Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[interted]

Το περιμενα οτι θα πατε στην Γκονουρ. Ωραια πραγματα, ειδικα οι ιστοριες με τον Σαρηγιαννιδη.

 

[Yorgos]

Το περιμενα οτι θα πατε στην Γκονουρ. Ωραια πραγματα, ειδικα οι ιστοριες με τον Σαρηγιαννιδη.

H αλήθεια είναι ότι όπου έχει αρχαία τους σέρνω. Πάντως επειδή οπτικά δεν είναι τόσο εντυπωσιακό, ίσως άλλοι απογοητευτούν.

 

[dimaq]

O προεδρας ηταν ολα τα λεφτα!Μοναδικος!

 

[kitsos!]

οι υπόλοιποι ετοιμαζόμαστε για Βανουάτου σε λίγες μέρες σε men only εκδρομούλα.

 

[taver]

Πόσο πήγε το μαλί στο πακέτο του stantours? Το ψάχνω για τώρα κοντά... (Αν και με την προϊστορία που έχω με το Τουρκμενιστάν - μου έχουν αρνηθεί βίζα το 2013 - τίποτα δεν είναι ακόμα οριστικό).

 

[Yorgos]

Πόσο πήγε το μαλί στο πακέτο του stantours? Το ψάχνω για τώρα κοντά... (Αν και με την προϊστορία που έχω με το Τουρκμενιστάν - μου έχουν αρνηθεί βίζα το 2013 - τίποτα δεν είναι ακόμα οριστικό).

H αλήθεια είναι ότι και για μας για τις βίζες στο Τουρκμενιστάν μας ταλαιπώρησαν λίγο. Αρχικά δεν τους άρεσαν τα περί Κούβας και μου ζήτησαν να τα αφήσω έξω, μετά δεν τους έκαναν οι φωτογραφίες λόγω ποιότητας και στο τέλος παρότι η ποιότητα ήταν καλή μας ζήτησαν να στείλουμε όλοι φωτογραφίες εντελώς ξυρισμένοι διότι οι 3 από τους 4 ήμασταν με μούσια και "δεν κάνει καλή εντύπωση", προφανώς για λόγους ισλαμικής τρομοκρατίας.

Λοιπόν το έψαξα και πληρώσαμε 780$/άτομο για όλες τις διανυκτερεύσεις, οδηγούς, μεταφορές, ξεναγήσεις και εισόδους. Οι διαμονές έγιναν στα φτηνότερα προτεινόμενα καταλύματα και ο Όλεγκ μας κόστισε για τις μέρες που δεν προβλεπόταν άλλο ένα 60ρι ημερησίως, δηλαδή 15$/άτομο. Νομίζω ότι περιλαμβάνονταν και οι βίζες στο όλο θέμα.

 

[Yorgos]

7. ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ, ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ​

Συνέχεια 29ης ημέρας: Bukhara

Περνώντας τα σύνορα κι αφού αλλάξαμε αμάξι, βρεθήκαμε να διασχίζουμε μια ατέλειωτη έρημο με αδιάφορα κτίρια. Μας έκοψε λόρδα, επιλογές φαγητού δεν υπήρχαν, αλλά τελικά βρέθηκε ένα ψιλικατζίδικο όπου αγόρασα 6 γλυκάκια για να φάμε. Φτάσαμε στη Μπουχάρα πολύ πεινασμένοι και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε το hostel Romi, το οποίο δεν ήταν καθόλου εύκολο. Εν τέλει το βρήκαμε επειδή είχα το τηλέφωνό τους. Η συμπαθής ιδιοκτήτρια με έψεξε που θα μέναμε τόσο λίγο στη Μπουχάρα ("θέλετε τρεις μέρες μίνιμουμ. Μίνιμουμ!"), αν και τα παιδιά (οι δύο Σ και ο Δ) μας είχαν γράψει πως "σε 4 ώρες τα βλέπετε όλα, δεν είναι και για πολλά η Μπουχάρα". Δεν μπορούσα να περιμένω να δω ποιος είχε δίκιο και πώς θα συγκρινόταν απέναντι στη Χίβα και τη Σαμαρκάνδη.

Κάναμε λοιπόν ένα γρήγορο ντουσάκι και βγήκαμε. Σύμφωνα με το χάρτη μας ήμασταν μόλις 200 μέτρα από την παλιά πόλη... αλλά δεν τη βρίσκαμε πουθενά. Αποδείχθηκε ότι το hostel μας βρισκόταν σε ένα μικρό λαβύρινθο, αλλά εν τέλει βγήκαμε και τη βρήκαμε. Η παλιά πόλη είχε ελάχιστους τουρίστες αλλά μας προκάλεσε αρνητική εντύπωση η παρουσία τόσων τουριστομάγαζων, καθώς και τα υπαίθρια τραπέζια εστιατορίων και καφετεριών που αλλοίωναν την εικόνα της παλιάς πόλης, για να μην αναφέρουμε τις ταμπέλες από νέον. Όμορφη η πόλη, αλλά με την τουριστίλα έχανε πολύ, ειδικά αν τη σύγκρινε κανείς με τις δύο ανταγωνίστριες.

Εξακολουθούσαν να γουργουρίζουν οι κοιλιές μας, οπότε κάτσαμε μπροστά στην παλιά δεξαμενή της κεντρικής πλατείας και φάγαμε ένα μέτριο φαγητό, αλλά τουλάχιστον ανάμεσα σε δεκάδες ντόπιους. Στη συνέχεια περπατήσαμε την ημιφωταγωγημένη πόλη, που ξαναλέω είναι πολύ όμορφη, αλλά ταυτόχρονα ολίγον υπερβολικά φανταχτερή για πόλη χιλίων ετών, αν και κάποια πίσω στενά είχαν ατμόσφαιρα. Η χρήση νέον πάντως σε ιστορικές προσόψεις ήταν εντελώς κιτς. Ρε παιδιά!

Η πρώτη εντύπωση λοιπόν για τη Μπουχάρα ήταν πως είναι ελαφρώς υποδεέστερη από Χίβα και Σαμαρκάνδη, αλλά θα είχαμε όλη την επόμενη ημέρα για να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα και για να ζήσουμε την πόλη. Ίσως πολύ απλά να είχαμε πάθει ένα overdose από τζαμιά και μαυσωλεία. Σκεφτόμουν ότι ανυπομονούσα περισσότερο για τα Παμίρ και το road trip σε Κιργιστάν και Τατζικιστάν και λιγότερο για την αυριανή βόλτα στη Μπουχάρα.

Ημέρα 30: Μπουχάρα

Το πρωινό ήταν πολύ ιδιαίτερο: ριζόγαλο, τρεις somsa και πελμένι! Αφού πήραμε τις απαραίτητες θερμίδες μας, βγήκαμε για να αντιμετωπίσουμε τη ζέστη και να διαπιστώσουμε πως από την κεντρική πλατεία λείπει ατμόσφαιρα. Δυστυχώς πολλές μαντράσες έχουν μετατραπεί σε μαγαζιά, αν και σε κάποιες από αυτές εκτίθεντο ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Δύο πανέμορφες αντικρυστές μαντράσες έκλεβαν την παράσταση, πώς τα καταφέραμε και δεν τις είδαμε το προηγούμενο βράδυ; Ορισμένες οροφές ήταν εκπληκτικές στα ιστορικά κτίρια της πόλης, αν και η εικόνα χαλούσε από τα χαλιά που κείτονταν στο πάτωμα προς πώληση.

Ξαναλέω πως η πόλη είχε ελάχιστο τουρισμό... αλλά πολύ τουριστικό κιτς. Τουρίστες δηλαδή δεν υπήρχαν ακόμη, δεν είχε ξεκινήσει η σαιζόν, αλλά τα τουριστομάγαζα έδιναν κι έπαιρναν. Ο εγχώριος τουρισμός πάντως, παρότι Παρασκευή, ήταν πολύ πιο υποτονικός από τα πλήθη της Σαμαρκάνδης. Πέρα από τα τουριστομάγαζα πάντως, χρώμα υπήρχε, από τον παραδοσιακό φυστικοπώλη μέχρι την πλατεία με το φοβερό μιναρέ, όπου αντικρύζοντάς τον ανέκραξα: τώρα μάλιστα! Τρομερός μιναρές, διάβασα μάλιστα ότι εντυπωσιάστηκε κι ο Τζέ-Τζε-Τζε-νγκις Χαν κι αποφάσισε να μην τον κονιορτιοποιήσει, οπότε δικαίως εντυπωσιάστηκα κι εγώ. Ο ήλιος ήταν κόντρα και ήταν ώρα προσευχής, οπότε δεν μπορέσαμε καν να προσεγγίσουμε την πλατεία προς το παρόν, μας είπαν να επιστρέψουμε στις δύο. Στα καπάκια έσκασε μύτη κι ο πρόεδρος της Σιγκαπούρης κι υποψιάστηκα ότι μάλλον λόγω αυτού δε μας άφησαν να μπούμε στη μεντράσα, αλλά δεν πειράζει, είχαμε πολλές ώρες στη διάθεσή μας.

Γνωρίσαμε έναν 94χρονο παππού και θαυμάσαμε τα μετάλλιά του, βρήκα μια ζυγαριά και ζυγίστηκα 87,3 (έλεος) και για να κάψουμε καμία θερμίσα, πήγαμε μέχρι το κάστρο Ark. Πολύ εντυπωσιακά τα τείχη του συμπλέγματος ομολογουμένως, άλλωστε επρόκειτο για τη βάση των βασιλέων μέχρι την είσοδο του Ερυθρού Στρατού το 1920. Ομοίως εντυπωσιακά ήταν και τα πλήθη που προσεύχονταν στο απέναντι τζαμί, Παρασκευή γαρ, με την πλειοψηφία μάλιστα να είναι νέοι. Στο εσωτερικό του το Ark είχε κάποια ενδιαφέροντα αξιοθέατα, αλλά τίποτε για το οποίο θα έκλαιγα αν το έχανα, ο θρόνος πάντως και κάποιες καλές φωτογραφίες από το παρελθόν της Μπουχάρα μου άρεσαν.

Επιστρέψαμε στην πλατεία του τεράστιου μιναρέ για να μάθουμε ότι πλέον δεν μπορεί κανείς να τον ανεβεί εδώ και μερικά χρόνια, αλλά το τζαμί χωρητικότητας δώδεκα χιλιάδων ήταν εντυπωσιακότατο, όσο κι αν τα δεντράκια του αιθρίου μου στερούσαν τη δυνατότητα καλής φωτογραφίας. Απέναντι ακριβώς υπάρχει και μια μεντράσα που λειτουργεί ως τέτοια, οπότε μας άφησαν αν μπούμε μόνο στο κεντρικό χολ.

Ψαχνοντας το μουσείο των χαλιών μπήκαμε σε ένα κατάστημα χαλιών, που αποδείχθηκε... μεγαλύτερο από το μουσείο. Το οποίο απέξω ήταν όμορφο, άλλωστε σε ένα παλιό τζαμί στεγάζεται, αλλά στο εσωτερικό του χρειαστήκαμε μόλις ένα ευρώ και τρία λεπτά για να το δούμε ολόκληρο, χωρίς να εντυπωσιαστούμε. Δεν είμαστε και Μυραράκηδες βέβαια...

Αφού γνωρίσαμε άλλον ένα καταπληκτικό φαφούτη παππού, για τον οποίον μας μετέφρασαν ότι είχε πάει στην Ελλάδα (αν κατάλαβα καλά ως στρατιώτης) πήγαμε να ντερλικώσουμε στο θεωρητικά καλύτερο εστιατόριο της πόλης, το Menzarit. Ε καλούτσικο ήταν, αλλά γενικώς στο Ουζμπεκιστάν το φαγητό το βρήκαμε μέτριο, σαφώς υποδεέστερο από Καζακστάν και Τουρκμενιστάν.

Έκανε πολλή ζέστη, δεν είχαμε και τρομερή όρεξη, οπότε επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για μια ωραία σιέστα, προκειμένου να κατευθυνθούμε στην πλατεία με το μιναρέ μετά το ηλιοβασίλεμα. Όντως το φως ήταν μαγικό, οι δρόμοι άδειοι, το τζαμί ανοιχτό και οι δυο μεντράσες φαίνονταν πανέμορφες στο ημίφως. Δυστυχώς όσες προσπάθειες κι αν κατέβαλα να χωρέσω τους τέσσερις μιναρέδες ενός τζαμιού στη φωτογραφία μου, απέτυχα, όλες κουνημένες βγήκαν. Δεν πειράζει, γι' αυτό υπάρχει ο Κρεκούζας, για να βγάζει καλύτερες φωτογραφίες από μένα.

Ο οποίος Κρεκούζας, μιας που τον αναφέραμε, πείνασε το χρυσό μου. Πήγαμε στο δεύτερο καλύτερο εστιατόριο της πόλης, το Saroy, που κι αυτό πάντως μέτριο το βρήκα. Γυρίσαμε πολύ αργά στο κατάλυμά μας, όπου η καλή ιδιοκτήτρια μας περίμενε καρτερικά για να μας πει πως βρήκε ταξί με 40€ για το Τερμέζ, εξαιρετική τιμή αν αναλογιστεί κανείς πως με όσους μίλησα στο δρόμο ζητούσαν τα διπλά ακατέβατα. Πολλή η ζέστη στο δωμάτιο το βράδυ, αλλά για 8€/άτομο, μια χαρά ήταν.

 

[Yorgos]

Οι πρώτες εικόνες από την παλιά πόλη της Μπουχάρα ήταν όμορφες.

Και η τεχνητή λιμνούλα στην κεντρική πλατεία όπου κάτσαμε να φάμε.

Η αρχιτεκτονική της πόλης είναι όμορφη...

Αλλά κάπου το πολύ νέον την καθιστά και κιτς.

Είχε όμως και πολύ όμορφες γωνιές, ήσυχες, χωρίς τουριστομάγαζα και λαμπιόνια.

Έλεος.

Το πρωί η εικόνα ήταν διαφορετική.

Εξαιρετικές οι παλιές φωτογραφίες.

Δεν είναι καθόλου μικρή η παλιά πόλη.

Αντικρυστές μαντράσες.

Κι ο συμπαθής κύριος με τους ξητρούς καρπούς, που είχε μπόλικη πελατεία, αρκετές κυρίες τον σταματούσαν για να ψωνίσουν.

Να κι Ο μιναρές.

Όμορφη αρχιτεκτονική αλλά και έντονη στρατιωτική παρουσία πάντα...

Ωραίες μορφές στους δρόμους.

 

[Yorgos]

Τα τείχη του Ark, τα βρήκα πολύ εντυπωσιακά.

Αναλόγου ύφους και η κεντρική πύλη.

Αγόρι μου εσύ!

Επιμένω, εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό.

Κόσμος και κοσμάκης βγαίνει από το τζαμί με την ξύλινη πρόσοψη μετά την παρασκευιάτικη προσευχή.

Είπαμε, τη βρίσκω ένα σκαλοπάτι κάτω από Χίβα και Σαμαρκάνδη, αλλά δεν παύει να είναι μια πάρα πολύ αξιόλογη πόλη η Μπουχάρα.

Το μουσείο με τα χαλιά. Εντελώς αδιάφορο μέσα, ενδιαφέρον απέξω.

Το βραδάκι η πόλη είναι πιο όμορφη.

Και το τζαμί με τους τέσσερις μιναράδες. Ο μόνος τρόπος να βγει κουνημένη η φωτογραφία ήταν να τη στερεώσω σε ένα πλακάκι, μόνο που δεν ήταν ευθυγραμμισμένο...

 

[Yorgos]

Ημέρα 31: Termez και Τασκένδη​

H κυριούλα μας έκανε ένα πολύ καλό πρωινό, ο πολύ σοβαρός ταξιτζής ήρθε στην ώρα του, δέχτηκε να μας πάει και σε εκείνο το τζαμί με τους τέσσερις μιναρέδες που θα λύσσαγα αν δεν το έπαιρνα έστω μια φωτογραφία με το φως της ημέρας και ξεκινήσαμε την επτάωρη διαδρομή μας για το Termez, απ' όπου το βράδυ θα παίρναμε την πτήση για Τασκένδη.

Η διαδρομή ήταν αδιάφορη, η φύση ερημώδης και κάναμε μόνο μια στάση σε μια παράταιρη εγκατάσταση δημόσιας τουαλέτας (επ' αμοιβή!) στη μέση του πουθενά και λίγο παραπέρα για να τσιμπήσουμε κάτι, το οποίο τελικά ήταν μια τεράστια αλλά υπερβολικά λαδερή somsa, που τουλάχιστον με γέμισε. Έβγαλα πάντως αρκετές φωτογραφίες κάτι απίθανους ντόπιους πωλητές σαπουνιών και κάποιους αργόσχολους, όλοι τους ήθελαν να βγουν φωτογραφίες και ήταν εξαιρετικά κάδρα.

Στο Τερμέζ θα πηγαίναμε για να κάνουμε μια διαδρομή που δεν είχαμε κάνει σε ένα απάτητο κομμάτι της χώρας για μας (εντελώς αδιάφορο αποδείχτηκε), για να πάρουμε την εσωτερική πτήση για Τασκένδη κι επειδή μου έκανε κλικ το "εξαιρετικό του αρχαιολογικό μουσείο" κατά τον οδηγό μου αλλά και το ότι ως πόλη με τα αφγανικά σύνορα είναι εντελώς εκτός ταξιδιωτικών διαδρομών για τον περισσότερο κόσμο.

Μετά από μία αρχική ασυνεννοησία με τον οδηγό, που μας πήγε σε ένα μαυσωλείο, το όνομα του οποίου αποδείχθηκε πως είναι το ίδιο με την οδό όπου στεγαζόταν το μουσείο μας, φτάσαμε και στο σχετικά καινούριο (μόλις του 2001) αρχαιολογικό μουσείο του Τερμέζ (ή Τερμίζ), μόλις καταφέρνοντας να γλιτώσουμε από την ξαφνική μπόρα. Στην είσοδο του μουσείου μας υποδέχθηκε μια τεράστια αφίσα της προεδράρας Καρίμοφ με την υπογραφή του, έτσι για να ξέρουμε σε ποιον λατρεμένο ηγέτη οφείλουμε την ύπαρξη του μουσείου. Είχα διαβάσει πως το χάιλάιτ του μουσείου ήταν η πλούσια συλλογή βουδιστικών ευρημάτων, έτσι για να μην ξεχνάμε ότι κάποτε πριν το Ισλάμ σε αυτά τα χώματα επικρατούσαν άλλες θρησκείες. Όμως μου άρεσαν πολύ και οι μακέτες των αρχαιολογικών χώρων της χώρας, η όμορφη παρουσίαση, ένα αρχαίο σκάκι και... κάπου εκεί μας τελείωσε το μουσείο, απροσδόκητα γρήγορα. Το ολοκαίνουριο και θηριώδες κτίριο μας προετοίμαζε για μια συλλογή πολύ μεγαλύτερη, αλλά και στο Ουζμπεκιστάν τα φαινόμενα απατούν, οπότε βγήκαμε για να περπατήσουμε και να σκοτώσουμε μερικές ώρες πριν πάμε στο αεροδρόμιο.

Ο κοινωνικότατος Κρεκούζας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γνώρισε τη Βικτόρια, μια Ρωσίδα φοιτήτρια που έδειχνε ξαφνιασμένη που γνώριζε τουρίστες σε εκείνη την πόλη, ενώ εμένα και 8του Τζόρντι μας την έπεσαν κάτι πολύ ενοχλητικά Αφγανάκια. Μόλις τους έβαλα τις φωνές με άφησαν ήσυχο μετά από μερικά τραβολογήματα και συνεχή επανάληψη της ίδιας φράσης μέχρι να κουραστώ και να τους δώσω λεφτά (δε συνέβη), αλλά ο Τζόρντι παραείναι καλός ο καημένος και δε βάζει τις φωνές σε παιδάκια, οπότε τα ανέχθηκε για τουλάχιστον 15 λεπτά να του τραβάνε τα μανίκια και να του ζητάνε δολάρια.

Τελικά τη γλιτώσαμε μπαίνοντας σε ένα ταξί, όπου ζητήσαμε να μας πάνε σε ένα καφέ/εστιατόριο που μας υπέδειξε η Βικτόρια και το οποίο ήταν υποτίθεται το καλύτερο εστιατόριο στην πόλη με ίντερνετ για να σκοτώσουμε τις πέντε ώρες που μας απέμεναν μέχρι το αεροδρόμιο. Το wifi του καφέ δούλευε, το φαγητό ήταν φτηνό, η σερβιτόρα μειωμένης αντίληψης, αλλά αυτό που μας έμεινε περισσότερο ήταν η ...live μουσική που ξεκίνησε λίγο αργότερα, με έναν τύπο στο αρμόνιο να παίζει από Roy Orbinson μέχρι Beatles και γελάσαμε με την όλη αισθητική καραόκε και τις αφιερώσεις του Τζόρντι ερωτικών τραγουδιών προς τον Κρεκούζα.

Oι ώρες πέρασαν και πήγαμε και στο σχεδόν εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο, που έμοιαζε περισσότερο με εντομολογικό κέντρο, αφού είδαμε δυο από τα πιο περίεργα έντομα που έχω δει ποτέ: μια σφιγγοακρίδα και μια σκαθαροχελώνα, που με απασχόλησαν για περισσότερη από μισή ώρα.

Φτάσαμε στην Τασκένδη μεσάνυχτα, όπου μας περίμενε στο αεροδρόμιο ένας κύριος με μια ταμπελίτσα από το ξενοδοχείο 4 seasons στο οποίο θα διαμέναμε και μας οδήγησε σε αυτό, το οποίο αποδείχθηκε πραγματικό παλάτι και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Περιττή στάση τελικά αυτό το Τερμέζ, από τις απογοητεύσεις του ταξιδιού, σκέφτηκα πριν με πάρει ο ύπνος. Δε σκέφτηκα ότι ήταν ο τελευταίος μου ύπνος στο Ουζμπεκιστάν. Κανονικά θα επιστρέφαμε για μια τρίτη και τελευταία φορά στη χώρα, αλλά η μοίρα κι ο Κρεκούζας είχαν άλλη άποψη... Όπως και να είχε, την επομένη θα μπαίναμε στο Κιργιστάν, το οποίο σημαίνει πως ήρθε η ώρα για την τελική αξιολόγηση του Ουζμπεκιστάν.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ

Σε γενικές γραμμές δεν τα πήγε άσχημα η χώρα, κάθε άλλο. Ίσως όμως περίμενα κάτι παραπάνω σ κάποιους τομείς. Είχε φανταστική αρχιτεκτονική, όπως αναμενόταν με Χίβα, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, αλλά σε φαγητό, φύση και αρχαιολογία μάλλον πάτωσε. ΟΚ, οι περιπέτειες του Κρεκούζα στην έξοδο από το Τατζικιστάν μας στοίχισαν την επίσκεψη σε μια περιοχή που προμηνυόταν πιο πράσινη και με διαφορετικά ενδιαφέροντα, όπως η κοιλάδα της Fergana, αλλά σε γενικές γραμμές έμεινα ικανοποιημένος από το πόσα καλύψαμε στη χώρα.

Αναλυτικά η βαθμολογία της χώρας:

Φύση: Ουφ, πολλή ξεραϊλα, λίγες εναλλαγές κι ελάχιστα αξιόλογα τοπία. Σπάνιο να βάλω τόσο χαμηλό βαθμό, αλλά δε νομίζω πως δικαιούται πάνω από 2, πολύ μέτριες οι διαδρομές στα εκατοντάδες χιλιόμετρα που διανύσαμε.

Αρχαιολογία: Μμμμ, κάτι έλεγαν τα όποια οχυρά στην έρημο και κάποια ελάχιστα αρχαιολογικά μνημεία, αλλά αφού τα βασικά ατού της χώρας τα κατέταξα δτην αρχιτεκτονική, δε θα πάρει πάνω από 3. Δεν είναι για παραπάνω, υποδεέστερη του Τουρκμενιστάν η χώρα.

Αρχιτεκτονική: Ε με τόσο όμορφη αρχιτεκτονική κληρονομία στα τρία διαμαντια της η χώρα, δε θα μπορούσε να λάβει κάτι λιγότερο από 9. Θα ήταν και 10 αν η πλειονότητα των αστικών τοπίων της χώρας δεν αποτελούταν από άσχημα σοβιετικά κτίρια, που όσο κι αν έχουν τον εξωτισμό και τη νοσταλγία τους, δε στοιχειοθετούν αρχιτεκτονικό χάιλάιτ πέραν ενός σημείου.

Άνθρωποι: Όπως σε όλες τις χώρες της εποχής, οι ντόπιοι ήταν συμπαθείς και πρόθυμοι ως επί το πλείστον, χωρίς να ιντριγκάρουν φοβερά πάντως. Άξιο το οκταράκι που θα λάβουν.

Κόστος: Πολύ φτηνή η χώρα, για όποιον θέλει να κάνει πραγματικό backpacking, το κόστος είναι πάρα πολύ χαμηλό για διατροφές, διαμονές, ακόμη και μετακινήσεις. Ειδικά οι μετακινήσεις ήταν τόσο φτηνές κι εμείς τόσα άτομα που μας βόλεψαν και τα ταξί μεγάλης απόστασης. Η χώρα παίρνει ένα 9, όντας φτηνότερη κι από τους καθόλου ακριβούς γείτονές της.

Ασφάλεια: Ε 10. Πουθενά καμία απειλή.

Μοναδικότητα: Αν βγάλει κανείς την εξαιρετική αρχιτεκτονική, το Ουζμπεκιστάν δε διαφέρει και τόσο από τους γείτονές του, ούτε έχει κάποιες από τις ιδιαιτερότητες του Τουρκμενιστάν για παράδειγμα. Θα πάρει ένα αξιοπρεπές 6 αλλά μέχρι εκεί.

Αυθεντικότητα: Αποφάσισα να της βάλω ένα 6. Ναι, αρκετές γυναίκες με παραδοσιακές στολές, λίγος ο τουρισμός, ελάχιστα πράγματα θα μπορούσα να καταχωρίσω ως τουριστικές παγίδες, αλλά ίσως και λόγω τοπίου, η χώρα δε μας προδιέθετε να ανακαλύψουμε περισσότερο την αυθεντικότητα του χαρακτήρα της. Αντίθετα, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν θα έχουν καλύτερες επιδόσεις χάρη στην επαρχία τους.

Φαγητό: Ουψ, ψιλοαπογοήτευση, ακόμη και στα επιλεγμένα μέρη που πήγαμε. ΟΚ, στην Τασκένδη φάγαμε φτηνά και καλά, όπως και στο Νούκους τηρουμένων των αναλογιών. Αλλά αυτές οι αναλογίες έδειχναν μικρή ποικιλία και χαμηλή ποιότητα. Νομίζω είμαι δίκαιος με το 4ρι που δίνω.

Ποικιλία: Είχε κάμποσα πράγματα να δεις και να κάνεις η χώρα, χωρίς να έχει πάντως τις δραματικές εναλλαγές άλλων χωρών σε φύση, κουλτούρα ή δραστηριότητες. Ένα χλιαρό 6.

ΣΥΝΟΛΟ: Έλαβον 63 και ισοβαθμεί στη μάλλον αδιάφορη θεση νούμερο 46. Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι καλύτερο, τουλάχιστον 10 θέσεις πιο πάνω, αλλά δεν παύει να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα χώρα. Αυτά είχα γράψει αρχικά ως προσδοκίες για τη χώρα:

Ουζμπεκιστάν: Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, θα πάθω πλάκα με Χίβα, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, θα έχει περισσότερο τουρισμό απ' όσο θα ήθελα, πιο ακριβή απ' ό,τι αναφέρει ο οδηγός, πιο συνηθισμένοι στον τουρισμό και πολύγλωσσοι, η Αράλη θα είναι εντυπωσιακή, θα πετύχουμε Έλληνες σίγουρα στην Τασκένδη.

Η χώρα αποδείχθηκε λιγότερο τουριστικοποιημένη, αλλά κι ελαφρώς πιο αδιάφορη, έστω και οριακά. Η καλύτερη πάντως από τα -σταν δεν ήταν. Αλλά φτάνει με το Ουζμπεκιστάν, το κυρίως πιάτο του ταξιδιού, δηλαδή το road trip σε Παμίρ και γενικότερα σε Κιργιστάν και Τατζικιστάν μόλις ξεκινάει...

 

[Yorgos]

Εκείνο το τζαμί με τους 4 μιναρέδες.

Πολλή ξεραϊλα το τοπίο.

Ωραίες φάτσες οι Ουζμπέκοι.

Μυστηριώδης τουαλέτα στη μέση του πουθενά.

Δε συνηθίζεται να συνδέει κανείς το Ουζμπεκιστάν με το Βουδισμό, αλλά όλα γίνονται.

Πανταχού παρών κι ο Καρίμοφ, ακόμη και μετά θάνατον.

Θα ήθελα να δώσω περισσότερους πόντους στο Ουζμπεκιστάν για την αρχαιολογία του αλλά δεν...

Αρχαίο σκάκι.

Ακριδοσφίγγα στο αεροδρόμιο.

 

[interted]

Δεν άντεξε να ζει στην μετριοφροσύνη ο πρόεδρας

https://www.reader.gr/news/diethni/i-proteyoysa-toy-kazakstan-allaxe-onoma-apo-astana-se-noyrsoyltan