι. Κι ενώ τα έκανα όλα αυτά, πήγα και σε ακριβό εστιατόριο που ένα γεύμα μου κόστισε ακριβότερα από μια βραδιά στο 4-άστερο ξενοδοχείο μου, για κορυφαίο τοπικό φαγητό. Όπως το αντίστροφο έχω κάνει κι όταν έμεινα π.χ. σε hostel στο Dubrovnik. Πάντως τυπικά είμαι στη δεύτερη από τις 2 ομάδες που περιέγραψα στην αρχή.

 

[stellina]

yorgos, αν κ άλλο είναι το θέμα, απλά χαμογελάω σαν χαζή και φαντάζομαι όλα αυτά που με τόσο όμορφα περιγράφεις...respect που λένε κ στο χωριό μου...

 

[Samion]

Κάποιες φορές με έχουν πει "business class backpacker",

θεικό....

 

[turms]

Δεν με παιρνεις και μενα μαζι σου να κοιμαμαι σε τετοιες καλυβες και να περναω ετσι ασχημα???

θελετε καποιον να σας κουβαλαει τις βαλιτσες;

 

[turms]

yorgos, αν κ άλλο είναι το θέμα, απλά χαμογελάω σαν χαζή και φαντάζομαι όλα αυτά που με τόσο όμορφα περιγράφεις...respect που λένε κ στο χωριό μου...

respect και απο μενα...

οπως και στην καλυτερη ατακα "business class backpacker"

Υ.Γ. o Steve Nash ακομα στους Suns παιζει;;;; χλωμο για δαχτυλιδι τοτε....για το ΝΒΑ τι να πουμε απο Ελαντα; δυσκολο το ξενυχτι για να βλεπω τα ματσακια...

 

[maltakias]

Εγώ πάλι ούτε σε hostel έχω μείνει ποτέ,ούτε και σε 5άστερο.

Είμαι καλά γιατρέ μου;

 

[dim kyr]

<<Βενεζουέλα πήγα μεμονωμένος (έχω φίλους) με ένα μπλουτζίν 2 τισερτ και 2 εσώρουχα >> .
Δύο εσώρουχα? Λύθηκε το θέμα της διένεξης. Αυτό είναι το επικίνδυνο της υπόθεσης. Ουτε οι φαβέλες, ουτε ο Τσάβες, φίλοι μου.