Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

Το Ριζοκάρπασο είναι mix χωριό, μένουν Ελληνόφωνοι και Τουρκόφωνοι Κύπριοι. Τέτοιο χωριό που περιγράφεις είναι ο Κορμακίτης.

Σχεδόν πριν 5 χρόνια έκανα ενα ταξίδι εξ ολοκλήρου στα Κατεχόμενα με εξαίρεση τη Λευκωσία που την επισκέφθηκα στην ολότητά της. Αν εξαιρέσεις τα πολλά καζίνο που υπάρχουν (τα οποία συντηρούνται από τις καθημερινές επισκέψεις των ΕΚ), η βόρεια πλευρά του νησιού όπως γράφει και ο Γιώργος, δεν θυμίζει Ευρώπη του σήμερα, πιο πολύ κάτι πιο ανατολικό.

Ιδιαίτερη στιγμή του ταξιδιού ήταν στον Κορμακίτη, ο οποίος κατοικείται από ΕΚ Μαρωνίτες. Εκεί γνώρισα μια οικογένεια όπου έμεινα μαζί της. Ακολουθήσαμε όλοι την παραδοσιακή διαδικασία παρασκευής χαλουμιού και άκουσα αρκετές πρόσφατες συγκινητικές ιστορίες όταν μέχρι πρόσφατα ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στο χωριό τους. Το ιδιαίτερο με τον Κορμακίτη είναι ότι ακόμα και σήμερα οι κάτοικοι πέρα από Ελληνικά (και Τούρκικα), μιλάνε και Αραμαϊκά. Επίσης, κάθε βδομάδα έρχεται βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού με πόσιμο νερό και υλικά αγαθά (όπως και στα υπόλοιπα ΕΚ χωριά) . Μέχρι και τότε που πήγα στο χωριό δεν υπήρχε καποιο ψιλικατζιδικό ή κάτι παρόμοιο καθώς όλες αυτες τις δεκαετίες που ήταν εγκλωβισμένοι δεν μπορούσαν να προμηθευτούν τίποτα απ έξω πέρα από τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.

Πάντως η πλειοψηφία των Τουρκόφωνων Κυπρίων μας υποδέχτηκε πολύ θερμά στο άκουσμα ότι ερχόμαστε από Ελλάδα και συγκεκριμένα από Κρήτη. Δεν θα ξεχάσω το βράδυ στην ήσυχη Μόρφου, όταν γνωρίσαμε σε ένα καφενείο την λέσχη φίλων Harley Davidson (και άλλων παρόμοιων μηχανών) ντυμένοι στα πέτσινα οι οποίοι μας πήραν με τις μηχανές τους για βραδινές μηχανοβόλτες και αλκοολοβόλτες.

Ισως η πιο συγκινητική στιγμή του ταξιδιού ήταν σε ένα μέρος το οποίο βρίσκεται απομακρυσμένο στο χάρτη και για τους Ελληνες σχεδόν ακατόρθωτο να φτάσεις. Στο πιο νότιο μέρος των κατεχόμενων, στη μέση του νησιού, η πράσινη γραμμή σχηματίζει μια γη που μοιάζει σαν σταγόνα και στη μέση βρίσκεται το χωριό Λουρουτζίνα - Akincilar. Και λέω σχεδόν ακατόρθωτο στους Ελληνες γιατί για να επισκεφτείς το χωριό πρέπει να περάσεις προηγουμένως από ένα άλλο χωριό το οποίο έχει μετατραπεί σε Τουρκικό στρατόπεδο. Μετά από αρκετό πρήξιμο από τον γραφών στο διοικητή , μας αφησαν να επισκεφτούμε τη Λουρουτζίνα, υποδεικνύοντας μας ένα χωματόδρομο. Στα μισά πέσαμε σε ένα τζαμί-τύμβο οπου ο ιμάμης μου έκανε δώρο το κοράνι γραμμένο στα Ελληνικά. Μολις φτάσαμε στην γραφική Λουρουτζίνα όπου και πριν το '74 ήταν κατεξοχήν χωριό Τουρκοκύπριων δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι οι κάτοικοι στο καφενείο μίλαγαν μεταξύ τους Ελληνικά ακόμα και σήμερα. Η υποδοχή δεν μπορούσε να είναι πιο θερμή!!! ...μέχρι που μετά από ώρα εμφανίστηκε ο αστυνόμος του χωριού, Τούρκος από την Ανατολία- δεν καταλάβαινε από συγκινήσεις και ιστορία.Ψυχρά μας έβαλε μέσα στο περιπολικό ενώ οι ντόπιοι τον έβριζαν στα Ελληνικά- μας πήγε μέχρι το σημείο που είχαμε παρκάρει και μας ξεπροβόδισε με ένα ψυχρό βλέμμα από την περιοχή.

Είναι ιδιαίτερο ταξίδι αυτό στα κατεχόμενα.. Άντε Γιώργο, άντε να πηγαίνουμε στην Κεντροασία!!!

Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά! Αν θες κάνε ένα φωτορεπορτάζ ή μια ιστορία όποτε θες, ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα.

 

[Vito]

Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά! Αν θες κάνε ένα φωτορεπορτάζ ή μια ιστορία όποτε θες, ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα.

Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Ελπίζω να μην είναι αφού πάρω τη σύνταξη...

 

[Yorgos]

Ημέρα 7: Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός​

Διαπιστώσαμε πως το αυτοκίνητό μας είχε γδαρθεί από κλαδιά θάμνων και βαλθήκαμε να βρούμε χώμα για να το πασπαλίσουμε ώστε να μη φαίνεται η "ζημιά". Πόσο Έλληνες πια... Έπειτα ήταν η ώρα να ψάξουμε για πρωινό, πράγμα δύσκολο σε αυτά τα ορεινά και μάλλον όχι πολυσύχναστα χωριουδάκια με τον μάλλον γερασμένο πληθυσμό. Ο Πρόδρομος, ο Παλιόμυλος κι ο Άγιος Δημήτριος φαίνονταν μεν αντιτουριστικά, αλλά η αλήθεια είναι πως μας φάνηκαν αδιάφορα, ειδικά αφού λίγες ώρες νωρίτερα βρισκόμασταν στα κατεχόμενα. Άσε που δε βρήκαμε ούτε ένα μπουγατσάδικο για να φάμε κάτι...

Κατευθυνθήκαμε για το μοναστήρι Κύκκος, που διάβασα είναι από τα βασικά αξιοθέατα της Κύπρου και πόλος έλξης πολλών προσκυνητών. Φτάσαμε και παρότι απέξω μου φάνηκε αδιάφορο και ως μη χριστιανός φαντάστηκα ότι στο εσωτερικό του θα μου ήταν ακόμη πιο αδιάφορο, το συμπάθησα αμέσως χάρη στην καντίνα με τα εγκληματικά νόστιμα σφολιατοειδή, από τα οποία τίμησα ένα, επειδή κάνω δίαιτα, αλλά έφαγα άλλο ένα, δηλαδή τρία, δηλαδή χλαπάκιασα κανονικά. Ήμουν πλέον έτοιμος να μπω, απορημένος για τα αυτοκίνητα με τους Ρώσους που έρχονταν να το επισκεφθούν. Τι το τόσο τρομερό έχει δηλαδή το μοναστήρι; Μήπως είναι μια ορθοδοξοτουριστοπαγίδα;

Μπήκαμε, είδαμε τις αγιογραφίες στους τοίχους που είναι εκτεταμένες αλλά όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, χασμουρηθήκαμε λίγο κι ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. "Α, κοίτα", λέω στη Μ. "Έχει κι ένα μουσείο εκκλησιαστικής τέχνης εδώ, να μπούμε;". Μου έκανε μια γκριμάτσα και μου απάντησε "έλα μωρέ, καμιά χοντρομ...κία θα είναι τώρα, με τους τραγόπαπες, άμα είναι τσάμπα ας μπούμε στα σβέλτα". Δεν ήταν τσάμπα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η ατάκα για τις χοντρομ...ίες ειπώθηκε μπροστά στον άνθρωπο που εξέδιδε τα εισιτήρια, που φυσικά μιλούσε Ελληνικά. Προσπαθώντας να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση, προσποιήθηκε ότι δεν είχε ακούσει τα Ελληνικά μας και μας ρώτησε στα Αγγλικά αν επιθυμούμε εισιτήριο. Ε, το αγοράσαμε γιατί ντραπήκαμε, τόσες μέρες στο νησί κι ακόμη δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι δεν είμαστε στην Ινδία όπως κάποτε, να λέμε καφρίλες στα Ελληνικά χωρίς να μας καταλαβαίνει κανείς. Μερικά χούγια δεν κόβονται, ντροπή μας.

Στο χώρο του μουσείου υπήρχε μια κοπέλα γύρω στα 30, που μόλις άκουσε ότι είμαστε από την Ελλάδα, ενθουσιάστηκε. Μιλάμε για πολύ ενθουσιασμό, όχι αστεία. Γενικώς είχαμε καλή αντιμετώπιση ως Έλληνες και στις δύο πλευρές του νησιού, εγώ στη θέση των ΕΚ πάντως τόσο θετικός απέναντι στην Ελλάδα δε θα ήμουν, αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Η καλή κυριούλα λοιπόν προθυμοποιήθηκε να μας κάνει ξενάγηση στο μουσείο, βασικά δε θα μας άφηνε να φύγουμε αν δεν μας έδειχνε έστω τα χάιλάιτς. Ε, ήταν απίθανα! Έπαθα πλάκα με τα εκθέματα, όπως και η Μ, δεν μπορούσα να φανταστώ πως εκθέματα σχετικά με την εκκλησιαστική τέχνη θα είχαν τόσο ενδιαφέρον και θα ήταν οπτικά τόσο εντυπωσιακά. Από ξυλόγλυπτα δουλεμένα με τη μύτη της βελόνας μέχρι κάτι απίθανα κεντήματα με τις πιο θλιβερές εκφράσεις προσώπων που έχω δει ποτέ σε αναπαράσταση τέχνης, οι ιστορίες που συνόδευαν κάθε έργο ήταν από πολύ ενδιαφέρουσες ως συγκλονιστικές και η αλήθεια είναι πως χωρίς τις επεξηγήσεις της κοπέλας που φαινόταν να το ζει -παρότι φαντάζομαι πως θα τα έχει πει εκατοντάδες φορές στη ζωή της- δε θα είχαμε καταλάβει τίποτε, χώρια ότι παραλίγο να μην μπούμε καν στο μουσείο.

Υπήρχαν όμως και κάποιες ατάκες της κοπέλας που εμένα μου χτύπησαν άσχημα. Για παράδειγμα:

- Αν πηγαίνατε στα κατεχόμενα... Δε θα πήγατε, φαντάζομαι. Εμ βέβαια για διακοπές ήρθατε, τι να πάτε να κάνετε εκεί; (δεν άντεξα και είπα πως πήγαμε και πως μας άρεσε πολύ)
- Οι μουσουλμάνοι είναι όλοι αγράμματοι. Δηλαδή πάντα ήταν, αλλά τότε (την εποχή του συγκεκριμένου εκθέματος) ήταν ακόμη περισσότερο.
- Αυτό το έκθεμα μας ήρθε από τα κατεχόμενα. Φανταστείτε, κάποιος ΤΚ κρυπτοχριστιανός θα το διέσωσε. Ρώτησα αν αποκλείεται να το διέσωσε και να το παρέδωσε κάποιος μουσουλμάνος που εκτιμά την καλλιτεχνική αξία του έργου, εισέπραξα ένα βλέμμα απορίας και την απάντηση με περισσή φυσικότητα "μα αν είναι μουσουλμάνος πώς θα έχει τέτοιο επίπεδο; Αφού είναι αχρείοι".

Βγαίνοντας από το μουσείο ένιωσα πολύ τυχερός που είδαμε όλα αυτά τα καταπληκτικά κομμάτια, αλλά και μια θλίψη για την -κατά τη γνώμη μου- άγνοια της κατά τ' άλλα πρόθυμης, ενθουσιώδους και ευγενέστατης κοπέλας. Η Μ. ήταν πολύ πιο επιεικής: "Δεν καταλαβαίνεις την πίκρα των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα, τη γη τους, το σπίτι τους, την περιουσία, ίσως και τους συγγενείς τους. Είναι άλλη η συγκινησιακή φόρτιση, εσύ ως επισκέπτης δεν το καταλαβαίνεις, δεν ξέρεις τι έχει περάσει αυτή η κοπέλα". Δεκτή η ένσταση, αλλά η κοπέλα δεν ήταν ούτε 30 χρονών, τον Αττίλα δεν τον έζησε, όπως δεν έζησα κι εγώ την εκδίωξη των προπαππούδων μου από τη Μικρά Ασία κι ως εκ τούτου την Τουρκία την επισκέφθηκα ως ακόμη μια χώρα κι όχι ως χαμένη πατρίδα. Ούτε τους μισώ, ούτε τους βλέπω εχθρικά τους Τούρκους, όπως δε βλέπω αντίστοιχα και τους Ιταλούς που έκαψαν το χωριό στο οποίο κατοικώ όταν είμαι στην Ελλάδα. Κατανοώ τη θλίψη των ανθρώπων, αλλά όχι το μίσος, με σοκάρει όποτε πάω στο Μαϊάμι η αλλοίωση των προσώπων των εξόριστων Κουβανών όποτε μιλούν για την κυβέρνηση της Κούβας και η εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν όποιον έχει επιλέξει να μη μισεί ό,τι έχει να κάνει με αυτήν. Θα περίμενα μετά από μία-δύο γενιές να έχουν απαλυνθεί αυτά. Ίσως να είναι πολύ νωρίς για την περίπτωση της Κύπρου, η εισβολή είναι σχετικά πρόσφατη, δεν είναι το '59 ή το '22. Ίσως να είναι και όπως τα λέει η Μ., να αδυνατώ πολύ απλά να μπω στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων, εγώ ό,τι άφησα πίσω μου από τα 17 μου κιόλας, το άφησα λόγω επιλογής και μιας νοοτροπίας "όπου γη πατρίς", δεν ξεριζώθηκα με τη βία. Δεν το βλέπουν όλοι έτσι, υπάρχουν άνθρωποι που τραυματίζονται ψυχολογικά για πάντα. Εγώ ξέρω πάντως ότι ανάμεσα στο θαυμασμό γι' αυτά που είδα και στην απογοήτευση για τα τα σχόλια της αξιολογότατης κοπέλας, υπερίσχυσε το δεύτερο συναίσθημα. Καλό food for thought, πάντως.



Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ο τάφος του Μακαρίου. Ολίγον φαραωνικός μου φάνηκε, ειδικά για έναν άνθρωπο που κατά τη γνώμη μου μάλλον μαντάρα τα έκανε, αλλά το μέρος έχει μια γαλήνη και η διαδρομή είναι όμορφη κατεβαίνοντας για την Πάφο, όπου πήγαμε καρφί για τα μωσαϊκά. Για να μη σας τα πολυλογώ: ΚΑΡΑΓΟΥΑΟΥ. Πώς είναι δυνατόν να είναι σε τόσο καλή κατάσταση; Απίθανες αναπαραστάσεις, μέχρι και προπόνηση μονομάχων διέθεταν, απίθανη ματιά στη ζωή της αρχαιότητας, χτυπούσε η καρδιά μου κάθε φορά που πλησίαζα κάποιο. Υπενθύμισα στον εαυτό μου να βάλω πολύ καλό βαθμό στην Κύπρο για τα αρχαία της. Ακολούθησαν οι Τάφοι των Βασιλιάδων μέσω της ομώνυμης λεωφόρου, που ήταν όμορφοι, θύμιζαν λίγο Αίγυπτο, αλλά σαφώς υποδεέστεροι σε σχέση με τα μωσαϊκά που μόλις είχαμε δει.

Η Πόλη της Πάφου από την άλλη πλευρά, είχε τα μαύρα της τα χάλια, με ξενοδοχεία-εκτρώματα και υπερτιμημένα τουριστικά εστιατόρια κατά μήκος μιας παραλιακής οδού υπερδομημένης, ατσούμπαλης, άχαρης, με μπόλικο από Ρώσους και Βρετανούς. Δε θα ήθελα να τη δω το καλοκαίρι.

Τελικά -κατόπιν δικής μου απαίτησης- χτυπήσαμε από ένα σουβλάκι στους πίσω δρόμους σε έναν Έλληνα που πήγε στην Κύπρο λόγω κρίσης και κινηθήκαμε για την Πέτρα του Ρωμιού, όπου η θέα λίγα λεπτά μετά τη δύση ήταν πανέμορφη.

Είχε νυχτώσει πια κι έπρεπε να φτάσουμε στη Λεμεσό, όπου -έτσι γι' αλλαγή- είχαμε κλείσει ένα διαμέρισμα μέσω airbnb. Κινηθήκαμε ανάμεσα στις δύο εθνικές, με πολλή κίνηση (μας έλειψαν τα κατεχόμενα είναι η αλήθεια), ενώ προσπαθούσα να μη γελάσω κάθε φορά που με έπαιρνε τηλέφωνο ο ΕΚ ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, αποκαλώντας με "κύριε Γεώργιε", δίνοντας οδηγίες με επίσημο ύφος και ρωτώντας με "τι ώρα αφικνείστε στο προς ενοικίαση διαμέρισμα;". Ευγενέστατος ο άνθρωπος, αν και δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους οδηγούς της Λεμεσού που ακροβατούσαν ανάμεσα στο "κάγκουρες" και το "γαϊδούρια", Έλληνες μου θύμισαν. Μας ξαναέλειψαν οι γλυκύτατοι ΤΚ που με χαμόγελο μας υπενθύμιζαν ότι οδηγούμε ανάποδα... Η δε Μ. όταν δε σεβάστηκαν το alarm της για παρκάρισμα έριξε κάτι ελληνικότατα μπινελίκια.

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε το διαμέρισμα, ψιλοχάλι και η κατάσταση με το παρκάρισμα, οπότε η Μ. αποφάσισε να μείνει στο σπίτι, όσο εγώ βγήκα με την καλή φίλη Ε, που μάλλον μας διαβάζει αυτές τις ώρες. Ως Ελληνίδα παντρεμένη με Κύπριο είχε φιλοτιμηθεί να έρθει να με παραλάβει για να πιούμε μια πορτοκαλάδα, να μου δείξει λίγο την πόλη της και να μου πει και πέντε πράγματα για τη ζωή στην Κύπρο. Βρεθήκαμε, περπατήσαμε λίγο τη νέα παραλιακή της Λεμεσού, ένα φοβερό πρότζεκτ που έδωσε μεγάλη πνοή στην πόλη, τσάκισα και μια εξαιρετική γκουρμεδοσαλάτα (έτσι είναι, μόνοι μας σαβουρώνουμε σουβλάκια, όταν είμαστε με ξένους ανθρώπους το παίζουμε φίνοι) και άκουσα με προσοχή την Ε. να μου λέει για τα καλά και τα κακά της ζωής στην Κύπρο: για την ποιότητα ζωής ειδικά για νέους γονείς με παιδιά, για την οικονομία, για το πώς αντιμετωπίστηκε η κρίση εκεί, για το πόσο πιο παραδοσιακή αλλά και συντηρητική είναι η κυπριακή οικογένεια σε σχέση με την ελληνική, για το εκτεταμένο ξέπλυμα χρήματος που γίνεται στο νησί, για τις διαφορές αριστερών και δεξιών Κυπρίων και το πώς αυτό καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τη στάση ή απόψή τους απέναντι στην Ελλάδα, για το καλό σύστημα παιδείας, για την έμφαση που δίνουν στο χρήμα, την επιρροή της Βρετανίας. Το εστιατόριο ήταν εξαιρετικό κι ο σερβιτόρος Έλληνας. Πιάσαμε ψιλή κουβέντα με το παιδί, παιδί της κρίσης κι αυτός, μου είπε πως από οικονομικής άποψης δε μετανιώνει για την επιλογή του να πάει εκεί, χρειαζόταν τα χρήματα για τη γυναίκα του και το παιδί του, αλλά πλέον κουράστηκε και επιστρέφει Ελλάδα. "Να σου πω κάτι; Αν έρθεις να μείνεις εδώ για δουλειά, καλά είναι, ανθρώπινα και βάζεις στην άκρη. Αλλά είναι μια κοινωνία που σε πνίγει, επιφανειακή, επιδειξιομανής, χωρίς περιεχόμενο. Φεύγω τον άλλο μήνα και μετράω μέρες".

Η Μ. πάντως, που συνεργάζεται με Κύπριους συχνά επειδή πηγαίνει για συναυλίες στο νησί, έχει να λέει τα καλύτερα για τους Κύπριους. Ο πατέρας μου που επίσης πηγαίνει για επαγγελματικούς λόγους, το ίδιο κι ακόμη περισσότερο, βρίσκει τους Κύπριους τζέντλεμεν, ανοιχτόκαρδους, καλύτερους ανθρώπους, κάτι σαν "την παλιά Ελλάδα". Οι δε δικές μου εμπειρίες από Κύπριους πελάτες είναι πως κατά κανόνα (με εξαιρέσεις βεβαίως) πρόκειται για ανθρώπους που σχέση με τους αντίστοιχους Έλληνες είναι πιο συντηρητικοί, πιο ευγενείς, λιγότερο φωνακλάδες/καχύποπτοι/"ρε ξες ποιος είμαι εγώ"/ξερόλες, ταυτόχρονα λιγότερο ενημερωμένοι και περισσότερο σεβαστικοί, πιο ανοιχτοχέρηδες, λιγότερο ευέξαπτοι, πιο "αθώοι". Έχει ενδιαφέρον να ακούς τις απόψεις ανθρώπων που ζουν σε μια χώρα. Περπατήσαμε κι άλλο με την Ε, μου έκανε και την ταξιτζού μέχρι το κατάλυμά μου. Κρίμα που δεν μπόρεσε να έρθει η Μ, θα την ενδιέφερε πολύ η όλη συζήτηση. Δημόσιες ευχαριστίες στην Ε. για το χρόνο και την καλοσύνη της...

 

[thanos75]

Όπως όλες οι ιστορίες σου φίλε Yorgos πραγματικά υπέροχη, και οι κρίσεις σου για τους Κύπριους ένθεν και ένθεν πραγματικά πολύ σωστές νομίζω. Αν και έχω χρόνια να πάως στην Κύπρο (δυστυχώς στην κατεχόμενη δεν έχω πάει), νομίζω πως το μίσος συντηρείται ακόμα σε γενικές γραμμές ένθεν και ένθεν (όπως διεπίστωσες και από την κοπέλα στη μονή Κύκκου-αν και νομίζω πως οι υπερβολικά θρήσκοι άνθρωποι δεν αποτελούν και το καλύτερο κριτήριο για εξαγωγή τέτοιων συμπερασμάτων γιατί είναι σαφέστατα πιο πορωμένοι και συντηρητικοί). Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι στην ΕΚ πλευρά η αυτοκέφαλη εκκλησία Κύπρου έχει πραγματικά πολύ ισχυρή επιρροή (μέχρι και πολυτελή ξενοδοχεία διαχειρίζεται) και μπορεί σε ένα βαθμό ακόμα να διαμορφώνει συνειδήσεις.
Πολύ ωραίες οι φωτος σου...η παλιά πόλη της Αμμοχώστου και ειδικά τα τείχη της μου θύμισαν την παλιά πόλη της Ρόδου (τα τείχη θα έλεγα πως είναι ίδια ακριβώς με της Ρόδου και της Χίου). Από την άλλη πλευρά, την πρώτη φορά που είδα σε φωτογραφία την Κερύνεια με το κάστρο στο λιμάνι της, στην αρχή νόμιζα πως ήταν η Κως!!! (Εάν έχεις πάει νομίζω θα καταλάβεια απόλυτα τί εννοώ)

 

[Theo1983]

Αναμένουμε τη συνέχεια για την κεντρική Ασία Γιώργο!! Αλήθεια, πόσες μέρες συνολικά ήταν το ταξίδι που εκανες σε όλες τις χώρες που ταξίδεψες αυτη τη φορά συμπεριλαμβανομένης κ της Κύπρου; Και ποσό σου στοίχισε περιππου αν επιτρέπεται;;

 

[Yorgos]

65 μέρες συν άλλες 3-4 στην Ευρώπη (ολίγον από Μόναχο, Λουκέρνη, Κολμάρ, Λουξεμβούργο, Φρανκφούρτη), περίπου 5.000 ευρώ αν θυμάμαι καλά συμπεριλαμβάνοντας κόστη βίζας.

 

[vasilis84]

Ουπς αρκετά, αντικειμενικά μιλώντας. 65 μέρες ήταν όχι 6 μήνες.

 

[Yorgos]

Σωστά, είχε αρκετές εσωτερικές πτήσεις, ενοικίαση τζιπ σε Κιργιστάν και Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν υποχρεωτικά γίνεται μέσω πρακτορείου όπου πρέπει να μας έφυγε κανένα χιλιάρικο μόνο για την εβδομάδα εκεί και η Κύπρος δεν ήταν φτηνή επίσης. Χοντρικά στην Κύπρο έφευγαν 25-30€/ημέρα σε κατάλυμα, 15€ σε αυτοκίνητο/πάρκινγκ, άλλα 10-15€ σε βενζίνες, περίπου 10€ σε εισόδους και καμιά 25αριά σε πρωινό κι ένα καλό γευμα, συν καμιά τυρόπιτα, νερό, την ασφάλεια εισόδου του αυτοκινήτου στα ΤΚ, ε σχεδόν κατοστάρικο ημερησίως, τρώγοντας πολύ καλά πάντως. Τέλος, μην ξεχνάμε και τις βίζες για την Κεντρική Ασία, δεν ήταν φτηνές.

Εντός της επόμενης ώρας το επόμενο κεφάλαιο.

 

[Yorgos]

Ημέρα 8: Κούριο, Χοιροκοιτία και Λευκωσία​

Δεν έχω ημερολόγιο για τη σημερινή ημέρα, οπότε τα λάθη είναι πιθανά.

Μετά από μια σύντομη βολτίτσα στη Λεμεσό, που δεν τη λες και όμορφη πόλη, αν και οριακά πιο υποφερτή από την Πάφο νομίζω, κατευθυνθήκαμε για το Κούριο, που είναι από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στο νησί. Το μουσείο, που βρίσκεται εκτός του αρχαιολογικού χώρου και χωρίς ιδιαίτερη σήμανση, μας άρεσε πολύ, ήταν μικρό αλλά με όμορφη παρουσίαση του σεισμού και των ευρημάτων που προέκυψαν από αυτόν και μας δίνουν χρήσιμες πληροφορίες για τη ζωή στην ύστερη Ρωμαϊκή περίοδο. Μετά από μια στάση σε μια παραλία με τεράστια βότσαλα που δε βαρέθηκα να τα πετάω στη θάλασσα, φτάσαμε και στο αυτό καθαυτό Κούριο, που διέθετε ορισμένα καλά ψηφιδωτά, ένα ανακατασκευασμένο θέατρο, διάφορα χαλάσματα και πολύ όμορφη θέα στη θάλασσα, αλλά δε με εντυπωσίασε όσο η αρχαία Σαλαμίνα.

Συνεχίσαμε για τη Χοιροκοιτία, έναν από τους καλύτερα διατηρημένους νεολιθικούς οικισμούς στον κόσμο. αν εξαιρέσει βέβαια κανείς το κομμάτι που έχει αναστηλωθεί, το υπόλοιπο είναι βάσεις κτιρίων, αλλά έχει το ενδιαφέρον του και μηδέν επισκέπτες. Μετά από μια πολύ ωραία τυρόπιτα (πολύ μπαμπάτσικοι οι φούρνοι στη Μεγαλόνησο), φύγαμε για τη Λευκωσία, όπου κλείσαμε δωμάτιο στην κατεχόμενη πλευρά, αφού ήταν και φτηνότερα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο απίστευτης εϊτίλας γραφείο της ΕΚ πλευράς της Λευκωσίας (ο υπάλληλος 60ρης με μουστάκα φάση Κολοκοτρώνη, τσιγαρούμπα και μπεγλέρι, δεν καταλαβαίναμε και πολύ τα Ελληνικά του)

Η αλήθεια είναι πως η κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας δεν είχε καμία σχέση με τα υπόλοιπα κατεχόμενα: εγκαταλελειμμένα σπίτια, σε άλλα φάνηκε να μένει κόσμος στριμωγμένος σε πολύ δύσκολες συνθήκες, μαντήλες και τσαντόρ που δεν είδαμε στο υπόλοιπο κομμάτι, σκουπίδια και χαλάσματα. Αναρωτήθηκα μήπως η εντύπωση που έχει πολύς κόσμος για όλα τα κατεχόμενα απορρέει από επίσκεψη μόνο στο κατεχόμενο κομμάτι της Λευκωσίας, όπου η πλειοψηφία δεν είναι ΤΚ, αλλά έποικοι. Αντίθετα, παρότι σε πολύ φτωχική (αλλά ταυτόχρονα και ρομαντική) γειτονιά, το κατάλυμά μας ήταν μικρό αλλά προσεγμένο. Η νεαρή ιδιοκτήτρια έμενε στην Αμμόχωστο κι ερχόταν περιοδικά, είχε μια ντόπια (έποικο) να το προσέχει. Την είδαμε για λίγο και παρότι θέλαμε να της πιάσουμε την κουβέντα, έφευγε για Αμμόχωστο, οπότε μιλήσαμε πολύ λίγο. Μας υπογράμμισε όμως αυτό που υποψιαζόμασταν: η Λευκωσία είναι γεμάτη από εποίκους, τα τελευταία δυο χρόνια έχει αρχίσει να έρχεται κόσμος από την Αμμόχωστο και την Κερύνεια για να επενδύσει, έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της κι έχουν αρχίσει να φτάνουν κονδύλια κι από την Τουρκία.

Πήγαμε ντουγρού για το μουσείο, το οποίο ήταν τεράστια έκπληξη λόγω της απίθανης εϊτίλας του. Τι ήταν αυτό; Εκθέματα σε βρώμικα γυάλινα τετράγωνα δοχεία, περιγραφές άχρωμες σε λεζάντες με... πνεύματα και περισπωμένες (!) και παραθυρόφυλλα που θύμιζαν το πατρικό της γιαγιάς μου στα Κάτω Πατήσια. Αν μη τι άλλο, απίθανη εικόνα μουσείου για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πλούσιας μάλιστα, δεν είναι καμία Λιθουανία ή Ρουμανία η Κύπρος. Τέλος πάντων, καλά ήταν τα εκθέματα, ορισμένα πραγματικά άξιζαν τον κόπο. Με το που τελειώσαμε πήγαμε να βρούμε τον πατέρα μου που είχε μόλις ολοκληρώσει ένα σεμινάριο όπου δίδασκε στη Λευκωσία και μας ρώτησε για το πώς φάνηκε η Κύπρος, που ο ίδιος τη γνωρίζει καλά (το ΕΚ κομμάτι τουλάχιστον). Χάρηκα που τον είδα γιατί θα ακολουθούσαν σχεδόν δυο μήνες στην Κεντρική Ασία ("εμ για κάτι τέτοια είσαι, για τους Τατζίκους!", μου είπε) πριν τον ξαναδώ κι επιστρέψαμε στα κατεχόμενα. Όπως και οι περισσότεροι φίλοι του ΕΚ ο πατέρας μου δεν έχει πάει ποτέ στην ΤΚ πλευρά...

Μην πω ψέμματα, ανασάναμε στα κατεχόμενα. Αφήσαμε πίσω την τσιμεντίλα, την κίνηση και την άναρχη δόμηση της ΕΚ πλευράς και νιώσαμε να γυρίζουμε 30 χρόνια πίσω. Όμορφες γειτονιές, έστω και ατημέλητες, μερικά όμορφα αρχοντικά και πολλά από τα ιστορικά κτίρια ψιλοφωτισμένα το βράδυ. Φάγαμε όμορφα σε ένα ισπανικό εστιατόριο δίπλα σε γοτθικό ναό που έχει μετατραπεί σε τζαμί, άκουσε και η Μ. τους φίλους της τους μουεζίνηδες και πέσαμε για ύπνο, μετά από άλλη μια βολτίτσα αργά το βράδυ στην ασφαλέστατη αυτή διχοτομημένη πρωτεύουσα.

Ημέρα 9: Λευκωσία και πτήση για Καζακστάν
​

Καταπληκτική η βόλτα και το πρωί στις δυο πλευρές της Λευκωσίας, αν και στην ΤΚ πλευρά ήταν ομολογουμένως πιο όμορφα. Επισκεφθήκαμε κι ένα μουσείο που επικέντρωνε στον αγώνα κατά των Άγγλων κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά), είχε καταπληκτικό φωτογραφικό υλικό ενώ ντράπηκα που δε γνώριζα τίποτε για το Γρίβα. Πώς γίνεται να ξέρω τόσα για τη Βιρμανία ή το Εκουαδόρ και να είμαι ΤΟΣΟ άσχετος για τα της Κύπρου;

Το να περπατάει κανείς κατά μήκος της διαχωριστικής γραμμής είναι πολύ ενδιαφέρον. Ζητήσαμε οδηγίες από έναν ΕΚ κύριο που ήταν γλυκύτατος αλλά και πολύ θλιμμένος. "Απ'΄την άλλη πλευρά της πόλης ήταν το μαγαζί μου και το έχασα σε ένα βράδυ. Αλλά κι οι δικοί μας, δεν τους φέρθηκαν σωστά, τους δώσαμε πατήματα και μας πέταξαν έξω. Τα καλύτερα μας πήραν". Τον ρώτησα αν περνάει ποτέ από την ΤΚ πλευρά. "Ποτέ! Γιατί να πάω; Αν είναι να βάλω τα κλάμματα τα βάζω κι από εδώ", μας είπε όλο θλίψη και στη συνέχεια άλλαξε κουβέντα και μας έδειξε φωτογραφίες των παιδιών του που διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Η Μ. πήρε το -πολύ βολικό- λεωφορείο για το αεροδρόμιο της ΕΚ πλευράς, ενώ εγώ έμεινα να δω ολίγη Ευρωλίγκα και αργότερα πήρα ένα ταξί (φτηνά από την ΤΚ πλευρά) για το αντίστοιχο αεροδρόμιο της ΤΚ απ' όπου θα πετούσα προς Αστάνα μέσω Κωνσταντινούπολης. Η πρώτη μου πτήση με τις Τουρκικές Αερογραμμές δεν ήταν και άψογη: είχε 2 ώρες καθυστέρηση, με αποτέλεσμα στην Κωνσταντινούπολη να τρέχω σαν τον αλλόφρονα και κατάφερα κυριολεκτικά στο τσακ να επιβιβαστώ στην πτήση, την ώρα που έκλειναν την πόρτα (τα καλά του να μην έχεις αποσκευές). Στο αεροπλάνο σκεφτόμουν περισσότερο το πόσο περίεργο μέρος είναι η Κύπρος και λιγότερο το πώς θα τα περνούσα στην Κεντρική Ασία, παρότι αυτή ήταν ελάχιστες ώρες μακριά κι είχα προετοιμαστεί ελάχιστα για το ταξίδι.

Πριν μπούμε στα της Κεντρικής Ασίας όμως, ας κάνουμε μια αποτίμηση της Κύπρου (οι φωτογραφίες θα μπουν όταν το επιτρέψει το σοσιαλιστικό μας ίντερνετ...)

 

[Yorgos]

Μεγάλη ταλαιπωρία οι φωτογραφίες, κάποιες μπαίνουν διπλές, άλλες ανρούνται να μπουν, εν τέλει μπάινουν με άσχετη σειρά... Τέλος πάντων δε βαριέσαι, πάμε:

Πολύ λουλούδι η Καρπασία.

Αυτοί οι καλόκαρδοι άνθρωποι που δε μας άφηναν να φύγουμε αν δεν μας κερνούσαν τον παστουρμά τους.

Το Ριζοκάρπασο. Περίμενα κάτι με σοκάκια, αλλά τελικά αποδείχθηκε ένα μάλλον απλωμένο χωριό με ελάχιστους ελληνόφωνους.

Ζήτησα μία σαλάτα και μου έφεραν δωρεάν άλλα 9 μικρά πιατάκια...

Είναι που θα βλέπαμε τσαντίρια στα κατεχόμενα... Βαρεθήκαμε να βλέπουμε βίλες και πισίνες.

Η Κυρήνεια το βράδυ.

Το πολύ ωραίο μουσείο του ναυαγίου της Κυρήνειας.

Κάρμι, πανέμορφο χωριό.

Έχει απίστευτο αρχαιολογικό πλούτο το νησί, δεν είμαι σίγουρος ότι τον εκτιμούν όλοι πάντως.

Ο Πεδουλάς είναι νομίζω. Ομορφούτσικος, αλλά από τα άλλα ορεινά χωριά απογοητευτήκαμε. Ελπίζαμε ότι θα έχουν κάτι σε Πάπιγκο, άντε σε Αράχωβα, μπα. Καμία σχέση.

Πόσο κρίμα για όλα αυτά τα νέα παιδιά και τις οικογένειές τους. Τέτοια μνήματα έβλεπες παντού.

Πολύ άγαλμα ο Μακάριος, όλα υπερφυσικά.

 

[Yorgos]

Πολύ μου αρέσουν αυτές οι σαπίλες, ειδικά σε κάτι ξεχασμένα μέρη σαν τα κατεχόμενα.

Δε συμπαθώ και πολύ τις σημαίες, αλλά αν ήμουν ΤΚ θα με ενοχλούσε η τουρκική σώνει και καλά δίπλα στη "δική μου". Ευτυχώς στην ΕΚ πλευρά ήταν λίγες οι ελληνικές.

Το εσωτερικό στο Μπελαπαϊς.

Πανέμορφη η Κυρήνεια το βράδυ.

Από κάστρα άλλο τίποτε η Κύπρος.

Είπαμε, πανέμορφο και λουλουδιασμένο το Κάρμι.

Θαυμάστε την! Ελληνίδα απατεώνισσα καλύπτει τις χαρακιές που έκανε στο αμάξι που νοίκιασε με χώμα.

Εντελώς φαραωνικά ή έστω χομεϊνίστικα τα του τάφου του Μακαρίου κατά τη γνώμη μου.

Έχει και υψόμετρο και κρύο κι έλατα η Κύπρος, αμ πώς.

Τα μωσαϊκά στην Πάφο απίστευτα. Τρομερή ματιά στο βαθύ παρελθόν.

Κάτι από Λαλιμπέλα μου θύμισαν αυτά (ε, υποδεέστερα).

Άσχημη πόλη η Λεμεσός, αλλά ανάπτυξη και χρήμα διαθέτει.

Ωραία επεξήγηση του ρωμαϊκού σπιτιού με τους νεκρούς και τα ζωντανά που "σώζεται" όπως κατέρρευσε επί σεισμού.

Άμα βρω βότσαλο και δεν το πετάξω, κάτι θα πάθω. Θα κάτσαμε και μια ώρα στην παραλία αυτή να πετάμε βότσαλα.

Ωραίο και το Κούριο και με ωραία θέα.

Το ανακατασκευασμένο κομμάτι της νεολοθικής Χοιροκοιτίας.

 

[Yorgos]

Ωραία πήρε μπρος το ρημάδι, άντε και με τις τελευταίες φωτό από Κύπρο:

Τεράστια διαφορά οπτικά στα κατεχόμενα της Λευκωσίας.

Και που ψήφισαν "ναι" πάντως για την επανένωση, τζίφος.

Εγώ στα μουσεία της Κύπρου πέρασα εξαιρετικά.

Καλή/χρυσή η ΕΚ Λευκωσία, αλλά δεν πολυβλέπεται. Αντίθετα το ΤΚ έχει πολλά διαμάντια.

Και φυσικά γοτθικούς ναούς (αγαπώ!) - τζαμιά.

Άλλες εποχές. Στην ΕΚ πλευρά τα παιδάκια μάλλον παίζουν playstation γιατί δεν τα πολυβλέπαμε στους δρόμους.

Ό,τι δηλώσεις είσαι... και στην Κύπρο.

Δυστυχώς δεν είχε καμία επεξήγηση αυτό το μνημείο, όποιος ξέρει παρακαλώ ας γράψει.

Καμία σοβαρότης το νούμερο...

Καταπληκτικό φωτογραφικό υλικό το μουσείο.

Κι ο καλούλης κύριος. Το Γρίβα πάντως δεν τον συμπαθούσε...

Ωραία και τα αρχοντικά.

Έχει μείνει άλλη διχοτομημένη πρωτεύουσα στον κόσμο;