tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Μια απορια: ποσο χρονων εισαι; (γιατι λες συνεχεια τωρα στα γεραματα και εγω νομιζα οτι εισαι εικοσι κατι)
Και ενα σχολιο: Ακομα δεν εχω τελειως καταλαβει ποια ειναι τελικα με λιγες λεξεις η εικονα και η εντυπωση που εχεις απο αυτον τον ανθρωπο και γιατι φτανεις να το συγκρινεις με ανθρωπους που πανε σε γιατρους και τους δινουν χαπια και ειναι απομονωμενοι κτλ.
Ο καθενας μας φυσικα εχει τις εμπειριες του και τις στιγμες ή περιοδους της "ενηλικιωσης" του, αν εσενα αυτος ο ανθρωπος σε βοηθησε σε ολα αυτα μια χαρα μου φαινεται.
Και κατι ακομα, εγω παντως ζωντας στο εξωτερικο εχω νιωσει πολυ πιο ελευθερη απο οτι στην Ελλαδα (και εκει ζουσα στην Αθηνα) και γενικα εχω προσεξει οτι εδω δεν υπαρχουν τοσα καλουπια και τοσα κλισε και αυτο σε μια χωρα με καποιες ομοιτητες με την ελλαδιτσα μας. Ε, εμενα αυτο μονο θετικο μου φαινεται κι ας ειναι οπως λες το κλιμα πιο χαλαρο εκει...
Αυτα και να εισαι καλα!
συμπέρασμά μου: είναι ένα γ@ιδούρι και μισό σε κάποια πράγματα, αλλά ακόμα και από έναν τέτοιο άνθρωπο έχεις πολλά να μάθεις. Συνήθως τα γ@ιδούρια τέτοιας κλάσης στην Ελλαδα είναι και απολίτιστα. Αυτό έχει κάτι τουλάχιστον ΟΜΩΣ μου έμαθε να αντιμετωπίζω τέτοιες περιπτώσεις σαν τις δικές του και όχι να τις προσπερνώ. Και τρίτον, γιατί σε εμένα προσωπικά άλλαξε άρδην τον τρόπο που βλέπω αυτόν τον επιστημονικό τομέα σε διεθνές επίπεδο.
Γιατί τον συγκρίνω με τέτοιους ανθρώπους; γιατί είναι παρόμοιες οι περιπτώσεις τους. Ο Πάτρικ έλεγε συνέχεια "life is shit", ο Β στην Ελλάδα έλεγε "όλοι είναι ηλήθιοι, όλοι θέλουν το κακό μου, θέλω να πεθάνω κλπ". Ή στον αντίποδα το γυρνούσαν αλλιώς. Ο Πάτρικ "εγώ μια μέρα θα πάρω το Νόμπελ" και ο Β "όλοι είναι άχρηστοι, εγώ είμαι καλύτερος από αυτούς, θα κάνω μεταπτυχιακά θα πάρω αριστεία και οι συμφοιτητές μου είναι ανίκανοι τελείως, ούτε πτυχίο μπορούν να παρουν". Ό,τι να 'ναι! Αυτό που λέμε "καμμένοι" τελείως. Και ο τρόπος που περπατάνε είναι ίδιος! Σκυμμένο κεφάλι, βλέμμα κατάθλιψης, υπεροπτικός τρόπος ομιλίας. Μόνο που στην Ελλάδα δεν τους εντάσσουμε στην κοινωνία, αλλά ο καθένας μας με τη συμπεριφορά του τους απομονώνουμε. Και το χειρότερο, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να νιώθει οίκτο για αυτούς, που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί κάποιος να νιώσει για κάποιον άλλο. Τον κάνει πολύ χειρότερα μετά και δεν τον βοηθά καθόλου.
για την ηλικία που ρωτάς, ναι είμαι 23. Όμως νιώθω ότι η πολιτεία της πατρίδας μου έπρεπε να μου μάθει σε πολύ μικρότερη ηλικία να αντιμετωπίζω τέτοιους ανθρώπους και όχι να με έχει απομονωμένη/προστατευμένη από αυτούς. Δεν μιλώ σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά καθημερινό και πρακτικό. Το "υπάρχουν κάτι άνθρωποι" από το να ζεις,να συμβιώνεις και να πρέπει να αντιμετωπίσεις λεκτικά και πρακτικά, απέχει πολύ το ένα από το άλλο.
Για πες εσύ, τι λέει η έγγαμη ζωή στο εξωτερικό;;; θα περιμένουμε και άλλα εεε! μην μας ξεχνάς!