Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Χειμερινούς κολυμβητές θα μας κάνεις..Οι φωτογραφίες σου είναι φοβερές..Θέλω πραγματικά να κάνω μια βουτιά..

Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι! Δίνω ιδέες από τώρα για το καλοκαίρι, μοιράζω νησιά απλόχερα!

Θέλω κι ένα πουκάμισο με ανανάδες σε γυναικείο, ξέρεις πού μπορώ να βρω;

Ναι βέβαια, το μόνο εύκολο. Στο Βιετνάμ, από κει που το πήρα κι εγώ

Επίσης λίγο άσχετο, αλλά αν κατάλαβα καλά ζεις στη Θεσσαλονίκη και δεν έχεις πάει ακόμα Σαμοθράκη; Βάλτην και αυτή στο άμεσο πρόγραμμα, όχι μόνο την Κάρπαθο. Άσε τη σαγιονάρα, βάλε το αθλητικό και κάνε όσο μπορείς το κατσίκι στο νησί των κατσικιών. Όταν η τοπική μπύρα λέγεται Φονιάς, χρειάζεσαι κάτι άλλο;; Κάτι ξέρει ο ταξιδιώτης που την έβαλε σε περίοπτη θέση στη λίστα του..

Δώσε στο λαό νησιά!

Να σου πω την αλήθεια δε την έχω σε τόσο μεγάλη υπόληψη, χωρίς να την υποτιμώ.
Απλά τη θεωρώ σχετικά κοντά και πιο «εύκολη» εκδρομή.
Μια εκδρομή που λέω να τη κάνω όταν στερέψω από εναλλακτικές. Ίσως δεν είναι το στυλ μου.
Το άγονο Κυκλαδίτικο & Δωδεκανήσιο τοπίο με τραβάει πολύ περισσότερο όπω καταλαβαίνεις. Το αγαπώ. Το κυνηγάω εδώ και χρόνια.
Γι αυτό και δεν έχω παρά ελάχιστη εμπειρία σε Επτάνησα, Σποράδες κτλ.
Η Σαμοθράκη βέβαια είναι μια κατηγορία μόνη της και οφείλω να τη ξεχωρίσω. Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μάλλον γι αυτήν, αν και οι φίλοι μου αλλά και όσοι έχουν πάει μόνο καλά λόγια έχουν να πουν!
Προέχει η Λήμνος και ο Άη Στράτης απο τη γειτονιά εκείνη ωστόσο επειδή πολλοί έμπειροι ταξιδιώτες - υποστηριχτές μαζεύεστε, οφείλω να αναθεωρήσω και να το σκεφτώ..
(Επίσης να συμπληρώσω ότι έχω κάνει χειρότερα από το να μη πάω στη Σαμοθράκη, δείγμα ίσως ανισορροπίας χαρακτήρα Έχω πάει π.χ.3 φορές Αμοργό,3 Λέρο, 2 Πάτμο, και δεν έχω πατήσει το πόδι μου στις Σέρρες ή στη Δράμα που ναι μια ώρα δρόμος. Ακραία πράγματα)

 

[maria_va]

Ναι βέβαια, το μόνο εύκολο. Στο Βιετνάμ, από κει που το πήρα κι εγώ

ΟΚ άλλος ένας λόγος να πάω Βιετνάμ..Όχι ότι χρειαζόμουν κιόλας..

Εντάξει για σένα που είσαι κοντά, είναι λογικό να αφήνεις τη Σαμοθράκη για αργότερα..Εμείς αντίθετα αποφασίσαμε να κάνουμε το τεράστιο ταξίδι τώρα που ακόμα έχουμε υπομονή...Μάλιστα το αποφασίσαμε ενώ πίναμε τσίπουρα μετά την παράσταση "Σαμοθράκης Νήματα" που περιέργως ήρθε στα μέρη μας πέρυσι..Καταλαβαίνεις το σκηνικό νομίζω..
Φέτος λέμε να κυνηγήσουμε πάλι νησί του Β. Αιγαίου, τη Λήμνο..
Μην την αφήσεις για πολύ μετά όμως, πρέπει να είσαι σε θέση να σκαρφαλώνεις εκεί που πάνε τα κατσίκια για να βρεις τις βάθρες, αλλιώς τι να το κάνεις;

 

[evaT]

Έχω πάει π.χ.3 φορές Αμοργό,3 Λέρο, 2 Πάτμο, και δεν έχω πατήσει το πόδι μου στις Σέρρες ή στη Δράμα που ναι μια ώρα δρόμος. Ακραία πράγματα)

Και ούτε να πας. Δεν έχουν παραλία οι Σέρρες ούτε η Δράμα κ δε χάνεις κ τίποτα

Μην την αφήσεις για πολύ μετά όμως, πρέπει να είσαι σε θέση να σκαρφαλώνεις εκεί που πάνε τα κατσίκια για να βρεις τις βάθρες, αλλιώς τι να το κάνεις;

Συγνώμη ρε παιδιά σε ποια ηλικία δηλαδή σκέφτεστε ότι σταματάτε να σκαρφαλώνετε; Θα μας τρελάνετε οι 30ρηδες !

 

[psilos3]

ΟΚ άλλος ένας λόγος να πάω Βιετνάμ..Όχι ότι χρειαζόμουν κιόλας..

Σ΄αυτή τη χώρα, πουκάμισα τέτοιου τύπου και μπύρες, πωλούνται παντού. Κι όταν λέω παντού, εννοώ παντού! Σε οποιασδήποτε δραστηριότητας επιχείρηση. Κάλλιστα μπορείς να βρείς πουκάμισο σε μπαρ και μπύρα σε μουσείο... Για να μη βγω πολύ off topic περισσότερα μπορείς να δεις στην ιστορία μου

Εντάξει για σένα που είσαι κοντά, είναι λογικό να αφήνεις τη Σαμοθράκη για αργότερα..Εμείς αντίθετα αποφασίσαμε να κάνουμε το τεράστιο ταξίδι τώρα που ακόμα έχουμε υπομονή...Μάλιστα το αποφασίσαμε ενώ πίναμε τσίπουρα μετά την παράσταση "Σαμοθράκης Νήματα" που περιέργως ήρθε στα μέρη μας πέρυσι..Καταλαβαίνεις το σκηνικό νομίζω..

Καταλαβαίνω απόλυτα και πολύ καλά κάνατε. Ειναι ιδιαίτερο νησί με πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα που νομίζω δεν υπάρχει κάτι παραπλήσιο αλλού. Θέλω να το πάω, σε όλα τα νησιά θέλω να πάω αλλά είναι πιο χαμηλά στις προτεραιότητες ακόμα.

Φέτος λέμε να κυνηγήσουμε πάλι νησί του Β. Αιγαίου, τη Λήμνο..
Μην την αφήσεις για πολύ μετά όμως, πρέπει να είσαι σε θέση να σκαρφαλώνεις εκεί που πάνε τα κατσίκια για να βρεις τις βάθρες, αλλιώς τι να το κάνεις;

Κι εμένα δε βλέπω να μου ξεφεύγει η Λήμνος φέτος όπως έγραψα. Μη παραλείψετε να εντάξετε στο πρόγραμμα και τον Αη Στράτη. Όσο για το σκαρφάλωμα έχεις ένα δίκιο, αν κάτι αξίζει να δεις είναι αυτό περισσότερο απ' όλα!

 

[psilos3]

Και ούτε να πας. Δεν έχουν παραλία οι Σέρρες ούτε η Δράμα κ δε χάνεις κ τίποτα

Το ξέρω, ήταν σχόλιο της υπερβολής για να δείξω τη παράνοια που επικρατεί στο μυαλό μου

Συγνώμη ρε παιδιά σε ποια ηλικία δηλαδή σκέφτεστε ότι σταματάτε να σκαρφαλώνετε; Θα μας τρελάνετε οι 30ρηδες !

Δεν έχουν ηλικία αυτά, είναι θέμα διάθεσης συμφωνώ. Έχω δει και κάτι 80φεύγα σε σπορ που ούτε το περίμενα. Το λέει η καρδούλα τους.

 

[alma]

Α, Σέρρες-Δράμα κακώς δεν πας.

Κι εγώ που ξεκινάω από την Αθήνα και μου αρέσει να πηγαίνω σε Σέρρες-Δράμα είμαι καλά γιατρέ;
Αγαπώ τον συνδυασμό αστικού τοπίου με τα καλά της πόλης και παράλληλα το περπατήσημο μέγεθος των πόλεων αυτών που δεν είναι χαώδεις όπως η Αθήνα, τα παραδοσιακά προιόντα που μπορείς να βρεις εκεί, τις καλές τιμές σε ξενοδοχεία με σπα και γυμναστήρια και ταυτόχρονα το καλό φαγητό που βρίσκεις στην περιοχή.Γενικά στην Βόρεια Ελλάδα τρώτε καλά.Χώρια τις εκδρομές που μπορείς να κάνεις από Δράμα και Σέρρες. Για να μην πω για το Cityζεν στις Σέρρες με την απίστευτη θέα και την εμπειρία να τρως μέσα σε ιγκλού με την ξυλοσομπίτσα τέλειο ρομαντικό δείπνο.

Τώρα για την Λήμνο αξίζει πολύ μην τα ξαναλέμε. Οι πιο ζεστές θάλασσες στο βόρειο Αιγαίο με ωραία άμμο,πανέμορφο Κάστρο με ωραία μαγαζιά να πιεις ποτό και αν είσαι ήσυχος και υπομονετικός να δεις και κανένα ελάφι να περνάει δίπλα σου.Χώρια το καλό φαγητό και στη Λήμνο.Είτε πάρεις το καράβι από Πειραιά, είτε από Καβάλα για μένα το πολύωρο ταξίδι αξίζει.

 

[psilos3]

Κι εγώ που ξεκινάω από την Αθήνα και μου αρέσει να πηγαίνω σε Σέρρες-Δράμα είμαι καλά γιατρέ; Αγαπώ τον συνδυασμό αστικού τοπίου με τα καλά της ...

Όχι Αν υπολογίσουμε ειδικα΄ότι έχεις δίπλα σου Πελοπόννησο και στερεά Ελλάδα (δε χρειάζεται να αναλύσω) και καλοκαίρι όλα τα νησιά... Εννοείται βέβαια ότι ισχύουν αυτά που λες για τις κοντινές εκδρομές αλλά ειδικότερα για το φαγητό στο οποίο νομίζω ότι ο Βορράς και η Κρήτη έχουν τα πρωτεία. Από κει και πέρα όμως δε βρήκα κάτι αξιόλογο σε όσες (λίγες) τριγύρω πόλεις της Μακεδονίας έχει τύχει να επισκεφτώ... Μεγάλη συζήτηση για άλλο νήμα

Τώρα για την Λήμνο αξίζει πολύ μην τα ξαναλέμε. Οι πιο ζεστές θάλασσες στο βόρειο Αιγαίο με ωραία άμμο,πανέμορφο Κάστρο με ωραία μαγαζιά να πιεις ποτό και αν είσαι ήσυχος και υπομονετικός να δεις και κανένα ελάφι να περνάει δίπλα σου.Χώρια το καλό φαγητό και στη Λήμνο.Είτε πάρεις το καράβι από Πειραιά, είτε από Καβάλα για μένα το πολύωρο ταξίδι αξίζει.

Τα λέμε εδώ και κανένα χρόνο για τη Λήμνο, τα είπαμε και το περασμένο καλοκαίρι που εν τέλει δεν έκατσε, και χωρίς να είμαι λάτρης των μεγάλων νησιών νομίζω ότι θα της δώσω το χρόνο της φέτος. Εξάλλου μόνο καλά λόγια έχω ακούσει από όσους έχουν βρεθεί εκεί!

 

[alma]

Όχι Αν υπολογίσουμε ειδικα΄ότι έχεις δίπλα σου Πελοπόννησο και στερεά Ελλάδα (δε χρειάζεται να αναλύσω) και καλοκαίρι όλα τα νησιά... Εννοείται βέβαια ότι ισχύουν αυτά που λες για τις κοντινές εκδρομές αλλά ειδικότερα για το φαγητό στο οποίο νομίζω ότι ο Βορράς και η Κρήτη έχουν τα πρωτεία. Από κει και πέρα όμως δε βρήκα κάτι αξιόλογο σε όσες (λίγες) τριγύρω πόλεις της Μακεδονίας έχει τύχει να επισκεφτώ... Μεγάλη συζήτηση για άλλο νήμα

Έχω γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος αυτών.Βασικά το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας , οπότε ξαναπηγαίνω στα ίδια συνήθως και κάνω συγκρίσεις τι αλλάζει σε διαμονή, εστιατόρια κλπ. Ο Βορράς σκίζει από φαγητό. Αγαπώ Μακεδονία και έχει πολλά να δεις.Αν και κάποια μέρη δεν τα είχα δει στην πρώτη επίσκεψη, τελικά όταν ξαναπήγα απέκτησα πληρέστερη εικόνα.
Μεγάλη έκπληξη ο Έβρος για μένα. Απίστευτη φύση ειδικά το Δέλτα του Έβρου και το δάσος Δαδιάς-Λευκίμης-Σουφλίου μαγεία. Όσοι έχετε κάρτα aegean miles and bonus, υπάρχει έκπτωση στις ξεναγήσεις.

 

[chris7]

Τώρα για την Λήμνο αξίζει πολύ μην τα ξαναλέμε. Οι πιο ζεστές θάλασσες στο βόρειο Αιγαίο με ωραία άμμο,πανέμορφο Κάστρο με ωραία μαγαζιά να πιεις ποτό και αν είσαι ήσυχος και υπομονετικός να δεις και κανένα ελάφι να περνάει δίπλα σου.

Τρεις φωτογραφίες από τρεις επισκέψεις στο νησί.

 

[psilos3]

Πάτμος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2017

Διάρκεια: 4 μέρες



Μέρα πρώτη - Άφιξη:

Τρίτος προορισμός του καλοκαιρινού τουρ ήταν ένα νησί για το οποίο ακούγαμε τα καλύτερα λόγια, το νησί της Αποκάλυψης, η Πάτμος. Το Dodecanesos έκανε κάτι λιγότερο από μια ώρα σε μια θάλασσα κοντά στα 5 μποφόρ η οποία δε μας ενόχλησε καθόλου στη διαδρομή που είχε αφετηρία τη Λέρο.

Αμέσως βρήκαμε την ιδιοκτήτρια των δωματίων μας, τακτοποιηθήκαμε και κατηφορίσαμε για τη πρώτη κοντινή βουτιά στην ωραία αλλά με τρομερή βαβούρα λόγω δρόμου παραλία της «Σκάλας». Το τοπίο πάντως ήταν υπέροχο, με το μοναστήρι του Αγ. Ιωαννη Θεολόγου χτισμένο στη κορυφή της χώρας να ξεχωρίζει από παντού:

Κάναμε το μπάνιο μας, ήπιαμε μια μπύρα για το «καλώς ήρθαμε» και βολτάραμε για να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε:

Η Σκάλα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο σαν μέρος, αν εξαιρέσεις ορισμένα συμπαθητικά στενάκια:

Ο καιρός δε μας βοηθούσε και πολύ να καθίσουμε στο μπαλκόνι, καθώς ο αέρας ήταν δυνατός εκείνη τη μέρα, όμως εμείς και πάλι βρήκαμε τον τρόπο. Λίγο μετά τις 11 βγήκαμε για βόλτα στη Σκάλα, γνωρίζοντας ότι εκεί συγκεντρώνεται όλη η νυχτερινή κίνηση του νησιού, ειδικότερα μετά τις 2-3 που κλείνουν όλα τα μαγαζιά της Χώρας. Περιπλανηθήκαμε σε όλα, ακόμα και στο Ελληνάδικο, καταλήγοντας στο «Κου-Κου» το οποίο έγινε και στέκι μας τα επόμενα βράδια, ένα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο μαγαζί που έστησαν τα παιδιά εκεί και τους αξίζουν πολλά μπράβο.


Μέρα δεύτερη:

Το πρωί ξυπνήσαμε και αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας στη Σκάλα, πήραμε το λεωφορείο και διανύσαμε την απόσταση των περίπου 5 χιλιομέτρων ως τη Χώρα. Είχαμε σκοπό πριν το μπάνιο να επισκεφτούμε το μοναστήρι και τη Σπηλιά της αποκάλυψης. Στη Χώρα δε κυκλοφορεί φυσικά αυτοκίνητο, και ο δρόμος τερματίζει εκεί που ξεκινάει η πρόσβαση σ΄ αυτήν και στο διάσημο «μοναστήρι του Αγ. Ιωαννη Θεολόγου», ένα εκπληκτικό μνημείο χαρακτηρισμένο από το 1999 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Ανεβήκαμε το πετρόχτιστο δρόμο και χαζέψαμε στη πολύ ωραία θέα της Σκάλας από κει ψηλά:

Το εντυπωσιακό κτίσμα έχασκε θεόρατο πάνω απ' τα κεφάλια μας:

Φτάσαμε στην είσοδο:

Και μπήκαμε ξεκινώντας τη περιήγηση μας στο μοναστήρι αμέσως πιο πάνω:

Υπήρχε αρκετά μεγάλη ροή κόσμου καθ’ όλη τη διάρκεια της ώρας που βρισκόμασταν εκεί. Τουρίστες πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα:

Οι εικόνες που συνέλλεξα από τον όροφο ήταν καταπληκτικές:

Λίγο μετά βγήκαμε

για να κάνουμε μία βόλτα και στη χώρα, η οποία ήταν αρκετά άδεια και ήσυχη την ώρα εκείνη:

Με μια πρώτη ματιά μου θύμισε τη χώρα της Αστυπάλαιας. Καταπληκτική, προσεγμένη, πεντακάθαρη, όμορφη σε όλες τις εκδοχές της:

Φτάσαμε και στη πλατεία, όπου καταλάβαμε ότι γίνεται όλο το πανηγύρι το βράδυ καθώς το μέρος ήταν σχεδόν όλο κατειλημμένο από τραπεζοκαθίσματα:

Συνεχίσαμε να βολτάρουμε στα πολύ ιδιαίτερα στενάκια:

Ο δρόμος μας έφερε και στο δημαρχείο της χώρας, από το οποίο η θέα προς τη Σκάλα είναι ακόμα καλύτερη:

Κατεβήκαμε προς την αρχή του κεντρικού δρόμου, ξεδιψάσαμε, και ξεκινήσαμε πάλι το περπάτημα με σκοπό να δούμε τη σπηλιά της αποκάλυψης.

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δε τη βρήκαμε εύκολα, και καθώς η ώρα είχε περάσει θεωρήσαμε σκόπιμο να την αφήσουμε για μια από τις επόμενες ημέρες, και να πάμε για μπάνιο, καθώς η ζέστη είχε γίνει αφόρητη. Μπήκαμε στο λεωφορείο και κινηθήκαμε προς τη παραλία του «Κάμπου» :

Πολυσύχναστη, όμορφη, ήσυχη στο μεγαλύτερο της κομμάτι και με ωραία σκιά από δεντράκια:

Κάναμε το μπάνιο μας, ήπιαμε τις μπύρες μας και καθίσαμε μέχρι το απόγευμα όπου και πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής για τη Σκάλα. Είχαμε σκοπό να τσιμπήσουμε κάτι, να ετοιμαστούμε και να ανεβούμε ξανά μετά τις 10-11 στη Χώρα για να δούμε τι παίζει από νυχτερινή ζωή.

Μια χώρα που είναι το ίδιο όμορφη και τη νύχτα, αρκετά πιο πολυσύχναστη μάλιστα σε σχέση με τη μέρα, με έντονο το τουριστικό στοιχείο:

Βολτάραμε αρκετά και ήπιαμε ένα κοκτέιλ σε ένα από τα πολλά μπαρ που βρίσκονται στη πλατεία, η οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο. Δε περίμενα να δω τέτοιο χαμό στη Πάτμο! Εμείς καταλήξαμε στο «Καφενείο του Θανάση» το οποίο δε δικαίωσε το τίτλο του, σε μια γωνιά που βρήκαμε στο μικρό του μπαρ, βλέποντας τους αναρίθμητους Ιταλούς που ήταν σχεδόν το 95% του κόσμου στο συγκεκριμένο μαγαζί, και σίγουρα πλειοψηφία στη Πάτμο, να πίνουν σα νερό το ούζο και εναλλακτικά να ζητούν εσπρέσο, μια η ώρα το βράδυ… Δε θεωρώ καλούς τουρίστες τους Ιταλούς, και δικαιώνομαι συζητώντας με πολλούς επαγγελματίες στα νησιά. Μπήκαμε πάντως για λίγο στη λογική τους και ήπιαμε κι εμείς ένα εσπρεσάκι στις δύο παρά το βράδυ. Δε καθίσαμε πολύ παραπάνω πάντως καθώς δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο η νύχτα, και κατεβήκαμε στο Κου-Κου για να συνεχίσουμε. Τα παιδιά που μας είχαν γνωρίσει ήδη, μας καλωσόρισαν με ένα πολύ ωραίο σφηνάκι μαστίχας με πιπέρι…



Μέρα τρίτη:

Την άλλη μέρα πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε πάλι στο Κάμπο, έχοντας όμως διαφορετικά σχέδια, όπως το να δούμε τη καλύτερη παραλία του νησιού, το «Λιβάδι Γερανιου» αλλά και τις κοντινές δίδυμες. Πριν από όλα αυτά όμως είχαμε σταμπάρει τη καντίνα με τη πολύ ωραία θέα, που γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση γι’ αυτήν και βρίσκεται ανάμεσα στις δύο παραλίες.

Καθώς το λεωφορείο δε προσεγγίζει εκείνο το κομμάτι του νησιού, βρεθήκαμε να περπατάμε μέσα στο λιοπύρι, κάτι που θε θα μας πείραζε υπό νορμάλ συνθήκες, όμως στο συγκεκριμένο δρόμο σε πολλά σημεία η κλίση υπερβαίνει το 10 % !

Δύσκολη αλλά ωραία διαδρομή:

Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε καταϊδρωμένοι στη περίφημη καντίνα – πρόχειρο εστιατόριο όπως αποδείχτηκε που μόλις είχε ανοίξει. Η παγωμένη μπύρα ήταν βάλσαμο, και η θέα όπως τη περιγράφανε όλοι:

Πιάσαμε τη κουβέντα με τον Παππού που είχε τη καντίνα, και τη γυναίκα του που αναλαμβάνει το μαγείρεμα. Το σημείο το επιλέγουν αρκετοί τουρίστες προκειμένου να δοκιμάσουν Ελληνικά σπιτικά φαγητά, και μάλιστα προηγείται κράτηση από το πρωί!

Ήπιαμε άλλη μία για να σβήσουμε τη δίψα μας, και πήραμε τη κατηφόρα για το «Λιβάδι Γερανιου» που ήταν λίγο πιο κάτω με τα απίστευτα νερά και χρώματα.

Νερά ολίγον τι κρύα βεβαίως:

Καθίσαμε στη σκιά από τα δεντράκια του, κάναμε το μπάνιο μας, και ανεβήκαμε για μια μπύρα ακόμα και ένα μεζέ στη ταβέρνα από πάνω, επίσης φημισμένη στο νησί.

Αργότερα και καθώς είχε φτάσει σχεδόν απόγευμα κατεβήκαμε από το μονοπάτι και στις «Δίδυμες» δύο παρόμοιες όπως μαρτυράει το όνομα τους και πολύ ωραίες παραλίες που βρίσκονται δίπλα, σχεδόν στο ένα χιλιόμετρο απόσταση:

Εκεί βρίσκεται και μια ακόμη καντίνα, διάσημη για τις αλμυρές τάρτες της τις οποίες και δοκιμάσαμε, και όχι διάσημη για τις μπύρες της τις οποίες σαφώς και δοκιμάσαμε.

Στην επιστροφή μας, και καθώς δεν είχαμε φάει όπως έπρεπε και είχαμε πολύ χρόνο, αποφασίσαμε να κάνουμε στάση στη παραλία του Κάμπου για να πιούμε ένα ούζο στα Καβουράκια, με το τραπέζι πάνω στην άμμο και το ωραίο και οικονομικό το φαγητό τους:

Το τελευταίο βράδυ στο νησί το περάσαμε φυσικά στο Κου-Κου, όπου καταφέραμε και εκεί να ξημερωθούμε. Δε ξέρω πως σκαλώνουμε κάθε φορά, δε ξέρω αν τα βρίσκουμε ή μας βρίσκουν, αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε φορά έχουμε να διηγούμαστε και μια ακόμα ιστορία…


Μέρα τέταρτη - Αναχωρηση:

Το πρωί αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας, πήραμε τις πληροφορίες και ανεβήκαμε στο «Σπήλαιο της Αποκάλυψης» το οποίο είναι τελικά τοποθετημένο στο λόφο μεταξύ της Σκάλας και της Χώρας:

Εικάζεται από τη Χριστιανική παράδοση ότι το σπήλαιο αυτό αποτέλεσε το καταφύγιο του αγαπημένου Μαθητή του Ιησού Ιωάννη το 95 μ.Χ. , όταν ο αυτοκράτορας Δομητιανός τον εξόρισε στην Πάτμο, και εκεί καθ’ υπόδειξη του ίδιου του θεού έγραψε το ιερό βιβλίο της αποκάλυψης. Τη ξενάγηση μας ανέλαβε ένα ιερωμένος του σπηλαίου, μόλις μαζεύτηκε ένας ικανοποιητικός αριθμός από κόσμο. Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν επιτρεπόντουσαν εντός του χώρου.

Με τελευταία αυτή την εικόνα λοιπόν κατεβήκαμε πίσω στη Σκάλα όπου και τσιμπήσαμε κάτι

περιμένοντας το Dodecanesos, προκειμένου να πάμε στο τελευταίο προορισμό της εκδρομής.

Η Πάτμος αποτελεί σίγουρα το πιο διάσημο και κοσμοπολίτικο προορισμό των Βορείων Δωδεκανήσων, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Το νησί θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει πολύ πιο γνωστό και να προσελκύσει περισσότερο κόσμο, αλλά αφενός η εξουσία που ασκεί το μοναστήρι και αφετέρου η δύσκολη πρόσβαση σ’ αυτό, το καθιστούν αδύνατο.

 

[psilos3]

Αγαθονήσι

Επίσκεψη : Αύγουστος 2017

Διάρκεια: 2 μέρες




Ομολογώ πως μέχρι το 2017 δεν είχε περάσει καν απ’ το μυαλό μας η επίσκεψη στο μικρό και πολύ όμορφο νησάκι των βόρειων Δωδεκανήσων, με τους 180 περίπου μόνιμους κατοίκους, που λέγεται Αγαθονήσι. Παρ’ όλη τη σχετική εμπειρία μας πλέον σε τέτοιου είδους ταξίδια, το συγκεκριμένο είχε ξεφύγει από τα πλάνα μας.

Το σχέδιο έλεγε διανυκτέρευση στο Πυθαγόρειο της Σάμου και πτήση την επόμενη το απόγευμα για επιστροφή, μετά από μια περιήγηση δέκα ημερών σε Λειψούς, Λέρο, Πάτμο και λίγο από Κω για αρχή. Η εμμονή μου όμως να ψάχνω ξανά και ξανά ακτοπλοϊκά εισιτήρια αποδείχτηκε καταλυτική! Για ποιο λόγο να χαραμίσουμε μιάμιση μέρα στο Πυθαγόρειο, ενώ μπορούμε να δούμε ακόμα ένα νησί;

Έτσι λοιπόν ευρισκόμενοι στη Πάτμο, το μεσημέρι στις 19 του Αυγούστου ανεβαίναμε στο Dodecanesos όπου 50 λεπτά αργότερα θα μας άφηνε στον ‘’άγνωστο’’ έως εκείνη τη μέρα προορισμό μας.

Ο φίλος που δουλεύει στο κατάστρωμα του Dodecanesos (χαιρετιόμαστε κάθε χρόνο έως σήμερα) μας είπε με περισσή σιγουριά ’’Αγαθονήσι; Θα περάσετε καταπληκτικά’’ , όπως με την ίδια σιγουριά μας ρώτησε η κοπέλα που μας παρέλαβε και είχε τα δωμάτια στα οποία θα μέναμε ‘’για ένα βράδυ δεν είστε; Έτσι κι αλλιώς δεν είναι για παραπάνω’’. Φυσικά το μόνο που κατάφεραν εκατέρωθεν είναι να μας αυξήσουν τη περιέργεια για το τι μπορούμε να δούμε σ’ αυτό το τόπο.

Γελάσαμε λίγο όταν διαπιστώσαμε ότι κάναμε πιο πολλή ώρα να φορτωθούμε στο αμάξι με τις αποσκευές, παρά να φτάσουμε στα δωμάτια, που ήταν περίπου 150 μέτρα πιο κάτω, επί της παραλιακής, πάνω ακριβώς από τη παραλία του «Αγίου Γεωργίου» όπως ονομάζεται και ο αντίστοιχος οικισμός στο λιμάνι.

Το δωμάτιο απλό αλλά πολύ όμορφο, με μια κληματαριά δροσερή στην οποία ήπιαμε ένα Ελληνικό καφεδάκι που μας κέρασαν οι φιλόξενοι ιδιοκτήτες μας.

Ετοιμαστήκαμε γρήγορα προκειμένου να κατευθυνθούμε προς τη πιο γνωστή παραλία του νησιού, τη διάσημη «Σπηλιά». Κάναμε μια βόλτα για να ψωνίσουμε μερικές μπύρες από το ψιλικατζίδικο

και προχωρήσαμε μέσω του αυτοφωτιζόμενου και ολοκαίνουριου δρόμου, φυσικά με τα πόδια καθώς οι αποστάσεις ήταν αστείες :

Απέναντι η ολοκληρωμένη άποψη του Αγίου Γεωργίου:

Λίγο πιο κάτω περίπου στα 500 μέτρα αντικρύσαμε τη πρώτη εικόνα από τη παραλία, η οποία συγκεντρώνει και αρκετά ιστιοπλοϊκά από γειτονικούς προορισμούς:

Η παραλία ήταν βοτσαλωτή και τα νερά είχαν ένα βαθύ πράσινο όμορφο χρώμα που μας προσκαλούσε για βουτιά:

Δικαιολογημένα θεωρείται μια από τις καλύτερες παραλίες των βόρειων Δωδεκανήσων:

Με δυσκολία καταφέραμε να φύγουμε, καθώς θέλαμε να δούμε και το υπόλοιπο νησί. Οι εικόνες τις Σπηλιάς που πήραμε φεύγοντας ήταν καταπληκτικές, ειδικότερα την ώρα αυτή που ο ήλιος έδινε στα νερά καταπληκτική απόχρωση:

Επιστρέψαμε στη διασταύρωση του Αγίου Γεωργίου και πήραμε το δρόμο για το «Μικρό χωριό», το πρώτο από τους δύο οικισμούς (πλην λιμανιού) που θα βλέπαμε:

Μικρό όνομα και πράγμα. Ελάχιστα όμορφα σπιτάκια μες τα λουλούδια, και μια πλατεΐτσα στη μέση:

Συνεχίσαμε σε ενάμισι χιλιόμετρο ανηφορικού δρόμου προς το «Μεγάλο Χωριό» :

Με ωραία θέα προς τον οικισμό του λιμανιού:

Δε το λες και πολύ μεγάλο το Μεγάλο χωριό, αισθητά ωστόσο μεγαλύτερο:

Κάναμε μια βόλτα να το δούμε

Και σταματήσαμε στο μπακάλικο του παππού για να πάρουμε δυο μπύρες να ξεδιψάσουμε:

Καθώς ο ήλιος έπεφτε σιγά – σιγά και πλησίαζε η ώρα του φαγητού πήραμε το δρόμο της επιστροφής:

Δε μπορούσαμε να πούμε όχι σε μια ακόμα μπύρα και μια βουτιά στα υπέροχα νερά του Αγίου Γεωργίου. Είναι η αγαπημένη μου ώρα για βουτιά βλέπετε:

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, κάναμε ένα μπάνιο και ντυθήκαμε πρόχειρα, εξάλλου οι πολυτέλειες για Αγαθονήσι είναι περιττές. Οι επιλογές για φαγητό είναι δύο ταβέρνες στον Άγιο Γεώργιο στο λιμάνι και ένα εστιατόριο στο δρόμο προς το μικρό χωριό. Εμείς διαλέξαμε του George με τα πολλά και ωραία λουλούδια:

Απολαύσαμε πραγματικά το φαγητό και το κρασί. Ντόπια κρέατα, εξαιρετικό κατσικάκι και γίδα. Γνωρίσαμε βεβαίως και τον ιδιοκτήτη ο οποίος μας είπε (αφού κέρασε ένα ακόμη κρασί) ότι τη κουζίνα αναλαμβάνει η γυναίκα του που έχει καταγωγή από την Αυστρία, ήρθε για διακοπές και έμεινε. Στη ταβέρνα η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων ήταν Τούρκοι, οι οποίοι μάθαμε ότι έρχονται συνήθως με σκάφη από απέναντι για διήμερο, προκειμένου να απολαύσουν την ησυχία, το μπάνιο και το καλό φαγητό. Αν δεν άκουγα να μιλάνε πραγματικά δε θα τους ξεχώριζα από εμάς…

Κάναμε μια βόλτα να κατέβει το φαγητό και να δούμε αν παίζει τίποτα περισσότερο. Μάθαμε επίσης ότι και ο γλάρος, η δεύτερη ταβέρνα με εξειδίκευση τα ψάρια, ήταν εξίσου καλή και όμορφη για το βραδάκι:

Εμείς όμως θέλαμε να πιούμε ποτό, και καθώς το κλασσικό λιμανίσιο μπαρ/καφέ/μπουγάτσα κτλ. δεν είχε κόσμο, βολευτήκαμε στη κρεπερί του λιμανιού, η οποία ελλείψει άλλου παραπλήσιου μαγαζιού, εκτελούσε και χρέη μπαρ, έχοντας μερικά τραπέζια και λίγο πιο δυνατή μουσική. Όλοι σχεδόν όσοι είχαμε δει στις ταβέρνες και επιθυμούσαν συνέχεια στο βράδυ τους κατέληξαν εκεί.

Κάτι τέτοια μας αρέσουν ιδιαίτερα βέβαια κι επειδή ήμασταν σε νησί ξεκινήσαμε τις παραδοσιακές σούμες. Κάπου στη τέταρτη και αφού η ώρα ήταν περασμένες μία, αποφασίσαμε ότι μια νυχτερινή βουτιά στον Άγιο Γεώργιο ήταν ότι καλύτερο. Πήραμε και τη πέμπτη σούμα σε πλαστικό, και ανεβήκαμε στο δωμάτιο να πάρουμε το μπουκάλι με τη ψημένη Αμοργού που είχε μείνει και να φορέσουμε μαγιό. Μαζί και ένα φορητό για μουσική. Βρήκαμε ένα ωραίο τραπέζι στην άκρη της παραλίας και απλωθήκαμε. Πέσαμε αμέσως για βουτιά. Ήταν ότι καλύτερο εκείνη την ώρα:

Ήπιαμε τις ψημένες μας, ακούσαμε τις μουσικές μας και κάναμε μια ακόμη βουτιά. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο μιας καταπληκτικής εκδρομής, σε ένα μέρος στην άκρη της Ελλάδας. Δε μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο για την ευτυχία που ένιωθα εκείνη τη μοναδική στιγμή. Οι στίχοι του Παύλου το λένε πεντακάθαρα άλλωστε. "Το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..."

Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφέ στο ιδανικότερο μπαλκόνι που μπορούσαμε να έχουμε στο Αγαθονήσι. Γίνεται να αρνηθεί κανείς τη βουτιά υπό αυτές τις προϋποθέσεις; Εξάλλου είχαμε χρόνο:

Καμιά ώρα μετά ετοιμαστήκαμε και αναχωρήσαμε για το λιμάνι όπου περιμέναμε το πλοίο πίνοντας τις τελευτάιες μας μπύρες και τρώγοντας ελαφρά:

Το Νήσος Κάλυμνος έφτασε με μια ώρα καθυστέρηση να μας παραλάβει για το Πυθαγόρειο απέναντι, όπου και θα πετούσαμε για Αθήνα το ίδιο απόγευμα:

Αφήσαμε πίσω μας το Αγαθονήσι με μια μεγάλη χαρά που το είδαμε, περάσαμε τόσο καλά και γνωρίσαμε τόσο καλούς ανθρώπους:

Σίγουρα ήταν από τα πολύ διαφορετικά νησιά που έχω επισκεφτεί, με έντονα τα σημάδια της ‘’απομόνωσης’’ πάνω του. Πρώτη φορά είδα Δημοτικό πρατήριο άρτου και Δημοτικό βενζινάδικο. Εντυπωσιακές εικόνες μιας άλλης Ελλάδας που τείνει να χαθεί από το μαζικό τουρισμό.

Ήταν ένας προορισμός που μας έδειξε το δρόμο, και μας έδωσε να καταλάβουμε ότι πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο σε τέτοια νησιά, γι’ αυτό πλέον και κάθε φορά επιζητούμε να περνάμε και νύχτες στα μέρη αυτά, όχι μόνο αυθημερόν επισκέψεις που δεν έχουν ουσία. Να μένουμε, να γνωρίζουμε κόσμο και να μαθαίνουμε συνεχώς.

Ήταν η αρχή. Για καλή μας τύχη υπήρξε και συνέχεια…

 

[psilos3]

Αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες όπου συμπεριλαμβάνει σε μια εικόνα σχεδόν το ταξίδι μου στα Βόρεια Δωδεκάνησα το 2017, το οποίο παρουσίασα στα προηγούμενα κεφάλαια.
Βλεπουμε με τη σειρά Πάτμο, Λειψούς, Μάραθο, Αρκιούς και στο βάθος το Αγαθονήσι:

Η λήψη έγινε ένα μήνα περίπου μετά απο το ονειρεμένο αυτό τουρ, κατά τη κάθοδο μου στη Ρόδο την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου του 17, προκειμένου να πάρω το πλοίο για να περάσω ένα τριήμερο στη -πανέμορφή όπως αποδείχτηκε- Σύμη. Ελάχιστα λεπτά μετά πετάξαμε και πάνω από τη Λέρο συμπληρώνοντας έτσι το παζλ των νησιώτικων αναμνήσεων του καλοκαιριού 2017:

Κι ένα σύντομο βιντεάκι: