Γερμανία Στο σταθμό του Μονάχου

[panpan]

καλυτερα να σας ντυνουμε

Ούτε και αυτό. Είναι ψηλός και θέλει πολύ ύφασμα.

 

[psilos3]

@psilos3 τις μετρησα. Καλε σοβαρευτειτε, καλυτερα να σας ντυνουμε παρα να σας ποτιζουμε.

Αυτά είναι πταίσματα μπροστά στην ιστορία που ακολουθεί & δεν έχω καταφέρει ούτε εγώ ο ίδιος να μετρήσω τρεις εβδομάδες τώρα. Αλλά ας μη δώσω άλλα στοιχεία, απλά ένα «ζέσταμα» με το Μόναχο.

 

[psilos3]

Μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη Κυριακή



Ωραίο πράγμα οι βραδινές πτήσεις. Σου εξασφαλίζουν αυτομάτως σχεδόν άλλη μια μέρα στον προορισμό σου, όπου μπορείς να κάνεις και να δεις πολλά περισσότερα πράγματα τα οποία δεν είχες μέχρι τη στιγμή εκείνη προλάβει.

Έχοντας αυτή τη συζήτηση και καταστρώνοντας παράλληλα τα σχέδια μας κατεβήκαμε έτοιμοι κι αποφασισμένοι για πρωινό όπου δόθηκε -άλλη μια- μάχη, έχοντας αφήσει πρωτίστως τα σακίδια μας στα ειδικά αυτόματα ντουλάπια (με χρέωση) του ξενοδοχείου. Θα ήταν περίπου 11 όταν βγαίναμε προς εξερεύνηση μέσω της Elisenstraße, με σκοπό να κατευθυνθούμε προς όσα αξιοθέατα είχαμε σημειωμένα:

Από τα πρώτα κιόλας βήματα διαπιστώσαμε πως ο καιρός μας έκανε ανέλπιστο χατίρι για Φλεβάρη μήνα, με το γυαλί ηλίου μάλιστα να κρίνεται απαραίτητο, όπως ήταν και οι στάσεις στο κτήριο του παλαιού χρηματηστιρίου «alte börse» και στη μπαρόκ εκκλησία της Αγίας τριάδας «Dreifaltigkeitskirche» ,κατασκευής του 1718:

Ο χάρτης μας οδηγούσε ευθεία προς την «Promenadeplaz», ένα μικρό παρκάκι γνωστό για τα αγάλματα που βρίσκονται εκεί στη σειρά, όπως αυτό του ηγεμόνα «Maximilian II» ή του αναγεννησιακού συνθέτη «Orlando di Lasso», ωστόσο άλλο ήταν αυτό που μας τράβηξε την περιέργεια σε σημείο να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε καλά ή όχι:

Αυτό δεν ήταν άλλο από ένα υπαίθριο μνημείο (έως μνημόσυνο) θα έλεγε κανείς που είχε στηθεί στη βάση ενός εκ των αγαλμάτων, αφιερωμένο εξολοκλήρου στον Michael Jackson τον οποίο και σιχαίνομαι για χίλιους δυο λόγους, αλλά δε μπορώ να πω τίποτα για την καλλιτεχνική του αξία:

Προχωρούσαμε στην «Windenmacherstraße» με την κοινή διαπίστωση και των τριών για την ομορφιά του κέντρου που δεν είχαμε ανακαλύψει έως τότε:

Τυχαία (δε το χα στις σημειώσεις μου) πέσαμε και πάνω στο μνημείο δολοφονίας του ακτιβιστή & σοσιαλιστή δημοσιογράφου «Kurt Eisner» που δολοφονήθηκε στο σημείο αυτό από έναν ακροδεξιό το 1919, του οποίου την ιστορία υποσχέθηκα να ψάξω μόλις γυρνούσαμε.

Επόμενη και απαραίτητη φωτογραφική στάση αποτέλεσε η κοντινή πλατεία με το κτήριο του εθνικού θεάτρου «Max-Joseph Platz», που πήρε το όνομα της από τον ομώνυμο βασιλιά:

Εκεί βρίσκεται και το σημείο εκκίνησης της μεγάλης λεωφόρου «Maximilianstraße» την οποία αφήσαμε για λίγο πιο μετά, καθώς είχαμε άλλα σχέδια που έπρεπε να πραγματώσουμε:

Αναφέρομαι φυσικά στο μεγαλύτερο παλάτι της πόλης, το κάστρο «Münchner Residenz» ,ένα μνημειώδες συγκρότημα κτηρίων αναγεννησιακού, μπαρόκ κ.α. ρυθμών, που από το 1508 έως το 1918 ήταν η έδρα των δουκών, των εκλογέων και των βασιλιάδων της Βαυαρίας:

Ξεχωρίζει βέβαια η διπλανή ιταλικού στυλ εκκλησία του 1690 «Theatinerkirche» που βγήκαμε να θαυμάσουμε προς στιγμήν προτού επιστρέψουμε για βόλτα στην εσωτερική αυλή του κάστρου στο πάρκο «Hofgarten»:

Αυτό που χρειαζόμασταν οπωσδήποτε ήταν μερικές στιγμές χαλάρωσης πριν την απαιτητική συνέχεια (και καμιά μπύρα αλλά δε σας το λέω) κάτι που έγινε κάτω από τον ζεστό ήλιο, σ’ ένα υπέροχο παγκάκι απέναντι από την καγκελαρία της Βαυαρίας «Bayerische Staatskanzlei»

Θέλαμε να απολαύσουμε την εξαιρετική αυτή ημέρα όσο περισσότερο μπορούσαμε, κάτι που γίνεται βεβαίως αποκλειστικά με ποδαρόδρομο, έτσι επιστρέψαμε όπως είπα και πιο πριν στην Maximilianstraße, περνώντας αρχικά από το κυβερνητικό κτήριο «Regierung von Oberbayern» και φτάνοντας λίγο μετά και στην πλατεία «Maxmonument» με το ομώνυμο άγαλμα, αφιερωμένο στον βασιλιά Maximilian II:

Ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαμε τον ποταμό «Isar» που διασχίζει την πόλη και την ευρύτερη περιοχή, ακριβώς πάνω απ’ το νησάκι του Prater, το οποίο και συγκρατεί θα έλεγε κανείς τη γέφυρα «Maximiliansbrücke», οχημάτων και πεζών:

Το Au-Haidhausen ήταν πλέον το διαμέρισμα της πόλης όπου βρισκόμασταν, και χωρίς να έχουμε κάτι ιδιαίτερο στα υπόψιν θα κάναμε μια βόλτα και θα επιστρέφαμε μάλλον σύντομα, ωστόσο η παρατηρητικότητα του Νίκου μας έκανε ν’ αναθεωρήσουμε. Για ελάτε λίγο μαζί μου, βλέπω κάτι ωραία ενδιαφέροντα σημαιάκια:

Μα τι ωραίο μέρος! Το σωστό, το τίμιο, το βαυαρικό το κλασσικό Biergarten αγαπητοί φίλοι, το ανοικτό ρεστοράν «Hofbräukeller» βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή προκειμένου να επιβραβεύσει με μερικές ωραίες βαρελίσιες λίτρου την προσπάθεια της όλης ημέρας:

Αρκετά πιο γεμάτοι και ικανοποιημένοι πλέον κατηφορίζαμε προς το νησί, περνώντας πρώτα κι από τον εντυπωσιακό ναό «Pfarrkirche St. Johann Baptist» και τη μικρή πλατεία Johannis Plaz που βλέπαμε από ώρα:

Σειρά είχε η βόλτα νοτίως προς την κατεύθυνση του ποταμού και η θέαση μιας ακόμα εντυπωσιακής εκκλησίας, της Ευαγγελικής-Λουθηρανικής του Αγίου Λουκά «St. Lukas Kirche» που ανεγέρθηκε μεταξύ 1893 & 1896 για να καλύψει τις ανάγκες του αυξανόμενου αριθμού πιστών:

Η ομολογουμένως εξαιρετική αυτή διαδρομή περιμετρικά του ιστορικού κέντρου μας έφερε στοχευμένα και στην «Isartor» την τρίτη και τελευταία γοτθική πύλη της οχύρωσης της πόλης αρχικής κατασκευής 1337, κλείνοντας με την εκκρεμότητα της επίσκεψης και στις τρεις με τον τρόπο αυτό:

Τι έμενε; Η λεγόμενη ώρα του παιδιού, αφιερωμένη αποκλειστικά από μας για εμάς, και μιας και το Le Clou ήταν δίπλα δε το σκεφτήκαμε στιγμή. Άνετο κάθισμα στο μπαρ ακριβώς κάτω από την κρεμασμένη Chopper μηχανή, εξαίρετα τοπικά βαρέλια και αρκετά παγωμένα Fireball, προς τιμή και ανάμνηση της εκδρομής στη Νέα Ορλεάνη έτσι για το καλό:

Το ρολόι έλεγε κοντά πέντε το απόγευμα όταν βγήκαμε κατευθυνόμενοι αρχικά προς το κέντρο μέσω του διπλανού ρωμαιοκαθολικού ναού του Αγίου Πέτρου (που να χωρέσει ο 91 μέτρων πύργος του στη φωτογραφία, γνωστός ως ο παλαιότερος καταγεγραμμένος ενοριακός ναός στο Μόναχο:

Θα ήταν και η τελευταία φορά που περνούσαμε από τη Marienplatz, παρατηρώντας καλύτερα και τη στήλη «Mariensäule» στην οποία δεν αναφέρθηκα, με το άγαλμα της προστάτιδας της Βαυαρίας να ξεχωρίζει, ένα ακόμη από τα πολλά μνημεία που περιλαμβάνεται στον κατάλογο των αρχιτεκτονικών μνημείων του Μονάχου:

Είχαμε μπει για τα καλά στο δρόμο της επιστροφής…

 

[Smaragda53]

Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να σου γράψω αλά Καπουτζιδη "was ist los mit dir Psile?" εμφανίστηκαν επιτέλους νέα ωραία κεφάλαια. Αλλά με τόσες μπύρες βρε παιδιά με μπερδέψατε! Στον εγγλέζικο κήπο δεν πήγατε? Αν όχι κρίμα, κατά τη γνώμη μου, είναι το καλύτερο κομμάτι του Μονάχου. Επίσης στο Nymphenburg? Περιμένω τη συνέχεια αλλά κοντευετε πια να μπείτε στο αεροπλάνο της επιστροφης. Πάντως οι κάτοικοι του Μονάχου είναι γλεντζεδες, επίσης είναι μια αρκετά πολυπολιτισμικη πολη

 

[psilos3]

Στον εγγλέζικο κήπο δεν πήγατε? Αν όχι κρίμα, κατά τη γνώμη μου, είναι το καλύτερο κομμάτι του Μονάχου. Επίσης στο Nymphenburg?

Ε να μείνει και κάτι για την επόμενη φορά, ειδικά τα πάρκα εκτός κέντρου όπως αυτά που αναφέρεις και επιβάλλουν να τα δεις με καλοκαιρία. Εξάλλου δίπλα είναι το Μόναχο.

Πάντως οι κάτοικοι του Μονάχου είναι γλεντζεδες, επίσης είναι μια αρκετά πολυπολιτισμικη πολη

Φάνηκε αμέσως αυτό, είναι κάτι που θα τονίσω και στον επίλογο μου. Φανερά διαφορετικοί απ' όσα είχα έως τώρα δει στη Γερμανία.

 

[apodrasi]

Άντε, "μια βραδιά στο Λεβερκούζεν" τώρα, "λίγο έξω απ' τον σταθμό".

 

[psilos3]

Άντε, "μια βραδιά στο Λεβερκούζεν" τώρα, "λίγο έξω απ' τον σταθμό".

Ε δε πρέπει; Θα γίνει κι αυτό!

 

[psilos3]

Αναχώρηση, απολογισμός & συμπεράσματα



Η διάρκεια της ημέρας και η ηλιοφάνεια θα συνεχιζόταν για λίγο ακόμα, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς ντόπιους να το απολαύσουν, καθισμένοι στα παγκάκια κι όχι μόνο της Stachus

Εμείς από την άλλη είχαμε δρόμο μπροστά μας, έτσι αφού παραλάβαμε τα σακίδια από το χόστελ, καταλήξαμε και πάλι στο σημείο αναφοράς της εκδρομής. Στο σταθμό του Μονάχου:

Με τα εισιτήρια στο χέρι φτάσαμε και στην αποβάθρα του μετρό που θα μας οδηγούσε ώρα μετά στο μεγάλο αεροδρόμιο, όπου η εύρεση της πύλης αναχώρησης ήταν ένας γρίφος. Ευτυχώς η αναμονή ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και η βραδινή πτήση συνεπέστατη, αναχωρώντας γύρω στις οκτώ με το βλέμμα μου στραμμένο από το παράθυρο προς τα φώτα της Βαυαρικής πόλης.

Ακόμα μια ωραία εκδρομή είχε λάβει τέλος!




Αποτίμηση



α. Χρόνος εκδρομής: Δύο γεμάτες ημέρες, προφανώς όχι αρκετές για μια πόλη σαν αυτήν, καθώς όπως είδατε έχει αρκετά να δώσει, ωστόσο μιλάμε για Ευρώπη, κάποια στιγμή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα βρεθούμε ξανά προς τα εκεί για να κλείσουμε τις εκκρεμότητες ή για να ανοίξουμε άλλες, καινούργιες.

β. Εποχή εκδρομής: Αυτό είναι κάτι που σαφώς είχε το ρίσκο του, μιας κι όταν οργανώνεις ταξίδι στην ευρύτερη περιοχή Φλεβάρη μήνα, πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Τι κι αν σταθήκαμε τυχεροί, έχετε υπόψιν σας πως αυτός δεν είναι ο κανόνας, ευχαρίστως όμως θα το ξανακάναμε. Τώρα από την άλλη αυτός ο μήνας έχει πάντα προσφορές & ευκαιρίες σε διαμονές και εισιτήρια, οπότε τα ζυγίζετε και πράττετε ανάλογα.

γ. Όσα δεν είδαμε: Θεωρητικά είναι αρκετά, μερικά εκ των οποίων υπάρχουν και στη λίστα μου όπως πάρκα, ανοικτές αγορές φαγητού κ.α., βέβαια αποτελούν προορισμούς τους οποίους καλό θα ήταν να τους δει κάποιος με ανοιξιάτικες/θερινές κλιματολογικές συνθήκες. Το κρατάω και αυτό για την επόμενη.

δ. Άνθρωποι: Εδώ θέλω να σταθώ λίγο περισσότερο, μιας και πρέπει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά. Από την μικρή μου εμπειρία νομίζω πως οι Βαυαροί δεν είναι ακριβώς όπως οι υπόλοιποι Γερμανοί, όχι πως είχα κανένα ιδιαίτερο παράπονο βέβαια. Τους βρήκα όμως αρκετά πιο εξωστρεφείς και φιλικούς σε σχέση με όσα είχα ζήσει έως τώρα στη χώρα.

ε. Οργάνωση/μετακίνηση: Αρνούμαι να σχολιάσω κάτι για μια χώρα όπως η Γερμανία, δεν έχω και δεν μπορώ καθώς ακόμη μια φορά τα πάντα ήταν άψογα, εκτός βέβαια από το αεροδρόμιο που -μη το αδικήσω- ήταν σε διαδικασία εκτέλεσης έργων.

στ. Κουζίνα/ποτά: Λίγα και κλασσικά πράγματα, δε ψαχτήκαμε και πολύ φυσικά όπως είδατε. Να ναι καλά βέβαια και τα τουρκ…. εεεεε γερμανικά ντονέρ, όπως και τα αντίστοιχα Βαυαρικά λουκάνικα. Επίσης μιλάμε για μια εκδρομή – ωδή στις μπύρες, με το κατ’ εξοχήν λαϊκό ποτό να τιμάται παντού όπως του αξίζει και να κοστίζει παράλληλα πολύ φυσιολογικά, όπως πρέπει!

ζ. Κόστος: Για το αεροπορικό εισιτήριο και την ευκαιρία που βρήκαμε τα είπα στον πρόλογο μου, όπως επίσης και για τη διαμονή που θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο αγκάθι για κάποιον που ψάχνει μια νορμάλ εκδρομή στο Μόναχο. Από κει και πέρα όμως δε θεωρώ ότι είναι η πανάκριβη πόλη που άκουγα δεξιά – αριστερά, τουλάχιστον σίγουρα όχι σε σχέση πάντα με όσα κάναμε εμείς. Έχω συναντήσει (και πληρώσει) πολύ περισσότερα σε άλλα μέρη στην Ευρώπη.

η. Γενική εικόνα: Εξαιρετική ομολογώ, με το …παράδοξο της υπόθεσης. Το Μόναχο είναι μια πόλη που δε μας έκανε το κλικ από την αρχή, μας κέρδισε όμως ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, όσο την ανακαλύπταμε όλο και περισσότερο, κάτι που δε θυμάμαι να μου ‘χει συμβεί και σε πολλές εκδρομές και ήταν εν τέλει πολύ ευχάριστο.
Συμπέρασμα; Σίγουρα θα επιστρέψω κάποια στιγμή.


Μέχρι τότε, ραντεβού στην επόμενη ιστορία, κάπου στη Γερμανία, στην Ευρώπη ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.

Ραντεβού πάντα ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα

Υ.Γ. Το μόνο που θ’ αφήσουμε ιστορίες, και κανα - δυο φωτογραφίες…

 

[Sam-chal]

Για πρώτη φορά στο Μόναχο, θα ήταν αν θυμάμαι καλά το 2002 ή 2003 μαζί με τον κουμπάρο μου ψάχνοντας για μηχανήματα. Γερμανικά γρι! Αγγλικά ανεπαρκέστατα! Το πως φτάσαμε στο κέντρο του Μονάχου το πως κινηθήκαμε ούτε που θυμάμαι! Μάλιστα δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο και αφού φάγαμε πόρτα από μερικά τελικά συνεννοήθηκε ο κουμπάρος, που που ήταν πόντιος, στα ποντιακά!
Για το δ. @psilos3 θα υπερθεματίσω, όντως οι Βαυαροί είναι από άλλη πάστα.

 

[psilos3]

Το πως φτάσαμε στο κέντρο του Μονάχου το πως κινηθήκαμε ούτε που θυμάμαι! Μάλιστα δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο και αφού φάγαμε πόρτα από μερικά τελικά συνεννοήθηκε ο κουμπάρος, που που ήταν πόντιος, στα ποντιακά!

Πόντιος και να μη βγάλει άκρη δε γίνεται, πόσο μάλλον στη Γερμανία!