psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.065
- Likes
- 55.800
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Ήρθε η μέρα
- Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά
- Παλάτια και σπηλιές
- Sacromonte, Albaicín, Miradores και άλλα ωραία της πόλης!
- Κυριακή στη Γρανάδα, ή αλλιώς όπως πρέπει να 'ναι οι Κυριακές
- Αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Ξανά από πόλη σε πόλη
- Τα τελευταία βήματα στη Βαρκελώνη
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά
Ξύπνησα χαρούμενος όχι μόνο γιατί βρισκόμουν ξανά στην Ισπανία που από μόνος του είναι λόγος, αλλά και γιατί ένιωθα καλύτερα, γεγονός πολύ σημαντικό. Έπειτα από ένα ζεστό καφεδάκι και με τα γυαλιά ηλίου έτοιμα καθώς και τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι βγήκα στους δρόμους της Γρανάδας:
Πολύβουη η Gran Via εν αντιθέσει με το προηγούμενο βράδυ όπως είναι λογικό, με αρκετό κόσμο να γεμίζει τα πεζοδρόμια, τουρίστες και μη:
Ξέρετε πόσο μου αρέσουν οι αγορές, το έχω αναφέρει και σε άλλες ιστορίες μου, βρίσκοντας την ευκαιρία να κάνω μια γύρα στην «San Agustín» που βρέθηκε μπροστά μου, με τους Ισπανούς να έχουν ήδη στρωθεί για τις μπυρίτσες τους!
Μιας όμως και πεινούσα αρκετά ψάχτηκα για το φούρνο με το όνομα «Pan De Mariano» που είχα στις σημειώσεις μου, ο οποίος για ανεξήγητο λόγο είχε ουρά και χαρτάκι (!) προτεραιότητας παρακαλώ, χωρίς τελικά να αποδειχτεί κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον σχετικά με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως Έλληνες, μιας και ο φούρνος εδώ στο χωριό μου πχ είναι δέκα φορές ανώτερος.
Έτσι αφού κάλμαρα την πείνα μου συνέχισα την ευχάριστη βόλτα μου στο ιστορικό κέντρο και τις όμορφες πιάτσες του, προσεγγίζοντας μεταξύ άλλων και τον περίφημο καθεδρικό της πόλης:
Ο ναός «Catedral de Granada» που χτίστηκε κατά το 16ο αιώνα, αποτελεί φυσικά και την έδρα της αρχιεπισκοπής αλλά κι ένα από τα μεγαλύτερα έργα της Ισπανικής Αναγέννησης, αφιερωμένο στο μυστήριο της ενσάρκωσης:
Δεν έμεινα πολύ μιας και είχα άλλα σχέδια για τη συγκεκριμένη ημέρα. Μετά από ένα γρήγορο πέρασμα από την πλατεία «de Bib Rambla», έστριψα στην Reyes Católicos προκειμένου να εκκινήσω τη ανηφορική μου διαδρομή:
Οι εξαιρετική σήμανση βέβαια της πόλης για τα αξιοθέατα της, δε μου έδινε περιθώρια λάθους:
Μια μικρή στάση όφειλε να γίνει μόνο έξω από το «Ανώτατο Δικαστήριο της Ανδαλουσίας» όταν και είδα ένα μικρό σόου φλαμένγκο, προς τέρψιν των τουριστών όπως εγώ:
Κατά τα άλλα δεν υπήρχε λόγος να μην απολαύσει κανείς στο έπακρο αυτή τη συναρπαστική διαδρομή στην «Carrera del Darro» με τέτοιο υπέροχο καιρό, ένα δρόμο που νόμισα στην αρχή πως ήταν πεζόδρομος (και οι φωτογραφίες αυτό ίσως να δείχνουν), έλα όμως που κάτι τέτοιο δεν ίσχυε!
Οι πεζοί κινούνται παράλληλα με τον μικρό ποταμό Darro που περνάει από το σημείο εκείνο, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ομορφιά στο τοπίο:
Φτάνοντας στην εκκλησία «Parroquial de San Pedro y San Pablo» και το μνημείο του «Mario Maya», κατάλαβα ότι το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, το εύκολο όμως, είχε κιόλας τελειώσει:
Να πω ότι δε ζήλεψα τους Ισπανούς αλλά και τους τουρίστες που χαιρόντουσαν τη λιακάδα και την ήδη ωραία θέα στα διπλανά καφέ κι εστιατόρια, ψέματα θα πω:
Όφειλα όμως να συνεχίσω και πιο συγκεκριμένα να κάνω δεξιά αφήνοντας το δρόμο προς το μονοπάτι που ξεκινούσε στο σημείο εκείνο δίπλα στα τείχη, αρχικά με απότομη ανηφόρα και πλατιά σκαλιά κι έπειτα χωμάτινο:
Είχα ζοριστεί λίγο με τέτοια ανηφόρα και ήλιο, με το ρεστοράντ La Mimbre να βρίσκεται μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή. Δε θα πείραζε κανέναν μια μικρή στάση για τη πρώτη μπυρίτσα της ημέρας παρέα μ’ ένα τάπας:
Είχα εξάλλου πιάσει τον στόχο μου και βρισκόμουν νωρίτερα στην Alhambra, τις οποίας τις πύλες περνούσα λίγο μετά δείχνοντας εισιτήριο κι -απαραιτήτως- ταυτότητα:
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να αξιολογήσω σωστά τον χρόνο μου, μιας και η πρόσβαση στα διπλανά «Nasrid Palaces» ήταν σε αυστηρά συγκεκριμένη ώρα. Έτσι αφού κατατοπίστηκα λίγο χωροταξικά άρχισα ν’ ακολουθώ το πλάνο των επισκεπτών, στεκούμενος αρχικά για μερικές πρώτες φωτογραφίες της μοναδικής αυτής θέας:
Οι ταμπέλες με καθοδηγούσαν να κατευθυνθώ προς το παλάτι και τους κήπους «Generalife», θερινό παλάτι και εξοχική κατοικία των Νασριδών σουλτάνων της Γρανάδας:
Τι μπορώ άραγε να περιγράψω βλέποντας αυτή την εικόνα μιας ονειρικής κατασκευής που οδηγεί πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στον 14ο αιώνα όπου ξεκίνησε να χτίζεται, μια εικόνα που όποτε ψάχνεις γενικώς για Ανδαλουσία σίγουρα θα τη βρεις μπροστά σου:
Δεξαμενές περιτριγυρισμένες από παρτέρια λουλουδιών, σιντριβάνια, κιονοστοιχίες και περίπτερα, μαζί με τον κήπο του Σουλτάνου που θεωρείται πως είναι το καλύτερα διατηρημένο δείγμα των Μεσαιωνικών κήπων της παλαιάς Ανδαλουσίας:
Είχα ήδη ξεκινήσει κι εγώ να μαγεύομαι κι ακόμα βρισκόμουν στην αρχή…
Ξύπνησα χαρούμενος όχι μόνο γιατί βρισκόμουν ξανά στην Ισπανία που από μόνος του είναι λόγος, αλλά και γιατί ένιωθα καλύτερα, γεγονός πολύ σημαντικό. Έπειτα από ένα ζεστό καφεδάκι και με τα γυαλιά ηλίου έτοιμα καθώς και τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι βγήκα στους δρόμους της Γρανάδας:
Πολύβουη η Gran Via εν αντιθέσει με το προηγούμενο βράδυ όπως είναι λογικό, με αρκετό κόσμο να γεμίζει τα πεζοδρόμια, τουρίστες και μη:
Ξέρετε πόσο μου αρέσουν οι αγορές, το έχω αναφέρει και σε άλλες ιστορίες μου, βρίσκοντας την ευκαιρία να κάνω μια γύρα στην «San Agustín» που βρέθηκε μπροστά μου, με τους Ισπανούς να έχουν ήδη στρωθεί για τις μπυρίτσες τους!
Μιας όμως και πεινούσα αρκετά ψάχτηκα για το φούρνο με το όνομα «Pan De Mariano» που είχα στις σημειώσεις μου, ο οποίος για ανεξήγητο λόγο είχε ουρά και χαρτάκι (!) προτεραιότητας παρακαλώ, χωρίς τελικά να αποδειχτεί κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον σχετικά με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως Έλληνες, μιας και ο φούρνος εδώ στο χωριό μου πχ είναι δέκα φορές ανώτερος.
Έτσι αφού κάλμαρα την πείνα μου συνέχισα την ευχάριστη βόλτα μου στο ιστορικό κέντρο και τις όμορφες πιάτσες του, προσεγγίζοντας μεταξύ άλλων και τον περίφημο καθεδρικό της πόλης:
Ο ναός «Catedral de Granada» που χτίστηκε κατά το 16ο αιώνα, αποτελεί φυσικά και την έδρα της αρχιεπισκοπής αλλά κι ένα από τα μεγαλύτερα έργα της Ισπανικής Αναγέννησης, αφιερωμένο στο μυστήριο της ενσάρκωσης:
Δεν έμεινα πολύ μιας και είχα άλλα σχέδια για τη συγκεκριμένη ημέρα. Μετά από ένα γρήγορο πέρασμα από την πλατεία «de Bib Rambla», έστριψα στην Reyes Católicos προκειμένου να εκκινήσω τη ανηφορική μου διαδρομή:
Οι εξαιρετική σήμανση βέβαια της πόλης για τα αξιοθέατα της, δε μου έδινε περιθώρια λάθους:
Μια μικρή στάση όφειλε να γίνει μόνο έξω από το «Ανώτατο Δικαστήριο της Ανδαλουσίας» όταν και είδα ένα μικρό σόου φλαμένγκο, προς τέρψιν των τουριστών όπως εγώ:
Κατά τα άλλα δεν υπήρχε λόγος να μην απολαύσει κανείς στο έπακρο αυτή τη συναρπαστική διαδρομή στην «Carrera del Darro» με τέτοιο υπέροχο καιρό, ένα δρόμο που νόμισα στην αρχή πως ήταν πεζόδρομος (και οι φωτογραφίες αυτό ίσως να δείχνουν), έλα όμως που κάτι τέτοιο δεν ίσχυε!
Οι πεζοί κινούνται παράλληλα με τον μικρό ποταμό Darro που περνάει από το σημείο εκείνο, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ομορφιά στο τοπίο:
Φτάνοντας στην εκκλησία «Parroquial de San Pedro y San Pablo» και το μνημείο του «Mario Maya», κατάλαβα ότι το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, το εύκολο όμως, είχε κιόλας τελειώσει:
Να πω ότι δε ζήλεψα τους Ισπανούς αλλά και τους τουρίστες που χαιρόντουσαν τη λιακάδα και την ήδη ωραία θέα στα διπλανά καφέ κι εστιατόρια, ψέματα θα πω:
Όφειλα όμως να συνεχίσω και πιο συγκεκριμένα να κάνω δεξιά αφήνοντας το δρόμο προς το μονοπάτι που ξεκινούσε στο σημείο εκείνο δίπλα στα τείχη, αρχικά με απότομη ανηφόρα και πλατιά σκαλιά κι έπειτα χωμάτινο:
Είχα ζοριστεί λίγο με τέτοια ανηφόρα και ήλιο, με το ρεστοράντ La Mimbre να βρίσκεται μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή. Δε θα πείραζε κανέναν μια μικρή στάση για τη πρώτη μπυρίτσα της ημέρας παρέα μ’ ένα τάπας:
Είχα εξάλλου πιάσει τον στόχο μου και βρισκόμουν νωρίτερα στην Alhambra, τις οποίας τις πύλες περνούσα λίγο μετά δείχνοντας εισιτήριο κι -απαραιτήτως- ταυτότητα:
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να αξιολογήσω σωστά τον χρόνο μου, μιας και η πρόσβαση στα διπλανά «Nasrid Palaces» ήταν σε αυστηρά συγκεκριμένη ώρα. Έτσι αφού κατατοπίστηκα λίγο χωροταξικά άρχισα ν’ ακολουθώ το πλάνο των επισκεπτών, στεκούμενος αρχικά για μερικές πρώτες φωτογραφίες της μοναδικής αυτής θέας:
Οι ταμπέλες με καθοδηγούσαν να κατευθυνθώ προς το παλάτι και τους κήπους «Generalife», θερινό παλάτι και εξοχική κατοικία των Νασριδών σουλτάνων της Γρανάδας:
Τι μπορώ άραγε να περιγράψω βλέποντας αυτή την εικόνα μιας ονειρικής κατασκευής που οδηγεί πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στον 14ο αιώνα όπου ξεκίνησε να χτίζεται, μια εικόνα που όποτε ψάχνεις γενικώς για Ανδαλουσία σίγουρα θα τη βρεις μπροστά σου:
Δεξαμενές περιτριγυρισμένες από παρτέρια λουλουδιών, σιντριβάνια, κιονοστοιχίες και περίπτερα, μαζί με τον κήπο του Σουλτάνου που θεωρείται πως είναι το καλύτερα διατηρημένο δείγμα των Μεσαιωνικών κήπων της παλαιάς Ανδαλουσίας:
Είχα ήδη ξεκινήσει κι εγώ να μαγεύομαι κι ακόμα βρισκόμουν στην αρχή…
