Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

Άξιος! Ο λαός απαιτεί να γίνει όμως το ίδιο και στο Τουρκμενιστάν. Να λέγεται η Ασγκαμπατ από εδώ και πέρα Μπερντιμουχαμεντοφ.

 

[Yorgos]

8. ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ​

Ημέρα 32: Άφιξη Μπισκέκ

Το πρωινό μας ήταν εξαιρετικό, νομίζω το καλύτερο στα -σταν (στα κατεχόμενα ήταν άλλο επίπεδο..) και ήρθε η ώρα να χωρίσουμε προσωρινά: ο Τζόρντι κι εγώ θα πετούσαμε για Μπισκέκ, ενώ ο Κρεκούζας που είχε κλείσει με τους απαράδεκτους του expedia, είδε τις πτήσεις του να αλλάζουν και να τον στέλνουν να περάσει όλη τη μέρα στην Τασκένδη, το οποίο δεν τον χάλασε πάντως, αφού θα επισκεπτόταν την κοπελίτσα που είχε γνωρίσει την επική του είσοδο στην πόλη μερικές εβδομάδες πριν.

Στο αεροδρόμιο φτάσαμε με ταξί που μας στοίχισε... ένα ολόκληρο ευρώ και παρότι η κυρία στο τσεκ ιν μας είπε ότι ο Τζόρντι είναι stand by για την πτήση, μόλις της γρύλισα με ύφος Γιασικεβίτσιους σε τάιμ άουτ μετά από επίθεση εκτός συστήματος βρέθηκε θέση κι άφησαν απέξω το δυστυχή κύριο που ήρθε μετά από μας. Η πτήση με την Astana Air για το Αλμάτι διάρκειας μόλις 70 λεπτών για το Μπισκέκ περιλάμβανε και φαγητό παρακαλώ πολύ, η δεύτερη όμως προς Μπισκέκ την είχε την καθυστέρησή της, αλλά είχαμε και μια ευχάριστη γνωριμία: μια Κιργίζια, κοινωνιολόγο που επέστρεφε μετά από δύο μήνες διακοπών σε Μιανμάρ, Καμπότζη και Λάος που μας επικαιροποίησε στα της μαύρης αγοράς συναλλάγματος στο Κιργιστάν, οπότε και ξέραμε πια πως στο αεροδρόμιο έπρεπε να αλλάξουμε τα απολύτως απαραίτητα.

Βγαίνοντας από την παραλαβή αποσκευών στο Μπισκέκ αντιμετωπίσαμε τους Κιργίζιους ταξιτζήδες που είχαν ολίγο υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά εφάρμοσα ένα κόλπο που είχα υιοθετήσει στην Αφρική: βλέποντας όλο αυτό το τσούρμο να έρχεται καταπάνω μας και να μας τραβολογάει, άρχισα να χαιρετώ ενθουσιασμένος κάποια φανταστική φιγούρα στο βάθος του αεροδρομίου χαμογελώντας, οπότε όλοι πίστεψαν πως κάποιος γνωστός είχε έρθει να μας πάρει και ως εκ τούτου δεν ήμασταν διαθέσιμη λεία. Το οποίο μας έδωσε λίγο χρόνο ησυχίας ώστε να κάτσουμε, να δούμε τις επιλογές μας, να ανταλλάξουμε χρήματα χωρίς πολιορκίες και τραβολογήματα.

Τελικά ο ταρίφας που πήραμε για το ξενοδοχείο Demar μας πήρε 6 ευρώ, αλλά ο αλήτης, μη βρίσκοντας το ξενοδοχείο (ήταν λίγο κρυφό είναι η αλήθεια), μας άφησε δυο τεράγωνα μακριά, δείχνοντας ένα άλλο κτίριο κι επιμένοντας πως είδε πάνω την αντίστοιχη πινακίδα. Τέλος πάντων, μας πήρε 20 λεπτά να το εντοπίσουμε αφού βρισκόταν σε έναν σκοτεινό παράδρομο και κανείς στην περιοχή δε μιλούσε Αγγλικά ή γνώριζε το συγκεκριμένο κατάλυμα, το οποίο εν τέλει αποδείχθηκε πολυτελέστατο για τα δικά μας στάνταρ, μιλούσαν Αγγλικά και ήταν σοβαρότατοι οι άνθρωποι.

Πεινούσαμε σα λύκοι, οπότε ρωτήσαμε το ρεσεψιονίστ πού θα μπορούσαμε να φάμε καλά και μας συνέστησε ένα εστιατόριο μόλις ενάμισι τετράγωνο πιο πέρα. Στη μικρή διαδρομή μας έκανε εντύπωση ο αριθμός των καφέ και επιλογών (άλλωστε από το... Τερμέζ ερχόμασταν οι πειναλέοι) αλλά και το πόσος κόσμος υπήρχε στους δρόμους. Αρκετά ζωντανή πόλη το Μπισκέκ και λίγο πιο τσιμπημένες οι τιμές από Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν, ίσως στα επίπεδα του Καζακστάν. Το εστιατόριο είχε πραγματικά καλό φαγητό με μεγάλη ποικιλία πιάτων, αλλά πιο πολύ εντύπωση μας έκανε η γιορτή που διοργάνωνε μια οικογένεια, με όλους, μεγάλους και μικρούς, να χορεύουν κάτι σα Βανδή, ανάμεσά τους και μια απίθανη 35άρα μανούλα με αναλογίες Πάμελα Άντερσον στα καλά της, την οποία κοιτούσαμε αποσβολωμένοι.

Μετά το δείπνο-μπανιστήρι, κάναμε τη βόλτα μας, για να σχολιάσουμε ότι οι ντόπιοι έχουν σαφώς πιο έντονα τα ασιατικά χαρακτηρστικά, είναι πιο εμφανίσιμοι, πιο δυτικοί και μάλλον μοντέρνοι σε σχέση με Ουζμπέκους και Τουρκμένους, με πολλά ζευγαράκια να περπατάνε χεράκι-χεράκι. Περάσαμε από μερικά τεράστια πάρκα, κάποια πολύ άσχημα κτίρια (αθάνατη ΕΣΣΔ με την αισθητική σου, όπου πήγες άφησες το σημάδι σου) και από την πλατεία Manas, για το οποίο διάβασα πολύ εντυπωσιακά πράγματα: το Manas είναι ένα έπος σε φάση Ιλιάδα που, κατά τους Κιργίζιους είναι πάνω από 1000 ετών, αλλά κατά τους ιστορικούς δε χρονολογείται μετά το 16ο αιώνα, το οποίο περιγράφει την ιστορία των 40 φυλών που αργότερα θα αποτελέσουν το έθνος των Κιργίζιων, και από τις οποίες προκύπτουν οι 40 αχτίδες στον ήλιο της σημαίας της χώρας. Το ενδιαφέρον έγκειται στην έκταση του ποιήματος, μιλάμε για μισό εκατομμύριο στίχους, και στο ότι μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά προφορικά, τουλάχιστον στην αρχική του μορφή. Ως νέο κράτος το Κιργιστάν, όπως και τα υπόλοιπα -σταν, είδε τις κυβερνήσεις του να προσπαθούν να "χτίσουν" μια εθνική ταυτότητα και συνοχή πάνω στο Manas, με αποτελέσματα σαφώς λιγότερο κιτς από αυτά που θαυμάσαμε σε Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και φυσικά Τουρκμενιστάν. Αργότερα στο ταξίδι θα γινόμασταν και μάρτυρες μιας πολύ όμορφης σκηνής με θέμα την απαγγελία του συγκεκριμένου έπους, οπότε το κρατάμε.

Σε γενικές γραμμές η πόλη μας φάνηκε συμπαθής, με αρκετή ζωή και μετά από το Αλμάτι μάλλον η ομορφότερη για να ζει κανείς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας και μετά από μια γερή δόση ίντερνετ πέσαμε για ύπνο. Η αυριανή μέρα θα ήταν σχεδόν κενή: θα περιμέναμε τον Κρεκούζα και το νέο μέλος του ταξιδιού, την Α, την οποία δε γνώριζε κανείς μας και βρέθηκε μετά από... αγγελία στο travelstories, με στόχο τη μείωση του κόστους της ενοικίασης τζιπ για το οδοιπορικό σε Παμίρ και παραπέρα.

Ημέρες 33 και 34: Μπισκέκ και πάλι

Μας έφεραν πρωινό στο κρεβάτι, τι γλυκό! Λίγο αργότερα ο Κρεκούζας και η Α, που γνωρίστηκαν στο αεροδρόμιο κι άρχισαν τα χαριεντίσματα έφτασαν κι αυτοί στο ξενοδοχείο, βολεύτηκαν και βγήκαμε βολτίτσα. Αγοράσαμε som, παρότι δε δέχονταν το 70% των χαρτονομισμάτων μου, ισχυριζόμενοι πως είναι τσαλακωμένα πέραν τους δέοντος, περπατήσαμε σε ορισμένα από τα μεγάλα πάρκα της πόλης, ψάχναμε για κάποιο αξιοπρεπές εμπορικό ούτως ώστε να αγοράσουμε προμήθειες και κάποια πράγματα που χρειαζόμασταν, με όχι μεγάλη επιτυχία (εγώ για παράδειγμα δε βρήκα ξυριστική μηχανή που έψαχνα), πήραμε και μια sim για να ποστάρει από τα Παμίρ ο Κρεκούζας φωτογραφίες στο ίνστανγκραμ και να βλέπω εγώ την Ευρωλίγκα μου και καταλήξαμε να τρώμε αξιοπρεπώς σε ένα καφέ κάτω από ένα χόστελ, όπου πάλι μιλούσαν εξαιρετικά Αγγλικά και είχαν και καλό σέρβις, ενώ κάναμε και μια στάση στο cafe bellagio για γλυκάκι και τσαγάκι (spoiler: o @Krekouzas δεν είναι αυτός που παρήγγειλε το τσαγάκι). Μου έκανε εντύπωση πόσο κακογραμμένο ήταν το Lonely Planet για το Κιργιστάν, ελλιπές και δυσνόητο.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε να τρώμε όλους πρωινό στο κρεβάτι μας, μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη. Είχαμε πάλι κάποιες δουλίτσες να κάνουμε πριν ξεκινήσουμε το έπος με το τζιπ κι υποτίθεται ότι θα επισκεπτόμασταν και το εθνικό μουσείο, αλλά δυστυχώς γίνονταν έργα ανακαίνισης, το οποίο ήταν πολύ απογοητευτικό, επί δυο μέρες στο Κιργιστάν δεν μπορέσαμε να δούμε και πολλά. Τέλος πάντων χωριστήκαμε, εγώ πήγα για κούρεμα κι οι άλλοι πήγαν στην Ural airlines μπας και ξεδιαλύνουν το θέμα με το εισιτήριο επιστροφής του Κρεκούζα, που ήταν μέσω Ρωσίας αλλά ο ίδιος δεν είχε βίζα (μακάρι να ήταν το μόνο πρόβλημα που θα είχαμε με τις βίζες του Κώστα...).

Εν τέλει μαζευτήκαμε για να πάμε και στο Iron Horse, το πρακτορείο ενοικίασης τζιπ που μας είχε συστήσει το stantours ώστε να μιλήσουμε με το Ryan, τον υπεύθυνο, μιας και η διάσχιση συνόρων τριών χωρών δε θα ήταν απλή υπόθεση και υπήρχε και μια ατελείωτη χαρτούρα involved. Εξαιρετικά διαφωτιστικός ο τύπος και πολύ επαγγελματίας, είδαμε και το τζιπάκι μας που τελικά θα ήταν ένα ρώσικο UAZ, αλλά άκρη με το εισιτήριο του Κώστα δε βγάλαμε.

Είπαμε να φάμε κάτι διαφορετικό κι ο Κρεκούζας βρήκε ένα ινδικό στο ίντερνετ, που ήταν όσο πιο ινδικό γινόταν, αφού μέσα μόνο Ινδούς πελάτες βρήκαμε. Η συνεννόηση ήταν καρούμπαλο και δεν καταλαβαίναμε ποιο πιάτο ήταν για ποιον αλλά ήταν πολύ νόστιμο, έστω κι αν ο Κρεκούζας, κλασικά κλειστός σε εξωτικές γεύσεις, δεν το άγγιξε καν. Η βραδιά έκλεισε με μια επίσκεψη σε ένα ολοκαίνουριο εμπορικό κέντρο (τύφλα να έχει ο Κωτσόβολος), όπου ο Κρεκουζάκος μου έκανε δώρο μια εξαιρετική μικρή ζυγαριά κόστους 8 ευρώ, που θα με βοηθούσε να κρατήσω το βάρος μου σε επιτρεπτά επίπεδα.

Σας φάνηκαν λίγο άδειες οι τρεις μέρες στο Μπισκέκ; Αλήθεια είναι. Την πρώτη βασικά περιμέναμε την άφιξη του Κώστα και της Α και κρατήσαμε και μια μέρα καβάτζα μην τυχόν είχαμε κανένα πρόβλημα με το τζιπ. Από την επόμενη θα ξεκινούσε η 20ήμερη περίπου περιπέτεια του τζιπ. Ναι, υπήρχε η δυνατότητα να έχουμε οδηγό με δικό του τζιπ, αλλά η παρέα ήθελε να είναι περιπέτεια και δεν απογοητεύτηκε...

 

[Krekouzas]

μακάρι να ήταν το μόνο πρόβλημα που θα είχαμε με τις βίζες του Κώστα...

Εγώ και προβλήματα?!?! Δεν σε καταλαβαίνω...

 

[Yorgos]

Ημέρα 35: Issyk - Kol

Τελευταίο πρωινό στο κρεβάτι, κάναμε checkout, τυπώσαμε και τις ηλεκτρονικές μας βίζες για το Τατζικιστάν και φύγαμε, με μια μικρή καθυστέρηση επειδή ξέχασα την οδοντόβουρτσά μου και δεν ήξερα αν θα βρίσκαμε πολιτισμό τις επόμενες ημέρες για να αγοράσω άλλη. Άλλωστε ο προορισμός μας θα ήταν η λίμνη Issyk Kol και με δεδομένο ότι ακόμη ήταν μέσα Απριλίου, μια ανησυχία για το αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί την είχαμε, αφού δεν ξέραμε αν τα χιόνια είχαν λιώσει.

Η πρώτη μας στάση πάντως ήταν ιστορικού χαρακτήρα, ο πύργο Burana, ουσιαστικά ένας μιναρές του 11ου αιώνα, που είναι ό,τι διασώζεται από τη σογδιανή πόλη Balasagun. Ο πύργος μου φάνηκε μάπα, αλλά τα αγαλματάκια που φυλούσαν τους τάφους ήταν χαριτωμένα και τα σκίτσα που έδειχναν το πώς πρέπει να ήταν η πόλη παλιά, αρκετά διαφωτιστικά.

Συνεχίσαμε, ο καιρός ήταν ψιλοχάλια και δε φαίνονταν οι βουνοκορφές, ενώ η διαδρομή ήταν γεμάτη με ψηλά δέντρα και ατέλειωτες ευθείες, με χαρακτηριστική σοβιετική αρχιτεκτονική, ενώ τα αυτοκίνητα ήταν λίγο πιο μοντέρνα απ' ό,τι περίμενα, αλλά πολύ αραιά. Το κρύο ήταν τσουχτερό, αλλά τη στάση μας την κάναμε για να δούμε τα περίπου 3500 ετών πετρογλυφικά Cholpon Ata, σε ένα πέτρινο πάρκο. Απίστευτα κρύος ο αέρας, αλλά την κάναμε την προσπάθειά μας να εντοπίσουμε "το καραβαάνι με τους καμηλιέρηδες" και καταλήξαμε τελικώς να διακρίνουμε μια ολόκληρη καμήλα. Ψιλοαπογοήτευση και η δεύτερη ιστορική στάση της ημέρας, μετά από εκείνη του πύργου.

Κάπου εκεί, φάγαμε και την πρώτη μας κλήση από την τοπική αστυνομία, παρότι πηγαίναμε πολύ αργά, με το αιτιολογικό πως "εδώ είναι χωριό". Όπου χωριό σημειώστε κυριολεκτικά δύο (δηλαδή 2, ολογράφως ΔΥΟ) κτίρια. Έδειξαν μάλιστα ενα χειρόγραφο (!) στον Κώστα, σύμφωνα με το οποίο το παράπτωμά μας επιφέρει πρόστιμο 5.000 som, οπότε και τους λάδωσε με 2.000 som για να μάθουμε αργότερα πως και με 1.000 som θα την είχαμε σκαπουλάρει. Θα ήταν η πρώτη από μια σειρά από αστείες κλήσεις που θα τρώγαμε στο ταξίδι, με την τροχαία να "ψοφάει" να μας σταματάει κάθε τρεις και λίγο, για το οποίο είχαμε προειδοποιηθεί είναι η αλήθεια.

Τέλος πάντων, ο λαός πεινούσε δραματικά και ψάξαμε για φαγητό, για να καταλήξουμε στο εστιατόριο Ak Jol, όπου μια μπαμπούσκα μας έδειξε (γιατί συνεννόηση αφού δε μιλάμε Ρωσικά δεν υπήρχε) ότι διέθεταν μόνο αβγό και λουκάνικα, αν και αργότερα μας κυνήγησε για να μας πει πως έχει και manty (κάτι σαν dumplings είναι αυτά) και "μπριζόλ", αλλά είχαμε αποφασίσει ήδη να ψάξουμε για κάτι άλλο. Και το βρήκαμε σε ένα μικροσκοπικό μέρος ονόματι Green Pub, μια καλτ τρύπα όπου φυσικά κανείς δε μιλούσε Αγγλικά, περιέργως όμως το ευρύτατο μενού τους ήταν ένα είδος Αγγλικών, το οποίο όμως αδυνατούσε να διαβάσει ο σερβιτόρος (!), αλλά τα καταφέραμε κάνοντας διασταύρωση με τις τιμές. Για τα δεδομένα της χώρας δε φάγαμε και άσχημα: εσκαλόπ σε τοστ με τυρί (!), μανιτάρια, μια νοστιμότατη σούπα για περίπου 10 ευρώ. Γεμίσαμε τα στομάχια μας, γελάσαμε, ζεστάθηκε λίγο και το κοκαλάκι μας εκεί μέσα. Καλά περνούσαμε, παρότι τα τοπία προς το παρόν ήταν απογοητευτικά και το όλο μέρος πάντως ήταν γεμάτο με ερειπωμένα ξενοδοχεία. Αναρωτιόμασταν τι θερμοκρασίες θα σημείωνε το καλοκαίρι για να αποτελεί λουτρόπολη αυτό το αφιλόξενο μέρος με το τόσο ψύχος, που δε μας φαινόταν καθόλου ελκυστικό.

Ψάξαμε να δούμε πού θα κοιμηθούμε κι αφού είχαμε πια sim με πρόσβαση στο ίντερνετ, είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω μια κράτηση στο γειτονικό χωριό Bosteri, το οποία ψάχναμε στις σκοτεινές ερημιές σε κάτι χωματόδρομους, ανάμεσα σε διάσπαρτα παρακμιακά και φυσικά ερειπωμένα ξενοδοχεία. Τελικά καταφέραμε να πάρουμε την ιδιοκτήτρια τηλέφωνο, η οποία φυσικά δε μιλούσε Αγγλικά, αλλά καταλάβαμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή είναι κλειστά. Επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και ψάχναμε κάποιον άνθρωπο να μας υποδείξει πού υπάρχει κάποιο ανοιχτό ξενοδοχείο και τελικά μια κοπελίτσα σε ένα παντοπωλείο μας έδειξε πώς να πάμε στο γειτονικό και θεόρατο Hotel Aurora, όπου τεράστιοι διάδρομοι ήταν ντυμένοι με άψυχα χαλιά, σε μια ατμόσφαιρα "πιο Σοβιετία πεθαίνεις". Τα δωμάτια με 12€/άτομο, πρωινό και καλό ίντερνετ θα τα παίρναμε ακόμη κι αν ήταν άθλια, κόστιζαν τα τριπλά και κοιμόμασταν με αρουραίους.

Πέσαμε για ύπνο ευχαριστημένοι από την περιπέτεια και την αυθεντικότητα της χώρας, αλλά η διαδρομή μέχρι τη λίμνη Issyk Kol ήταν απογοητευτική. Έλπιζα την επομένη, που θα κάναμε την αντίστοιχη διαδρομή από τη νότια πλευρά της λίμνης, τα τοπία να δικαίωναν κάπως τη φήμη τους.

 

[Yorgos]

H οικογενειακή γιορτή στο τοπικό εστιατόριο. Δυστυχώς η Πάμελα Άντερσον καλύπτεται από έναν τσιφτετελά.

Είχε και κάποια όμορφα κτίρια η Μπισκέκ αλλά γενικά είναι μια μάλλον άσχημη σοβιετική πόλη.

Το Εθνικό Μουσείο που δεν καταφέραμε να δούμε ποτέ.

Κλασικά σοβιετικά τεράστια πάρκα.

Ο Τζόρντι βρήκε μαγαζάκι που ονομάστηκε από τη γενέτειρά του και πόζαρε σα γύφτικο σκεπάρνι.

Τεράστια τα δέντρα.

Τεράστιος κι ο Μανάς.

Ο απογοητευτικός μιναρές-πύργος Burana.

Βουκολικό τοπίο από τον πύργο.

Οι πέτρινοι φύλακες του νεκροταφείου.

Τα καλύτερα τοπία της ημέρας δεν ήταν και εκθαμβωτικά.

Αγαπάμε Σοβιετία σε όλες της τις εκφάνσεις.

Η καλύτερη λέξη που μου ερχόταν για την περογραφή του τοπίου ήταν "bleak".

Πόσο πιο ελκυστική θα είναι αυτή η λίμνη το καλοκαίρι για να είναι περιζήτητο θέρετρο;

Εντάξει, υπήρχε κι ένα χαριτωμένο πετρογλυφικό.

Και η Green Pub.

 

[Yorgos]

Ημέρα 36: Issyk Kol - Tamga

Ξυπνήσαμε σε αυτό το σοβιετικής αισθητικής και σύλληψης τεράστιο ξενοδοχείο για να διαπιστώσουμε πως... χιονίζει! Βγήκαμε να περπατήσουμε στη λίμνη-παραλία και η εικόνα με τους ατελείωτους κήπους και τα έλατα (πάνω στην παραλία!) με το χιόνι να πέφτει ήταν ομολογουμένως όμορφη. Για κάποιο λόγο υπήρχε και το άγαλμα ενός δεινόσαυρου μάλιστα. Η παραλία είχε άμμο και φαινόταν υποφερτή, το καλοκαίρι ενδεχομένως να είναι και όμορφα, το μέρος πλέον άρχισε να δικαιολογεί το χαρακτήρα του θερέτρου ενώ ένας κατάλευκος (αλμπίνος; ) σκίουρος έδωσε άλλο ένα τόνο εξωτισμού στην εξίσωση σύνολο σοβιετικό ξενοδοχείο + έλατα + παραλία + δεινόσαυρος + χιόνι = πού είμαστε;

Ο Τζόρντι πάντως δεν ασχολούταν καθόλου με όλα αυτά, εκμεταλλευόταν το ίντερνετ του ξενοδοχείου για να μιλήσει με μια Βενεζολάνα που γνώρισε online, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά αξιόλογη και πολυταξιδεμένη (Αιθιοπίες κλπ!) κοπέλα. Δεν πήγε στράφι το τσατάρισμα του ανθρώπου, η κοπέλα πήγε στη Βαρκελώνη και τώρα, ένα χρόνο μετά πια, συγκατοικούν και πάνε για γάμο. Το χάσαμε το παλικάρι από τα επόμενα ταξίδια μας, αλλά χαλάλι.

Ξεκινήσαμε για το νότιο κομμάτι της λίμνης Issyk Kol και για πρώτη φορά είδαμε κοπάδια από άλογα ενώ διαφαίνονταν κάπως και οι βουνοκορφές, αλλά ακόμη εκπληκτική φύση δεν είχαμε δει και ανησυχούσα. Είχε όμως το ενδιαφέρον της η διαδρομή με ένα τανκ από τον πόλεμο του Αφγανιστάν να εκτίθεται στο άσχετο, αρκετά κατάλοιπα Σοβιετίας κι έναν πολύ όμορφο ξύλινο καθεδρικό ναό στην πόλη Karakol, την πολυπληθέστερη της περιοχής με 75.000 κατοίκους. Μπήκαμε να δούμε και το εσωτερικό του ναού και ήταν αρκετά περίεργος και αρχιτεκτονικά αλλά και αισθητικά... δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου εκκλησία με γλάστρες για παράδειγμα.

Έξω από το ναό μας πέτυχαν κάτι Ιεχωβάδες, οι οποίοι ευγενικά και χαμογελαστοί μας ρώτησαν για τη θρησκεία μας και μας έδωσαν φυλλάδια. Και στο διάστημα να πάνε αυτοί, φυλλάδια θα δίνουν χαμογελαστοί, δεν αλλάζουν οι Ιεχωβάδες, όπου κι αν πάνε... Στο Karakol υπάρχουν και κάποια ιστορικά προσοβιετικά κτίρια, όπως ένα που ανήκε σε έναν εύπορο έμπορο που έχει μετατραπεί σε σχολείο για 50χρονες, προφανώς κάποιο είδος σεμιναρίου έκαναν. Είπα να μην τους ενοχλήσουμε τους ανθρώπους εν ώρα μαθήματος, αλλά ο φωτομπόμπερ Κρεκούζας μπήκε ως σίφουνας, άρχισε να βγάζει σέλφι με τον πίνακα και τους δασκάλους και κάπου εκεί διεκόπη το μάθημα οριστικά...

Παρακάτω, ένα άλλο αρχοντικό έχει μετατραπεί στα γραφεία της τοπικής ραδιοτηλεόρασης, ενώ βρήκαμε εν τέλει και το μουσείο που ψάχναμε, στο Pristan, αφιερωμένο στον εξερευνητή Przewalski, έναν από τους πρωταγωνιστές του Big Game και τον άνθρωπο που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη ράτσα αλόγων, ο οποίος πέθανε σε μια από τις περιηγήσεις τους άδοξα, από τύφω λόγω μολυσμένου νερού που ήπιε σε κάποιο ποτάμι. Φατσικά έμοιαζε με το Στάλιν πάντως, αλλά η συλλογή του που έμοιαζε με συλλογή εθνογράφου και ζωολόγου ήταν εξαιρετική. Σκεφτόμουν τι κόσμο είδε ο άνθρωπος, άλλα τα ταξίδια εκείνη την εποχή. Πολύ όμορφα τα σκίτσα από τις διάφορες περιοχές που επισκέφθηκε, διαβάσαμε πως αναγνωρίζεται καθολικά σε όλη τη Ρωσία και το σεμνό μνημείο με τα λουλούδια στον τάφο του είναι μάρτυρας. Παραδίπλα οι κυρίες του μουσείου μας υπέδειξαν και μια άλλη αίθουσα που μάλλον αναφερόταν στη δημιουργία της ακαδημίας επιστημών της Ρωσίας, αλλά δυστυχώς κανείς μας δεν κατάφερε να συνεννοηθεί για να μάθουμε κάτι παραπάνω.

Η λίμνη πια άλλαζε χρώμα, είχε ένα έντονο γαλάζιο και φαινόταν πιο όμορφη από τη γκριζίλα της πρώτης ημέρας, αλλά εμείς κόψαμε προς το εσωτερικό προς αναζήτηση του φυσικού τοπίου με το όνομα Seven Bull, το οποίο περιέργως εμφανιζόταν στο GPS του γκατζετάκια Κρεκούζα κι έτσι το βρήκαμε εύκολα, παρότι ήταν στα κατσάβραχα και δεν υπήρχε ψυχή. Πρόκειται για κάτι κατακόκκκινους βράχους που αν έχεις καπνίσει κάτι κατάλληλο ή έχεις πιει πολύ φτηνή βότκα, διακρίνεις ότι μοιάζουν με ταύρους, αν και επτά δε βγαίνουν με τίποτε... Ωραία ήταν, αλλά και ολίγον απογοητευτικό αν ήταν το highlight της ευρύτερης περιοχής, συνέχισα να αναρωτιέμαι: Αυτά έχει να καταδείξει το Κιργιστάν;

Κάναμε μια στάση σε μια παραλία (της λίμνης εννοείται, η θάλασσα ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά) για να πετάξουμε μερικά βότσαλα και να βγάλουμε μια φωτογραφία τις βουνοκορφές από την απέναντι πλευρά της λίμνης, περάσαμε δρόμους με μπόλικα πρόβατα και μερικούς έφιππους τσοπάνηδες και ψάξαμε να βρούμε την κοιλάδα Barskoon, όπου είχαμε διαβάσει πως υπάρχουν κάτι χαριτωμένοι καταρράκτες. Ο δρόμος, παρότι δεν είχε άσφαλτο, ήταν αρκετά καλός, προφανώς λόγω του γειτονικού ορυχείου χρυσού και μας έφερε εύκολα στον ποθητό καταρράκτη, ο οποίος όμως ήταν παγωμένος. Ωστόσο τα τοπία τριγύρω ήταν πραγματικά πανέμορφα και λόγω των χιονισμένων βουνοκορφών κάτω από τις οποίες κινούταν το ηρωικό μας τζιπ, όσο και λόγω των αλόγων που συχνά-πυκνά εμφανίζονταν ανάμεσα στα έλατα. Το μνημείο στον αστροναύτη Γκαγκάριν φάνταζε εντελώς εξωτικό στη μέση του πουθενά του χιονισμένου τοπίου κι έγινε ακόμη πιο περίεργο όταν διαπιστώσαμε πως λίγο παρακάτω υπάρχει άλλο, το οποίο προφανώς ήταν πιο καινούριο και μάλλον στόχευε να αντικαταστήσει το σοβιετικό.

Φτάσαμε στην Tamga κατά το ηλιοβασίλεμα και ψάξαμε για κατάλυμα, το οποίο και βρήκαμε σχετικά εύκολα χάρη στην ταμπελίτσα της οικοδέσποινάς μας. Επρόκειτο για ένα απλό αλλά συμπαθητικό σπιτάκι που νοίκιαζε κάποια δωμάτια στους περαστικούς τουρίστες, κυρίως γερμανούς τρέκκερ. Βγήκαμε βόλτα για να δούμε τον οικισμό, που είναι αρκετά παραδοσιακός, με παιδάκια να παίζουν γκαζές με κόκαλα ζώων, ένα μνημείο για το Δεύτερο Παγκόσμιο, το γραφικό μεθύστακα που τρέκλιζε στο δρόμο για το σπίτι και μερικούς συμπαθητικούς ηλικιωμένους που θέλησαν να βγουν φωτογραφίες μαζί μας. Ο Κρεκούζας επέμεινε να πάμε με το τζιπ να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από τη λίμνη, δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο σοβιετικό αεροσκάφος και η ιδέα του αποδείχθηκε πολύ καλή εκ του φωτογραφικού αποτελέσματος,

Το δείπνο της κυριούλας που μας φιλοξένησε ήταν πολύ καλό: σουπίτσα με κοτόπουλο και αξιοπρεπέστατη πατζαροσαλάτα συν ένα ωραίο γλυκό του κουταλιού, για 17€. Το νερό στο ντους ήταν πολύ ζεστό και το ίντερνετ κανόνι, συν τις πληροφορίες που μας έδωσε η κυριούλα για την επόμενη στα καλά της Αγγλικά, μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από τη σπιτική φιλοξενία.

Ημέρα 37: Naryn

Μετά το καλό πρωινό αποχαιρετίσαμε την κυριούλα και πήγαμε για το "fairy tale" που μας συνέστησε, δηλαδή ένα φαράγγι με φυσικούς σχηματισμούς, για το οποίο και δεν είχαμε τίποτε φοβερές προσδοκίες, αλλά αποδείχθηκε ανώτερο από το Seven Bulls, πιο κόκκινο κι εντυπωσιακότερο. Θα έλεγα πως ήταν κάτι σαν ένα Bryce Canyon από τα Lidl και η θέα της καταγάλανης λίμνης Issyk Kol στο βάθος έκανε μια πανέμορφη χρωματική αντίθεση στο κάδρο μας. Καλά ξεκίνησε η μέρα χάρη στην κυριούλα, καλά να είναι.

Περάσαμε από ένα νεκροταφείο όπου ορισμένοι από τους τάφους έφεραν και την ημισέλινο του Ισλάμ αλλά και το σφυροδρέπανο, ενδεικτικό του πόσο περίπλοκη ιστορία έχουν τα χώματα που πατούσαμε και είδαμε μια ταμπέλα (στα Αγγλικά!) που μας γνωστοποιούσε πως κάπου εκεί υπήρχε μια Salt Lake. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ κι ακολουθήσαμε τον κατσικόδρομο που υποτίθεται πως θα ήταν μόνο 12 χιλιόμετρα, άρα η παράκαμψη υποθέσαμε πως θα ήταν μικρή. Επειδή όμως η ταμπέλα έγραφε μόνο salt lake και όχι "katsikodromos" η διαδρομή κράτησε πάνω από μισή ώρα, αλλά μας αντάμειψε με μερικές κατακόκκινες αμυγδαλιές. Η ενάλατη λίμνη από την άλλη μας φάνηκε μια κουράδα και μισή, το οποίο είναι και ακριβώς ό,τι άφησε πίσω του ο Τζόρντι στο μοναδικό εγκαταλελειμμένο παράπηγμα που βρήκαμε εκεί. Ε τον έπιασε κόψιμο τον άνθρωπο και φυσούσε, δεν μπορούσε να τα κάνει στη φύση. Πρέπει να σας πω πως υπάρχει και το σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο.

Τα υπολείμματα από ταμπέλες, μνημεία, αγάλματα ή τοιχογραφίες που να θυμίζουν το σοβιετικό παρελθόν της χώρας δεν είναι άφθονα, αλλά όλο και σε κάποιο πέφταμε: Μια μοναχική στάση λεωφορείου με ένα ξεβαμμένο σφυροδρέπανο ή ένα μνημείο στην ενότητα της ΕΣΣΔ, πάντα καλές αφορμές για μια φωτογραφική στάση. Αφού μια πρασινομάτα βενζινοπώλης μας υπέδειξε πώς να πάμε στο Kochkor, φτάνοντας εκεί αρχίσαμε να ρωτάμε τους ντόπιους για το πώς θα φτάναμε στη λίμνη Song Kol, που είναι κι από τα βασικότερα αξιοθέατα της χώρας. Βγάλαμε χάρτες, ρωτήσαμε παντού κι οι πληροφορίες ήταν συγκεκχυμένες: κάποιοι μας είπαν πως τα χιόνια ίσως έχουν υποχωρήσει κι ότι θα φτάναμε από κάποιο πέρασμα, οι περισσότεροι όμως δε μας ενθάρρυναν. Πήγα στο τοπικό γραφείο τουρισμού, όπου ήταν κατηγορηματικοί: είναι πολύ νωρίς για να βρείτε νομάδες εκεί ή οπουσήποτε αλλούς στη χώρα, τα περάσματα είναι ακόμη κλειστά για αυτοκίνητα, δεν υπάρχει καμία γιούρτα κι ο μόνος τρόπος είναι να φτάσετε με τριήμερη εκδρομή με άλογα. Μμμ, άσχημα τα νέα. Τέλος πάντων, είπαμε να ξεκινήσουμε με το τζιπ κι όπου μας βγάλει, αν βρίσκαμε το χιόνι αδιαπέραστο θα γυρίζαμε πίσω.

Το πέρασμα που βρήκαμε για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα βουνά που θα μας έφερναν στην κοιλάδα της λίμνης ήταν πανέμορφο. Τα τοπία ήταν εκπληκτικά, πέσαμε σε δυο καβαλάρηδες με άλογα με τους οποίους δε συνεννοηθήκαμε για το αν θα καταφέρναμε με το τζιπ να φτάσουμε μέχρι τη λίμνη, αλλά αυτό λίγο μας ένοιαζε. Τα αλπικά τοπία με το άφθονο χιόνι ήταν το κάτι άλλο, από τα πιο όμορφα που είδαμε σε όλο το ταξίδι, ανείπωτη ομορφιά. Ο οδηγός ενός αρχαίου Lada με τρεις επιβάτες και... ένα πρόβατο μας είπε πως θα χρειαζόμασταν τρεις ώρες αλλά μάλλον θα καταφέρναμε να περάσουμε για τη λίμνη, ή αυτό καταλάβαμε ή θέλαμε να καταλάβουμε τέλος πάντων. Ήταν βέβαια λίγο αργά και ξέραμε πως δε θα βρίσκαμε κανένα κατάλυμα στη λίμνη Απρίλιο μήνα, ούτε καν μια γιούρτα, αν και μια ελπίδα την είχαμε. Για να μη μας πιάσει όμως η νύχτα στα χιόνια και αποκλειστούμε στο πουθενά, αποφασίσαμε να περάσουμε το βράδυ κάπου εκεί και να το δοκιμάσουμε την επόμενη. Το "κάπου εκεί" αποφασίσαμε αντί για το απρόσωπο Kochkor να είναι το Naryn, στο τουριστικό γραφείο του οποίου διαβάσαμε πως υπάρχει μια κατατοπιστικότατη Gulira.

Όταν φτάσαμε βέβαια αργά το απόγευμα στο Naryn, το τουριστικό γραφείο ήταν κλειστό, η καλ΄'η Gulira όμως είχε αφήσει ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό της, το οποίο όμως δυστυχώς δεν απαντούσε. Ψάξαμε να βρούμε κατάλυμα, μας είπαν ότι το καλύτερο ξενοδοχείο ήταν ένα Khan Tengri, το οποίο δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτε, αλλά μας βοήθησε μια καλή ωτοστόπερ και το βρήκαμε για να βρεθούμε προ ενός τρομερού γαμήλιου γλεντιού στην αίθουσα δεξιώσεων: κανονική υπερπαραγωγή με πολύχρωμη διακόσμηση, τραπεζάρες, hostesses με φορεματάρες, παππούδες με παραδοσιακά καπελάκια, φαγητάρες και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες μέχρι που μας πέταξαν ευγενέστατα έξω... Κάναμε γρήγορα check in στο ξενοδοχείο, κάναμε κι από ένα ντουσάκι στα γρήγορα και καθαροί και πεινασμένοι πήγαμε για φαγητό σε ένα "κρυφό" Kultur Kafe, που βρισκόταν στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας και ήταν φοιτητοστέκι, όπου 20-30 φοιτητές γιόρταζαν την αποφοίτηση των νέων επιχειρηματιών. Εξαιρετικά κι ευγενέστατα παιδιά, πολύ φιλόξενα, ένας-ένας έπαιρναν το λόγο κι αποχαιρετούσαν συγκινημένοι τους συμφοιτητές τους, ενώ η καλύτερη στιγμή ήρθε όταν ένας από αυτούς απήγγειλε αναρίθμητους στίχους από το έπος Manas και οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν σχεδόν ευλαβικά. Το φαγητό ήταν καλό και φτηνό, η γκαρσόνα γλυκύτατη και ο ύπνος απαραίτητος: την επόμενη ξεκινούσε η πρώτη από τις πολλές μας περιπέτειες.

 

[KIKI]

Για το δειπνο στη καλή κυρία πληρώσατε 17 ευρω και οι τρεις ή ο καθένας ;

Ο Τζορντι παντρευεται ; Αυτο και αν είναι νέο !
Αντε και στα δικά σου !

 

[Yorgos]

Για το δειπνο στη καλή κυρία πληρώσατε 17 ευρω και οι τρεις ή ο καθένας ;

Ο Τζορντι παντρευεται ; Αυτο και αν είναι νέο !
Αντε και στα δικά σου !

Και οι τρεις.

Ναι ο μπαγάσας κι είναι και παίδαρος η Μαρ, επιστήμων άνθρωπος και πολύ καλή κοπέλα. Πάει ο τζορντουλας, αν και λέει ότι του χρόνου σε κάποιο ταξιδάκι θα έρθει.

 

[Yorgos]

Ημέρα 38: Song Kol - Kyzyl Oi

Ενθουσιασμένοι ξεκινήσαμε για το πέρασμα, όντας σίγουροι πως είναι ανοικτό διότι η καλή Gulira μας είπε δια τηλεφώνου πως το είχε επιβεβαιώσει. Τι ευγενική και πρόθυμη κοπέλα! Να θυμηθώ να βάλω 10 στους Κιργίζιους...

Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και το χιόνι φαινόταν σα να είναι πασπαλισμένο πάνω στα βουνά που είχαν μια εκπληκτική ποικιλία χρωμάτων. Αραιά και πού βλέπαμε και έφιππους γνωστούς, αλλά ο πρωταγωνιστής ήταν αναμφισβήτητα η φύση. Πάθαμε Αλέκο και σταματούσαμε κάθε δέκα λεπτά για να βγάλουμε φωτογραφίες τα φανταστικά τοπία, η εναλλαγή των οποίων μας είχε αφήσει άφωνους. Νομίζω πως από όλο το ταξίδι τα τοπία που μου έμειναν περισσότερο ήταν αυτά. Ναι, την εποχή που πήγαμε χάσαμε αυτό που κατά πολλούς είναι το χάιλάιτ της περιοχής, αν όχι της χώρας, τις γιούρτες, τουριστικές και μη, της λίμνης Song Kol, όπου μπορεί κανείς να διανυκτερεύσει. Είχαμε όμως τη χαρά να δούμε αυτά τα τοπία χιονισμένα και εντελώς μόνοι μας, δε συναντήσαμε ούτε ένα όχημα στο δρόμο. Ψέμματα, συναντήσαμε ένα τζιπ που είχε αφεθεί στη μέση ενός μονοπατιού, με τα τζάμια ανοιχτά... Ποιος το άφησε εδώ; Και πού διάολο πήγε; Ζει ακόμη; Ποιος ξέρει...

Φυσικά υπήρχε λόγος που δεν υπήρχε κανείς στην όλη περιοχή. Από ένα σημείο κι έπειτα το χιόνι κατέλαβε το μονοπάτι (για δρόμο ούτε λόγος στα κατσάβραχα) και σύντομα η κατάσταση έγινε δυσκολότερη: πάνω σε μια από τις άπειρες στροφές του γκρεμού, με την άβυσσο από κάτω μας, το χιόνι είχε καλύψει το μονοπάτι τόσο που αναγκαστήκαμε να κατεβούμε και να το φτυαρίσουμε. Δηλαδή να το φτυαρίσει ο Κρεκούζας, που εκτός ότι έχει χαλάσει ο θερμοστάτης του και δεν μασάει από κρύο, έβλεπε εμένα να βγάζω φωτογραφίες. Ο "δρόμος" καθαρίστηκε και νομίζαμε ότι τα δυσκολότερα πέρασαν, αλλά φευ... Πάνω στο γκρεμό το αυτοκίνητο πατινάρισε άσχημα δυο φορές κι η διαδρομή άρχισε να γίνεται επικίνδυνη. Ναι μεν μπορούσαμε πια να διακρίνουμε τη λίμνη στον ορίζοντα, αλλά το χιόνι πια είχε φτάσει τα 20-30 εκατοστά κι έτσι πρότεινα να επιστρέψουμε. Αν συνεχίζαμε δεν ήμουν σίγουρος ότι θα βρίσκαμε τρόπο να επιστρέψουμε από την κοιλάδα, με τα περάσματα τόσο χιονισμένα και δεν ήμασταν σίγουροι πως η βενζίνη μας θα αρκούσε για να επιστρέψουμε από άλλο δρόμο, αν υπήρχε και τέτοιος δηλαδή. Τις δε θερμοκρασίες το βράδυ δεν ήθελα να τις φανταστώ καν κι ήταν πλέον προφανές πως δεν υπήρχε ούτε γιούρτα ούτε ψυχή κοντά στη λίμνη.

Η Α όμως είχε έρθει με πολεμικές διαθέσεις και δε θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Ως καλή τρέκερ και ιχνηλάτισσα, κατέβηκε, περπάτησε και βρήκε άλλο μονοπάτι (off road φυσικά) που φαινόταν πιο προσπελάσιμο και η πλειοψηφία αποφάσισε πως θα συνεχίζαμε κατεβαίνοντας με το τζιπ μέσα στις λάσπες, γνωρίζοντας πως δε θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο λόγω της λάσπης, ας ζούσαμε και μια μικρή περιπέτεια. Πράγματι καταφέραμε να κατεβούμε ενθουσιασμένοι μέχρι την κοιλάδα στη μέση της οποίας βρίσκεται η περίφημη λίμνη κι εκεί πετύχαμε και δυο ντόπιους καβαλάρηδες. Όλο αγωνία τους ρώτησα αν υπήρχε τρόπος να εγκαταλείψουμε τη λίμνη αφού την επισκεφθούμε και οι απόψεις τους ήταν αντικρουόμενες, ή τουλάχιστον αυτά που καταλάβαμε εμείς ήταν.

Προς το παρόν πάντως ασχοληθήκαμε με τη λίμνη. Το χρώμα της δεν είχε καμία σχέση με τις περιγραφές που είχαμε διαβάσει και ο πολικός αέρας της έδινε μια αίσθηση τέλους του κόσμου ενώ τα μόνα στοιχεία πολιτισμού ήταν δύο εγκαταλελειμμένες πέτρινες γιούρτες. Αφού τις βγάλαμε φωτογραφία αρχίσαμε να ψάχνουμε το δρόμο για το νότιο πέρασμα, προκειμένου να διασχίσουμε την κοιλάδα και να εξέλθουμε από το νότο. Πριτς, το χιόνι είχε καλύψει μεγάλες επιφάνειες, σήμα για το GPS ανύπαρκτο, φυσικά κανένας τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο δεν υπήρχε και σύντομα βρεθήκαμε αντιμέτωποι και με παγωμένο χιόνι που μας εμπόδιζε να κατευθυνθούμε προς το νότο.

Πλέον η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Να μείνουμε στη λίμνη δε γινόταν, αφού δεν είχαμε τρόφιμα, νερό ή κατάλυμα δεν υπήρχε πουθενά και με το κρύο μάλλον θα πεθαίναμε χωρίς καύσιμα. Συγκαλέσαμε... πολεμικό συμβούλιο, όπου οι επιλογές ήταν τρεις:
1. Θα κατευθυνόμασταν νότια ψάχνοντας στα τυφλά το μονοπάτι, μη γνωρίζοντας αν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και πηγαίνοντας πολύ αργά λόγω πάγου, ρισκάροντας να ξεμείνουμε από καύσιμα, ψάχνοντας το άγνωστο πέρασμα.
2. Θα ψάχναμε ένα άλλο, βόρειο, κοντινότερο πέρασμα που ναι μεν εμφανιζόταν στο χάρτη μας, αλλά το χιόνι δε μας επέτρεπε να δούμε και δεν ξέραμε αν θα είναι ανοιχτό.
3. Να επιστρέψουμε από εκεί που ήρθαμε, με το πρόβλημα ότι αυτή τη φορά θα έπρεπε να ανέβουμε τη λάσπη με το τζιπ και ο κίνδυνος ντελαπαρίσματος ήταν ορατός.

Η Α, αισιόδοξη ούσα, πρότεινε τη λύση 1, εγώ πιο συντηρητικά τη λύση 3, η οποία και τελικά προτιμήθηκε μετά από πολλές διαβουλεύσεις, με το σκεπτικό ότι τουλάχιστον ξέραμε πως από εκεί υπήρχε πέρασμα. Η βενζίνη που μας απέμενε δεν ήταν πολλή, σε τρεις ώρες θα έπεφτε ο ήλιος και όταν φτάσαμε στο δύσκολο σημείο με τη λάσπη το σχέδιο ήταν να κατέβουμε όλοι μαζί με τους σάκους μας και να αφήσουμε τον Κρεκούζα μόνο του να προσπαθήσει να ανέβει το λασπωμένο λόφο, ελπίζοντας πως δε θα ντελαπάρει. Ξεφορτώσαμε τις αποσκευές μας και μείναμε να τον παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα: αν ανατρεπόταν το τζιπ υπήρχε σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού του κι επιπλέον θα κοιμόμασταν στα χιόνια. Πήρε φόρα ο Κώστας, σπινάρισαν οι τροχοί του, κίνησε προς τα αριστερά που η λάσπη φαινόταν στεγνότερη και μετά από μερικά δευτερόλεπτα αγωνίας, εν μέσω πανηγυρισμών τον είδαμε να ξεπροβάλει στον ορίζοντα πάνω από το λόφο, ανακοινώνοντάς μας πως τα κατάφερε. Μεγάλη η ανακούφιση, τόσο που κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για το τρεκ με όλους τους σάκους μέσα στα χιόνια σε μεγάλο υψόμετρο για λίγα λεπτά. Τιμή και δόξα στον κασκαντέρ/καμικάζι Κρεκουζάκο που μου εκμυστηρεύθηκε πως τα χέρια του ακόμη έτρεμαν από την ένταση.

Στην κατάβαση το τζιπ γλιστρούσε, αλλά αυτό πλέον φαινόταν παιχνιδάκι σε σχέση με αυτό που μόλις είχαμε αφήσει πίσω μας κι έτσι μπορούσαμε να φάμε όσα τρόφιμα μας είχαν απομείνει αλλά κυρίως να απολαύσουμε τη φύση: Τι τοπία, τι άλογα μόνα τους στη μέση του πουθενά, φανταστικές εικόνες αλπικών τοπίων, χωρίς αμφιβολία πια των καλύτερων σε όλο το ταξίδι για μένα.

Επιστρέψαμε στο Kochkor για βενζίνη διαμέσω αυτής της απίθανης διαδρομής και φύγαμε ντουγρού για το Kyzyl Oi μέσω ενός κακού περιφερειακού δρόμου, με ελάχιστη κίνηση και μικρά χωριά. Ξαναφάγαμε μια κλήση επειδή ο Κρεκούζας οδηγούσε με 82χλμ/ώρα αντί για 60. "Μα πώς είναι δυνατόν να είναι το όριο 60 στη μέση της ερήμου;", διαμαρτυρήθηκε εύλογα. "Α, εδώ είναι οικισμός!" είπε όλο σοβαρότητα σε άπταιστα ρώσικα ο τροχονόμος, όπου οικισμός σημειώστε το ένα και μοναδικό παράπηγμα πίσω από το οποίο είχε κρυφτεί η τροχαία. Ζήτησε 1000som για πρόστιμο, πήρε τα μισά στο χέρι (περίπου 6€) και μας άφησε ήσυχους.

Η τελική διαδρομή για το Kyzyl Oi ήταν πολύ όμορφη, αλλά φτάσαμε πτώματα, ειδικά ο καημένος ο Κρεκουζάκος, αλλά ευτυχώς βρήκαμε εύκολα ένα κατάλυμα στο σπίτι μιας κυρίας Elvira, το οποίο ναι μεν δεν είχε θέρμανση, είχε όμως κιλίμια και δεν είχε ίντερνετ, το οποίο σήμαινε πως κάτσαμε και οι τέσσερις παρέα για να γράψουμε τα ημερολόγιά μας και να τα πούμε κάνοντας μια αποτίμηση της μέρας με τη μεγαλύτερη αγωνία αλλά και τα ομορφότερα τοπία στο ταξίδι. Ε, ώρα είναι να βάλω καμία φωτό και γι' αυτά αλλά και για τις δύο προηγούμενες ημέρες που τις χρωστάω,

 

[Yorgos]

Ξυπνώντας πήγαμε στην παραλία, για να διαπιστώσουμε πως αυτό γίνεται εν μέσω ελάτων και χιονιού.

Αυτή είναι η παραλία.

Έχει φάση πως όλα στην πρώην ΕΣΣΔ είναι περιττά μεγάλα, επιβλητικά αλλά και απρόσωπα. Ακόμη και τα τοπία.

Βγήκαμε στη γύρα και πάλι.

Μου άρεσε πολύ ο ξύλινος καθεδρικός.

...που είχε και θεόρατες γλάστρες μέσα.

Όμορφα παλιά αρχοντικά.

Ευγενέστατοι Ιεχωβάδες.

Το μουσείο του εξερευνητή είχε ωραίες φωτογραφίες κι εξαιρετικά σκίτσα από τα ταξίδια του.

Καλούτσικη ήταν η φύση γύρω από τη λίμνη, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε και τόσο.

Εγώ Seven Bulls πάντως δε βλέπω. Bullshit.

Ηρωικό το τζιπάκι μας.

Απρόσμενη βοτσαλοπαραλία.

Καθόλου απρόσμενα πρόβατα.

Ωραίες μορφές οι Κιργίζιοι.

Τα τοπία άρχισαν να φτιάχνουν.

Πιο θλιμμένο Γκαγκάριν δεν έχω δει...

Με κόκαλα από ζώα έπαιζαν!

Ωραίο επιστέγασμα στο ηλιοβασίλεμα.

 

[Yorgos]

Αυτό το Fairy Tale που μας συνέστησε η κυριούλα δεν ήταν άσχημο, μου άρεσε η αντίθεση ανάμεσα στο βαθύ κόκκινο και το γαλάζιο της θάλλασας.

Το φαράγγι θύμιζε και λίγο από Βολιβία.

Ισλαμοκομουνιστικοί τάφοι.

Για ενάλατη λίμνη πηγαίναμε, ανθισμένες αμυγδαλιές μας προέκυψαν.

Πάρα πολύ ευγενείς κι εξυπηρετικοί οι Κιργίζιοι, πλην των τροχονόμων, βεβαίως βεβαίως.

O Jordi επειγόταν, τουαλέτα δεν υπήρχε κοντά, αλλά βρέθηκε αυτό το παράπηγμα.

Μιλάμε για σοβαρή κατάθεση σε σκληρό νόμισμα, όχι αστεία.

Αγαπάμε υπολείμματα ΕΣΣΔ.

Ο Κρεκούζας και οι ντόπιοι σε προσπάθεια εύρεσης περάσματος χωρίς χιόνι. Συνεννοήση καρούμπαλο.

Κι αρχίζει ο ωραίος δρόμος...

Αυτοί μας είπαν πως το τζιπ θα μπορούσε να περάσει από τα βουνά που βλέπετε στο βάθος.

Και μετά έφυγαν...

Και μας έδωσαν οδηγίες τρεις άλλοι, που στο αμάξι τους είχαν.. κι ένα πρόβατο.

Σε κάποια σημεία ήταν χαλί ο δρόμος.

Γάμος-υπερπαραγωγή.

Computer Class.

Kι οι ωραιότατοι φοιτητές.

 

[Yorgos]

Εμένα τα τοπία με μάγεψαν. Χωρίς πολλά σχόλια, τα βρήκα πανέμορφα. Στην ιστορία του φίλου @jmar , του οποίου κάποιες διαδρομές ήταν παραπλήσιες, φαίνονται εντελώς διαφορετικά λόγω έλλειψης χιονιού. Απ' ό,τι φαίνεται κάθε εποχή όμορφα είναι.

Αυτό εδώ ας πούμε με λύγισε, μου θύμισε Άνδεις.

Κάπου εδώ βγήκαμε από το τζιπ για ιχνηλασία, για να δούμε αν μπορούσαμε να συνεχίσουμε.

Γινόταν, αλλά ήθελε φτυάρισμα. Ο Κρεκούζας κλασικά, χωρίς θερμοστάτη.

Αποστολή εξετελέσθη και ποζάρει με το Τζόρντι.

Μετά το πέρασμα ο δρόμος προς τη λίμνη είναι απρόσκοπτος.

Αυτό που δείχναμε χάρτες σε καβαλάρηδες που δεν έχουν ξαναδεί χάρτη στη ζωή τους ήταν αισιόδοξο.

Στους καθρεπτισμούς δεν ήταν ξεκάθαρο αν στην αντανάκλαση φαίνονταν σύννεφα ή χιόνια.

Άδεια και η πέτρινη γιούρτα, κανείς μέσα τετοια εποχή

Ζαλωθήκαμε τις αποσκευές κι ελπίζαμε ο Κρεκουζάκος να καταφέρει να περάσει το λόφο.

Ξεπρόβαλλε ο Κρεκούζας ως μικρός ημίθεος να μας ανακοινώσει ότι τα κατάφερε.

Είτε με χιόνια είτε χωρίς, τα αλογάκια προσθέτουν πολύ στο τοπίο.

Εννοείται πως το δείπνο μας ήταν πλοβ, τι άλλο;