Ο Γύρος του Κόσμου σε street food bites!

[Thalassaki]

@Thalassaki εσύ ανοιξες αυτό το κανάλι;

Ναι ναι εγώ η κακούργα!
Αυτο το σφουγγαροσουφλέ το έχω δοκιμάσει στην Ν.Κορέα που είναι κι εκεί ιδιαιτέρως δημοφιλές στη νέα γενιά που αγαπά πολύ τα γλυκά και το junk food.

Το συγκεκριμένο ως προς την υφή του είναι πραγματικά σαν να τρως ένα σύννεφο. Πολύ ανάλαφρο και κρεμώδες. Προσωπικά με χάλασε η έντονη μυρωδιά του αυγού που διατηρείτε και μετά το ψήσιμο αλλά μια χαρά έφαγα την πάνω στρώση με τις φρέσκες φράουλες και το σιροπάκι.
Οι νεαρές Γιαπωνεζούλες και Κορεάτισες πάντως το τρώνε μετά μανίας με τόνους έξτρα μαρέγκας στην κορυφή και σαντιγύς.

Μοιάζει όντως πολύ με το île flottante που πόσταρε ο Señor_Nada με τη διαφορά που το Γιαπωνέζικο ψήνεται σε πλάκα και όχι στον φούρνο, γεγονός που το κάνει να παραμένει σχεδόν ωμό στο κέντρο με έντονη μυρωδιά αυγού.
Την πρώτη και τελευταία φορά πάντως που έφαγα το île flottante έφαγα μόνο τη "θάλασσα" κρέμας που ήταν πολύ νόστιμη και αρωματική και μόλις μια δυο κουταλιές από το επιπλέων "νησί". Μετά την έπεσα στο soufflé au chocolat που το θεωρώ κλάσεις ανώτερο!

 

[Thalassaki]

Προχθές έφτιαξα για τις λιγούρες μας ένα από τα πιο διαδεδομένα και φθηνά street food της Αλγερίας.

Coca algérienne!

Μόλις με ένα ευρό μπορείς να αγοράσεις 4 κομμάτια από αυτήν την γευστική πίτα με πλούσια γέμιση από κρεμμύδια,φρέσκια ντομάτα και πιπεριές που αφού μαγειρευτούν όλα μαζί μπαίνουν σαν γέμιση ανάμεσα σε δυό χειροποίητα φύλλα ζήμης πολύ κοντά στην δική μας ζύμη κουρού ή και ακόμα σε φύλλα σφολιάτας για μεγαλύτερη ευκολία σε όσους δεν θέλουν να μπλέκουν με ζύμες. Μερικές φορές στα σπίτια κυρίως την εποχή του ραμαζανιού την εμπλουτίζουν με τυρί που λιώνει ή ακόμα και με κομμάτια προ μαγειρεμένου κοτόπουλου ή και τόνου.

Εγώ προτίμησα να κάνω την παραδοσιακή ζύμη μιας και δεν είχα έτοιμη σφολιάτα σπίτι και ουδεμία όρεξη είχα να μπω στην διαδικασία να φτιάξω σπιτική σφολιάτα. Πρόσθεσα επίσης τριμμένη γραβιέρα που έδωσε ένα πιο πλούσιο και νόστιμο αποτέλεσμα και που την έκανε να μοιάζει με μια παραλλαγή της πίτσας καλτσόνε.

Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα με την ζύμη τύπου κουρού.

Και για όσους έχουν την όρεξη και τον χρόνο να το φτιάξουν ορίστε η συνταγή.
Coca Αlgérienne

Υλικά για την ζύμη
1 φλιτζάνι ζεστό γάλα
1 φλιτζάνι σπορέλαιο ή λιωμένη μαργαρίνη
1 αυγό
1 κουτ, σούπας μαγιά σε σκόνη
1 κουτ σούπας ζάχαρη
1 κουτ.σούπας αλάτι
4 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 αυγό για επάλειψη, σουσάμι και ελιές μαύρες ή πράσινες χωρίς κουκούτσι
Προετοιμασία ζύμης
Σε ένα φαρδύ μπόλ ανακατεύουμε τα υγρά υλικά και προσθέτοντας σιγά σιγά το αλεύρι με μια ξύλινη κουτάλα και συνεχίζουμε για λίγο με το χέρι μέχρι να πάρουμε μια σχετικά μαλακή και ευπλαστη ζύμη.Την αφήνουμε σκεπασμένη να ξεκουραστεί μέχρι να φτιάξουμε τη γέμιση.


Υλικά γέμισης
4 μεγάλα κρεμμύδια κομμένα καρέ
4 ντομάτες κονκασέ
2 πράσινες πιπεριές κομμένες καρέ
4-5 κουτ ελαιόλαδο
αλάτι, μαύρο πιπέρι, από μισή κουταλιά γλυκιά πάπρικα, κουρκουμά και θυμάρι
ένα φλυτζάνι τριμμένο τυρί που λιώνει (μοτσαρέλα ή γκούντα ή ακόμα και γραβιέρα)
Προετοιμασία γέμισης

Σε ένα φαρδύ τηγάνι βάζουμε το λάδι με τα κρεμμύδια μέχρι να μαραθούν αλλά χωρίς να μαυρίσουν. Προσθέτουμε τις πιπεριές και σοτάρουμε μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν κι αυτές. Ρίχνουμε τα μπαχαρικά και τα φέρνουμε μερικές βόλτες και τέλος ρίχνουμε τις ψιλοκομμένες ντομάτες και μαγειρεύουμε για μερικά λεπτά μέχρι να πιουν τα υγρά τους, Μεταφέρουμε τη γέμιση σε ένα φαρδύ πιάτο και την αφήνουμε να έρθει σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Σύνθεση
Σε μια λαδόκολλα ανοίγουμε τη μισή ζύμη σε φύλλο ίσο με το μέγεθος του λαδωμένου ταψιού μας.
Ρίχνουμε την κρύα γέμιση και πασπαλίζουμε με κάποιο κίτρινο τυρί που λιώνει. Εγώ έβαλα γραβιέρα.
Στην ίδια λαδόκολλα που χρησιμοποιήσαμε ανοίγουμε και το δεύτερο φύλλο και το τοποθετούμε με προσοχή πάνω από τη γέμιση. Κλείνουμε πιέζοντας με τα χέρια μας τις άκρες της πίτας. Αλείφουμε με τον κρόκο ενός αυγού,πασπαλίζουμε με σουσάμι και εφόσον χαράξουμε την πίτα στα επιθυμητά κομμάτια στολίζουμε με ένα κομμάτι ελιάς το κάθε κομμάτι.

Παρακάτω ένα βίντεο με την basic συνταγή με μια από τις πιο δημοφιλείς Αλγερινές μαγείρισσες στο youtube με εκατομμύρια followers.Στο κανάλι της μπορείτε να βρείτε πάρα πολλές παραδοσιακές συνταγές που ακόμα και αν δεν καταλαβαίνετε τη γλώσσα μπορείτε να δοκιμάσετε να τις φτιάξετε.

 

[poised]

Μόλις με ένα ευρό μπορείς να αγοράσεις 4 κομμάτια από αυτήν την γευστική πίτα

Την πουλάς;

 

[Thalassaki]

Την πουλάς;

Σε εσένα ειδικά μπορώ να στείλω όλοκληρο ταψί μόλις ολοκληρώσεις την ιστορία σου "Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα"
Να σου υπενθυμίσω πως περιμένουμε την συνέχεια απο 20 Οκτωβρίου ε?

Η αναγραφόμενη τιμή αφορά τιμές Αλγερίας. Περί τα 25 δηνάρια το κομμάτι μόλις. Με δύο εγώ χόρτασα!

 

[mikrh tsopana]

Προχθές έφτιαξα για τις λιγούρες μας ένα από τα πιο διαδεδομένα και φθηνά street food της Αλγερίας.

Coca algérienne!

View attachment 331959

Μόλις με ένα ευρό μπορείς να αγοράσεις 4 κομμάτια από αυτήν την γευστική πίτα με πλούσια γέμιση από κρεμμύδια,φρέσκια ντομάτα και πιπεριές που αφού μαγειρευτούν όλα μαζί μπαίνουν σαν γέμιση ανάμεσα σε δυό χειροποίητα φύλλα ζήμης πολύ κοντά στην δική μας ζύμη κουρού ή και ακόμα σε φύλλα σφολιάτας για μεγαλύτερη ευκολία σε όσους δεν θέλουν να μπλέκουν με ζύμες. Μερικές φορές στα σπίτια κυρίως την εποχή του ραμαζανιού την εμπλουτίζουν με τυρί που λιώνει ή ακόμα και με κομμάτια προ μαγειρεμένου κοτόπουλου ή και τόνου.

Εγώ προτίμησα να κάνω την παραδοσιακή ζύμη μιας και δεν είχα έτοιμη σφολιάτα σπίτι και ουδεμία όρεξη είχα να μπω στην διαδικασία να φτιάξω σπιτική σφολιάτα. Πρόσθεσα επίσης τριμμένη γραβιέρα που έδωσε ένα πιο πλούσιο και νόστιμο αποτέλεσμα και που την έκανε να μοιάζει με μια παραλλαγή της πίτσας καλτσόνε.

Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα με την ζύμη τύπου κουρού.

View attachment 331961

Και για όσους έχουν την όρεξη και τον χρόνο να το φτιάξουν ορίστε η συνταγή.
Coca Αlgérienne

Υλικά για την ζύμη
1 φλιτζάνι ζεστό γάλα
1 φλιτζάνι σπορέλαιο ή λιωμένη μαργαρίνη
1 αυγό
1 κουτ, σούπας μαγιά σε σκόνη
1 κουτ σούπας ζάχαρη
1 κουτ.σούπας αλάτι
4 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 αυγό για επάλειψη, σουσάμι και ελιές μαύρες ή πράσινες χωρίς κουκούτσι
Προετοιμασία ζύμης
Σε ένα φαρδύ μπόλ ανακατεύουμε τα υγρά υλικά και προσθέτοντας σιγά σιγά το αλεύρι με μια ξύλινη κουτάλα και συνεχίζουμε για λίγο με το χέρι μέχρι να πάρουμε μια σχετικά μαλακή και ευπλαστη ζύμη.Την αφήνουμε σκεπασμένη να ξεκουραστεί μέχρι να φτιάξουμε τη γέμιση.


Υλικά γέμισης
4 μεγάλα κρεμμύδια κομμένα καρέ
4 ντομάτες κονκασέ
2 πράσινες πιπεριές κομμένες καρέ
4-5 κουτ ελαιόλαδο
αλάτι, μαύρο πιπέρι, από μισή κουταλιά γλυκιά πάπρικα, κουρκουμά και θυμάρι
ένα φλυτζάνι τριμμένο τυρί που λιώνει (μοτσαρέλα ή γκούντα ή ακόμα και γραβιέρα)
Προετοιμασία γέμισης

Σε ένα φαρδύ τηγάνι βάζουμε το λάδι με τα κρεμμύδια μέχρι να μαραθούν αλλά χωρίς να μαυρίσουν. Προσθέτουμε τις πιπεριές και σοτάρουμε μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν κι αυτές. Ρίχνουμε τα μπαχαρικά και τα φέρνουμε μερικές βόλτες και τέλος ρίχνουμε τις ψιλοκομμένες ντομάτες και μαγειρεύουμε για μερικά λεπτά μέχρι να πιουν τα υγρά τους, Μεταφέρουμε τη γέμιση σε ένα φαρδύ πιάτο και την αφήνουμε να έρθει σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Σύνθεση
Σε μια λαδόκολλα ανοίγουμε τη μισή ζύμη σε φύλλο ίσο με το μέγεθος του λαδωμένου ταψιού μας.
Ρίχνουμε την κρύα γέμιση και πασπαλίζουμε με κάποιο κίτρινο τυρί που λιώνει. Εγώ έβαλα γραβιέρα.
Στην ίδια λαδόκολλα που χρησιμοποιήσαμε ανοίγουμε και το δεύτερο φύλλο και το τοποθετούμε με προσοχή πάνω από τη γέμιση. Κλείνουμε πιέζοντας με τα χέρια μας τις άκρες της πίτας. Αλείφουμε με τον κρόκο ενός αυγού,πασπαλίζουμε με σουσάμι και εφόσον χαράξουμε την πίτα στα επιθυμητά κομμάτια στολίζουμε με ένα κομμάτι ελιάς το κάθε κομμάτι.

Παρακάτω ένα βίντεο με την basic συνταγή με μια από τις πιο δημοφιλείς Αλγερινές μαγείρισσες στο youtube με εκατομμύρια followers.Στο κανάλι της μπορείτε να βρείτε πάρα πολλές παραδοσιακές συνταγές που ακόμα και αν δεν καταλαβαίνετε τη γλώσσα μπορείτε να δοκιμάσετε να τις φτιάξετε.

Aυτά είναι! Και μελιτζάνα πιστεύω θα του πήγαινε

 

[Thalassaki]

Aυτά είναι! Και μελιτζάνα πιστεύω θα του πήγαινε

Η παραδοσιακή βέρσιον που πουλάνε έξω έχει μόνο κρεμμύδι ντομάτα και πιπεριά ως πιο οικονομική αλλά και κομματάκια τηγανισμένης μελιτζάνας πιστεύω θα του πήγαινε και θα το γλύκαινε κιόλας. Εγώ το έχω δοκιμάσει και με την προσθήκη τριμμένου καρότου στη γέμιση και του πήγαινε πολύ. Γενικά είναι μια βασική συνταγή που στα σπίτια η κάθε νοικοκυρά μπορεί αν την εμπλουτίσει με ότι θέλει και έχει διαθέσιμο.

 

[psilos3]

Αφού το νήμα μιλάει για γύρο του κόσμου, επιτρέψτε μου να κάνω και μια στάση αρκετά κοντινή για να αποτίσω φόρο τιμής σε ένα από τα σημαντικότερα σημεία της νύχτας της Θεσσαλονίκης, σημείο - σταθμό που έφερε τη καινοτομία στο «φτιαξ' το μόνος σου» στο street food, ή καλύτερα «βρώμικο» όπως είναι η ακριβής ερμηνεία του όρου, για να τα λέμε και σωστά.

Η πασίγωνστη «Μαμά Τερέζα» στη δυτική είσοδο της πόλης, το σταυροδρόμι συνάντησης των ξενύχτηδων όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων, είτε από τα γειτονικά μπουζουξίδικα & τα κλαμπ, είτε από τις συναυλίες του Μύλου, τα στέκια του αγοραίου έρωτα, ακόμα και αυτούς που έκαναν το δρόμο από τα μπαράκια του κέντρου προκειμένου να τσιμπήσουνε κάτι πριν τον ύπνο:

Αρκούσε πολλές φορές ένα σκέτο νόημα με τα δάκτυλα ή ενα ξερό «δύο» για να ολοκληρωθεί η παραγγελία. Είπαμε, δεν είναι από αυτά που έχεις συνηθίσει. Το ψωμάκι με τη πάντα λεπτοκομμένη ξεροψημένη πανσέτα έφτανε στα χέρια σου. Από κει και πέρα ήταν στη κρίση σου και στη ...τεχνική σου με τι θα το συνοδέψεις. Όλα τα υλικά ήταν διαθέσιμα στο πάγκο της καντίνας, όπου περίμενες ευλαβικά τη σειρά σου για να φτιάξεις το σάντουιτς στα μέτρα σου. Τηγανιτές πατάτες, ντομάτα, κρεμμύδι, λεμόνι (απαραίτητο), αλατορίγανη (επίσης απαράιτητη), καυτερό, μαζί με τις κλασσικές μουστάρδες/κέτσαπ και μαγινέζες, που ολοκληρωναν τη πανδαισία. Τις περισσότερες φορές ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αρκεστείς με τα δύο:

Με λύπη μου άκουσα ότι η μαμά τερέζα άλλαξε χέρια, χτυπημένη από τους κανόνες της πανδημίας και αυτή καθώς πέρα από το πρακτικό της υπόθεσης δεν υπάρχει και η νύχτα πλέον της Θεσσαλονίκης, στην οποία δόθηκε μάλλον η χαριστική βολή. Λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση και νέους κανόνες υγιεινής.
Δε θα μου έκανε εντύπωση βέβαια να βαρέθηκε το αφεντικό και να βρήκε ευκαιρία να τα παρατήσει με αφορμή την όλη κατάσταση, μιας και πιστεύω μετά βεβαιότητος ότι έχει έχει λύσει το οικονομικό του πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης...

 

[poised]

Σχεδόν η ίδια φάση υπάρχει (ή μήπως έκλεισε πια?) στο Χαϊδάρι, με το "κομπλέ τούρμπο ιντερκούλερ" βρώμικο στη καντίνα της Ελβίρας (κάποιοι το λέγανε στης ρωσίδας δε ξέρω γιατί).

Μεγαλώνοντας έχασα τη δυνατότητα να μεταβολίζω τις περίπου 7000 θερμίδες που είχε το τεμάχιο και σταμάτησα να πηγαίνω, αλλά κάποια στιγμή θα περάσω έτσι για να ακούσω το γνωστό ίδιο αστείο που αφού είχες παραγγείλει το βρώμικο και ζήταγες και αναψυκτικό, με πολύ σοβαρό ύφος σου ανακοίνωνε πως το καλαμάκι για να το πιεις ήταν προσφορά του καταστήματος.

 

[Thalassaki]

Αφού το νήμα μιλάει για γύρο του κόσμου, επιτρέψτε μου να κάνω και μια στάση αρκετά κοντινή για να αποτίσω φόρο τιμής σε ένα από τα σημαντικότερα σημεία της νύχτας της Θεσσαλονίκης, σημείο - σταθμό που έφερε τη καινοτομία στο «φτιαξ' το μόνος σου» στο street food, ή καλύτερα «βρώμικο» όπως είναι η ακριβής ερμηνεία του όρου, για να τα λέμε και σωστά.

Η πασίγωνστη «Μαμά Τερέζα» στη δυτική είσοδο της πόλης, το σταυροδρόμι συνάντησης των ξενύχτηδων όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων, είτε από τα γειτονικά μπουζουξίδικα & τα κλαμπ, είτε από τις συναυλίες του Μύλου, τα στέκια του αγοραίου έρωτα, ακόμα και αυτούς που έκαναν το δρόμο από τα μπαράκια του κέντρου προκειμένου να τσιμπήσουνε κάτι πριν τον ύπνο:

View attachment 331995

Αρκούσε πολλές φορές ένα σκέτο νόημα με τα δάκτυλα ή ενα ξερό «δύο» για να ολοκληρωθεί η παραγγελία. Είπαμε, δεν είναι από αυτά που έχεις συνηθίσει. Το ψωμάκι με τη πάντα λεπτοκομμένη ξεροψημένη πανσέτα έφτανε στα χέρια σου. Από κει και πέρα ήταν στη κρίση σου και στη ...τεχνική σου με τι θα το συνοδέψεις. Όλα τα υλικά ήταν διαθέσιμα στο πάγκο της καντίνας, όπου περίμενες ευλαβικά τη σειρά σου για να φτιάξεις το σάντουιτς στα μέτρα σου. Τηγανιτές πατάτες, ντομάτα, κρεμμύδι, λεμόνι (απαραίτητο), αλατορίγανη (επίσης απαράιτητη), καυτερό, μαζί με τις κλασσικές μουστάρδες/κέτσαπ και μαγινέζες, που ολοκληρωναν τη πανδαισία. Τις περισσότερες φορές ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αρκεστείς με τα δύο:

View attachment 331996

Με λύπη μου άκουσα ότι η μαμά τερέζα άλλαξε χέρια, χτυπημένη από τους κανόνες της πανδημίας και αυτή καθώς πέρα από το πρακτικό της υπόθεσης δεν υπάρχει και η νύχτα πλέον της Θεσσαλονίκης, στην οποία δόθηκε μάλλον η χαριστική βολή. Λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση και νέους κανόνες υγιεινής.
Δε θα μου έκανε εντύπωση βέβαια να βαρέθηκε το αφεντικό και να βρήκε ευκαιρία να τα παρατήσει με αφορμή την όλη κατάσταση, μιας και πιστεύω μετά βεβαιότητος ότι έχει έχει λύσει το οικονομικό του πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης...

Τι αναμνήσεις μου ξύπνησες τώρα!
Πριν πολλά χρόνια είχα την τιμή να δοκιμάσω το καλύτερο βρώμικο που έφαγα ποτέ στη ζωή μου! Με είχαν πάει φίλοι κατά τις 3 το πρωί με το στομάχι να φλέγεται και να κάνει περίεργους ήχους από τα ξίδια που είχαμε πιει τις τελευταίες ώρες. Ήταν κοντά στα σφαγεία αν θυμάμαι καλά.
Η νοστιμιά της φρεσκοψημένης πανσετούλας που ξάπλωνε νωχελικά μέσα στο ψωμάκι αφήνοντας τους χυμούς της πασπαλισμένη με μπόλικη αλατορίγανη, φρεσκοστημένο λεμονάκι,καυτερό, από δυο γραμμές μουστάρδα και κέτσαπ και απο πάνω ντοματούλα κρεμμύδι και όσες πατάτες χωρούσε!
Μας πέθανες psilos3!!!
Αυτό που έχω να επισημάνω πάντως έχοντας ζήσει τη μισή σχεδόν δεκαετία του '90 σε Μενεμένη και Αμπελόκηπους είναι πως το καλύτερο πιτόγυρο πανελλαδικά το τρως μόνο στη Θεσσαλονίκη!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καζούρα, που άγγιζε τα όρια του bullying, που είχα υποστεί σε όλα τα ψητοπωλεία της περιοχής προσπαθώντας να παραγγείλω "σουβλάκι με γύρο" η χαμουτζού!
Μετά έμαθα και να παραγγέλνω όπως πρέπει και να τρώω σάντουιτς με γύρο ή με το άπαιχτο σουτζυκάκι με μπόλικο καυτερό και μουσταρδοκέτσαπ. Είτε σε πίτα είτε σε ψωμάκι ήταν ότι πιο νόστιμο και χορταστικό μπορούσες να φας τότε με κάνα δυο κατοστάρικα στην τσέπη και να πας χορτάτος σπίτι.

Μιλώντας για σαλλονικιώτικο street food όμως αξίζει να γίνει αναφορά και στην σαλλονικιώτικη μπουγάτσα.
Οι κορυφαίες για μένα ήταν στου Γιάννη στη Μητροπόλεως και στο Ανώτερον στην Αγ.Δημητρίου. Μιλάμε μέχρι λεωφορείο έπαιρνα για να κατέβω να φάω μια με τυρί και μετά μια με κρέμα με το απαραίτητο τοπινο και μπορούσα να συνεχίσω όλη τη μέρα!
Εσύ ποιες προτείνεις ;

 

[psilos3]

ήταν στου Γιάννη στη Μητροπόλεως

Γνωρίζω τη μπουγάτσα του Γιάννη και τα παιδιά που το ξεκίνησαν, κάπου απ' τα τέλη των 90s, 98 ή 99, δε θυμαμαι ακριβώς. Ήταν βλέπεις η εποχή που η νυχτερινή πιάτσα της Θεσσαλονίκης είχε σημείο αναφοράς γύρω από 'κείνο το μικρό κομμάτι της Μητροπόλεως. Κλασσικά μπαράκια τα περισσότερα, τα πρώτα στέκια της νιότης μας.
Τι να πρωτοθυμηθώ, Ark, Nice pair, Έκκεντρον (με ατέλειωτη πικοιλία από μπύρες), το ιστορικό Φλου (έκλεισε δυστυχώς πρόσφατα), ένα στενό παραδίπλα ο Λωτός. Περνώντας τη Παύλου Μελά και μπαίνοντας στη Λώρη Μαργαρίτη, το Kingston, ο Βυθός, το Cafe Chris, το Σικ και η συνέχεια σε ένα ακόμα δρόμο - σημείο αναφοράς, τη Προξένου Κορομηλά με το Λουκυ Λουκ, το Νερο που καίει, το Δον Κιχώτη, το Εθνικ κτλ κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη για τα χρόνια εκείνα.
Μια μεγάλη πλειοψηφία των θαμώνων των μαγαζιών εκείνης της ωραίας εποχής, κατέληγε στο άκρο εκείνο της Μητροπόλεως, το στενάκι ουσιαστικά με αρκετά μπουγατσατζίδικα και λίγο πιο κάτω το «Ετσι» ένα καταπληκτικό καινοτόμο σαντουιτσάδικο.
Ο Γιαννης ξεκίνησε από μια τρύπα στην ουσία, δίνοντας όλο του το είναι και βγάζοντας τρομερό μεράκι στη δουλειά του. Με μεγάλη μου χαρά όλα αυτά τα χρόνια τον βλέπω να προοδεύει και να εξελίσσεται, μεγαλώνωντας το χώρο του και τις ιδέες με τα φαγητά του, ακόμα κι όταν η πιάτσα της Θεσσαλονίκης άλλαξε εντελώς κατεύθυνση μετακινούμενη λίγο κεντρικότερα προς τη περιοχή της Συγγρού/Βαλαωρίτου. Ο Γιάννης όχι μόνο κράτησε, αλλά συγκέντρωνε όλο και μεγαλήτερο πλήθος καθώς οι πελάτες του γινόντουσαν όλο και πιο φανατικοί, κυρίως με τη μετάδοση της φήμης του από στόμα σε στόμα, μιας και τα μπαράκια της γειτονιάς όλο και λιγοστεύουν.
Αν κάτι τον ξεχώριζε στις γεύσεις του είναι η καινοτομία και η πρωτοβουλία - έλλειψη φόβου να κάνει δοκιμές. Έπαιρνε την απλή πρασόπιτα και έβαζε μέσα μπεΐκον, έπαιρνε τη λουκανόπιτα και τη γέμιζε μουστάρδα, καθιέρωσε τη μανιταρόπιτα, εδραίωσε τις «αλοιφές» δίπλα στις σφολιάτες. Για παράδειγμα μανιταρόπιτα με ουγγαρέζα, ή ρολό αλλαντικών με μαγιονέζα από δίπλα, μπουγάτσα κιμά με γιαούρτι, φτάνοντας τα τελευταία χρόνια να μη διστάσει να δοκιμάσει να σερβίρει τη γλυκιά μπουγάτσα με μερέντα, σε μια πανδαισία ζάχαρου:

(Φωτογραφία από ένα ξημέρωμα του 2013).

Πλέον τις καλές μέρες (ή μάλλον νύχτες) στο Γιάννη μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις στην ουρά ακόμα και 20 λεπτά. Η φήμη του έχει περάσει από γενιά σε γενιά, όχι για το παραδοσιακό αλλά όπως προείπα για το καινοτόμο της υπόθεσης.
Τουλάχιστον τα παιδιά δεν έχουν αφήσει τις παλιές συνήθειες, καθώς κάθε φορά θα παραγγείλεις και θα σερβιριστείς συνοδεία Ρεγκε μουσικής. Ο δε αδερφός του αν δει κανένα παλιόμουτρο από τα πρώτα χρόνια (καλή ώρα) δε θα διστάσει να βγάλει απ' το ψυγείο το «μαγικό νερό» και να κεράσει σε φλυτζανάκι του καφέ πάντα, λέγοντας κλασσικά «έ, όλη νύχτα έντα τσίπουρο δεν ήπιαμε»...

κορυφαίες για μένα ήταν

Η Κορυφαία και αξεπέραστη ήταν η Δωδώνη η οποία λειτουργούσε από τα τέλη του 1800 (!) πάνω στην Εγνατία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τη πρόλαβα σε λειτουργία. Από μια κλασσική ιστορία νεοελληνικής παράνοιας, το μαγαζί οδηγήθηκε σε μετεγκατάσταση και εν' τέλει σε οριστικό κλείσιμο γύρω στο 2001-2002.

(φωτογραφία αλιευμένη από το διαδίκτυο)

Εσύ ποιες προτείνεις ;

Στα σήμερα, έχοντας πλέον ελάχιστη εμπειρία από μπουγατσατζίδικα, αυτή που προτείνω ξεκάθαρα σε όποιον κινείται στο κέντρο είναι το Σερραικόν στη Βασιλέως Ηρακλείου και πιο δυτικά ο Μπαντής.

ΥΓ. Σορρυ για το μακροσκελές ποστ, αλλά μου δόθηκε ευκαιρία για βουτιά στις αναμνήσεις.

 

[mikrh tsopana]

Γνωρίζω τη μπουγάτσα του Γιάννη και τα παιδιά που το ξεκίνησαν, κάπου απ' τα τέλη των 90s, 98 ή 99, δε θυμαμαι ακριβώς. Ήταν βλέπεις η εποχή που η νυχτερινή πιάτσα της Θεσσαλονίκης είχε σημείο αναφοράς γύρω από 'κείνο το μικρό κομμάτι της Μητροπόλεως. Κλασσικά μπαράκια τα περισσότερα, τα πρώτα στέκια της νιότης μας.
Τι να πρωτοθυμηθώ, Ark, Nice pair, Έκκεντρον (με ατέλειωτη πικοιλία από μπύρες), το ιστορικό Φλου (έκλεισε δυστυχώς πρόσφατα), ένα στενό παραδίπλα ο Λωτός. Περνώντας τη Παύλου Μελά και μπαίνοντας στη Λώρη Μαργαρίτη, το Kingston, ο Βυθός, το Cafe Chris, το Σικ και η συνέχεια σε ένα ακόμα δρόμο - σημείο αναφοράς, τη Προξένου Κορομηλά με το Λουκυ Λουκ, το Νερο που καίει, το Δον Κιχώτη, το Εθνικ κτλ κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη για τα χρόνια εκείνα.
Μια μεγάλη πλειοψηφία των θαμώνων των μαγαζιών εκείνης της ωραίας εποχής, κατέληγε στο άκρο εκείνο της Μητροπόλεως, το στενάκι ουσιαστικά με αρκετά μπουγατσατζίδικα και λίγο πιο κάτω το «Ετσι» ένα καταπληκτικό καινοτόμο σαντουιτσάδικο.

Χαίρομαι που πρόλαβα κάποια απ'αυτά..

 

[Dr Snoopy]

Τι να πρωτοθυμηθώ, Ark, Nice pair, Έκκεντρον (με ατέλειωτη πικοιλία από μπύρες), το ιστορικό Φλου (έκλεισε δυστυχώς πρόσφατα), ένα στενό παραδίπλα ο Λωτός. Περνώντας τη Παύλου Μελά και μπαίνοντας στη Λώρη Μαργαρίτη, το Kingston, ο Βυθός, το Cafe Chris, το Σικ και η συνέχεια σε ένα ακόμα δρόμο - σημείο αναφοράς, τη Προξένου Κορομηλά με το Λουκυ Λουκ, το Νερο που καίει, το Δον Κιχώτη, το Εθνικ κτλ κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη για τα χρόνια εκείνα.

psilos3 να συμπληρώσω λίγο την λίστα σου με De Facto,Berlin,Σελήνη, Rainbow, Jazz, Sante, Μανδραγόρας, Δον Κιχώτης, Εναλλάξ,Λωτός,Splendid,Maltn΄Jazz κτλ

Η πασίγωνστη «Μαμά Τερέζα» στη δυτική είσοδο της πόλης,

Ειναι η δεύτερη καντίνα της Mama Tereza,η πρώτη ήταν ανατολικά στον δρόμο για το αεροδρόμιο μετά το Καρνάγιο.Τερέζα και ξενύχτι πάντα πάνε μαζί.Για μένα η δεύτερη καλύτερη επιλογή μετά τον αξέχαστο Μαύρο με το περίφημο έξτρα ζουμί ajax.Ηταν στην Σταυρούπολη και έκλεισε το 2014.

το καλύτερο πιτόγυρο πανελλαδικά το τρως μόνο στη Θεσσαλονίκη

Το καλύτερο θα το βρεις στο Express στην Τούμπα,ο μοναδικός κάθετος γύρος στα κάρβουνα.

Η Κορυφαία και αξεπέραστη ήταν η Δωδώνη η οποία λειτουργούσε από τα τέλη του 1800

Συμφωνώ απόλυτα,η καλύτερη όλων των εποχών.Το σινί με την μπουγάτσα ψηνόταν σε φούρνο με ξύλα και μετά έμενε ζεστό πάνω στα κάρβουνα.Ανοιξε το 1885 και έκλεισε το 2000.

Εσύ ποιες προτείνεις ;

Οι δικές μου προτάσεις είναι το Ανώτερον στο Διοικητήριο,ο Μπαντής στην Παν.Φανερωμένη,η Αθηνά στην Β.Ολγας,ο Γιάννης στην Μητροπόλεως και δυτικά ο Πάνος στην Σταυρούπολη.