ΗΠΑ Ουάσινγκτον - Βιρτζίνια : Ένας Γύρος Απ' Όλα

[taver]

Κοίτα να δεις που για λίγες μέρες μόνο δε συμπέσαμε.... Εγώ έφτασα Washington στις 31/10/2019...

 

[Nikos1986]

Τι εννοείς, οτι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου για τις εκλογές προέδρου; Πως γίνεται αυτό;

Όπως λέει και ο jimkGR, οι πολίτες της Ουάσινγκτον δεν έχουν το δικαίωμα ψήφου για τα δύο σωματα του Καπιτώλιου. Με λίγα λόγια, ανάγοντας στο δικό μας πολιτικό σύστημα, δεν μπορούν να εκλέξουν βουλευτές που συμμετέχουν στην ψήφιση των νόμων. Γι αυτό και το ανεπίσημο σλόγκαν της Ουάσινγκτον "Taxation Without Representation".

Η εκλογή Προέδρου γίνεται έμμεσα, από τα μέλη του Electoral College, τα οποία εκλέγονται από τους πολίτες (και της Ουάσινγκτον). Αυτοί είναι που στη συνέχεια ψηφίζουν για την εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου.

Όλο αυτό ξεκίνησε από την ίδρυση της Ουάσινγκτον, αμέσως μετά την επανάσταση στα τέλη του 18ου αιώνα. Προκειμένου να εκχωρηθεί στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση μια έκταση στην οποία θα στεγαζόταν, επιλέχθηκε να παραχωρηθεί μια έκταση 100 τετραγωνικών μιλίων. Έτσι προκύπτει το τετράγωνο 10x10 μιλίων (τα σύνορα φαίνονται στο Google Maps) που έδωσαν αρχικά η Βιρτζίνια και το Μέριλαντ για την Ουάσινγκτον, αν και τελικά το τμήμα της Βιρτζίνια της επιστράφηκε στην πολιτεία.
Όμως προκειμένου η κυβέρνηση να μην επηρεάζεται από τις πολιτείες αυτές, τα θέματα της Ουάσινγκτον καθορίζονται από την ίδια την κυβέρνηση (Καπιτώλιο).

Κοίτα να δεις που για λίγες μέρες μόνο δε συμπέσαμε.... Εγώ έφτασα Washington στις 31/10/2019...

Εγώ νόμιζα ότι σε είχα δει την τελευταία μέρα (18/10) στην Ουάσινγκτον, το πρωί πριν φύγουμε για Shenandoah.
Είχαμε πάει στο Air & Space του Mall, απλά για να πάρουμε κάποια αναμνηστικά που δεν είχαμε βρει στο παράρτημα του μουσείου στο Dulles. Δύο θέσεις μπροστά από εμένα στο κατάστημα αναμνηστικών ήταν ένας κύριος, που είπε στην υπάλληλο όταν τον ρώτησε ότι είναι από την Ελλάδα και μου φάνηκε ότι σου έμοιαζε. Όταν γυρίσαμε και είδα και την φωτογραφία από το μουσείο στο "Live From" στο forum είπα ήταν ο taver τελικά.

 

[Smaragda53]

Εννοούσα το συμβάν με τον Τραμπ. Πάρα πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις για το θέμα. ΄Ετσι εξηγούνται πολλά πράγματα.

 

[Nikos1986]

8. Ουάσινγκτον (Μέρος 3)

Ημέρα 4: Mount Vernon

Η σημερινή μέρα είχε ξημερώσει μουντή. Παρά τα τερτίπια του καιρού, είπαμε σήμερα να κινηθούμε εκτός του Mall, τριγύρω από το οποίο περάσαμε τις προηγούμενες τρεις μέρες. Έτσι, οι δύο κύριες επιλογές που είχαμε, ήταν είτε να επισκεπτόμασταν το Mount Vernon είτε το Steven F. Udvar-Hazy Center. Καθώς τις τρεις προηγούμενες μέρες είχαμε επισκεφθεί ήδη δύο μουσεία, επιλέξαμε να περάσουμε τη σημερινή μέρα στο Mount Vernon.

Για να πάει κανείς στο Mount Vernon, πέρα από το αυτοκίνητο, υπάρχουν δύο τρόποι. Η μία εναλλακτική, είναι να πάει με το MetroRail μέχρι τη στάση Huntington και από εκεί να πάρει το λεωφορείο 101 της Fairfax (έχει στάση κάτω από τον υπερυψωμένο σταθμό του μετρό). Η άλλη εναλλακτική, είναι τα πλοιάρια που αναχωρούν είτε από τη SW Waterfront της Ουάσινγκτον είτε από τη City Marina της γειτονικής Αλεξάνδρειας. Έτσι, ύστερα από μια μικρή κρουαζιέρα στον Potomac, μπορεί κανείς να φτάσει στο παραποτάμιο Mount Vernon. Εμείς, καθώς θέλαμε να έχουμε την ευελιξία στον χρόνο, επιλέξαμε να πάμε δια ξηράς.

Το Mount Vernon δεν είναι κάποιο βουνό. Έτσι ονομάζεται το κτήμα που άνηκε στον Augustine Washington, πατέρα του George Washington, και στο οποίο έζησε για 45 χρόνια ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η συνολική έκταση του κτήματος, που βρίσκεται πλάι στον ποταμό Potomac, είναι περίπου 2.000 στρέμματα. Για να δει κανείς τα διάσπαρτα αξιοθέατα, πέρα από το περπάτημα, υπάρχουν και δωρεάν βανάκια που κάνουν κυκλικές διαδρομές μέσα στην έκταση του Mount Vernon.

Αφού παρακολουθήσαμε ένα κατατοπιστικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του George Washington, σε μια αίθουσα δίπλα από τα εκδοτήρια, βγήκαμε στον κύριο χώρο του κτήματος και αρχίσαμε να το γυρνάμε.

Γενικά, το Mount Vernon, αποτελείται από την κεντρική έπαυλη, τους διαφόρους κήπους, τους κοιτώνες των σκλάβων, τις κατοικίες του ελεύθερου προσωπικού, καθώς και τους τάφους του George Washington και της συζύγου του, Martha.

Τα πρώτα κτήρια που βλέπει κανείς, βγαίνοντας από το κέντρο επισκεπτών, είναι τα δωμάτια στα οποία ζούσαν οι σκλάβοι. Δεδομένου ότι ο Washington καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, ήταν φυσικό για την εποχή να έχει στην κατοχή του σκλάβους. Παρότι αρχικά υποστηρικτής της δουλείας, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο Washington άλλαξε στάση, και με τη διαθήκη του χάρισε την ελευθερία στους 134 ανθρώπους που είχε στην κατοχή της η οικογένειά του.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι οι πατέρες έμεναν μακριά από τις συζύγους και τα παιδιά τους, ενώ τους επιτρεπόταν να συναντιούνται για λίγο μια φορά κάθε 1-2 βδομάδες, φυσικά αφότου είχαν ολοκληρώσει τις διάφορες εργασίες τους.

Οι κοιτώνες στους οποίους ζούσαν οι σκλάβοι στο Mount Vernon​

Διάσπαρτα στον χώρο του Mount Vernon βρίσκονταν τα σπίτια αλλά και οι χώροι εργασίας των εργατών οι οποίοι είχαν αποκτήσει κάποια εξειδίκευση. Μεταξύ άλλων, υπήρχε το σιδηρουργείο, το υφαντουργείο κλπ.

Το σιδηρουργείο (πάνω) και το υφαντουργείο (κάτω)​

Ξεκάθαρα και τα σπίτια στα οποία διέμεναν οι εξειδικευμένοι εργάτες ήταν πολύ καλύτερα από τους κοιτώνες των δούλων.

Το σπίτι του επόπτη της έπαυλης (πάνω), του κηπουρού (μέση) και του γραφέα (κάτω)​

Ανάμεσα στα σπίτια του προσωπικού, υπάρχουν δύο κήποι (Upper και Lower Gardens), οι οποίοι περιλαμβάνουν φυτά τα οποία φυτεύτηκαν την εποχή του Washington.

Δύο από τους κήπους του Mount Vernon​

Μεταξύ των Upper και Lower Gardens, και μπροστά από την κεντρική έπαυλη, βρίσκεται ο κεντρικός κήπος (Bowling Green Garden).

Ο μεγάλος Bowling Green Garden, μπροστά από το κεντρικό κτήριο της έπαυλης​

Από εδώ ξεκινά η ουρά για να μπει κανείς στην κεντρική έπαυλή. Η ξενάγηση διαρκεί περίπου 20 λεπτά, και μπορείς είτε να περιμένεις στην ουρά είτε να επιλέξεις κάποια ώρα στο γκισέ που αγοράζεις τα εισιτήρια και να μπεις με το γκρουπ την επιθυμητή ώρα. Ενώ περιμέναμε στην ουρά, άρχισε να ψιχαλίζει, αλλά όμως δεν κράτησε για πολύ.

Το κτήριο της κεντρικής έπαυλης του Mount Vernon​

Μετά από λίγο ήρθε και η σειρά μας να μπούμε στην έπαυλη για την ξενάγηση. Το ισόγειο ήταν ψηλοτάβανο, με πολλά δωμάτια (δεξιώσεων, μελέτης κλπ). Υπήρχαν πολλοί πίνακες, καθρέφτες, τζάκια και τα ταβάνια ήταν ανάγλυφα.

Στο ισόγειο βρίσκεται η τραπεζαρία και οι διάφοροι χώροι υποδοχής​

Στον πάνω όροφο υπήρχαν κυρίως υπνοδωμάτια, τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους με ιδιαίτερα στενούς διαδρόμους. Θυμάμαι, ίσα ίσα χωρούσε να περάσει ένα άτομο: αν ερχόταν και κάποιος άλλος προς τα εσένα, κάποιος έπρεπε να κάνει πίσω.

Στον πρώτο όροφο βρίσκονται τα υπνοδωμάτια της οικογένειας και χώροι φιλοξενίας​

Στην έπαυλη υπήρχε και ξεχωριστό δωμάτιο μελέτης, με βιβλιοθήκη και το γραφείο του Washington. Στο γραφείο, μου φάνηκε πολύ αστεία η τροποποίηση που είχε κάνει στην καρέκλα ο Washington: μέσω της κίνησης του ποδιού, να ταλαντώνεται ένα ξύλο πάνω από το κεφάλι του, ώστε να διώχνει τις μύγες!

Η βιβλιοθήκη (πάνω) και το γραφείο (κάτω) του Washington​

Τελειώνοντας την ξενάγηση, καθίσαμε λίγο για να χαζέψουμε την θέα στον ποταμό Potomac.

Το πίσω μέρος της έπαυλης (πάνω) και η θέα προς τον Potomac (κάτω)​

Φεύγοντας από την κεντρική έπαυλη, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την αποβάθρα, απ’όπου έρχονται τα πλοιάρια από την Ουάσινγκτον. Από την ίδια αποβάθρα ξεκινούν και άλλα, που πραγματοποιούν κρουαζιέρες 45 λεπτών στον Potomac.

Σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής, θα σταματούσαμε στους δύο τάφους του Washington. Ο πρώτος, αρχικός τάφος, ήταν αυτός στον οποίο ενταφιάσθηκε ο Washington, όταν πέθανε στις 14/12/1799.

Το κτίσμα του αρχικού τάφου του Washington (1799-1831)​

Παρότι ο ίδιος ο Washington στη διαθήκη του είχε ζητήσει την κατασκευή στο Mount Vernon ενός νέου οικογενειακού τάφου, μέχρι το 1831 ο τάφος αυτός δεν είχε κατασκευαστεί. Οι εργασίες ξεκίνησαν εκείνη τη χρονιά, με αφορμή τη βεβήλωση του αρχικού τάφου από έναν υπάλληλο του Mount Vernon, ο οποίος είχε πρόσφατα απολυθεί.

Ο νέος τάφος, στον οποίο βρίσκεται μέχρι και σήμερα η σαρκοφάγος του George Washington, βρίσκεται λίγο πιο κάτω. Δίπλα από τη σαρκοφάγο του George, βρίσκεται αυτή της συζύγου του, Martha, ενώ στο εσωτερικό του κτίσματος βρίσκονται τα οστά και άλλων μελών της οικογένειας.

Ο τωρινός τάφος (πάνω) και η σαρκοφάγος (κάτω) του Washington​

Λίγο πριν φτάσουμε στο ποτάμι, υπήρχε μια περιοχή στην οποία πρόσφατα είχαν ανακαλυφθεί ανθρώπινοι σκελετοί, οι οποίοι μάλλον άνηκαν σε σκλάβους που εργάζονταν στο Mount Vernon εκείνη την εποχή. Σε κάποια σημεία οι αρχαιολόγοι είχαν σκάψει, ενώ σε άλλα είχαν οριοθετήσει με σχοινί τους τάφους.

Οι οριοθετημένοι τάφοι των σκλάβων​

Φτάνοντας κάτω στην αποβάθρα, έχει κανείς δύο επιλογές. Η μια είναι να πάει αριστερά και να ξαναγυρίσει στην κεντρική έπαυλη. Η άλλη είναι να πάει δεξιά, προς την Pioneer Farm. Εμείς συνεχίσαμε την βόλτα μας προς την Pioneer Farm.

Η Pioneer Farm σε μετέφερε στον τρόπο ζωής στο κτήμα, όπως ήταν πριν από 200 χρόνια​

Καθώς πλέον είχε περάσει η ώρα, αν και το θέλαμε, δεν προλαβαίναμε να επισκεφθούμε το αποστακτήριο και τον αλευρόμυλο του Mount Vernon. Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε να γυρνάμε προς το κέντρο επισκεπτών. Η διαδρομή από την Pioneer Farm, μέσα από το δάσος, ήταν πολύ όμορφη. Στο τέλος είδαμε, μέσα σε περιφραγμένους χώρους, από γουρουνάκια μέχρι ταύρους.

Το μονοπάτι που ανέβαινε από τη Pioneer Farm πίσω στο κέντρο επισκεπτών του Mount Vernon, ήταν πνιγμένο στο πράσινο

Κοντά στην κορυφή του μονοπατιού, πριν επιστρέψουμε στο κέντρο επισκεπτών, υπήρχαν περιφραγμένοι χώροι με διάφορα ζώα ​

Πριν κλείσει το Mount Vernon προλάβαμε και αγοράσαμε διάφορα αναμνηστικά και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στην Ουάσινγκτον.

Ξεκινώντας για να γυρίσουμε στην Ουάσινγκτον​

Αφότου γυρίσαμε στην πόλη, κατευθυνθήκαμε για μπάρμπεκιου, στο Pentagon City. Επιλέξαμε να καθίσουμε στο Epic Smoke House, για το οποίο είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια. Αν και στις μερίδες δεν είχε πλούσια συνοδευτικά, το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο. Φυσικά, το μαγαζί ήταν φίσκα, με τα τραπέζια όλα γεμάτα. Όμως ήμασταν τυχεροί όταν μπήκαμε, γιατί εκείνη τη στιγμή άδειασαν δύο θέσεις από τον πάγκο, ο οποίος και αυτός ήταν πιασμένος από τη μία άκρη έως την άλλη. Αφού (παρά)γεμίσαμε τα στομάχια μας, ξεκινήσαμε για το σπίτι...


Τη σημερινή μέρα ολοκληρώσαμε τα ιστορικού ενδιαφέροντος αξιοθέατα της Ουάσινγκτον. Με το Mount Vernon ρίξαμε μια ματιά στην προσωπική ζωή του Washington, που μέχρι τώρα τον ξέραμε ως στρατηγό και Πρόεδρο.
Σε διάφορα σημεία του κτήματος υπήρχαν ηθοποιοί με κουστούμια εποχής που επιδείκνυαν στους επισκέπτες διάφορες δραστηριότητες που λάμβαναν χώρα στο Mount Vernon: από τις αγροτικές εργασίες μέχρι το ψάρεμα και τη μαγειρική. Όπως διαπιστώσαμε και σε άλλα μέρη που επισκεφθήκαμε στο ταξίδι αυτό, η τακτική αυτή είναι πολύ συνηθισμένη στις ΗΠΑ.

 

[Nikos1986]

9. Ουάσινγκτον (Μέρος 4)

Ημέρα 5: National Air And Space Museum & Grant Memorial & Καπιτώλιο & Ανώτατο Δικαστήριο

Αύριο, Δευτέρα 14/10, θα ήταν η Μέρα του Κολόμβου, που είναι εθνική γιορτή στις ΗΠΑ. Παρότι ο Κολόμβος αποβιβάστηκε στις 12/10/1492, πιθανότατα στο Σαν Σαλβαντόρ στις Μπαχάμες, η γιορτή έχει γίνει κινητή (δεύτερη Δευτέρα του Οκτωβρίου) από το 1971, ώστε να συμπίπτει με τις Ευχαριστίες στο γειτονικό Καναδά.

Σήμερα σκεφτόμασταν αρχικά να επισκεπτόμασταν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στο Mall. Έτσι, μετά το πρωινό πήραμε το μετρό για να κατεβούμε στο κέντρο.
Έξω από όλα τα Smithsonians γινόταν ο χαμός στον κόσμο. Φαινόταν λες και όλοι οι επισκέπτες της Ουάσινγκτον είχαν διαλέξει σήμερα να πάνε σε κάποιο από τα μουσεία. Ειδικά στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, αλλά και στο Μουσείο Αμερικάνικης Ιστορίας, γινόταν το αδιαχώρητο, με τον κόσμο να κάνει μεγάλη ουρά στο πεζοδρόμιο.

Έτσι, μιας και στο Air and Space Museum φαινόταν να έχει λιγότερο κόσμο, είπαμε να δούμε αυτό. Κούνια που μας κούναγε όμως. Η ουρά, που φαινόταν να τελειώνει σε κάτι σκαλωσιές που υπήρχαν δίπλα από το κτήριο, απλά συνέχιζε από πίσω τους. Έτσι λοιπόν, καθίσαμε κι εμείς στην ουρά, περιμένοντας να έρθει και η σειρά μας να μπούμε. Τελικά, πρέπει να περιμέναμε γύρω στη μισή ώρα, μπορεί και λίγο παραπάνω.

Το συγκεκριμένο μουσείο, περιλαμβάνει διάφορα εκθέματα από την ιστορία της αεροδιαστημικής των ΗΠΑ, ενώ έχει και κάποια και από άλλες χώρες. Επίσης, ένα μεγάλο μέρος του μουσείου ήταν υπό ανακαίνιση, οπότε σίγουρα στη συλλογή του μουσείου είναι και άλλα εκθέματα τα οποία δεν θα βλέπαμε σήμερα.

Με το που μπαίνει κανείς, βλέπει κάποια από τα σημαντικότερα εκθέματα. Μεταξύ άλλων, ένα ομοίωμα της σεληνακάτου Eagle του Apollo 11, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τη NASA για δοκιμές πριν την αποστολή που έστειλε τον άνθρωπο στο Φεγγάρι.

Ένα ομοίωμα της LM-2, που αποτέλεσε τη βάση για τις Σεληνακάτους που χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα Apollo​

Επίσης, υπήρχε η κάψουλα του Gemini 4. Ένα από τα ιστορικά επιτεύγματα αυτής της αποστολής, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1965, ήταν ο πρώτος διαστημικός περίπατος για τους Αμερικάνους από τον αστροναύτη Ed White (ο Σοβιετικός Alexei Leonov είχε πραγματοποιήσει τον πρώτο διαστημικό περίπατο μόλις 3 μήνες πριν).

Η κάψουλα της αποστολής Gemini 4​

Μια κάψουλα που αποτέλεσε επίσης ορόσημο, ήταν η Friendship 7, μέρος του προγράμματος Mercury (προηγήθηκε χρονικά του Gemini και φυσικά του Apollo). Σκοπός της συγκεκριμένης αποστολής, ήταν η πρώτη επανδρωμένη περιφορά της Γης για τους Αμερικανούς (και πάλι οι Σοβιετικοί τους είχαν προλάβει, με τον Yuri Gagarin στις 12/4/1961). Ο τυχερός αστροναύτης που επιλέχθηκε, ήταν ο John Glenn, που το 1998 σε ηλικία 77 ετών θα γινόταν ο γηραιότερος άνθρωπος που έχει πετάξει στο διάστημα. Στις 20/2/1962 και μέσα σε 5 ώρες, η Friendship 7 με τον Glenn, εκτοξεύθηκε από το Κανάβεραλ, πραγματοποίησε 3 περιφορές γύρω από τη Γη, και προσθαλασσώθηκε 300 km ανατολικά από τα Τερκς & Κέικος.

Η Friendship 7, με την οποία ο John Glenn έγινε ο πρώτος Αμερικάνος που πραγματοποίησε πλήρη περιφορά της Γης​

Ακόμα υπήρχε και το μοντέλο ενός οχήματος, για την εξερεύνηση της επιφάνειας του Άρη.

Το μοντέλο ενός μη επανδρωμένου οχήματος για την εξερεύνηση του Άρη​

Πάνω από τα κεφάλια μας κρέμονταν και άλλα σημαντικά εκθέματα. Μεταξύ αυτών, ένα ομοίωμα του Sputnik 1, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου που εκτοξεύθηκε από τους Σοβιετικούς στις 4/10/1957. Ο δορυφόρος αυτός λειτούργησε περίπου για 3 βδομάδες και τελικά συνετρίβη στη Γη στις 4/1/1958, αφότου τελείωσαν τα καύσιμα.

Ομοίωμα του Sputnik 1, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου, που εκτοξεύθηκε από τη Σοβιετική Ένωση​

Ένα ακόμα αεροπλάνο - ορόσημο, ήταν το Bell X-1. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο, με πιλότο τον Charles Yeager, ήταν το πρώτο που έσπασε επίσημα το φράγμα του ήχου. Η συγκεκριμένη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 14/10/1947, πάνω από την έρημο Μοχάβε (παρ’όλ’αυτά, είναι πολύ πιθανό ο George Welch να ήταν ο πρώτος που πέταξε υπερηχητικά με ένα Sabre XP-86 δύο βδομάδες πριν). Το X1 απογειώθηκε με τη βοήθεια ενός βομβαρδιστικού B-52 (για εξοικονόμηση καυσίμων στην φάση της απογείωσης), και ελευθερώθηκε σε υψόμετρο 7 km. Αφότου ανέβηκε στα 13 km, κατάφερε να φτάσει τα 1.127 km/h, δηλαδή 1,06 Mach στο υψόμετρο αυτό.

Το Bell X-1, με το οποίο ο Charles Yeager έσπασε επίσημα το φράγμα του ήχου στις 14/10/1947​

Ένα άλλο αεροπλάνο που κρεμόταν από την οροφή, ήταν το Spirit of St. Louis. Με το συγκεκριμένο αεροπλάνο, ο Charles Lindbergh έγινε ο πρώτος άνθρωπος που διέσχισε non-stop μόνος του τον Ατλαντικό. Ο Lindbergh είχε απογειωθεί από ένα παλιό αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης(Roosevelt Field στο Λονγκ Άιλαντ) με προορισμό το Λε Μπουρζέ του Παρισιού, στις 20-21/5/1927, με την πτήση να διαρκεί 33,5 ώρες. Πριν τον Lindbergh, οι πρώτοι που είχαν διασχίσει (non-stop) μαζί τον Ατλαντικό ήταν οι John Alcock και Arthur Brown, τον Ιούνιο του 1919.

Το Spirit of St. Louis​

Δύο βαλλιστικοί πύραυλοι που υπήρχαν στο μουσείο, ήταν οι Γερμανικοί V1 και V2. Οι V1 ήταν πύραυλοι που χρησιμοποιήθηκαν από τους Γερμανούς αμέσως μετά από την απόβαση στη Νορμανδία για να χτυπήσουν την Αγγλία. Οι πύραυλοι αυτοί είχαν περίεργο σχήμα: έμοιαζαν κάπως περισσότερο με αεροπλάνα και εκτοξεύονταν αφού ανέπτυσσαν ταχύτητα πάνω σε ειδικές ράμπες εκτόξευσης υπό κλίση. Από την άλλη, οι V2 ήταν πιο μεγάλοι, με σχήμα "κλασικού" πυραύλου. Ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται τον Σεπτέμβριο του 1944, κυρίως εναντίον της Αγγλίας και των συμμάχων που πολεμούσαν στο Βέλγιο. Ο πύραυλος V2 που υπήρχε στο μουσείο είχε ξανασυναρμολογηθεί από κομμάτια που είχαν πέσει στα χέρια των Αμερικάνων.

Οι πύραυλοι V1 (πάνω) και V2 (κάτω), που χρησιμοποιήθηκαν από τους ναζί στον Β'ΠΠ​

Ακόμα είδαμε διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, τόσο των ΗΠΑ όσο και της Σοβιετικής Ένωσης.

Παροπλισμένοι βαλλιστικοί πύραυλοι από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση​

Η επόμενη αίθουσα, ήταν αφιερωμένη εξ’ολοκλήρου στο διάστημα. Υπήρχε ένα ομοίωμα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, καθώς και του διαστημικού εργαστηρίου Skylab. Ακόμα είδαμε τη σύνδεση του Αμερικάνικου Apollo με τον Σοβιετικό Soyuz, που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 1975, και σηματοδότησε την αρχή της διαστημικής συνεργασίας ΗΠΑ - Σοβιετικής Ένωσης.

Ομοίωμα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble (πάνω), καθώς και του module (κάτω) για την ένωση στο διάστημα των Αμερικάνικων και Σοβιετικών διαστημοπλοίων​

Ένα άλλο έκθεμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση, ήταν μία προστατευτική λαμαρίνα του διεθνούς διαστημικού σταθμού. Με μια πρώτη ματιά, αναρωτιέσαι αν έπεσε πιστολίδι εκεί πάνω...

Ένα πραγματικό κομμάτι της προστατευτικής λαμαρίνας του ISS​

Και όμως όχι. Οι τρύπες οφείλονται σε "διαστημικά σκουπίδια", τα οποία κινούμενα πιο γρήγορα από σφαίρες διαπέρασαν τη λαμαρίνα.


Και η επόμενη αίθουσα ήταν αφιερωμένη στο διάστημα, κυρίως στο (αποσυρμένο πλέον) Διαστημικό Λεωφορείο και στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Μοντέλα του Διαστημικού Λεωφορείου (πάνω) και του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (κάτω)​

Επίσης υπήρχαν εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχεδιαγράμματα για το πώς γίνεται η διαδικασία της εκτόξευσης, τι ρόλο παίζουν οι δύο εξωτερικοί προωθητήρες, και τα εξωφρενικά ποσά ώσης που παράγουν κατά τα μόλις δύο λεπτά της λειτουργίας τους.

Μερικά από τα εντυπωσιακά νούμερα για το Διαστημικό Λεωφορείο​

Υπήρχαν ακόμα ως εκθέματα μονωτικά πλακίδια, τα οποία περιβάλλουν το Διαστημικό Λεωφορείο για να το προστατέψουν από τις υψηλές θερμοκρασίες κατά την επιστροφή στη Γη (οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα ξεπερνούν τους 1600 βαθμούς, ενώ το αλουμινένιο περίβλημα λιώνει ήδη από τους 650).

Μονωτικά υλικά που χρησιμοποιούνται για την προστασία του Διαστημικού Λεωφορείου από τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται κατά την επιστροφή του στη Γη​

Με αφορμή τα μονωτικά πλακίδια, γινόταν αναφορά στην καταστροφή του Columbia (1/2/2003), όπου ένα τέτοιο πλακίδιο, που είχε χτυπηθεί κατά την εκτόξευση, οδήγησε στην υπερθέρμανση του αριστερού φτερού του Διαστημικού Λεωφορείου και τελικά στην καταστροφή.

Ακόμα, με αφορμή τα O-rings που συνδέουν τους εξωτερικούς προωθητήρες με την κεντρική πορτοκαλί δεξαμενή καυσίμων, περιγραφόταν η καταστροφή του Challenger (28/1/1986), όπου ένας τέτοιος συνδετήρας έσπασε λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούσαν στο Κανάβεραλ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αποκόλληση του προωθητήρα και στη συνέχεια την καταστροφή του Διαστημικού Λεωφορείου.

Το μαύρο λάστιχο, στο πάνω μέρος της φωτογραφίας, είναι το O-Ring​

Μια άλλη αίθουσα του μουσείου, ήταν αφιερωμένη στην πλοήγηση. Με αφορμή το GPS που χρησιμοποιούμε όλοι σήμερα, υπήρχε η πρώτη εμπορικά διαθέσιμη συσκευή, από την Magellan.

Το πρώτο εμπορικά διαθέσιμο GPS, από τη Magellan​

Υπήρχαν και ατομικά ρολόγια, που είναι πιο εξελιγμένη συσκευή σήμερα για την ακριβή μέτρηση του χρόνου (η ακριβής μέτρηση του χρόνου είναι η καρδιά της λειτουργίας του GPS).

Τα ατομικά ρολόγια αποτελούν τον πιο ακριβή μηχανισμό μέτρησης του χρόνου​

Τα σημαντικότερα εκθέματα το μουσείο μας τα επιφύλασσε στο τέλος. Το πρώτο ήταν το Wright Flyer, με το οποίο ο Wilbur Wright πέταξε για πρώτη φορά στις 14/12/1903. Εκείνη τη μέρα, ο Wilbur κατάφερε να πετάξει, αν και όχι ελεγχόμενα, μόλις για 3,5 δευτερόλεπτα, από τον λόφο Kill Devils της Βόρειας Καρολίνας. Μετά από κάποιες αναγκαίες επισκευές, στις 17/12, το Wright Flyer ήταν πάλι έτοιμο. Στην αρχή, ο αδερφός του Wilbur, ο Orville, κατάφερε να πετάξει ελεγχόμενα για 12 δευτερόλεπτα, διανύοντας απόσταση σχεδόν 40 μέτρων. Ύστερα και από άλλες δοκιμές, στην τελευταία επιτυχημένη πτήση εκείνη τη μέρα, το Wright Flyer με πιλότο τον Wilbur, κατάφερε να πετάξει σχεδόν 260 μέτρα και να μείνει στον αέρα για 59 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Μια πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή αυτών των πρώτων προσπαθειών, από τον ίδιο τον ίδιο τον Orville Wright, περιλαμβάνεται στο "Aircraft Year Book" του 1919.

Δίπλα από το ανακατασκευασμένο Wright Flyer, υπήρχε ο ραγισμένος ξύλινος έλικας που χρησιμοποίησαν οι Wright εκείνη τη μέρα. Το Wright Flyer έπεσε, κατά την προσπάθεια των αδερφών να πετάξουν τα 6 km μέχρι το γειτονικό χωριό, προκειμένου να για να επισκευάσουν κάποιες ζημιές στο Wright Flyer.

Το Wright Flyer, με το οποίο ο Wilbur πραγματοποίησε την ιστορική πτήση του, πριν από σχεδόν 120 χρόνια

Ο σπασμένος έλικας του Wright Flyer​

Το άλλο σημαντικότερο έκθεμα του μουσείου, ήταν η διαστημική στολή που φορούσε ο Neil Armstrong κατά την επική προσσελήνωση στις 20-21/7/1969. Μαζί του στη σεληνάκατο Eagle, βρισκόταν και ο Edwin Aldrin, ενώ και οι δύο περπάτησαν για πάνω από 2 ώρες στην επιφάνεια της Σελήνης. Ο τρίτος αστροναύτης της αποστολής Apollo 11, ήταν ο Michael Collins. Ο Collins παρέμενε στην κάψουλα Columbia, η οποία συνέχισε να περιφέρεται γύρω από τη Σελήνη για 21 συνολικά ώρες, πριν επιστρέψουν σε αυτόν οι Armstrong και Aldrin με την Eagle και ξεκινήσουν το ταξίδι της επιστροφής πίσω στην Γη. Και η κάψουλα Columbia αποτελεί έκθεμα του μουσείου, όμως είχε αφαιρεθεί κατά την ανακαίνιση που γινόταν την περίοδο που πήγαμε.

Η διαστημική στολή του Neil Armstrong, με την οποία πραγματοποίησε τον ιστορικό περίπατο στη Σελήνη​

Από το Air and Space Museum έφυγα πολύ εντυπωσιασμένος. Είδαμε πάρα πολλά εκθέματα - ορόσημα και της αεροπλοΐας αλλά και του διαστήματος. Θα προσπαθούσαμε να επισκεφθούμε και το αδερφάκι του, το Steven F. Udvar-Hazy Center, αργότερα σε αυτές τις διακοπές. Και τα δύο μουσεία σίγουρα θα καταλήξουν υψηλά στις προτεραιότητες κάποιου που είτε απλά έχει τρέλα με τα αεροπλάνα είτε συνεχίζει να τον εξιτάρει η εξερεύνηση του διαστήματος.


Βγαίνοντας από το μουσείο, διαπιστώσαμε ότι είχε βγάλει παγωμένο αέρα στο (ανοιχτό από παντού) Mall. Έτσι, δεν καθίσαμε για φαγητό στα χοτ-ντογκ-άδικα που είχαμε κάτσει τις άλλες φορές, αλλά κατευθυνθήκαμε σε κάποια McDonalds που είχε λίγο πάνω από τον Λευκό Οίκο.

Για το υπόλοιπο της μέρας, είπαμε να κατεβούμε πάλι στο Mall, και αυτή τη φορά να κατευθυνθούμε ανατολικά, προς το Καπιτώλιο. Το είχαμε δει από μακριά τις πρώτες μέρες που γυρνούσαμε στο Mall, σήμερα θα το βλέπαμε και από κοντά. Αν και το κρύο παρέμενε, τουλάχιστον είχε σταματήσει ο αέρας.


Μπροστά από το Καλιτώλιο, βρίσκεται το μνημείο του Grant. Το μνημείο αυτό, τιμά τον Ulysses Grant, ο οποίος με το βαθμό του αντιστράτηγου υπήρξε διοικητής του στρατού των Βορείων κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Grant διετέλεσε δύο φορές Πρόεδρος (1869-1877). Υπήρξε υποστηρικτής των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών και κατά τη διάρκεια της θητείας του πολέμησε την Ku Klux Klan, που είχε πρόσφατα σχηματιστεί μετά τη λήξη του εμφυλίου (1865).

Το μνημείο του Grant, αποτελείται από 3 κύρια μπρούτζινα αγάλματα. Το μεσαίο, ακριβώς μπροστά από το Καπιτώλιο, απεικονίζει τον ίδιο τον Grant, έφιππο. Ο Grant φαίνεται να κοιτάζει δυτικά, προς το μνημείο του Lincoln, που επίσης έχει ταυτιστεί με τον εμφύλιο. Τριγύρω από το άγαλμα του Grant, υπάρχουν τα αγάλματα 4 λιονταριών.

Το άγαλμα του αντιστράτηγου Grant, μπροστά από το Καπιτώλιο​

Τα άλλα δύο αγάλματα, αριστερά και δεξιά από αυτό του Grant, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά. Και τα δύο εκφράζουν τις κακουχίες του πολέμου: το ένα είναι αφιερωμένο στο ιππικό και το άλλο στο πυροβολικό. Αν και δεν είμαι φαν της γλυπτικής, είχα μείνει έκθαμβος από την δουλειά που είχε γίνει κυρίως στους μύες των αλόγων και στα δύο αγάλματα. Το μεν πρώτο δείχνει την εφόρμηση του ιππικού, ενώ ταυτόχρονα ποδοπατιούνται άνθρωποι και άλογα. Το δε δεύτερο, δείχνει τα άλογα που προσπαθούν να σύρουν πάνω από λάσπες ένα κανόνι. Είναι άξιο αναφοράς, ότι ο γλύπτης Henry Merwin Shrady δούλεψε σχεδόν για 20 χρόνια πάνω στην κατασκευή του μνημείου, ενώ πέθανε λίγο πριν την ολοκλήρωσή του το 1922.

Τα ιδιαίτερα εντυπωσιακά αγάλματα, αφιερωμένα στο ιππικό (πάνω) και πυροβολικό (κάτω)​

Παρότι το τεράστιο Καπιτώλιο βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας, καθίσαμε κάμποση ώρα θαυμάζοντας το μνημείο του Grant, εντυπωσιασμένοι από την λεπτομέρεια στη δουλειά που είχε γίνει κατά την κατασκευή του.

Στο Καπιτώλιο στεγάζονται τα δύο νομοθετικά σώματα της χώρας: η Βουλή των Αντιπροσώπων (House of Representatives) και η Γερουσία (Senate), που μαζί αποτελούν το Κογκρέσο (Congress). Το κτήριο, νεοκλασικού ρυθμού, ξεκίνησε να κατασκευάζεται επί προεδρίας Washington. Παρότι πυρπολήθηκε από τους Βρετανούς στον πόλεμο του 1812, όπως και ο Λευκός Οίκος, ξαναχτίστηκε λίγα χρόνια μετά.

Το κτήριο του Καπιτωλίου, κατά μια έννοια ορίζει το κέντρο της πρωτεύουσας. Παρότι δεν βρίσκεται (γεωγραφικά τουλάχιστον) στο κέντρο της έκτασης που έχει εκχωρηθεί στη District of Columbia, καθορίζει τα ονόματα στους δρόμους της πόλης. Έτσι, για παράδειγμα δρόμοι που βρίσκονται στα βορειοανατολικά του Καπιτωλίου, έχουν το επίθεμα NE (NorthEast), άσχετα με τον προσανατολισμό τους ή ενδεχομένως τη μονοδρόμησή τους.

Το κτήριο του Καπιτωλίου, που αποτελεί σημείο αναφοράς για την ονομασία των δρόμων της πόλης​

Κάποια στιγμή, ενώ καθόμασταν μαζί με τον κόσμο στο πάρκο και παρατηρούσαμε το Καπιτώλιο, προσέξαμε στην κορυφή του θόλου το Άγαλμα της Ελευθερίας (πώς μεταφράζεις τώρα το "Statue of Freedom" ), το οποίο μας είχε γυρισμένη την πλάτη. Έτσι συνειδητοποιήσαμε πως αυτή η πλευρά του Καπιτωλίου, στην οποία ήταν μαζεμένος και όλος ο κόσμος, ήταν η πίσω. Έτσι, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το πάρκο γύρω από το Καπιτώλιο, για να δούμε και την μπροστινή πρόσοψη.

Όταν φτάσαμε πάνω, υπήρχαν πολύ λίγα άτομα.

Η πίσω (ή μάλλον η μπροστά) πλευρά του Καπιτωλίου​

Ακόμη και το περιπολικό, έφυγε μετά από λίγο. Δεν ξέρω γιατί όλοι κοίταζαν το κτήριο από την πίσω πλευρά. Μάλλον, όπως κι εμείς, δεν είχαν προσέξει ότι η πολυφωτογραφημένη πρόσοψη του κτηρίου που βλέπει προς το Mall, τελικά είναι η πίσω.
Αφότου καθίσαμε κανένα εικοσάλεπτο θαυμάζοντας με τον λίγο κόσμο το κτήριο και τον πανέμορφο μωβ ουρανό, ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς τον Union Station. Από εκεί θα παίρναμε το μετρό για τον γυρισμό.

Το κτήριο του Ανώτατου Δικαστηρίου ήταν το τελευταίο αξιοθέατο που θα βλέπαμε σήμερα. Βρίσκεται πίσω (ή μάλλον μπροστά...) από το Καπιτώλιο. Στο νεοκλασικό κτήριο, με τους κίονες Κορινθιακού ρυθμού, ξεκίνησαν να εκδικάζονται υποθέσεις το 1935.

Το νεοκλασικό κτήριο, στο οποίο στεγάζεται το Ανώτατο Δικαστήριο (πάνω) και η θέα προς το Καπιτώλιο (κάτω)​

Αφότου πήραμε το μετρό από τον Union Station, κάναμε μια στάση πάνω από τον Λευκό Οίκο για φαγητό και τα ψώνια της ημέρας και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι μας για ύπνο.

Η σημερινή μέρα ήταν πράγματι γεμάτη. Το National Air & Space Museum ήταν ένα από τα μουσεία που ήθελα περισσότερο να επισκεφθώ σε αυτό το ταξίδι. Πέρα από τα ιστορικά εκθέματα της συλλογής του, πολλά από τα εκθέματά του έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, σε μια αίθουσα εξηγείται πολύ παραστατικά ο τρόπος που λειτουργεί μια μηχανή τζετ, πώς γίνεται η εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου και πώς το σχήμα των φτερών εξασφαλίζει την άντωση και παρέχει τη δυνατότητα στον πιλότο να κατευθύνει το αεροπλάνο.
Το μνημείο του Grant ήταν η έκπληξη της ημέρας. Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό όταν σχεδίαζα την επίσκεψη στο Καπιτώλιο, όμως μείναμε να το θαυμάζουμε για την προσοχή στη λεπτομέρεια κατά την κατασκευή του.
Από την άλλη, το Καπιτώλιο, ήταν σαν déjà vu από τις ταινίες που το είχαμε δει. Ήταν έκπληξη όταν διαπιστώσαμε ότι η πίσω πρόσοψη είναι αυτή που βλέπουν όλοι από το Mall. Ακόμη καλύτερα, είχαμε πολύ λίγη παρέα όταν ανεβήκαμε τον Capitol Hill για να θαυμάσουμε την μπροστινή είσοδό του, με φόντο τον υπέροχο ουρανό.

 

[Sassenach77]

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι και εμένα τουλάχιστον η εξιστόρηση του θα μου είναι χρήσιμη στο μέλλον! Αναμένω...

 

[Nikos1986]

Σε ευχαριστώ! Εν τέλει η ίδια η πόλη αποδείχθηκε με αρκετά περισσότερα αξιοθέατα απ'ότι είχα κατά νου όταν ξεκινούσαμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι εκεί. Το ίδιο και το Shenandoah που επισκεφθήκαμε στη συνέχεια.

Στην ενότητα του road trip θα παραθέσω και κάποιες χρηστικές πληροφορίες, αν σκέφτεστε να οδηγήσετε γενικά στις ανατολικές πολιτείες (τι παίζει με το ez pass, τις hov lanes κλπ).

 

[Sassenach77]

Σε ευχαριστώ! Εν τέλει η ίδια η πόλη αποδείχθηκε με αρκετά περισσότερα αξιοθέατα απ'ότι είχα κατά νου όταν ξεκινούσαμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι εκεί. Το ίδιο και το Shenandoah που επισκεφθήκαμε στη συνέχεια.

Στην ενότητα του road trip θα παραθέσω και κάποιες χρηστικές πληροφορίες, αν σκέφτεστε να οδηγήσετε γενικά στις ανατολικές πολιτείες (τι παίζει με το ez pass, τις hov lanes κλπ).

Ανάλογα τι χρόνο θα έχω να διαθέσω, νομίζω οτι θα δυσκολευτώ να διαλέξω τι μουσεία θα δω...τι να πρωτοδώ μάλλον!

Εννοείται οτι θα πιάσω τιμόνι στις ΗΠΑ! Ένα απο τα όνειρα μου είναι να διασχίσω τη Παναμερικάνα (κάνω κάτι όνειρα κι εγώ κάτι ώρες....), αλλά επειδή αυτό είναι πολύ δύσκολο στις παρούσες συνθήκες, λέω όταν πατήσω το πόδι μου στις ΗΠΑ να κάνω μία βδομάδα roadtrip σίγουρα!
Γράφε εσύ να σημειώνω εγώ

 

[Nikos1986]

10. Ουάσινγκτον (Μέρος 5)

Ημέρα 6: Cleveland Park & National Zoological Park & National Cathedral

Έχοντας κατά νου τον κόσμο της προηγούμενης ημέρας, που ήταν η παραμονή της Ημέρας του Κολόμβου, σήμερα είπαμε να φύγουμε από το κέντρο. Έτσι, για να γλιτώσουμε τις ουρές και το συνωστισμό, είπαμε να επισκεφθούμε το ζωολογικό κήπο της πόλης.

Με αφορμή το ζωολογικό κήπο, σκεφτήκαμε να κάνουμε και μια βόλτα στη γραφική γειτονιά Cleveland Park. Στην περιοχή, από τον 19ο αιώνα, υπήρχαν εξοχικές κατοικίες, ενώ ακόμη και σήμερα που η πόλη έχει επεκταθεί, παραμένει ένα όμορφο και ήσυχο προάστιο. Συνολικά περάσαμε γύρω στο δίωρο, κάνοντας βόλτες στους ήσυχους δρόμους και θαυμάζοντας τα σπίτια που θύμιζαν περισσότερο σπίτια κάποιας κωμόπολης.

Μερικές από τις γειτονικές του Cleveland Park​

Με αφορμή και το Halloween που ήταν σε δύο βδομάδες, πολλά σπίτια είχαν διακοσμήσει και τις αυλές τους σε ανάλογο ύφος.

Ο στολισμός εν αναμονή του Halloween​

Μετά τις βόλτες στο Cleveland Park, κατευθυνθήκαμε προς το ζωολογικό κήπο. Το National Zoological Park, είναι τμήμα των Smithsonians. Με δωρεάν είσοδο και απουσία κάποιου ελέγχου, γλιτώσαμε τις ουρές που θα σχηματίζονταν και σήμερα σίγουρα στα μουσεία του Mall.

Ο ζωολογικός κήπος, έκτασης 650 στρεμμάτων, βασίστηκε στα σχέδια του αρχιτέκτονα Frederic Olmsted, ο οποίος έχει σχεδιάσει και το Central Park της Νέας Υόρκης.

Πριν την επίσκεψη, είχα διαβάσει διάφορα posts στο internet που συνιστούσαν η επίσκεψη να ξεκινά από την είσοδο κοντά στο Cleveland Park, από εκεί δηλαδή που θα μπαίναμε κι εμείς. Όντως το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάποιον που επισκέπτεται το πάρκο. Ο ζωολογικός κήπος είναι κατασκευασμένος στη μια πλευρά του Rock Creek, με αποτέλεσμα τα μονοπάτια σε αυτόν να είναι ανηφορικά και κουραστικά για κάποιον που μπαίνει από κάποια από τις εισόδους στα νοτιοανατολικά.

Η βόλτα στον ζωολογικό κήπο ήταν πολύ όμορφη. Είδαμε την τσίτα, την τίγρη και τα λιοντάρια.

Τρία από τα αιλουροειδή του ζωολογικού κήπου: η τσίτα (πάνω) η τίγρη (μέση) και το λιοντάρι (κάτω)​

Είδαμε και τον βίσονα.

Ο βίσονας, ένα είδος που συγγενεύει με το βουβάλι​

Δίπλα στον χώρο με τη λιμνούλα του ελέφαντα, έκανε βόλτες και ένα ελαφάκι.

Ο ελέφαντας (πάνω) και ένα ελαφάκι (κάτω) που έκανε βόλτα​

Η πιο αστεία φωτογραφία που βγάλαμε, ήταν με τον λεμούριο που μας χαιρετούσε.

Δε μπορούσαμε να μην φωτογραφίσουμε τον λεμούριο, που μας κοίταζε επίμονα​

Αφότου το ιγκουάνα απομακρύνθηκε για λίγο από το πράσινο των φύλλων, μπορέσαμε να το διακρίνουμε και να το φωτογραφήσουμε.

Το καμουφλαρισμένο ιγκουάνα​

Είχε και πολλά είδη φιδιών, από κροταλίες, ανακόντα και πύθωνες μέχρι την οχιά.

Η οχιά, με το χαρακτηριστικό δέρμα της με τα σχέδια ΧΧΧΧΧΧ​

Είδαμε και τον κροκόδειλο.

Ο κροκόδειλος​

Ένα από τα πιο παράξενα ζώα, ήταν η χελώνα - αλιγάτορας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χελώνα γλυκού νερού, με τα αρσενικά να φτάνουν τα 80 cm. Πέρα από το ομολογουμένως τρομακτικό τεράστιο στόμα τους, τόσο το κεφάλι όσο και το καβούκι τους έχουν αγκαθωτές προεξοχές.

Η χελώνα-αλιγάτορας με το τρομακτικό στόμα​

Ακόμα, γινόταν ένας μικρός χαμός για τις φωτογραφήσεις με το άγαλμα του τρικεράτωπα.

Το άγαλμα του τρικεράτωπα, αγαπημένο μεταξύ των παιδιών​

Ένα άλλο άγαλμα που υπήρχε στον ζωολογικό κήπο, ήταν αυτό του Smokey Bear.

Ο Smokey Bear που αποτέλεσε τον πυρήνα της καμπάνιας για την ευαισθητοποίηση του κόσμου για τις δασικές πυρκαγιές​

Το αρκουδάκι αυτό αποτέλεσε τον πυρήνα της καμπάνιας που ξεκίνησε στη χώρα πριν από 70 χρόνια, για την ευαισθητοποίηση του κόσμου για τις καταστροφές που προκαλούν οι δασικές πυρκαγιές. Ο Smokey Bear υπήρξε πραγματικά: ήταν ένα μικρό αρκουδάκι, που παρότι υπέστη εγκαύματα στα πόδια, κατάφερε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο και να γλιτώσει από ένα εμπρησμό στο όρος Capitan του New Mexico το 1950.

Καθώς ο ζωολογικός κήπος σε λίγο θα έκλεινε, ξεκινήσαμε να τον ανεβαίνουμε προς το Cleveland Park. Απέναντι από την έξοδο, υπήρχαν διάφορα φαγάδικα, όπου και καθίσαμε λίγο για να τσιμπήσουμε σάντουιτς και να ξεκουραστούμε.


Φεύγοντας από το φαγάδικο, αν και πιθανότατα δεν θα τον προλαβαίναμε ανοικτό, είπαμε να επισκεφθούμε και τον Καθεδρικό Ναό της πόλης. Καθώς ο Καθεδρικός είναι κτισμένος στην κορυφή ενός λόφου, γενικά η διαδρομή προς τα εκεί είναι στο σύνολό της ανηφορική. Όμως, σε όλο το μήκος της, ωραία: φαρδιοί δρόμοι, λίγη κίνηση, όμορφα σπίτια...
Ο Καθεδρικός Ναός, που είναι αφιερωμένος στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, χτιζόταν κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα και ολοκληρώθηκε μόλις το 1990. Με μήκος 160 μέτρα και ύψος 95, είναι από τους μεγαλύτερους Καθεδρικούς στον κόσμο. Ο Ναός υπέστη κάποιες ζημιές από τον σεισμό του 2011, οι οποίες είχαν σχεδόν επιδιορθωθεί όταν πήγαμε.

Ο Καθεδρικός Ναός της Ουάσινγκτον, αφιερωμένους στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο​

Στη νότια πλευρά του Καθεδρικού, υπάρχουν οι Bishop’s Gardens, ένας μικρός κήπος με πλακόστρωτους διαδρόμους και παγκάκια, όπου και καθίσαμε για να ξεκουραστούμε. Πέρα από τους ηλικιωμένους αλλά και νέους (μιας και δίπλα στεγάζεται το κατηχητικό), είδαμε και ένα κουνελάκι!

Οι Bishop’s Gardens (πάνω) και το κουνελάκι που εμφανίστηκε ξαφνικά (κάτω)​

Αφού καθίσαμε κάμποση ώρα στον κήπο, είπαμε να ξεκινήσουμε για να κατέβουμε προς το κέντρο. Μιας και είχε ήδη σουρουπώσει, περιμέναμε για κανένα δεκάλεπτο το λεωφορείο σε μια κοντινή στάση. Αλλά καθώς λεωφορείο δεν ερχόταν, είπαμε να γυρίσουμε με τα πόδια, μιας και πλέον ο δρόμος θα ήταν κατηφορικός. Έτσι, επιστρέψαμε πίσω στον ζωολογικό κήπο και μετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την Connecticut Avenue NW, όχι προς τη στάση του μετρό Cleveland Park, αλλά προς τη Woodley Park. Το αναφέρω αυτό, γιατί αν και το τμήμα αυτό της Connecticut είχα διαβάσει ότι είναι σχετικά κακόφημο, δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα αν και την περπατήσαμε πλέον βράδυ.


Σήμερα κάναμε ένα διάλειμμα από τα μουσεία της πόλης (και γλιτώσαμε και από τη σίγουρη κοσμοσυρροή). Ο ζωολογικός κήπος ήταν μεγάλος και πολύ όμορφος. Ό,τι πρέπει, είτε είσαι μεγάλος είτε ακόμη καλύτερα αν έχεις έρθει στην πόλη με παιδιά. Και στις δύο περιπτώσεις ακούστε τη συμβουλή και κατεβείτε τον από την πλευρά του Cleveland: στο τέλος υπάρχει εσωτερικό λεωφορείο που σε ανεβάζει πάνω, αλλά ρωτήστε κάποιον υπάλληλο για το τελευταίο δρομολόγιο. Εμείς και κάποιοι άλλοι επισκέπτες μείναμε να το περιμένουμε και τελικά ανεβήκαμε πίσω με τα πόδια... Ο Καθεδρικός επίσης είναι ωραίος, αν και την ώρα που πήγαμε είχε κλείσει. Πέρα από το όμορφο εσωτερικό για το οποίο είχα διαβάσει πριν πάμε, έχει και μερικά, ασυνήθιστα για εκκλησία, βιτρό: για παράδειγμα ένα που απεικονίζει την πορεία του Apollo 11 προς το Φεγγάρι.


Ημέρα 7: Theodore Roosevelt Island & Georgetown

Πλέον έμεναν 3 μέρες στην πόλη και σκοπεύαμε να επισκεφθούμε 2+1 μουσεία. Για να μην πηγαίναμε και τις δύο τελευταίες μέρες σε μουσεία, διαλέξαμε να βλέπαμε σήμερα το Steven F. Udvar-Hazy Center. Αυτό αποτελεί παράρτημα του National Air & Space Museum,και στεγάζεται δίπλα στο αεροδρόμιο Dulles. Όμως λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο, ή μάλλον τον σοφέρ...

Λίγο ότι καθυστερήσαμε να ξεκινήσουμε, λίγο το ότι χάσαμε το μετρό για το αεροδρόμιο και στη συνέχεια το λεωφορείο για το μουσείο... Μιας και είχε μεσημεριάσει και για να μην βλέπαμε εν τάχει ένα εξαιρετικό (όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια) μουσείο, είπαμε να ξαναγυρίσουμε πίσω στην πόλη και να επισκεφθούμε το Roosevelt Island. Έτσι, αφού πήραμε στο χέρι φαγητό από τα McDonalds κοντά στη στάση Rosslyn του μετρό, κατευθυνθήκαμε προς το Roosevelt Island.

Το Theodore Roosevelt Island είναι ένα νησάκι στον ποταμό Potomac, στο ύψος του Πολιτιστικού Κέντρου Kennedy. Παρότι ο διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος 66 περνάει πάνω από το νησί μέσω της γέφυρας Roosevelt, το ίδιο το νησί συνδέεται μόνο με τη δυτική όχθη του Potomac, απλά μέσω μιας πεζογέφυρας. Έτσι, στο νησί, θα συναντήσετε μόνο πεζούς.

Αφού καθίσαμε στα παγκάκια πριν την πεζογέφυρα για φαγητό, τη διασχίσαμε για να πάμε στο νησάκι.

Η πεζογέφυρα που συνδέει το Roosevelt Island με το προάστιο Rosslyn​

Στο κέντρο του νησιού, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, υπάρχει μια μικρή πλατεία με το άγαλμα του Theodore Roosevelt. Ο Theodore Roosevelt διετέλεσε Πρόεδρος από το 1901 έως το 1909 και υπήρξε ο "πατέρας" του συστήματος των Εθνικών Πάρκων της χώρας. Το αρχικό, Ινδιάνικο, όνομα του νησιού ήταν Analostan.

Το άγαλμα του Theodore Roosevelt στο κέντρικό ξέφωτο του Roosevelt Island​

Από αυτό το σημείο χαζέψαμε για λίγο τα αεροπλάνα που ετοιμάζονταν για προσγείωση στο αεροδρόμιο Reagan, που βρίσκεται πολύ κοντά.

Το κεντρικό ξέφωτο του Roosevelt Island είναι ιδανικό για να χαζεύεις τα αεροπλάνα που ετοιμάζονται για προσγείωση στο διπλανό αεροδρόμιο Reagan​

Στο νησί υπάρχουν διάφορα μονοπάτια για να θαυμάσεις τη χλωρίδα και την πανίδα. Περπατήσαμε σε κάμποσα από αυτά, με το βόρειο τμήμα του νησιού να μου αρέσει περισσότερο. Το νότιο τμήμα ήταν περισσότερο ελώδες.

Φωτογραφίες από τα μονοπάτια που διέσχιζαν κατά μήκος και πλάτος το Roosevelt Island​

Από το Swamp Trail είδαμε και ένα ελαφάκι, το οποίο δε φάνηκε να ξαφνιάζεται από την παρουσία μας.

Ακόμη και ελάφι είδαμε στο νησάκι (δεν ξέρω πώς βρέθηκε εκεί)​

Από το βόρειο και το βορειοανατολικό κομμάτι του Swamp Trail υπάρχει ωραία θέα προς το προάστιο Georgetown που βρίσκεται απέναντι.

Η προκυμαία Washington Harbor του Georgetown, όπως φαίνεται από το Roosevelt Island​

Γενικά, το Roosevelt Island είναι ένα ησυχαστήριο. Είναι μια πραγματική απόδραση από την πόλη, και με λίγο κόσμο. Δεν ακούγεται καθόλου η φασαρία της πόλης από το Arlington και την Ουάσινγκτον που το περιβάλλουν. Μόνο στο ξέφωτο που βρίσκεται το άγαλμα του Roosevelt ακούγονται για λίγο οι τουρμπίνες από τα αεροπλάνα που έρχονται για προσγείωση. Το μόνο πρόβλημα ήταν τα κουνούπια, τα οποία όμως περιορίζονταν στο νοτιοανατολικό τμήμα του Swamp Trail.

Αφού επιστρέψαμε για ξεκούραση στο ξέφωτο με το άγαλμα του Roosevelt, ξεκινήσαμε για να περάσουμε το υπόλοιπο της μέρας μας στο Georgetown. Από τη γέφυρα Key, που έχει ξεχωριστή λωρίδα για τους πεζούς, θαυμάσαμε το Roosevelt Island. Το κυκλικό κτήριο που φαίνεται στο βάθος αριστερά της δεύτερης φωτογραφίας, κάτω από το μνημείο του Washington, είναι το συγκρότημα Watergate, στο οποίο έλαβε χώρα η γνωστή διάρρηξη στις 17/6/1972.

Η Key Bridge (πάνω) και η θέα προς το Roosevelt Island από τη γέφυρα (κάτω)​

Αν και σήμερα αποτελεί προάστιο της Ουάσινγκτον, το Georgetown στην πραγματικότητα προϋπήρχε της πρωτεύουσας των ΗΠΑ. Στο Georgetown μέχρι τον 19ο αιώνα κατοικούσαν καλλιτέχνες, ενώ μετά τον Β’ΠΠ έγινε προάστιο των πλούσιων οικογενειών της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε με υψηλές προσδοκίες, καθώς η περιοχή φημίζεται για τις όμορφες γειτονιές και την αρχιτεκτονική της.

Μερικοί από τους δρόμους του Georgetown​

Στην M Street, σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Georgetown, βρίσκεται το Old Stone House. Το γραφικό πέτρινο σπίτι, έχοντας χτιστεί το 1765, είναι το παλαιότερο σωζόμενο σπίτι της Ουάσινγκτον.

Το Old Stone House, που είναι το παλαιότερο κτίσμα της Ουάσινγκτον​

Αν και στο Georgetown υπάρχουν όντως αρκετά ωραία σπίτια, ο χαμός που γίνεται στους δρόμους δεν μας άφησε να απολαύσουμε το προάστιο όσο θα θέλαμε. Τόσο στους δύο κεντρικούς δρόμους (Wisconsin Avenue NW και M Street NW) υπήρχε μια κίνηση που θύμιζε το κέντρο σε ημέρα που έχει πορεία. Πριν βγάλουμε την προ-παραπάνω φωτογραφία, στο ίδιο σημείο, μόλις είχαμε βοηθήσει ένα φορτηγό για να μπορέσει να περάσει ίσα-ίσα δίπλα από ένα Mini Cooper που είχε διπλοπαρκάρει...

Έτσι, με ανάμεικτες εντυπώσεις, αποφασίσαμε να μην εξερευνήσουμε άλλο το Georgetown, αλλά να κατέβουμε προς την αποβάθρα, το Washington Harbor. Στη διαδρομή περάσαμε από τον πυροσβεστικό σταθμό, που είχε στολιστεί ευφάνταστα, λόγω του Halloween.

Ο στολισμένος Πυροσβεστικός Σταθμός του προαστίου​

Σε αντίθεση με τους δρόμους του "άνω" Georgetown, η βόλτα στην προκυμαία ήταν πολύ όμορφη. Το όλο κομμάτι που βλέπαμε από το Roosevelt Island είναι πεζοδρομημένο, ενώ υπάρχουν πολλά όμορφα εστιατόρια και καφετέριες.

Η προκυμαία του Georgetown, που βλέπαμε το απογευματάκι από το Roosevelt Island​

Καθίσαμε λίγο σε ένα αμφιθεατράκι που είχε εκεί, από τη μια χαζεύοντας τις πάπιες που έκαναν βόλτες στον Potomac, ενώ από την άλλη θαυμάζαμε ένα ηλιοβασίλεμα που δεν περιμέναμε να δούμε στην Ουάσινγκτον.

Το ηλιοβασίλεμα από το Georgetown​

Καθώς πλέον είχε βραδιάσει, αποφασίσαμε να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια στο Washington Harbor. Αν θυμάμαι καλά, ήταν το Nick’s, όπου και φάγαμε βασιλικό γεύμα.


Το Roosevelt Island που επισκεφθήκαμε (από σπόντα) σήμερα, αποτελεί μια όαση στην πόλη και μια πολύ ωραία βόλτα για ένα απόγευμα. Όπως αποδείχθηκε, η πρόσβαση σε αυτό είναι λίγο tricky αν είσαι πεζός, για να καταφέρεις να διασχίσεις με ασφάλεια τις λεωφόρους και να φτάσεις στην πεζογέφυρα. Αν αποφασίσετε να το επισκεφθείτε με τα πόδια, πάρτε το Mount Vernon Trail από τη διασταύρωση των Lee Highway και North Lynn Street (όπως φαντάζεστε, το Mount Vernon Trail, ύστερα από 25 km καταλήγει στο Mount Vernon που είχαμε επισκεφθεί την 4η ημέρα).

Η διαδρομή με τις διακεκομμένες γραμμές, είναι η πιο βολική και ασφαλής για να διασχίσει κανείς τον George Washington Memorial Parkway (που είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος), ώστε να φτάσει από το σταθμό του μετρό Rosslyn στην πεζογέφυρα του Theodore Roosevelt Island​

Από την άλλη, οι εντυπώσεις μου από το Georgetown ήταν ανάμεικτες. Το "σημειωτόν" στους δρόμους του προαστίου χαλούσε την ατμόσφαιρα. Πιστεύω αν το επισκεφθεί κάποιος για παράδειγμα Σαββατοκύριακο αντί για Τρίτη απόγευμα, θα αποκομίσει θετικότερες εντυπώσεις. Ένα άλλο γραφικό (τουλάχιστον στις περιγραφές που είχα διαβάσει πριν πάμε) σημείο του Georgetown, είναι το μονοπάτι κατά μήκος των καναλιών Chesapeake και Ohio (C&O Canal Trail). Όμως την περίοδο που είχαμε πάει, γίνονταν έργα στην περιοχή και το είχαν κλείσει. Επισκεπτόμενος υπό άλλες συνθήκες το Georgetown, πιστεύω θα μου άρεσε σαν προάστιο και ξαναπηγαίνοντας στην Ουάσινγκτον θα του έδινα μια ακόμα ευκαιρία.

 

[Nikos1986]

11. Ουάσινγκτον (Μέρος 6)

Ημέρα 8: Steven F. Udvar-Hazy Center & Alexandria

This is it. This is the one! Σήμερα θα επισκεπτόμασταν το παράρτημα του National Air & Space Museum στο Dulles, το Steven F. Udvar-Hazy Center.

Έχοντας κάνει σχεδόν όλη τη διαδρομή χθες και έχοντας πάρει το μάθημά μας, σήμερα θα ξεκινούσαμε νωρίς. Έτσι, παρά την ψύχρα και τη βροχή που έπεφτε καρεκλοπόδαρα από το πρωί, ξεκινήσαμε με ζακέτες και ομπρέλες για να πάμε στο δεύτερο μουσείο με αεροπλάνα που θα βλέπαμε σε αυτό το ταξίδι.

Κατά το σχεδιασμό του ταξιδιού, ήμουν σε μεγάλο δίλημμα για το ποιο παράρτημα του National Air & Space Museum να επισκεπτόμασταν; Αυτό του Mall ή αυτό του Dulles; Το καθένα περιείχε πολλά διαφορετικά εκθέματα - ορόσημα της προσπάθειας του ανθρώπου να απελευθερωθεί από τη βαρύτητα της Γης. Τελικά αποφασίσαμε τη σίγουρη λύση, να τα επισκεφθούμε και τα δύο!

Το Steven F. Udvar-Hazy Center αποτελείται από 2 τεράστιες αίθουσες: η μια είναι αφιερωμένη στα αεροπλάνα / ελικόπτερα κλπ και η άλλη στο διάστημα. Με το που μπαίνεις, βλέπεις ένα από τα καμάρια του μουσείου και ένα αεροπλάνο που ανυπομονούσα να δω: το SR-71 της Lockheed.

Το SR-71 ήταν ένας από τους κύριους λόγους που ήθελα να επισκεφθούμε το μουσείο​

Το SR-71 κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ: μεταξύ αυτών και το ρεκόρ ταχύτητας για συμβατικό, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, αεροσκάφος με κινητήρες jet (δηλ. που βασίζονται στο οξυγόνο της ατμόσφαιρας). Επίσημα, η μέγιστη ταχύτητά του είναι τα 3,2 Mach, όμως η πραγματική ταχύτητα που μπορεί να πιάσει παραμένει απόρρητη. Το αεροπλάνο που βλέπαμε είχε πετάξει από το Λος Άντζελες στο Dulles (απόσταση 3.700 km, αντίστοιχη της Αθήνας - Παρισιoύ με επιστροφή) σε 1 ώρα και 4 λεπτά με μέση ταχύτητα 3.420 km/h (3,1 Mach).

Ένα άλλο αγαπημένο αεροσκάφος που αποτελούσε έκθεμα στο μουσείο, ήταν το F-14.

Το F-14, που είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία Top Gun ​

Με αφορμή το F-14, και την γνωστή ταινία Top Gun στην οποία πρωταγωνιστεί, γινόταν αναφορά και στην πραγματική σχολή των πιλότων του πολεμικού ναυτικού.

Ο σμηναγός Wilson, που εξελίχθηκε σε διοικητή της σχολής πιλότων του ΠΝ, ήταν από τους πρώτους που πέταξαν με F-14
​

Επίσης, υπήρχε και η μηχανή του Harrier, του γνωστότερου πολεμικού αεροπλάνου κάθετης απογείωσης / προσγείωσης.

Το Harrier, που συνδέθηκε με τον πόλεμο των Φόκλαντ, αποτελεί το γνωστότερο αεροπλάνο κάθετης απογείωσης / προσγείωσης [πηγή: wikipedia.org]

Η μηχανή του Harrier​

Το μουσείο περιελάμβανε και κάποια πολιτικά αεροσκάφη. Ένα από αυτά ήταν το Concord(e). Πρόκειται για το ένα από τα δύο πολιτικά αεροπλάνα που πετούσε υπερηχητικά, με το άλλο να είναι το βραχύβιο Σοβιετικό Tupolev 144. Είχε ενταχθεί κυρίως στους στόλους των British Airways και Air France, από το 1976 έως το 2003. Το δυστύχημα στο Charles de Gaulle στις 25/7/2000, σήμανε την αρχή του τέλους, άσχετα με το ότι το ίδιο το αεροσκάφος δεν ευθυνόταν για τη συντριβή. Το Κονκόρτ ξεπερνούσε τα 2.100 km/h, δηλαδή πάνω από τη διπλάσια ταχύτητα που πετούν τα υπόλοιπα πολιτικά αεροσκάφη ακόμα και σήμερα.

Το Κονκόρτ, που αποτέλεσε ορόσημο στις πολιτικές πτήσεις​

Ένα άλλο πολιτικό αεροσκάφος, ήταν το Boeing 707. Το αεροπλάνο αυτό πετούσε κυρίως τις δεκαετίες του '60-'80 και ήταν το αεροπλάνο που καθιέρωσε την Boeing στον χώρο των μεγάλων κατασκευαστών πολιτικών αεροσκαφών.

Το 707, που αποτέλεσε το πρώτο εμπορικά επιτυχημένο πολιτικό αεροπλάνο της Boeing​

Το μουσείο είχε και διάφορα πολεμικά αεροπλάνα από τον Β’ΠΠ. Ένα από αυτά είναι ένα Sikorsky JRS-1. Το αεροπλάνο αυτό, είχε τη δυνατότητα απογείωσης και προσγείωσης, τόσο από τη στεριά όσο και από τη θάλασσα. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο βρισκόταν στο Pearl Harbor το πρωί της 7/12/1941, όταν πραγματοποιήθηκε η επίθεση των Ιαπώνων.

Το διάτρητο Sikorsky, το οποίο βρισκόταν στο λιμάνι του Pearl Harbor την ημέρα της επίθεσης των Ιαπώνων​

Υπήρχαν και διάφορα Γερμανικά πολεμικά, εκείνης της εποχής.

Γερμανικά πολεμικά από τον Β’ΠΠ (πάνω και μέση), καθώς και ένα μοντέλο του πυραύλου V1 (κάτω)​

Ένα αεροπλάνο που σημάδεψε τον πόλεμο, ήταν το Boeing B-29, με όνομα Enola Gay. Το αεροπλάνο αυτό, απογειώθηκε από το νησί Tinian στις Βόρειες Μαριάνες τα χαράματα στις 6/8/1945, για να ρίξει την πρώτη ατομική βόμβα 6,5 ώρες μετά στη Χιροσίμα. Το έτερο B-29, με όνομα Bockscar, που έριξε τη δεύτερη ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι στις 9/8/1945, εκτίθεται στο U.S. Air Force Museum στο Dayton του Ohio.

Το Enola Gay, που έριξε την ατομική βόμβα Little Boy στη Χιροσίμα​

Πέρα από τα αεροπλάνα, υπήρχαν και εκθέματα σχετικά με άλλες πτητικές μηχανές. Μεταξύ αυτών τα ζέπελιν. Με αφορμή ένα τμήμα του σκελετού από το Hindenburg, γινόταν η εξιστόρηση της έκρηξης του αερόπλοιου το απόγευμα της 6/5/1937, πάνω από το Lakehurst του New Jersey, κατά τη φάση της προσγείωσης.

Μοντέλο ενός αερόπλοιου (πάνω) και ένα τμήμα από το σκελετό του κατεστραμμένου Hindenburg (κάτω)​

Η δεύτερη αίθουσα του μουσείου, είναι αφιερωμένη στο διάστημα. Κεντρικό έκθεμα είναι το διαστημικό λεωφορείο Discovery, ένα από τα 5 που κατασκευάστηκαν.

Το διαστημικό λεωφορείο Discovery αποτελεί το κεντρικό έκθεμα του hangar που είναι αφιερωμένο στο διάστημα​

Το Discovery ήταν σε χρήση από το 1984 έως το 2011, πετώντας συνολικά 39 φορές. Η γνωστότερη αποστολή του ήταν στις 24/4/1990 όταν μετέφερε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble στο διάστημα. Ακόμα, ήταν το πρώτο διαστημικό λεωφορείο που επισκέφθηκε το διαστημικό σταθμό Mir (1994) αλλά και τον ISS (1999). Ήταν επίσης και αυτό που ξαναξεκίνησε τα διαστημικά ταξίδια, μετά τις καταστροφές των Challenger (1988) και Columbia (2005).

Ακόμα, υπήρχε μια κάψουλα που χρησιμοποιούταν για δοκιμές και για την εκπαίδευση των πληρωμάτων στο πρόγραμμα Apollo.

Η κάψουλα Apollo Boilerplate Command Module, που χρησιμοποιήθηκε για την εκπαίδευση των πληρωμάτων του Apollo​

Ένα άλλο έκθεμα, ήταν η κάψουλα Freedom 7 II, του προγράμματος Mercury.

Η κάψουλα Freedom 7 II, που όμως δεν πρόλαβε να πετάξει στο διάστημα​

Με την κάψουλα αυτή θα εκτοξευόταν στο διάστημα για δεύτερη φορά ο Alan Shepard (ήταν ο πρώτος Αμερικανός που πέταξε στο διάστημα στις 5/5/1961), αλλά το πρόγραμμα Mercury ολοκληρώθηκε ακριβώς πριν τη δεύτερη πτήση του Shepard. Η συγκεκριμένη μονοθέσια κάψουλα δεν ήταν κατάλληλη για το επόμενο πρόγραμμα της NASA, το Gemini, στο οποίο θα πετούσαν δύο αστροναύτες μαζί (έτσι προέκυψε και το όνομα του προγράμματος). Έτσι, η συγκεκριμένη κάψουλα δεν βρέθηκε ποτέ στο διάστημα.

Στην αίθουσα του διαστήματος, υπήρχαν ακόμα και διάφορα μοντέλα πυραύλων, που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς από διάφορες χώρες.

Μοντέλα από διάφορα είδη πυραύλων, που έχουν χρησιμοποιηθεί από τη Αμερικάνικη NASA, την Ευρωπαϊκή ESA και την Ιαπωνική JAXA​

Επιστρέφοντας πίσω στα αεροπλάνα, θαυμάσαμε μερικά ακόμα πολεμικά.

Το F-105D (πάνω) και το F-100D (κάτω)

Το ελικόπτερο Huey (πάνω) και το Χ-35B (κάτω)​

Ακόμα, είδαμε ένα περίεργο αεροπλάνο-ελικόπτερο, το Bell XV-15, καθώς και ένα παραμοτέρ.

Το Bell XV-15 (πάνω) και ένα paramotor με τροχούς (κάτω)​

Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μας και στο δεύτερο παράρτημα του Air and Space Museum της Ουάσινγκτον, σκεφτόμουν την επιλογή μας να τα επισκεφθούμε και τα δύο: ήταν η καλύτερη επιλογή. Παρ’όλ’αυτά, για κάποιον που δεν έχει το χρονικό περιθώριο, θα κάνω μια σύγκριση των δύο.

Το παράρτημα στο Mall, είναι περισσότερο εκπαιδευτικό. Περιλαμβάνει περισσότερες επεξηγήσεις για το πώς λειτουργούν οι μηχανές τζετ, πώς με βάση τη φυσική το φτερό ανυψώνει το αεροπλάνο και πώς καθορίζει την κατεύθυνση που αυτό κινείται, πώς γίνεται η πλοήγηση των αεροπλάνων, από τι αποτελείται το διαστημικό λεωφορείο κλπ. Τα ίδια τα εκθέματα αποτελούν διάφορους σταθμούς στην προσπάθεια του ανθρώπου να ελευθερωθεί από τη βαρύτητα. Το αεροπλάνο των Wright, η πρώτη ρουκέτα του Goddard, οι πύραυλοι V1 και V2, το Bell X-1, η στολή του Armstrong κλπ.

Από την άλλη, το παράρτημα στο Dulles, προκαλεί πραγματικά δέος με τα εκθέματά του: αυτά είναι και το δυνατό του χαρτί. Δεν μπορείς να μην εντυπωσιαστείς με το SR-71, το Κονκόρτ, το F-14 του Top Gun, το Enola Gay. Φυσικά, το διαστημικό λεωφορείο Discovery, είναι ένα μοναδικό έκθεμα. Κυρίως για κάποιον, όπως εμείς, που δεν είχαμε ξαναδεί από κοντά διαστημικό λεωφορείο, αποτελεί από μόνο του λόγο για να επισκεφθεί το μουσείο (από τα υπόλοιπα 2 εναπομείναντα, το μεν Atlantis εκτίθεται στο Kennedy Space Center στη Φλόριντα και το δε Endeavour βρίσκεται στο California Science Center στο Λος Άντζελες).


Στο Steven F. Udvar-Hazy Center κάτσαμε σχεδόν μέχρι να κλείσει. Όταν βγήκαμε έξω, είχε σταματήσει η βροχή και ο ουρανός είχε αρχίσει να ανοίγει. Έτσι, περιμέναμε το λεωφορείο για να γυρίσουμε πίσω στην Ουάσινγκτον, μαζί με τους υπόλοιπους τελευταίους επισκέπτες του μουσείου.


Το βραδάκι εκείνης της μέρας, είχαμε επικοινωνήσει για να βρεθούμε και από κοντά με το μέλος του φόρουμ @Maria L. και τον Δημήτρη. Έτσι, το βράδυ σκεφτήκαμε να επισκεφθούμε την Alexandria. Η πόλη ανήκει διοικητικά στην πολιτεία της Βιρτζίνια. Παρότι, λόγω της συνεχόμενης δόμησης, φαίνεται να αποτελεί απλά ένα προάστιο της Ουάσινγκτον, στην πραγματικότητα η ίδρυσή της προηγήθηκε χρονικά της πρωτεύουσας κατά 50 χρόνια.

Η Μαρία και ο Δημήτρης μας ξενάγησαν στην πόλη, η οποία έχει και μια πολύ όμορφη προκυμαία στον Potomac (συνδέεται με την Ουάσινγκτον με εκδρομικά πλοία), ενώ δίπλα στο ποτάμι υπάρχουν πολλά όμορφα εστιατόρια και pubs. Τελικά καθίσαμε σε μια Irish Pub για να τσιμπήσουμε και να πιούμε για το βράδυ. Η πόλη, που έχει συνδεθεί με τον στρατηγό Lee των Νοτίων, μας άρεσε πολύ. Αν και την επισκεφθήκαμε βράδυ, με τη βόλτα που κάναμε εκεί θαυμάσαμε πολλά από τα όμορφα κτήρια του 18ου και 19ου αιώνα και τους πεζοδρομημένους δρόμους της.


Η σημερινή μέρα ήταν από τις πιο ξεχωριστές στην Ουάσινγκτον. Το Steven F. Udvar-Hazy Center αποτελεί σίγουρα ένα must για όποιον επισκέπτη της πόλης έχει πάθος με τα αεροπλάνα ή το διάστημα, κυρίως αν δεν έχει επισκεφθεί π.χ. το κέντρο Kennedy. Η θέα του διαστημικού λεωφορείου αποτελεί μια εικόνα που σίγουρα θα τη θυμάμαι για πάντα. Όπως και το SR-71, που είναι το πρώτο έκθεμα που βλέπεις μπαίνοντας: πρέπει να καθόμουν κανένα δεκάλεπτο στον διάδρομο που είχε από πάνω και να το κοιτάζω έκθαμβος. Το ίδιο και το F-14, ως φαν του Τομ Κρουζ.

Και η Alexandria μας άρεσε πολύ. Η απόφαση για την επίσκεψη εκεί πάρθηκε αυθόρμητα εκείνη τη μέρα. Και πάλι, μέσα από την ιστορία, ο αδερφός μου κι εγώ θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη Μαρία και τον Δημήτρη για την ξενάγηση στην πόλη και για την πολύ όμορφη επιλογή για το δείπνο. Ελπίζουμε να είστε καλά και να τα πούμε πάλι και από κοντά!

 

[psilos3]

Καταπληκτικό αυτό το τελευταίο κεφάλαιο με την επίσκεψη στο μουσείο, κυρίως για τα επιβατικά αλλά και τα διαστημικά σκάφη.
Να υποθέσω ότι δεν υπήρχε δυνατότητα για να δεις το εσωτερικό από κάποιο σκάφος, έτσι;

 

[Nikos1986]

Στα αεροπλάνα (και στο Discovery) δεν μπορούσες να δεις το εσωτερικό. Απλά υπήρχαν φωτογραφίες του εσωτερικού στα επεξηγηματικά monitors και στις ταμπέλες με τις πληροφορίες για το κάθε έκθεμα.

Είχα μια μικρή ελπίδα ότι ίσως θα μπορούσες να μπεις μέσα σε κάποια. Προφανώς όχι στα πολεμικά αλλά ίσως σε κάποια πολιτικά. Για παράδειγμα, στο μουσείο Aeroscopia της Τουλούζης μπορούσες να μπεις στο ένα από τα δύο Κονκόρτ που έχουν, ή και να δεις το τ-ε-ρ-ά-σ-τ-ι-ο εσωτερικό του Super Guppy, τον πρόδρομο του Beluga που χρησιμοποιεί σήμερα η Airbus.

Οι φωτογραφίες παρακάτω είναι από το ένα Κονκόρτ του Aeroscopia, που ήταν από τα ελάχιστα κοινά αεροσκάφη και των 2 μουσείων (τα οποία εδρεύουν σε χώρες με διαφορετικές αεροπορικές βιομηχανίες).

Όπως βλέπεις, το Κονκόρτ όντως ήταν χαμηλό και με μικρά παράθυρα. Μικρό το τίμημα όμως για το τι προσέφερε...