psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.064
- Likes
- 55.747
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Ήρθε η μέρα
- Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά
- Παλάτια και σπηλιές
- Sacromonte, Albaicín, Miradores και άλλα ωραία της πόλης!
- Κυριακή στη Γρανάδα, ή αλλιώς όπως πρέπει να 'ναι οι Κυριακές
- Αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Ξανά από πόλη σε πόλη
- Τα τελευταία βήματα στη Βαρκελώνη
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Παλάτια και σπηλιές
Με την ίδιες σκέψεις κατηφόριζα το δρόμο προς τα παλάτια των Νασριδών (Palacios Nazaríes) γύρω στις 14:30 το μεσημέρι. Είχα ήδη δει κάποια υπέροχα πράγματα, ήξερα όμως ότι μπροστά μου είναι τα πολύ καλύτερα:
Το εισιτήριο μου ελέγχθηκε εκ νέου μιας και ο χώρος απαιτεί διαφορετική πρόσβαση η οποία ήταν προκαθορισμένη για τις 15:00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια. Υπάρχουν συνεχείς επισημάνσεις για την ακρίβεια και τη συνέπεια που πρέπει να δείξετε στην επίσκεψη σας, οπότε έχετε το υπόψιν. Δίχως τον πρώτο έλεγχο για την αποφυγή καθυστερήσεων προχωρήσαμε προς τα μέσα, όπου σκαναρίστηκε τελικά το εισιτήριο και (ξανά) η ταυτότητα μου, δίνοντας επιτέλους την πολυπόθητη πρόσβαση.
Δε ξέρω κατά πόσο μου είναι εύκολο να σας μεταφέρω όμως το συναίσθημα και την ιστορία για ένα από τα πιο διάσημα μνημεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής και ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ανάκτορα του ιστορικού ισλαμικού κόσμου, συνδυασμένο βέβαια με την ισπανική αρχιτεκτονική της Αναγέννησης:
Οι εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου -ορισμένες περίεργα γνώριμες για κάποιο λόγο- ήταν μοναδικές, από το συγκρότημα ουσιαστικά των παλατιών που κάθε του χώρος, κάθε αίθριο, κάθε δωμάτιο σε ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο στο λαμπρό του παρελθόν:
Δεν ήταν δύσκολο ακόμα και για έναν επισκέπτη (όπως εγώ για παράδειγμα που κλασσικά δε πήγα διαβασμένος) να αντιληφθεί όλη τη διάσταση και τις μοναδικές λεπτομέρειες που αντανακλούν την παράδοση της μαυριτανικής αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες, κάτι που έμαθα βέβαια εκ των υστέρων:
Η κατασκευή του κτηριακού κι όχι μόνο συγκροτήματος χρονολογείται στις αρχές του 13ου αιώνα και όπως μπορείτε να αντιληφθείτε βάσει της ιστορίας της περιοχής, υπέστη ουκ ολίγες ανακατασκευές και μετατροπές ανά τους αιώνες:
Η Αλάμπρα μάλιστα ήταν αυτή που στην ακμή της αποτελούσε ξεχωριστή «Βασιλική» πόλη, ανεξάρτητη από την υπόλοιπη Γρανάδα που είναι σήμερα σύμβολο της, διαθέτοντας όλες τις ανέσεις μιας μουσουλμανικής πόλης, όπως τζαμί, χαμάμ, δρόμους, σπίτια, εργαστήρια χειροτεχνίας, βυρσοδεψεία και κυριότερα ένα εξελιγμένο σύστημα ύδρευσης:
Η τοποθεσία φυσικά στην άκρη της οροσειράς μόνο τυχαία δε μπορεί να χαρακτηριστεί, προσφέροντας σήμερα ανεμπόδιστη περιμετρική θέα προς τη σύγχρονη πόλη:
Τα πιο διάσημα και καλύτερα διατηρημένα παλάτια είναι το Mexuar, το Comares, το παλάτι των λιονταριών που είδατε πριν το «Palacio de Carlos V ] που είχα φτάσει και μου έκανε περισσότερο για αρένα, σημεία που αποτελούν το κύριο πόλο έλξης για τους επισκέπτες όπως είναι λογικό:
Όσο για μένα; Έφτασα σ’ ένα μεγάλο τέλμα προσπαθώντας να πάρω τη σωστή απόφαση μιας και ήθελα να χαρώ το μέρος πολύ περισσότερο από την ώρα που είχα διαθέσει, θεώρησα όμως σοφότερο να συνεχίσω το πρόγραμμα μου που για άλλη μια φορά ήταν στρυμωγμένο ίσως και λόγω συνθηκών. Συμβουλή μου για όσους με διαβάσουν είναι να αφιερώσετε ένα 3-4ωρο στο χώρο εφόσον το έχετε, το αξίζει με το παραπάνω.
Πέρασα έτσι από τα κανόνια που στέκουν με φόντο τη Σιέρρα Νεβάδα και την πύλη «De Los Carros» κατηφορίζοντας προς το γνώριμο μου πέρασμα από ένα σημείο και μετά:
Δεν ήθελα κάτι περισσότερο ουσιαστικά απ’ το να αλλάξω λόφο και γειτονιά, φτάνοντας και πάλι στην απότομη ανηφόρα της del Chapiz πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμουν, μιας κι εκείνη τη διαδρομή μου έδινε ο χάρτης ως καλύτερη:
Ήδη μέσα σε λίγα κιόλας μέτρα βρισκόμουν απέναντι από τη μαγική θέα της Αλάμπρα, μια θέα που θα με ακολουθούσε όλο το υπόλοιπο απόγευμα:
Πήρα το δρόμο προς τα δυτικά κοντοστέκοντας μια στιγμή καθώς ζήλεψα τους Ισπανούς που απολάμβαναν τη λιακάδα αραχτοί στα τοπικά καφέ παρέα με τις μπυρίτσες τους. Εγώ ψυχούλα δεν έχω;
Ας είναι, σε λίγο, προέχει άλλωστε η αναγνώριση της περιοχής, ακόμα μιας ξεχωριστής γειτονιάς σ’ αυτήν εδώ την πόλη την ώρα που τα πρώτα μαγαζιά των χορευτών του Φλαμένγκο ή σπηλιές για να ακριβολογώ είχαν αρχίσει δειλά – δειλά να ανοίγουν τις πόρτες τους:
Βρισκόμουν για τα καλά πλέον μέσα στη διάσημη γειτονιά των Ρομά της Γρανάδας:
Έπεται συνέχεια!
Με την ίδιες σκέψεις κατηφόριζα το δρόμο προς τα παλάτια των Νασριδών (Palacios Nazaríes) γύρω στις 14:30 το μεσημέρι. Είχα ήδη δει κάποια υπέροχα πράγματα, ήξερα όμως ότι μπροστά μου είναι τα πολύ καλύτερα:
Το εισιτήριο μου ελέγχθηκε εκ νέου μιας και ο χώρος απαιτεί διαφορετική πρόσβαση η οποία ήταν προκαθορισμένη για τις 15:00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια. Υπάρχουν συνεχείς επισημάνσεις για την ακρίβεια και τη συνέπεια που πρέπει να δείξετε στην επίσκεψη σας, οπότε έχετε το υπόψιν. Δίχως τον πρώτο έλεγχο για την αποφυγή καθυστερήσεων προχωρήσαμε προς τα μέσα, όπου σκαναρίστηκε τελικά το εισιτήριο και (ξανά) η ταυτότητα μου, δίνοντας επιτέλους την πολυπόθητη πρόσβαση.
Δε ξέρω κατά πόσο μου είναι εύκολο να σας μεταφέρω όμως το συναίσθημα και την ιστορία για ένα από τα πιο διάσημα μνημεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής και ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ανάκτορα του ιστορικού ισλαμικού κόσμου, συνδυασμένο βέβαια με την ισπανική αρχιτεκτονική της Αναγέννησης:
Οι εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου -ορισμένες περίεργα γνώριμες για κάποιο λόγο- ήταν μοναδικές, από το συγκρότημα ουσιαστικά των παλατιών που κάθε του χώρος, κάθε αίθριο, κάθε δωμάτιο σε ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο στο λαμπρό του παρελθόν:
Δεν ήταν δύσκολο ακόμα και για έναν επισκέπτη (όπως εγώ για παράδειγμα που κλασσικά δε πήγα διαβασμένος) να αντιληφθεί όλη τη διάσταση και τις μοναδικές λεπτομέρειες που αντανακλούν την παράδοση της μαυριτανικής αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες, κάτι που έμαθα βέβαια εκ των υστέρων:
Η κατασκευή του κτηριακού κι όχι μόνο συγκροτήματος χρονολογείται στις αρχές του 13ου αιώνα και όπως μπορείτε να αντιληφθείτε βάσει της ιστορίας της περιοχής, υπέστη ουκ ολίγες ανακατασκευές και μετατροπές ανά τους αιώνες:
Η Αλάμπρα μάλιστα ήταν αυτή που στην ακμή της αποτελούσε ξεχωριστή «Βασιλική» πόλη, ανεξάρτητη από την υπόλοιπη Γρανάδα που είναι σήμερα σύμβολο της, διαθέτοντας όλες τις ανέσεις μιας μουσουλμανικής πόλης, όπως τζαμί, χαμάμ, δρόμους, σπίτια, εργαστήρια χειροτεχνίας, βυρσοδεψεία και κυριότερα ένα εξελιγμένο σύστημα ύδρευσης:
Η τοποθεσία φυσικά στην άκρη της οροσειράς μόνο τυχαία δε μπορεί να χαρακτηριστεί, προσφέροντας σήμερα ανεμπόδιστη περιμετρική θέα προς τη σύγχρονη πόλη:
Τα πιο διάσημα και καλύτερα διατηρημένα παλάτια είναι το Mexuar, το Comares, το παλάτι των λιονταριών που είδατε πριν το «Palacio de Carlos V ] που είχα φτάσει και μου έκανε περισσότερο για αρένα, σημεία που αποτελούν το κύριο πόλο έλξης για τους επισκέπτες όπως είναι λογικό:
Όσο για μένα; Έφτασα σ’ ένα μεγάλο τέλμα προσπαθώντας να πάρω τη σωστή απόφαση μιας και ήθελα να χαρώ το μέρος πολύ περισσότερο από την ώρα που είχα διαθέσει, θεώρησα όμως σοφότερο να συνεχίσω το πρόγραμμα μου που για άλλη μια φορά ήταν στρυμωγμένο ίσως και λόγω συνθηκών. Συμβουλή μου για όσους με διαβάσουν είναι να αφιερώσετε ένα 3-4ωρο στο χώρο εφόσον το έχετε, το αξίζει με το παραπάνω.
Πέρασα έτσι από τα κανόνια που στέκουν με φόντο τη Σιέρρα Νεβάδα και την πύλη «De Los Carros» κατηφορίζοντας προς το γνώριμο μου πέρασμα από ένα σημείο και μετά:
Δεν ήθελα κάτι περισσότερο ουσιαστικά απ’ το να αλλάξω λόφο και γειτονιά, φτάνοντας και πάλι στην απότομη ανηφόρα της del Chapiz πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμουν, μιας κι εκείνη τη διαδρομή μου έδινε ο χάρτης ως καλύτερη:
Ήδη μέσα σε λίγα κιόλας μέτρα βρισκόμουν απέναντι από τη μαγική θέα της Αλάμπρα, μια θέα που θα με ακολουθούσε όλο το υπόλοιπο απόγευμα:
Πήρα το δρόμο προς τα δυτικά κοντοστέκοντας μια στιγμή καθώς ζήλεψα τους Ισπανούς που απολάμβαναν τη λιακάδα αραχτοί στα τοπικά καφέ παρέα με τις μπυρίτσες τους. Εγώ ψυχούλα δεν έχω;
Ας είναι, σε λίγο, προέχει άλλωστε η αναγνώριση της περιοχής, ακόμα μιας ξεχωριστής γειτονιάς σ’ αυτήν εδώ την πόλη την ώρα που τα πρώτα μαγαζιά των χορευτών του Φλαμένγκο ή σπηλιές για να ακριβολογώ είχαν αρχίσει δειλά – δειλά να ανοίγουν τις πόρτες τους:
Βρισκόμουν για τα καλά πλέον μέσα στη διάσημη γειτονιά των Ρομά της Γρανάδας:
Έπεται συνέχεια!
