Ο Γύρος του Κόσμου σε street food bites!

[Thalassaki]

Έχω πετύχει κάτι οπτικά παρόμοιο στη Μυανμάρ, αλλά είμαι σίγουρος ότι ήταν είτε με ριζάλευρο είτε ταπιόκα. Η αλμυρή εκδοχή του ήταν με ψιλοκομμένο ασιατικό φρέσκο κρεμμυδάκι (μοιάζει με το γερμανικό κρεμμυδογράσιδο αλλά με μεγαλύτερο στέλεχος) και στη γλυκή βάζανε αδιάλυτο ζαχαρούχο γάλα (που πολύ το πάνε στην Ασία).

Μήπως εννοείς τα Bein Mont ;Είναι τα street pancakes της Μιανμάρ. Αυτά σίγουρα έχουν σαν βάση το ρυζάλευρο όπως και τα περισσότερα αντιστοιχα παρασκευάσματα της Ασίας. Δεν χρησιμοποιουν το σιμιγδάλι γενικότερα και δεν έτυχε ποτέ να βρώ να το πουλάνε ακόμα και σε super markets.
Εκτός αν εννοείς τα Roti ή Paratha που στο σχήμα όντωςμοιάζουν με τα Mhajeb και έφτασαν στην Μιανμάρ από τις έντονες επιρροές τους απο την Ινδική κουζίνα. Με αυτά μάλλον μοιάζουν περισσότερο.

 

[mikrh tsopana]

Σήμερα έφτιαξα τα αγαπημένα μας Αλγερινά Mhajeb!

View attachment 341348

Είναι λίγο μπελαλίδικη συνταγή, όχι τόσο για την δυσκολία της εκτέλεσης της, αλλά για τον χρόνο αναμονής που είναι απαραίτητος για να πετύχει η ζύμη η οποία γίνεται απλώς με αλεύρι, ψιλό σιμιγδάλι, αλάτι και νερό.
Το σιμιγδάλι σε διάφορες κοπές, από πολύ λεπτό μέχρι και χοντρό, είναι πρωτεύον υλικό που χρησιμοποιείται ευρέως στην Μάγρεμπ κουζίνα, αντικαθιστώντας συχνά το αλεύρι στις διάφορες παρασκευές ψωμιού ή γενικότερα ζύμης κάνοντας τα πιό τραγανά και νόστιμα.

Το μαγικό με αυτή τη ζύμη είναι πως μετά από αναμονή δύο ωρών, έχουμε ως αποτέλεσμα μια πολύ ελαστική ζύμη ή οποία είναι πολύ εύκολο να ανοιχτεί σε πολύ λεπτό και διάφανο φύλλο άπλα τεντώνοντας την περιμετρικά πάνω σε καλά λαδωμένη και λεία επιφάνεια θυμίζοντας στο αποτέλεσμα αρκετά το δικό μας φύλλο μπουγάτσας.

Μόνο που το Mhajeb δεν ψήνεται στον φούρνο αλλά σε καυτή πλάκα μέχρι να αποκτήσει ροδοκόκκινο χρώμα και από τις δυο πλευρές. Μια πολύ δημοφιλής Αλγερινή λιχουδιά που μπορείς να βρεις σχεδόν παντού κυρίως πρωινές και μεσημεριανές ώρες για ένα γρήγορα σνακ του δρόμου.Συνηθίζουν να το τρώνε μετά τον πρωινό καφέ ή για να κόψουν την πείνα πριν επιστρέψουν σπίτι για το μεσημεριανό.

Το Mhajeb στην ουσία είναι μιας μορφής πίτας με χειροποίητο φύλλο αέρος που γεμίζεται με μια πηχτή σάλτσα από κρεμμύδι ντομάτα και μπαχαρικά, διπλώνεται σε σχήμα φακέλου και ψήνεται μέσα σε μερικά λεπτά πάνω στην πλάκα ή σε κάποιο φαρδύ και ρηχό αντικολλητικό τηγάνι τύπου κρέπας για όσους το κάνουν στο σπίτι.

Στην απλούστερη μορφή του χωρίς καμία γέμιση λέγεται Msemen και σερβίρεται με μέλι σαν συνοδευτικό στο απογευματινό τσάι η καφέ.

View attachment 341349

Όταν περιδιαβαίνετε λοιπόν στα στενά της πόλης έχετε το νου σας για αυτά τα μικροσκοπικά μαγαζάκια που μπροστά στα μάτια σας φτιάχνουν Mhajeb και σας τα προσφέρουν αχνιστά με κόστος μόλις 40-50 DA (20-30 cents). Με δύο ή τρία έχεις χορτάσει!

Στο βίντεο ένα από τα πολλά μαγαζιά που φτιάχνουν Mhajeb στα δαιδαλώδη στενάκια της Κάσμπα του Αλγερίου όπου έχω φάει αγναντεύοντας τη θάλασσα.

Πωπω μου άνοιξες την όρεξη~ Ίδιες οπτικά πιτούλες σαν τις τελευταίες, μας σέρβιραν σε κάθε πρωινό στο Μαρόκο, μαζί με μαρμελάδα (κι ελιές). Όμως νομίζω είναι τηγανιτές, γιατί μου κάθονται βαριές. Ευτυχώς που έχω μαροκινό στη γωνία, θα πάω να πάρω αύριο κιόλας!

ΥΓ. Τις αλμυρές θα τις δοκιμάσω στην Αλγερία (ελπίζω)!

 

[Thalassaki]

Πωπω μου άνοιξες την όρεξη~ Ίδιες οπτικά πιτούλες σαν τις τελευταίες, μας σέρβιραν σε κάθε πρωινό στο Μαρόκο, μαζί με μαρμελάδα (κι ελιές). Όμως νομίζω είναι τηγανιτές, γιατί μου κάθονται βαριές. Ευτυχώς που έχω μαροκινό στη γωνία, θα πάω να πάρω αύριο κιόλας!

ΥΓ. Τις αλμυρές θα τις δοκιμάσω στην Αλγερία (ελπίζω)!

Msemen σίγουρα έχουν και στο Μαρόκο όπως και στην Τυνησία και μάλιστα είναι πολύ δημοφιλές για πρωινό αλλά και για το απογευματινό τσάι. Εκτός από τα μαγαζάκια που το φτιάχνουν επιτόπου σε όλες τις χώρες του Μάγρεμπ θα βρεις πολλούς πλανόδιους πωλητές που τα πουλάνε μέσα σε κούτες ή καλάθια στον δρόμο. Είναι μια καλή πηγή εισοδήματος για τις άνεργες νοικοκυρές που αξημέρωτα ξεκινούν να τα φτιάχνουν κατά εκατοντάδες για να τα πουλήσουν στους περαστικούς.

Η Μαροκινή εκδοχή νομίζω είναι λίγο πιο βαριά γιατί εκτός από λάδι χρησιμοποιούν και ένα είδος βουτύρου υπό ζύμωση το Σμέν που ναι μεν το κάνει πιο νόστιμο και αρωματικό αλλά ταυτόχρονα πιο βαρύ και δυσκολοχώνευτο.
Η συνταγή που έχω εγώ περιέχει μόνο λάδι στην μικρότερη δυνατή ποσότητα και όταν το ψήνω φροντίζω να μην κολυμπάει στο λάδι αλλά απλά λαδώνω ελαφρά την πλάκα αλλά σίγουρα δεν είναι και ότι καλύτερο για κάποιον που έχει ευαίσθητο στομάχι.

Εφόσον έχεις Μαροκινό κοντά σου ρώτησε τον και για Mhajeb, πρέπει να το γνωρίζει και ίσως και να φτιάχνει. Απο όσο γνωρίζω έχουν και στο Μαρόκο κάτι αντίστοιχο μόνο που η γέμιση διαφέρει λίγο και το λένε με διαφορετικό όνομα. Εξήγησέ του το περιγραφικά και πιστεύω δεν θα χρειαστεί να περιμένεις να πας στην Αλγερία για να το δοκιμάσεις.

ΥΓ: Φρόντισε να έχεις διαθέσιμα αντιόξινα στο σπίτι.

 

[mikrh tsopana]

Σήμερα έφτιαξα τα αγαπημένα μας Αλγερινά Mhajeb!

View attachment 341348

Είναι λίγο μπελαλίδικη συνταγή, όχι τόσο για την δυσκολία της εκτέλεσης της, αλλά για τον χρόνο αναμονής που είναι απαραίτητος για να πετύχει η ζύμη η οποία γίνεται απλώς με αλεύρι, ψιλό σιμιγδάλι, αλάτι και νερό.
Το σιμιγδάλι σε διάφορες κοπές, από πολύ λεπτό μέχρι και χοντρό, είναι πρωτεύον υλικό που χρησιμοποιείται ευρέως στην Μάγρεμπ κουζίνα, αντικαθιστώντας συχνά το αλεύρι στις διάφορες παρασκευές ψωμιού ή γενικότερα ζύμης κάνοντας τα πιό τραγανά και νόστιμα.

Το μαγικό με αυτή τη ζύμη είναι πως μετά από αναμονή δύο ωρών, έχουμε ως αποτέλεσμα μια πολύ ελαστική ζύμη ή οποία είναι πολύ εύκολο να ανοιχτεί σε πολύ λεπτό και διάφανο φύλλο άπλα τεντώνοντας την περιμετρικά πάνω σε καλά λαδωμένη και λεία επιφάνεια θυμίζοντας στο αποτέλεσμα αρκετά το δικό μας φύλλο μπουγάτσας.

Μόνο που το Mhajeb δεν ψήνεται στον φούρνο αλλά σε καυτή πλάκα μέχρι να αποκτήσει ροδοκόκκινο χρώμα και από τις δυο πλευρές. Μια πολύ δημοφιλής Αλγερινή λιχουδιά που μπορείς να βρεις σχεδόν παντού κυρίως πρωινές και μεσημεριανές ώρες για ένα γρήγορα σνακ του δρόμου.Συνηθίζουν να το τρώνε μετά τον πρωινό καφέ ή για να κόψουν την πείνα πριν επιστρέψουν σπίτι για το μεσημεριανό.

Το Mhajeb στην ουσία είναι μιας μορφής πίτας με χειροποίητο φύλλο αέρος που γεμίζεται με μια πηχτή σάλτσα από κρεμμύδι ντομάτα και μπαχαρικά, διπλώνεται σε σχήμα φακέλου και ψήνεται μέσα σε μερικά λεπτά πάνω στην πλάκα ή σε κάποιο φαρδύ και ρηχό αντικολλητικό τηγάνι τύπου κρέπας για όσους το κάνουν στο σπίτι.

Στην απλούστερη μορφή του χωρίς καμία γέμιση λέγεται Msemen και σερβίρεται με μέλι σαν συνοδευτικό στο απογευματινό τσάι η καφέ.

View attachment 341349

Όταν περιδιαβαίνετε λοιπόν στα στενά της πόλης έχετε το νου σας για αυτά τα μικροσκοπικά μαγαζάκια που μπροστά στα μάτια σας φτιάχνουν Mhajeb και σας τα προσφέρουν αχνιστά με κόστος μόλις 40-50 DA (20-30 cents). Με δύο ή τρία έχεις χορτάσει!

Στο βίντεο ένα από τα πολλά μαγαζιά που φτιάχνουν Mhajeb στα δαιδαλώδη στενάκια της Κάσμπα του Αλγερίου όπου έχω φάει αγναντεύοντας τη θάλασσα.

Λοιπον πηγα σημερα στο Μαροκινο, δε θυμομουν το ονομα αλλα ειχε τετοιες πιτουλες γεμιστες με κρεας. Ηθελα τη σκετη εκδοχη, αλλα την επομενη φορα θα δοκιμασω και θα πω εντυπωσεις.

 

[Thalassaki]

Λοιπον πηγα σημερα στο Μαροκινο, δε θυμομουν το ονομα αλλα ειχε τετοιες πιτουλες γεμιστες με κρεας. Ηθελα τη σκετη εκδοχη, αλλα την επομενη φορα θα δοκιμασω και θα πω εντυπωσεις.

Και δεν έφερες καμμιά να φάμε;;;; Ντροπή σου!!!
Μσέμεν λέγεται το σκέτο και Μχάτζεμπ το Αλγερινό γεμιστό με σάλτσα ντομάτας κρεμμυδιού και μπαχαρικών. Ίσως να έχει προσαρμόσει την συνταγή και να φτιάχνει και με κιμά για τους κατοίκους εκεί. Απο όσο γνωρίζω δεν συνηθίζουν την συγκεκριμένη ζύμη να την γεμίζουν με κιμά η κρέας γιατί σκίζεται εύκολα.

 

[mikrh tsopana]

Και δεν έφερες καμμιά να φάμε;;;; Ντροπή σου!!!
Μσέμεν λέγεται το σκέτο και Μχάτζεμπ το Αλγερινό γεμιστό με σάλτσα ντομάτας κρεμμυδιού και μπαχαρικών. Ίσως να έχει προσαρμόσει την συνταγή και να φτιάχνει και με κιμά για τους κατοίκους εκεί. Απο όσο γνωρίζω δεν συνηθίζουν την συγκεκριμένη ζύμη να την γεμίζουν με κιμά η κρέας γιατί σκίζεται εύκολα.

Οσες φορές έχω φάει κάτι μαροκινό στην Ισπανία, οι συνταγές είναι προσαρμοσμένες για τα ιβηρικά γούστα. Αγιάτρευτοι κρεατοφάγοι οι ισπανοί, οπότε πολύ πιθανό.

 

[Thalassaki]

Σήμερα θα φάμε Φρικασέ!
Όχι το γνωστό μας φρικασέ με το κρεατάκι και το μαρουλάκι με την πλούσια και νοστιμότατη αυγοκομμένη άσπρη σάλτσα.
Σήμερα θα πάμε Τυνησία και θα φάμε το δικό τους fricassee που είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα και νόστιμα φαγητά του δρόμου.

Αυτά τα στρουμπουλά Τυνησιακά σαντουιτσάκια γίνονται με μια ζύμη πολύ κοντά σε αυτή των donuts ή του δικού μας λουκουμά παραλίας. Μπορείτε να τα βρείτε πραγματικά παντού σε εξευτελιστική τιμή και είναι μια από τις νοστιμότατες επιλογές street food στην Τυνησία αν και δεν θα έλεγα ότι είναι ότι ελαφρύτερο για το στομάχι εφόσον η ζύμη είναι τηγανιτή.

Η ζύμη περιέχει απλά υλικά όπως αλεύρι, αλάτι, μαγιά, ένα αυγό (προαιρετικά αν κι εγώ βάζω) και φυσικά χλιαρό νερό. Αφού ετοιμάσουμε την ζύμη μας περιμένουμε να διπλασιαστεί σε όγκο σκεπασμένη στα ζεστά για να μην αρπάξει καμιά πούντα, αρχίζουμε να την μοιράζουμε σε μπαλάκια μεγέθους μικρού μανταρινιού.

Πλάθουμε το κάθε μπαλάκι με τη βοήθεια ενός μικρού πλάστη σε οβάλ σχήμα πάχους το πολύ ενός εκατοστού. Τα απλώνουμε σε πετσέτες και τα σκεπάζουμε και τα αφήνουμε πάλι σε ζεστό μέρος να φουσκώσουν.

Τον χρόνο που περιμένουμε ετοιμάζουμε τα υλικά της γέμισης που είναι συγκεκριμένα και ο συνδυασμός τους προκαλεί εκρήξεις ευχαρίστησης και ευχάριστων εκπλήξεων στο στόμα.

Απαραίτητο συστατικό της γέμισης είναι η χαρίσσα. Μια πηχτή σάλτσα αποξηραμένης καυτερής πιπεριάς με σκόρδο και μπαχαρικά που κατάγεται από την Τυνησία αν και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και στις υπόλοιπες περιοχές του Μάγκρεμπ. Δεν είναι τυχαίο πως τους Τυνήσιους τους αποκαλούν people of Harissa.
Αν σας βγάλει ο δρόμος σας σε κάποιο παζάρι της Τυνησίας θα βρείτε δεκάδες παραλλαγές σπιτικής Χαρίσσα σε διάφορες γεύσεις μέχρι και σε σκόνη την οποία αναμιγνύοντας με νερό και λάδι μπορείτε να φτιάξετε σπίτι την δική σας.
Τα υπόλοιπα συστατικά είναι κύβοι βραστής πατάτας με μπαχαρικά, βραστά αυγά, τόνος ή σαρδέλα κονσέρβας, ελιές και ελαιόλαδο.

Εφόσον λοιπόν φουσκώσουν τα ζυμαράκια σας τα τηγανίζετε σε ένα βαθύ σκεύος με λάδι και τα αφήνετε να στραγγίξουν σε απορροφητικό χαρτί ή σε σουρωτήρι.

Τα ανοίγεται με προσοχή και τα γεμίζετε με τα υλικά που έχετε προετοιμάσει ήδη σε ξεχωριστά πιάτα. Μία διαδικασία που στα σπίτια την κάνουν όλοι παρέα.

Το επόμενο βήμα είναι απλώς να βυθίσετε τα δοντάκια σας σε αυτό το στρουμπουλό σαντουιτσάκι και να απολαύσετε την μοναδική τους γεύση.

Παρακάτω ένα βίντεο στα αγγλικά για όσους ενδιαφέρονται να τα φτιάξουν σπίτι με όλα τα στάδια της προετοιμασίας.

 

[mikrh tsopana]

Bunyols de Carabassa-Βαλένθια

18 Μαρτίου είναι η μεγαλύτερη μέρα και η πιο φαντασμαγορική νύχτα του έτους για τη Βαλενθιανή κοινότητα, παραμονή του San José και η γνωστή Nit de Foc (νύχτα της φωτιάς, ένα φαντασμαγορικό σόου με πυροτεχνήματα, το μέγεθος του οποίου δε μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο να βιωθεί) και όπου σε όλη την πόλη λαμβάνει χώρα η cremá (δηλαδή το κάψιμο των Fallas, η κορύφωση πολυήμερων εορτασμών). Για όσες και όσους δεν καταλάβατε γρι από όσα είπα, στο φόρουμ έχουν γραφτεί πολύ ωραίες ιστορίες για τις Fallas, σας παροτρύνω να τις διαβάσετε.

Κάθε χρόνο, σχεδόν από το τέλος των Fallas, δηλαδή από τις 20 του Μάρτη, ξεκινάει η προετοιμασία για την επόμενη χρονιά. Σε κάθε τετράγωνο σχεδόν, υπάρχει ο αντίστοιχος σύλλογος τα μέλη του οποίου συνεδριάζουν συχνά πυκνά και ξεκινάνε τις προετοιμασίες για την κατασκευή της επόμενης "κούκλας", μιας πολυδάπανης κατασκευής που απεικονίζει τις "fallas" δηλαδή τις αποτυχίες, τις αστοχίες, τα ευτράπελα και κακώς κείμενα της τρέχουσας χρονιάς (οι επόμενες θα έχουν πολύ πράμα). Τέτοιες κατασκευές στήνονται σε κάθε γωνία σχεδόν, με κάθε συνέλευση να έχει τη δική της κατασκευή και τη θεματική που επιλέγει και βεβαίως στο τέλος ψηφίζεται και η καλύτερη κατασκευή. Υπάρχει και αντίστοιχο μουσείο στην πόλη (που ακόμη δεν επισκέφθηκα).

Η γιορτή ξεκινά από τα τέλη του Φλεβάρη, η πόλη φωταγωγείται κατάλληλα, σιγά σιγά αρχίζουν να στήνονται οι Fallas, τα παιδιά ρίχνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ δυναμιτάκια, βαρελότα και άλλα ευχάριστα αντικείμενα που κάνουν τον Ηρώδη έναν πολύ παρεξηγημένο άνθρωπο στα μάτια μου. Βέβαια για να μην αδικώ και οι μεγάλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Τις τελευταίες 10 μέρες περίπου, εκτός από αυτά τα ευχάριστα δυναμιτάκια κλπ πυροτεχνήματα σκάνε από τα ξημερώματα μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Οι Fallas είναι μια γιορτή που αγαπάς ή αγαπάς να μισείς, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά μετά τον εμφύλιο που οι Fallas δε γιορτάζονται, αν και πέρυσι οι εορτασμοί είχαν ξεκινήσει και διακόπηκαν απότομα από τον ξέρετε-ποιόν.

Κατα τη διάρκεια των τριων εβδομάδων που διαρκούν οι εορτασμοί, η πόλη γεμίζει με καντίνες φτιάχνοντας ζεστή πηχτή σοκολάτα και τα πασίγνωστα τσούρος, για τα οποία νομίζω δε χρειάζονται συστάσεις. Ένα άλλο όμως γλύκισμα, λιγότερο γνωστό μεν στους "απ'έξω" πολύ αγαπητό δε σε κάτοικους και περαστικούς, που είθισται να φτιάχνετε αυτή την εποχή είναι το παρακάτω.

Λουκουμάδες θα μου πείτε! Ναι, θα σας απαντήσω! Ωστόσο, οι συγκεκριμένοι λουκουμάδες, έχουνε μία ιδιαιτερότητα, φτιάχνονται από κολοκύθα. Εξ'ου και το όνομά τους, buñuelos de calabaza ή bunyols de carabassa, στα βαλενθιανά. Η προσθήκη αυτή, εκτός από πολύ πιο γευστικούς, τους κάνει και πιο υγιεινούς (όσο υγιεινό μπορεί να είναι το εν λόγω γλυκό), αφού η φυσική γλύκα της κολοκύθας αρκεί για την παρασκευή της ζύμης.

Η ιστορία του γλυκίσματος αυτού κρατάει από πολύ παλιά και λέγεται ότι οι γυναίκες των ξυλουργών ήταν οι πρώτες δημιουργοί των συγκεκριμένων λουκουμάδων. Στις 18 του Μάρτη λοιπόν το βράδυ, στα παλιά τα χρόνια, ο κόσμος έκαιγε και σοδειές και πρώτες ύλες που ξέμεναν από το χειμώνα που μόλις είχε φύγει. Οι ξυλουργοί μπροστά στις συντεχνίες τους έκαιγαν λοιπόν τα παλιά κομμάτια και απομεινάρια από ξύλα και ξύλινα αντικείμενα που είχαν για να στηρίζουν τα λυχνάρια που χρησιμοποιούσαν για φως το χειμώνα. Τότε οι γυναίκες τους, σε μεγάλα μεταλλικά δοχεία έφτιαχναν τα πρώτα buñuelos de calabaza, για να έχουν κάτι να τρώνε όλη τη "νύχτα της φωτιάς". Καθώς ο Μάρτης είναι η περίοδος σποράς κολοκύθας, εκμεταλλευόταν την ευκαιρία να "στείλουν" τις παλιές κολοκύθες του χειμώνα, φτιάχνοντας αυτά τα γλυκίσματα, όπως "έστελναν" και τα παλιά κουφάρια. Λέγεται ακόμη πως "για να γλιστράει", συνοδευόταν είτε με λικέρ γλυκάνισου είτε με aguardiente.

Συνταγή που βρήκα εκεί που βρήκα και την ιστορία των κολοκυθολουκουμάδων:

• 500 γρ αλεύρι
• Μισή κολοκύθα είτε βρασμένη είτε ψητή στο φούρνο (τουλάχιστον στην ίδια ποσότητα με το αλεύρι)
• 100 γρ φρέσκια μαγιά
• Μισό ποτήρι γκαζόζα
• Νερό (μπορεί εν μέρει να αντικατασταθεί και με γάλα)
• Λίγο αλάτι
• Ελαιόλαδο (σημαντικό να μην το κάψουμε)

Ανακατεύουμε το αλεύρι με το νερό (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νερό στο οποίο βράσαμε την κολοκύθα, αν τη βράσαμε), τη μαγιά, τη γκαζόζα και το αλάτι. Στη συνέχεια πολτοποιούμε την κολοκύθα και την προσθέτουμε στο μείγμα. Αφήνουμε το μείγμα να ξεκουραστεί στους 20-25ºC μέχρι να φουσκώσει η ζύμη (καμιά ωρίτσα). Ζεσταίνουμε το λάδι στο τηγάνι, παίρνουμε με το χέρι μικρά κομματάκια ζύμης, σφίγγουμε τη γροθιά για να βγουν στρογγυλά και τα ρίχνουμε στο πολυ ζεστό λάδι (όπως κάνουμε τους λουκουμάδες τους απλούς). Ταραταταζούμ!

Σημείωση:
1) Δε λέει πόσο νερό θέλει, οπότε θα σας σύστηνα να βάλετε πρώτα πολύ λίγο και αφού προσθέσετε την κολοκύθα να συμπληρώσετε αν χρειαστεί.
2) Αν η κολοκύθα βράσει, θα "κρατήσει" κάποιο νερό, έχετε το υπόψιν.

Αφήνω κι ένα βίδεο στα ισπανικά (δε βρήκα στα εγγλέζικα) για περισσότερη σαφήνεια. Πολλές συνταγές έχουν και έξτρα ζάχαρη για περισσότερη γλύκα αλλά πραγματικά με την κολοκύθα και τη γκαζόζα, δε χρειάζεται.

ΥΓ. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι κι εδώ επικρατούν διάφοροι "μύθοι" γύρω από τον εορτασμό αγίων. Στο χωριό μου πχ στα Τρίκαλα, μιας και η αγία του χωριού είναι η αγία Παρασκευή, λένε πάντα ότι εκείνη τη μέρα βρέχει. Εδώ, λένε ότι πάντα παραμονή ή ανήμερα του San José βρέχει. Οφείλω να ομολογήσω, ότι μετά από μια σχετικά ζεστή και πολύ ηλιόλουστη εβδομάδα, σήμερα βρέχει καταρρακτωδώς. Φύσει ορθολογίστρια, δεν πιστεύω ότι αυτό σχετίζεται με τις Fallas. Ωστόσο, κάποιες φορές την πραγματικότητα τη διαμορφώνει η κοινή γνώμη και είμαι πολύ μικρή για να πάω κόντρα σε αυτήν.

 

[Señor_Nada]

Bunyols de Carabassa-Βαλένθια

18 Μαρτίου είναι η μεγαλύτερη μέρα και η πιο φαντασμαγορική νύχτα του έτους για τη Βαλενθιανή κοινότητα, παραμονή του San José και η γνωστή Nit de Foc (νύχτα της φωτιάς, ένα φαντασμαγορικό σόου με πυροτεχνήματα, το μέγεθος του οποίου δε μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο να βιωθεί) και όπου σε όλη την πόλη λαμβάνει χώρα η cremá (δηλαδή το κάψιμο των Fallas, η κορύφωση πολυήμερων εορτασμών). Για όσες και όσους δεν καταλάβατε γρι από όσα είπα, στο φόρουμ έχουν γραφτεί πολύ ωραίες ιστορίες για τις Fallas, σας παροτρύνω να τις διαβάσετε.

Κάθε χρόνο, σχεδόν από το τέλος των Fallas, δηλαδή από τις 20 του Μάρτη, ξεκινάει η προετοιμασία για την επόμενη χρονιά. Σε κάθε τετράγωνο σχεδόν, υπάρχει ο αντίστοιχος σύλλογος τα μέλη του οποίου συνεδριάζουν συχνά πυκνά και ξεκινάνε τις προετοιμασίες για την κατασκευή της επόμενης "κούκλας", μιας πολυδάπανης κατασκευής που απεικονίζει τις "fallas" δηλαδή τις αποτυχίες, τις αστοχίες, τα ευτράπελα και κακώς κείμενα της τρέχουσας χρονιάς (οι επόμενες θα έχουν πολύ πράμα). Τέτοιες κατασκευές στήνονται σε κάθε γωνία σχεδόν, με κάθε συνέλευση να έχει τη δική της κατασκευή και τη θεματική που επιλέγει και βεβαίως στο τέλος ψηφίζεται και η καλύτερη κατασκευή. Υπάρχει και αντίστοιχο μουσείο στην πόλη (που ακόμη δεν επισκέφθηκα).

Η γιορτή ξεκινά από τα τέλη του Φλεβάρη, η πόλη φωταγωγείται κατάλληλα, σιγά σιγά αρχίζουν να στήνονται οι Fallas, τα παιδιά ρίχνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ δυναμιτάκια, βαρελότα και άλλα ευχάριστα αντικείμενα που κάνουν τον Ηρώδη έναν πολύ παρεξηγημένο άνθρωπο στα μάτια μου. Βέβαια για να μην αδικώ και οι μεγάλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Τις τελευταίες 10 μέρες περίπου, εκτός από αυτά τα ευχάριστα δυναμιτάκια κλπ πυροτεχνήματα σκάνε από τα ξημερώματα μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Οι Fallas είναι μια γιορτή που αγαπάς ή αγαπάς να μισείς, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά μετά τον εμφύλιο που οι Fallas δε γιορτάζονται, αν και πέρυσι οι εορτασμοί είχαν ξεκινήσει και διακόπηκαν απότομα από τον ξέρετε-ποιόν.

Κατα τη διάρκεια των τριων εβδομάδων που διαρκούν οι εορτασμοί, η πόλη γεμίζει με καντίνες φτιάχνοντας ζεστή πηχτή σοκολάτα και τα πασίγνωστα τσούρος, για τα οποία νομίζω δε χρειάζονται συστάσεις. Ένα άλλο όμως γλύκισμα, λιγότερο γνωστό μεν στους "απ'έξω" πολύ αγαπητό δε σε κάτοικους και περαστικούς, που είθισται να φτιάχνετε αυτή την εποχή είναι το παρακάτω.

View attachment 343041 View attachment 343042

Λουκουμάδες θα μου πείτε! Ναι, θα σας απαντήσω! Ωστόσο, οι συγκεκριμένοι λουκουμάδες, έχουνε μία ιδιαιτερότητα, φτιάχνονται από κολοκύθα. Εξ'ου και το όνομά τους, buñuelos de calabaza ή bunyols de carabassa, στα βαλενθιανά. Η προσθήκη αυτή, εκτός από πολύ πιο γευστικούς, τους κάνει και πιο υγιεινούς (όσο υγιεινό μπορεί να είναι το εν λόγω γλυκό), αφού η φυσική γλύκα της κολοκύθας αρκεί για την παρασκευή της ζύμης.

Η ιστορία του γλυκίσματος αυτού κρατάει από πολύ παλιά και λέγεται ότι οι γυναίκες των ξυλουργών ήταν οι πρώτες δημιουργοί των συγκεκριμένων λουκουμάδων. Στις 18 του Μάρτη λοιπόν το βράδυ, στα παλιά τα χρόνια, ο κόσμος έκαιγε και σοδειές και πρώτες ύλες που ξέμεναν από το χειμώνα που μόλις είχε φύγει. Οι ξυλουργοί μπροστά στις συντεχνίες τους έκαιγαν λοιπόν τα παλιά κομμάτια και απομεινάρια από ξύλα και ξύλινα αντικείμενα που είχαν για να στηρίζουν τα λυχνάρια που χρησιμοποιούσαν για φως το χειμώνα. Τότε οι γυναίκες τους, σε μεγάλα μεταλλικά δοχεία έφτιαχναν τα πρώτα buñuelos de calabaza, για να έχουν κάτι να τρώνε όλη τη "νύχτα της φωτιάς". Καθώς ο Μάρτης είναι η περίοδος σποράς κολοκύθας, εκμεταλλευόταν την ευκαιρία να "στείλουν" τις παλιές κολοκύθες του χειμώνα, φτιάχνοντας αυτά τα γλυκίσματα, όπως "έστελναν" και τα παλιά κουφάρια. Λέγεται ακόμη πως "για να γλιστράει", συνοδευόταν είτε με λικέρ γλυκάνισου είτε με aguardiente.

View attachment 343043

Συνταγή που βρήκα εκεί που βρήκα και την ιστορία των κολοκυθολουκουμάδων:

• 500 γρ αλεύρι
• Μισή κολοκύθα είτε βρασμένη είτε ψητή στο φούρνο (τουλάχιστον στην ίδια ποσότητα με το αλεύρι)
• 100 γρ φρέσκια μαγιά
• Μισό ποτήρι γκαζόζα
• Νερό (μπορεί εν μέρει να αντικατασταθεί και με γάλα)
• Λίγο αλάτι
• Ελαιόλαδο (σημαντικό να μην το κάψουμε)

Ανακατεύουμε το αλεύρι με το νερό (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νερό στο οποίο βράσαμε την κολοκύθα, αν τη βράσαμε), τη μαγιά, τη γκαζόζα και το αλάτι. Στη συνέχεια πολτοποιούμε την κολοκύθα και την προσθέτουμε στο μείγμα. Αφήνουμε το μείγμα να ξεκουραστεί στους 20-25ºC μέχρι να φουσκώσει η ζύμη (καμιά ωρίτσα). Ζεσταίνουμε το λάδι στο τηγάνι, παίρνουμε με το χέρι μικρά κομματάκια ζύμης, σφίγγουμε τη γροθιά για να βγουν στρογγυλά και τα ρίχνουμε στο πολυ ζεστό λάδι (όπως κάνουμε τους λουκουμάδες τους απλούς). Ταραταταζούμ!

Σημείωση:
1) Δε λέει πόσο νερό θέλει, οπότε θα σας σύστηνα να βάλετε πρώτα πολύ λίγο και αφού προσθέσετε την κολοκύθα να συμπληρώσετε αν χρειαστεί.
2) Αν η κολοκύθα βράσει, θα "κρατήσει" κάποιο νερό, έχετε το υπόψιν.

Αφήνω κι ένα βίδεο στα ισπανικά (δε βρήκα στα εγγλέζικα) για περισσότερη σαφήνεια. Πολλές συνταγές έχουν και έξτρα ζάχαρη για περισσότερη γλύκα αλλά πραγματικά με την κολοκύθα και τη γκαζόζα, δε χρειάζεται.

ΥΓ. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι κι εδώ επικρατούν διάφοροι "μύθοι" γύρω από τον εορτασμό αγίων. Στο χωριό μου πχ στα Τρίκαλα, μιας και η αγία του χωριού είναι η αγία Παρασκευή, λένε πάντα ότι εκείνη τη μέρα βρέχει. Εδώ, λένε ότι πάντα παραμονή ή ανήμερα του San José βρέχει. Οφείλω να ομολογήσω, ότι μετά από μια σχετικά ζεστή και πολύ ηλιόλουστη εβδομάδα, σήμερα βρέχει καταρρακτωδώς. Φύσει ορθολογίστρια, δεν πιστεύω ότι αυτό σχετίζεται με τις Fallas. Ωστόσο, κάποιες φορές την πραγματικότητα τη διαμορφώνει η κοινή γνώμη και είμαι πολύ μικρή για να πάω κόντρα σε αυτήν.

Σχετικά με Ισπανία πάντως, μου φαίνεται πολύ παράξενο ότι ενώ έχουν γαστρονομική κουλτούρα, δεν έχουν σχεδόν καθόλου street food! Ακόμα και τα σάντουιτς τα τρώνε σε τραπέζι!

 

[mikrh tsopana]

Σχετικά με Ισπανία πάντως, μου φαίνεται πολύ παράξενο ότι ενώ έχουν γαστρονομική κουλτούρα, δεν έχουν σχεδόν καθόλου street food! Ακόμα και τα σάντουιτς τα τρώνε σε τραπέζι!

Συνοδεία μπύρας από τις 10 το πρωί, τι μου λες τώρα.
Και το καλύτερο, στις 11 το βράδυ μπορεί να χτυπήσουν και κανα εσπρεσάκι, η αναποδιά στο μεγαλείο της!

 

[Señor_Nada]

Συνοδεία μπύρας από τις 10 το πρωί, τι μου λες τώρα.
Και το καλύτερο, στις 11 το βράδυ μπορεί να χτυπήσουν και κανα εσπρεσάκι, η αναποδιά στο μεγαλείο της!

Θυμάμαι στο πρωινό διάλλειμα 10 και κάτι που πηγαίναμε για καφέ και όλοι έπαιρναν σάντουιτς με αλλαντικά που μόνο που τα έβλεπα πρωί πρωί μου ερχόταν αναγούλα. Έπαιρνα κρουασάν και με κοίταγαν σαν εξωγήινο

 

[mikrh tsopana]

Έπαιρνα κρουασάν και με κοίταγαν σαν εξωγήινο

Εννοείς κουρασάν

Κοίτα, το καταλαβαίνω πχ για τους οικοδόμους που είναι από ξημερώματα και κάνουν και βαριά χειρωνακτική δουλειά, το καταλαβαίνω να φάνε κάτι τόσο βαρύ και να χτυπήσουν και τη μπύρα βρε αδερφέ. Αλλά ναι, για τον κοινό θνητό, αν δεν έχει χανγκοβερ ή καταγωγή από το ΗΒ, είναι κάτι το αξιοπερίεργο.