ΗΠΑ Ουάσινγκτον - Βιρτζίνια : Ένας Γύρος Απ' Όλα

[Nikos1986]

14. Norfolk

Το Norfolk είναι μια παραθαλάσσια πόλη της νοτιοανατολικής Βιρτζίνια, ακριβώς πάνω από τα σύνορα της πολιτείας με τη Βόρεια Καρολίνα. Η πόλη αποτελεί ναύσταθμο για το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ, συνεπώς διαθέτει και δικό της αεροδρόμιο. Από το Norfolk υπήρχαν πτήσεις για Ουάσινγκτον, αλλά οι ώρες δεν μας βόλευαν, δεδομένου ότι καπάκι μετά θα έπρεπε να φεύγαμε για Kωνσταντινoύπoλη και εν συνεχεία για Αθήνα. Έτσι, από το Norfolk θα γυρίζαμε πίσω στην Ουάσινγκτον με το αυτοκίνητο.

Για τον επισκέπτη, η πόλη αποτελεί την προφανή επιλογή για διαμονή, προκειμένου να επισκεφθεί κανείς τα κοντινά (τόσο με το Norfolk όσο και μεταξύ τους) Williamsburg, Yorktown και Jamestown. Το τρίγωνο που σχηματίζουν οι 3 αυτές περιοχές, ονομάζεται "Historical Triangle". Και όχι άδικα. Το Williamsburg, είχε επιλεγεί ως πρωτεύουσα της αποικιακής Βιρτζίνια, από το 1699 έως το 1780. Στο Yorktown έλαβε χώρα μια από τις καθοριστικότερες πολιορκίες της Αμερικάνικης Επανάστασης το 1781. Από την άλλη, το Jamestown αποτέλεσε την πρώτη μόνιμη Αγγλική αποικία στις ΗΠΑ, με ημερομηνία ίδρυσης την 14/5/1607, 115 χρόνια μετά την άφιξη του Κολόμβου.

Στο Norfolk, που φτάσαμε βραδάκι, θα μέναμε ολόκληρη την επόμενη μέρα. Τελικά, θα αναχωρούσαμε την μεθεπόμενη αργά το μεσημέρι. Έτσι, θα προλαβαίναμε να επιστρέψουμε στο Dulles της Ουάσινγκτον στις 11 το βράδυ, που θα αναχωρούσε η πτήση μας.


Ημέρα 12: Norfolk

Για σήμερα, είχαμε σχεδιάσει να επισκεφθούμε είτε κάποιο εκ των Williamsburg / Yorktown / Jamestown είτε το Kitty Hawk (όπου πέταξαν για πρώτη φορά οι Wright) στη γειτονική Βόρεια Καρολίνα. Όμως η μέρα μας ξημέρωσε με βροχή. Με βάση τη NOAA (αντίστοιχη της ΕΜΥ στις ΗΠΑ), η βροχή αυτή ήταν ό,τι είχε απομείνει από ένα τυφώνα της Καραϊβικής. Πώς είχαμε δει την εφαρμογή του κινητού να μεταφράζει το "tropical rainstorm" εκείνο το πρωί: "τροπική βροχοκαταιγίδα"... Η ουσία ήταν ότι έβρεχε συνέχεια χωρίς να σταματάει. Παρ’όλ’αυτά δεν το έλεγες και καταιγίδα.

Καθώς οι 3 πρώτες τοποθεσίες που σκοπεύαμε να επισκεφθούμε είναι υπαίθρια μουσεία, ενώ και το Kitty Hawk είναι επίσης στο ύπαιθρο και δεν θα το ευχαριστιόμασταν, τελικά επιλέξαμε να κάτσουμε στο ξενοδοχείο και να περιμένουμε να σταματήσει η βροχή. Μια άλλη εναλλακτική που έπεσε στο τραπέζι, ήταν το Nauticus, στο οποίο όμως δεν πήγαμε τελικά, καθώς είχε βγει προειδοποίηση για πλημμύρα στους τριγύρω δρόμους.

Έτσι, περάσαμε το πρωί στο ξενοδοχείο, ενώ το μεσημέρι που η βροχή έγινε ένα διαρκές ράντισμα, επισκεφθήκαμε τους φίλους μας. Έτσι, παρεΐστικα, περάσαμε όλη τη σημερινή μέρα. Το βράδυ, πήγαμε για φαγητό στο, ταπεινό εξωτερικά, Texas Roadhouse για το οποίο είχαμε πολύ καλές κριτικές. Τόσο οι γενναιόδωρες και πεντανόστιμες μερίδες όσο και η ατμόσφαιρα μέσα στο εστιατόριο, που όντως φώναζε "Τέξας", ήταν υπεραρκετοί λόγοι για να το σύστηνα σε κάποιον που περνά από την περιοχή.


Παρότι ο καιρός μας τα χάλασε σήμερα, καθώς δεν σταμάτησε να βρέχει παρά μόνο το βραδάκι, την τελευταία μέρα που είχαμε ολόκληρη στο Norfolk την περάσαμε υπέροχα! Ο καιρός στάθηκε αφορμή για να περάσουμε ακόμη περισσότερο χρόνο με τους φίλους μας, ενώ και το δείπνο ήταν το ωραιότερο που φάγαμε στο ταξίδι αυτό. Εμπειρία ήταν και η ίδια η ατμόσφαιρα στο εστιατόριο, που ήταν όπως φανταζόμουν τον Αμερικάνικο Νότο.


Ημέρα 13: Jamestown [αρχή]

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα που περνούσαμε στις ΗΠΑ. Καθ’οδόν για την Ουάσινγκτον, θα κάναμε μια στάση σε κάποιο εκ των Williamsburg / Yorktown / Jamestown. Αν και περισσότερο διαφημισμένο είναι το Williamsburg, από όσους τα είχαν επισκεφθεί και τα τρία, όλοι μας είχαν συστήσει να επιλέξουμε το Jamestown. Έτσι και αυτό θα βλέπαμε.

Έτσι, ύστερα από μια τελευταία πρωινή επίσκεψη στους φίλους μας, ξεκινήσαμε κατά το μεσημεράκι για το Jamestown. Το Jamestown είναι ένα υπαίθριο μουσείο, στο μέσον περίπου της απόστασης Norfolk - Richmond, και εύκολα προσβάσιμο μέσω του Ι-64.

Στην περιοχή του Jamestown, κανείς μπορεί να επισκεφθεί 2 γειτονικές τοποθεσίες. Στην πρώτη, που ονομάζεται Historic Jamestowne, βρίσκονται τα πραγματικά ερείπια του αρχικού οικισμού. Στον χώρο αυτό, ακόμη και σήμερα, διεξάγονται ανασκαφές από αρχαιολόγους. Η δεύτερη τοποθεσία, ο γειτονικός Jamestown Settlement, αποτελεί ανακατασκευή της αρχικής αποικίας. Εμείς είχαμε επιλέξει να επισκεφθούμε τον Jamestown Settlement.

Η είσοδος του Jamestown Settlement​

Η ξενάγηση στον Jamestown Settlement, ξεκινά από ένα σχετικά μικρό μουσείο, που παρουσιάζει την ιστορία της αρχικής αποικίας.

Το μουσείο στο Jamestown Settlement​

Μεταξύ άλλων, υπήρχαν ανακατασκευασμένες καλύβες των Ινδιάνων Paspahegh (άνηκαν στη φυλή Powhatan), που ζούσαν στην περιοχή κατά την περίοδο της άφιξης των Ευρωπαίων αποίκων. Είδαμε ακόμα και διάφορα εργαλεία για τις καθημερινές γεωργικές και υλοτομικές εργασίες, που χρησιμοποιούσαν οι Ινδιάνοι, οι Ευρωπαίοι και οι Αφρικανοί που μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι.

Οι καλύβες στις οποίες έμεναν οι Ινδιάνοι Paspahegh

Εργαλεία για τις καθημερινές εργασίες, που χρησιμοποιούσαν οι Ινδιάνοι, οι Ευρωπαίοι και οι Αφρικανοί σκλάβοι​

Αν και το μουσείο ήταν συμπαθητικό, η πραγματική ομορφιά του Jamestown Settlement βρισκόταν έξω.

Πίσω από το μουσείο, ακολουθώντας ένα μονοπάτι μέσα στη φύση, καταλήγεις στο Powhatan Indian Village.

Το Powhatan Indian Village​

Το "χωριό" αυτό έχει κατασκευαστεί με βάση τα ευρήματα από τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή. Υπάρχουν διάφορα κτίσματα παρόμοια με αυτά στα οποία έμεναν οι Ινδιάνοι. Μέσα σε αυτά, έβλεπες εργαλεία της εποχής, τομάρια ζώων κλπ.

Στο "χωριό" υπήρχαν διάσπαρτα σπίτια Ινδιάνων, με διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης στο εσωτερικό τους​

Επίσης, υπήρχαν ηθοποιοί ντυμένοι και βαμμένοι σαν Ινδιάνοι. Σου εξηγούσαν την καθημερινές δραστηριότητες των Ινδιάνων που ζούσαν στην περιοχή, και έδιναν μια ξεχωριστή νότα στον χώρο.

Ένας από τους ηθοποιούς, ο οποίος μας εξηγούσε πώς γινόταν το κυνήγι​

Πέρα από το Powhatan Indian Village, υπήρχε το Jamestown Fort. Μέσα στο "οχυρό" αυτό, μπορούσες να δεις τη ζωή στον αρχικό οικισμό, από την πλευρά των αποίκων.

Οι δύο είσοδοι του Jamestown Fort

Ανακατασκευή του εσωτερικού του οχυρού, στο οποίο ζούσαν οι Άγγλοι άποικοι​

Πίσω από τα τείχη, υπήρχαν διάφορες κατοικίες και άλλα κτίσματα στα οποία στεγάζονταν η εκκλησία, οι χώροι εργασίας και το σιδηρουργείο.

Η εκκλησία

Ένα από τα γραφεία (πάνω) και το σιδηρουργείο (κάτω)​

Πιο πέρα, υπήρχαν το οπλοστάσιο και οι στρατώνες.

Φωτογραφίες από το οπλοστάσιο

Ο στρατώνας του οχυρού​

Επίσης, υπήρχαν και εδώ ηθοποιοί, ντυμένοι με κουστούμια εποχής. Μεταξύ αυτών, και ένας τυπάς με μουσκέτο, που έριξε και μερικούς εκκωφαντικούς πυροβολισμούς!

Ένας από τους ηθοποιούς με το μουσκέτο, στο Jamestown Fort​

Πίσω από το Jamestown Fort, στα νερά του Chesapeake Bay, βρίσκονται αγκυροβολημένα 3 ξύλινα πλοία. Αυτά είναι ομοιώματα των αρχικών Susan Constant, Godspeed και Discovery. Με αυτά, οι Άγγλοι με επικεφαλής τον Christopher Newport αποβιβάστηκαν στην περιοχή, ιδρύοντας μετέπειτα το Jamestown. Η νηοπομπή είχε ξεκινήσει στις 20/12/1606 από το Λoνδίνo και αφού έκανε στάσεις σε διάφορα νησιά των Μικρών Αντιλλών της Καραϊβικής (Ντομίνικα, Γουαδελούπη, Νέβις, Παρθένες Νήσους, Πουέρτο Ρίκο) μεταξύ 24/3 - 9/4/1607, έφτασε στο σημερινό Jamestown στις 13/5/1607. Η αποικία ιδρύθηκε την επόμενη μέρα.

Ομοιώματα των πλοίων Susan Constant (πάνω) και Godspeed (κάτω), με τα οποία οι Άγγλοι έφθασαν στο Jamestown​

Στα 3 ιστιοφόρα μπορούσες να επιβιβαστείς, να περπατήσεις στο κατάστρωμα αλλά και να κατέβεις στο ιδιαίτερα στενό εσωτερικό.

Φωτογραφίες από το κατάστρωμα του Susan Constant

Το εσωτερικό του Godspeed​

Πριν φύγουμε από το Jamestown, θα κάναμε μια ακόμη τελευταία παράκαμψη με το αυτοκίνητο. Θα επισκεπτόμασταν το γειτονικό Jamestown Island, ένα νησάκι που ενώνεται με την ηπειρωτική χώρα με μια μικρή γέφυρα 20 μόλις μέτρων.

Στο νησί, υπάρχει ένας δρόμος, ο Island Drive, ο οποίος σχηματίζει "∞". Η όλη διαδρομή μέσα στη φύση, αν και σύντομη, είναι πολύ όμορφη, με πολλά σημεία για να σταματήσεις.

Κατά την ήρεμη οδήγηση στο νησάκι, δε συναντήσαμε πάνω από 4-5 αυτοκίνητα

Φωτογραφίες από διάφορα σημεία στα οποία κάναμε στάση, κατά την οδήγηση στο Jamestown Island​

Αν και ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος, περνά πάνω από κάμποσες ξύλινες γέφυρες.

Δύο από τις ξύλινες γέφυρες που διασχίσαμε στο νησάκι​

Κατά μήκος της διαδρομής, κυρίως στα ανατολικά, συναντήσαμε κάμποσα ελαφάκια. Τα οποία όμως, αν και δεν τρόμαζαν από το αυτοκίνητο, φοβόντουσαν για κάποιο λόγο τον ήχο που έκανε η μηχανή όταν εστίαζε ο φακός και έτσι δεν μπόρεσα να τα φωτογραφήσω καθαρά. Όμως, και πάλι, ήταν ένα πολύ όμορφο θέαμα.

Από το ανατολικότερο άκρο που φτάνει ο δρόμος, ξεκινά ένα σύντομο επίπεδο μονοπάτι, το οποίο ύστερα από 5-10 λεπτά καταλήγει στο ανατολικότερο σημείο του νησιού, το Black Point.

Το ανατολικότερο σημείο στο οποίο φτάνει ο δρόμος που διασχίζει το νησί

Το σύντομο μονοπάτι, προς το Black Point

Το Black Point, που αποτελεί το ανατολικότερο άκρο του νησιού​

Συνολικά, στο νησάκι καθίσαμε λίγο πάνω από μισάωρο, όμως άνετα θα μπορούσαμε να κάτσουμε και άλλο τόσο. Θύμιζε λίγο το Roosevelt Island που είχαμε επισκεφθεί στην καρδιά της Ουάσινγκτον, μόνο που εδώ ήμασταν κυριολεκτικά μέσα στη φύση. Ήταν μια πολύ όμορφη τελευταία στάση στο ταξίδι μας.


Το Jamestown ήταν το τελευταίο μέρος που θα επισκεπτόμασταν. Τόσο οι αναπαραστάσεις των 2 οικισμών, αλλά και τα πλοία (ίσως ακόμη περισσότερο αυτά), σε μετέφεραν σε μια άλλη εποχή. Όσον αφορά τους ηθοποιούς, η πρακτική αυτή που μας είχε ξενίσει όταν την πρωτοείδαμε στο Mount Vernon, διαπιστώσαμε πως είναι διαδεδομένη στις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι αυτοί, ντυμένοι με ρούχα εποχής, όντως "ζωντανεύουν" τον ιστορικό χώρο. Από την άλλη, στο Jamestown Island, ήμασταν σχεδόν μόνοι μας. Τεράστια αντίθεση έκαναν τα ήρεμα ελάφια που είδαμε στο νησάκι, με τους αλεξιπτωτιστές που έπεφταν στη θάλασσα από ελικόπτερα, πιο αριστερά από εκεί που φαίνομαι στην παραπάνω φωτογραφία.


Ημέρες 13 & 14: Jamestown - Ουάσινγκτον - Kωνσταντινoύπoλη - Αθήνα [συνέχεια]

Από το Jamestown ξεκινήσαμε για την Ουάσινγκτον κατά τις 5. Η διαδρομή μέχρι το Richmond ήταν η ίδια με το πήγαινε: αρχικά μέσω το Ι-64 και στη συνέχεια, μέσω του Ι-295 βγήκαμε στον Ι-95. Ο Ι-95 είναι ένας από τους κεντρικούς οδικούς άξονες της ανατολικής ακτής, και μέσω Ουάσινγκτον / Φιλαδέλφειας / Νέας Υόρκης / Βοστώνης καταλήγει στα σύνορα με τον Καναδά. Στην επιστροφή, γενικά, είχε κίνηση, ενώ πλησιάζοντας στην Ουάσινγκτον πέσαμε και σε σημειωτόν.

Στο αεροδρόμιο φτάσαμε τελικά κατά τις 8:30 και επιστρέψαμε το αυτοκίνητο. Στη συνέχεια, αφότου ξεφορτωθήκαμε τις βαλίτσες, πήγαμε για φαγητό σε ένα από τα λίγα εστιατόρια του αεροδρομίου που ήταν ανοικτά. Αυτό ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση: παρότι δεν ήταν τόσο αργά και υπήρχαν ακόμα πτήσεις που θα αναχωρούσαν, η συντριπτική πλειοψηφία των εστιατορίων και καταστημάτων του αεροδρομίου είχαν κλείσει.

Για την επιστροφή, θα πηγαίναμε όπως και στο πήγαινε: μέσω Kωνσταντινoύπoλης. Στο πρώτο σκέλος, το Ουάσινγκτον - Kωνσταντινoύπoλη, θα πετούσαμε πάλι με το 787 που είχα λατρέψει και στο πήγαινε. Θα αναχωρούσαμε στις 11 το βράδυ, και θα φτάναμε την επόμενη το μεσημέρι στις 4, μετά από 10 ώρες.

Το ταξίδι κύλισε γρήγορα, αν και σε μεγάλα τμήματά του κοιμόμασταν. Τελικά, φτάνοντας στην Kωνσταντινoύπoλη, περιμέναμε σχεδόν μια ώρα στον αέρα και κάναμε κύκλους πάνω από την πόλη, περιμένοντας να προσγειωθούν άλλα αεροπλάνα που είχαν έρθει νωρίτερα.

Έχοντας φτάσει πάνω από τα Βαλκάνια

Μετά από κάμποσους γύρους, πλέον αρχίσαμε να κατεβαίνουμε για την προσγείωση

Το 787 στο αεροδρόμιο, μόλις φτάσαμε​

Πλέον, στο αεροδρόμιο θα καθόμασταν μέχρι τις 19:10, οπότε και θα αναχωρούσαμε για τη σύντομη επιστροφή στην Αθήνα. Το ίδιο το αεροδρόμιο της Kωνσταντινoύπoλης έκανε τεράστια αντίθεση με την εικόνα που είχαμε αφήσει στην Ουάσινγκτον: το αεροδρόμιο εδώ ήταν πήχτρα στον κόσμο και τα πάντα ήταν ανοικτά. Ο χρόνος στο αεροδρόμιο πέρασε γρήγορα. Φαγητό, βόλτες στα καταστήματα και χαζεύοντας τους υπόλοιπους ταξιδιώτες.

Τελικά, μετά από κάμποσες βόλτες και εδώ, ξεκινήσαμε για την πύλη από την οποία θα αναχωρούσε το αεροπλάνο προς την Αθήνα. Τελικά, η πύλη αυτή, φάνηκε σαν να βρισκόταν στην άλλη άκρη του αεροδρομίου. Περπατούσαμε γύρω στο 20λεπτο, ενώ περνούσαμε από ταμπέλες που έγραφαν ότι για την πύλη μας θέλαμε ακόμα 15-10-5 λεπτά. Όμως εμείς δεν τη βλέπαμε... Τελικά, μετά από κάμποσο περπάτημα, μπήκαμε στο μισοάδειο αυτή τη φορά 777, που σε 1 ώρα μας γύρισε πίσω στην πατρίδα!

 

[Nikos1986]

15. Επίλογος

Η Ουάσινγκτον, διαφέρει από το Ευρωπαϊκό στερεότυπο της "πρωτεύουσας": δεν είναι ούτε η πιο εξαπλωμένη, ούτε η πιο πολυπληθής, ούτε η πιο ιστορική πόλη των ΗΠΑ. Όμως τα πολυάριθμα μνημεία που είναι διάσπαρτα στην πόλη, αποτελούν συγκεντρωτικά φόρο τιμής σε πολλές διαφορετικές προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τη χώρα. Από στρατιωτικούς που ηγήθηκαν στον αγώνα για την ανεξαρτησία και πεφωτισμένους ανθρώπους της Αναγέννησης, μέχρι μεγάλους αγωνιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτή η παρότρυνση που δίνεται σε κάποιον, ώστε να διερευνήσει λίγο την ιστορία της χώρας, αποτελεί το πρώτο σημαντικό κίνητρο για να επισκεφθεί την πόλη.
Το δεύτερο κίνητρο, είναι το ίδιο το κληροδότημα του Smithson. Τα μουσεία του ιδρύματος Smithsonian, είναι από τα καλύτερα στον κόσμο. Στις συλλογές τους περιλαμβάνονται πάμπολλα κορυφαία εκθέματα. Επιπλέον, στο ινστιτούτο ανήκουν πολλά διαφορετικά είδη μουσείων για κάθε γούστο: ιστορικά, πολιτιστικά, τέχνης, επιστημονικά. Ένα ακόμα, σπάνιο για τη χώρα, χαρακτηριστικό των μουσείων αυτών, είναι ότι είναι όλα δωρεάν.

Με αφορμή την ελεύθερη είσοδο στα μουσεία, θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα του κόστους: η πόλη, με βάση τις δικές μου εμπειρίες αλλά και κρίνοντας και από ιστορίες άλλων μελών, φαίνεται να αποτελεί value-for-money προορισμό για τα δεδομένα της χώρας. Το κόστος για τις εισόδους στα διάφορα αξιοθέατα, αθροιστικά, είναι σχεδόν μηδενικό. Με ένα εβδομαδιαίο πάσο για τις βολικές δημόσιες συγκοινωνίες (περίπου 60$), τα μόνα έξοδα πλέον στο ταξίδι είναι η διαμονή και το φαγητό. Το κέντρο της πόλης είναι επίπεδο, με αποτέλεσμα να είναι μπορεί να εξερευνηθεί τόσο και με τα πόδια όσο και με κάποιο ενοικιαζόμενο ποδήλατο.


Στην πόλη αφιερώσαμε 9 πλήρεις μέρες. Όπως έγραψα και στην ενότητα "2. Λίγα Λόγια για την Ουάσινγκτον και τη Βιρτζίνια", το πιο ρεαλιστικό κριτήριο για το πόσες μέρες θα χρειαστεί κάποιος, πιστεύω είναι το πόσα μουσεία Smithsonian σκοπεύει να επισκεφθεί. Τα μουσεία είναι μεγάλα και το 1 μουσείο / ημέρα μάλλον θα αποτελέσει το βασικό σκελετό του προγραμματισμού. Το τριήμερο πιστεύω είναι το ελάχιστο που θα έπρεπε να αφιερώσει κάποιος: αν στριμωχθούν τα μνημεία της πόλης μαζί με τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης (Καπιτώλιο και Λευκός Οίκος) σε 1 ή 1,5 μέρα και το υπόλοιπο μοιραστεί σε 2 μουσεία ή σε ένα μουσείο και στο ιστορικό Mount Vernon.

Το μόνο αξιοθέατο της πόλης που θέλαμε πολύ αλλά δεν επισκεφθήκαμε, ήταν το Rock Creek Park. Το πάρκο αυτό, εκτείνεται βόρεια του ζωολογικού κήπου, γύρω από τον ποταμό Rock. Στο πάρκο αυτό υπάρχουν διάφορα μονοπάτια πεζοπορίας, ενώ κανείς μπορεί να διασχίσει το ποτάμι από πέτρινα γεφυράκια. Το Σαββατοκύριακο απαγορεύεται η διέλευση αυτοκινήτων μέσα από το πάρκο, οπότε πιστεύω η βόλτα εκεί θα είναι πολύ ευχάριστη εμπειρία. Δυστυχώς, την περίοδο που είχαμε πάει, γίνονταν εργασίες συντήρησης στο πάρκο, με αποτέλεσμα τα περισσότερα μονοπάτια να είναι κλειστά. Πάντως, στην επόμενη φορά που θα βρεθώ στην πόλη, το πάρκο αυτό θα είναι από τα πρώτα που θα επισκεφθώ.
Μια άλλη εκκρεμότητα, έχει να κάνει με το Steven F. Udvar-Hazy Center που επισκεφθήκαμε την 8η μέρα. Στο παράρτημα αυτό του Air & Space Museum, που βρίσκεται δίπλα από το Dulles, υπάρχει και ένας πύργος ελέγχου στον οποίο μπορούν να ανέβουν οι επισκέπτες του μουσείου. Από εκεί κανείς μπορεί να δει τη θέα που απολαμβάνουν και οι ελεγκτές του "κανονικού" πύργου ελέγχου του αεροδρομίου. Τα χαμηλά σύννεφα στον ουρανό την βροχερή μέρα που είχαμε πάει, αποτέλεσαν τον λόγο για να μην ανεβούμε στον πύργο, μιας και πέρα από την τροχοδρόμηση των αεροπλάνων, δεν θα βλέπαμε και πολλά. Το μουσείο αυτό θα το επισκεφθώ σίγουρα την επόμενη φορά, οπότε και δεν θα ήθελα να χάσω ξανά την ευκαιρία να ανέβω στον πύργο.


Πέρα από την πρωτεύουσα της χώρας, οδηγήσαμε και στον Skyline Drive, κατά μήκος του Εθνικού Πάρκου Shenandoah. Περισσότερο απολαύσαμε την οδήγηση στο βόρειο μισό του Skyline. Εν μέρει επειδή είχε λιγότερα αυτοκίνητα, εν μέρει επειδή πλησιάζοντας στο τέλος της διαδρομής αναπόφευκτα είχαμε αρχίσει να ανυπομονούμε για την άφιξή μας στο Norfolk. Οι σπηλιές στο Luray μας άρεσαν πολύ, και κυρίως η Dream Lake. Και το ηλιοβασίλεμα στο Stony Man Viewpoint ήταν ωραίο, αν και αυτό που μου έχει μείνει εντονότερα από εκείνη τη πεζοπορία, ήταν η διάσχιση του δάσους μέσα στο σκοτάδι. Από την άλλη, ο Doyles δεν άξιζε την κούραση που τραβήξαμε στην επιστροφή.

Σε διάφορες κωμοπόλεις γύρω από το Shenandoah, τα Σαββατοκύριακα πραγματοποιούνται παρελάσεις και διάφορων άλλων ειδών επιδείξεις. Παρότι πιστεύω το να παρευρεθεί κανείς σε κάποια από αυτά θα είναι ωραία εμπειρία, εμείς επιλέξαμε να διασχίσουμε το πάρκο ημέρες Παρασκευή και Σάββατο. Αυτό, ώστε να φτάσουμε το Σάββατο απόγευμα στο Norfolk, ώστε να μπορέσουμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο εκεί με τη συμμαθήτρια του αδερφού μου. Επίσης, παρατήρησα ότι την Παρασκευή στο Shenandoah είχε αισθητά λιγότερο κόσμο απ’ότι το Σάββατο.

Αν ήταν να άλλαζα κάτι στον προγραμματισμό του Shenandoah, αυτό θα ήταν να του προσέθετα 1-2 μέρες ακόμα. Σε όποιον αρέσουν η φύση και οι πεζοπορίες, οι 2 μέρες είναι λίγες. Αντί για τους Doyles θα προσπαθούσα να επισκεφθώ έναν από τους Lewis ή Rose River Falls. Αυτό έλεγε και το αρχικό πλάνο, αλλά η πρόσβαση εκεί είναι πιο χρονοβόρα, και θέλαμε να φτάναμε σχετικά νωρίς στο Norfolk. Έτσι τελικά πήγαμε στους Doyles, αν και με τις πολλές στάσεις που κάναμε στην επιστροφή, τελικά θα ερχόταν ή η μια ή η άλλη. Ακόμα, είχα εντοπίσει διάφορα εστιατόρια με καλές κριτικές στο Staunton και στο Lexington, αλλά η παράκαμψη κυρίως για το Lexington ήταν μεγάλη.

Όσον αφορά την οδήγηση στη χώρα είναι ιδιαίτερα εύκολη, αρκεί κάποιος να συνηθίσει να πλοηγείται με τους κωδικούς των δρόμων και όχι με τα ονόματά τους, όπως έχουμε συνηθίσει εδώ. Λατρέψαμε το αυτοκίνητο, και οι καλοί δρόμοι αν και κατά κανόνα 2 λωρίδων, ήταν σε λίγα σημεία μποτιλιαρισμένοι. Σημειωτόν πηγαίναμε μόνο φτάνοντας στο Norfolk λόγω των έργων, και καμία ώρα πριν φτάσουμε στην Ουάσινγκτον στην επιστροφή. Ευχάριστη ήταν και η οδήγηση στον Skyline, που είναι αλήθεια ότι τον περίμενα με αρκετά αυτοκίνητα στη διαδρομή, κυρίως λόγω της εποχής που τον οδηγήσαμε. Αντίθετα, εκτός από λίγα σημεία στην αρχή της δεύτερης μέρας, η οδήγηση ήταν πολύ άνετη, χωρίς να πηγαίνουμε κονβόι.


Όσον αφορά την επικοινωνία με την πατρίδα, σε αυτό το ταξίδι ήταν η πρώτη φορά που αγοράσαμε και χρησιμοποιήσαμε τοπική κάρτα SIM. Σε αντίθεση με το προηγούμενο ταξίδι μας στη χώρα, αυτή τη φορά προμηθευτήκαμε τη SIM της T-Mobile που έχει αναφερθεί στο forum και από άλλους χρήστες. Το σήμα ήταν καμπάνα, και πολλές φορές κάναμε καλή βιντεοκλήση μέσω Skype, χρησιμοποιώντας τα δεδομένα. Τη SIM την είχαμε πάρει από το κατάστημα στο Pentagon City, στο οποίο πέρα από την T-Mobile υπήρχε και κατάστημα της AT&T. Πιθανόν να υπάρχει αντίστοιχο πακέτο και από την AT&T για Ελλάδα, αλλά εμείς πήγαμε απευθείας στην T-Mobile.


Κάτι που μου έκανε εντύπωση σε αυτό το ταξίδι, ήταν ότι ήταν η δεύτερη φορά που δεν άκουσα καθόλου Ελληνικά στο δρόμο. Τα μόνα Ελληνικά, ήταν με τη Μαρία και το Δημήτρη, καθώς και με τη συμμαθήτρια του αδερφού μου. Ο μόνος Έλληνας που πετύχαμε (επιβεβαιωμένα) ήταν ο πελάτης στο κατάστημα αναμνηστικών του Air & Space Museum του Mall, την τελευταία μέρα στην πρωτεύουσα. Απ’ότι φαίνεται, η Ουάσινγκτον παραμένει σχετικά άγνωστος προορισμός στους Έλληνες.


Συνοψίζοντας για αυτό το ταξίδι, θεωρώ την Ουάσινγκτον μια πόλη στην οποία μπορεί να αφιερώσει κανείς άνετα μια βδομάδα, εφόσον έχει κλίση προς την επίσκεψη των μουσείων. Ακόμα και για οικογενειακό ταξίδι η πόλη βολεύει, καθώς είναι γενικά επίπεδη, και τα μουσεία της καλύπτουν κάθε γούστο. Η δωρεάν είσοδος που ισχύει σχεδόν σε όλα, εξοικονομεί αρκετά χρήματα, κυρίως σε μια οικογένεια. Για την ιδανική εποχή, θεωρώ πολύ καλή την περίοδο που πήγαμε. Το Mall γενικά είναι ανοικτός χώρος, εκτός από περιμετρικά της Reflecting Pool, όπου υπάρχουν δέντρα. Οπότε, αν κάποιος επισκεφθεί την πόλη το κατακαλόκαιρο ή το χειμώνα, πιστεύω θα ταλαιπωρηθεί από τον ήλιο και τον αέρα. Φαντάζομαι, πέρα από το φθινόπωρο που πήγαμε και εμείς, και η άνοιξη θα είναι αντίστοιχα πολύ ωραία εποχή.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Βόρεια Αμερική

 

[KaterinaJ]

Πραγματικά υπέροχη η ιστορία σου! Καταπληκτικός οδηγός!

 

[Nikos1986]

Κατερίνα, λίγο καθυστερημένα, σε ευχαριστώ πολύ! Να ανταποδώσω κι εγώ, μιας και εμένα το forum με έχει βοηθήσει ουκ ολίγες φορές.