highlander
Member
Περιεχόμενα
Τρίτη ημέρα-Άγαλμα της Ελευθερίας/Ellis Island και Βόλτα στην πόλη
Ξυπνώντας πάλι από τα άγρια χαράματα βάζουμε πλώρη για το πρωί να ρίξουμε μια ματιά στο κάτω μέρος του manhattan (περιοχή downtown). Επειδή ήμουνα σίγουρος ότι για το άγαλμα της ελευθερίας θα υπήρχαν τεράστιες ουρές αποφασίσαμε να δούμε πρώτα αυτό. Μετρό, γραμμή 1 (κόκκινη) και κατεύθυνση για σταθμό south ferry. Τα καραβάκια φεύγουν από το battery park (απ’ όσο θυμάμαι κάθε 30 λεπτά φεύγουν τα ferry) και κοστίζουν 12 δολλάρια και ξεκινούν από τις 08:30. Με το εισιτήριο αυτό δεν μπαίνεις μέσα στο άγαλμα (και εννοείται δεν ανεβαίνεις-περπατητός για 300+ σκαλιά (!) μέχρι την κορώνα), αν θέλεις να μπεις πρέπει να το δηλώσεις εκεί που παίρνεις το εισιτήριο στο Castle Clinton National Monument και νομίζω για να ανέβεις μέχρι επάνω πρέπει να το κλείσετε από πριν (3 δολλάρια παραπάνω).
Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό ανεβαίνουμε και διασχίζουμε την οδό state και μπαίνουμε σε ένα πολύ όμορφο πάρκο (battery park) γεμάτο με σκιουράκια (απογορεύεται να τα ταίσεις) και πολύ πράσινο. Κατευθυνόμαστε (είχε πάει 09:30) προς το Eastern National bookstore (από το οποίο σου δίνoυν τσάμπα τα εισιτήρια –λόγω city pass-) το οποίο βρίσκεται μέσα στο castle clinton. Υπ’ όψην ότι γενικά το city pass σου δίνει προτεραιότητα στα περισσότερα αξιοθέατα αλλά ΜΟΝΟ όσον αφορά την αναμονή για εισιτήρια. Στην αναμονή για έλεγχο ασφαλείας, παντού, όλοι μπαίνουν στην ίδια ουρά. Προχωρόντας για να βρούμε που πρέπει να περιμένουμε βλέπουμε μια ουρά 200 μέτρων και παθαίνουμε ένα σοκ. Ευτυχώς προχωρούσε γρήγορα και σε κανένα 20λεπτο φτάσαμε στον έλεγχο ασφαλείας όπου μετά από ένα ταχύτατο ξεγύμνωμα (βγάλσιμο ζώνης, γυαλιών, ρολογιού κ.λ.π. σε dt) ανεβήκαμε στο φέρυ. Εννοείται ότι η βιντεοκάμερα δούλευε φουλ τις 2 ημέρες αν και ουσιαστικά ήταν το πρώτο αξιοθέατο που βλέπαμε. Το φέρυ ξεκινάει (προσοχή δεξιά πλευρά όταν φεύγεις), τέλεια θέα όλου του downtown όπου την φωτογραφική μηχανή την τίμησα (σαν γνήσιος κινέζος). Εντυπωσιακό το άγαλμα, κάναμε μεγάλη βόλτα γύρω (αφού είχαμε αποφασίσει να μην ανέβουμε μέχρι επάνω) χαλαρώσαμε στο πράσινο και ήπιαμε ένα καφεδάκι (καλά καλά, και με ένα μικρό hot-dog) σε ένα καφέ που είχε εκεί. Συνεχίζουμε προς Ellis Island και το μουσείο αυτού του νησιού που υποδεχόταν όλους τους μετανάστες. Πραγματικά άξιζε (πιστεύω ότι πρέπει οπωσδήποτε να αφιερώσει κάποιος χρόνο εάν περάσει από Άγαλμα της Ελευθερίας), ίσως περισσότερο από το Άγαλμα της Ελευθερίας. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό (μέχρι κρητικούς με μπουκάλια κρασί στα χέρια είδαμε) από ανθρώπους που ερχόντουσαν για μια καλύτερη ζωή. Μπορούσες επίσης μέσω ενός συστήματος να δεις τους προγόνους σου (για ντόπιους!). Αφού ξοδέψαμε γύρω στην 1 ½ ώρα πήγαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, είχε πάει 12:30 η ώρα. Εκεί που ετοιμαζόμουν να βγάλω λίγο με την κάμερα με έπιασε κρύος ιδρώτας. Η κάμερα δεν λειτουργούσε! Σοκ. Σημειώνω ότι την είχα αγοράσει στο τελευταίο ταξίδι στον san jose το 2002. Πως τα φέρνει η τύχη. Αφού ξεστόμιζα διάφορες εκφράσεις περί..χριστόφορου κολόμβου και panasonic αποφάσισα, μετά από εντατικές προσπάθειες επαναφοράς στη ζωή ότι καλύτερα να την μελετήσω στο ξενοδοχείο. Με λίγο βαριά καρδιά, πως να το κάνουμε τέτοιο ταξίδι δεν το κάνεις κάθε μέρα, επιστρέφουμε στο battery park. Για να ανεβώ ψυχολογικά θυμήθηκα τι είπε ο Ν. Γκάλης στον κολλητό μου όταν είχε πάει σπίτι του και είδε ελάχιστα DVD –νομίζω 3- από αγώνες ‘Γιώργο αυτά που έζησα τα έχω χαραγμένα στο μυαλό μου..’. Ρίγος σε όλο μου το σώμα. Ξεχνώντας κάπως το θέμα με την κάμερα, αρχίζουμε το περπάτημα στην κάτω πόλη.
Βγαίνοντας από το Battery park ανεβαίνουμε την Broadway όπου πέφτουμε σε μια συγκέντρωση από Τούρκους στην οποία σχεδόν όλοι ήταν παραδοσιακά ντυμένοι και γύρω πό τον ομιλητή υπήρχαν πανό του κεμάλ. Ούτε καν σταματήσαμε, συνεχίσαμε στρίψαμε στην exchange plaza δεξιά και μετά καπάκι στην new street για να δούμε τον ναό του διεθνούς χρηματιστηρίου (γωνία με wall street). Ωραίο κτίριο, τίποτα το τρομερό απλά περάσαμε για να δούμε που παίζονται τα συμφέροντα της χώρας μας (το κουστούμι πήγαινε σύννεφο). Στρίβουμε στην broadway και μέσω του πάρκου zuccotti περνάμε από το μέρος που υπήρχαν οι δίδυμοι πύργοι. Σημειώνω ότι στο zuccotti και γενικά όπου είχε παρκάκια (μικρά ή μεγάλα) ήταν γεμάτα από κόσμο. Άλλοι τραγουδούσαν, οι περισσότεροι απολάμβαναν το φαγητό τους άλλοι διαβάζανε την εφημερίδα τους (η συγκεκριμένη ώρα θα ήταν και το lunch break τους). Στρίβουμε στην liberty και περνώντας από οδό trinity plaza είπαμε να δούμε και την αίθουσα που έχουν φτιάξει (επί της liberty) για τα θύματα της τραγωδίας. Περιμένουμε σε μια πολύ μικρή ουρά αλλά μόλις είδα είσοδο 20 δολλάρια, αλλάξαμε κατεύθυνση και πήγαμε ξανά century 21 για κάτι τελευταία δώρα, ξέρετε όλους τους συγγενείς. Το ξέρω θα μου πείτε ‘καλά ρε συ δεν πήγες να δεις τι έγινε και να δώσεις φόρο τιμής σε όλους τους ανθρώπους που βρήκαν τραγικό θάνατο τότε?’. Με το δίκιο σας, ίσως, αλλά βρε παιδιά το να κάνεις εμπόριο μέχρι και αυτό το πράγμα μας φάνηκε λίγο υπερβολικό. Αφού τιμήσαμε το century 21 ξαναβγήκαμε στην broadway και συνεχίσαμε βόρεια μέχρι που πέσαμε στο κτίριο woolworth. Θηρίο το κτίριο, ένα από τα ψηλότερα στην Νέα Υόρκη (1913). Το νεό-gothic στυλ τραβάει την προσοχή σας. Ακριβώς απέναντι για ξεκούραση (αν βρείτε παγκάκι να κάτσετε) είναι το πάρκο του δημαρχείου (city hall). Εγώ πάντως βρήκα ένα παγκάκι με τραπεζάκι από τσιμέντο όπου το επάνω μέρος του ήταν σαν σκακιέρα την οποία (φυσικά) την χρησιμοποίησα για να καταβροχθίσω ένα ντόνατ. Δεν παίζονται τα ντόνατ και τα κέικ στην Νέα Υόρκη. Να προσέξετε λίγο με το φαγητό γιατί χαλαρά παίρνεις κιλά χωρίς να το καταλάβεις. Κούραση αρκετή και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Είχα πολύ όρεξη για πίτσα οπότε είχα σταμπάρει 1-2 μαγαζιά στο ξενοδοχείο κοντά. Αφήνουμε τα πράγματα (βαριά τα ψώνια πανάθεμά τους) και ανηφορίζουμε την varick. Μόλις περνάμε την carmine σταματάμε στο spunto cafe και εκεί, παρόλο που δεν μου αρέσουν οι πολύ λεπτές πίτσες, τρώω ίσως την πιο νόστιμη πίτσα που έχω φάει. 50-60 δολλάρια 1 πίτσα μεγάλη, με 2 σαλάτες και 2 μπύρες (συνηθισμένα πράγματα). Προς το τέλος του φαγητού με πήρε τηλέφωνο ο Μορφέας και έπρεπε να φύγω για να πάω να πιάσω εφαπτομενική στην κρεβατάρα του ξενοδοχείου. Ξεκούραση για λίγο και το απογευματάκι ξεκινάμε για midtown.
Απόγευμα πήγαμε Madame Tussauds (εγώ είχα πάει Λονδίνο αλλά ήθελε η γυναίκα οπότε πάσο). Μετρό για uptown, port authority και βρεθήκαμε στην 42η οδό. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι η φωτογραφία με την miley cyrus (γι’ αυτούς που έχουν παιδιά Hannah Montana). Και αυτό γιατί όταν γύρισα και την έδειξα στην 6χρονη κόρη μου είχε μείνει άγαλμα για 10-15’’ μέχρι να της εξηγήσω ότι δεν είναι πραγματική. Μόνο και μόνο γι’ αυτή την σκηνή άξιζε η επίσκεψη στο μουσείο. Τέλος πάντων, παίρνουμε όλη την 42η ανατολικά μέχρι να κόψουμε την 5η λεωφόρο. Περνάμε το Bryant park (εκεί είναι και η Εθνική βιβλιοθήκη αλλά ήταν κλειστή λόγω ώρας), γεμάτο από κόσμο (κινέζοι να παίζουν πίνγκ-πόνγκ) και voila η 5η λεωφόρος. Για να καταλάβετε τι ένιωσα, βάλτε τον εαυτό σας στην θέση του Keanu Reeves στο Matrix I όπου εξηγώντας του ο Μορφέας (όχι αυτός που με πήρε τηλέφωνο στο soho!) για το τι συμβαίνει στο matrix περπατάνε σε ένα δρόμο γεμάτο κόσμο στον οποίο τον σκουντάνε όλοι. Ε, κάτι τέτοιο μου ήρθε στο μυαλό. Ουρανοξύστες δεξιά και αριστερά, όλες οι γνωστές μάρκες (χωρίς τιμές φυσικά στις βιτρίνες), πραγματικά με το όλο θέαμα ένιωσα αρκετά ‘μικρός’. Ανεβαίνουμε την 5η μέχρι να συναντήσουμε την 49η και την Rockfeller Plaza. Στο δρόμο καμία διαφημιστική πινακίδα, εντύπωση μου έκαναν επάνω στην 5η κάποιοι που γυρόφερναν με διαφημιστικές πινακίδες φορεμένες επάνω τους. Καλή ιδέα, αλλά στην ελλαδάρα δεν παίζει. Rockfeller plaza (που μετατρέπεται σε παγοδρόμιο τον χειμώνα), κτίριο GE, NBC studios και Radio city Music Hall. Μέσα στο rockfeller πήραμε εισιτήρια για να ανεβούμε στο Top of the Rock (μέχρι τις 23:00 το τελευταίο ασανσέρ-21 ευρώ). Ανεβαίνουμε 70 ορόφους και απέναντι το Empire State φωταγωγημένο και η Νέα Υόρκη σε όλο της το μεγαλείο. Πρότασή μου είναι καλύτερα να πάει κάποιος στο Top of the Rock βράδυ και στο Empire state πρωί (για να αποφύγει και τις μεγάλες ουρές εκεί). Στο top of the rock υπολογίστε εάν έχει κόσμο κανένα μισάωρο μέχρι ν’ ανεβείτε. Εμείς πήγαμε να πάρουμε εισιτήριο στις 20:00 και το εισιτήριο ήταν για τις 21:00, οπότε πήγαμε για καφέ μέσα στο κτίριο. Μόλις βγαίνεις επάνω έχει και κυλιόμενες για να ανέβεις λίγο πιο ψηλά. Πολλά σχολεία, εντυπωσιακό ένα χορευτικό που έκαναν τα κορίτσια ενός λυκείου στην κορυφή τραγουδώντας beyonce/lady gaga, έπεσε χειροκρότημα! Καθίσαμε καμιά ωρίτσα να χαλαρώσουμε με αυτή την καταπληκτική θέα και μετά 49η ανατολικά, κατεβαίνουμε Park avenue και στο αριστερό χέρι ο σιδηροδρομικός σταθμός Grand Central. Με το που μπαίνεις μένεις με ανοιχτό το στόμα. Ο μεγαλύτερος του κόσμου με 44 πλατφόρμες σε 2 επίπεδα. Προσοχή δώστε στα ρολόγια μέσα και έξω του σταθμού. Για ένα ποτάκι καθίσαμε στο Campbell’s apartment (20 μέτρα δεξιά της κεντρικής εισόδου του σταθμού). Διακόσμηση 20’s, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, οι σερβιτόρες ντυμένες με μαύρα κοντά φορεματάκια και κολιέ μαργαριταρένια (faux), σου σερβίρανε μπροστά το ποτό σου (ένας άλλος κακόμοιρος κρατούσε το δίσκο) και γενικά ένα περιβάλλον που σε ανέβαζε πάρα πολύ (ειδικά για ρομαντζάδα παίζει πολύ). Ένα από τα λίγα μέρη που είχα σημειώσει πριν το ταξίδι για να πάω και τελικά κατάφερα και πήγα (και δεν το μετάνιωσα). Περπάτημα Times square για κόκκινη γραμμή και επιστροφή για ξενοδοχείο. Ημέρα κουραστική αλλά αυτή η πόλη το αξίζει (σαν να είμαι ακόμα εκεί!). Θα καταφέρω να κοιμηθώ κανονικά ένα βράδυ? (άραγε)
Ξυπνώντας πάλι από τα άγρια χαράματα βάζουμε πλώρη για το πρωί να ρίξουμε μια ματιά στο κάτω μέρος του manhattan (περιοχή downtown). Επειδή ήμουνα σίγουρος ότι για το άγαλμα της ελευθερίας θα υπήρχαν τεράστιες ουρές αποφασίσαμε να δούμε πρώτα αυτό. Μετρό, γραμμή 1 (κόκκινη) και κατεύθυνση για σταθμό south ferry. Τα καραβάκια φεύγουν από το battery park (απ’ όσο θυμάμαι κάθε 30 λεπτά φεύγουν τα ferry) και κοστίζουν 12 δολλάρια και ξεκινούν από τις 08:30. Με το εισιτήριο αυτό δεν μπαίνεις μέσα στο άγαλμα (και εννοείται δεν ανεβαίνεις-περπατητός για 300+ σκαλιά (!) μέχρι την κορώνα), αν θέλεις να μπεις πρέπει να το δηλώσεις εκεί που παίρνεις το εισιτήριο στο Castle Clinton National Monument και νομίζω για να ανέβεις μέχρι επάνω πρέπει να το κλείσετε από πριν (3 δολλάρια παραπάνω).
Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό ανεβαίνουμε και διασχίζουμε την οδό state και μπαίνουμε σε ένα πολύ όμορφο πάρκο (battery park) γεμάτο με σκιουράκια (απογορεύεται να τα ταίσεις) και πολύ πράσινο. Κατευθυνόμαστε (είχε πάει 09:30) προς το Eastern National bookstore (από το οποίο σου δίνoυν τσάμπα τα εισιτήρια –λόγω city pass-) το οποίο βρίσκεται μέσα στο castle clinton. Υπ’ όψην ότι γενικά το city pass σου δίνει προτεραιότητα στα περισσότερα αξιοθέατα αλλά ΜΟΝΟ όσον αφορά την αναμονή για εισιτήρια. Στην αναμονή για έλεγχο ασφαλείας, παντού, όλοι μπαίνουν στην ίδια ουρά. Προχωρόντας για να βρούμε που πρέπει να περιμένουμε βλέπουμε μια ουρά 200 μέτρων και παθαίνουμε ένα σοκ. Ευτυχώς προχωρούσε γρήγορα και σε κανένα 20λεπτο φτάσαμε στον έλεγχο ασφαλείας όπου μετά από ένα ταχύτατο ξεγύμνωμα (βγάλσιμο ζώνης, γυαλιών, ρολογιού κ.λ.π. σε dt) ανεβήκαμε στο φέρυ. Εννοείται ότι η βιντεοκάμερα δούλευε φουλ τις 2 ημέρες αν και ουσιαστικά ήταν το πρώτο αξιοθέατο που βλέπαμε. Το φέρυ ξεκινάει (προσοχή δεξιά πλευρά όταν φεύγεις), τέλεια θέα όλου του downtown όπου την φωτογραφική μηχανή την τίμησα (σαν γνήσιος κινέζος). Εντυπωσιακό το άγαλμα, κάναμε μεγάλη βόλτα γύρω (αφού είχαμε αποφασίσει να μην ανέβουμε μέχρι επάνω) χαλαρώσαμε στο πράσινο και ήπιαμε ένα καφεδάκι (καλά καλά, και με ένα μικρό hot-dog) σε ένα καφέ που είχε εκεί. Συνεχίζουμε προς Ellis Island και το μουσείο αυτού του νησιού που υποδεχόταν όλους τους μετανάστες. Πραγματικά άξιζε (πιστεύω ότι πρέπει οπωσδήποτε να αφιερώσει κάποιος χρόνο εάν περάσει από Άγαλμα της Ελευθερίας), ίσως περισσότερο από το Άγαλμα της Ελευθερίας. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό (μέχρι κρητικούς με μπουκάλια κρασί στα χέρια είδαμε) από ανθρώπους που ερχόντουσαν για μια καλύτερη ζωή. Μπορούσες επίσης μέσω ενός συστήματος να δεις τους προγόνους σου (για ντόπιους!). Αφού ξοδέψαμε γύρω στην 1 ½ ώρα πήγαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, είχε πάει 12:30 η ώρα. Εκεί που ετοιμαζόμουν να βγάλω λίγο με την κάμερα με έπιασε κρύος ιδρώτας. Η κάμερα δεν λειτουργούσε! Σοκ. Σημειώνω ότι την είχα αγοράσει στο τελευταίο ταξίδι στον san jose το 2002. Πως τα φέρνει η τύχη. Αφού ξεστόμιζα διάφορες εκφράσεις περί..χριστόφορου κολόμβου και panasonic αποφάσισα, μετά από εντατικές προσπάθειες επαναφοράς στη ζωή ότι καλύτερα να την μελετήσω στο ξενοδοχείο. Με λίγο βαριά καρδιά, πως να το κάνουμε τέτοιο ταξίδι δεν το κάνεις κάθε μέρα, επιστρέφουμε στο battery park. Για να ανεβώ ψυχολογικά θυμήθηκα τι είπε ο Ν. Γκάλης στον κολλητό μου όταν είχε πάει σπίτι του και είδε ελάχιστα DVD –νομίζω 3- από αγώνες ‘Γιώργο αυτά που έζησα τα έχω χαραγμένα στο μυαλό μου..’. Ρίγος σε όλο μου το σώμα. Ξεχνώντας κάπως το θέμα με την κάμερα, αρχίζουμε το περπάτημα στην κάτω πόλη.
Βγαίνοντας από το Battery park ανεβαίνουμε την Broadway όπου πέφτουμε σε μια συγκέντρωση από Τούρκους στην οποία σχεδόν όλοι ήταν παραδοσιακά ντυμένοι και γύρω πό τον ομιλητή υπήρχαν πανό του κεμάλ. Ούτε καν σταματήσαμε, συνεχίσαμε στρίψαμε στην exchange plaza δεξιά και μετά καπάκι στην new street για να δούμε τον ναό του διεθνούς χρηματιστηρίου (γωνία με wall street). Ωραίο κτίριο, τίποτα το τρομερό απλά περάσαμε για να δούμε που παίζονται τα συμφέροντα της χώρας μας (το κουστούμι πήγαινε σύννεφο). Στρίβουμε στην broadway και μέσω του πάρκου zuccotti περνάμε από το μέρος που υπήρχαν οι δίδυμοι πύργοι. Σημειώνω ότι στο zuccotti και γενικά όπου είχε παρκάκια (μικρά ή μεγάλα) ήταν γεμάτα από κόσμο. Άλλοι τραγουδούσαν, οι περισσότεροι απολάμβαναν το φαγητό τους άλλοι διαβάζανε την εφημερίδα τους (η συγκεκριμένη ώρα θα ήταν και το lunch break τους). Στρίβουμε στην liberty και περνώντας από οδό trinity plaza είπαμε να δούμε και την αίθουσα που έχουν φτιάξει (επί της liberty) για τα θύματα της τραγωδίας. Περιμένουμε σε μια πολύ μικρή ουρά αλλά μόλις είδα είσοδο 20 δολλάρια, αλλάξαμε κατεύθυνση και πήγαμε ξανά century 21 για κάτι τελευταία δώρα, ξέρετε όλους τους συγγενείς. Το ξέρω θα μου πείτε ‘καλά ρε συ δεν πήγες να δεις τι έγινε και να δώσεις φόρο τιμής σε όλους τους ανθρώπους που βρήκαν τραγικό θάνατο τότε?’. Με το δίκιο σας, ίσως, αλλά βρε παιδιά το να κάνεις εμπόριο μέχρι και αυτό το πράγμα μας φάνηκε λίγο υπερβολικό. Αφού τιμήσαμε το century 21 ξαναβγήκαμε στην broadway και συνεχίσαμε βόρεια μέχρι που πέσαμε στο κτίριο woolworth. Θηρίο το κτίριο, ένα από τα ψηλότερα στην Νέα Υόρκη (1913). Το νεό-gothic στυλ τραβάει την προσοχή σας. Ακριβώς απέναντι για ξεκούραση (αν βρείτε παγκάκι να κάτσετε) είναι το πάρκο του δημαρχείου (city hall). Εγώ πάντως βρήκα ένα παγκάκι με τραπεζάκι από τσιμέντο όπου το επάνω μέρος του ήταν σαν σκακιέρα την οποία (φυσικά) την χρησιμοποίησα για να καταβροχθίσω ένα ντόνατ. Δεν παίζονται τα ντόνατ και τα κέικ στην Νέα Υόρκη. Να προσέξετε λίγο με το φαγητό γιατί χαλαρά παίρνεις κιλά χωρίς να το καταλάβεις. Κούραση αρκετή και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Είχα πολύ όρεξη για πίτσα οπότε είχα σταμπάρει 1-2 μαγαζιά στο ξενοδοχείο κοντά. Αφήνουμε τα πράγματα (βαριά τα ψώνια πανάθεμά τους) και ανηφορίζουμε την varick. Μόλις περνάμε την carmine σταματάμε στο spunto cafe και εκεί, παρόλο που δεν μου αρέσουν οι πολύ λεπτές πίτσες, τρώω ίσως την πιο νόστιμη πίτσα που έχω φάει. 50-60 δολλάρια 1 πίτσα μεγάλη, με 2 σαλάτες και 2 μπύρες (συνηθισμένα πράγματα). Προς το τέλος του φαγητού με πήρε τηλέφωνο ο Μορφέας και έπρεπε να φύγω για να πάω να πιάσω εφαπτομενική στην κρεβατάρα του ξενοδοχείου. Ξεκούραση για λίγο και το απογευματάκι ξεκινάμε για midtown.
Απόγευμα πήγαμε Madame Tussauds (εγώ είχα πάει Λονδίνο αλλά ήθελε η γυναίκα οπότε πάσο). Μετρό για uptown, port authority και βρεθήκαμε στην 42η οδό. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι η φωτογραφία με την miley cyrus (γι’ αυτούς που έχουν παιδιά Hannah Montana). Και αυτό γιατί όταν γύρισα και την έδειξα στην 6χρονη κόρη μου είχε μείνει άγαλμα για 10-15’’ μέχρι να της εξηγήσω ότι δεν είναι πραγματική. Μόνο και μόνο γι’ αυτή την σκηνή άξιζε η επίσκεψη στο μουσείο. Τέλος πάντων, παίρνουμε όλη την 42η ανατολικά μέχρι να κόψουμε την 5η λεωφόρο. Περνάμε το Bryant park (εκεί είναι και η Εθνική βιβλιοθήκη αλλά ήταν κλειστή λόγω ώρας), γεμάτο από κόσμο (κινέζοι να παίζουν πίνγκ-πόνγκ) και voila η 5η λεωφόρος. Για να καταλάβετε τι ένιωσα, βάλτε τον εαυτό σας στην θέση του Keanu Reeves στο Matrix I όπου εξηγώντας του ο Μορφέας (όχι αυτός που με πήρε τηλέφωνο στο soho!) για το τι συμβαίνει στο matrix περπατάνε σε ένα δρόμο γεμάτο κόσμο στον οποίο τον σκουντάνε όλοι. Ε, κάτι τέτοιο μου ήρθε στο μυαλό. Ουρανοξύστες δεξιά και αριστερά, όλες οι γνωστές μάρκες (χωρίς τιμές φυσικά στις βιτρίνες), πραγματικά με το όλο θέαμα ένιωσα αρκετά ‘μικρός’. Ανεβαίνουμε την 5η μέχρι να συναντήσουμε την 49η και την Rockfeller Plaza. Στο δρόμο καμία διαφημιστική πινακίδα, εντύπωση μου έκαναν επάνω στην 5η κάποιοι που γυρόφερναν με διαφημιστικές πινακίδες φορεμένες επάνω τους. Καλή ιδέα, αλλά στην ελλαδάρα δεν παίζει. Rockfeller plaza (που μετατρέπεται σε παγοδρόμιο τον χειμώνα), κτίριο GE, NBC studios και Radio city Music Hall. Μέσα στο rockfeller πήραμε εισιτήρια για να ανεβούμε στο Top of the Rock (μέχρι τις 23:00 το τελευταίο ασανσέρ-21 ευρώ). Ανεβαίνουμε 70 ορόφους και απέναντι το Empire State φωταγωγημένο και η Νέα Υόρκη σε όλο της το μεγαλείο. Πρότασή μου είναι καλύτερα να πάει κάποιος στο Top of the Rock βράδυ και στο Empire state πρωί (για να αποφύγει και τις μεγάλες ουρές εκεί). Στο top of the rock υπολογίστε εάν έχει κόσμο κανένα μισάωρο μέχρι ν’ ανεβείτε. Εμείς πήγαμε να πάρουμε εισιτήριο στις 20:00 και το εισιτήριο ήταν για τις 21:00, οπότε πήγαμε για καφέ μέσα στο κτίριο. Μόλις βγαίνεις επάνω έχει και κυλιόμενες για να ανέβεις λίγο πιο ψηλά. Πολλά σχολεία, εντυπωσιακό ένα χορευτικό που έκαναν τα κορίτσια ενός λυκείου στην κορυφή τραγουδώντας beyonce/lady gaga, έπεσε χειροκρότημα! Καθίσαμε καμιά ωρίτσα να χαλαρώσουμε με αυτή την καταπληκτική θέα και μετά 49η ανατολικά, κατεβαίνουμε Park avenue και στο αριστερό χέρι ο σιδηροδρομικός σταθμός Grand Central. Με το που μπαίνεις μένεις με ανοιχτό το στόμα. Ο μεγαλύτερος του κόσμου με 44 πλατφόρμες σε 2 επίπεδα. Προσοχή δώστε στα ρολόγια μέσα και έξω του σταθμού. Για ένα ποτάκι καθίσαμε στο Campbell’s apartment (20 μέτρα δεξιά της κεντρικής εισόδου του σταθμού). Διακόσμηση 20’s, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, οι σερβιτόρες ντυμένες με μαύρα κοντά φορεματάκια και κολιέ μαργαριταρένια (faux), σου σερβίρανε μπροστά το ποτό σου (ένας άλλος κακόμοιρος κρατούσε το δίσκο) και γενικά ένα περιβάλλον που σε ανέβαζε πάρα πολύ (ειδικά για ρομαντζάδα παίζει πολύ). Ένα από τα λίγα μέρη που είχα σημειώσει πριν το ταξίδι για να πάω και τελικά κατάφερα και πήγα (και δεν το μετάνιωσα). Περπάτημα Times square για κόκκινη γραμμή και επιστροφή για ξενοδοχείο. Ημέρα κουραστική αλλά αυτή η πόλη το αξίζει (σαν να είμαι ακόμα εκεί!). Θα καταφέρω να κοιμηθώ κανονικά ένα βράδυ? (άραγε)
