Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων

[tripakias]

Περιμενω να δω την εξελιξη της ιστοριας για να αποφασισω αν θα ειδοποιησω τη γυναικα σου ή οχι

Λες να μην τα ξέρει;

 

[tripakias]

Σε περίπου είκοσι λεπτά πατούσα το πόδι μου σε ένα από τα ομορφότερη μέρη του Μεξικού. Είναι πολύ ευχάριστο το συναίσθημα να συναντάς ανθρώπους που τους αισθάνεσαι δικούς σου αλλά και αρκετά περίεργο που μέχρι πριν μια βδομάδα περίπου δεν τους ήξερες. Πως είναι δυνατόν να περνάς τόσο καλά με ξένους; Και να περνούν κι αυτοί καλά μαζί σου;

Ο Samy ήρθε να με παραλάβει και να με οδηγήσει στο κατάλυμα που ήταν λιγότερο από 5 λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι. Ο Walid είχε φροντίσει να κλείσει ένα συμπαθητικό τρίκλινο δωμάτιο με μια χαλαρωτική βεράντα για να περάσουμε το βράδι μας. Ήταν ήδη πολύ αργά και κάπως κουρασμένοι όλοι μας για βραδινή έξοδο. Είχαν αγοράσει μερικά σνακ και μπύρες κι έτσι αρκεστήκαμε σε αυτά για να κατευνάσουμε την πείνα μας.

Το πρωί είχαμε κανονίσει να εξερευνήσουμε το μικρό νησάκι που κείται εκεί που εφάπτονται ο κόλπος του Μεξικού και η Καραϊβική. Ένας από τους καλύτερους τρόπου για να περιπλανηθείς στο νησί είναι να νοικιάσεις golf cart. Έτσι κάναμε κι εμείς. Είναι λίγο άβολα για αυτόν που κάθεται πίσω και ανάποδα αλλά οι αποστάσεις είναι μικρές. Εξάλλου το μοιράσαμε και καθόμασταν εναλλάξ.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με προορισμό την Punta Sur και τα ερείπια των Μάγιας. Εκεί υπάρχει ένας αρχαιολογικός τόπος, στην πραγματικότητα κάτι πέτρες προσπαθούν να μείνουν συγκολλημένες ίσως για να διατηρήσουν μια κάποια αξία για την ύπαρξη τους. Αν μη τι άλλο, την παράσταση στο σκηνικό κλέβει το γαλάζιο και η αλμυρή αύρα της θάλασσας.

Οι πέτρες αυτές μπορεί εμένα να μην με συγκίνησαν, αλλά για την ιστορία ανήκουν στο βωμό της θεάς Ixchel, της θεάς της Σελήνης αλλά και του έρωτα, της γονιμότητας, του νερού, της υφαντουργίας και της ιατρικής. Οι γυναίκες των Μάγιας λοιπόν έφερναν τις προσφορές τους εδώ παρακαλώντας για τη γονιμότητα τους. Αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποια κεράκια αναμμένα.

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το Mirador όπου μπορείς να δεις να απλώνεται μπροστά σου η Καραϊβική και ο Βράχος της Αυγής (Acantilado del Amanecer), το ανατολικότερο σημείο του Μεξικού. Το μέρος που βλέπει πρώτο το φως του ήλιου κάθε πρωί.

Επόμενος σταθμός ήταν το Tortuganja, ένα καταφύγιο θαλάσσιας χελώνας που φαινόταν πως έκανε εξαιρετική δουλειά. O Walid ήταν τόσο ενθουσιασμένος που θα το επισκεπτόμασταν και φρόντισε πριν πάμε να μάθουμε τα πάντα για το καταφύγιο. Μόνο που όταν φτάσαμε ανακαλύψαμε πως το καταφύγιο είχε κλείσει από τον Σεπτέμβριο του 2021.

Μετά την απογοήτευση περιπλανηθήκαμε για λίγη ώρα στους δρόμους της πόλης χαζεύοντας τα κτίρια και τα χρώματα που τα διακοσμούσαν και τελικά επιστρέψαμε προς τα νότια του νησιού και στο Kin Ha (πρώην Parque de los Suenos), ένα club μικρό διαμαντάκι με εστιατόριο, pool bar, ξύλινες προβλήτες που εισέρχονται στα βαθιά και είναι ιδανικές για βουτιές. Στις εγκαταστάσεις του μπορείς να κάνεις snorkeling, kayak, sup κλπ. και να συναντήσεις στο άσχετο κάποιους που τους έχεις ξαναδεί...Όπως η παρέα του Καναδού-Κεμπεκουά που λίγες μέρες πριν γιόρτασε τα γενέθλια μαζί με τον Walid. Πέρα από τον 30χρονο Gilbert μαζί του ήταν η Alice, η Maggie, o Florian και o Nounou (άκου εκεί όνομα). Αδέρφια και ξαδέρφια από το Μόντρεαλ, αρχιτέκτονες, πολιτικοί και μηχανολόγοι μηχανικοί, ιδιοκτήτες κατασκευαστικής εταιρείας που εξειδικεύεται στην κατασκευή μονοκατοικιών, είπαν αυτοί, επαύλεων θα έλεγα εγώ, όπως είδα σε φωτογραφίες και βίντεο που έδειξαν. Η ώρα κυλούσε ευχάριστα με ποτό, φαγητό, παιχνίδι και καλή παρέα αλλά ο στόχος ήταν να μετακινηθούμε στην Playa Norte πριν το ηλιοβασίλεμα.

Η Playa Norte βρίσκεται όπως φανερώνει και το όνομα της στα βόρεια του νησιού. Πολυβραβευμένη παραλία που θεωρείται από τις καλύτερες του κόσμου. Ψιλή ολόλευκη άμμος και ρηχά ήσυχα τιρκουάζ νερά. Μια παραλία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτές της Χαλκιδικής.

Ο ήλιος ήταν ιδιαίτερα έντονος και θέλησα να βάλω λίγο επιπλέον αντιηλιακό. Ο Samy προσφέρθηκε να μου απλώσει στην πλάτη αλλά το έκανε τόσο άγαρμπα που τον έδιωξα και ζήτησα από την Alice που ήταν δίπλα αν μπορεί να συνεχίσει. Με βοήθησε με τα απαλά της χέρια. Όλοι οι άλλοι ήταν μέσα στη θάλασσα εκείνη την ώρα. Σε λίγο πήγε να βουτήξει και ο Samy. Από επαγγελματική διαστροφή ήθελα να μάθω περισσότερα για τη δουλειά της Alice και των υπολοίπων. Τα υλικά που χρησιμοποιούν, τη νομοθεσία, τα κόστη κ.α. Ήθελε κι αυτή να μάθει για τον κατασκευαστικό κλάδο στην Ελλάδα αλλά δεν μπορούσα να τις δώσω πολλές φρέσκιες πληροφορίες καθώς έχω πολλά χρόνια να ασχοληθώ επαγγελματικά. Μου έδειξε μία εκκλησία που είχε αγοράσει ένας εύπορος κάτοικος του Μόντρεαλ και την μετέτρεπε σε κατοικία με εσωτερική πισίνα. "Τελευταία πωλούνται πολλές εκκλησίες σε καλές τιμές αλλά λίγοι τις αγοράζουν λόγω μεγάλου κόστους συντήρησης" μου είπε. Παραξενεύτηκα είναι η αλήθεια και αν και το είχα ξανακούσει εκκλησία να μετατρέπεται σε κατοικία ή κατάστημα εστίασης, δεν περίμενα να βγαίνουν συνεχώς πωλητήρια για εκκλησίες. Σκέφτηκα πως στην Ελλάδα αν κάποιος τολμούσε να αγοράσει μια εκκλησία δεν θα μπορούσε να την κάνει τίποτε άλλο από εκκλησία. Αν πήγαινε ένα βήμα παραπέρα και την έφτιαχνε σπίτι ή μαγαζί νομίζω πως θα του το έκαιγαν σύντομα. Χώρια που θα λάμβανε πρόστιμα από εφορίες αρχαιοτήτων, νεοτέρων μνημείων και τα συναφή.

Η Alice μου ζήτησε να της απλώσω κι εγώ αντιηλιακό στην πλάτη. Μέχρι να βγουν οι άλλοι από το νερό της έδωσα το πρώτο φιλί. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται οι υπόλοιποι. Τα κινητά πήραν φωτιά απαθανατίζοντας το ηλιοβασίλεμα κι ύστερα μεταφερθήκαμε προς το μπαρ. Είχε σκοτεινιάσει αρκετά και είχαν ανάψει δάδες. Μουσική, χορός, ποτό σαν να ζούσαμε το δεύτερο μέρος των γενεθλίων. Μετά από κάποιες ώρες η Alice με τράβηξε στην άμμο. Έκανε λίγο ψύχρα και μας σκέπασε με το παρεό της. Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο μου. Η μουσική ήταν δυνατή μα αν ήσουν δίπλα μου θα μπορούσες να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς μου. Ωστόσο εμένα μου τράβηξαν την προσοχή οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων.

Ο Gilbert, αδερφός της Alice φεύγοντας μου είπε χαριτολογώντας: "Νόμιζα πως ήσουν παντρεμένος και πως στα γενέθλια ήταν και η γυναίκα σου". "Καλά νόμιζες" του απάντησα, αλλά δεν πρέπει να του άρεσε.

 

[varioAthens]

Σε περίπου είκοσι λεπτά πατούσα το πόδι μου σε ένα από τα ομορφότερη μέρη του Μεξικού. Είναι πολύ ευχάριστο το συναίσθημα να συναντάς ανθρώπους που τους αισθάνεσαι δικούς σου αλλά και αρκετά περίεργο που μέχρι πριν μια βδομάδα περίπου δεν τους ήξερες. Πως είναι δυνατόν να περνάς τόσο καλά με ξένους; Και να περνούν κι αυτοί καλά μαζί σου;

Γιατι, οπως εχει πει και ενας ψυχολογος (σε ελευθερη αποδοση): "Ολοι μας φαινονται τελειοι μεχρι να τους γνωρισουμε καλυτερα".

 

[tripakias]

Γιατι, οπως εχει πει και ενας ψυχολογος (σε ελευθερη αποδοση): "Ολοι μας φαινονται τελειοι μεχρι να τους γνωρισουμε καλυτερα".

Είναι μια εκδοχή. Ωστόσο έχω παρατηρήσει πως υπάρχουν πολλοί Άνθρωποι που ταξιδεύουν για να ξεφύγουν από μια ζωή. μια καθημερινότητα κι ένα πολιτισμό που δεν τους ταιριάζει και ποτέ δεν τον χώνεψαν. Ποτέ δεν χώνεψαν τα στερεότυπα, τα πρέπει και τα θέλω της κοινωνίας. Αυτοί οι Άνθρωποι ψάχνουν να συναντήσουν τις κοινές αδυναμίες των συνανθρώπων τους και να προσφέρουν μόνο αγάπη. Όσοι αποβάλουν την καχυποψία για τους άλλους και το αίσθημα πως όλοι κοιτούν την πάρτη τους και θέλουν το κακό μας θα εκπλαγεί που θα δει πως αυτοί οι Άνθρωποι είναι πάρα πολλοί.

 

[tripakias]

Το άλλο πρωί οι Samy και Walid έκλεισαν boat hopping για να δουν και να κολυμπήσουν σε υφάλους της περιοχής. Εγώ τους θυσίασα για να περάσω μερικές ώρες ακόμη με την Alice. To σόι των Καναδών θα έφευγαν νωρίς το μεσημέρι για Isla Holbox και τα δικά μας σχέδια έλεγαν Valladolid. Παρόλα αυτά εγώ ακολούθησα τους Καναδούς για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ο προφανής, επειδή αυτό ήθελα. Ο δεύτερος επειδή το πρωί ξύπνησα στο δωμάτιο της Alice. Όταν ο Walid μου έστειλε να με ρωτήσει αν θα πάω μαζί τους η Alice δεν ήταν εκεί. Θα ήταν αχαριστία να φύγω χωρίς να την χαιρετήσω. Ζήτησα από τα παιδιά να μαζέψουν τα πράγματα μου και θα περνούσα να τα πάρω από το κατάλυμα αργότερα.

Μα που ήταν η Alice; Μην είναι στο μπάνιο; Μην πήγε για πρωινό; Άφαντη...Και ποια είναι τα δωμάτια των άλλων; Θυμόμουν πως η Maggie άνοιξε την απέναντι πόρτα το προηγούμενο βράδι που χαιρετηθήκαμε. Χτύπησα αλλά δεν απαντούσε κανείς. Φώναξα μερικές φορές "Maggie, Maggie!" και σε λίγο άνοιξε μια πόρτα παραδίπλα από την οποία βγήκε η Maggie! Εγώ ποιανού την πόρτα χτυπούσα; "Τι έγινε;" με ρώτησε. "Ψάχνω την Alice". "Εδώ είναι, κοιμάται ακόμα, μην ανησυχείς. Πήγαινε τώρα στο δωμάτιο σου". Άραγε τι να εννοούσε; Να πάω στο δωμάτιο της Alice που είχα κοιμηθεί το βράδι ή να πάω στο τρίκλινο που είχαμε κλείσει με τα παιδιά; Επέστρεψα στο δωμάτιο της Alice και κάλεσα τη γυναίκα μου για την καθιερωμένη καθημερινή μας επικοινωνία. Μέχρι να τελειώσει η κλήση μας η Alice δεν είχε εμφανιστεί. Δεν μπορούσα να γεμίζω με ερωτηματικά το κεφάλι μου. Γι αυτό άφησα πίσω όλα τα αναπάντητα ερωτήματα και γύρισα στο κατάλυμα μου. Τα αδέρφια είχαν φύγει ήδη αλλά κι εγώ ήθελα να φύγω το συντομότερο δυνατόν από το νησί. Φορτώθηκα λοιπόν τα μπαγκάζια μου και κίνησα για το λιμάνι. Σε λιγότερο από 2 ώρες ήμουν στο λεωφορείο της ADO από Cancun για Valladolid. Στο λεωφορείο αναζήτησα κατάλυμα και σοφά διάλεξα ένα hostel πολύ κοντά στο σταθμό των λεωφορείων. Και με εξαιρετικές κριτικές σε όλες τις σελίδες και με βαθμολογίες άνω του 9 στα 10 ή 4,5 στα 5 παντού. Έκλεισα για 2 βράδια, μόνο για μένα γιατί ήταν αδύνατο να επικοινωνήσω με τους Γάλλους.

Φτάνοντας, το hostel ήταν όντως λιγότερο από 100 μέτρα μακριά από το σταθμό και περίπου 300 από το κεντρικό πάρκο. Ένα μικρό διώροφο χαμόσπιτο με μια εξωτερική μικρή αυλή στην είσοδο, όπου η μισή ήταν γεμάτη ποδήλατα. Αν δεν κάνω λάθος το όνομα του ιδιοκτήτη που με υποδέχθηκε στη ρεσεψιόν ήταν Ernesto αλλά μπορεί να θυμάμαι και τελείως λάθος. Τέλος πάντων, θα τον λέω Ernesto. Ο Ernesto ήταν μια cult φιγούρα βγαλμένη από ελληνική βιντεοταινία του '80. Γύρω στα 40, ίσως και μικρότερος, με μαύρα πλούσια μούσια και μαλλιά, με ένα έντονο τικ στο πρόσωπο, ελαφρύ τρέμουλο στα χέρια, ευγενικός αλλά αυστηρός.

Αφού μου έκανε μια μικρή ξενάγηση στους κοινόχρηστους χώρους, με οδήγησε σε ένα άδειο ψυχρό δωμάτιο ισογείου με 3 κουκέτες όπου κατειλημμένο ήταν μόνο ένα κρεβάτι και μου είπε να διαλέξω που θέλω να κοιμηθώ. Τα κρεβάτια ήταν άστρωτα, τα στρώματα καφέ και το πάτωμα πρέπει να είχε να σκουπιστεί καμιά βδομάδα ή παραπάνω. Ήθελα να φύγω αλλά ήθελα να προλάβω να επισκεφθώ τη cenote Zaci. Μια πανέμορφη cenote που βρίσκεται μέσα στην πόλη. Ό,τι έπρεπε για μια ανάσα δροσιάς κι ένα διάλειμμα από τις υψηλές θερμοκρασίες και τον καυτό ήλιο. Κάθισα μέχρι το κλείσιμο και επέστρεψα στο hostel για να ετοιμαστώ για βραδινή περιήγηση στην πόλη. Στο μεταξύ οι Γάλλοι περίμεναν το λεωφορείο στο Cancun και επειδή θα έφταναν αρκετά αργά μου ζήτησαν να τους κρατήσω κρεβάτια στο hostel. Όταν τους είπα πως είναι λίγο τραγικό, μου είπαν να κλείσω για ένα βράδι και αύριο πάμε αλλού. Έτσι έκανα, πλήρωσα στον Ernesto 2 κρεβάτια για ένα βράδι και ξεχύθηκα να εξερευνήσω την πόλη. Όλη η δράση συνέβαινε μέσα και γύρω από τo Parque Principal Francisco Canton Rosado, το κεντρικό πάρκο της πόλης.

Μπαίνοντας στο πάρκο δεν μπορείς να αγνοήσεις τα σιντριβάνια, τις περιφερειακές καντίνες αλλά και τις εντυπωσιακές αντικριστές Sillas Binarias (Δυαδικές Καρέκλες) ή Confidentes (Έμπιστες) ή De los Enamorados (των ερωτευμένων) ή απλούστερα Tú y Yo (Εσύ κι Εγώ). Ο θρύλος θέλει τις καρέκλες αυτές να τις εμπνεύστηκε ένας πατέρας που δεν ήθελε η κόρη του όταν συναντά έναν νεαρό άντρα στο πάρκο να έρχεται σε άμεση επαφή μαζί του. Ήθελε να βάλει ένα φράγμα μεταξύ τους που δεν υπάρχει στα κλασικά παγκάκια των πάρκων.

Την προσοχή όμως δεν γίνεται να μην δε σου τραβήξουν οι άνθρωποι. Εκατοντάδες κόσμου κατέκλεισαν το πάρκο εκείνο το βράδι. Άλλοι κάθονταν στις καρέκλες, άλλοι στα παγκάκια, άλλοι έκαναν βόλτες, πολλοί περίμεναν στις ουρές στις καντίνες για antojitos, tortas, chorizos, hamburguesas, marquesitas, churros, helados etc., κάποιοι τραβούσαν φωτογραφίες και πάρα πολλοί ήταν μαζεμένοι στην ανατολική μεριά του πάρκου απ' όπου ακουγόταν δυνατή pop μουσική. Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων του καρναβαλιού διεξαγόταν διαγωνισμός χορού με αποκριάτικες στολές. Συμμετείχαν επαγγελματικές, ημί-επαγγελματικές, ερασιτεχνικές και απολύτως ερασιτεχνικές έως γραφικές ομάδες. Το θέαμα ήταν από ενδιαφέρον, αξιόλογο έως διασκεδαστικό. Δεν μπορώ να πω πως βαρέθηκα και παρακολούθησα για περίπου μία ώρα, μέχρι το τέλος.

Γύρισα στο hostel και ζήτησα από τον Ernesto να με ενημερώσει για τις εκδρομές στους αρχαιολογικούς χώρους Chichen Itza και Ek Balam που διαφήμιζε στο χώρο υποδοχής. Μου είπε πως τα οργανωμένα είναι αρκετά ακριβά (παρότι μου έδωσε καλύτερες τιμές από αυτές που έβρισκα σε γνωστές σελίδες στο ίντερνετ) και μου πρότεινε να πάρουμε νωρίς το πρωί colectivo για Chichen Itza. Έτσι θα αποφεύγαμε και τις ορδές των τουριστών που θα έρχονταν με τα λεωφορεία. Υπήρχε κι ένα bike tour για την πόλη όπου ήταν πάμφθηνο και μου είπε πως άξιζε.

Τελικά όμως ο Walid αποδείχθηκε για άλλη μια φορά διαόλου κάλτσα και βρήκε έναν οδηγό όπου θα ερχόταν να μας παραλάβει νωρίς το πρωί (6:30 νομίζω, δεν θυμάμαι) με το αυτοκίνητο του για Chichen Itza, στη συνέχεια θα επισκεπτόμασταν ένα χωριό όπου ζούν μόνο απόγονοι των Μάγιας και μιλούν τη γλώσσα τους, ένα καινούργιο υπό κατασκευή πάρκο και τέλος μπάνιο στη cenote Secreto Maya . Η τιμή ήταν εξευτελιστική. Φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονταν είσοδοι, ξενάγηση σε Chichen Itza, φαγητά, ποτά και φιλοδωρήματα.

Μετά από λίγη ώρα πήγα να παραλάβω τα αδέρφια που είχαν φτάσει στο Valladolid. Τους άρεσε πολύ το hostel -αφήνοντας με άφωνο- και πλήρωσαν και για δεύτερο βράδι. Καθίσαμε σε ένα κοινόχρηστο χώρο που είχε στο ισόγειο κοντά στο δωμάτιο μας και δίπλα στην κουζίνα όπου υπήρχε εσωτερική πισίνα και ξαπλώστρες. Πισίνα τρόπους του λέγειν, οι θεοί των Μάγιας να την κάνουν. Εκεί καθόταν μια ψιλόλιγνη καλλονή, η Amelie που μόλις μας άκουσε να μιλάμε γαλλικά πήρε το λόγο και μας συστήθηκε. Παριζιάνα με την πατρική της κατοικία λιγότερο από 500 μέτρα από το σπίτι μου και με μάνα πελάτισσα του πεθερού μου. Μικρός που 'ναι ο κόσμος! Λάτρεις της ΛΑΤΑΜ, είναι κάτι σαν θηλυκός @Yorgos .

O Walid δεν έχασε ευκαιρία να καθίσει δίπλα της και να αρχίσει να νταραβερίζεται μαζί της. Ο Samy έπεσε κατευθείαν στην πισίνα και με προσκάλεσε. "Να μου λείπει" του λέω. Γενικά απεχθάνομαι τις πισίνες αλλά αυτό το πράγμα το σιχαινόμουν. Μου εξήγησε κάτι ιατρικά για το δέρμα, τα μικρόβια και τα αντισώματα που δεν τα πολυπαρακολούθησα και δεν κατάλαβα και Χριστό. Για να μην κάνω όμως το φανό στο ζεύγος κι επειδή δεν υπήρχε άλλη ψυχή στο δωμάτιο, υπέκυψα στην πρόσκληση του και βούτηξα. Στην πισίνα ήμασταν εγώ, ο Samy και ένα μεγάλο φίλο δέντρου που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει πως είχε φτάσει σε εσωτερική πισίνα. Το νερό φαινόταν μαύρο επειδή ήταν σκοτεινός ο χώρος και το πλακάκι της πισίνας ήταν πολύ σκούρο μπλε. Ίσως υπήρχε και άλλη αιτία βέβαια. Κάποια στιγμή έκανα το λάθος να ακουμπήσω το πόδι μου στον πάτο για να δω το βάθος. Αισθάνθηκα μια γλίτσα...Ένιωθα σαν να είμαι μια κουράδα που επιπλέει σε χαβούζα και οριακά δεν έκανα εμετό. Βγήκαμε με τον Samy και τρέξαμε απ' ευθείας στο ντους όπου αδειάσαμε ένα ολόκληρο μπουκάλι σαμπουάν πάνω μας. Επιστρέψαμε στις ξαπλώστρες και πιάσαμε όλοι την κουβέντα. Κατά τα μεσάνυχτα ο Samy θυμήθηκε πως πεινάει. Βγήκαμε να βρει κάτι για να μην χτυπούν τύμπανα στο στομάχι του και μαζί μας ήρθε και η Amelie. Ο Walid κάθισε πίσω. Είχε μια ενόχληση στο λαιμό και ήθελε επίσης να κλείσει εισιτήρια για το Mexico City όπου θα επισκεπτόταν την Καναδέζικη πρεσβεία για τη βίζα του.

Γύρω από το πάρκο επικρατούσε νέκρα. Εκεί που πριν μερικές ώρες γινόταν χαλασμός, τώρα ήταν ερημιά. Στη διαδρομή προς το πάρκο είδαμε μια καντίνα και ένα σουπερμαρκετ ανοιχτά. Μέχρι να επιστρέψουμε το σουπερμαρκετ κατέβαζε ρολά και παρακαλέσαμε αν γίνεται να αγοράσουμε νερό. Μας άφησε να περάσουμε κάτω από τα μισοκατεβασμένα ρολά. "Έχετε ένα λεπτό" μας είπε. Πήραμε στην τύχη νερό και κάτι να πιούμε, πληρώσαμε και φύγαμε. Τα παιδιά πήραν να φάνε από την καντίνα ό,τι είχε περισσέψει. Η Amelie ανέβηκε στο δωμάτιο της και έφερε ένα κουτί μπισκότα για επιδόρπιο. Κι εγώ ανακάλυψα πως είχα αφήσει το Isla Mujeres τα earbuds μου. Καλά πήγε κι αυτό.

Το πρωί που ξυπνήσαμε πρέπει να ανησυχήσαμε ιδιαιτέρως το τέταρτο άτομο που ήταν στο δωμάτιο καθώς κάναμε αρκετή φασαρία για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε μέσα στα σκοτάδια. Ο Walid αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη δυσκολία καθώς είχε κλειδώσει ο λαιμός του και δεν μπορούσε να τον στρίψει.

Ωστόσο ο Κοσταρικάνος Antonio έφτασε με πέντε λεπτά καθυστέρηση κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να επιβιβαστούμε στο λευκό του Golf.

 

[tripakias]

O Antonio για να σπάσει τον πρώτο πρωινό πάγο έκανε μια μικρή αναφορά στο πρόσφατο παρελθόν του. Ερωτικός μετανάστης στο Μεξικό τους τελευταίους έξι μήνες, είχε περίπου ένα μήνα που έκανε αυτήν τη δουλειά. Η έλλειψη εμπειρίας φαινόταν έντονα αλλά έκανε φιλότιμες προσπάθειες. Όνειρο του να ζήσει στην Ευρώπη και γι' αυτό είχε πολλές ερωτήσεις να μας κάνει για τη Γαλλία, που είναι και η αγαπημένη του χώρα όπως είπε. Μας έδωσε μερικές πληροφορίες για το Valladolid και παρά το λίγο χρόνο που βρισκόταν εκεί και στη δουλειά ήταν αρκετά διαβασμένος. Μέχρι να φτάσουμε μας ενημέρωσε για το πως θα κυλήσει το πρόγραμμα και μας έδωσε μερικές πληροφορίες για την πρώτη μας στάση και τον αρχαιολογικό χώρο Chichen Itza, ένα από τα 7 θαύματα του σύγχρονου κόσμου
(Βέβαια λέγεται πως έγινε μια τεράστια καμπάνια στα ΜΜΕ της χώρας που προέτρεπαν τον κόσμο να ψηφίσει μαζικά).

Μας άφησε στην είσοδο και μας είπε πως θα μας περιμένει όταν τελειώσουμε στο πάρκινγκ. Είχε λίγο κόσμο αλλά στα εκδοτήρια είχε σχηματιστεί ήδη ουρά. Ένας κοντούλης μαυριδερός άντρας μας πλησίασε και μας ρώτησε αν θέλουμε ξενάγηση. Ήταν κάτι που το είχαμε συζητήσει από πριν και ναι, θέλαμε ξενάγηση. Μας έδωσε μια εξαιρετική τιμή για 1 ώρα περίπου σε όλα τα αξιοθέατα, γιατί ήμασταν οι πρώτοι πελάτες. Του ζήτησα για πλάκα ένα μικρότερο ποσό και δέχθηκε αμέσως. Περάσαμε γρήγορα μέσα και κατευθείαν άρχισε μια λεπτομερέστατη ξενάγηση. Ένα διαδραστικό μάθημα στην ουσία με πολλές πληροφορίες και συνεχείς ερωταπαντήσεις. Στην κάθε του απάντηση γεννιόνται σε κάποιον από μας μια νέα απορία. Δεν ξέρω αν του συνέβαινε συχνά αλλά έμοιαζε να το απολαμβάνει και ο ίδιος. Πρόθυμος να βγάλει φωτογραφίες, να ξεναγήσει χρησιμοποιώντας 3 γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά) ώστε να είναι σίγουρος πως καταλαβαίνουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια, να ενημερώσει για τη σύγχρονη ζωή των απογόνων των Μάγιας και στο τέλος να δώσει πληροφορίες για την περιοχή, τις γύρω πόλεις και χωριά, για έθιμα, φαγητά κλπ. Τον απασχολήσαμε λίγο παραπάνω από μία ώρα κι αν δεν σταματούσαμε εμείς θα συνέχιζε αδιαμαρτύρητα να απαντά στις ερωτήσεις μας. Ο Pedro, με καταγωγή από τους Μάγιας, ήταν ο ορισμός του επαγγελματία ξεναγού και γι' αυτό στο τέλος πληρώθηκε με το ποσό που μας είχε ζητήσει εξ αρχής.

Μείναμε εντός αρχαιολογικού χώρου για να βγάλουμε λίγες ακόμη φωτογραφίες αλλά πλέον είχε γεμίσει με τουρίστες. Πριν φύγουμε περιπλανηθήκαμε στους πάγκους με τα σουβενίρ που ήταν όλα σε πολύ καλές τιμές. Ο Samy ξόδεψε πάνω από $200 σε σουβενίρ, παίρνοντας και ένα ιδιαίτερα ογκώδες διακοσμητικό που δεν ξέραμε που να το βάλουμε. Ο Walid κι εγώ ήμασταν πιο συντηρητικοί.

Ο Antonio όπως είχε υποσχεθεί μας περίμενε στο πάρκινγκ και μας μετέφερε σε ένα χωριό όπου οι κάτοικοι του μιλούν τη γλώσσα των Μάγιας. Το χωριό θύμιζε κάτι ξεχασμένα από το θεό ακριτικά-πομάκικα χωριά της χώρας μας. Με πολύ παλιά και κακοσυντηρημένα κτίρια, χωρίς εμπορική δραστηριότητα, με ελάχιστους πεζούς και αυτοκίνητα να κυκλοφορούν. Σε μια γωνία του δρόμου, απέναντι από μια μικρή πλατεία ένα παράπηγμα όπου ετοίμαζαν και πωλούσαν τοπικό street food. Τρεις χαριτωμένες κοπέλες ντυμένες με πολύχρωμα φουστάνια, μαύρα μακριά μαλλιά τυλιγμένα σε πλεξούδα και στολισμένα με χρωματιστά αξεσουάρ και πανέμορφα χαμόγελα.

Οι νεαρές ξεκαρδίστηκαν στα γέλια όταν έμαθαν τη γαλλική λέξη για τα κρεμμύδια (ονιόν). Τους φάνηκε τόσο αστεία και πιστεύω πως γελούσαν για μέρες. Τα νόστιμα καυτερά tacos που έφτιαχναν τα πουλούσαν μόλις για 5 πέσος το ένα. Τα πρώτα δύο για τον καθένα μας ήταν κερασμένα από το γραφείο. Καταξοδεύτηκαν!

Απέναντι, σε απόσταση 50 μέτρων περίπου βρισκόταν ένα εργαστήριο tortillas. Πήγα να ρίξω μια ματιά και οι άνθρωποι πολλοί ευγενικοί με άφησαν να παρακολουθήσω τη διαδικασία. Πουλούσαν ένα σακουλάκι με 25 μικρές φρεσκοψημένες χειροποίητες τορτίγιες μόνο 10 πέσος. Τορτίγιες τρώω σχεδόν καθημερινά αλλά ζεστή χειροποίητη πρώτη φορά δοκίμαζα στη ζωή μου.

Αναχώρηση από το χωριό για να εισχωρήσουμε στα άδυτα ενός νέου project. Για να προσεγγίσουμε την περιοχή μπήκαμε σε ένα λασπόδρομο, που ίσα ίσα χώραγε ενάμισι αμάξι και εκατέρωθεν είχε ψηλή βλάστηση. O Antonio μας ενημέρωσε πως δεν θα σταματούσε για κανένα λόγο στη διαδρομή, μας ζήτησε να μην βγάζουμε φωτογραφία κανέναν πεζό και κανένα όχημα που θα συναντούσαμε και να έχουμε stand by το 911 στα κινητά μας να το καλέσουμε σε περίπτωση ανάγκης. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω χάθηκε το σήμα της κινητής τηλεφωνίας από τα κινητά όλων...

 

[tripakias]

Φτάσαμε σώοι και ασφαλείς. Δεξιά μας ήταν μια μεγάλη ξύλινη πόρτα που τη φρουρούσε ένας οπλοφόρος νέος άντρας. Ο Antonio του έδειξε κάτι, τσέκαρε κι αυτός τα χαρτιά του και μας άφησε να περάσουμε με το αυτοκίνητο. Κατεβήκαμε από το αμάξι και μας περιτριγυρίσαν καμιά ντουζίνα άντρες τούμπανα, με μυώδη σώματα, οι περισσότεροι με μουστάκι, κάποιοι με καομπόικο στυλ, κάποιοι με φόρμες εργασίας και 3 εξ αυτών ζωσμένοι με όπλα. Την κάτσαμε σκέφτομαι. Ο Samy ρώτησε στα γαλλικά "Τι γίνεται;". "Σταμάτα" του απάντησε ο Walid φανερά αναστατωμένος. Ο Antonio πήρε το λόγο και άρχισε πρώτα να μας δικαιολογεί τι ήθελαν αυτοί με τα όπλα εκεί και μετά μερικά πράγματα για το project όπου θα ήταν έτοιμο σε 6 μήνες και θα αποτελούσε το μεγαλύτερο πάρκο αναψυχής σε όλο το Μεξικό. Το όνομα του MUUK KARANT δοσμένο από την ομώνυμη εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων που είναι και η ιδιοκτήτρια του έργου (υπάρχουν κι άλλα έργα της στο Yucatan, σε Merida και Τulum). Το πάρκο βρίσκεται σε μια τεράστια έκταση 840 στρεμμάτων (ή δύο φορές περίπου η έκταση του Βατικανού) μέσα στη ζούγκλα της Yucatan. Δημιουργήθηκε από την ένωση 604 ιδιωτικών οικοπέδων. Περιλαμβάνει 9 σημεία (χωριά) στα οποία μπορεί να βρει κανείς 4 cenotes, μουσείο και το μοναδικό προϊσπανικό μουσείο μέσα σε cenote στον κόσμο, τεχνητή λίμνη, πολυτελές ξενοδοχείο, αμφιθέατρο, clubhouse με εστιατόρια, καταστήματα, πισίνα κλπ, γυμναστήρια, γυμναστήριο στη ζούγκλα, spa, αναγνωστήριο, γήπεδα τένις και παντελ, πάρκο για ζώα, περιοχή πικ-νικ και BBQ, διαδρομές κάτω από πυκνή και ψηλή βλάστηση και μονοπάτια για τζόκινγκ, περιοχή για στοχασμό, Temazcal (μυστικιστικοί χώροι όπου γίνονται θεραπευτικές τελετές από τους αυτόχθονες, εξαγνισμός πνεύματος κλπ.), χώροι πρασίνου και δεν ξέρω τι άλλο.

Εμείς από αυτά θα βλέπαμε μια cenote ξερή, εσωτερική, σαν μια προϊστορική σπηλιά, γεμάτη τοιχογραφίες με ζωγραφιές και σύμβολα που κάποια τα έχουν αποκρυπτογραφήσει κάποια όχι. Υπήρχε μια μικρή τρύπα από πάνω αλλά οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν σε συγκεκριμένο σημείο και δεν διαχέονταν στο χώρο. Ωστόσο στην είσοδο είχε αρκετό φως. Πιο μέσα ήταν σκοτεινά και μύριζε έντονα μούχλα. Μας έδωσαν φακό για να εξερευνήσουμε τις τοιχογραφίες και μας είπαν να προσέχουμε που πατάμε. Το έδαφος ήταν ιδιαιτέρως ανώμαλο με βράχια και πέτρες που έπρεπε να ανεβοκατεβαίνεις και σε ορισμένα σημεία είχε παρατημένα δέρματα φιδιών. Από πάνω μας έκαναν πάρτι δεκάδες νυχτερίδες και όταν στρέψαμε το φακό προς τα πάνω είδαμε εκατοντάδες να κρέμονται από την οροφή. Αυτή τη cenote θα τη γέμιζαν με νερό από φυσική πηγή και θα γινόταν το μοναδικό προϊσπανικό μουσείο του κόσμου μέσα σε cenote. Έτσι είπαν.

Σειρά είχε ένα μικρό διάλλειμα για τουαλέτα και να μας δείξουν τις μακέτες όλου του πάρκου. Πάνω από τις τουαλέτες και τον πολυτελέστατο χώρο με τις μακέτες είχε μια σκάλα που αιωρούνταν κι αν ήθελες ανέβαινες και έβγαζες φωτογραφίες. Ανέβηκα αλλά έβλεπες μόνο ζούγκλα, τίποτε άλλο. Κάτω στις μακέτες υπήρχαν ψυγεία με νερά, μπύρες και αναψυκτικά όπου μπορούσες να τα ανοίξεις και να πάρεις να πιείς δωρεάν αν ήθελες κάτι. Το νερό ήταν απαραίτητο.

Πηγαίνοντας για τη cenote που περιέγραψα πριν σταματήσαμε σε ένα πηγάδι. "Πέτα μια πέτρα" μου λέει ο Antonio. Πήρα μια μικρή. "Όχι" μου λέει "μεγαλύτερη". Τελικά ήθελε να πάρω κοτρόνα. Την πέταξα και ύστερα από αρκετά δευτερόλεπτα ακούστηκε ο ήχος που έπεσε στο νερό. Το νερό στο πηγάδι ήταν πολύ βαθιά.

Επιστρέψαμε από τις μακέτες κοντά στο πηγάδι κι εκεί μας είπαν να κατεβούμε μια απότομη στριφογυριστή ξύλινη σκάλα, έναν κακοτράχαλο κατηφορικό γλιστερό διάδρομο, να κάνουμε ένα πήδημα από έναν βράχο ύψους περίπου ενός μέτρου, να περπατήσουμε σε έναν γυαλιστερό αλλά φλατ ευτυχώς βράχο για μερικά μέτρα, να κατέβουμε περίπου 4 μέτρα με μια ξύλινη κάθετη οικοδομική αυτοσχέδια σκάλα, να κατέβουμε 5-6 μεγάλες πλάκες-βράχια που σχημάτιζαν φυσικά σκαλοπάτια με ρίχτι περίπου 40-50 εκατοστά και τέλος να κατέβουμε ένα σαθρό γεμάτο γρόμπαλα πέρασμα, περίπου 80 εκατοστά που οδηγούσε στην είσοδο για το νερό. Όλα αυτά στα μαύρα σκοτάδια με τη βοήθεια των φακών των κινητών φυσικά και χωρίς οδηγό. Ο Antonio θα μας περίμενε πάνω. "Είστε από τους τυχερούς" μας είχε πει ο διαχειριστής της περιοχής όταν μας εξηγούσαν στην είσοδο τι θα δούμε. Ήταν πολύ λίγοι αυτοί που επισκέπτονταν αυτή τη cenote. Λίγοι πήγαιναν μόνοι τους να δουν το project και τα γκρουπ που πηγαίνανε δεν τα κατέβαζαν για ευνόητους λόγους.

Ο Walid λόγω του προβλήματος που είχε με το λαιμό έκανε μόνο μια δειλή είσοδο στο νερό και αφού είδε πως δεν μπορεί να κολυμπήσει βγήκε. Το νερό ήταν μαύρο, πίσσα, κατράμι. Στην αρχή στα ρηχά πατούσες ένα παχύ μαλακό και τραχύ κάπως στρώμα από φύκια απροσδιορίστου είδους. Λίγο με τρόμαξε η πρώτη επαφή αλλά από τον πάτο της πισίνας του hostel είχε σαφώς πιο ωραία αίσθηση. Μας άναψαν τα φώτα που βρίσκονταν απέναντι μας κατά μήκος του νερού. Σταλακτίτες κρέμονταν από παντού και σταλαγμίτες υπήρχαν περιμετρικά πάρα πολλοί. Υπήρχαν μερικοί σταλαγμίτες που ξεπρόβαλαν από το νερό και σε μερικά σημεία οι σταλαγμίτες είχαν ενωθεί με τους σταλακτίτες και δημιουργούσαν μεγάλες χοντρές φυσικές κολώνες. 2-3 απ' αυτές και μέσα στο νερό.

Πιο μέσα υπήρχε μια μικρή νησίδα με σπηλιά που είχαν δημιουργήσει σταλακτίτες και σταλαγμίτες και ενώνονταν με την οροφή. Φωταγωγημένη, σαν χριστουγεννιάτικη φάτνη. Φανερά μέρος όπου άναβαν φωτιά που αν το πλησίαζες μπορούσες να ακούσεις τους ψιθύρους της. Τα φώτα τώρα εναλλάσσονταν σε κόκκινους, μπλε, πράσινους και μωβ χρωματισμούς. Το μέρος είναι μαγικό και μάλλον το πιο ιδιαίτερο που έχω κολυμπήσει ποτέ μου. Από πάνω μας είναι η τρύπα του πηγαδιού αλλά το φυσικό φως που φτάνει σε μας είναι αμυδρό. Κάνουμε με το Samy αγώνα σαν έφηβοι για το ποιος θα φτάσει πρώτος στη σπηλιά. Κολυμπώντας στα μαύρα νερά και αγνοώντας τι άλλος οργανισμός κολυμπάει μαζί μας. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα με λόγια. Θα ήθελα πολύ να ξανά επισκεφθώ αυτό το μέρος με την οικογένεια μου.

Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να πετάξει κάποιος από πάνω καμιά κοτρόνα, όπως έκανα εγώ και να πέσει στα κεφάλια μας. Αντί για κοτρόνα ήρθε η φωνή του Antonio που μας καλούσε να ανεβούμε. Είχαμε αργήσει και είχαμε ακόμη έναν προορισμό. Παράλληλα έσβησαν και τα φώτα. Στην διαδρομή προς την έξοδο χαιρετίσαμε και ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία μερικές σαύρες, ένα γλυκύτατο ιγκουάνα, μια χελωνίτσα και δύο σκαντζοχοιράκια που πέρασαν αστραπιαία από μπροστά μας. Ευχαριστήσαμε και τους ανθρώπους εκεί και φύγαμε για τη Secreto Maya. Αυτή τη φορά ευτυχώς κάναμε περίπου ένα χιλιόμετρο στο λασπόδρομο και ύστερα πιάσαμε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.

 

[varioAthens]

το μεγαλύτερο πάρκο αναψυχής σε όλο το Μεξικό. Το όνομα του MUUK KARANT δοσμένο από την ομώνυμη εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων που είναι και η ιδιοκτήτρια του έργου (υπάρχουν κι άλλα έργα της στο Yucatan, σε Merida και Τulum). Το πάρκο βρίσκεται σε μια τεράστια έκταση 840 στρεμμάτων (ή δύο φορές περίπου η έκταση του Βατικανού) μέσα στη ζούγκλα της Yucatan. Δημιουργήθηκε από την ένωση 604 ιδιωτικών οικοπέδων. Περιλαμβάνει 9 σημεία (χωριά) στα οποία μπορεί να βρει κανείς 4 cenotes, μουσείο και το μοναδικό προϊσπανικό μουσείο μέσα σε cenote στον κόσμο, τεχνητή λίμνη, πολυτελές ξενοδοχείο, αμφιθέατρο, clubhouse με εστιατόρια, καταστήματα, πισίνα κλπ, γυμναστήρια, γυμναστήριο στη ζούγκλα, spa, αναγνωστήριο, γήπεδα τένις και παντελ, πάρκο για ζώα, περιοχή πικ-νικ και BBQ, διαδρομές κάτω από πυκνή και ψηλή βλάστηση και μονοπάτια για τζόκινγκ, περιοχή για στοχασμό, Temazcal (μυστικιστικοί χώροι όπου γίνονται θεραπευτικές τελετές από τους αυτόχθονες, εξαγνισμός πνεύματος κλπ.), χώροι πρασίνου και δεν ξέρω τι άλλο.

Mιλαμε για βιασμο της ζουγκλας.

 

[tripakias]

Χωρίς αμφιβολία η Secreto Maya είναι η ωραιότερη cenote που επισκέφθηκα και από τους ντόπιους θεωρείται η ωραιότερη cenote στο Valladolid. O Antonio μας είχε πει πως για να κολυμπήσεις στη cenote πρέπει να βουτήξεις από ψηλά. Έτσι, πλησιάζοντας στη cenote μας σύστησε σε έναν εργαζόμενο, ο οποίος μας οδήγησε στο σημείο απ' όπου θα μπορούσαμε να βουτήξουμε. Μια μικρή ξύλινη πλατφόρμα και στο βάθος το νερό. Περίπου 23,50-24 μέτρα χώριζαν τα μάτια μου από την επιφάνεια του. Η θέα σου έκοβε την ανάσα! Πράσινο ημιδιαυγές νερό, κρεμαστές ρίζες, λίγοι μικροσκοπικοί πορτοκαλοί άνθρωποι πλατσούριζαν και μια ξύλινη σκάλα-εξέδρα που έφτανε μέχρι πάνω ακριβώς απέναντι μας. Στο πρώτο επίπεδο της σκάλας μια μικρή εξέδρα-βατήρας όπου μπορούσες να πηδήξες από τα 3 μέτρα (όπως μάθαμε στην πορεία), στο δεύτερο επίπεδο μία άλλη εξέδρα όπου ξεκινούσε ένα zipline το οποίο έφτανε στο κέντρο του νερού και μπορούσες να πηδήξεις από τα 8 μέτρα. Εμείς ήμασταν στα 22 μέτρα. "Ποιός θα πηδήξει πρώτος;" μας ρώτησε. Ο Walid το απέκλεισε άμεσα καθώς δεν ήθελε καν να κολυμπήσει. Ο Samy είπε πως είναι πολύ επικίνδυνο κι εγώ το σκεφτόμουν. "Μην τολμήσεις" με προειδοποίησαν τα αδέρφια. "Όχι, θα προτιμήσω το zipline" απαντάω. Μόλις το είχε χρησιμοποιήσει ένα νεαρό κορίτσι και φαινόταν εύκολο. Στο παιδί εκεί μάλλον δεν του άρεσε που δεν θα έκανε κανένας ελεύθερη πτώση και έβγαλε να μας δείξει βίντεο με άλλους που το δοκίμασαν. Για την ακρίβεια μας έδειξε βίντεο ενός καλογυμνασμένου νεαρού που το τόλμησε και φαινόταν τόσο απλό.

Δίσταζα όμως κι έτσι κατεβήκαμε από την κανονική σκάλα μέχρι το επίπεδο του zipline. Πρώτος έπεσε ο Samy και έπειτα εγώ. Το κοινό από κάτω κατηγορίας ΚΑΠΗ με πορτοκαλί σωσίβια στην πλειοψηφία του ζητωκραύγαζε σε κάθε πτώση στο νερό. Μετά την τρίτη φορά, είπα στο Samy πως θα δοκιμάσω από τα 22 μέτρα. "Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν" μου λέει. "Είστε τρελοί" μας είπε ο Walid και προσπάθησε να μας αποτρέψει.

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο και ήμουν έτοιμος να πέσω στο κενό. Ο πιτσιρικάς που είχα δει στο βίντεο είχε κάνει 4-5 περιστροφές. "Εγώ θα δοκιμάσω να κάνω μία" σκέφτηκα. Τα βλέμματα όλων στραμμένα πάνω μου. Έτρεμα από την κορφή ως τα νύχια αλλά συνάμα ήμουν εκστασιασμένος. Ξεκίνησε η πτώση. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα θέλει για να διανύσεις 22 μέτρα με ελεύθερη πτώση (ή μάλλον ξέρω, το είδα στο βίντεο μετά) αλλά εμένα μου φάνηκε πως έφτασα σε μισό δευτερόλεπτο. Μέχρι να σκεφτώ να κάνω περιστροφή είχα ακουμπήσει το νερό. Δεν πρόλαβα να πάρω τη θέση που ήθελα και εισήλθα με το αριστερό χέρι, το οποίο έτεινα πίσω από την πλάτη μου, η οποία είχε μια κλίση περίπου 30 μοιρών με το νερό και τα πόδια μου ήταν αυτά που μπήκαν τελευταία. Την περιστροφή την έκανα μέσα στο νερό αφού βρέθηκα με το κεφάλι προς τα κάτω, δεν ξέρω κι εγώ πόσα μέτρα κάτω από την επιφάνεια του. Δεν θυμάμαι να είδα κάτι ζωντανό μέσα αλλά ίσως είχα προκαλέσει και εκτοπισμό κάθε όντος σε μια ακτίνα γύρω από μένα.

Όταν βγήκα έλαβα ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και πανηγυρισμούς. Νομίζω πολύ μεγαλύτερης διάρκειας από αυτούς που θα λάμβανα αν είχα κάνει μια πετυχημένη κατάδυση. Τρόμαξαν όλοι. Εγώ ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα και ήπια λίγο νερό, αλλά ήμουν καλά, μπορούσα να κολυμπήσω και να βγω μόνος μου. Το μόνο που με ενδιέφερε είναι να προλάβω να πω στο Samy να πέσει ακίνητος με τα πόδια. Όπως και έκανε! Καθίσαμε λίγο ακόμη στη cenote μιλώντας με μια παρέα νεοεισερχόμενων Γάλλων που δεν είχε προλάβει το θέαμα. Μιλούσαμε γενικά κι αόριστα για τη χερσόνησο του Yucatan. Αυτοί παράλληλα δοκίμαζαν και το zipline. Αυτός που μας είχε δείξει το βίντεο, ήρθε για να το δείξει και σ΄ αυτούς. Τότε έμαθα πως ο πρωταγωνιστής του βίντεο ήταν επαγγελματίας καταδύτης, μέλος της Γερμανικής Ολυμπιακής Ομάδας στο Τόκιο.

Φύγαμε για να πάμε να εξερευνήσουμε και τους άλλους χώρους αλλά κυρίως για να πάμε στο μπαρ και να πιούμε κάτι. Ο Samy θυμήθηκε πως είχε αφήσει τη μπλούζα του στις ντουζιέρες. Οι ντουζιέρες ήταν περίπου 300 μέτρα από τη cenote και το μπαρ άλλα 200 μέτρα περίπου. Επειδή ήθελα να πάω τουαλέτα (ντουζιέρες και τουαλέτες ήταν μαζί) πήγα να δω εγώ και για την μπλούζα. O Samy θυμόταν πως την είχε κρεμάσει σε μια σκάλα που ήταν απ' έξω. Φτάνοντας βρήκα έναν μάστορα πάνω στη σκάλα να φτιάχνει κάτι στα φώτα. Τον ρώτησα αν είδε την μπλούζα και μου είπε πως πέρασε και την πήρε το παιδί στην περίπολο. Πήγα να τους βρω στο μπαρ όπου μαζί με τον Antonio έπιναν κοκτέιλ και συζητούσαν διάφορα θέματα κυρίως ιατρικής φύσεως. Μείναμε μέχρι να φύγουν όλοι, να κλείσει το μπαρ και αφού μας κέρασαν από ένα σφηνάκι tequila sunrise αναχωρήσαμε. Ο Antonio και ο Walid προχωρούσαν πολύ πιο μπροστά και εγώ με τον Samy ακολουθούσαμε αρκετά μέτρα πιο πίσω. Στη διαδρομή πετύχαμε έναν μπάρμπα με ασύρματο και ο Samy τον ρώτησε για την μπλούζα του. Επικοινώνησε με κάποιον, ο οποίος είπε πως η μπλούζα ήταν στο μπαρ. Ο Samy έφυγε πίσω για το μπαρ και εγώ για να βρω τους άλλους. Τελικά μετά από κανένα τεταρτάκι ο Samy γύρισε χωρίς τη μπλούζα του, αφού το μπαρ είχε κλείσει. Έτσι ζούσαμε την απώλεια ενός ακόμη αντικειμένου.

Το αστείο είναι πως στην επιστροφή στο Valladolid ο δρόμος προς το hostel ήταν μποτιλιαρισμένος και ο Antonio μας ρώτησε αν έχουμε πρόβλημα να μας αφήσει περίπου 200 μέτρα μακριά για να φύγει από άλλο δρόμο. Φυσικά και δεχθήκαμε αλλά ο Samy αναγκάστηκε να κάνει αυτά τα 200 μέτρα γυμνόστηθος, τραβώντας τα βλέμματα των ντόπιων.

 

[Sassenach77]

Ο πιτσιρικάς που είχα δει στο βίντεο είχε κάνει 4-5 περιστροφές. "Εγώ θα δοκιμάσω να κάνω μία" σκέφτηκα.

Σκέψη μικρού παιδιού!...

 

[tripakias]

Σκέψη μικρού παιδιού!...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

 

[Sassenach77]

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Θα στο ξανά πω πάντως, ήσουν τυχερός και χαίρομαι γι αυτό!