Βιετνάμ Ταϊλάνδη Μια κορώνα για την τύχη μου

[Παρίσακτος]

Στον Κόλπο του Κατερχόμενου Δράκου

Το πρωί ξύπνησα με τον λαιμό μου τραχύ. Είχα ήδη κλείσει από το προηγούμενο βράδυ διαμονή σε άλλο μέρος, που να διατυμπανίζει ότι έχει «Θέα στο βουνό», ετοίμασα τα πράγματά μου και ένα μισάωρο πριν την έναρξη της εκδρομής έκανα μια βόλτα προς το ξενοδοχείο. Κοίταζα χάρτες στο booking, στο maps.me, στον Γούγλη, το καθένα με έβγαζε σε κάτι πολυκατοικίες. Μπήκα στο πλησιέστερο στο στίγμα ξενοδοχείο να ρωτήσω, κανένας στην υποδοχή· κανένας δεν απάντησε στο α λα ταινία τρόμου “Hello! Is anybody here?” μου.

Ρωτάω στον δρόμο, το ξενοδοχείο τούς ήταν άγνωστο, οι οδηγίες καταστηματαρχών για τη ζητούμενη διεύθυνση με έκανε μπαλάκι του τένις σε έναν δρόμο, μια προς τη θάλασσα, μια προς την μέσα, κάποια στιγμή τα παράτησα, τους έστειλα μήνυμα και επέστρεψα στο δικό μου εκτρωματικό ξενοδοχειάκι. Άφησα τα μπαγκάζια μου στην υποδοχή, τους ενημέρωσα ότι θα επέστρεφα κατά τις 5 για να αναχωρήσω, κάτι που τους παραξένεψε (ήξεραν μάλλον ότι δεν θα προλάβαινα το τελευταίο τουριστικό λεωφορείο για την ενδοχώρα) και έφτασα στο ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Άργησε να έρθει το λεωφορείο και κλασικά ανησύχησα ότι με ξέχασαν, ένας φόβος που έκανα αρκετές μέρες να ξεπεράσω, καθώς σπάνια έρχονταν την ώρα που έλεγαν· η Ρ. όχι μόνο είχε μπει στο λεωφορείο, αλλά είχε φτάσει και στο λιμάνι μέχρι να αρχίσει να μαζεύεται κόσμος στο σημείο που περίμενα. Τελικά την είχε πάρει λάθος λεωφορείο, συμβαίνουν κι αυτά.

Και πάμε στην εκδρομή. Είχα χαμηλές προσδοκίες, η συννεφιά και το κρύωμα που με περιτριγύριζε έκαναν δυσοίωνη την κατάσταση, αλλά τελικά πέρασα καλά.

Κάναμε καγιάκ με τη Ρ. ανάμεσα στους βράχους που ξεχύνονταν από τη θάλασσα, πού και πού πετυχαίναμε μαϊμούδες να πηδάνε από δέντρο σε δέντρο, μέσα από σπηλιές που χάνεσαι στο σκοτάδι και βγαίνεις από την άλλη (στο πήγαινε πετύχαμε και μποτιλιάρισμα από το «αντίθετο» ρεύμα). Μπήκαμε τελευταίοι στο κανό και επιστρέψαμε τελευταίοι, γιατί παίρναμε τον χρόνο μας, με αποτέλεσμα στα περισσότερα μέρη να είμαστε είτε μόνοι είτε με δυο τρία ακόμη κανό στα ίδιους κολπίσκους. Χορταστικό μιαμισάωρο, ηρεμία και ωραία τοπία, τι περισσότερο να περιμένει κανείς από τόσο τουριστικές εκδρομές;

Στη συνέχεια φαγητό στη βάρκα κι έπειτα βουτιές για όσους μπορούσαν και ήθελαν σε ένα μικρό νησάκι. Δεδομένου του κρυώματος που μου γαργαλούσε τον λαιμό, αποφάσισα να μην το ρισκάρω (δεν ήθελα να καταλήξω άρρωστος στο Phong Nha και να μην απολαύσω την εκδρομή στα βράχια). Αλλά και καλά να ήμουν δεν ξέρω αν θα βουτούσα. Είχε βγει ο ήλιος, αλλά το νερό, αν και σχετικά καθαρότερα στο σημείο που σταματήσαμε, δεν με ενέπνεε να βουτήξω. Φαντάζομαι ότι οι Έλληνες είμαστε κακομαθημένοι ως προς αυτό σε σχέση με τους περισσότερους Ευρωπαίους ή Βορειοαμερικάνους.

Όταν φεύγαμε έφτανε ένα party boat, ευτυχώς δεν συμπέσαμε, γιατί δεν ξέρω πόσο θα απολάμβαναν οι κολυμβητές μας το μπάνιο τους συνοδεία κλαμπορεμίξ. Η συνέχεια ήταν στο Monkey Island, το κλασικό απ’ ό,τι κατάλαβα για τα δεδομένα της Ινδοκίνας νησί όπου υπάρχουν άγρια μαϊμούδια, που πρέπει συνεχώς να φυλάγεσαι γιατί έχουν συνδυάζει τους τουρίστες με φαγητό και κάθε φορά που έρχονται ορμάνε να τους γδύσουν.

Είχε ενδιαφέρον σαν σκηνικό, αν και τις μαϊμούδες τις έβλεπα με μισό μάτι, γιατί συμπεριφέρονταν σαν evil minions, βούτηξαν από κοπέλα τα γυαλιά της, άρπαζαν φρούτα και καρπούς, μέχρι και μπύρα βούτηξε μια μεγάλη με τεχνική που θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές πορτοφολάδων· όταν απομακρύνθηκε από το θύμα της ύψωσε το τενεκεδάκι στον αέρα και την ήπιε όλη μονορούφι. Στο τέλος δίπλωσε το αλουμίνιο και το πέταξε στο έδαφος· κάποιος πρέπει να τους μάθει την ανακύκλωση.

Το συγκεκριμένο νησί είχε και ορειβασία, από την κορυφή ενός βραχώδους λόφου απλωνόταν ο κόλπος στα πόδια σου. Η διαδρομή πολύ ωραία, δυσκολία όση χρειαζόταν για να αισθάνεσαι ότι σκαρφαλώνεις ένα βουνό και δεν πας για περίπατο. Η Ρ. και ο Τ. είχαν καθίσει να χαλαρώσουν στην παραλία, επιβλέποντας τα επιθετικά τετράποδα. Πήγα με την Κ., μια Αμερικανίδα που γνώρισα στο πλοίο, η οποία ζει τους τελευταίους μήνες στην Κίνα ως δασκάλα αγγλικών, και το έδαφος εκεί είναι παρόμοιο, οπότε ήταν pro μπροστά μου. Σε ένα σημείο φτάσαμε οριακά σε αδιέξοδο κι η τρελή χώθηκε ανάμεσα σε δυο κατακόρυφα βράχια κι άρχισε να ανεβαίνει ασκώντας πίεση στα τοιχώματα. Τα κατάφερε. Εγώ ανέβηκα από ένα απόκρημνο σημείο, που όμως η παρουσία ενός δέντρου έδινε την ψευδαίσθηση ότι έχεις να κρατηθείς από κάπου άμα πας να γκρεμοτσακιστείς.

Η θέα όλα τα λεφτά, καθίσαμε και απολαύσαμε το Λαν Χα Μπέι πιάτο, μόνοι μας για κάμποσο, μέχρι που αρχίσαμε να κατεβαίνουμε γιατί είχε περάσει η ώρα κι έπρεπε να φύγουμε.

Στην επιστροφή στην πόλη, περάσαμε ανάμεσα από το επιπλέον χωριό της περιοχής, ένα εκτεταμένο σύστημα σπιτιών μέσα στη θάλασσα. Δεν ήταν αυτόνομη κοινότητα, υπήρχε συχνή επικοινωνία με την Cat Ba City (π.χ. δεν υπήρχε σχολείο εκεί), αλλά ήταν ενδιαφέρον το πώς κάτι τέτοιο μπορεί να είναι για κάποιους ανθρώπους η καθημερινότητά τους.

Στο μεταξύ το νέο ξενοδοχείο μου είχε στείλει τη σωστή διεύθυνση, οπότε μετακόμισα κι αυτή τη φορά ήταν όπως έπρεπε (δυο διπλά κρεβάτια με κάτω από 5 ευρώ), με καλή ηχομόνωση, δίπλα σε βράχο, ή ακριβέστερα μέσα, καθώς ορισμένοι χώροι είχαν για ταβάνι τις κοιλότητες βράχου.

Το βράδυ έκλεισα πρωινά εισιτήρια για το Ninh Binh κι έφαγα με τη Ρ. curry chicken, στη βιετναμέζικη εκδοχή του, στην παραλιακή· ο Τ. είχε πυρετό. Κι εκείνη θα πήγαινε την επομένη στο Ninh Binh, οπότε αποχαιρετιστήκαμε προσωρινά. Ήθελε να πάρει μοτοταξί, οπότε μόλις ένα μηχανάκι σταμάτησε μπροστά μου, τον ρώτησε πόσο θέλει για το χόστελ της, εκείνος την κοιτούσε σαν χαμένος. Απ’ ό,τι φαίνεται ήταν ένας απλός μηχανόβιος. Παρ’ όλα αυτά, αφού είδε στον χάρτη πού έμενε, δέχτηκε να την πάει για την –μάλλον στάνταρ- ταρίφα που η ίδια του πρότεινε.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και έκανα τον –πιθανώς– τελευταίο ξέγνοιαστο ύπνο του ταξιδιού.

 

[travelbreak]

Είχατε εν τω μεταξύ καμία υποψία για τον κορονοϊό ή πλέατε σε πελάγη Βιετνάμ; Βλέπω ο Τ. είχε πυρετό, εσένα πονούσε ο λαιμός, κάτι δε μου αρέσει.

 

[Παρίσακτος]

Καλώς ήρθατε στο Ninh Binh

Το λεωφορείο μάς παράτησε δυο χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, αφού είχε κάνει πρώτα μια στάση στο Tam Coc, στο τουριστικότερο χωριό της περιοχής. Η επαρχία του Ninh Binh είναι γνωστή ως Halong Bay της στεριάς, καθώς οι ίδιοι καρστικοί σχηματισμοί ξεπροβάλλουν από το έδαφος, ανάμεσα σε ποτάμια, λαγκάδια και δρόμους. Η ομώνυμη πόλη ήταν τελείως αδιάφορη, ελαφρώς πιο ευχάριστη όταν την επισκέφτηκα, ενδεχομένως, εξαιτίας της γιορτινής διακόσμησης λόγω Τετ. Μα καλύτερα κανείς να συνεχίσει προς την εξοχή, στους ξενώνες που βρίσκονται μέσα στη φύση, εσύ και τα βράχια και οι πάπιες και η ομίχλη που αναδύεται θαρρείς από το έδαφος.

Εγώ προσπέρασα τους ταξιτζήδες που μας περίμεναν σαν τα κοράκια, τις ταξιδιωτικές πράκτορες που διαφήμιζαν εκδρομές ή μετακινήσεις από πόλη σε πόλη, περπάτησα μέχρι το κέντρο, έβγαλα χρήματα για να έχω συνάλλαγμα για τις επόμενες μέρες και έφαγα σε ένα τυχαίο μαγαζί σ’ ένα στενό που απλώς μύριζε όμορφα, κι ας ήταν άδειο, επικοινωνώντας με χειρονομίες, όπως και στα περισσότερα μέρη που άξιζαν στη χώρα. Νόστιμο και ζεστό, μιας κι είχε την ψύχρα του η μέρα κι ο λαιμός μου γκρίνιαζε.

Από εκεί ταξί προς την περιοχή του Trang An, σε ένα χόστελ που βρισκόταν στη μέση του πουθενά, με τη λίμνη του και τη θέα του στους χαρακτηριστικούς βράχους. Αφού έκανα το τσεκίν, άφησα την πραμάτεια μου στους μεγάλους φωριαμούς κάτω από το κρεβάτι και πήρα ένα ποδήλατο που άφηναν να χρησιμοποιούν οι φιλοξενούμενοι δωρεάν, για να κάνω την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην περιοχή.

Διέσχισα έναν χωματόδρομο με σπίτια στις δυο πλευρές, κάπου κάποιος θα έχτιζε κάτι, άλλοι θα μαγείρευαν απέξω ή θα έπλεναν, να μια λιμνούλα πιο πέρα, κι έπειτα ο κεντρικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, που συνοδεύει το ποτάμι. Έκανα τις βόλτες μου μέχρι το τούνελ κι έπειτα από την άλλη πλευρά, προς την αρχαία πόλη του Hoa Lu, συμπαθητική ήταν, με την επιβλητική της αψίδα, τα σχετικά παλιά σπίτια, τα παρκάκια που παιδιά έπαιζαν και ενήλικες περπατούσαν συνομιλώντας, χωρίς πολύ κόσμο, μάλλον λόγω προχωρημένης ώρας: κόντευε να νυχτώσει κι εγώ είχα σκοπό να επιστρέψω πριν συμβεί αυτό, καθώς το ποδήλατο δεν είχε φως και δεν ήθελα να ξεμείνω στα σκοτάδια.

Κάποια στιγμή έλεγξα, όπως συνηθίζω σχεδόν ψυχαναγκαστικά, τις τσέπες μου, κινητό μπροστά, πορτοφόλι και διαβατήριο στις κωλότσεπες· εκείνη του διαβατηρίου ήταν άδεια. Θα το άφησα στη ρεσεψιόν, σκέφτομαι μετά από λίγα δευτερόλεπτα πανικού, και συνεχίζω κανονικά τη βόλτα μου. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να χαλαρώσει, καθώς τις πρώτες μέρες στο Ανόι ήμουν κάπως σφιγμένος, είχα επιτέλους αφεθεί στο ενδεχόμενο να ζήσω την περιπέτεια χωρίς άγχη και πανικούς. Σαν καλά να τα πήγαινα, λοιπόν.

Χαιρετούρες από παιδιά που μπορεί να συναντούσα, χαιρετούρες από σκυλιά που μάλλον δεν χαίρονταν κι ιδιαίτερα όταν με έβλεπαν, όλα μια χαρά.
Και δυο τρομάρες.

Επέστρεψα στο χόστελ, παρήγγειλα pho και χάζεψα λίγο στο κινητό, όταν θυμήθηκα το διαβατήριο.

«Γεια σας», είπα στη γυναίκα που καθόταν εκείνη τη στιγμή στη ρεσεψιόν· το τσεκίν το είχα κάνει με τον άντρα της, έναν νεαρό αναμφίβολα μικρότερό μου, με δυο τρία παιδιά και δικό του χόστελ. «Έχετε το διαβατήριό μου, σωστά; Για επιβεβαίωση περισσότερο το ρωτάω», άλλωστε κι οι δυο ξέραμε πολύ καλά αυτήν τη σχεδόν πάγια πολιτική των χόστελ στη χώρα να κρατάνε το διαβατήριο σαν εγγύηση.

«Όχι, σας το επέστρεψε [ο άντρας μου], αλλά περιμέντε να δω». Βλέπει. Όχι ιδιαίτερα ενθαρρυντική η αρνητική της απάντηση. «Δεν το βρίσκω αλλά περιμέντε να ρωτήσω». Εκείνη την ώρα ο άντρας της ήταν εκτός και θα τον έπαιρνε τηλέφωνο.

Στο μεταξύ εγώ τρέχω στο δωμάτιο, ψάχνω όλες μου τις τσάντες, αδειάζω τα πράγματα στο κρεβάτι, τσεκάρω όλες τις πιθανές κρυψώνες, τις κρυφές τσέπες που για πρώτη φορά ανακάλυπτα εκείνη τη στιγμή. Αποτυχία.

«Σας το είχε δώσει», μου είπε η ρεσεψιονίστ μόλις επέστρεψα.
Δυο δευτερόλεπτα πανικού-επιβεβαίωσης ενός από τους χειρότερους φόβους ενός ανθρώπου σε ξένη χώρα, πόσο μάλλον στην άλλη άκρη της ηπείρου.

«Το pho θα πρέπει να περιμένει», την ενημερώνω και, βουτώντας έναν φακό κεφαλής από τον σάκο μου, παίρνω το ποδήλατο και ξεκινώ απελπισμένες ορθοπεταλιές μες στο λυκόφως.

 

[Παρίσακτος]

Η αρχή του τέλους

Ο φακός στο κεφάλι μου δεν ήταν δυνατός κι έτσι πήγαινα αργά· κάθε φορά που κάποιο κοκκινωπό ή πορφυρό σκουπίδι τραβούσε το βλέμμα μου, σταματούσα και έψαχνα προσεκτικά εκεί γύρω, να βεβαιωθώ ότι δεν ήταν το διαβατήριό μου κάτω από τα ξερόχορτα. Αν και σκοτεινά, σε μικρές λιμνούλες έκανα στάση κι έψαχνα επιπλέοντα σκουπίδια, μήπως το είχε παρασύρει ο αέρας.

Δεν θυμόμουν πότε είχα πρωτοαντιληφθεί την άδεια μου τσέπη, υπέθετα ότι λόγω ψυχαναγκασμού θα ήταν στην αρχή της διαδρομής, μα αφού δεν το έβρισκα, πώς μπορούσα να είμαι σίγουρος; Να βλαστημάω την τύχη μου τη μαύρη, που από όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να έχω χάσει, έχασα το διαβατήριό μου, που απ’ όλα τα ταξίδια στα οποία θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο, έγινε στο κρισιμότερο, μόνος στην άλλη άκρη του κόσμου.

Ας είμαστε αισιόδοξοι, με νουθετούσα χάνοντας όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο τις ελπίδες μου.

Η νύχτα είχε πέσει, το φως ήταν πλέον πιο αδύναμο κι έπρεπε να μισοκλείνω τα μάτια για να προσέχω τα παρατημένα σκουπίδια στον δρόμο, κανένα από τα οποία δεν ήταν αυτό που αναζητούσα. Η υγρασία διαπερνούσε το αντιανεμικό μου, ο λαιμός μου ένιωθα να ξεραίνεται μα ποιος τη χέζει την υγεία του μπροστά σε τέτοιο πανικό;

Βλέπω κόσμο μαζεμένο σ’ ένα σπίτι· κάτι παιδιά παίζαν στην αυλή.
Μπήκα στο σπίτι τους δειλά. Αυτοί με το που με είδαν, έσυραν μια καρέκλα και μου έκαναν νόημα να καθίσω, να τους συνοδεύσω στο γλέντι τους. Αντί δηλαδή να πούνε «τι κάνει ο τρελός άγνωστος στο σπίτι μας» μου άνοιξαν το σπιτικό τους και το τραπέζι τους, έναν άγνωστο –εύπορο για τα δεδομένα τους– λευκό.

«Έχασα το διαβατήριό μου», ψέλλισα σαν αλλοπαρμένος, επαναλαμβάνοντας τη λέξη διαβατήριο στα βιετναμέζικα με την άτονη προφορά μου. Έδειξα και φωτογραφίες του Γούγλη μπας και μια εικόνα είναι όντως χίλιες λέξεις μιας κι εκείνη την ώρα οι λέξεις δεν μου περίσσευαν. Εκείνοι επαναλαμβάνανε τη λέξη σαν να ήταν κάτι άγνωστο, κοιτούσαν τις εικόνες με βλέμμα απορίας, ανάθεμα κι αν κατάλαβαν τι ήθελα, μπορεί να νόμιζαν ότι τους ζητούσα το δικό τους διαβατήριο, πράγμα που δεν είχαν, καθώς στο τραπέζι τους υπήρχαν μόνο φαγητά και ποτά.

Τους ευχαρίστησα με όση εγκαρδιότητα είχα κουράγιο να επιστρατεύσω εκείνη τη δύσκολη στιγμή, όσο σενάρια όπου κατέληγα σε βιετναμέζικα μπουντρούμια περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου σαν τρέιλερ θρίλερ.

Προχώρησα κι έκανα άλλη μια απόπειρα σε ένα ακόμη σπίτι που είχε φως. Ίδια προσέγγιση, αλλά αυτή τη φορά πέτυχα πιο ετοιμοπόλεμους ντόπιους, που ήρθαν με αυτόματους μεταφραστές και επικοινωνήσαμε κανονικά, με την αυτονόητη δηλαδή παρεμβολή του translator. Δεν τα είχα μέχρι τότε σε μεγάλη υπόληψη (πέραν του λεξικού που είχα κατεβασμένο όπου βρίσκεις λέξεις μόνο), τραγικό λάθος μου, μετανόησα, καθώς αποδείχτηκε σημαντικό εργαλείο.

Τη συγκεκριμένη οικογένεια τη λάτρεψα. Όταν τους είπα ότι δεν μπορούσα να δω επειδή ο φακός δεν ήταν δυνατός, ο παππούς της οικογενείας (που τότε νόμισα πως ήταν ο πατέρας έτσι όπως μικροδείχνουν όλοι τους) με πήρε στο μηχανάκι μου και ακολουθήσαμε την απογευματινή μου διαδρομή, αργά αργά για να προσέχω το έδαφος, μέχρι που φτάσαμε και στο χόστελ μου. Εκεί πετύχαμε και τον ιδιοκτήτη, όπου μου έδειξε σε βίντεο την επιστροφή του διαβατηρίου μου λίγες ώρες πριν από κάμερα ασφαλείας· το βίντεο το παίξαμε δυο φορές για να εξακριβώσω πού ακριβώς το είχα τοποθετήσει αφότου το παρέλαβα. Έπειτα επιστρέψαμε πίσω, για να πάρω και το ποδήλατο.

Η γιαγιά (που θεωρούσα τότε μητέρα του παιδομανίου) στο μεταξύ είχε ανεβάσει στο facebook την πληροφορία ότι είχε χαθεί διαβατήριο κι αν κάποιος είχε βρει τίποτα στην περιοχή, ποστ που κοινοποιήθηκε κι από τις εγγόνες της – αυτό θα πει ταχύτατη εξυπηρέτηση. Έπειτα με πήγαν στην αστυνομία –που ήταν δίπλα στο σπίτι τους– κι εκεί είχα την πρώτη μου επαφή με την τοπική αστυνομία, που έδειχνε ενθουσιασμένη για την τιμή που τους έκανα να χάσω το διαβατήριό μου στα μέρη τους. Παραξενεύτηκαν όταν έμαθα ότι στην ηλικία μου δεν είμαι παντρεμένος ή ότι έκανα το ταξίδι αυτό μόνος μου.

Μετά από όλη αυτή τη διαδικασία τούς ευχαρίστησα, τους αποχαιρέτισα υποσχόμενος ότι θα επέστρεφα την επομένη και κίνησα με το ποδηλατάκι μου για το χόστελ. Εκεί ξαναπαρήγγειλα το pho μου, έφαγα χωρίς να αισθάνομαι πείνα, περισσότερο διαδικαστικά, και ξάπλωσα νιώθοντας τον λαιμό μου ελαφρώς τραχύτερο απ’ ό,τι προηγουμένως και το κεφάλι μου μουδιασμένο.

 

[Παρίσακτος]

Στις σπηλιές του Trang An

Το πρωί αφού γνώρισα μια Γερμανίδα τουρίστρια, την Γκ., που έκανε το κλασικό δίπολο Βορράς-Νότος από την ανάποδη, κανονίσαμε να πηγαίναμε στις περίφημες σπηλιές του Trang An, που αποτελούν μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο, αφού πρώτα περνούσα από το αστυνομικό τμήμα.

Στη διαδρομή που είχα επαναλάβει την προηγούμενη νύχτα πόσες φορές αναζήτησα για άλλη μια φορά σημάδια του διαβατηρίου μου, ένα τσαλακωμένο εξώφυλλο, μια πορφυρή κηλίδα να επιπλέει σε κάποια από τις λιμνούλες ανάμεσα στα σπίτια.
Τζίφος.

Όπως και η κατάσταση με το αστυνομικό τμήμα. Μπήκα μέσα, μα δεν ήταν κανείς, ούτε ανταποκρίθηκε κανείς στις εκκλήσεις μου.

Χαιρέτισα την οικογένεια που με βοήθησε χθες, αγόρασα κι ένα αδιάβροχο για το ψιλόβροχο από ένα τραπέζι με απλωμένα πράγματα έξω από το σπίτι – ο προπάππους ( στην αρχή μου είπε άλλη τιμή, αλλά η μικρή δισεγγόνα του με την οποία συνεννοούμασταν του φώναξε (ή έστω του μίλησε σε φυσιολογικό για τη γλώσσα ύφος, στα βιετναμέζικα δεν είναι εύκολο να καταλάβεις) και εκείνος το διόρθωσε.

Επέστρεψα στο χόστελ, κι αφού περιμέναμε μια Γαλλίδα, την Φ., που εκείνη τη στιγμή έκανε μπάνιο, διάστημα στο οποίο εγώ τακτοποίησα τα ρούχα μου που είχαν πλύνει στο χόστελ, νοικιάσαμε μηχανάκια και ξεκινήσαμε για τις περίφημες σπηλιές.

Φτάσαμε σχετικά νωρίς στο σύμπλεγμα των σπηλιών Trang An κι από τις 3 πιθανές διαδρομές που μπορείς να ακολουθήσεις με το ίδιο εισιτήριο, ακολουθήσαμε την πρώτη που περιλάμβανε τις περισσότερες σπηλιές. Δεν περιμέναμε καθόλου σε ουρές, βρήκαμε τη βαρκάρισσά μας, μπήκαμε και ξεκίνησε το τουρ.

Η γυναίκα δεν ήξερε αγγλικά αλλά με νοηματική, παντομίμα και ακατάληπτες φράσεις προσπαθούσε να μας εξηγήσει πού και πού τι βλέπαμε, να ένας ναός, κοίτα τους σταλακτίτες, να ένα μέρος με βαζάκια που απ’ ό,τι κατάλαβα είτε φτιάχνανε αλκοόλ είτε μαστούρωναν, κάναμε και 3 στάσεις σε ναούς, εκ των οποίων τον έναν δεν καταφέραμε ποτέ να τον βρούμε. Εδώ κι εκεί ξεπρόβαλλαν κι απομονωμένοι ναοί σε υψώματα που σε συνδυασμό με την ομίχλη που μας περικύκλωναν έδιναν μια απόκοσμη νότα στο τοπίο. Ατμοσφαιρικό, που θα εκτιμούσα περισσότερο αν η προηγούμενη μέρα είχε εξελιχθεί διαφορετικά.

Κάποια στιγμή παίξανε και το δίλημμα «Τι προτιμάς να χάσεις, κινητό, πορτοφόλι ή διαβατήριο;» λες και θέλανε να παίξουν με τον πόνο μου. Δεν θα αποκαλύψω τι επέλεξα.

Προς το τέλος της βαρκάδας μας έδωσαν και χαρτί αξιολόγησης, σε τομείς όπως διαδρομή, εξυπηρετικότητα βαρκάρισσας, αν μας πίεσε με οποιοδήποτε τρόπο για τιπ (στο άλλο δημοφιλέστερο –αν και λιγότερο εντυπωσιακό απ’ όσο είχα μάθει και νωρίτερα αλλά και εκ των υστέρων από άλλους ταξιδιώτες– Tam Coc ήταν κανόνας τέτοιες συμπεριφορές), όπου αν και σκεφτόμουν σε όλα να της βάζαμε καλή αξιολόγηση η ακριβοδίκαιη Γερμανίδα της παρέας ήθελε να αξιολογήσει ως average τη μεταδοτικότητα της βαρκάρισσάς μας, καθότι δεν μιλούσε αγγλικά. Αν θυμάμαι καλά επικράτησε η άποψή της, κρίνοντας από τα τελευταία βλέμματα της γυναίκας πριν μας αφήσει στο λιμάνι· ευτυχώς δεν μας πέταξε στο ποτάμι, με την τύχη που είχα τυχερός είμαι που δεν συνέβη κι αυτό.

Πήραμε τον δρόμο για Hang Mua. Ωραία η διαδρομή μέσα από τα χωριουδάκια· σε κάποια στιγμή μάλιστα συναντήσαμε κίνηση και κάναμε μια παράκαμψη μέσα από έναν οικισμό, με χρωματιστούς φράχτες και χαμηλά σπίτια. Αισθάνθηκα ότι πρωταγωνιστούσα σε ταινία καταδίωξης που μηχανόβιοι μπαίνουν μέσα από σπίτια κι από κοτέτσια, ακολουθώντας φαινομενικά τυχαίες διαδρομές, τρέχαμε κι ένιωσα λες και βρισκόμουν σε καλαίσθητες φαβέλες, μέχρι που βγήκαμε στο πολυπόθητο πάρκο.

Εκεί μας σταμάτησαν επίμονα κάτι Βιετναμέζοι να παρκάρουμε γιατί πιο μέσα απαγορεύεται, λέει, εμείς τους προσπεράσαμε όπως είχαμε νουθετηθεί από άλλους τουρίστες, και παρκάραμε δεκάδες μέτρα πιο κοντά στον προορισμό μας, σε πάρκινγκ λίγο πιο έξω από την είσοδο.

Με το συγκεκριμένο αξιοθέατο δεν ξετρελάθηκα, το βρήκα κάπως τσουχτερό για Βιετνάμ, λίγο φτιαχτό, και δεδομένης της ομίχλης η θέα δεν ήταν και στα καλύτερά της, καθώς μετά από καμιά πεντακοσαριά σκαλιά, βλέπαμε έναν λευκό ορίζοντα και ξεθωριασμένους καρστικούς λόφους στο βάθος.

Στη συνέχεια φάγαμε σε ένα μαγαζί που βρήκαμε –βασικά μόνο εγώ έφαγα: πήρα μπέργκερ, μια από τις λίγες τροφικές ατασθαλίες μου, αλλά κάπου κουράστηκα με τις σούπες κι η αίσθηση ότι ήμουν άρρωστος δεν βοηθούσε, ήθελα κάτι γερό να με κρατήσει. Οι κοπέλες παρήγγειλαν πίτσα. Μου έφεραν το μπέργκερ ενώ οι συνταξιδιώτισσές μου περίμεναν – εγώ δεν τις περίμενα, δεν υπάρχει ευγένεια σ’ αυτά, άρρωστος άνθρωπος να φάει κρύο το μπιφτέκι του; Τις ενημέρωσαν ότι θα καθυστερούσαν γιατί είχαν διακοπή ρεύματος από το πρωί. Και τελικά δεν κατάφεραν ποτέ να τους ετοιμάσουν το γεύμα, γιατί ποτέ δεν αποκαταστάθηκε το ρεύμα, οπότε εκείνες την έβγαλαν με πατατάκια.

Ως γνωστό, το μπέργκερ φτιάχνεται χωρίς ρεύμα, οι πίτσες όχι.
Ειλικρινά δεν θέλω να ξέρω πώς κατάφεραν και έφτιαξαν το πιάτο μου.

Εκείνες συνέχισαν, εγώ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά, οπότε επέστρεψα μες στη βροχή στο χόστελ. Τουρτουρίζοντας μπήκα στο δωμάτιό μου και αφού γδύθηκα σκεπάστηκα με το βαρύ πάπλωμα. Ένιωθα βαρύ το κεφάλι μου, τα μάτια μου έκαιγαν, μία κρύωνα μία ζεσταινόμουν, μούσκεμα από τον ιδρώτα, πήρα κι ένα cold&flu για να μου πέσει ο πυρετός που προφανώς και είχα, στο μέτωπό μου με ένα τηγάνι και λίγο λαδάκι τηγάνιζες αβγό, κάποια στιγμή άρχισε να πονάει και το στήθος μου (μάλλον από το παναντόλ, έπεισα τον εαυτό μου, μπας κι από θεία σύμπτωση η φαρμακοποιός μου είχε κάνει νύξη στη συγκεκριμένη παρενέργεια για πρώτη φορά στα χρονικά λίγες μέρες πριν το ταξίδι).

Χωρίς διαβατήριο, ετοιμοθάνατος, μόνο το κατούρημα μου έλειπε· μέχρι που με έπιασε κι αυτό. Πώς σηκώνεσαι τώρα από το χόστελ, βγαίνεις έξω στο ψιλόβροχο, να πας στις εξωτερικές τουαλέτες, να αδειάσεις τη φούσκα σου. Όλα μια απόφαση είναι, κι ας άργησε μισή ώρα να έρθει: ξαλάφρωσα, επέστρεψα με ρίγη στο κρεβατάκι μου κι ήλπισα να κατάφερνα να ξυπνήσω το επόμενο πρωί.

Ή έστω κάποια στιγμή μες στις επόμενες μέρες, μην είμεθα και πλεονέκτες.

 

[viktoria]

Καλησπερα,γραψτε κιαλλα ,ολο στο καλυτερο μας το κοβεται(πολυ σασπενς)

 

[Despinadmk]

Καλησπερα,γραψτε κιαλλα ,ολο στο καλυτερο μας το κοβεται(πολυ σασπενς)

Θα συμφωνήσω!!!! Απίστευτη εξιστόρηση! Ακούγεται πολύ περιπετειώδες ταξίδι!!!

 

[Smaragda53]

Στις σπηλιές του Trang An

Το πρωί αφού γνώρισα μια Γερμανίδα τουρίστρια, την Γκ., που έκανε το κλασικό δίπολο Βορράς-Νότος από την ανάποδη, κανονίσαμε να πηγαίναμε στις περίφημες σπηλιές του Trang An, που αποτελούν μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο, αφού πρώτα περνούσα από το αστυνομικό τμήμα.

Στη διαδρομή που είχα επαναλάβει την προηγούμενη νύχτα πόσες φορές αναζήτησα για άλλη μια φορά σημάδια του διαβατηρίου μου, ένα τσαλακωμένο εξώφυλλο, μια πορφυρή κηλίδα να επιπλέει σε κάποια από τις λιμνούλες ανάμεσα στα σπίτια.
Τζίφος.

Όπως και η κατάσταση με το αστυνομικό τμήμα. Μπήκα μέσα, μα δεν ήταν κανείς, ούτε ανταποκρίθηκε κανείς στις εκκλήσεις μου.

Χαιρέτισα την οικογένεια που με βοήθησε χθες, αγόρασα κι ένα αδιάβροχο για το ψιλόβροχο από ένα τραπέζι με απλωμένα πράγματα έξω από το σπίτι – ο προπάππους ( στην αρχή μου είπε άλλη τιμή, αλλά η μικρή δισεγγόνα του με την οποία συνεννοούμασταν του φώναξε (ή έστω του μίλησε σε φυσιολογικό για τη γλώσσα ύφος, στα βιετναμέζικα δεν είναι εύκολο να καταλάβεις) και εκείνος το διόρθωσε.

Επέστρεψα στο χόστελ, κι αφού περιμέναμε μια Γαλλίδα, την Φ., που εκείνη τη στιγμή έκανε μπάνιο, διάστημα στο οποίο εγώ τακτοποίησα τα ρούχα μου που είχαν πλύνει στο χόστελ, νοικιάσαμε μηχανάκια και ξεκινήσαμε για τις περίφημες σπηλιές.

Φτάσαμε σχετικά νωρίς στο σύμπλεγμα των σπηλιών Trang An κι από τις 3 πιθανές διαδρομές που μπορείς να ακολουθήσεις με το ίδιο εισιτήριο, ακολουθήσαμε την πρώτη που περιλάμβανε τις περισσότερες σπηλιές. Δεν περιμέναμε καθόλου σε ουρές, βρήκαμε τη βαρκάρισσά μας, μπήκαμε και ξεκίνησε το τουρ.
View attachment 323294
Η γυναίκα δεν ήξερε αγγλικά αλλά με νοηματική, παντομίμα και ακατάληπτες φράσεις προσπαθούσε να μας εξηγήσει πού και πού τι βλέπαμε, να ένας ναός, κοίτα τους σταλακτίτες, να ένα μέρος με βαζάκια που απ’ ό,τι κατάλαβα είτε φτιάχνανε αλκοόλ είτε μαστούρωναν, κάναμε και 3 στάσεις σε ναούς, εκ των οποίων τον έναν δεν καταφέραμε ποτέ να τον βρούμε. Εδώ κι εκεί ξεπρόβαλλαν κι απομονωμένοι ναοί σε υψώματα που σε συνδυασμό με την ομίχλη που μας περικύκλωναν έδιναν μια απόκοσμη νότα στο τοπίο. Ατμοσφαιρικό, που θα εκτιμούσα περισσότερο αν η προηγούμενη μέρα είχε εξελιχθεί διαφορετικά.

Κάποια στιγμή παίξανε και το δίλημμα «Τι προτιμάς να χάσεις, κινητό, πορτοφόλι ή διαβατήριο;» λες και θέλανε να παίξουν με τον πόνο μου. Δεν θα αποκαλύψω τι επέλεξα.
View attachment 323295
Προς το τέλος της βαρκάδας μας έδωσαν και χαρτί αξιολόγησης, σε τομείς όπως διαδρομή, εξυπηρετικότητα βαρκάρισσας, αν μας πίεσε με οποιοδήποτε τρόπο για τιπ (στο άλλο δημοφιλέστερο –αν και λιγότερο εντυπωσιακό απ’ όσο είχα μάθει και νωρίτερα αλλά και εκ των υστέρων από άλλους ταξιδιώτες– Tam Coc ήταν κανόνας τέτοιες συμπεριφορές), όπου αν και σκεφτόμουν σε όλα να της βάζαμε καλή αξιολόγηση η ακριβοδίκαιη Γερμανίδα της παρέας ήθελε να αξιολογήσει ως average τη μεταδοτικότητα της βαρκάρισσάς μας, καθότι δεν μιλούσε αγγλικά. Αν θυμάμαι καλά επικράτησε η άποψή της, κρίνοντας από τα τελευταία βλέμματα της γυναίκας πριν μας αφήσει στο λιμάνι· ευτυχώς δεν μας πέταξε στο ποτάμι, με την τύχη που είχα τυχερός είμαι που δεν συνέβη κι αυτό.

Πήραμε τον δρόμο για Hang Mua. Ωραία η διαδρομή μέσα από τα χωριουδάκια· σε κάποια στιγμή μάλιστα συναντήσαμε κίνηση και κάναμε μια παράκαμψη μέσα από έναν οικισμό, με χρωματιστούς φράχτες και χαμηλά σπίτια. Αισθάνθηκα ότι πρωταγωνιστούσα σε ταινία καταδίωξης που μηχανόβιοι μπαίνουν μέσα από σπίτια κι από κοτέτσια, ακολουθώντας φαινομενικά τυχαίες διαδρομές, τρέχαμε κι ένιωσα λες και βρισκόμουν σε καλαίσθητες φαβέλες, μέχρι που βγήκαμε στο πολυπόθητο πάρκο.

Εκεί μας σταμάτησαν επίμονα κάτι Βιετναμέζοι να παρκάρουμε γιατί πιο μέσα απαγορεύεται, λέει, εμείς τους προσπεράσαμε όπως είχαμε νουθετηθεί από άλλους τουρίστες, και παρκάραμε δεκάδες μέτρα πιο κοντά στον προορισμό μας, σε πάρκινγκ λίγο πιο έξω από την είσοδο.

Με το συγκεκριμένο αξιοθέατο δεν ξετρελάθηκα, το βρήκα κάπως τσουχτερό για Βιετνάμ, λίγο φτιαχτό, και δεδομένης της ομίχλης η θέα δεν ήταν και στα καλύτερά της, καθώς μετά από καμιά πεντακοσαριά σκαλιά, βλέπαμε έναν λευκό ορίζοντα και ξεθωριασμένους καρστικούς λόφους στο βάθος.
View attachment 323296
Στη συνέχεια φάγαμε σε ένα μαγαζί που βρήκαμε –βασικά μόνο εγώ έφαγα: πήρα μπέργκερ, μια από τις λίγες τροφικές ατασθαλίες μου, αλλά κάπου κουράστηκα με τις σούπες κι η αίσθηση ότι ήμουν άρρωστος δεν βοηθούσε, ήθελα κάτι γερό να με κρατήσει. Οι κοπέλες παρήγγειλαν πίτσα. Μου έφεραν το μπέργκερ ενώ οι συνταξιδιώτισσές μου περίμεναν – εγώ δεν τις περίμενα, δεν υπάρχει ευγένεια σ’ αυτά, άρρωστος άνθρωπος να φάει κρύο το μπιφτέκι του; Τις ενημέρωσαν ότι θα καθυστερούσαν γιατί είχαν διακοπή ρεύματος από το πρωί. Και τελικά δεν κατάφεραν ποτέ να τους ετοιμάσουν το γεύμα, γιατί ποτέ δεν αποκαταστάθηκε το ρεύμα, οπότε εκείνες την έβγαλαν με πατατάκια.

Ως γνωστό, το μπέργκερ φτιάχνεται χωρίς ρεύμα, οι πίτσες όχι.
Ειλικρινά δεν θέλω να ξέρω πώς κατάφεραν και έφτιαξαν το πιάτο μου.

Εκείνες συνέχισαν, εγώ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά, οπότε επέστρεψα μες στη βροχή στο χόστελ. Τουρτουρίζοντας μπήκα στο δωμάτιό μου και αφού γδύθηκα σκεπάστηκα με το βαρύ πάπλωμα. Ένιωθα βαρύ το κεφάλι μου, τα μάτια μου έκαιγαν, μία κρύωνα μία ζεσταινόμουν, μούσκεμα από τον ιδρώτα, πήρα κι ένα cold&flu για να μου πέσει ο πυρετός που προφανώς και είχα, στο μέτωπό μου με ένα τηγάνι και λίγο λαδάκι τηγάνιζες αβγό, κάποια στιγμή άρχισε να πονάει και το στήθος μου (μάλλον από το παναντόλ, έπεισα τον εαυτό μου, μπας κι από θεία σύμπτωση η φαρμακοποιός μου είχε κάνει νύξη στη συγκεκριμένη παρενέργεια για πρώτη φορά στα χρονικά λίγες μέρες πριν το ταξίδι).

Χωρίς διαβατήριο, ετοιμοθάνατος, μόνο το κατούρημα μου έλειπε· μέχρι που με έπιασε κι αυτό. Πώς σηκώνεσαι τώρα από το χόστελ, βγαίνεις έξω στο ψιλόβροχο, να πας στις εξωτερικές τουαλέτες, να αδειάσεις τη φούσκα σου. Όλα μια απόφαση είναι, κι ας άργησε μισή ώρα να έρθει: ξαλάφρωσα, επέστρεψα με ρίγη στο κρεβατάκι μου κι ήλπισα να κατάφερνα να ξυπνήσω το επόμενο πρωί.

Ή έστω κάποια στιγμή μες στις επόμενες μέρες, μην είμεθα και πλεονέκτες.

Να ξαναπάς παιδί μου στο Βιετνάμ! Χαρά στο κουράγιο σου πάντως να πας εκδρομή ενώ είχες χάσει το διαβατήριο!

 

[giannoula]

Θα συμφωνησω πραγματικα με τι κουραγιο πηγρς;; νομιζω οτι εινσι ο χειροτερος εφιαλτης πιυ μπορει να μου συμβει σε ταξιδι

 

[apodrasi]

Ωραία που είσαι καλά και γράφεις!

 

[Παρίσακτος]

Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!

Θα συμφωνησω πραγματικα με τι κουραγιο πηγρς;; νομιζω οτι εινσι ο χειροτερος εφιαλτης πιυ μπορει να μου συμβει σε ταξιδι

Έλα ντε, πού το βρήκα το κουράγιο; Παίζει ρόλο και η άγνοια κινδύνου ή η κρυφή ελπίδα ότι θα βρισκόταν κάποια λύση ώστε να μην καταστρεφόταν το ταξίδι (είχα μαζί μου δίπλωμα οδήγησης καθώς και διεθνές, που για την πρεσβεία π.χ. θεώρησα ότι θα αρκούσαν ως ID). Είχα ψάξει από τη μέρα που το έχασα ότι εκδίδεται προσωρινό διαβατήριο και μάλιστα σε κάποιες χώρες (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο) έχεις το δικαίωμα να επισκεφτείς με αυτό μέχρι και 5 χώρες.

Έπρεπε να μείνω κάποιες μέρες σ’ εκείνη την περιοχή, καθώς η πρεσβεία δεν ήταν ανοιχτή (ΣΚ γαρ) και δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο θεωρητικά από τη στιγμή που είχε αναλάβει η αστυνομία. Οπότε από το να περιμένω άπραγος κάποιο νέο, προτίμησα να δω και κάνα αξιοθέατο της περιοχής και να ξεχαστώ· κοιτάζοντάς το από την αντίστροφη αν δεν είχα δει τίποτα, τότε η περιοχή του Ninh Binh θα μου έμενε ως το μέρος που πήγα για να χάσω το διαβατήριό μου· τελεία.

Προφανώς και το τουρ δεν το εκτίμησα όσο θα μπορούσα και η διάθεσή μου ήταν πεσμένη, καθώς ο συνδυασμός του χαμένου διαβατηρίου με την κλονισμένη μου υγεία συντέλεσε, μάλλον, στο ναδίρ του ταξιδιού για μένα. Αλλά σίγουρα δεν το μετανιώνω, θα μετάνιωνα αν δεν το έκανα, όπως και οριακά μετάνιωσα και για άλλα πράγματα που έχασα από την περιοχή εξαιτίας του παραπάνω διπόλου (αν και δεν θεωρώ ότι με τις δεδομένες συνθήκες θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό).

Και βέβαια όλη αυτή η ατυχία ίσως έκανε το ταξίδι μου πιο αξιομνημόνευτο, πράγμα που μόνο θεωρητικά αντιλαμβανόμουν τότε, προσπαθώντας να μου χρυσώσω το χάπι, προσφέροντάς μου στιγμές που αλλιώς δεν θα ζούσα, σαν κι αυτές που θα αναφερθούν επιγραμματικά στα επόμενα κεφάλαια.

Υ.Γ. Ως προς τη μέχρι τώρα αφήγηση, btw, ακόμη δεν έχει κλείσει ούτε μια βδομάδα ταξιδιού.

 

[Smaragda53]

Αναμένουμε!!!