Νησιά που γεμίζουν την κοιλιά - Σε ποιο ελληνικό νησί φάγατε καλύτερα;

[psilos3]

Αξίωμα 1ο. Αυτές οι κουβέντες καλό είναι να γίνονται, ιδιαίτερα καταμεσής του χειμώνα.
Αξίωμα 2ο. Κατά την άποψη μου, όταν κάνουμε κουβέντα για νησιά η Κρήτη πρέπει να μένει απ' έξω για προφανείς λόγους. Ξεχωριστή κατηγορία, ολόκληρο κεφάλαιο, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια χώρα μόνη της, οπότε δεν είναι δίκαιο για όλα τα υπόλοιπα.
Αξίωμα 3ο. Η συζήτηση και η όποια σύγκριση αφορά φυσιολογικά οικονομικά μεγέθη και καταστήματα που είναι προσιτά στους περισσότερους επισκέπτες, αλλιώς δεν έχει νόημα, πετάς ένα «Μύκονος» και ξεμπερδεύεις. Επίσης έχει να κάνει με αρκετές δοκιμές κι όχι μεμονωμένες περιπτώσεις.

Ας στήσω τη δική μου κορυφαία πεντάδα λοιπόν, συν κάποια ακόμη νησιά που μου έκαναν εντύπωση κι οφείλω να επισημάνω.


5. Φούρνοι Κορσέων: Το λεγόμενο «αουτσάιντερ» στη θέση νούμερο 5 για μένα, μιας και πρόκειται για ένα τόσο μικρό νησί με εξαιρετικό όμως φαγητό, κρέατα, ψάρια κτλ. Βασικά νησί που ακόμα και μια μπύρα να παραγγείλεις συνοδεύεται με μεζέ, δε πρέπει να λείπει από την πεντάδα. Χώρια που εφοδιάζεται από τη γειτονική Ικαρία.

4. Νάξος: Αν πρέπει να μπει μία εκ των Κυκλάδων στη συζήτηση για μένα είναι με ευκολία η Νάξος, αν και οι περισσότεροι έχουν να λένε για τη Σίφνο. Ένας τόπος αρκετών συνδέσεων με την Κρητική γαστρονομία, ένα μέρος με φημισμένη αυτάρκεια υλικών που δε θα απογοητεύσει κανέναν στα περισσότερα γνωστά στέκια του νησιού που μπορεί (αν είναι τυχερός και βρει τραπέζι) να δοκιμάσει τα πάντα.

3. Σαμοθράκη: Ξεκινάνε τα βαριά χαρτιά του βορρά, ένα εκ των οποίων είναι το συγκεκριμένο νησάκι-διαμάντι. Να μιλήσω για τα περίφημα πιάτα του με κατσικάκι που αυτά και μόνο αρκούν για να το εντάξουν στην πεντάδα; Θα χρειαστούν τρεις σελίδες και βάλε. Ακόμα ένας καταπληκτικός προορισμός, με μία από τις καλύτερες ταβέρνες (Καρυδιές) που έχω πάει στη ζωή μου, μεσα στα νερά και τη σκιά.

2. Λήμνος: Εξίσου εύκολη επιλογή κι εδώ, δεδομένη για μένα μιας και ξεχωρίζει σίγουρα από τα υπόλοιπα νησιά του Βορείου Αιγαίου που είναι κι αυτά σε υψηλό επίπεδο. Ένα νησί που ανεβαίνει αρκετά τουριστικά τα τελευταία χρόνια και διαθέτει εκτός από σπουδαία πρώτη ύλη κι ένα ευρύ γαστρονομικό φάσμα. Είναι αδύνατον να μη φας καλά στη Λήμνο, όπως εξίσου αδύναντον να φύγεις χωρίς αρκετές σακούλες ψώνια.

1. Σκύρος. Δε το περιμένατε ίσως, όμως στη δική μου καρδιά αυτό το νησάκι κατέχει την πρώτη θέση όσον αφορά την κουζίνα που έχω συναντήσει στη νησιωτική Ελλάδα. Δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Τα εκπληκτικά πιάτα στο καφενείο του νησιού; Την ταβέρνα στις Μουριές και τη γίδα βραστή με μακαρόνια; Τις αστακομακαρονάδες που τρώνε όλοι σαν τρελοί στη Λιναριά σε μισή τιμή απ' την υπόλοιπη Ελλάδα; Το γιουβέτσι θαλασσινών στις «Ιστορίες του μπάρμπα»; Ακόμα και τα σάντουιτς στο γυράδικο της χώρας ήταν ξεχωριστά και ποιοτικά. Δεκάρι σε όλα και μπράβο στην τοπική κοινότητα που προσπαθεί να κρατάει τόσο ψηλά την ποιότητα.


Από κοντά:
Γαύδος. Τα καλά της Κρήτης χωρίς τα στραβά της στο μικρό αυτό γειτονικό νησί. Ε, ένα από αυτά είναι και η Κρητική κουζίνα
Ανάφη. Κυρίως για την εξαιρετική ψαροφαγία της και τα μαγειρευτά της με τοπικά λαχανικά. Θα μπορούσε να είναι στην πεντάδα.
Λειψοί. Όχι για την κουζίνα του και τα κυρίως, αλλά για τους μαγικούς μεζέδες και την απίστευτη ποικιλία στα ουζερί της Χώρας, εκεί όπου τα χταπόδια δε σταματάνε να ψήνονται...
Αμοργός. Κι εδώ έχουμε την περίπτωση με κάποιες πολύ δυνατές ταβέρνες. Το νησί δεν απογοητεύει κανέναν στο θέμα του φαγητού.
Σχοινούσα. Έχω πει κατά καιρούς ότι ο τόπος αυτός είναι γαστρονομικός προορισμός στις μικρές Κυκλάδες και την ευρύτερη περιοχή, κάτι που θα διαπιστώσει κάποιος βλέποντας τους ημερήσιους επισκέπτες που πηγαίνουν μόνο γι' αυτό το λόγο.

Οι απογοητεύσεις:
Κάρπαθος. Πολυδιαφημισμένη στο φόρουμ για το φαγητό της, προσωπικά δε βρήκα σε καμία περίπτωση το λόγο. Ότι κι αν δοκίμασα κάτω του μετρίου.
Νότια Δωδεκάνησα: Τύπου Σύμη, Χάλκη, Καστελλόριζο κυρίως βέβαια για τις αδικαιολόγητα υψηλές τιμές τους για μια απλή κι όχι ιδιαίτερη κουζίνα.
Ιόνιο: Ναι, συνολικά. Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις, θυμάμαι μία στην Κέρκυρα με τοπικά πιάτα που με πήγαν όμως άνθρωποι που ζούσαν εκεί, ωστόσο η γενική εικόνα απ΄ όλα τα νησιά ήταν απ' τη βάση και κάτω της βαθμολογίας.
Άνδρος: Καθαρά για λόγους αξίας/πληρωμή. Κατά τα άλλα δεν είναι άσχημη.

Το άχαστο:
Βόρειο Αιγαίο. Ε δε θέλει και ρώτημα, αν έξαιρέσεις τα μικρά νησιά τύπου Ψαρά και Οινούσες, στα υπόλοιπα από τη Σάμο και την Ικαρία στο Νότο μέχρι και τη Θάσο θα βάλω για ευκολία στο Βορρά, θέλει μεγάλη προσπάθεια για να μη φύγεις ικανοποιημένος από το φαγητό.


Αυτά τα ολίγα σε πρώτη φάση, αναμένω να διαβάσω τις διαφωνίες σας.

 

[annoula]

Κρήτη.-

 

[Evi_Stav]

Τα τοπ 3 νησιά που έχω φάει πολύ καλό φαγητό είναι:
1) Κρήτη (ότι και να πει κανείς είναι λίγο! Ποιοτικές πρώτες ύλες, ξεχωριστά πιάτα, κεράσματα)
2) Αμοργός (σε κάποιες ταβέρνες έφαγα ΚΑΤΑΠΛΗΤΙΚΑ, σε κάποιες άλλες ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ... κακά δεν έφαγα πουθενά! Φοβερά φαγητά)
3) Τήνος (δεν μου έρχεται η αλήθεια είναι κάποιο άλλο νησί που να έφαγα καλά εκτός από την Τήνο για να κλείσει το τοπ 3..και μόνο για την ταβέρνα "Ντίνος" αξίζει να μπει στο τοπ 3)

Άσχημα έφαγα στην Κεφαλονιά (δυσκολεύτηκα πολύ να βρω καλή ταβέρνα και δεν θυμάμαι κάπου να είχε κάποιο φοβερό φαγητό).

 

[Extra muros]

Αξίωμα 1ο. Αυτές οι κουβέντες καλό είναι να γίνονται, ιδιαίτερα καταμεσής του χειμώνα.
Αξίωμα 2ο. Κατά την άποψη μου, όταν κάνουμε κουβέντα για νησιά η Κρήτη πρέπει να μένει απ' έξω για προφανείς λόγους. Ξεχωριστή κατηγορία, ολόκληρο κεφάλαιο, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια χώρα μόνη της, οπότε δεν είναι δίκαιο για όλα τα υπόλοιπα.
Αξίωμα 3ο. Η συζήτηση και η όποια σύγκριση αφορά φυσιολογικά οικονομικά μεγέθη και καταστήματα που είναι προσιτά στους περισσότερους επισκέπτες, αλλιώς δεν έχει νόημα, πετάς ένα «Μύκονος» και ξεμπερδεύεις. Επίσης έχει να κάνει με αρκετές δοκιμές κι όχι μεμονωμένες περιπτώσεις.

Ας στήσω τη δική μου κορυφαία πεντάδα λοιπόν, συν κάποια ακόμη νησιά που μου έκαναν εντύπωση κι οφείλω να επισημάνω.


5. Φούρνοι Κορσέων: Το λεγόμενο «αουτσάιντερ» στη θέση νούμερο 5 για μένα, μιας και πρόκειται για ένα τόσο μικρό νησί με εξαιρετικό όμως φαγητό, κρέατα, ψάρια κτλ. Βασικά νησί που ακόμα και μια μπύρα να παραγγείλεις συνοδεύεται με μεζέ, δε πρέπει να λείπει από την πεντάδα. Χώρια που εφοδιάζεται από τη γειτονική Ικαρία.

4. Νάξος: Αν πρέπει να μπει μία εκ των Κυκλάδων στη συζήτηση για μένα είναι με ευκολία η Νάξος, αν και οι περισσότεροι έχουν να λένε για τη Σίφνο. Ένας τόπος αρκετών συνδέσεων με την Κρητική γαστρονομία, ένα μέρος με φημισμένη αυτάρκεια υλικών που δε θα απογοητεύσει κανέναν στα περισσότερα γνωστά στέκια του νησιού που μπορεί (αν είναι τυχερός και βρει τραπέζι) να δοκιμάσει τα πάντα.

3. Σαμοθράκη: Ξεκινάνε τα βαριά χαρτιά του βορρά, ένα εκ των οποίων είναι το συγκεκριμένο νησάκι-διαμάντι. Να μιλήσω για τα περίφημα πιάτα του με κατσικάκι που αυτά και μόνο αρκούν για να το εντάξουν στην πεντάδα; Θα χρειαστούν τρεις σελίδες και βάλε. Ακόμα ένας καταπληκτικός προορισμός, με μία από τις καλύτερες ταβέρνες (Καρυδιές) που έχω πάει στη ζωή μου, μεσα στα νερά και τη σκιά.

2. Λήμνος: Εξίσου εύκολη επιλογή κι εδώ, δεδομένη για μένα μιας και ξεχωρίζει σίγουρα από τα υπόλοιπα νησιά του Βορείου Αιγαίου που είναι κι αυτά σε υψηλό επίπεδο. Ένα νησί που ανεβαίνει αρκετά τουριστικά τα τελευταία χρόνια και διαθέτει εκτός από σπουδαία πρώτη ύλη κι ένα ευρύ γαστρονομικό φάσμα. Είναι αδύνατον να μη φας καλά στη Λήμνο, όπως εξίσου αδύναντον να φύγεις χωρίς αρκετές σακούλες ψώνια.

1. Σκύρος. Δε το περιμένατε ίσως, όμως στη δική μου καρδιά αυτό το νησάκι κατέχει την πρώτη θέση όσον αφορά την κουζίνα που έχω συναντήσει στη νησιωτική Ελλάδα. Δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Τα εκπληκτικά πιάτα στο καφενείο του νησιού; Την ταβέρνα στις Μουριές και τη γίδα βραστή με μακαρόνια; Τις αστακομακαρονάδες που τρώνε όλοι σαν τρελοί στη Λιναριά σε μισή τιμή απ' την υπόλοιπη Ελλάδα; Το γιουβέτσι θαλασσινών στις «Ιστορίες του μπάρμπα»; Ακόμα και τα σάντουιτς στο γυράδικο της χώρας ήταν ξεχωριστά και ποιοτικά. Δεκάρι σε όλα και μπράβο στην τοπική κοινότητα που προσπαθεί να κρατάει τόσο ψηλά την ποιότητα.


Από κοντά:
Γαύδος. Τα καλά της Κρήτης χωρίς τα στραβά της στο μικρό αυτό γειτονικό νησί. Ε, ένα από αυτά είναι και η Κρητική κουζίνα
Ανάφη. Κυρίως για την εξαιρετική ψαροφαγία της και τα μαγειρευτά της με τοπικά λαχανικά. Θα μπορούσε να είναι στην πεντάδα.
Λειψοί. Όχι για την κουζίνα του και τα κυρίως, αλλά για τους μαγικούς μεζέδες και την απίστευτη ποικιλία στα ουζερί της Χώρας, εκεί όπου τα χταπόδια δε σταματάνε να ψήνονται...
Αμοργός. Κι εδώ έχουμε την περίπτωση με κάποιες πολύ δυνατές ταβέρνες. Το νησί δεν απογοητεύει κανέναν στο θέμα του φαγητού.
Σχοινούσα. Έχω πει κατά καιρούς ότι ο τόπος αυτός είναι γαστρονομικός προορισμός στις μικρές Κυκλάδες και την ευρύτερη περιοχή, κάτι που θα διαπιστώσει κάποιος βλέποντας τους ημερήσιους επισκέπτες που πηγαίνουν μόνο γι' αυτό το λόγο.

Οι απογοητεύσεις:
Κάρπαθος. Πολυδιαφημισμένη στο φόρουμ για το φαγητό της, προσωπικά δε βρήκα σε καμία περίπτωση το λόγο. Ότι κι αν δοκίμασα κάτω του μετρίου.
Νότια Δωδεκάνησα: Τύπου Σύμη, Χάλκη, Καστελλόριζο κυρίως βέβαια για τις αδικαιολόγητα υψηλές τιμές τους για μια απλή κι όχι ιδιαίτερη κουζίνα.
Ιόνιο: Ναι, συνολικά. Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις, θυμάμαι μία στην Κέρκυρα με τοπικά πιάτα που με πήγαν όμως άνθρωποι που ζούσαν εκεί, ωστόσο η γενική εικόνα απ΄ όλα τα νησιά ήταν απ' τη βάση και κάτω της βαθμολογίας.
Άνδρος: Καθαρά για λόγους αξίας/πληρωμή. Κατά τα άλλα δεν είναι άσχημη.

Το άχαστο:
Βόρειο Αιγαίο. Ε δε θέλει και ρώτημα, αν έξαιρέσεις τα μικρά νησιά τύπου Ψαρά και Οινούσες, στα υπόλοιπα από τη Σάμο και την Ικαρία στο Νότο μέχρι και τη Θάσο θα βάλω για ευκολία στο Βορρά, θέλει μεγάλη προσπάθεια για να μη φύγεις ικανοποιημένος από το φαγητό.


Αυτά τα ολίγα σε πρώτη φάση, αναμένω να διαβάσω τις διαφωνίες σας.

Η απάντηση που όλοι περιμέναμε!

Συμφωνώ ότι η Κρήτη είναι μια κατηγορία μόνη της, αλλά τη συμπεριέλαβα αφενός γτ την ξέρω αρκετά καλά, αφετέρου γτ δεν έχω πάει πολλά νησιά ακόμα κ η λίστα θα ήταν κατά πολύ μικρότερη χωρίς αυτή. Είδα ότι δυνατά παίζει κ η Λέσβος, λογικό το θεωρώ τ μεγαλύτερα νησιά να έχουν δυνητικά μεγαλύτερη ποικιλία κ επιλογές, αν κ ως τώρα τα Επτάνησα π περιλαμβάνουν αρκετά μεγαλούτσικα νησιά, μάλλον απογοητευουν.

Μια κ αναφέρθηκες κι εσύ στη Θάσο, να πω πως ήταν μεγάλη μου παράλειψη στην αρχική ανάρτηση να μην αναφερθώ στους Λουκουμάδες Λιμεναριων. Θα τους χαρακτηρίσω τους καλύτερους π έχω βρει στη χώρα κ πραγματικά έχω φάει κάμποσους. Την ίδια γνώμη μου έχουν πει κ άτομα ανεξάρτητα μεταξύ τους, ένας πήγαινε μια βδομάδα κάθε μέρα διακοπών κι αγόραζε στο ως Ευπαρεστειτε, π υπάρχει απτή δεκαετία τ 50 κ πλέον έχει κ άλλο κατάστημα στο χωριό ενώ κ ο πρώην συνέταιρος π τα έσπασαν έχει δικό τ κατάστημα με την ίδια συνταγή. Να πω ότι οι γνωστοί Λουκουμάδες τ Κτιστακη στην Ομονοια είναι το κοντινότερο στους Λουκουμάδες Λιμεναριων π έχω δοκιμάσει, χωρίς να τους φτάνει. Αλλά βγαίνω πολύ οφ τοπικ κ το σταματάω, όχι τίποτε άλλο αλλά γουργουριζει το στομάχι κ το βραδινό τσιμπουσι αργεί λίγο ακόμα!

 

[James]

Σε δεύτερο χρόνο θα γράψω για νησιώτικα φαγητά που μου άρεσαν τόσο ώστε να τα θυμάμαι. Αφήνω τις συγκρίσεις για όσους έχουν μεγαλύτερο δείγμα (και καλύτερη μνήμη).

Εδώ θα βρείτε τοπικά παραδοσιακά φαγητά της Σάμου που είναι δύσκολο να τα δοκιμάσετε, αν δεν τα ξέρετε να τα ζητήσετε. Σε καφενεία ορεινών χωριών ίσως και να πετύχετε κάποια, αλλιώς σε σπίτια ντόπιων, ανάλογα με την εποχή. Τα φαγητά που προσφέρουν τα τουριστικά εστιατόρια κάθε νησιού στους επισκέπτες αντανακλούν λίγο τη γευστική παράδοση του τόπου. Πάμε λοιπόν, είναι μακριά η λίστα, με επιρροές από τη Σμύρνη και άφθονα μυρωδικά, όπως και η κουζίνα της Λέσβου:

• Σαμιώτικες τηγανόπιτες (ή κατιμέρια), τηγανητές σκέτες πιτούλες που πασπαλίζονται μετά, ζεστές, με ντόπιο αλμυρό κατσικίσιο τυρί ή ντόπιο πετιμέζι/θυμαρίσιο μέλι ή και συνδυασμό τους. Μιαμ.
• Τηγανίτες ανεβατές (σαν πεπλατυσμένοι λουκουμάδες).
• Κολοκυθόπιτα με κίτρινη κολοκύθα, σε δύο εκδοχές. Είναι τα μπουρέκια με το γνωστό βαλκανικό σχήμα και γέμιση από τριμμένη κολοκύθα, ρύζι, λίγη ζάχαρη και κανέλα, ψημένα στο φούρνο. Είναι και η τηγανητή κολοκυθόπιτα σε σχήμα φακέλου, με γέμιση από τριμμένη κολοκύθα και αυγό, σερβιρισμένη με τριμμένο τυρί.
• Τοματοκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες με μπόλικο δυόσμο.
• Καβουρμάς, δηλαδή κοκκινιστό κρέας με πατάτες, δάφνη και μπαχάρια, σιγομαγειρεμένα μαζί, σβησμένα με γλυκό κρασί.
• Μακαρόνια χοντρά παραβρασμένα, με κοκκινιστό κατσίκι ή κόκκορα και ντόπιο λευκό τυρί.
• Κατσικίσιο σκληρό τυρί "δερματίσο", αλλά και φρέσκια μυζήθρα γλυκιά και σαν αφρός!
• Οβριές βραστές, περιχυμένες με λάδι και ξύδι, σαν άγρια λεπτά σπαράγγια, μιαμ.
• Μόπλευρα, άγρια χόρτα κι αυτά.
• Κράμπες (γλυκές λαχανίδες) με πατάτες.
• Χλωροκούκια ή χλωροκούκια με αγγινάρες την άνοιξη, κουκιά με σκορδαλιά τον χειμώνα.
• Σαλιγκάρια κοκκινιστά με σέσκουλα.
• Σουτζουκάκια σμυρνέικα.
• Κολοκυθολούλουδα γεμιστά και φυσικά ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα.
• Γιαπράκια: το καλοκαίρι γεμιστά μακρόστενα λευκά κρεμμύδια, τον χειμώνα κλασικοί λαχανοντολμάδες.
• Κατσικίσια πλάτη στον φούρνο, γεμιστή με ρύζι, συκωτάκια, μάραθο, μπαχαρικά. Το παραδοσιακό πασχαλινό φαγητό! Αν είναι από τη Σαμιοπούλα, που πίνουν θαλασσινό νερό, ιδιαίτερα νόστιμο.
• Γιορτή ή κιουσκέκ: κατσίκι πάλι, παραβρασμένο/λιωμένο ολόκληρη νύχτα σε χαρανί= καζάνι (σε μεγάλες ποσότητες) με ρύζι ή σπασμένο σιτάρι. Προσφέρεται και σήμερα στα εκκλησιαστικά πανηγύρια, κυρίως στα ξωκλήσια.
• Σταρόσμος!!! Αν γνωρίζετε τη "βαρβάρα" ή τον "ασουρέ", αλλά πολύ ανώτερος ο "σταρόσμους" (=σιταρόζουμο). Κρέμα από βρασμένο σιτάρι (το νερό του και λίγο σιτάρι), καβουρδισμένο αλεύρι, ζάχαρη ή μέλι, πολύ κύμινο, με ή χωρίς ταχίνι και από πάνω κανέλα και καρύδια. Προσφέρεται από σπίτι σε σπίτι στα μεγάλα μνημόσυνα, πραγματικά παρηγορητικός.
• Μανιτάρια ή "μανίτες" σε διάφορες ποικιλίες: οι κ'μαρένιες=κουμαρένιες (συνήθως τηγανητές), οι μοσκένιες με έντονη πιπεράτη γεύση (συνήθως ψητές στα κάρβουνα), οι στρογγυλοί λευκοί περιφρονημένοι "πορδοί".
• "Χαμάδες"=ελιές γλυκιές.
• Σκορδαψοί = άγριοι πικάντικοι βολβοί στο ξύδι.
• Τοματίνια, τοπική ποικιλία.
• Κατσ'νάρια ή κλωσσάκια, κάτι ανάμεσα σε αγγούρι και πεπόνι, για μια φορά από περιέργεια...
• Μαύρα σύκα, "μπούκνες".
• Γλυκά κουταλιού με κυρίαρχα το μυρωδάτο σταφύλι, το βύσσινο, τον "πελτέ" κυδωνιού (σαν ζελέ) και τα ντοματάκια με ένα αμύγδαλο παραχωμένο μέσα.
• Λιαστά σύκα και σταφίδες αλλά και λιαστή μουσταλευριά(!) για τον χειμώνα, όπως και λιαστός πελτές ντομάτας.
• Ο μπακλαβάς με καρύδια είναι το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό που κάθε σπιτικό ετοιμάζει για τις γιορτές. Και μακαρόνες= μελομακάρονα φτιάχνουν επίσης. Το Πάσχα δεν λείπουν από κανένα σπίτι τα σμυρνέικα κουλουράκια.
• Σπιτικός ξινός τραχανάς.
• Για ψάρια δεν έχω να πω πολλά, μια και δεν είμαι φίλη. Συνηθίζεται το πλακί με ντόπια λευκά κρεμμύδια και ντομάτα στο φούρνο όπως και το ψιλό ψαράκι, ομοίως με κρεμμύδι και ντομάτα στο τηγάνι. Σπιτικοί παστοί κολιοί.
• Αχινοί στη ΝΑ Σάμο εκτός θερινής περιόδου, χταπόδι ξερό στα κάρβουνα, καθώς και πεταλίδες ζωντανές, μόλις τις ξεκολλήσετε από τα βράχια με λεμόνι και ούζο της χήρας (Γιοκαρίνη).

Περίεργες γεύσεις, απευθείας από τη φύση, όπως τα φρέσκα ρεβύθια ωμά από το πράσινο κλαδάκι τους ή οι ξινούλικοι φρέσκοι βλαστοί των αμπελιών αφού ξεφλουδιστούν ή τα "κοκορέτζα" από θηλυκά δέντρα σαν σκίνους, σε μικρές κυπαρισσί πικάντικες μπίλιες, πρόγονοι του φυστικιού Αιγίνης.
Γεύσεις που χάνονται σιγά σιγά, όπως ο χοιρινός πασπαλάς και η πηχτή ή το βραστάρι (ρόφημα για το κρύο) και το "ξυνόγαλο" (πιο πηχτό από το αϊράν και πιο αραιό από το ψιμοτύρι. Τρώγεται, δεν πίνεται).

Αυτά από τη Σάμο, αν κάτι ξεχνώ θα επανέλθω κι εύχομαι να βρείτε ό,τι σας κάνει κλικ. Πχ θα συναντήσετε τσοπάνηδες στον δρόμο να περνούν το κοπάδι τους απέναντι, ζητήστε τους να σας πουλήσουν ντόπιο τυρί και φρέσκια μυζήθρα (δεν είναι η κρητική, είναι άσπρη ανάλατη σαν αφρός).

Edit: Δεν αναφέρθηκα στα κρασιά, θεωρώντας τα δεδομένα. Πάντως εκτός από το μικρόρωγο μοσχάτο σταφύλι που δίνει και αρωματικά ξηρά και τα φημισμένα γλυκά κρασιά, αξίζει να γνωρίσετε τη φωκιανή ποικιλία με το ομώνυμο κρασί. Επιδιώξτε να δοκιμάσετε παλιωμένο γλυκό σπιτικό μοσχάτο με αλμυρά τυριά, ξηρούς καρπούς και φρούτα.
Και το λαδάκι καλό, με γεύση που "ακούγεται" χωρίς να επιβάλλεται.

Εύγε!