Βιετνάμ Ταϊλάνδη Μια κορώνα για την τύχη μου

[Παρίσακτος]

αυτό το facebook τέλος πάντων... φοβερή ατυχία, τι να πω! Περιμένουμε συνέχεια με ανυπομονησία!

Θα έρθει η συνέχεια, αλλά μιας και δεν σας έχω αφήσει σε cliffhanger, για να μην παραπονιέστε για τις χιτσκοκικές μου επιρροές, θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα να επιστρέψω δριμύτερος.

Στο μεταξύ, κερνάω ψηφιακό καφεδάκι από τις πρώτες μου μέρες στο Ανόι. Λέγεται egg coffee κι είναι ακριβώς αυτό: καφές με αβγό. Έντονη γεύση, χωρίς να με ενοχλεί ιδιαίτερα η αυγουλίλα, αλλά νόστιμο ρόφημα, όσο κι αν δεν του φαίνεται από το όνομα, όπως και όλοι οι καφέδες που δοκίμασα στη χώρα.

Η συνέχεια θα είναι πιο ταξιδιωτική: περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ερείπια ναών, πυροτεχνήματα, εξωτικές παραλίες, παρατημένα λούνα παρκ, εγκαταλελειμμένες επαύλεις βασανιστών, παλάτια, τάφους, φαΐ, βόλτες με ποδήλατα, με μηχανάκια, με τα πόδια, με τα χέρια, εξωτικά φρούτα, κι άλλο φαΐ , τζαζ μπαρ, κηδείες στη μέση του δρόμου, καλόκαρδους ανθρώπους, κάποιους τρελούς, κάποιους άλλους που τους αξίζει κι αυτωνών μια κορώνα για την τύχη τους ή τη βλακεία τους, ανάλογα με την περίσταση. Είχα την πεποίθηση ότι το ταξίδι μόνο καλύτερο μπορούσε να γίνει από εκείνο το σημείο και μετά. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε, από τη στιγμή που για να σας τα εξιστορώ μάλλον ζωντανός θα είμαι;

Όχι ότι οι περιπέτειες τελειώνουν, αλλά για κάμποσο δεν θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον.

Spoiler: Μικρό teaser

Απαραίτητα highlight για μια αξέχαστη περιπέτεια στη Νοτιοανατολική Ασία:
Αστυνομία, check.
Πρεσβείες και Immigration, check, κι ας έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Νοσοκομεία, unchecked, αν κι έφτασα πολύ κοντά.

Θα καταφέρω άραγε να ολοκληρώσω την τριλογία;

 

[travelbreak]

. Λέγεται egg coffee κι είναι ακριβώς αυτό: καφές με αβγό. Έντονη γεύση, χωρίς να με ενοχλεί ιδιαίτερα η αυγουλίλα, αλλά νόστιμο ρόφημα,

Αφού επέζησες και με όλα αυτά που έτρωγες, εμένα τα υπόλοιπα μου φαίνονται πιο εύκολα.

Η συνέχεια θα είναι πιο ταξιδιωτική: περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ερείπια ναών, πυροτεχνήματα, εξωτικές παραλίες

Μη μας το χαλάς τώρα!
Δεν αστειεύομαι.

 

[Sassenach77]

«Συνήθως η ελληνική πρεσβεία είναι για τους Βιετναμέζους που θέλουν να πάνε στην Ελλάδα», αποκρίθηκε εκείνος. «Για τους Έλληνες, όσοι το έχουν χάσει, θέλουν απλώς να επιστρέψουν πίσω άμεσα, δεν μου έχει ξανατύχει να θέλουν να συνεχίσουν τις διακοπές τους».

Πανελλαδική πρωτοτυπία, δηλαδή, φτου φτου μη με βασκάνω.

Δεν τον κόβω και πολύ ταξιδιαρη τον προξενο μας εκει....ντροπή!!!

Τον ευχαρίστησα κι αντί να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα από εκείνο το κολασμένο μέρος, ξαναέβαλα την κάρτα στο μηχάνημα, διαπράττοντας ύβρη, λες και ο κεραυνός δεν χτυπά ποτέ στο ίδιο μέρος δεύτερη φορά.

 sorry αλλά δεν γίνεται να μην γελάσω!

 

[apodrasi]

Τιι λέει;;;
Μην τον κάνουμε πιο βασιλικό τον τίτλο της ιστορίας.

 

[Παρίσακτος]

Πυροτεχνικά Τετ-α-Τετ στη Χόι Αν

Μετά από σχεδόν μια μέρα στον δρόμο, έχοντας κοιμηθεί στο νυχτερινό λεωφορείο, κατά το μεσημέρι σταματήσαμε στις παρυφές της πόλης. Φορτώθηκα την πραμάτεια μου και κίνησα για το χόστελ που είχα κλείσει για τις επόμενες δυο μέρες (κλασική αναγνωριστική κίνηση, για να μην δεσμευτώ με καμιά φόλα), με πιθανότητα να το αυξήσω άλλες δύο, όπως και έκανα. Επιτέλους ήλιος, λίγη ζέστη· παρά την κούραση δεν μπορούσα παρά να βρω καλοδεχούμενη την αλλαγή.

Στη Χόι Αν πέρασα τέσσερις μέρες. Πρόκειται για μια αρχαία πόλη που αποτέλεσε σημαντικό λιμάνι της Νοτιοανατολικής Ασίας κατά τον Μεσαίωνα· όλη αυτή η οικονομική άνθηση την έκανε πλούσια και σημάδια αυτού του πλούτου μπορεί να δεις κανείς ακόμη και σήμερα, μιας και πρόκειται για μια καλοδιατηρημένη πόλη με μεσαιωνικά κτίρια ιαπωνικής και κινέζικης κυρίως επιρροής. Σαφώς πλέον η βαριά της βιομηχανία δεν είναι το εμπόριο, αλλά όπως και σε πολλά αντίστοιχα μέρη του πλανήτη ο τουρισμός.

Είναι όμορφη, έτσι όπως απλώνεται δίπλα και γύρω από το ποτάμι, με τα γλυκύτατα ωχρά της σπίτια, με τα πολύχρωμα φανάρια και τα στενά δρομάκια. Ομολογώ πως οι προσδοκίες ήταν εξωφρενικές με όλα αυτά που είχα διαβάσει και δεν κατάφερε στα μάτια μου να πλησιάσει αντίστοιχες ευρωπαϊκές περιπτώσεις, παρόλο που αναμφίβολα ήταν μια κούκλα κι αρχιτεκτονικά ό,τι πιο ενδιαφέρον αντίκρυσαν τα μάτια μου στο Βιετνάμ.

Κι αν τη μέρα είναι μια φορά ωραία, τη νύχτα είναι τρεις, έτσι όπως ανάβουν τα φαναράκια πλάι στο ποτάμι και μέσα στα βαρκάκια που πλέουνε ήρεμα πάνω στα νερά κι ο κόσμος είναι μαζεμένος στις όχθες και τρώει από τα υπαίθρια street food market ή πίνει την μπύρα του και κουβεντιάζει, σαν να βρίσκεσαι σε χώρα κυκλαδίτικου νησιού, που βλέπεις κόσμο και δεν σε πειράζει που δεν είναι άδειο, απεναντίας μπορεί η περαντζάδα σε άδειο δρόμο να σου έδινε μια αίσθηση παρακμής. Λίγο χύμα, λίγο κοσμοπολίτικο, η αίσθηση ήταν οικεία και πραγματικά ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να καρδαμώσω και να μου ανοίξει η όρεξη για το υπόλοιπο του ταξιδιού, που ήλπιζα ότι μόνο καλύτερο απ’ ό,τι είχα βιώσει μπορούσε να γίνει.

Το πρώτο βραδάκι βρεθήκαμε με την Ισπανίδα Ρ. και την Αμερικάνα Κ. που είχαμε συναντηθεί στο Halong Bay και βρίσκονταν ήδη στην πόλη. Με την Κ. κανονίσαμε να πάμε την επομένη στον αρχαιολογικό χώρο του MySon.
Αυτά είναι ένα από τα καλά του solo travelling: τη μια μέρα γνωρίζεσαι με έναν άνθρωπο, την επομένη πάτε για ποτό, την τρίτη κανονίζετε κοντινή εκδρομούλα σε ερείπια.

Ως προς τα ερείπια, νοικιάσαμε ημιαυτόματο μηχανάκι, όπου χωρίς φόβο και πάθος το καβάλησε η Κ. πίσω μου, και μετά από διαδρομή μιας περίπου ώρας φτάσαμε στο Άνγκορ Βατ του Βιετνάμ.

Το My Son είναι ένα σύμπλεγμα μισογκρεμισμένων ναών που αποτελούσε από τον 4ο μέχρι τον 13ο αιώνα πρωτεύουσα του βασιλείου των Champa. Παρότι οι θρησκείες της χώρας ιστορικά ήταν παγανιστικές ή βουδιστικής προέλευσης, η θρησκεία του Βασίλειου ήταν η ινδουιστική. Στην είσοδο του χώρου, που βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους, υπάρχει κι ένα μουσείο που εξιστορεί την πορεία τους και περιγράφει πτυχές του πολιτισμού τους.

Ο χρόνος δεν υπήρξε στοργικός απέναντι στον αρχαιολογικό χώρο· οι βόμβες των Αμερικάνων δεν βοήθησαν, όπως θα παρατηρήσει κανείς περνώντας ανάμεσα σε κρατήρες ή κοιτάζοντας διαλυμένους ναούς. Γενικά ακόμη και χειμώνα έχει ζέστη, οπότε να είστε εφοδιασμένοι με αντηλιακά, καπέλα, νερό, κι έχει και λίγο περπάτημα για να κινηθείς από το ένα σύμπλεγμα ναών στο άλλο, σαφώς όχι κάτι αποτρεπτικό. Αν και υπήρχαν ωραία σημεία, συνολικά δεν τρελάθηκα, αλλά δεδομένου ότι το Άνγκορ είχε βγει από την εξίσωση λόγω χαμένου διαβατηρίου και όσων ακούγονταν για τη διαφθορά στην Καμπότζη, ήταν το αναγκαίο υποκατάστατο.

Εκείνη ήταν η τελευταία μέρα της χρονιάς για τους Βιετναμέζους. Το βραδάκι πριν την αλλαγή του χρόνου, φάγαμε BBQ στην παραλία με άλλους συνταξιδιώτες, καθώς το Τετ είναι μια οικογενειακή γιορτή κι οι περισσότεροι θέλουν να την απολαύσουν με την οικογένειά τους. Μαζευτήκαμε προς τα μεσάνυχτα στο κέντρο της πόλης, στις γέφυρες πλάι στο ποτάμι, που ήταν ασφυκτικά γεμάτες και ο κόσμος, τουρίστες και ντόπιοι, περίμεναν την αλλαγή του χρόνου με φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα.

 

[Παρίσακτος]

Χόι Αν, ζωή σαν τριαντάφυλλο

Οι μέρες στη Χόι Αν κύλησαν γρήγορα, χωρίς σφιχτό πρόγραμμα, δίχως μέρες φουλαρισμένες από δραστηριότητες ή τουρ, πράγματα που είχα στο πρόγραμμα τα άφησα στην άκρη κι αφέθηκα στους δρόμους της πόλης, στις βόλτες με το ποδήλατο, στις μπύρες και τους φυσικούς χυμούς από εξωτικά φρούτα, στο people watching, στους ρεμβασμούς δίπλα στο ποτάμι με καλή παρέα.

Γενικά ήταν ένα μέρος που συνάντησα κόσμο που είχα ήδη γνωρίσει (π.χ. κατέληξα στο ίδιο χόστελ με τους Αργεντίνους που είχα πετύχει το πρώτο μου πρωινό στο Ανόι και θα έφευγαν για το loop στον Βορρά· ήταν ενθουσιασμένοι με τη μοτοποδηλατάδα τους), γνώρισα καινούριους (ένα ζευγάρι Αμερικανίδων φίλων της Κ. που ζούσαν κι αυτές στην Κίνα και τα βράδια κουβεντιάζαμε από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και το πολιτικό σύστημα μέχρι τη ζωή στην Κίνα και την αστυνομία εκεί, ανταλλάσσοντας τις εμπειρίες μας). Μαγείρεψα (οκ, υπερβάλλω καθώς τα summer rolls δεν τα λες και μαγειρική, υψηλή ή χαμηλή), διασκέδασα με θέα το ποτάμι της πόλης, μιλήσαμε με ντόπιους που μας εύχονταν καλή χρονιά στην αλλαγή του χρόνου κι είχαν όρεξη για συζήτηση, ένιωσα λίγο άνθρωπος κι εγώ, οι συζητήσεις μου κινήθηκαν πέρα από το «Πού έχεις πάει;» και «τι σου άρεσε πιο πολύ;», σαν να είσαι με φίλους κι όχι με τυχαίους συνεπιβάτες στο ίδιο τουρ.

Μόλις άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα, έκανα και την πρώτη μου βουτιά στον Ειρηνικό, στην παραλία An Bang· εύκολα προσεγγίζεται με ποδήλατο από την πόλη, ακόμη και με τα πόδια αν δεν τον πειράζει να περπατήσει καμιά ώρα πλάι σε χωράφια που διασχίζουν ρυάκια και νεροβούβαλοι.

Έφαγα και το ωραιότερο banh mi που δοκίμασα στο Βιετνάμ, αυτό το υπέροχο σάντουιτς-πάντρεμα βιετναμέζικης και γαλλικής κουζίνας· δυστυχώς μόνο μια φορά, καθώς από το Τετ κι έπειτα το μαγαζί ήταν κλειστό για όσο βρισκόμουν στην πόλη. Γενικότερα το φαγητό πολύ καλό, ωραία πιάτα και δεν πρόλαβα να δοκιμάσω ούτε τα μισά απ’ όσα ήθελα.

Ένα από αυτά λέγεται white rose dumplings κι είναι σαν λευκά τριαντάφυλλα, παραδοσιακό πιάτο της περιοχής, με παρέα που γνώρισα κατευθείαν στο εστιατόριο δυο Καναδούς που τρώγανε σε διπλανό τραπέζι (δεν τους μπαστακώθηκα, εκείνοι με προσκάλεσαν στο τραπέζι τους αφού πιάσαμε κουβέντα).

Ζωή, λοιπόν, σαν white rose dumplings. Παραστάσεις αλλάξαμε και μας είδε λίγο ο ήλιος, πράγμα που μου είχε στοιχίσει την περασμένη βδομάδα με τις συννεφιές, το ψιλόβροχο και την ομίχλη. Μπαταρίες καινούριες κι όρεξη για νέες περιπέτειες.

Περιπέτειες; Μήπως να το ξανασκεφτόμουν;

 

[Παρίσακτος]

Διασχίζοντας το Hai Van Pass

Το Χάι Βαν Πας θεωρείται μια από τις γραφικότερες διαδρομές της χώρας για μηχανή, ορεινά περάσματα πλάι σε γκρεμούς με θέα τη θάλασσα, που ενώνει τη Da Nang, μια από τις μεγαλύτερες και τουριστικότερες πόλεις της χώρας, και τη Hue, την πόλη που είναι φημισμένη για την αυτοκρατορική πόλη του 18ου αιώνα.

Είναι δημοφιλές πέρασμα, καθώς προσφέρει ωραίες εικόνες, όντας παράλληλα μια σύντομη σχετικά διαδρομή, που ολοκληρώνεται εύκολα σε μια μέρα. Πολλοί επιλέγουν να το κάνουν μέσω οργανωμένης εκδρομής (π.χ. με τζιπ) ή με easy riders, δηλαδή οδηγούς μοτοσικλέτας που τους νοικιάζεις για να σε μετακινήσουν μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές. Το καλό σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ξέρουν πού να σε πάνε, πού να σταματήσουν για να θαυμάσεις τη θέα και τι να σου δείξουν, τα κρυμμένα μυστικά της διαδρομής. Από την άλλη, επειδή πλέον έχει γίνει τουριστική ατραξιόν της περιοχής δεν είναι δύσκολο να τα εντοπίσεις και μοναχός σου. Γι’ αυτό και υπάρχει η λύση ενοικίασης μηχανής για να κάνεις τη συγκεκριμένη διαδρομή: την παραλαμβάνεις από μια πόλη (π.χ. Χόι Αν) και την παραδίδεις σε άλλη (π.χ. Χιουέ).

Όπερ και έκανα. Νοίκιασα το μηχανάκι, που θε έπρεπε να το αφήσω σε υποκατάστημα της επιχείρησης στην Χιουέ, προμηθεύτηκα χάρτες και τιπς για τη διαδρομή και, αφού φούλαρα βενζίνη, ξεκίνησα το ταξίδι μου, με μια μικρή στάση στα Marble Mountains, που δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από ναούς που είχα ήδη χορτάσει στο διάστημα εκείνο.


Ο Τ., ο Σουηδός που είχα γνωρίσει στο Cat Ba Island, βρισκόταν στην Da Nang, οπότε κανονίσαμε να βρεθούμε πριν κινήσω για το γνωστό πέρασμα. Εκείνος αναπλήρωνε χαλαρά τον χαμένο από την ασθένειά του χρόνου, με μικρές βόλτες στην πόλη. Ήπιαμε μαζί έναν καφέ στην πανσιόν που έμενε, παρακολουθώντας περιπλανόμενα θεάματα στους δρόμους, λόγω του εορτασμού του ΤΕΤ. Μασκαρεμένοι λιοντάρια χόρευαν υπό τον ήχο κρουστών και έμπαιναν στα σπίτια, παίζανε με τα παιδιά και συνέχιζαν τη διαδρομή τους. Τελικά, τον έψησα να με συντροφεύσει στη διαδρομή, μέχρι ένα σημείο, αφού το πρόγραμμά του για τη μέρα ήταν κενό.

Αρχικά κάναμε μια βόλτα μες στην πόλη, περάσαμε από την ψηλότερή της γέφυρα όπου είχε θέα το skyline της Da Nang, περάσαμε κι από τη φημισμένη γέφυρα του δράκου.

Κάναμε στάση σε κάποιες έρημες κλειστές αγορές, που ανάμεσα στους πάγκους περιδιάβαιναν αρουραίοι, φάγαμε στον δρόμο κάτι λουκανοπιτοτυρο χοτ ντογκ, καθώς δεν ήταν και πολλές οι διαθέσιμες επιλογές λόγω γιορτινών μερών και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του περάσματος.

«Έχεις βενζίνη;» τον ρώτησα όσο ήμασταν ακόμη στην πόλη κι ήμασταν δίπλα σε βενζινάδικο.
«Ναι», απάντησε αποφασιστικά. «Θα μου φτάσει».
Δέκα λεπτά αργότερα σταμάτησε πίσω μου, μετά από κορναρίσματα (ήταν το σινιάλο που είχαμε δώσει αν συνέβαινε κάτι, γιατί δεν θα ήταν εύκολο να τον παρακολυθώ όλη την ώρα στους καθρέφτες).
«Καλύτερα να βάλω βενζίνη, να είμαι σίγουρος».
Ξαναμπήκαμε στην πόλη, το γέμισε και συνεχίσαμε χωρίς απρόοπτα τη διαδρομή.

Η παραλιακή ήταν όμορφη κι όχι ιδιαίτερα αξιοποιημένη, ακόμα. Ο καιρός είχε αρχίσει να γίνεται μουντός, πράγμα που έδινε μια αγριάδα στο τοπίο.

Ανηφορίσαμε στο Χάι Βαν Πας, μέσα από μια ωραία διαδρομή, που σε σημεία έβλεπες από ψηλά τη θάλασσα στο πλάι σου. Σε διάφορα σημεία σταματούσαμε να απολαύσουμε τη θέα, παρέα με άλλους μοτοσικλετιστές.

Hai Van στα βιετναμέζικα σημαίνει Θάλασσα από Σύννεφα, κάτι που έμενε να το επιβεβαιώσω κι εγώ. Με το που αποχαιρετιστήκαμε με τον Τ. η ατμόσφαιρα άλλαξε, τα σύννεφα έπεσαν και πύκνωσαν γύρω μου, δυσκολεύοντας την ορατότητα, το κρύο έγινε πιο διαπεραστικό και η υγρασία ακουμπούσε το δέρμα σαν σταγόνες βροχής, μέχρι που άρχισε να βρέχει κιόλας κανονικά.

Αφότου βγήκα από το πέρασμα και διέσχισα μια γέφυρα που συντόμευε τη διαδρομή, καθώς πλησίαζα τον προορισμό μου, το τοπίο έπαψε να εντυπωσιάζει. Έκανα στάση σε κάποιο σημείο που μου είχαν προτείνει από την εταιρεία ενοικίασης, για φαγητό δίπλα στη θάλασσα. Η ερημιά που επικρατούσε, σε συνδυασμό με τον μαυρισμένο ουρανό, δεν ήταν ιδιαίτερα θελκτικά για να καθίσω και, κοιτάζοντας την ώρα, αποφάσισα να συνεχίσω για να μην αργήσω να φτάσω στην Hue. Ήταν ακόμη γιορτινές μέρες και δεν ήθελα να περιμένουν στο υποκατάστημα που θα παρέδιδα το παπί.

Κατά φωνή: έγινα παπί στη διαδρομή, καθώς η μόνη μου προστασία πλην του αντιανεμικού ήταν ένα αδιάβροχο από νάιλον που είχα προμηθευτεί από το Ninh Binh. Υποθέτω ότι είχα ξεχασμένη στο google maps την αποφυγή διοδίων, μιας και κάποια στιγμή έκανα μια παράκαμψη.

Κι από εκεί που ήμουν σε δρόμο επιπέδου Εθνικής Πύργου-Πατρών, ξαφνικά βρέθηκα σε λαγκάδια και χωριά, ακολουθώντας φιδογυριστά δρομάκια που ίσα που χωρούσαν δυο μηχανάκια σε αντίθετα ρεύματα.

Δεν το μετάνιωσα που χάθηκα· ίσως επειδή κατάφερα να βρω τον δρόμο μου πριν να πέσει το βαρύ σκοτάδι. Είχε ήδη νυχτώσει όταν έφτασα στη Hue. Άφησα το μηχανάκι, πήγα στο χόστελ μου όπου έκανα ένα καυτό μπάνιο και βγήκα για την πρώτη μου βόλτα στην πόλη, με σκοπό να χορτάσω το –σχεδόν από το πρωί– νηστικό μου σαρκίο.

 

[Παρίσακτος]

Ο αυτοκράτορας έχει ακεφιές

Ο καιρός είχε επανέλθει στις γνωστές του μαύρες δόξες, με το ψιλόβροχο να παίρνει τα ηνία στην πρώτη μου πρωινή βόλτα στην πόλη. Αφού ξύπνησα με το πάσο μου, ξεκίνησα ποδαράτα τη διαδρομή που είχα ακολουθήσει και το προηγούμενο βράδυ, με στόχο να φτάσω στην παλιά πόλη.

Η Hue είναι μια από τις ιστορικότερες πόλεις της χώρας κι είναι γνωστή καθώς η αυτοκρατορία των Nguyen την είχαν επιλέξει για πρωτεύουσά τους. Θα είχε βοηθήσει κι η ειδυλλιακή της τοποθεσία, όπως τη διασχίζει το Perfume River. Ή αλλιώς, Ποτάμι των Αρωμάτων, καθώς κάθε φθινόπωρο τα λουλούδια που έπεφταν στο νερό από παραποτάμιους οπωρώνες ανέδιδαν το άρωμά τους στο πέρασμά τους από την πόλη.

Το βασικό του αξιοθέατο είναι η Αυτοκρατορική Πόλη, η βιετναμέζικη βερσιόν της Απαγορευμένης Πόλης του Πεκίνου. Σε τετραγωνικό σχήμα, σε τρία επίπεδα, πόλη-μέσα-σε-πόλη-μέσα-σε-πόλη, έχοντας πληγεί από βορμβαρδισμούς από Γάλλους και Αμερικάνους, πλέον μετά από προσπάθειες αποκατάστασής τους στις παλιές της δόξες, προσπάθειες που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, δεσπόζει περιτριγυρισμένη από τάφρο.

Στο εξωτερικό επίπεδο, συνυπάρχουν σπίτια, παγόδες και ορισμένα παλιά, κτίσματα, στο δεύτερο επίπεδο είναι η Αυτοκρατορική Πόλη και μέσα σ’ αυτήν, η Μωβ Απαγορευμένη Πόλη, όπου η πρόσβαση ήταν απαγορευμένη για όλους πλην του αυτοκράτορα (αν άλλος άνδρας κατάφερνε να εισχωρήσει στο άδυτο, καταδικαζόταν σε θάνατο), της συζύγου του, των ερωμένων του, του υπηρετικού προσωπικού (αποτελούμενου αποκλειστικά από γυναίκες) και των ευνούχων του παλατιού (στοιχείο που γλαφυρά περιγράφει πώς οριζόταν το ανδρικό φύλο).

Η βόλτα στο εσωτερικό του Imperial City, που μπαίνεις με εισιτήριο, ήταν όμορφη: με αρχιτεκτονική εντυπωσιακή, που θυμίζει κινέζικες ταινίες εποχής, με προσεγμένους κήπους με λουλούδια και μπονσάι, γεφυρούλες και βραχόκηπους, με ζωόμορφα αγάλματα και εντυπωσιακές, σχεδόν μπαρόκ, αψίδες με εντυπωσιακές λεπτομέρειες.

Μπορούσες να μπεις σε ορισμένα κτίρια, στην όπερα ή σε παγόδες ή άλλα κτίρια που μπήκα λαθραία κι ανεβαίνοντας πέτρινα σκαλιά στο σκοτάδι βγήκα σε ένα μπαλκόνι που είχε θέα την πόλη πέρα από την τάφρο, σαν παρατηρητήριο. Κάθισα κάνα τρίωρο σ' όλη την έκταση κι αφού γύρισα απ’ άκρη σ’ άκρη ό,τι ήταν προσβάσιμο, κίνησα για τον άλλον προορισμό της μέρας: την παγόδα Thien Mu Pagoda. Η ίδια η παγόδα δεν με εντυπωσίασε μετά απ’ όσα είχα δει –μετά την πρώτη μέρα στο Ανόι δεν μου έκαναν και μεγάλη αίσθηση, σε αντίθεση με άλλους ναούς, π.χ. χριστιανικές εκκλησίες σε Ιταλία/Γαλλία ή τζαμιά στο Κάιρο, που δεν κατάφερα να τα βαρεθώ– αλλά αυτό που έκανε αξιοσημείωτη την εμπειρία ήταν οι ψαλμοί που ξεκίνησαν απρόσμενα από δεκάδες καθιστούς μοναχούς, οι περισσότεροι παιδιά, που σχεδόν υπνωτιστικά σε έκαναν να τους παρακολουθείς αμίλητος, με δέος, θαρρείς, σαν πιστός κι εσύ.

Η πόλη ήταν ευχάριστη έκπληξη, παρά τις ακεφιές του καιρού, καθώς δεν είχα διαβάσει και πολύ θετικά σχόλια πριν την επισκεφτώ. Οκ, δεν ήταν Χόι Αν, αλλά ήταν αξιόλογη για περπάτημα, ενώ ορισμένα από αυτά που προσφέρει δεν τα βλέπεις αλλού στη χώρα. Όμορφα πέρασα, καλά έφαγα (όπως και πρακτικά σχεδόν παντού στη χώρα, βέβαια), αλλά το highlight στην εμπειρία μου θα το συναντούσα την επόμενη μέρα, όταν θα έφευγα λίγο από τα τουριστικά αξιοθέατα και θα ακολουθούσα πιο αμφιλεγόμενες, off the beaten track που λένε και στην Κάτω Ραχούλα, διαδρομές.

 

[Παρίσακτος]

Εξερευνώντας τα στοιχειωμένα κτίσματα της Hue - Ngo Dinh Can

Το όνομά του ήταν Ngo Dinh Can και κάποτε αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο του κεντρικού Βιετνάμ· αδελφός του Ngo Dinh Diem, του προέδρου του Νότιου Βιετνάμ κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ (ή αμερικάνικο πόλεμο, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι) όσο οι Αμερικάνοι είχαν φτιάξει μια κυβέρνηση μαριονετών για τον «εκδημοκρατισμένο» νότο.

Η φήμη του ήταν ξακουστή και οι φρικαλεότητά του πιο φημισμένη κι από του αδελφού του· οι Αμερικάνοι επιδοκίμαζαν την αμείλικτη στάση και αποτελεσματικότητά του απέναντι στους επαναστάτες Βιετκόνγκ. Όντας κυβερνήτης του κεντρικού Βιετνάμ, με έδρα τη Hue, καμιά εκατοστή χιλιόμετρα νότια της Αποστρατικοποιημένης Ζώνης (DMZ), κυνήγησε τους κομμουνιστές επαναστάτες με ζήλο.

Η έπαυλή του είναι εγκαταλελειμμένη, παρατημένη στο έλεος των στοιχείων της φύσης, γκρεμισμένοι τοίχοι, σκουπίδια στο έδαφος. Περνώντας από δίπλα δεν σου γεμίζει το μάτι, μόνο μια πινακίδα με ένα βέλος προς την πρώην ιδιοκτησία του σε προειδοποιεί «The house of criminal evidences of Ngo Dinh Can». Ακολουθώντας το χωμάτινο μονοπάτι βλέπεις την κάποτε, ίσως, εντυπωσιακή οικεία του μεγάλου βασανιστή, ένα κιόσκι να σε υποδέχεται, χορταριασμένες σκεπές κι αυλές. Έφτασα και δεν ήταν κανείς. Ένα λεπτό αφότου παράτησα το μηχανάκι, εμφανίστηκε μια Βιετναμέζα με έναν easy rider που σταμάτησαν στην είσοδο του μονοπατιού, για ένα λεπτό, ίσα να βγάλει φωτογραφία την πινακίδα και το σπίτι στο βάθος, θαρρείς και φοβόταν να πλησιάσει περισσότερο, λες και το μέρος είχε αρνητική ενέργεια παγιδευμένη στα χώματά του, κι ας μην είχε ποτιστεί ποτέ από το αίμα των θυμάτων του. Από την άλλη, μπορεί το Instagram story να ήταν κι ο αποκλειστικός στόχος της επίσκεψης.

Σε κάθε περίπτωση στον χώρο ήμουν μόνος μου, μιας κι όσους ταξιδιώτες είχα ρωτήσει πριν ή μετά, το αγνοούσαν· μόνος μου, εγώ και τα σκουπίδια ή οι πεταμένες σύριγγες στο έδαφος.

Αφού εξερεύνησα το αξιοθέατο του μακάβριου τουρισμού, συνέχισα με τον επόμενο στόχο, σε μικρή απόσταση: τα 9 καταφύγια.

Στον δρόμο σταμάτησα και σε ένα νεκροταφείο, καθότι αποτελούν ταξιδιωτικό μου φετίχ, που το βρήκα προσεγμένο κι ας ήταν στη μέση του πουθενά.

Στην επιστροφή πήρα ένα κλαδί από το έδαφος, γιατί είχα προσέξει κάτι σκυλιά να περιτριγυρίζουν το μηχανάκι μου όσο ήμουν στο ύψωμα του νεκροταφείου κι είχα διαβάσει για επικίνδυνα αδέσποτα· με την τύχη που μ’ έδερνε, δεν θα ήταν παράλογο να καταλήξω με κάνα ανοιγμένο μηρό από σκυλίσια δαγκωματιά. Εν τέλει μέχρι να φτάσω στο όχημα, είχαν απομακρυνθεί.

Ως προς τα καταφύγια: δυσκολεύτηκα λίγο να τα βρω, καθώς έπρεπε να μπω μέσα σε πανεπιστημιούπολη και δεν υπήρχε ευδιάκριτη πινακίδα από την είσοδο. Στην αρχή υπήρχαν τάφοι των θυμάτων και στη συνέχεια ακολουθώντας το μονοπάτι περνούσες από όλα τα «καταφύγια», τα περισσότερα κατεστραμμένα πλέον, από βομβαρδισμούς Αμερικάνων, αν και ορισμένα αποκατεστημένα ως μνημεία.

Τα 9 καταφύγια είχαν χτιστεί επί γαλλικής κατοχής ως αποθήκες πυρομαχικών. Όταν ο Ngo Dinh Can ανέλαβε την εξουσία στην περιοχή, μετέτρεψε τις –εγκαταλελειμμένες, τότε– αποθήκες σε φυλακές, τις οποίες «ανακαίνισε» με κλουβιά τίγρεων και συσκευές βασανιστηρίων. Καθένα από αυτά είχε διαφορετικό σκοπό, άλλα ήταν για κράτηση υπόπτων, άλλο για ακτιβιστές ενάντιους στο καθεστώς, άλλο για κομμουνιστές και πράκτορες, ενώ το τελευταίο λειτουργούσε ως παρατηρητήριο. Ένα από αυτά χρησιμοποιούνταν για βασανισμό αιχμαλώτων: το συγκεκριμένο θεωρούνταν η «Κόλαση στη Γη» (“Hell on Earth”), το μέρος όπου έσπαγε η θέληση και ο πατριωτισμός των επαναστατών. Έχοντας εμπνευστεί από τον Μεσαίωνα, ο Ngo Dinh Can χρησιμοποιούσε ευφάνταστους σαδιστικούς τρόπους για να το καταφέρει, στους οποίους περιλαμβάνονταν το κάρφωμα σε τοίχους, το γδάρσιμο, η κατάποση σαπουνόνερου, το κρέμασμα και το ποδοπάτημα μέχρι θανάτου. Παρ’ όλα αυτά, όπως έλεγε κι η επεξηγηματική ταμπέλα, πολλοί επαναστάτες πέθαναν, αλλά διατήρησαν την αφοσίωσή τους στον Κόμμα και την Πατρίδα.

 

[Smaragda53]

μπρρρρ...

 

[Παρίσακτος]

Εξερευνώντας τα στοιχειωμένα κτίσματα της Hue – Τάφοι και Λούνα Παρκ

Πέρα από την Αυτοκρατορική Πόλη, η Hue είναι γνωστή για τα ταφικά της μνημεία, εντυπωσιακά μαυσωλεία διάσπαρτα πέριξ της πόλης. Μετά από έρευνα, αποφάσισα να επισκεφτώ τον τάφο του Khai Dinh, που φαινόταν ο εντυπωσιακότερος. Ο συγκεκριμένος αυτοκράτορας δεν ήταν καθόλου δημοφιλής στην εποχή του, εξαιτίας της βαριάς φορολογίας του στους χωρικούς, χρήματα που με τη σειρά τους χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του συγκεκριμένου μνημείου και να το απολαμβάνουν και σήμερα οι τουρίστες, όπως συμβαίνει με πληθώρα αξιοθέατων.

Με γαλλικές επιρροές, άλλωστε οι σχέσεις του αυτοκράτορα με τη γαλλική άρχουσα τάξη ήταν στενές, όπως μαρτυρούν και τα δεκάδες δώρα του Γάλλου κυβερνήτη που επαναπαύονται στις προθήκες του ταφικού μνημείου –στις επεξηγηματικές ταμπέλες περιγράφεται ως γαλλική μαριονέτα–, το κτίσμα δεσπόζει αμφιθεατρικά πάνω σε ύψωμα. Εντυπωσιακά αγάλματα ελεφάντων ή Μανδαρίνων στέκονται αγέρωχοι φρουροί, ενώ ψηλοί οβελίσκοι, σαν μιναρέδες, προσδίδουν μια σχεδόν θρησκευτική χροιά στο μνημείο.

Μου έκανε εντύπωση και στην κεντρική αίθουσα βρίσκεται το άγαλμα του αυτοκράτορα, όπου μπορείς να κινηθείς περιμετρικά για να τον θαυμάσεις. Εκεί, μου επανήλθε η μνήμη του τάφου του Χο Τσι Μιν και μου γεννήθηκε μια σκέψη, παρά το γεγονός ότι οι δυο προσωπικότητες θεωρητικά εκπροσωπούν τις ακριβώς αντίθετες αξίες: το θείο Χο Τσι Μιν τον τιμούν σαν αυτοκράτορα, με την ίδια δόξα που χρόνια πριν τιμούσαν πριν τους αυτοκράτορές τους. Προφανώς, η σύγκριση δεν έχει πολλές αναλογίες, καθώς, όπως στην προκειμένη, οι αυτοκράτορες έχτιζαν τους τάφους τους και η τιμή που απέδιδαν στους εαυτούς τους δεν είχε αντιστοιχία με το κοινό αίσθημα.

Στη συνέχεια, μιας κι η μέρα είχε να κάνει με εγκαταλελειμμένα κτίρια, κινήθηκα προς ένα παρατημένο Water Park που έχει αποκτήσει κάποια φήμη τελευταία, λόγω «ινφλουένσερζ» που το έκαναν δημοφιλή προορισμό για τους ανεξάρτητους ταξιδιώτες.

Εγκαινιασμένο το 2004, με προϋπολογισμό 70 δις βιετναμέζικα ντονγκ (δεδομένου ότι ανακοινώθηκε ως έργο το 2001 αυτό το ποσό αντιστοιχούσε σε περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ), είχε σχεδιαστεί ως πάρκο ψυχαγωγίας για όλη την οικογένεια, με νεροτσουλήθρες, παιχνίδια, κήπους με νεράιδες, παλάτι-ενυδρείο, επιδείξεις άγριων ζώων, μέχρι και πολιτιστικό χωριό θα φτιάχνανε.

Παρ’ όλα αυτά, η επισκεψιμότητα που έλαβε δεν ήταν η αναμενόμενη και σύντομα εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, με την ιδιοκτησία να αλλάζει κάμποσα χέρια επενδυτών, χωρίς επιτυχία. Τα έξοδα συντήρησης ήταν αρκετά, επομένως το πάρκο έκλεισε λίγα χρόνια μετά το άνοιγμά του.

Σήμερα, θαρρείς εγκαταλειμμένο πολλές δεκαετίες, περιμένει τους ανεξάρτητους ταξιδιώτες που το επισκέπτονται. Άγρυπνος φρουρός του ένας αυτόκλητος φύλακας, που τάχα μου σου απαγορεύει την είσοδο μόλις σε δει να πλησιάζεις, αλλά το μόνο πραγματικά που θέλει είναι το μπαξίσι, όπως με είχαν ενημερώσει οι πηγές μου στο χόστελ το προηγούμενο βράδυ. Εκείνοι δεν είχαν πληρώσει και παίζανε κυνηγητό με τον φύλακα, οπότε κι εγώ είχα ξεκινήσει με αυτή τη λογική, του παράνομου καταπατητή που θα έπαιζε κρυφτούλι με τις τάχα μου αρχές του χώρου.

Άφησα το μηχανάκι μου στην είσοδο του μονοπατιού κι αφού παζάρεψα την τιμή του «πάρκινγκ» σε πλάτωμα πλάι στον δρόμο, ξεκίνησα για το πάρκο ψυχαγωγίας.

Στη διαδρομή διασταυρώνομαι με έναν Βιετναμέζο που μου επιβεβαιώνει ότι πηγαίνω σωστά. Το μονοπάτι στενεύει, πλέον ίσα που περνάω ανάμεσα στις φυλλωσιές που οριοθετούν τείχος στο πέρασμα, κλείνω την ομπρέλα για να χωρέσω και διασταυρώνομαι με δυο Αυστραλούς.

«Καλά πας», μου λένε, «αλλά δεν μπορείς να μπεις στο πάρκο. Υπάρχει ένας φύλακας που δεν μας αφήνει».
«Του δώσατε χρήματα;»
«Δεν μας ζήτησε».

Εγώ συνεχίζω τον δρόμο μου και με ακολουθούν. Συναντάμε και κάτι Γαλλίδες στο τέρμα του μονοπατιού· ο φύλακας ήταν δίπλα τους κι έκανε «σσσσς» με μυστικότητα σ’ αυτές: είχαν μόλις πληρώσει, όπως μας πληροφόρησαν.

Τις ρώτησα κατεύθυνση, καθώς το δρομάκι στο οποίο είχαμε καταλήξει είχε δρόμο τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά, μου έδειξαν αριστερά και ξεκίνησα, ενώ ο φύλακας άρχισε να ωρύεται με τη σφυρίχτρα του και να φωνάζει στοπ. Γυρνάω πίσω, δεν θα ήταν εύκολο να του ξεφύγουμε. Οι κοπέλες περίμεναν να φύγουμε για να κινήσουν, οπότε πήραμε το άλλο μονοπάτι, ελπίζοντας να προκύψει κάποια ευκαιρία στο μέλλον.

«Να δώσω 100k;» με ρωτάει ο ένας.
«Όχι», απαντάω απότομα, λες και κάνω κουμάντο στο πορτοφόλι του. «Εγώ, αν αναγκαζόμουν, δεν θα έδινα πάνω από 10k, βασικά 5k και πολύ του είναι· δεν έχει καμιά δικαιοδοσία».
Δεν ήταν από τσιγκουνιά, προφανώς, αλλά η αυθαιρεσία του πράγματος με ενοχλούσε.

Ακούμε κάποια στιγμή ένα μηχανάκι να μας πλησιάζει από πίσω και καταλάβαμε ότι ερχόταν. Όταν μας φτάνει, εγώ πάω να τον προσπεράσω πάλι, αλλά δεν μου δίνει σημασία γιατί ο ένας εκ των δύο του δείχνει το 20χίλιαρο κι εκείνος του κάνει «σσσσς» πάλι, νεύοντάς του να το πετάξει στο πάτωμα, όπως και κάνει. Κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει για χρηματισμό, απλώς μάζευε τα χρήματα που έβρισκε παρατημένα στο έδαφος. Ο άλλος Αυστραλός έριξε ένα 50χίλιαρο. Η αφεντιά μου τζάμπα. Ξενέρωτη λύση του δράματος, χωρίς κυνηγητά και περιπέτειες, αλλά τι να κάνουμε.

Έτσι, λοιπόν, ακολουθούμε τη σωστή διαδρομή και βρισκόμαστε στο χαρακτηριστικότερο κατασκεύασμα του πάρκου, τον δράκο στην καρδιά της τεχνητής λίμνης.

Η μόνη απαγόρευση του φρουρού ήταν να μην σκαρφαλώσουμε στο στόμα του δράκου.

Εμείς ανεβήκαμε. Μισοκατεστραμμένο το εσωτερικού του, μισογκρεμισμένοι τοίχοι, σκουπίδια. Στη συνέχεια του πάρκου παρατημένες νεροτσουλήθρες, γεφυρούλες και λίμνες. Στο μεγαλύτερο μέρος ήμασταν μόνοι μας, αν και συναντήσαμε μια δυο ακόμη παρέες· μια κοπέλα ήταν μάλιστα μουσκίδι, γιατί είχε φάει τούμπα σε νεροτσουλήθρα, στην απόπειρά της να βγάλει μια φωτογραφία. Τι να κάνουμε, το Instagram θέλει θυσίες.

Στην επιστροφή στο πάρκινγκ, ήταν μαζεμένοι διάφοροι μοτοσικλετιστές, που είχαν φάει άκυρο από τον φρουρό:
«Δεν μας ζήτησε χρήματα, αν ήταν έτσι θα του τα δίναμε, τόσο κόπο κάναμε να έρθουμε», είπε μια μεσήλικη γυναίκα που το είχε πάρει βαριά. «Μας είπε να φύγουμε». Δεν την έβλεπα να έχει το κουράγιο να κάνει άλλη μια προσπάθεια.

Αποχαιρετιστήκαμε με τους δυο Αυστραλούς, κι όπως συμβαίνει συνήθως, πήρε ο καθένας τον δρόμο του.

 

[Παρίσακτος]

Στις σπηλιές του Phong Nha

Στο Phong Nha έφτασα βράδυ με το λεωφορείο, παρέα με μια Ολλανδή, την Ι., με την οποία όλως τυχαίως καταλήξαμε στο ίδιο χόστελ. Δεν είχα πολλή αντοχή, οπότε έκανα ένα μπάνιο και κοιμήθηκα. Το επόμενο πρωί νοίκιασα ένα μηχανάκι και επισκέφτηκα δυο τουριστικά πρακτορεία: το Oxalis, που περιλάμβανε εκδρομές στην μεγαλύτερη (Son Doong) και στην τρίτη μεγαλύτερη (Hang En) σπηλιά του κόσμου, καθώς και σε κάποιες απλώς πολύ μεγάλες σπηλιές που βρίσκονταν στην περιοχή, καθώς και την Jungle-boss, που είχε επίσκεψη στην 4η(Hang Pygmy), κατά δήλωσή τους, σε μέγεθος σπηλιά στον κόσμο. Δεν ξέρω τι από όλα αυτά ίσχυε και τι ήταν διαφημιστικό τρικ, αλλά τη δουλειά τους την έκαναν. Μιλώντας για διαφημιστικά τρικ, τόσο η μεγαλύτερη σπηλιά του κόσμου, όσο και η 4η μεγαλύτερη είχαν παρόμοια διαφημιστική πολιτική: Περισσότεροι άνθρωποι έχουν ανέβει στην κορυφή του Έβερεστ παρά έχουν μπει στο εσωτερικό της συγκεκριμένης σπηλιάς.

Εγώ αφενός επειδή δεν είχα τρία χιλιάρικα να μου περισσεύουν για ένα τρεκ, αφετέρου δεν είχα κλείσει μήνες πριν τα συγκεκριμένο τουρ, προσπέρασα την Son Doong, ενώ είχα βάλει στο μάτι την Hang En. Όμως εκείνες τις μέρες ήταν κλεισμένη η συγκεκριμένη εκδρομή, όπως και στην περίπτωση της Hang Pygmy, οπότε θα έπρεπε να περιμένω κάποιες μέρες, πράγμα που μπορεί να καθυστερούσε την άφιξή μου στο Ανόι, άρα την παραλαβή του διαβατηρίου μου κι επομένως τη συνέχεια του ταξιδιού μου. Οι κοπέλες του πρακτορείου μου πρότειναν άλλες εκδρομές, μία φαινόταν εντυπωσιακή αλλά είχε αρκετό κολύμπι σε λίμνες και ποτάμια, πράγμα που δεν ήταν θεμιτό δεδομένου ότι ακόμη δεν είχα ξεπεράσει τελείως το κρυολόγημα (έβηχα ακόμα) και ο βροχερός καιρός στη Χιουέ δεν είχε βοηθήσει. Και το άλλο ήταν το Hang Tien, εκδρομή που η πωλήτρια έβρισκε ως την πιο ενδιαφέρουσα για τα γούστα της, σε σύγκριση με άλλες ακριβότερες εκδρομές. Μόνο δύο άτομα είχαν κλείσει οπότε θα έβρισκα θέση. Είπα πως θα το σκεφτόμουν και ξεκίνησα για τη βόλτα της μέρας.

Στο μάτι είχα βάλει την Dark Cave, που ήταν σπηλιά με νερό και περιλάμβανε δραστηριότητες όπως kayaking, ziplining και κολύμπι. Ο μουντός καιρός και τα κατάλοιπα της ασθένειάς μου, το δεδομένο ότι είχα δει τις προηγούμενες μέρες υγρές σπηλιές, καθώς και ο άδειος χώρος που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν το μέρος ήταν όντως ανοιχτό, με ώθησαν να πάω στον επόμενο στόχο μου, την Paradise Cave.

Πρόκειται για τη μακρύτερη ξηρή σπηλιά της Ασίας, που από τις ευπρόσιτες και οικονομικές σπηλιές της περιοχής, είχε τις καλύτερες κριτικές. Αφού αφήσεις το όχημά σου στο πάρκινγκ, ακολουθείς το στρωμένο με μπετό μονοπάτι (ή παίρνεις όχημα που συντομεύει τη διαδρομή), ανεβαίνεις τη σπηλιά εξωτερικά ακολουθώντας μονοπάτι και σκάλες και φτάνεις στην είσοδό της.

Εντυπωσιακή είσοδος, έχεις τη θέα της από ψηλά και κατεβαίνεις σταδιακά, μέσα από πλούσια φυσικά γλυπτά.

Ήταν αναμφίβολα μεγάλη, με αξιοσημείωτο μήκος και ωραίους σχηματισμούς. Είχα πάει μεσημέρι, στο διάλειμμά μάλλον που κάνουν οι Βιετναμέζοι για φαγητό και δεν βρήκα πολύ κόσμο. Ήταν οργανωμένη, υπήρχαν σκάλες, κουπαστές, εξέδρες, η πρόσβαση είναι εύκολη. Δεν μπορώ να πάω ότι ξετρελάθηκα, καθώς δεν μπορούσα να κινηθώ ελεύθερα στον χώρο, ήταν σαν να βρίσκομαι σε μουσείο που παρατηρώ από απόσταση τα εκθέματα.

Κάποια στιγμή έκλεισαν τα φώτα και βυθιστήκαμε στο απόλυτο σκοτάδι. Ήμουν στο βάθος της σπηλιάς, οπότε προς στιγμής ενθουσιάστηκα, γιατί έναν ταξιδιωτικό μαζοχισμό τον έχουμε, γιατί να το κρύψουμε; Άκουσα και κάτι κραυγές από μακριά, αλλά τα φώτα δεν άργησαν να επανέλθουν.

Αφού οι γεωλογικοί σχηματισμοί μου εξάσκησαν με τα σχήματά τους τη φαντασία, αποχώρησα, έφαγα στη μάλλον ακριβούτσικη (για δεδομένα Βιετνάμ) ταβέρνα στην είσοδο του χώρου, όπου περίμενα πολλή ώρα για το φαγητό, που δεν ήταν και τίποτα εξαιρετικό. Οπότε η μέρα σχεδόν είχε περάσει κι έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη, αυτή τη φορά ακολουθώντας άλλη διαδρομή, μέσα από τη ζούγκλα και πλάι σε ποταμάκια.

Το τοπίο ήταν εντυπωσιακό κι εδώ, η μοτοποδηλατάδα ενδιαφέρουσα. Θύμιζε Ninh Binh, με τη διαφορά ότι εδώ οι βράχοι δεν ήταν τόσο πυκνοί, ενώ η βλάστηση θύμιζε περισσότερο ζούγκλα, πιο άγρια και τα δέντρα πιο ψηλά και ανοιχτόχρωμα( λες και είχαν ξανοίξει από τη μεγαλύτερη συγκριτικά ηλιοφάνεια. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχω αποκομίσει.

Πήγα κι έκλεισα και την εκδρομή για την επόμενη μέρα στο Hang Tien, που το πρόγραμμα μου είχε φανεί ενδιαφέρον και πλήρες (από άποψη jungle trekking ήταν θεωρητικά η καλύτερη επιλογή). Στα 255€ ήταν με διαφορά η ακριβότερη δραστηριότητα του ταξιδιού, δυο μέρες (μια διανυκτέρευση στη ζούγκλα), είχα μια βεβαιότητα ότι θα αξίζει με τα χίλια, αλλά οι βεβαιότητές μου είχαν την τάση να συνθλίβονται σ’ αυτό το ταξίδι.

Η παραπάνω επίγνωση δεν μου έριξε, δυστυχώς, καθόλου τις προσδοκίες.

Το βράδυ έφαγα στο χόστελ· γενικά ο οικισμός δεν ήταν ωραίος. Παλιότερα ήταν ένα ψαροχώρι μα πλέον με τόσο τουρισμό (για τα δεδομένα του) είχε αρχίσει να αλλάζει. Σαφώς καλό για τους κατοίκους που βλέπουν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται, αλλά όμορφο δεν τον λες, μόνο για τη φύση πας.

Ήπια τις μπυρίτσες μου παρέα με δυο Ισραηλίτισσες, που αφού ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας για το ταξίδι, η συζήτηση δεν άργησε να ανάψει με τα εγχώριά τους ζητήματα. Είχαν πρόσφατα τελειώσει τις σπουδές τους, μετά από τη διετή στρατιωτική τους θητεία· η συγκεκριμένη συνθήκη για αυτές ήταν φυσιολογική, αφού στην ουσία δέχονται πόλεμο, κυριολεκτικό αλλά και επικοινωνιακό, όπως μου είπαν. Άκρη δεν βγάλαμε, αλλά η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω κι έπρεπε να πάω να κοιμηθώ.

Πράγμα που δεν πολυκατάφερα, για να είμαι ειλικρινής. Όχι από ενθουσιασμό για την επόμενη μέρα (που είχα), αλλά από τις φωνές κάτι μεθυσμένων Αυστραλών στο δωμάτιο που σε ανύποπτο χρόνο φώναζαν, γελούσαν, έκαναν μπάνιο κι εκφράζονταν φωναχτά ποικιλοτρόπως.