St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 897
SKAGWAY - Όπως στην επική εποχή της χρυσοθηρίας…
Το κρύο είναι τσουχτερό. Έχει και συννεφιά. Η πόλη βρίσκεται στα πόδια ενός τρομερού παγετώνα, κι από τις πλαγιές του κατεβαίνει ένας δυνατός, παγωμένος αέρας! Γινόμαστε «κόκκαλο» μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Αυτό, όμως, δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να γνωρίσουμε αμέσως, ανεπίσημα, τον αλλόκοτο αυτόν τόπο, που φιλοξένησε τους τολμηρούς του περασμένου αιώνα…
Η πόλη είναι μικρή. Έχει ένα αρκετά πολυσύχναστο λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό, αεροδρόμιο. Και τέσσερις κεντρικές λεωφόρους: την Alaska Str., την Main Str., την State Str. Και την κεντρική – κοντά στο λιμάνι – Broadway Str. Μια και το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στη γωνία της Third Str και Broadway, ο περίπατος μας, μας κρατά σε τούτο τον κεντρικό δρόμο, όπου, άλλωστε, βρίσκονται κι όλα τα αξιοθέατα της πόλης: τα παλιά Saloons, τα πανδοχεία εποχής, τα καταστήματα και, φυσικά, τα Εστιατόρια. Εδώ λοιπόν, βρήκαμε και το κακόφημο Saloon, το ιστορικό Red Onion - που λειτουργούσε και ως πορνείο!...Αλλά στον ίδιο δρόμο υπάρχουν, επίσης, και τα δύο-τρία «αριστοκρατικά» σπίτια της πόλης, που σήμερα είναι μουσεία.
Πρώτο μας συναπάντημα, το εντελώς παράξενο – κι αδύνατον να περιγραφεί – ξύλινο κτίριο, με τον επίσης….ξύλινο τίτλο: «Α+Β»! Είναι το «Arctic Brotherhood Hall». Όπως γράφει ο οδηγός μου, «είναι πρότυπο αρχιτεκτονικής, της αλλαγής του αιώνα», φτιαγμένο από αυτά, που εγώ μεταφράζω ως «νερόξυλα», τα ξύλα δηλαδή, που φουσκώνουν μέσα στο νερό, ταξιδεύοντας για βδομάδες, με τη φορά των νερών των ποταμών, μέχρι τον προορισμό τους. Ε, αυτό το ξύλο, οι ζευζέκηδες Αγγλοσάξωνες, το λένε με μια μονάχα λέξη: Drift-Wood! Άριστα κάνω, λοιπόν, κι εγώ, που το μεταφράζω με μια λέξη, η οποία βολεύει θαυμάσια στη δικιά μου γλώσσα! Άμα πια! Από το … «κατεβασόξυλο» ή το «ρευματόξυλο» ή δεν ξέρω τι διάβολο άλλο εννοούν αυτοί, εγώ προτιμώ το «νερόξυλο», κι όποιανού του αρέσει! Δεν θ σκάσω και για δαύτο!....
Πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο, υπάρχει το Bar του Soapy Smith, μέσα σε μια μεγάλη τέντα! Είναι Replica της παλιάς σκηνής του διαβόητου Soapy. Απ’ έξω, μπροστά στην είσοδο, υπάρχει μια ξεκαρδιστική καρικατούρα: μέσα σε μια μικρή μπανιέρα, προσπαθεί να χωρέσει ο σωματώδης και μεθυσμένος Soapy! Είναι τσίτσιδος, με το καπέλο στραβά στη κεφαλή, και μια μπουκάλα ουίσκι στο χέρι! Σήμερα, μέσα στη ιστορική τέντα, στεγάζεται ένα κατάστημα τουριστικών ειδών, όπου βλέπεις, ακόμα και θολές φωτογραφίες της εποχής του «Πυρετού του Χρυσού»….
Παρα ‘κεί, το Saloon Red Onion, με κάτι…παλαβιάρες κούκλες –διάβαζε: πόρνες του περασμένου αιώνα- στην τζαμαρία του, να σε κοιτούν προκλητικά! Μέσα, είναι ακόμα και σήμερα, Saloon. Ένας πιανίστας παίζει παλιούς σκοπούς. Πάντα χαρούμενους! Πάντα χορευτικούς! Πορνείο ήταν αυτό, δεν ήταν Piano Bar του 20ου αιώνα! Κι ένα γύρω, εκτίθενται, με κάποια νοσταλγία, θυμητάρια των ηρωικών καιρών των χρυσοθήρων! Για να τρώει «η ζούλεια και ο…φθόγγος», τους σημερινούς τυχοδιώκτες και τζογαδόρους! Μονάχα που τότε, εκείνοι δεν «έπαιζαν» μονάχα τις περιουσίες τους, αλλά, κυρίως, τις ζωές τους!...Για τέτοια καμώματα μιλάμε!...
- «Δεν καταλαβαίνω τι είναι όλα τούτα» μονολογεί η Φρόσω. «Ποια, μωρέ, είναι η «Αρκτική Αδελφότητα»; Και ποιος είναι αυτός ο αλήτης ο Soapy; Και τούτο το «Κοκκινοκρέμμυδο», τι ρόλο έπαιζε τον καιρό εκείνο; Λέει τίποτα για δαύτα ο σοφός οδηγός σου;»
Είναι πολύ φουρκισμένη. Κι εγώ.
- «Τότε, παίδες, κακομαθημένοι, της Μεσογείου, ελάτε να πιούμε κάπου έναν καφέ, να ζεστοκοπηθούμε, και να διαβάσουμε πέντε αράδες γι’ αυτήν την αλλόκοτη πόλη», λέω, και τις τραβολογώ σ’ ένα μοντέρνο καφενέ.
- «Επί τέλους! Μου ξεσήκωσε τη περιέργεια αυτή η πόλη. Αλλά δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν» ξεφυσά συγχυσμένη η Ελεάνα, καθώς καθόμαστε.
- «Αχ, μωρέ, τι θα κάναμε δίχως τον ξερόλα οδηγό μας!» αποφαίνομαι, κι αρχίζω να διαβάζω:
- «Η λέξη «Skagway» είναι ινδιάνικη, και σημαίνει: «Το σπίτι των Βορείων Ανέμων».
- «Ταμάμ! Δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστό όνομα, για μια τέτοια ανεμοδαρμένη πόλη» συμφωνώ, διακόπτοντας την ανάγνωση, για λίγο.
«Κατά τη διάρκεια αυτού, που έμεινε στην Ιστορία της Χρυσοθηρίας ως: «The Klondike Gold Rush» , το Skagway ήταν η πύλη, απ’ όπου περνούσαν οι χιλιάδες των παλαβωμένων από τον Πυρετό του Χρυσού χρυσοθήρων, προς τα μονοπάτια του φαραγγιού White Pass και του Chilkoot.
Το «Klondike Gold Rush» που προανέφερα, είναι μια περίοδος, που αφορά, άμεσα, το Skagway και τη γέννηση του. Άρχισε τον Αύγουστο του 1896, όταν ο George Carmack έβρισκε το πρώτο κοίτασμα χρυσού, στην περιοχή Bonanza, στον ποταμόκολπο του Klondike River. Τότε ήταν, που άρχισε ο «Πυρετός του χρυσού» -το GOLD RUSH των Αμερικανών. Κι επειδή όλη η περιπέτεια ξεκίνησε από τον ποταμό KLONDIKE, η πεντηκονταετία, στο ξεκίνημα του 20ο αιώνα ονομάστηκε KLONDIKE GOLD RUSH.
-΄Αχ, να ΄χεις καλό. ΄Ώστε αυτό εννοεί. Τόσες μέρες τώρα, ακούω τους ξεναγούς μας να το αναμασούν διαρκώς και ντρεπόμουν να ρωτήσω, ανακουφίζεται μ΄έναν βαθύ αναστεναγμό η Φρόσω.
-Μη σκάς λέω, ούτε κι εγώ, μα μήτε και άλλος κανείς από την παρέα μας ήξερε αυτόν τον παράξενο «πυρετό» που ταλάνιζε αυτόν τον κύριο KLONDIKE.
Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε, πως ο χρυσοφόρος KLONDIKE ενώνεται, κάποια στιγμή, μ΄ έναν άλλον, εξίσου... πολύτιμο ποταμό: τον YUKON, στο σημείο μιας άλλης ιστορικής Χρυσής Πύλης: το DAWSON. Μονάχα πού, αυτός ο τόπος βρίσκεται ανατολικότερα μας στην Αλασκανή ενδοχώρα, ενώ εμείς, τώρα, βρισκόμαστε δυτικά, σ΄ένα τεράστιο φιόρδ, πάνω στον Ειρηνικό, το LYNN CANAL.
Την εποχή λοιπόν εκείνη, το SKAGWAY το αποτελούσε μια …καλύβα όλο κι όλο. Την είχε φτιάξει, οκτώ χρόνια νωρίτερα, ο ναυτικός WILLIAM MOORE. Σ’ αυτήν την μοναδική καλύβα, έμεναν πότε-πότε οι περαστικοί χρυσοθήρες, όταν ο δρόμος τους έφερνε καταδώ, απογοητευμένους, πικρά μετανοιωμένους, και μισοπαγωμένους….
Τα νέα για το χρυσάφι του KLONDIKE, τον Ιούλιο του 1897(100 ακριβώς χρόνια πρίν) χτύπησαν συναγερμό στο SEATTLE, τη βάση των θαρραλέων σερνικών. Μέσα σ΄έναν μονάχα μήνα, 4. 000 κόσμος συνωστιζόταν μέσα σε μια τεντούπολη, που στήθηκε εδώ στο άρπα-κόλλα, γύρω από την πάλαι ποτέ μοναχική καλύβα του MOORE. Στο λιμάνι, επίσης, γίνονταν τα ύστερα του κόσμου. Πλοία, μεγάλα, μέτρια, μικρά και βαρκάκια όχι μεγαλύτερα από ένα…φέρετρο, λέει χαρακτηριστικά ο οδηγός μου, έφερναν κόσμο ετερόκλιτο, που διαγκωνιζόταν για ένα στρώμα, τραυμάτιζε για μια τέντα, και σκότωνε για ένα κομμάτι γής. . A CRAZY MIXED MASS OF HUMANITY περιγράφει την κατάσταση το βιβλίο μου. Και είμαι βέβαιη πώς έχει δίκιο. Όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε την «τρέλλα του χρυσού». Κι εγώ να ήμουν, θα αποτελούσα σίγουρα, μέρος αυτής της παλαβιάρας ανθρωπομάζας.
Σχεδόν αμέσως ένας από τους 4. 000 και βάλε, ο περιβόητος σήμερα FRANK REID κατέλαβε ούτως ειπείν την άγρια διεκδικούμενη περιοχή. Κι έγινε ο νόμιμος προστάτης της. Ο Αρχηγός. Κι ανέλαβε μεταξύ άλλων, τη διανομή των χρυσοφόρων γαιών στους χρυσοθήρες, με κλήρους και τους κατοχύρωνε νόμιμα πάντα. Τώρα το πώς ένας παράνομος ανελάμβανε «νόμιμα» την εξουσία και τολμούσε να μοιράζει νόμιμα γή μη με ρωτήσετε. Πυρετό είχαν οι άνθρωποι. Λογικά πράματα περιμένατε να κάνουν;
Ωστόσο κάποια στιγμή, χίλιοι τέτοιοι κλήροι έγιναν της…. αναλήψεως. Κάποιοι τους άρπαξαν από το κεμέρι του REID ο οποίος όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τους βρεί και να τους πάρει πίσω από τις συμμορίες που μοιραία λυμαίνονταν την περιοχή. Δεν υπήρχε τάξη και νόμος σε τούτη την αλλόκοτη πόλη-έκτρωμα για να προστατέψει κανείς και να χειραγωγήσει τους αγριεμένους από την απληστία και την απελπισία άντρες. Ο τόπος αυτός περιγραφότανε τότε ως η πιο έξαλλα άνομη πόλη στον κόσμο.
Γέννημα αυτής της εκτάκτως έκτροπης καταστάσεως, ήταν και ο γκάνγκστερ της εποχής ο RANDALL SMITH ο γνωστός με το παρατσούκλι SOAPY. Ένας νονός του κερατά. Που οργάνωσε ένα άψογο δίκτυο απάτης, κλοπών και ενόπλων ληστειών ακόμη και δολοφονιών (σιγά που θα κόλωνε).
Αυτή η πολυπράγμων οργάνωση διέθετε κατασκοπευτικό δίκτυο, αστυνομία ακόμη και στρατό. Σωστή Μαφία. Αήττητη…
Στην απελπισία τους, οι κάτοικοι πήραν, ο καθείς το νόμο στα χέρια του-όποιος νόμος πάντως τους είχε ξεμείνει-κι αποφάσισαν όλοι μαζί να κάνουν τους Τιμωρούς, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν VIGILLANT. Βγαίναν, λοιπόν παγανιά, κατά ομάδες, και προσπαθούσαν να κάνουν τσακωτούς τους ανθρώπους του SOAPY και να τους εκτελέσουν επί τόπου.
Η σοδειά πρέπει να κρίθηκε αμελητέα. Ο αντίπαλος ήταν πολύ ανώτερος, σε οργάνωση και τακτική.
Έτσι ένα βράδυ μια επιτροπή Τιμωρών που σχηματίστηκε από τους επικεφαλής των διαφόρων ομάδων συναντήθηκε με την συμμορία του SOAPY με την ελπίδα να συνεννοηθούν και να βρούν κάποια υποφερτή λύση.
Χρέη φρουρού, κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων στην συνάντηση έκανε ο REID.
Δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο, οι δύο ομάδες με το μίσος που τις χώριζε ήταν αδύνατον να συναντηθούν δίχως να συγκρουστούν. Γρήγορα τραβήχτηκαν από τις κωλότσεπες τα πιστόλια και το μακάβριο πανηγύρι άρχισε. Ο SOAPY πυροβολήθηκε στο στήθος και πέθανε αμέσως. Ήταν μόλις 36 χρονών. Την άλλη μέρα οι ντόπιες εφημερίδες-υπήρχαν και τέτοιες-έγραψαν: Στις 21. 30 το βράδυ της Παρασκευής, την …. καριέρα του SOAPY σταμάτησε μια σφαίρα 38 χιλιοστών, από το αλάνθαστο χέρι του άρχοντα της πόλης μας, FRANK REID. . ΄Όμως δεν την γλύτωσε ούτε ο REID. ΄Ο SOAPY πρίν τινάξει τα πέταλα, πρόλαβε και πυροβόλησε στο υπογάστριο τον ΄Αρχοντα του SKAGWAY, FRANK REID, ο οποίος πέθανε μια εβδομάδα μετά, μέσα σε φοβερή αγωνία…
Στον τάφο του, που τον επισκεπτόμαστε αργότερα, στο πολύ ενδιαφέρον κοιμητήριο της πόλης, το περίφημο πιά GOLD RUSH CEMETERY, διαβάζουμε την επιγραφή «έδωσα τη ζωή μου για την τιμή του SKAGWAY». Και παραδίπλα για να συμπληρωθεί η ιστορία της πόλης, στον τάφο της παντοδύναμης MADAME του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΡΕΜΜΥΔΙΟΥ-του πιο γνωστού μπορντέλλου του SK, που όπως είπαμε ήδη σώζεται ακέριο ως τα σήμερα-μουσείο και μπάρ μαζί-γράφει: Κι εγώ έδωσα την τιμή μου, για τη ζωή του SKAGWAY.
Πολύ γελάσαμε με την αναίδεια της ξιπασμένης πόρνης. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, ότι αυτή και τα κορίτσια της πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον καταταλαιπωρημένο από σωματικές αλλά και ψυχικές κουκουχίες, ανδρικό πληθυσμό της πόλης. Γι αυτό, και μέσα στο RED ONION διατηρούνται με σεβασμό, θυμητάρια της εποχής της δόξας του. Εκεί μέσα τα βράδυα γίνονται ακόμη τρικούβερτα γλέντια. Συγκινητικά SHOWS. Που γυρνούν τους θαμώνες πίσω στις αρχές του δύοντος αιώνα μας, και στην έξαλλη ατμόσφαιρα του KLINDIKE GOLD RUSH.
Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό να επιβεβαιώνεται η ιστορία μιάς πόλης με χειροπιαστά γεγονότα. Με απτές και οπτικές αποδείξεις. Με ενθύμια αδιαμφισβήτητης ιστορικής γνησιότητας. Όπως εδώ στο SK. Η τέντα του άτακτου SOAPY. ΄Ο τάφος του πολυμήχανου, πονηρού REID πού τελικά πέθανε σαν ήρωας-σίγουρα άθελα του-προσπαθώντας να υπερασπιστεί την πόλη του…
Μέσα στο νεκροταφείο, υπάρχει κι άλλο ένα παράξενο αξιοθέατο. Δεμένο με χοντρή αλυσίδα, για ασφάλεια, βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι χρυσού στον κόσμο. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει μ΄ένα τεράστιο κομμάτι βράχου. Μονάχα από κοντά διακρίνεις, μέσα από σε κάποιες βαθειές σχισμές, τη ζεστή λάμψη-έστω και μουντή-του πολύτιμου μετάλλου. Κι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι ακατέργαστου χρυσού στον κόσμο. Μπράβο μπερεκέτι το SKAGWAY….
To Μουσείο της πόλης είναι ένα παλιό, αναστυλωμένο κτίριο, από γρανίτη. Κάποτε ανήκε στην κυρία HARRIETE. Στον δεύτερο όροφο εκτίθενται όλα τα παλιά αντικείμενα που κάποια κυρία PULLEN-αν θυμάμαι καλά το επίθετο της-συνέλεξε και η οποία πλούτισε φτιάχνοντας θαυμάσιες μηλόπιττες για τους χρυσοθήρες. Και πρέπει να είχε πολύ αγάπη και μεράκι για τούτη τη συλλογή η καλή κυρία PU. Εκεί μέσα, λοιπόν, είδαμε εργαλεία εξόρυξης χρυσού, σόμπες-μαούνες, σόμπες-σαλαμάνδρες, παλιούς τηλεγράφους, μπερζέρες σκωροφαγωμένες, έπιπλα-γραφεία με κρυφά συρτάρια, κρεβάτια με κουνουπιέρες και ουρανό, γραφομηχανές-αρχαίες, φωτογραφίες βγαλμένες με την έκρηξη. . μαγνησίου, αν δεν κάνω λάθος, πορσελάνες ζωραφισμένες στο χέρι, κρύσταλλα ταγιαρισμένα, κουζινικά γενικώς. Ακόμη και ξύλινες λεκάνες του καμπινέ, δίκην …πολτρόνας, αναπαυτικότατης και …. υψηλοτάτης…. .
Στον 1ο όροφο του ιδίου κτιρίου στεγάζεται η Αστυνομία(
. Και στο υπόγειο οι φυλακές. Για την ώρα είχαν έναν και μοναδικό φυλακισμένο. Συνελήφθη οδηγών μεθυσμένος και με μεγάλη ταχύτητα το…ποδήλατο του. Το πιστεύετε; Δεν κάνω πλάκα. Έτσι μας είπε η Τζούλη η πανέμορφη ξεναγός μας.
-Σκέψου λέω στη Φρόσω. Η πιο άνομη πόλη στον κόσμο-τα Σόδομα και τα Γόμορρα της σύγχρονης εποχής-είναι σήμερα υπόδειγμα ευνομούμενου κράτους με έ ν α ν, καλέ, φυλακισμένο. Κι αυτό διότι έκανε λέει ποδηλατικό…ράλλυ. Ήμαρτον κύριε. Σχεδόν δεν το πιστεύω. ΄Όμως τι λέει η κακορρίζικη; Μήπως την Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία δεν τις έφτιαξαν κατάδικοι της Μεγάλης Βρεττανίας; Κι ωστόσο είναι, και οι δύο, υποδείγματα πολιτισμένων χωρών, λίκνα προόδου και ανθρωπίνων συνθηκών διαβίωσης των τυχερών κατοίκων τους…
Ο τρόπος που μεταφερόμαστε από το ένα αξιοθέατο στο άλλο, γίνεται με πολύ ρομαντικό μέσον, μ΄ένα βαγόνι παλιού τράμ που κινείται με ηλεκτρισμό και χωρίς ράγες. Αθόρυβα. ΄Ησυχα. Σαν να γλυστράει πάνω σε πάγο…Και βέβαια το οδηγεί η Τζούλια, η ξεναγός που προανέφερα.
Μετά τον νεκροταφείο-όπου έχουμε φάει πολλές ώρες χαζεύοντας και διαβάζοντας τις επιγραφές πάνω στις ταφόπλακες-και αφού είδαμε και το περίφημο NUGGET τον τεραστίων διαστάσεων ακατέργαστο βώλο χρυσού, η Τζούλια μας ανεβάζει σ΄ένα υπερυψωμένο πάρκο. Κάτω, απλώνεται η χαμηλοτάβανη πόλη, το λιμάνι με τις εγκαταστάσεις του, το αεροδρόμιο και το LYNN CANAL, μέσω του οποίου φτάσαμε εδώ από το JUNEAU.
Η Τζούλια είναι φοιτήτρια. Είναι μέλος μιάς ομάδας νέων, που προσφέρουν έμισθα τις υπηρεσίες τους στο SK, εξασφαλίζοντας πολύτιμο χαρτζιλίκι. Το φθινόπωρο γυρίζουν στις πόλεις ή τις Πολιτείες τους, για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, με τα χρήματα της καλοκαιρινής δουλειάς.
Το μεσημέρι ο καιρός ζεσταίνει όμορφα. Μπορούμε επιτέλους να πετάξουμε τα αμπέχωνα μας, για λίγες ώρες. ΄Όμως μόλις ο ήλιος αρχίζει να γέρνει, το κρύο δαγκώνει. Γίνεται τρομερό. Ο αέρας που κατεβαίνει από το τεράστιον, αντικρυνό παγετώνα, ξυρίζει σύρριζα. Μα σύρριζα, σας λέω…
Την άλλη μέρα, μετά το μεσημέρι, θα αφήσουμε το γραφικό, το πανέμορφο, το σχεδόν μυθικό SKAGWAY, επιβιβαζόμενοι στο παλιό τραίνο. Κατευθυνόμαστε προς το WHITEHORSE. Ωστόσο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, το τραίνο θα μας αφήσει. Εκεί θα μας περιμένουν δεκάδες πούλμαν. Και μ΄αυτά θα φτάσουμε στην τρίτη περίεργη πόλη της εκδρομής μας, που επίσης ερημώνει το χειμώνα.
Πριν όμως γίνουν όλα αυτά πίνουμε έναν καφέ στο RESTAURANT του Νίκου. Ήταν το συγκλονιστικότερο αξιοθέατο της πόλης…
-Τι δουλειά έχει ένας Ρωμιός στους πάγους της Αλάσκας, ρωτάμε σφίγγοντας τα χέρια.
-Τι δουλειά έχει ο Οδυσσέας στην Τροία; Γελάμε
-Το χειμώνα τι γίνεται;Πώς ζείτε μέσα σ΄ένα…. ψυγείο;
-Ανοίγουμε το καλοριφέρ στο φούλ, κλείνουμε το μαγαζί και κατεβαίνουμε στο Βανκούβερ. Εκεί δουλεύουμε στο εστιατόριο του αδελφού μου, ως το άλλο καλοκαίρι με το καλό.
-Μένει κανείς εδώ, την άγρια εποχή;
-Ελάχιστοι γενναίοι. Άλλωστε δεν είμαστε πολλοί, ούτε τα καλοκαίρια.
-Τολμούν;
-Ου! Τούς αρέσει κιόλας. Βλέπετε η περιπέτεια δεν ήταν προνόμιο μόνον των ανθρώπων του περασμένου αιώνα.
Αποχαιρετιόμαστε συγκινημένοι. Τα μεγάφωνα μεταδίδουν μουσικές τους Ξαρχάκου και του Χατζιδάκι.
-Κύριε Νίκο μας, μου φαίνεται σχεδόν παρανοϊκό ν΄ακούω τούτη τη μουσική κάτω από τον Αλασκανό παγετώνα και δίπλα στο LYNN CANAL του Ειρηνικού. . Κύριε των δυνάμεων δηλαδή. Τι σόι ράτσα είμαστε οι Έλληνες; Ποτέ μου δεν θα μας καταλάβω. .
Ο Νίκος γελάει και μας κουνά το χέρι από την είσοδο του μαγαζιού.
-Στο καλό. Καλή στράτα. Και γρήγορα να μας ξανάρθετε. Η παρουσία των ανθρώπων του τόπου μας μας ζεσταίνει την καρδιά. Κι ένας θεός ξέρει πόση ανάγκη έχουμε τη ζεστασιά, μέσα σε τούτη την τραγική παγωνιά της αυτοεξορίας. ΄Ωρα σας καλή….
Εδώ πρέπει να διευκρινήσω ότι η διαδρομή που έχουμε προγραμματίσει με το αυτοκίνητο, σ΄αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μας, αρχίζει από το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής Αλάσκας-το JUNEAU και το SKAGWAY. Μετά το τραίνο-και τα 157 χιλ. της διαδρομής-τα πούλμαν μας φέρνουν στην περίφημη ALASKA HIGHWAY, όπου και τα σύνορα με τον Καναδά. Αυτή η εκπληκτική οδός μας φέρνει όλο και βορειότερα, όλο και ανατολικότερα, προς την ενδοχώρα. ’ Ετσι, το WHITEHORSE και το BEEVER GREEK, όπου επίσης διανυκτερεύουμε κάτω από τους όγκους της οροσειράς του ST. ELIAS, ανήκουν στο Καναδικό τμήμα της Αλάσκας. Είναι το Καναδικό μας διάλειμμα, πρίν ξαναμπούμε στις ΗΠΑ, στο βορειότατο FAIRBANKS, πάνω στον Αρκτικό Κύκλο, και στο εσωτερικό της Αμερικανικής Αλάσκας από την οποία θα ξαναβγούμε για να ματαμπούμε στην Καναδική Αλάσκα. Το πόσο μπλέκουν, τέλος πάντων, τα μπούτια τους αυτές οι δύο χώρες, σ΄ότι αφορά την περιοχή της Αλάσκας δεν μολογιέται. ΄Εχω πιά καταμπερδευτεί. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη, για το που βρίσκομαι ή ταξιδεύω κάθε μέρα.
Οι δύο επόμενοι σταθμοί-το Εθνικό Πάρκο DENALI και η πρωτεύουσα ANCORAGE μας οδηγούν όλο και νοτιότερα πλέον, και όλο και δυτικότερα, μέχρι τον ωκεανό και πάλι, πάνω στον οποίο καταλήγει ο περίφημος PIPE LINE.
Μ΄άλλα λόγια η διαδρομή μας διαγράφει ένα τεράστιο ημικύκλιο, που κινείται διαρκώς μεταξύ Καναδά και ΗΠΑ, κι από τα Βορειο-ανατολικά προς τα Βορειο-δυτικά. Δεν σας φώτισα;Μη με συγχύζετε. Ανοίξτε κι έναν χάρτη, ντέ. Κάτι παραπάνω θα μάθετε. ΄Ολο και περισσότερο θα κατατοπιστείτε. . Μην τα περιμένετε όλα έτοιμα.
Το κρύο είναι τσουχτερό. Έχει και συννεφιά. Η πόλη βρίσκεται στα πόδια ενός τρομερού παγετώνα, κι από τις πλαγιές του κατεβαίνει ένας δυνατός, παγωμένος αέρας! Γινόμαστε «κόκκαλο» μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Αυτό, όμως, δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να γνωρίσουμε αμέσως, ανεπίσημα, τον αλλόκοτο αυτόν τόπο, που φιλοξένησε τους τολμηρούς του περασμένου αιώνα…
Η πόλη είναι μικρή. Έχει ένα αρκετά πολυσύχναστο λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό, αεροδρόμιο. Και τέσσερις κεντρικές λεωφόρους: την Alaska Str., την Main Str., την State Str. Και την κεντρική – κοντά στο λιμάνι – Broadway Str. Μια και το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στη γωνία της Third Str και Broadway, ο περίπατος μας, μας κρατά σε τούτο τον κεντρικό δρόμο, όπου, άλλωστε, βρίσκονται κι όλα τα αξιοθέατα της πόλης: τα παλιά Saloons, τα πανδοχεία εποχής, τα καταστήματα και, φυσικά, τα Εστιατόρια. Εδώ λοιπόν, βρήκαμε και το κακόφημο Saloon, το ιστορικό Red Onion - που λειτουργούσε και ως πορνείο!...Αλλά στον ίδιο δρόμο υπάρχουν, επίσης, και τα δύο-τρία «αριστοκρατικά» σπίτια της πόλης, που σήμερα είναι μουσεία.
Πρώτο μας συναπάντημα, το εντελώς παράξενο – κι αδύνατον να περιγραφεί – ξύλινο κτίριο, με τον επίσης….ξύλινο τίτλο: «Α+Β»! Είναι το «Arctic Brotherhood Hall». Όπως γράφει ο οδηγός μου, «είναι πρότυπο αρχιτεκτονικής, της αλλαγής του αιώνα», φτιαγμένο από αυτά, που εγώ μεταφράζω ως «νερόξυλα», τα ξύλα δηλαδή, που φουσκώνουν μέσα στο νερό, ταξιδεύοντας για βδομάδες, με τη φορά των νερών των ποταμών, μέχρι τον προορισμό τους. Ε, αυτό το ξύλο, οι ζευζέκηδες Αγγλοσάξωνες, το λένε με μια μονάχα λέξη: Drift-Wood! Άριστα κάνω, λοιπόν, κι εγώ, που το μεταφράζω με μια λέξη, η οποία βολεύει θαυμάσια στη δικιά μου γλώσσα! Άμα πια! Από το … «κατεβασόξυλο» ή το «ρευματόξυλο» ή δεν ξέρω τι διάβολο άλλο εννοούν αυτοί, εγώ προτιμώ το «νερόξυλο», κι όποιανού του αρέσει! Δεν θ σκάσω και για δαύτο!....
Πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο, υπάρχει το Bar του Soapy Smith, μέσα σε μια μεγάλη τέντα! Είναι Replica της παλιάς σκηνής του διαβόητου Soapy. Απ’ έξω, μπροστά στην είσοδο, υπάρχει μια ξεκαρδιστική καρικατούρα: μέσα σε μια μικρή μπανιέρα, προσπαθεί να χωρέσει ο σωματώδης και μεθυσμένος Soapy! Είναι τσίτσιδος, με το καπέλο στραβά στη κεφαλή, και μια μπουκάλα ουίσκι στο χέρι! Σήμερα, μέσα στη ιστορική τέντα, στεγάζεται ένα κατάστημα τουριστικών ειδών, όπου βλέπεις, ακόμα και θολές φωτογραφίες της εποχής του «Πυρετού του Χρυσού»….
Παρα ‘κεί, το Saloon Red Onion, με κάτι…παλαβιάρες κούκλες –διάβαζε: πόρνες του περασμένου αιώνα- στην τζαμαρία του, να σε κοιτούν προκλητικά! Μέσα, είναι ακόμα και σήμερα, Saloon. Ένας πιανίστας παίζει παλιούς σκοπούς. Πάντα χαρούμενους! Πάντα χορευτικούς! Πορνείο ήταν αυτό, δεν ήταν Piano Bar του 20ου αιώνα! Κι ένα γύρω, εκτίθενται, με κάποια νοσταλγία, θυμητάρια των ηρωικών καιρών των χρυσοθήρων! Για να τρώει «η ζούλεια και ο…φθόγγος», τους σημερινούς τυχοδιώκτες και τζογαδόρους! Μονάχα που τότε, εκείνοι δεν «έπαιζαν» μονάχα τις περιουσίες τους, αλλά, κυρίως, τις ζωές τους!...Για τέτοια καμώματα μιλάμε!...
- «Δεν καταλαβαίνω τι είναι όλα τούτα» μονολογεί η Φρόσω. «Ποια, μωρέ, είναι η «Αρκτική Αδελφότητα»; Και ποιος είναι αυτός ο αλήτης ο Soapy; Και τούτο το «Κοκκινοκρέμμυδο», τι ρόλο έπαιζε τον καιρό εκείνο; Λέει τίποτα για δαύτα ο σοφός οδηγός σου;»
Είναι πολύ φουρκισμένη. Κι εγώ.
- «Τότε, παίδες, κακομαθημένοι, της Μεσογείου, ελάτε να πιούμε κάπου έναν καφέ, να ζεστοκοπηθούμε, και να διαβάσουμε πέντε αράδες γι’ αυτήν την αλλόκοτη πόλη», λέω, και τις τραβολογώ σ’ ένα μοντέρνο καφενέ.
- «Επί τέλους! Μου ξεσήκωσε τη περιέργεια αυτή η πόλη. Αλλά δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν» ξεφυσά συγχυσμένη η Ελεάνα, καθώς καθόμαστε.
- «Αχ, μωρέ, τι θα κάναμε δίχως τον ξερόλα οδηγό μας!» αποφαίνομαι, κι αρχίζω να διαβάζω:
- «Η λέξη «Skagway» είναι ινδιάνικη, και σημαίνει: «Το σπίτι των Βορείων Ανέμων».
- «Ταμάμ! Δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστό όνομα, για μια τέτοια ανεμοδαρμένη πόλη» συμφωνώ, διακόπτοντας την ανάγνωση, για λίγο.
«Κατά τη διάρκεια αυτού, που έμεινε στην Ιστορία της Χρυσοθηρίας ως: «The Klondike Gold Rush» , το Skagway ήταν η πύλη, απ’ όπου περνούσαν οι χιλιάδες των παλαβωμένων από τον Πυρετό του Χρυσού χρυσοθήρων, προς τα μονοπάτια του φαραγγιού White Pass και του Chilkoot.
Το «Klondike Gold Rush» που προανέφερα, είναι μια περίοδος, που αφορά, άμεσα, το Skagway και τη γέννηση του. Άρχισε τον Αύγουστο του 1896, όταν ο George Carmack έβρισκε το πρώτο κοίτασμα χρυσού, στην περιοχή Bonanza, στον ποταμόκολπο του Klondike River. Τότε ήταν, που άρχισε ο «Πυρετός του χρυσού» -το GOLD RUSH των Αμερικανών. Κι επειδή όλη η περιπέτεια ξεκίνησε από τον ποταμό KLONDIKE, η πεντηκονταετία, στο ξεκίνημα του 20ο αιώνα ονομάστηκε KLONDIKE GOLD RUSH.
-΄Αχ, να ΄χεις καλό. ΄Ώστε αυτό εννοεί. Τόσες μέρες τώρα, ακούω τους ξεναγούς μας να το αναμασούν διαρκώς και ντρεπόμουν να ρωτήσω, ανακουφίζεται μ΄έναν βαθύ αναστεναγμό η Φρόσω.
-Μη σκάς λέω, ούτε κι εγώ, μα μήτε και άλλος κανείς από την παρέα μας ήξερε αυτόν τον παράξενο «πυρετό» που ταλάνιζε αυτόν τον κύριο KLONDIKE.
Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε, πως ο χρυσοφόρος KLONDIKE ενώνεται, κάποια στιγμή, μ΄ έναν άλλον, εξίσου... πολύτιμο ποταμό: τον YUKON, στο σημείο μιας άλλης ιστορικής Χρυσής Πύλης: το DAWSON. Μονάχα πού, αυτός ο τόπος βρίσκεται ανατολικότερα μας στην Αλασκανή ενδοχώρα, ενώ εμείς, τώρα, βρισκόμαστε δυτικά, σ΄ένα τεράστιο φιόρδ, πάνω στον Ειρηνικό, το LYNN CANAL.
Την εποχή λοιπόν εκείνη, το SKAGWAY το αποτελούσε μια …καλύβα όλο κι όλο. Την είχε φτιάξει, οκτώ χρόνια νωρίτερα, ο ναυτικός WILLIAM MOORE. Σ’ αυτήν την μοναδική καλύβα, έμεναν πότε-πότε οι περαστικοί χρυσοθήρες, όταν ο δρόμος τους έφερνε καταδώ, απογοητευμένους, πικρά μετανοιωμένους, και μισοπαγωμένους….
Τα νέα για το χρυσάφι του KLONDIKE, τον Ιούλιο του 1897(100 ακριβώς χρόνια πρίν) χτύπησαν συναγερμό στο SEATTLE, τη βάση των θαρραλέων σερνικών. Μέσα σ΄έναν μονάχα μήνα, 4. 000 κόσμος συνωστιζόταν μέσα σε μια τεντούπολη, που στήθηκε εδώ στο άρπα-κόλλα, γύρω από την πάλαι ποτέ μοναχική καλύβα του MOORE. Στο λιμάνι, επίσης, γίνονταν τα ύστερα του κόσμου. Πλοία, μεγάλα, μέτρια, μικρά και βαρκάκια όχι μεγαλύτερα από ένα…φέρετρο, λέει χαρακτηριστικά ο οδηγός μου, έφερναν κόσμο ετερόκλιτο, που διαγκωνιζόταν για ένα στρώμα, τραυμάτιζε για μια τέντα, και σκότωνε για ένα κομμάτι γής. . A CRAZY MIXED MASS OF HUMANITY περιγράφει την κατάσταση το βιβλίο μου. Και είμαι βέβαιη πώς έχει δίκιο. Όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε την «τρέλλα του χρυσού». Κι εγώ να ήμουν, θα αποτελούσα σίγουρα, μέρος αυτής της παλαβιάρας ανθρωπομάζας.
Σχεδόν αμέσως ένας από τους 4. 000 και βάλε, ο περιβόητος σήμερα FRANK REID κατέλαβε ούτως ειπείν την άγρια διεκδικούμενη περιοχή. Κι έγινε ο νόμιμος προστάτης της. Ο Αρχηγός. Κι ανέλαβε μεταξύ άλλων, τη διανομή των χρυσοφόρων γαιών στους χρυσοθήρες, με κλήρους και τους κατοχύρωνε νόμιμα πάντα. Τώρα το πώς ένας παράνομος ανελάμβανε «νόμιμα» την εξουσία και τολμούσε να μοιράζει νόμιμα γή μη με ρωτήσετε. Πυρετό είχαν οι άνθρωποι. Λογικά πράματα περιμένατε να κάνουν;
Ωστόσο κάποια στιγμή, χίλιοι τέτοιοι κλήροι έγιναν της…. αναλήψεως. Κάποιοι τους άρπαξαν από το κεμέρι του REID ο οποίος όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τους βρεί και να τους πάρει πίσω από τις συμμορίες που μοιραία λυμαίνονταν την περιοχή. Δεν υπήρχε τάξη και νόμος σε τούτη την αλλόκοτη πόλη-έκτρωμα για να προστατέψει κανείς και να χειραγωγήσει τους αγριεμένους από την απληστία και την απελπισία άντρες. Ο τόπος αυτός περιγραφότανε τότε ως η πιο έξαλλα άνομη πόλη στον κόσμο.
Γέννημα αυτής της εκτάκτως έκτροπης καταστάσεως, ήταν και ο γκάνγκστερ της εποχής ο RANDALL SMITH ο γνωστός με το παρατσούκλι SOAPY. Ένας νονός του κερατά. Που οργάνωσε ένα άψογο δίκτυο απάτης, κλοπών και ενόπλων ληστειών ακόμη και δολοφονιών (σιγά που θα κόλωνε).
Αυτή η πολυπράγμων οργάνωση διέθετε κατασκοπευτικό δίκτυο, αστυνομία ακόμη και στρατό. Σωστή Μαφία. Αήττητη…
Στην απελπισία τους, οι κάτοικοι πήραν, ο καθείς το νόμο στα χέρια του-όποιος νόμος πάντως τους είχε ξεμείνει-κι αποφάσισαν όλοι μαζί να κάνουν τους Τιμωρούς, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν VIGILLANT. Βγαίναν, λοιπόν παγανιά, κατά ομάδες, και προσπαθούσαν να κάνουν τσακωτούς τους ανθρώπους του SOAPY και να τους εκτελέσουν επί τόπου.
Η σοδειά πρέπει να κρίθηκε αμελητέα. Ο αντίπαλος ήταν πολύ ανώτερος, σε οργάνωση και τακτική.
Έτσι ένα βράδυ μια επιτροπή Τιμωρών που σχηματίστηκε από τους επικεφαλής των διαφόρων ομάδων συναντήθηκε με την συμμορία του SOAPY με την ελπίδα να συνεννοηθούν και να βρούν κάποια υποφερτή λύση.
Χρέη φρουρού, κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων στην συνάντηση έκανε ο REID.
Δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο, οι δύο ομάδες με το μίσος που τις χώριζε ήταν αδύνατον να συναντηθούν δίχως να συγκρουστούν. Γρήγορα τραβήχτηκαν από τις κωλότσεπες τα πιστόλια και το μακάβριο πανηγύρι άρχισε. Ο SOAPY πυροβολήθηκε στο στήθος και πέθανε αμέσως. Ήταν μόλις 36 χρονών. Την άλλη μέρα οι ντόπιες εφημερίδες-υπήρχαν και τέτοιες-έγραψαν: Στις 21. 30 το βράδυ της Παρασκευής, την …. καριέρα του SOAPY σταμάτησε μια σφαίρα 38 χιλιοστών, από το αλάνθαστο χέρι του άρχοντα της πόλης μας, FRANK REID. . ΄Όμως δεν την γλύτωσε ούτε ο REID. ΄Ο SOAPY πρίν τινάξει τα πέταλα, πρόλαβε και πυροβόλησε στο υπογάστριο τον ΄Αρχοντα του SKAGWAY, FRANK REID, ο οποίος πέθανε μια εβδομάδα μετά, μέσα σε φοβερή αγωνία…
Στον τάφο του, που τον επισκεπτόμαστε αργότερα, στο πολύ ενδιαφέρον κοιμητήριο της πόλης, το περίφημο πιά GOLD RUSH CEMETERY, διαβάζουμε την επιγραφή «έδωσα τη ζωή μου για την τιμή του SKAGWAY». Και παραδίπλα για να συμπληρωθεί η ιστορία της πόλης, στον τάφο της παντοδύναμης MADAME του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΡΕΜΜΥΔΙΟΥ-του πιο γνωστού μπορντέλλου του SK, που όπως είπαμε ήδη σώζεται ακέριο ως τα σήμερα-μουσείο και μπάρ μαζί-γράφει: Κι εγώ έδωσα την τιμή μου, για τη ζωή του SKAGWAY.
Πολύ γελάσαμε με την αναίδεια της ξιπασμένης πόρνης. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, ότι αυτή και τα κορίτσια της πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον καταταλαιπωρημένο από σωματικές αλλά και ψυχικές κουκουχίες, ανδρικό πληθυσμό της πόλης. Γι αυτό, και μέσα στο RED ONION διατηρούνται με σεβασμό, θυμητάρια της εποχής της δόξας του. Εκεί μέσα τα βράδυα γίνονται ακόμη τρικούβερτα γλέντια. Συγκινητικά SHOWS. Που γυρνούν τους θαμώνες πίσω στις αρχές του δύοντος αιώνα μας, και στην έξαλλη ατμόσφαιρα του KLINDIKE GOLD RUSH.
Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό να επιβεβαιώνεται η ιστορία μιάς πόλης με χειροπιαστά γεγονότα. Με απτές και οπτικές αποδείξεις. Με ενθύμια αδιαμφισβήτητης ιστορικής γνησιότητας. Όπως εδώ στο SK. Η τέντα του άτακτου SOAPY. ΄Ο τάφος του πολυμήχανου, πονηρού REID πού τελικά πέθανε σαν ήρωας-σίγουρα άθελα του-προσπαθώντας να υπερασπιστεί την πόλη του…
Μέσα στο νεκροταφείο, υπάρχει κι άλλο ένα παράξενο αξιοθέατο. Δεμένο με χοντρή αλυσίδα, για ασφάλεια, βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι χρυσού στον κόσμο. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει μ΄ένα τεράστιο κομμάτι βράχου. Μονάχα από κοντά διακρίνεις, μέσα από σε κάποιες βαθειές σχισμές, τη ζεστή λάμψη-έστω και μουντή-του πολύτιμου μετάλλου. Κι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι ακατέργαστου χρυσού στον κόσμο. Μπράβο μπερεκέτι το SKAGWAY….
To Μουσείο της πόλης είναι ένα παλιό, αναστυλωμένο κτίριο, από γρανίτη. Κάποτε ανήκε στην κυρία HARRIETE. Στον δεύτερο όροφο εκτίθενται όλα τα παλιά αντικείμενα που κάποια κυρία PULLEN-αν θυμάμαι καλά το επίθετο της-συνέλεξε και η οποία πλούτισε φτιάχνοντας θαυμάσιες μηλόπιττες για τους χρυσοθήρες. Και πρέπει να είχε πολύ αγάπη και μεράκι για τούτη τη συλλογή η καλή κυρία PU. Εκεί μέσα, λοιπόν, είδαμε εργαλεία εξόρυξης χρυσού, σόμπες-μαούνες, σόμπες-σαλαμάνδρες, παλιούς τηλεγράφους, μπερζέρες σκωροφαγωμένες, έπιπλα-γραφεία με κρυφά συρτάρια, κρεβάτια με κουνουπιέρες και ουρανό, γραφομηχανές-αρχαίες, φωτογραφίες βγαλμένες με την έκρηξη. . μαγνησίου, αν δεν κάνω λάθος, πορσελάνες ζωραφισμένες στο χέρι, κρύσταλλα ταγιαρισμένα, κουζινικά γενικώς. Ακόμη και ξύλινες λεκάνες του καμπινέ, δίκην …πολτρόνας, αναπαυτικότατης και …. υψηλοτάτης…. .
Στον 1ο όροφο του ιδίου κτιρίου στεγάζεται η Αστυνομία(
. Και στο υπόγειο οι φυλακές. Για την ώρα είχαν έναν και μοναδικό φυλακισμένο. Συνελήφθη οδηγών μεθυσμένος και με μεγάλη ταχύτητα το…ποδήλατο του. Το πιστεύετε; Δεν κάνω πλάκα. Έτσι μας είπε η Τζούλη η πανέμορφη ξεναγός μας.-Σκέψου λέω στη Φρόσω. Η πιο άνομη πόλη στον κόσμο-τα Σόδομα και τα Γόμορρα της σύγχρονης εποχής-είναι σήμερα υπόδειγμα ευνομούμενου κράτους με έ ν α ν, καλέ, φυλακισμένο. Κι αυτό διότι έκανε λέει ποδηλατικό…ράλλυ. Ήμαρτον κύριε. Σχεδόν δεν το πιστεύω. ΄Όμως τι λέει η κακορρίζικη; Μήπως την Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία δεν τις έφτιαξαν κατάδικοι της Μεγάλης Βρεττανίας; Κι ωστόσο είναι, και οι δύο, υποδείγματα πολιτισμένων χωρών, λίκνα προόδου και ανθρωπίνων συνθηκών διαβίωσης των τυχερών κατοίκων τους…
Ο τρόπος που μεταφερόμαστε από το ένα αξιοθέατο στο άλλο, γίνεται με πολύ ρομαντικό μέσον, μ΄ένα βαγόνι παλιού τράμ που κινείται με ηλεκτρισμό και χωρίς ράγες. Αθόρυβα. ΄Ησυχα. Σαν να γλυστράει πάνω σε πάγο…Και βέβαια το οδηγεί η Τζούλια, η ξεναγός που προανέφερα.
Μετά τον νεκροταφείο-όπου έχουμε φάει πολλές ώρες χαζεύοντας και διαβάζοντας τις επιγραφές πάνω στις ταφόπλακες-και αφού είδαμε και το περίφημο NUGGET τον τεραστίων διαστάσεων ακατέργαστο βώλο χρυσού, η Τζούλια μας ανεβάζει σ΄ένα υπερυψωμένο πάρκο. Κάτω, απλώνεται η χαμηλοτάβανη πόλη, το λιμάνι με τις εγκαταστάσεις του, το αεροδρόμιο και το LYNN CANAL, μέσω του οποίου φτάσαμε εδώ από το JUNEAU.
Η Τζούλια είναι φοιτήτρια. Είναι μέλος μιάς ομάδας νέων, που προσφέρουν έμισθα τις υπηρεσίες τους στο SK, εξασφαλίζοντας πολύτιμο χαρτζιλίκι. Το φθινόπωρο γυρίζουν στις πόλεις ή τις Πολιτείες τους, για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, με τα χρήματα της καλοκαιρινής δουλειάς.
Το μεσημέρι ο καιρός ζεσταίνει όμορφα. Μπορούμε επιτέλους να πετάξουμε τα αμπέχωνα μας, για λίγες ώρες. ΄Όμως μόλις ο ήλιος αρχίζει να γέρνει, το κρύο δαγκώνει. Γίνεται τρομερό. Ο αέρας που κατεβαίνει από το τεράστιον, αντικρυνό παγετώνα, ξυρίζει σύρριζα. Μα σύρριζα, σας λέω…
Την άλλη μέρα, μετά το μεσημέρι, θα αφήσουμε το γραφικό, το πανέμορφο, το σχεδόν μυθικό SKAGWAY, επιβιβαζόμενοι στο παλιό τραίνο. Κατευθυνόμαστε προς το WHITEHORSE. Ωστόσο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, το τραίνο θα μας αφήσει. Εκεί θα μας περιμένουν δεκάδες πούλμαν. Και μ΄αυτά θα φτάσουμε στην τρίτη περίεργη πόλη της εκδρομής μας, που επίσης ερημώνει το χειμώνα.
Πριν όμως γίνουν όλα αυτά πίνουμε έναν καφέ στο RESTAURANT του Νίκου. Ήταν το συγκλονιστικότερο αξιοθέατο της πόλης…
-Τι δουλειά έχει ένας Ρωμιός στους πάγους της Αλάσκας, ρωτάμε σφίγγοντας τα χέρια.
-Τι δουλειά έχει ο Οδυσσέας στην Τροία; Γελάμε
-Το χειμώνα τι γίνεται;Πώς ζείτε μέσα σ΄ένα…. ψυγείο;
-Ανοίγουμε το καλοριφέρ στο φούλ, κλείνουμε το μαγαζί και κατεβαίνουμε στο Βανκούβερ. Εκεί δουλεύουμε στο εστιατόριο του αδελφού μου, ως το άλλο καλοκαίρι με το καλό.
-Μένει κανείς εδώ, την άγρια εποχή;
-Ελάχιστοι γενναίοι. Άλλωστε δεν είμαστε πολλοί, ούτε τα καλοκαίρια.
-Τολμούν;
-Ου! Τούς αρέσει κιόλας. Βλέπετε η περιπέτεια δεν ήταν προνόμιο μόνον των ανθρώπων του περασμένου αιώνα.
Αποχαιρετιόμαστε συγκινημένοι. Τα μεγάφωνα μεταδίδουν μουσικές τους Ξαρχάκου και του Χατζιδάκι.
-Κύριε Νίκο μας, μου φαίνεται σχεδόν παρανοϊκό ν΄ακούω τούτη τη μουσική κάτω από τον Αλασκανό παγετώνα και δίπλα στο LYNN CANAL του Ειρηνικού. . Κύριε των δυνάμεων δηλαδή. Τι σόι ράτσα είμαστε οι Έλληνες; Ποτέ μου δεν θα μας καταλάβω. .
Ο Νίκος γελάει και μας κουνά το χέρι από την είσοδο του μαγαζιού.
-Στο καλό. Καλή στράτα. Και γρήγορα να μας ξανάρθετε. Η παρουσία των ανθρώπων του τόπου μας μας ζεσταίνει την καρδιά. Κι ένας θεός ξέρει πόση ανάγκη έχουμε τη ζεστασιά, μέσα σε τούτη την τραγική παγωνιά της αυτοεξορίας. ΄Ωρα σας καλή….
Εδώ πρέπει να διευκρινήσω ότι η διαδρομή που έχουμε προγραμματίσει με το αυτοκίνητο, σ΄αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μας, αρχίζει από το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής Αλάσκας-το JUNEAU και το SKAGWAY. Μετά το τραίνο-και τα 157 χιλ. της διαδρομής-τα πούλμαν μας φέρνουν στην περίφημη ALASKA HIGHWAY, όπου και τα σύνορα με τον Καναδά. Αυτή η εκπληκτική οδός μας φέρνει όλο και βορειότερα, όλο και ανατολικότερα, προς την ενδοχώρα. ’ Ετσι, το WHITEHORSE και το BEEVER GREEK, όπου επίσης διανυκτερεύουμε κάτω από τους όγκους της οροσειράς του ST. ELIAS, ανήκουν στο Καναδικό τμήμα της Αλάσκας. Είναι το Καναδικό μας διάλειμμα, πρίν ξαναμπούμε στις ΗΠΑ, στο βορειότατο FAIRBANKS, πάνω στον Αρκτικό Κύκλο, και στο εσωτερικό της Αμερικανικής Αλάσκας από την οποία θα ξαναβγούμε για να ματαμπούμε στην Καναδική Αλάσκα. Το πόσο μπλέκουν, τέλος πάντων, τα μπούτια τους αυτές οι δύο χώρες, σ΄ότι αφορά την περιοχή της Αλάσκας δεν μολογιέται. ΄Εχω πιά καταμπερδευτεί. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη, για το που βρίσκομαι ή ταξιδεύω κάθε μέρα.
Οι δύο επόμενοι σταθμοί-το Εθνικό Πάρκο DENALI και η πρωτεύουσα ANCORAGE μας οδηγούν όλο και νοτιότερα πλέον, και όλο και δυτικότερα, μέχρι τον ωκεανό και πάλι, πάνω στον οποίο καταλήγει ο περίφημος PIPE LINE.
Μ΄άλλα λόγια η διαδρομή μας διαγράφει ένα τεράστιο ημικύκλιο, που κινείται διαρκώς μεταξύ Καναδά και ΗΠΑ, κι από τα Βορειο-ανατολικά προς τα Βορειο-δυτικά. Δεν σας φώτισα;Μη με συγχύζετε. Ανοίξτε κι έναν χάρτη, ντέ. Κάτι παραπάνω θα μάθετε. ΄Ολο και περισσότερο θα κατατοπιστείτε. . Μην τα περιμένετε όλα έτοιμα.
