Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[thanos75]

Εμένα πάλι αυτη η αρχιτεκτονική πολυχρωμία που έχουν ορισμένες δωδεκανησιακες χώρες όπως της Σύμης κ της Χάλκης μου αρέσει απίστευτα. Αποπνέει μια άλλη αρχοντιά

 

[alma]

Ξετρελάθηκα με τις φωτο από Χάλκη και όντως μου θυμίζει την αγαπημένη μου Σύμη. Αλλά Σύμη έχω ήδη πάει 2 φορές ενώ Χάλκη ακόμα δεν.... Υπέροχη φαίνεται.

 

[gelf]

@psilos3, παρακολουθώ την (μη ιστορία σου με κομμένη την ανάσα.
Είναι εξαιρετική. Είναι άριστη.
Επειδή στο παρελθόν έχω γυρίσει όλα τα νησιά, αν μου επιτρέπεις να κάνω μια αξιολόγηση.
Επειδή δεν παρεμβαίνω σε ιστορίες και ζητώ ταπεινά συγνώμη για την παρέμβαση (ως ομοϊδεάτες που είμαστε, αν και από νότια Ελλάδα εγώ και εννοώ τον αριθμό 3) αν η παρέμβαση δεν ταιριάζει με την ιστορία να σβηστεί.
Έχεις την απόλυτη εξουσιοδότηση μου για σβήσιμο.
Παρακάτω η αξιολόγηση (με την εξουσιοδότηση να σβηστεί).
1. Το πιο όμορφο ελληνικό νησί:
Σαμοθράκη.
Βαθμολογήθηκε η απίστευτη φυσική ομορφιά.
2. Το νησί με τις ωραιότερες παραλίες:
Ι. Κάρπαθος.
ΙΙ. Κύθνος.
3. Το ομορφότερο κυκλαδονησι:
Σίφνος.
4. Το ομορφότερο από τα επτάνησα:
Παξοί.
5. Το ομορφότερο νησί του Ανατολικού Αιγαίου:
Ι. Σάμος.
ΙΙ. Χίος.
ΙΙΙ. Λέσβος.
6. Το ομορφότερο νησί του βόρειου Αιγαίου.
Ι. Σαμοθράκη.
ΙΙ. Θάσος.
7. Το ομορφότερο νησί των Σποράδων;
Ι. Σκόπελος.
ΙΙ. Σκύρος.
ΙΙΙ. Αλόννησος.
8. Το ομορφότερο νησί των Δωδεκανήσων:
Ι. Κάρπαθος.
ΙΙ. Λέρος.
ΙΙΙ. Σύμη.

ΥΓ. Είναι προφανές ότι η αγαπημένη μου Κρήτη, εξαιρείται από την παραπάνω αξιολόγηση και λόγω μεγέθους και για λόγους για τους οποίους δεν θα ήμουν αντικειμενικός.

 

[katkats]

@gelf νομίζω ότι η θέση της αξιολόγησής σου είναι εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Αγαπημένο-ελληνικό-νησί.7442/

 

[psilos3]

ωραια τα 12νησα, αλλα αν τα ρουχα δεν ασπρισουν απο τα ασβεστωμενα πεζουλια των Κυκλαδων δεν μπορω να πω οτι μπαινω σε πειρασμο...

συνεχισε...ειμαι φανατικος σου ανγνωστης πλεον

Σ' ευχαριστώ πολύ! Συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό μαζί σου.
Με τις Κυκλάδες έχω μεγάλο έρωτα κάτι που είναι γνωστό όλα αυτά τα χρόνια, φαίνεται και από τη παρούσα ιστορία άλλωστε. Κάποια νησιά τα έχω πολύ πολύ ψηλά.

Ωστόσο οφείλω να πω ότι γυρνώντας τα Δωδεκάνησα τα τελευταία χρόνια βρήκα ισάξιους, ακόμα και καλύτερους προορισμούς τους οποίους και θα παρουσιάσω από δω και πέρα, οπότε η γνώμη μου διαφοροποιείται λίγο από τη δική σου, επιβεβαιώνοντας ωστόσο το γενικό κανόνα

 

[psilos3]

Εμένα πάλι αυτη η αρχιτεκτονική πολυχρωμία που έχουν ορισμένες δωδεκανησιακες χώρες όπως της Σύμης κ της Χάλκης μου αρέσει απίστευτα. Αποπνέει μια άλλη αρχοντιά

Συμφωνώ, είναι εντελώς διαφορετικές και πανέμορφες χώρες, αξιολάτρευτες και οι δύο, και αρχοντικές όπως ακριβώς το είπες.

Ξετρελάθηκα με τις φωτο από Χάλκη και όντως μου θυμίζει την αγαπημένη μου Σύμη. Αλλά Σύμη έχω ήδη πάει 2 φορές ενώ Χάλκη ακόμα δεν.... Υπέροχη φαίνεται.

Απορώ πως δε το χεις κάνει ακόμη!
Μου άρεσαν πολύ και τα δύο νησιά, ωστόσο δίνω το προβάδισμα στη Χάλκη, χωρίς να μπορώ να αιτιολογήσω το γιατί. Θα έλεγα δε ότι είναι μια μικρογραφία της Σύμης. Αν είχα να διαλέξω που θα ξαναπήγαινα θα έλεγα Χάλκη χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

[psilos3]

@psilos3, παρακολουθώ την (μη ιστορία σου με κομμένη την ανάσα.
Είναι εξαιρετική. Είναι άριστη.
Επειδή στο παρελθόν έχω γυρίσει όλα τα νησιά, αν μου επιτρέπεις να κάνω μια αξιολόγηση.
Επειδή δεν παρεμβαίνω σε ιστορίες...

Ευχαριστώ πολύ για όσα γράφεις για μένα, με τιμάς ειλικρινά.
Φυσικά και μου αρέσουν οι παρεμβάσεις, πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη ιστορία που αποτελεί αν μη τι άλλο και αντικείμενο συζήτησης, προτάσεων, ανταλλαγής απόψεων μέχρι και αντιπαράθεσης.
Σέβομαι απόλυτα τη γνώμη σου σαν έμπειρος ταξιδιώτης που είσαι, διακρίνοντας βέβαια με έκπληξη μερικούς από τους προορισμούς που παραθέτεις τους οποίους δεν έχω ακόμα επισκεφτεί. Για παράδειγμα έχεις πολύ ψηλά τη Κάρπαθο και τη Σαμοθράκη, κάτι που δε περίμενα επ' ουδενί, χωρίς να έχω ωστόσο προσωπική άποψη. Κρατάω τις επισημάνσεις σου και θα τοποθετηθώ ελπίζω σύντομα, η Κάρπαθος άλλωστε αποτελεί άμεσο στόχο.

Θα έχει πολύ ενδιαφέρον ένα τέτοιο νήμα, στο οποίο θα μπορούν να αξιολογηθούν επιγραματικά τα νησιά βάσει κάποιων παραγόντων όπως πχ φύση, γαστρονομία, μετακίνηση, παραλίες, φιλοξενία κ.α. Έχω συγκεντρώσει υλικό και προτάσεις για να το φτιάξω, είδα όμως κάτι αντίστοιχο, αυτό που αναφέρει η @katkats και δε το έπραξα.

Τέλος σε ότι αφορά τη Κρήτη με βρίσκεις 100% σύμφωνο. Πάντα αποφεύγω να την εντάξω στις συζητήσεις μου για νησιά. Είναι εντελώς άδικο λόγω μεγέθους. Δε μιλάμε για νησί αλλά για ολόκληρη χώρα, με όλων των ειδών τα τοπία, επισκέψιμη και τους 12 μήνες του χρόνου με την ίδια ευκολία.

 

[psilos3]

Λειψοί

Επίσκεψη : Αύγουστος 2017 & Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 3 & 3 μέρες αντίστοιχα



Είναι κάποια νησιά που σου παίρνουν το μυαλό από την αρχή.

Είναι κάποια νησιά που ‘’κουμπώνεις’’ κατευθείαν πάνω τους.

Είναι κάποια νησιά που σου φέρονται τόσο φιλόξενα, λες και πας εκεί χρόνια.

Είναι κάποια νησιά στα οποία με το που φεύγεις αδημονείς να ξαναπάς.



Ε, οι Λειψοί είναι όλα τα παραπάνω μαζί!



2017

Μετά από τόσα χρόνια φανατικά στις Κυκλάδες, δε περίμενα ότι θα βρω άλλο νησιώτικο σύμπλεγμα που μπορεί να με γοητεύσει τόσο πολύ. Ευτυχώς έκανα λάθος, καθώς το βάπτισμα του πυρός στα πιο μικρά και συγκεκριμένα στα Βόρεια Δωδεκάνησα ξεκίνησε από τους Λειψούς. Ήταν η αρχή της διαδρομής και θα είναι ίσως για πάντα η μόνιμη επιστροφή.


Μέρα πρώτη - άφιξη:

Φτάσαμε με το καταμαράν 2 ώρες μετά την αναχώρηση μας από τη Κω, έχοντας διαβάσει κάποια λίγα αλλά πολύ καλά σχόλια μέσω του travelstories για το πόσο ξελογιαστικό νησί είναι, μην έχοντας όμως ξεκάθαρο το τι πρόκειται να δούμε.

Η εικόνα κατά την άφιξη μας παρέπεμπε σε κάτι Κυκλαδίτικο:

Κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς το κέντρο της χώρας, μένοντας έκπληκτοι από την ομορφιά, την οργάνωση και τη καθαριότητα του μέρους. Παρόλο που ήταν αρχές Αυγούστου, υπήρχε σχεδόν απόλυτη ησυχία, αντίκτυπο της καλοκαιρινής ραστώνης. Βγάλαμε κάποιες πρώτες φωτογραφίες όσο περιμέναμε τον ιδιοκτήτη μας, ο οποίος δε βιαζόταν και ιδιαίτερα:

Αφήσαμε τα πράγματα στο πολύ όμορφο δωμάτιο με το μεγάλο κήπο και φορέσαμε μαγιό. Θέλαμε απεγνωσμένα μια βουτιά, και για το λόγο αυτό κατεβήκαμε πάλι από τα στενάκια

στο κέντρο όπου βρίσκεται η αφετηρία των ταξί και των λεωφορείων του νησιού:

Παίρνοντας το πρώτο διαθέσιμο ταξί μετά από λίγη ώρα, το ένα από τα δύο όλα κι όλα του νησιού που πηγαινοέρχονται ακατάπαυστα, το μήνυμα ήταν σαφέστατο: Πλατύς Γιαλός. Ένα μέρος, μια παραλία για την ακρίβεια, την οποία μας είχαν περιγράψει με τόσες λεπτομέρειες και ανυπομονούσαμε να τη δούμε. Ελάχιστα λεπτά μετά αντικρύσαμε αυτό:

Το ταξί μας άφησε παράπλευρα και λίγα μέτρα μας χώριζαν πλέον από αυτή την εκπληκτικής ομορφιάς παραλία:

Κατεβήκαμε και πιάσαμε ένα πόστο στην υπέροχη σκιά από τα δεντράκια. Η πρώτη βουτιά δεν άργησε να γίνει, μάλιστα έχοντας και παρέα τις διάσημες πάπιες, πρώτες φίρμες του Πλατύ γιαλού:

Συνεχίσαμε τις βουτιές και αφού τελείωσαν οι αδιάφοροι καφέδες, ανέβηκα στη πολύ όμορφη ταβέρνα ακριβώς πάνω απ’ τη παραλία για να φέρω μπύρες. Κατεβαίνω μετά από λίγα λεπτά με την ατάκα ‘’φίλε, πάνω παίζει δυνατά παλιό λαϊκό, κι έχει μια παρέα που κάνει χαμό, ας το έχουμε στα υπόψιν’’ :

Η πρώτη μπύρα έγινε δεύτερη, το υπόλοιπο πρόγραμμα της μέρας ακυρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, η πείνα είχε έρθει μαζί με τη -πάντα ατελείωτη δίψα- οπότε ο δρόμος οδηγούσε ίσια πάνω στη ταβέρνα.

Πιάσαμε ένα καλό πόστο με θέα στο Πλατύ γιαλό και παραγγείλαμε τα πρώτα και μια ακόμα γύρα μπύρες. Η μουσική όλο και δυνάμωνε:

Η διάθεση ανέβαινε συνεχώς, κυριότερα όταν έπαψε η μουσική και άρχισαν να κουρδίζουν τα όργανα:

Και τα όργανα κούρδισαν και μπήκαν με τη «Τράτα» του Θανάση σε ένα απόλυτα αυθεντικό Ελληνικό καλοκαιρινό σκηνικό, με τον κόσμο να τραγουδάει, τις πενιές να ακούγονται και την υπέροχη παραλία στο βάθος, σε ένα μικροσκοπικό νησί κάπου στα βόρεια Δωδεκάνησα:

Έχουν περάσει λίγο περισσότερο από δύο χρόνια, και έχω φέρει στο μυαλό μου το συγκεκριμένο Αυγουστιάτικο απόγευμα ουκ ολίγες φορές. Αν κάποιος μου ζητήσει να του περιγράψω το απόλυτο Ελληνικό καλοκαίρι, θα του περιγράψω αυτό ακριβώς του απόγευμα στους Λειψούς!

Δεν αργήσαμε να γίνουμε παρέα, και παρέα στη παρέα στο τέλος όλοι μια παρέα. Όλο το μαγαζί σε ένα τραπέζι, το μπουζούκι να αλλάζει χέρια, και τα κεράσματα με μπύρες και τσίπουρα απ’ τον ένα στον άλλο να μη σταματούν. Άνθρωποι άγνωστοι μέχρι πριν 2 ώρες, να γλεντοκοπάνε, να συζητάνε, να αλληλοκερνιούνται λες και ήταν χρόνια γνώριμοι. Βρείτε μου παρακαλώ μια χώρα του κόσμου που μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και θα σας παραδεχτώ.

Η ώρα περνούσε χωρίς να νοιάζει κανέναν. Τα τραγούδια του Μάρκου διαδέχονταν αυτά του Τσιτσάνη, και τα ψυγεία άδειαζαν για πλάκα. Για πότε ήρθε η βαθιά νύχτα σίγουρα δε καταλάβαμε. Πρέπει να ήταν περασμένες μία όταν και αρχίσαμε να συμμαζευόμαστε. Ήμασταν φυσικά ακόμα με τα μαγιό, και εκτός των άλλων με μια μεγάλη θολούρα στο κεφάλι.

Πληρώσαμε και ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στη χώρα μες τα σκοτάδια, ακατάλληλοι φυσικά για το παραμικρό προσανατολισμό. Δε ξέρω με ποια λογική μπήκαμε στη διαδικασία να κάνουμε σχεδόν τέσσερα χιλιόμετρα περπατώντας υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά τι ψάχνεις να βρεις… Για καλή μας τύχη, ένα μικρό όχημα με καρότσα σταμάτησε να μας περιμαζέψει, χωρίς μάλιστα να κάνουμε ωτοστόπ ή κάτι αντίστοιχο, δείγμα της τρομερής φιλοξενίας που υπάρχει στο νησί. Τα παιδιά μας ρώτησαν μάλιστα και που μένουμε, προκειμένου να μας αφήσουν ακριβώς. Ο δρόμος που ανέβαινε στο δωμάτιο μας ξεκινούσε από ένα μπαρ πάνω από τη παραλία της Λεντούς το οποίο ήταν γεμάτο από κόσμο εκείνη την ώρα. Φανταστείτε τη σουρεαλιστική σκηνή να σαλτάρουν από μια καρότσα δύο μαντράχαλοι με μαγιό, πετσέτες στον ώμο, γυαλί ηλίου και έξαλλή κατάσταση! Το καλό της υπόθεσης είναι ότι κρατηθήκαμε και δε μπήκαμε κατευθείαν μέσα για ποτό . Το κακό είναι ότι δε ξαναβγήκαμε το συγκεκριμένο βράδυ, κάτι απόλυτα λογικό…

Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα, κάτι που φυσικά ήμουν σίγουρος από την αρχή, ότι αυτή ήταν μία από τις καλύτερες ημέρες της ταξιδιωτικής μου ζωής με ανεπανάληπτες στιγμές, γνωριμίες, καταστάσεις απείρου κάλλους, μουσικές εμπειρίες που με οδήγησαν σε αποφάσεις και γενικότερα στιγμές που θα με ακολουθούν μια ζωή.


Μέρα δεύτερη:

Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς ψάχνοντας απεγνωσμένα για νερό, πάλι καλά που είχαμε προνοήσει γι’ αυτό, και με χίλιους κόπους μαζέψαμε τα κομμάτια μας και κατεβήκαμε στο διάσημο φούρνο της χώρας για να πιούμε το καφέ της παρηγοριάς και του απολογισμού και να φάμε κάτι:

Εννοείται πως οι στιγμές γέλιου ήταν απεριόριστες, ειδικά όταν αρχίσαμε να βλέπουμε χθεσινούς φίλους από τη ταβέρνα του Πλατύ γιαλού.

Ανασυνταχθήκαμε και αναχωρήσαμε για μπάνιο με το τοπικό λεωφορείο. Προορισμός μας αρχικά η «Χοχλακούρα» που δεν ήταν για πολλά, και τελικώς η πολύ όμορφη παραλία της «Κατσαδιάς» φημισμένη και αυτή στο νησί:

Ωραία παγωμένα βαθιά νερά, σκιά, και το εστιατόριο μπαρ χτισμένο από πάνω της, στο γνωστό σε πολλούς «Ντιλάιλα» στο οποί φτάσαμε προχωρημένο μεσημέρι και πιάσαμε μια ωραία σκιά για να δοκιμάσουμε τις μπύρες του:

Κάναμε το μπάνιο μας και επιστρέψαμε απογευματάκι στη χώρα. Είχαμε δει από τη προηγούμενη ότι τις Κυριακές δε γίνεται το τουρ με το καΐκι του «Καπετάν Γιάννη» το οποίο δε πρέπει να χάσει κανένας μα κανένας που επισκέπτεται τους Λειψούς, για το λόγο αυτό αφήσαμε στην άκρη τα πρωϊνά εισιτήρια για Λέρο που ήδη είχαμε και εκδώσαμε δύο καινούρια με το «Νήσος Κάλυμνος» για το επόμενο βράδυ, κάτι που μας έδινε ευελιξία και χρόνο ώστε να κάνουμε την εκδρομή. Πήγαμε και στο καΐκι να επιβεβαιώσουμε τη συμμετοχή μας για την επομένη, καθώς έχει περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά στο λιμάνι βεβαίως, σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 500 μέτρων.

Επειδή όπως καταλαβαίνετε καταβάλλαμε μεγάλο κόπο και είχαμε κουραστεί, φροντίσαμε να ξαποστάσουμε στο φιλόξενο ουζερί του Θρασύβουλου ή αλλιώς όπως είναι γνωστό του «Ασπράκη», σημείο κατατεθέν στο λιμάνι του νησιού, με τη περίφημη ταμπέλα «Ούζου και μεζέ γωνία» :

Δε γίνεται να πατήσεις στους Λειψούς και να μη πέσεις πάνω του. Δε γίνεται να μη καθίσεις. Δε γίνεται να μη παραγγείλεις φρέσκο χταπόδι, το οποίο αφήνεται στον ήλιο όλη μέρα και ψήνεται επιτόπου. Αφού τα κάναμε όλα προβλεπόμενα λοιπόν σε συνδυασμό με ένα εξαιρετικό καζανιαστό ούζο Χίου το οποίο κολλούσε στη περίσταση, χαιρετηθήκαμε με τους χθεσινούς φίλους που ανταμώσαμε εκεί και κάναμε τη πλάκα μας με ατάκες από τη προηγούμενη. Εννοείται ότι κρατάμε ακόμα και σήμερα επαφή ανελλιπώς!

Επιστρέψαμε στο σπίτι για να ετοιμαστούμε, και βουλιάξαμε στη πολύ όμορφη βεράντα μας με καλές μουσικές, ποτά, και σχέδια για το επερχόμενο υπερατλαντικό στη Κούβα, που τότε ακόμα αποτελούσε άπιαστο όνειρο.

Ποτό στο ποτό η ώρα πέρασε, και λίγο μετά τις 11 κατεβήκαμε στη χώρα και καθίσαμε ξανά στου Ασπράκη, καθώς είχε αρκετή κίνηση και δυνατή μουσική. Μετά τη μία κάναμε μια βόλτα για να δούμε αν παίζει κάτι άλλο από νύχτα στο νησί, και καταλήξαμε σε ένα τύπου Ελληνάδικο από την άλλη πλευρά του λιμανιού, χωρίς όμως να το κάψουμε καθώς την άλλη μέρα είχαμε εκδρομή. Και τι εκδρομή!

Μέρα τρίτη - αναχώρηση:

Ξυπνήσαμε πριν τις εννιά το πρωί και αφού φτιάξαμε τα πράγματα ώστε να είναι έτοιμα, κατεβήκαμε στο λιμάνι για να φάμε κάτι από το φούρνο, να πάρουμε καφεδάκια και να ανεβούμε στο καΐκι με το όνομα «Ρένα» για τη πολυπόθητη εκδρομή που μας κράτησε παραπάνω στους Λειψούς (άλλο που δε θέλαμε). Να διευκρινίσω ότι αντίστοιχα τουρ γίνονται και από Πάτμο, αλλά και από Λέρο, όμως από Λειψούς είναι αρκετά πιο κοντά και έχεις πολλές ώρες στη διάθεση σου να το απολαύσεις.

Αφού ολόκληρο καΐκι περίμενε εμάς, καθώς τελευταία στιγμή αποφασίσαμε ότι έπρεπε να πάρουμε μπύρες για να τις βάλουμε στο ψυγείο, ξεκινήσαμε ελάχιστα λεπτά μετά τις δέκα.

Ο καιρός ήταν ο απόλυτος σύμμαχος μας, παράγοντας πολύ σημαντικός για μια τέτοια θαλάσσια εκδρομή:

Η πρώτη στάση έγινε στο «Μακρονήσι» με τους εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς, τις σπηλιές, και τα βαθιά μπλε νερά:

Στο καΐκι υπήρχαν και μάσκες για όσους επιθυμούσαν να εξερευνήσουν περαιτέρω:

45 λεπτά μετά σήμανε αναχώρηση καθώς τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Πλεύσαμε παραπλέυρως των Λειψών, περνώντας από Κατσαδιά και Μονοδένδρι:

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε το «Ασπρονήσι» του οποίου οι φωτογραφίες είναι καρτ ποστάλ. Αν κάποιος κάνει αναζήτηση στο Internet για τους Λειψούς είναι από τις εικόνες που σίγουρα θα δει και δικαίως.

Τι να πούμε για μια τέτοια θάλασσα; Τι να πούμε γι αυτή την ομορφιά;

Είναι νομίζω απόλυτα κατανοητή η ονομασία Ασπρονήσι:

Στο σημείο εκείνο ξοδέψαμε άλλη μια ώρα περίπου και φύγαμε για να δούμε κάτι ακόμα καλύτερο όπως μας υποσχέθηκαν ο καπετάνιος και ο αδερφός του, με τους οποίους προλάβαμε να πιάσουμε φιλίες καθόσον συνομήλικοι πάνω – κάτω. Μα τι πιο ωραίο πρόκειται να δούμε αναρωτηθήκαμε φωναχτά; Μην ανησυχείτε, κάντε λίγο υπομονή, βάλαμε πλώρη για Αρκιούς!

Στους Αρκιούς, το μικρό αυτό νησάκι των Δωδεκανήσων το οποίο είχε γίνει ευρύτερα γνωστό το χειμώνα που πέρασε από τις ειδήσεις για τη παρέλαση του ενός μαθητή, βρίσκεται η παραλία με το όνομα «Τηγανάκια» με τα έντονα ρεύματα της και τα χρώματα Καραϊβικής (ή μήπως η Καραϊβική έχει χρώματα Ελλάδας;), η οποία αποτελεί διάσημο πόλο έλξης για όλα τα σκάφη που εκδράμουν στα νερά των Βόρειων Δωδεκανήσων. Για μια φορά ακόμη, προτιμώ να αφήσω την εικόνα να μιλήσει:

Και ξανά :

Ευτυχώς αντίστοιχες εικόνες έχουμε δει αρκετές στη χώρα μας, εδώ όμως ξεχωρίζουν συνολικά:

Κι ένα βίντεο παλιμπαιδισμού:

Η μία ώρα και κάτι που περάσαμε εκεί δε μας έφτασε -και πώς να σου φτάσει άλλωστε- καθώς είχε μεσημεριάσει και πλησίαζε η ώρα του φαγητού. Που να βρεις ταβέρνα τέτοια ώρα; Μα φυσικά σε ένα άλλο νησί. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το παραδιπλανό «Μαράθι» (ή Μάραθος) ένα μικρό νησάκι απέναντι από τους Αρκιούς, με τρία εστιατόρια, κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια, και μόνιμο πληθυσμό τριών ατόμων όπως μάθαμε:

Κάναμε μια γρήγορη βουτιά στα πολύ ωραία νερά του καθώς είχαμε ώρα μπροστά μας επειδή ήταν η μεγαλύτερη, σχεδόν δίωρη στάση της εκδρομής.

Κατόπιν όντας σωστά πληροφορημένοι γι΄ακόμα μια φορά καθίσαμε στη πιο όμορφη ταβέρνα, τον «Σταυραγκό», ο οποίος ακριβώς απο πάνω έχει και δωμάτια, για όσους ψάχνουν την απόλυτη γαλήνη στις διακοπές τους. Θα ήθελα σίγουρα να περάσω μερικές μέρες διακοπών σε ένα τέτοιο τόπο…

Το φαγητό ήταν αυτό που χρειαζόμασταν πριν τη συνέχεια η οποία συμπεριλάμβανε επίσκεψη μιας ώρας στο νησί των Αρκιών:

Δέσαμε στη μαρίνα εσωτερικά του λιμανιού και κάναμε μια βόλτα στο χωρίο:

Είναι πραγματικά μαγική η αίσθηση να περιπλανείσαι σε τόσο απομονωμένες γωνιές της χώρας μας. Κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα τέτοιο μέρος προσπαθώ να κάνω το παραλληλισμό με τη ζωή μου, πράγμα σχεδόν αδύνατο.

Περπατήσαμε ως το λιμάνι που δένουν τα εμπορικά πλοία και ήπιαμε έναν Ελληνικό καφέ στο πολύ ιδιαίτερο και ωραίο καφενείο:

Φύγαμε από τους Αρκιούς μια ώρα μετά, σκεπτόμενοι ότι σε ένα προορισμό τέτοιου είδους ότι πρέπει να πάμε, να διανυκτερεύσουμε και να τον δούμε όπως πρέπει:

(Περισσότερες πληροφορίες & φωτογραφίες για τα δύο αυτά νησάκια, σε επόμενο, bonus κεφάλαιο)

Πήραμε τη ρότα για τους Λειψούς προκειμένου να κλείσει η σημερινή περιήγηση. Δε μπορούσε τίποτα να σταθεί ικανό να μου χαλάσει τη διάθεση, ούτε ο κόπανος που με σκούντηξε πάνω στο καΐκι με αποτέλεσμα να χάσω το ολοκαίνουριο κινητό μου στα νερά του Αιγαίου, χωρίς καν να μου ζητήσει συγγνώμη. Στη ζωή αυτή πρέπει να στεναχωριόμαστε για τα σοβαρά ζητήματα, και όχι για τα υλικά.

Φτάσαμε λίγο μετά τις έξι, πήραμε τα πράγματα μας τα οποία τα παρατήσαμε στο λιμάνι, και πεταχτήκαμε για μερικές τελευταίες μπύρες και ένα μεζέ στον «Ασπράκη». Όταν το πλοίο φάνηκε στη μπούκα του λιμανιού κατεβήκαμε προς τα εκεί, μαζέψαμε τις παρατημένες αποσκευές μας και ανεβήκαμε πάνω προκειμένου να αναχωρήσουμε για Λέρο:

Αποχωριστήκαμε τους Λειψούς σχεδόν με στεναχώρια, καθώς ήταν ένα εκπληκτικό ξεκίνημα στις διακοπές μας, και δε περιμέναμε να περάσουμε τόσο καλά. Τι να πρωτοπώ για το μέρος αυτό; Ποιότητα; Φιλοξενία; Καθαριότητα; Όλα άριστα, από τη πρώτη ως τη τελευταία στιγμή. Συναισθήματα που δε περιγράφονται μέσα σε λίγες λέξεις και μερικές φωτογραφίες. Το νησί είναι το κάτι διαφορετικό, είναι αξιόλογο, είναι προορισμός που αξίζει την ευκαιρία, και σ’ αυτό σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο το γεγονός ότι η πλειοψηφία των κατοίκων αποτελείται από νέους ανθρώπους.

Δώσαμε για άλλη μια φορά την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε, χαλαστήκαμε που δε μας βγήκε το πρόγραμμα την αμέσως επόμενη χρονιά, και το πετύχαμε τελικά τη μεθεπόμενη!

 

[psilos3]

2019: (Λειψοί πράξη δεύτερη)




Πόσο καιρό να αφήσει κανείς να περάσει, προκειμένου να επιστρέψει στους Λειψούς; Το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα για το 2018, έτσι 2 χρόνια μετά από τη πρώτη μας επίσκεψη ήμασταν απόλυτοι στο γεγονός ότι θα ξεκινήσουν από ‘κει οι διακοπές μας, καθώς θα κινούμασταν πάλι στα Βόρεια Δωδεκάνησα.


Μέρα πρώτη - άφιξη:

Το πλοίο «Νήσος Κάλυμνος» ξεκίνησε το μεσημεράκι το ταξίδι του από το Πυθαγόρειο της Σάμου, τη Παρασκευή 16 Αυγούστου 2019. Μετά από τη πρώτη στάση στο λιμάνι του Αγαθονησίου:

ακολούθως των Αρκιών:

Της Πάτμου:

Αφήσαμε πίσω μας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στα Βόρεια Δωδεκάνησα:

Και μπαίναμε στο λιμάνι των Λειψών:

Κατεβήκαμε από το πλοίο ανυπόμονοι, και σέρνοντας τις βαλίτσες κατευθυνθήκαμε αμέσως στο κέντρο των Λειψών για να βρούμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει πιούμε ένα γρήγορο στον «Ασπράκη» για το καλώς ήρθαμε και να χαιρετίσουμε το Θρασύβουλο. Κατόπιν πήραμε τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια, και πήγαμε στο δωμάτιο, πολύ κοντά στη κεντρική πλατεία και με εξαιρετική θέα. Ετοιμαστήκαμε με την ησυχία μας, ήπιαμε ένα ποτάκι από τη Πολωνέζικη βότκα που είχαμε φέρει από τη Κρακοβία πριν λίγους μήνες και κατηφορίσαμε ξανά για τη πρώτη μας νύχτα στο νησί.

Αφού περάσαμε από τον «Ασπράκη» και πάλι για ένα χταπόδι και μερικές μπύρες, καταλήξαμε στο «the rock», ένα ωραίο μπαράκι απέναντι από το λιμάνι με καλή ροκ (και όχι μόνο) μουσική, στο οποίο καταλήγουν το βράδυ. Με μεγάλη μας χαρά ανταμώσαμε με το Χρήστο, τον έναν εκ των δύο ιδιοκτητών του Καϊκιού που διοργανώνει την εκδρομή, και αφού μας θυμήθηκε αρχίσαμε τα αλληλοκεράσματα χωρίς σταματημό. Αυτοί είναι οι Λειψοί!

Σε κάποια φάση λίγο μετά τη μία φάνηκε και το πλοίο της γραμμής που περνούσε απ’ το νησί και συνέχιζε προς τη Πάτμο και του Φούρνους:

Σηκώσαμε τα ποτήρια μας αναλογιζόμενοι ότι μια εβδομάδα αργότερα, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην απέναντι θέση και θα βλέπουμε το μπαρ στη παραλιακή των Λειψών. Έτσι ωραία τα φέρνει καμιά φορά η ζωή στα νησιά…


Μέρα δεύτερη:

Η άλλη μέρα ξεκίνησε όχι πολύ νωρίς, με το απαραίτητο καφεδάκι στο μεγάλο φούρνο, από τον οποίο όλοι περνάνε το πρωί.

Αφού πέρασε η ώρα, κατεβήκαμε στο λιμάνι και κάναμε μια σύντομη βόλτα για φωτογραφίες:

Τα χταπόδια που λιάζονται και ετοιμάζονται για το βράδυ στα ουζερί του νησιού:

Η πλατεία και το μνημείο της:

Το ουζερί του Ασπράκη:

Η μεγάλη εκκλησία των Λειψών:

Πήραμε τηλέφωνο το ένα από τα δύο ταξί του νησιού και περιμέναμε στο γνωστό σημείο της προκυμαίας να μας παραλάβει, αφού με χαρά δώσαμε τη θέση μας στο πρώτο ταξί που ήρθε σε ένα ζευγάρι. Στους λειψούς δεν υπάρχει ποτέ λόγος βιασύνης:

Λίγα λεπτά μετά πλησιάσαμε στη παραλία και ζήτησα από τον οδηγό να μας αφήσει πιο πριν για να τη φωτογραφήσω ολόκληρη. Μας άφησε υποδεικνύοντας το καλύτερο σημείο για φωτογράφηση:

Η παραλία μας ήταν ίδια κι απαράλλαχτη εκεί. Πάντα έτοιμη να μας υποδεχτεί. Εμάς που πάντα επιστρέφουμε. Ο «Πλατύς Γιαλός» Λειψών!

Πριν βουτήξω κανονικά πήρα τη φωτογραφική μηχανή και μπήκα στο νερό με προσοχή. Σας διαβεβαιώ ότι δεν έχω πειράξει καθόλου τα χρώματα:

Ο κόσμος έπαιζε και κολυμπούσε πάντα παρέα με τις πάπιες του Πλατύ γιαλού:

Κάναμε το μπάνιο μας και ήπιαμε μερικές μπύρες για να μας ανοίξει η όρεξη. Ήταν κάτι δεδομένο ότι θα ανέβουμε στη ταβέρνα που περάσαμε τόσο έντονες και όμορφες στιγμές δυο χρόνια πριν:

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και ο αέρας να δυναμώνει, κάτι που καθιστούσε τη παρουσία στη παραλία απαγορευτική και το κάθισμα στη ταβέρνα επιβεβλημένο:

Οι μεζέδες και τα συνοδευτικά ήρθαν με ταχύτητα, αφού πρώτα είχαμε χαιρετηθεί με τον ιδιοκτήτη. Όλα ίδια κι απαράλλαχτα. Τι να πω για το συνδυασμό αυτό, απλά ότι όποιος δεν έχει δει αυτή τη παραλία, και δεν έχει φάει στη ταβέρνα από πάνω, απλά χάνει!

Γυρίσαμε στη χώρα με τα πόδια, κάτι που χρωστούσαμε από τη προηγούμενη φορά και θέλαμε να το κάνουμε, κάτι που φυσικά σε νορμάλ κατάσταση και με φως δεν είναι καθόλου τραγικό.

Το βράδυ ακολουθήσαμε το γνωστό δρομολόγιο, αρχικά στον Ασπράκη, όπου δίπλα μας ένας παππούς κοντά στα 80 μας αποκάλυψε ότι έπινε το 3ο τζιν της βραδιάς, καπνίζοντας παράλληλα το 10 τσιγάρο, και δε θα έπαιρνε άλλο γιατί ήθελε να βγει το πρωί για ψάρεμα… Αναρωτηθήκαμε αν θα πρέπει να ψαχτούμε να ζήσουμε κι εμείς εκεί και συνεχίσαμε με μια προσθήκη λίγης ώρας στο Coctail bar «Κακτος» με τη πολύ όμορφη διακόσμηση και θέα, καταλήγοντας φυσικά μέχρι αργά στο The rock. Υπέροχα και ανέμελα, χωρίς βιασύνη για τίποτα…


Μέρα τρίτη - αναχώρηση:

Με την ίδια νωχελικότητα ξυπνήσαμε και κάναμε πράγματα, τα οποία αφήσαμε στο σπίτι της ιδιοκτήτριας καθώς το απόγευμα αναχωρούσαμε για Λέρο.

Ήπιαμε το καφέ μας και κάναμε μια βόλτα στα πολύ όμορφα στενά της χώρας:

Και τη πλατεία:

Καταλήγοντας στο σχολείο με την υπέροχη πανοραμική θέα:

Και στην εκκλησία πάνω απ’ το λιμάνι:

Κατεβήκαμε ξανά στη προκυμαία και πιάσαμε τη κουβέντα με τον κύριο που πουλάει τα σφουγγάρια όσο περιμέναμε να έρθει το ταξί να μας πάρει:

Λίγο μετά μας άφησε στη γνωστή παραλία της «Κατσαδιάς» την οποία περπατήσαμε από την αρχή:

Κάνοντας μια πρώτη βουτιά:

Και ανεβαίνοντας στο πολύ σκιερό «Ντιλαΐλα» για να πιούμε τις μπύρες μας:

Ο χρόνος πέρασε παραπάνω από ευχάριστα στη μαγευτική αυτή παραλία με τα υπέροχα νερά:

Ωστόσο έπρεπε να επιστρέψουμε στη χώρα καθώς είχαμε αναχώρηση. Πήραμε τα πράγματα μας και κατηφορίσαμε προς το λιμάνι αφού χαιρετήσαμε γνωστούς και φίλους:

Το «Νήσος Κάλυμνος» καθυστέρησε για ακόμα μια φορά, κάτι που μας έδωσε την ευκαιρία να πιούμε άλλη μια μπύρα περιμένοντας το και βλέποντας τον ήλιο να πέφτει:

Λίγο μετά ανεβήκαμε με προορισμό ακόμα μια φορά το νησί της Λέρου:

Αποχωριστήκαμε τους Λειψούς χωρίς να χρειαστεί να δώσουμε καμία υπόσχεση στους εαυτούς μας αυτή τη φορά. Πλέον ξέρουμε ότι δε θ’ αργήσουμε:

 

[alma]

Αχχχχχχχχχχχχχ...... Μαγικές εικόνες, μοναδικές στιγμές... Πέρυσι το καλοκαίρι του 19 κάνοντας το καθιερωμένο μου αιγαιοπελαγίτικο τουρ,ανάμεσα σε Λέρο,Πάτμο,Αγαθονήσι, Αρκιούς, Μαράθι, Τηγανάκια, Ασπρονήσι πέρασα με το καράβι από Λειψούς...Μου δημιουργήθηκε τόση νοσταλγία που αναρωτιόμουν γιατί δεν έβαλα άλλη μια επίσκεψη στο νησί με διανυκτέρευση αυτή τη φορά(το είχα δει σε ημερήσια χρόνια πριν). Τελικά πήγα και σε άλλα νησιά το '19 (Χίος, Σίφνος, Σέριφος, Ρόδος,Σύμη...)αλλά τους Λειψούς δεν τους έβαλα στο πρόγραμμα.

Καημό το έχω να ξανακολυμπήσω στον Πλατύ Γυαλό με τα παπάκια, να ξαναβολτάρω στην οδό "Μεζέ και Ούζου γωνία", να δω όσα δεν είδα όπως την "Παναγιά του Χάρου",την παραλία της Κατσαδιάς....
Το μόνο που δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει αυτή την φορά να πάρουμε αμάξι μαζί...Την άλλη φορά είχαμε πάει με το ταξί στον Πλατύ Γυαλό με 5 ευρώ...

 

[psilos3]

Αχχχχχχχχχχχχχ...... Μαγικές εικόνες, μοναδικές στιγμές... Πέρυσι το καλοκαίρι του 19 κάνοντας το καθιερωμένο μου αιγαιοπελαγίτικο τουρ,ανάμεσα σε Λέρο,Πάτμο,Αγαθονήσι, Αρκιούς, Μαράθι, Τηγανάκια, Ασπρονήσι πέρασα με το καράβι από Λειψούς...Μου δημιουργήθηκε τόση νοσταλγία που αναρωτιόμουν γιατί δεν έβαλα άλλη μια επίσκεψη στο νησί με διανυκτέρευση αυτή τη φορά(το είχα δει σε ημερήσια χρόνια πριν). Τελικά πήγα και σε άλλα νησιά το '19 (Χίος, Σίφνος, Σέριφος, Ρόδος,Σύμη...)αλλά τους Λειψούς δεν τους έβαλα στο πρόγραμμα.

Καημό το έχω να ξανακολυμπήσω στον Πλατύ Γυαλό με τα παπάκια, να ξαναβολτάρω στην οδό "Μεζέ και Ούζου γωνία", να δω όσα δεν είδα όπως την "Παναγιά του Χάρου",την παραλία της Κατσαδιάς....
Το μόνο που δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει αυτή την φορά να πάρουμε αμάξι μαζί...Την άλλη φορά είχαμε πάει με το ταξί στον Πλατύ Γυαλό με 5 ευρώ...

Είναι καταπληκτικό νησί οι Λειψοί, σίγουρα από τα πολύ αγαπημένα μου.
Μικρό και θαυματουργό.
Μα καλά κι εκεί πάλι σε ημερήσια αναλώθηκες; Χάνεις τα καλύτερα και το ξέρεις!
Σε ότι αφορά το αμάξι, νομίζω είναι το πλέον άχρηστο ''αξεσουαρ'' σε τέτοια νησιά, και ειδικα στους Λειψούς που οι αποστάσεις είναι μηδαμηνές. Δεν υπάρχει λόγος, τσάμπα έξοδα. Καλύτερα να τα επενδύσετε σε θαλασσινά & ούζα

 

[psilos3]

Λέρος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2017, Αύγουστος 2018 & Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 3, 1 και 1 μέρα αντίστοιχα



Δεν υπάρχει νησί που να μας έχει φέρει κοντά του επί τρία συναπτά καλοκαίρια. Να που αυτό έγινε με ένα νησί που δεν είναι και το ποιο εύκολο να βρεθεί κανείς, έστω και αν ο χρόνος που περάσαμε πάνω σ’ αυτό δεν ήταν ποτέ αρκετός. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη Ρόδο για τέσσερα χρόνια τώρα, αλλά αφενός δε μιλάμε για καλοκαίρι και αφετέρου η πρόσβαση σ’ αυτήν είναι πολύ πιο εύκολη.

Μας αρέσει η Λέρος όσο κι αν είναι περίεργο νησί για χίλιους δυο λόγους που είναι γνωστοί. Είναι πολύ παρεξηγημένο μέρος, αδίκως απ’ όσο είμαι σε θέση να καταλάβω από τις φορές που βρέθηκα εκεί. Είναι ένα μέρος που δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα πολύ τουριστικά, και αυτό το κάνει να διατηρεί τη ποιότητα του ψηλά και τις τιμές του χαμηλά. Ένα μέρος βατό κι εύκολο καθώς δεν είναι μεγάλο, αν και σου δίνει αυτή την αίσθηση γιατί είναι πυκνοκατοικημένο. Όπως μάθαμε έχει περίπου 8 χιλιάδες κόσμο και το χειμώνα, αριθμός καθόλου μικρός για ένα τέτοιο νησί. Ένα νησί όμορφο, με πολλά αξιοθέατα, καλές παραλίες, φαγητό, συχνές συγκοινωνίες και αρκετούς ευγενικούς ανθρώπους. Ένα νησί που σίγουρα αξίζει κανείς να επισκεφτεί.

Εμάς μας αρέσει για ένα παραπάνω λόγο, για τη νύχτα, ένας λόγος που δίνουμε σημασία, καθώς στην Αγία Μαρίνα υπάρχει το «Μελτέμι», ένα μπαρ που έχουμε ανοίξει παρτίδες εδώ και χρόνια…



2017



Το Αυγουστιάτικο ταξίδι περίπου μιας ώρας από τους Λειψούς στη Λέρο ήταν υπέροχο, ο καιρός πολύ καλός, και η μικρή αναποδιά στους Λειψούς δεν ήταν σε θέση να μας χαλάσει τη διάθεση. Ήμασταν στο κατάστρωμα, βραδάκι 14 του Αυγούστου και πηγαίναμε προς ακόμα ένα καινούριο προορισμό. Ανοίξαμε τις βαλίτσες και βγάλαμε το ουϊσκάκι από τις προμήθειες μας, κάτι που έκανε το μικρό αυτό ταξίδι ακόμα πιο ωραίο.

Με τη σχετική καθυστέρηση φτάσαμε στο Λακκί λίγο πριν τις δέκα, όπου διαπιστώσαμε ότι στο λιμάνι υπήρχε κάτι σαν πανηγύρι. Τέτοιες ευκαιρίες εμείς δε τις χάνουμε βεβαίως, οπότε και με τα βαλιτσάκια παραμάσκαλα αυτοκεραστήκαμε από μια μπύρα. Κατόπιν πήραμε ένα ταξί καθώς το μικρό ξενοδοχείο που είχαμε διαλέξει ήταν κοντά στα 4 χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχουν πάρα πολλά ταξί στο νησί, οπότε είναι σχετικά εύκολο να μετακινηθεί κανείς χωρίς αυτοκίνητο. Είχαμε επιλέξει τη περιοχή του Πλάτανου για διαμονή, που βρίσκεται στο κέντρο του νησιού και βολεύει για όλες τις εξορμήσεις. Δε ξεχωρίζει βεβαίως από την Αγία Μαρίνα, καθώς πρόκειται για έναν πλέον ουσιαστικά οικισμό.

Ξεκινήσαμε να ετοιμαζόμαστε για να βγούμε έξω, καθώς η ώρα ήταν σχεδόν 11. Η εξαιρετική βεράντα, το γλυκό καλοκαιρινό βράδυ και η θέα προς το φωτισμένο κάστρο μας κράτησε μέσα για λίγο περισσότερο. Βάλαμε ένα ποτό, και μετά ακόμα ένα. Ψάξαμε και κλείσαμε εισιτήρια για την εκδρομή της 28ης στο Βουκουρέστι. Το τραγούδι του Μάρκου που είχε στιγματίσει την εκδρομή ως τότε έπαιζε σε επανάληψη. Το ιδανικό βράδυ:

Περασμένες 12 φτάσαμε στη παραλία της Αγίας Μαρίνας. Φάγαμε πρόχειρα στα «Κρούπια» τα οποία τιμούσαμε κατ’ εξακολούθηση και τις επόμενες μέρες, κάναμε μια βόλτα και μπήκαμε για πρώτη φορά στο Μελτέμι. Δε θυμάμαι αν είχα διαβάσει κάτι πιο πριν, πάντως το πολύ όμορφο κλασσικό μπαρ, η ζεστή ατμόσφαιρα, και η δυνατή ροκ μουσική μας τράβηξαν από τη πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον. Κάναμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα και γλεντήσαμε μέχρι πρωίας, αφού φροντίσαμε να γνωριστούμε και να αλληλοκεραστούμε με το μισό μαγαζί…



Ξυπνήσαμε το πρωί μέσα σε μια έξαλλη κατάσταση φυσικά, ψάχνοντας τα υπάρχοντα μας και προσπαθώντας να προσδιορίσουμε τις τελευταίες ώρες του χθεσινού βραδιού. Συρθήκαμε να φέρουμε ένα καφέ, τον οποίο τουλάχιστον ήπιαμε απέναντι από την επιβλητική θέα του κάστρου:

Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στο δρόμο.

Είχαμε στα πλάνα μια πιο απομονωμένη και ωραία παραλία, ωστόσο δεν είμασταν ακόμα σε θέση και επιλέξαμε μια πιο οργανωμένη.

Κατευθυνθήκαμε κοντά, στα «Αλιντα», περνώντας και από το «πύργο Μπελλένη» που ήταν στο δρόμο μας:

Τα Άλιντα είναι πάνω στο δρόμο από την Αγία Μαρίνα προς το ομώνυμο χωριό, και πρόκειται για μια στενή παραλία με ωραία γαλανά νερά και όμορφη θέα:

Ήπιαμε ακόμη ένα καφεδάκι καθώς το μυαλό έπρεπε να επανέλθει στη θέση του μετά τα χθεσινά:

Νωρίς το απόγευμα πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε στο πιο χαρακτηριστικό σημείο ίσως του νησιού τον «Άγιο Ισίδωρο» :

Το πολύ γραφικό εκκλησάκι που είναι χτισμένο σε μια νησίδα και απέχει περίπου 50 μέτρα από την ακτή, ενώνεται με ένα μικρό διάδρομο, και αποτελεί φυσικά κύριο αξιοθέατο και για φωτογραφικούς φυσικά λόγους:

Το απόγευμα μας χάρισε πραγματικά ωραίες εικόνες:

Περπατήσαμε μέχρι τη Καμάρα, το διπλανό χωρίο και αφού ανταμειφθήκαμε με μια παγωμένη μπυρίτσα πήραμε ταξί για να συνεχίσουμε τη περιήγηση στο νησί.

Η επόμενη στάση μας θα ήταν το Κάστρο του Παντελίου, ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα που έχω δει στον Ελλαδικό χώρο. Το ταξί μας άφησε στην αρχή του δρόμου:

Ανεβήκαμε προχωρώντας προς την είσοδο:

Δεν υπάρχει εισιτήριο εισόδου φυσικά, και η καλύτερη ώρα επίσκεψης είναι η απογευματινή, με τη θέα προς τους οικισμούς του νησιού να είναι απίστευτη:

Αλλά και προς τους Ανεμόμυλους της χώρας:

Περιηγηθήκαμε για λίγο ακόμη εντός των τειχών:

Βγαίνοντας κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς το διπλανό πανέμορφο και επιβλητικό αξιοθέατο, τους ανεμόμυλους, με την εξίσου ωραία θέα:

Ο ένας εκ των οποίων χρησιμοποιείται σαν καφέ – μπαρ, και δε χάσαμε φυσικά την ευκαιρία να πιούμε 2 ποτάκια στο ηλιοβασίλεμα:

Με τον αέρα να δυναμώνει:

Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, ο σερβιτόρος μας είπε ότι χρωστάμε 10 ευρώ, και αυτομάτως υποθέσαμε ότι είναι από 10, καθώς ήπιαμε 2 ουίσκι. Αυτός όμως μιλούσε συνολικά… Τι να πω, ακόμα ένα δείγμα του νησιού, 5 ευρώ το ποτό στο σημείο εκείνο. Εκπληκτικό!

Το βράδυ ήταν προδιαγεγραμμένο φυσικά με όλα όσα είχαν γίνει τη προηγούμενη, και στο Μελτέμι πολύς κόσμος μας χαιρετούσε με τα ονόματα μας. Για μία ακόμη φορά δείξαμε το ποιόν μας, φεύγοντας το πρωί και αφού είχε ξημερώσει για τα καλά.



Την άλλη μέρα μάθαμε τηλεφωνικά (κάτι που πρέπει να γίνεται απαραιτήτως) ότι το Dodecanesos αναχωρεί από το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας (λόγω καιρού) και όχι από το Λακκί, κάτι που μας βόλεψε καθώς ήμασταν κοντά:

Είχαμε κατέβει νωρίτερα στο Λακκί για βόλτα και μερικές δουλειές που προέκυψαν. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν χωρίο:

Μία από εκκρεμότητες που έχω στο νησί, είναι το «πολεμικό Μουσείο του Τούνελ Μερικιάς» που δε πρέπει να παραλειψει κανένας. Δυστυχώς λόγω περιορισμένου ωραρίου δε το πρόλαβα.

Ήπιαμε το καφεδάκι μας, φάγαμε πρόχειρα στα Κρούπια και το μεσημεράκι φύγαμε για τη Πάτμο, βγάζοντας πριν κάποιες τελευταίες φωτογραφίες. Είχαμε ως δεδομένη την επιστροφή μας, καθώς καταφέραμε να περάσουμε τόσο καλά σε μικρό χρονικό διάστημα:

2018 & 2019

Δε χρειάζεται να αναφερθώ ιδιαίτερα, καθώς δεν έχουν κάτι περισσότερο οι δύο αυτές επισκέψεις στο νησί από ένα φαγητό, και μερικές βόλτες στα μπαρ. Πολύ εύκολα σε βρίσκει το ξημέρωμα στη Λέρο και δε της φαίνεται...

Τη πρώτη φορά μας βόλεψε καθώς βρήκαμε το ‘’λαχείο’’ της επιστροφής με την ολυμπιακή κόστους 19€ με αποσκευή

και τη δεύτερη το 2019 χωρέσαμε ένα βράδυ εμβόλιμα κατεβαίνοντας από τους Λειψούς και πηγαίνοντας προς Κάλυμνο. Και τι βράδυ, «Μελτεμίσιο» όπως πάντα:

Μέχρι να φύγουμε την επομένη για Κάλυμνο - Τέλενδο:

Έχουμε δεθεί πολύ με το νησί και φροντίζουμε να το βάζουμε κάθε φορά στο πρόγραμμα έστω για ένα γρήγορο πέρασμα, ξέροντας ότι πρέπει τα επόμενα έτη να του αφιερώσουμε μερικές επιπλέον ημέρες για να δούμε τα όποια πολλά δεν είδαμε ακόμα, κάτι που είναι σίγουρο ότι θα γίνει!