hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Στο δρόμο για τους Kalash (Phander)
Στο Gilgit ξανασμίξαμε με τον Amir, ο οποίος θα μας συνόδευε όλες τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού μας προς τους Kalash κι αποδείχθηκε φύλακας άγγελος σε κάθε αλισβερίσι με τις πακιστανικές αρχές.
Άλλωστε σταδιακά μπαίναμε σε '”επικίνδυνες” περιοχές στα σύνορα με τον δυτικό πλέον γείτονα: το Αφγανιστάν. Περιοχές γνωστές για φυλετικές αναταραχές και βαμμένες κατακόκκινες στους χάρτες με τις ταξιδιωτικές οδηγίες των αγγλοσαξώνων. “Do not travel” κι ένα σφίξιμο το είχαμε, αλλά βάζουν μυαλό οι παθιασμένοι ταξιδιώτες;
Με τις σημειώσεις μας ανά χείρας αναζητήσαμε ένα σκαλιστό Βούδα στα περίχωρα του Gilgit ώστε να πασπαλίσουμε με λίγη άχνη αρχαιολογίας το οδοιπορικό μας μιας κι από εικόνες φύσης είμασταν ήδη υπερπλήρεις.
Σαν τρυπώναμε στους στενούς επαρχιακούς δρόμους, το αστικό τοπίο έδινε τη θέση του σε καταπράσινα χωράφια, πανύψηλα δέντρα και διάσπαρτους οικισμούς.
“Αποφύγετε να τραβάτε φωτογραφίες εδώ” τόνισε ο Amir. “O κόσμος είναι πιο συντηρητικός”. Στο κενό έπεσε η σύστασή του, διότι μπορεί μεν να μην “πυροβολούσαμε” κατά μέτωπον και κατά ριπάς με τις μηχανές, αλλά στα μουλωχτά όλο και κάποιες εικόνες έκλεψαν οι φακοί μας.
Βράχια, δέντρα και ρυάκια που κατρακυλούσαν βουίζοντας το μανιασμένο νερό τους διαμόρφωναν το τοπίο, όπου ξεπήδησε στα μάτια μας σκαλιστός πάνω στη πέτρα ο υπερμεγέθης Kargah Βούδας του 7ου μΧ αι. απομεινάρι της άλλοτε ακμάζουσας μοναστικής κοινότητας στη περιοχή.
Σύμφωνα με το χάρτη, η απόσταση προς τις κοιλάδες των Kalash ήταν κοντά 400 χιλιόμετρα. Έμενα με την απορία γιατί ο πράκτοράς μας θεωρούσε ότι θα χρειαστούμε 3 ολόκληρες μέρες μέχρι να φτάσουμε στο πολυπόθητο στόχο μας. Πολύ σοφά όμως το είχε σχεδιάσει ο ειδήμων, καθώς ο δρόμος γίνεται σταδιακά χωμάτινος και περνά πάνω από το ορεινό πέραμα Shandur που κατά τη διάρκεια του χειμώνα μένει κλειστό λόγω χιονιού. Χρονικά είμασταν στο όριο που ήταν εφικτή η οδική διάσχισή του. Παράλληλα, με τη φωτογραφική φρενίτιδα που μας διακατείχε, έπρεπε σχεδόν να διπλασιάζουμε το χρόνο που χρειαζόμασταν για κάθε διαδρομή.
Οδηγώντας δίπλα από τον ποταμό Gilgit,
,,,διασχίσαμε κάποια στιγμή το κεφαλοχώρι της περιοχής, το Gahkuch, όπου στον κεντρικό δρόμο του βρισκόταν και το πολύβουο, πολύχρωμο παζάρι του.
Παζάρι, ίσον κόσμος, ίσον ευκαιρία να απαθανατιστούν πλείστα όσα κοντινά πλάνα ιθαγενών. Η απόλυτη φωτογραφική ευδαιμονία για το Κώστα και την Ισαβέλλα. Διότι αν εγώ είχα πάρει τοις μετρητοίς τις συστάσεις του Amir, ο Kώστας με το βλέμμα και το αφοπλιστικό χαμόγελό του, δεν χαμπάριαζε τίποτα. Τρύπωνε παντού, κάρφωνε με το διεισδυτικό βλέμμα του το υποψήφιο “θύμα” και το απαθανάτιζε χωρίς κανένα ενδοιασμό με απαράμιλλη φωτογραφική ματιά. Από κοντά κι εγώ σαν το κουτάβι να προσπαθώ να ξεκλέψω κάτι τις (με νίκησαν κατά κράτος όμως οι τηλεφακοί των συνταδιωτών μου). Παραδόξως κι εδώ δεν εισπράξαμε αρνητικές αντιδράσεις. Όλοι μοιράζονταν τον οίστρο μας με ενθουσιασμό ή το πολύ με μια αμήχανη συστολή. Χρειάστηκε να μας κινητοποιήσει ο Amir για να ξεκουνηθούμε.
Πλησίον πάντα του ποταμού,
…με παρακάμψεις σε καρόδρομους, λόγω καταστροφής του δρόμου από κατολισθήσεις,
…κάναμε εκ νέου στάση για το καθιερωμένο afternoon tea στο Motel PTDC Jandrot όπου ο ποταμός Gilgit διαμορφώνει τη φυσική λίμνη Khalti. Ομολογουμένως χρήζουν εύσημα στους υπεύθυνους της αλυσίδας των κρατικών motels PTDC διότι σε κάθε περίπτωση εντόπισαν τις καλύτερες τοποθεσίες για να χτίσουν τα καταλύμματα (το συγκεκριμένο εκτός της θέας ήταν και περιποιημένο κτηριακά).
Αφού φωτογράφησα τις όμορφες ορχιδέες που κοσμούσαν τους περιποιημένους κήπους του motel...
….προσπεράσαμε τη λίμνη και τις γέφυρές της με τα γαλήνια νερά να αντικατοπτρίζουν τις γυμνές βουνοκορφές και τρυπώσαμε βαθύτερα στο φαράγγι του ποταμού Gilgit.
Το φαράγγι αλλού στενό,
μ'ορμητικά νερά όπου ντόπιοι επιδίδονταν σε ψάρεμα…
με διάσπαρτα χωριά, κάποια άτυχα να τα έχει καταπιεί η μανία της φύσης…
κάποια με φιγούρες απόμακρες μα... και περίεργες στους άγνωστους που περιδιαβαίνουν τα μέρη τους…
αλλού το ποτάμι φάρδαινε σχηματίζοντας καταπράσινες κοιλάδες κι εκεί οι ντόπιοι πάλευαν τη γης με μέσα που χρονολογούνται αιώνες τώρα.
Σταδιακά και χωρίς να το αντιληφθούμε είχαμε πάρει την ανιούσα προς τα 3000 μέτρα και το τοπίο σταδιακά άλλαξε. Ξεφύγαμε από από το σφιχταγάλιασμα του φαραγγιού για να βρεθούμε σ'ένα στενό οροπέδιο με χαμηλή βλάστηση όπου οργίαζαν τα οπωροφόρα δέντρα.
Είχαμε φτάσει στα όρια της κοινότητας Phander όπου και θα διανυκτερεύαμε. Στην κορυφή του δρόμου ο Amir μας έδειξε άλλο ένα PTDC Motel. Θα είμασταν μέσα στη χλιδή αν διανυκτερεύαμε εδώ και μάλιστα με εκπληκτική θέα, αν το motel δεν είχε υποστεί ανεπανόρθωτες καταστροφές από το σεισμό που είχε ταρακουνήσει τη περιοχή. Πλέον έστεκε βουβό σαν λείψανο.
Από την ανηφοριά θα παίρναμε γρήγορα την κατωφέρεια αν μπροστά μας δεν ξεδιπλωνότανε η γαλήνια κοιλάδα του χωριού. Μια παλέτα χρωμάτων και μια αίσθηση γαλήνια με φόντο τις χιονοσκεπείς βουνοκορφές.
Η Ισαβέλλα στη θέα της κοιλάδας έπαθε παράκρουση. Η λατρεία να αποτυπώνει στο φακό της γης σκαμμένη, βρήκε την απόλυτη έκφραση στον "αγροτικό ιμπρεσσιονισμό" του τοπίου, με τις γραμμές στο χώμα να γράφουν ποικίλα σχέδια. Μέχρι κι εγώ παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό της.
Σχεδόν τραβολογώντας την βάλαμε στο αμάξι για να συνεχίσουμε τα λίγα χιλιόμετρα μέχρι το ξενώνα Sada Bahar που θα μας φιλοξενούσε εκείνο το βράδυ. Δυό σπαρτιάτικα δωμάτια για να στεγάσουν το κορμί μας.
Μέχρι να ετοιμαστεί το βραδυνό μας ο Κώστας, γνωστός για την αγάπη του στα παιδιά, βρήκε την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με τη νεολαία της περιοχής.
Το δείπνο περιελάμβανε πέρα από τα κλασσικά, ψάρι λιμνίσιο ΚΑΙ πατάτες τηγανητές (ουάου!), τα οποία μας σερβιρίστηκαν ξερακιανά κι άνοστα.
Για μια ακόμα φορά αναφώνησα ότι γευστικά σαν το ψαράκι στις ταβερνούλες δίπλα από το Αιγαίο, τίποτα!
Στο Gilgit ξανασμίξαμε με τον Amir, ο οποίος θα μας συνόδευε όλες τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού μας προς τους Kalash κι αποδείχθηκε φύλακας άγγελος σε κάθε αλισβερίσι με τις πακιστανικές αρχές.
Άλλωστε σταδιακά μπαίναμε σε '”επικίνδυνες” περιοχές στα σύνορα με τον δυτικό πλέον γείτονα: το Αφγανιστάν. Περιοχές γνωστές για φυλετικές αναταραχές και βαμμένες κατακόκκινες στους χάρτες με τις ταξιδιωτικές οδηγίες των αγγλοσαξώνων. “Do not travel” κι ένα σφίξιμο το είχαμε, αλλά βάζουν μυαλό οι παθιασμένοι ταξιδιώτες;
Με τις σημειώσεις μας ανά χείρας αναζητήσαμε ένα σκαλιστό Βούδα στα περίχωρα του Gilgit ώστε να πασπαλίσουμε με λίγη άχνη αρχαιολογίας το οδοιπορικό μας μιας κι από εικόνες φύσης είμασταν ήδη υπερπλήρεις.
Σαν τρυπώναμε στους στενούς επαρχιακούς δρόμους, το αστικό τοπίο έδινε τη θέση του σε καταπράσινα χωράφια, πανύψηλα δέντρα και διάσπαρτους οικισμούς.
“Αποφύγετε να τραβάτε φωτογραφίες εδώ” τόνισε ο Amir. “O κόσμος είναι πιο συντηρητικός”. Στο κενό έπεσε η σύστασή του, διότι μπορεί μεν να μην “πυροβολούσαμε” κατά μέτωπον και κατά ριπάς με τις μηχανές, αλλά στα μουλωχτά όλο και κάποιες εικόνες έκλεψαν οι φακοί μας.
Βράχια, δέντρα και ρυάκια που κατρακυλούσαν βουίζοντας το μανιασμένο νερό τους διαμόρφωναν το τοπίο, όπου ξεπήδησε στα μάτια μας σκαλιστός πάνω στη πέτρα ο υπερμεγέθης Kargah Βούδας του 7ου μΧ αι. απομεινάρι της άλλοτε ακμάζουσας μοναστικής κοινότητας στη περιοχή.
Σύμφωνα με το χάρτη, η απόσταση προς τις κοιλάδες των Kalash ήταν κοντά 400 χιλιόμετρα. Έμενα με την απορία γιατί ο πράκτοράς μας θεωρούσε ότι θα χρειαστούμε 3 ολόκληρες μέρες μέχρι να φτάσουμε στο πολυπόθητο στόχο μας. Πολύ σοφά όμως το είχε σχεδιάσει ο ειδήμων, καθώς ο δρόμος γίνεται σταδιακά χωμάτινος και περνά πάνω από το ορεινό πέραμα Shandur που κατά τη διάρκεια του χειμώνα μένει κλειστό λόγω χιονιού. Χρονικά είμασταν στο όριο που ήταν εφικτή η οδική διάσχισή του. Παράλληλα, με τη φωτογραφική φρενίτιδα που μας διακατείχε, έπρεπε σχεδόν να διπλασιάζουμε το χρόνο που χρειαζόμασταν για κάθε διαδρομή.
Οδηγώντας δίπλα από τον ποταμό Gilgit,
,,,διασχίσαμε κάποια στιγμή το κεφαλοχώρι της περιοχής, το Gahkuch, όπου στον κεντρικό δρόμο του βρισκόταν και το πολύβουο, πολύχρωμο παζάρι του.
Παζάρι, ίσον κόσμος, ίσον ευκαιρία να απαθανατιστούν πλείστα όσα κοντινά πλάνα ιθαγενών. Η απόλυτη φωτογραφική ευδαιμονία για το Κώστα και την Ισαβέλλα. Διότι αν εγώ είχα πάρει τοις μετρητοίς τις συστάσεις του Amir, ο Kώστας με το βλέμμα και το αφοπλιστικό χαμόγελό του, δεν χαμπάριαζε τίποτα. Τρύπωνε παντού, κάρφωνε με το διεισδυτικό βλέμμα του το υποψήφιο “θύμα” και το απαθανάτιζε χωρίς κανένα ενδοιασμό με απαράμιλλη φωτογραφική ματιά. Από κοντά κι εγώ σαν το κουτάβι να προσπαθώ να ξεκλέψω κάτι τις (με νίκησαν κατά κράτος όμως οι τηλεφακοί των συνταδιωτών μου). Παραδόξως κι εδώ δεν εισπράξαμε αρνητικές αντιδράσεις. Όλοι μοιράζονταν τον οίστρο μας με ενθουσιασμό ή το πολύ με μια αμήχανη συστολή. Χρειάστηκε να μας κινητοποιήσει ο Amir για να ξεκουνηθούμε.
Πακιστανική μόδα
Αδιευρίνιστης γεύσης γλυκά δίκην βέλους που κοσμούν βιτρίνα
Πλησίον πάντα του ποταμού,
…με παρακάμψεις σε καρόδρομους, λόγω καταστροφής του δρόμου από κατολισθήσεις,
…κάναμε εκ νέου στάση για το καθιερωμένο afternoon tea στο Motel PTDC Jandrot όπου ο ποταμός Gilgit διαμορφώνει τη φυσική λίμνη Khalti. Ομολογουμένως χρήζουν εύσημα στους υπεύθυνους της αλυσίδας των κρατικών motels PTDC διότι σε κάθε περίπτωση εντόπισαν τις καλύτερες τοποθεσίες για να χτίσουν τα καταλύμματα (το συγκεκριμένο εκτός της θέας ήταν και περιποιημένο κτηριακά).
Η θέα από το PTDC Jandrot, ένθεν κακείθεν
Αφού φωτογράφησα τις όμορφες ορχιδέες που κοσμούσαν τους περιποιημένους κήπους του motel...
….προσπεράσαμε τη λίμνη και τις γέφυρές της με τα γαλήνια νερά να αντικατοπτρίζουν τις γυμνές βουνοκορφές και τρυπώσαμε βαθύτερα στο φαράγγι του ποταμού Gilgit.
Το φαράγγι αλλού στενό,
μ'ορμητικά νερά όπου ντόπιοι επιδίδονταν σε ψάρεμα…
με διάσπαρτα χωριά, κάποια άτυχα να τα έχει καταπιεί η μανία της φύσης…
Κάποτε εδώ υπήρχε ένα χωριό…
κάποια με φιγούρες απόμακρες μα... και περίεργες στους άγνωστους που περιδιαβαίνουν τα μέρη τους…
αλλού το ποτάμι φάρδαινε σχηματίζοντας καταπράσινες κοιλάδες κι εκεί οι ντόπιοι πάλευαν τη γης με μέσα που χρονολογούνται αιώνες τώρα.
Σταδιακά και χωρίς να το αντιληφθούμε είχαμε πάρει την ανιούσα προς τα 3000 μέτρα και το τοπίο σταδιακά άλλαξε. Ξεφύγαμε από από το σφιχταγάλιασμα του φαραγγιού για να βρεθούμε σ'ένα στενό οροπέδιο με χαμηλή βλάστηση όπου οργίαζαν τα οπωροφόρα δέντρα.
Είχαμε φτάσει στα όρια της κοινότητας Phander όπου και θα διανυκτερεύαμε. Στην κορυφή του δρόμου ο Amir μας έδειξε άλλο ένα PTDC Motel. Θα είμασταν μέσα στη χλιδή αν διανυκτερεύαμε εδώ και μάλιστα με εκπληκτική θέα, αν το motel δεν είχε υποστεί ανεπανόρθωτες καταστροφές από το σεισμό που είχε ταρακουνήσει τη περιοχή. Πλέον έστεκε βουβό σαν λείψανο.
Από την ανηφοριά θα παίρναμε γρήγορα την κατωφέρεια αν μπροστά μας δεν ξεδιπλωνότανε η γαλήνια κοιλάδα του χωριού. Μια παλέτα χρωμάτων και μια αίσθηση γαλήνια με φόντο τις χιονοσκεπείς βουνοκορφές.
Η Ισαβέλλα στη θέα της κοιλάδας έπαθε παράκρουση. Η λατρεία να αποτυπώνει στο φακό της γης σκαμμένη, βρήκε την απόλυτη έκφραση στον "αγροτικό ιμπρεσσιονισμό" του τοπίου, με τις γραμμές στο χώμα να γράφουν ποικίλα σχέδια. Μέχρι κι εγώ παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό της.
Σχεδόν τραβολογώντας την βάλαμε στο αμάξι για να συνεχίσουμε τα λίγα χιλιόμετρα μέχρι το ξενώνα Sada Bahar που θα μας φιλοξενούσε εκείνο το βράδυ. Δυό σπαρτιάτικα δωμάτια για να στεγάσουν το κορμί μας.
Η θέα από τα δωμάτιά μας
Μέχρι να ετοιμαστεί το βραδυνό μας ο Κώστας, γνωστός για την αγάπη του στα παιδιά, βρήκε την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με τη νεολαία της περιοχής.
Το δείπνο περιελάμβανε πέρα από τα κλασσικά, ψάρι λιμνίσιο ΚΑΙ πατάτες τηγανητές (ουάου!), τα οποία μας σερβιρίστηκαν ξερακιανά κι άνοστα.
Για μια ακόμα φορά αναφώνησα ότι γευστικά σαν το ψαράκι στις ταβερνούλες δίπλα από το Αιγαίο, τίποτα!
Last edited:
