Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[thanos75]

Εκπλητική πραγματικά φωτο! Πάντα είναι υπέροχες οι πτήσεις πάνω από το Αιγαίο με καθαρό καιρό. Αναμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια της ιστορίας με Σύμη και Τήλο. Όσο για το Αγαθονήσι, έχω φίλη που υπηρέτησε εκεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια. Μεγάλη πίκρα από πολλές απόψεις, αλλά και απίστευτη εμπειρία ζωής!

 

[psilos3]

Εκπλητική πραγματικά φωτο! Πάντα είναι υπέροχες οι πτήσεις πάνω από το Αιγαίο με καθαρό καιρό. Αναμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια της ιστορίας με Σύμη και Τήλο.

Ήταν μία φανταστική πτήση πάνω από τα νησιά με πολύ καλό καιρό και μου χάρισε πολύ ωραία στιγμιότυπα. Για Τήλο γράφω στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο που ακολουθεί, τη Σύμη δε την έχω συμπεριλάβει στην ιστορία, οπότε μου δίνεις την αφορμή να το σκεφτώ. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για σχετικά κοσμοπολίτικο νησί που ξεφεύγει εν μέρει από το ύφος της ιστορίας, αν και έχω αντίστοιχο παράδειγμα με τη Κάλυμνο... Δε ξέρω.

Όσο για το Αγαθονήσι, έχω φίλη που υπηρέτησε εκεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια. Μεγάλη πίκρα από πολλές απόψεις, αλλά και απίστευτη εμπειρία ζωής!

Το Αγαθονήσι ήταν τεράστια εμπειρία και σίγουρα το ξεχωρίζω από τα περισσότερα απ' όσα έχω δει, ίσως μαζί με Αρκιούς και Ηρακλειά. Καλά τα λέμε και τα γράφουμε αλλά πάντα από τη πλευρά του τουρίστα που θα πάει κάποιες μέρες εκεί για διακοπές. Σίγουρα για κάποιον που καλείται να περάσει εκεί ένα χρονικό διάστημα για επαγγελματικούς λόγους είναι τελείως διαφορετική η προσέγγιση, ίσως και πίκρα όπως το αναφέρεις, όχι για τη ζωή εκεί όσο το αν χρειαστεί κάτι άμεσα κτλ. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον πάντως να ακουστεί και μια τέτοια αφήγηση

 

[thanos75]

Μόλις δω τη φίλη που υπηρέτησε Αγαθονήσι, θα κοιτάξω να κωδικοποιήσω κάποιες πληροφορίες και να τις μεταφέρω...
Εάν έχεις χρόνο και διάθεση γράψε και για Σύμη είχα πάει αρκετά παλιά για διήμερο από Ρόδο και μου άρεσε απίστευτα), αλλά σίγουρα θα έχεις πιο επικαιροποιημένα στοιχεία). Στο κάτω κάτω άγονη γραμμή είναι και με αρκετά προβλήματα ενίοτε. Εξάλλου κάποια νησιά όπως η Πάτμος, η Αντίπαρος και η Φολέγανδρος για τα οποία ήδη έγραψες, νομίζω πως είναι πολύ πιο κοσμικά

 

[psilos3]

Τήλος

Επίσκεψη : Ιούλιος - Αύγουστος 2018

Διάρκεια: 4 μέρες




Από τη μία η δύσκολη πρόσβαση, οι λίγες πληροφορίες, η κακή φήμη για τους ντόπιους και για τους τρόπους τους.

Από την άλλη ένα προοδευτικό νησί πρότυπο, αρκετά καινοτόμο αλλά και αυθεντικό, αποφεύγοντας πάνω απ’ όλα το μαζικό τουρισμό.

Φυσικά όσο και αντικρουόμενες να ήταν οι απόψεις δεν υπήρχε κανένα θέμα ή δίλημμα για να βάλουμε τη Τήλο στο πρόγραμμα, όσο δύσκολο και να ήταν αυτό, καθώς το να συνδυάσεις κοντινά νησιά σε μια νησιώτικη χώρα όπως η Ελλάδα, φαντάζει πολλές φορές με άθλο.


Άφιξη:

Άθλος ήταν και το ταξίδι με το bluestar διάρκειας κοντά στις έξι ώρες, νύχτα, με αναχώρηση από τη κοντινή Αστυπάλαια και άφιξη στη Τήλο τα ξημερώματα, αφού πέρασε από τα μισά Δωδεκάνησα πρώτα. Ευτυχώς ένα μπουκαλάκι καλό ουίσκι, εξομαλύνει πάντα τέτοιες καταστάσεις και κάνει τη διαδρομή ευκολότερη!

Την ώρα που φτάσαμε βέβαια δεν υπάρχει και τίποτα το αξιόλογο να δει κανείς, κι έτσι αφού παραλάβαμε το δωμάτιο μας, βγήκαμε μια αναγνωριστική βόλτα στη παραλιακή και καταλήξαμε στο γνωστό φούρνο στα «Λιβάδια» (λιμάνι και τόπος διαμονής μας) να τρώμε ότι είχε μόλις πρωτοβγεί και να πίνουμε τη μπύρα του καλωσορίσματος. Η ώρα ήταν κοντά πέντε, οπότε το μόνο που απέμενε μετά από τέτοια κούραση ήταν ο ύπνος.


Μέρα πρώτη:

Ξυπνήσαμε αργά, αρκετά νωχελικά και σχεδόν μεσημέρι κατεβήκαμε στη παραλία με αφόρητη ζέστη. Πιάσαμε το πολύ ωραίο γνωστό παραλιακό πεζόδρομο των Λιβαδιών που φέρει το όνομα του ‘’Τάσου Αλιφέρη’’ Δήμαρχου – σύμβολο για το νησί:

Η επιθυμία μας όμως για καφεΐνη ήταν έντονη έτσι επιστρέψαμε λίγο πιο πάνω, στη πολύ ωραία σκιά κάτω από τα δεντράκια στο παραδοσιακό καφέ – εστιατόριο ‘’Ομόνοια’’ το οποίο εκείνη την ώρα ήταν αυτό που χρειαζόμασταν:

Με συνοπτικές διαδικασίες ο καφές μετατράπηκε σε παγωμένες μπύρες, καθώς ήταν γεμάτο μεσημέρι πλέον και μας άξιζε. Εκεί, πάνω στο άνοιγμα της Μάμος, πιάσαμε τη κουβέντα με ένα πολύ ωραίο τύπο από το διπλανό τραπέζι, ο οποίος ήταν Έλληνας που ζει στις Βρυξέλες με την Κροάτισσα γυναίκα του και έκανε για πάνω από 20 χρόνια τη δουλειά του ξεναγού στη Λατινική Αμερική. Είδε τα μπλουζάκια που φορούσαμε από τη Κούβα, ε δεν ήθελε και πολύ να αφεθούμε στη κουβέντα, καθώς είναι κάτι που μας αρέσει ιδιαίτερα όταν ταξιδεύουμε. Η συζήτηση βεβαίως έφερε και τη δεύτερη μπύρα, και τη πληροφορία ότι το συγκεκριμένο ζευγάρι επισκέπτεται τη Τήλο κάθε χρόνο. Μπράβο τους!

Έπρεπε όμως να κάνουμε και μπάνιο, έτσι επιστρέψαμε στο πεζόδρομο και περπατήσαμε δεξιά ως το τέρμα του:

Η παραλία στο σημείο εκείνο φάνταζε η ιδανικότερη σε σχέση με το υπόλοιπο κομμάτι που δεν υστερεί φυσικά και πολύ. Βότσαλο και υπέροχα χρώματα στα νερά, καλώντας μας σχεδόν αμέσως για τη πρώτη βουτιά στο νησί:

Κάναμε με την ησυχία μας το μπάνιο και γύρω στο απόγευμα πλέον προχωρήσαμε προς την άλλη πλευρά του λιμανιού, περνώντας αρχικά από το πολύ ωραίο ροκ μπαρ ''Ινό'' το οποίο δεν είχε ανοίξει ακόμα. Ξέραμε ωστόσο τι θα κάνουμε το βράδυ:

Συνεχίσαμε μέχρι το τέλος φτάνοντας μέχρι το γνωστό ξενοδοχείο ‘’Ilidi Rock’’ στη παραλία του οποίου κάναμε ακόμα μία βουτιά:

Φάγαμε πρόχειρα κάτι και ήπιαμε μια απογευματινή μπυρίτσα, βλέποντας το πλοίο ν’ αναχωρεί:

Το βράδυ θα κάναμε τη πρώτη απόπειρα να ανεβούμε στο Μικρό (ή ερειπωμένο όπως το λεν οι ντόπιοι) χωριό, ένα μοναδικό αξιοθέατο που βρίσκεται στο νησί της Τήλου και αποτελεί πόλο έλξης. Λειτουργεί σαν Bar από τις 11 το βράδυ και μετά και για να το επισκεφτεί κανείς υπάρχει mini van που φρόντισαν να βάλουν οι ιδιοκτήτες για να ανεβοκατεβάζει τον κόσμο από τα Λιβάδια. Εκτενή αναφορά θα κάνω παρακάτω, καθώς εκείνο το βράδυ τελικά δε καταφέραμε να το δούμε, καθώς για κάποιο περίεργο λόγο δεν υπήρχε μεταφορά αν και περιμέναμε αρκετή ώρα. Στραφήκαμε αναγκαστικά στο Ινό, με αρκετές παγωμένες μπύρες, jagermeister και καλή ροκ μουσική, γεγονός που δε μας πτόησε καθόλου.



Μέρα δεύτερη:

Την άλλη μέρα, μετά το ξύπνημα και τον καφέ μας πήραμε το λεωφορείο με σκοπό να δούμε το μεγάλο χωριό και το περίφημο μουσείο με τους νάνους ελέφαντες. Ακόμα ένα «δοκάρι» στην εκδρομή καθώς το βρήκαμε κλειστό και αναβάλαμε την επίσκεψη για την επόμενη.

Πρώτα όμως κάναμε μια βόλτα στο «Μεγάλο χωριό» για να πάρουμε μια γεύση (από το τοπίο αλλά και από τις μπύρες του) και να δούμε αν υπάρχει κάτι άλλο αξιόλογο που μας διέφευγε:

Δε δώσαμε και πολύ βαρύτητα γιατί θα γυρνούσαμε και την άλλη μέρα, εξάλλου τα σημεία ενδιαφέροντος δεν ήταν και πολλά.

Όμορφα σπιτάκια, μερικά ωραία στενά που θυμίζουν νησί

και μια υπέροχη εκκλησία:

Κάναμε μια απόπειρα να δοκιμάσουμε να ανεβούμε στο «Κάστρο των Ιπποτών της Τήλου» το οποίο βρίσκεται σε ένα ψηλό βράχο, πάνω ακριβώς από το Μεγάλο Χωριό, ωστόσο κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο με τόση ζέστη και τον ήλιο να μας χτυπάει κατακέφαλα. Η επίσκεψη στο συγκεκριμένο αξιοθέατο συνίσταται ή πολύ πρωί ή το απόγευμα.

Εμείς τελικώς πήραμε -ποδαράτο πάντα- τον κατηφορικό δρόμο που οδηγεί στην «Έριστο» τη πιο διάσημη παραλία του νησιού, σε μια ωραία διαδρομή περίπου τριών χιλιομέτρων, αλλά λίγο δύσκολη λόγω της ζέστης που προανέφερα:

Η Έριστος αποτελεί τη μεγαλύτερη παραλία του νησιού, και αυτή με τη πιο εύκολη πρόσβαση πέραν της παραλίας στα Λιβάδια. Αμμουδερή στο περισσότερο από το ενάμισι χιλιόμετρο της, με ωραία βαθιά νερά:

Ανοργάνωτη φυσικά εκτός από ένα κομμάτι της μπροστά στις καντίνες που βρίσκονται εκεί, μία στη μέση της παραλίας και μία τέρμα αριστερά την οποία προτιμήσαμε.

Τα παιδιά εκεί κάνουν καταπληκτική δουλειά, έχουν στήσει ένα χώρο με μεράκι στον οποίο μάθαμε ότι γίνονται πολύ όμορφα πράγματα και το βράδυ, και αγαπούν πολύ τις γάτες όπως κι εμείς:

Φυσικά λόγω των πολλών δέντρων στην Έριστο, συναντάει κανείς και αρκετούς κατασκηνωτές ,οι οποίοι επιλέγουν το συγκεκριμένο τρόπο διακοπών για έναν ακόμη λόγο. Στη πάνω πλευρά του δρόμου υπάρχουν δημοτικές τουαλέτες με ντουζιέρες που εξυπηρετεί τους free campers, με την υποχρέωση βέβαια να είναι υπεύθυνοι για τη καθαριότητα της. Να ακόμα κάτι ωραίο:

Το απογευματάκι επιστρέψαμε με το λεωφορείο στα Λιβάδια, και μετά από μια βόλτα

καταλήξαμε στη πολύ ωραία ταράτσα του «Μικρού Καφέ» για μία μπύρα. Ωραία θέα και ιδανική ώρα να χαλάρωμα και περισυλλογή:

Ήταν η ώρα που ο κόσμος ξεκινούσε να βγαίνει στο νησί:

Εμείς περιμέναμε όμως ανυπόμονα το βράδυ. Αυτή τη φορά όλα ήταν εντάξει, και η επίσκεψη μας στο «Ερειπωμένο χωριό» ήταν γεγονός!

Το χωριό – φάντασμα είναι ένας οικισμός εγκαταλελειμμένος κοντά 60 χρόνια τώρα, καθώς το πληθυσμό του μείωσε σταδιακά η μετανάστευση σε εξωτερικό, εσωτερικό αλλά και στα κοντινά Λιβάδια. Με αποτέλεσμα μέχρι το 1955 να ερημώσει πλήρως. Μπορεί να διακρίνει κανείς τα κτίσματα, αλλά όχι τις στέγες και τα κουφώματα, τα οποία πήραν οι κάτοικοι μαζί τους και χρησιμοποίησαν στην ανοικοδόμηση των νέων σπιτιών τους!

Στο σήμερα το εξωπραγματικό σκηνικό που δημιουργείται από τα φωτισμένα ερείπια από το μπαρ που φιλοξενείται στο χώρο είναι κάτι το μαγικό. Μιλάμε για ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος που όμοιο του δεν έχω συναντήσει. Ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό, με μουσική να ακούγεται μέσα από μισογκρεμισμένα σπίτια, και το πολύ απλό μπαρ να λειτουργεί υποφωτισμένο και με γεννήτρια. Περιττό να πω ότι αποτελεί προορισμό όλων για βράδυ στο νησί, και κρατάει πολλές φορές έως τις πρωινές ώρες.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από την επίσημη σελίδα του μαγαζιού (https://mikro-chorio-bar.business.site/) καθώς οι φωτογραφικές μας τη νύχτα είχαν άθλια απόδοση, και αντικατοπτρίζουν ένα μικρό ποσοστό της ομορφιάς που μπορεί να συναντήσει κάποιος το βράδυ στο μικρό χωριό:



Φύγαμε αρκετά αργά, αφού φροντίσαμε να κάνουμε τη νυχτερινή βόλτα μας στα ερείπιά. Κατεβήκαμε στα Λιβάδια με τα πόδια βλέποντας τον έναστρο ουρανό, κάτι που θέλαμε να κάνουμε για την εμπειρία και φροντίζουμε να το κάνουμε σε όποιο τόπο επισκεπτόμαστε.


Μέρα τρίτη:

Οργανωμένοι καλύτερα με την ώρα την άλλη μέρα, ανεβήκαμε πιο νωρίς στο «Μεγάλο χωριό» χρησιμοποιώντας βέβαια τη τοπική συγκοινωνία. Πρώτος στόχος της ημέρας ήταν η επίσκεψη στο μουσείο με τα απολιθωμένα οστά του «νάνου ελέφαντα» που ζούσε στο νησί πριν από περίπου 50,000 χρόνια:

Τα οστά ανακαλύφθηκαν στο 1971 στο Χαρκάδιο σπήλαιο, δίπλα στο μικρό χωριό και ήταν μία από τις πρώτες ανακαλύψεις που επιβεβαίωσε την ύπαρξη ελεφάντων στην Ευρώπη. Οι νάνοι ελέφαντες (μέγιστου ύψους 1,5 μέτρων και μεταξύ 500-600 κιλών) έζησαν στο νησί μέχρι περίπου το 4000 π.Χ.. Οι πληροφορίες της κυρίας στην υποδοχή ήταν πάρα πολύ κατατοπιστικές, με αποτέλεσμα να ευχαριστηθούμε πολύ αυτή τη σύντομη κατά τα άλλα ξενάγηση.

Ακολούθως κάναμε τη βόλτα μας στο χωριό για τις απαραίτητες φωτογραφίες, μπήκαμε στη σπάνιας ομορφιάς εκκλησία του Ταξιάρχη με το ψηφιδωτό δάπεδο, και καθίσαμε τελικά για καφέ στο «Παλιό μεράκι» με τη τέλεια θέα του προς αυτήν, κάτι το οποίο πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε κι εσείς καθώς είναι από τα στέκια του νησιού, αλλά προσοχή γιατί κλείνει το μεσημέρι.

Εκεί γνωρίσαμε και το συνομήλικο σχεδόν ιδιοκτήτη του, που μας περιέγραψε τις συνθήκες που επικρατούν στο νησί το χειμώνα, πως περνούν το χρόνο τους, πως γίνονται παρέες μαζί με δασκάλους, λιμενικούς κτλ. τα Σαββατοκύριακα και γλεντοκοπούν, ότι άμα έχει καλό καιρό κατεβαίνουν διήμερο στη Ρόδο, και όλα όσα δε περνούν καν απ’ το μυαλό μας στις συνθήκες που ζούμε. Δε ξέρω, σίγουρα δεν είναι εύκολο, ωστόσο σε κάποια στιγμή της ζωής μου θα ήθελα πολύ να έχω μια αντίστοιχη εμπειρία.

Το μεσημέρι πλησίαζε όμως και το παλιό μεράκι ήταν έτοιμο να κλείσει, έτσι αφού τελειώσαμε το καφέ μας και χαιρετήσαμε, ξεκινήσαμε στο γνωστό κατηφορικό δρόμο με αλλαγή στη στροφή αυτή τη φορά και προορισμό τη παραλία της «Πλάκας» και το μικρό οικισμό του «Αγίου Αντωνίου».

Τρία χιλιόμετρα περπάτημα ως γνωστόν και είχαμε φτάσει.

Τη βουτιά τη κάναμε προς τα αριστερά, πριν τη παραλία της πλάκας καθώς αν και γνωρίζαμε ότι είναι πολύ καλή, το δύσκολο εγχείρημα να συνεχίσουμε το περπάτημα κάτω απ’ το καυτό ήλιο, και ο αέρας που φυσούσε και δεν έκανε τη θάλασσα τόσο ελκυστική, μας απέτρεψαν να φτάσουμε ως εκεί. Μείναμε για μπάνιο περίπου κάτω από το πολύ όμορφο εκκλησάκι της «Καμαριανής» λίγο περισσότερο από τη μέση του δρόμου προς πλάκα:

Επιστρέψαμε κατόπιν προς τον Άγιο Αντώνιο, ένα μικρό οικισμό ο οποίος έχει μπροστά του ένα όμορφο λιμανάκι με βάρκες, σκιά από δέντρα και πολύ ωραία τσιπουράδικα:

Αφού ρίξαμε μια ακόμη βουτιά στη παραλία του,

τελειώσαμε με τα διαδικαστικά

και προχωρήσαμε σ’ αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Τραπέζι μπροστινό στη θάλασσα, ψαρικά, σαλάτα με αντζούγιες και φυσικά παραδοσιακή ατόφια νησιώτικη σούμα, βαριά μεν αλλά ευκολόπιοτη. Μια κατάσταση όνειρο:

Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τις διακοπές του; Με πόσα βασικά πράγματα μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος; Ο σερβιτόρος που μας εξυπηρετούσε μας έμαθε έναν ακόμα βασικό κανόνα:

''Μετά τη κατανάλωση μεγάλης ποσότητας σούμας, χρειάζεται οπωσδήποτε μια παγωμένη μπύρα να σβήσει.''

Ποιοι είμαστε εμείς να τον αμφισβητήσουμε;

Τελειώσαμε το φαγητό πολύ ευχαριστημένοι, και αφού κάναμε μια βόλτα για μερικές φωτογραφίες πήγαμε στη στάση του λεωφορείου για να γυρίσουμε προς τα πίσω.

Ανεβήκαμε και ζητήσαμε από τον οδηγό να μας αφήσει στο Μικρό χωριό, εκεί που ξεκινάει το μονοπάτι. Θέλαμε πολύ να δούμε το τόπο αυτό με το φως της ημέρας. Θέλαμε να τον νιώσουμε. Θέλαμε να τον φωτογραφίσουμε!

Λίγα λεπτά μετά ήμασταν στην αρχή του ανηφορικού μονοπατιού. Ευτυχώς ο ήλιος είχε πέσει καθώς η ώρα ήταν περασμένες 5:30, αλλά η ζέστη δεν έλεγε να υποχωρήσει. Ξεκινήσαμε την ανάβαση:

Τα πρώτα κτίσματα του Μικρού χωριού είναι παραδόξως και τα πιο διαλυμένα. Είναι τρομερή η αίσθηση να βρίσκεσαι μόνος σου σε ένα μέρος το οποίο έχει εγκαταλειφθεί στη τύχη του πάνω από μισό αιώνα τώρα, με τα ερείπια όμως να έχουν ακόμα σημάδια ζωής:

Ανεβαίναμε αποφεύγοντας στο περπάτημα μας μεγάλες πέτρες και κλαδιά, φτάνοντας μετά από λίγη ώρα στο κύριο κεντρικό δρόμο του χωριού, ο οποίος ήταν εμφανώς βελτιωμένος λόγω του μπαρ, το οποίο είναι και το μόνο κτίσμα μαζί με την εκκλησία που συντηρούνται και λειτουργούν κανονικά:

Καθίσαμε στις καρέκλες του μπαρ – το οποίο ήταν κλειστό – απολαμβάνοντας την ηρεμία και τη γαλήνη του τόπου.

Μόνο ένας γατούλης που αντιλήφθηκε τη παρουσία μας ήρθε για παρέα και χάδια:

Πήγαμε ξανά μέχρι την εκκλησία, αυτή τη φορά με το φως της ημέρας:

Χαρήκαμε πάρα πολύ με τις εικόνες που είδαμε και την αίσθηση που αποκομίσαμε.

Εικόνες που δε πρόκειται να ξεχάσουμε:

Μια ώρα μετά κατεβαίναμε προς τα Λιβάδια απ’ το δρόμο, τον ίδιο δρόμο που κάναμε το προηγούμενο βράδυ, έχοντας πολύ ωραία θέα προς το κόλπο:

Η μπύρα που ήπιαμε φτάνοντας στο κέντρο, σχεδόν στη πλατεία στα Λιβάδια, μετά από τόσο περπάτημα και κούραση ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε εκείνη την ώρα!

Ήταν όμως το τελευταίο μας βράδυ στο νησί, και έπρεπε να κινητοποιηθούμε. Ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε νωρίς έξω, ξεκινώντας από το Ινό στο οποίο φυσικά μας είχαν μάθει, μέχρι να περάσει η ώρα δώδεκα και να κάνουμε ξανά τη γνωστή διαδρομή προς το μπαρ του μικρού χωριού.

Εκείνο το βράδυ ήταν ακόμη καλύτερο, καθώς και περισσότερη Ελληνική μουσική ακούσαμε, και θέση στο μπαρ πιάσαμε. Δε κατεβήκαμε όμως με τα πόδια, καθώς το σώμα δεν ήταν πρόθυμο για μία ακόμη νυχτερινή πεζοπορία.


Ήταν και οι τελευταίες εικόνες μας από τη Τήλο, καθώς την επομένη το πρωί αναχωρούσαμε με το πρωινό Dodecanesos για τη γειτονική Νίσυρο.

Σίγουρα η Τήλος δεν είναι το νησί που θα σε κερδίσει αμέσως, δεν είναι το γραφικό μέρος με το σοκάκι, τη πέτρα και το γαλάζιο λευκό χρώμα. Είναι όμως ένα μέρος με άλλου είδους ομορφιές, διαφορετικό ρυθμό, ποιότητα, καλές βουτιές και φαγητό. Αξίζει και με το παραπάνω την επίσκεψη αν κάποιος σχεδιάζει τουρ στα κοντινά νησιά και βολεύουν και τα πλοία. Απευθύνεται σε κόσμο που κυρίως ξέρει τι ψάχνει και τι περιμένει από τις διακοπές του. Απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να δουν ένα πραγματικά πρωτοποριακό νησί, το οποίο εδώ και χρόνια βάζει τα γυαλιά όχι μόνο σε άλλα νησιά αλλά στις συντηρητικές μεγαλουπόλεις μας.

Για να δούμε πότε θα μας ξαναβγάλει ο δρόμος εκεί…

 

[thanos75]

Τήλος

Επίσκεψη : Ιούλιος - Αύγουστος 2018

Διάρκεια: 4 μέρες




Από τη μία η δύσκολη πρόσβαση, οι λίγες πληροφορίες, η κακή φήμη για τους ντόπιους και για τους τρόπους τους.

Από την άλλη ένα προοδευτικό νησί πρότυπο, αρκετά καινοτόμο αλλά και αυθεντικό, αποφεύγοντας πάνω απ’ όλα το μαζικό τουρισμό.

Φυσικά όσο και αντικρουόμενες να ήταν οι απόψεις δεν υπήρχε κανένα θέμα ή δίλημμα για να βάλουμε τη Τήλο στο πρόγραμμα, όσο δύσκολο και να ήταν αυτό, καθώς το να συνδυάσεις κοντινά νησιά σε μια νησιώτικη χώρα όπως η Ελλάδα, φαντάζει πολλές φορές με άθλο.


Άφιξη:

Άθλος ήταν και το ταξίδι με το bluestar διάρκειας κοντά στις έξι ώρες, νύχτα, με αναχώρηση από τη κοντινή Αστυπάλαια και άφιξη στη Τήλο τα ξημερώματα, αφού πέρασε από τα μισά Δωδεκάνησα πρώτα. Ευτυχώς ένα μπουκαλάκι καλό ουίσκι, εξομαλύνει πάντα τέτοιες καταστάσεις και κάνει τη διαδρομή ευκολότερη!

Την ώρα που φτάσαμε βέβαια δεν υπάρχει και τίποτα το αξιόλογο να δει κανείς, κι έτσι αφού παραλάβαμε το δωμάτιο μας, βγήκαμε μια αναγνωριστική βόλτα στη παραλιακή και καταλήξαμε στο γνωστό φούρνο στα «Λιβάδια» (λιμάνι και τόπος διαμονής μας) να τρώμε ότι είχε μόλις πρωτοβγεί και να πίνουμε τη μπύρα του καλωσορίσματος. Η ώρα ήταν κοντά πέντε, οπότε το μόνο που απέμενε μετά από τέτοια κούραση ήταν ο ύπνος.


Μέρα πρώτη:

Ξυπνήσαμε αργά, αρκετά νωχελικά και σχεδόν μεσημέρι κατεβήκαμε στη παραλία με αφόρητη ζέστη. Πιάσαμε το πολύ ωραίο γνωστό παραλιακό πεζόδρομο των Λιβαδιών που φέρει το όνομα του ‘’Τάσου Αλιφέρη’’ Δήμαρχου – σύμβολο για το νησί:

View attachment 298217 View attachment 298219

Η επιθυμία μας όμως για καφεΐνη ήταν έντονη έτσι επιστρέψαμε λίγο πιο πάνω, στη πολύ ωραία σκιά κάτω από τα δεντράκια στο παραδοσιακό καφέ – εστιατόριο ‘’Ομόνοια’’ το οποίο εκείνη την ώρα ήταν αυτό που χρειαζόμασταν:

View attachment 298220

Με συνοπτικές διαδικασίες ο καφές μετατράπηκε σε παγωμένες μπύρες, καθώς ήταν γεμάτο μεσημέρι πλέον και μας άξιζε. Εκεί, πάνω στο άνοιγμα της Μάμος, πιάσαμε τη κουβέντα με ένα πολύ ωραίο τύπο από το διπλανό τραπέζι, ο οποίος ήταν Έλληνας που ζει στις Βρυξέλες με την Κροάτισσα γυναίκα του και έκανε για πάνω από 20 χρόνια τη δουλειά του ξεναγού στη Λατινική Αμερική. Είδε τα μπλουζάκια που φορούσαμε από τη Κούβα, ε δεν ήθελε και πολύ να αφεθούμε στη κουβέντα, καθώς είναι κάτι που μας αρέσει ιδιαίτερα όταν ταξιδεύουμε. Η συζήτηση βεβαίως έφερε και τη δεύτερη μπύρα, και τη πληροφορία ότι το συγκεκριμένο ζευγάρι επισκέπτεται τη Τήλο κάθε χρόνο. Μπράβο τους!

Έπρεπε όμως να κάνουμε και μπάνιο, έτσι επιστρέψαμε στο πεζόδρομο και περπατήσαμε δεξιά ως το τέρμα του:

View attachment 298221
View attachment 298222

Η παραλία στο σημείο εκείνο φάνταζε η ιδανικότερη σε σχέση με το υπόλοιπο κομμάτι που δεν υστερεί φυσικά και πολύ. Βότσαλο και υπέροχα χρώματα στα νερά, καλώντας μας σχεδόν αμέσως για τη πρώτη βουτιά στο νησί:

View attachment 298223

Κάναμε με την ησυχία μας το μπάνιο και γύρω στο απόγευμα πλέον προχωρήσαμε προς την άλλη πλευρά του λιμανιού, περνώντας αρχικά από το πολύ ωραίο ροκ μπαρ ''Ινό'' το οποίο δεν είχε ανοίξει ακόμα. Ξέραμε ωστόσο τι θα κάνουμε το βράδυ:

View attachment 298224
View attachment 298225

Συνεχίσαμε μέχρι το τέλος φτάνοντας μέχρι το γνωστό ξενοδοχείο ‘’Ilidi Rock’’ στη παραλία του οποίου κάναμε ακόμα μία βουτιά:

View attachment 298226
View attachment 298227

Φάγαμε πρόχειρα κάτι και ήπιαμε μια απογευματινή μπυρίτσα, βλέποντας το πλοίο ν’ αναχωρεί:

View attachment 298228

Το βράδυ θα κάναμε τη πρώτη απόπειρα να ανεβούμε στο Μικρό (ή ερειπωμένο όπως το λεν οι ντόπιοι) χωριό, ένα μοναδικό αξιοθέατο που βρίσκεται στο νησί της Τήλου και αποτελεί πόλο έλξης. Λειτουργεί σαν Bar από τις 11 το βράδυ και μετά και για να το επισκεφτεί κανείς υπάρχει mini van που φρόντισαν να βάλουν οι ιδιοκτήτες για να ανεβοκατεβάζει τον κόσμο από τα Λιβάδια. Εκτενή αναφορά θα κάνω παρακάτω, καθώς εκείνο το βράδυ τελικά δε καταφέραμε να το δούμε, καθώς για κάποιο περίεργο λόγο δεν υπήρχε μεταφορά αν και περιμέναμε αρκετή ώρα. Στραφήκαμε αναγκαστικά στο Ινό, με αρκετές παγωμένες μπύρες, jagermeister και καλή ροκ μουσική, γεγονός που δε μας πτόησε καθόλου.



Μέρα δεύτερη:

Την άλλη μέρα, μετά το ξύπνημα και τον καφέ μας πήραμε το λεωφορείο με σκοπό να δούμε το μεγάλο χωριό και το περίφημο μουσείο με τους νάνους ελέφαντες. Ακόμα ένα «δοκάρι» στην εκδρομή καθώς το βρήκαμε κλειστό και αναβάλαμε την επίσκεψη για την επόμενη.

Πρώτα όμως κάναμε μια βόλτα στο «Μεγάλο χωριό» για να πάρουμε μια γεύση (από το τοπίο αλλά και από τις μπύρες του) και να δούμε αν υπάρχει κάτι άλλο αξιόλογο που μας διέφευγε:

View attachment 298231
View attachment 298232

Δε δώσαμε και πολύ βαρύτητα γιατί θα γυρνούσαμε και την άλλη μέρα, εξάλλου τα σημεία ενδιαφέροντος δεν ήταν και πολλά.

View attachment 298233
View attachment 298234
View attachment 298235
View attachment 298236

Όμορφα σπιτάκια, μερικά ωραία στενά που θυμίζουν νησί

View attachment 298237
View attachment 298238

και μια υπέροχη εκκλησία:

View attachment 298239
View attachment 298240

Κάναμε μια απόπειρα να δοκιμάσουμε να ανεβούμε στο «Κάστρο των Ιπποτών της Τήλου» το οποίο βρίσκεται σε ένα ψηλό βράχο, πάνω ακριβώς από το Μεγάλο Χωριό, ωστόσο κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο με τόση ζέστη και τον ήλιο να μας χτυπάει κατακέφαλα. Η επίσκεψη στο συγκεκριμένο αξιοθέατο συνίσταται ή πολύ πρωί ή το απόγευμα.

View attachment 298241

Εμείς τελικώς πήραμε -ποδαράτο πάντα- τον κατηφορικό δρόμο που οδηγεί στην «Έριστο» τη πιο διάσημη παραλία του νησιού, σε μια ωραία διαδρομή περίπου τριών χιλιομέτρων, αλλά λίγο δύσκολη λόγω της ζέστης που προανέφερα:

View attachment 298242
View attachment 298243

Η Έριστος αποτελεί τη μεγαλύτερη παραλία του νησιού, και αυτή με τη πιο εύκολη πρόσβαση πέραν της παραλίας στα Λιβάδια. Αμμουδερή στο περισσότερο από το ενάμισι χιλιόμετρο της, με ωραία βαθιά νερά:

View attachment 298246
View attachment 298249 View attachment 298251

Ανοργάνωτη φυσικά εκτός από ένα κομμάτι της μπροστά στις καντίνες που βρίσκονται εκεί, μία στη μέση της παραλίας και μία τέρμα αριστερά την οποία προτιμήσαμε.

View attachment 298248

Τα παιδιά εκεί κάνουν καταπληκτική δουλειά, έχουν στήσει ένα χώρο με μεράκι στον οποίο μάθαμε ότι γίνονται πολύ όμορφα πράγματα και το βράδυ, και αγαπούν πολύ τις γάτες όπως κι εμείς:

View attachment 298229

Φυσικά λόγω των πολλών δέντρων στην Έριστο, συναντάει κανείς και αρκετούς κατασκηνωτές ,οι οποίοι επιλέγουν το συγκεκριμένο τρόπο διακοπών για έναν ακόμη λόγο. Στη πάνω πλευρά του δρόμου υπάρχουν δημοτικές τουαλέτες με ντουζιέρες που εξυπηρετεί τους free campers, με την υποχρέωση βέβαια να είναι υπεύθυνοι για τη καθαριότητα της. Να ακόμα κάτι ωραίο:

View attachment 298244
View attachment 298247

Το απογευματάκι επιστρέψαμε με το λεωφορείο στα Λιβάδια, και μετά από μια βόλτα

View attachment 298252 View attachment 298254

καταλήξαμε στη πολύ ωραία ταράτσα του «Μικρού Καφέ» για μία μπύρα. Ωραία θέα και ιδανική ώρα να χαλάρωμα και περισυλλογή:

View attachment 298255
View attachment 298257

Ήταν η ώρα που ο κόσμος ξεκινούσε να βγαίνει στο νησί:

View attachment 298258

Εμείς περιμέναμε όμως ανυπόμονα το βράδυ. Αυτή τη φορά όλα ήταν εντάξει, και η επίσκεψη μας στο «Ερειπωμένο χωριό» ήταν γεγονός!

Το χωριό – φάντασμα είναι ένας οικισμός εγκαταλελειμμένος κοντά 60 χρόνια τώρα, καθώς το πληθυσμό του μείωσε σταδιακά η μετανάστευση σε εξωτερικό, εσωτερικό αλλά και στα κοντινά Λιβάδια. Με αποτέλεσμα μέχρι το 1955 να ερημώσει πλήρως. Μπορεί να διακρίνει κανείς τα κτίσματα, αλλά όχι τις στέγες και τα κουφώματα, τα οποία πήραν οι κάτοικοι μαζί τους και χρησιμοποίησαν στην ανοικοδόμηση των νέων σπιτιών τους!

Στο σήμερα το εξωπραγματικό σκηνικό που δημιουργείται από τα φωτισμένα ερείπια από το μπαρ που φιλοξενείται στο χώρο είναι κάτι το μαγικό. Μιλάμε για ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος που όμοιο του δεν έχω συναντήσει. Ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό, με μουσική να ακούγεται μέσα από μισογκρεμισμένα σπίτια, και το πολύ απλό μπαρ να λειτουργεί υποφωτισμένο και με γεννήτρια. Περιττό να πω ότι αποτελεί προορισμό όλων για βράδυ στο νησί, και κρατάει πολλές φορές έως τις πρωινές ώρες.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από την επίσημη σελίδα του μαγαζιού (https://mikro-chorio-bar.business.site/) καθώς οι φωτογραφικές μας τη νύχτα είχαν άθλια απόδοση, και αντικατοπτρίζουν ένα μικρό ποσοστό της ομορφιάς που μπορεί να συναντήσει κάποιος το βράδυ στο μικρό χωριό:

View attachment 298259 View attachment 298260 View attachment 298261

Φύγαμε αρκετά αργά, αφού φροντίσαμε να κάνουμε τη νυχτερινή βόλτα μας στα ερείπιά. Κατεβήκαμε στα Λιβάδια με τα πόδια βλέποντας τον έναστρο ουρανό, κάτι που θέλαμε να κάνουμε για την εμπειρία και φροντίζουμε να το κάνουμε σε όποιο τόπο επισκεπτόμαστε.


Μέρα τρίτη:

Οργανωμένοι καλύτερα με την ώρα την άλλη μέρα, ανεβήκαμε πιο νωρίς στο «Μεγάλο χωριό» χρησιμοποιώντας βέβαια τη τοπική συγκοινωνία. Πρώτος στόχος της ημέρας ήταν η επίσκεψη στο μουσείο με τα απολιθωμένα οστά του «νάνου ελέφαντα» που ζούσε στο νησί πριν από περίπου 50,000 χρόνια:

View attachment 298263

Τα οστά ανακαλύφθηκαν στο 1971 στο Χαρκάδιο σπήλαιο, δίπλα στο μικρό χωριό και ήταν μία από τις πρώτες ανακαλύψεις που επιβεβαίωσε την ύπαρξη ελεφάντων στην Ευρώπη. Οι νάνοι ελέφαντες (μέγιστου ύψους 1,5 μέτρων και μεταξύ 500-600 κιλών) έζησαν στο νησί μέχρι περίπου το 4000 π.Χ.. Οι πληροφορίες της κυρίας στην υποδοχή ήταν πάρα πολύ κατατοπιστικές, με αποτέλεσμα να ευχαριστηθούμε πολύ αυτή τη σύντομη κατά τα άλλα ξενάγηση.

View attachment 298262

Ακολούθως κάναμε τη βόλτα μας στο χωριό για τις απαραίτητες φωτογραφίες, μπήκαμε στη σπάνιας ομορφιάς εκκλησία του Ταξιάρχη με το ψηφιδωτό δάπεδο, και καθίσαμε τελικά για καφέ στο «Παλιό μεράκι» με τη τέλεια θέα του προς αυτήν, κάτι το οποίο πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε κι εσείς καθώς είναι από τα στέκια του νησιού, αλλά προσοχή γιατί κλείνει το μεσημέρι.

View attachment 298264
View attachment 298265

Εκεί γνωρίσαμε και το συνομήλικο σχεδόν ιδιοκτήτη του, που μας περιέγραψε τις συνθήκες που επικρατούν στο νησί το χειμώνα, πως περνούν το χρόνο τους, πως γίνονται παρέες μαζί με δασκάλους, λιμενικούς κτλ. τα Σαββατοκύριακα και γλεντοκοπούν, ότι άμα έχει καλό καιρό κατεβαίνουν διήμερο στη Ρόδο, και όλα όσα δε περνούν καν απ’ το μυαλό μας στις συνθήκες που ζούμε. Δε ξέρω, σίγουρα δεν είναι εύκολο, ωστόσο σε κάποια στιγμή της ζωής μου θα ήθελα πολύ να έχω μια αντίστοιχη εμπειρία.

View attachment 298266

Το μεσημέρι πλησίαζε όμως και το παλιό μεράκι ήταν έτοιμο να κλείσει, έτσι αφού τελειώσαμε το καφέ μας και χαιρετήσαμε, ξεκινήσαμε στο γνωστό κατηφορικό δρόμο με αλλαγή στη στροφή αυτή τη φορά και προορισμό τη παραλία της «Πλάκας» και το μικρό οικισμό του «Αγίου Αντωνίου».

View attachment 298267

Τρία χιλιόμετρα περπάτημα ως γνωστόν και είχαμε φτάσει.

View attachment 298268

Τη βουτιά τη κάναμε προς τα αριστερά, πριν τη παραλία της πλάκας καθώς αν και γνωρίζαμε ότι είναι πολύ καλή, το δύσκολο εγχείρημα να συνεχίσουμε το περπάτημα κάτω απ’ το καυτό ήλιο, και ο αέρας που φυσούσε και δεν έκανε τη θάλασσα τόσο ελκυστική, μας απέτρεψαν να φτάσουμε ως εκεί. Μείναμε για μπάνιο περίπου κάτω από το πολύ όμορφο εκκλησάκι της «Καμαριανής» λίγο περισσότερο από τη μέση του δρόμου προς πλάκα:

View attachment 298269 View attachment 298271

Επιστρέψαμε κατόπιν προς τον Άγιο Αντώνιο, ένα μικρό οικισμό ο οποίος έχει μπροστά του ένα όμορφο λιμανάκι με βάρκες, σκιά από δέντρα και πολύ ωραία τσιπουράδικα:

View attachment 298272
View attachment 298274

Αφού ρίξαμε μια ακόμη βουτιά στη παραλία του,

View attachment 298273

τελειώσαμε με τα διαδικαστικά

View attachment 298275

και προχωρήσαμε σ’ αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Τραπέζι μπροστινό στη θάλασσα, ψαρικά, σαλάτα με αντζούγιες και φυσικά παραδοσιακή ατόφια νησιώτικη σούμα, βαριά μεν αλλά ευκολόπιοτη. Μια κατάσταση όνειρο:

View attachment 298276

Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τις διακοπές του; Με πόσα βασικά πράγματα μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος; Ο σερβιτόρος που μας εξυπηρετούσε μας έμαθε έναν ακόμα βασικό κανόνα:

''Μετά τη κατανάλωση μεγάλης ποσότητας σούμας, χρειάζεται οπωσδήποτε μια παγωμένη μπύρα να σβήσει.''

Ποιοι είμαστε εμείς να τον αμφισβητήσουμε;

Τελειώσαμε το φαγητό πολύ ευχαριστημένοι, και αφού κάναμε μια βόλτα για μερικές φωτογραφίες πήγαμε στη στάση του λεωφορείου για να γυρίσουμε προς τα πίσω.

View attachment 298277
View attachment 298278

Ανεβήκαμε και ζητήσαμε από τον οδηγό να μας αφήσει στο Μικρό χωριό, εκεί που ξεκινάει το μονοπάτι. Θέλαμε πολύ να δούμε το τόπο αυτό με το φως της ημέρας. Θέλαμε να τον νιώσουμε. Θέλαμε να τον φωτογραφίσουμε!

Λίγα λεπτά μετά ήμασταν στην αρχή του ανηφορικού μονοπατιού. Ευτυχώς ο ήλιος είχε πέσει καθώς η ώρα ήταν περασμένες 5:30, αλλά η ζέστη δεν έλεγε να υποχωρήσει. Ξεκινήσαμε την ανάβαση:

View attachment 298279
View attachment 298280

Τα πρώτα κτίσματα του Μικρού χωριού είναι παραδόξως και τα πιο διαλυμένα. Είναι τρομερή η αίσθηση να βρίσκεσαι μόνος σου σε ένα μέρος το οποίο έχει εγκαταλειφθεί στη τύχη του πάνω από μισό αιώνα τώρα, με τα ερείπια όμως να έχουν ακόμα σημάδια ζωής:

View attachment 298281
View attachment 298282

Ανεβαίναμε αποφεύγοντας στο περπάτημα μας μεγάλες πέτρες και κλαδιά, φτάνοντας μετά από λίγη ώρα στο κύριο κεντρικό δρόμο του χωριού, ο οποίος ήταν εμφανώς βελτιωμένος λόγω του μπαρ, το οποίο είναι και το μόνο κτίσμα μαζί με την εκκλησία που συντηρούνται και λειτουργούν κανονικά:

View attachment 298283
View attachment 298284
View attachment 298286 View attachment 298287

Καθίσαμε στις καρέκλες του μπαρ – το οποίο ήταν κλειστό – απολαμβάνοντας την ηρεμία και τη γαλήνη του τόπου.

View attachment 298288
View attachment 298290

Μόνο ένας γατούλης που αντιλήφθηκε τη παρουσία μας ήρθε για παρέα και χάδια:

View attachment 298306

Πήγαμε ξανά μέχρι την εκκλησία, αυτή τη φορά με το φως της ημέρας:

View attachment 298307
View attachment 298308
View attachment 298309

Χαρήκαμε πάρα πολύ με τις εικόνες που είδαμε και την αίσθηση που αποκομίσαμε.

View attachment 298291
View attachment 298292

Εικόνες που δε πρόκειται να ξεχάσουμε:

View attachment 298294 View attachment 298295

Μια ώρα μετά κατεβαίναμε προς τα Λιβάδια απ’ το δρόμο, τον ίδιο δρόμο που κάναμε το προηγούμενο βράδυ, έχοντας πολύ ωραία θέα προς το κόλπο:

View attachment 298296
View attachment 298298
View attachment 298299

Η μπύρα που ήπιαμε φτάνοντας στο κέντρο, σχεδόν στη πλατεία στα Λιβάδια, μετά από τόσο περπάτημα και κούραση ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε εκείνη την ώρα!

Ήταν όμως το τελευταίο μας βράδυ στο νησί, και έπρεπε να κινητοποιηθούμε. Ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε νωρίς έξω, ξεκινώντας από το Ινό στο οποίο φυσικά μας είχαν μάθει, μέχρι να περάσει η ώρα δώδεκα και να κάνουμε ξανά τη γνωστή διαδρομή προς το μπαρ του μικρού χωριού.

Εκείνο το βράδυ ήταν ακόμη καλύτερο, καθώς και περισσότερη Ελληνική μουσική ακούσαμε, και θέση στο μπαρ πιάσαμε. Δε κατεβήκαμε όμως με τα πόδια, καθώς το σώμα δεν ήταν πρόθυμο για μία ακόμη νυχτερινή πεζοπορία.


Ήταν και οι τελευταίες εικόνες μας από τη Τήλο, καθώς την επομένη το πρωί αναχωρούσαμε με το πρωινό Dodecanesos για τη γειτονική Νίσυρο.

Σίγουρα η Τήλος δεν είναι το νησί που θα σε κερδίσει αμέσως, δεν είναι το γραφικό μέρος με το σοκάκι, τη πέτρα και το γαλάζιο λευκό χρώμα. Είναι όμως ένα μέρος με άλλου είδους ομορφιές, διαφορετικό ρυθμό, ποιότητα, καλές βουτιές και φαγητό. Αξίζει και με το παραπάνω την επίσκεψη αν κάποιος σχεδιάζει τουρ στα κοντινά νησιά και βολεύουν και τα πλοία. Απευθύνεται σε κόσμο που κυρίως ξέρει τι ψάχνει και τι περιμένει από τις διακοπές του. Απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να δουν ένα πραγματικά πρωτοποριακό νησί, το οποίο εδώ και χρόνια βάζει τα γυαλιά όχι μόνο σε άλλα νησιά αλλά στις συντηρητικές μεγαλουπόλεις μας.

Για να δούμε πότε θα μας ξαναβγάλει ο δρόμος εκεί…

Η χαρά του περιπατητή μου φαίνεται η Τήλος. Μάλιστα έτσι όπως διάβαζα την ιστορία σου δεν σου κρύβω πως κάποιες στιγμές ένιωθα να κουράζομαι με τόσο περπάτημα στα λιοπύρια που κάνατε! Ωραίο πάντως για μια ακόμα φορά το αφιέρωμά σου- και καταπληκτικές για μια ακόμα φορά οι φωτος σου. Αν και τελικά νομίζω πως η γειτονική Χάλκη με κέρδισε λίγο περισσότερο, δεν έχω βγάλει ακόμα από το μυαλό μου και το ενδεχόμενο επίσκεψης και στην Τήλο για το επικείμενο καλοκαίρι. Περιμένω να βγουν και τα δρομολόγια των πλοίων.
Σήμερα η rodiaki (ροδίτικο ηλεκτρονικό και έντυπο μέσο) είχε ένα ωραίο αφιέρωμα στο Αγαθονήσι του χειμώνα. Το παραθέτω
https://www.rodiaki.gr/article/432018/agathonhsi-h-zwh-sto-akritiko-nhsi-ton-xeimwnaΘυμάμαι πάντως και την καθηγήτρια φίλη μου (φιλόλογος) που μου έλεγε πριν 7-8 χρόνια που ήταν ότι πήγαινε αναγκαστικά στο Πυθαγόρειο για ψώνια πρώτης ανάγκης, και ότι ο γιατρός πότε ήταν και πότε δεν ήταν στο νησάκι

 

[psilos3]

Η χαρά του περιπατητή μου φαίνεται η Τήλος.

Χρειάστηκε είναι η αλήθεια, καθώς δε γίνεται να περιμένεις το λεωφορείο, παρόλο που ήταν αρκετά καλό για τέτοιο νησί. Σε ότι αφορά το περπάτημα για όσους είναι λάτρεις του σπορ, η Τήλος διαθέτει αρκετά περιπατητικά μονοπάτια αρκει να είσαι διατεθειμένος βέβαια να ξυπνήσεις πολύ πρωί για να τα περπατήσεις... Χαίρομαι που σου άρεσε το κεφάλαιο και σ' ευχαριστώ.

η γειτονική Χάλκη με κέρδισε λίγο περισσότερο, δεν έχω βγάλει ακόμα από το μυαλό μου και το ενδεχόμενο επίσκεψης και στην Τήλο για το επικείμενο καλοκαίρι. Περιμένω να βγουν και τα δρομολόγια των πλοίων.

Είναι πολύ καλή περίπτωση ο συνδυασμός των νησιών αυτών μαζί με τη Νίσυρο φυσικά (το επόμενο κεφάλαιο) ωστόσο πολλές φορές δε βγαίνει ο συνδυασμός των πλοίων όπως στη περίπτωση μας, που θέλαμε να αφιερώσουμε χρόνο σε κάθε νησάκι. Μιλάμε για κατάντια. Νησιώτικο κράτος σου λέει μετα...
Αν τύχει και βολέψει συστήνω ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο τουρ.

Σήμερα η rodiaki (ροδίτικο ηλεκτρονικό και έντυπο μέσο) είχε ένα ωραίο αφιέρωμα στο Αγαθονήσι του χειμώνα. Το παραθέτω

Φοβερές εικόνες και διαπιστώσεις! Οι αντικειμενικές δυσκολίες σε τέτοια μέρη είναι αυτές, ο ανεφοδιασμός, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κτλ, και όχι πως θα περάσει απλά ένας χειμώνας...Δυστυχώς δεν έχει γίνει ούτε βήμα μπροστά σε ότι αφορά τέτοιες περιοχές, μάλλον το αντίθετο.

 

[maria_va]

Έφτασε η Μάμος στην Τήλο;; Τρελό...
Βέβαια πλέον δεν έχει σχέση με Πάτρα, Αθηναϊκή Ζυθοποιία είναι, γιατί να μην φτάσει;
Τέλος πάντων δεν την είχα σκεφτεί την Τήλο αλλά πολύ με έψησε το περιπατητικό..Συνδυασμός Νίσυρος-Τήλος μια χαρά μου φαίνεται..Thanks..

 

[psilos3]

Έφτασε η Μάμος στην Τήλο;; Τρελό...
Βέβαια πλέον δεν έχει σχέση με Πάτρα, Αθηναϊκή Ζυθοποιία είναι, γιατί να μην φτάσει;
Τέλος πάντων δεν την είχα σκεφτεί την Τήλο αλλά πολύ με έψησε το περιπατητικό..Συνδυασμός Νίσυρος-Τήλος μια χαρά μου φαίνεται..Thanks..

Έφτασε σχεδόν παντού για καλή μας τύχη! Ναι το έμαθα ότι δεν έχει σχέση με Πάτρα πλέον, ωστόσο σε σχέση με τα άλλα τα μπουγαδόνερα που πίνουμε τόσα χρόνια είναι κλάσσεις ανώτερη. Βεργίνα πρωτίστως και μετά Μάμος!

Νομίζω δε γίνεται το ένα χωρίς το άλλο. Τήλος & Νίσυρος πάνε πακέτο. Νησιά τόσο διαφορετικά και όμορφα. Βάζεις και ακόμα ένα που βολεύει και το 'φτιαξες άνετα το δεκαήμερο

 

[psilos3]

Νίσυρος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2018

Διάρκεια: 4 μέρες



Το κοινό χαρακτηριστικό στις πληροφορίες που είχαμε συλλέξει για τη Νίσυρο πριν την επισκεφτούμε, είναι ότι ακούγαμε και διαβάζαμε μόνο καλά λόγια. Νησί σπάνιας ομορφιάς – ενεργό ηφαίστειο στην ουσία, καλό κλίμα, ωραίος κόσμος, πολύ ελεύθερο κάμπινγκ, το νησί με τα λουτρά, το νησί του Νίκου Παπάζογλου και άλλα πολλά συνοδευτικά. Θα τα επιβεβαιώναμε όμως;

Άφιξη - μέρα πρώτη:

Ήταν ο βασικός μας προορισμός για το καλοκαίρι του 2018, και περιμέναμε ανυπόμονα να δούμε τι πρόκειται να συναντήσουμε. Ούτε το καφέ που αγοράσαμε από τη Τήλο δε προλάβαμε καλά – καλά να πιούμε και το Dodecanesos 45 λεπτά μετά έδενε στο «Μανδράκι», μεγαλύτερο οικισμό, λιμάνι αλλά και πρωτεύουσα φυσικά του νησιού.

Το ξενοδοχείο μας ήταν απέναντι σχεδόν από το λιμάνι, οπότε δεν έμενε παρά να αφήσουμε τα πράγματα πρόχειρα, να αλλάξουμε και να ξαμοληθούμε στους δρόμους να δούμε το νησί. Το καλωσόρισμα με τη πολύ όμορφη τοιχογραφία που συναντήσαμε ήταν κάτι το ξεχωριστό:

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε δει φωτογραφίες από το Μανδράκι νωρίτερα, οπότε και δε ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Η χώρα λοιπόν της Νισύρου είναι από αυτές που σου κλέβουν τη καρδιά από το πρώτο κιόλας λεπτό:

Πολύχρωμα σπιτάκια, ολόλευκα στενά, εξαιρετικά προσεγμένα σημεία, τα οποία ξεδιπλώνονταν σιγά – σιγά μπροστά στα μάτια μας:

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας, το μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιανής, σκαρφαλωμένο κυριολεκτικά στο βράχο από πάνω της:

Πραγματικά οι λέξεις δε μπορούν να αποτυπώσουν επακριβώς την ομορφιά του χωριού αυτού:

Δε χορταίναμε να βολτάρουμε και να φωτογραφίζουμε:

Ένα ακόμα ιδίωμα της αρχιτεκτονικής του νησιού είναι τα ψηφιδωτά δάπεδα που συναντά κάποιος διάσπαρτα στο Μανδράκι αλλά και τους υπόλοιπους οικισμούς:

Η ζέστη που μας ακολουθούσε από τη Τήλο δεν έλεγε να κοπάσει. Μάλιστα το φαινόμενο ήταν ακόμη πιο έντονο στη Νίσυρο. Φτάσαμε στη «Πλατεία της Ηλικιωμένης» όπου ζητούσαμε απεγνωσμένα να πιούμε μια μπύρα:

Πιάσαμε τραπέζι στο καφενείο «Βάρδα Στεναχώρια», ιδιοκτησίας των κουμπάρων του Νίκου Παπάζογλου. Ήταν η πρώτη γνωριμία μας με το χώρο, και κατ’ επέκταση με το νησί. Η γυναίκα του ιδιοκτήτη μας έπιασε τη κουβέντα, και μας ανέφερε ότι εκεί ήταν το στέκι του μεγάλου τραγουδιστή και δημιουργού το χρόνο που περνούσε στη Νίσυρο:

Ξαφνικά από παντού άρχισαν να καταφτάνουν τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και να κατακλύζουν τη πλατεία, δημιουργώντας μεγάλη φασαρία. Αναγκαίο κακό, μας είπε η κυρία στο καφενείο, καθώς έρχονται ημερήσια εκδρομή από κοντινά νησιά, κυριότερα τη Κω, για να δουν το ηφαίστειο, τα αξιοθέατα και να φάνε. Αν δεν υπήρχαν αυτοί δε θα ζούσαν οι επιχειρήσεις του νησιού, μας τόνισε

Στη παρέα μπήκε και ένας Έλληνας ξεναγός, τον οποίο κεράσαμε μια μπύρα και άρχισε να μας εξιστορεί σχετικά με το νησί και τις ιδιαιτερότητες του.
Με τη κουβέντα διαπιστώσαμε δυστυχώς αυτό που υποψιαζόμασταν από τη πρώτη στιγμή, ότι χωρίς αυτοκίνητο (ή μηχανάκι) στο νησί είσαι καταδικασμένος και δε μπορείς να δεις και πολλά πράγματα. Μας ενημέρωσε για το τι πρέπει να επισκεφτούμε οπωσδήποτε από αξιοθέατα, καθώς και για τα καλά κρυμμένα στέκια του νησιού που πρέπει να ανακαλύψουμε - μιας και πίνουμε μπύρες – χωρίς να μας πει κάτι περισσότερο. Μας αρέσουν κάτι τέτοια…

Ήπιαμε άλλη μία και αφού άρχισε να αραιώνει η κίνηση από τουρίστες, πήραμε κι εμείς το δρόμο για τη κοντινότερη παραλία, τα «Χοχλάκια» :

Επιχειρήσαμε να κάνουμε μπάνιο χωρίς αυτό να καταστεί δυνατό, καθώς από τη μία ο άνεμος, από την άλλη τα ισχυρά ρεύματα που επικρατούν στη συγκεκριμένη παραλία καθώς και τα βράχια, κατέστησαν το μπάνιο απαγορευτικό. Μη σας ξεγελάει η εικόνα:

Δεν απογοητευτήκαμε καθόλου, καθώς το είδαμε σαν μια ευκαιρία να εξερευνήσουμε περαιτέρω το χωριό. Στο Μανδράκι συναντάει κανείς ένα κράμα Δωδεκανήσιας και Κυκλαδίτικης χώρας, αρχιτεκτονικής που δε συναντάει και πολύ συχνά σε άλλο νησί. Όλο αυτό κάνει το αποτέλεσμα ιδιαίτερα όμορφο:

Όσο και να το περπατάς, δε το χορταίνεις, τα μάτια σου γεμίζουν όμορφες εικόνες:

Επιστρέψαμε πίσω προς το δωμάτιο με σκοπό να αναζητήσουμε άλλη παραλία για βουτιά, αλλά πρώτα απ’ όλα να φροντίσουμε να βρούμε ένα αμάξι για ενοικίαση προκειμένου να γυρίσουμε το νησί την επόμενη μέρα. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να ψάξουμε πολύ, καθώς με τη πρώτη επίσκεψη στο γραφείο ενοικιάσεως στο λιμάνι βρήκαμε και το κλείσαμε, καθώς η κοπέλα που είχε το κατάστημα δε έκανε και μεγάλο κόπο για να με πείσει…

Έτσι, έχοντας λύσει πλέον το πρόβλημα της αυριανής μέρας, πήραμε το δρόμο για τα «Λουτρά» που βρίσκονται 1.500 μέτρα βόρεια από το Μανδράκι, και στα οποία εκτός φυσικά από τις ιαματικές πηγές υπάρχει και δημοτικός ξενώνας, κάτι που γνωρίζαμε:

Αυτό που δε γνωρίζαμε όμως, ήταν το πόσο ωραίο εναλλακτικό και ιδιαίτερο φαγοποτείο ήταν αυτό που συστεγάζονταν στο ξενώνα. Αμέσως καθίσαμε σε ένα τραπέζι με ωραία θέα, παραγγείλαμε 2 παγωμένες και μελετήσαμε το μενού. Ο ξεναγός που είχαμε συναντήσει πριν, κατέφτασε λίγη ώρα μετά με μια παρέα και μας επιβεβαίωσε, λέγοντας μας χαρακτηριστικά ‘’το βρήκατε κιόλας το ένα’’.

Πετάχτηκα να κάνω μια βουτιά στο μικρό όρμο από κάτω για να δροσιστώ, σε μια υποτυπώδη παραλία που δυσκολεύτηκα να βουτήξω με ευχαρίστηση:

Γενικότερα έχετε υπόψιν σας το κανόνα ότι «όποιος αποφασίσει να έρθει στη Νίσυρο για να βρει παραλίες μάλλον κάτι έχει κάνει λάθος» κάτι που διαπιστώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας μας στο νησί. Τι περιμένει κανείς άλλωστε να βρει σε ένα νησί – ηφαίστειο;

Οι μεζέδες και το κυρίως που ήταν παραδοσιακή ρεβυθάδα φούρνου έφτασαν όσο στέγνωνα, μαζί με ακόμα μια παγωμένη. Η στιγμή ήταν υπέροχη:

Φάγαμε με την ησυχία μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για ανασύνταξη δυνάμεων. Το βράδυ δε ξέραμε τι να περιμένουμε, και όντως δε βρήκαμε και τίποτα της προκοπής που να μας τραβήξει τη προσοχή. Καταλήξαμε στο Ελληνάδικο του νησιού, το οποίο ήταν το μόνο που είχε απομείνει ανοικτό από μια ώρα κι ύστερα, πίνοντας μπύρες σε περιβάλλον 16χρονων. Τι να πει κανείς…


Μέρα δεύτερη:

Η επόμενη μέρα ήταν και αυτή κατά την οποία θα βλέπαμε όλο σχεδόν το νησί. Παραλάβαμε πρωί το αυτοκίνητο μας, μετά τη συμφωνία που είχαμε κάνει τη προηγούμενη και αναχωρήσαμε για τα «Νικιά», το πανέμορφο χωριό αυτό της Νισύρου, με τη ξακουστή πλατεία και τη καταπληκτική θέα στο κρατήρα. Για το λόγο αυτό κάναμε και μερικές στάσεις στο δρόμο για φωτογραφίες.

Το χωριό απέχει περίπου 13 χιλιόμετρα από το λιμάνι, μακριά όπως είπε η ‘’φίλη’’ που μου νοίκιασε το αμάξι και σχεδόν έβαλα τα γέλια :

Ξεκινήσαμε την επίσκεψη από το «Ηφαιστειολογικό Μουσείο Νισύρου» , το οποίο είχαμε μάθει ότι είναι μοναδικό στο είδος του και δε θέλαμε να το χάσουμε με τίποτα. Αξίζανε και με το παραπάνω τα 4€ που δωσαμε για είσοδο, το ενδιαφέρον ήταν πολύ μεγάλο για τα εκθέματα, τη γεωλογική ιστορία του νησιού, το ενεργό ηφαίστειο και το ηφαιστειακό τόξο, καθώς και για όσα είδαμε στο βίντεο κατά το τέλος της ξενάγησης:

Είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο parking κατά την είσοδο του οικισμού. Στα Νικιά δε κυκλοφορούν αυτοκίνητα, καθώς πρόκειται για χωριό το οποίο έχει πολλά μικρά στενάκια, που του δίνουν και την ιδιαίτερη ομορφιά του. Περπατήσαμε όσο γινόταν για να το δούμε:

Πραγματικά πολύ όμορφο χωριό:

Σε πολλά σημεία υπήρχε άνοιγμα για πανοραμική θέα προς το κρατήρα όπως προανέφερα:

Καταλήξαμε στη πολύ γνωστή πλατεία η οποία είναι μια από τις πιο διάσημες και πολυφωτογραφημένες πλατείες του Αιγαίου και σίγουρα των Δωδεκανήσων:

Η ζέστη ήταν αφόρητη καθώς είχε φτάσει σχεδόν μεσημέρι, και μια παγωμένη μπύρα ήταν ότι έπρεπε!

Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες κι εμείς με τη σειρά μας κι αναχωρήσαμε για τη συνέχεια της εκδρομής:

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Η συγκλονιστική εμπειρία που λέγεται επίσκεψη σε κρατήρα ηφαιστείου θα γινόταν πλέον γεγονός. Ακόμα κι αν ο κρατήρας αυτός έχει το όνομα «Στέφανος» που όποτε το σκέφτομαι γελάω. Μα είναι όνομα αυτό για κρατήρα;

Εν αντιθέσει με όσα είχα διαβάσει εδώ κι επειδή είμαστε γνωστοί ισχυρογνώμονες και ανάποδοι άνθρωποι , το πρόγραμμα μας βγήκε ώστε να κάνουμε τη βόλτα μας στο ηφαίστειο στις 14:00 το μεσημέρι, με τον ήλιο να καίει πάνω απ’ το κεφάλι μας, επιλογή που τελικά δεν αποδείχτηκε και τόσο λανθασμένη, καθώς ήμασταν σχετικά μόνοι μας κάτι που μας άρεσε πολύ. Προσεγγίσαμε το χώρο και παρκάραμε στο πάρκινγκ εξωτερικά. Πληρώσαμε το εισιτήριο των 3€ και ξεκινήσαμε προς τα μέσα:

Η έντονη μυρωδιά από το θειάφι ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα και έκανε το εγχείρημα δύσκολο, εξαφανίστηκε όμως προσεγγίζοντας το κρατήρα. Κατεβήκαμε το μονοπατάκι με προσοχή και φτάσαμε εντός ακολουθώντας τις οδηγίες:

Η αίσθηση ήταν μοναδική, το τοπίο σχεδόν σεληνιακό με ατμούς να πετάγονται από συγκεκριμένα σημεία, αποδεικνύοντας ότι το ηφαίστειο είναι πρακτικά ένας ζωντανός οργανισμός:

Φυσικά τίποτα δε ξεφεύγει από την ηλιθιότητα του ανθρώπου, καθώς πέρα από τα σκουπίδια που βλέπαμε διάσπαρτα σε συγκεκριμένες τρύπες του κρατήρα (προφανώς για να διαπιστώσουν αν ο καυτός ατμός καίει το πλαστικό), είδαμε κάποιους λιγοστούς επισκέπτες με παντόφλες, είδαμε να βάζουν τα χέρια και τα πόδια εκεί που οι πινακίδες το απαγόρευαν, και γενικά συμπεριφορές που μου αρέσει να καυτηριάζω. Όπως και να ‘χει δεν ήταν αρκετό να μας χαλάσει την υπέροχη αυτή εμπειρία:

Βγήκαμε από το κρατήρα και αγού κάναμε διάλειμμα να δροσιστούμε

ακολουθήσαμε το άλλο μονοπάτι προς τους άλλους δύο λιγότερο γνωστούς κρατήρες οι οποίοι δεν είναι επισκέψιμοι από κοντά, καθώς η επίσκεψη επιτρέπεται μόνο σε γεωλόγους:

Τελειώσαμε και την περιήγηση, και επιστρέψαμε προς το αμάξι. Η επίσκεψη μας αυτή θα μας μείνει καθώς ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα σε περίοδο διακοπών, αλλά και για το λόγω του ότι είδαμε εικόνες που υπάρχουν μόνο εκεί. Από μόνη της η δραστηριότητα αυτή στο κρατήρα του Στεφάνου, αποτελεί το κύριο λόγο πολλών επισκεπτών στο νησί.

Λίγα λεπτά μετά φτάναμε στους «Πάλους», ένα παραθαλάσιο οικισμό με αρκετές ψαροταβέρνες -και κόσμο μόνο στη μία- σχετικά αδιάφορο:

Ο στόχος μας άλλωστε ήταν να πάμε για μπάνιο στη διασημότερη παραλία του νησιού, τη «Παχιά άμμο» έτσι πήραμε τον παραλιακό δρόμο που οδηγούσε κοντά σ’ αυτή. Στ’ αριστερά μας είδαμε αρκετές παραλίες άξιες για ένα μπανάκι, ωστόσο εμείς θέλαμε να φτάσουμε στη καλύτερη.

Λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο όπου ξεκινάει το μονοπάτι για τη παχιά άμμο και έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο, κάτι μου τράβηξε τη προσοχή.

Λίγα οχήματα, αρκετός κόσμος, σκιά και μια ταμπέλα να γράφει «Όαση». Βγάζω αμέσως φλας δεξιά, κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και πλησιάζουμε. Δε με γελούσαν τα μάτια μου, ούτε όμως τα αυτιά μου, καθώς από τα ηχεία άκουγα Θανάση. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε 2 παγωμένες. Γύρω μας κόσμος πολύς, κυριότερα από τους ελεύθερους κατασκηνωτές που κατακλύζαν το νησί, πίνοντας, συζητώντας, τραγουδώντας και τρώγοντας νοστιμιές. Ήταν γεγονός, είχαμε βρει το δεύτερο και καλύτερο στέκι του νησιού, το οποίο ενδείκνυται για ‘’βαρύ’’ κάθισμα. Η μουσική του είναι καλή, η παρέα καλύτερη, οι μπύρες πολύ παγωμένες, και ο χρόνος μέχρι τις 7 το απόγευμα που κλείνει σιγά – σιγά αρκετός:

Ξέρω τον εαυτό μου σε κάτι τέτοια. Κανονικά αδιαφορεί για τα περαιτέρω και ‘’στρώνεται’’ σα να μην υπάρχει αύριο. Αυτές είναι οι στιγμές που χαρακτηρίζουν μια καλοκαιρινή εκδρομή. Αυτές είναι οι στιγμές που σε δένουν με ένα τόπο, που γνωρίζεις κόσμο, που περνάς καλά… Με μεγάλη δυσκολία όμως απαρνήθηκα τη φύση μου, καθώς κατά κύριο λόγο είχα να οδηγήσω, και κατά δεύτερο έπρεπε να δούμε το νησί, και τα αξιοθέατα που απέμεναν. Με βαριά καρδιά ζήτησα λογαριασμό. Η θεά τύχη ήταν όμως με το μέρος μας, καθώς το παλικάρι κατάλαβε ‘’άλλες δύο’’, τις οποίες και φυσικά δε ζήτησα να τις πάρει πίσω. Χαζοί είμασταν;

Πληρώσαμε, μαζευτήκαμε, φορέσαμε τα καπέλα μας και γεμάτοι παράπονο που δε κάτσαμε μπήκαμε στο μονοπάτι για τη παχιά άμμο. Δε πειράζει, ας έχουμε χρωστούμενα στο νησί για να ξανάρθουμε…. Αν και δεν ήταν τόσο δύσβατο, απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή:

Με μεγάλη λύπη πληροφορηθήκαμε την επόμενη μέρα ότι μια κοπέλα έχασε τη ζωή της εκεί, γλιστρώντας πάνω σε μια στιγμή απερισκεψίας, γεγονός που επηρέασε όλο το νησί. Κρίμα, πραγματικά κρίμα.

Δέκα λεπτά αργότερα είχαμε μπροστά μας όντως τη καλύτερη και πιο όμορφη παραλία του νησιού:

Μεγάλη και πλατιά, με παχιά ηφαιστειακή σκούρα άμμο, και βαθυπράσινα νερά. Το μπάνιο μετά από τέτοια μέρα (ειδικά μετά τον κρατήρα) ήταν αυτό που χρειαζόμασταν, και το απολαύσαμε όσο θα έπρεπε:

Όμως αυτό που ήταν εξίσου απαραίτητο μετά από τέτοια μέρα ήταν ένα καλό φαγητό. Είχαμε τη πληροφορία για 2 πολύ καλές ταβέρνες στο δεύτερο οικισμό του νησιού, τον «Εμπορειό», οπότε θα συνδυάζαμε το φαγητό με το να δούμε το χωριό. Πήραμε το βασικό δρόμο και φτάσαμε 10 χιλιόμετρα μετά, μένοντας όμως με την όρεξη… Οι ταβέρνες εκεί ανοίγουν μετά τις 7 το βράδυ όπως πληροφορηθήκαμε και αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες του νησιού. Δε πτοηθήκαμε και αρκεστήκαμε στο να γυρίσουμε το χωριό:

Όμορφο, γραφικό χωριό, αρκετά πιο παραμελημένο όμως σε σχέση με τα «Νικιά» :

Φτάσαμε μέχρι τα ψηλά, την εκκλησία του Εμπορειού, όπου κι εκεί υπάρχει το χαρακτηριστικό ψηφιδωτό δάπεδο:

Έτσι, αφού ξαναπεράσαμε από τη πλατεία, μπήκαμε στο αμάξι και κατηφορίσαμε προς το Μανδράκι, με τελευταίο σταθμό το «Παλαιόκαστρο».

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σωζόμενα οχυρωματικά έργα της αρχαιότητας στο Αιγαίο και βρίσκεται χτισμένο στο λόφο πάνω από το Μανδράκι, φυσικά με ηφαιστειακή πέτρα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και χωρίς μεγάλη δυσκολία ανεβήκαμε στα τείχη και περπατήσαμε πάνω. Ο αρχαιολογικός αυτός χώρος δεν είναι φυλασσόμενος:

Είδαμε τα τείχη από άκρη σ’ άκρη. Το μέρος ήταν πολύ όμορφο ειδικά την ώρα που πέφτει ο ήλιος, και η θέα στο Μανδράκι εντυπωσιακή:

Αργότερα μάθαμε ότι το τείχος αυτό περιέβαλλε την αρχαία πόλη της Νισύρου, η οποία δεν έχει ανασκαφεί (άγνωστο γιατί) και ότι το 2006 ολοκληρώθηκε η αναστήλωση του:

Ήπιαμε μια μπύρα βλέποντας τη θέα και κατεβήκαμε στο Μανδράκι πολύ πεινασμένοι και βολευτήκαμε σε μια ψησταριά στη πλατεία ηλικιωμένης...

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση αφού αφήσαμε το αμάξι, το οποίο όπως καταλαβαίνετε έκανε πλήρη απόσβεση στα λεφτά του, καθώς μας επέτρεψε να γυρίσουμε όλο το νησί, κάτι που μας άφηνε ικανοποιημένους από την επιλογή μας.

Ευτυχώς που το μπουκαλάκι με τη καστανή Αβάνα που κουβαλούσαμε στοργικά από το ταξίδι μας στη Κούβα μας έκανε παρέα στο – απαράδεκτο – κατά τα άλλα βράδυ του νησιού. Μουσική και ρούμι στο μπαλκόνι μας, και μετά πέρασμα από το υποτονικό «Εναλλάξ» και κατάληξη στα «Λιοτρίδια» στο μπαράκι χωρίς μπαρ, να πίνουμε βαρελίσια μπύρα χωρίς βαρέλι, και να ακούμε χριστουγεννιάτικα…. Πάλι καλά που ο φίλος Μ μέσα από το μπαρ μας κατάλαβε και μας έφτιαξε ανάλογα! Πολύ ωραίο και ιδιαίτερο το μαγαζί που έχει στηθεί κατά τα άλλα.


Μέρα τρίτη:

Είχαμε καταλάβει πλέον ότι δε πρόκειται να βρούμε κάτι καλό για τη νύχτα, γεγονός όμως που ουδόλως μας απασχόλησε τελικά. Έτσι, το άλλο πρωί και μετακινούμενοι με τα πόδια πλέον κατεβήκαμε στο Μανδράκι αρχικά για καφέ:

Όσες φορές και να περάσεις τα στενάκια του χωριού αυτού πραγματικά δε φτάνουν:

Κάναμε τη βόλτα μας και βρήκαμε την είσοδο για τα σκαλάκια που θα μας οδηγούσαν στο μοναστήρι της «Παναγίας Σπηλιανής» στο βράχο που σκεπάζει ουσιαστικά όλη τη χώρα:

Φτάσαμε στην είσοδο μετά από λίγο, κι ενώ οι μπροστά από εμάς πλήρωσαν εισιτήριο με το αντίτιμο στα 2€, από μας δε ζητήθηκε κάτι μόλις κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες. Δεν υπήρχε περίπτωση βέβαια να τους τα δώσω.

Η θέα προς το Μανδράκι και από εκεί ήταν εκπληκτική, και μας χάρισε πολλές όμορφες λήψεις:

Μπήκαμε στην ιδιαίτερης ομορφιάς εκκλησία για να τη δούμε:

Το όλο σκηνικό θυμίζει κάτι από Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό:

Μετά τις πολύ ωραίες εικόνες που αποκομίσαμε, κατεβήκαμε τα 130 περίπου σκαλοπάτια και βρεθήκαμε ξανά στα στενά δρομάκια του Μανδρακίου:

Είχαμε αποφασίσει να είναι η μέρα της απόλυτης χαλάρωσης, έτσι αφού τσιμπήσαμε κάτι στα πεταχτά, πήραμε το δρόμο για το επίσης πολύ διάσημο στοιχείο του νησιού, τα «Λουτρά». Φτάσαμε μετά από λίγα λεπτά στο παλιάς κατασκευής κτήριο:

Είδαμε τους εσωτερικούς χώρους του κτηρίου και τα λουτρά, και πήγαμε στην υποδοχή να πληρώσουμε το αντίτιμο των 5 ευρώ που αντιστοιχούσε σε 20 λεπτά λουτροθεραπείας. Λάβαμε τις οδηγίες από τη νοσηλεύτρια, προκειμένου να μην υπερβούμε την επιτρεπόμενη θερμοκρασία, για το λόγο αυτό μας έδωσε και ένα θερμόμετρο προκειμένου να ελέγχουμε:

Έχω βρεθεί σε ελάχιστα λουτρά ανά την Ελλάδα, και μπορώ να πω ότι η εμπειρία εκεί με το ηφαιστειακό νερό και τις ιαματικές του ιδιότητες ήταν πολύ καλή. Το παράκανα όμως στην αναλογία ζεστού κρύου με αποτέλεσμα να ξεπεράσω την ενδεδειγμένη θερμοκρασία και να χαλαρώσω υπερβολικά. Στην αρχή το 20λεπτο φαίνεται λίγο, όμως είναι τελικά αρκετό προκειμένου να βρεθεί κάποιος στο νερό. Με το που άκουσα το σήμα της νοσηλεύτριας ότι πρέπει να βγούμε, κατάλαβα πόσο πολύ είχα ’’βαρύνει’’ και με πόση δυσκολία βγήκα τελικά. Ήπια μονομιάς κοντά ένα λίτρο νερό να αναπληρώσω και κάθισα περίπου 20 λεπτά στη καρέκλα στο προαύλιο χώρο. Προσοχή λοιπόν σε όποιον έχει σκοπό να πάει για λουτρά, δεν είναι για πολλά παιχνίδια με τη θερμοκρασία!

Τουλάχιστον λίγη ώρα μετά αρχίσαμε να αισθανόμαστε πολύ καλύτερα και να έρχεται η πολυπόθητη ευεξία, που ακολουθεί τη χρήση του ιαματικού νερού. Συντέλεσε σ’ αυτό το γεγονός της ξεκούρασης στο ξενοδοχείο βέβαια.

Ήπιαμε μερικά ποτάκια στο μπαλκόνι, και όταν νύχτωσε ξαναπήραμε το δρόμο για τα λουτρά, προκειμένου να φάμε κάτι στο μεζεδοπωλείο, το οποίο είχε εξίσου ωραίο κλίμα και κόσμο και το βράδυ, αν και κλείνει σχετικά νωρίς. Επιστρέψαμε στα Λιοτρίβια όπου και περάσαμε το υπόλοιπο της νύχτας ακούγοντας ιστορίες από τους θαμώνες που βρίσκονται εκεί και το χειμώνα. Εντύπωση μας έκανε μάλιστα το γεγονός που μας περιέγραψαν, ότι πολλές φορές με κακοκαιρία η θάλασσα φτάνει …μέσα στο μαγαζί.


Μέρα τέταρτη - Αναχώρηση:

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα είχε έρθει η τελευταία μέρα μας στο νησί. Είχαμε κλείσει από τη προηγούμενη εισιτήριο μέσω ταξιδιωτικού πρακτορείου, καθώς δεν υπήρχε πλοίο της γραμμής και θα μας εξυπηρετούσε κάποιο εκδρομικό που αναχωρούσε το μεσημέρι, με προορισμό αρχικά τα Καρδάμαινα και τελικώς τη πόλη της Κω, απ’ όπου το βράδυ θα παίρναμε το πλοίο για Λέρο.

Κατεβήκαμε για καφεδάκι και κάποια τελευταία ψώνια στο Μανδράκι:

Κάναμε μια βόλτα για μερικές ακόμα φωτογραφίες:

Φτάνοντας πάλι στα Χοχλάκια όπου βέβαια δε βουτήξαμε:

Είχαμε σταμπάρει όμως και ένα πολύ ωραίο καφέ – ουζερί κάτω ακριβώς από τη Παναγία Σπηλιανή, και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε από το νησί και να μη το επισκεφτούμε. Ωραίο κλίμα και μεζέδες με τοπικά υλικά:

Η παραλία εντός του οικισμού δεν έλεγε τίποτα απολύτως:

Φύγαμε γύρω στις δύο προκειμένου να πάρουμε τα πράγματα μας, και αφού ήπιαμε μια τελευταία μπύρα στο λιμάνι με θέα το Γυαλί απέναντι, μπήκαμε στο τοπικό καραβάκι.

Οι τελευταίες εικόνες από το νησί ήταν εξίσου όμορφες:

Περάσαμε και δίπλα από τη νησίδα «Γυαλί» στο οποίο δε καταφέραμε να πάμε καθώς είχε δρομολόγιο μια φορά την εβδομάδα απ’ ότι κατάλαβα. Πρόκειται για νησίδα στην οποία γίνεται εξόρυξη και διαθέτει μία φανταστική παραλία:

Φύγαμε από τη Νίσυρο γεμάτοι απ’ όσα είδαμε και κάναμε εκεί. Αν έπρεπε να αναφέρω κάποια αρνητικά στοιχεία πέρα από τη ζέστη, και την απουσία της νυχτερινής ζωής, είναι η αρκετή βαβούρα από τα μηχανάκια των ντόπιων μέσα στα στενάκια, τα οποία αν και απαγορεύονται κυκλοφορούν ανενόχλητα και ανελέητα.

Αφήσαμε τη Νίσυρο με εκκρεμότητες. Θα επανέλθουμε.

 

[giannismits]

Πόσο ωραία η Νίσυρος. Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα του Ιουλίου που κάναμε το γύρω του νησιού με μηχανάκι. Μου έχει μείνει η θέα του κρατήρα από τη Νικιά και όταν περπατήσαμε στον κρατήρα. Το απόγευμα τον σκεπάζει σκιά οπότε δεν είναι αποπνικτικά από τη ζέστη. Ζήλεψα τις παραλίες από τις φωτογραφίες σου και το ηλιόλουστο Μανδράκι το οποίο εμείς το είδαμε μόνο βράδυ.

 

[turms]

εμενα η Νισυρος με ειχε αφησει αδιαφορο...ισως φταιει οτι οι παραλιες δεν ειναι τοσο του γουστου μου

 

[psilos3]

Πόσο ωραία η Νίσυρος. Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα του Ιουλίου που κάναμε το γύρω του νησιού με μηχανάκι. Μου έχει μείνει η θέα του κρατήρα από τη Νικιά και όταν περπατήσαμε στον κρατήρα. Το απόγευμα τον σκεπάζει σκιά οπότε δεν είναι αποπνικτικά από τη ζέστη. Ζήλεψα τις παραλίες από τις φωτογραφίες σου και το ηλιόλουστο Μανδράκι το οποίο εμείς το είδαμε μόνο βράδυ.

Έτσι ακριβώς είναι συνονόματε, το νησάκι είναι πολύ ωραίο και σίγουρα πολύ ιδιαίτερο. Το Μανδράκι μου έκανε πολύ ευχάριστη εντύπωση (αν εξαιρέσω τη βαβούρα) καθώς και τα υπόλοιπα χωριά της Νισυρου! Όσο για το κρατήρα τι να πω, αν και δε πήγαμε απόγευμα αλλά μες τη ζέστη ήταν εντυπωσιακή εμπειρία. Θυμάμαι που το είχα διαβάσει και από σενα πριν πάω
Οι μόνες παραλίες που άξιζαν κάτι πάντως ήταν η παχιά άμμος και αυτές κοντά της. Δεν έχασες και τιποτα!

εμενα η Νισυρος με ειχε αφησει αδιαφορο...ισως φταιει οτι οι παραλιες δεν ειναι τοσο του γουστου μου

Μα ακριβώς αυτό λέω στη περιγραφή σχετικά με τις παραλίες φίλε @turms

Γενικότερα έχετε υπόψιν σας το κανόνα ότι «όποιος αποφασίσει να έρθει στη Νίσυρο για να βρει παραλίες μάλλον κάτι έχει κάνει λάθος» κάτι που διαπιστώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας μας στο νησί.

Δεν είναι σίγουρα το δυνατό σημείο της Νισύρου, αφου πρόκειται στη κυριολεξία για νησί - ηφαίστειο