Ουγγαρία Βουδαπέστη- Βολτάροντας στην πρωτεύουσα των Μαγυάρων

[alma viajer@]

ΚΑΣΤΡΟ ΒΟΥΔΑΣ- ΠΡΟΜΑΧΩΝΑΣ ΨΑΡΑΔΩΝ

1η ΗΜΕΡΑ​

Πέρασε ένας χρόνος από το τελευταίο ταξίδι στο εξωτερικό. Βασικός λόγος ήταν η εκπόνηση της διπλωματικής μου εργασίας. Με το τέλος της παρουσίασης λοιπόν, ήθελα οπωσδήποτε να το γιορτάσω με ένα ταξίδι πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων του 2024. Η Black Friday δεν βοήθησε σε αυτό, καθώς οι προσφορές αφορούσαν το 2025, επομένως όταν κλείσαμε εισιτήρια οι τιμές ήταν πάρα πολύ αλμυρές. Επειδή όμως ήθελα να πάω κάπου οπωσδήποτε, το πιο οικονομικό ταξίδι στο σύνολό του εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι θα ήταν στην Βουδαπέστη. Έτσι, 29/11 κλείστηκαν τα εισιτήρια για 15-19/12/2024 με 223,07 ευρώ το άτομο. Πανάκριβα εισιτήρια για αυτόν τον προορισμό, αλλά τι να γίνει…τελευταία στιγμή αυτά γίνονται. Κλείσαμε και δίκλινο δωμάτιο στο Loft House Budapest στα 191 ευρώ, δηλαδή 95,5 ευρώ το άτομο για 4 βράδια. Διαμονή και αεροπορικά βγήκαν δηλαδή στα 318,57 ευρώ το άτομο.

Όσον αφορά την ιστορία, θα προσπαθήσω να γράψω ότι μου έκανε εντύπωση και τα βασικά σημεία του ταξιδιού, μιας και η Βουδαπέστη είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής προορισμός και έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα στο forum για αυτήν και πολύ καλύτερα από μένα.

Φτάσαμε στην Βουδαπέστη 07.00 το πρωί. Κατεβάσαμε την εφαρμογή Budapest GO στο κινητό μας και αγοράσαμε το block των 10 εισιτηρίων. Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα αγοράζαμε την Budapest Card γιατί δεν μας συνέφερε. Επιπλέον, ακόμη και αν το λεωφορείο 100Ε μας άφηνε αρκετά κοντά στο κατάλυμά μας στον σταθμό της Αstoria, αποφασίσαμε ότι θα παίρναμε το 200Ε και μετά θα παίρναμε την μπλε γραμμή του μετρό για να μας αφήσει στο σταθμό Ferenciek tere. Δεν μας πείραζε να κάνουμε λίγα παραπάνω λεπτά για να φτάσουμε. Ήταν πολύ νωρίς. Εξάλλου θα γλιτώναμε και χρήματα. Ωστόσο, στην αλλαγή των μέσων θα έπρεπε να επικυρώσουμε και δεύτερο εισιτήριο. Η επικύρωση των εισιτηρίων γινόταν κατά την είσοδο σε κάθε μέσο με σάρωση του barcode μέσω του app Budapest GO. Πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε στο σταθμό μετρό Kőbánya-Kispest. Αφού αμφιταλαντευτήκαμε λίγο για το πως επικυρώνουμε εισιτήρια και προς ποια κατεύθυνση πάμε, μπήκαμε στο μετρό της Βουδαπέστης. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με την ουγγρική γλώσσα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου φάνηκε τρομερά δύσκολη γλώσσα, τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό της λόγο. Αυτό που μας έκανε εντύπωση όταν φτάσαμε στον σταθμό Ferenciek tere είναι η κλίση που είχαν οι κυλιόμενες σκάλες. Φοβερή κλίση παιδιά. Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι το κτίριο που είδα αφού βγήκα από τον σταθμό. Πανέμορφο, επιβλητικό, μεγαλειώδες. Έτσι, απευθύνθηκα στον συνταξιδιώτη μου και του είπα…μα που σε έφερα πάλι?

Ψάχνοντας την σωστή κατεύθυνση για το κατάλυμά μας πέσαμε και στο μαγαζί που έλεγε ο Δούσης στην εκπομπή του, το Párisi Udvar. Τέλος πάντων, πήραμε τα πόδια μας και κατευθυνθήκαμε προς το κατάλυμά μας περνώντας από τον κεντρικό σταθμό της Αstoria. Για να μπούμε στο κατάλυμά μας έπρεπε να πληκτρολογήσουμε κωδικό στην είσοδο του κτιρίου, στην είσοδο της reception και στο δωμάτιό μας. Η χαρά των κωδικών! Στη ρεσεψιόν μας υποδέχθηκε ένας Κινέζος. Πραγματικά δεν έχω δει ξανά Κινέζο τόσο πρόσχαρο, ομιλητικό και γνώστη της αγγλικής γλώσσας! Το δωμάτιο μας ήταν μια σταλιά. Είχε έναν μικρό καναπέ, ένα τραπεζάκι και ένα μπάνιο, ενώ με σκάλα ανέβαινες επάνω για να κοιμηθείς. Κατά τη διαμονή μας άλλαξαν μόνο τα καλαθάκια. Αυτά περί του καταλύματος. Και τι κάνουμε τώρα;

Ήταν Κυριακή και αποφασίσαμε την 1η ημέρα του ταξιδιού μας να πάμε στο Κάστρο της Βούδας και στον προμαχώνα των Ψαράδων και πέριξ…γενικά να αφιερώσουμε την ημέρα μας στην πλευρά της Βούδας. Πήραμε το δρόμο προς το Deak Ferenc Tek,αφού πήραμε κάτι να φάμε για πρωινό έξω από το σταθμό μετρό της Astoria. Περάσαμε μια πλατεία στην οποία είχε στηθεί παγοδρόμιο. Δεν είχε ανοίξει όμως ακόμα. Έτσι, συνεχίσαμε το δρόμο μας προς την πλατεία Ελισάβετ, εκεί που είναι τοποθετημένη η ρόδα της Βουδαπέστης, το Budapest Eye. Εκείνη την ώρα η πλατεία και γενικά οι δρόμοι είχαν λίγη κίνηση. Χαζεύαμε τις λεωφόρους και τα κτίρια. Κάποια από αυτά ήταν πολύ όμορφα. Κάπου εκεί πήραμε το δρόμο για τις όχθες του Δούναβη και την αλυσιδωτή γέφυρα. Η γέφυρα αυτή είναι η πιο γνωστή και η πιο όμορφη γέφυρα της πόλης. Μόλις φτάσαμε στις όχθες του Δούναβη, αντικρύσαμε στην απέναντι πλευρά την Βούδα με το κάστρο της, τον προμαχώνα των Ψαράδων και όλα τα επιβλητικά κτίρια που τα συνόδευαν. Προσωπικά, το θέαμα της Βούδας μου άρεσε πάρα πολύ. Ο συνταξιδιώτης μου από την άλλη πλευρά δεν ενθουσιάστηκε. Ωραία εικόνα, αλλά ως εκεί είπε. Όπως και να έχει βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες τόσο με θέα τη Βούδα, όσο και την αλυσιδωτή γέφυρα με τα λιοντάρια της. Τη διασχίσαμε και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στην πλευρά της Βούδας.

Είμαστε μπροστά στο τελεφερίκ, το οποίο και δεν πήραμε για να ανέβουμε στο κάστρο. Είναι αρκετά ακριβό το εισιτήριο. Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι ο δρόμος για το κάστρο ήταν κλειστός λόγω έργων. Πως ανεβαίνουμε τώρα; Όπως κοιτάζαμε το κάστρο πήραμε ένα δρόμο στα αριστερά μας κάνοντας τον γύρο του λόφου με την ελπίδα να καταφέρουμε να εισέλθουμε σε αυτό. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα ενόχληση στο εσωτερικό των μηρών από το παντελόνι. Ήταν καινούργιο και είχε πλυθεί μόνο μια φορά. Μου δημιούργησε τρομερό ερεθισμό. Τις επόμενες ημέρες φορούσα κολάν από μέσα, αν και ο ερεθισμός με ακολούθησε και αρκετές ημέρες μετά το ταξίδι. Επομένως, προσοχή στα ρούχα που φοράτε. Τέλος πάντων. Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, αλλά δεν είχαμε καταφέρει να μπούμε μέσα. Ώσπου είδαμε ταμπέλα για ένα ασανσέρ όπου έμπαινε κόσμος. Δεν χρειαζόταν κάποιο αντίτιμο. Ρωτήσαμε και την κοπέλα στην είσοδο. Έτσι καταφέραμε να ανέβουμε στο Κάστρο. Η θέα από ψηλά ήταν μαγευτική και ας μην βλέπαμε ακόμα από την πλευρά του ποταμού. Πάνω στο Κάστρο στεγάζεται η Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας, η Εθνική Βιβλιοθήκη Σετσένι, το Ιστορικό Μουσείο της Βουδαπέστης και ένα πλήθος ακόμα από σημαντικά κτίρια-μουσεία και αξιοθέατα όπως συντριβάνια και αγάλματα. Αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε κάποιο από αυτά λόγω των κριτικών που είχαμε διαβάσει. Ωστόσο, περιηγηθήκαμε απέξω σε όλους τους εξωτερικούς χώρους και θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων. Ήταν πάρα πολύ ωραία παρά το γεγονός ότι σε μεγάλο μέρος του χώρου γίνονταν έργα. Ήταν ωραία βόλτα. Η θέα της Πέστης και του Δούναβη με τις γέφυρες ήταν επίσης μοναδική. Δυστυχώς, δεν πετύχαμε ημέρα με ήλιο. Είχε συννεφιά και αέρα και για λίγες ώρες αναγκαστήκαμε να βάλουμε και γάντια. Ωστόσο, ο καιρός όσο διάστημα μείναμε στην πόλη ήταν πολύ καλός για την εποχή. Δεν είχε ιδιαίτερο ήλιο και ηλιοφάνεια, αλλά δεν είχε καθόλου κρύο. Ίσα ίσα. Αν ερχόμασταν άλλη μέρα θα είχαμε καλύτερες λήψεις της πόλης, χωρίς τη μουντάδα εκείνης της ημέρας. Ο κόσμος στο Κάστρο ήταν αρκετός. Κυριακή βλέπετε. Πάρα πολλοί τουρίστες ήταν Έλληνες. Έλληνες και Ισπανοί. Τα ελληνικά και τα ισπανικά ήταν οι κυρίαρχες γλώσσες που άκουσα σε αυτό το ταξίδι. Ειλικρινά άκουγες ελληνικά παντού. Οριακά πίστευα ότι είμαι στην Ελλάδα, στο Μοναστηράκι και απλά που και που άκουγα τουρίστες να μιλούν. Κοίτα να δεις δημοφιλία στους Έλληνες η Βουδαπέστη!

Αφού περπατήσαμε όλο το Κάστρο και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κατευθυνθήκαμε προς τον προμαχώνα των Ψαράδων. Τι όμορφη που είναι η Βούδα. Χαθήκαμε στα σοκάκια της πόλης. Τι όμορφα πολύχρωμα κτίρια σε παστέλ χρωματισμούς. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε έξω από τον Ναό του Ματθαίου και τον Προμαχώνα των Ψαράδων. Τι όμορφα που ήταν! Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά. Μάλιστα είχε στηθεί εκεί και μια μικρή χριστουγεννιάτικη αγορά και είχε διάφορους πάγκους με φαγώσιμα και διάφορα προϊόντα. Τα φαγώσιμα φαίνονταν πολύ λαχταριστά, ωστόσο οι χριστουγεννιάτικες αγορές μας φάνηκαν πάρα πολύ ακριβές. Εκτός από αυτό όμως, μας έκανε αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι τα προϊόντα ήταν ακάλυπτα και εκτεθειμένα στο κοινό και σε κάθε είδους καιρικές συνθήκες. Κάτι τέτοιο δεν το είδαμε πουθενά στην Πολωνία την προηγούμενη χρονιά. Ενώ τα προϊόντα φαίνονταν λαχταριστά, το γεγονός αυτό μας αποθάρρυνε να αγοράσουμε αρκετά φαγώσιμα και κυρίως γλυκά. Όσον αφορά τον Προμαχώνα μπορούσες να πληρώσεις ένα αντίτιμο των 3 ευρώ αν ήθελες να ανέβεις στο κεντρικό του τμήμα να θαυμάσεις τη θέα. Εμείς παραμείναμε στο ελεύθερο τμήμα του Προμαχώνα. Είχε πάρα πολύ κόσμο παντού. Δύσκολα έβρισκες σημείο να προσεγγίσεις χωρίς να έχεις κάποιον μπροστά σου. Η θέα και από αυτό το σημείο ήταν εξίσου όμορφη. Κάναμε τη βόλτα μας στα πέριξ. Μας τράβηξε μάλιστα την προσοχή ένας τύπος με ένα γεράκι;. Ο κόσμος έβγαζε φωτογραφία με αυτόν και το εντυπωσιακό αυτό πτηνό. Και αφού κάναμε την βόλτα μας στη γύρω περιοχή, άρχισαν να διαμαρτύρονται τα στομάχια μας.

Ψάξαμε κάποιο κοντινό εστιατόριο και καταλήξαμε στο Fekete Holló Kisvendéglő. Ήταν ένα παραδοσιακό ούγγρικο ταβερνάκι με καρό κόκκινα τραπεζομάντηλα. Είχαμε ένα πολύ ωραίο γεύμα μπορώ να πω. Όταν βγήκαμε από το μαγαζί είχε ήδη σουρουπώσει και είχαν ανοίξει τα φώτα της πόλης. Βλέπετε εκείνη την περίοδο στην Βουδαπέστη νύχτωνε γύρω στις 16.00 το μεσημέρι. Είναι κάτι που πρέπει να το συνυπολογίσει κανείς στο ταξίδι του. Όπως καταλαβαίνετε δεν γυρίσαμε πίσω. Κάναμε βόλτα εκ νέου στον Προμαχώνα, στα σοκάκια της Βούδας και στο Κάστρο της Βούδας. Ναι, επιστρέψαμε πίσω. Να δούμε την πλευρά αυτή της πόλης την νύχτα, αλλά και να θαυμάσουμε την Πέστη, τις φωτισμένες γέφυρες με τα νυχτερινά τους φώτα. Τι όμορφα που ήταν πραγματικά. Τελείως διαφορετικές οι νυχτερινές λήψεις. Πήραν φωτιά τα κινητά. Να είχαμε και καλύτερη κάμερα τι καλά που θα ήταν.

Περάσαμε ξανά την αλυσιδωτή γέφυρα και βρεθήκαμε μπροστά από το Budapest Eye που εκείνη την ώρα είχε μαζέψει κόσμο που περίμενε να μπει. Στην ίδια πλατεία, αλλά και ακριβώς απέναντι στην Deak Ferenc Ter, είχαν στηθεί χριστουγεννιάτικοι πάγκοι με κάθε λογής προϊόντα. Πάλι τα πάντα ήταν εκτεθειμένα και όσον αφορά τα φαγώσιμα αρκετά ακριβά, όπως μπορούσαμε να καταλάβουμε από την ισοτιμία. Όσον αφορά τις τιμές, για παράδειγμα στην συγκεκριμένη πλατεία το γλυκό του Δούναβη, η καμινάδα δηλαδή κοστολογούνταν στα 5 ευρώ…η απλή…όχι με σαντιγές κλπ…Το ίδιο προϊόν εκτός αγορών σε καντίνες λίγο παρακάτω κόστιζε 1 ευρώ. Ένα χοτ ντογκ ρε παιδιά αν έχετε το θεό σας, μεγάλο και λαχταριστό δε λέω, κόστιζε όμως 15 ευρώ!!! Ε δεν το πήραμε… Θυμίζω ότι η Ουγγαρία έχει φιορίνια. Εμείς δεν κάναμε συνάλλαγμα. Όλες τις αγορές τις κάναμε με Revolut card, ωστόσο έχω την αίσθηση και δεν νομίζω ότι πέφτω έξω, ότι οι ντόπιοι μας έκλεψαν ουκ ολίγες φορές, γιατί ναι μεν έπαιρναν χρήματα σε φιορίνια, αλλά με σταθερή ισοτιμία (αυτή που τους συνέφερε). Στις υπαίθριες πανάκριβες αγορές ήθελαν πάντα κάρτα και χρέωναν επιπλέον προμήθεια. Αλλά αρχίζω και γκρινιάζω και δεν θέλω. Λίγο παρακάτω από την Deak Ferenc Ter είχε στηθεί ένα παγοδρόμιο και ελάχιστοι πάγκοι. Χαζέψαμε τους επίδοξους πατινέρ και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Έχω απωθημένο να κάνω πατινάζ, αλλά το να φάω τα μούτρα μου σε μια ξένη χώρα δεν ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό. Αφήστε που η συγκεκριμένη πίστα δεν μου έκανε κλικ. Προχωρώντας περάσαμε μπροστά από την εβραϊκή συναγωγή. Βλέποντας το συγκεκριμένο κτίριο νόμιζα στην αρχή ότι είναι ρώσικο. Λάθος. Κάναμε μια μίνι βόλτα στην εβραϊκή συνοικία. Φαινόταν λίγο πιο παραμελημένη να πω; Κάπως έτσι…ήμουν σε μια ετοιμότητα θα το πω…και αφού κάναμε τη βόλτα μας επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση με σκοπό να βγούμε το βράδυ για ποτό. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ. Το βάρβαρο πρωινό μας ξύπνημα στις 3 το ξημέρωμα σε συνδυασμό με την πολύ γεμάτη μας μέρα στην Βουδαπέστη μας έκανε να πέσουμε σε βαθύ ύπνο. Εγώ ξύπνησα δηλαδή 10 παρά, αλλά δεν μου έκανε καρδιά να ξυπνήσω τον συνταξιδιώτη μου, ο οποίος ξύπνησε μετά τις 11 το βράδυ…άστο του λέω…ξεκουράσου και βγαίνουμε αύριο…είχαμε ανάγκη ύπνο και ξεκούραση…

 

[alma viajer@]

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ- ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΣΤΗΣ- CENTRAL MARKET HALL- RUIN BAR

2η ΗΜΕΡΑ​

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς. Κατά τις 08.00 είχαμε ήδη φύγει από το κατάλυμα προς αναζήτηση φούρνου για κατανάλωση πρωινού. Μας περίμενε γεμάτη ημέρα. Κατευθυνθήκαμε παραλιακά προς τις όχθες του Δούναβη. Είδαμε από κοντά τη λευκή γέφυρα της Ελισάβετ. Ωστόσο, βλέποντας ότι παραλιακά δεν υπήρχε εκείνη την ώρα ψυχή, αλλά ούτε κάποιο μαγαζί, αποφασίσαμε να εισχωρήσουμε στα σοκάκια της πόλης. Φτάσαμε στο ύψος του Αγίου Στεφάνου και τριγυρίσαμε στα γύρω σοκάκια. Πραγματικά μου έκανε φοβερή εντύπωση που τα περισσότερα μαγαζιά, μην πω όλα δεν είχαν ανοίξει εκείνη την ώρα. Ακόμα και τις επόμενες ημέρες περασμένες 09.00, αλλά και 10.00 το πρωί και πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Περπατήσαμε μέχρι την πλατεία Ελευθερίας. Έργα γίνονταν και σε αυτή την πλατεία. Γενικά, γίνονταν πολλά έργα σε αυτή την πόλη είτε στους δρόμους, είτε στις προσόψεις των κτιρίων τους. Και πολύ καλά κάνουν οι Ούγγροι. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων τους είναι πολύ ωραία. Τα κτίρια είναι πανέμορφα και χαίρεσαι να περπατάς και να τα χαζεύεις. Με αυτά και με αυτά και αφού τσιμπήσαμε το πρωινό μας φτάσαμε στο ωραιότερο οικοδόμημα της πόλης, στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Ίσως είναι από τα ομορφότερα Κοινοβούλια στον κόσμο. Πραγματικά πανέμορφο και επιβλητικό κτίριο. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες έξω από κάθε πλευρά και γωνία. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο εκείνη την ώρα και απολαύσαμε την άδεια πλατεία με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τη φάτνη και τα τραμ να περνούν. Τα τραμ πραγματικά περνάνε όλη την ώρα από κάθε σημείο της πόλης. Οι Ούγγροι έχουν πολύ καλά ΜΜΜ και ας μην τα χρησιμοποιήσαμε ιδιαιτέρως. Την περίοδο των γιορτών το τραμ ΝΟ 2 αν θυμάμαι καλά είναι στολισμένο ολόκληρο με φωτάκια. Πραγματικά εντυπωσιακό…Τέλος πάντων…αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας (όχι όσες ήθελα, γιατί ο συνταξιδιώτης μου βιαζόταν και δικαίως όπως αποδείχθηκε), κατευθυνθήκαμε στο πλαϊνό μέρος του κοινοβουλίου, κατεβήκαμε τις σκάλες και πήγαμε στο ταμείο να βγάλουμε εισιτήρια. Δεν είχαμε προνοήσει να βγάλουμε εγκαίρως εισιτήρια για το Κοινοβούλιο. Ωστόσο, δίνουν ελάχιστο αριθμό εισιτηρίων καθημερινά στα ταμεία. Εμείς προλάβαμε 2 από τα 3 τελευταία. Κωλοφαρδία…θα περιμέναμε μισή ώρα να ξεκινήσει η ξενάγησή μας με ηχητικό οδηγό στα ελληνικά παρακαλώ…μεγαλεία!!! Χλίδα το κοινοβούλιο όπως καταλαβαίνετε. Ακούς ενδιαφέροντα πράγματα από τον ηχητικό οδηγό για το κοινοβούλιο,αλλά παίρνεις μια ιδέα και για την ιστορία των Ούγγρων. Πέρασε ευχάριστα η ώρα μας…μέχρι που ξαναβγήκαμε για να βγάλουμε πάλι ένα σωρό φωτογραφίες…

Αυτή τη φορά όμως θα βγάζαμε φωτογραφίες με θέα τη Βούδα, ενώ θα συνεχίζαμε το δρόμο μας παραλιακά προς τα παπούτσια του Δούναβη. Η ιστορία πίσω από αυτά είναι λίγο πολύ γνωστή…υπήρχε πάρα πολύς κόσμος μαζεμένος γύρω από αυτά που προσπαθούσε να τραβήξει μια καλή λήψη. Προχωρώντας μας έβγαλε φωτογραφίες ένας τύπος και είπε να μας τις δώσει, αφού του δώσουμε ότι έχουμε ευχαρίστηση. Οι φωτογραφίες ήταν τυπωμένες ασπρόμαυρα ως ένθετο εφημερίδας με τίτλο διάσημοι άνθρωποι στην πόλη. Προφανώς και πήραμε τις φωτογραφίες και δώσαμε και καλό τιπ. Ωραία ιδέα αυτή… Τέλος πάντων. Μπήκαμε ξανά στα σοκάκια της πόλης και περπατήσαμε σε όλο το κέντρο, σε κάθε πλατεία και στενό γύρω από τον Άγιο Στέφανο. Εκείνη την ώρα οι δρόμοι είχαν αποκτήσει ζωή, τα μαγαζιά είχαν ανοίξει και ο κόσμος έκανε τη βόλτα του στους δρόμους. Όταν φτάσαμε στον Άγιο Στέφανο είχε στηθεί και εκεί υπαίθρια αγορά. Περιηγηθήκαμε σε όλους τους πάγκους και μάλιστα κάτσαμε να φάμε το τοπικό street food τους στην κλασική του εκδοχή, το langos. Μοιάζει με τηγανιτή μανιάτικη πίτα που πάνω της βάζουν sour cream και τριμμένο τυρί. Απλό, λιτό, νόστιμο και χορταστικό. Πραγματικά είτε η κλασική εκδοχή, είτε η πίτα φορτωμένη με κάθε λογής υλικά είναι κάτι που μπορεί να σε κρατήσει για όλη την ημέρα. Την απλή κλασική εκδοχή του langos την πληρώσαμε νομίζω γύρω στα 7 ευρώ. Και αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ελευθερίας.

Εκεί είδαμε και ένα δέντρο στολισμένο με φωτογραφίες του Michael Jackson…Τι δουλειά έχει με τη Βουδαπέστη ο Michael Jackson; Διαβάσαμε ότι όταν επισκεπτόταν την πόλη έμενε στο απέναντι ξενοδοχείο από το σημείο που βρισκόταν το δέντρο. Οκ…Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς την Vorosmarty ter, μια πλατεία που επίσης είχε στηθεί υπαίθρια χριστουγεννιάτικη αγορά με πλήθος από πάγκους. Η χαρά της υπαίθριας χριστουγεννιάτικης αγοράς στην Βουδαπέστη! Χαζέψαμε για άλλη μια φορά τους πάγκους. Χόρταινε το μάτι σου…Πήραμε ένα δρόμο γεμάτο εμπορικά μαγαζιά που κατέληγε πάλι στην Deak Ferenc ter…fashion street…το βραδυ ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος λαμπιόνια. Γυρίσαμε πίσω και πήραμε τον εμπορικό δρόμο Vaci Utca με σκοπό να φτάσουμε στο Central Market Hall της πόλης. Ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος εμπορικά μαγαζιά και καταστήματα εστίασης. Κατά βάση ήταν τουριστικά μαγαζιά. Περίμενα να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά παραδόξως μπορούσαμε να κάνουμε άνετα την βόλτα μας.

Φτάσαμε στο Central Market Hall, την κλειστή αγορά της πόλης. Στο ισόγειο είχε πάγκους που πουλούσαν κάθε είδους φαγώσιμα προϊόντα, ενώ στο πάνω επίπεδο είχε εμπορικά καταστήματα με κάθε λογής προϊόντα και καταστήματα εστίασης. Εμείς αγοράσαμε το εθνικό προϊόν τους, την πάπρικα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά οι Ούγγροι αγαπούν το συγκεκριμένο μπαχαρικό. Στην συγκεκριμένη αγορά θα βρείτε πραγματικά κάθε λογής πάπρικα! Πραγματικά, δεν ξέρω πόση ώρα φάγαμε μέσα στην αγορά. Όταν βγήκαμε πήγαμε να δούμε από κοντά την πράσινη γέφυρα της Ελευθερίας. Στην συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε από τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Εν τω μεταξύ άρχισε να νυχτώνει, επομένως είδαμε τους εμπορικούς δρόμους και τις πλατείες φωτισμένες με φωτάκια. Άλλη χάρη βέβαια φωτισμένα…τα μαγαζιά να είναι φωτισμένα και ο κόσμος να χαζεύει στους δρόμους. Ξαναλέω ότι νόμιζα ότι ήμουν κάπου στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι και απλά υπήρχαν τουρίστες, διότι παντού άκουγα ελληνικά.

Κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Στέφανο. Κάθε Δευτέρα στις 17.00 είχαμε διαβάσει ότι έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο. Επομένως, με το εισιτήριο της επίσκεψης θα απολαμβάναμε έξτρα και το συγκεκριμένο όργανο. Κάναμε λίγη ώρα να βρούμε το κτίριο που πωλούνται τα εισιτήρια. Ωστόσο, όταν μπήκαμε μέσα πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός. Επιβλητικός. Χρυσό παντού. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις. Τι φτιάχνανε κάποτε οι άνθρωποι! Ο συνταξιδιώτης μου δεν συμμερίστηκε ιδιαίτερα την άποψή μου…του άρεσε, αλλά δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό…δεν τον εντυπωσιάζουν τα χρυσά…μα δεν είναι τα χρυσά…η λεπτομέρεια που φτιάχνανε το καθετί είναι μοναδική…πραγματικά δεν ξέρω με τι μπορεί να ενθουσιαστεί αυτό το παιδί…Ακούσαμε το εκκλησιαστικό όργανο για 45 λεπτά. Κάποια κομμάτια ήταν υπό συνοδεία φωνής και κάποια όχι. Για κάποιους ίσως είναι βαρετό και μονότονο να ακούς κάτι τέτοιο τόση ώρα, ωστόσο είναι μοναδική εμπειρία και εμείς κάτσαμε ως το τέλος. Όταν βγήκαμε έξω από το ναό, χαζέψαμε την φωτισμένη χριστουγεννιάτικη αγορά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας. Θα ξεκουραζόμασταν και θα βγαίναμε το βράδυ για ποτό. Δεν θα μας έπαιρνε πάλι ο ύπνος. Περιμέναμε πως και πως να ξεκουραστούμε, αλλά ο Κινέζος στην ρεσεψιόν είχε άλλες βλέψεις. Μας έπιασε τη συζήτηση. Από που είμαστε, πως είναι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, οι δουλειές, οι μισθοί, τα ενοίκια των σπιτιών, τι ωραία που έχουμε ανακάμψει και πάμε καλά μετά την κρίση (χαχα!), για την προκλητικότητα των Τούρκων και το Κυπριακό και τον τουρισμό σε Ελλάδα και Ουγγαρία…Είχε όρεξη για συζήτηση…του εξηγήσαμε όσο μπορούσαμε κάποια πράγματα…να μην έχει την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ για την οικονομία της χώρας μας (ότι όλα πάνε τέλεια και έχουμε σούπερ ανάπτυξη) και μας είπε τα περί τουρισμού στην Βουδαπέστη…Ήδη από φέτος θα αυξηθεί το κόστος των εισιτηρίων στα αξιοθέατα και θα μπει και εισιτήριο σε όσα είναι ακόμα δωρεάν π.χ. προμαχώνας Ψαράδων…Γενικά, σκοπός τους είναι να αυξήσουν και τις τιμές των καταλυμάτων που είναι ακόμα οικονομικά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Βιέννη τη βλέπω την Βουδαπέστη σε λίγο καιρό στα πάντα. Όσοι πιστοί προσέλθετε δηλαδή και γρήγορα…Και αφού μιλήσαμε καμιά ώρα με τον Κινέζο, πήγαμε για ξεκούραση. Τόση ώρα με άνθρωπο στο εξωτερικό δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ!

Ώρα για ποτό. Αφού ξεκουραστήκαμε πήραμε μια καμινάδα για τη λιγούρα λίγο παρακάτω από το κατάλυμα στην τιμή του 1 ευρώ και πήραμε το δρόμο για το πιο γνωστό και πιο παλιό ruin bar της πόλης, το Szimpla Kert. Αρχικά, να πούμε ότι τα ruin bars ήταν εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα οποία τα μετέτρεψαν σε μπαρ στην Βουδαπέστη και πλέον είναι αναπόσπαστα στοιχεία της νυχτερινής ζωής της πόλης. Έτσι, βρεθήκαμε στο Szimpla Kert. Τι να πει κανείς για αυτό το μαγαζί. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν ξέρω πως μπορώ να το περιγράψω. Δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο παγκοσμίως. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Δυστυχώς οι φωτογραφίες που έχω είναι κάκιστες και μη αντιπροσωπευτικές του χώρου. Αρχικά, βλέποντας το κτίριο που στεγάζεται το μαγαζί δεν σου γεμίζει το μάτι. Νομίζεις ότι όντως μπαίνεις σε εγκαταλελειμμένο οίκημα. Λες τι γίνεται, που πάω; Αλλά πραγματικά έχει τόσο κόσμο απέξω που λες οκ θα είναι. Το φοβερό με αυτό το μαγαζί είναι ότι στην ουσία είναι ένας πολυχώρος. Το μαγαζί είναι μια παλιά βίλα διώροφη, τριώροφη; δεν είμαι σίγουρη πόσα πατώματα είχε...και κάθε δωμάτιο στεγάζει άλλο πράγμα…ένα δωμάτιο είναι μπυραρία, το άλλο wine bar, το άλλο φαγάδικο, το άλλο έχει live με μπάντα, το άλλο παίζει ταινία ή κάτι χαλαρό και ο κόσμος κάθεται σε πουφ…πραγματικά κάθε δωμάτιο είναι διαφορετικό και τα περισσότερα έχουν δικό τους μπαρ και ταμείο. Αν αγοράσεις ποτό ή φαγητό και δεν έχεις βρει σημείο να κάτσεις, κινδυνεύεις να τριγυρνάς σε όλο το κτίριο ψάχνοντας τραπέζι, καρέκλα κλπ. Προσωπικά το κτίριο μου φάνηκε τεράστιο και χαοτικό. Οι τοίχοι είναι όλοι γραμμένοι, σε σημεία φαίνονται τα τούβλα, οι σωληνώσεις, ενώ δεν ξέρω τι γίνεται με το θέμα της καθαριότητας. Υγειονομικά και πολεοδομικά δε ξέρω σε τι κατάσταση είναι.Το έχω μια απορία είναι η αλήθεια. Όσον αφορά τον κόσμο…μιλάμε για πολύ κόσμο που συνεχώς ανανεώνεται και μπαινοβγαίνει στο κτίριο…μιλάμε για εκατοντάδες…ίσως να ξεπερνάει και τη χιλιάδα την ίδια στιγμή στο κτίριο ειδικά το βράδυ όταν χώροι μετατρέπονται σε κλαμπ…Στο συγκεκριμένο μαγαζί είδα κυρίως νεαρό κόσμο είναι η αλήθεια, αλλά όχι κάποιας συγκεκριμένης ομάδας. Ήταν οι πάντες. Ντόπιοι, τουρίστες, εναλλακτικοί, περιθωριοποιημένοι, καλοντυμένοι…οι πάντες πραγματικά…είτε σας αρέσει, είτε όχι το μαγαζί (υπάρχουν πολλοί λόγοι για το καθένα) πραγματικά αποτελεί εμπειρία μια επίσκεψη. Ήπιαμε το ποτό μας και πριν γυρίσουμε στο κατάλυμά μας κάναμε μια βόλτα γύρω από την εβραϊκή συνοικία. Περάσαμε και από μια στοά την Gozsdu Udvar που είχε πλήθος από μαγαζιά εστίασης και μπαρ. Είχε μάλιστα αρκετά καραόκε μπαρ και μαγαζιά με videogames, μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια κλπ…Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την εβραϊκή συνοικία και από τα μαγαζιά που είδα. Ότι μπορούσα να δω, γιατί σε πολλά δεν είχες οπτική επαφή με το εσωτερικό τους. Θα μπορούσα να πω ότι κάποιος θα μπορούσε να νιώσει ανασφάλεια, γιατί έξω από μαγαζιά με κόσμο υπήρχαν τύποι που σε πλησίαζαν για να σου πασάρουν ναρκωτικά. Πλησίασαν και εμάς, αλλά προχωρήσαμε το δρόμο μας. Ωστόσο, λόγω της πολυκοσμίας και των μαγαζιών δεν σου προκαλείται αίσθημα φόβου και ανασφάλειας. Απλά μου έκανε εντύπωση ότι απροκάλυπτα πήγαιναν στον κόσμο και οι περισσότεροι ήταν τουρίστες. Τέλος πάντων. Μετά από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση.

 

[alma viajer@]

ΝΗΣΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ- ΛΟΦΟΣ ΓΚΕΛΕΡΤ

3η ΗΜΕΡΑ​

Πρωινό ξύπνημα και φύγαμε για να φάμε πρωινό. Σηκώσαμε όλο το φούρνο και έμεινε η πωλήτρια να μας κοιτάει εμβρόντητη. Τι στο καλό οι Ούγγροι ένα κρουασανάκι παίρνουν μόνο για πρωινό; Τέλος πάντων, το πρόγραμμα είχε σήμερα σίγουρα βόλτα στο νησί της Μαργαρίτας και στο λόφο Gellert. Περάσαμε ξανά από το κέντρο της πόλης μιας και πήγαμε με τα πόδια μέχρι το νησί της Μαργαρίτας. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε δρόμους που δεν είχαμε δει, αλλά και να θαυμάσουμε εκ νέου σημεία, πλατείες και κτίρια όπως το Κοινοβούλιο. Ο καιρός ήταν υπέροχος, δεν είχε καθόλου συννεφιά και εμείς χαιρόμαστε τη βόλτα μας μέχρι να φτάσουμε στη γέφυρα της Μαργαρίτας και να χαζέψουμε από εκεί τη θέα της πόλης. Όταν περνούσε το τραμ κινούνταν πραγματικά όλη η γέφυρα. Σε λίγα μόλις λεπτά είχαμε φτάσει στο νησί της Μαργαρίτας. Πόσος κόσμος μας είχε πει ότι η βόλτα σε αυτό το νησί είναι υπέροχη. Είχαν πάει άνοιξη βέβαια οι περισσότεροι, όπου το νησί είναι καταπράσινο και γεμάτο δέντρα. Ωστόσο, ακόμα και έτσι το νησί είναι υπέροχο και ας έχει γυμνά δέντρα…βλέπεις παντού πράσινο χορτάρι…χαίρεσαι να κάνεις βόλτα…όποιος θέλει μπορεί να κάνει και ποδήλατο…έχει ποδήλατα να νοικιάσεις…φαντάζομαι μπορείς να νοικιάσεις και μέσω εφαρμογής. Εγώ ήθελα να κάνω μια βόλτα, αλλά η παρέα μου δεν είχε την ίδια επιθυμία. Επομένως, εξερευνήσαμε το νησάκι με τα πόδια. Μη νομίζετε ότι είναι μικρό. Σίγουρα για να πας μέχρι την άλλη άκρη είναι 2 χλμ και έχει διάφορα πράγματα. Έχει κολυμβητήριο, θερμά λουτρά, μονή, ξενοδοχείο, κήπους, παιδικές χαρές και ένα πολύ μικρό ζωολογικό κήπο με ελάφια, άλογα και πτηνά. Φαντάζομαι τα σαββατοκύριακα θα γίνεται χαμός στο νησάκι. Όταν πήγαμε είχε λιγοστό κόσμο που απολάμβανε την βόλτα του στη φύση. Ωραία ήταν. Σε κάποια λιμνούλα ταίσαμε και κάτι πάπιες και παραδίπλα σε κάτι καλάμια έβγαζε μόνη της φωτογραφίες με όλο τον κατάλληλο εξοπλισμό μια Κινέζα…ινφλουενσερ θα ήταν. Το λέω γιατί εμείς συνεχίσαμε για να διασχίσουμε το πάρκο και όταν επιστρέψαμε μετά από αρκετή ώρα η Κινέζα ήταν ακόμη εκεί στο ίδιο σημείο και πάλευε να βγάλει την τέλεια λήψη με τα καλάμια. Η κούραση όμως είχε κάνει την εμφάνισή της και αποφασίσαμε να μην περπατήσουμε όλο το πάρκο για την επιστροφή. Πήραμε το λεωφορείο που διέσχιζε το νησί και κατεβήκαμε στην πρώτη στάση από την πλευρά της Βούδας, αφού άφησε το λεωφορείο το νησί της Μαργαρίτας. Δεν είχαμε χρησιμοποιήσει εξάλλου κανένα εισιτήριο μετά την άφιξή μας στην πόλη.

Έτσι, συνεχίσαμε την βόλτα μας από την πλευρά της Βούδας ατενίζοντας την Πέστη και στο βάθος το Κοινοβούλιο. Τι ωραία μέρα είχε! Ηλιόλουστη! Πραγματικά αυτή η βόλτα στους όχθες του Δούναβη ήταν το κάτι άλλο. Τι ηρεμία…το κινητό πήρε φωτιά και βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες και ειδικά με φόντο το Κοινοβούλιο! Περάσαμε σιγά σιγά την αλυσιδωτή γέφυρα και εκείνη της Ελισάβετ χαζεύοντας τα κτίρια στο δρόμο μας. Πραγματικά ήταν πολύ όμορφα. Όταν περάσαμε τη γέφυρα της Ελισάβετ είδαμε από μακριά το άγαλμα του Gellert. Στρίψαμε σε ένα δρόμο που οδηγούσε στο λόφο και σε κάτι σκαλιά. Πραγματικά είμαστε ήδη αρκετά κουρασμένοι. Πως στο καλό θα τα ανεβαίναμε; Είχαμε ήδη κάνει πάρα πολλά χιλιόμετρα. Έπρεπε να είχαμε πάρει κάποιο τραμ ή κάποιο μέσο μεταφοράς μέχρι εκείνο το σημείο. Δεν χρειαζόταν να περπατήσουμε όλη την απόσταση. Τέλος πάντων. Αρχίσαμε το ανέβασμα. Κούτσα κούτσα. Περάσαμε και πάνω από τα θερμά λουτρά Rudas. Φτάσαμε γρήγορα στο άγαλμα, το οποίο μας είχε γυρισμένη την πλάτη του και κοιτούσε την πόλη. Βγάλαμε φωτογραφίες και συνεχίσαμε το ανέβασμα. Πότε είχε σκαλιά, πότε ανηφόρα. Η θέα στην πόλη μαγευτική. Νομίζω ήταν η καλύτερη θέα της πόλης από ψηλά γιατί μπορούσαμε να δούμε ταυτόχρονα και την Βούδα και την Πέστη και στην μέση τον Δούναβη! Μαγευτικές εικόνες. Στην κορυφή του λόφου, η Citadella, το φρούριο και το άγαλμα δεν μπορούσαν να προσεγγιστούν λόγω έργων…οπότε πήραμε τις ανάσες μας, απολαύσαμε τη θέα, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το λόφο. Κατεβήκαμε από την πλευρά των θερμών λουτρών Gellert και διασχίσαμε την πράσινη γέφυρα της Ελευθερίας. Κάναμε στάση για τουαλέτα στην κλειστή αγορά της πόλης δίνοντας τον οβολό μας. 1 ευρώ η επίσκεψη και πήραμε τις ανάσες μας. Μετά από τόσο περπάτημα μας είχε ανοίξει η όρεξη.

Πού θα φάμε; Είχαμε διαβάσει για κάποια εστιατόρια τόσο στην Vaci Utca όσο και στο κέντρο. Βάλαμε πλώρη για κάποιο από αυτά του κέντρου. Ωστόσο, στη Βουδαπέστη πρέπει να έχει κανείς στο νου του ότι πάρα πολλά εστιατόρια κλείνουν το μεσημέρι και ανοίγουν πάλι το απόγευμα μετά τις 6. Αυτό σημαίνει ότι εκείνη την στιγμή θα πηγαίναμε να φάμε σε μαγαζιά που έκλειναν το μεσημέρι και θα τρώγαμε με την ψυχή στο στόμα, αν βρίσκαμε να κάτσουμε, γιατί τα περισσότερα είναι μικρά σε χωρητικότητα. Για αυτό, αλλά και λόγω κούρασης, αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα μαγαζί που βρήκαμε τυχαία στο δρόμο μας. Η επιλογή δεν ήταν και η καλύτερη τελικά. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιαστήκαμε. Απλώς μέτρια πράγματα. Ίσως έφταιγε και η επιλογή των πιάτων. Το μαγαζί που φάγαμε ήταν το Red Pepper Étterem δίπλα στην Vorosmarty ter. Έπειτα από το γεύμα μας πήγαμε αμέσως στο κατάλυμα για ξεκούραση. Έριξα την ιδέα να πάμε στο Εθνικό Μουσείο της Ουγγαρίας, ωστόσο και εγώ η ίδια την εγκατέλειψα. Πραγματικά ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Είχαμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Στο κατάλυμά όμως μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Δεν μπορούσαμε να μπούμε στο δωμάτιο. Δεν γινόταν δεκτός ο κωδικός. Στην ρεσεψιόν δεν ήταν κανείς εκείνη την ώρα. Τι τηλέφωνα παίρναμε, τι μηνύματα στείλαμε…Αφού πέρασε κανά μισάωρο μήπως και φανεί κανείς, χτυπήσαμε ένα κουδούνι που είχε εκεί. Τι κουδούνι… σωστός συναγερμός! Ξεσήκωσε όλο το κτίριο…Έτσι, μετά από λίγο ξεπρόβαλε αλαφιασμένος ο συμπαθής Κινέζος, ο οποίος μας ζήτησε συγγνώμη. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά κατά λάθος είχε αλλάξει εκείνος τους κωδικούς. Μετά από αυτή την αναστάτωση πήγαμε επιτέλους να ξεκουραστούμε.

Το βράδυ θα βγαίναμε νωρίς για μεγάλη βόλτα στην εβραϊκή συνοικία και σε δρόμους και γειτονιές που δεν είχαμε περπατήσει. Θα έλεγα δρόμους όχι τόσο τουριστικούς. Μάλιστα περάσαμε και έξω από το Νew York Cafe. Εκείνο το βράδυ πήγαμε σε ένα μπαρ που μας είχαν συστήσει, το Black Swan στην Εβραϊκή συνοικία. Μην περιμένετε να το δείτε απέξω αν δεν το ξέρετε. Χτυπάς κουδούνι για να μπεις μέσα. Το μόνο διακριτικό του είναι ένας μαύρος κύκνος στην πόρτα ή στον τοίχο. Ο δρόμος που είναι το μπαρ στα μαύρα σκοτάδια. Χτυπήσαμε το κουδούνι. Μας άνοιξε ένας νεαρός μας ρώτησε πόσοι είμαστε και μας έκλεισε την πόρτα, αφού μας είπε να περιμένουμε για να δει την διαθεσιμότητα. Ε μια χαρά είχε θέσεις και σε τραπέζια και στο μπαρ. Τι στο καλό ήθελε να δει; Μια σταλιά μαγαζί ήταν. Από ότι καταλάβαμε πολιτική του καταστήματος. Ίσως συμβάλλει στην ατμόσφαιρα και στη φήμη του. Μας πήραν τα μπουφάν! Ωπα κυριλίκια…και έτσι κάτσαμε άνετα στο μπαρ. Είχε πολύ ωραία διακόσμηση και ατμόσφαιρα. Οι τιμές ήταν λίγο τσιμπημένες, αλλά πραγματικά είναι πολύ ωραίο μπαρ. Ο συνταξιδιώτης μου πήρε ένα κοκτέιλ. Πάνω στο ποτήρι είχε μια φούσκα. Καλέ πως θα το πιω αυτό τώρα μου λέει; Πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε έσκασε μόνη της η φούσκα και το ποτό άρχισε να αχνίζει. Άτσα και εφέ…Είχε πλάκα! Δεν παίρνουμε κοκτέιλ συχνά όπως καταλάβατε. Ήπιαμε τα ποτά μας και όταν φύγαμε μας έφεραν τα πανωφόρια μας και μας τα φόρεσαν. Όχι μόνο σε μένα, αλλά και στον συνταξιδιώτη μου. Το έκαναν σε όλους. Άντρες- γυναίκες. Ε αυτό ήταν κάτι που δεν το περίμενα στην Βουδαπέστη. Ε ρε να μας φοράνε και τα μπουφάν! Χαχα…και με αυτές τις εικόνες πήγαμε για ύπνο.

 

[alma viajer@]

ΘΕΡΜΑ ΛΟΥΤΡΑ ΣΕΤΣΕΝΙ- ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΡΩΩΝ- ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΝΤΡΑΣΥ- ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΔΟΥΝΑΒΗ

4η ΗΜΕΡΑ​

Την επόμενη ημέρα σηκωθήκαμε νωρίς για να πάμε στα θερμά λουτρά Σετσένι. Για την ακρίβεια βρισκόμασταν εκεί στις 08.15 το πρωί. Για να φτάσουμε τόσο νωρίς εκεί, προφανώς και πήραμε λεωφορείο. Ήθελα τόσο πολύ να πάμε και να έχουμε την εμπειρία των θερμών λουτρών. Χρυσό τον έκανα τον συνταξιδιώτη μου. Παίζει να έφαγε πολλή γκρίνια μέχρι εκείνη την στιγμή για αυτό το θέμα. Εκείνος δεν καιγόταν να πάει, δε θεωρούσε ότι θα είναι κάποια συναρπαστική εμπειρία και ότι λόγω πολυκοσμίας δε θα μπορούσαμε να ευχαριστηθούμε τίποτα. Για το τελευταίο επιχείρημα λοιπόν, πήγαμε και τόσο νωρίς. Μπορούσαμε και νωρίτερα, αλλά ήταν βάρβαρο και για εμάς. Είπαμε! Εισιτήρια βγάλαμε εκείνη την ώρα σε μηχάνημα, γιατί δεν ξέραμε από πριν αν θα πάμε και ποια ημέρα. Προφανώς, αν πάτε τόσο νωρίς, θα αγοράσετε τα φθηνότερα εισιτήρια που αφορούν την είσοδο μέχρι τις 9 το πρωί. Αν θέλετε καμπίνα πάρτε μία και ντυθείτε εναλλάξ. Δεν χρειάζεται να πληρώσετε και 2η εξτρά. Τώρα εγώ γιατί ενώ τα ήξερα όλα αυτά τα πλήρωσα κανονικά δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω…άκουγα εγώ γκρίνια από την ανάποδη…τουλάχιστον όλα τελείωσαν με το που μπήκαμε στην πισίνα…

Όταν βγήκαμε έξω από το κτίριο για να μπούμε στην πισίνα, αμέσως αισθανθήκαμε το κρύο στο πετσί μας… στο κρύο με τα μαγιό…πάθαμε μια συγκοπή να το πω;…ένα πατατράκ θα το πω. Στιγμιαίο τουλάχιστον. Γιατί μόλις μπήκαμε στην πισίνα τα πάντα άλλαξαν. Το νερό ήταν καυτό και ζέστανε το κορμάκι μας. Η αντίθεση του κρύου αέρα με το καυτό νερό ήταν όλα τα λεφτά. Και λόγω της αντίθεσης, η πισίνα άτμιζε. Τι χαλάρωση ήταν αυτή…Πραγματικά ήταν φοβερή η αίσθηση και η χαλάρωση. Και όλα αυτά σε ένα πάρα πολύ ωραίο περιβάλλον. Το κτίριο που στεγάζονται τα λουτρά είναι πανέμορφο. Χαίρεσαι να το βλέπεις, ενώ απολαμβάνεις το λουτρό σου. Εκείνη την ώρα που πήγαμε ευτυχώς είχε ελάχιστο κόσμο, επομένως μπορέσαμε να απολαύσουμε στο έπακρο αυτή την εμπειρία. Η μία πισίνα είχε κάποια διαχωριστικά τμήματα. Αν έμπαινες σε κάποιο από αυτά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε έπαιρνε το νερό και σε πήγαινε μόνο του γύρω γύρω σε όλο αυτό το κυκλικό διαχωριστικό τμήμα. Είχε πολλή πλάκα! Εξάλλου, δεν μπορείς να πας αντίθετα στο ρεύμα του νερού. Ακόμη, σε σημεία της πισίνας ανά περιόδους δημιουργούνταν κύματα; δεν ξέρω πως μπορώ να το περιγράψω, ενώ σε άλλα σημεία έπεφτε στην πισίνα το νερό με πίεση. Πραγματικά, όλος ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει. Προφανώς και δεν έλειπαν οι πολύ καλά προετοιμασμένοι. Υπήρχε κόσμος που είχε πάρει ειδικές αδιάβροχες θήκες για τα κινητά τηλέφωνα για να βγάλει φωτογραφίες. Εμείς τα κινητά δεν τα είχαμε πάρει καν μαζί μας στην πισίνα. Δεν θέλαμε να έχουμε το άγχος τους. Τα είχαμε αφήσει στην καμπίνα. Ωστόσο, βρήκα το θάρρος να βγω από την πισίνα και να πάρω και εγώ το κινητό λίγο πριν φύγουμε, όταν πια είχε αρχίσει να συρρέει κόσμος στα λουτρά. Έβγαλα τον περιβάλλοντα χώρο και κάποιες αναμνηστικές για εμάς και το γύρισα πίσω στη θέση του. Αν και αφού βγήκα από την πισίνα και σκουπίστηκα μετά από το πρώτο σοκ, το κρύο δεν μου έκανε πια αίσθηση. Προφανώς, παίζει ρόλο που δεν βρέξαμε το μαλλί μας. Πριν φύγουμε, κάναμε και μια περιήγηση και στις εσωτερικές πισίνες. Δεν βουτήξαμε σε καμία. Δεν μας έκανε καμία αίσθηση είναι η αλήθεια. Είχε και μια μυρωδιά. Υποθέτω λόγω των υδρατμών, της σύστασης του νερού και της κλεισούρας. Όσον αφορά την καθαριότητα των χώρων, εγώ τους βρήκα πεντακάθαρους. Και τους κοινόχρηστους χώρους του κτιρίου και τις καμπίνες και τα μπάνια. Ειδικά για τα τελευταία υπήρχε άνθρωπος που τα καθάριζε συνέχεια. Βέβαια σε αυτό ενδεχομένως παίζει ρόλο ότι πήγαμε πρωινές ώρες που ακόμα δεν είχε προλάβει να έρθει κόσμος. Στις ώρες αιχμής δεν μπορώ να ξέρω πως θα ήταν. Όσον αφορά την πισίνα, επίσης μου φάνηκε καθαρή, απλά στο πάτωμα κάποιες από τις σχάρες και τα σιφώνια ήταν σκουριασμένα. Γενικά, η όλη εμπειρία για μένα ήταν απίστευτη. Διασκεδάσαμε, χαρήκαμε, χαλαρώσαμε. Άξιζαν τα χρήματα που δώσαμε. Αν είχαμε αντίστοιχα λουτρά στην Ελλάδα θα ήμουν συχνή επισκέπτρια. Όσον αφορά τον συνταξιδιώτη μου, αν και δεν θέλησε να πει πολλά μετά από την αρνητική του στάση, του άρεσαν τα λουτρά. Αν μέναμε κι άλλο όμως, θα του χαλούσε την εμπειρία. Σε αυτό είχε δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι θα τα ευχαριστηθείτε χωρίς πολύ κόσμο, για αυτό αν μπορείτε μην πάτε ώρα αιχμής.

Βγήκαμε από τα λουτρά εμφανώς χαλαρωμένοι. Νομίζω ότι αυτή η χαλάρωση με έκανε νωχελική και βαριά…δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου όλη μέρα…προφανώς και τα πήρα, αλλά νομίζω δυσκολεύτηκα αρκετά. Τα λουτρά Σετσένι βρίσκονταν στο κύριο πάρκο της πόλης. Ε, κάναμε βόλτα στο πάρκο στο οποίο βρίσκονταν πάρα πολλά πράγματα. Χαζέψαμε και από κοντά το BalloonFly. Υπήρχε αερόστατο που ανεβοκατέβαινε για όποιον ήθελε μια πολύ μικρή ελεγχόμενη πτήση. Το χαζεύαμε από πριν στα λουτρά, το είδαμε και από πιο κοντά. Έπειτα, κάναμε βόλτα γύρω από μια λίμνη, είδαμε την οικία της Ουγγρικής Μουσικής και το κάστρο Βαϊνταχουνιάντ που στέγαζε και κάποια μουσεία. Ωραίο κάστρο. Ωστόσο, μείναμε να το θαυμάζουμε απέξω. Όταν περάσαμε την πύλη του, αντικρύσαμε μια υπαίθρια χριστουγεννιάτικη αγορά με πάγκους με φαγώσιμα, μίνι λούνα παρκ και ένα τεράαααστιο παγοδρόμιο. Μεγαλύτερη πίστα δεν είχα ξαναδεί. Κάναμε βόλτα στην αγορά, αμφιταλαντευόμενοι αν θα πάρουμε τίποτα γιατί οι τιμές ήταν πολύ αλμυρές. Το κλασικό λάνγκος στον Άγιο Στέφανο το είχα πάρει 7 ευρώ.. Στην αγορά αυτή είπα να πάρω ένα με πιπεριές και κοτόπουλο…16 ευρώ. Οκ…Χορταστικό δε λέω.. Δεν χρειάζεται να φας όλη την ημέρα. Δεν το πήρα όμως. Βέβαια, αν σκεφτούμε ότι εκεί τα κυρίως πιάτα στα εστιατόρια είναι αρκετά πιο ακριβά, αναλογικά κοστίζουν και τα street food. Σταθήκαμε να χαζέψουμε τους πατινέρ. Πόσο ήθελα να φορέσω και εγώ τα παγοπέδιλα! Ήταν ιδανική πίστα για πατινάζ. Αλλά δεν είχα δοκιμάσει ποτέ. Ούτε ο συνταξιδιώτης μου. Ο φόβος μην φάμε καμιά γλίστρα και τρέχουμε σε νοσοκομεία σε ξένη χώρα δεν μας άφησε να δοκιμάσουμε. Κάποια στιγμή θα το δοκιμάσουμε το σπορ στα εγχώρια εδάφη. Δεν είναι καλό να έχουμε απωθημένα…

Συνεχίσαμε το δρόμο μας για την πλατεία των Ηρώων. Μια τεράστια πλατεία με το μνημείο της Χιλιετίας και διάσημα αγάλματα που περιβάλλεται από ένα σωρό μουσεία όπως το Μουσείο Καλών Τεχνών και την Πινακοθήκη Τέχνης της Βουδαπέστης. Πραγματικά εντυπωσιακή πλατεία. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Καμία καλή. Ο ήλιος έπεφτε στα μάτια μας και δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Ηλιόλουστη ημέρα. Μόνο οι φωτογραφίες από το Κάστρο της Βούδας είναι με μουντάδα. Ρώτησα αν θα πηγαίναμε στο Μουσείο Καλών Τεχνών. Έλαβα αρνητική απάντηση και έτσι συνεχίσαμε το δρόμο μας για την Λεωφόρο Αντράσυ. Η λεωφόρος αυτή συνδέει την πλατεία Ηρώων με την πλατεία Ελισάβετ και σε αυτή βρίσκονται ίσως τα πιο όμορφα κτίρια της Πέστης, καθώς στεγάζονται σημαντικά κτίρια της πόλης όπως η Όπερα της Ουγγαρίας, διοικητικά κτίρια, μουσεία, πρεσβείες κλπ. Η Λεωφόρος αυτή είναι αρκετά μεγάλη. Χαρήκαμε τη βόλτα μας και χαζέψαμε τα όμορφα κτίρια. Περάσαμε και από το Σπίτι του Τρόμου. Είχαμε σκοπό να μπούμε. Ωστόσο, διαβάσαμε ότι η επεξήγηση των εκθεμάτων δεν ήταν στα αγγλικά, ενώ και κάποιες κριτικές για το μουσείο και τα εκθέματα έκαναν τον συνταξιδιώτη μου να μη θέλει να το επισκεφτεί τελικά. Συνεχίσαμε την πορεία μας, περάσαμε το επιβλητικό κτίριο της Όπερας, ώσπου καταλήξαμε στην πλατεία Ελισάβετ. Είχε μεσημεριάσει. Πεινούσαμε. Αν δεν τρώγαμε κάτι άμεσα, θα έπρεπε να φάμε μετά τις 18.00 το απόγευμα. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στο Retek Bisztro που μας το είχε προτείνει μια φίλη που είχε επισκεφτεί την πόλη. Το μαγαζί ήταν μικρό, αλλά πολύ όμορφο. Μας είπαν ότι για να κάτσουμε θα έπρεπε να φάμε μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα λόγω κράτησης. Δεν ξέρω αν ίσχυε. Ωστόσο, με το που άδειαζε ένα τραπέζι, σχεδόν αμέσως γέμιζε πάλι. Στο συγκεκριμένο μαγαζί φάγαμε το ωραιότερο μας γεύμα σε αυτό το ταξίδι.

Με γεμάτα στομάχια και έχοντας ξεκουραστεί κάναμε βόλτα στην νυχτερινή πια Βουδαπέστη. Βγάλαμε φωτογραφίες έξω από το Κοινοβούλιο και περπατήσαμε παραλιακά. Είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο να κάνουμε κρουαζιέρα στο Δούναβη. Έψαξα τις προηγούμενες ημέρες εταιρείες για αυτό το σκοπό. Δεν πρόλαβα τα πιο φθηνά εισιτήρια τα οποία κυμαίνονταν στα 12 ευρώ αν θυμάμαι καλά στο getyourguide. Οι περισσότερες εταιρείες κοστολογούσαν τις κρουαζιέρες στα 15-20 ευρώ με ποτό ή και ηχητικό οδηγό και το ποσό ανέβαινε αναλόγως των παροχών. Ωστόσο, τυχαία τις προηγούμενες ημέρες είχα δει σε κάποια προβλήτα κάποια δρομολόγια ενός πλοίου. Στην ουσία θα το χαρακτήριζα ως hop on-hop off πλοιάριο. Ανήκε στην BKV Riverboat Service. Εκείνη την ώρα, λίγο πριν τις 17.00 περνούσαμε από την προβλήτα κοντά στο Κοινοβούλιο από όπου ξεκινούσε το πλοιάριο. Πληρώσαμε ούτε 5 ευρώ και κάναμε μια πολύ ωραία βαρκάδα στο Δούναβη. Χωρίς ποτό βέβαια έτσι. Το πλοίο αν και μεγάλο δεν είχε πολύ κόσμο. Κάτσαμε πάνω και έξω μαζί με κάποιες παρέες και οικογένειες. Το κρύο θέριζε και πολύ σύντομα μείναμε μόνοι μας με κανά δυο άτομα ακόμα. Θαυμάσαμε και τη Βούδα και την Πέστη και βγάλαμε πολύ ωραίες λήψεις και το φωτισμένο Κοινοβούλιο. Δεν γυρίσαμε πίσω στην προβλήτα κοντά στο Κοινοβούλιο, αλλά κατεβήκαμε στη γέφυρα της Ελισάβετ. Βγαίνοντας είδαμε ουρές από κόσμο να περιμένει σε διπλανές προβλήτες για να κάνει κρουαζιέρα στο Δούναβη. Μιλάμε για τρελές ουρές από κόσμο. Το αντίτιμο για αυτές κανά 20 ευρω. Δεν νομίζω ότι εκτός από το ποτό, είδαν κάτι διαφορετικό. Οι ηχητικές ξεναγήσεις δεν γνωρίζω αν έχουν να δώσουν κάτι. Για κάποιον που δε θέλει να πληρώσει πολλά χρήματα σε κρουαζιέρα, νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή λύση. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για ξεκούραση στο κατάλυμά μας. Θα βγαίναμε το βράδυ για το τελευταίο μας ποτό στην πόλη.

Δεν ξέραμε που να πάμε για ποτό. Δεν είχαμε δει κάτι που να μας αρέσει. Σκεφτόμαστε να πάμε σε κάποια ταράτσα, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν πήγαμε. Αποφασίσαμε να πάμε σε κάποιο από τα μαγαζιά που υπήρχαν πάνω σε πλοιάριο στις όχθες του Δούναβη, στο Igloo winterworld by boatonic. Τα τραπέζια ήταν λες και ήταν μέσα σε igloo.Νομίζαμε ότι κάθε igloo θα είχε μόνο ένα τραπέζι. Προφανώς και είχε περισσότερα. Νομίζω ότι σαν μαγαζί είναι πιο εντυπωσιακό όταν το βλέπεις από μακριά παρά όταν κάθεσαι σε αυτό. Θα έλεγα ότι απόλαυσα το τελευταίο αυτό βράδυ, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Μέσα στο igloo κάθισαν σε διπλανό τραπέζι και δύο Ελληνίδες. Όπως είπα και πριν παντού Έλληνες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν καθόλου διακριτικές, μιλούσαν φωναχτά και χαλούσαν οποιαδήποτε ατμόσφαιρα. Η μία κάτι μου θύμισε. Έσπασα το κεφάλι μου να δω από που την ξέρω. Ήταν παίχτρια σε κάποιο ριάλιτι για την ανάδειξη της νέας γενιάς παρουσιαστών. Τέλος πάντων…Ήπιαμε τα ποτά μας και κάναμε μια τελευταία βόλτα στην νυχτερινή Βουδαπέστη.

 

[alma viajer@]

NEW YORK CAFE ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

5η ΗΜΕΡΑ​

Το επόμενο πρωινό σηκωθήκαμε νωρίς να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας αφενός και αφετέρου για να επισκεφτούμε το New York Cafe, το οποίο αν δεν κάνω λάθος έχει ψηφιστεί το ομορφότερο καφέ στον κόσμο. Προφανώς και ο συνταξιδιώτης μου δεν καιγόταν να πάει, αλλά και εγώ αν έβλεπα ουρά δεν ήμουν διατεθειμένη να περιμένω. Πάνε τα χρόνια που περιμέναμε σε ουρές για μαγαζιά. Ευτυχώς δεν είχε κόσμο. Περιμένανε 3-4 ζευγάρια μπροστά μας. Περιμέναμε κανά 10λεπτο έξω από το μαγαζί και κανά 5λεπτο μέσα, το οποίο πέρασε νερό, αφού χαζεύαμε το χώρο και βγάζαμε φωτογραφίες. Το μαγαζί είναι πολύ μεγάλο, αριστοκρατικό και πανάκριβο. Έχει ζωντανή μουσική…πιάνο, βιολί κλπ. Προσωπικά, πήρα ένα γλυκό με φυστίκι και rasberry,το οποίο ήταν κούτσικο, ενώ η παρέα μου καφέ από τον δικό τους…ωραίο ήταν το γλυκό, αλλά όχι και κάτι φοβερό. Είπα, αφού θα το χρυσοπληρώσω να φάω και κάτι. Συνολικά, η εμπειρία ήταν ωραία, αλλά δε πιστεύω ότι θα χάσετε και κάτι αν δεν πάτε. Όταν βγήκαμε έξω από το κατάστημα περιττό να σας πω ότι η ουρά εξαπλωνόταν πολλά τετράγωνα μακριά. Αν είναι δυνατόν…δεν πίστευα στα μάτια μου!

Και τι θα κάνουμε μέχρι να φύγουμε; Εγώ ήθελα να πάμε στο Εθνικό Μουσείο των Ούγγρων. Ο συνταξιδιώτης μου όμως δεν ψηνόταν καθόλου για κάτι τέτοιο. Αν ήμουν μόνη προφανώς και θα πήγαινα έστω για λίγο. Πιστεύω ότι κάτι παραπάνω θα μαθαίναμε για τους Ούγγρους. Το εθνικό τους μουσείο ήταν άλλωστε. Τι στο καλό...Βέβαια, όταν ήμασταν στην Βούδα είχα διαβάσει από το ίντερνετ πολλές πληροφορίες για το κάστρο, την Βουδαπέστη και γενικά για τους Ούγγρους. Τέλος πάντων. Δεν πήγαμε στο μουσείο, αλλά κάναμε μια τελευταία βόλτα στο κέντρο της Πέστης. Και επειδή είχαμε μπόλικα εισιτήρια ανεκμετάλλευτα, κάναμε και την δημοφιλή παραλιακή διαδρομή του Δούναβη με το τραμ για να μη γυρίσουμε όλη τη διαδρομή με τα πόδια. Οκ. Μια χαρά ήταν, αν και πετύχαμε και ελεγκτή. Πριν επιστρέψουμε στο κατάλυμά μας, καθίσαμε να φάμε και ένα langos, σε ένα μαγαζί κοντά στον σταθμό της Astoria, καθώς θα φτάναμε αργά το απόγευμα στην Αθήνα. Το “ελληνικό” langos υποψιάστηκα ότι αν και έλεγε ότι θα είχε φέτα, απλά είχε άσπρο τυρί και για αυτό δεν το προτίμησα. Πήρα κάποια άλλη γεύση. Άλλος την πάτησε. Δεν είπαμε τίποτα όμως. Τα συγκεκριμένα langos μας φάνηκαν πιο βαριά, με περισσότερα λάδι από αυτά που είχαμε φάει στην αγορά του Αγ. Στεφάνου. Και αφού φάγαμε, πήραμε τις βαλίτσες μας από το κατάλυμα και πήγαμε στο αεροδρόμιο με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ήρθαμε. Έτσι, έληξε η όμορφη απόδρασή μας στην Βουδαπέστη…

Το ταξίδι αυτό μου κόστισε συνολικά 570 ευρώ…Όχι και άσχημα αν συνυπολογίσουμε τα πανάκριβα αεροπορικά. Αν είχε οργανωθεί εξαρχής θα μπορούσαν τα αεροπορικά να είναι σίγουρα εκατό ευρώ κάτω. Όπως και να έχει, η Βουδαπέστη είναι ένας πολύ ωραίος προορισμός με ωραία vibes. Δεν είναι μια πόλη με τα απίστευτα αξιοθέατα που οπωσδήποτε δεν πρέπει να χάσεις. Ωστόσο, είναι μια πόλη που αν μη τι άλλο μπορείς να την περπατήσεις και να χαρείς τη βόλτα σου διασχίζοντας τον Δούναβη, τις εντυπωσιακές γέφυρες, αλλά και τα σοκάκια της Βούδας και της Πέστης χαζεύοντας την πολύ όμορφη αρχιτεκτονική των κτιρίων τους. Highlight του ταξιδιού για μένα ήταν τα θερμά λουτρά! Πιστεύω ότι είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσει κανείς αν πάει στην πόλη και έχει χαμηλές θερμοκρασίες. Δεν συστήνεται το καλοκαίρι. Δύσκολο να έχει 35 βαθμούς και να μπαίνεις σε πισίνα με αντίστοιχη θερμοκρασία. Θα βράσεις! Ακόμη, συστήνεται η επίσκεψη σε κάποιο ruin bar. Είναι μοναδικά στο είδος τους, είτε σου αρέσουν είτε όχι… Τα αεροπορικά και η διαμονή ακόμα είναι σε λογικές τιμές. Οι τιμές στα φαγητά κλπ όμως είναι τσιμπημένες. Είναι ακριβά. Τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση μου την περίοδο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων. Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε.. Είναι ιδανικός προορισμός για ένα τριήμερο…