Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[evaT]

This video is private

το διόρθωσα!

 

[poised]

δεν το έβαλα στην δική μου ιστορία για να μη ρίξω το επίπεδο (περισσότερο) το ντεμπουτάρω στη δική σου

Τώρα πως να διαχειριστώ ότι θεωρείς το επίπεδο της δικής μου ιστορίας χαμηλότερο και πιο ταιριαστό σε φθηνά λογοπαίγνια που εγώ ποτέ δε κάνω;

 

[evaT]

Τώρα πως να διαχειριστώ ότι θεωρείς το επίπεδο της δικής μου ιστορίας χαμηλότερο και πιο ταιριαστό σε φθηνά λογοπαίγνια που εγώ ποτέ δε κάνω;

Την περιγραφή της τουαλέτας δεν την πλησιάζει τίποτα!
Αλλά τώρα μετάνιωσα που δεν το έβαλα στη δική μου ιστορία να τη μπουστάρω λίγο. Πόσο να αντέξεις να βλέπεις ναούς και αξιοθέατα άλλωστε...

 

[poised]

Ένα από τα πράγματα που είχαμε συζητήσει με την βιετναμέζα ήταν να έρθει στην Ευρώπη για επίσκεψη. Το βασικότερο πρόβλημα με αυτό δεν ήταν το κόστος αλλά η βίζα. Είχαμε δει στα γρήγορα κάποια πράγματα στο ίντερνετ για το τι χρειάζεται η τουριστική βίζα, ήταν κάπως φλου, θα πρέπει να αποδείξεις το ένα, θα πρέπει να αποδείξεις το άλλο, οπότε αφού είχαμε χρόνο και η ελληνική πρεσβεία ήταν στο δρόμο προς αεροδρόμιο, είπα να πάμε από εκεί να μας πουν τι παίζει στην πράξη. Μα καλά, μου λέει η βιετναμέζα, τι παραπάνω να σου πουν, θα σου δώσουν την λίστα των δικαιολογητικών και θα σε διώξουν. Μπορεί, απάντησα, αλλά άσε την ελληνική γραφειοκρατία πάνω μου, έχω μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί και να μας δώσουν κάποια καλύτερη λύση από κοντά αν ξέρουν ότι δεν πάει να γίνει μπαγαποντιά.

Φτάνοντας εκεί ο βιετναμέζος υπάλληλος υποδοχής ρώτησε τι θέλαμε - ίσως με λίγο αφ' υψηλού υφάκι, οπότε του είπα (στα αγγλικά) ότι θέλω να ρωτήσω την διαδικασία για να προσκαλέσω την φίλη μου. Μας έδωσε ένα χαρτί με τα δικαιολογητικά και όπως ήταν αναμενόμενο η βιετναμέζα είχε το βλέμμα "στα έλεγα". Έκανα ότι το διάβασα στα γρήγορα και του λέω, ωραία, όμως είμαι έλληνας πολίτης και θέλω να κάνω κάποιες ερωτήσεις πάνω σε αυτά στους υπαλλήλους της πρεσβείας. Έχετε ραντεβού; Όχι, ούτε μπορώ να κλείσω κάποιο γιατί σε λίγες ώρες φεύγω από την χώρα. Περιμένετε απάντησε, με πιθανώς πάλι κάποιο τουπέ.

Η βιετναμέζα μου είπε χαμηλόφωνα "τζάμπα χάνουμε τον χρόνο μας". Κάποιοι άλλοι περίμεναν εκεί ντυμένοι με τα καλά τους, πιθανώς για συνέντευξη βίζας. Εγώ μετά από τόσο καιρό στο ταξίδι ήμουν σα λέτσος και όπως τακτοποιούσα τα backpack ένιωθα ότι μας κοίταζαν με ύφος "σιγά μη σας δεχθούνε". Μετά από λίγο ήρθε νομίζω μία γυναίκα υπάλληλος αυτή τη φορά και μας ανακοίνωσε σχεδόν δουλικά "you are kindly invited upstairs, please join me".

Αφού περάσαμε κάτι διαδρόμους σε έναν από τους οποίους ήταν κάτι μίνι διακοσμητικές κούκλες παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια που μου φάνηκαν κιτς, πήγαμε στο γραφείο. Τα είπαμε για λίγη ώρα περί ανέμων και υδάτων, θα έλεγε κανείς ότι κάνανε κρα για κουτσομπολιό. Οι πληροφορίες που μας δώσανε για τη βίζα ήταν μάλλον αποκαρδιωτικές. Χοντρικά δεν είχε ιδιαίτερη μεγάλη σημασία ότι θα υπήρχε πρόσκληση, θα έπρεπε η βιετναμέζα να φαίνεται ότι έχει σοβαρούς λόγους να επιστρέψει, όπως παιδιά, σταθερή δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, καταθέσεις αρκετών χιλιάδων δολαρίων στην τράπεζα και αρκετά από αυτά σωρρευτικά. Επίσης αν της δίνανε πρώτη φορά την βίζα θα ήταν για 15-20 μέρες και εφόσον πήγαινε και ερχόταν χωρίς πρόβλημα και ήθελε να ξανάρθει, θα έπρεπε να μπει ξανά στην διαδικασία της βίζας από την αρχή για να πάρει ως και τρίμηνη το μέγιστο.

Όπως είχαμε πει, η βιετναμέζα εκείνη την στιγμή ήταν άνεργη, ο τραπεζικός της λογαριασμός πια είχε υπόλοιπο ένα κουλουράκι, δεν υπήρχαν περιουσιακά στοιχεία στο όνομά της και ακόμα και την εγγραφή στην οικογενειακή μερίδα που ζήταγαν στα τυπικά χαρτιά έπρεπε να την ζητήσει από τον πατέρα της που άμα μάθαινε τι την ήθελε θα προτιμούσε να την κρεμάσει ανάποδα. Με άλλα λόγια, πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Από εκεί πήγαμε απ' ευθείας στο αεροδρόμιο. Οι πτήσεις εσωτερικού φεύγουν από το πρώτο τέρμιναλ όπως έρχεται το λεωφορείο, ήθελε να αποχαιρετιστούμε και να κατέβει αλλά της ζήτησα να έρθει μαζί στο γκισέ του VAT refund στο τέρμιναλ εξωτερικού με δικαιολογία να με βοηθήσει με τις συνεννοήσεις. Επέμενε ότι θα ξέρουν αγγλικά και δεν χρειάζεται, επέμεινα και εγώ που ήθελα να της δώσω τα λεφτά της επιστροφής σαν έκπληξη, τελικά την πίεσα και λίγο και ήρθε.

Πήγαμε στο γκισέ και περιμέναμε μέχρι που εδέησε μία υπάλληλος και ήρθε. Ρώτησε τη βιετναμέζα τι θέλαμε πριν ακόμα μπει μέσα, της είπε ότι ήταν επιστροφή από ένα κινητό, ζήτησε να δει το τιμολόγιο εκεί στα όρθια και πριν καλά καλά το πιάσει στο χέρι λέει κάτι στην βιετναμέζα και φεύγει.

Το μαγαζί αυτό (το οποίο δε θυμάμαι αν το είχα γράψει αλλά ήταν μεγάλη αλυσίδα τύπου Κοτσώβολος) δεν συμμετείχε στο vat refund. Όλος ο χρόνος που είχαμε χάσει να μου φτιάξουν το τιμολόγια μετά τις "ειδικές οδηγίες" του διευθυντή του μαγαζιού που με "μεγάλη βεβαιότητα" ήξερε τι έκανε ήταν εντελώς στο βρόντο.

Είχα δει κάποτε μία ταινία που ένας απατεωνάκος ταλαιπωρούσε τον πρωταγωνιστή και τελικά με κάποια συγκυρία την έτρωγε, αλλά στο τέλος της ταινίας συνειδητοποιούσες ότι ο απατεωνάκος είχε κάνει μία ακόμα μπινιά η οποία κατέστρεφε εντελώς τα πλάνα του πρωταγωνιστή. Ο σκηνοθέτης σε εκείνο το σημείο είχε πετάξει ένα πλάνο 1 δευτερολέπτου με τον απατεωνάκο να γελάει χαιρέκακα, ε, κάπως έτσι έκανα και εγώ εικόνα τον @*&^#$ διευθυντή του μαγαζιού εκείνη την στιγμή. Μας την είχε φέρει.

Καθώς το check in μου δεν είχε ανοίξει ακόμα, πήραμε το εσωτερικό λεωφορείο και πήγαμε μαζί στο terminal εσωτερικού, έκανε check in και μετά ξαναπήραμε το λεωφορείο για το τέρμιναλ εξωτερικού, ο οδηγός πρέπει να αναρωτιόταν τι διάολο κάνουμε πέρα δώθε συνέχεια. Έκανα και εγώ check in αφού στο ενδιάμεσο και με τα πηγαινέλα είχε ανοίξει. Είχαμε χρόνο να την συνοδεύσω πίσω στο εσωτερικού αφού θα έφευγε πρώτη, αλλά μου είπε ότι φτάνει το καταντήσαμε αηδία, ένας αποχαιρετισμός είναι τι εδώ τι εκεί.

Καθίσαμε λίγη ώρα έξω από το κτήριο μέχρι που μου λέει ντάξει φτάνει και μπήκε στο λεωφορείο. Δεν είδα που ακριβώς έκατσε, αλλά το λεωφορείο δε είχε ξεκινήσει μετά από ένα-δύο λεπτά, οπότε σκέφτηκα αφού είμαστε ακόμα εκεί να μπω μέχρι να βάλει μπροστά. Μόλις με είδε την έπιασε ένα ξαφνικό γοερό κλάμα, μου ζήτησε να φύγω και για να μην την εκθέσω στους λιγοστούς άλλους επιβάτες που ήταν εκεί το έκανα.

Αργότερα μου έστειλε μήνυμα "είσαι βλάκας, είχα καταφέρει να μην κλάψω μέχρι το τέλος, γιατί μπήκες πάλι μέσα;"

Άραξα σε ένα κλειστό μαγαζί στο σχεδόν άδειο τέρμιναλ μέχρι να πάω στην πύλη, πέρασα τις (λίγες) φωτογραφίες από τη μηχανή στο λάπτοπ για τελευταία φορά, έγραψα ένα μήνυμα προς φίλους για το βιετνάμ και μετά αναλογίστηκα το πως έφυγα για αυτό το ταξίδι και πως γύρναγα, άλλος άνθρωπος.

Εργασιακά είχα σταθεί πολύ τυχερός, να φύγω έτσι με πλήρη αβεβαιότητα για το μέλλον και να επιστρέφω για μία δουλειά που χωρίς να το ξέρω τότε θα προέκυπτε εξαιρετική. Ανθρώπινο περιβάλλον, συνάδελφοι που σκίζονταν να σε βοηθήσουν αντί να κοιτάνε την πάρτη τους ή να τα χώσουν αλλού, κατανόηση (ίσως υπερβολική), συνεργασία, εμπιστοσύνη και δίκαια αντιμετώπιση και έτσι υπήρξα πιο παραγωγικός από ποτέ. Όχι ότι όλα ήταν τέλεια, αλλά ήταν "eye opener" να δουλεύεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον και έτσι κατά κάποιο τρόπο μου άλλαξε τη ζωή, άλλωστε αυτός ήταν και ένας τίτλος που είχα σκεφτεί αρχικά για αυτή την ιστορία αλλά τελικά τον άλλαξα.

Αλλά ξέρω ότι περισσότερο πεθαίνετε να μάθετε για την βιετναμέζα. Κάναμε μία απόπειρα για την βίζα, το μαγειρέψαμε όσο μπορούσαμε να φαίνεται καλύτερη η αίτηση αλλά ξέραμε ότι δεν ήταν εύκολο. Τις πρώτες μέρες όσο ήμουν στην Ελλάδα μιλάγαμε αρκετά, άλλωστε μετά από τόσες μέρες "κολλητάρια" σου λείπει ο άλλος. Φεύγοντας από Ελλάδα για τη δουλειά στο εξωτερικό, αυξήθηκε και άλλο η διαφορά ώρας και έγινε ακόμα πιο δύσκολο το να βρούμε κοινή ώρα να μιλήσουμε άνετα. Θα έπρεπε να ήταν είτε ότι είχα ξυπνήσει και ήμουν με το ένα μάτι ανοιχτό φτιάχνοντας πρωινό πριν την δουλειά, είτε να ξενυχτάει αυτή να με περιμένει να τελειώσω, τα σαββατοκύριακα είχα και κάποιες άλλες υποχρεώσεις από την Ελλάδα, οπότε το περιορίσαμε πολύ και όπως λέει και το γνωμικό μάτια που δεν βλέπονται...

Τέλος

 

[gkalla]

οπότε το περιορίσαμε πολύ και όπως λέει και το γνωμικό μάτια που δεν βλέπονται...

Τώρα είναι που θα γίνει η συνταρακτική ανατροπή της ταινίας;

 

[poised]

Τώρα είναι που θα γίνει η συνταρακτική ανατροπή της ταινίας;

Ξέχασα να γράψω "τέλος", το έβαλα τώρα.

 

[evaT]

Μ αυτό το τέλος δεν ικανοποιείται κανείς. Ανατροπάρα περιμέναμε κ μας ξενέρωσες. Κ αν είναι όπως τα λες τότε τι στην bu chaa πας όλη την ώρα Βιετνάμ; εεεεε;;; απάντα!

 

[paefstra]

Μέχρι τώρα σας έχω βάλει εκπλήξεις, αίμα-βία-σεξ, μαϊμούδες-ελέφαντες-ζογκλέρ-και-ένα-μαλάκα (εμένα). Λέτε να μη σας φυλάω καμία ανατροπή για το φινάλε μπας και βγει τίποτα για κάνα σίκουελ;

ΠΕΣ ΤΗΝ, ΠΕΣ ΤΗΝ, δεν το δεχομαι οτι τελειωσε ετσι και δεν εχεις βιετναμεζα πεθερα να φτιαχνει σουπες μεχρι σημερα.