Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[mikrh tsopana]

Aχ

 

[McElk]

Την επόμενη φορά αφιέρωσε ένα βράδυ και στη Χώρα.
Το κάστρο που δεν βρήκες επισκέψιμο Ιούλιο ήταν ανοικτό και μάλιστα με δωρεάν είσοδο. Μήπως πήγες πολύ πρωί;

 

[evaT]

Να ένα νησί που και γω διαρκώς βρίσκω δικαιολογίες το αναβάλω....Ψήθηκα πολύ πάντως μετά την ιστορία σου για να δούμε αν θα βολέψει του χρόνου...
Εν τω μεταξύ πως ανεβάζεις μικρά βιντεάκια και μένα μου τα μετατρέπει μόνο του σε short?

 

[psilos3]

Aχ

Τα ΄λεγες κι εσύ

Την επόμενη φορά αφιέρωσε ένα βράδυ και στη Χώρα.

Το είχα στο μυαλό μου αλλά δε βόλεψε, ήταν πολύ απαιτητικές μέρες. Σίγουρα όμως θα υπάρξει επόμενη φορά, δε μου 'φτασε!

Το κάστρο που δεν βρήκες επισκέψιμο Ιούλιο ήταν ανοικτό και μάλιστα με δωρεάν είσοδο. Μήπως πήγες πολύ πρωί;

Όχι, δεν είμαι πολύ πρωινός τύπος...
Πήγα απόγευμα, γύρω στις 7 ήμουν εκεί και το βρήκα κλειστό. Δε το περίμενα!

Να ένα νησί που και γω διαρκώς βρίσκω δικαιολογίες το αναβάλω....Ψήθηκα πολύ πάντως μετά την ιστορία σου για να δούμε αν θα βολέψει του χρόνου...

Να που με εξέπληξε και δε το περίμενα. Πολύ καλή περίπτωση, να μη το αμελήσεις.

Εν τω μεταξύ πως ανεβάζεις μικρά βιντεάκια και μένα μου τα μετατρέπει μόνο του σε short?

Απ' ότι έχω καταλάβει πλέον έχει να κάνει με νέα λογική του youtube. Θέλοντας να πάει όσο πιο κοντά σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης γίνεται τύπου Tiktok, instagram reels κ.α. ,μετατρέπει σε shorts όλα τα Portrait videos. Στο δικό μου κανάλι συνέβη το ίδιο με όσα ήταν σε κάθετο προσανατολισμό εντάχθηκαν αυτόματα στα shorts. Δοκίμασε μια λήψη Landscape,ανέβασε το στο youtube, πόσταρε το και θα δουλέψει όπως το θέλεις.
Όσο για το forum ίσως χρειάζεται κάποια extra ρύθμιση στον κώδικα για να υποστηρίξει τα shorts με προεπισκόπιση όπως και στα άλλα youtube videos, μόνο ο @Defkalion όμως μπορεί να μας απαντήσει σ' αυτό.

 

[Defkalion]

Δε κατάλαβα ποιο είναι το πρόβλημα

 

[psilos3]

Δε κατάλαβα ποιο είναι το πρόβλημα

Απλώς ότι τα videos που είναι σε portrait προσανατολισμό οθόνης και τα ονομάζει το youtube πλέον ''shorts'', δε τα δέχεται ως video το forum κατά την εισαγωγή τους,



με αποτέλεσμα να μπορούν να ποσταριστούν μόνο ως Link

 

[Defkalion]

Κατάλαβα. Θα ρίξω μια ματιά αλλά η πλατφόρμα μας πρέπει να γίνει ένα μεγάλο upgrade και δε ξέρω αν στο εγγύς μέλλον θα υπάρξει ο χρόνος και τα χρήματα που απαιτούνται για να γίνει αυτό....

 

[psilos3]

Βήματα νο 3 & 4 για το καλοκαίρι του 2022, από αέρος και θαλάσσης όπως πάντα.
Με συννεφιά καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης στο πρώτο σκέλος και καθυστέρηση πριν το δεύτερο, σχεδόν κανόνας για το συγκεκριμένο διάστημα:

Στην ολιγόλεπτη πτήση που ακολούθησε δεν είχε και πολλά να δει κανείς, κυρίως γιατί δε προλάβαινε. Ίσα που φάνηκαν μες τη θολούρα τα νησιά του αργοσαρωνικού, Ύδρα(2015), Δοκός και στο βάθος Σπέτσες(2015):

Με κατεύθυνση νοτιοδυτική πλέον, περνώντας παράλληλα από το πόδι της Πελοποννήσου στη Λακωνία, φάνηκε η περίφημη Ελαφόνησος, απέναντι από το λιμάνι της Πούντας, που είναι ένας εκ των μελλοντικών στόχων:

Είχαμε ήδη ξεκινήσει τη κάθοδο μας προς το αεροδρόμιο, με το αεράκι να κουνάει λίγο το μικρό ελικοφόρο αεροσκάφος:

Αντιθέτως ο απόπολους από το λιμάνι του νησιού έγινε με εξαιρετικό καιρό, μεσημεράκι της 18ης του Αυγούστου:

Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ναυάγιο του Nordland στη βραχονησίδα Πρασονήσι, που περνούσαμε ακριβώς δίπλα του. Ναυαγισμένο 22 ακριβώς χρόνια πριν, λόγω μέθης λέει του πληρώματος... Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;

Η υπέροχη πλεύση με φόντο το νησί και τις ακτές της Πελοποννήσου:

Θα οδηγούσε 2 ώρες μετά σ' ακόμα ένα νησί της άγονης γραμμής:

Προσεχώς περισσότερα...

 

[psilos3]

Κύθηρα (Τσιρίγο)

Επίσκεψη : Αύγουστος 2022

Διάρκεια: 5 ημέρες



Το συγκεκριμένο νησί αποτελούσε όχι μόνο στόχο καλοκαιριού του 2022, αλλά ένα διακαή πόθο θα έλεγα -με δόση υπερβολής- των τελευταίων ετών. Πολυτραγουδισμένα, άλλοτε κοσμοπολίτικα άλλοτε πάλι όχι, τα Κύθηρα είναι από τα νησιά που σε προ(σ)καλούν κατά κάποιον τρόπο τους πριν ακόμα σου περάσει η σκέψη να τα επισκεφτείς!

Ευτυχώς να λέω που η αναποδιά με την ακύρωση της Απευθείας πτήσης της Ολυμπιακής μου βγήκε σε καλό, μιας και κέρδισα μια επιπλέον μέρα στο νησί που ήταν υπερπολύτιμη όπως αποδείχτηκε. Ξεγελάει το μέγεθος των Κυθήρων, είναι μεγάλο &δύσβατο μερικώς νησί κι ας μη του φαίνεται.

Η απορία μου ήταν αρκετά μεγάλη προκειμένου να προσπαθήσω να ξεμπλέξω το κουβάρι με την «ιδιότητα» αν θέλετε του νησιού. Ανήκει μεν στη Περιφέρεια Αττικής, θωρείται όμως νήσος Ιονίου, παρόλο που βρίσκεται εν μέσω τριών πελάγων. Περίπλοκο δε νομίζετε;

Έχοντας πλέον την εικόνα στα μάτια μου, θεωρώ ότι τα Κύθηρα είναι κατά πολύ περισσότερο Κυκλαδίτικο νησί παρά οτιδήποτε άλλο, θυμίζοντας μου λίγο απ’ όλα, άλλοτε την Πάρο, άλλοτε την Κέα ή την Τήνο, έχοντας όμως το μοναδικό τους χαρακτήρα.

Ας το δούμε όμως στη πράξη…



Ημέρα Πρώτη



Η προβλεπόμενη σχεδόν καθυστέρηση με έφερε στο αεροδρόμιο γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι. Ευτυχώς παρέλαβα αρκετά γρήγορα το αυτοκίνητο που είχα κλείσει, άκρως απαραίτητο από τη πρώτη έως τη τελευταία στιγμή σ’ ένα μέρος σαν αυτό, και ξεχύθηκα στους δρόμους.

Χρόνος για καθυστέρηση δεν υπήρχε, έτσι το πρόγραμμα ξεκίνησε αμέσως. Βαλίτσα στο πορτ μπαγκαζ, μαγιό, καπελάκι και πρώτη στάση στο πιο χαρακτηριστικό σημείο ίσως του νησιού τον Αβλέμονα, με τις πρώτες Κυκλαδίτικες εικόνες να έρχονται από τα πρώτα κιόλας βήματα:

Δε πρόκειται ουσιαστικά για τίποτα περισσότερο από μια αμμώδη απόληξη σε ένα βραχώδη κολπίσκο, με τα ωραία νερά και τα σπίτια του χωριού χτισμένα γύρω του να ομορφαίνουν περισσότερο το όλο σκηνικό:

Δεν έμεινα πολύ καθώς είχα άλλα σχέδια, με τη στάση ίσα ίσα για τη φωτογραφία στη παραλία Λίμνη, που ήταν απλά μια καλή παραλία με βαθιά καθαρά νερά:

Ο ξεκάθαρος στόχος μου δεν ήταν άλλος από το Καλαδι, μια από τις κορυφαίες παραλίες του νησιού την οποία ήθελα να δω πολύ. Πάρκαρα και ξεκίνησα να κατεβαίνω, στην αρχή το δρομάκι και ακολούθως τα σκαλιά, βγάζοντας παράλληλα φωτογραφίες από ψηλά:

Η αγαπημένη μου ώρα για βουτιά συνδυάστηκε με το πρώτο μπάνιο στα Κύθηρα, σε απίστευτα καταπράσινα νερά και άραγμα στην καταπληκτική αυτή βοτσαλωτή παραλία:

Ανέβηκα μέχρι την καντίνα για να πιώ κάτι πριν αποχωρήσω, πιστολιάζοντας και τα χρήματα που ζητούσε (χωρίς απόδειξη) ετσιθελικά για το παρκινγκ στο χώρο, αναχωρώντας κατευθείαν για τη χώρα των Κυθήρων όπου ήταν το κατάλυμα της διαμονής στο νησί:

Έκανα αρκετό χρόνο να φτάσω, μιας και οι δρόμοι στα Κύθηρα είναι πολύ στενοί και δε μπορείς να τρέξεις και πάρα πολύ, έχοντας παράλληλα δυο φορές το νου σου. Μετά από μια στάση για ψώνια χωριό Λιβάδι, έφτασα με τη δύση του ηλίου στη χώρα αφήνοντας το αμάξι σε ένα από τα παρκινγκ που βρίσκονται περιφερειακά της, μιας και τις ώρες αιχμής απαγορεύεται η πρόσβαση.

Τι κι αν ήμουν φορτωμένος σαν το ζώο, δε θα μπορούσα να μη σταματήσω για να βγάλω μια φωτογραφία την εντυπωσιακή θέα που έβλεπα, προς το Κάστρο και το Καψάλι:

Τακτοποιήθηκα στο πολύ κεντρικό (δε γινόταν περισσότερο) δωμάτιο μου και μονομιάς βγήκα ξανά για μερικές νυχτερινές λήψεις:

Η Χώρα μου έκανε από τη πρώτη στιγμή ωραία αίσθηση καθώς έβγαζε μια καλή αύρα:

Τσίμπησα κάτι και ετοιμάστηκα βγαίνοντας ξανά λίγο πριν τις δώδεκα. Περπάτησα ως την άλλη άκρη της Χώρας φτάνοντας στη πλατεία μέσα από όμορφα στενάκια:

Καταλήγοντας τελικά σε ένα από τα δύο cocktail bars στον κεντρικό πεζόδρομο, βλέποντας παράλληλα τις γνωστές νησιώτικες εικόνες με αρκετό κόσμο. Μπορεί να μην ήταν του γούστου μου, μια χαρά όμως τις ήπια τα ποτάκια μου…

Ημέρα Δεύτερη



Ξύπνησα νωρίς και ξεκούραστος απολαμβάνοντας τον ελληνικό μου στη βεράντα, πριν βγω μια βόλτα για αναζήτηση πρωινού, σαφώς με τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου:

Οι εικόνες της ηλιόλουστης χώρας ήταν ακόμα πιο ωραίες την ώρα αυτή:

Ανέβηκα αρκετά, χωρίς να βρω κάτι να με συγκινεί, καταλήγοντας στο μαρκετ για προμήθειες. Ευτυχώς μου έμειναν οι φωτογραφίες, πριν ξεκινήσω για τη περιήγηση της ημέρας:

Πήρα ένα στενάκι παραπάνω προκειμένου να βγω στο παρκινγκ αυτή τη φορά, κι έτσι βρέθηκα σε ένα σημείο ακόμη καλύτερης θέας από τη προηγούμενη:

Ε να μη βγω κι εγώ μία για το καλό;

Μέσα σε αρκετή ζέστη διένυσα τα λίγα χιλιόμετρα έως το πρώτο αξιοθέατο της μέρας. Η Γέφυρα Κατουνίου είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία των Κυθήρων, που ολοκληρώθηκε το 1826 κατά τη περίοδο της Αγγλοκρατίας. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και συνέχισα το δρόμο:

Βασικός στόχος της ημέρας ήταν η επίσκεψη στο Μυλοπόταμο, ένα από τα πιο ωραία χωριά του νησιού. Άφησα το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και ξεκίνησα την περιήγηση με τα πόδια:

Το χωριό είναι καταπράσινο και όχι τυχαία, όπως και το όνομα του εξίσου:

Είναι χτισμένο στην άκρη μιας ρεματιάς ουσιαστικά με τρεχούμενα νερά. Ένα μονοπάτι εντός του χωριού οδηγεί εκεί, σε ένα μαγικό τοπίο με καταρράκτη, ποταμάκι και νερόμυλους:

Βέβαια οι προσδοκίες μου δεν ήταν πολύ υψηλές έχοντας βρεθεί μόλις 3 ημέρες πριν στο υπερθέαμα της Σαμοθράκης, καθώς γνώριζα επίσης ότι η ξηρασία ήταν υψηλή και το αποτέλεσμα αμφίβολο, κάτι που επιβεβαίωσα δυστυχώς από τη πρώτη κιόλας στιγμή:

Βέβαια αυτό δε με εμπόδισε να διανύσω όλη τη διαδρομή προς τους νερόμυλους, σε ένα πανέμορφο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα που έκοβαν σχετικά την ήδη αφόρητη ζέστη:

Ανέβηκα μια ώρα περίπου μετά ξανά στον κεντρικό, κάνοντας και μερικές βόλτες στο για να δω το χωριό,

Με τα όμορφα σπίτια του:

Κουρασμένος όπως ήμουν κατέληξα στο ωραιότατο καφέ στην αρχή της ρεματιάς, που για να φτάσεις σ' αυτό περνάς ένα ξύλινο γεφυράκι βλέποντας τις πάπιες, προκειμένου να τσιμπήσω ένα μεσημεριανό σνακ. Πολύ όμορφος χώρος κι αυτός:

Ε να μη πιώ και κάτι, τόσο κόπο έκανα:

Η οδήγηση στο άγριο τοπίο με στόχο τη παραλία Καλάμι με έφερε στο τέλος αντιμέτωπο με έναν πολύ κακό χωματόδρομο που ήταν αδύνατο να περάσω από τα νεροφαγώματα. Αναστροφή, πέρασμα από το μη επισκέψιμο μοναστήρι της Παναγίας ορφανής και συνέχεια το πρόγραμμα:

Όχι πολύ μακρύτερα, πάρκαρα στην πλατεία του χωριού της Κάτω Χώρας Μυλοποτάμου, βλέποντας και το Αγγλικό σχολείο, τη νεότερη εκκλησία και το κάστρο:

Ο πρόσφατος σεισμός έχει αφήσει φυσικά και εκεί τα σημάδια του:

Η βόλτα στα μεσαιωνικά σπίτια του οικισμού ήταν καταπληκτική, λες και κάνεις βόλτα στο χρόνο, θυμίζοντας μου κάτι από Σπιναλόγκα ή τη πρόσφατη στην καστροπολιτεία της Βάθειας στη Λακωνία:

Ο διατηρητέος (χωρίς φύλαξη όμως) οικισμός ήταν αθέατος από τη θάλασσα προς αποφυγή της πειρατείας. Είδα τους δύο ναούς Αγ. Ιωάννη και Σωτήρος, με αρκετά σημάδια φθοράς:

Επιστρέφοντας εντυπωσιασμένος από τη περιήγηση μου,

μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο γιατί ήθελα πλέον απεγνωσμένα τη βουτιά, κάτι που έγινε στην ωραία παραλία του Λιμνιώνα, μαζί με μια μπυρίτσα στη καντίνα του ακριβώς από πάνω. Ο καιρός βέβαια δε βοηθούσε, φυσώντας κόντρα και φέρνοντας φύκια στη θάλασσα:

Θέλοντας να κάνω μια καλύτερη βουτιά, μπήκα στο αμάξι κάνοντας μια διαδρομή με υπέροχη θέα που με ανάγκαζε να σταματώ συχνά για φωτογραφίες:

Σε ένα δρόμο που μπορούν να κινηθούν μόνο μικρά οχήματα πέρασα από ένα σημείο που είχα δει αρκετές φορές σε φωτογραφία αλλά δεν ήξερα ότι βρίσκεται στα Κύθηρα. Ευτυχώς δεν είχα άλλο διερχόμενο όχημα στο δρόμο και κατάφερα να φωτογραφήσω την «Τρύπια πέτρα» όπως ήθελα:

Η κατάβαση από βατό χωματόδρομο προς τη παραλία Λιμνάρια δεν έδωσε τίποτα περισσότερο δυστυχώς. Ο καιρός δε βοηθούσε καθόλου:

Ίσως ήταν μια ευκαιρία για επίσκεψη στο μοναστήρι της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας που βρισκόταν στο δρόμο μου:

Το μοναστήρι είχε φορέσει τα γιορτινά του λόγω της ημέρας. Ανήμερα15αύγουστος:

Είδα τις καταπληκτικές εικόνες και αναχώρησα:

Μπορεί να μην ήταν ημέρα που θα απολάμβανα το μπάνιο όπως το χα στο μυαλό μου, ήταν όμως εξαιρετική σε όλα τα υπόλοιπα, κάτι που θα συνέχιζε με απογευματινές βόλτες στη Χώρα:

Βλέποντας εξαιρετικές εικόνες από τα σπίτια των κατοίκων:

Αλλά και όμορφα στενάκια στολισμένα με λουλούδια:

Η ώρα ήταν ιδανική για φωτογράφιση αλλά και για μια μπυρίτσα που απόλαυσα στη πλατεία έχοντας ανέβει ως τη πάνω είσοδο της Χώρας:

Καταλήγοντας και πάλι στο δωμάτιο για ανασύνταξη:

Τσίμπησα και βγήκα προς τα έξω κατεβαίνοντας με τα πόδια από το δρόμο μιας και δεν ήξερα το μονοπάτι, έχοντας από πάνω μου το επιβλητικό κάστρο:

Ήπια τα ποτά μου στον Κούκο, ένα πολύ όμορφο υπαίθριο μπαρ με καταπληκτική θέα στο Καψάλι και το κάστρο. Τι καλύτερο για να κλείσει μια αρκετά γεμάτη μέρα;

Ημέρα Τρίτη



Είχε αρχίσει να μ’ αρέσει πολύ η κατάφυτη αυλή μου, τόσο που αν δεν έπινα εκεί τον πρώτο καφέ της ημέρας δε ξεκινούσα για πουθενά:

Δεν έφαγα πρωινό και μπήκα κατευθείαν στο αυτοκίνητο μιας και κατευθυνόμουν στο διασημότερο φούρνο του νησιού. Αυτό που δε περίμενα όμως είναι ότι θα οδηγήσω κοντά μια ώρα για να διανύσω τα 27 χιλιόμετρα μέχρι το βορρά του νησιού, οπότε μπορείτε να καταλάβετε καλά τι εστί οδήγηση στα Κύθηρα. Ο φούρνος Καραβά στο ομώνυμο χωριό είναι ξακουστός για τα εδέσματα του, πολύ όμορφος σαν χώρος και οφείλετε να ψωνίσετε εκτός απ’ το να φάτε, με τα παξιμάδια του να κλέβουν τη παράσταση:

Έφαγα και γρήγορα κινήθηκα προς την παραλία της πλατιάς άμμου που ήταν ωραία μεν αλλά δε μου ‘κανε καμία εντύπωση προκειμένου να μείνω παραπάνω:

Συνεχίζοντας λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω προς τη παραλία Φούρνοι, στην οποία φτάνεις μέσω ενός βατού χωματόδρομου:

Κάθισα σ’ ένα σκιερό τραπεζάκι της καντίνας προκειμένου να πιώ καφέ και να διαβάσω το βιβλιαράκι μου. (Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία):

Προτού απολαύσω τα υπέροχα νερά μέσα στη κάψα του μεσημεριού. Δεν είχα δει όμως ακόμα τίποτα:

Η επόμενη στάση ήταν για τη φωτογραφία και μόνο στον οικισμό της Αγίας Πελαγίας και την ομώνυμη παραλία που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο:

Σκεφτόμουν διαρκώς αν έκανα καλά που πήγα ως εκεί, την ώρα όμως που πάρκαρα πάνω από τη Φυρη Αμμο ήρθε αυτή η καταπληκτική εικόνα από ψηλά να δώσει την απάντηση:

Κόκκινη άμμος και βαθιά καταγάλανα νερά, σε μια παραλία που προσωπικά με ξετρέλανε, κάνοντας τη βουτιά χωρίς καμία καθυστέρηση. Είναι η δεύτερη παραλία μ’ αυτό το όνομα στο νησί (άλλο πάλι και τούτο) οπότε προσοχή:

Έκατσα κι εκεί κοντά μια ώρα, πριν πάρω τον πολύ καλό και στενό ασφαλτοστρωμένο δρόμο της συνέχειας, με τις απαραίτητες φωτογραφικές πάντα στάσεις:

Πάνω που αναρωτιόμουν τι άλλο μπορεί να δω την ημέρα αυτή, έφτασα πάνω από τη Κακιά Λαγκάδα, παρκάροντας γρήγορα – γρήγορα, προσπαθώντας να κατανοήσω κι εγώ τις αλλεπάλληλες πανέμορφες εικόνες:

Αυτή τη φορά η βουτιά μπορούσε να περιμένει για λίγο:

Είπαμε για λίγο. Πόσο ν’ αντισταθεί κανείς άλλωστε σε τέτοια νερά:

Ανέβηκα προς το παρκινγκ λίγο αργότερα αφήνοντας τη παραλία πίσω μου, προκειμένου να κατευθυνθώ προς τη προέκταση της και το φαράγγι της Κακιάς Λαγκάδας, κάτι που έκανε πολύς κόσμος εκείνη την ώρα, είτε από το δρόμο είτε από το νερό:

Έφτασα μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα, βλέποντας τη κατάληξη του ποταμού και την παραλία που ελλείψει ηλίου δεν έλεγε κάτι:

Η εικόνα του φαραγγιού όμως με τα αγριοκάτσικα ήταν πολύ έντονη και όμορφη, ειδικότερα εκείνη την ώρα:

Έφυγα χωρίς βουτιά αυτή τη φορά ,μπαίνοντας στο αμάξι προετοιμασμένος για τη μεγάλη επιστροφή, κάνοντας μια απαραίτητη στάση για να τσιμπήσω αλλά και να δω το χωριό του Ποταμού που βρισκόταν στο δρόμο μου. Ακόμα ένα μεγάλο χωριό του νησιού:

Τελικά δεν ήταν για περισσότερο από μια βόλτα, βλέποντας κάποιες διάσπαρτες ομορφιές. Ήπια τπ κατιτίς μου στη πλατεία κι αναχώρησα:

Άφησα το αυτοκίνητο στο επάνω μεγάλο παρκινγκ της χώρας αυτή τη φορά κατεβαίνοντας με τα πόδια. Ωραία ώρα:

Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει τα καφέ, εστιατόρια και μπαράκια, ακριβώς μετά το ηλιοβασίλεμα:

Κατέβηκακι εγώ να πιώ ένα ποτάκι σ’ αυτή τη καταπληκτική θέα, πριν νυχτώσει και συνεχίσω στον οικισμό αλλά και τη βεράντα μου. Μια πολύ όμορφη και γεμάτη μέρα είχε τελειώσει...

Ημέρα Τέταρτη



Το πλάνο έλεγε επίσκεψη στα νότια του νησιού, από τη πλευρά της Χώρας όπου βρισκόμουν δηλαδή, έτσι δεν υπήρχε ιδιαίτερο άγχος. Πριν ξεκινήσω, έκανα μια βόλτα προς το ανώτερο σημείο της, αν κι ο ήλιος δε βοηθούσε πολύ για διαδρομές:

Έφτασα και μπήκα στο ανοικτό κάστρο, βλέποντας τα αρκετά καλά διατηρημένα τείχη του:

Το κάστρο δημιουργήθηκε κατά τον 13ο αιώνα από τους Βενετούς (ακόμα ένα στον Ελλαδικό χώρο), φτιαγμένο σε στρατηγικό σημείο με ανεμπόδιστη θέα προς τα τρία πελάγη που περιστοιχίζουν το νησί:

Καλοδιατηρημένα είναι και τα σημεία παρατήρησης, κάποια εναπομείναντα κανόνια και φυλάκια, με φοβερή θέα προς τη σημερινή χώρα:

Κατέβηκα παρατηρώντας τις οχυρώσεις του:

Περνώντας από τον κεντρικό δρόμο της χώρας με σκοπό να φτάσω στο παρκινγκ προκειμένου να πάρω το αυτοκίνητο και να ξεκινήσω την περιήγηση μου:

Βέβαια λίγο μετά σταμάτησα μιας και βρήκα χώρο, για μερικές ακόμη φωτογραφίες προς το Καψάλι:

Να και το bar Κούκος υπό το φως της ημέρας:

Η απόσταση μέχρι τη παραλία του Χαλκού δεν ήταν μεγάλη, κατέληγε όμως ως συνήθως σε χωματόδρομο, με αρκετά αυτοκίνητα να είναι ήδη παρκαρισμένα εκεί, τα οποία σχεδόν διπλασιάστηκαν μέχρι να φύγω. Ήπια έναν όχι και τόσο καλό καφέ (που να ξέρει η νεολαία από φραπέ) στην καντίνα διαβάζοντας, μέχρι να κατευθυνθώ στην εκπληκτική παραλία για τη βουτιά μου:

Όση καλή εντύπωση μου έκαναν τα νερά του Χαλκού, τόσο κακή αντίστοιχα μου έκανε η πολυκοσμία και οι ομπρελοξαπλώστρες της εκμετάλλευσης. Σημεία των καιρών…

Έφυγα με σκοπό να κάνω και μια βόλτα στο Καψάλι, κάτι που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή μιας και δεν είχα ακόμα πάει, κάνοντας άλλη μια στάση στο δρόμο προκειμένου να φωτογραφίσω από άλλη γωνία:

Τελικά έπρεπε να αρκεστώ μόνο σ’ αυτό, μιας και το χωριό ήταν πολύ καλύτερο να το βλέπεις από ψηλά. Άπειρη ζέστη, κόσμος, καφέ και ταβέρνες και τίποτε άλλο, παρά μόνο συμπαθητική θάλασσα και θέα προς το κάστρο. Έκανα μια βόλτα, δροσίστηκα και συνέχισα:

Μέσω ενός χωματόδρομου έκανα τη προσπάθεια για τη δεύτερη παραλία της ημέρας, το Σπαραγαριο, που βρίσκεται ακριβώς από δίπλα, μια προσπάθεια που εγκατέλειψα όταν είδα ότι απαιτούσε κατάβαση, κι εγώ είχα χασομερήσει ήδη αρκετά. Αρκέστηκα σε φωτογραφία και εδώ:

Προτίμησα ν’ αφήσω για τις τελευταίες και αγαπημένες μου ώρες μια από τις καλύτερες παραλίες των Κυθήρων, διανύοντας απόσταση 30 λεπτών μιας και ο δρόμος κάνει αναγκαστικά το κύκλο. Το κακό ήταν όμως ότι ο καιρός άρχισε να τα γυρνάει, με ξαφνικά σύννεφα να περιβάλλουν το νησί:

Η κατηφόρα προς τη παραλία Μελιδόνι ήταν απότομη, ο δρόμος όμως καινούριος και καλός, με τα αρκετά αυτοκίνητα να υποδηλώνουν τη κοσμοσυρροή που επικρατούσε:

Εδώ είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταμόρφωσης ενός πολύ ωραίου τοπίου σ’ ένα σίχαμα και μισό με σκοπό το κέρδος, αφήνοντας ελάχιστο χώρο στην άμμο για όσους δεν ήθελαν να συμμετάσχουν σ’ αυτό:

Δε πτοήθηκα ούτε από τη συννεφιά ούτε από τίποτα, περιμένοντας τον κόσμο ν’ αραιώσει με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα:

Όντως μετά τις 17:30 μπόρεσα ν’ απλώσω μια πετσέτα και να κάνω τη βουτιά μου.

Επέστρεψα αργότερα στη χώρα έχοντας φάει, βολτάροντας και πίνοντας τη καθιερωμένη απογευματινή μπυρίτσα στη πλατεία, έχοντας κάνει και μερικά ψώνια από ένα καταπληκτικό κατάστημα με τοπικά προϊόντα απέναντι από το παρκινγκ:

Πριν ετοιμαστώ για να βγω, έκανα και μια βόλτα στο σούρουπο στη περιοχή του κάστρου:

Είχα ξεχάσει βέβαια ότι κλείνει στις 8, με αποτέλεσμα να αρκεστώ σε ότι απέμενε:

Η τελευταία μου νύχτα στα Κύθηρα είχε φτάσει…




Ημέρα Πέμπτη



Είχα φροντίσει να παρκάρω κάτω από τον πεζόδρομο προκειμένου να μη κουβαλάω μέσα στη ζέστη, οπότε γύρω στις 11 φόρεσα μαγιό, φόρτωσα το αυτοκίνητο, έβγαλα μια πανοραμική αυτής της ανεπανάληπτης θέας που με συντρόφευε για μέρες κι αναχώρησα:

Προορισμός της ημέρας ήταν το Διακόφτι, περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο αλλά παράλληλα και το κεντρικό λιμάνι των Κυθήρων. Βρήκα ένα καλό άνοιγμα κι έκανα στάση για φωτογράφηση κατεβαίνοντας προς το χωριό αλλά και προς το διάσημο ναυάγιο που βρίσκεται λίγο πιο έξω:

Έφτασα και πάρκαρα λίγο εκτός καθώς είχε αρκετά αυτοκίνητα, κατεβαίνοντας με τα πόδια. Δεν έχω δει άσχημη παραλία μ’ αυτό το όνομα σκέφτηκα, ενθυμούμενος τη περσινή επίσκεψη στη μαγική παραλία της Καρπάθου, κάτι που επιβεβαίωσα απόλυτα μόλις έφτασα κι αντίκρυσα τα γαλάζια νερά της:

Σε πρώτη φάση όμως κάθισα από την άλλη πλευρά της παραλίας για καφεδάκι, μιας και είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου:

Επέστρεψα το μεσημέρι μιας και η ζέστη είχε γίνει αφόρητη, βουτώντας στα υπέροχα νερά με φόντο τη γέφυρα που οδηγεί στο λιμάνι.

Δε χρειάζεται να γράψω παραπάνω λόγια. Μιλάνε οι εικόνες, που μου θύμιζαν έντονα το αντίστοιχο λιμάνι στο Κουφονήσι:

Όσο η ώρα πλησίαζε 4 ετοιμάστηκα με την ησυχία μου τσιμπώντας και πίνοντας μπυρίτσα με θέα τον οικισμό:

Βρέθηκα και πιο κοντά στο ναυάγιο του ρωσικού φορτηγού πλοίου Nordland που αποτελεί πλέον αξιοθέατο, για μερικές κοντινότερες φωτογραφίες, όπου είδα και τη προειδοποιητική ταμπέλα για τη συλλογή του αλατιού:

*Το αλάτι είναι ένα από τα πιο γνωστά προϊόντα που πρέπει να πάρει κανείς μαζί του φεύγοντας απ’ τα Κύθηρα, πιο συγκεκριμένα ο ανθός αλατιού, μαζί με τα παξιμάδια, το (πανάκριβο) θυμαρίσιο μέλι, το παραδοσιακό ποτό Φατουράδα, τον τραχανά με γεύσεις κ.α.

Το πλοίο της Triton Ferries ήταν στην ώρα του ευτυχώς, κατεβάζοντας πολύ κόσμο στο λιμάνι του νησιού, επιβιβάζοντας όμως ελάχιστο.

Είχα παραδώσει νωρίτερα το αυτοκίνητο, με αμοιβαίες ευχαριστίες για ένα απρόοπτο που έγινε με ράγισμα στο παρμπρίζ και δεν έφταιγα εγώ. Ανέβηκα στο πλοίο πιάνοντας μια θέση στο σχεδόν άδειο κατάστρωμα:

Το πλοίο ξεκίνησε να μανουβράρει, φέρνοντας με για λίγο πιο κοντά στα νερά που έκανα μπάνιο μόλις λίγη ώρα πριν:

Άφηνα πίσω μου τα Κύθηρα με αίσθημα ικανοποίησης, κάνοντας τον απολογισμό μου με τη διαπίστωση ότι κατάφερα να χωρέσω αρκετά, σ’ ένα νησί το οποίο σίγουρα τις θέλει τις μέρες του και δεν έμοιαζε τόσο δύσκολο εκ πρώτης.
Ποιος ξέρει, μπορεί να ξανανταμώσουν οι δρόμοι μας…

 

[psilos3]

Αντικύθηρα (Τσιριγότο)

Επίσκεψη : Αύγουστος 2022

Διάρκεια: 2 ημέρες



Νομίζω ότι όσοι διαβάζουν αυτήν εδώ την ιστορία δεν είχαν καμία αμφιβολία για την ακόλουθη περιγραφή μου. Ε δε θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς πόσο ελκυστικοί είναι πλέον τέτοιοι προορισμοί στα μάτια μου. Βασικά αυτοί είναι οι καλύτεροι, μη τα ξαναλέμε!

Βέβαια το Αντικύθηρα ως όνομα δε μου κολλούσε με τίποτα, για ένα νησί που μόνο «αντί» δε το λες. Δεν απέχει 10 λεπτά με το πλοίο (πχ Αντίπαρος, Αντίψαρα) αλλά 2 ολόκληρες ώρες, ευρισκόμενο καταμεσής των πελάγων, ανάμεσα σε Πελοπόννησο και Κρήτη. Επίσης δε μου κολλούσε το γεγονός ότι δε μπορούσα επί μήνες να βρω δωμάτιο, παίρνοντας τηλέφωνο μέχρι και τον πρόεδρο της κοινότητας, καταλήγοντας τελικά στο χειρότερο δυνατό. Αυτά όμως δεν είναι προβλήματα.

Όταν μιλάμε για τόσο προκλητικά ενδιαφέροντα ταξίδια για τα οποία η πληροφόρηση και μόνο είναι δύσκολη έως μηδενική, όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Σκοπός εξάλλου είναι η επίσκεψη και η κατ’ ιδίαν γνωριμία με τον τόπο και τους ανθρώπους του, με εικόνες και συναισθήματα ατόφιας άγονης γραμμής…





Ημέρα Πρώτη


Το -σχεδόν- άδειο βαπόρι της γραμμής, άφηνε πίσω του τις βραχονησίδες μπαίνοντας στο λιμάνι των Αντικυθήρων, 2 ώρες περίπου μετά την αναχώρηση του απ’ τα Κύθηρα:

Ο οικισμός του Ποταμού ξεπρόβαλε μπροστά μας μετά το στενό πέρασμα του φυσικού λιμανιού:

Κατέβηκα στη μπουκαπόρτα βλέποντας παράλληλα αρκετό κόσμο που περίμενε να αναχωρήσει. Είχα μάθει βλέπετε τον λόγο, που δεν ήταν άλλος από το πανηγύρι του πολιούχου του νησιού Αγ. Μύρωνα, που είχα χάσει μόλις για μια μέρα. Μάλλον γι’ αυτό ήταν δυσεύρετη η διαμονή:

Με τη βαλίτσα στο χέρι και σφιγμένα δόντια, ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω την πολύ απότομη ανηφόρα προς το κατάλυμα μου, από τον εξωτερικό δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι, βλέποντας και τη διπλανή του κοντινή παραλία του Ποταμού:

Το πλοίο σήκωσε καταπέλτη σχεδόν αμέσως:

Μέχρι να βγάλω άκρη στο κατάλυμα μου είχε εξαφανιστεί κιόλας από τον ορίζοντα:

Ένα κατάλυμα που το μόνο που άξιζε ήταν η υπέροχη του θέα, μιας και βρισκόταν στο ψηλότερο σημείο του Ποταμού. Θέα προς το χωριό, το φάρο στην άκρη του λιμανιού αλλά και τη παραλία που έκανε το απογευματινό του μπανάκι αρκετός κόσμος:

*Σπάνια αναφέρομαι σε διαμονές καθώς γνωρίζω ότι τα στάνταρντ του καθενός είναι διαφορετικά και ανάλογα με τα θέλω του και τις δυνατότητες του. Ήταν η πρώτη φορά όμως που ένιωσα την απόλυτη κοροϊδία & εκμετάλλευση, με επίκληση μάλιστα στο συναίσθημα και τη τρίτη ηλικία. Ότι και να πω είναι λίγο, δε χρειάζεται να το αναπτύξω (απαγορεύεται κιόλας), μια βόλτα από τις κριτικές του google maps θα σας κάνει να καταλάβετε που ΔΕΝ πρέπει να πάτε αν βρεθείτε στ’ Αντικύθηρα.

Με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας κατέβηκα στον οικισμό για μια απογευματινή βόλτα. Το νησί με το έντονο παρελθόν και τη τεράστια αρχαιολογική σημασία έδινε το στίγμα του:

Προχώρησα στα άδεια σχετικά δρομάκια του Ποταμού:

Πριν φτάσω στο μπακάλικο/καφενείο/ταχυδρομείο/μαγειρείο του. Εικόνες που λατρεύω και δεν υπάρχουν πια παρά μόνο σε κάτι τέτοια μέρη. Μπήκα μέσα για να πάρω μια παγωμένη:

Καθήμενος κατόπιν σε μια καρέκλα στην αυλή του μαζί με ντόπιους κι άλλους επισκέπτες, όπου έγιναν και οι απαραίτητες πρώτες συστάσεις:

Ήπια τις μπύρες μου και αναχώρησα, με σκοπό ν’ ανέβω προς την άλλη πλευρά για μερικές φωτογραφίες, βλέποντας με χαρά δύο πολύ αγαπημένα ποιήματα κρεμασμένα στο τοίχο ενός σπιτιού:

(Ο οικισμός και το κατάλυμα που προανέφερα πάνω αριστερά):

Κατέβηκα προς το λιμανάκι παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, την ώρα που τα φώτα άρχισαν ν’ ανάβουν, με τη σχετική κίνηση στο μπακάλικο που βρισκόμουν προηγουμένως ν’ ανεβαίνει αισθητά:

Πέρασα κι από το δεύτερο στέκι του χωριού, το οποίο κράτησα στα υπόψιν μιας και άρχισα να πεινάω:

Αλλά και από το απέναντι κτηριακό συγκρότημα που φιλοξενεί το περιφερειακό ιατρείο και τους Κοινοτικούς ξενώνες των Αντικυθήρων, μια αρκετά καλή επιλογή για διαμονή σε περίπτωση που βρει κάποιος διαθεσιμότητα:

Η ώρα φωτογραφικά είχε να δώσει πολλά στο φακό, με μένα ν΄ ανεβαίνω από τα σκαλιά αυτή τη φορά για να παραλάβω το δωμάτιο μου και ν’ αφιερωθώ στην απολύμανση:

Ευτυχώς μετά από ώρα και μερικά ποτάκια όλα έδειχναν καλύτερα, κατεβαίνοντας πλέον γύρω στις 10:30 τη νύχτα ξανά προς το κέντρο του οικισμού.

Έφτασα ξανά μέχρι την άλλη άκρη για να βγάλω και μερικές νυχτερινές λήψεις:

Πριν καταλήξω και πάλι στο στέκι του Στράτου για ένα απλό αλλά πολύ νόστιμο δείπνο που χρειαζόμουν μετά από τόσες ώρες νηστικός.

Η κούραση εξαφανίστηκε και οι συζητήσεις για το νησί έδωσαν τη θέση τους στη βραδιά, ανάμεσα σε ντόπιους.

Γι’ αυτό δένομαι με τα μικρά αυτά νησιά και επιμένω να λέω περί διανυκτέρευσης. Την ώρα που μένετε λίγοι, την ώρα που γνωρίζεσαι με τους ντόπιους και να γίνεις ένα μαζί τους, στη παρέα τους, παίρνοντας δείγμα από τη δύσκολη καθημερινότητα της άγονης γραμμής, νιώθοντας παράλληλα υπέροχα γιατί καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ίσως είναι γι’ αυτούς να «τιμάς» τον τόπο τους.

Μερικά ακόμα ποτάκια με καλή μουσική στην εκπληκτική βεράντα φέραν το τέλος της μεγάλης αυτής ημέρας. Τι άλλο να ζητήσω;




Ημέρα Δεύτερη


Λόγος άγχους και βιασύνης μπορεί να μην υπήρχε σε μια σταλιά νησί, ήρθε και μαζεύτηκε όμως μια συσσωρευμένη κούραση 2 εβδομάδων γεμάτων ταξίδια, μετακινήσεις, πεζοπορίες, ξενύχτια κτλ. ,με αποτέλεσμα το σώμα να αρνείται πεισματικά να ξεκουνηθεί. Δεν υπήρχε κάτι καλύτερο άλλωστε απ’ το να πίνεις το καφεδάκι σου σε τέτοια υπέροχη θέα:

Με τα λίγα και με τα πολλά πήρα το σακίδιο και τη φωτογραφική και σχεδόν μεσημέρι ξεκίνησα τη δύσκολη ανηφόρα, αφού βγήκα και μια αναμνηστική για το καλό:

Γενικός μου στόχος ήταν να φτάσω περπατώντας ως το εκκλησάκι του Αγίου Μύρωνα, γύρω στα 7 χιλιόμετρα μετ’ επιστροφής, εγχείρημα όμως που λόγω του απάλευτου μεσημεριανού Αυγουστιάτικου ήλιου και της ανηφόρας ήταν ήδη στο μυαλό μου ως απαγορευτικό:

Αρκέστηκα στα κοντινότερα σχετικά σημεία, στρίβοντας προς το ελικοδρόμιο του νησιού:

Κατηφορίζοντας μέσα απ’ το «χωριό» (4 σπίτια όλα κι όλα) Χαρχαλιανά, δίπλα από τους άγονους λόφους του νησιού:

Ξεστράτισα μπαίνοντας σ’ ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, όπου βλέποντας τα βράχια κατάλαβα πως πλησιάζω στον προορισμό μου, τη σπάνιας ομορφιάς παραλία Καμαρέλα, ένα από τα γνωστότερα σημεία των Αντικυθήρων:

Αφού είδα το λόγο που πήρε τ’ όνομα της:

Βάλθηκα να τη θαυμάζω και να τη φωτογραφίζω από ψηλά, χωρίς να έχω σκοπό να κατέβω από τα σκαλάκια για μπάνιο. Άλλωστε δεν είχε ψυχή εκείνη την ώρα:

Αντ’ αυτού γύρισα πίσω και πήρα τον άλλο δρόμο προς τ’ ανατολικά του νησιού, όπου είχε εκτός των άλλων και έντονο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως πριν φτάσω εκεί διαπίστωσα και την παρέμβαση του σήμερα. Κεραίες, χωματερες με σκουπίδια κτλ:

Ο δρόμος είχε αρκετά κατηφορική κλίση και η θάλασσα έμοιαζε αρκετά μακριά, γεγονός που με προβλημάτιζε εν όψει της επιστροφής. Ήμουν όμως αποφασισμένος:

Πλάι μου άρχισε να ξεπροβάλει η αρχαία πόλη των Αντικυθήρων και τα πρώτα σημάδια του κάστρου, τα Αίγιλα, πόλη του 4ου αιώνα π.Χ. και πιθανώς ορμητήριο πειρατών:

Το τέλος του δρόμου κατέληγε στην όμορφη εκ πρώτης όψεως παραλία του Ξηροποτάμου:

Αλλά και στην αρχή του μονοπατιού για τα ερείπια του κάστρου, τα αρχαία Αίγιλα και το Ιερό του Απόλλωνα. Δεν είχα βέβαια το κουράγιο να ανέβω ως εκεί:

Αντ’ αυτού κατηφόρισα προς την παραλία, που όσο πλησίαζα τόσο καλύτερη μου φαινόταν:

Με την κούραση & την ένταση που είχα δεν άργησα να πέσω στα καταπληκτικά νερά, απολαμβάνοντας σίγουρα ένα από τα καλύτερα μπάνια του 2022:

Στέγνωσα με την ησυχία μου, την ίδια ώρα που 2 ντόπιοι με είδανε στη παραλία αποκαλώντας με μάλιστα με τ’ όνομα μου, υποδεικνύοντας μου μερικές ακόμα ομορφιές που μπορούσα να δω στην επιστροφή, αλλά και το μονοπάτι που θα μου χάριζε πολύ πιο εύκολη επιστροφή:

Τους ευχαρίστησα κι αναχώρησα στρίβοντας δεξιά στην επιστροφή προς το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Από κείνο το σημείο ήμουν στο ίδιο ύψος με την αρχαία πόλη βλέποντας τη καλύτερα:

Έφτασα στην εκκλησία νομίζω ιδανική ώρα,

Προκειμένου να βγάλω μερικές αμιγώς νησιωτικές φωτογραφίες, καθώς το θέμα που μου χάριζε το τοπίο ήταν εξαιρετικό:

Βρισκόμουν στην άκρη του κόλπου, ακριβώς απέναντι απ’ το χωριό του Ποταμού, σημείο που φάνταζε πολύ μακριά από την αντίθετη κατεύθυνση:

Πήρα το χωμάτινο μονοπάτι που σε μερικά σημεία είχε και λαξευμένες πέτρες, το οποίο με οδηγούσε κατευθείαν στο χρέπι που νοίκιαζα. Ευτυχώς γιατί ένα παγωμένο νερό το είχα ανάγκη:

Κατέβηκα για μια ακόμα γρήγορη βουτιά στη παραλία του οικισμού, πριν επιστρέψω για να ετοιμαστώ:

Παίρνοντας ξανά το γνωστό δρόμο, πριν σουρουπώσει, για μερικές έξτρα βόλτες και φωτογραφίες:

Έφτασα ως τη διπλή εκκλησία «Εισόδια Θεοτόκου και Άγιο Διονύσιο» σ’ ένα σημείο που μπορεί να δει κανείς το σύνολο του χωριού:

Και κατηφόρισα ξανά μέσα από τα όμορφα σπιτάκια του, διαβάζοντας παράλληλα πληροφορίες:

Ήταν δεδομένο ότι θα καθόμουν λίγο και στο αγαπημένο πλέον μπακάλικο του κυρίου Μύρωνα, που κατέληγαν όλοι οι χωριανοί εκείνη την ώρα:

Έπιασα ένα τραπέζι και ακόμα πιο εύκολα την κουβέντα. Η πρώτη φέρνει δεύτερη, η δεύτερη τρίτη και πάει λέγοντας…

Δίπλα μου ένας ακόμα solo traveler, αρκετά πιο μεγάλος από μένα που είχαμε γνωριστεί τη προηγούμενη και κουβεντιάζαμε, μου κάνει σε κάποια φάση την καίρια ερώτηση:

- Ε λες ότι πας σε μικρά νησιά, εντάξει, σιγά μην έχεις πάει και Θύμαινα…
- Πέρυσι, 25 του Ιούλη, απαντώ γελώντας με περίσσιο θράσος.
- Και πως δε βρεθήκαμε, εκεί ήμουν. Απαντάει ξαφνιασμένος.

(σε ποιον πας να τη βγεις ρε φουκαρά; )

Αυτά είναι τα ωραία της άγονης γραμμής. Οι γνωριμίες,οι κουβέντες και τα αλληλοκεράσματα, κάτι που συνεχίστηκε με ακόμα έναν ντόπιο που κάθισε στη παρέα μας, αλλάζοντας τη συζήτηση περί μετανάστευσης. Ήταν λόγω των ημερών, όπου διάφορα δουλεμπορικά άδειαζαν στο Αιγαίο ταλαιπωρημένες ψυχές.

- Το ρατσισμό που βίωσα 20 χρόνια στην Αυστραλία αγόρι μου δε τον είδα πουθενά. Ευτυχώς γύρισα στον τόπο μου…

Ήθελα να κάτσω όλο το βράδυ, αδειάζοντας παράλληά το ψυγείο, ο χρόνος όμως είναι πάντα αμείλικτος. Πήρα τη φωτογραφική, χαιρέτησα, ευχαρίστησα και άρχισα ν’ ανεβαίνω το γνώριμο δρόμο της επιστροφής:

Ευτυχώς η εφαρμογή που βοήθησε πολύ φέτος το καλοκαίρι έκανε το θαύμα της, δείχνοντας μου την ακριβή θέση του πλοίου, δίνοντας μου παράλληλα την ευκαιρία για μερικά ποτάκια στο θεϊκό νυχτερινό μπαλκόνι στο Αιγαίο που χα στη διάθεση μου, μιας και είχα πληρώσει (δυστυχώς) και δεύτερο βράδυ.

(Πολύ καλή περίπτωση και για το ίδιο το πλοίο όπως βλέπετε σε νυχτερινά ταξίδια)

Στις 12 το βράδυ κατέβηκα στο λιμάνι, χαιρετώντας κάποιους ντόπιους που περιμένανε το καράβι για τις προμήθειες τους:

Το συμπαθέστατο πλοίο της αντιπαθέστατης εταιρείας του Αιγαίου έκανε την εμφάνιση του με ολιγόλεπτη καθυστέρηση:

Ανέβηκα στο κατάστρωμα μιας και ο καιρός ήταν εξαιρετικός, βλέποντας ήδη πίσω μου τη νυχτερινή εικόνα των Αντικυθήρων, παίρνοντας κατεύθυνση για το λιμάνι του Κίσσαμου:

Άφηνα το νησάκι γεμάτος συναισθήματα και όμορφες εντυπώσεις, ακόμα μια φορά βλέποντας πράγματα ξεχασμένα στο χρόνο θυμίζοντας μια άλλη χώρα άλλων ετών, έχοντας παράλληλα την εμπειρία να το κατηγοριοποιήσω ψηλά στη καρδιά μου.

Πως γίνεται άλλωστε να μη σε κερδίσουν όλα αυτά;

Για να δω, θα το φέρει η τύχη να το ξαναδώ;

 

[Smaragda53]

Ψηλέ, εσύ που αγαπάς τόσο την Ελλάδα και τα νησιά της, τι καλά που θάταν να μπορούσες να πήγαινες και εκτός Αυγούστου! ΄Αλλη αίσθηση!
Στα Κύθηρα έχω πάει με πλοία από Νεάπολη, με πλοίο από Κρήτη, με ιστιοπλοικό από Λαύριο, έχω πάει άπειρες φορές και τα λάτρεψα. Την πρώτη φορά υπήρχε μόνο ένα καφενείο στη Χώρα, όπου ο καφετζής έβλεπε ξένο και στραβομουτσούνιαζε! Το μοναδικό μαγαζάκι ήταν αυτό στην αψίδα στην είσοδο στο δρόμο για το Κάστρο. Αν μιλούσες τίποτα δυνατά το μεσημέρι, έβγαιναν οι κάτοικοι και σου έκαναν παρατήρηση ενοχλημένοι!
Σιγά-σιγά όλα άλλαξαν, ο τουρισμός πήρε το πάνω χέρι. Πάντως μέχρι το 1993 που πήγα τελευταία φορά είχε ακόμα αυτή την αίσθηση του κουλτουριάρικου νησιού. Πολλοί καλλιτέχνες (ιδίως ζωγράφοι) έχουν σπίτια εκεί και η νυχτερινή ζωή ήταν ήσυχη με συζητήσεις συνοδεία ποτού. Επίσης γίνονταν ωραία πανηγύρια και ζωοπανηγύρεις στα εσωτερικά χωριά (υπάρχουν υπέροχα εσωτερικά χωριά κατάφυτα) όπου πριν τα παραδοσιακά, χόρευαν όλοι με μεγάλη σοβαρότητα βαλς και τανγκό.
΄Αλλα: Στον Ποταμό γίνεται λαική αγορά κάθε Σάββατο νομίζω κι έχει ένα υπέροχο παλιό καφενείο.
Στον Καταρράκτη της Νεράιδας κάνεις μια υπέροχη παγωμένη βουτιά και λούζεσαι κάτω από τον καταρράκτη.
Μου κάνει εντύπωση που στη μεσαιωνική πόλη στον Μυλοπόταμο δεν έχουν κάνει ακόμα καμιά εργασία αναστύλωσης, αλλά τι ψάχνω κι εγώ!
Η Παλιοχώρα είναι φοβερά άγρια και ενδιαφέρουσα.
Στο Σπαραγαρίο μπορείς να πας κι από το Καψάλι με κανό ή θαλάσσιο ποδήλατο.
Κατεβαίνοντας προς Αβλέμονα, βλέπεις τα βράχια δεξιά σου γεμάτα από ενσωματωμένα όστρακα.
Στους γκρεμούς στο κάστρο βρίσκεις sempre viva.
Τρως ένα λαδοπαξίμαδο και παίρνεις ένα κιλό!!
Στα Αντικύθηρα δεν έχω πάει, αλλά είχε πιάσει το καράβι ερχόμενο από Κρήτη. Δεν θα ξεχάσω που κατεβάσανε ένα ολόκληρο σπίτι (τοίχους, παράθυρα, έπιπλα, οικοσκευή, τα πάντα) από το πλοίο!

 

[psilos3]

@Smaragda53 Θησαυρός οι παρεμβάσεις με τις αναμνήσεις σου και σ' αυτή την ιστορία μου, σ' ευχαριστώ.
Σπουδαίος τόπος τα Κύθηρα, ακριβώς όπως τα περιγράφεις, χρήζουν εξερεύνησης και ημερών. Εγώ νομίζω ότι πήρα απλά μια γεύση, παρόλο που έκοψα αρκετά χιλιόμετρα. Είναι ιδιαίτερο νησί, αν και σίγουρα έχει αλλοιωθεί από τον τουρισμό, αρκετά μάλιστα κακό τουρισμό. Βαρέθηκα να τσακώνωμαι στους στενούς δρόμους του νησιού με τους φραγκάτους και τα τζιπ τους...
Σίγουρα μου έκανε εντύπωση η πληθώρα χωριών με διαφορετικά χαρακτηριστικά όπως αναφέρεις, με την ομορφιά του καθενός, ασχέτως αν δεν έχει κάτι εντυπωσιακό.
Όσο για την δροσερή βουτιά στον καταρράκτη της Νεραΐδας μήνα Αύγουστο απλά δεν υφίστατα, μιλάμε για έλος με στεκούμενα νερά μηνών δυστυχώς.
Για τα Αντικύθηρα τι να πω, τα είδες στην ιστορία, έχω λατρεία για τέτοια μικρά νησιά.

ι καλά που θάταν να μπορούσες να πήγαινες και εκτός Αυγούστου! ΄Αλλη αίσθηση!

Τι καλά που θα ήταν όντως, ειδικά τον αγαπημένο Σεπτέμβριο. Δυστυχώς όμως ανήκω στο γενικό κανόνα των εργαζομένων ως στιγμής, εκτός από μερικές λίγες περιπτώσεις που θα καταφέρω να βρω τριήμερα/τετραήμερα εκτός Αυγούστου. Είναι όντως άλλη αίσθηση, όσες φορές το έχω επιχειρήσει Ιούνιο ή Σεπτέμβριο ήταν το κάτι άλλο!