Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

Ηφαίστειο Mombacho και βραδινή βόλτα.

Το πρωί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και φάνηκε ότι το βράδυ είχε βρέξει λίγο. Κλασικά ήπιαμε το ελληνικό καφεδάκι μας δίπλα στην πισίνα. Κάποιοι έπαιζαν πινγκ πονγκ σε ένα τραπέζι που είχε δίπλα. Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι άλλοι μπορεί να κοιμούνται στις 7:00 το πρωί; Ήταν ένας τύπος νεαρός με δύο παιδάκια 7-8 ετών. Φαίνεται ξύπνησαν και δεν είχαν τι να κάνουν, εκτός από το να παίξουν πινγκ πονγκ.

Εμείς ετοιμαστήκαμε και λίγο μετά τις 7 ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το νησί Ometepe. Ήταν διάσημο νησί μέσα στη μεγάλη λίμνη Νικαράγουα και αρκετά μεγάλο (έκταση 276 τ.χλμ.). Μάλιστα έχει δύο ηφαίστεια. Για να πάμε εκεί έπρεπε να διανύσουμε μία απόσταση 70 περίπου χιλιομέτρων μέχρι το χωριό Ρίβας και από κει να πάρουμε πλοίο, από το μικρό λιμάνι, και σε μία ώρα θα ήμασταν στο νησί. Το λιμάνι ήταν στο χωριό Σαν Χόρχε, δίπλα στο Ρίβας.

Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και φτάσαμε μετά από μία ώρα και 20 λεπτά στο λιμάνι. Να πω ότι στη Νικαράγουα δεν θυμάμαι να είδα κανέναν δρόμο που να είχε όριο ταχύτητος μεγαλύτερο από τα 80 χλμ την ώρα. Αντίστοιχα στο Salvador το μεγαλύτερο όριο που είδαμε ήταν τα 90 χιλιόμετρα την ώρα. Στο λιμάνι λοιπόν φτάσαμε λίγο πριν τις 9 και άρχισε ο γολγοθάς για να βρούμε εισιτήριο. Όλοι μας ρωτούσαν αν είχαμε κλείσει εισιτήριο, που εμείς δεν είχαμε. Φυσικά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και άλλος με έστελνε εδώ και άλλος εκεί. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος ο οποίος ήξερε πολύ καλά αγγλικά για να με καθοδηγήσει. Μου είπε λοιπόν ότι αφού δεν έχω κλείσει εισιτήριο επιστροφής και θέλω να επιστρέψω αυθημερόν, δεν μπορώ να πάω, γιατί δεν θα βρω εισιτήριο να επιστρέψω. Φαντάζεσαι να πηγαίναμε και μετά να μη βρίσκαμε εισιτήριο να γυρίσουμε πίσω; Δυστυχώς επειδή η ημέρα ήταν Κυριακή, πάρα πολύς κόσμος είχε πάει στο νησί και επέστρεφαν το απόγευμα. Όπως μάθαμε αργότερα πολλοί ντόπιοι πήγαιναν και έμεναν εκεί όλο το τριήμερο.

Εκείνος ο τύπος μας έδωσε την ιδέα να πάμε εκεί χωρίς αυτοκίνητο και να μετακινηθούμε είτε με ταξί, είτε με μηχανάκι, για να δούμε τα μέρη που θέλαμε και να γυρίσουνε κανονικά το απόγευμα. Η ιδέα δεν ήταν κακή αλλά δεν θα ήταν και εύκολο να δούμε όσα σημεία θέλαμε στο νησί. Εννοείται ότι θα είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ στο λιμάνι του Σαν Χόρχε μέχρι να επιστρέψουμε. Και ενώ στην αρχή σκεφτήκαμε να το κάνουμε έτσι, τελικά αλλάξαμε γνώμη και είπαμε να δούμε το νησί την επόμενη μέρα. Πιστεύαμε ότι την Δευτέρα δε θα είχε πολλούς επισκέπτες και η θέση στο φέριμποτ θα ήταν εξασφαλισμένη. Βέβαια με αυτή την επιλογή θα είχαμε χάσει τουλάχιστον τρεις ώρες σε οδήγηση που είχαμε κάνει αυτή τη μέρα και την επιστροφή μας.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Γρανάδα με σκοπό να επισκεφθούμε το ηφαίστειο Mombacho που είχαμε σκοπό να το βλέπαμε την επόμενη μέρα. Ο πλοηγός μου του google με έστελνε στο ηφαίστειο και εγώ δεν ξέρω από πού και από ποιους παλιόδρομους. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο βλέποντας την φύση και τις καλλιέργειες της Νικαράγουα περνώντας από κακούς δρόμους. Τελικά καταλήξαμε εκεί που θέλαμε, δηλαδή στην είσοδο για το ηφαίστειο.

Στις σημειώσεις μου έγγραφα ότι η πρόσβαση δεν φαινόταν και τόσο εύκολη, αφού θα χρειαζόταν και 4x4 αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε. Δεν είχα άδικο σε αυτό που είχα γράψει και τελικά πληρώνοντας 20 δολάρια ο καθένας παρκάραμε το αυτοκίνητο στην είσοδο και ένα μικρό jeep μας μετέφερε δυο χιλιόμετρα πιο πάνω, στο σημείο που περίμενε κι άλλος κόσμος για να ξεκινήσει την ανάβαση με ένα μικρό φορτηγό αυτοκίνητο. Ήμασταν από τους τελευταίους που θα επισκέπτονταν το ηφαίστειο. Δεν είμαι σίγουρος αν ανέβηκαν άλλοι άνθρωποι μετά από μας. Κι αν το έκαναν δεν θα ήταν πολλοί. Μάλιστα το φορτηγό που πήραμε είχε ειδοποιηθεί να μας περιμένει γιατί ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο. Ανέβηκε έναν τρελά ανηφορικό δρόμο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν και πάνε τόσο απότομους δρόμους αυτά τα αυτοκίνητα.

Στο σημείο που πήγαμε όμως τελείωνε ο δρόμος και υπήρχε ένα κτίριο που έδινε πληροφορίες για την φύση του συγκεκριμένου ηφαιστείου. Ευτυχώς μας είπαν ότι για να πάμε να δούμε ό,τι μπορούσαμε να δούμε, δεν θα χρειαζόταν περισσότερη από μιάμιση ώρα. Πράγματι σε μιάμιση ώρα είχαμε κάνει ένα μεγάλο κύκλο μέσα από ένα μονοπάτι που ήταν εύκολο στο περπάτημα.

Το μονοπάτι αυτό ήταν συνεχώς μέσα σε ζούγκλα. Ουσιαστικά ηφαίστειο δεν είδαμε γιατί δεν υπήρχε κάτι πολύ εμφανές. Ένας δήθεν κρατήρας ήταν γεμάτος με δέντρα και αν δεν σου έλεγαν ότι ήταν ο κρατήρας δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις. Υπήρχε και ένας μικρότερος, εξαφανισμένος μέσα στη βλάστηση. Όμως η βόλτα ήταν πολύ ευχάριστη και από ένα σημείο εκεί ψηλά βλέπαμε τη θέα προς τα κάτω. Αυτή πραγματικά άξιζε. Φαινόταν η Γρανάδα με τα νησάκια της και αρκετή από τη λίμνη Νικαράγουα. Λόγω Κυριακής υπήρχε πολύς κόσμος που έκανε αυτή τη βόλτα στο ηφαίστειο.

Επαναλαμβάνω ότι ο κρατήρας 1 και ο κρατήρας 2 που θεωρητικά έπρεπε να τους δούμε δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο. Ήταν γεμάτοι με δέντρα και βλάστηση γενικότερα, οπότε δεν έμοιαζαν και τόσο με κρατήρες. Άλλωστε το μέγεθος τους ήταν πολύ μικρό, ιδιαίτερα του δεύτερου. Όταν τελειώσαμε τη βόλτα πήγαμε στο σημείο που θα παίρναμε το φορτηγό για να μας κατεβάσει κάτω στο πάρκινγκ.

Περιμέναμε κάμποση ώρα και πιάσαμε κουβέντα με ένα ζευγάρι που είχε και ένα μωρό κοριτσάκι 2 ετών. Οι νέοι ήταν από την Ουγγαρία και δούλευαν διαδικτυακά από διάφορες χώρες που επισκέπτονταν κάνοντας συχνές μετακινήσεις. Τελευταία βρίσκονταν στην Νικαράγουα. Οι πιο πολλοί επισκέπτες του ηφαιστείου ήταν ντόπιοι. Οι ξένοι ήταν ελάχιστοι. Περίπου στις 2:30 είχαμε φτάσει στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε. Κάπου στις τρεις φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας.

Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 5 περίπου που ξεκινήσαμε την βραδινή βόλτα στην πόλη. Ουσιαστικά την είχαμε δει όλη, αλλά θέλαμε να ξαναπάμε στην μαλεκόν. Πήγαμε λοιπόν αλλά λόγω της ώρας είχε πολλά κουνούπια και επιστρέψαμε προς το κέντρο της πόλης.

Θέλαμε να καθίσουμε κάπου είτε για φαγητό είτε για ποτό. Αποφασίσαμε το δεύτερο και βρήκαμε ένα μαγαζί που μας άρεσε και καθίσαμε. Πήραμε ο καθένας από μία τεράστια μπύρα του ενός λίτρου και καθίσαμε. Είχε αρκετό κόσμο εκεί, οι περισσότεροι από τους οποίους έτρωγαν και κάποιο φαγητό. Μας άρεσε εκεί και περάσαμε πάνω από μία ώρα πολύ ευχάριστα. Είχε σχετικά ωραία ντόπια μουσική και δύο τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν και χόρευαν εκεί μπροστά στον κόσμο.

Δεν είναι μπυρίτσες. Είναι του ενός λίτρου η κάθε μία:

Η σημερινή μέρα ήταν λίγο χαλαρή αλλά και αυτό χρειάζεται. Αν δεν ήταν τόσο χαλαρή δεν θα μπορούσαμε το βράδυ να βγούμε και να απολαύσουμε αυτή την όμορφη βραδιά στον πεζόδρομο της Γρανάδας με τους πολλούς ντόπιους και ελάχιστος τουρίστες.

 

[travelbreak]

Νησί Ometepe.

Και η σημερινή ημέρα ήταν χαλαρή ίσως και περισσότερο από την χθεσινή αλλά βραδινή βόλτα δεν πήγαμε. Φυσικά φταίει που αν και χαλαροί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο σχετικά αργά, δηλαδή σχεδόν στις 7:00 το βράδυ.

Ας αρχίσω λοιπόν την περιγραφή λέγοντας ότι πριν τις 7:00 το πρωί ξεκινήσαμε για να πάμε όπως και χθες στο San Jorge. Από εκεί είχε πολύ συχνά πλοία, περίπου κάθε μία ώρα, που πηγαίνουν στο περίφημο νησί Ometepe. Αυτό βρισκόταν μέσα στη λίμνη Νικαράγουα, η οποία έχει επιφάνεια σχεδόν 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (8.264 για την ακρίβεια, αν και μπορεί να βρεις και μεγαλύτερο νούμερο). Είναι ένα αρκετά μεγάλο νησί το οποίο έχει δύο γνωστά ηφαίστεια. Το ένα είναι το Maderas και το άλλο το Concepción. Και τα δύο όμως θέλουν αρκετό περπάτημα εάν θέλεις να φτάσεις στην κορυφή τους. Εμείς δεν είχαμε καμία τέτοια πρόθεση, γιατί ο χρόνος που είχαμε σε μία ημερήσια επίσκεψη ολίγων ωρών ήταν πολύ περιορισμένος. Ξέραμε όμως ότι είχε και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε, όπως ένα καταρράκτη, ένα μουσείο και αρκετά πετρογλυφικά. Δεν ήμασταν σίγουροι με το χρόνο που είχαμε αν θα μπορούσαμε να δούμε πολλά από αυτά.

Φτάνουμε λοιπόν στο λιμάνι περίπου στις οκτώ και κάτι και μπαίνουμε μέσα στο χώρο του λιμανιού από μία πόρτα που σου άνοιγε κάποιος φύλακας. Αυτό το είχαμε ζήσει φυσικά και την προηγούμενη μέρα. Αμέσως μας προσέγγισε ένας λιμενικός, ο οποίος ήξερε αγγλικά, και προσπαθούσε να μας βοηθήσει. Και αυτό είχε γίνει τη χθεσινή μέρα. Φαίνεται ότι το είχαν σύστημα γιατί το ζήσαμε και αλλού αυτό. Βοηθάει πολύ, αρκεί να ξέρουν εκείνοι οι λιμενικοί τι ακριβώς θέλεις εσύ και να μπορούν να σε εξυπηρετήσουν. Όταν του είπαμε λοιπόν, όπως ακριβώς και χθες στον προηγούμενο, ό,τι θέλαμε να επισκεφθούμε για μία μέρα με το αυτοκίνητό μας το νησί, μας απάντησε ότι μάλλον δεν θα βρούμε εισιτήριο επιστροφής. Ίδια δηλαδή απάντηση που είχαμε πάρει και χθες και σηκωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω στη Γρανάδα. Όταν του είπα ότι για χθες Κυριακή το καταλάβαινα, ότι είχε πολύ κόσμο λόγο τριημέρου, αλλά γιατί τη Δευτέρα να είχε τόσο πολλή κίνηση; Εκείνος μου απάντησε ότι έπρεπε να είχαμε κλείσει εισιτήρια πριν έρθουμε. Γιατί ναι μεν μπορούσαμε να πάμε στο νησί με το αυτοκίνητο, αλλά όχι να επιστρέψουμε. Μάλιστα πήγε και ρώτησε μία κυρία που ήταν σε ένα ταμείο και ασχολιόταν με τις επιστροφές των αυτοκινήτων και των επιβατών και του το επιβεβαίωσε. Έτσι αναγκαστήκαμε τελικά για να μη φύγουμε πάλι, να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, πληρώνοντας 100 κόρδοβες, και να βγάλουμε εισιτήριο με 50 κόρδοβες ο καθένας για το νησί.

Τα πλοία τα οποία πηγαινοφέρνουν τον κόσμο ήταν όντως πολύ μικρά. Για παράδειγμα εκείνο που μας πήγε εμάς δεν χωρούσε πάνω από 6, 7 αυτοκίνητα. Έφευγε στις 9 και στις 10:15 είχαμε φτάσει στο νησί, και συγκεκριμένα στο χωριό Moyogalpa. Το νησί είχε άλλο ένα λιμάνι (το San José del Sur) αλλά ήταν σε ένα πολύ μικρότερο χωριό και πήγαιναν ελάχιστα πλοία.

Στο λιμάνι εκεί βρήκαμε ένα λιμενικό ο όποιος θα μας βοηθούσε σε αυτό που ζητούσαμε. Μας πρότεινε ως πιο οικονομική λύση να πάρουμε ένα τουκτούκ, τρίκυκλο, και να πάμε όπου θέλαμε στο νησί.

Μάλιστα προθυμοποιήθηκε και μας έφερε ένα τέτοιο όχημα με τον οδηγό του, ο οποίος όμως για τέσσερις ώρες βόλτα ζητούσε 60$. Εμείς είπαμε ότι δεν δίνουμε τόσα χρήματα και τελικά έπεσε στα 30 δολάρια Αμερικής. Φάνηκε ότι δυσαρεστήθηκε και ο λιμενικός και ο οδηγός από την χαμηλή τιμή. Ο λόγος γι’ αυτό φάνηκε αργότερα. Στη διαπραγμάτευση μας είπαν ότι δεν μπορούμε να πάμε ούτε στα πετρογλυφικά, ούτε στον καταρράκτη. Αυτά τα σημεία απείχαν μεγάλες αποστάσεις και δεν είχαμε το χρόνο να τα δούμε. Τελικά συμφωνήσαμε να του δώσουμε 30 δολάρια για 4 ώρες βόλτα.

Το αεροδρόμιο του νησιού:

Όλα ξεκίνησαν μία χαρά και επί δύο ώρες όλοι ήμασταν χαρούμενοι. Μετά όμως από αυτές τις δύο ώρες όταν μπήκαμε στο τουκτούκ για να συνεχίσουμε αυτός είπε ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω. Το google translate έκανε τη δουλειά του. Μας εξήγησε λοιπόν ότι για 30$ αυτός δεν πηγαίνει πιο μακριά από το σημείο που είχαμε φτάσει, και ήταν η περιοχή με το όνομα Σαντα Κρουζ. Αυτός άρχισε να ζητάει περισσότερα χρήματα εάν θέλαμε να πάμε πιο πέρα. Μάλιστα για να πάει 7 χλμ ήθελε 10 δολάρια και για άλλα τόσα ήθελε πάλι άλλα 10 δολάρια.

Στο Ojo de Agua δεν μπήκαμε γιατί είχε ακριβή είσοδο. Απευθυνόταν φυσικά σε εκείνους που θα έκαναν μπάνιο στις λίμνες. Μόνο η Ντίνα μπήκε για 10 λεπτά για λίγες φωτογραφίες δωρεάν.

Εγώ τσατίστηκα και του είπα να γυρίσουμε πίσω. Η αλήθεια ήταν ότι όση ώρα πηγαίναμε δεν είχαμε δει σχεδόν τίποτα το ενδιαφέρον. Είχαμε σταματήσει σε 5-6 σημεία για να βγάλουμε φωτογραφίες, αλλά τέτοια σημεία μπορούσαμε κάλλιστα να δούμε σε οποιοδήποτε δρόμο γύρω από τη Γρανάδα πιστεύω. Αν όμως επιστρέφαμε κατευθείαν εκείνη την ώρα σήμαινε ότι θα φτάναμε για το πλοίο από τις 1:30, αλλά εμείς θέλαμε να φύγουμε στις 3:00. Γι’ αυτό του είπαμε και έκανε μία στάση και εμείς πήγαμε σε ένα μαγαζί δίπλα στο νερό της λίμνης για να πιούμε εγώ ένα καφέ και η Ντίνα μία μπύρα. Αυτός περίμενε δίπλα, γιατί το πρόβλημα του δεν ήταν ο χρόνος αλλά η βενζίνη που θα κατανάλωνε. Η αλήθεια ήταν ότι στο νησί η βενζίνη ήταν ακριβότερη από την υπόλοιπη χώρα. Συγκεκριμένα στην άλλη χώρα το κόστος της ήταν γύρω στο 1,30 ενώ στο νησί έκανε πάνω από 1,5€ το λίτρο.

Αφού απολαύσαμε τα ποτά μας σε ένα ωραίο μέρος, μπήκαμε στο τουκτούκ και επιστρέψαμε κάνοντας άλλες δύο τρεις στάσεις, χωρίς μεγάλο όμως ενδιαφέρον. Στις 2:30, δηλαδή μετά από 4 ώρες ακριβώς από την ώρα που τον πήραμε, φτάσαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο στις τρεις και να πάμε πίσω στην ηπειρωτική χώρα.
Το πλοίο αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ferry boat αλλά ένα καΐκι, το οποίο μετέφερε προϊόντα. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε αρκετά μεγάλο κούνημα αλλά για ανταπόδοση είχαμε πολύ ωραία θέα και στα δύο ηφαίστεια του νησιού. Το βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία, που πριν μπούμε ξεφόρτωναν τσιμέντα:

Στη διαδρομή δίπλα σε μας καθόταν και μία άλλη λευκή τουρίστρια, με την οποία πιάσαμε την κουβέντα. Ήθελα να τη ρωτήσω αν της άρεσε το νησί Ομετέπε. Σε εκείνην άρεσε πολύ όπως είπε, αφού έμεινε μία εβδομάδα και έκανε περπάτημα και χαλάρωση. Εγώ φυσικά της είπα ότι εμείς δεν ζητάμε αυτά τα πράγματα στα ταξίδια μας, οπότε δεν μείναμε ευχαριστημένοι από την επίσκεψη στο νησί. Καταλάβαμε ότι αν θες να δεις το νησί, ό,τι είχε τέλος πάντων, πρέπει να μείνεις μερικές μέρες. Μιλήσαμε και γενικότερα και η κοπέλα ήταν από τον Καναδά. Ταξίδευε μόνη της με ένα backpack για 2 μήνες περίπου. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι Σαν Χόρχε και μας ρώτησε αν θα πάμε με το λεωφορείο εγώ της είπα αν θέλει να έρθει με το αυτοκίνητό μας να την πάμε στη Γρανάδα, όπου και αυτή θα έμενε μερικές μέρας. Πράγματι ήρθε μαζί μας και δεν μας ενόχλησε καθόλου η κοπέλα. Το όνομά της ήταν Νικόλ και ήταν από το British Columbia του Καναδά και η δουλειά της ήταν Εnvironmental engineering.

Πολύ κοντά στο λιμάνι ήταν η πόλη Ρίβας στην οποία πριν αναχωρήσουμε για τη Γρανάδα πήγαμε να δούμε την κεντρική πλατεία με μία μεγάλη εκκλησία. Μετά συνεχίσαμε για να πάμε στη Γρανάδα και φτάσαμε την ώρα που νύχτωνε, πράγμα το οποίο και εμείς επιθυμούσαμε γιατί δεν θέλαμε να ταξιδεύουμε μέσα στη νύχτα μιας και ήταν πολύ επικίνδυνο σε τούτη τη χώρα, λόγω των πεζών και των δίτροχων. Γι’ αυτό άλλωστε φύγαμε και τόσο νωρίς από το Ομετέπε. Η Νικόλ έμενε σε ένα ξενοδοχείο πολύ κοντά στο δικό μας.

Η σημερινή διαδρομή μέχρι το νησί:

Οι 5 μέρες που μείναμε στην Γρανάδα μπορεί να φαίνονται πολλές, αλλά ήταν απαραίτητες, μην γνωρίζοντας βέβαια ότι κάποια πράγματα δεν ήτανε τόσο ενδιαφέροντα. Θα ήταν προτιμότερο να μείνουνε μία ή δύο βραδιές στο νησί Ομετέπε και να είχαμε το αυτοκίνητό μας ώστε να μπορέσουμε να επισκεφτούμε διάφορα σημεία. Όμως και αυτό δεν άξιζε. Εκ των υστέρων θα προτιμούσα να είχα αυτές τις δύο μέρες στο El Salvador που σίγουρα θα έβρισκα ενδιαφέροντα πράγματα να δω.