Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Αλήθεια έχω εντυπωσιαστεί με τις ιστορίες σου. Θέλω να εκφράσω ότι ταυτίζομαι πλήρως και για μένα είναι όνειρο ζωής να καταφέρω να ταξιδέψω όπως κάνατε εσείς και να εξερευνήσω όσα περισσότερα νησιά μπορώ και ειδικά αυτά της άγονης γραμμής. Μαρέσει πολύ που δείχνεις την πιο εναλλακτική όψη των νησιών, την επαφή με τους ντόπιους και μας αποκαλύπτεις και τα πιο αντιτουριστικά μέρη. Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ!!!

Ευχαριστώ πολύ. Τα λόγια σου είναι υπέροχα και με τιμούν.
Η αλήθεια είναι οτί αργήσαμε λίγο να ανακαλύψουμε αυτή τη πτυχή των πραγμάτων, αλλά η όποια γνώση προέκυψε από τη διάθεση για εξερεύνηση στο πέρασμα των χρόνων. Βρήκαμε πάντως το ''δρόμο'' μας και βρήκαμε αυτό που μας εκφράζει πραγματικά. Αυτό έχει σημασία.
Σου εύχομαι ολόψυχα να εξερευνήσεις όσα περισσότερα μέρη της άγονης γραμμής γίνεται. Θα σου αλλάξουν τη κοσμοθεωρία τέτοιες εξορμήσεις, το πιστεύω.

P.S. Πόσες μπύρες πίνετε τελοσπάντων!!

Όσες έχει το ψυγείο, ζωή να 'χουμε...

 

[psilos3]

Bonus: Τριζόνια Φωκίδας

Επίσκεψη : Απρίλιος 2019

Διάρκεια: 5 ώρες



Το Πάσχα του 2019 μας βρήκε στη Ναύπακτο, έτσι κατόπιν συζητήσεων για κοντινό προορισμό δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα από τα πιο μικρά κατοικημένα νησιά της χώρας μας, εμβαδού μόλις 2,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με πολύχρωμα όμορφα σπιτάκια, δέντρα, και χωρίς παρουσία αυτοκινήτων. Στην αγκαλιά βεβαίως του Κορινθιακού κόλπου και με διοικητική υπαγωγή στο νομό Φωκίδας.

20 χιλιόμετρα μετά τη πόλη της Ναυπάκτου, στο χωριό Χάνια είναι το λιμανάκι απ’ όπου μπορεί να πάρει κανείς το τοπικό πλοιάριο και να βρεθεί μετά από δέκα λεπτά στο νησί. Αυτό κάναμε κι εμείς ώστε νωρίς το μεσημέρι του μεγάλου Σαββάτου βρεθήκαμε εκεί.

Οι πρώτες αναγνωριστικές βόλτες στη παραλιακή του μας έκαναν να συμπαθήσουμε πολύ αυτό το μικρό μέρος, καθώς η πολύ όμορφη και χαλαρή ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη:

Λίγες ταβέρνες, μαγαζάκια και ωραία περιποιημένα σπίτια:

Κάναμε μια βόλτα μέσω του κεντρικού δρόμου ως τη πίσω πλευρά, όπου υπήρχε ένα δεύτερο μικρό απάνεμο λιμανι για ιστιοπλοϊκά:

Επιστρέψαμε ως την άλλη άκρη

και καθίσαμε σε ένα τραπέζι με παγκάκια στην αυλή της εκκλησίας κάτω από τα πεύκα για να πιούμε μια μπύρα:

Απέναντι μας είχαμε θέα τα βουνά της Φωκίδας:

Δεν έχασα την ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες ακόμη πηγαίνοντας παράλληνα να φέρουμε άλλη μια γύρα μπύρες. Εκέι γνωριστήκαμε με τα παιδιά που είχαν το καφέ οι οποίοι απόρησαν όταν τους είπαμε ότι είμαστε από Θεσσαλονίκη, καθώς ο κύριος όγκος επισκεπτών είναι από τη Πάτρα. Μας κέρασαν και μια μπύρα ακόμα την οποία εξαφανίσαμε όσο περιμέναμε να μας γεμίσουν τις άλλες:

Λίγη ώρα αργότερα μεταφερθήκαμε στη πολύ ωραία ταβέρνα «Οστριά» όπου και δοκιμάσαμε τα εξαιρετικά θαλασσινά της εδέσματα. Γενικότερα το νησί φημίζεται για το καλό φαγητό του.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά μας έπιασε το σούρουπο, οπότε και μπήκαμε στην αναμονή για το βαρκάκι που θα μας περνούσε απέναντι για να γυρίσουμε στη Ναύπακτο. Μια ακόμα ωραία εμπειρία είχε λάβει τέλος:

Τα Τριζόνια ενδείκνυνται σε όσους αποζητούν πολύ ήσυχες διακοπές, παραδοσιακό τοπικό χρώμα και φυσικό κάλλος. Είναι κάτι διαφορετικό που αξίζει κανείς να επισκεφτεί.

 

[kos2111]

Επιβάλλεται να ξαναπάμε στο νησί της Φολεγάνδρου .. Ιδανικά, θα ήταν Πάσχα, αν βολεψει φυσικά η δύσκολη πρόσβαση του.. Για Αντίπαρο είμαστε όπως έγραψες απαράδεκτοι που δε πήγαμε στη La luna..
Για την Αμοργό γενικά και εκείνο το βράδυ, ξέρεις, δε μπορώ να μιλήσω.. Δεν είμαι αντικειμενικος.

Σα τα νησιά άγονης γραμμής δεν έχει...

 

[alma]

Μάλιστα μάλιστα...Σημειώθηκαν και τα Τριζόνια Φωκίδας...

 

[psilos3]

Μάλιστα μάλιστα...Σημειώθηκαν και τα Τριζόνια Φωκίδας...

Εμπειρία και εκδρομή με πραγματικά άπειρους συνδυασμούς!

 

[psilos3]

Bonus: Θηρασιά – Κυκλάδες

Επίσκεψη : Αύγουστος 2015

Διάρκεια: 6 ώρες




Το καλοκαιρινό ταξίδι του 2015 ήταν τρομερό σε εικόνες και αντιθέσεις. Από τη Σαντορίνη στη Κίμωλο, από τη Κίμωλο απέναντι στη Μήλο κι από κει στην Ανάφη! Η τελευταία στάση ήταν για λίγες μέρες και πάλι στην αφιλόξενη, απόμακρη και πολύβουη (τους καλοκαιρινούς μήνες) Σαντορίνη.

Δεν είχαμε σκοπό να φάμε τις μέρες μας εκεί απλά βλέποντας παραλίες. Είχαμε χορτάσει εξάλλου με όσα είχαμε δει και κάνει, οπότε φροντίσαμε να αξιοποιήσουμε το χρόνο μας βλέποντας ακόμα ένα νησί. Ίσως το λιγότερο ακουστό και το πιο παραμελημένο στις Κυκλάδες, ειδικά όταν το γειτονικό νησί τραβάει πάνω του όλα τα φώτα παγκοσμίως. Ένα νησί που ελάχιστοι κάνουν το κόπο να το δουν έστω και για μερικές ώρες. Ένα νησί που σου δημιουργεί τελείως διαφορετικά συναισθήματα όντας ήδη κάποιες μέρες στη Σαντορίνη. Το νησί με το όνομα Θηρασιά…

Μπήκαμε πρωί στο λεωφορείο και φτάσαμε στη πάντα ελκυστική και πανέμορφη ανεξαρτήτως συνθηκών Οία:

Γνωρίζαμε ήδη ότι η μετακίνηση από/προς Θηρασιά διεξάγεται με το τοπικό πλοιάριο το οποίο αναχωρεί από το «Αμμούδι» το λιμανάκι που βρίσκεται κάτω από τον οικισμό της Οίας:

Χρησιμοποιήσαμε τα σκαλοπάτια για να κατέβουμε ως εκεί:

Βλέποντας από πάνω μας την Οία, στο χείλος του γκρεμού. Συνηθισμένη εικόνα Σαντορίνης:

Το Αμμούδι είχε αρκετή κίνηση αν και ακόμα οι ταβέρνες δεν είχαν ξεκινήσει να δέχονται κόσμο. Μερικοί προμηθευτές περίμεναν το καραβάκι για να στείλουν εμπορεύματα απέναντι:

Μερικά λεπτά μετά επιβιβαστήκαμε στο καραβακι και πληρώσαμε το μικρό αντίτιμο:

Αφήνοντας πίσω μας την Οία
Προσεγγίσαμε λίγα λεπτά μετά το λιμάνι «Αγία Ειρήνη» της Θηρασιάς:

Και τη γειτονική παραλία «Ρίβα» στην οποία δεν αντισταθήκαμε ρίχνοντας μια βουτιά:

Βουτιά με θέα μάλιστα:

Φυσικά δεν είχαμε πάει ως εκεί για το μπάνιο, έτσι αφού στεγνώσαμε προχωρήσαμε ως τη στάση του δημοτικού λεωφορείου το οποίο διεξάγει δωρεάν δρομολόγια ανά μισάωρο περίπου. Λίγη ώρα μετά αποβιβαζόμασταν στον βασικότερο οικισμό του νησιού με το όνομα «Μανωλάς» πληθυσμού περίπου 160 ανθρώπων. Η πρώτη εικόνα που αντικρύσαμε ήταν το γυμνάσιο της περιοχής:

Προχωρήσαμε στα στενά καλντερίμια του οικισμού, με της εικόνες της παραμέλησης να είναι έντονες:

Χτισμένος απέναντι ακριβώς από τη Σαντορίνη:

Με πολύ όμορφα σπιτάκια και δρομάκια γεμάτα σκαλιά:

Και θέα προς τη «Νέα Καμένη» το ηφαιστιογενές νησί στο κέντρο της καλντέρας:

Ένα νησί το οποίο επισκέπτεται συνεχώς πάρα πολύς κόσμος. Εμείς ωστόσο θεωρήσαμε μεγάλη εκμετάλλευση την εν λόγω εκδρομή, ακόμα κι αν μπορούσαμε να λάβουμε διαφορετική τιμή ως Έλληνες, επιλέγοντας τη Θηρασιά:

Επίνειο του Μανωλά είναι ο «Κόρφος» ο οποίος συνδέεται και αυτός με σκαλιά:

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας φωτογραφίζοντας:

Φτάνοντας σχεδόν πάνω απ’ τον Κόρφο:

Βλέποντας τον οικισμό από άκρη σ’ άκρη:

Ώσπου είχε έρθει η ώρα να κάνουμε τη πρώτη στάση μας σε ένα από τα πολύ ωραία εστιατόρια – καφέ που βρήκαμε. Ιδανική ώρα για μια παγωμένη μπύρα, διάβασμα και περισυλλογή:

Ήταν πολύ διαφορετικές οι εικόνες και το όλο συναίσθημα, σε σύγκριση πάντα με τη Σαντορίνη απέναντι. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας, κάνοντας στάση για άλλη μια μπύρα, και μετά για παγωτό:

Βγαίνοντας και φωτογραφίες:

Οι επικλήσεις μου δεν εισακούστηκαν για να κατέβουμε από τα σκαλιά στον Κόρφο και να πάρουμε από κει το πλοίο της επιστροφής, λόγω ζέστης όπως μου είπαν οι άλλοι δύο της παρέας. Έτσι μετά από λίγη ώρα βρεθήκαμε και πάλι στο λιμάνι της Αγίας Ειρήνης,

όπου το μικρό πλοίο δεν άργησε να έρθει:

Επιβιβαστήκαμε βγάζοντας κάποιες τελευταίες φωτογραφίες:

Αποχαιρετώντας τη Θηρασιά:

Μέχρι να φτάσουμε και πάλι στο Αμμούδι:

Ανεβαίνοντας περπατώντας ως την Οία αφού δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος τρόπος:

Ήταν η ώρα που ξεκίνησε να μαζεύεται ο πολύς ο κόσμος. Η μαγική ώρα που πέφτει ο ήλιος, σε ένα από τα πιο διάσημα ηλιοβασιλέματα του κόσμου:

Βγήκαμε τη φωτογραφία μας σα γνήσιοι τουρίστες:

Κι αναχωρήσαμε με δυσκολία προς τη στάση για το λεωφορείο της επιστροφής. Είχε ήδη αρχίσει να επικρατεί το αδιαχώρητο:

Κρατάω από τη Θηρασιά τις καλύτερες εντυπώσεις, μαζί με ένα αίσθημα στεναχώριας γιατί το νησάκι αυτό ήταν εντελώς αφημένο στη μοίρα του…
Δε ξέρω αν θα καταφέρω να βρεθώ προς τα κει με διανυκτέρευση, γιατί μόνο έτσι μπορείς να καταλάβεις το μέρος στην ολότητα του, σίγουρα όμως δε θα ‘λεγα όχι.

 

[thanos75]

Με αφορμή το γεγονός ότι ένας φίλος εκπαιδευτικος υπηρετούσε τότε στη Θηρασια, επισκεφθηκα το νησάκι πριν 10 περίπου χρόνια (το 2009 για την ακρίβεια) και μάλιστα έμεινα 2 βράδυα. Δυστυχώς εικόνα εγκατάλειψης μου έβγαλε κ εμένα. Και μάλιστα μίας εγκατάλειψης που ίσως δεν σχετίζονταν τόσο με το κεντρικό κράτος, όσο με τον ίδιο τον κόσμο του νησιού (συνταξιούχοι ναυτικοί οι περισσότεροι που μάλλον θέλουν την ησυχία τους). Μου είχε κάνει τότε εντύπωση το γεγονός ότι ο Μανωλας (το κεντρικό χωριο) δεν είχε ούτε ένα καφενεδάκι στο οποίο να μαζεύονται έστω οι ντόπιοι για κους κους. Μόνο μια ταβέρνα- μπακάλικο (πέρα από αυτές στον Κόρφο που λειτουργούσαν οταν έρχονταν τα καραβάκια εκδρομη από Σαντορίνη). Επίσης μου έκαναν αρνητική εντύπωση τα πολλά εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα που είδα σε όλο το νησάκι. Όμως ένιωσα ευτυχισμένος που πήγα μέχρι εκεί (Και μάλιστα άνοιξη- όχι καλοκαίρι). Η γαλήνη του τόπου, το δέσιμο των καθηγητών (Και η αναγνώριση της προσφοράς τους και από τους ντοπιους), και η νυχτερινή θέα των φώτων των οικισμών της Σαντορίνης απέναντι, καθώς περπατούσα στο σκοτεινό δρομάκι του Μανωλα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δύο κόσμοι τόσο κοντά κ τόσο μακριά ταυτόχρονα

 

[psilos3]

επισκεφθηκα το νησάκι πριν 10 περίπου χρόνια...

Καταπληκτική η αφήγηση σου για την ''εμπειρία'' της Θηρασιάς.
Μια εικόνα εγκατάλειψης που τη καταλαβαίνει κανείς από τα πρώτα λεπτά που πατάει το πόδι του.
Είναι απορίας άξιο, γιατί δεδομένων συνθηκών θα μπορούσε να ήταν πολύ πολύ διαφορετικά τα πράγματα με τέτοιο γείτονα. Ίσως όταν φτάσει στο σημείο να σκάσει η Σαντορίνη (κάτι που δεν αργεί καθόλου) να μεταφερθεί κομμάτι της ανάπτυξης και προς τα κει.

 

[thanos75]

Καταπληκτική η αφήγηση σου για την ''εμπειρία'' της Θηρασιάς.
Μια εικόνα εγκατάλειψης που τη καταλαβαίνει κανείς από τα πρώτα λεπτά που πατάει το πόδι του.
Είναι απορίας άξιο, γιατί δεδομένων συνθηκών θα μπορούσε να ήταν πολύ πολύ διαφορετικά τα πράγματα με τέτοιο γείτονα. Ίσως όταν φτάσει στο σημείο να σκάσει η Σαντορίνη (κάτι που δεν αργεί καθόλου) να μεταφερθεί κομμάτι της ανάπτυξης και προς τα κει.

Τίποτα δεν αποκλείεται...και μάλιστα θα ήταν μια καλοδεχούμενη ανάπτυξη

 

[kos211]

Νησάρα η Δονούσα.. Ισως να είναι το νέο Κουφονήσι. Δεδομένου πως έτσι ήταν το Κουφονήσι πριν 20 χρόνια. Στην κόρη του Μιχάλη , πρώτη φορά ήπια τη μπύρα τόσο γρήγορα , έπειτα απο τόσο ανήφορο. Η θέα της Αμοργού απέναντι , όλα τα λεφτά. Εξαιρετικά live έκανε και το corona borealis στη παραλία του Σταυρού ( εκτός απο τρομερά πρωινα αλλα και τρομερή πίτσα) ..Νησί για ξεκούραση με απίστευτη ομορφιά . Στο ίδιο στυλ με τους Λειψούς κατ εμε...

 

[turms]

corona borealis ___???

 

[psilos3]

corona borealis ___???

Εννοεί το πολύ όμορφο Cafe/bar - εστιατόριο, στη παραλία του Σταυρόυ στη Δονούσα.