Ο Γύρος του Κόσμου σε street food bites!

[mikrh tsopana]

Πριν απ'αυτό το τόπικ, η Ασία, πέρα από τα -σταν, δε με συγκινούσε καν...

 

[Thalassaki]

Πριν απ'αυτό το τόπικ, η Ασία, πέρα από τα -σταν, δε με συγκινούσε καν...

Νομίζω πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η Ασιατική κουζίνα είναι τόσο δημοφιλής σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα οι άπειρες επιλογές που σου προσφέρει για street food. Εγώ το λατρεύω!!!

Αλήθεια ποιες είναι οι αγαπημένες σου κουζίνες. Θα με ενδιέφερε να μάθω τις αγαπημένες σου γεύσεις όπως και τις προτιμήσεις των υπολοίπων μελών από όσα φαγητά του δρόμου έχουν δοκιμάσει.

Αν είχατε την δυνατότητα για παράδειγμα να ταξιδέψετε αύριο κιόλας σε μία χώρα της επιλογής σας, αποκλειστικά και μόνο για ένα γεύμα και να επιστρέφατε, ποιά χώρα θα ήταν αυτή;

Σε γενικές γραμμές είστε οπαδοί της Ασιατικής, της Αραβικής, της Κεντροευρωπαικής, της Αφρικανικής ή όποιας άλλης γαστρονομικής σχολής;

 

[mikrh tsopana]

Πολύ ωραία ερώτηση! Προσωπικά δε μπορώ να μιλήσω για κουζίνες, γιατί εφόσον δεν έχω ταξιδέψει αρκετά, έχω δοκιμάσει την εξευρωπαϊσμένη εκδοχή πολλών και όχι την αυθεντική.

Μου αρέσει ας πούμε το ινδικό πάρα πολύ, αλλά το ινδικό που σερβίρουν στην Ευρώπη φαντάζομαι πως δεν είναι ούτε στο ελάχιστο καυτερό σε σχέση με το αυθεντικό.
Αντίστοιχα η μεξικάνικη κουζίνα που μου αρέσει, είναι μάλλον tex-mex. Φαγητό ενός μεξικανού που είχα φάει στο Εκουαδόρ δε μου άρεσε ιδιαίτερα (δε μου αρέσει ιδιαίτερα το καλαμποκάλευρο).

Δε θα πρωτοτυπήσω, οι χώρες που τα φαγητά τους μου άρεσαν πάρα πάρα πολύ είναι η Ιταλία και το Μαρόκο. Η Γαλλία επίσης με εξέπληξε ευχάριστα και γενικά δεν τρώω καθόλου λιπαρά. Δεν άντεξα την κουζίνα της Ουγγαρίας (απίστευτα βαριά για τα γούστα μου) και μου φάνηκε αδιάφορη έως κακή η ελάχιστη επαφή μου με τη γερμανική κουζίνα (μετά το γύρισα στο ιντερνάσιοναλ).

Γενικά μου αρέσουν άπειρα οι ζύμες, από αλμυρά σε γλυκά (πχ μακαρόνια, πίτσες, πίτες, μπριος κλπ), τα όσπρια και τα μπαχαρικά. Πχ κάτι σαμόσας γεμιστές με πικάντικες φακές με είχαν ξετρελάνει. Δυστυχώς δε μπορώ να φάω τηγανιτά, οπότε μόνο κατ'εξαίρεσιν τρώω τέτοια φαγητά.
Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα τα κρέατα και τα βαριά μαγειρεμένα φαγητά (λόγω στομαχιού κυρίως). Σιχαίνομαι τις σφολιάτες. Μια εξαίρεση σε όλα αυτά, η Αργεντινή. Άπειρη κατανάλωση κρέατος και τηγανιτών εμπανάδας, το πλήρωσα όμως ακριβά. Ήταν όμως τόσο μα τόσο νόστιμα, που χαλάλι.

Σε στρητ φουντ συνήθως προτιμάω ασφαλείς για στομάχι/έντερο επιλογές, πχ κάτι που έχει απλά ψωμί/μια ζύμη και τυρί είναι το ιδανικό μου. Ή πχ πίτα με μόνο σουβλάκι κοτόπουλο στην Ελλάδα. Το νο 1 βέβαια στην καρδιά μου είναι το τραγανό κουλούρι Θεσσαλονίκης .
Στην Ισπανία καταναλώνω εμπανάδας σπανακιού με κατσικίσιο τυρί, όχι την αργεντίνικη αλλά την ισπανική εκδοχή.
Λόγω αγάπης στις ζύμες και τους υδατάνθρακες, μάλλον το γαλλικό/ιταλικό στρητ φουντ είναι το αγαπημένο μου. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

 

[Thalassaki]

Πολύ ωραία ερώτηση! Προσωπικά δε μπορώ να μιλήσω για κουζίνες, γιατί εφόσον δεν έχω ταξιδέψει αρκετά, έχω δοκιμάσει την εξευρωπαϊσμένη εκδοχή πολλών και όχι την αυθεντική.

Μου αρέσει ας πούμε το ινδικό πάρα πολύ, αλλά το ινδικό που σερβίρουν στην Ευρώπη φαντάζομαι πως δεν είναι ούτε στο ελάχιστο καυτερό σε σχέση με το αυθεντικό.
Αντίστοιχα η μεξικάνικη κουζίνα που μου αρέσει, είναι μάλλον tex-mex. Φαγητό ενός μεξικανού που είχα φάει στο Εκουαδόρ δε μου άρεσε ιδιαίτερα (δε μου αρέσει ιδιαίτερα το καλαμποκάλευρο).

Δε θα πρωτοτυπήσω, οι χώρες που τα φαγητά τους μου άρεσαν πάρα πάρα πολύ είναι η Ιταλία και το Μαρόκο. Η Γαλλία επίσης με εξέπληξε ευχάριστα και γενικά δεν τρώω καθόλου λιπαρά. Δεν άντεξα την κουζίνα της Ουγγαρίας (απίστευτα βαριά για τα γούστα μου) και μου φάνηκε αδιάφορη έως κακή η ελάχιστη επαφή μου με τη γερμανική κουζίνα (μετά το γύρισα στο ιντερνάσιοναλ).

Γενικά μου αρέσουν άπειρα οι ζύμες, από αλμυρά σε γλυκά (πχ μακαρόνια, πίτσες, πίτες, μπριος κλπ), τα όσπρια και τα μπαχαρικά. Πχ κάτι σαμόσας γεμιστές με πικάντικες φακές με είχαν ξετρελάνει. Δυστυχώς δε μπορώ να φάω τηγανιτά, οπότε μόνο κατ'εξαίρεσιν τρώω τέτοια φαγητά.
Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα τα κρέατα και τα βαριά μαγειρεμένα φαγητά (λόγω στομαχιού κυρίως). Σιχαίνομαι τις σφολιάτες. Μια εξαίρεση σε όλα αυτά, η Αργεντινή. Άπειρη κατανάλωση κρέατος και τηγανιτών εμπανάδας, το πλήρωσα όμως ακριβά. Ήταν όμως τόσο μα τόσο νόστιμα, που χαλάλι.

Σε στρητ φουντ συνήθως προτιμάω ασφαλείς για στομάχι/έντερο επιλογές, πχ κάτι που έχει απλά ψωμί/μια ζύμη και τυρί είναι το ιδανικό μου. Ή πχ πίτα με μόνο σουβλάκι κοτόπουλο στην Ελλάδα. Το νο 1 βέβαια στην καρδιά μου είναι το τραγανό κουλούρι Θεσσαλονίκης .
Στην Ισπανία καταναλώνω εμπανάδας σπανακιού με κατσικίσιο τυρί, όχι την αργεντίνικη αλλά την ισπανική εκδοχή.
Λόγω αγάπης στις ζύμες και τους υδατάνθρακες, μάλλον το γαλλικό/ιταλικό στρητ φουντ είναι το αγαπημένο μου. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Σε ευχαριστώ πολύ για την εκτενή σου απάντηση που θα την ακολουθήσω και σαν οδηγό σε μελλοντικές μου αναρτήσεις στο θέμα.
Σε γενικές γραμμές ταιριάζουν τα γούστα μας αν και εγώ δεν έχω τον περιορισμό του ευαίσθητου στομαχιού.
Ούτε εγώ αγαπώ πολύ το κρέας με εξαίρεση το λευκά αλλά λατρεύω το ψάρι και τα θαλασσινά με οποιονδήποτε τρόπο και αν είναι μαγειρεμένα.Τα όσπρια επίσης οι πάσης φύσεως σούπες και τα λαχανικά είναι απο τα πρώτα που θα προτιμήσω να γευτώ σε κάθε μου ταξίδι.
Λόγω οικογενειακών δεσμών συνήθισα από μικρή τις γεύσεις της Αραβικής κουζίνας πιάτα της οποίας βρίσκονταν πάντα στο εβδομαδιαίο μενού.
Απο φαλάφελ,χούμους, μουλουχία, ταμπουλέ και μπαμπαγανούς μέχρι τα πολύ βαριά για τα γούστα μου αλλά νοστιμότατα γλυκά τους Κουνάφα, Μπασμπούσα και πάσης φύσεως μπακλαβοειδών.
Όπως ήδη θα έχεις καταλάβει μου αρέσει όμως πολύ και η Ασιατική κουζίνα όπως και η κουζίνα Μάγρεμπ (Μαρόκινή όπως είναι ευρέως γνωστή) που αν και πολλοί την ταυτίζουν με την Αραβική είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ελαφριά και αρωματική. Λατρεύω το κους κους το οποίο και μαγειρεύω σε πολλές του παραλλαγές απο κυρίως γεύμα μέχρι και γλυκό όπως και τον τρόπο που μαγειρεύουν τα ψάρια και τα θαλασσινά. Την σωστή χρήση των διαφόρων λαχανικών σε συνδυασμό με την μικρή περιεκτικότητα σε κρέας στις συνταγές τους.
Συμφωνώ πως στην Ιταλία και στην Γαλλία μπορείς να φας καλά αλλά προσωπικά όσο καλή και αν είναι πια πίτσα ή μια μακαρονάδα από κάποιο σημείο και μετά με κάνει και βαριέμαι.
Στην Ισπανία δεν έχω έρθει ακόμα αλλά από όσα ισπανικά φαγητά έχω φάει μέχρι τώρα πιστεύω πως σίγουρα δεν θα έμενα νηστική αλλά το πιο πιθανόν θα ήταν να γυρνούσα με 2-3 κιλά παραπάνω στο σωσίβιό μου. Αυτή η εκδοχή των εμπανάδας με σπανάκι και κατσικίσιο τυρί ακούγεται πολύ λαχταριστή!
Όσο για τις αφράτες γαλλικού τύπου ζύμες μπριός αν και δεν είναι ότι πιο υγιεινό είναι σίγουρα ανάμεσα στις αγαπημένες μου επιλογές προσπαθόντας να κρατήσω όσο είναι δυνατόν ένα μέτρο.

 

[mourohavlos]

Πολύ ωραία ερώτηση! Προσωπικά δε μπορώ να μιλήσω για κουζίνες, γιατί εφόσον δεν έχω ταξιδέψει αρκετά, έχω δοκιμάσει την εξευρωπαϊσμένη εκδοχή πολλών και όχι την αυθεντική.

Μου αρέσει ας πούμε το ινδικό πάρα πολύ, αλλά το ινδικό που σερβίρουν στην Ευρώπη φαντάζομαι πως δεν είναι ούτε στο ελάχιστο καυτερό σε σχέση με το αυθεντικό.
Αντίστοιχα η μεξικάνικη κουζίνα που μου αρέσει, είναι μάλλον tex-mex. Φαγητό ενός μεξικανού που είχα φάει στο Εκουαδόρ δε μου άρεσε ιδιαίτερα (δε μου αρέσει ιδιαίτερα το καλαμποκάλευρο).

Δε θα πρωτοτυπήσω, οι χώρες που τα φαγητά τους μου άρεσαν πάρα πάρα πολύ είναι η Ιταλία και το Μαρόκο. Η Γαλλία επίσης με εξέπληξε ευχάριστα και γενικά δεν τρώω καθόλου λιπαρά. Δεν άντεξα την κουζίνα της Ουγγαρίας (απίστευτα βαριά για τα γούστα μου) και μου φάνηκε αδιάφορη έως κακή η ελάχιστη επαφή μου με τη γερμανική κουζίνα (μετά το γύρισα στο ιντερνάσιοναλ).

Γενικά μου αρέσουν άπειρα οι ζύμες, από αλμυρά σε γλυκά (πχ μακαρόνια, πίτσες, πίτες, μπριος κλπ), τα όσπρια και τα μπαχαρικά. Πχ κάτι σαμόσας γεμιστές με πικάντικες φακές με είχαν ξετρελάνει. Δυστυχώς δε μπορώ να φάω τηγανιτά, οπότε μόνο κατ'εξαίρεσιν τρώω τέτοια φαγητά.
Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα τα κρέατα και τα βαριά μαγειρεμένα φαγητά (λόγω στομαχιού κυρίως). Σιχαίνομαι τις σφολιάτες. Μια εξαίρεση σε όλα αυτά, η Αργεντινή. Άπειρη κατανάλωση κρέατος και τηγανιτών εμπανάδας, το πλήρωσα όμως ακριβά. Ήταν όμως τόσο μα τόσο νόστιμα, που χαλάλι.

Σε στρητ φουντ συνήθως προτιμάω ασφαλείς για στομάχι/έντερο επιλογές, πχ κάτι που έχει απλά ψωμί/μια ζύμη και τυρί είναι το ιδανικό μου. Ή πχ πίτα με μόνο σουβλάκι κοτόπουλο στην Ελλάδα. Το νο 1 βέβαια στην καρδιά μου είναι το τραγανό κουλούρι Θεσσαλονίκης .
Στην Ισπανία καταναλώνω εμπανάδας σπανακιού με κατσικίσιο τυρί, όχι την αργεντίνικη αλλά την ισπανική εκδοχή.
Λόγω αγάπης στις ζύμες και τους υδατάνθρακες, μάλλον το γαλλικό/ιταλικό στρητ φουντ είναι το αγαπημένο μου. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Κι εγώ έλεγα θα απαντούσες κεμπάπ/κοντοσούβλι Τρικάλων!

 

[mikrh tsopana]

Ούτε εγώ αγαπώ πολύ το κρέας με εξαίρεση το λευκά αλλά λατρεύω το ψάρι και τα θαλασσινά με οποιονδήποτε τρόπο και αν είναι μαγειρεμένα.Τα όσπρια επίσης οι πάσης φύσεως σούπες και τα λαχανικά είναι απο τα πρώτα που θα προτιμήσω να γευτώ σε κάθε μου ταξίδι.

Λατρεύω το ψάρι, με τα θαλασσινά έχω μια σχέση μίσους και πάθους. Και τώρα που πες ψάρι, το σούσι πχ δε μου αρέσει για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί είναι υπερβολική η θαλασσίλα για τα γούστα μου, δεύτερον γιατί είναι κρύο φαγητό, τρίτον γιατί έχει ρύζι και τέταρτον γιατί σε μπουκιές έτσι όπως είναι, δε μπορώ να το ευχαριστηθώ.

Συμφωνώ πως στην Ιταλία και στην Γαλλία μπορείς να φας καλά αλλά προσωπικά όσο καλή και αν είναι πια πίτσα ή μια μακαρονάδα από κάποιο σημείο και μετά με κάνει και βαριέμαι.

Εδώ διαφωνώ, η Ιταλία έχει περισσότερα από πίτσες και μακαρονάδες. Αν και για να σου πω την αλήθεια και μόνο αυτά να υπήρχαν, πάλι δε θα βαριόμουν. Έχουν τόσες διαφορετικές συνταγές που δεν τελειώνουν ποτέ. Αν θέλεις τσέκαρε αυτό το κανάλι, πάει σε σπίτια ιταλίδων γιαγιάδων που φτιάχνουν μακαρονάδες ως επι το πλείστον, έχει άπειρες συνταγές.
https://www.youtube.com/channel/UCedsqpl7jaIb8BiaUFuC9KQ

Η δε Γαλλία, ό,τι κι αν έφαγα ήταν τόσο πρωτότυπο για τα δεδομένα μου και τόσο εντυπωσιακά νόστιμο που εξεπλάγην αλήθεια. Βέβαια τιμές τσουχτερότατες.

Αυτή η εκδοχή των εμπανάδας με σπανάκι και κατσικίσιο τυρί ακούγεται πολύ λαχταριστή!

Moιράζομαι συνταγή (δικιά μου, λίγο κουτουρού αλλά νόστιμη).

Κι εγώ έλεγα θα απαντούσες κεμπάπ/κοντοσούβλι Τρικάλων!

Να σε πω την αλήθεια, ένα κεμπαπ τρικαλινό το χτύπαγα

 

[Thalassaki]

Λατρεύω το ψάρι, με τα θαλασσινά έχω μια σχέση μίσους και πάθους. Και τώρα που πες ψάρι, το σούσι πχ δε μου αρέσει για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί είναι υπερβολική η θαλασσίλα για τα γούστα μου, δεύτερον γιατί είναι κρύο φαγητό, τρίτον γιατί έχει ρύζι και τέταρτον γιατί σε μπουκιές έτσι όπως είναι, δε μπορώ να το ευχαριστηθώ.


Εδώ διαφωνώ, η Ιταλία έχει περισσότερα από πίτσες και μακαρονάδες. Αν και για να σου πω την αλήθεια και μόνο αυτά να υπήρχαν, πάλι δε θα βαριόμουν. Έχουν τόσες διαφορετικές συνταγές που δεν τελειώνουν ποτέ. Αν θέλεις τσέκαρε αυτό το κανάλι, πάει σε σπίτια ιταλίδων γιαγιάδων που φτιάχνουν μακαρονάδες ως επι το πλείστων, έχει άπειρες συνταγές.
https://www.youtube.com/channel/UCedsqpl7jaIb8BiaUFuC9KQ

Η δε Γαλλία, ό,τι κι αν έφαγα ήταν τόσο πρωτότυπο για τα δεδομένα μου και τόσο εντυπωσιακά νόστιμο που εξεπλάγην αλήθεια. Βέβαια τιμές τσουχτερότατες.


Moιράζομαι συνταγή (δικιά μου, λίγο κουτουρού αλλά νόστιμη).


Να σε πω την αλήθεια, ένα κεμπαπ τρικαλινό το χτύπαγα

Ευχαριστώ για το λινκ με τις παστο γιαγιάδες! Έκανα εγγραφή κιόλας και πάτησα το καμπανάκι να μου έρχονται ιδέες. Προσωπικά δεν είμαι τόσο μακαρονού αλλά το έτερον ήμισυ "είναι μακαρονάς τι να κάνουμε" οπότε όλο και κάτι θα ξεσηκώσω από τις πολύτιμες γιαγιάδες.
Περιμένω την συνταγή και αν είναι δυνατόν και φωτογραφίες όταν φτιάξεις τα εμπανάδας. Την γέμιση μπορώ να την φανταστώ αλλά είμαι περίεργη να δω πως φτιάχνεται η ζύμη. Έχω και φρέσκο σπανάκι στο ψυγείο τώρα που το θυμήθηκα οπότε σήκωσε μανίκια και βουρ για κουζίνα.....

 

[mikrh tsopana]

Ευχαριστώ για το λινκ με τις παστο γιαγιάδες! Έκανα εγγραφή κιόλας και πάτησα το καμπανάκι να μου έρχονται ιδέες. Προσωπικά δεν είμαι τόσο μακαρονού αλλά το έτερον ήμισυ "είναι μακαρονάς τι να κάνουμε" οπότε όλο και κάτι θα ξεσηκώσω από τις πολύτιμες γιαγιάδες.
Περιμένω την συνταγή και αν είναι δυνατόν και φωτογραφίες όταν φτιάξεις τα εμπανάδας. Την γέμιση μπορώ να την φανταστώ αλλά είμαι περίεργη να δω πως φτιάχνεται η ζύμη. Έχω και φρέσκο σπανάκι στο ψυγείο τώρα που το θυμήθηκα οπότε σήκωσε μανίκια και βουρ για κουζίνα.....

Eίσαι τυχερή! Σήμερα το βράδυ ή αύριο το πολύ θα φτιάξω μετά από καιρό επειδή κι εγώ έχω φρέσκο σπανάκι. Οπότε θα κάνω απντέητ.
Η ζύμη (αυτή που φτιάχνω εγώ ξαναλέω, δεν είναι επίσημη συνταγή) είναι η πιο εύκολη ζύμη που μπορείς να φανταστείς. Γιου γουήλ σίη

'Οσο για το κανάλι, έχει κι άλλα πράγματα. Τη/το σφιντσιονε από κει το ξεσήκωσα. Το έχω κάνει 3 φορές, δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας!

 

[Thalassaki]

Με αφορμή μια φωτογραφία από το Graz που ανέβηκε στο "Σαν σήμερα" και μου ξύπνησε αναμνήσεις από τα νεανικά μου χρόνια, ταξίδεψα νοερά στα παλιά μου λημέρια και προσπάθησα να θυμηθώ τις street νοστιμιές αυτής της αγαπημένης μου πόλης της Αυστρίας.

Το πρώτο που σίγουρα έρχεται στο μυαλό κάποιου μιλώντας για street food στην Αυστρία όπως και στη Γερμανία είναι τα πάσης φύσεως λουκάνικα, μόνο που εδώ θα μου επιτρέψετε να αναφέρω πως τα Αυστριακά λουκάνικα είναι κλάσεις ανώτερα και τα γευστικότερα που έχω ποτέ δοκιμάσει!

Απαραίτητη στάση λοιπόν για κάθε ταξιδιώτη είναι τα περίφημα
Würstelstands ( πλανόδιες καντίνες λουκάνικων) που μπορείτε να βρείτε σχεδόν παντού στην Αυστρία όπου μπορείτε να γευτείτε μια μεγάλη ποικιλία λουκάνικων που κυμαίνονται από Frankfurterwürstel Käsekrainer, bratwurst, currywurst και bosna και να τα φάτε επιτόπου στο πιατάκι που σας σερβίρουν στο πάσο της καντίνας φυσικά με την απαραίτητη μπύρα Gösser την μεγαλύτερη και δημοφιλέστερη ζυθοποιία της Αυστρίας.

Αγαπημένη μου στάση λοιπόν μετά από αρκετό περπάτημα ήταν η κεντρική πλατεία του Gratz Hauptplatz με τα πολλά της Würstelstands τα οποία και τιμούσα σχεδόν καθημερινά.

Τα αγαπημένα μου στέκια όμως ήταν μόλις ένα δρομάκι μακριά στην Franziskanerplatz

που για μένα είχαν τα καλύτερα Frankfurterwürstel τα δίδυμα όπως τα λέγανε που ήταν ένα ζεύγος λουκάνικα σερβιρισμένα με την απαραίτητη γευστικότατη senf (μουστάρδα)και τριμμένο Kren (καυτερό λευκό ραπάνι) για να τα βουτάς μέσα πριν τα δαγκώσεις και ακούσεις τον χαρακτηριστικό τραγανό ήχο "κρατς" απολαμβάνοντας τη ζουμερή τους γεύση σε συνδυασμό με την κάψα που σου ανέβαινε στη μύτη από την μουστάρδα και το Kren!



Στην Jakominiplatz επίσης υπάρχουν αρκετά Würstelstands που είναι η πλατεία που αποτελεί και κύρια αρτηρία των μέσων μαζικής μεταφοράς στο Γκρατς. Οι περισσότερες συνδέσεις με τραμ και λεωφορεία συναντώνται εδώ και περιμένοντας θα έχετε το χρόνο να απολαύσετε στα γρήγορα ένα γευστικότατο λουκάνικο.

Οι παραδοσιακές επιλογές σερβιρίσματος του λουκάνικου περιλαμβάνουν όλα τα είδη λουκάνικων, όπως Krainer, Käsekrainer, που γίνονται ψητά και όχι βραστά όπως τα απλά δίδυμα, γεμιστά με τυρί ή όχι.

τα Burenwurst,

τα πικάντικα Debreziner,

και πολλά άλλα.

'Όλα όμως σερβίρονται απαραίτητα με μουστάρδα και χρένο, ολόκληρα ή προ-κομμένα σε φέτες με ένα τραγανό semmeln κυκλικό ψωμάκι ή άλλο είδος ψωμιού της αρεσκείας σας.

Όποιο και να διαλέξετε σίγουρα θα φύγετε χορτάτοι και ευχαριστημένοι.

 

[Thalassaki]

Συνεχίζοντας την αναδρομή μου στο Graz και πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα μένατε σε μια μπύρα στα όρθια μετά από ώρες περπάτημα, αλλά κάπου θα θέλατε να κάτσετε να την πιείτε σαν άνθρωποι ξεκουράζοντας τα ποδαράκια σας πριν συνεχίσετε την πεζοπορία σας χωρίς να χρειαστεί να κάτσετε απαραίτητα για κανονικό γεύμα σε κάποιο εστιατόριο πρέπει να αναφέρω μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες.
Brettljause!

Τιν τούτο?
Ένα τυπικό πιάτο που σερβίρεται σε πολλές παραλλαγές σχεδόν σε όλα τα μπαρ και εστιατόρια του Γκρατς. Ξεκίνησε ως παραδοσιακό πιάτο στις Buschenshank, μια άλλη εμπειρία που πρέπει να ζήσει κανείς ιδιαίτερα αν έχει την τύχη να βρεθεί εκεί την περίοδο της συγκομιδής.

Στην ουσία είναι ένα ξύλινο δισκάκι ή δισκάρα ( αναλόγως τα άτομα που θα το απολαύσουν) που περιέχει διάφορες τοπικές σπεσιαλιτέ από νοστιμότατα Σταιρέζικα τυριά και φρεσκοκομμένα αλλαντικά, αλοιφές, τουρσάκια, απαραίτητα καυτερό ραπάνι kren και μουστάρδα και διάφορα παραδοσιακά ψωμιά ή κριτσίνια.

Ότι καλύτερο δηλαδή για να απολαύσεις την μπύρα σου ή το κρασί σου σε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα στα υπαίθρια τραπεζάκια που μπορείς να βρεις στα κουκλίστικα δρομάκια τριγύρω από την Franziskanerplatz και παράλληλα πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία Hauptplatz.

Αγαπημένα μου στέκια με τα καλύτερα Brettljause και ένα απο τα καλύτερα wine bars είναι το Bar Albert στην Herrengasse

αλλά και το StadtSchenke στην Neutorgasse.

StadtSchenke ... eine Art Buschenschenke!

 

[Thalassaki]

Σήμερα έφτιαξα τα αγαπημένα μας Αλγερινά Mhajeb!

Είναι λίγο μπελαλίδικη συνταγή, όχι τόσο για την δυσκολία της εκτέλεσης της, αλλά για τον χρόνο αναμονής που είναι απαραίτητος για να πετύχει η ζύμη η οποία γίνεται απλώς με αλεύρι, ψιλό σιμιγδάλι, αλάτι και νερό.
Το σιμιγδάλι σε διάφορες κοπές, από πολύ λεπτό μέχρι και χοντρό, είναι πρωτεύον υλικό που χρησιμοποιείται ευρέως στην Μάγρεμπ κουζίνα, αντικαθιστώντας συχνά το αλεύρι στις διάφορες παρασκευές ψωμιού ή γενικότερα ζύμης κάνοντας τα πιό τραγανά και νόστιμα.

Το μαγικό με αυτή τη ζύμη είναι πως μετά από αναμονή δύο ωρών, έχουμε ως αποτέλεσμα μια πολύ ελαστική ζύμη ή οποία είναι πολύ εύκολο να ανοιχτεί σε πολύ λεπτό και διάφανο φύλλο άπλα τεντώνοντας την περιμετρικά πάνω σε καλά λαδωμένη και λεία επιφάνεια θυμίζοντας στο αποτέλεσμα αρκετά το δικό μας φύλλο μπουγάτσας.

Μόνο που το Mhajeb δεν ψήνεται στον φούρνο αλλά σε καυτή πλάκα μέχρι να αποκτήσει ροδοκόκκινο χρώμα και από τις δυο πλευρές. Μια πολύ δημοφιλής Αλγερινή λιχουδιά που μπορείς να βρεις σχεδόν παντού κυρίως πρωινές και μεσημεριανές ώρες για ένα γρήγορα σνακ του δρόμου.Συνηθίζουν να το τρώνε μετά τον πρωινό καφέ ή για να κόψουν την πείνα πριν επιστρέψουν σπίτι για το μεσημεριανό.

Το Mhajeb στην ουσία είναι μιας μορφής πίτας με χειροποίητο φύλλο αέρος που γεμίζεται με μια πηχτή σάλτσα από κρεμμύδι ντομάτα και μπαχαρικά, διπλώνεται σε σχήμα φακέλου και ψήνεται μέσα σε μερικά λεπτά πάνω στην πλάκα ή σε κάποιο φαρδύ και ρηχό αντικολλητικό τηγάνι τύπου κρέπας για όσους το κάνουν στο σπίτι.

Στην απλούστερη μορφή του χωρίς καμία γέμιση λέγεται Msemen και σερβίρεται με μέλι σαν συνοδευτικό στο απογευματινό τσάι η καφέ.

Όταν περιδιαβαίνετε λοιπόν στα στενά της πόλης έχετε το νου σας για αυτά τα μικροσκοπικά μαγαζάκια που μπροστά στα μάτια σας φτιάχνουν Mhajeb και σας τα προσφέρουν αχνιστά με κόστος μόλις 40-50 DA (20-30 cents). Με δύο ή τρία έχεις χορτάσει!

Στο βίντεο ένα από τα πολλά μαγαζιά που φτιάχνουν Mhajeb στα δαιδαλώδη στενάκια της Κάσμπα του Αλγερίου όπου έχω φάει αγναντεύοντας τη θάλασσα.

 

[poised]

Έχω πετύχει κάτι οπτικά παρόμοιο στη Μυανμάρ, αλλά είμαι σίγουρος ότι ήταν είτε με ριζάλευρο είτε ταπιόκα. Η αλμυρή εκδοχή του ήταν με ψιλοκομμένο ασιατικό φρέσκο κρεμμυδάκι (μοιάζει με το γερμανικό κρεμμυδογράσιδο αλλά με μεγαλύτερο στέλεχος) και στη γλυκή βάζανε αδιάλυτο ζαχαρούχο γάλα (που πολύ το πάνε στην Ασία).