Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[evaT]

This video is private

το διόρθωσα!

 

[poised]

δεν το έβαλα στην δική μου ιστορία για να μη ρίξω το επίπεδο (περισσότερο) το ντεμπουτάρω στη δική σου

Τώρα πως να διαχειριστώ ότι θεωρείς το επίπεδο της δικής μου ιστορίας χαμηλότερο και πιο ταιριαστό σε φθηνά λογοπαίγνια που εγώ ποτέ δε κάνω;

 

[evaT]

Τώρα πως να διαχειριστώ ότι θεωρείς το επίπεδο της δικής μου ιστορίας χαμηλότερο και πιο ταιριαστό σε φθηνά λογοπαίγνια που εγώ ποτέ δε κάνω;

Την περιγραφή της τουαλέτας δεν την πλησιάζει τίποτα!
Αλλά τώρα μετάνιωσα που δεν το έβαλα στη δική μου ιστορία να τη μπουστάρω λίγο. Πόσο να αντέξεις να βλέπεις ναούς και αξιοθέατα άλλωστε...

 

[poised]

Ένα από τα πράγματα που είχαμε συζητήσει με την βιετναμέζα ήταν να έρθει στην Ευρώπη για επίσκεψη. Το βασικότερο πρόβλημα με αυτό δεν ήταν το κόστος αλλά η βίζα. Είχαμε δει στα γρήγορα κάποια πράγματα στο ίντερνετ για το τι χρειάζεται η τουριστική βίζα, ήταν κάπως φλου, θα πρέπει να αποδείξεις το ένα, θα πρέπει να αποδείξεις το άλλο, οπότε αφού είχαμε χρόνο και η ελληνική πρεσβεία ήταν στο δρόμο προς αεροδρόμιο, είπα να πάμε από εκεί να μας πουν τι παίζει στην πράξη. Μα καλά, μου λέει η βιετναμέζα, τι παραπάνω να σου πουν, θα σου δώσουν την λίστα των δικαιολογητικών και θα σε διώξουν. Μπορεί, απάντησα, αλλά άσε την ελληνική γραφειοκρατία πάνω μου, έχω μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί και να μας δώσουν κάποια καλύτερη λύση από κοντά αν ξέρουν ότι δεν πάει να γίνει μπαγαποντιά.

Φτάνοντας εκεί ο βιετναμέζος υπάλληλος υποδοχής ρώτησε τι θέλαμε - ίσως με λίγο αφ' υψηλού υφάκι, οπότε του είπα (στα αγγλικά) ότι θέλω να ρωτήσω την διαδικασία για να προσκαλέσω την φίλη μου. Μας έδωσε ένα χαρτί με τα δικαιολογητικά και όπως ήταν αναμενόμενο η βιετναμέζα είχε το βλέμμα "στα έλεγα". Έκανα ότι το διάβασα στα γρήγορα και του λέω, ωραία, όμως είμαι έλληνας πολίτης και θέλω να κάνω κάποιες ερωτήσεις πάνω σε αυτά στους υπαλλήλους της πρεσβείας. Έχετε ραντεβού; Όχι, ούτε μπορώ να κλείσω κάποιο γιατί σε λίγες ώρες φεύγω από την χώρα. Περιμένετε απάντησε, με πιθανώς πάλι κάποιο τουπέ.

Η βιετναμέζα μου είπε χαμηλόφωνα "τζάμπα χάνουμε τον χρόνο μας". Κάποιοι άλλοι περίμεναν εκεί ντυμένοι με τα καλά τους, πιθανώς για συνέντευξη βίζας. Εγώ μετά από τόσο καιρό στο ταξίδι ήμουν σα λέτσος και όπως τακτοποιούσα τα backpack ένιωθα ότι μας κοίταζαν με ύφος "σιγά μη σας δεχθούνε". Μετά από λίγο ήρθε νομίζω μία γυναίκα υπάλληλος αυτή τη φορά και μας ανακοίνωσε σχεδόν δουλικά "you are kindly invited upstairs, please join me".

Αφού περάσαμε κάτι διαδρόμους σε έναν από τους οποίους ήταν κάτι μίνι διακοσμητικές κούκλες παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια που μου φάνηκαν κιτς, πήγαμε στο γραφείο. Τα είπαμε για λίγη ώρα περί ανέμων και υδάτων, θα έλεγε κανείς ότι κάνανε κρα για κουτσομπολιό. Οι πληροφορίες που μας δώσανε για τη βίζα ήταν μάλλον αποκαρδιωτικές. Χοντρικά δεν είχε ιδιαίτερη μεγάλη σημασία ότι θα υπήρχε πρόσκληση, θα έπρεπε η βιετναμέζα να φαίνεται ότι έχει σοβαρούς λόγους να επιστρέψει, όπως παιδιά, σταθερή δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, καταθέσεις αρκετών χιλιάδων δολαρίων στην τράπεζα και αρκετά από αυτά σωρρευτικά. Επίσης αν της δίνανε πρώτη φορά την βίζα θα ήταν για 15-20 μέρες και εφόσον πήγαινε και ερχόταν χωρίς πρόβλημα και ήθελε να ξανάρθει, θα έπρεπε να μπει ξανά στην διαδικασία της βίζας από την αρχή για να πάρει ως και τρίμηνη το μέγιστο.

Όπως είχαμε πει, η βιετναμέζα εκείνη την στιγμή ήταν άνεργη, ο τραπεζικός της λογαριασμός πια είχε υπόλοιπο ένα κουλουράκι, δεν υπήρχαν περιουσιακά στοιχεία στο όνομά της και ακόμα και την εγγραφή στην οικογενειακή μερίδα που ζήταγαν στα τυπικά χαρτιά έπρεπε να την ζητήσει από τον πατέρα της που άμα μάθαινε τι την ήθελε θα προτιμούσε να την κρεμάσει ανάποδα. Με άλλα λόγια, πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Από εκεί πήγαμε απ' ευθείας στο αεροδρόμιο. Οι πτήσεις εσωτερικού φεύγουν από το πρώτο τέρμιναλ όπως έρχεται το λεωφορείο, ήθελε να αποχαιρετιστούμε και να κατέβει αλλά της ζήτησα να έρθει μαζί στο γκισέ του VAT refund στο τέρμιναλ εξωτερικού με δικαιολογία να με βοηθήσει με τις συνεννοήσεις. Επέμενε ότι θα ξέρουν αγγλικά και δεν χρειάζεται, επέμεινα και εγώ που ήθελα να της δώσω τα λεφτά της επιστροφής σαν έκπληξη, τελικά την πίεσα και λίγο και ήρθε.

Πήγαμε στο γκισέ και περιμέναμε μέχρι που εδέησε μία υπάλληλος και ήρθε. Ρώτησε τη βιετναμέζα τι θέλαμε πριν ακόμα μπει μέσα, της είπε ότι ήταν επιστροφή από ένα κινητό, ζήτησε να δει το τιμολόγιο εκεί στα όρθια και πριν καλά καλά το πιάσει στο χέρι λέει κάτι στην βιετναμέζα και φεύγει.

Το μαγαζί αυτό (το οποίο δε θυμάμαι αν το είχα γράψει αλλά ήταν μεγάλη αλυσίδα τύπου Κοτσώβολος) δεν συμμετείχε στο vat refund. Όλος ο χρόνος που είχαμε χάσει να μου φτιάξουν το τιμολόγια μετά τις "ειδικές οδηγίες" του διευθυντή του μαγαζιού που με "μεγάλη βεβαιότητα" ήξερε τι έκανε ήταν εντελώς στο βρόντο.

Είχα δει κάποτε μία ταινία που ένας απατεωνάκος ταλαιπωρούσε τον πρωταγωνιστή και τελικά με κάποια συγκυρία την έτρωγε, αλλά στο τέλος της ταινίας συνειδητοποιούσες ότι ο απατεωνάκος είχε κάνει μία ακόμα μπινιά η οποία κατέστρεφε εντελώς τα πλάνα του πρωταγωνιστή. Ο σκηνοθέτης σε εκείνο το σημείο είχε πετάξει ένα πλάνο 1 δευτερολέπτου με τον απατεωνάκο να γελάει χαιρέκακα, ε, κάπως έτσι έκανα και εγώ εικόνα τον @*&^#$ διευθυντή του μαγαζιού εκείνη την στιγμή. Μας την είχε φέρει.

Καθώς το check in μου δεν είχε ανοίξει ακόμα, πήραμε το εσωτερικό λεωφορείο και πήγαμε μαζί στο terminal εσωτερικού, έκανε check in και μετά ξαναπήραμε το λεωφορείο για το τέρμιναλ εξωτερικού, ο οδηγός πρέπει να αναρωτιόταν τι διάολο κάνουμε πέρα δώθε συνέχεια. Έκανα και εγώ check in αφού στο ενδιάμεσο και με τα πηγαινέλα είχε ανοίξει. Είχαμε χρόνο να την συνοδεύσω πίσω στο εσωτερικού αφού θα έφευγε πρώτη, αλλά μου είπε ότι φτάνει το καταντήσαμε αηδία, ένας αποχαιρετισμός είναι τι εδώ τι εκεί.

Καθίσαμε λίγη ώρα έξω από το κτήριο μέχρι που μου λέει ντάξει φτάνει και μπήκε στο λεωφορείο. Δεν είδα που ακριβώς έκατσε, αλλά το λεωφορείο δε είχε ξεκινήσει μετά από ένα-δύο λεπτά, οπότε σκέφτηκα αφού είμαστε ακόμα εκεί να μπω μέχρι να βάλει μπροστά. Μόλις με είδε την έπιασε ένα ξαφνικό γοερό κλάμα, μου ζήτησε να φύγω και για να μην την εκθέσω στους λιγοστούς άλλους επιβάτες που ήταν εκεί το έκανα.

Αργότερα μου έστειλε μήνυμα "είσαι βλάκας, είχα καταφέρει να μην κλάψω μέχρι το τέλος, γιατί μπήκες πάλι μέσα;"

Άραξα σε ένα κλειστό μαγαζί στο σχεδόν άδειο τέρμιναλ μέχρι να πάω στην πύλη, πέρασα τις (λίγες) φωτογραφίες από τη μηχανή στο λάπτοπ για τελευταία φορά, έγραψα ένα μήνυμα προς φίλους για το βιετνάμ και μετά αναλογίστηκα το πως έφυγα για αυτό το ταξίδι και πως γύρναγα, άλλος άνθρωπος.

Εργασιακά είχα σταθεί πολύ τυχερός, να φύγω έτσι με πλήρη αβεβαιότητα για το μέλλον και να επιστρέφω για μία δουλειά που χωρίς να το ξέρω τότε θα προέκυπτε εξαιρετική. Ανθρώπινο περιβάλλον, συνάδελφοι που σκίζονταν να σε βοηθήσουν αντί να κοιτάνε την πάρτη τους ή να τα χώσουν αλλού, κατανόηση (ίσως υπερβολική), συνεργασία, εμπιστοσύνη και δίκαια αντιμετώπιση και έτσι υπήρξα πιο παραγωγικός από ποτέ. Όχι ότι όλα ήταν τέλεια, αλλά ήταν "eye opener" να δουλεύεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον και έτσι κατά κάποιο τρόπο μου άλλαξε τη ζωή, άλλωστε αυτός ήταν και ένας τίτλος που είχα σκεφτεί αρχικά για αυτή την ιστορία αλλά τελικά τον άλλαξα.

Αλλά ξέρω ότι περισσότερο πεθαίνετε να μάθετε για την βιετναμέζα. Κάναμε μία απόπειρα για την βίζα, το μαγειρέψαμε όσο μπορούσαμε να φαίνεται καλύτερη η αίτηση αλλά ξέραμε ότι δεν ήταν εύκολο. Τις πρώτες μέρες όσο ήμουν στην Ελλάδα μιλάγαμε αρκετά, άλλωστε μετά από τόσες μέρες "κολλητάρια" σου λείπει ο άλλος. Φεύγοντας από Ελλάδα για τη δουλειά στο εξωτερικό, αυξήθηκε και άλλο η διαφορά ώρας και έγινε ακόμα πιο δύσκολο το να βρούμε κοινή ώρα να μιλήσουμε άνετα. Θα έπρεπε να ήταν είτε ότι είχα ξυπνήσει και ήμουν με το ένα μάτι ανοιχτό φτιάχνοντας πρωινό πριν την δουλειά, είτε να ξενυχτάει αυτή να με περιμένει να τελειώσω, τα σαββατοκύριακα είχα και κάποιες άλλες υποχρεώσεις από την Ελλάδα, οπότε το περιορίσαμε πολύ και όπως λέει και το γνωμικό μάτια που δεν βλέπονται...

Τέλος του ταξιδιού.

 

[gkalla]

οπότε το περιορίσαμε πολύ και όπως λέει και το γνωμικό μάτια που δεν βλέπονται...

Τώρα είναι που θα γίνει η συνταρακτική ανατροπή της ταινίας;

 

[poised]

Τώρα είναι που θα γίνει η συνταρακτική ανατροπή της ταινίας;

Ξέχασα να γράψω "τέλος", το έβαλα τώρα.

 

[evaT]

Μ αυτό το τέλος δεν ικανοποιείται κανείς. Ανατροπάρα περιμέναμε κ μας ξενέρωσες. Κ αν είναι όπως τα λες τότε τι στην bu chaa πας όλη την ώρα Βιετνάμ; εεεεε;;; απάντα!

 

[paefstra]

Μέχρι τώρα σας έχω βάλει εκπλήξεις, αίμα-βία-σεξ, μαϊμούδες-ελέφαντες-ζογκλέρ-και-ένα-μαλάκα (εμένα). Λέτε να μη σας φυλάω καμία ανατροπή για το φινάλε μπας και βγει τίποτα για κάνα σίκουελ;

ΠΕΣ ΤΗΝ, ΠΕΣ ΤΗΝ, δεν το δεχομαι οτι τελειωσε ετσι και δεν εχεις βιετναμεζα πεθερα να φτιαχνει σουπες μεχρι σημερα.

 

[psilos3]

Τέλος

Δε το πιστεύει κανένας αυτό

 

[poised]

Επίλογος

Τότε είχα υπολογίσει ότι χοντρικά το ταξίδι μου έχει πάει γύρω στα 1800 ευρώ, με περίπου 50% να είναι μεταφορές και είσοδοι και 25%-25% έξοδα διαμονής και σίτισης. Πολλοί δεν το πίστευαν, νόμιζαν ότι είχα κάνει λάθος. Δεν είναι ότι καθόμουν να καταγράψω έξοδα ακριβώς, αλλά με βάση τα μετρητά που πήρα και τις χρεώσεις σε κάρτες (που δεν ήταν συχνές) τόσο πρέπει να ήταν, άντε το πολύ 2000.

Μία από τις λίγες ημέρες που έμεινα Ελλάδα βγήκα με ένα ζευγάρι φίλων που μαζί είχαν και ένα ζευγάρι δικών τους φίλων που τους ήξερα λιγότερο. Η γυναίκα του φίλου του φίλου δούλευε σε ταξιδιωτικό πρακτορείο και αδυνατούσε να πιστέψει ότι το κόστος ήταν τόσο μικρό, αν είχε το θάρρος μαζί μου μπορεί και να με έλεγε ανοιχτά ψεύτη. Τότε δίνανε πακέτα για μία μόνο χώρα για 3000 και βάλε, νομίζω τα ξέρουμε πως πάει εδώ. Είχε σοκαριστεί ότι σε 2+ μήνες είχα χαλάσει λιγότερα απ' ότι χρεώνανε αυτοί για 10-12 μέρες, βέβαια άλλες οι παροχές και οι συνθήκες αλλά και πάλι.

Άλλο αστείο, ο άντρας της. Με είχαν ρωτήσει κάποια πράγματα για την φτώχεια εκεί, είχαμε μιλήσει για τις συνθήκες ζωής και το ότι πολλά σπίτια είναι παράγκες και με ρώτησε μετά σεμνά σαν να ντρέπεται, "πόρτες έχουν στις χώρες αυτές;". Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε, υπέθεσα για τις παράγκες, άρχισα να λέω ότι πχ στη λίμνη στην καμπότζη δεν είχαν, τα σπίτια ήταν διαμπερή κλπ, ναι μου λέει αλλού έχουν πόρτες; Τι κόλλημα και αυτός σκέφτηκα, μήπως είναι αλουμινάς ή ξυλουργός στο επάγγελμα και τον ενδιαφέρει επαγγελματικά; Ε συνήθως έχουν του απάντησα και άρχισα να μιλάω για τα σπίτια, μέχρι που με σταμάτησε και πάλι, δε κατάλαβες, σε ρωτάω αν έχουν πόρτες. Ναι και εγώ αυτό σου λέω απάντησα με απορία, μέχρι που ο δικός μου φίλος σκάει στα γέλια, "πόρνες λες τόση ώρα;" Ντρεπόταν τόσο που ούτε τη λέξη δεν ήθελε να πει δυνατά και με τη μουσική από την απέναντι πλευρά ακούγαμε πόρτες. Εμ πες και εσύ πουτάνες να συνεννοηθούμε του είπα, έγινε κόκκινος και του πέρασαν όλες οι απορίες.

Ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν στην επιστροφή (και τις επόμενες ημέρες) ήταν που θα είχε καταλήξει αν δεν είχε χρειαστεί να γυρίσω. Παρόλο που δεν ήταν η καλύτερη περίοδος για κάτι τέτοιο, το πιο πιθανό ήταν ότι θα είχα κάνει ένα (ή παραπάνω) loop με μηχανάκι στα βουνά του βορρά, τότε ήταν που ότι είχε αρχίσει να ακούγεται.

Η βίζα μου στο βιετνάμ ήταν μη ανανεώσιμη, οπότε ήμουν υποχρεωμένος να βγω από την χώρα. Νομίζω πως πιο πιθανό ήταν να πάω στο Λάος. Θα με ακολουθούσε η βιετναμέζα; Ίσως όχι. Εγώ αν δεν είχα λεφτά δεν θα ένιωθα άνετα να ταξιδεύω βάρος στην τσέπη κάποιου άλλου και η ίδια το έβλεπε έτσι ακόμα και όταν της έλεγα ότι δεν μου είναι πρόβλημα. Αλλά και να ερχόταν, για πόσο; Θα επέστρεφα από Λάος στην Ευρώπη ή θα γύρναγα στο Βιετνάμ; Θα είχαμε βαρεθεί αρκετά ο ένας τον άλλο και θα την άφηνα να πάω Φιλιππίνες που πια θα είχε περάσει την δύσκολη εποχή των τυφώνων και καταστροφών; Ποιος ξέρει.

Μέσα σε λίγες μέρες είχα βρεθεί από τους 35 στους 5, έβαζα τα σένια μου πουκαμισάκια (μαζί με ζακέτα - πουλόβερ - μπουφάν - γαντάκια - κασκόλ και σκούφο) για το μισάωρο περπάτημα από και προς τη δουλειά και πέρναγα 8ωρο+ σε ένα γραφείο με τεράστια παράθυρα που βλέπανε ένα πάρκιν και συνήθως γκρι ουρανό. Θα επέστρεφα πίσω στην Ελλάδα για τις γιορτές χριστουγέννων κλπ (δουλεύοντας απομακρυσμένα) εν αναμονή της ολοκλήρωσης της ομάδας που δημιουργούσαν στην ευρώπη.

Με λίγο φούσκωμα, μικρό μαγείρεμα, ίσως κάποια κωλοφαρδία ή το να έπαιξε ρόλο η τότε κατ' ιδίαν επίσκεψη στην πρεσβεία, η βιετναμέζα την πήρε την βίζα για περίπου ένα μήνα, μέσα στις γιορτές, τις οποίες θα περνάγαμε μαζί στην Ελλάδα. Θυμάμαι να πηγαίνω να την παραλάβω από το αεροδρόμιο Δεκέμβρη μήνα και βγαίνει από την πύλη με ότι πιο ζεστά ρούχα είχε, ένα τζιν και ένα ελαφρύ μάλλινο μπλουζάκι που έφτανε ως τον αφαλό. Που πααααας ρε καραμήτρο. Ευτυχώς είχα εφοδιαστεί με κατάλληλα δανεικά ρούχα γιατί αλλιώς θα έπρεπε να την βάλω στο φούρνο για να τήξει, που παίζει να μην ήταν και πολύ μακριά από την πραγματικότητα, τις πρώτες μέρες είχε αγκαλιά το καλοριφέρ περισσότερο απ' όσο είχε εμένα.

Είχα ένα πλάνο να πάω πίσω στο Βιετνάμ και να δουλεύω απομακρυσμένα μέχρι να χρειαστεί να γυρίσω αλλά δεν άρεσε στο "αφεντικό". Κάποια στιγμή μας βάλανε μία χοντρή διορία: Ή μέχρι τότε αποδεικνύουμε ότι το πρότζεκτ δουλεύει ή το διαλύουμε και πάει ο καθένας σπίτι του. Ήταν ζόρικα και υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μη τα καταφέρουμε, έστρωσα κώλο, πέτυχα(με) και μετά από λίγες μέρες έγινε μία εκκαθάριση από την οποία βρέθηκα ο μόνος από την εδώ πλευρά του πλανήτη που παρέμεινε στο πρότζεκτ, με τους υπόλοιπους στην αμερική. Οπότε και το αρχικό πλάνο ότι θα έπρεπε να περνάω χρόνο στο γραφείο δεν είχε νόημα, μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω απομακρυσμένα από όπου ήθελα. Όπου όπου; Όσο συνεχίζεις να είσαι παραγωγικός και να συμμετέχεις στα meeting όταν τα έχουμε όπου όπου. Σε λίγες μέρες λοιπόν βρισκόμουν πάλι στο Βιετνάμ.

Και τώρα αυτό που περιμένετε να ακούσετε: Μετά από πολύ περισσότερο καιρό απ' όσο θα ήθελε, πολύ λιγότερο απ' όσο θα ήθελα, παντρευτήκαμε με την βιετναμέζα. Και έτσι έχω βιετναμέζα πεθερά που φτιάχνει "ότι αρέσει στο παιδί" σε ποσότητες σισίτιου λόχου, βιετναμέζο πεθερό που το παίζει αυστηρός και συνενοούμαστε με νοήματα μέχρι να τελειώσει το πρώτο καφάσι μπύρες και αρχίσουμε να βγάζουμε αγκαλιά σέλφι λιάρδα αλλά και δύο χαριτωμένα κωλοπαιδάκια που ξέρουν άπταιστα "ληνικά" και "βιτναμέζικα", μάλιστα με διορθώνουν με ύφος "μπαμπά, δεν είναι νούοκ, είναι νουυυυοκ" και όλοι μαζί ήρθαμε πριν λίγες μέρες πάλι πίσω στο Βιετνάμ μετά από μία υποχρεωτική στάση "στην καβούρη" (όπως κατάλαβε το παιδικό μυαλό την σιγκαπούρη).

Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να καταγράψω αυτό το ταξίδι με τόση λεπτομέρεια, πρωτίστως για εμένα όπως είχα γράψει στην αρχή, καθώς ήταν το ταξίδι που χωρίς να γίνει "τίποτα τόσο ιδιαίτερο, τίποτα με βαθύ νόημα, κάποια συνταρακτική συνειδητοποίηση ή ξέρω 'γω επιφώτηση" ... "άλλαξε... τη πορεία της ζωής μου."

 

[chris7]

Αλλά ξέρω ότι περισσότερο πεθαίνετε να μάθετε για την βιετναμέζα.

Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις.

 

[evaT]

παντρευτήκαμε με την βιετναμέζα

Ούτε ελληνική ταινία του 60 τέτοιο τέλος!
Ωστόσο επιβεβαιώνονται οι φήμες που κυκλοφορούσαν στο...κουρμπέτι, ακριβώς αυτό ήταν που υποψιαζόμουν εγώ και τώρα θα θέλαμε πολύ οικογενειακή φωτογραφία μετά της κυρίας poised και τα ζούζουλα
Τόσα κεφάλαια διαβάσαμε , το αξίζουμε!

Αλήθεια τώρα, να ζήσετε να είστε χαρούμενοι και να χαίρεστε τα παιδάκια σας!