Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

@psilos3 εσύ;

Από το πρωί μου το 'χουν στείλει πολλοί φίλοι το συγκεκριμένο. Απορώ γιατί, έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα;
Πλάκα - πλάκα ωραίος στόχος αυτός με την επίσκεψη σε «όλα τα κατοικημένα», δεν είναι και πολύ μακριά.
Τουλάχιστον σε όσα αναφέρονται στο κείμενο (πλην Κάστου) έχω πάει. Απορώ που δεν έχει δει Ψέριμο και Τέλενδο, είναι το πλέον εύκολο φτάνοντας ως τη Κάλυμνο.

Μπαααα. Ο @psilos3 χρωστάει σχεδόν όλο το Ιόνιο. Θα αργήσει ακόμα…

Λίγο ζεστά να το πάρω, το πολύ σε μια τριετία έχει καλυφθεί, με ξέρεις.

Τρομερή η ατάκα του πάντως:

«Η επίσκεψη σε μικρά νησιά είναι αναγνώριση προς τους κατοίκους»

Συμφωνώ απολύτως.

Καλοκαίρι 2022 εν όψει, μείνετε συντονισμένοι.

 

[fotast]

Καθώς είναι και πολύ νεώτερος θα προλάβει να τα κάνει όλα Χ10 τουλάχιστον...

 

[gkalla]

Από το πρωί μου το 'χουν στείλει πολλοί φίλοι το συγκεκριμένο. Απορώ γιατί, έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα;
Πλάκα - πλάκα ωραίος στόχος αυτός με την επίσκεψη σε «όλα τα κατοικημένα», δεν είναι και πολύ μακριά.
Τουλάχιστον σε όσα αναφέρονται στο κείμενο (πλην Κάστου) έχω πάει. Απορώ που δεν έχει δει Ψέριμο και Τέλενδο, είναι το πλέον εύκολο φτάνοντας ως τη Κάλυμνο.

Λίγο ζεστά να το πάρω, το πολύ σε μια τριετία έχει καλυφθεί, με ξέρεις.

Τρομερή η ατάκα του πάντως:

«Η επίσκεψη σε μικρά νησιά είναι αναγνώριση προς τους κατοίκους»

Συμφωνώ απολύτως.

Καλοκαίρι 2022 εν όψει, μείνετε συντονισμένοι.

Εδώ κοντεύεις να βγάλεις όλη την Ευρώπη μέσα σε 12 μήνες, εκεί θα κολώσεις;

 

[psilos3]

Καθώς είναι και πολύ νεώτερος θα προλάβει να τα κάνει όλα Χ10 τουλάχιστον...

Ναι αλλά δε μπορώ τις συνεντεύξεις και τη δημοσιότητα, αυτο με προβληματίζει.

Εδώ κοντεύεις να βγάλεις όλη την Ευρώπη μέσα σε 12 μήνες, εκεί θα κολώσεις;

Είναι μη κάνω το βήμα στο Ιόνιο...Ξέρεις.

 

[psilos3]

Το καλοκαίρι δειλά-δειλά μας αποχαιρετάει και είναι νομίζω καιρός να «επανεκκινήσω» αυτή την ιστορία, μιας κι ευτυχώς το πρόγραμμα του 2022 βγήκε άρτια, χωρίς αναποδιές. Έχουμε εξάλλου πολλά να πούμε και επίσης πολλά να γράψω.

Και νησιά της άγονης γραμμής:

Και παραδεισένια τοπία:

Όμως και πιο «διάσημα» ίσως νησιά:

Αλλά κι ακόμα περισσότερη λατρεμένη άγονη γραμμή:

Καλά νησιά & πάντα κρύες μπύρες σε όλους!

Συντονιστείτε...

 

[Smaragda53]

Περιμένουμεεεε!!!

 

[psilos3]

Πρωτού συνεχίσω την ιστορία με το επόμενο νησί, ας δώσω μερικές εικόνες από τη μεγάλη διαδρομή που έκανα ως εκεί.
Κυριακή 7 του Αυγούστου με αρκετή συννεφιά παραδόξως, η οποία δε χάρισε απολύτως τίποτα στο φωτογραφικό φακό μου κατεβαίνοντας από Θεσσαλονίκη για Αθήνα.
Ευτυχώς όμως τα ελικοφόρα πετούν αισθητά χαμηλότερα, έτσι στην πρωινή πτήση για Σάμο μπόρεσα να πάρω μερικές εικόνες, σαφώς λιγότερες από άλλες φορές.

Η αρχή έγινε περνώντας πάνω απ' τη μαρτυρική Γυάρο, που δε τη κατάλαβα εκ πρώτης:

Σιγουρεύτηκα όμως όταν είδα το στενό (κι επικίνδυνο) πέρασμα μεταξύ Άνδρου (2014) και Τήνου (2016, 2019):

Επόμενη εικόνα από τα νοτιοδυτικά της Ικαρίας (2011,2021) και το χωριό Καρκινάγρι, που μου θύμισε την Οδύσσεια και τα 20+ χιλιόμετρα χωματόδρομου για να φτάσουμε ως εκεί:

Το αεροπλάνο έκανε στροφή πάνω από τις νήσους Κορσέων (2019,2021):

Παίρνοντας ευθεία προσγείωσης ακριβώς πάνω από το Ηραίον της Σάμου (2012,2017,2019,2021), το μέρος όπου θα κατέληγε η συγκεκριμένη εκδρομή μου με αφορμή το φεστιβάλ:

Το αγαπημένο μου ίσως πλοίο του Αιγαίου ήρθε στο λιμάνι του Πυθαγορείο με ολιγόλεπτη καθυστέρηση, αφήνοντας και παίρνοντας πάλι επισκέπτες των Βόρειων Δωδεκανήσων:

Η πρώτη στάση του δρομολογίου γίνεται πάντα στο Αγαθονήσι (2017), για λίγα μόνο λεπτά, βάζοντας πλώρη για τα επόμενα:

Κατάλαβα ότι φτάνω στο προορισμό μου όταν είδα την συστοιχία νησίδων που περικλείει μια από τις εντυπωσιακότερες παραλίες του Αιγαίου, τα περίφημα «Τηγανάκια» (2017), κάτι που εύκολα καταλαβαίνει κανείς και από το πλήθος των σκαφών που αγκυροβολούν εκεί:

Λίγα λεπτά μόνο με χώριζαν από τη πρώτη νησιωτική περιπέτεια του 2022...

 

[psilos3]

Αρκιοί

Επίσκεψη : Αύγουστος 2022

Διάρκεια: 1 ημέρα



Εδώ και καιρό λέω κι επιμένω πως σχεδόν κανένα νησί δεν είναι για ημερήσια επίσκεψη. Δε προλαβαίνεις, δεν αφομοιώνεσαι, δε καταλαβαίνεις τίποτα, παίρνεις απλά μια εικόνα και φεύγεις. Το ζήτημα είναι τι γίνεται μετά, αφού τότε είναι που αρχίζουν τα ωραία, όταν και θα αποχωρήσει ο μαζικός τουρισμός.

Με αυτό το στόχο λοιπόν κυνηγούσα εδώ και χρόνια την επίσκεψη στους Αρκιούς, το μόνο νησί των Δωδεκανήσων που δεν είχα κάνει (τουλάχιστον μία) διανυκτέρευση παρά μόνο ένα πέρασμα, κάτι που έμελλε να ευδοκιμήσει το καλοκαίρι του 22 στα πλαίσια ενός διημέρου μαζί με τη γειτονική Σάμο για το Ireon Festival.

Τι κι αν είχα στο σύνολο μου 2 μέρες μόνο και για τα δύο, από τη στιγμή που είδα ότι συνδυάζονται και μπορώ να φτάσω εκεί ακτοπλοϊκώς δε το σκέφτηκα στιγμή, ακόμα κι αν ήξερα ότι θα έχει τη σχετική ταλαιπωρία του, όπως τις 5 ώρες σε πλοίο μέσα σ’ ένα 24ωρο για παράδειγμα. Μικρό το κακό, αυτά δεν είναι προβλήματα…





Ημέρα πρώτη


Η άφιξη μου στη Σάμο το πρωί της Κυριακής έχοντας ξεκινήσει ξημερώματα, μου έδινε το πλεονέκτημα της ασφάλειας λόγω ωρών, έτσι πρόλαβα άνετα να κάνω τις βόλτες μου, να πιώ έναν καφέ αλλά να επισκεφτώ και το πολυπόθητο Ευπαλίνειο Όρυγμα, κάτι που λόγω συγκυριών δεν είχα καταφέρει έως τότε.



Η ημίωρη καθυστέρηση του «Νήσος Κάλυμνος» δε χαλούσε τίποτα από τον προγραμματισμό μου, έτσι μόλις άδειασε από επιβάτες και οχήματα ξεκίνησε αμέσως τον απόπλου προς τα Βόρεια Δωδεκάνησα όπως συνηθίζει χρόνια τώρα, με πρώτη στάση στο Λιμάνι του Αγαθονησίου και κατόπιν σ’ αυτό των Αρκιών:

Περιττό να πω ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου ταξίδι με πλοίο, καθώς πάντα απολαμβάνω τις ήρεμες θάλασσες και τις βόλτες από νησί σε νησί που κάνει το «Κάλυμνος», ωστόσο αυτή τη φορά έφτανα σχετικά γρήγορα στο προορισμό μου, έτσι φορτώθηκα το σακίδιο και κατέβηκα με ανυπομονησία:

Η εικόνα κάτι παραπάνω κι από γνώριμη, ίδια κι απαράλλαχτη από τη πρώτη μου επίσκεψη πέντε κιόλας χρόνια πριν, με το φυσικό κόλπο και το μικρό οικισμό στο βάθος:

Κατηφόρισα μέσα σε λίγα λεπτά τον …κεντρικό δρόμο του νησιού,

φτάνοντας μέχρι τη πλατεία και τη ταβέρνα του «Τρύπα» όπου είχα βρει κατάλυμα:

Ήταν ένα άγχος μου, καθώς τα διαθέσιμα δωμάτια σε ένα τόσο μικρό νησί είναι πάντα λίγα, κάτι που αποτελεί πρόβλημα Αύγουστο μήνα και για μία διανυκτέρευση, ευτυχώς όμως για άλλη μια φορά στάθηκα τυχερός. Γνώρισα τον Αν., συνομήλικο, υπεύθυνο στη Ταβέρνα και πολύ ωραίο τύπο, όπου με κατεύθυνε προς το δωμάτιο, ίσα για να αφήσω το σακίδιο και να φορέσω ένα μαγιό:

Επέστρεψα άμεσα στη πλατεία και το μικρό λιμανάκι με τα ιστιοπλοϊκά προκειμένου να πάρω ένα νερό και να κατευθυνθώ προς κάποια παραλία.

• Αν. που να πάω τέτοια ώρα;
• Δεδομένου ότι είναι έξι παρά να κινηθείς προς τηγανάκια
• Το είχα κι εγώ υπόψιν μου αλλά δε ξέρω πόσο μακριά είναι
• Για σένα όπως σε κόβω έτσι φιτ δεν είναι τίποτα ρε, τι το σκέφτεσαι; Αφού έχεις ξανάρθει και ξέρεις ότι είναι η καλύτερη παραλία του νησιού.
• Έχεις δίκιο. Να πληρώσω τα νερά, τα δωμάτια κτλ;
• Μετά ρε, τι αγχώνεσαι, θα χαθούμε;

Αφήνοντας πίσω μου αυτή τη πολύ ωραία στιχομυθία άφησα κι εγώ το δρόμο πίσω μου με κατεύθυνση τα τηγανάκια:

Πέρασα από το εκκλησάκι των αγίων Αναργύρων άνωθεν της χώρας αλλά και πάνω από το «Porto Stretto», ακόμα ένα σημείο για αγκυροβόλιο βαρκών που διαθέτει το νησί λόγω μορφολογίας:

Δε μπορούσα να προσδιορίσω ένα περίεργο θόρυβο που άκουγα, όταν καταμεσής του χωματόδρομου με προσπέρασε ένα ηλεκτροκίνητο όχημα (!) με επιβαίνοντες Ιταλούς τουρίστες:

Μάλιστα η φασαρία ενόχλησε και τους άλλους κατοίκους του νησιού:

Άρχισα να κατηφορίζω χωρίς καμία δυσκολία μετά από 10 περίπου λεπτά, με τη θάλασσα να φαίνεται στο βάθος και την πολύ ευφάνταστη πινακίδα να υποδεικνύει το μονοπάτι που έπρεπε ν’ ακολουθήσω στο τέλος:

Τα Τηγανάκια βέβαια δεν είναι τόσο παραλία, όσο το μέρος και ιδιαίτερα τα νερά ανάμεσα στις νησίδες που αποτελούν πόλο έλξης για καθημερινούς επισκέπτες από τα γύρω νησιά, ως και τα απέναντι παράλια της Τουρκίας, συνιστώντας ένα από τα σημεία της χώρας μας με τα πιο εντυπωσιακά καταγάλανα νερά:

Βρέθηκα στη παραλία και με γρήγορες κινήσεις βούτηξα στα κρύα τολμώ να πω νερά, κάτι που είχα απόλυτη ανάγκη μετά την όλη ταλαιπωρία της ημέρας σε αεροπλάνα και πλοία:

Απόλαυσα ιδιαίτερα το μπανάκι στη θάλασσα μετά από ενάμιση μήνα και πήρα το δρόμο της επιστροφής στο χωριό γιατί ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει:

Είχα πέσει σε θαυμάσιο καιρό χωρίς αέρα, κάτι που μου έδινε ιδιαίτερη χαρά αλλά και πολλά κουνούπια που είχαν ήδη ξεκινήσει την επίθεση τους. Κατηφόρισα φωτογραφίζοντας το όμορφο τοπίο:

Βλέποντας και ένα μικρό σημείο στο λιμάνι για πλοία – μινιατούρες. Πολύ ωραία παρέμβαση:

Δε σκέφτηκα καν να περάσω απ’ το δωμάτιο άλλα έπιασα αμέσως μια θέση στην ταβέρνα, καθώς είχα πεινάσει αλλά κυρίως διψάσει. Η επιθυμία μου για μαγειρευτό είναι πάντα έντονη άλλωστε στα νησιά, κάτι που δεν άλλαξε ούτε εκείνη τη μέρα:

Σηκώθηκα νύχτα από το τραπέζι προκειμένου να κάνω μια βόλτα και να πάω να ετοιμαστώ:

(Αυτή είναι σε νυχτερινή λήψη η καταπληκτική ταβέρνα του «Τρύπα» για την οποία πολλά είχα ακούσει κι έγραφα πριν χρόνια, έτοιμος πλέον να τα διαπιστώσω)

Έκανα μια βόλτα στον οικισμό πριν καταλήξω στο δωμάτιο, όπου στη μια ώρα και κάτι που έμεινα πριν ξαναβγώ τα κουνούπια κόντεψαν να με κατασπαράξουν, κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά, οδηγώντας με εκτός των άλλων έξω προς αναζήτηση αντικουνουπικών σε πρώτη φάση αντί για μπυρών. Κι όμως…

Η υπέροχη νύχτα με το φεγγάρι να ρίχνει το φως του πάνω από τους Αρκιούς δεν είχε ξεκινήσει όμως ακόμα. Αφού έλυσα τα διαδικαστικά, έπιασα ένα τραπέζι πάλι στου Τρύπα πίνοντας μπυρίτσες, την ίδια ώρα που ο Αν. είχε βγάλει το φορητό τηλεσκόπιο διδάσκοντας το χόμπι του περί αστρονομίας στα πιτσιρίκια του νησιού. Ήταν λίγη μόλις ώρα από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος αστροφυσικός Δ. Σιμοπούλος, που σίγουρα θα χαμογελούσε με αυτή την εικόνα…

Από κει και πέρα όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Το ένα μπυράκι διαδέχονταν το άλλο, τα κεράσματα πλήθυναν, οι παρέες συμπτύχθηκαν και οι φανταστικές μουσικές άρχισαν να δυναμώνουν, με τον Τρύπα να περιφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι μιλώντας με τους πελάτες του. Πολύ ωραίος τύπος και μουσικός γνώστης!

Ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος που το ζούσα εκ των έσω, ειδικότερα όσο περνούσε η ώρα και κατέφθανε και κόσμος από τριγύρω, γινόμενοι όλοι μια παρέα. Πέρα από τις μουσικές που άκουσα, πέρα από τους χορούς που έριξαν αν θέλετε και λίγο ως εκτόνωση οι εργαζόμενοι στην εστίαση και όχι μόνο του νησιού, μου έκανε εντύπωση με πόση ευγένεια και ζέση με κάθισαν στη παρέα τους γνωρίζοντας τους όλους, μαθαίνοντας παράλληλα την πραγματικότητα του νησιού. Είμαστε δεν είμαστε 35 το χειμώνα μου είπαν.

Αυτό που δε μου είπαν βέβαια και ούτε φανταζόμουν είναι ότι θα καταφέρω να ξενυχτίσω και να πάω για ύπνο μετά τις 5 σ’ ένα μέρος όπως οι Αρκιοί. Χαλάλι, για τέτοια πράγματα ζω άλλωστε…



Ημέρα δεύτερη


Εγερτήριο δύσκολο όπως είναι λογικό γύρω στις 9 και ετοιμασία. Το πλοίο έφευγε από το νησί στις 11, οπότε καταλαβαίνετε πως οι ώρες ήταν ελάχιστες δυστυχώς. Ξεκίνησα με μια σύντομη βόλτα στα μέρη που είδα το προηγούμενο βράδυ:

Ανεβαίνοντας και πιο ψηλά, βλέποντας τα περίφημα πέτρινα διαμερίσματα προς ενοικίαση, έχοντας πανοραμική θέα του οικισμού:

Κατέβηκα στο λιμάνι περιφερόμενος μέσα από ιστιοπλοϊκά και ψαράδικα,

πριν καταλήξω και πάλι στου Τρύπα για καφεδάκι. Είχα ώρα μπροστά μου.

-Μη περπατάς μες τη ζέστη, θα πάμε μαζί με το ηλεκτρικό, μου αποκρίθηκε ο Αν., αρνούμενος πάλι να μου κρατήσει λεφτά για τον καφέ. Όπως είχα πληροφορηθεί λύνοντας μου την απορία υπήρχαν 5-6 ηλεκτροκίνητα οχήματα στο νησί, χωρίς να θυμάμαι ωστόσο το κριτήριο επιλογής. Σίγουρα υπήρχε από ένα σε κάθε κατάστημα εστίασης:

Το «Νήσος Κάλυμνος» έκανε την εμφάνιση του στην άκρη του λιμανιού του μικρού νησιού, δένοντας αρκετά σύντομα, αφήνοντας και παίρνοντας ελάχιστους επιβάτες, ανάμεσα τους κι εμένα:

Χαιρετήθηκα εγκάρδια με τον Αν., δίνοντας υπόσχεση επαφής και γιατί όχι, επιστροφής κι ανέβηκα προκειμένου να κάτσω στη θέση μου στο κατάστρωμα:

Την ίδια στιγμή είδα να περνάει το περίφημο «θαλάσσιο ταξί» ,που διεξάγει τα δρομολόγια εκτός των άλλων προς το γειτονικό Μαράθι:

Το καράβι αναχώρησε άμεσα, περνώντας παράπλευρα από τις υπέροχες θάλασσες στα τηγανάκια:

Με μια στροφή του πλοίου άφηνα πίσω μου τους Αρκιούς με χαμόγελο για όλα όσα είχα προλάβει να ζήσω και να νιώσω μέσα σε τόσες λίγες ώρες.

Μεγάλα λόγια δε χρειάζονται ποτέ, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επιδιώξω να τους ξαναδώ ίσως και σύντομα…

 

[psilos3]

Αρκετά τυχερός στάθηκα στην πτήση της επιστροφής από Σάμο, εξασκώντας μια αγαπημένη μου πλέον συνήθεια. Φωτογραφία & ανγνώριση.

Πετάξαμε παράλληλα με το άκρο της Σάμου (2012,2017,2019,2021):

Κάνοντας μάλιστα στροφή πάνω από τους Φούρνους Κορσέων (2019,2021):

Δεν άργησε να φανεί το νότιο τμήμα της Χίου (2011,2021) με τα Μεστά και τα Μαστιχοχώρια:

Αλλά και το βόρειο, με το λιμάνι της Βολισσού που οδηγεί στα Ψαρά:

Συγκινήθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι φαίνεται τόσο καθαρά ο Άγιος Ευστράτιος (2020) με τη Λήμνο (2020) στο βάθος:

Ακριβώς πάνω από τη Χώρα του :

Με το τεράστιο νησί του Ηφαίστου στο φόντο:

Κάπου εκεί το αεροπλάνο άρχισε να στρίβει, παίρνοντας κατεύθυνση προς το Μακεδονία, δίνοντας μου όμως την ευκαιρία να δω δύο «δικά μας» νησιά, την Αμμουλιανή και το Διάπορο που για κάποιο λόγο δεν έχω ακόμα επισκεφτεί:

,

Η δεύτερη νησιωτική περιπέτεια θα ξεκινούσε τις επόμενες ώρες...

 

[STKF]

συνιστώντας ένα από τα σημεία της χώρας μας με τα πιο εντυπωσιακά καταγάλανα νερά:

Μετά την επίσκεψή σου στην Ζάκυνθο περιμένω την σύγκριση παραλιών Αιγαίου -Ιονίου.

 

[psilos3]

Μετά την επίσκεψή σου στην Ζάκυνθο περιμένω την σύγκριση παραλιών Αιγαίου -Ιονίου.

Έχω ακόμα μέλλον για να γίνει αυτό, καθώς νομίζω ότι πρέπει να δω μερικά νησιά ακόμη για να έχω αντικειμενική άποψη. Δε νομίζω όμως ότι μπορεί να με κερδίσει σε σχέση με το Αιγαίο. Όχι μόνο σε θέμα παραλιών, αλλά και σε όλα τα επιμέρους.

 

[psilos3]

Σαμοθράκη

Επίσκεψη : Αύγουστος 2022

Διάρκεια: 3 ημέρες



Σαμοθράκη. Μια περίπτωση περίεργη. Ένα νησί που συζητήθηκε ουκ ολίγες φορές στη παρούσα ιστορία και όχι μόνο. Ένα μέρος που όλοι μου έλεγαν «μα καλά, πως γίνεται να μην έχεις πάει εσύ;» έχοντας πάντα έτοιμη και εύκαιρη τη δικαιολογία «έλα μωρέ δίπλα είναι, κάποια στιγμή θα πάω», έτσι απλά κι αόριστα…

Μη σας πω ψέματα δε το συνηθίζω, το νησί το είχα υποτιμήσει αρκετά, τουλάχιστον στη σκέψη μου και στη μέχρι τώρα αντιμετώπιση μου προς αυτό, όπως άλλωστε και τους περισσότερους βόρειους προορισμούς, οι οποίοι με έχουν διαψεύσει πανηγυρικά έως τώρα. Κάτι ανάλογο συνέβη φυσικά και με τη Σαμοθράκη.

Ήταν η σειρά της; Ήταν απλά ακόμα ένα στη λίστα; Μπορεί και τα δυο μαζί μέχρι ν’ αρχίσω να το ψάχνω σοβαρά, από την έρευνα όμως κατάλαβα -πόσο μάλλον όταν πάτησα το πόδι μου εκεί- ότι το μέρος είναι διαφορετικό, ιδιαίτερο, όμορφο και πολύ ξεχωριστό σε σχέση με τα όσα είχα ως τώρα δει και συνηθίσει.

Έχει μια ανεξήγητη ενέργεια, θα το νιώσεις, μου ‘χε πει μια φίλη όταν της ανέλυα το πλάνο μου γύρω στο Μάιο για επίσκεψη στο νησί, κάτι που κατάλαβα βέβαια όταν έφτασα. Μια επίσκεψη που ξανασκέφτηκα πολλές φορές, μιας και το καλοκαίρι του 2022 με τις εξωφρενικές χρεώσεις του δεν ήταν ότι καλύτερο για solo ταξίδια σε Ελληνικά νησιά, έχοντας όμως ήδη πάρει την απόφαση δεν έκανα πίσω…



Ημέρα πρώτη


Έχοντας φορτώσει το αμάξι και χωρίς το περιττό άγχος των κιλών, των αποσκευών, των υγρών κτλ όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Αναχώρησα για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Μ’ αρέσει που έλεγα ότι είναι και δίπλα. Κοντά 4 ώρες νορμάλ οδήγησης, συν δύο ώρες πλεύσης συν αναμονές. Δίπλα δε το λες. Ευτυχώς ο «Κοραής», πλοίο που έχω χρησιμοποιήσει σε παλαιότερα ταξίδια στις Κυκλάδες ήρθε στην ώρα του:

Το δρομολόγιο ήταν υπέροχο με απολύτως ήπια θάλασσα, αφήνοντας πίσω μας την Αλεξ/πολη στα χρώματα του δειλινού:

Συνεχίζοντας άλλες 2 ώρες στο σκοτάδι, που δε κατάλαβα πως πέρασαν, μιας και έπιασα κουβέντα με αρκετό κόσμο. Είναι πολύ εύκολες οι γνωριμίες όταν κουβαλάς στους ώμους τη θήκη με το έγχορδο βλέπετε, πιστή συντροφιά μου γι’ αυτό το ταξίδι:

Το πλοίο αφίχθηκε σχεδόν στην ώρα του, με το φεγγάρι να πέφτει πάνω από το λιμάνι της Καμαριώτισσας:

Ούτε ‘γω δε θυμόμουν πόσο καιρό έχω να βγω από πλοίο όχι πεζός αλλά από τη ράμπα με το δικό μου αυτοκίνητο αυτή τη φορά. Νομίζω από το μακρινό 2005:

Έφτασα στα Θερμά μετά από 13 χιλιόμετρα νυχτερινής οδήγησης σε ένα δρόμο με ελάχιστα φώτα. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να περάσω αλλά κυρίως να βρω παρκάρισμα εκείνη την ώρα, καθώς στο κέντρο του χωριού επικρατούσε το αδιαχώρητο από κόσμο. Αρκετά κουρασμένος τελείωσα τα διαδικαστικά λίγο πριν τις 12, βγαίνοντας για βόλτα στο χωριό:

Ήπια τις μπύρες μου στο πεζούλι, μιας και σε όλα τα καφέ/μπαρ δεν είχαν ούτε σκαμνί διαθέσιμο, γεγονός που δε με πείραξε καθόλου.

Και πώς να με πειράξει όταν ήμουν σε ένα νησί που ξεκίνησε ήδη να με κερδίζει;



Ημέρα δεύτερη


Σηκώθηκα νωρίς αλλά χορτάτος από ύπνο για να πιώ το καφεδάκι μου στην πολύ δροσερή βεράντα του καταλύματος, κάτω από τη σκιά του απέναντι πλατάνου:

Με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι βγήκα μια βόλτα στα Θερμά, προκειμένου να δω το χωριό υπό το φως της ημέρας:

Ήταν ακόμα νωρίς (για Σαμοθράκη) με τον κόσμο που κυκλοφορούσε να ναι ελάχιστος σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ. Ακόμα και στο καφενείο πλάι στα τρεχούμενα νερά έβρισκε άνετα κανείς να καθίσει:

Στο μόνο μέρος που συνάντησα ουρά ήταν ένα γνωστό κατάστημα με μπουγάτσες & αρτοσκευάσματα. Δεν αναλώθηκα πολύ στα Θερμά καθώς είχα συνέχεια, οπότε τρώγοντας κάτι αναχώρησα:

Βασιζόμενος στις οδηγίες του google maps ξεκίνησα τη βόλτα μου προς τις βάθρες, κάτι που σας συστήνω να αποφύγετε μιας και οι πληροφορίες δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα. Λίγο μετά την έξοδο μου από τα Θερμά έστριψα δεξιά καθ΄ υπόδειξη του προγράμματος, ανηφορίζοντας το χωματόδρομο:

Άφησα το αυτοκίνητο έξω από τον χώρο της Ιεράς μονής Χριστού, που δεν ήταν επισκέψιμη, συνεχίζοντας με τα πόδια ως το μονοπάτι, βλέποντας παράλληλα τις πρώτες προειδοποιητικές πινακίδες:

Το μόνο που κατάφερα να δω στο σημείο εκείνο ήταν η «Βάθρα Γρηγοράκη» που πιο πολύ τη λες ρεματιά, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον:

Ξόδεψα κι ένα άσκοπο μισάωρο περιπλανώμενος στο μονοπάτι, όταν ενημερώθηκα από άλλους περιηγητές της περιοχής ότι δεν υπάρχει πρόσβαση από το σημείο εκείνο σε άλλη βάθρα, κάτι που είχα καταλάβει ήδη παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, βλέποντας από ψηλά τη μονή Χριστού που έδειχνε να βρίσκεται υπό τη διεξαγωγή εργασιών:

Προσωρινά απογοητευμένος μπήκα στο αμάξι και έφυγα προς τη Παλαιόπολη όπου βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού με πολύ μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, το περίφημο «Ιερό των Μεγάλων θεών».

Είδα το αντίγραφο της «Νίκης της Σαμοθράκης», με το πρωτότυπο άγαλμα να βρίσκεται φυσικά στο Λούβρο (τι περίεργο) ανηφορίζοντας προς την είσοδο του Ιερού:

Η ενέργεια του μέρους σε κατακλύζει αμέσως, κάτι που συμβαίνει άλλωστε με πολλούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, δίνοντας σου να καταλάβεις ότι μόνο τυχαία δεν βρίσκεται στο σημείο αυτό:

Το Ιερό αποτελεί ένα συγκρότημα ναών στο οποίο εκτελούνταν ουσιαστικά μυστηριακές τελετές, τα περίφημα Καβείρια μυστήρια, μυσταγωγικές τελετές για μυημένους:

Ο χώρος διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση με τη πληροφόρηση να είναι εξίσου καλή.

Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι μεγάλες προσωπικότητες της αρχαιότητας έχουν αποτελέσει μύστες, με συχνές αναφορές στο Ιερό:

Γύρισα αρκετά, χωρίς να έχω το χρόνο να μελετήσω όπως θα ήθελα το χώρο καθώς η ζέστη ήταν έντονη, παρατηρώντας παράλληλα τα βουνά που τον περιστοιχίζουν:

Έχοντας άριστες εντυπώσεις μπήκα στο αυτοκίνητο μιας και έπρεπε να κάνω δρόμο. Κάνοντας την απαραίτητη στάση για νεράκι, έστριψα προς το Λάκκωμα, κάνοντας δεξιά κάποιες φορές για τις όμορφες καλοκαιρινές λήψεις που πρόσφερε απλόχερα το τοπίο:

Στάση έκανα και στη παραλία «Μακρυλιές», ίσα για τη φωτογραφία μιας και δε μου έκανε καθόλου εντύπωση:

Είχα εξάλλου στόχο την επίσκεψη στη γνωστότερη παραλία του νησιού, τη «Παχιά άμμο» που βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του. Πάρκαρα αρκετά εύκολα ευτυχώς και κινήθηκα προς το μπαρ κάτω από τη πειρατική σημαία (και τα παρτάλια οι σκέψεις μας/πειρατική σημαία) για να πιώ έναν παγωμένο καφέ πριν κατέβω για βουτιά:

Η Σαμοθράκη μπορεί να μη φημίζεται για τις παραλίες και τις θάλασσες της, ωστόσο η Παχιά άμμος είναι εξαιρετική, με υπέροχα χρώματα και χονδρή άμμο, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες παραλίες νησιών:

Έκανα το μπανάκι μου στα καταγάλανα βαθιά νερά με θέα την Ίμβρο και χαλάρωσα, προτού συνεχίσω με το πρόγραμμα της ημέρας:

Απογευματάκι και λίγο πριν τις έξι μπήκα στο αυτοκίνητο για να οδηγήσω τα 20 χιλιόμετρα που με χώριζαν από τη Χώρα του νησιού:

Πάρκαρα στο πάρκινγκ στην αρχή μιας και το αυτοκίνητο δε κινείται ούτε παντού, ούτε άνετα και άρχισα την εξερεύνηση. Οι εντυπώσεις από τη πρώτη κιόλας στιγμή ήταν άκρως θετικές:

Ήταν η ώρα που χτύπησε και το πρώτο τηλέφωνο από ένα φίλο & γείτονα μου, ο οποίος μόλις είχε δει ότι είμαι Σαμοθράκη και πήρε να μου δώσει πληροφορίες, εκθειάζοντας παράλληλα το νησί που είχε δει μόλις 2 χρόνια πριν:

Περπατούσα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση ανάμεσα στα πανέμορφα στενάκια ανεβαίνοντας και μιλώντας στο τηλέφωνο:

Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο άκρο της χώρας και ένα από τα ψηλότερα σημεία της έχοντας απρόσκοπτη θέα προς όλες τις πλευρές του οικισμού:

Ενός πανέμορφου οικισμού:

Ξεκίνησα τη κάθοδο μου παρατηρώντας τις πέτρες πάνω στα κεραμίδια, κάτι που μου προκάλεσε έντονη απορία και δεν έμαθα για ποιο λόγο συνέβαινε. Ίσως για το προφανές, τη προστασία απ’ τον αέρα:

Η Χώρα είχε να προσφέρει πολλά ακόμα, ήταν όμως ώρα για ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα κάτω από το πλάτανο στο καφενείο για μια παγωμένη μπυρίτσα. Είχα περπατήσει πολύ:

Όχι και τόσο δροσισμένος (μα χλιαρή μπύρα, είναι δυνατόν ξεκίνησα ν’ ανηφορίζω από την άλλη πλευρά της χώρας αυτή τη φορά, βλέποντας εξαιρετικές εικόνες:

Όποια κι αν είναι βλέπετε τα νησιώτικα «θέλω» του καθενός, δε μπορεί να μην υποκλιθεί στην ομορφιά της Χώρας της Σαμοθράκης.

Άρχισα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά του ναού κοιμήσεως Θεοτόκου βλέποντας και πάλι θέα προς το υπόλοιπο χωριό:

Φτάνοντας στο εντυπωσιακό και πολύ φωτογραφικό μπαλκόνι με τις καμάρες και την υπόλοιπη θέα προς το κάστρο των Γατελούζων:

Προχώρησα ευθεία στο στενάκι που ανεβαίνει προς το κάστρο και την οχύρωση του 10ου αιώνα διαπιστώνοντας ότι δεν είναι περαιτέρω επισκέψιμο:

Καταλήγοντας ως το υπέροχο καφέ μπαρ που βρίσκεται στο τέλος του πεζόδρομου, πιάνοντας αμέσως ένα τραπεζάκι που έβλεπε απρόσκοπτα ως τη θάλασσα:

Είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσω τα τοπικά προϊόντα του νησιού. Pale ale με το όνομα του καταρράκτη φονιά, εντυπωσιακού χρώματος και ζύμωσης. Εξαιρετική επιλογή:

Πήρα το δρόμο της επιστροφής από άλλα στενάκια αυτή τη φορά προκειμένου να δω περισσότερα πράγματα από τη χώρα:

Τα δροσερά τρεχούμενα νερά του νησιού φυσικά είναι σήμα κατατεθέν, στα περισσότερα χωριά του:

Προσπέρασα κάποια ενδιαφέροντα καφέ/μπαρ και έχοντας θέα προς το κάστρο πήγα προς το πάρκινγκ προκειμένου να μπω στ’ αμάξι και να γυρίσω στα Θερμά:

Πάλι καλά που πρόλαβα να τσακίσω τα κοντοσούβλια του τοπικού ψητοπωλείου πριν προκύψει εκτάκτως δουλειά, (προκόψαμε), αλλά και το ευρωπαϊκό ματς της ομάδας μου, (προκόψαμε x2) που με κράτησαν ως αργά μέσα, ευτυχώς παρέα με μια καλή βότκα, πριν βγω τελικά να κάνω τη βραδινή μου βόλτα στα Θερμά. Ασφυκτικά γεμάτα γι’ ακόμα ένα βράδυ, σημείο των καιρών…



Ημέρα Τρίτη


Αυτή τη φορά δε θα γινόταν το ίδιο λάθος. Ρωτώντας πας στη πόλη, η ακόμα καλύτερα στις βάθρες, που ήταν και ο μεγάλος στόχος της ημέρας. Η ευγενέστατη κα Άννα, ιδιοκτήτρια των δωματίων, με ενημέρωσε πληρέστατα την ώρα που έπινα τον τριπλό ελληνικό καφέ μου.

Γι’ αυτό κι εγώ παίρνοντας ένα σάντουιτς για πρωινό, ένα παγωμένο νερό και κυρίως τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια, ξεκίνησα μέσα απ’ το χωριό και τα σκιερά σοκάκια του, περνώντας δίπλα από πετρόχτιστα σχολεία, ξενώνες και ταβέρνες, με προορισμό τις βάθρες της «γριάς» και τη «κρύα βάθρα»:

Διένυσα πολύ άνετα τη διαδρομή των δύο περίπου χιλιομέτρων παρόλη τη ζέστη και έφτασα στη κατάφυτη περιοχή γεμάτη από κόσμο, αυτοκίνητα, διάσπαρτους κατασκηνωτές και μικροπωλητές, μπαίνοντας αμέσως στο εύκολο μονοπάτι με αρκετό κόσμο να πηγαινοέρχεται μαζί μου:

Δε νομίζω να κράτησε πάνω από δέκα λεπτά το εύκολο περπάτημα, όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι φτάνω, κυρίως από τη συγκέντρωση του κόσμου και την ένταση στα τρεχούμενα νερά:

Αυτό ήταν, βρισκόμουν στο πρώτο «κανονικό» και μικρό παράδεισο της Σαμοθράκης! Αυτό που περίμενα να δω από τη προηγούμενη, με μια μέρα καθυστέρηση. Το τοπίο που έχει κάνει το νησί γνωστό ίσως σε όλο τον κόσμο:

Απολαύστε την ομορφιά που είδαν και τα δικά μου μάτια, γνωρίζοντας όμως ότι υπάρχει πολύ καλύτερη συνέχεια:

Δεν αναλώθηκα περισσότερο στη περιοχή θέλοντας να κάνω σωστή διαχείριση του διαθέσιμου χρόνου, επιστρέφοντας από τον ίδιο δρόμο στο χωριό:

Αφού προμηθεύτηκα ένα σνακ κι ακόμα περισσότερο νεράκι από τα Θερμά μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο κινούμενος ανατολικά και πάλι, για την ελάχιστη απόσταση 5,5 χιλιομέτρων. Φυσικά το google maps έδινε άλλη είσοδο, ωστόσο πρέπει να είσαι φελλός για να μη καταλάβεις που πρέπει να πας, όταν βλέπεις τόσα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Το ξαναγράφω, ΜΗ βασίζεστε!

Το μονοπάτι ξεκινούσε επί της ουσίας από την απόληξη του χειμάρρου του Φονιά, που δε θέλω να φαντάζομαι τι θα κατεβάζει τις βροχερές μέρες του χειμώνα. Οι προειδοποιητικές πινακίδες δίνανε το στίγμα της επικινδυνότητας του όλου εγχειρήματος, κάτι που φυσικά δε λαμβάνεται και πολύ υπόψιν:

Ήξερα ότι χρειάζομαι 20-30 λεπτά για να φτάσω ως τη πρώτη βάθρα, κάτι που γινόταν άλλοτε σε βατό, άλλοτε σε λίγο πιο δύσκολο μονοπάτι, βλέποντας κάποιες οικογένειες που πλατσούριζαν ήδη στα ρηχά νερά:

Συνέχισα χωρίς στάση, μέχρι που ένας πολύ ωραίος τύπος με το γιό του ζωσμένος με ορειβατικό σχοινί μου ζήτησε να τους βγάλω φωτογραφία. Είχαν καταφέρει να φτάσουν ως τη τέταρτη βάθρα (ξεκινώντας φυσικά πρωί), οπότε με ενημέρωσαν σχετικά, λέγοντας μου πως από κει και πάνω τα πράγματα ζορίζουν αρκετά. Όχι ότι είχα σκοπό να φτάσω τόσο ψηλά βέβαια…

Συμπληρώνοντας λοιπόν 25 λεπτά, έφτασα στο σημείο όπου υπήρχε συγκεντρωμένος αρκετός κόσμος. Καλή η φασαρία αλλά ακόμα δεν είχα δει το επίμαχο σημείο:

Πατώντας προσεκτικά στα βράχια έφτασα στην αρχή της πρώτης βάθρας, μένοντας όπως είναι λογικό με το στόμα ανοικτό! Από τις εικόνες που σε αποζημιώνουν για τον κόπο που κάνεις να φτάσεις ως εκεί, αλλά και την εκδρομή γενικότερα:

Εγώ είχα όμως άλλα σχέδια, όσο κι αν με τραβούσαν τα υπέροχα νερά. Πιάστηκα από το συρματόσχοινο στα δεξιά της βάθρας και άρχισα να ανεβαίνω το πολύ ανηφορικό μονοπάτι με την απαραίτητη προσοχή. Στεκούμενος σε ένα πλάτωμα του μονοπατιού κατάφερα να πάρω μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες και να δω την ομορφιά του καταρράκτη και της πρώτης βάθρας στο σύνολο της:

Δυστυχώς όμως η Σαμοθράκη και η ανάβαση στο όρος Σάος (ή Φεγγάρι) δεν έχουν μόνο αυτές τις ωραίες εικόνες. Πολύ συχνά συναντάει κανείς εκκλησάκια και μνημεία, δείγμα των πολλών περιστατικών που συμβαίνουν εκεί, κάτι που δε ξέρω πως μπορεί να εξαλειφθεί πέρα από τη πρόληψη και την αποφυγή της οποιασδήποτε επιπολαιότητας. Κάθε καλοκαίρι ακούγεται κι από κάτι, είτε αφορά διάσωση είτε κάτι πιο δυσάρεστο…

Αυτά σκεφτόμουν όσο ανέβαινα με δυσκολία το σημείο με την έντονη κλίση, κάνοντας τα απαιτούμενα διαλείμματα στο βάδισμα. Μπορεί να ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση αυτό το καλοκαίρι, αλλά λίγο ο πρόσφατος covid που με ξετίναξε, λίγο οι χθεσινοβραδινές ποτάρες, λίγο η αφόρητη ζέστη του μεσημεριού δυσχέραιναν το έργο μου. Εκνευριζόμουν παράλληλα όταν έβλεπα κόσμο ν’ ανεβαίνει με παντούφλες εκεί πάνω. Η επιπολαιότητα που λέγαμε.

Με μια βαθιά ανάσα έφτασα ως το τέλος, βλέποντας ξεκάθαρα ότι είχα ανέβει ψηλά έχοντας θέα και προς τη θάλασσα. Ίσως από τη φωτογραφία αυτή γίνεται πιο κατανοητή η κλίση του εδάφους:

Παράλληλα είχα ανέβει και αρκετά πιο πάνω από τη πρώτη βάθρα:

Από κείνο το σημείο κι έπειτα το μονοπάτι έδειχνε να εξομαλύνεται αρκετά, με τη προσοχή βέβαια να χρειάζεται να ναι η ίδια και το γκρεμό να καραδοκεί σε κάποια σημεία:

Ξάφνου άρχισα να κατεβαίνω ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, με τα χοντρά κλαδιά να βοηθούν στο κράτημα. Η διαίσθηση μου ήταν ότι επρόκειτο να δω κάτι ακόμη καλύτερο απ’ όσα είχα δει ως τώρα:

Και να που δεν έκανα λάθος. Ο παράδεισος της Σαμοθράκης, η δεύτερη βάθρα του Φονιά ξεδιπλωνόταν στα πόδια μου, χαρίζοντας μου ένα ασύλληπτο θέαμα σπάνιας φυσικής ομορφιάς, με πολύ λιγότερους επισκέπτες μάλιστα:

Έχοντας ιδρώσει απίστευτα καταβάλλοντας όλο αυτό τον κόπο να φτάσω ως εκεί μες τη ζέστη δε το σκέφτηκα στιγμή, ξεφορτώθηκα τα περιττά και βούτηξα αμέσως στα κρυστάλλινα νερά της βάθρας, τα οποία ήταν σαφώς λιγότερο κρύα απ’ ότι περίμενα:

Παρακάλεσα 2 κοπέλες που είχαν μόλις έρθει να πιάσουν τη φωτογραφική απ’ το σάκο και να με βγάλουν μία καθώς ήθελα να κρατήσω τη στιγμή, και συνέχισα το απολαυστικότατο μπάνιο μου. Η αίσθηση στο γλυκό νερό ήταν πολύ περίεργη, όμως η κούραση έφυγε μονομιάς. Φυσικό καταπραϋντικό κι αποκατάσταση!

Έκατσα να το χαρώ όσο μπορούσα και με σαφώς λιγότερη κούραση πήρα το δρόμο της επιστροφής, που υπό συνθήκες σε κάποια σημεία ήταν πιο δύσκολος λόγω κατηφορικής κλίσης.

Μου δόθηκε η ευκαιρία και για ένα βιντεάκι από ψηλά με τη δέουσα προσοχή, πάνω απ' τη πρώτη βάθρα. Δείτε μαγεία:

Μισή ώρα μετά καθόμουν σ’ ένα τραπέζι στην εκπληκτική και σκιερή ταβέρνα του Φονιά, για να πιώ μια μπύρα που είναι δεδομένο ότι μου άξιζε μετά απ’ όλον αυτό το κόπο. Εκεί δοκίμασα και την ΙΡΑ εκδοχή της «Φονιάς». Φανταστική!

Μπήκα και πάλι στο αμάξι μετά από ώρα για οδήγηση 10 χιλιομέτρων μέχρι τη παραλία των Κήπων. Πάρκαρα και κατευθύνθηκα προς τη καντίνα πίνοντας ένα φριχτό φρέντο εσπρέσο που ξύνιζε, κάτι που μετάνιωσα την ίδια στιγμή καθώς οι μουσικάρες που έπαιζε ήταν για μπύρες. Πολλές μπύρες. Κλασσική ροκ σκηνή και εσπρέσο δε γίνεται, ας πρόσεχα!

Τα νερά στους Κήπους ήταν πεντακάθαρα και βαθιά και οφείλω να πω ότι μου άρεσαν περισσότερο από αυτά της Παχιάς άμμου, ίσως και λόγω βότσαλου που συμπαθώ ιδιαίτερα. Να που και το μπάνιο στη θάλασσα ειδικά τέτοια αγαπημένη ώρα ήταν απαραίτητο:

Έφυγα λίγο μετά τις έξι μιας και η πείνα άρχισε να με πιέζει, φροντίζοντας να κάνω στάση για τις απαραίτητες φωτογραφίες από ψηλά. Όμορφη και μεγάλη παραλία, με ακόμη καλύτερη θέα στην Ίμβρο. Ωραία πράγματα και χρώματα:

Οδήγησα στον ίδιο παραλιακό δρόμο μέχρι τα επόμενα 5 χιλιόμετρα όπου έστριψα προς την Άνω Μεριά και τα Ισώματα. Στόχος μου ήταν η επίσκεψη στην καλύτερη ταβέρνα του νησιού, τις ξακουστές «Καρυδιές» όπως υποστηρίζουν αρκετοί, και μου πρότειναν ακόμη περισσότεροι.

Διένυσα τα τελευταία 2 χιλιόμετρα σε χωματόδρομο και πάρκαρα κάτω από τα δέντρα. Ευτυχώς έφτασα σε λογική ώρα με αποτέλεσμα να είμαι μόλις τρίτος στη σειρά αναμονής, κάτι που είναι δεδομένο όσον αφορά τη συγκεκριμένη ταβέρνα. Ο καλύτερος τρόπος για να περιμένεις βέβαια και το συνιστώ σε όλους, είναι να βάλεις το ποδαράκι στα ουκ ολίγα τρεχούμενα νερά που περνούν απ’ έξω:

Η πολυπόθητη σειρά μου ήρθε, πιάνοντας ένα τραπέζι και διαβάζοντας το μενού πίνοντας μια μπύρα. Το μέρος είναι υπέροχο και πολύ δροσερό, ιδανικός χώρος για φαγητό:

Μη με ρωτήσετε για μενού, στη Σαμοθράκη είναι δεδομένο ότι θα φάτε κατσίκι, μαγειρεμένο σε ουκ ολίγες εκδοχές. Μια τέτοια με πλιγούρι δοκίμασα κι εγώ, βλέποντας την ουρά να μεγαλώνει υπερβολικά όσην ώρα περίμενα, κάνοντας παράλληλα δημόσιες σχέσεις με παιδιά που φιλοξένησα στο τραπέζι μου. Η συζήτηση γνωστή, νησιά, μουσικές και πάλι νησιά…

Γύρισα νύχτα στα Θερμά βρίσκοντας ευτυχώς εύκολα παρκάρισμα, πίνοντας τα ποτάκια μου εντός κι εκτός.

Μια ακόμα υπέροχη μέρα στη Σαμοθράκη είχε φτάσει στο τέλος της.



Αναχώρηση


Αποχαιρετώντας την ευγενέστατη ιδιοκτήτρια φόρτωσα κι αναχώρησα από τα Θερμά γύρω στις 10 το πρωί. Άφησα το αυτοκίνητο κατευθείαν στην ουρά του πλοίου που ήταν ήδη μεγάλη κι έκανα κάποιες βόλτες για φαγητό και τελευταία ψώνια.

Η Καμαριώτισσα μπαίνει στη κατηγορία περιοχών νησιών «συγγνώμη που με είδατε» οπότε δε μου κάνει εντύπωση πως δεν έχω καμία φωτογραφία από κει.

Περίμενα το πλοίο πίνοντας καφέ που ευτυχώς ήρθε στην ώρα του, δεν έφυγε όμως στην ώρα του, γεμίζοντας ασφυκτικά με αυτοκίνητα, αφήνοντας μάλιστα και μερικά έξω μιας και δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χώρος. Ευτυχώς απ’ ότι έμαθα ότι έβαλαν έξτρα δρομολόγια για να καλύψουν τη τεράστια ζήτηση του νησιού, χαρακτηριστικό του καλοκαιριού του 2022.

Φύγαμε με μια ώρα καθυστέρηση, σε γαλήνια θάλασσα κι έχοντας παρέα τα θαλασσοπούλια:

Όσο για μένα; Απέφευγα επιμελώς τη Σαμοθράκη τόσο καιρό και τώρα περιμένω πως και πως θα ξαναπάω, για να δω όσα δεν είδα, να ξαναδώ όσα είδα,

και να κάνω ακόμα περισσότερα, με τη κατάλληλη παρέα…