Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Τέλενδος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 2 μέρες



Ο δεύτερος σταθμός της περιοδείας μας του 2019 στα Δωδεκάνησα, ήταν η μικρούλα και ελάχιστα γνωστή Τέλενδος.

Αρχή μας εδώ και λίγα χρόνια, είναι όχι μόνο να επισκεπτόμαστε όλα τα νησιά τέτοιου τύπου για λίγες ώρες (όπως κάνουν οι περισσότεροι) αλλά να μένουμε κιόλας, ώστε να μπορούμε να δούμε ότι περισσότερο γίνεται και να γνωρίζουμε ουσιαστικά το τόπο και τους ανθρώπους του.

Έτσι, μετά τους Λειψούς και ένα βραδάκι στη Λέρο, καταλήξαμε στην άγνωστη στους περισσοτέρους Τέλενδο.

Δε θα σας κρύψω ότι ένιωσα πολύ άσχημα τις 2 μέρες στο νησί, όταν έβλεπα τόσους τουρίστες που ήταν στο νησί για διακοπές, κυρίως Γάλλοι και Σκανδιναβοί, όταν οι περισσότεροι Έλληνες δε ξέρουν καν που πέφτει.

Σε αρκετούς φίλους που είπα ότι πάω στη Τέλενδο, δεν είχαν τη παραμικρή ιδέα που είναι και με ρωτούσαν τι πάμε να κάνουμε εκεί. Εμείς όμως ήμασταν σίγουροι για την επιλογή μας. Έχουμε πλέον την εμπειρία σε τέτοια μέρη ξέροντας ότι ανακαλύπτουμε καλά κρυμένους θησαυρούς!

Ξεκινώντας από τη Λέρο λοιπόν το πρωί της 19ης Αυγούστου, δέσαμε στα Πόθια της Καλύμνου σε 35 λεπτά. Η Τέλενδος δεν έχει πρόσβαση παρά μόνο με καΐκια μέσω Καλύμνου, οπότε έπρεπε να περάσουμε από εκεί, αν και θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς καθώς ήταν ο επόμενος προορισμός:

Πήραμε ένα ταξάκι με κόστος 10€ και σε 15 λεπτά ήμασταν στις Μυρτιές, το λιμανάκι ακριβώς απέναντι από τη Τέλενδο. Από το σημείο αυτό κάθε μισή ώρα αναχωρεί Καΐκι για απέναντι, και είναι διαθέσιμο από το πρωί, μέχρι τις 12 το βράδυ. Είχαμε φροντίσει να αφήσουμε τα πράγματα μας εκεί, καθώς κλείσαμε δωμάτιο στις Μυρτιές, ώστε να πάρουμε απέναντι μόνο λίγα και απαραίτητα:

Επιβιβαστήκαμε κι αναχωρήσαμε αφήνοντας πίσω τη Κάλυμνο:

Σε δέκα λεπτά είχαμε πατήσει τη Τέλενδο, και το νησάκι που ουσιαστικά αποτελείται από ένα και μόνο οικισμό μας καλωσόριζε.

Η πρώτη εντύπωση άριστη φυσικά, και το κυριότερο ήταν ότι είχαμε νοικιάσει ένα υπέροχο σπίτι ακριβώς στη παραλία. Οι οδηγίες της σπιτονοικοκυράς ήταν ξεκάθαρες στο τηλέφωνο, ‘’με το που κατέβεις αριστερά, το σπίτι με την αιώρα, άφησα τα κλειδιά πάνω στη πόρτα’’ :

Από τη μεγάλη βεράντα μας είχαμε εκπληκτική θέα απέναντι στη Κάλυμνο, συγκεκριμένα το Μασούρι και τις Μυρτιές:

Αφού ξεκουραστήκαμε καθώς είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα, βγήκαμε τη πρώτη βόλτα για να πιούμε ένα καφεδάκι και να εξερευνήσουμε το νησί πληθυσμού περίπου 90 μόνιμων κατοίκων. Εννοείται βέβαια ότι δεν υπάρχει όχημα (τι να το κάνεις άλλωστε), παρά μόνο ένας όμορφος πεζόδρομος από τη μια άκρη ώς την άλλη. Να αναφέρω επίσης ότι η Τέλενδος αποτελεί ζώνη ειδικής προστασίας από το ευρωπαϊκό οικολογικό δίκτυο για συγκεκριμένα είδη πτηνών:

Η σύντομη παραλιακή βόλτα στη χώρα ήταν απολαυστική. Αποτελείται κυρίως από μαγαζιά & ταβέρνες με κοινό τους γνώρισμα τη πολύ ωραία σκιά και την ησυχία. Γενικά μιλάμε για νησί - ησυχαστήριο, στο οποίο μπορεί κάποιος να βρει την απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση.

Φτάσαμε ως την άκρη του οικισμού και τη μικρή παραλία του:

Και πήραμε το δρόμο προς τα πίσω σταματώντας σε ένα κατάστημα με παραδοσιακά είδη:

περνώντας από πολύ ωραία δρομάκια:

κατευθυνόμενοι για μπάνιο στη μία από τις δύο πολύ γνωστές παραλίες του νησιού, το «Χόχλακα» τον οποίο χρειαζεται να κατέβεις τα σκαλιά για να τον προσεγγίσεις:

Η παραλία πολύ όμορφη, βαθιά με βότσαλο και πράσινα νερά:

Μου άρεσε πολύ και αυτή η διαδρομή, όπως μου άρεσε και η ταβέρνα με την απίστευτη κληματαριά και τα μαγειρευτά της που πετύχαμε πηγαίνοντας:

Η ημέρα συνεχίστηκε με φαγητό, ποτό στη τέλεια αυλή μας και συζήτηση για τα επερχόμενα ταξίδια (τι άλλο. Δεν υπήρχε κανένας λόγος ούτε να ετοιμαστούμε, ούτε να αλλάξουμε για να κάνουμε κάτι άλλο. Νιώθαμε σε απόλυτο βαθμό ότι κάναμε διακοπές! Ένα μπουκάλι παραδοσιακής βότκας και καλή μουσική από το ηχείο βοήθησαν εξίσου.

Αν αναρωτιέται κανείς τι παίζει από βράδυ, θα σας πω ότι οι μπυρίτσες που ήπιαμε στο "Καφέ Ναυτικός" με τη συνοδεία ρεμπέτικου ήταν ότι το καλύτερο για κλείσιμο! Όλοι όσοι θέλαν να βγουν μια βόλτα το βράδυ στο νησί ήταν εκεί…



Την επόμενη μέρα που κανονικά θα αναχωρούσαμε το πρωί για Κάλυμνο, αποφασίσαμε να τη περάσουμε όσο περισσότερο γίνεται στη Τέλενδο, είχαμε άλλωστε το περιθώριο.

Ήπιαμε το καφέ μας με άνεση, και κατευθυνθήκαμε αντίθετα από τη προηγουμένη μέρα, περνώντας και πάλι μέσα από τον οικισμό της Τελένδου:

με τα πολύ όμορφα στέκια του:

Βλέποντας ωραίες εικόνες σε συνδυασμό με την απόλυτη ησυχία:

πηγαίνοντας προς την άλλη γνωστή παραλία του νησιού «Paradise Beach nudist» :

Ωραία η διαδρομή με την απαραίτητη προσοχή στο μονοπατάκι, και πολύ όμορφη η παραλία:

Αλλά...

Οποία υποκρισία!

Από τη μία και καλά ''Naturalistst beach'' φύση, απαγορεύονται τα μαγιό και οι φωτογραφίες κτλ., και από την άλλη μια τόσο όμορφη παραλία, στη Τέλενδο, απομονωμένη και ΤΙΓΚΑ στις βρωμοξαπλώστρες, με χρέωση 5 ευρώ.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέρα από κρίμα, και ότι φυσικά και δεν αποδέχτηκα να συμμετάσχω σ' αυτό το τσίρκο. Ας είμαι εγώ ο παράλογος, δε πειράζει!

Κάναμε τη βουτιά μας στη διπλανή ερημική παραλία και συνεχίσαμε προς την επιστροφή:

Ήπιαμε μερικές τελευταίες μπύρες και αναχωρήσαμε γύρω στις 6 το απόγευμα για Κάλυμνο:

Η Τέλενδος μας άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων, μας βοήθησε να μπούμε στο απόλυτο κλίμα των διακοπών -εκεί που ξεχνάς τα πάντα- και μας έκανε να θέλουμε να τη ξαναδούμε στο μέλλον. Στο άμεσο μέλλον!

 

[princesskonsouela]

Τέλενδος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 2 μέρες



Ο δεύτερος σταθμός της περιοδείας μας του 2019 στα Δωδεκάνησα, ήταν η μικρούλα και ελάχιστα γνωστή Τέλενδος.

Αρχή μας εδώ και λίγα χρόνια, είναι όχι μόνο να επισκεπτόμαστε όλα τα νησιά τέτοιου τύπου για λίγες ώρες (όπως κάνουν οι περισσότεροι) αλλά να μένουμε κιόλας, ώστε να μπορούμε να δούμε ότι περισσότερο γίνεται και να γνωρίζουμε ουσιαστικά το τόπο και τους ανθρώπους του.

Έτσι, μετά τους Λειψούς και ένα βραδάκι στη Λέρο, καταλήξαμε στην άγνωστη στους περισσοτέρους Τέλενδο.

Δε θα σας κρύψω ότι ένιωσα πολύ άσχημα τις 2 μέρες στο νησί, όταν έβλεπα τόσους τουρίστες που ήταν στο νησί για διακοπές, κυρίως Γάλλοι και Σκανδιναβοί, όταν οι περισσότεροι Έλληνες δε ξέρουν καν που πέφτει.

Σε αρκετούς φίλους που είπα ότι πάω στη Τέλενδο, δεν είχαν τη παραμικρή ιδέα που είναι και με ρωτούσαν τι πάμε να κάνουμε εκεί. Εμείς όμως ήμασταν σίγουροι για την επιλογή μας. Έχουμε πλέον την εμπειρία σε τέτοια μέρη ξέροντας ότι ανακαλύπτουμε καλά κρυμένους θησαυρούς!

Ξεκινώντας από τη Λέρο λοιπόν το πρωί της 19ης Αυγούστου, δέσαμε στα Πόθια της Καλύμνου σε 35 λεπτά. Η Τέλενδος δεν έχει πρόσβαση παρά μόνο με καΐκια μέσω Καλύμνου, οπότε έπρεπε να περάσουμε από εκεί, αν και θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς καθώς ήταν ο επόμενος προορισμός:

View attachment 299347
View attachment 299348

Πήραμε ένα ταξάκι με κόστος 10€ και σε 15 λεπτά ήμασταν στις Μυρτιές, το λιμανάκι ακριβώς απέναντι από τη Τέλενδο. Από το σημείο αυτό κάθε μισή ώρα αναχωρεί Καΐκι για απέναντι, και είναι διαθέσιμο από το πρωί, μέχρι τις 12 το βράδυ. Είχαμε φροντίσει να αφήσουμε τα πράγματα μας εκεί, καθώς κλείσαμε δωμάτιο στις Μυρτιές, ώστε να πάρουμε απέναντι μόνο λίγα και απαραίτητα:

View attachment 299349

Επιβιβαστήκαμε κι αναχωρήσαμε αφήνοντας πίσω τη Κάλυμνο:

View attachment 299350

Σε δέκα λεπτά είχαμε πατήσει τη Τέλενδο, και το νησάκι που ουσιαστικά αποτελείται από ένα και μόνο οικισμό μας καλωσόριζε.

View attachment 299351

Η πρώτη εντύπωση άριστη φυσικά, και το κυριότερο ήταν ότι είχαμε νοικιάσει ένα υπέροχο σπίτι ακριβώς στη παραλία. Οι οδηγίες της σπιτονοικοκυράς ήταν ξεκάθαρες στο τηλέφωνο, ‘’με το που κατέβεις αριστερά, το σπίτι με την αιώρα, άφησα τα κλειδιά πάνω στη πόρτα’’ :

View attachment 299352

Από τη μεγάλη βεράντα μας είχαμε εκπληκτική θέα απέναντι στη Κάλυμνο, συγκεκριμένα το Μασούρι και τις Μυρτιές:

View attachment 299353

Αφού ξεκουραστήκαμε καθώς είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα, βγήκαμε τη πρώτη βόλτα για να πιούμε ένα καφεδάκι και να εξερευνήσουμε το νησί πληθυσμού περίπου 90 μόνιμων κατοίκων. Εννοείται βέβαια ότι δεν υπάρχει όχημα (τι να το κάνεις άλλωστε), παρά μόνο ένας όμορφος πεζόδρομος από τη μια άκρη ώς την άλλη. Να αναφέρω επίσης ότι η Τέλενδος αποτελεί ζώνη ειδικής προστασίας από το ευρωπαϊκό οικολογικό δίκτυο για συγκεκριμένα είδη πτηνών:

View attachment 299354

Η σύντομη παραλιακή βόλτα στη χώρα ήταν απολαυστική. Αποτελείται κυρίως από μαγαζιά & ταβέρνες με κοινό τους γνώρισμα τη πολύ ωραία σκιά και την ησυχία. Γενικά μιλάμε για νησί - ησυχαστήριο, στο οποίο μπορεί κάποιος να βρει την απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση.

View attachment 299356 View attachment 299357

Φτάσαμε ως την άκρη του οικισμού και τη μικρή παραλία του:

View attachment 299355

Και πήραμε το δρόμο προς τα πίσω σταματώντας σε ένα κατάστημα με παραδοσιακά είδη:

View attachment 299358

περνώντας από πολύ ωραία δρομάκια:

View attachment 299360

κατευθυνόμενοι για μπάνιο στη μία από τις δύο πολύ γνωστές παραλίες του νησιού, το «Χόχλακα» τον οποίο χρειαζεται να κατέβεις τα σκαλιά για να τον προσεγγίσεις:

View attachment 299361

Η παραλία πολύ όμορφη, βαθιά με βότσαλο και πράσινα νερά:

View attachment 299363
View attachment 299362

Μου άρεσε πολύ και αυτή η διαδρομή, όπως μου άρεσε και η ταβέρνα με την απίστευτη κληματαριά και τα μαγειρευτά της που πετύχαμε πηγαίνοντας:

View attachment 299364
View attachment 299359

Η ημέρα συνεχίστηκε με φαγητό, ποτό στη τέλεια αυλή μας και συζήτηση για τα επερχόμενα ταξίδια (τι άλλο. Δεν υπήρχε κανένας λόγος ούτε να ετοιμαστούμε, ούτε να αλλάξουμε για να κάνουμε κάτι άλλο. Νιώθαμε σε απόλυτο βαθμό ότι κάναμε διακοπές! Ένα μπουκάλι παραδοσιακής βότκας και καλή μουσική από το ηχείο βοήθησαν εξίσου.

View attachment 299365

Αν αναρωτιέται κανείς τι παίζει από βράδυ, θα σας πω ότι οι μπυρίτσες που ήπιαμε στο "Καφέ Ναυτικός" με τη συνοδεία ρεμπέτικου ήταν ότι το καλύτερο για κλείσιμο! Όλοι όσοι θέλαν να βγουν μια βόλτα το βράδυ στο νησί ήταν εκεί…



Την επόμενη μέρα που κανονικά θα αναχωρούσαμε το πρωί για Κάλυμνο, αποφασίσαμε να τη περάσουμε όσο περισσότερο γίνεται στη Τέλενδο, είχαμε άλλωστε το περιθώριο.

View attachment 299366

Ήπιαμε το καφέ μας με άνεση, και κατευθυνθήκαμε αντίθετα από τη προηγουμένη μέρα, περνώντας και πάλι μέσα από τον οικισμό της Τελένδου:

View attachment 299367 View attachment 299368

με τα πολύ όμορφα στέκια του:

View attachment 299369

Βλέποντας ωραίες εικόνες σε συνδυασμό με την απόλυτη ησυχία:

View attachment 299370 View attachment 299371

πηγαίνοντας προς την άλλη γνωστή παραλία του νησιού «Paradise Beach nudist» :

View attachment 299372

Ωραία η διαδρομή με την απαραίτητη προσοχή στο μονοπατάκι, και πολύ όμορφη η παραλία:

View attachment 299373
View attachment 299374

Αλλά...

Οποία υποκρισία!

Από τη μία και καλά ''Naturalistst beach'' φύση, απαγορεύονται τα μαγιό και οι φωτογραφίες κτλ., και από την άλλη μια τόσο όμορφη παραλία, στη Τέλενδο, απομονωμένη και ΤΙΓΚΑ στις βρωμοξαπλώστρες, με χρέωση 5 ευρώ.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέρα από κρίμα, και ότι φυσικά και δεν αποδέχτηκα να συμμετάσχω σ' αυτό το τσίρκο. Ας είμαι εγώ ο παράλογος, δε πειράζει!

Κάναμε τη βουτιά μας στη διπλανή ερημική παραλία και συνεχίσαμε προς την επιστροφή:

View attachment 299375
View attachment 299376

Ήπιαμε μερικές τελευταίες μπύρες και αναχωρήσαμε γύρω στις 6 το απόγευμα για Κάλυμνο:

View attachment 299377

Η Τέλενδος μας άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων, μας βοήθησε να μπούμε στο απόλυτο κλίμα των διακοπών -εκεί που ξεχνάς τα πάντα- και μας έκανε να θέλουμε να τη ξαναδούμε στο μέλλον. Στο άμεσο μέλλον!

View attachment 299378

Το 2008 δουλευα στο τηλεφωνικό κεντρο του οτε για εξυπηρέτηση στις βλάβες τηλέφωνιας και ίντερνετ με τα γνωστά φοιτητικα πρόγραμματα... Οταν ξαφνικά στη γραμμή η κυρία μου λέει ό,τι έχει πρόβλημα το ίντερνετ της κ μου αναφέρει οτι καλεί από Τελενδο!!! Απο πού;;;; σοκαρισμένη που μου λενε ενα νησί που δεν ξέρω καν ρωτάω μααα που είναι; μου εξηγει κ με καλεί να πάω να μείνω δίνοντας μου στοιχεία κτλ.. Λοιπόν ακόμα πηγαίνω.... Οι γονείς μου όμως τα κατάφεραν!!! Πηγαν κ ειδαν από κοντά αυτο το διαμαντάκι. Η Τελενδος είναι για μεμα οτι τα Φίτζι για τον Τρούμαν από το τρουμαν σοου.

 

[psilos3]

Το 2008 δουλευα στο τηλεφωνικό κεντρο του οτε για εξυπηρέτηση στις βλάβες τηλέφωνιας και ίντερνετ με τα γνωστά φοιτητικα πρόγραμματα... Οταν ξαφνικά στη γραμμή η κυρία μου λέει ό,τι...

Τις λατρεύω αυτές τις παρεμβάσεις στη συγκεκριμένη ιστορία κι ευχαριστώ για τη δική σου.
Συνήθως καθένας έχει να πει κάτι άξιο αναφοράς για ένα νησί.
Τώρα που την έμαθες και την είδες μέσω εικόνας ελπίζω να ψηθείς ένα κλίκ παραπάνω να επισκεφτείς τα ''Φίτζι'' καθώς η εμπειρία είναι μοναδική!

 

[princesskonsouela]

Τις λατρεύω αυτές τις παρεμβάσεις στη συγκεκριμένη ιστορία κι ευχαριστώ για τη δική σου.
Συνήθως καθένας έχει να πει κάτι άξιο αναφοράς για ένα νησί.
Τώρα που την έμαθες και την είδες μέσω εικόνας ελπίζω να ψηθείς ένα κλίκ παραπάνω να επισκεφτείς τα ''Φίτζι'' καθώς η εμπειρία είναι μοναδική!

Μονιμα ψημμενη... Αλλα πραγματικά δύσκολα από Θεσσαλονίκη αυτα τα νησιά... Ειδικά τώρα που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές του φοιτητικου εισιτήριου των 8 9 10 ευρώ για Κυκλάδες....

 

[psilos3]

Αλλα πραγματικά δύσκολα από Θεσσαλονίκη αυτα τα νησιά... Ειδικά τώρα που...

Δε το συζητώ, εξάλλου την ίδια διαδρομή ακριβώς κάνω κι εγώ.
Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις η πρόσβαση στα Δωδεκάνησα είναι πολύ πιο εύκολη απ' ότι στις Κυκλάδες.
Καταρχάς παίζουν 3 κομβικά αεροδρόμια σε Ρόδο, Κω και Σάμο που εξυπηρετούν με καθημερινές απευθείας πτήσεις.
Επίσης παίζουν καράβια αρκετά βολικά. Μπορεί σε ένα προορισμό να πηγαίνει το Dodecanesos, το bluestar, το τοπικό Κάλυμνος, αλλά και πολλά μικρότερα ημερόπλοια.
Οι αποστάσεις είναι κοντινές σε κάθε περίπτωση.
Το μόνο που χρειάζεται είναι μέρες και σωστή οργάνωση!

 

[alvadi]

Πολύ ωραίες περιγραφές, εκπληκτικές φωτογραφίες! Μύρισε καλοκαίρι!

 

[psilos3]

Πολύ ωραίες περιγραφές, εκπληκτικές φωτογραφίες! Μύρισε καλοκαίρι!

Σ' ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο!
Πάντα μυρίζει καλοκαίρι, το 'χουμε λίγο μέσα μας στη χώρα που ζούμε. Εγώ απλά δίνω ιδέες

 

[psilos3]

Κάλυμνος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 3 μέρες



Όχι ότι η Κάλυμνος είναι κανένα μεγάλο νησί, τουναντίον. Είναι μικρομέγαλο, όπως καλή ώρα η Λέρος που περιγράφω πιο πάνω. Επίσης δε το λες άγονη γραμμή, ωστόσο είναι ένα απομακρυσμένο και όχι πολύ διάσημο μέρος, γι’ αυτό λαμβάνει μια θέση στη παρούσα ιστορία.

Ένα νησί για το οποίο πριν πάμε το μόνο που ξέραμε είναι για τα σφουγγάρια του και τη παραδοσιακή αυτή τέχνη, για τη μεγάλη μετανάστευση των κατοίκων του προς την Αυστραλία, καθώς και ότι αποτελούσε τον νο 1 αναρριχητικό προορισμό στην Ελλάδα, και από τους πιο γνωστούς στην Ευρώπη.

Αν και δε ξέραμε λοιπόν τι θα βρούμε μπροστά μας, με χαρά διαπιστώσαμε ότι η Κάλυμνος ήταν ένα νησί που είχε πράγματα να δώσει.

Σε ότι αφορά λοιπόν το τουρισμό του, επιβεβαιώσαμε ότι είχε αρκετούς αναρριχητές, όπως επίσης και πολλούς ομογενείς -Έλληνες 2ης και 3ης γενιάς- που επισκέπτονταν το τόπο των προγόνων τους, κυριότερα από την Αυστραλία όπως είπα πιο πάνω αλλά και από την Αμερική. Οι ντόπιοι λένε ''ευτυχώς που είναι και αυτοί που μπορούν να ξοδέψουν''. Όχι άδικα.

Φτάσαμε αρχικά στο νησί μέσω Λέρου με το dodecanesos και κάναμε μια σύντομη βόλτα στα Πόθια που είναι η κύρια πόλη του νησιού. Παρόλο που η Κάλυμνος είναι μικρό νησί, τα Πόθια (μαζί με το Χωριό λίγο πιο πάνω που είναι πλέον ενιαία) είναι πόλη, και μάλιστα προσανατολισμένη προς το χειμώνα και τους μόνιμους κάτοικους. Το είδαμε και τις επόμενες μέρες ακόμα περισσότερο. Κλειστά μαγαζιά, σπίτια κτλ. Ιδιαίτερη Δωδεκανήσια ομορφιά μερικώς, με κακές αισθητικά παρεμβάσεις που αφήνουν μάλλον μέτριες εντυπώσεις:

Για διαμονή είχαμε επιλέξει -σοφά όπως αποδείχτηκε- τις Μυρτιές. Δεν ήθελα με τίποτα να μείνω μέσα στα Πόθια έτσι όπως τα είδα, και ευτυχώς είναι κάτι που προβλέψαμε. Υπάρχουν πολλές και οικονομικές επιλογές σε Πάνορμο/Μυρτιές/Μασούρι, ειδικά αν κάποιος θέλει να έχει κοντά τη Τέλενδο όπως εμείς. Σαν χωριά φυσικά δε λένε απολύτως τίποτα όπως και κανένα χωριό της Καλύμνου, γιατί αποτελούν καθαρά καλοκαιρινούς προορισμούς.

Επιστρέψαμε λοιπόν απόγευμα στη Κάλυμνο μετά τη διήμερη ‘’παρέμβαση’΄΄ της Τέλενδου, και και κάναμε μπάνιο στη παραλία μπροστά από τις Μυρτιές που ήταν ήταν πολύ καλή, με θέα φυσικά απέναντι τη Τέλενδο.

Δίπλα είναι και η πιο πολυσύχναστη παραλία με τα beach bar το Μασούρι:

Φάγαμε κάτι πρόχειρα αφού κάναμε μια βόλτα στο Μασούρι, και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Θα πίναμε μερικά ποτάκια και θα εξερευνούσαμε τα μπαρ της από κει πλευράς, καθώς δε θέλαμε να κατέβουμε στα Πόθια το πρώτο βράδυ.

Από το μπαλκόνι μας βλέπαμε τον ήλιο να πέφτει πίσω από τη Τέλενδο σε ένα μαγικό φωτογραφικό κάδρο:

Ευτυχώς στο Μασούρι υπήρχαν 2-3 σοβαρά μπαρ, δύο εκ των οποίων ήταν τύπου pub με καλή ροκ μουσική. Προτιμήσαμε το Scorpion το οποίο αποτέλεσε και στέκι μας τις νύχτες εκεί. Καλή παλιακή ατμόσφαιρα, δυνατή μουσική και παγωμένη μπύρα. Αυτό ακριβώς που θέλαμε για τη νύχτα μας.

Είχαμε φροντίσει κατά την άφιξη μας στη Κάλυμνο να νοικιάσουμε ένα αμαξάκι για την επομένη, κάτι που είναι αναπόφευκτο σε όσους θέλουν να δουν το νησί και δεν έχουν πολλές ημέρες στη διάθεση τους. Κατά τα άλλα υπάρχει και συγκοινωνία, υπάρχουν και αρκετά ταξί. Οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές, και μπορεί να δει κανείς πολλά μέσα σε μια μέρα. Παραλάβαμε το αυτοκίνητο μετά τις δέκα και ξεκινήσαμε γεμάτοι προσμονή τη περιήγηση μας.

Η βόλτα μετά από μια σύντομη στάση για φωτογραφίες σε ένα σημείο προς όλη τη Τέλενδο απέναντι

ξεκίνησε από τα ''Αργινώντα'' για καφεδάκι και βουτιά στην εκπληκτική παραλία τους. Η απόσταση ήταν γύρω στα 7 χιλιόμετρα:

Βότσαλο παντού και καταπράσινα βαθιά νερά:

Ήπιαμε το καφέ μας και αναχωρήσαμε για τον «Εμπορειό», ο οποίος δε μας εντυπωσίασε σα παραλία καθόλου, είναι όμως καλός προορισμός για φαγητό:

Δε μείναμε εκεί παρά μόνο για τη φωτογραφία.
Συνεχίσαμε μέσω μιας πολύ ωραίας διαδρομής -σε στενό δρόμο όμως- με κατεύθυνση τη «Παλιόνησο» όπου είχαμε πάρει εξαιρετικές πληροφορίες από τη προηγούμενη μέρα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο λίγο έξω, και πήραμε το χωματόδρομο για τη παραλία:

Μα τι υπέροχο κολπάκι ήταν αυτό! Γαλάζια νερά και βότσαλο, ήσυχο, με πολύ κρύες μπύρες στη καντίνα αμέσως από πάνω. Αυτό που ψάχναμε. Γύρω του υπάρχουν και μερικές ταβέρνες:

Απόλαυση:

Προχωρημένο μεσημέρι πλέον και συνεχίσαμε με σκοπό να επισκεφτούμε το «Βαθύ» ή αλλιώς «όρμο Ρίνας», το τόσο όμορφο και φωτογραφημένο . Η διαδρομή στον κάμπο της Καλύμνου όπου ευδοκιμούν αρκετά λαχανικά και φρούτα ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ιδιαίτερο αποδείχτηκε και το βαθύ, το λεγόμενο και ελληνικό φιόρδ, το οποίο είναι ένα από τα πιο απάνεμα λιμάνια της χώρας μας. Ο δρόμος αναγκαστικά σταματάει, και η ομορφιά του αποκαλύπτεται σταδιακά. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε προς τα κάτω:

Δε κάναμε και μεγάλη απόσταση ως την άκρη:

Αυτό που φαίνεται στο τέλος δεν είναι παραλία, αλλά μια τύπου φυσική πισίνα. Τι πιο ωραίο απ' το να πίνεις τα ουζάκια σου στα μεζεδοπωλεία απέναντι και να ρίχνεις και τις βουτιές σου;

Υπέροχο μέρος με τα όλα του. Ακόμη ένα στη Κάλυμνο!

Βουτιά, μπυρίτσα κι επιστροφή. Είχαμε να δούμε κι άλλα πράγματα :

Η καλύτερη και χαρακτηριστικότερη φωτογραφία όμως της περιοχής, βγαίνει σχεδόν πάνω στα κατσάβραχα, αφού έχεις φύγει και ανέβει το δρόμο περίπου στο ενάμισι χιλιόμετρο. Το σημείο δυσκολεύτηκα λίγο για να το βρω, και έκανα μερικές φορές το πάνω – κάτω με το αμάξι αλλά και τα πόδια, η φωτογραφίες όμως με αποζημίωσαν. Το Βαθύ από ψηλά, και πίσω ο κάμπος της Καλύμνου ανάμεσα στα βουνά:

Εξαιρετικές λήψεις για τις οποίες άξιζε ο κόπος:

Ήπιαμε μια μπύρα που κουβαλούσαμε μαζί μας στο κατσάβραχο με την απίστευτα όμορφη θέα και συνεχίσαμε το δρόμο.

Λίγο πριν από τα Πόθια, συναντά κανείς μία ακόμη πολύ όμορφη παραλία την ''Ακτή''. Τα τοπία του νησιού τελικά ουδεμία σχέση έχουν με το υπόλοιπο. Κάναμε ένα περίπου χιλιόμετρο εύκολης κατάβασης, παρκάραμε, και είχαμε μπροστά μας μια ακόμα παραλία με καταπράσινα βαθιά νερά, βότσαλο, και πολύ ωραία ταβέρνα:

Βουτήξαμε σχεδόν αμέσως με τα νερά και εδώ να είναι λίγο κρύα, και καθίσαμε στη ταβέρνα για άλλη μια μπύρα:

Κλείνοντας τη μέρα και τις παραλίες, συνεχίσαμε και λίγο μετά τα Πόθια, βρεθήκαμε στη «Γέφυρα» ένα όμορφο σημείο για μπάνιο με βαθιά νερά, αλλά και καφέ ή φαγητό:

Πλήρως ευχαριστημένοι από εικόνες και από όλα όσα κάναμε γυρίσαμε στις Μυρτιές. Είχαμε αμάξι και την ευκαιρία να μετακινούμαστε με ευκολία. Ετοιμαστήκαμε, ήπιαμε ένα ποτό και νύχτα πλέον κατεβήκαμε στα Πόθια με σκοπό να δούμε τι παίζει.

Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω παρκινγκ και το άφησα τελικά στο λιμάνι, αδίκως όπως αποδείχτηκε μιας και τα Πόθια επικρατούσε το απόλυτο τίποτα. Αρκετά μαγαζιά κλειστά, χειμωνιάτικα, και τα υπόλοιπα ήταν επιεικώς για κλάματα. Άσχημα τουριστομάγαζα αδιάφορα, με τη κλασσική μπαμπού καρέκλα περασμένων δεκαετιών. Όλα συγκεντρωμένα στη παραλιακή, η οποία ήταν και τίγκα στη κίνηση και τα μηχανάκια. Αξίζει μόνο για κανένα καφέ, μια βόλτα για φαγητό και τίποτε άλλο...

Πήραμε το αμάξι και γυρίσαμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στις Μυρτιές. Ευτυχώς που είχαμε κι αυτή την επιλογή, έτσι καταλήξαμε στο Scorpion να συζητάμε με το φίλο Νίκο, ιδιοκτήτη του bar και παλιοροκά τα του νησιού και να μαθαίνουμε αρκετά για όσα είδαμε, αλλά και για τη Ψέριμο που ακολουθούσε την επόμενη μέρα μας.

Παραδώσαμε το αυτοκίνητο το πρωί στα Πόθια, στο σημείο που θα αναχωρούσε το καραβάκι για τη Ψέριμο (θα αναφερθώ σε παρακάτω κεφάλαιο) στην οποία θα μέναμε άλλη μιάμιση μέρα:

Στην επιστροφή μας από το νησάκι αυτό, είχαμε στη διάθεση μας μερικές ακόμα ώρες στα Πόθια, γεγονός που μας αποκάλυψε και άλλες πτυχές τη πόλης, πιο όμορφες ευτυχώς που δεν είχαμε δει τη προηγούμενη:

Φάγαμε, ήπιαμε καφέ και κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι. Εκεί κάναμε τη τελευταία στάση μας.

Βλέποντας -ευτυχώς- και μια κάποια ομορφιά σ' αυτή τη πόλη, αν και η αίσθηση της ερημιάς και της εγκατάλειψης ήταν έκδηλη:

Βολτάραμε λίγο ακόμη:

Φτάνοντας μέχρι το επιβλητικό «άγαλμα του Σφουγγαρά» αφιερωμένο στη μνήμη όλων των Καλύμνιων που ασχολιόντουσαν μ' αυτό το επάγγελμα. Έργο με ιδιαίτερη τεχνοτροπία και θαλασσινό νερό στη βάση του όπως διάβασα μετά (Με κατάλληλο σύστημα θα αντλείται θαλασσινό νερό από ένα κοντινό μέρος, το οποίο θα περιρρέει τη βάση, κάτω από τα πόδια του “σφουγγαρά” και στη συνέχεια θα συλλέγεται σε ένα περιμετρικό αυλάκι, γύρω από τη βάση και θα επιστρέφει στη θάλασσα.Έτσι ο επισκέπτης του έργου από κοντά, θα ακούει και θα βλέπει το ζωντανό νερό να κυλάει πάνω από τις πέτρες της βάσης καταλήγοντας ανακυκλούμενο πάλι στη διπλανή θάλασσα.)

Συνεχίσαμε τη βόλτα κατευθυνόμενοι προς το λιμάνι αυτή τη φορά:

Σύντομα ο ήλιος έδυσε, ωστόσο είχαμε χρόνο ακόμα πριν την αναχώρηση:

Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ ξανά στο χαρακτηριστικό της Καλύμνου, και το λόγο που την έκανε γνωστή παγκοσμίως, την αλίευση των φυσικών σφουγγαριών που μπορεί να βρει κανείς σε αφθονία, και πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσει. Πωλούνται παντού, αλλά χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση θα σας προτείνω το παλαιότερο και πιο όμορφο κατάστημα δεξιά πριν το λιμάνι. Θα χαρείτε να συνομιλήσετε με τους ευγενέστατους ιδιοκτήτες και να μάθετε πολλά γύρω από τα σφουγγάρια:

Ψωνίσαμε και περάσαμε απέναντι στο λιμάνι (της κακιάς ώρας) περιμένοντας το πλοίο για Φούρνους. Λίγη ώρα μετά επιβιβαστήκαμε και πιάσαμε μια καλή θέση στο τελευταίο κατάστρωμα, στο οποίο στήθηκε ένα γλέντι που θα αναφερθώ πιο κάτω στο κεφάλαιο των Φούρνων σε ένα καταπληκτικό αυγουστιάτικο σκηνικό. Περιμέναμε την αναχώρηση βλέποντας τα πόθια απέναντι:

Λίγο μετά το πλοίο ξεκίνησε γι' άλλες πολιτείες, η καλύτερα γι' άλλα νησιά:

Η Κάλυμνος μας άφησε σχετικά καλές εντυπώσεις, και λόγω των ανθρώπων που τύχαμε και λόγω των τοπίων. Τη θεωρώ άξια επίσκεψης για μερικές μέρες σε συνδυασμό με κοντινά νησιά, χωρίς να έχει απαραιτήτως κάτι τόσο ιδιαίτερο η συγκεκριμένο να σου δώσει. Καλές τιμές, καλά φαγητά, και τα τοπία που είδατε πιο πάνω που γλύκαναν εν τέλει τους όποιους ενδοιασμούς μας.

 

[psilos3]

Ψέριμος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 2 μέρες



Τα τελευταία χρόνια που -για το καλό μας- επισκεπτόμαστε τα μικρά νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο, διαπιστώνουμε πόσο μεγάλο λάθος κάνουμε που δεν ασχολούμαστε περισσότερο μαζί τους. Ίσως βέβαια είναι κι αυτός ένας λόγος που κρατάνε στοιχεία της αυθεντικότητας τους και δεν αλλοιώνονται από τον υπερτουρισμό, όπως βλέπουμε να γίνεται σε άλλα μέρη. Είμαστε επίσης υπέρ της άποψης να αφιερώνουμε τουλάχιστον μια δυο μέρες & διανυκτερεύσεις σε κάθε τέτοιο τόπο για να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη.

Αυτός είναι και ο λόγος που δίνω το τίτλο «αδικημένη» στη Ψέριμο, το γεγονός δηλαδή ότι όλοι τη θεωρούν νησί για ημερήσια εκδρομή και μόνο, συνήθως από τη Κάλυμνο, αλλά και τη Κω που είναι απέναντι της.

Για όμως εμάς αποτελούσε τον τέταρτο προορισμό του καλοκαιριού του 2019 στα Δωδεκάνησα.

Το πλοίο ''Μανιάϊ'' πραγματοποιεί καθημερινά το δρομολόγιο από τη Κάλυμνο στις 9:30 το πρωί, με επιστροφή στις 17:00, και έχει κόστος 10 ευρώ το άτομο μετ' επιστροφής. Στο δρομολόγιο της 22ας Αυγούστου ήμασταν κι εμείς, και θα γυρίζαμε με το απογευματινό της 23ης.

Το πλοίο ήταν γεμάτο από κόσμο που πήγαινε για μπάνιο και φαγητό απέναντι, αλλά και από προμήθειες για το νησί.

Μία ώρα μετά μέσω μιας ωραίας παράκτιας σχεδόν πλεύσης, πατούσαμε στο λιμάνι της Ψερίμου, το οποίο φυσικά είναι πολύ μικρό και δε δέχεται πλοία της γραμμής.

Η χαρακτηριστική εικόνα του οικισμού (Αυλάκια) και της απίστευτα αμμουδερής παραλίας ήταν μπροστά μας:

Πήγαμε να παραλάβουμε το δωμάτιο, το οποίo τελικά περιμέναμε να ετοιμαστεί πίνοντας καφέ παραλιακά, και κάνοντας τη πρώτη μας βόλτα αλλά και βουτιά.

Εκεί διαπιστώσαμε ότι όλα κινούνται στο ρυθμό των τουριστικών πλοίων που έρχονται συνέχεια κατά τη διάρκεια της μέρας, από τις 11:00 και μετά έως τις 16:00 περίπου το τελευταίο. Μικροπωλητές με ότι μπορεί να φανταστεί καθένας, μέλι, σφουγγάρια, προϊόντα του νησιού κτλ.

Το νησί που ονομάζεται και Κάπαρη έχει περίπου στα 80 άτομα μόνιμο πληθυσμό. Η παραλία εντός του οικισμού λέγεται ότι είναι ίσως η πιο απάνεμη δυτική παραλία στην Ελλάδα, με χρυσή άμμο και πεντακάθαρα νερά. Δε χρειάζεται νομίζω να σας πω ότι συμφωνώ:

Η έξαλλή κατάσταση συνεχίζονταν σε όλη τη διάρκεια της μέρας. Από τη μία να βλέπεις το μέρος να αδειάζει μέσα σε λίγα λεπτά, από την άλλη να καταφτάνουν τα καραβάκια με τις ορδές των Βαρβάρων και να το τιγκάρουν από άκρη σ' άκρη. Το καλό σε όλο αυτό για τους επαγγελματίες και τους κατοίκους είναι ότι έρχεται χρήμα με σταθερή συνέπεια.

Εμείς φυσικά δεν είχαμε το άγχος της ώρας, και μόλις ετοιμάστηκε το δωμάτιο και ταχτοποιηθήκαμε, αναχωρήσαμε για να δούμε το νησί. Κάπου εδώ να πω ότι ισχύουν ''άλλοι'' κανόνες αναφορικά με αυτά που ξέρουμε. Έκλεισα το δωματιάκι τηλεφωνικά, και μόνο ο λόγος μου τους ήταν αρκετός, παρόλο που ζήτησα να τους το ξοφλήσω από πριν. Γενικότερα οι κάτοικοι είχαν το αίσθημα της φιλοξενίας και εκτιμούσαν το κόσμο που δεν έβλεπε το νησί σαν μια γρήγορη επίσκεψη.

Αφού κάναμε άλλη μια περαντζάδα στη παραλία, βγήκαμε ακριβώς πίσω από τον οικισμό όπου υπάρχει ο δρόμος του νησιού (εννοείται χωματόδρομος) που οδηγεί στις υπόλοιπες παραλίες, τη «Παναγιά Γραφιώτισσα» και το «Βαθύ».

Υπάρχουν κάποια λίγα οχήματα των ντόπιων στο νησί, ωστόσο οι μετακινήσεις γίνονται με τα πόδια. Εμείς επιλέξαμε να πάμε στη παραλία Βαθύ που είχε και τη πιο δύσκολη πρόσβαση, καθώς είχαμε ακούσει εξαιρετικές πληροφορίες.
Φυσικά και τα 2 χιλιόμετρα που λέγεται ότι είναι η απόσταση δεν ισχύουν με τίποτα, όπως σε κάθε νησί που σέβεται τον εαυτό του. Είναι παραπάνω, εκ των οποίων τα μισά σε κακό σχετικά μονοπάτι.

Αρχικά προχωρήσαμε συμβουλευόμενοι το google και κάποιες ταμπέλες στο χωματόδρομο:

Ο οποίος σε κάποια φάση μας μπέρδεψε κάνοντας μας να περιφερόμαστε άσκοπα. Δεν ήταν εύκολο καθώς δεν υπήρχε το παραμικρό σημάδι...

Αφού προβληματιστήκαμε λίγο στην ευρύτερη περιοχή, καθώς δεν υπήρχε όπως είπα κάποια ένδειξη, είδαμε για καλή μας τύχη ένα ζευγάρι μεσήλικων να κατεβαίνει το ''μονοπάτι'' απ' το λόφο. Καταλάβαμε ότι μάλλον πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς το μονοπάτι, αρχίσαμε τη δύσκολη ανάβαση πάνω στις γλιστερές πέτρες. Πολύ προσοχή σε όποιον επιχειρήσει να το κάνει, και οπωσδήποτε παπούτσια:

Μόλις φτάσαμε στη κορυφή του λόφου καταλάβαμε ότι πάμε μεν σωστά, αλλά έχουμε και μια κατάβαση να κάνουμε. Στο βάθος φαινόταν τα παράλια της Τουρκίας, και τα κατάρτια απο τα ιστιοφόρα φανέρωναν ότι μάλλον κάναμε σωστή επιλογή:

Τι παραλία ήταν επιτέλους αυτή που μας έβαλε σ' όλο αυτό το κόπο μεσημεριάτικα με τέτοιο ήλιο; Η απάντηση δεν άργησε να μας δοθεί, καθώς το βαθύ άρχισε να αποκαλύπτεται επιτέλους:

Το μονοπάτι άρχισε να φτιάχνει μαζί με τη διάθεση μας. Αυτή η εκπληκτική παραλία -και μακράν η καλύτερη που είδαμε σε όλη τη δεκαήμερη εκδρομή- ήταν σχεδόν όλη δική μας. Ευτυχώς είχαμε φροντίσει να φέρουμε προμήθειες μαζί μας, κάτι που καταλαβαίνετε όλοι πόσο βασικό ήταν.

Μα τι απίστευτα νερά ήταν αυτά;

Άφησα τα πράγματα και μπήκα στο νερό με τη dslr μέχρι εκεί που μπορούσα, καθώς κάποιες λήψεις είναι ανεπανάληπτες:

Ευτυχώς εδω ο φακός σε συνδυασμό με το άπλετο φως του ήλιου αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό τα χρώματα και την ομορφιά:

Ήπιαμε τις μπύρες που με τόση δυσκολία κουβαλήσαμε, κι ευχαριστηθήκαμε τη παραλία όσο περισσότερο γινόταν βουτώντας και ξαναβουτώντας,

αλλά είχαμε και την ανάβαση για να επιστρέψουμε, η οποία στο γυρισμό ήταν ομολογουμένως πιο εύκολη:

Επιστρέψαμε γύρω στις 17:30 και με χαρά διαπιστώσαμε ότι το νησί είχε αδειάσει από κόσμο, καθώς έμεναν μόνο όσοι θα περνούσαν και το βράδυ εκεί, και όλα πήγαιναν πλέον με το γνωστό (αργό) νησιώτικο ρυθμό.
Σε ενα καφενομεζεδοπωλείο που μας γυάλισε, στρωθήκαμε στο καλύτερο τραπέζι ακριβώς πάνω στην άμμο. Μικρό ψαράκι, Συμιακό γαριδάκι, Σαμιώτικο ούζο και τα σχετικά. Τι άλλο να θέλει κανείς από τις διακοπές του;

Το καλό με τη Ψέριμο αλλά και τέτοιου είδους νησιά βεβαίως, είναι ότι δεν υπάρχει άγχος για τίποτα... Να ετοιμαστείς, να πας που; Να βιαστείς να βγάλεις το μαγιό, για ποιο λόγο; Αφού βράδυ αν έχει καλό καιρό θα ξαναβουτήξεις!

Χαλάρωμα λοιπόν για μια μπυρίτσα μέχρι να πέσει ο ήλιος:

Το βράδυ πέρα από τις ταβέρνες και ένα καφέ που κλείνει νωρίς δεν υπάρχουν φυσικά άλλες επιλογές, κάτι που δε πτοεί ταξιδιώτες σαν εμάς βεβαίως. Πήραμε παραμάσκαλα το μεγάλο μπουκάλι με τη ψημένη ρακή που κουβαλούσαμε από την Αμοργό, το ηχείο με τις καλές μουσικές μας, και φορώντας τα μαγιό μας κάναμε τη βραδινή βουτιά που έχουμε καθιερώσει. Ήταν και θα είναι αρκετά!

Την επόμενη αφού ξυπνήσαμε ήπιαμε καφέ,

κάναμε τις βόλτες μας και κάποια λίγα ψώνια, ανεβήκαμε στην απέναντι πλευρά του οικισμού για τις απαραίτητες φωτογραφίες:

Απέναντι από τη παραλία:

Και στη πίσω πλευρά:

Πολύ γνωστές και όμορφες εικόνες:

Ατόφιες, νησιώτικες, βαθιά Ελληνικές:

Είχαμε αποφασίσει να μη κινηθούμε εκτός, μιας και θέλαμε να χαρούμε τη παραλία λίγο περισσότερο, να τσιμπήσουμε κάτι και να είμαστε κοντά. Η επιστροφή μας στη Κάλυμνο ήταν στις 5, όπου ακολουθούσε bluestar και μετάβαση σε άλλο προορισμό. Η μία ώρα της επιστροφής πέρασε ευχάριστα:

Φύγαμε στις 17:00 από τη Ψέριμο που μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και δικαίωσε την επιλογή μας να μείνουμε εκεί.

Συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους το συγκεκριμένο νησί μιας και έχει πολύ όμορφα πράγματα να σου δώσει, τα οποία δε τα βλέπεις αν πας μαζί με το μπούγιο. Καλούτσικο φαγητό, γνήσιοι (αν και λίγο απόμακροι) άνθρωποι, όσο για τα νερά και τις παραλίες θέλω να πιστεύω ότι σας έδωσα μια καλή γεύση...

 

[psilos3]

Φούρνοι Κορσέων

Επίσκεψη : Αύγουστος 2019

Διάρκεια: 2 μέρες




Πριν ξεκινήσω να δώσω την απαραίτητη διευκρίνιση. Λέγονται Φούρνοι Κορσέων και όχι Ικαρίας όπως συνήθως συναντάμε, καθώς αποτελούσαν για αρκετά χρόνια ορμητήριο πειρατών λόγω της μορφολογίας τους.

Στο νησί αυτό προσπάθησα να πάω πρώτη φορά το 2011 από τη γειτονική Ικαρία, και -ευτυχώς- δε τα κατάφερα λόγω πλοίων. Δεν είναι για μια μέρα, είναι για περισσότερες. Επίσης πρόκειται για ένα μέρος με πολύ φιλόξενους ανθρώπους, κάτι που καταλαβαίνεις από τη πρώτη στιγμή (καμία σχέση με τα γειτονικά μεγάλα νησιά), όμορφο, με καλό παλμό και νέο κόσμο, οικονομικό και με ωραίο φαγητό.

Φτάσαμε στο νησί αξημέρωτα, με το βραδινό bluestar από Κάλυμνο, σε ένα υπέροχο καλοκαιρινό ταξίδι που θα θυμάμαι για μια ζωή καθώς πετύχαμε μια παρέα μουσικών που ερχόταν από Νίσυρο, και έκανε το κατάστρωμα ''ώπα'' με τις πενιές της. Ευτυχώς το ‘’ jameson single malt whiskey’’ που κουβαλούσα μαζί μου έπιασε τόπο, και δε πήγε κάτω ξεροσφύρι.

Η ιδιοκτήτρια μας παρέλαβε και κατευθυνθήκαμε στο πολύ ωραίο και οικονομικότατο δωμάτιο όπου πετάξαμε τα πράγματα πρόχειρα. Εννοείται ότι βγήκαμε αμέσως έξω, δοκιμάσαμε την εξαιρετική κοτόπιτα του 24ωρου φούρνου, ήπιαμε μερικές μπυρίτσες και γυρίσαμε για να κοιμηθούμε. Μας έκανε πάντως εντύπωση ότι κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος στο νησί τέτοια περασμένη ώρα!

Η επόμενη μέρα ξεκινούσε με την εξερεύνηση του χωριού αρχικά. Αρχίσαμε από το γνωστό κεντρικό δρόμο με τις μουριές, χαρακτηριστικό του χωριού, πολυσύχναστο, που οδηγεί στη πλατεία.

Κάναμε βόλτα για να τη δούμε και ήπιαμε ένα καφεδάκι:

Αμέσως μετά κατεβήκαμε στο λιμάνι καθώς είχαμε σχεδιάσει (κακώς όπως φάνηκε) να περάσουμε κάποιες ώρες στο απέναντι νησί, τη Θύμαινα.

Αναλωθήκαμε σ' αυτό και χάσαμε χρόνο, καθώς δεν εξυπηρετούσε το πλοίο της γραμμής γιατί ήταν Σάββατο, αλλά και το θαλάσσιο ταξί δεν άξιζε αν δε συμπλήρωνες 8άδα. Φάγαμε χρόνο στα πήγαινε - έλα στη παραλία μπας και βολευτούμε σε καμιά τράτα, ανώφελα όπως αποδείχτηκε. Δε πειράζει, αυτό ήταν ένα μήνυμα και μας δείχνει ότι δε πρέπει να φερόμαστε βιαστικά, αλλά να βάλουμε σε επόμενο ταξίδι τη Θύμαινα μαζί με βραδινή διαμονή :

Τουλάχιστον άξιζε η βόλτα:

Αφού κάναμε τη καθιερωμένη στάση να ξεδιψάσουμε στο πολύ γνωστό καφενείο του χωριού, απέναντι διαγώνια από κει που αράζουν τα πλοία και πάνω από τη παραλία του οικισμού,

πήραμε το δρόμο για το «Καμπί» τη κοντινή παραλία από τα αριστερά της χώρας, αφήνοντας τη πίσω μας:

Γενικά κινηθήκαμε με τα πόδια τις δυο μέρες στο νησί. Λεωφορείο δε πήρε το μάτι μου, είχε όμως ταξί.

Ο ανηφορικός δρόμος ενάμισι χιλιομέτρου έφτασε στο τέλος, και ξεκινούσε η κατάβαση στα πολλά σκαλιά. Είναι και ο μόνος τρόπος πρόσβασης:

Η πρώτες μας εντυπώσεις από τις κρύες θάλασσες των φούρνων ήταν πολύ καλές και ο συνδυασμός του μπάνιου με τις κρύες μπύρες της ταβέρνας απογειωσε την όλη εμπειρία:

Η απόλυτη ηρεμία και τα άκρως απαραίτητα. Αντηλιακό που χει ξεμείνει από τη Νάξο, καπελάκι από το Ανόι και μπύρα Πάτρας...

Πολύ ωραίες εικόνες και εξαιρετικά νερά συναντάει κανείς και στα δύο τμήματα της παραλίας:

Στη συνέχεια και αφού τελειώσαμε το μπάνιο κι επιστρέψαμε στο δρόμο

κατεβήκαμε στο χωριό αυτή τη φορά από το όμορφο πέτρινο μονοπάτι προς το χωριό.

Ακόμα ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογράφηση:

Κατεβαίνοντας προς τη χώρα:

Είχαμε πιάσει απόγευμα όμως και η πείνα μας είχε κυριεύσει. Το μεζεδοκαφενείο που ανέφερα λίγο πριν ήταν το στήριγμα μας, και η γνωστή παραγγελία των διακοπών ''τσίπουρο, και ότι ψιλό θαλασσινό έχεις ρίχτο στο τηγάνι'' έκανε για ακόμα μια φορά την εμφάνιση της:

Ακολούθησε το καθιερωμένο πέρασμα από τη πλατεία μέσω του κεντρικού, για ένα απογευματινό καφέ.

Αυτό το σημείο μου έχει μείνει, δε ξέρω γιατί, ίσως γιατί είναι από τις χαρακτηριστικές εικόνες του νησιού:

Το βράδυ και αφού ήπιαμε μερικά σπεσιαλ τζινάκια με γκρειπ φρουτ στο μπαλκόνι μας, κατεβήκαμε μια βόλτα προς το λιμάνι. Μας έκανε εντύπωση η πολυκοσμία, ιδιαίτερα από νέους ανθρώπους, και μας έδωσε ακόμα μια φορά την αίσθηση της φιλοξενίας. Ανοιχτά τα καταστήματα μέχρι αργά, σεβόμενα όμως τους ρυθμούς, όχι έξαλλες καταστάσεις. Γενικότερα πολύ καλό κλίμα στους φούρνους, το ξαναλέω.



Η άλλη μέρα είχε στο πρόγραμμα μπάνιο στην δεύτερη παραλία του χωριού, απ’ τα δεξιά αυτή τη φορά, με σαφώς ευκολότερη πρόσβαση και λιγότερα σκαλοπάτια, τη «ψιλή άμμο»:

Προχωρήσαμε βλέποντας τη Θύμαινα απέναντι, δίνοντας παράλληλα υπόσχεση στους εαυτούς μας:

Αισθητά λιγότερα σκαλοπάτια:

Κατεβήκαμε και αφού κάναμε τις βουτιές μας στην ωραία παραλία

μεταφερθήκαμε στο πολύ όμορφο μπαράκι στη γωνία, με τις εκπληκτικές Ικαριώτικες μπύρες του, μαγαζί το οποίο δούλευε και βράδυ. Τα παιδιά στο μπαρ μας έδωσαν σημαντικές πληροφορίες για το νησί, ένα μέρος που σίγουρα θα εντάξουμε στο πρόγραμμα μας τα επόμενα χρόνια μαζί με τη Θύμαινα (μη ξεχνιόμαστε) γιατί εν τέλει έχει πραγματάκια να δώσει και η μία φορά δε φτάνει!

Γυρίσαμε, πήραμε τα πράγματα μας και καμιά ώρα πριν έρθει το πλοίο κατεβήκαμε στο λιμάνι, και πιάσαμε ένα πόστο στο καφενείο.

Τι πιο ωραίο από το να περιμένεις το Dodecanesos να έρθει, όντας σε φαγοπότι ακριβώς απέναντι;

 

[psilos3]

Bonus: Παλαιό Τρίκερι Μαγνησίας

Επίσκεψη : Αύγουστος 2009

Διάρκεια: 3 ώρες



Ένα νησάκι σχεδόν άγνωστο.

Ένα νησάκι στην αγκαλιά του Παγασητικού

Ένα νησάκι για το οποίο τα μόνα που ήξερα είναι ότι αποτελούσε τόπο εξορίας γυναικών, διωκόμενων για τα αριστερά τους φρονήματα μεταξύ 1948 – 1953. Γυναίκες σύμβολα, οι οποίες προσέφεραν τα μέγιστα στο νησί και μνημονεύονται έως σήμερα!

Βρεθήκαμε εκεί στα πλαίσια ενός ιστιοπλοϊκού τριημέρου που συμμετείχαμε, το οποίο συμπεριλάμβανε και στάση στο Παλιό Τρίκερι κατά την επιστροφή μας στο λιμάνι του Βόλου για φαγητό.

Απ’ ότι μάθαμε βέβαια αποτελεί γαστρονομικό προορισμό, καθώς πέρα από τους λίγους επισκέπτες που επιζητούν την απόλυτη χαλάρωση και τις διακοπές, οι περισσότεροι ήταν διερχόμενοι γι αυτό το λόγο. Πάντως, το μοναστήρι του νησιού διαθέτει και δωμάτια προς φιλοξενία.

Το κακό είναι ότι στη συγκεκριμένη εκδρομή δε το είχα πάρει πάρα πολύ ζεστά το ζήτημα της φωτογραφίας, κάτι που γενικότερα ξύπνησε μέσα μου κάποια χρόνια αργότερα, γι αυτό και βλέπετε τις όποιες λίγες έχω στη διάθεση μου από το μικρό και ιδιαίτερο αυτό νησί:

Πέρα από μια σύντομη βόλτα:

Κι ένα εξαιρετικό φαγητό, συγκεκριμένα καραβιδομακαρονάδα:

δεν είχαμε και πολύ χρόνο στη διάθεση μας δυστυχώς για κάτι περαιτέρω, πέρα από ομαδικές φωτογραφίες λόγω τέλους του τριημέρου.

Ένα μέρος αρκετά δυσπρόσιτο που δε ξέρω πότε και αν θα καταφέρω να ξαναδώ (κάτι που θα ήθελα πολύ) για το οποίο χρειάζονται πάνω από δύο ώρες επίπονης οδήγησης από το Βόλο, αφήνοντας το αμάξι στον Αλογοπόρο και περνώντας απέναντι με καΐκι.

Μια εκδρομή σε ένα μέρος ιστορικό που αξίζει πραγματικά να κάνετε!

 

[Liana13]

Bonus: Παλαιό Τρίκερι Μαγνησίας

Επίσκεψη : Αύγουστος 2009

Διάρκεια: 3 ώρες



Ένα νησάκι σχεδόν άγνωστο.

Ένα νησάκι στην αγκαλιά του Παγασητικού

Ένα νησάκι για το οποίο τα μόνα που ήξερα είναι ότι αποτελούσε τόπο εξορίας γυναικών, διωκόμενων για τα αριστερά τους φρονήματα μεταξύ 1948 – 1953. Γυναίκες σύμβολα, οι οποίες προσέφεραν τα μέγιστα στο νησί και μνημονεύονται έως σήμερα!

View attachment 303792

Βρεθήκαμε εκεί στα πλαίσια ενός ιστιοπλοϊκού τριημέρου που συμμετείχαμε, το οποίο συμπεριλάμβανε και στάση στο Παλιό Τρίκερι κατά την επιστροφή μας στο λιμάνι του Βόλου για φαγητό.

View attachment 303793

Απ’ ότι μάθαμε βέβαια αποτελεί γαστρονομικό προορισμό, καθώς πέρα από τους λίγους επισκέπτες που επιζητούν την απόλυτη χαλάρωση και τις διακοπές, οι περισσότεροι ήταν διερχόμενοι γι αυτό το λόγο. Πάντως, το μοναστήρι του νησιού διαθέτει και δωμάτια προς φιλοξενία.

Το κακό είναι ότι στη συγκεκριμένη εκδρομή δε το είχα πάρει πάρα πολύ ζεστά το ζήτημα της φωτογραφίας, κάτι που γενικότερα ξύπνησε μέσα μου κάποια χρόνια αργότερα, γι αυτό και βλέπετε τις όποιες λίγες έχω στη διάθεση μου από το μικρό και ιδιαίτερο αυτό νησί:

View attachment 303794

Πέρα από μια σύντομη βόλτα:

View attachment 303795 View attachment 303796

Κι ένα εξαιρετικό φαγητό, συγκεκριμένα καραβιδομακαρονάδα:

View attachment 303797

δεν είχαμε και πολύ χρόνο στη διάθεση μας δυστυχώς για κάτι περαιτέρω, πέρα από ομαδικές φωτογραφίες λόγω τέλους του τριημέρου.

View attachment 303798
View attachment 303799
View attachment 303800

Ένα μέρος αρκετά δυσπρόσιτο που δε ξέρω πότε και αν θα καταφέρω να ξαναδώ (κάτι που θα ήθελα πολύ) για το οποίο χρειάζονται πάνω από δύο ώρες επίπονης οδήγησης από το Βόλο, αφήνοντας το αμάξι στον Αλογοπόρο και περνώντας απέναντι με καΐκι.

Μια εκδρομή σε ένα μέρος ιστορικό που αξίζει πραγματικά να κάνετε!

View attachment 303801

Αλήθεια έχω εντυπωσιαστεί με τις ιστορίες σου. Θέλω να εκφράσω ότι ταυτίζομαι πλήρως και για μένα είναι όνειρο ζωής να καταφέρω να ταξιδέψω όπως κάνατε εσείς και να εξερευνήσω όσα περισσότερα νησιά μπορώ και ειδικά αυτά της άγονης γραμμής. Μαρέσει πολύ που δείχνεις την πιο εναλλακτική όψη των νησιών, την επαφή με τους ντόπιους και μας αποκαλύπτεις και τα πιο αντιτουριστικά μέρη. Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ!!!
P.S. Πόσες μπύρες πίνετε τελοσπάντων!!