Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων

[tripakias]

Θα κάνω μια απόπειρα να γράψω μία ολοκληρωμένη ιστορία και εύχομαι, να εύχεστε κι εσείς, να φανώ συνεπείς. Το ταξίδι ξεκινά με ένα όμορφο ρομαντικό τριήμερο στη Μαδρίτη και τελειώνει (σπόιλερ πριν καν αρχίσει η ιστορία) με ένα ακόμη πιο ρομαντικό τριήμερο στη Βαρκελώνη. Όμως για Ισπανία δεν θα σας γράψω τίποτε άλλο γιατί "τις ρομαντικές στιγμές είναι καλό να τις κρατάμε για μας", θα μπορούσα να γράψω. Η αλήθεια είναι επειδή βαριέμαι.

Νύχτα και περιμένουμε στο Barajas για να παραδώσουμε τις αποσκευές μας. Ένας γυμνασμένος με πολλά αλλά όμορφα τατουάζ κατευθύνεται προς το μέρος μας κρατώντας ένα γιγαντιαίων διαστάσεων ρολό σελοφάν πράσινου χρώματος. Σέρνει μια βαλίτσα μεγάλου όγκου όπου το ένα της ροδάκι είναι σπασμένο και γρατσουνά το πάτωμα παράγοντας έναν ημιανατριχιαστικό ήχο που διαταράσσει την ήσυχη πολυβουία που επικρατούσε εκείνη την ώρα. Με περισσή ευγένεια και φιλικότητα αρχίζει να μας ρωτάει που πηγαίνουμε και τα σχετικά. Μας λέει κι αυτός κάτι άσχετα για τη ζωή του χωρίς να τον ρωτήσουμε και φυσικά μας παραθέτει τους κινδύνους του να ταξιδεύεις με μια αποσκευή που δεν είναι αμπαλαρισμένη. Ισχυρίζεται πως το σελοφάν που κρατάει το έχει για να τυλίξει τη δικιά του βαλίτσα αλλά επειδή η πτήση του αργεί έχει χρόνο και θα τυλίξει πρώτα τη δικιά μας. Με φιλική διάθεση αρνούμαστε λέγοντας του πως δεν μας αρέσει. Στο "δεν μας αρέσει" αυτός κατάλαβε πως δεν μας αρέσει το χρώμα και άνοιξε τη βαλίτσα του να μας δείξει όλα τα χρώματα σελοφάν που είχε να διαλέξουμε. "Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;" ρωτάει τη γυναίκα μου, "το μωβ" του λέει (ψέματα αλλά ήταν ένα χρώμα που δεν υπήρχε). Κάνει μια παύση φανερά αναστατωμένος, παίρνει τηλέφωνο και σε πέντε λεπτά είχε στα χέρια του ένα μωβ σελοφάν. Του δίνω 5 ευρώ και ευγενικά του λέω πως δεν θέλουμε να τυλίξει τίποτα νομίζοντας πως θα ξεμπλέξουμε και θα μας αφήσει ήσυχους. Η επιλογή του μωβ τον είχε ταράξει και ξεκίνησε να τραγουδά τη Llorona, ένα παραδοσιακό μοιρολόι και δάκρυα έσταξαν μέχρι τα χείλη του. Πριν λίγους μήνες είχε χάσει τη σύντροφο του και μας δείχνει μια πληγωμένη από σφαίρα καρδιά με φτερά κόντα στο αριστερό του στήθος ακριβώς στο σημείο της καρδιάς...Σιωπή. "Σκοτώθηκε από συμμορία στο Μεξικό"...Δεύτερη σιωπή.

Σε λίγη ώρα επιβιβαζόμαστε στην πτήση της Avianca για το El Dorado της Μπογκοτά. Η πρώτη πτήση σε ένα εισιτήριο με τελικό προορισμό το Κανκούν, όπου φτάνουμε ύστερα από σχεδόν 17 ώρες. Viva Mexico!

 

[varioAthens]

Viva και πιανω θεση να παρακολουθησω την ιστορια σου!

 

[tripakias]

Ένα από τα χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στην προσωπικότητα μου έχει να κάνει με την οργάνωση. Για την ακρίβεια η πλήρης έλλειψη της. Ποτέ δεν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Για να καταλάβεις, σε κάθε ταξίδι φροντίζω να έχω κλεισμένο το εισιτήριο του αρχικού προορισμού (και ίσως και της επιστροφής). Αυτό. Δεν έχω ιδέα τι πρόγραμμα θα ακολουθήσω, ποια μέρη θα επισκεφθώ τελικά και που θα μείνω. Μόνο όταν πρόκειται για νέους προορισμούς κανονίζω να έχω τακτοποιημένη την πρώτη διανυκτέρευση. Και φυσικά αν είμαι με τα παιδιά τα κανονίζει η σύζυγος. Δεν με εμπιστεύεται λέει...Άκου να δεις.

Αυτή τη φορά όμως και παιδιά δεν υπήρχαν και ο προορισμός δεν ήταν νέος αφού το Μεξικό το είχα επισκεφθεί άλλες 2 φορές. Ένιωθα τόσο σίγουρος που κατάφερα να πείσω και τη γυναίκα μου να βασιστεί πάνω μου. Βγαίνοντας από τις αφίξεις στο Κανκούν με ρωτάει που είναι το ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο. Εκεί μαθαίνει πως δεν έχω κλείσει κανένα ταξί και φυσικά ούτε ξενοδοχείο. Ήξερα όμως πως θα μείνουμε Playa del Carmen την πρώτη νύχτα. Έτσι αποφάσισα όση ώρα περιμέναμε στη σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων. Ήθελα ένα ξενοδοχείο πάνω στο κύμα κι μια ρομαντική βραδιά με τη γυναίκα μου και με σαμπάνια στην παραλία.

Όλα έβαιναν ρολόι και είχαμε την τύχη να διαλέξουμε ένα shared taxi όπου το μοιραστήκαμε έναν Γάλλο γιατρό, Παλαιστινιακής καταγωγής, κάτοικο Βελγίου. Τον S.
Την ώρα της πληρωμής παρατήρησα πως στο POS ενώ πληκτρολογούσαν το συμφωνηθέν ποσό USD$60 άλλαζε μετά το enter σε MEX$6000. Στην αρχή έκανα λίγη μανούρα αλλά επειδή ήταν κουρασμένη η γυναίκα μου κι επειδή είχα και όριο στις ανέπαφες χωρίς PIN €100 λέω δεν βαριέσαι αν είναι θα μου ζητήσει PIN. Πλήρωσε κι ο Γάλλος μπροστά, πληρώσαμε κι εμείς πίσω και όλα καλά.

Στη διαδρομή ρωτούσαμε τον οδηγό, τον Ιησού, για ξενοδοχεία μπροστά στη θάλασσα και για πληροφορίες σχετικά με την προμήθεια κάρτας SIM. Δεν ήξερε να μας πει τίποτα και το μόνο που τον ένοιαζε είναι να μας προωθήσει τον αδερφό του που έκανε εκδρομές στην περιοχή. Τελικά ο S. πήρε τηλέφωνο τον αδερφό του, τον W. και που είχε φτάσει πριν δύο μέρες στο Μεξικό και μας είπε να πάμε σε ένα oxxo και να αγοράσουμε sim και data από εκεί. Η γυναίκα μου και ο S. πιάσανε την κουβέντα για το Παρίσι και για τα παιδικά χρόνια καθώς και οι δύο μεγάλωσαν εκεί και εμένα με έπιασε κρύος ιδρώτας καθώς συνειδητοποίησα πως πριν λίγες μέρες είχα αλλάξει το όριο των ανέπαφων στα €500...Πόσο άραγε πλήρωσα αυτήν τη διαδρομή;

 

[Sassenach77]

Δε με λες, αυτό είναι το ταξίδι που έκανες εκείνη τη περίφημη βουτιά θανάτου και επέζησες;

 

[tripakias]

Ο οδηγός μας άφησε ψηλά στην πόλη γιατί οι δρόμοι ήταν κλειστοί από την αστυνομία εξαιτίας καρναβαλικών εκδηλώσεων. Μας έδειξε όμως ένα oxxo στα αριστερά και ένα ξενοδοχείο στα δεξιά. "Μπορείτε να μείνετε εδώ σήμερα" μας λέει, "είναι οικονομικό και καθαρό". Δεν είχε και τα μαύρα του τα χάλια αλλά δεν ξέρω πως αντιλαμβάνονται ορισμένοι (άνθρωποι/λαοί) την καθαριότητα. Δεν υπήρχε περίπτωση να διανυκτερεύσουμε εκεί.

Η αγορά της sim επιβεβαίωσε τους φόβους μου. Η διαδρομή μας κόστισε κάτι παραπάνω από €300 και περίπου €150 στον S. "They fucked us" έλεγε και ξανάλεγε. Είχα φροντίσει να τραβήξω φωτογραφία του αυτοκινήτου, του αριθμού κυκλοφορίας και του οδηγού. Ενώ είχα και το τηλέφωνο του. Λόγω της εκδήλωσης υπήρχαν αστυνομικοί παντού και απευθυνθήκαμε σε κάποιους από αυτούς. Ευγενικοί αλλά κάπως αδιάφοροι μας σύστησαν να πάμε να κάνουμε καταγγελία στο αστυνομικό τμήμα που ήταν κάπου 2-3 χλμ απόσταση. "Ωραία" λέει ο S. "Ας πιούμε πρώτα ένα καφέ να χαλαρώσουμε, μετά πάμε να βρούμε που θα μείνουμε και μετά πάμε και στην αστυνομία". Στο μεταξύ είχε φτάσει γύρω στις 19:30.

Κατά τις 20:30 κατευθυνόμαστε προς την 5η οδό και από εκεί προς αριστερά διασχίζοντας την κοσμοπλημμύρα και χαζεύοντας τα μαγαζιά συνεχίζουμε για τα μεγάλα παραλιακά ξενοδοχεία. Ο S. μας λέει πως έχει περιορισμένο budget και μετά την απάτη με το ταξί θα ψάξει για κάτι οικονομικό να μείνει με τον αδερφό του τον W. ο οποίος θα έφτανε στην Playa del Carmen σε 2 ώρες περίπου από Bacalar. Η γυναίκα μου συμφώνησε και λέει "Κι εμείς. Άλλωστε είμαστε παρέα." Τι παρέα μωρέ; Μέχρι πριν λίγες ώρες δεν ήξερε καν ότι υπάρχει ως οντότητα και τώρα γίναμε παρέα; Θα μας τρελάνει;

Δεν με έπαιρνε να μιλήσω κι έτσι καταλήξαμε σε ένα τελείως παρακμιακό και οριακά υποφερτό ως προς την υγιεινή μεν, παραλιακό δε ξενοδοχείο. Οι δύο ρεσεψιονίστ ήταν καλτ φιγούρες, ο καθένας με τον τύπο του. Ο ένας νέος γύρω στα 20, πούτσα του όλα ποζέρι που ήταν είτε στο κινητό είτε στον καθρέφτη διαρκώς. Ο άλλος γέρος, φαφούτης, έζεχνε από τσιγάρο και αλκοόλ και επέμενε να μας δώσει τετράκλινο για πιο οικονομικά, όπως έλεγε.

Ο νέος μας ανέβασε στον δεύτερο όροφο, στην πορεία βγήκε και 2-3 selfies. Πρέπει να είχε chat παράλληλα με μια γκόμενα και να τις έβγαζε γι αυτήν. Τα δωμάτια δεν έπιαναν wifi, μόνο ο διάδρομος και γι αυτό δεν έμπαινε μέσα αλλά καθόταν απ' εξώ και μας έδινε πληροφορίες. Οι οποίες πληροφορίες ήταν η εξής μία: να μην ρίχνουμε χαρτιά στην τουαλέτα γιατί θα βουλώσει.

Όλα καλά μέχρι που διαπιστώσαμε πως το δικό μας δωμάτιο είχε δύο μικρά προβληματάκια. Το πρώτο είναι πως το δωμάτιο είχε μια μεγάλη τζαμαρία που έβλεπε στο διάδρομο αλλά το στόρι ήταν χαλασμένο κι έτσι ο καθένας θα μπορούσε να μας δει (ο μόνος χώρος που μπορούσες να αλλάξεις ήταν το 1χ1 μπάνιο), αλλά αυτό δεν μας πείραζε ιδιαίτερα γιατί είμαστε εξοικειωμένοι με τον γυμνισμό και σεξ δεν είχαμε αντοχές να κάνουμε μετά από τόση κούραση. Το δεύτερο πρόβλημα που ήταν και το σημαντικό αφορούσε πως η πόρτα του δωματίου μας δεν κλείδωνε.

Αφού έκανα ένα ντους και ντύθηκα, πήγα κάτω και ζήτησα από το γέρο να μας φτιάξει την κλειδαριά. "Στα έλεγα" μου λέει "Έπρεπε να πάρετε το τετράκλινο". "Να πάμε τώρα" του λέω, "να σου πληρώσω τη διαφορά". "Το πήραν άλλοι" εσένα θα περιμένουμε. "Μην ανησυχείς, υπάρχει ασφάλεια" και μου δείχνει τις κάμερες. Παράλληλα είχε και μια μπουκάλα tequilla και έπινε. Αφήσαμε τα πολύτιμα μας (διαβατήρια) στο δωμάτιο του S. που κλείδωνε και διαλέξαμε το πλησιέστερο beach bar για να πιούμε ένα ποτό πριν το δείπνο και μέχρι να φτάσει ο W. στην Playa del Carmen. Να σημειώσω πως ο S. προσφέρθηκε να αλλάξουμε δωμάτια αλλά απορρίψαμε την προσφορά.

Μετά από μισή ώρα περίπου ο W. έφτασε στο ξενοδοχείο και πήρε τον αδερφό του τηλέφωνο να πάει από εκεί γιατί οι ρεσεψιονίστ δεν έβρισκαν δεύτερο κλειδί για το δωμάτιο. Μετά από 2 λεπτά ξαναπήρε για να πει στον αδερφό του να μην έρθει και πως ο πιτσιρικάς είχε ανοίξει την πόρτα με συνδετήρα!

Η συνέχεια της βραδιάς είχε περιπλάνηση στην πόλη και κουβέντα, άπειρη κουβέντα. Έξω από ένα από τα ακριβά show της πόλης και ενώ η ουρά για να μπεις στο club είναι πολύ μεγάλη πιάνουμε συζήτηση με την κοπέλα που το διαφημίζει στο δρόμο. Αυτή μας προτείνει και 3 αυθεντικά μεξικάνικα, παραδοσιακά μαγαζιά για φαγητό. Τα 1 είναι στου διαόλου τη μάνα, το άλλο είναι κλειστό σήμερα και το τρίτο αν και λίγο πιο έξω από το κέντρο αποδεικνύεται άριστη επιλογή. Θυμίζει ελληνική ταβέρνα του ΄80. Παίζει μουσική που θυμίζει ελληνικά λαϊκά της δεκαετίας του '60. Παστόρ (ο μεξικάνικος γύρος), τάκος, κάρβουνα, μεγάλος χώρος, όμορφο περιβάλλον, πάμφθηνο και τεράστιες μερίδες. Κανείς δεν μπόρεσε να φάει πάνω από τη μισή του μερίδα και μόνοι τους από το κατάστημα μας τα έβαλαν σε κουτιά για να τα πάρουμε μαζί μας. Στη διαδρομή της επιστροφής ένα παλληκάρι τριγυρνούσε και πουλούσε λουλούδια φτιαγμένα από φύλλα μπανανιάς. Μας παρακάλεσε να πάρουμε και να του δώσουμε ότι μπορούσαμε γιατί πεινάει πολύ. Οι άντρες πήραμε ο καθένας από ένα και το χαρίσαμε στην κυρία της παρέας. Ο W. που κρατούσε τη σακούλα με τα φαγητά πρότεινε να του τα δώσουμε, συμφωνήσαμε όλοι με χαρά και η σύζυγος κέρδισε άλλο ένα λουλούδι.

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο ο W. που δεν είχε ενημερωθεί κατάφερε να βουλώσει την τουαλέτα. Πιγκάλ στο μπάνιο τους δεν υπήρχε κι έτσι ήρθε να ζητήσει από εμάς. Πήγαμε κάτω όπου ο γέρος ρεσεψιονίστ ήταν ημιλυπόθυμος να ζητήσουμε πιγκάλ κι ένας άλλος παππούς ετών 99+ αφού κατάλαβε με τα χίλια ζόρια τι θέλαμε μας είπε πως είχε έκει σε ένα wc να το πάρουμε. Αντικρίζοντας το προτιμήσαμε να μην το αγγίξουμε με γυμνά χέρια αφού άμα το τολμούσαμε είχαμε εξασφαλισμένη κάποια δερματική λοίμωξη (ο W. είναι όπως και ο αδερφός του γιατρός). Του λέω "Άστο έχω άλλη ιδέα. Κάναμε ένα καλό και μας γυρίζει πίσω". Τα 4 λουλούδια που είχαμε μετατράπηκαν σε πιγκάλ και με λίγη υπομονή καταφέραμε να ξεβουλώσουμε την τουαλέτα.

 

[tripakias]

Δε με λες, αυτό είναι το ταξίδι που έκανες εκείνη τη περίφημη βουτιά θανάτου και επέζησες;

Ναι αυτό είναι, stay tuned

 

[varioAthens]

Ρε tripakias αγορι μου η γυναικα σου πρεπει να σε αγαπαει πολυ για να καθεται ακομα μαζι σου γιατι ενω την πηγες για ρομαντικο ταξιδι κατεληξε η δολια σε ενα χρεπι ξενοδοχειο να ανταλλαζει πιγκαλ μεσα στη νυχτα... για να μην σχολιασω το οτι ηθελες να κανεις τον ταρζαν και σακατευτηκες... αλλα αυτο ειναι επομενο επεισοδιο...

 

[tripakias]

Όταν είμαι ταξίδι μου αρέσει να σηκώνομαι πολύ πρωί και χαζεύω για λίγη ώρα τη θάλασσα κι αν είναι δυνατόν να βλέπω την ανατολή. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είχε ήδη ο ήλιος να κάνει την εμφάνιση του. Σηκώθηκα και πήγα προς το ίδιο beach bar που ήμασταν και χθες. Εκεί βρήκα τον S. να διαβάζει το βιβλίο του. "Κάθισε, δεν έχει ανοίξει ακόμα κανείς για καφέ" μου λέει "Σε λίγο μου είπαν ανοίγουν". Να μην τα πολυλογώ, το "λίγο" ήταν τελικά τουλάχιστον 1,5 ώρα αφού μετά φύγαμε. Αυτός να ετοιμάσει τα πράγματα του κι εγώ που είχα αφήσει άνθρωπο να τα ετοιμάζει να ψάξω για εκδρομή στο Cozumel. Τελικά με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίσαμε να πάρουμε απλά το φέρρυ και ο W. βρήκε ένα καλό οικονομικό ξενοδοχείο στο λιμάνι για να περάσουμε το βράδι μας.

Αλλά για στάσου. Έχουμε μια εκκρεμότητα με την αστυνομία. "Εγώ δεν πάω στην αστυνομία, δεν θα χαλάσω τις διακοπές μου για μερικά ευρώ", λέει ο S. "Δίκιο έχεις άλλωστε ας το δούμε θετικά. Αν δεν παίρναμε τους απατεώνες δεν θα γνωριζόμασταν ποτέ" του απαντώ. Κι έτσι ο φάκελος μπήκε στο αρχείο.

Βγάλαμε εισιτήρια για το φέρρυ και το επόμενο θα έφευγες σε μία ώρα και κάτι. Είχαμε λοιπόν το χρόνο για μια γρήγορη βουτιά παρέα με τους γλάρους στην Playa del Carmen. Ένας ένας βουτούσε και οι άλλοι φυλούσαν τις αποσκευές έξω. Στο χώρο αναμονής για το φέρρυ νομίζω ήμασταν οι πιο φωνακλάδες και αυτοί που δεν σταματούσαμε να μιλάμε. Είμαστε από τους τελευταίους επιβάτες στην ουρά και λίγο πριν επιβιβαστούμε συνειδητοποιώ πως ο S. δεν κουβαλάει την χειραποσκευή του. Στον ενθουσιασμό της κουβέντας την είχε ξεχάσει στο χώρο αναμονής που απείχε περίπου 300 μέτρα από το φέρρυ. Κάνει ένα σπριντ καταρρίπτοντας σίγουρα το ρεκόρ του και προλαβαίνει στο τσακ να έρθει μαζί μας στο Cozumel. Εντάξει τον περίμεναν και λίγο, αλλιώς θα έμενε πίσω ο μαλάκας.

Ο καιρός απολύτως καλοκαιρινός και η διαδρομή πολύ καλή, με ζωντανή μουσική στο πρόγραμμα για να είναι πιο ευχάριστη. Τουρίστες στην συντριπτική τους πλειοψηφία όσοι παρακολουθούσαν στο κατάστρωμα το live και σε κάποια φάση άρχισε η μάχη των χωρών ή των εθνών. Ο τραγουδιστής έλεγε μια χώρα και ζητωκραύγαζαν όσοι ήταν από αυτοί. Αμερικάνοι και Καναδοί είχαν τη μερίδα του λέοντος αλλά στο άκουσμα της Γαλλίας οι φωνές των λίγων Γάλλων ενώθηκαν με αυτές των Κεμπεκουά που ήταν η μεγαλύτερη ομάδα κι έτσι η Γαλλία κέρδισε φανερά τη μάχη. Ο τραγουδιστής όμως παρατήρησε πως ανάμεσα στους Γάλλους ήταν και κάποιος που δεν φώναξε για τη Γαλλία. Μ' έπιασε το αλάνι και με ρώτησε από που είμαι. Όταν είπα Ελλάδα άρχισε να εκθειάζει το ελληνικό φαγητό και να αναφέρει πιάτα από την ελληνική σαλάτα, το γύρο, το χταπόδι, το μουσακά και γρήγορα άρχισαν και διάφοροι τουρίστες να φωνάζουν ελληνικά φαγητά όπως κλέφτικο, γεμιστά, ντολμαδάκια, κοκορέτσι μέχρι και μπακλαβά άκουσα. Λίγο αργότερα ο W. φώναξε "Palaistine" και όλο το κατάστρωμα ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Έτσι με χαβαλέ πέρασε γρήγορα η ώρα και φτάσαμε στο Cozumel. Το νησί των χελιδονιών.

 

[tripakias]

Στο ξενοδοχείο μας που ήταν πάνω στον παραλιακό δρόμο δούλευε ο R. και η J., ένα συμπαθέστατο ζευγάρι Γαλλόφωνων Ελβετών που άφησε τα πάντα στην Ελβετία για να ζήσει σε αυτό το μικρό νησάκι στο Μεξικό. Όμορφο ξενοδοχείο, σε άριστη, εξαιρετικά βολική περιοχή για ένα γρήγορο πέρασμα από το νησί. Όταν φτάσαμε μας προειδοποίησαν να μην αγγίξουμε προς θεού τη μεγάλη σιδερένια καγκελόπορτα που ήταν ανοιχτή στο πλάι της εισόδου, γιατί είχε σπάσει ο μεντεσές και κινδυνεύαμε να πέσει πάνω μας. Την άλλη μέρα το πρωί την έφτιαξαν και ήταν πολύ αγχωμένοι να προλάβουν να διορθώσουν τη βλάβη, γιατί την επομένη ήταν στο νησί η μεγάλη καρναβαλική παρέλαση που περνάει μπροστά από το ξενοδοχείο και έπρεπε να μπορούν να την κλειδώσουν, ώστε να μην εισβάλει κόσμος που παρακολουθεί την παρέλαση στο ξενοδοχείο. Μας τακτοποίησαν στα δωμάτια, μας έδωσαν όλες τις σχετικές πληροφορίες για το νησί, τις παραλίες, παγίδες και τιπς, ενοικιαζόμενα μηχανάκια και αυτοκίνητα και μας προμήθευσε ακόμη και με μάσκες και βατραχοπέδιλα για snorkeling. Μετά το check in βρεθήκαμε κάπως και για κάποιο λόγο με έναν πέμπτο στην παρέα. Έναν νεαρό Αιγύπτιο, τον Α. που ζει 8 χρόνια στο Βερολίνο αλλά δεν μιλάει λέξη από Γερμανικά. Κοινωνικός, τσακάλι και κανείς από τους υπόλοιπους 4 δεν κατάλαβε πως τον γνωρίσαμε. Όλοι μας νομίζαμε πως γνωρίστηκε πρώτα με κάποιον άλλον.. Επειδή η ώρα πλησίαζε 13:00 κι επειδή δεν είχαμε φάει αποφασίζουμε να χωριστούμε. Εγώ με τη γυναίκα και τον Α. να πάμε να βρούμε να νοικιάσουμε μηχανάκια, ενώ τα αδέρφια να βρουν ένα παραδοσιακό μέρος για φαγητό. Αυτοί βρήκαν ένα καταγώγι όπου ήμασταν οι μόνοι πελάτες αλλά με εξαιρετικό φαγητό. Εμείς βρήκαμε μηχανάκια αλλά 18:30 έπρεπε να τα επιστρέψουμε. Όποτε αν δεν θέλαμε να τους χαρίσουμε τη εγγύηση, €50 το κάθε μηχανάκι, έπρεπε να το επιστρέψουμε σε περίπου 4 ώρες και με γεμάτο το ρεζερβουάρ.

ΟΚ, τα γκάζια έπιασαν φωτιά για να προλάβουμε να δούμε κάποιες παραλίες. Αποτέλεσμα της ταχύτητας που ανέπτυξα ήταν να φύγουν τα γυαλιά μου από τον αέρα. Δεύτερη μέρα και άλλα €300 χαμένα. Καλά πήγε κι αυτό. Εν τω μεταξύ όλες σχεδόν οι παραλίες ήταν επί πληρωμή και κλείνανε σε λίγη ώρα. Μόνο σε μία μας άφησαν να μπούμε δωρεάν και μετά μας λένε σε 10 λεπτά κλείνουμε. Ωστόσο βρήκαμε 2-3 κολπίσκους που είχαν πεντακάθαρα ήρεμα νερά αλλά σε σχέση με Χαλκιδική δεν έπιαναν μία. Στο τέλος πήγαμε και σε μια μεγάλη οργανωμένη που αν πήγαινες αρκετά βαθιά είχε ενδιαφέροντα βυθό για snorkeling. Ο R. μας είχε πει πως η ακτή του Ατλαντικού έχει πιο ωραίες παραλίες αλλά είναι γεμάτες φύκια τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά επειδή θέλαμε να τη δούμε νοικιάσαμε ποδήλατα για την επομένη το πρωί.

Κάποια στιγμή βρισκόμαστε σε μία ερημική παραλία μόνοι μας και ο Α. μας λέει αν θέλουμε να μπούμε όλοι οι άλλοι στο νερό και θα φυλάει αυτός τα πράγματα μας. Συνήθως έμεναν τουλάχιστον 2 έξω και γι' αυτό παραξενευτήκαμε. Απομακρυνόμενοι από την ακτή αρχίσαμε να κάνουμε σενάρια μήπως και πάρει τα πράγματα μας και την κοπανήσει. Εκεί συνειδητοποιήσαμε πως κανένας δεν είχε καταλάβει πως τον γνωρίσαμε. Σε κάποια φάση τον βλέπουμε να σηκώνεται και να φοράει την μπλούζα του. "Λέμε ΟΚ, δεν τον προλαβαίνουμε. Ελπίζουμε μόνο να αφήσει τα κλειδιά από τα μηχανάκια". Τελικά ο άνθρωπος έβαλε την μπλούζα του για να προσευχηθεί στον Αλλάχ. Λήξη συναγερμού.

Προλάβαμε στο παρά πέντε να αφήσουμε τα μηχανάκια και μετά από ντους και λίγη ξεκούραση πήγα με τον S. για ένα ποτό σε ένα μπαρ που επικοινωνούσε με το ξενοδοχείο. Η γυναίκα μου ετοιμαζόταν (μήπως και που θα πήγαινε), ο W. δανείστηκε λίγη ώρα το PC της ρεσεψιόν για να συμπληρώσει μια αίτηση για βίζα στον Καναδά καθώς τον είχα καλέσει για εργασία εκεί και ο Α. εμφανίστηκε μετά από λίγη ώρα κάνοντας παρατήρηση στον S. που κάθισε σε εκείνο το μπαρ. Το μπαρ ήταν εβραϊκό και μας έδειξε σύμβολα στο μενού και στον τοίχο καθώς και το όνομα που το αποδείκνυαν. Ο S. ατάραχος είπε πως δεν τον πειράζει και παρήγγειλε ένα δεύτερο κοκτέηλ. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του λαού του αλλά δεν είναι καθόλου φανατικός και δεν κατηγορεί τους απλούς εβραίους.

Στο δείπνο μας αργότερα, όπου παρεμπιπτόντως έφαγα μια γευστικότατη σούπα λάιμ, θα γνωρίζαμε έναν Μεξικάνο που καυχιόταν για τη ζωή που έκανε στο Τέξας. Σε μια τολμηρή προσπάθεια να μαντέψει τις εθνικότητες μας δεν ΄ταν σίγουρος για κανέναν παρά μόνο για τον S. Έβαζε το χέρι του στη φωτιά πως είναι Εβραίος. Γελάσαμε πολύ, όχι μόνο γιατί ο S. είναι Παλαιστινιακής καταγωγής αλλά γιατί συνέχεια μας έλεγε πως όλοι τον περνάνε για Εβραίο...Και είχε δίκιο.

Το βράδι θα κυλήσει με βόλτα στο σχεδόν έρημο νυχτερινό Cozumel (μόνο εργάτες που έβαφαν τα πεζοδρόμια και τους δρόμους για την παρέλαση του καρναβαλιού έβλεπες) και θα καταλήξουμε σε ένα από τα λίγα μπαρ που έχει λίγο κόσμο. Κάτι Γερμανούς κυρίως που αγγίζουν ή έχουν πατήσει την τρίτη ηλικία. Ανάμεσα τους και ο H. ένας Γερμανός που κανονικά θα έπρεπε να κοιμάται σε κάποια παραλία της ακτής του Ατλαντικού, όπως έκανε όλη την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά χθες η αστυνομία τον έδιωξε και έκλεισε την παραλία γιατί ξεβράστηκαν τόνοι ναρκωτικών.

 

[varioAthens]

Ηταν καθαρες οι ακτες απο sargassum? Τρέλα η πολυεθνικη παρεα!

 

[tripakias]

Ηταν καθαρες οι ακτες απο sargassum? Τρέλα η πολυεθνικη παρεα!

Cozumel από τη μεριά που βλέπει PdC ίχνος δεν υπήρχε

 

[tripakias]

Μετά την ενημέρωση που είχαμε από τον Η. το προηγούμενο βράδι στο μπαρ αποφασίζουμε να κάνουμε skip τη βόλτα με τα ποδήλατα και να ζητήσουμε τη βοήθεια του R. o οποίος τελευταία στιγμή μας κανόνισε boat tour στο νότιο τμήμα του νησιού, στους κήπους Palancar, στην Playa el Cielo και στο Colombia Reef . O A. δεν ακολουθεί καθώς είναι η τελευταία του μέρα στο Μεξικό και πρέπει να φύγει νωρίς από το νησί οι υπόλοιποι θα απολαύσουμε ένα μοναδικό τουρ που περιλαμβάνει snorkeling και κολύμπι σε καταγάλανα νερά και ανάμεσα σε χελώνες, σαλάχια, μεγάλα και πολύχρωμα ψάρια, αστερίες κ.α. Στο Palancar είναι βαθιά τα νερά και είναι καλύτερο να εξερευνηθεί με κατάδυση αλλά και με μια μάσκα βλέπεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Το Colombia είναι ένας ύφαλος με πολύ ρηχά νερά που εύκολα κολυμπά ο καθένας. Playa el Cielo επίσης όμορφα νερά και μεγάλη αμμώδεις παραλία εκτός. Βρήκαμε κάτι αιώρες και αράξαμε για λίγο, ρουφώντας την αύρα της Καραϊβικής. Η επιστροφή ήταν κάπως αγχωτική γιατί ενώ βιαζόμασταν να γυρίσουμε για να προλάβουμε το φέρρυ, χάλασε η μηχανή της βάρκας και περιμέναμε να μας φέρουν άλλη. Αλλά δεν μας χαλούσε που απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα "αρμενίζοντας στα πέλαγα". Τελικά προλάβαμε άνετα το τελευταίο φέρρυ για Playa del Carmen. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι αλλά η μέρα ήταν ακόμη πολύ μεγάλη για μας. Ο W. θα έκλεινε τα μεσάνυχτα τα 30 χρόνια και ήθελε να το γιορτάσουμε.

Τα 30 γενέθλια για τους Γάλλους άντρες είναι από τα 3 πιο σημαντικά σε όλη τους τη ζωή. Τα πρώτα που δεν τα καταλαβαίνουν αλλά είναι τα πρώτα, τα 18α που έρχεται η ενηλικίωση, η ανεξαρτητοποίηση και ο απογαλακτισμός από τους γονείς και τα 30α που σηματοδοτούν το τέλος της αθωότητας και την ωρίμανση του άντρα. Έτσι ο W. όχι απλά ήθελε να βγούμε έξω να διασκεδάσουμε αλλά και να νοικιάσουμε ένα διαμέρισμα όπου θα ξημερώναμε. Έτσι έκλεισε ένα διαμέρισμα για να συνεχίσουμε το after club πάρτι. Παραδοσιακά στα γαλλικά γενέθλια τα έξοδα τα επωμίζονται οι προσκεκλημένοι και ο εορτάζων δεν συμμετέχει σε αυτά. Όμως ο W. ήταν ανένδοτος και επέμενε να πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα διαμονής και να μας επιβαρύνει μόνο με τα έξοδα στο club.

Το διαμέρισμα που έκλεισε ο W. δεν ήταν ένα απλό διαμέρισμα αλλά μια μεζονέτα όπου τα 2/3 του πάνω ορόφου ήταν rooftop pool. Δεν ξέρω καν τι είχε στο μυαλό του αυτός ο δαιμόνιος 30άρης αλλά ξέρω πως η γυναίκα μου με κοιτούσε στα μάτια και με παρακαλούσε να δραπετεύσουμε. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο club και λίγο μετά τα μεσάνυχτα θα αποχωρούσαμε και θα πηγαίναμε σε ένα ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Τα αδέρφια ας συνέχιζαν μέχρι το πρωί.