Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

Ηφαίστειο Mombacho και βραδινή βόλτα.

Το πρωί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και φάνηκε ότι το βράδυ είχε βρέξει λίγο. Κλασικά ήπιαμε το ελληνικό καφεδάκι μας δίπλα στην πισίνα. Κάποιοι έπαιζαν πινγκ πονγκ σε ένα τραπέζι που είχε δίπλα. Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι άλλοι μπορεί να κοιμούνται στις 7:00 το πρωί; Ήταν ένας τύπος νεαρός με δύο παιδάκια 7-8 ετών. Φαίνεται ξύπνησαν και δεν είχαν τι να κάνουν, εκτός από το να παίξουν πινγκ πονγκ.

Εμείς ετοιμαστήκαμε και λίγο μετά τις 7 ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το νησί Ometepe. Ήταν διάσημο νησί μέσα στη μεγάλη λίμνη Νικαράγουα και αρκετά μεγάλο (έκταση 276 τ.χλμ.). Μάλιστα έχει δύο ηφαίστεια. Για να πάμε εκεί έπρεπε να διανύσουμε μία απόσταση 70 περίπου χιλιομέτρων μέχρι το χωριό Ρίβας και από κει να πάρουμε πλοίο, από το μικρό λιμάνι, και σε μία ώρα θα ήμασταν στο νησί. Το λιμάνι ήταν στο χωριό Σαν Χόρχε, δίπλα στο Ρίβας.

Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και φτάσαμε μετά από μία ώρα και 20 λεπτά στο λιμάνι. Να πω ότι στη Νικαράγουα δεν θυμάμαι να είδα κανέναν δρόμο που να είχε όριο ταχύτητος μεγαλύτερο από τα 80 χλμ την ώρα. Αντίστοιχα στο Salvador το μεγαλύτερο όριο που είδαμε ήταν τα 90 χιλιόμετρα την ώρα. Στο λιμάνι λοιπόν φτάσαμε λίγο πριν τις 9 και άρχισε ο γολγοθάς για να βρούμε εισιτήριο. Όλοι μας ρωτούσαν αν είχαμε κλείσει εισιτήριο, που εμείς δεν είχαμε. Φυσικά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και άλλος με έστελνε εδώ και άλλος εκεί. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος ο οποίος ήξερε πολύ καλά αγγλικά για να με καθοδηγήσει. Μου είπε λοιπόν ότι αφού δεν έχω κλείσει εισιτήριο επιστροφής και θέλω να επιστρέψω αυθημερόν, δεν μπορώ να πάω, γιατί δεν θα βρω εισιτήριο να επιστρέψω. Φαντάζεσαι να πηγαίναμε και μετά να μη βρίσκαμε εισιτήριο να γυρίσουμε πίσω; Δυστυχώς επειδή η ημέρα ήταν Κυριακή, πάρα πολύς κόσμος είχε πάει στο νησί και επέστρεφαν το απόγευμα. Όπως μάθαμε αργότερα πολλοί ντόπιοι πήγαιναν και έμεναν εκεί όλο το τριήμερο.

Εκείνος ο τύπος μας έδωσε την ιδέα να πάμε εκεί χωρίς αυτοκίνητο και να μετακινηθούμε είτε με ταξί, είτε με μηχανάκι, για να δούμε τα μέρη που θέλαμε και να γυρίσουνε κανονικά το απόγευμα. Η ιδέα δεν ήταν κακή αλλά δεν θα ήταν και εύκολο να δούμε όσα σημεία θέλαμε στο νησί. Εννοείται ότι θα είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ στο λιμάνι του Σαν Χόρχε μέχρι να επιστρέψουμε. Και ενώ στην αρχή σκεφτήκαμε να το κάνουμε έτσι, τελικά αλλάξαμε γνώμη και είπαμε να δούμε το νησί την επόμενη μέρα. Πιστεύαμε ότι την Δευτέρα δε θα είχε πολλούς επισκέπτες και η θέση στο φέριμποτ θα ήταν εξασφαλισμένη. Βέβαια με αυτή την επιλογή θα είχαμε χάσει τουλάχιστον τρεις ώρες σε οδήγηση που είχαμε κάνει αυτή τη μέρα και την επιστροφή μας.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Γρανάδα με σκοπό να επισκεφθούμε το ηφαίστειο Mombacho που είχαμε σκοπό να το βλέπαμε την επόμενη μέρα. Ο πλοηγός μου του google με έστελνε στο ηφαίστειο και εγώ δεν ξέρω από πού και από ποιους παλιόδρομους. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο βλέποντας την φύση και τις καλλιέργειες της Νικαράγουα περνώντας από κακούς δρόμους. Τελικά καταλήξαμε εκεί που θέλαμε, δηλαδή στην είσοδο για το ηφαίστειο.

Στις σημειώσεις μου έγγραφα ότι η πρόσβαση δεν φαινόταν και τόσο εύκολη, αφού θα χρειαζόταν και 4x4 αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε. Δεν είχα άδικο σε αυτό που είχα γράψει και τελικά πληρώνοντας 20 δολάρια ο καθένας παρκάραμε το αυτοκίνητο στην είσοδο και ένα μικρό jeep μας μετέφερε δυο χιλιόμετρα πιο πάνω, στο σημείο που περίμενε κι άλλος κόσμος για να ξεκινήσει την ανάβαση με ένα μικρό φορτηγό αυτοκίνητο. Ήμασταν από τους τελευταίους που θα επισκέπτονταν το ηφαίστειο. Δεν είμαι σίγουρος αν ανέβηκαν άλλοι άνθρωποι μετά από μας. Κι αν το έκαναν δεν θα ήταν πολλοί. Μάλιστα το φορτηγό που πήραμε είχε ειδοποιηθεί να μας περιμένει γιατί ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο. Ανέβηκε έναν τρελά ανηφορικό δρόμο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν και πάνε τόσο απότομους δρόμους αυτά τα αυτοκίνητα.

Στο σημείο που πήγαμε όμως τελείωνε ο δρόμος και υπήρχε ένα κτίριο που έδινε πληροφορίες για την φύση του συγκεκριμένου ηφαιστείου. Ευτυχώς μας είπαν ότι για να πάμε να δούμε ό,τι μπορούσαμε να δούμε, δεν θα χρειαζόταν περισσότερη από μιάμιση ώρα. Πράγματι σε μιάμιση ώρα είχαμε κάνει ένα μεγάλο κύκλο μέσα από ένα μονοπάτι που ήταν εύκολο στο περπάτημα.

Το μονοπάτι αυτό ήταν συνεχώς μέσα σε ζούγκλα. Ουσιαστικά ηφαίστειο δεν είδαμε γιατί δεν υπήρχε κάτι πολύ εμφανές. Ένας δήθεν κρατήρας ήταν γεμάτος με δέντρα και αν δεν σου έλεγαν ότι ήταν ο κρατήρας δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις. Υπήρχε και ένας μικρότερος, εξαφανισμένος μέσα στη βλάστηση. Όμως η βόλτα ήταν πολύ ευχάριστη και από ένα σημείο εκεί ψηλά βλέπαμε τη θέα προς τα κάτω. Αυτή πραγματικά άξιζε. Φαινόταν η Γρανάδα με τα νησάκια της και αρκετή από τη λίμνη Νικαράγουα. Λόγω Κυριακής υπήρχε πολύς κόσμος που έκανε αυτή τη βόλτα στο ηφαίστειο.

Επαναλαμβάνω ότι ο κρατήρας 1 και ο κρατήρας 2 που θεωρητικά έπρεπε να τους δούμε δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο. Ήταν γεμάτοι με δέντρα και βλάστηση γενικότερα, οπότε δεν έμοιαζαν και τόσο με κρατήρες. Άλλωστε το μέγεθος τους ήταν πολύ μικρό, ιδιαίτερα του δεύτερου. Όταν τελειώσαμε τη βόλτα πήγαμε στο σημείο που θα παίρναμε το φορτηγό για να μας κατεβάσει κάτω στο πάρκινγκ.

Περιμέναμε κάμποση ώρα και πιάσαμε κουβέντα με ένα ζευγάρι που είχε και ένα μωρό κοριτσάκι 2 ετών. Οι νέοι ήταν από την Ουγγαρία και δούλευαν διαδικτυακά από διάφορες χώρες που επισκέπτονταν κάνοντας συχνές μετακινήσεις. Τελευταία βρίσκονταν στην Νικαράγουα. Οι πιο πολλοί επισκέπτες του ηφαιστείου ήταν ντόπιοι. Οι ξένοι ήταν ελάχιστοι. Περίπου στις 2:30 είχαμε φτάσει στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε. Κάπου στις τρεις φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας.

Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 5 περίπου που ξεκινήσαμε την βραδινή βόλτα στην πόλη. Ουσιαστικά την είχαμε δει όλη, αλλά θέλαμε να ξαναπάμε στην μαλεκόν. Πήγαμε λοιπόν αλλά λόγω της ώρας είχε πολλά κουνούπια και επιστρέψαμε προς το κέντρο της πόλης.

Θέλαμε να καθίσουμε κάπου είτε για φαγητό είτε για ποτό. Αποφασίσαμε το δεύτερο και βρήκαμε ένα μαγαζί που μας άρεσε και καθίσαμε. Πήραμε ο καθένας από μία τεράστια μπύρα του ενός λίτρου και καθίσαμε. Είχε αρκετό κόσμο εκεί, οι περισσότεροι από τους οποίους έτρωγαν και κάποιο φαγητό. Μας άρεσε εκεί και περάσαμε πάνω από μία ώρα πολύ ευχάριστα. Είχε σχετικά ωραία ντόπια μουσική και δύο τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν και χόρευαν εκεί μπροστά στον κόσμο.

Δεν είναι μπυρίτσες. Είναι του ενός λίτρου η κάθε μία:

Η σημερινή μέρα ήταν λίγο χαλαρή αλλά και αυτό χρειάζεται. Αν δεν ήταν τόσο χαλαρή δεν θα μπορούσαμε το βράδυ να βγούμε και να απολαύσουμε αυτή την όμορφη βραδιά στον πεζόδρομο της Γρανάδας με τους πολλούς ντόπιους και ελάχιστος τουρίστες.

 

[travelbreak]

Νησί Ometepe.

Και η σημερινή ημέρα ήταν χαλαρή ίσως και περισσότερο από την χθεσινή αλλά βραδινή βόλτα δεν πήγαμε. Φυσικά φταίει που αν και χαλαροί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο σχετικά αργά, δηλαδή σχεδόν στις 7:00 το βράδυ.

Ας αρχίσω λοιπόν την περιγραφή λέγοντας ότι πριν τις 7:00 το πρωί ξεκινήσαμε για να πάμε όπως και χθες στο San Jorge. Από εκεί είχε πολύ συχνά πλοία, περίπου κάθε μία ώρα, που πηγαίνουν στο περίφημο νησί Ometepe. Αυτό βρισκόταν μέσα στη λίμνη Νικαράγουα, η οποία έχει επιφάνεια σχεδόν 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (8.264 για την ακρίβεια, αν και μπορεί να βρεις και μεγαλύτερο νούμερο). Είναι ένα αρκετά μεγάλο νησί το οποίο έχει δύο γνωστά ηφαίστεια. Το ένα είναι το Maderas και το άλλο το Concepción. Και τα δύο όμως θέλουν αρκετό περπάτημα εάν θέλεις να φτάσεις στην κορυφή τους. Εμείς δεν είχαμε καμία τέτοια πρόθεση, γιατί ο χρόνος που είχαμε σε μία ημερήσια επίσκεψη ολίγων ωρών ήταν πολύ περιορισμένος. Ξέραμε όμως ότι είχε και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε, όπως ένα καταρράκτη, ένα μουσείο και αρκετά πετρογλυφικά. Δεν ήμασταν σίγουροι με το χρόνο που είχαμε αν θα μπορούσαμε να δούμε πολλά από αυτά.

Φτάνουμε λοιπόν στο λιμάνι περίπου στις οκτώ και κάτι και μπαίνουμε μέσα στο χώρο του λιμανιού από μία πόρτα που σου άνοιγε κάποιος φύλακας. Αυτό το είχαμε ζήσει φυσικά και την προηγούμενη μέρα. Αμέσως μας προσέγγισε ένας λιμενικός, ο οποίος ήξερε αγγλικά, και προσπαθούσε να μας βοηθήσει. Και αυτό είχε γίνει τη χθεσινή μέρα. Φαίνεται ότι το είχαν σύστημα γιατί το ζήσαμε και αλλού αυτό. Βοηθάει πολύ, αρκεί να ξέρουν εκείνοι οι λιμενικοί τι ακριβώς θέλεις εσύ και να μπορούν να σε εξυπηρετήσουν. Όταν του είπαμε λοιπόν, όπως ακριβώς και χθες στον προηγούμενο, ό,τι θέλαμε να επισκεφθούμε για μία μέρα με το αυτοκίνητό μας το νησί, μας απάντησε ότι μάλλον δεν θα βρούμε εισιτήριο επιστροφής. Ίδια δηλαδή απάντηση που είχαμε πάρει και χθες και σηκωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω στη Γρανάδα. Όταν του είπα ότι για χθες Κυριακή το καταλάβαινα, ότι είχε πολύ κόσμο λόγο τριημέρου, αλλά γιατί τη Δευτέρα να είχε τόσο πολλή κίνηση; Εκείνος μου απάντησε ότι έπρεπε να είχαμε κλείσει εισιτήρια πριν έρθουμε. Γιατί ναι μεν μπορούσαμε να πάμε στο νησί με το αυτοκίνητο, αλλά όχι να επιστρέψουμε. Μάλιστα πήγε και ρώτησε μία κυρία που ήταν σε ένα ταμείο και ασχολιόταν με τις επιστροφές των αυτοκινήτων και των επιβατών και του το επιβεβαίωσε. Έτσι αναγκαστήκαμε τελικά για να μη φύγουμε πάλι, να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, πληρώνοντας 100 κόρδοβες, και να βγάλουμε εισιτήριο με 50 κόρδοβες ο καθένας για το νησί.

Τα πλοία τα οποία πηγαινοφέρνουν τον κόσμο ήταν όντως πολύ μικρά. Για παράδειγμα εκείνο που μας πήγε εμάς δεν χωρούσε πάνω από 6, 7 αυτοκίνητα. Έφευγε στις 9 και στις 10:15 είχαμε φτάσει στο νησί, και συγκεκριμένα στο χωριό Moyogalpa. Το νησί είχε άλλο ένα λιμάνι (το San José del Sur) αλλά ήταν σε ένα πολύ μικρότερο χωριό και πήγαιναν ελάχιστα πλοία.

Στο λιμάνι εκεί βρήκαμε ένα λιμενικό ο όποιος θα μας βοηθούσε σε αυτό που ζητούσαμε. Μας πρότεινε ως πιο οικονομική λύση να πάρουμε ένα τουκτούκ, τρίκυκλο, και να πάμε όπου θέλαμε στο νησί.

Μάλιστα προθυμοποιήθηκε και μας έφερε ένα τέτοιο όχημα με τον οδηγό του, ο οποίος όμως για τέσσερις ώρες βόλτα ζητούσε 60$. Εμείς είπαμε ότι δεν δίνουμε τόσα χρήματα και τελικά έπεσε στα 30 δολάρια Αμερικής. Φάνηκε ότι δυσαρεστήθηκε και ο λιμενικός και ο οδηγός από την χαμηλή τιμή. Ο λόγος γι’ αυτό φάνηκε αργότερα. Στη διαπραγμάτευση μας είπαν ότι δεν μπορούμε να πάμε ούτε στα πετρογλυφικά, ούτε στον καταρράκτη. Αυτά τα σημεία απείχαν μεγάλες αποστάσεις και δεν είχαμε το χρόνο να τα δούμε. Τελικά συμφωνήσαμε να του δώσουμε 30 δολάρια για 4 ώρες βόλτα.

Το αεροδρόμιο του νησιού:

Όλα ξεκίνησαν μία χαρά και επί δύο ώρες όλοι ήμασταν χαρούμενοι. Μετά όμως από αυτές τις δύο ώρες όταν μπήκαμε στο τουκτούκ για να συνεχίσουμε αυτός είπε ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω. Το google translate έκανε τη δουλειά του. Μας εξήγησε λοιπόν ότι για 30$ αυτός δεν πηγαίνει πιο μακριά από το σημείο που είχαμε φτάσει, και ήταν η περιοχή με το όνομα Σαντα Κρουζ. Αυτός άρχισε να ζητάει περισσότερα χρήματα εάν θέλαμε να πάμε πιο πέρα. Μάλιστα για να πάει 7 χλμ ήθελε 10 δολάρια και για άλλα τόσα ήθελε πάλι άλλα 10 δολάρια.

Στο Ojo de Agua δεν μπήκαμε γιατί είχε ακριβή είσοδο. Απευθυνόταν φυσικά σε εκείνους που θα έκαναν μπάνιο στις λίμνες. Μόνο η Ντίνα μπήκε για 10 λεπτά για λίγες φωτογραφίες δωρεάν.

Εγώ τσατίστηκα και του είπα να γυρίσουμε πίσω. Η αλήθεια ήταν ότι όση ώρα πηγαίναμε δεν είχαμε δει σχεδόν τίποτα το ενδιαφέρον. Είχαμε σταματήσει σε 5-6 σημεία για να βγάλουμε φωτογραφίες, αλλά τέτοια σημεία μπορούσαμε κάλλιστα να δούμε σε οποιοδήποτε δρόμο γύρω από τη Γρανάδα πιστεύω. Αν όμως επιστρέφαμε κατευθείαν εκείνη την ώρα σήμαινε ότι θα φτάναμε για το πλοίο από τις 1:30, αλλά εμείς θέλαμε να φύγουμε στις 3:00. Γι’ αυτό του είπαμε και έκανε μία στάση και εμείς πήγαμε σε ένα μαγαζί δίπλα στο νερό της λίμνης για να πιούμε εγώ ένα καφέ και η Ντίνα μία μπύρα. Αυτός περίμενε δίπλα, γιατί το πρόβλημα του δεν ήταν ο χρόνος αλλά η βενζίνη που θα κατανάλωνε. Η αλήθεια ήταν ότι στο νησί η βενζίνη ήταν ακριβότερη από την υπόλοιπη χώρα. Συγκεκριμένα στην άλλη χώρα το κόστος της ήταν γύρω στο 1,30 ενώ στο νησί έκανε πάνω από 1,5€ το λίτρο.

Αφού απολαύσαμε τα ποτά μας σε ένα ωραίο μέρος, μπήκαμε στο τουκτούκ και επιστρέψαμε κάνοντας άλλες δύο τρεις στάσεις, χωρίς μεγάλο όμως ενδιαφέρον. Στις 2:30, δηλαδή μετά από 4 ώρες ακριβώς από την ώρα που τον πήραμε, φτάσαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο στις τρεις και να πάμε πίσω στην ηπειρωτική χώρα.
Το πλοίο αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ferry boat αλλά ένα καΐκι, το οποίο μετέφερε προϊόντα. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε αρκετά μεγάλο κούνημα αλλά για ανταπόδοση είχαμε πολύ ωραία θέα και στα δύο ηφαίστεια του νησιού. Το βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία, που πριν μπούμε ξεφόρτωναν τσιμέντα:

Στη διαδρομή δίπλα σε μας καθόταν και μία άλλη λευκή τουρίστρια, με την οποία πιάσαμε την κουβέντα. Ήθελα να τη ρωτήσω αν της άρεσε το νησί Ομετέπε. Σε εκείνην άρεσε πολύ όπως είπε, αφού έμεινε μία εβδομάδα και έκανε περπάτημα και χαλάρωση. Εγώ φυσικά της είπα ότι εμείς δεν ζητάμε αυτά τα πράγματα στα ταξίδια μας, οπότε δεν μείναμε ευχαριστημένοι από την επίσκεψη στο νησί. Καταλάβαμε ότι αν θες να δεις το νησί, ό,τι είχε τέλος πάντων, πρέπει να μείνεις μερικές μέρες. Μιλήσαμε και γενικότερα και η κοπέλα ήταν από τον Καναδά. Ταξίδευε μόνη της με ένα backpack για 2 μήνες περίπου. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι Σαν Χόρχε και μας ρώτησε αν θα πάμε με το λεωφορείο εγώ της είπα αν θέλει να έρθει με το αυτοκίνητό μας να την πάμε στη Γρανάδα, όπου και αυτή θα έμενε μερικές μέρας. Πράγματι ήρθε μαζί μας και δεν μας ενόχλησε καθόλου η κοπέλα. Το όνομά της ήταν Νικόλ και ήταν από το British Columbia του Καναδά και η δουλειά της ήταν Εnvironmental engineering.

Πολύ κοντά στο λιμάνι ήταν η πόλη Ρίβας στην οποία πριν αναχωρήσουμε για τη Γρανάδα πήγαμε να δούμε την κεντρική πλατεία με μία μεγάλη εκκλησία. Μετά συνεχίσαμε για να πάμε στη Γρανάδα και φτάσαμε την ώρα που νύχτωνε, πράγμα το οποίο και εμείς επιθυμούσαμε γιατί δεν θέλαμε να ταξιδεύουμε μέσα στη νύχτα μιας και ήταν πολύ επικίνδυνο σε τούτη τη χώρα, λόγω των πεζών και των δίτροχων. Γι’ αυτό άλλωστε φύγαμε και τόσο νωρίς από το Ομετέπε. Η Νικόλ έμενε σε ένα ξενοδοχείο πολύ κοντά στο δικό μας.

Η σημερινή διαδρομή μέχρι το νησί:

Οι 5 μέρες που μείναμε στην Γρανάδα μπορεί να φαίνονται πολλές, αλλά ήταν απαραίτητες, μην γνωρίζοντας βέβαια ότι κάποια πράγματα δεν ήτανε τόσο ενδιαφέροντα. Θα ήταν προτιμότερο να μείνουνε μία ή δύο βραδιές στο νησί Ομετέπε και να είχαμε το αυτοκίνητό μας ώστε να μπορέσουμε να επισκεφτούμε διάφορα σημεία. Όμως και αυτό δεν άξιζε. Εκ των υστέρων θα προτιμούσα να είχα αυτές τις δύο μέρες στο El Salvador που σίγουρα θα έβρισκα ενδιαφέροντα πράγματα να δω.

 

[travelbreak]

San Carlos: στα βάθη της χώρας

Μετά από 5 μέρες στη Γρανάδα ήρθε η ώρα να την αποχαιρετήσουμε. Ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και περίπου στις 7:00 ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο με προορισμό την πόλη San Carlos, η οποία βρισκόταν περίπου 250 χιλιόμετρα, τέσσερις ώρες χωρίς στάση, νότια της Γρανάδας και στο κάτω μέρος σχεδόν της λίμνης Νικαράγουα. Ο λόγος της επίσκεψης μας σε αυτό το μέρος ήταν για να δούμε το ποτάμι Σαν Χουάν και το παλιό φρούριο El Castillo. Το ποτάμι θα το βλέπαμε πηγαίνοντας για το φρούριο, αφού αυτό βρισκόταν χωμένο μέσα στη ζούγκλα στον ρου του ποταμού προς τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Στην πόλη αυτή δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο γιατί το booking.com έδινε μόνο ένα, το οποίο είχε δωμάτια μόνο με κοινόχρηστο μπάνιο, που εμείς δεν θέλαμε. Όμως το google έδινε στην πόλη αρκετά ξενοδοχεία, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε ιστοσελίδα. Το μόνο που πρότειναν ήταν να τους πάρεις τηλέφωνο για να κανονίσεις διαμονή. Επίσης κανένα από αυτά δεν έλεγε, ούτε στο facebook, εάν είχε δωμάτια με δικό τους μπάνιο. Δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία επικοινωνίας που συνήθως δεν είναι και κατατοπιστική. Έτσι δεν είχα κλείσει δωμάτιο και πίστευα ότι όταν φτάσω εκεί θα μπορούσα να βρω ξενοδοχείο σχετικά καλό και με δικό του μπάνιου.

Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς από τη Γρανάδα και μέχρι το San Carlos κάναμε μερικές στάσεις. Φυσικά καμία δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά όμως ήταν πολύ ωραίες. Οι πρώτες στάσεις έγιναν φεύγοντας από τη Γρανάδα και ευρισκόμενοι στις όχθες της λίμνης. Είχε πολύ ωραίες εικόνες γιατί όπως έχω ήδη πει η στάθμη της λίμνης ήταν στη μεγαλύτερη τιμή της και έτσι μπαίνει το νερό μέσα στα χωράφια και στις περιφράξεις. Σταματήσαμε μερικές φορές για να τραβήξουμε φωτογραφίες όπως επίσης και σε μία μεγάλη γέφυρα ενός ποταμού, με το περίεργο όνομα Τιπιτάπα. Αυτό το όνομα μας είχε κάνει εντύπωση προχθές που πίναμε τις μπύρες σε ένα μαγαζί, γιατί είχε ένα τραγούδι που έλεγε συνέχεια αυτή τη λέξη. Εμείς νομίζαμε ότι ήταν τυχαίες οι συλλαβές μέχρι που ψάχνοντας στο google κάτι για τη λίμνη Νικαράγουα ανακάλυψα ότι ήταν ένα ποτάμι που χύνεται μέσα σε αυτή τη λίμνη. Υπήρχε και δήμος εκεί με το ίδιο όνομα. Το τραγούδι το τραγουδά το μεξικάνικο συγκρότημα Los Karkik's:

Προχωρούσαμε κανονικά και λίγα χιλιόμετρα μετά την αναχώρησή μας θυμηθήκαμε ότι δεν είχαμε βάλει βενζίνη. Είχα σκοπό να βάλω το πρωί φεύγοντας αλλά το ξέχασα. Βέβαια είχαμε βενζίνη για να κάνουμε ακόμα 130 περίπου χιλιόμετρα. Όμως στην Νικαράγουα είσαι, δεν μπορείς να παίζεις με αυτά τα πράγματα. Βάζω το google και μου δείχνει ένα βενζινάδικο μπροστά στο δρόμο μας σε λίγα χιλιόμετρα. Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε μία τρύπα που ούτε καν έμοιαζε με βενζινάδικο και δεν ρίσκαρα να βάλω από τη βενζίνη που είχε. Είχε μερικά μπιτόνια σε ένα πάγκο για να σου δείξει ότι έχεις εξασφαλίσει καύσιμο!

Είδα ότι το επόμενο βενζινάδικο ήταν στην πόλη Juogalpa. Ήταν σε απόσταση περίπου 65 χιλιόμετρων από κει που βρισκόμασταν. Το trip του αυτοκινήτου έδειχνε ότι είχα ακόμα περίπου 115 χιλιόμετρα. Άρα είμασταν άνετοι. Την πόλη αυτή την είχα δει παλιότερα και ήξερα ότι ήταν μεγάλη και σίγουρα εκεί θα βρίσκαμε πολλά βενζινάδικα. Πράγματι στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε στη δεξιά μεριά του δρόμου γεμίσαμε το ρεζερβουάρ δίνοντας περίπου 50€. Έως εκείνη την ώρα είχαμε κάνει πάνω από 500 χλμ με το ρεζερβουάρ αυτό στην Νικαράγουα. Είπαμε, η βενζίνη στην Νικαράγουα ήταν πιο ακριβή απ’ ό,τι στο Salvador, αφού πλήρωσα περίπου 50 κόρδοβες το λίτρο. Αυτό σημαίνει 1,35€ το λίτρο. Πάλι καλά.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας ο οποίος ήταν πολύ καλός μόνο που σε αρκετά σημεία είχε κάποιες μικρές τρύπες που ήταν σίγουρα επικίνδυνες να σου σκίσουν το λάστιχο εάν έπεφτες μέσα με ταχύτητα. Πολλές ήταν περίπου μισό μέτρο και δεν ήταν δύσκολο να τις αποφεύγω, αρκεί να μην έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα. Γενικά ο δρόμος δεν είχε κίνηση και σε κάποια φάση που μας σταμάτησαν κάποιοι τροχονόμοι, μόλις είδαν ότι ήμασταν τουρίστες μας είπαν να φύγουμε χωρίς να μας ελέγξουν. Επειδή θα φτάναμε νωρίς στο Σαν Κάρλος αποφασίσαμε να κάνουμε μία παράκαμψη για να δούμε ένα παραλίμνιο χωριό που το όνομα του ήταν San Miguelito. Μας άρεσε πάρα πολύ, ειδικά η παραλία του, που πάλι λόγω της στάθμης του νερού, που ήταν αρκετά υψηλή, έδινε όμορφες εικόνες. Και το χωριό όμως γενικότερα είχε κάποιο ενδιαφέρον, γι’ αυτό και κάναμε βόλτα περίπου μισή ώρα. Μάλιστα αποφασίσαμε να κάνουμε και την επόμενη παράκαμψη προς ένα άλλο χωριό, αλλά δυστυχώς είχε χωματόδρομο και δεν το τολμήσαμε.

Στον επόμενο πρώτο χάρτη φαίνεται η περιοχή που κινηθήκαμε και το χωριό San Miguelito που επισκεφτήκαμε. Επίσης φαίνεται ότι πολύ κοντά στη λίμνη ήταν τα σύνορα με την Κόστα Ρίκα. Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή που κάναμε καθώς και το σημείο που βρισκόταν το El Castillo, που πήγαμε με βάρκα την άλλη μέρα.

Φτάσαμε στην πόλη Σαν Κάρλος περίπου στις 2:30 και κατευθύνθηκα σε ένα ξενοδοχείο που είχα βρει στο google. Το όνομα του ήταν Grand Lago. Στη ρεσεψιόν ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος μας είπε (σε άπταιστα ισπανικά) ότι είχε δωμάτια και μας τα έδειξε στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στο ισόγειο ήταν πιο μεγάλα αλλά προτιμήσαμε τον όροφο γιατί θα είχαμε θέα τη λίμνη. Το κόστος ήταν 36 δολάρια τη βραδιά και φυσικά είχε δικό του μπάνιο (με τρεχούμενο νερό, όχι με θερμικές παρεμβάσεις, που αλλοιώνουν την ποιότητά του!) και πάρκιν για το αυτοκίνητο. Δεν θέλαμε κάτι παραπάνω. Το πρόβλημα ήταν ότι στο χωριό μας είπε ότι δεν υπήρχε ρεύμα πριν τις 17:30 το απόγευμα. Τελικά το ρεύμα ήρθε λίγο μετά τις 16:00. Αυτός είχε κάποια φωτοβολταϊκά μόνο για τα φώτα. Τον πλήρωσα τα 72 δολάρια, και όπως συνηθίζουν εδώ τα ρέστα τα δίνουν σε κόρδοβες, που είναι το παραδοσιακό τους νόμισμα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα σε αυτό γιατί όταν χρειαστεί μπορώ να χρησιμοποιήσω τις κόρδοβες που έχω στην τσέπη μου. Μέσα στο μεσημέρι δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε γιατί έκανε και ζέστη οπότε μείναμε στο δωμάτιο για αρκετή ώρα. Ευτυχώς είχα internet στο τηλέφωνο και μπορούμε και χαζολογάμε λίγο.

Το ξενοδοχείο βρισκόταν πολύ κοντά στη θάλασσα και στο λιμάνι που βγαίνουν οι βάρκες με τα ψάρια. Έτσι το απόγευμα που βγήκαμε βόλτα είδαμε έναν τύπο να καθαρίζει κάτι ψάρια αλλά την επομένη το πρωί είδαμε πολλούς να πουλάνε τα ψάρια που είχαν μόλις φέρει από τη λίμνη. Αρκετά από αυτά ήταν ζωντανά αφού κουνιούνταν. Αν και το ξενοδοχείο ήταν δίπλα στη θάλασσα η θεά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλύτερη, γιατί υπήρχαν διάφορα δέντρα που εμποδίζουν να δούμε στο βάθος πολλά πράγματα. Πάντως βρισκόταν σε πολύ καλό σημείο και τρία λεπτά με τα πόδια από το χώρο που ήταν οι παιδικές χαρές, η κεντρική πλατεία και τα καλά μαγαζιά της πόλης.

Στη βόλτα που κάναμε μετά τις 16:30 δεν είχαμε και πολλά να δούμε πέρα από το λιμάνι. Δυστυχώς η χώρα ήταν φτωχή και τα χωριά όπως και οι πόλεις είχαν μεγάλη ακαθαρσία. Στη βόλτα μας βλέπαμε αρκετά μαγαζιά που είχαν μουσική και κάποια γενική φασαρία και πιστεύαμε ότι το βράδυ θα είχαν κόσμο. Τα μαγαζιά τα βλέπαμε κοιτώντας προς τα πάνω (από τη μεριά του νερού της λίμνης) γιατί ένα μεγάλο μέρος της πόλης ήταν χτισμένο πάνω σε ένα μικρό λόφο. Το λιμάνι που υπήρχε εξυπηρετεί τις μεταφορές του κόσμου και των εμπορευμάτων στο ποτάμι. Είχε μεγάλη επιτήρηση και δεν ήταν εύκολο να μπεις χωρίς λόγο, ειδικά το απόγευμα που είχε κλείσει. Οι βάρκες που ψαρεύουν δεν είχαν κάποιο λιμάνι για να δένουν, αλλά ο κάθε ψαράς είχε τη βάρκα του όπου τον βολέψει, αλλά άσχετα με το λιμάνι.

Κάναμε βόλτα και στην αγορά η οποία είχε διάφορα πράγματα αλλά κανένα ενδιαφέρον. Στους δρόμους έτρεχαν διάφορα βρώμικα νερά και πολλά σκουπίδια, αν και υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι για να καθαρίζουν. Γενικά πάντως υπήρχαν συνεργεία που καθαρίζουν και ειδικά στους δρόμους της υπαίθρου. Ακόμα και στους αυτοκινητόδρομους βλέπεις δεξιά και αριστερά να είναι καθαρισμένα τα χόρτα. Μάλιστα όταν πηγαίνανε στο χωριό San Miguelito, στο δρόμο είδαμε ένα συνεργείο τουλάχιστο 15 ατόμων να καθαρίζουν πλάι στους δρόμους τα χόρτα σε μία απόσταση περίπου 10 μέτρων από το δρόμο. Μετά υπήρχαν συνήθως περιφράξεις για να μη φεύγουν τα ζώα. Από τα άτομα αυτά τουλάχιστο τα 7 είχαν μηχάνημα του έκοβε τα χόρτα. Οι υπόλοιποι μισοί έκαναν άλλες δουλειές.

Μετά τη βόλτα που κάναμε στην πόλη, και όταν είχε ξεκινήσει να βραδιάζει, αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου και ανάλογα με την κατάσταση του μαγαζιού θα αποφασίζαμε αν θα τρώγαμε ή αν θα πίναμε απλώς μία μπύρα. Είδαμε ένα πολύ ωραίο μαγαζί που είχε και κόσμο και ανεβήκαμε ένα όροφο και καθίσαμε. Όταν όμως είδαμε τον κατάλογο δεν υπήρχε τίποτα φθηνό εκτός από τις μπύρες. Μιλάμε ότι το πιο φθηνό πιάτο έκανε κάπου 15 δολάρια. Φυσικό ήταν, αφού το μαγαζί λεγόταν Queen Lobster. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν το κάθε φαγητό, αλλά δεν με ενδιέφερε άλλωστε με τέτοιες τιμές. Την άλλη μέρα είδαμε ένα αυτοκίνητο να ξεφορτώνει σε αυτό το μαγαζί κάτι τεράστια ψάρια και όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι έρχονται από τη θάλασσα και όχι από τη λίμνη που ήταν δίπλα. Φαίνεται στη λίμνη δεν βγάζουν τόσο μεγάλα ψάρια. Άλλωστε είδαμε αυτά τα μικρά που πιάνουν οι ψαράδες. Εκεί ήπιαμε τρεις μικρές μπύρες και ήταν μία χαρά. Η αλήθεια ήταν ότι το περιβάλλον ήταν πολύ ωραίο. Οι γκαρσόνες δεν ήταν πολύ ευγενικές, αλλά μας έφεραν τις μπύρες μας παγωμένες και πληρώσαμε 165 κόρδοβες συν το φιλοδώρημα. Πολύ φθηνά δηλαδή για τόσο ακριβό μαγαζί.

Θέλαμε να ξυπνήσουμε νωρίς γιατί ο σκοπός που ήρθαμε στο Σαν Κάρλος δεν ήταν απλώς για να δούμε το μέρος, αλλά για να απολαύσουμε βόλτα στο ποτάμι San Juan. Απώτερος επίσης σκοπός ήταν η επίσκεψη στο μικρό παλιό φρούριο El Castillo πού βρισκόταν αρκετά μέσα στο ποτάμι. Τα έχω πει αυτά. Στη βόλτα που κάνανε τα απόγευμα περάσαμε από το λιμάνι για να δούμε τι γίνεται με τα εισιτήρια για να πάμε εκεί την άλλη μέρα. Μας είπαν ότι για να είμαστε σίγουροι πρέπει να έρθουμε από τις 6:00 το πρωί ή έστω μέχρι τις 7:00 για να βρούμε εισιτήριο με το πλοιάριο των 08:00. Οι βάρκες του πηγαίνουν δεν είναι πολύ μεγάλες. Η συνεννοήσεις στο λιμάνι έγιναν πολύ δύσκολα, γιατί οι ερωτήσεις που κάναμε τους μπέρδευαν. Είχαν λίγο περίεργα συστήματα σε σχέση με την αγορά των εισιτηρίων. Η ουσία ήταν ότι εγώ το πρωί στις 6:00 ήμουν στο εκδοτήριο των εισιτηρίων για να είμαι σίγουρος ότι θα πάρουμε τη βάρκα την ώρα που τη θέλαμε.