Άγιος Δομήνικος Ξαναπάμε Άγιο Δομίνικο

[go2dbeach]

Και έφτασε η ώρα του φαγητού, και όπως κάνουμε όλοι όταν πεινάσουμε, έτσι κι εμείς μπήκαμε στη βάρκα μας και κατευθυνθήκαμε προς Mano Juan. Υπάρχει κι άλλο ψαροχώρι στο νησί, το Catuano και αρκετές εκδρομές σε πάνε εκεί για φαγητό, οπότε πρέπει να δεις από πριν σε ποιά μέρη κάνει στάση η εκδρομή πριν την κλείσεις.

Το Mano Juan όπως και όλο το νησί λεγόταν κανονικά Adamanay, έτσι το ονόμαζαν οι ιθαγενείς Taino και στη γλώσσα τους σημαίνει νησί καταφύγιο. Κάποιος ντόπιος ονόματι Juan ήταν τόσο αγαπητός και δημοφιλής που τον έλεγαν αδελφό Χουάν, hermano Juan. Όποιος αναφερόταν στο ψαροχώρι, το έλεγε "το μέρος του αδελφού/hermano Juan" και εν συντομία έγινε Mano Juan.

Το ψαροχώρι έχει αρχίσει να γίνεται δημοφιλές και τώρα πια δέχεται αρκετούς τουρίστες και νοικιάζουν και για διαμονή σε όποιον θέλει να μείνει μερικές μέρες εδώ να απολαύσει το χωριό με την ησυχία του. Από το ταχύπλοο καθώς πλησιάζεις στην ακτή το μέρος σε κερδίζει. Το μικρό ψαροχώρι κυκλωμένο από τυρκουάζ νερά, λευκή άμμο και ψηλούς κοκοφοίνικες, με τα χρωματιστά casitas typicas, είναι απίστευτα χαριτωμένο!

Πάνω στην αμμουδιά, κάτω από τους φοίνικες υπάρχουν τραπέζια με παγκάκια για φαγητό, αλλά και ενα-δύο εστιατόρια που έχουν ετοιμάσει το μεσημεριανό για τους τουρίστες.

Εμείς είχαμε κάνει στάση καθόδόν για την παραλία canto de la playa και είχαμε αφήσει προμήθειες για να μαγειρέψουν για μας. Γενικά το νησί εφοδιάζεται με οτιδήποτε χρειάζεται και νερό από τη Λα Ρομάνα. Μετά το φαγητό υπάρχει χρόνος για βόλτα στο χωριό και για χαλάρωση στην παραλία.

Στον μοναδικό αμμώδη δρόμο του Mano Juan στέκουν αντικρυστά παραδοσιακά ξύλινα σπίτια βαμμένα στα τυπικά παστέλ χρώματα της καραιβικής και πουλάνε σουβενίρ, πίνακες και άλλα είδη που φτιάχνουν οι ίδιοι, μέχρι παρεό και μαγνητάκια και όλα αυτά με φόντο την υπέροχη παραλία.
(Όταν η φωτογραφική μηχανή είναι και υποβρύχια, όταν βγαίνετε από το νερό να τη σκουπίζετε προτού τραβήξετε φωτογραφία. Για σας το λέω, εγώ δεν το κάνω ποτέ απ' ότι βλέπετε)

Οι καλύβες είναι διαμπερείς και μπαίνοντας από το δρόμο δεν ξέρεις αν πρέπει να κοιτάξεις τα απίθανα χρώματα και σχέδια από τα ρούχα που πουλάνε, τα μπιχλιμπίδια που θροίζουν στο αεράκι ή την τιρκουάζ θάλασσα που σε καλεί από την απέναντι πόρτα για μια απολαυστικότατη βουτιά!

Οι ντόπιοι είναι πολύ φιλικοί, φαινομενικά τους λείπουν πράγματα που για εμάς είναι αυτονόητα, κι όμως είναι ευτυχισμένοι με τον ξένοιαστο τρόπο ζωής της καραιβικής.

Οι πίνακες που πουλούσαν με τα τροπικά τοπία ήταν πανέμορφοι και τώρα βρισκόμουν μέσα στο υπέροχο τοπίο που ενέπνευσε τον καλλιτέχνη! Η φύση φτιάχνει τους ωραιότερους πίνακες!
Καθισμένοι στο ξύλινο παγκάκι κάτω από τα φοινικόδεντρα (οι άλλοι όχι εγώ) πίνοντας μια παγωμένη pina colada και θαυμάζοντας το γύρω τοπίο (οι άλλοι, όχι εγώ).

Εγώ ξέρετε που ήμουν..μέσα και κάτω από το νερό την περισσότερη ώρα, έβγαινα μόνο για να πάρω ανάσα και να απολαύσω τη φυσική ομορφιά και αυτό που αποπνέει το νησί...tranquilidad!

Επόμενη στάση της εκδρομής είναι η περιοχή με τα μανγκρόβια και μετά η Piscina Natural, μια μεγάλη περιοχή με ρηχά και κρυστάλλινα νερά που φτάνουν μέχρι τη μέση. Σε αυτή την περιοχή η άμμος συσσωρεύεται με φυσικό τρόπο και τα νερά ρηχαίνουν δημιουργώντας μια φυσική πισίνα με...(ας το πω, δε βαριέσαι)...τους αστερίες, είναι ένα σημείο που σταματάνε δεκάδες ταχύπλοα και σε πετάνε στο νερό για να τους δεις.
Είδα πολλούς. Πριν είκοσι χρόνια. Και τώρα είδα έναν και δεν το είπα σε κανέναν. Είχε ξεμείνει ο φουκαράς ή είναι ο τύπος που ζει επικίνδυνα. Αν δεν πάει να κρυφτεί εκεί που κρύβονται οι υπόλοιποι θα το μετανιώσει πικρά. Θα βρεθεί έξω από το νερό στο χέρι κάποιου που θα απαθανατίσει στην επόμενη φωτογραφία του στο instagram τις τελευταίες στιγμές του ριψοκίνδυνου αστερία!

Η φυσική πισίνα βρίσκεται 500 μέτρα από την παραλία Palmilla και η ιδιαιτερότητα αυτού του sandbar ήταν οτι μπορούσες να δεις πολλούς αστερίες που ζούσαν ήσυχοι εδώ, μέχρι που ήρθαν οι κανίβαλλοι. Γιατί οι άνθρωποι δεν πειράζει να έρθουν, να δουν , να σεβαστούν και να πάνε στο καλό. Οι κανίβαλλοι είναι που κάνουν τη ζημιά. Αυτοί που τα πάντα είναι το ντεκόρ τους για φωτο και like, ακόμα και ζωντανά πλάσματα όπως οι αστερίες .
Αφού δεν είδαμε τους αστερίες, ανεβήκαμε στο καταμαράν και άρχισε το πάρτι. Ρούμια, αναψυκτικά από το open bar, χορός, λάτιν ρυθμοί και μια υπέροχη ακτογραμμή να περνά σε μικρή απόσταση. Είδαμε και την τοποθεσία με τις κατασκευές που λαμβάνουν χώρα τα αγωνίσματα του survivor, όσα γίνονται στη θάλασσα τουλάχιστον.

Ο βυθός πάνω από το καταμαράν φαινόταν υπέροχος, όσο έβλεπα αυτό το οινοπνευματί χρώμα του νερού και να σκουραίνει σε σημεία, φανταζόμουν το πάρτυ που γίνεται εκεί κάτω...πολύ θα ήθελα να με τραβάνε με deepboard όπως στον Παναμά, ή να μας πέταγαν μέσα για λίγο σνόρκελ ακόμα. Αλλά οι υπόλοιποι δε συμμερίζονταν τις σκέψεις μου, επιδίδονταν σε μερένγκε χορευτικές φιγούρες και λάτιν λικνίσματα. Πλακώθηκα κι εγώ στα ρούμια και βρέθηκα να χορεύω.
Περάσαμε από την παραλία Dominicus και αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο Bayahibe.
Αύριο μας περίμενε μακρύς δρόμος μέχρι το Λας Τερρένας!

 

[go2dbeach]

Αφήσαμε πίσω το Bayahibe και ακολουθήσαμε τη νότια ακτογραμμή με σκοπό πριν στρίψουμε προς βορρά, να σταματήσουμε κάπου για μια βουτιά, για να σπάσουμε το ταξίδι προς Λας Τερρένας που είναι αρκετές ώρες.
Λίγο πριν τη Boca chica, πρότεινα στα παιδια να κάνουμε στάση για μια βουτιά στην playa Caribe, μια παραλία που είχα βρει τυχαία το 2003. Είναι μια μικρή σχετικά παραλία σε σχήμα μισοφέγγαρου που τη θυμόμουν για τα όμορφα τιρκουάζ νερά της και για το γλέντι που γινόταν με τους ντόπιους με φορητά ηχεία και τρίκυκλα που πουλούσαν μπίρες και ντόπιους μεζέδες.
Έχει αλλάξει και η playa Caribe, σε κάποια σημεία προς το καλό. Τότε τα αυτοκίνητα κατέβαιναν μέχρι πριν τα τραπεζάκια (κάθε ομπρέλα είχε τραπέζι και καρέκλες) για να ανοίξουν τα πορτ παγκάζ που ήταν όλα γεμάτα τεράσια ηχεία και να αρχίσει το γλέντι.
Playa Caribe 2003:

Playa Caribe 2022:

Σήμερα σε σταματάνε στο πάρκινγκ που έχει φτιαχτεί και περνάς από ξύλινα πασαλάκια για τις ξαπλώστρες. Φαντάζομαι φορητό ηχείο θα μπορείς να κατεβάσεις αφού οι Δομινικανοί δεν πάνε πουθενά χωρίς μουσική. Τρίκυκλα με ντόπιες λιχουδιές δεν υπάρχουν πια, υπάρχει εστιατόριο. Μπίρες βουτηγμένες σε πάγο επίσης δεν υπάρχουν, παραγγέλνεις από το μαγαζί. Έχουν όμως φυτέψει φοινικόδεντρα, και κρατάνε το μέρος καθαρό και προσεγμένο. Δεν καθίσαμε γιατί φύσαγε και είχε κύμα, δεν υπάρχει κι εδώ ύφαλος να κόβει το κύμα, οι πινακίδες για ενοικίαση σανίδων και μαθήματα σερφ επιβεβαιώνουν οτι σπάνια θα πετύχεις σε ηρεμία τη θάλασσα. Ομολογώ οτι αν συναντούσα την ατμόσφαιρα που είχα βρει την πρώτη φορά που είχα έρθει, θα καθόμουν κι ας μην ήταν τέλεια η θάλασσα. Μα και τότε ήταν άγρια και δεν έμπαινες εύκολα, αλλά το πάρτυ που γινόταν έξω δε σε άφηνε να φύγεις..

Τη λύση έδωσε η Μπόκα τσίκα αφού πήγαμε εκεί για τη βουτιά μας. Η μεγαλύτερη μπανιέρα του κόσμου όπως τη λένε, είχε ζεστά και ήρεμα νερά όπως θυμόμουν.

Δεν είδα πολλά αφού περάσαμε για ένα μπάνιο και μια μπίρα και θα επιστρέφαμε εδώ μετά τη Σαμάνα για το τέλος του ταξιδιού μας.

Πρόλαβα να θυμηθώ κάποια πράγματα από τότε..
Η ίδια ενόχληση από κόσμο που περνάει και σταματάει να σου πουλήσει ότι φαντάζεσαι και δεν ξεκολλάει με τίποτα. Και δώστου σουβενίρ, και πάρτε φαγητό, και κλείστε εκδρομή και να μην καταλαβαίνουν το όχι. Έχουν αγριέψει από τότε που τους θυμόμουν..Με το που κατεβήκαμε στην παραλία ένας τύπος μας έλεγε να καθίσουμε σε συγκεκριμένο μαγαζί αλλά εμείς θέλαμε να περπατήσουμε λίγο στην παραλία. Ε, μας ακολούθησε μέχρι πέεερα όλη τη διαδρομή μη σταματώντας να μιλάει! Καθ'οδόν τσακωνόταν με κάποιους που του έλεγαν ότι μπήκε στην περιοχή τους. Μιλάμε για επιμονή και έτσι ήταν οι περισσότεροι. Ενοείται οτι δε μπήκαμε στη θάλασσα όλοι μαζί, δεν είναι να αφήσεις τα πράγματα σου αφύλαχτα, ακόμα κι αν κάθεσαι στο καλύτερο μαγαζί της παραλίας.

Καθίσαμε σε ένα μπητσόμπαρο, ο τύπος κολιτσίδα έφυγε, πήραμε χυμούς και κρύες presidente και γνώριμες εικόνες περνούσαν μπροστά στα μάτια μου, ο τύπος με το τρίκυκλο που πουλάει καρύδες και ανανάδες, ο άλλος με τα σωσίβια, οι γυναίκες με την πραμάτεια στο κεφάλι, η λευκή άμμος, ο κόσμος στα μαγαζιά κάτω από τα φοινικόδεντρα.

Σα να μην πέρασε μια μέρα από το 2003..

Πήραμε το δρόμο προς Λας Τερρένας, τον ίδιο που πήραμε και το 2003. Ο χωματόδρομος έχει γίνει τώρα πια η carretera Samana, ένας σχετικά νέος αυτοκινητόδρομος που περνάει έξω από τα χωριά που περνούσε τότε ο χωματόδρομος, αλλά έχει αρκετά διόδια που σου ελαφραίνουν το πορτοφόλι κατά 20 περίπου ευρώ.
Θα φτάναμε στον προορισμό μας σε λιγότερο χρόνο, δε θα χανόμασταν στο Monte plata και στο Majagual, δε θα προσπαθούσαμε να συνενοηθούμε με τους ντόπιους προς τα που να πάμε, έχει πια πινακίδες. Δε θα ανεβοκατεβαίναμε χωματόδρομους σε λοφίσκους, δε θα μπαίναμε σε ποτάμια με το αυτοκίνητο, και παρόλο που τα μέρη που διασχίζει ο αυτοκινητόδρομος είναι γραφικά και όμορφα, δε θα βλέπαμε αυτά τα απίθανα τοπία που είδα τότε..

Λίγο πριν το Λας Τερρένας κάναμε στάση στο Mirador Mi Paraiso, ένα σημείο που σταματάνε οι πάντες για φωτογραφία.

Από δω βλέπεις κομμάτι της ακτογραμμής της χερσονήσου, μέχρι τη 'μύτη' της Punta Bonita και την πανέμορφη παραλία Coson αλλά και την playa Bonita με την πληθωρική φύση που τις περιβάλλει.

Το view point φτιάχτηκε πάνω στον νέο δρόμο Bulevar Turístico del Atlántico και από δω πάνω φαίνεται η ατελείωτη βλάστηση από κοκοφοίνικες ενώ στη θάλασσα αλλάζουν δεκάδες τόνοι του μπλε. Λένε οτι η χερσόνησος Σαμανα έχει τόσους κοκοφοίνικες, όσους έχει όλη η υπόλοιπη Δομινικανή δημοκρατία και από δω πάνω βλέπεις οτι δεν υπερβάλουν.

Μετά από αρκετές ώρες από το πρωινό μας ξεκίνημα, φτάσαμε στο μέρος που θα μέναμε στη Σαμάνα, στο κοσμοπολίτικο, στο ήρεμο ψαροχώρι, στο πολύβουο και θορυβώδες, με δεκάδες motoconchos να κορνάρουν ασταμάτητα, με ήρεμο και χαλαρό τρόπο ζωής, με μεγάλα all inclusive resorts, με μικρά σε παραδοσιακό στυλ ξενοδοχεία....με ένα τέλειο μείγμα όλων των παραπάνω, το Λας Τερρένας.

Είχα διαλέξει για διαμονή την υπέροχη playa Las Ballenas, που τη θυμόμουν σαν το πιο όμορφο σημείο. Χωματόδρομος τότε που χωρούσε με το ζόρι ένα αυτοκίνητο, έχει επίστρωση τώρα και χωράει και δύο αυτοκίνητα, αλλά σωστά θυμόμουν!

Και έκλεισα όλη τη Villa Colette που αποτελείται από δύο 'καλύβες', bbq, μια μεγάλη πισίνα - αχρείαστη με τέτοια παραλία στα 50 μέτρα - όλη για την παρέα μας!

 

[turms]

πωωωωω...περασανε 15 (!!!!) χρονια απο τοτε που πηγα...

 

[go2dbeach]

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα στη χερσόνησο Σαμάνα, στα αγαπημένα μέρη!
Το πρώτο βράδυ στη Villa Colette ήταν βασανιστικό. Όλη νύχτα ήμουν καθιστή στη μέση του κρεβατιού, τυλιγμένη με την κουνουπιέρα που κρεμόταν από τον ανεμιστήρα οροφής, αλλά ήταν μικρή, δεν κάλυπτε όλο το κρεβάτι. Με τρόμο έβλεπα δεκάδες κουνούπια σε μέγεθος τίγρεως να πετούν προς πάσα κατεύθυνση. Κάποια με θράσσος κάθονταν πάνω στην κουνουπιέρα περιμένοντας το θύμα να κάνει το λάθος...να αποκοιμηθεί και να ανοίξει μια χαραμάδα...Τα ξημερώματα το λάθος έγινε. Αποκαμωμένη έσβησα το φως, έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και έγειρα, αλλά μαζί τράβηξα και την κουνουπιέρα που ξεκόλoύσε σιγά σιγά από τον ανεμιστήρα, κάπου μπλέχτηκε και στριφογυρνούσε μαζί του, τυλίχτηκε σαν φίδι και έπεσε πάνω μου. Ξύπνησα ουρλιάζοντας και βρέθηκα να παλεύω στο σκοτάδι με το τούλινο φίδι που στιφογύριζε με τον ανεμιστήρα και κοπανιόταν πάνω στο κρεβάτι σαν κάτι ζωντανό.Μέχρι να ανάψω το φως και να καταλάβω τι έγινε, κόντεψα να κατεβάσω τον ανεμιστήρα, γιατί το χτύπησα αρκετές φορές...το φίδι!
Τι σόου έδωσα πρωινιάτικα!
Οι υπόλοιποι δεν είχαν δει κουνούπι για δείγμα γιατί απλά είχαν ψεκάσει πριν πάνε για ύπνο (όσο εγώ έπινα ρούμια στην πισίνα), άναψαν και φιδάκι στο παράθυρο (απόψε θα άναβα βόα), γέλασαν πολύ με τη σκηνή πάλης με το φίδι. Τα επόμενα βράδια ήταν πολύ καλύτερα. Βοήθησε το οτι συνέχισα να πίνω τα ρούμια μου, αφού ψεκάσω παντού.
Στην playa Ballenas ημερώνει νωρίς, αλλά η απέναντι καλύβα κοιμάται ακόμα.

Σήμερα θα αράξουμε στη δική μας παραλία, κι εγώ ανυπομονώ να δω γνώριμα μέρη.
Η Villa Colette είναι πανέμορφη, κόστιζε 100e τη βραδιά, ήμασταν 5 φίλοι από 20e καθένας. Εδώ μαγειρέψαμε κάποιες φορές, έχει ακόμα και bbq, εξωτερική ντουζιέρα να ξεπλυθείς μετά τη θάλασσα, και μεγάλο πέτρινο γωνιακό καναπέ με μαξιλάρες όπου και αράζαμε τα βράδια και πίναμε τα ρούμια μας! Η παραλία ήταν δίπλα μας, και κατεβαίναμε από το πανέμορφο μονοπάτι με καφέ dominicano που φτιάχναμε κάθε πρωί.

Πλατιά, μεγαλειώδης παραλία με λευκή άμμο, με τους κοκοφοίνικες της, τα διαυγή νερά και τρεις βραχονησίδες στα ανοιχτά, να θυμίζουν την πλάτη φάλαινας που εξέχει από το νερό, εξ ου και το όνομα "παραλία οι φάλαινες" (las ballenas).

Η περιοχή είναι μόλις 10 λεπτά πολύ ευχάριστο περπάτημα από το κέντρο του Λας Τερρένας. Έχει μικρά ξενοδοχεία και βίλες σαν τη δική μας, μπαρ και εστιατόρια με τραπεζάκια στην άμμο.

Τα νερά κρυστάλλινα, διαυγή και σχετικά ήρεμα, άφθονη σκιά από τους φοίνικες, οπότε όπου κι αν πηγαίναμε κατά τη διάρκεια της μέρας, αυτή ξεκινούσε και τελείωνε με μια βουτιά εδώ.....

Η παραλία ξεκινούσε στα ανατολικά με το χωριό των ψαράδων (Pueblo de los pescadores), μια σειρά από casitas που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι ψαράδες σαν βάση για το καθημερινό ψάρεμα και έγινε η αρχή του χωριού. Με τα χρόνια και αφού μειώθηκε το ψάρεμα και αυξήθηκε ο τουρισμός, τα σπιτάκια βάφτηκαν παστέλ, έγιναν γοητευτικά μπαράκια και φαγάδικα με τις ξύλινες βεράντες τους πάνω στο νερό και το Pueblo de los pescadores μεταμορφώθηκε σε ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη για φαγητό και ποτό. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο που έκλεισα τα αεροπορικά μου. Το χωριό κάηκε ολοσχερώς, για δεύτερη φορά..Ήταν από τα πράγματα που με στενοχώρησαν σε αυτό το ταξίδι, να βλέπω τα αποκαΐδια και να θυμάμαι πώς ήταν το μέρος αυτό το 2003..
Όσο ήμουν εκεί το Μάρτιο, διάβασα οτι αποφασίστηκε να ξαναδώσουν στο Λας Τερρένας το ιστορικό σύμβολο της πόλης του, και θα ξαναφτιάξουν το χωριό με κάποιες αλλαγές στα μέτρα ασφαλείας ώστε να μην ξανασυμβεί παρόμοιο ατύχημα.

Όσο προχωράς προς τα δυτικά, τόσο πιο απαλή, μεταξένια γίνεται η άμμος και επειδή καταλήγεις σε έναν προστατευμένο όρμο, τα νερά είναι ήρεμα, ακίνητα σχεδόν, ενώ η ίδια ησυχία επικρατεί και στο δρόμο. Υπάρχουν λιγότερα κτίσματα μέσα στο δάσος και περισσότερη ζούγκλα. Σειρές από ψηλούς κοκοφοίνικες καταλήγουν στην παραλία και στολίζουν την ακτογραμμή.

Στο δυτικό της άκρο η παραλία καταλήγει σε ένα μικρό ποτάμι το Rio Marico που πέφτει στη θάλασσα και λόγω αυτού παλιά η παραλία λεγόταν playa Marico. Ντόπιοι και επισκέπτες άρχισαν να τη λένε Ballenas λόγω των βραχονησίδων. Πήγα μέχρι εκεί με τα πόδια για να θυμηθώ τα μέρη που είχα βρεθεί πριν από χρόνια.

Αντιγράφω κάποιες φράσεις από την τότε ιστορία: "Συνεχισαμε λοιπον μεχρι το τελος του χωματοδρομου και πανω στη στροφη συναντηθηκαμε με ενα ποταμακι που το περνουσες πανω απο μια ξυλινη γεφυρα φιαγμενη απο 8 προχειροδεμενους κορμους που φαινοταν ετοιμορροποι."
Φωτο 2003:

Φωτο 2022 έχει χτιστεί και κάτι:

Σήμερα ο δρόμος έχει επίστρωση και η γέφυρα δεν είναι πια κορμοί, έγιναν μπετον. Ο δρόμος συνεχίζει έως το Loma Cercada, το ξενοδοχείο στη ζούγκλα που είχα μείνει τότε και τη laguna Marico απ'όπου ξεκινάει και το ποταμάκι.
Τότε στην εκβολή του ποταμού έκαναν μπάνιο κάθε μέρα και έπαιζαν πιτσιρίκια, ενώ έξω είχε παλάπες και ξαπλώστρες.
Φωτο 2003:

Φωτο 2022:

Σήμερα το ποτάμι είναι όχι ακριβώς βρώμικο, αλλά έχει στάσιμα νερά, δεν υπάρχει ροή προς τη θάλασσα, αλλά ίσως παίζει ρόλο και η εποχή, τότε είχα έρθει Οκτώβριο που έχει περισσότερες βροχές.
Κάπου εδώ ο δρόμος τελειώνει, διακλαδίζεται απλώς προς κάποια λιγοστά ξενοδοχεία μέσα στη ζούγκλα, όπως η ανηφόρα εδώ που οδηγεί στο Loma Bonita, ένα συγκρότημα που φαίνεται και από την παραλία.

Φαίνεται εδώ:

Η παραλία έχει μήκος περίπου 2 χιλιόμετρα και όσο πλησιάζεις το κέντρο του Λας Τερρένας πυκνώνουν τα ξενοδοχεία, τα μπαρ, τα μηχανάκια και οι γουρούνες συνεπώς και ο θόρυβος. Όσο πας προς το τέλος της παραλίας, το ποτάμι και το αδιοέξοδο, η κίνηση σε αυτό το κομμάτι της playa las ballenas είναι πολύ μικρή.

Είναι ιδανικό το μέρος για περπάτημα είτε στην αμμουδιά, είτε στο δρόμο περπατώντας κάτω από μια αψίδα δέντρων και χαζεύοντας τα λιγοστά παραλιακά μαγαζιά και τα πανέμορφα σπίτια μέσα στους κήπους.
Τα ηλιοβασιλέματα είναι φανταστικά στην παραλία

και τα βράδια μαγικά με τα αστέρια να λάμπουν πιο φωτεινά από τα φώτα των beach bar που σε καλούν για ποτάκι στην άμμο!

 

[LorenzoTheGreek]

View attachment 396659 Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα στη χερσόνησο Σαμάνα, στα αγαπημένα μέρη!
Το πρώτο βράδυ στη Villa Colette ήταν βασανιστικό. Όλη νύχτα ήμουν καθιστή στη μέση του κρεβατιού, τυλιγμένη με την κουνουπιέρα που κρεμόταν από τον ανεμιστήρα οροφής, αλλά ήταν μικρή, δεν κάλυπτε όλο το κρεβάτι. Με τρόμο έβλεπα δεκάδες κουνούπια σε μέγεθος τίγρεως να πετούν προς πάσα κατεύθυνση. Κάποια με θράσσος κάθονταν πάνω στην κουνουπιέρα περιμένοντας το θύμα να κάνει το λάθος...να αποκοιμηθεί και να ανοίξει μια χαραμάδα...Τα ξημερώματα το λάθος έγινε. Αποκαμωμένη έσβησα το φως, έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και έγειρα, αλλά μαζί τράβηξα και την κουνουπιέρα που ξεκόλoύσε σιγά σιγά από τον ανεμιστήρα, κάπου μπλέχτηκε και στριφογυρνούσε μαζί του, τυλίχτηκε σαν φίδι και έπεσε πάνω μου. Ξύπνησα ουρλιάζοντας και βρέθηκα να παλεύω στο σκοτάδι με το τούλινο φίδι που στιφογύριζε με τον ανεμιστήρα και κοπανιόταν πάνω στο κρεβάτι σαν κάτι ζωντανό.Μέχρι να ανάψω το φως και να καταλάβω τι έγινε, κόντεψα να κατεβάσω τον ανεμιστήρα, γιατί το χτύπησα αρκετές φορές...το φίδι!
Τι σόου έδωσα πρωινιάτικα!
Οι υπόλοιποι δεν είχαν δει κουνούπι για δείγμα γιατί απλά είχαν ψεκάσει πριν πάνε για ύπνο (όσο εγώ έπινα ρούμια στην πισίνα), άναψαν και φιδάκι στο παράθυρο (απόψε θα άναβα βόα), γέλασαν πολύ με τη σκηνή πάλης με το φίδι. Τα επόμενα βράδια ήταν πολύ καλύτερα. Βοήθησε το οτι συνέχισα να πίνω τα ρούμια μου, αφού ψεκάσω παντού.
Στην playa Ballenas ημερώνει νωρίς, αλλά η απέναντι καλύβα κοιμάται ακόμα.
View attachment 396658
Σήμερα θα αράξουμε στη δική μας παραλία, κι εγώ ανυπομονώ να δω γνώριμα μέρη.
Η Villa Colette είναι πανέμορφη, κόστιζε 100e τη βραδιά, ήμασταν 5 φίλοι από 20e καθένας. Εδώ μαγειρέψαμε κάποιες φορές, έχει ακόμα και bbq, εξωτερική ντουζιέρα να ξεπλυθείς μετά τη θάλασσα, και μεγάλο πέτρινο γωνιακό καναπέ με μαξιλάρες όπου και αράζαμε τα βράδια και πίναμε τα ρούμια μας! Η παραλία ήταν δίπλα μας, και κατεβαίναμε από το πανέμορφο μονοπάτι με καφέ dominicano που φτιάχναμε κάθε πρωί.
View attachment 396680
Πλατιά, μεγαλειώδης παραλία με λευκή άμμο, με τους κοκοφοίνικες της, τα διαυγή νερά και τρεις βραχονησίδες στα ανοιχτά, να θυμίζουν την πλάτη φάλαινας που εξέχει από το νερό, εξ ου και το όνομα "παραλία οι φάλαινες" (las ballenas).
View attachment 396673
Η περιοχή είναι μόλις 10 λεπτά πολύ ευχάριστο περπάτημα από το κέντρο του Λας Τερρένας. Έχει μικρά ξενοδοχεία και βίλες σαν τη δική μας, μπαρ και εστιατόρια με τραπεζάκια στην άμμο.
View attachment 396682
Τα νερά κρυστάλλινα, διαυγή και σχετικά ήρεμα, άφθονη σκιά από τους φοίνικες, οπότε όπου κι αν πηγαίναμε κατά τη διάρκεια της μέρας, αυτή ξεκινούσε και τελείωνε με μια βουτιά εδώ.....
View attachment 396667 View attachment 396668
Η παραλία ξεκινούσε στα ανατολικά με το χωριό των ψαράδων (Pueblo de los pescadores), μια σειρά από casitas που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι ψαράδες σαν βάση για το καθημερινό ψάρεμα και έγινε η αρχή του χωριού. Με τα χρόνια και αφού μειώθηκε το ψάρεμα και αυξήθηκε ο τουρισμός, τα σπιτάκια βάφτηκαν παστέλ, έγιναν γοητευτικά μπαράκια και φαγάδικα με τις ξύλινες βεράντες τους πάνω στο νερό και το Pueblo de los pescadores μεταμορφώθηκε σε ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη για φαγητό και ποτό. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο που έκλεισα τα αεροπορικά μου. Το χωριό κάηκε ολοσχερώς, για δεύτερη φορά..Ήταν από τα πράγματα που με στενοχώρησαν σε αυτό το ταξίδι, να βλέπω τα αποκαΐδια και να θυμάμαι πώς ήταν το μέρος αυτό το 2003..
Όσο ήμουν εκεί το Μάρτιο, διάβασα οτι αποφασίστηκε να ξαναδώσουν στο Λας Τερρένας το ιστορικό σύμβολο της πόλης του, και θα ξαναφτιάξουν το χωριό με κάποιες αλλαγές στα μέτρα ασφαλείας ώστε να μην ξανασυμβεί παρόμοιο ατύχημα.
View attachment 396679
Όσο προχωράς προς τα δυτικά, τόσο πιο απαλή, μεταξένια γίνεται η άμμος και επειδή καταλήγεις σε έναν προστατευμένο όρμο, τα νερά είναι ήρεμα, ακίνητα σχεδόν, ενώ η ίδια ησυχία επικρατεί και στο δρόμο. Υπάρχουν λιγότερα κτίσματα μέσα στο δάσος και περισσότερη ζούγκλα. Σειρές από ψηλούς κοκοφοίνικες καταλήγουν στην παραλία και στολίζουν την ακτογραμμή.
View attachment 396670
Στο δυτικό της άκρο η παραλία καταλήγει σε ένα μικρό ποτάμι το Rio Marico που πέφτει στη θάλασσα και λόγω αυτού παλιά η παραλία λεγόταν playa Marico. Ντόπιοι και επισκέπτες άρχισαν να τη λένε Ballenas λόγω των βραχονησίδων. Πήγα μέχρι εκεί με τα πόδια για να θυμηθώ τα μέρη που είχα βρεθεί πριν από χρόνια.

Αντιγράφω κάποιες φράσεις από την τότε ιστορία: "Συνεχισαμε λοιπον μεχρι το τελος του χωματοδρομου και πανω στη στροφη συναντηθηκαμε με ενα ποταμακι που το περνουσες πανω απο μια ξυλινη γεφυρα φιαγμενη απο 8 προχειροδεμενους κορμους που φαινοταν ετοιμορροποι."
Φωτο 2003:
View attachment 396662 View attachment 396663
Φωτο 2022 έχει χτιστεί και κάτι:
View attachment 396664
Σήμερα ο δρόμος έχει επίστρωση και η γέφυρα δεν είναι πια κορμοί, έγιναν μπετον. Ο δρόμος συνεχίζει έως το Loma Cercada, το ξενοδοχείο στη ζούγκλα που είχα μείνει τότε και τη laguna Marico απ'όπου ξεκινάει και το ποταμάκι.
Τότε στην εκβολή του ποταμού έκαναν μπάνιο κάθε μέρα και έπαιζαν πιτσιρίκια, ενώ έξω είχε παλάπες και ξαπλώστρες.
Φωτο 2003:
View attachment 396661
Φωτο 2022:
View attachment 396665
Σήμερα το ποτάμι είναι όχι ακριβώς βρώμικο, αλλά έχει στάσιμα νερά, δεν υπάρχει ροή προς τη θάλασσα, αλλά ίσως παίζει ρόλο και η εποχή, τότε είχα έρθει Οκτώβριο που έχει περισσότερες βροχές.
Κάπου εδώ ο δρόμος τελειώνει, διακλαδίζεται απλώς προς κάποια λιγοστά ξενοδοχεία μέσα στη ζούγκλα, όπως η ανηφόρα εδώ που οδηγεί στο Loma Bonita, ένα συγκρότημα που φαίνεται και από την παραλία.
View attachment 396666
Φαίνεται εδώ:
View attachment 396669
Η παραλία έχει μήκος περίπου 2 χιλιόμετρα και όσο πλησιάζεις το κέντρο του Λας Τερρένας πυκνώνουν τα ξενοδοχεία, τα μπαρ, τα μηχανάκια και οι γουρούνες συνεπώς και ο θόρυβος. Όσο πας προς το τέλος της παραλίας, το ποτάμι και το αδιοέξοδο, η κίνηση σε αυτό το κομμάτι της playa las ballenas είναι πολύ μικρή.
View attachment 396681
Είναι ιδανικό το μέρος για περπάτημα είτε στην αμμουδιά, είτε στο δρόμο περπατώντας κάτω από μια αψίδα δέντρων και χαζεύοντας τα λιγοστά παραλιακά μαγαζιά και τα πανέμορφα σπίτια μέσα στους κήπους.
Τα ηλιοβασιλέματα είναι φανταστικά στην παραλία
View attachment 396676
και τα βράδια μαγικά με τα αστέρια να λάμπουν πιο φωτεινά από τα φώτα των beach bar που σε καλούν για ποτάκι στην άμμο!
View attachment 396675 View attachment 396677

Τα λόγια είναι περιττά σε κάθε ιστορία σου πραγματικά! Απίστευτες εικόνες..
Αναμένουμε την συνέχεια!

 

[go2dbeach]

Τα λόγια είναι περιττά σε κάθε ιστορία σου πραγματικά! Απίστευτες εικόνες..
Αναμένουμε την συνέχεια!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια

 

[go2dbeach]

Σήμερα ξεκινήσαμε να οδηγήσουμε όλη την παραλιακή, από τη Nagua μέχρι την Cabrera, και από κει μέχρι το Rio San Juan.

Ας δω τι έγραφα-χωρίς να βάζω τόνους- το 2003: "Παντου κατα μηκος της Bahia Escondida επικρατουσε το ιδιο σκηνικο: Πανεμορφα μικρα ή μεγαλυτερα κολπακια με ψηλους φοινικες , ζαχαρενια αμμο, τσουκαλι να μαγειρευει στην παραλια και φυσικα ουτε ιχνος τουριστα , ξαπλωστρας και ομπρελας."
Κρατήστε τα έτσι ακριβώς μέχρι τη ζαχαρένια άμμο. Πλέον δεν υπάρχουν οι κυρίες να σου μαγειρέψουν σε τσουκάλια στην άμμο ενώ κολυμπάς, ξαπλώστρες υπάρχουν στις πιο μεγάλες και γνωστές παραλίες και τουρίστες επίσης υπάρχουν, όχι πολλοί βέβαια στη συγκεκριμένη περιοχή.

Αυτό που υπάρχει σε αφθονία σε όλη την ακτογραμμή, είναι οι ατελείωτες παραλίες και πολλά ακόμα αξιοθέατα, θενότες, καταρράκτες. Αλλά και μόνο να οδηγήσεις αυτό το δρόμο που διασχίζει ένα απέραντο φοινικόδασος, είναι αξιοθέατο από μόνο του!

Πρώτη μας στάση ήταν η Laguna Dudu, για να την προλάβουμε την ώρα που ανοίγει χωρίς κόσμο. Και έτσι ήταν άδεια εντελώς, γιατί με το πέρασμα της ώρας γεμίζει επίδοξους zipliners, κανό, κολυμβητές και κόσμο που περιμένει για μια φωτο- γιατί αν δεν το ανεβάσεις στο ινστα είναι σα να μην ήρθες. Εμείς μέχρι που φύγαμε ήμασταν με ελάχιστους άλλους σε όλο το πάρκο.
Οι φωτογραφίες που διαφημίζουν τη laguna δείχνουν την κυρίως λίμνη, αυτή με το ολοστρόγγυλο σχήμα, με τα γαλαζοπράσινα νερά που περιβάλλεται από βράχια ύψους 10 μέτρων.

Από τα βράχια κρέμονται δέντρα, πλούσια πρασινάδα και κληματσίδες, προσθέτοντας στην ομορφιά της. Τα νερά είναι πολύ διαυγή παρόλο που επιπλέουν βλάστηση και φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα, αλλά το βάθος είναι μεγάλο, δε βλέπεις κάτω.

Το όνομα Dudu λέγεται οτι το πήρε από κάποιον ιθαγενή που κατοικούσε εδώ σε μία σπηλιά και τον έλεγαν Dudu. Άλλοι λένε οτι προέρχεται απο την αμφιβολία (duda) για το βάθος της λίμνης.

Στο πάρκο βρίσκονται τρεις τιρκουάζ λιμνούλες με γλυκό νερό που περιβάλλονται από σπηλιές και τροπικό δάσος. Μεταξύ τους συνδέονται με ένα υποβρύχιο σύστημα σπηλαίων, μπορείς να βουτήξεις στη μια και να βγεις στην άλλη. Εγώ ακολούθησα την επίγεια οδό και κατέβηκα από τα σκαλιά.
Στην πίσω πλευρά υπάρχει η δεύτερη λιμνούλα η οποία βρίσκεται σε μια σπηλιά βάθους 20 μέτρων.

Από τα σκαλιά ακόμα σε υποδέχεται δυνατή μουσική (reggaeton κυρίως) από ένα μικρό μπαρ στο βράχο.

Εδώ τα νερά είναι ακόμα πιο διαυγή αφού δεν πέφτουν δέντρα και φύλλα μέσα, επίσης η μουσική, η πάρτυ ατμόσφαιρα και τα ποτά από το μπαρ, κάνουν το σημείο το πιο δημοφιλές του πάρκου, στους ντόπιους κυρίως.

Πίσω από το μπαρ υπάρχει η τρίτη λίμνη που δεν κολυμπάς (δεν ξέρω γιατί) , αλλά είναι πανέμορφη και μέσα στην απόλυτη ηρεμία της φύσης.

Συνδέεται με τη λίμνη της σπηλιάς με υποβρύχια σήραγγα που περνά κάτω από το μπαράκι που παίζει μουσική! Από την ξύλινη εξέδρα μπορείς να δεις πολλά ψάρια και χελώνες να κολυμπούν.

Το πάρκο περιλάμβάνει έναν κήπο με αιώρες, παλάπες με παγκάκια, εστιατόριο, μπαράκι, μια μηχανή για φωτογραφίες

και μια κούνια γίγας με την επιγραφή "ήμουν κι εγώ στη Dudu" συμπληρώνουν το σκηνικό.

Τρία χιλιόμετρα πιο πριν βρίσκεται το χωριό La Entrada με την παραλία του. Υπάρχει μια διακριτικότατη πινακίδα που σου δείχνει που να στρίψεις.

Μια παραλία εντυπωσιακή, ανέγγιχτη με ψιλή λευκή άμμο και ένα φοινικόδασος. Δεν υπήρχε κόσμος εκτός από δυο-τρια άτομα, αλλά εκείνες τις μέρες είχε δυνατό αέρα και κύμματα. ΟΙ παραλίες εδώ στην πλευρά του ατλαντικού,είναι ατελείωτες και εκτεθειμένες, δεν κόβει πουθενά. Πρέπει να τις πετύχεις σε πλήρη άπνοια για να τις απολαύσεις.

Εκεί που τελειώνει η Εντραδα, ξεκινά ή μάλλον συνεχίζει η παραλία Arroyo Salado, και αυτό είναι ένα πολύ δημοφιλές σημείο που κάνουν μπάνιο οι ντόπιοι κυρίως τα Σαββατοκύριακα- συνοδευόμενοι πάντα από τα ηχεία κομοδίνα.

Τη λένε έτσι γιατί το ποτάμι που εκβάλλει εδώ, είναι στο επίπεδο της θάλασσας και όταν ανεβαίνει η παλίρροια, η θάλασσα μπαίνει στο ποτάμι και το γλυκό νερό του γίνεται αλμυρό (salado). Οι ντόπιοι προτιμούν το μπάνιο στο ποτάμι και κατά μήκος του πολύχρωμες καλύβες έχουν μετατραπεί σε φαγάδικα και πρόχειρα υπαίθρια μπαρ. Πραγματικά είναι από τα πιο ωραία κομμάτια της διαδρομής. Μακάρι να μη φύσαγε τόσο!

 

[go2dbeach]

Συνεχίσαμε προς Rio San Juan. Η διαδρομή απίθανη! Χιλιόμετρα ηλιόλουστες ακτές που σκάνε δυνατά κύμματα, που και που ψαροχώρια σε χαρούμενη γκάμα χρωμάτων, παστέλ casitas πάνω στο δρόμο, πάγκοι με φρούτα, ατελείωτα δάση με κοκοφοίνικες, φυτείες ανανά..Πράσινο παντού που φτάνει μέχρι την αμμουδιά.

Επόμενη στάση ήταν η playa Grande, η οποία με είχε εντυπωσιάσει το 2003: "Playa Grande! Μια παραλια που κοβει την ανασα! Μαθαινω ότι υπαρχουν σχεδια για…αναπτυξη της περιοχης οποτε οσοι προλαβουν να τη δουν πριν ‘αναπτυχθει’ θα είναι τυχεροι. Συντομα δε θα υπαρχουν οι ντοπιες ψησταριες να ψηνουν ψαρια , τηγανιτες μπανανες και pan de coco αναμεσα στα ψηλα δεντρα , τα τραπεζακια και τους πολυχρωμους παγκους με φαγητο κατω από τον παχυ ισκιο."
Η αλήθεια είναι οτι δεν έχει αναπτυχθεί φοβερά, αλλά οι ψησταριές με τις κυριούλες να μαγειρεύουν δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως κάποιες ανέσεις, όπως μεγάλο πάρκινγκ με φύλακες, τουαλέτες και ντους. Ομπρέλες και ξαπλώστρες προς ενοικίαση, πάγκοι να κάνεις ψώνια από σουβενίρ μέχρι παρεό και μπλουζάκια και καλύβες-εστιατόρια στο γνωστό στυλ καραιβικής να σερβίρουν φρεσκοψημένα ψάρια.

Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία και την ευτυχία να φάνε πάνω στην άμμο, με το προσωπικό των μαγαζιών να τοποθετεί το τραπέζι σου στο σημείο που θα ζητήσεις.

Η παραλία είναι εντυπωσιακή με τα απόκρημνα βράχια κατάφυτα να πέφτουν στα κρυστάλλινα νερά τα οποία όμως σήμερα είναι ταραγμένα, με μια κατακόκκινη σημαία να δηλώνει οτι είναι επικίνδυνο να κολυμπήσεις.

Όσες παρέες ήταν στην παραλία καθόντουσαν έξω κάτω από τα δέντρα ή στον ήλιο για να αποκτήσουν τροπικό μαύρισμα.

Οι σερβιτόροι κατέβαιναν με δροσιστικά ποτά στους δίσκους και φυσικά δυνατή μουσική έπαιζε από τα ηχεία του μπαρ.

Η playa Grande που όπως λέει και το όνομα της είναι η μεγαλύτερη της βόρειας ακτής, συχνά φιγουράρει σε λίστες με τις καλύτερες παραλίες στον κόσμο και όχι άδικα. Ακόμα και αγριεμένη που την είδαμε, η ομορφιά της ήταν απαράλαχτη με τότε που την είδα στις καλές της.

Μπορείς να περπατήσεις πιο πέρα και να απομακρυνθείς από το σημείο που βρίσκονται τα μαγαζιά και να απολαύσεις το υπερθέαμα μόνος σου. Η απαλή χρυσαφένια άμμος είναι κατάφυτη και οι λοφίσκοι που την περιβάλλουν πνίγονται στο πράσινο και στους φοίνικες δίνοντας τροπική πινελιά στη "Μεγάλη παραλία".

Η διπλανή παραλία είναι η playa Preciosa, στην οποία πας ένα μονοπάτι δίπλα από το πάρκινγκ περνώντας μέσα από το δάσος. Εδώ δεν έχει μαγαζιά, μπαρ, ξαπλώστρες και μουσική-εκτός αν κατέβει καμιά παρέα Δομινικανών, οπου σίγουρα θα έχουν μαζί το κομοδίνο τους! Είναι στο ίδιο στυλ με την playa Grande, πιο μικρή, αλλά πανέμορφη, ήσυχη και απομονωμένη χωρίς καθόλου κόσμο. Είχε όμως τον ίδιο αέρα και κύμματα.

Φύγαμε για Rio San Juan, στο οποίο δεν είχα δώσει καν σημασία τότε. Ήταν ένα ψαροχώρι αφιερωμένο στο ψάρεμα, την κτηνοτροφία και τη γεωργία, αλλά σήμερα (έκπληξη) ο τουρισμός αποφέρει πιο πολλά οικονομικά. Η περιοχή που είναι γνωστή σαν costa verde, είναι διαδοχικά κολπάκια με απίθανα τιρκουάζ νερά, έχει αρχίσει να τραβάει τους λάτρεις της φύσης και των παραλιών.
Ακριβώς στην είσοδο του Rio San Juan, βρίσκεται η μεγάλη ατραξιόν της περιοχής η laguna grigri.

Αρχικά εδώ υπήρχε μια φυσική πηγή και ένα ρυάκι που κατέβαινε μέχρι τη θάλασσα, αλλά μετά από σεισμό το 1958, αναδύθηκε το υπόγειο νερό και δημιουργήθηκε η λιμνοθάλασσα γριγρι. Κάτοικοι και ψαράδες της περιοχής αράζουν τις βάρκες τους εδώ για φυσική προστασία.

Σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια πουλιών της χώρας αλλά και άλλων υδρόβιων ζώων που ζουν μέσα στα μανγκρόβια που υπάρχουν σε αφθονία. Νοικιάσαμε μια βάρκα και κατεβήκαμε μέσα από τα στενά κανάλια, καταλήγοντας στη θάλασσα. Κάναμε στάση στην Cueva de Las Golondrinas, μια σπηλιά που κατοικείται από εκατοντάδες χελιδόνια.

Στη διαδρομή είδαμε πολλά πουλιά και μάθαμε από το βαρκάρη οτι γριγρι ονομάζονται τα δέντρα της περιοχής και από αυτά πήρε η λιμνοθάλασσα το όνομα της. Η κατάβαση μέσα από λαβύρινθους με πυκνά μανγρόβια μέχρι τη θάλασσα και η επιστροφή διαρκεί μισή ώρα.

Είναι μια όμορφη βόλτα ειδικά για τους λάτρεις της φύσης και των πουλιών, η οποία βόλτα περιλαμβάνει βουτιές σε διπλανά κολπάκια και καταλήγει στην Playa Caletón. Όχι σήμερα όμως, αφού όταν βγήκαμε στον ωκεανό η θάλασσα ήταν αγριεμένη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής χωρίς βουτιά..

Ποιός είπε χωρίς βουτιά? Αυτά δε γίνονται! Αφού δεν πήγαμε στην Playa Caletón δια θαλάσσης, θα πάμε δια ξηράς! Οδηγήσαμε δύο χιλιόμετρα προς το δρόμο της επιστροφής. Από το σημείο που αφήνεις το αυτοκίνητο καταλαβαίνεις οτι η παραλία είναι σούπερ! Σε προϊδεάζουν οι καμπίνες των ψαράδων, φτιαγμένες στο γνωστό στυλ της καραιβικής, που έχουν μετατραπεί σε πολύχρωμα ταβερνεία μέσα στα δέντρα που ετοιμάζουν κάθε λογής ψαρομεζέδες για τους επισκέπτες.

Επιτέλους η θάλασσα αρκετά πιο ήρεμη,αφού μια βραχονησίδα στα ανοιχτά και κατά μήκος της, κόβει κάπως τα κύμματα,

και η παραλία είναι αρκετά κλειστή. Και τι παραλία!

Άνετη, πλατιά, με τραπεζάκια κάτω από δέντρα με παχύ ίσκιο, με καθαρά σμαραγδί νερά. Βραχώδεις χαμηλοί λόφοι με πλούσια βλάστηση περιβάλλουν αυτό το αμμώδες μισοφέγγαρο που είναι διάσπαρτο με δέντρα για άφθονη σκιά και βραχώδεις σχηματισμούς στις άκρες της, με τα λευκά σμιλεμένα πρόσωπα των αρχηγών Taino στη σειρά να ξεχωρίζουν.

Οι ντόπιοι λένε οτι ο λευκός πηλός απεικονίζει τις ψυχές των νεκρών Tainos να σκαρφαλώνουν κατά μήκος της ακτογραμμής από τα βάθη του ωκεανού όπου πετάχτηκαν τα σώματά τους.
Απέναντι στη βραχονησίδα, άλλο ένα λευκό άγαλμα φαίνεται σα να βγήκε από τη θάλασσα και να σκαρφαλώνει στο βράχο με τη σημαία της Δομινικανής Δημοκρατίας.

Παρόλο που ο ντόπιος καλλιτέχνης που τα έφτιαξε, το έκανε για να τιμήσει τους προγόνους, αυτό με τα κομμένα κεφαλάκια στη σειρά δεν το βρήκα και πολύ ωραίο η αλήθεια είναι..
Τέλος πάντων η παραλία είναι υπέροχη, δεν έλεγα να βγω από τη θάλασσα και το όλο σκηνικό έγινε ακόμα πιο ωραίο με την παγωμένη piña colada και τον κιθαρωδό που μου τραγούδησε ένα τραγούδι του Jose jose (μεξικάνικο προτίμησε και ο Δομινικανός)!

Από τη σημερινή εκδρομή και τα τόσα πολλά μέρη που είδαμε, μου έμεινε η διαδρομή με το αυτοκίνητο, που τη βρήκα συναρπαστική όπως και τότε στο πρώτο μου ταξίδι.

Η βόρεια ακτογραμμή της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι μαγευτική και ανέγγιχτη στο μεγαλύτερο μέρος της. Πυκνά δάση καλύπτουν τις ακτές, εκατοντάδες λεπτά, ψηλά φοινικόδεντρα οριοθετούν την παραλία βάζοντας φρένο στη ζούγκλά που κατρακυλά από τα βουνά σε πυκνά πράσινα κύμματα μέχρι που συναντά την αμμουδιά. Νιώθεις οτι η φύση προσπαθεί, δουλεύει υπερωρίες για να ανακτήσει τα χαμένα της εδάφη από τους ανθρώπους. Μακάρι να το καταφέρει..

 

[Delmem39172]

Υπάρχουν 2 πολεις που έπρεπε και μπορούσες να πας η μία παραθαλασσια η άλλη όχι όμως έπρεπε να κινηθείς βορεια και λιγότερα τουριστικα,,,πουερτο πλατα πολη ονειρο και Σαντιάγκο...

 

[go2dbeach]

Υπάρχουν 2 πολεις που έπρεπε και μπορούσες να πας η μία παραθαλασσια η άλλη όχι όμως έπρεπε να κινηθείς βορεια και λιγότερα τουριστικα,,,πουερτο πλατα πολη ονειρο και Σαντιάγκο...

Αυτό ήταν το δεύτερο ταξίδι μου στο νησί και έχω πάει Πουέρτο πλάτα και Σαντιάγο την προηγούμενη φορά.
Μου αρέσει που μου προτείνεις να κινηθώ λιγότερο τουριστικά από την επαρχία Maria Trinidad Sanchez (που δεν την ξέρει ο πολύς κόσμος). Και μου προτείνεις το Πουέρτο πλάτα που έχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση σε all inclusive και συναγωνίζεται την Πούντα κάνα, μιλάμε για το πιο τουριστικό μέρος της amber coast. Πρόσφατα εγκαινίασαν και δεύτερο λιμάνι, το Taino bay γιατί δεν έφτανε το πρώτο να δέχεται τα καθημερινά κρουαζιερόπλοια.

Όσο για το Santiago de los Caballeros το βρήκα οκ για μια επίσκεψη, αλλά πολύ καλύτερη η Constanza και φυσικά η Jarabacoa με απίστευτη φύση και φυσικά ελάχιστο κόσμο.

 

[Delmem39172]

Αυτό ήταν το δεύτερο ταξίδι μου στο νησί και έχω πάει Πουέρτο πλάτα και Σαντιάγο την προηγούμενη φορά.
Μου αρέσει που μου προτείνεις να κινηθώ λιγότερο τουριστικά από την επαρχία Maria Trinidad Sanchez (που δεν την ξέρει ο πολύς κόσμος). Και μου προτείνεις το Πουέρτο πλάτα που έχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση σε all inclusive και συναγωνίζεται την Πούντα κάνα, μιλάμε για το πιο τουριστικό μέρος της amber coast. Πρόσφατα εγκαινίασαν και δεύτερο λιμάνι, το Taino bay γιατί δεν έφτανε το πρώτο να δέχεται τα καθημερινά κρουαζιερόπλοια.

Όσο για το Santiago de los Caballeros το βρήκα οκ για μια επίσκεψη, αλλά πολύ καλύτερη η Constanza και φυσικά η Jarabacoa με απίστευτη φύση και φυσικά ελάχιστο κόσμο.

Γνώμη μου πάντα είναι να αποφεύγονται αμιγη τουριστικα θέρετρα, αλλά αυτό είναι γούστα του καθενός,στα συνορα με Αϊτή δεν μας άφησαν να περασουμε γιατί είναι άτυπα σε εμπόλεμη κατάσταση και γιατί φοβούνται μην μεταφέρουμε λοιμωδη νοσήματα....

Αμιγη τουριστικα θέρετρα λογίζονται τα τεράστια ξενοδοχεια που ειναι περικλειστα και διαθέτουν φύλαξη και ειναι μονον για τουριστες,μια πολη τουριστική δεν αποτελεί τουριστικο θερετρο, αν είναι έτσι ούτε στην πρωτευουσα πρέπει να πηγαίνουμε αφού εκεί καταλήγουν ολοι οι τουριστες απο και προς τον Άγιο Δομίνικο.

 

[go2dbeach]

Και πού είδες στην ιστορία μου οτι πήγα σε κλειστό τουριστικό θέρετρο?
Μου λες να κινηθώ λιγότερο τουριστικά και μου προτείνεις ένα μέρος πολύ πιο τουριστικό από αυτό που πήγα. Γι'αυτό απόρησα..
υγ: Αυτό με την Αιτή δεν κατάλαβα γιατί το αναφέρεις.