Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Ανήμερα Χριστουγέννων (“τώρα τελευταία”, 2012), πήγα με τους γονείς μου επίσκεψη σε μία θεία μου (Χαριλάου, Θεσσαλονίκη) που είχα να επισκεφτώ από το εξαιρετικά άβολα μακρινό 2004 (προφανώς, δεν είμαι ακριβώς και... υπόδειγμα ανιψιού, για να μη γράψω “γαϊδούρι του κερατά”). Το “εξαιρετικά άβολα” έχει να κάνει με το πώς αισθανόμουν τα πρώτα λεπτά στο σπίτι της. Κάτι μεταξύ “πω πω ντροπή”, και “να ανοίξει η γη να με καταπιεί”. Όλα αυτά τα χρόνια η θεία μου όλο και ενδιαφερόταν, όλο και ρωτούσε τους γονείς μου, “τι κάνει ο Δημήτρης, πού είναι ο Δημήτρης, πότε επιστρέφει ο Δημήτρης, τι;;;!!! Έρχεται για να ξαναφύγει;;!!”, κι εγώ... ούτε καν τηλεφώνημα όταν... περνούσα από Θεσσαλονίκη... Ντρο. Πη.

Όχι ακριβώς έτσι, αλλά κάααπως έτσι, αισθάνομαι και τώρα (εξ ου και ο... παραδοσιακά μακροσκελής πρόλογός μου), μια και η τελευταία φορά που έγραψα εδώ ήταν αρχές Φεβρουαρίου. “Εντάξει, ούτε δύο μήνες δεν έχουν περάσει. Πώς κάνεις έτσι...” Εεεε... Αρχές Φεβρουαρίου, 2012. Αφού ευχαριστήσω τα παιδιά που συχνά-πυκνά όλο αυτό το διάστημα επικοινωνούσαν μαζί μου για να δουν τι έκανα και πού ήμουν, να θυμίσω ότι το τελευταίο κείμενο ήταν από το Μπουένος Άιρες, μια βραδιά πριν το λεωφορείο για Ροσάριο. Από τότε... (άντε τώρα να συνοψίσεις σε μια-δυο παραγράφους, 14 ολόκληρους μήνες...)

Από τότε πέρασα τρεις “γεμάτες” (συναντούσα κόσμο συνέχεια, μέσω μίας ιστοσελίδας, για να με κρατάω απασχολημένο και να σκέφτομαι λιγότερο) εβδομάδες σε Ροσάριο, Κόρδοβα, και Μεντόσα, τέσσερις “ναι μεν, αλλά” εβδομάδες στη Χιλή, από Σαντιάγο-Βαλπαραΐσο και πάνω (η Χιλή και οι Χιλιανοί μια χαρά ήταν, απλά ΕΓΩ δεν αισθάνθηκα έντονο δέσιμο με τη χώρα και τον κόσμο της), έναν... γλυκόπικρο μήνα στο Περού (άρχισε ωραία στην Αρεκίπα, μου προέκυψε επίθεση και ληστεία στη Λίμα, κι αυτό χάλασε τη διάθεσή μου μέχρι και την τελευταία μέρα στο Πούνο), έναν “σ' ευχαριστώ. Σου το χρωστάω” μήνα στη Βολιβία (άλλαξε η άθλια διάθεσή μου τη στιγμή που πέρασα τα σύνορα. Θεωρώ ότι τον μήνα μου στη Βολιβία αναστήθηκα σαν ταξιδιώτης και όχι μόνο), μια βδομάδα στο Ρίο ντε Ζανέιρο (τρένο από Σάντα Κρους ντε λα Σιέρρα μέχρι τα σύνορα, πέρασμα συνόρων περπατώντας, τοπικό λεωφορείο μέχρι τον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων της Κορουμπά, λεωφορείο για το αεροδρόμιο του Κάμπο Γκράντζι, πτήση για Ρίο, όπου και “ξεράθηκα” με τη μία στο κρεβάτι που μου είχε ετοιμάσει μία φίλη μου στο σπίτι της), και μετά, επιτέλους...

Θεσσαλονίκη. Μόνο όμως για πέντε μέρες. Πριν το τέλος του Μάη πέταξα για Βουδαπέστη, κι από εκεί οδικώς για Βαρσοβία, με ολιγοήμερο σπάσιμο της διαδρομής στην Κρακοβία. Πολωνία, Ιούνιος 2012, EURO... Πολωνία-Ελλάδα, λεωφορείο νωρίς το επόμενο πρωί για Λβιβ, Ουκρανία, για το Γερμανία-Πορτογαλία, μετά Κίεβο για το Ουκρανία-Σουηδία, Χάρκοβο για άλλο παιχνίδι, πίσω στο Κίεβο για άλλο παιχνίδι, πίσω στο ΛΒΙΒ για άλλο παιχνίδι (κάθε δεύτερη μέρα έπαιρνα βραδινό τρένο), πίσω (ξανά) στο Κίεβο για το τελευταίο παιχνίδι των ομίλων (Σουηδία-Γαλλία), και μετά Ντονέτσκ για τον προημιτελικό Ισπανία-Γαλλία, και τον ημιτελικό Ισπανία-Πορτογαλία. Κερασάκι στην τούρτα ο τελικός στο Κίεβο. Μετά, ένας ακόμα μήνας στην Ουκρανία, μέχρι τη Σεβαστούπολη και τη Γιάλτα στην Κριμαία. Λίγη Μολδαβία, λίγο Βουκουρέστι, και αρχές Αυγούστου ήταν καιρός να μπει τέλος σε ένα δίμηνο βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρά μου. Από τα “καλυτερότερα”, όνειρά μου...

Τους εφτά μήνες που ακολούθησαν στη Θεσσαλονίκη τούς θεωρώ σχεδόν μαύρη τρύπα στη ζωή μου, οπότε τους προσπερνώ επιδεικτικά. Στις 11 Μαρτίου πέταξα επιτέλους για Κουάλα Λούμπουρ (κάτι που περίμενα να συμβεί πριν μπει το 2013, αλλά το σχέδιο κόλλησε στην ηλίθια ελληνική γραφειοκρατία...), έχοντας αποφασίσει να περάσω εδώ το υπόλοιπο της χρονιάς. Η κοπέλα με την οποία συζώ (η ίδια που περάσαμε μαζί σχεδόν όλο το 2010, εδώ, στη Μαλαισία) μου βρήκε μία απασχόληση σε ένα τοπικό media group, η δουλειά είναι εύκολη κι ευχάριστη, τα λεφτά λίγα αλλά αρκετά για να βγάζω τα λιγοστά έξοδά μου εδώ, και φυσικά έχουμε ήδη αρχίσει να καταστρώνουμε και να υλοποιούμε ταξιδιωτικά σχέδια για τους επόμενους μήνες. Ταϊβάν, Φιλιππίνες, Ιάβα (αγορασμένα εισιτήρια και για τα τρία), και... βλέπουμε. Μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου που είναι (θα φανεί...) η επιστροφή μου στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει αρκετός καιρός.

Πρώτο κείμενο από Κουάλα Λούμπουρ χωρίς λέξη για τη Μαλαισία, αλλά... μετά από απουσία δεκατεσσάρων μηνών, νομίζω ότι έπρεπε να βάλω μία... γέφυρα μεταξύ του πού ήμουν όταν εξαφανίστηκα, και από πού επανεμφανίζομαι.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.