Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων

[tripakias]

Θα κάνω μια απόπειρα να γράψω μία ολοκληρωμένη ιστορία και εύχομαι, να εύχεστε κι εσείς, να φανώ συνεπείς. Το ταξίδι ξεκινά με ένα όμορφο ρομαντικό τριήμερο στη Μαδρίτη και τελειώνει (σπόιλερ πριν καν αρχίσει η ιστορία) με ένα ακόμη πιο ρομαντικό τριήμερο στη Βαρκελώνη. Όμως για Ισπανία δεν θα σας γράψω τίποτε άλλο γιατί "τις ρομαντικές στιγμές είναι καλό να τις κρατάμε για μας", θα μπορούσα να γράψω. Η αλήθεια είναι επειδή βαριέμαι.

Νύχτα και περιμένουμε στο Barajas για να παραδώσουμε τις αποσκευές μας. Ένας γυμνασμένος με πολλά αλλά όμορφα τατουάζ κατευθύνεται προς το μέρος μας κρατώντας ένα γιγαντιαίων διαστάσεων ρολό σελοφάν πράσινου χρώματος. Σέρνει μια βαλίτσα μεγάλου όγκου όπου το ένα της ροδάκι είναι σπασμένο και γρατσουνά το πάτωμα παράγοντας έναν ημιανατριχιαστικό ήχο την ήσυχη πολυβουία που επικρατούσε εκείνη την ώρα. Με περισσή ευγένεια και φιλικότητα αρχίζει να μας ρωτάει που πηγαίνουμε και τα σχετικά. Μας λέει κι αυτός κάτι άσχετα για τη ζωή του χωρίς να τον ρωτήσουμε και φυσικά μας παραθέτει τους κινδύνους του να ταξιδεύεις με μια αποσκευή που δεν είναι αμπαλαρισμένη. Ισχυρίζεται πως το σελοφάν που κρατάει το έχει για να τυλίξει τη δικιά του βαλίτσα αλλά επειδή η πτήση του αργεί έχει χρόνο και θα τυλίξει πρώτα τη δικιά μας. Με φιλική διάθεση αρνούμαστε λέγοντας του πως δεν μας αρέσει. Στο "δεν μας αρέσει" αυτός κατάλαβε πως δεν μας αρέσει το χρώμα και άνοιξε τη βαλίτσα του να μας δείξει όλα τα χρώματα σελοφάν που είχε να διαλέξουμε. "Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;" ρωτάει τη γυναίκα μου, "το μωβ" του λέει (ψέματα αλλά ήταν ένα χρώμα που δεν υπήρχε). Κάνει μια παύση φανερά αναστατωμένος, παίρνει τηλέφωνο και σε πέντε λεπτά είχε στα χέρια του ένα μωβ σελοφάν. Του δίνω 5 ευρώ και ευγενικά του λέω πως δεν θέλουμε να τυλίξει τίποτα νομίζοντας πως θα ξεμπλέξουμε και θα μας αφήσει ήσυχους. Η επιλογή του μωβ τον είχε ταράξει και ξεκίνησε να τραγουδά τη Llorona, ένα παραδοσιακό μοιρολόι και δάκρυα έσταξαν μέχρι τα χείλη του. Πριν λίγους μήνες είχε χάσει τη σύντροφο του και μας δείχνει μια πληγωμένη από σφαίρα καρδιά με φτερά κόντα στο αριστερό του στήθος ακριβώς στο σημείο της καρδιάς...Σιωπή. "Σκοτώθηκε από συμμορία στο Μεξικό"...Δεύτερη σιωπή.

Σε λίγη ώρα επιβιβαζόμαστε στην πτήση της Avianca για το El Dorado της Μπογκοτά. Η πρώτη πτήση σε ένα εισιτήριο με τελικό προορισμό το Κανκούν, όπου φτάνουμε ύστερα από σχεδόν 17 ώρες. Viva Mexico!

 

[varioAthens]

Viva και πιανω θεση να παρακολουθησω την ιστορια σου!

 

[tripakias]

Ένα από τα χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στην προσωπικότητα μου έχει να κάνει με την οργάνωση. Για την ακρίβεια η πλήρης έλλειψη της. Ποτέ δεν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Για να καταλάβεις, σε κάθε ταξίδι φροντίζω να έχω κλεισμένο το εισιτήριο του αρχικού προορισμού (και ίσως και της επιστροφής). Αυτό. Δεν έχω ιδέα τι πρόγραμμα θα ακολουθήσω, ποια μέρη θα επισκεφθώ τελικά και που θα μείνω. Μόνο όταν πρόκειται για νέους προορισμούς κανονίζω να έχω τακτοποιημένη την πρώτη διανυκτέρευση. Και φυσικά αν είμαι με τα παιδιά τα κανονίζει η σύζυγος. Δεν με εμπιστεύεται λέει...Άκου να δεις.

Αυτή τη φορά όμως και παιδιά δεν υπήρχαν και ο προορισμός δεν ήταν νέος αφού το Μεξικό το είχα επισκεφθεί άλλες 2 φορές. Ένιωθα τόσο σίγουρος που κατάφερα να πείσω και τη γυναίκα μου να βασιστεί πάνω μου. Βγαίνοντας από τις αφίξεις στο Κανκούν με ρωτάει που είναι το ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο. Εκεί μαθαίνει πως δεν έχω κλείσει κανένα ταξί και φυσικά ούτε ξενοδοχείο. Ήξερα όμως πως θα μείνουμε Playa del Carmen την πρώτη νύχτα. Έτσι αποφάσισα όση ώρα περιμέναμε στη σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων. Ήθελα ένα ξενοδοχείο πάνω στο κύμα κι μια ρομαντική βραδιά με τη γυναίκα μου και με σαμπάνια στην παραλία.

Όλα έβαιναν ρολόι και είχαμε την τύχη να διαλέξουμε ένα shared taxi όπου το μοιραστήκαμε έναν Γάλλο γιατρό, Παλαιστινιακής καταγωγής, κάτοικο Βελγίου. Τον S.
Την ώρα της πληρωμής παρατήρησα πως στο POS ενώ πληκτρολογούσαν το συμφωνηθέν ποσό USD$60 άλλαζε μετά το enter σε MEX$6000. Στην αρχή έκανα λίγη μανούρα αλλά επειδή ήταν κουρασμένη η γυναίκα μου κι επειδή είχα και όριο στις ανέπαφες χωρίς PIN €100 λέω δεν βαριέσαι αν είναι θα μου ζητήσει PIN. Πλήρωσε κι ο Γάλλος μπροστά, πληρώσαμε κι εμείς πίσω και όλα καλά.

Στη διαδρομή ρωτούσαμε τον οδηγό, τον Ιησού, για ξενοδοχεία μπροστά στη θάλασσα και για πληροφορίες σχετικά με την προμήθεια κάρτας SIM. Δεν ήξερε να μας πει τίποτα και το μόνο που τον ένοιαζε είναι να μας προωθήσει τον αδερφό του που έκανε εκδρομές στην περιοχή. Τελικά ο S. πήρε τηλέφωνο τον αδερφό του, τον W. και που είχε φτάσει πριν δύο μέρες στο Μεξικό και μας είπε να πάμε σε ένα oxxo και να αγοράσουμε sim και data από εκεί. Η γυναίκα μου και ο S. πιάσανε την κουβέντα για το Παρίσι και για τα παιδικά χρόνια καθώς και οι δύο μεγάλωσαν εκεί και εμένα με έπιασε κρύος ιδρώτας καθώς συνειδητοποίησα πως πριν λίγες μέρες είχα αλλάξει το όριο των ανέπαφων στα €500...Πόσο άραγε πλήρωσα αυτήν τη διαδρομή;

 

[Sassenach77]

Δε με λες, αυτό είναι το ταξίδι που έκανες εκείνη τη περίφημη βουτιά θανάτου και επέζησες;