Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.019
- Likes
- 52.824
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ημέρα 14: Αλμάτι
Παρότι είχαμε περιθώρια για ύπνο εγώ έβλεπα εφιάλτες και δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Το καλούτσικο πρωινό σερβιρίστηκε σε ένα διπλανό που ανήκει στο ξενοδοχείο κι επιστρέφοντας ο ρεσεψιονίστ που μας είχε κάνει το τσεκ-ιν της προηγούμενης ημέρας μας ζήτησε 50€ για το early checkin. Του απάντησα πως δεν μας είχε γνωστοποιήσει ότι πρέπει να πληρώσουμε έξτρα για να μπούμε μια ώρα νωρίτερα στο δωμάτιο και πως αν το γνωρίζαμε πολύ απλά θα πηγαίναμε κατευθείαν στην πόλη. Ο ρεσεψιονίστ αρχικά μας κλάφτηκε λέγοντας ότι θα πρέπει να το πληρώσει αυτός (του απάντησα πως έτσι είναι, κι εγώ εργάστηκα ως ρεσεψιονίστ και τα λάθη τα πληρώναμε), μετά μας είπε πως δεν είναι τόσο πλούσιος όσο εμείς, μετά μας απείλησε και στο τέλος μου είπε "Εγώ έχω φίλους Έλληνες και είναι καλοί άνθρωποι και γενναιόδωροι, όχι σαν κι εσάς", οπότε του είπα να τους πάρει τηλέφωνο και να πληρώσουν αυτοί το πενηντάρικο αφού είναι τόσο γενναιόδωροι.
Η αλήθεια είναι πως μετά ένιωθα λίγο ένοχος και συζητήσαμε με τους άλλους μήπως μαζέψουμε λίγα χρήματα για να του δώσουμε το μισό ποσό, αλλά δε συμφωνήσαμε, εκτός των άλλων επειδή μας φάνηκε και μη έντιμο εκ μέρους του που το λάθος του πήγε να το χρεώσει στο ρεσεψιονίστ της άλλης βάρδιας. Τελικά κάναμε checkout χωρίς να πληρώσουμε και με τον Σ να κατηγορείται ότι πήρε κάποια προφυλακτικά από το δωμάτιο. Αλήθεια ήταν, δε γνώριζε ότι χρεώνονταν, χαχα και για τσιγκούνηδες και μπερμπάντηδες και τζαμπατζήδες θα μας περάσανε. Αμάν ρε Σ, στο Καζακστάν κι εσύ ήθελες να πάρεις προφυλάξεις;
Πήγαμε στο σταθμό τραίνων για να αφήσουμε τις βαλίτσες (η ιδέα να τις αφήσουμε στο ξενοδοχείο μάλλον απορρίφθηκε αμέσως), όπου αποδείχθηκε ότι η φύλαξη θα κόστιζε μόλις 1,25€/ημέρα, πράγμα χρήσιμο, αφού το τραίνο μας για το Τουρκιστάν θα ήταν αργά το βράδυ. Η μέρα θα αφιερωνόταν στην Αλμάτι που πάντως μάλλον είχε λιγότερα πράγματα να δείξει από αυτά που φανταζόμουν.
Αρχικά πήγαμε στο Κεντρικό Μουσείο, όπου η συλλογή εκθεμάτων δεν ήταν άσχημη, αν και για πρωταρχικό μουσείο χώρας θα περίμενα κάτι καλύτερο. Είχε στολές, αρχαιολογικά ευρήματα, πίνακες και ... αντίγραφο του Χρυσού Πολεμιστή (το αυθεντικό μάλλον στο σπίτι του Nazarbayev θα είναι), ενώ φυσικά υπήρχε αίθουσα για το νέο Καζακστάν και... τον πρόεδρο. Αλίμονο! Κοιτώντας τις μακέτες της νέας πρωτεύουσας αναρωτιόμουν αν σε 50 χρόνια από σήμερα θα θεωρούνται κιτς αυτά τα κτίρια. Μήπως η Ακρόπολη θεωρούταν κιτς όταν κατασκευαζόταν στην εποχή της; Μην είναι ο Nazarbayev ο νέος Περικλής και δεν το έχουμε καταλάβει;
Επισκεφθήκαμε την κεντρική πλατεία που μας φάνηκε αδιάφορη και μετά χωριστήκαμε, με μερικούς να πηγαίνουμε προς το μουσείο τέχνης προς άγρα "στρατευμένης τέχνης" αλλά τελικά αντί για σοβιετικό κιτς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με εξαιρετικούς πίνακες, πραγματικά κρίμα που δεν μπορέσαμε να μείνουμε περισσότερο, αφού είχαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους για να πάμε στο κέντρο εκπαίδευσης με τα γεράκια. Ε άργησαν υπόλοιποι, τελικά μάλλον δεν είχε κανείς όρεξη για τα γεράκια που ήταν αρκετά μακριά από την πόλη και πήγαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο ονόματι Venetsia. Απίστευτα τραγική η συνεννόηση με τις ευγενέστατες κατά τ' άλλα σερβιτόρες. Πολύ ενδιαφέρον σε μια χώρα που προσπαθεί να τοποθετηθεί στον παγκόσμιο χάρτη ως μια ουδέτερη αλλά διεθνοποιημένη δύναμη ότι σχεδόν κανείς δε μιλάει ούτε λέξη Αγγλικά. Τελικά η παγκοσμιοποίηση δεν είναι και τόσο κοντά.
Τέλος πάντων, αφού κάναμε παντομίμα και μίμηση ζώων για να παραγγείλουμε, φάγαμε φτηνά και καλούτσικα και κατευθυνθήκαμε σε ένα lounge cafe όπου ήπιαμε ζεστή σοκολάτα και κατά λάθος παραγγείλαμε και κρέπες. Χορτασμένοι πια, πήραμε τις βαλίτσες μας από το σταθμό και μπήκαμε στο τραίνο που θα μας οδηγούσε μετά από 13 ώρες (!) στην πιο ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονικά πόλη της χώρας, το Τουρκιστάν.