tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Αν κρίνουν οι υπεύθυνοι του φόρουμ ότι δεν έχει θέση το κείμενο αυτό στο travelstories, ας το διαγράψουν
Η περίπτωση αυτού του ανθρώπου είναι μοναδική. Πραγματικά δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο σαν αυτόν. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Πρωτού αρχίσω να περιγράφω τις κορυφαίες ατάκες του, τα άπαιχτα και ανεπανάληπτα σχόλιά του, τη μοναδική γκρίνια του και όλες τις καλές και άσχημες στιγμές που περάσαμε μαζί, ας πούμε λίγα πράγματα για αυτόν, βασιζόμενοι στο βιογραφικό του.
Κάτι μου λέει ότι μπορώ να γράψω ολόκληρο κεφάλαιο ενός βιβλίου για αυτόν τον άνθρωπο και την προσωπικότητά του, προς απογοήτευση του Ινδού Πρ., ο οποίος δηλώνει "psonio" και θέλει να γράφω και να μιλώ μόνο για αυτόν. Θα προσπαθήσω να γράψω μόνο κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες του, και τα συμπεράσματα τα βγάζετε μόνοι σας. Αν και ίσως ήδη να έχετε βγάλει μερικά, από την "ιστορία" με θέμα "Γερμανοί και πιοτό". Το βιογραφικό του όμως έχει ενδιαφέρον, καθώς γύρισε πολλά μέρη από πολύ μικρός.
Στο "κεφάλαιο" αυτό λοιπόν, θα προσπαθήσω να τον περιγράψω, χωρίζοντας τη ζωή του σε προ-Ανταρκτική εποχή, Antarctica και μετά-Ανταρκτική εποχή.
Στο πρώτο μέρος θα αναφέρω όσα γνωρίζω από το βιογραφικό του και από όσα μου έχει πει αυτός, στο 2ο θα γράψω κάποια πράγματα για τη ζωή του στην Ανταρκτική , τις συνθήκες και τους κανόνες εκεί και θα βάλω κάποιες από τις αστείες φωτογραφίες που έχει βάλει στο δικτυο από τη μακρινή αυτή ήπειρο, και στο 3ο μέρος θα γράψω το πώς τον γνώρισα εγώ και τα όσα πέρασα μαζί του.
Όσοι λοιπόν θέλετε να μου κάνετε την τιμή να μοιραστείτε μαζί μου το 'κεφάλαιο' αυτό, καθήστε απολαυστικά και...πάμε!
Ο PB λοιπόν είναι Γερμανός, γεννηθείς εις Hagen της Γερμανίας, 15 ημέρες πριν εισέλθει η ανθρωπότητα στο σωτήριον έτος 1973. Οι γονείς του ήταν και οι δύο δάσκαλοι, οι οποίοι μετακόμισαν στο Bilbao της Ισπανίας για 5 χρόνια, όταν ο γιός τους ήταν μόνο 3 ετών, για να διδάξουν στο τοπικό γερμανικό σχολείο. Εκεί το σχολείο ήταν δίγλωσσο, και έτσι ήρθε για πρώτη φορά στη ζωή του σε επαφή με έναν άλλο πολιτισμό και μια πρώτη ξένη γλώσσα. Μετά το νηπιαγωγείο συνέχισε και έκανε εκεί τα 2 πρώτα χρόνια του δημοτικού. Όπως μου ανέφερε κάποια στιγμή αργότερα ο Πέπε, ο Περουβιανός, "στο Μπιλμπάο ο PB γνώρισε τις πρώτες Ισπανίδες που του έκλεψαν την καρδιά και από τότε του έμεινε παιδικό τραύμα και τρέχει συνέχεια πίσω από Ισπανίδες". Άλλωστε όπως διαπίστωσα και εγώ, ο μεγάλος έρωτας της ζωής του είναι μία Ισπανίδα από το ίδιο πείραμα (δουλεύει όμως σε άλλη πόλη), η οποία από ό,τι κατάλαβα δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Για τον PB τα χρόνια στην Ισπανία ήταν καθοριστικά, αφού από εκεί έχει τις πρώτες του αναμνήσεις, αλλά και η όλη εμπειρία (σύμφωνα με εμένα) ήταν καθοριστική για την προσωπικότητά του. Έμαθε να συμβιώνει σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που είχαν οι γονείς του προηγουμένως, και έμαθε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, πράγμα που τον έκανε πολύ πιο ευέλικτο στις μετακινήσεις και τις μετακομίσεις που πρέπει να υποστεί ένας ερευνητής φυσικός.
Μετά το πέρας των 5 ετών, μετακόμισε και πάλι με τους γονείς του στη Γερμανία, αυτή τη φορά στην περιοχή Kierspe. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο-λύκειο (το γερμανικό γυμνάσιο-λύκειο το έκανε σε 12 χρόνια αντί για 13 που είναι το κανονικό, λόγω των εξαιρετικών του επιδόσεων. Στη Γερμανία υπάρχει αυτό το σύστημα από όσο ξέρω, ότι οι πολύ καλοί μαθητές μπορούν να "πηδήξουν" κάποιες τάξεις. Το ίδιο συνέβει και στον ανηψιό μου που ζει στη Βόννη). Όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, τον τράβηξαν οι προσωπικοί υπολογιστές πρώτης γενιάς και έτσι είχε την πρώτη του επαφή με γλώσσες προγραμματισμού, αφού εκείνοι οι υπολογιστές χρειαζόντουσαν BASIC και Assembler, και έγραψε δικό του κώδικα για να παρουσιάσουν 3διάστατα γραφικά στο σχολείο. Παράλληλα είχε διακρίσεις σε αθλητικές δραστηριότητες.
Μετά το σχολείο πήγε στο Dortmund για να σπουδάσει φυσική. Επέλεξε να μην πάει στρατό, αλλά να εκτελέσει τα υποχρεωτικά του καθήκοντα σε social work, όπως άλλωστε κάνουν και οι περισσότεροι Γερμανοί. Οι υποχρεώσεις του στην κοινωνική εργασία μεταξύ άλλων περιελάμβαναν οικιακές εργασίες, ψώνια για τους ηλικιωμένους και απλή ιατρική βοήθεια. Μετά από αυτό το έτος, ξαναγύρισε στο Dortmund για να συνεχίσει τις σπουδές του. Συνολικά έκανε εκεί 2 χρόνια, πήρε το Vordiplom (κάτι αντίστοιχο του Bachelor) και μετά πήγε στο Marburg. Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω πόσο διαρκούν κανονικά οι σπουδές εκεί ούτε αν δεν του άρεσε και αποφάσισε να φύγει. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κάναμε μία συζήτηση για το ποιό είναι το καλύτερο μέρος από όλα αυτά από τα οποία πέρασε, αλλά μετά από 2 μπύρες που ήπια, δεν θυμόμουν πoιο είπε ότι του άρεσε λιγότερο. Ήταν είτε το Dortmund είτε η Heidelberg...
Σε μια ιντερνετική έκδοση του 'βιογραφικoύ' του, αναφέρει για το Marburg:
"Ο πατέρας του Otto Hahn, αναφέρεται ότι έγραψε κάποτε για τον γιο του
-Ο γιος μου είναι στο Marburg και πίνει μπύρες
Εκτός από το να κάνω και εγώ το ίδιο, συνέχισα τις σπουδές μου και έκανα 2 εξάμηνα μαθήματα εκμάθησης ιαπωνικών."
Τελειώνοντας το diplom (αντίστοιχο του μάστερ), αλλά χωρίς να κάνει την απαιτούμενη διπλωματική στο τέλος, αποφάσισε να πάει στο Kansas ως exchange student για ένα χρόνο.
Στο Kansas όμως αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και αντί να καθήσει ένα χρόνο, είπε να συμμετάσχει στο collaboration ενός πειράματος ως διδακτορικός. Τον πρώτο 1.5 χρόνο τελείωσε με τα απαραίτητα μαθήματα και μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις άρχισε να εργάζεται full time ως βοηθός ερευνητή, περνώντας άλλον ένα χρόνο στον αμερικάνικο μεγαλύτερο επιταχυντή, αντίστοιχο του CERN. Τελειώνοντας το διδακτορικό του, αποφάσισε να ξαναγυρίσει στην Ευρώπη και τελικά κατέληξε στο Παρίσι.
Στο Παρίσι συμμετείχε σε ένα πείραμα της Αφρικής, και αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να περάσει κάποιο χρόνο στη Namibia, όπου είναι εγκατεστημένο το τηλεσκόπιο του πειράματος.
Από εκεί και πέρα, αυτά που εγώ γνωρίζω είναι ότι μετά το Παρίσι πήγε στη Χαϊδελβέργη και μετά στην Αμερική, στο Madison, πάντα ως μεταδιδακτορικός ερευνητής. Στο Madison δούλευε στο πείραμα που δούλεψα και εγώ όσο ήμουν στο Βερολίνο, ένα πείραμα που γίνεται στην Ανταρκτική. Είχε αφεντικό μία Ιταλίδα 2-3 χρόνια μεγαλύτερη από αυτόν, και λίγο τσαούσα. Αυτός όντας από τη φύση του παράξενος, δεν τα πήγαινε καλά μαζί της, και έφτασε σε σημείο να την φτάσει στα όριά της και να κοντέψει να τον απολύσει.
Εκτός από τα πολλά περιστατικά που έγιναν μεταξύ τους, ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν μία μέρα του έστειλε ένα mail λέγοντάς του
-Έλα σε παρακαλώ πολύ στο γραφείο, θέλω να κάνεις κάτι.
Αυτός ασχολούνταν με κάτι άλλο και της απαντά απλά
-όχι, δεν έρχομαι
Όταν αυτή ως αφεντικο του ζήτησε εξηγήσεις, αυτός φέρθηκε (με την κλασική του συμπεριφορά) σαν μωρό και πείσμωσε περισσότερο, λέγοντας κάτι σαν "δεν μας χ...., δεν έρχομαι! Γιατί έτσι!"
Και όπως ήταν λογικό, αυτή τα πήρε και τον απείλησε ότι με αυτή τη συμπεριφορά θα χάσει τη δουλειά του. Ευτυχώς εν τέλει μεσολάβησε ένας ανώτερος, που τον παρακάλεσε να δείξει υπομονή με την αφεντικίνα του και να μην της μιλάει έτσι, γιατί όπως και έχει, αφεντικό του είναι, και την επόμενη φορά που θα συμπεριφερθεί έτσι, θα τον διώξουν. Τελικά δεν ζήτησε συγγνώμη, απλώς δεν ξανααντάλλαξαν κουβέντα μέχρι να λήξει η σύμβασή του, και ό,τι διαδικαστικό χρειαζόταν, απευθυνόταν στον ανώτερο.
Όταν εμείς μάθαμε από αυτόν και από έναν φοιτητή του τι είχε γίνει, του απαντά κάποιος: καλά, και εσύ ρε παιδί μου, έπρεπε να απαντήσεις με αυτόν τον τρόπο;
-ε,δεν ήθελα να πάω. και μετά με πείσμωσε και λέω 'όχι, δεν ερχομαι, γιατί έτσι'. Μου την έσπασε. Δεν ήθελα να είμαι τύπος που όποτε με φωναξουν πρέπει να τρέξω σαν το σκυλάκι.
-Καλά κι εσύ! Και να μην ήθελες να πας, μπορούσες να είσαι πιο...διπλωματικός. Ας μην απαντούσες στο mail και μετά μπορούσες να πεις τα κλασικά "...ε...δεν το είδα, το είδα αργά ή ..κάτι έπαθε το mail και δεν μου έρχεται αλληλογραφία από το πανεπιστήμιο, κολλάει κλπ". Πρέπει να τις μάθεις αυτές τις δικαιολογίες απέξω!
-Aχ το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να τα θυμάμαι αυτά. Είμαι αυθόρμητος. Ό,τι μου θέλω το λέω και το κάνω. Δεν μπορώ τις διπλωματίες!
Αυτά πρέπει να έγιναν αρχές του 2009, διότι τον Απρίλιο του 2009 που έγινε το collaboration meeting στην Αμερική, αυτός ήδη ήταν άνεργος. Πήγε όμως στο meeting και βρήκε το αφεντικό μου (CS) και του λέει:
-C, Θέλω να μου δώσεις δουλειά στο Βερολίνο, στο ίδιο αυτό πείραμα!
και του έδωσε, μέχρι το τέλος αυτού του έτους.
(για να πω την αλήθεια, η συμπεριφορά του αυτή με ώθησε και εμένα να είμαι πιο αυθόρμητη/απαιτητική και ό,τι θέλω να το ζητάω...Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να το αποκτήσω. Γιατί αν σκάω και δεν μιλάω, δεν πρόκειται να μου το δώσουν ίσως και ποτέ!)
Οπότε όπως έχω ήδη αναφέρει αλλού, μάζεψε τα πράγματά του σε ένα σάκο πλάτης (μέγεθος σχολικής τσάντας), χωρίς πολλά πολλά έκλεισε εισητήριο και ήρθε με τους υπόλοιπους στο Βερολίνο αμέσως μετά το meeting.
(συνεχίζεται...)
Η περίπτωση αυτού του ανθρώπου είναι μοναδική. Πραγματικά δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο σαν αυτόν. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Πρωτού αρχίσω να περιγράφω τις κορυφαίες ατάκες του, τα άπαιχτα και ανεπανάληπτα σχόλιά του, τη μοναδική γκρίνια του και όλες τις καλές και άσχημες στιγμές που περάσαμε μαζί, ας πούμε λίγα πράγματα για αυτόν, βασιζόμενοι στο βιογραφικό του.
Κάτι μου λέει ότι μπορώ να γράψω ολόκληρο κεφάλαιο ενός βιβλίου για αυτόν τον άνθρωπο και την προσωπικότητά του, προς απογοήτευση του Ινδού Πρ., ο οποίος δηλώνει "psonio" και θέλει να γράφω και να μιλώ μόνο για αυτόν. Θα προσπαθήσω να γράψω μόνο κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες του, και τα συμπεράσματα τα βγάζετε μόνοι σας. Αν και ίσως ήδη να έχετε βγάλει μερικά, από την "ιστορία" με θέμα "Γερμανοί και πιοτό". Το βιογραφικό του όμως έχει ενδιαφέρον, καθώς γύρισε πολλά μέρη από πολύ μικρός.
Στο "κεφάλαιο" αυτό λοιπόν, θα προσπαθήσω να τον περιγράψω, χωρίζοντας τη ζωή του σε προ-Ανταρκτική εποχή, Antarctica και μετά-Ανταρκτική εποχή.
Στο πρώτο μέρος θα αναφέρω όσα γνωρίζω από το βιογραφικό του και από όσα μου έχει πει αυτός, στο 2ο θα γράψω κάποια πράγματα για τη ζωή του στην Ανταρκτική , τις συνθήκες και τους κανόνες εκεί και θα βάλω κάποιες από τις αστείες φωτογραφίες που έχει βάλει στο δικτυο από τη μακρινή αυτή ήπειρο, και στο 3ο μέρος θα γράψω το πώς τον γνώρισα εγώ και τα όσα πέρασα μαζί του.
Όσοι λοιπόν θέλετε να μου κάνετε την τιμή να μοιραστείτε μαζί μου το 'κεφάλαιο' αυτό, καθήστε απολαυστικά και...πάμε!
Ο PB λοιπόν είναι Γερμανός, γεννηθείς εις Hagen της Γερμανίας, 15 ημέρες πριν εισέλθει η ανθρωπότητα στο σωτήριον έτος 1973. Οι γονείς του ήταν και οι δύο δάσκαλοι, οι οποίοι μετακόμισαν στο Bilbao της Ισπανίας για 5 χρόνια, όταν ο γιός τους ήταν μόνο 3 ετών, για να διδάξουν στο τοπικό γερμανικό σχολείο. Εκεί το σχολείο ήταν δίγλωσσο, και έτσι ήρθε για πρώτη φορά στη ζωή του σε επαφή με έναν άλλο πολιτισμό και μια πρώτη ξένη γλώσσα. Μετά το νηπιαγωγείο συνέχισε και έκανε εκεί τα 2 πρώτα χρόνια του δημοτικού. Όπως μου ανέφερε κάποια στιγμή αργότερα ο Πέπε, ο Περουβιανός, "στο Μπιλμπάο ο PB γνώρισε τις πρώτες Ισπανίδες που του έκλεψαν την καρδιά και από τότε του έμεινε παιδικό τραύμα και τρέχει συνέχεια πίσω από Ισπανίδες". Άλλωστε όπως διαπίστωσα και εγώ, ο μεγάλος έρωτας της ζωής του είναι μία Ισπανίδα από το ίδιο πείραμα (δουλεύει όμως σε άλλη πόλη), η οποία από ό,τι κατάλαβα δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Για τον PB τα χρόνια στην Ισπανία ήταν καθοριστικά, αφού από εκεί έχει τις πρώτες του αναμνήσεις, αλλά και η όλη εμπειρία (σύμφωνα με εμένα) ήταν καθοριστική για την προσωπικότητά του. Έμαθε να συμβιώνει σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που είχαν οι γονείς του προηγουμένως, και έμαθε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, πράγμα που τον έκανε πολύ πιο ευέλικτο στις μετακινήσεις και τις μετακομίσεις που πρέπει να υποστεί ένας ερευνητής φυσικός.
Μετά το πέρας των 5 ετών, μετακόμισε και πάλι με τους γονείς του στη Γερμανία, αυτή τη φορά στην περιοχή Kierspe. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο-λύκειο (το γερμανικό γυμνάσιο-λύκειο το έκανε σε 12 χρόνια αντί για 13 που είναι το κανονικό, λόγω των εξαιρετικών του επιδόσεων. Στη Γερμανία υπάρχει αυτό το σύστημα από όσο ξέρω, ότι οι πολύ καλοί μαθητές μπορούν να "πηδήξουν" κάποιες τάξεις. Το ίδιο συνέβει και στον ανηψιό μου που ζει στη Βόννη). Όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, τον τράβηξαν οι προσωπικοί υπολογιστές πρώτης γενιάς και έτσι είχε την πρώτη του επαφή με γλώσσες προγραμματισμού, αφού εκείνοι οι υπολογιστές χρειαζόντουσαν BASIC και Assembler, και έγραψε δικό του κώδικα για να παρουσιάσουν 3διάστατα γραφικά στο σχολείο. Παράλληλα είχε διακρίσεις σε αθλητικές δραστηριότητες.
Μετά το σχολείο πήγε στο Dortmund για να σπουδάσει φυσική. Επέλεξε να μην πάει στρατό, αλλά να εκτελέσει τα υποχρεωτικά του καθήκοντα σε social work, όπως άλλωστε κάνουν και οι περισσότεροι Γερμανοί. Οι υποχρεώσεις του στην κοινωνική εργασία μεταξύ άλλων περιελάμβαναν οικιακές εργασίες, ψώνια για τους ηλικιωμένους και απλή ιατρική βοήθεια. Μετά από αυτό το έτος, ξαναγύρισε στο Dortmund για να συνεχίσει τις σπουδές του. Συνολικά έκανε εκεί 2 χρόνια, πήρε το Vordiplom (κάτι αντίστοιχο του Bachelor) και μετά πήγε στο Marburg. Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω πόσο διαρκούν κανονικά οι σπουδές εκεί ούτε αν δεν του άρεσε και αποφάσισε να φύγει. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κάναμε μία συζήτηση για το ποιό είναι το καλύτερο μέρος από όλα αυτά από τα οποία πέρασε, αλλά μετά από 2 μπύρες που ήπια, δεν θυμόμουν πoιο είπε ότι του άρεσε λιγότερο. Ήταν είτε το Dortmund είτε η Heidelberg...
Σε μια ιντερνετική έκδοση του 'βιογραφικoύ' του, αναφέρει για το Marburg:
"Ο πατέρας του Otto Hahn, αναφέρεται ότι έγραψε κάποτε για τον γιο του
-Ο γιος μου είναι στο Marburg και πίνει μπύρες
Εκτός από το να κάνω και εγώ το ίδιο, συνέχισα τις σπουδές μου και έκανα 2 εξάμηνα μαθήματα εκμάθησης ιαπωνικών."
Τελειώνοντας το diplom (αντίστοιχο του μάστερ), αλλά χωρίς να κάνει την απαιτούμενη διπλωματική στο τέλος, αποφάσισε να πάει στο Kansas ως exchange student για ένα χρόνο.
Στο Kansas όμως αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και αντί να καθήσει ένα χρόνο, είπε να συμμετάσχει στο collaboration ενός πειράματος ως διδακτορικός. Τον πρώτο 1.5 χρόνο τελείωσε με τα απαραίτητα μαθήματα και μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις άρχισε να εργάζεται full time ως βοηθός ερευνητή, περνώντας άλλον ένα χρόνο στον αμερικάνικο μεγαλύτερο επιταχυντή, αντίστοιχο του CERN. Τελειώνοντας το διδακτορικό του, αποφάσισε να ξαναγυρίσει στην Ευρώπη και τελικά κατέληξε στο Παρίσι.
Στο Παρίσι συμμετείχε σε ένα πείραμα της Αφρικής, και αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να περάσει κάποιο χρόνο στη Namibia, όπου είναι εγκατεστημένο το τηλεσκόπιο του πειράματος.
Από εκεί και πέρα, αυτά που εγώ γνωρίζω είναι ότι μετά το Παρίσι πήγε στη Χαϊδελβέργη και μετά στην Αμερική, στο Madison, πάντα ως μεταδιδακτορικός ερευνητής. Στο Madison δούλευε στο πείραμα που δούλεψα και εγώ όσο ήμουν στο Βερολίνο, ένα πείραμα που γίνεται στην Ανταρκτική. Είχε αφεντικό μία Ιταλίδα 2-3 χρόνια μεγαλύτερη από αυτόν, και λίγο τσαούσα. Αυτός όντας από τη φύση του παράξενος, δεν τα πήγαινε καλά μαζί της, και έφτασε σε σημείο να την φτάσει στα όριά της και να κοντέψει να τον απολύσει.
Εκτός από τα πολλά περιστατικά που έγιναν μεταξύ τους, ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν μία μέρα του έστειλε ένα mail λέγοντάς του
-Έλα σε παρακαλώ πολύ στο γραφείο, θέλω να κάνεις κάτι.
Αυτός ασχολούνταν με κάτι άλλο και της απαντά απλά
-όχι, δεν έρχομαι
Όταν αυτή ως αφεντικο του ζήτησε εξηγήσεις, αυτός φέρθηκε (με την κλασική του συμπεριφορά) σαν μωρό και πείσμωσε περισσότερο, λέγοντας κάτι σαν "δεν μας χ...., δεν έρχομαι! Γιατί έτσι!"
Και όπως ήταν λογικό, αυτή τα πήρε και τον απείλησε ότι με αυτή τη συμπεριφορά θα χάσει τη δουλειά του. Ευτυχώς εν τέλει μεσολάβησε ένας ανώτερος, που τον παρακάλεσε να δείξει υπομονή με την αφεντικίνα του και να μην της μιλάει έτσι, γιατί όπως και έχει, αφεντικό του είναι, και την επόμενη φορά που θα συμπεριφερθεί έτσι, θα τον διώξουν. Τελικά δεν ζήτησε συγγνώμη, απλώς δεν ξανααντάλλαξαν κουβέντα μέχρι να λήξει η σύμβασή του, και ό,τι διαδικαστικό χρειαζόταν, απευθυνόταν στον ανώτερο.
Όταν εμείς μάθαμε από αυτόν και από έναν φοιτητή του τι είχε γίνει, του απαντά κάποιος: καλά, και εσύ ρε παιδί μου, έπρεπε να απαντήσεις με αυτόν τον τρόπο;
-ε,δεν ήθελα να πάω. και μετά με πείσμωσε και λέω 'όχι, δεν ερχομαι, γιατί έτσι'. Μου την έσπασε. Δεν ήθελα να είμαι τύπος που όποτε με φωναξουν πρέπει να τρέξω σαν το σκυλάκι.
-Καλά κι εσύ! Και να μην ήθελες να πας, μπορούσες να είσαι πιο...διπλωματικός. Ας μην απαντούσες στο mail και μετά μπορούσες να πεις τα κλασικά "...ε...δεν το είδα, το είδα αργά ή ..κάτι έπαθε το mail και δεν μου έρχεται αλληλογραφία από το πανεπιστήμιο, κολλάει κλπ". Πρέπει να τις μάθεις αυτές τις δικαιολογίες απέξω!
-Aχ το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να τα θυμάμαι αυτά. Είμαι αυθόρμητος. Ό,τι μου θέλω το λέω και το κάνω. Δεν μπορώ τις διπλωματίες!
Αυτά πρέπει να έγιναν αρχές του 2009, διότι τον Απρίλιο του 2009 που έγινε το collaboration meeting στην Αμερική, αυτός ήδη ήταν άνεργος. Πήγε όμως στο meeting και βρήκε το αφεντικό μου (CS) και του λέει:
-C, Θέλω να μου δώσεις δουλειά στο Βερολίνο, στο ίδιο αυτό πείραμα!
και του έδωσε, μέχρι το τέλος αυτού του έτους.
(για να πω την αλήθεια, η συμπεριφορά του αυτή με ώθησε και εμένα να είμαι πιο αυθόρμητη/απαιτητική και ό,τι θέλω να το ζητάω...Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να το αποκτήσω. Γιατί αν σκάω και δεν μιλάω, δεν πρόκειται να μου το δώσουν ίσως και ποτέ!)
Οπότε όπως έχω ήδη αναφέρει αλλού, μάζεψε τα πράγματά του σε ένα σάκο πλάτης (μέγεθος σχολικής τσάντας), χωρίς πολλά πολλά έκλεισε εισητήριο και ήρθε με τους υπόλοιπους στο Βερολίνο αμέσως μετά το meeting.
(συνεχίζεται...)
Last edited by a moderator:
