Ισλανδία Ισλανδία (Ιούνιος 2019)

[Dina Z]

Αυτές τις ωραίες ιστορίες από που τις έχεις αντλήσει;

 

[Fanie]

Αυτές τις ωραίες ιστορίες από που τις έχεις αντλήσει;

Από ιντερνετικές ανασκαφές και επιτόπιες έρευνες

 

[Fanie]

9 Ιουνίου

Σήμερα ξύπνησα πολύ πρωί για να φωτογραφίσω την ανατολή, αλλά ο ήλιος ήταν πιο αριστερά από το δωμάτιό μας κι έτσι έβγαλα μονάχα την αναλαμπή του.

Έπεσα πάλι για ύπνο και ξύπνησα όταν είχε φτάσει η ώρα του πρωινού. Πήγαμε στην τραπεζαρία όπου η ποικιλία από εδέσματα ήταν λιτή, αλλά υπήρχε μια βαφλιέρα με οδηγίες χρήσης. Την βαφλιέρα την είδα, τις οδηγίες όχι, όμως αυτό δεν με πτόησε απ' το να αποπειραθώ να φτιάξω την πρώτη μου βάφλα ever. Βάζω μια κουτάλα χυλό και τον βλέπω να μην καλύπτει όλο τον πάτο. Πάω να βάλω και δεύτερη και ακούω τον καλό μου να μου λέει να μην βάλω άλλο. Αλλά εγώ βάζω και κλείνω και το καπάκι. Όμως καθώς ζεσταίνονταν το μείγμα, φούσκωνε και ξεχείλιζε, και το καπάκι ανασηκώθηκε και δεν έκλεινε πια. Περίμενα με αγωνία ν' ανάψει το πράσινο λαμπάκι της βαφλιέρας για να απομακρύνω το δημιούργημά μου προτού με δει κανένας. Όταν έγινε κι αυτό, άνοιξα το καπάκι και είχα μπροστά μου μια φουσκωτή, αφράτη βάφλα κι όχι τραγανή, όπως μας αρέσει. Της βάλαμε νουτέλα και βούτυρο και την μοιραστήκαμε. Ωραία ήταν για πρώτη μου βάφλα.

Μετά το πρωινό ανεβήκαμε στο δωμάτιο κι αρχίσαμε να κατεβάζουμε τα πράγματά μας. Όταν τα μετφέραμε όλα, ανέβηκα να δω το δωμάτιο για μια τελευταία φορά κι ανακάλυψα ότι ο καλός μου είχε ξεχάσει το κινητό του επάνω στο κομοδίνο! Ευτυχώς που το ανακάλυψα και γλιτώσαμε τα πισωγυρίσματα.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και έβαλα στον πλοηγό την διαδρομή προ το φαράγγι Brúarhlöð. Είχα διαβάσει ότι είναι ένα μικρό φαράγγι με όμορφους βραχώδεις σχηματισμούς που ανάμεσά τους περνά ο ποταμός Hvítá (o ίδιος που σχηματίζει τον καταρράκτη Gullfoss, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα). Φτάνοντας όμως στην περιοχή είδαμε πως δεν υπήρχε θέση για παρκάρισμα, παρά μόνο μια εσοχή σε μια πλαγιά που δεν μπορούσε να πάει το αμάξι μας κι έτσι το αφήσαμε. Είδαμε μόνο τον ποταμό καθώς περνούσαμε την γέφυρα πάνω του.

Μετά μπήκαμε σε έναν χαλικόδρομο για να βγούμε στον δρόμο 35 που θα μας πήγαινε στον Gullfoss. Την πρώτη μας στάση για σήμερα.

Ήταν από τους εντυπωσιακότερους καταρράκτες που είχαμε δει. Ήταν πλατύς κι αφρώδης, κυλούσε από πολλές διαβαθμίσεις κι έπεφτε με πάταγο σ' ένα βαθύ φαράγγι σηκώνοντας πολύ σπρέι. Υπήρχε μία πλατφόρμα σε έναν λόφο όπου μπορούσες να δεις τον καταρράκτη από ψηλά κι ένα μονοπάτι για να φτάσεις όσο κοντά του γίνονταν. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι και ξεκινήσαμε να φωτογραφίζουμε το υπέροχο εκείνο θέαμα απ' όσες γωνίες μπορούσαμε, παλεύοντας ταυτόχρονα με το σπρέι που πιτσίλιζε τον φακό της φωτογραφικής.

Στην έξοδο για το πάρκινγκ είδαμε και μια ανάρτηση για την Sigríður Tómasdóttir, μια κάτοικο της περιοχής, η οποία μαζί με τις αδερφές της οδηγούσαν τους τουρίστες για να δουν τον Gullfoss στα τέλη του 19ου αιώνα, δημιουργώντας έτσι την πρώτη διαδρομή προς τον καταρράκτη. Η ίδια γυναίκα πολέμησε σθεναρά τα σχέδια για την δημιουργία υδροηλεκτρικού εργοστασίου στην περιοχή. Λέγεται ότι γι' αυτό τον σκοπό έκανε επίπονα ταξίδια (π.χ. περπάτησε ως το Reykjavik, μια απόσταση 120 km) κι ότι ακόμα απείλησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στα νερά του Gullfoss.

Γυρίσαμε να κοιτάξουμε τον αφρισμένο καταρράκτη μία ακόμα φορά, πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, μήπως δούμε κανένα ουράνιο τόξο να φεγγίζει ξαφνικά, όμως εις μάτην.

Η επόμενη στάση μας ήταν το πάρκο των geysir.

Προσπεράσαμε το μεγάλο geysir που κοιμάται εδώ και χρόνια δεξιά της εισόδου και κατευθυνθήκαμε στον θερμοπίδακα Strokkur που ανατινάζονταν κάθε μερικά λεπτά. Την πρώτη φορά έκανε μια δυνατή έκρηξη που ήταν πολύ ψηλή και διπλή (το νερό τινάχτηκε δύο φορές, απανωτά). Την δεύτερη φορά η έκρηξη ήταν άτονη και το νερό δεν σηκώθηκε σχεδόν καθόλου και μια κυρία δίπλα μου το σχολίασε:“ah, piccolo”.

Μετά πήγαμε και είδαμε τον μεγάλο geysir που κάπνιζε μεν, αλλά δεν εκρηγνύονταν. Η πινακίδα κοντά στην έξοδο πληροφορούσε πως τελευταία φορά έκανε έκρηξη το 2010 και μάλιστα μετά από σεισμό. Περιμέναμε λίγο μπας και αισθανθούμε καμιά δόνηση, αλλά άδικος κόπος. Δεν είδαμε τίποτα άλλο από την περιοχή.

O Gullfoss και το πάρκο με τους θερμοπίδακες είναι τα δύο από τα τρία κύρια αξιοθέατα του Χρυσού Κύκλου, με το τρίτο να είναι το εθνικό πάρκο Þingvellir. Κοιτάζοντας τον χάρτη είδαμε ότι υπάρχει ένας δρόμος (365) που ενώνει τον δρόμο του θερμοπίδακα με τον δρόμο του πάρκου, όμως ήταν χρωματισμένος λευκός. Επειδή νομίζαμε ότι είναι χαλικόδρομος αποφασίσαμε να τον παρακάμψουμε και να πάμε στον προορισμό μας από τον δρόμο που ήταν χρωματισμένος κίτρινος, κάνοντας έτσι έναν μεγάλο κύκλο, αλλά και βλέποντας αξιοθέατα που δεν θα είχαμε δει διαφορετικά.

Ξεκινήσαμε τη νέα διαδρομή με μία στάση σε ένα βενζινάδικο όπου αγοράσαμε και μαφινς με κομματάκια σοκολάτας, τα οποία δεν μου άρεσαν καθόλου. Πεινούσα όμως και έφαγα τρία.

Το επόμενό μας αξιοθέατο θα ήταν ο καταρράκτης Faxi. Αυτός βρισκόταν μέσα σε έναν χώρο με πάρκινγκ επί πληρωμή. Παρκάραμε και βγήκα έξω μόνη μου για να δω περί τίνος πρόκειται. Προχώρησα έως το τέλος της ασφάλτου και είδα τον καταρράκτη και τον έβγαλα και μερικές φωτογραφίες. Κάτω αριστερά υπήρχε ένα κτίριο, σαν εστιατόριο και μία ξύλινη εξέδρα με παγκάκια και τραπεζάκια που είχε θέα τον καταρράκτη.

Γύρισα στο αυτοκίνητο και ο καλός μου αποφάσισε να μην κατέβει και να συνεχίσουμε την διαδρομή μας. Είναι που είχαμε κόψει την πείνα μας με τα γλυκά, διαφορετικά θα ήταν ωραία να τρώγαμε στα τραπεζάκια δίπλα στον καταρράκτη. Για την σύντομη στάση που κάναμε δεν πληρώσαμε πάρκινγκ.

Ξεκινήσαμε και πάλι και φτάσαμε στον κρατήρα Kerid όπου πληρώσαμε είσοδο 200 ISK το άτομο. Ο κρατήρας ήταν μεγάλος, χρωματιστός και η πρασινογάλαζη λίμνη στο κέντρο του έκανε όμορφη αντίθεση. Δίπλα στον κρατήρα υπήρχε κι ένα δάσος από έλατα.

Κάναμε τον γύρο του κρατήρα και κατεβήκαμε και στην λιμνούλα. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με ήλιο, αλλά στο επίπεδο της λίμνης όχι και τόσες γιατί ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα και βγήκε όταν εμείς είχαμε πάει πάλι στο αυτοκίνητο.

Ξεκινήσαμε για το πάρκο Þingvellir και είχα βάλει στον πλοηγό να βρούμε τον καταρράκτη Öxarárfoss.

Και φτάσαμε σε ένα σημείο όπου το GPS έλεγε να παρκάρουμε το αμάξι μας. Εμείς ακούσαμε τη συμβουλή του, αλλά καταρράκτη δεν βλέπαμε, ούτε καν τον ακούγαμε. Παρ' όλ' αυτά είδαμε κόσμο να περπατά προς μια κατεύθυνση και, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, είπαμε να τους ακολουθήσουμε. Ανοίξαμε μια πορτούλα σ' έναν φράχτη, όπως είδαμε να κάνουν κι άλλοι πριν από εμάς, περπατήσαμε λίγο και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα μονοπάτι που κατηφόριζε μέσα σε ένα φαράγγι. Μα, δεν μπορεί! Μα, λες; Μα, ναι! Είχαμε ανακαλύψει εντελώς κατά λάθος την μεγάλη ντίβα του πάρκου! Το ρήγμα μεταξύ των τεκτονικών πλακών της Αμερικής και της Ευρασίας!

Το ίδιο ρήγμα είχαμε ξαναδεί μερικές μέρες πριν, όταν το συναντήσαμε γεφυρωμένο στην χερσόνησο Reykjanes, χωμένο μες την μαύρη άμμο, αλλά τώρα το βλέπαμε να ξεδιπλώνεται από κάτω μας σε μεγάλο μήκος, βραχώδες και εντυπωσιακό, καλώντας μας να το περπατήσουμε.

Και δεν του είπαμε όχι. Κατεβήκαμε προσεκτικά τις πέτρινες σκαλίτσες και γρήγορα φτάσαμε μέσα στο φαράγγι.

Ο χωμάτινος δρόμος έδωσε κάποτε τη θέση του σε έναν δρόμο από σανίδες. Από μακριά ακούγονταν ο ήχος νερού να πέφτει από ψηλά.

Και να ο Öxarárfoss, ο καταρράκτης που ψάχναμε!

Ο συγκεκριμένος καταρράκτης είναι τεχνητός.
Σύμφωνα με την saga Sturlunga (12ος-13ος αιώνας), έγινε εκτροπή του ποταμού Öxará ώστε τα νερά του να πέφτουν μέσα στο φαράγγι και να ξεδιψούν τα μέλη και τους επισκέπτες του Ισλανδικού Κοινοβουλίου Althingi (του παλαιότερου γνωστού κοινοβουλίου στον κόσμο). Η εκτροπή αυτή έλαβε χώρα τον 9ο αιώνα και από τότε έχουμε να χαιρόμαστε και τον Öxarárfoss.

Μοιραστήκαμε μ' ένα σωρό κόσμο την θέα και μετά από κάμποσες φωτογραφίες πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Ανεβήκαμε τα τελευταία μέτρα του φαραγγιού, κλείσαμε την πορτούλα του φράχτη πίσω μας, μπήκαμε στο αμάξι μας και κατευθυνθήκαμε προς το Borgarnes , εκεί όπου θα διανυκτερεύαμε απόψε.
Είχαμε δύο επιλογές σχετικά με την διαδρομή μας. Ή να πάμε από το τούνελ Hvalfjörður και να γλιτώσουμε έτσι 45 χιλιόμετρα οδήγησής ή να ακολουθήσουμε την γραφική διαδρομή περιμετρικά του Hvalfjörður, κάνοντας έτσι τον διπλάσιο χρόνο για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Κοιτάξαμε ένα γύρω την ισλανδική φύση, κοιτάξαμε και το φως που δεν έλεγε να αφήσει αυτό το νησί και η ιδέα του τούνελ εγκαταλείφθηκε εν τη γενέσει της.

Η επόμενη στάση μας θα ήταν ο καταρράκτης þórufoss, ένα από τα λιγότερο γνωστά αξιοθέατα του Χρυσού Κύκλου.
Είδαμε την πινακίδα με το όνομά του και παρκάραμε λίγα μέτρα μακριά από ένα φαράγγι,

αλλά πουθενά ο καταρράκτης!
Όταν όμως περπατήσαμε προς το χείλος του φαραγγιού τον είδαμε να ξεπροβάλλει, πλατύς και ολόλευκος, στα δεξιά μας!

Ο þórufoss σχηματίζεται από τον ποταμό Laxá í Kjós ο οποίος στο σημείο εκείνο πέφτει από ύψος 18 μέτρων Λένε ότι τον χειμώνα παγώνει ολόκληρος.
Υπήρχαν και μονοπάτια που κατέβαιναν μέσα στο φαράγγι, αλλά η κάθοδος φαίνονταν παρακινδυνευμένη με τις πέτρες έτοιμες ανά πάσα στιγμή να ξεκολλήσουν. Δεν νιώθαμε ιδιαίτερα τολμηροί, οπότε μείναμε στις θέσεις μας.

Συνεχίσαμε την πορεία μας με συντροφιά μας ποταμάκια,

λούπινα,

και προβατάκια,

και κάποια στιγμή φτάσαμε στο σημείο όπου ο Laxá í Kjós συναντά τη θάλασσα (το Hvalfjörður για την ακρίβεια). Εκεί σταματήσαμε να ξεμουδιάσουμε και για να τραβήξουμε φωτογραφίες τα πιο ΣΚΟΥΡΑ ΜΠΛΕ νερά που είχα δει ποτέ.

Στον ποταμό αφθονούν τα ψάρια και η περίοδος ψαρέματος ανοίγει από 19 Ιουνίου έως 22 Σεπτέμβρη. Αφού ξεκουραστήκαμε κάμποσο ξεκινήσαμε και πάλι.

Το φιόρδ ξετύλιγε τα ήρεμα νερά του μέσα στην ισλανδική γη δημιουργώντας όμορφες εικόνες.

Οδηγώντας είδαμε αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα δεξιά του δρόμου και σταματήσαμε κι εμείς οι περίεργοι.
Το αξιοθέατο ήταν ένας μικρός, αλλά φωτογενής καταρράκτης, με το όνομα Fossarétt, o οποίος κοπανούσε τα νερά του στα βράχια, λίγα μέτρα χαμηλότερα από εμάς, μέσα σ' ένα λουλουδάτο λιβάδι.
Εκεί που σταματήσαμε ήταν και μια σκάλα πάνω από έναν φράχτη κι ένα μονοπάτι που χάνονταν κάτω από τα δέντρα. Είμαι σίγουρη πως αυτό το μονοπάτι οδηγούσε σε κάποιο απίθανο ισλανδικό μέρος, αλλά στον καλό μου δεν αρέσουν τα ριψοκίνδυνα και δεν με άφησε να ανέβω την σκάλα και να χαθώ ανάμεσα στα δέντρα.

Έτσι ακολουθούσαμε το μονοπάτι για τον Fossarétt.

Η πέτρινη κατασκευή που βλέπετε σε πρώτο πλάνο είναι τα ερείπια μιας στάνης διαλογής προβάτων.
Εδώ, κάθε φθινόπωρο, μάζευαν οι βοσκοί τα πρόβατα που βοσκούσαν μέχρι τότε στα βουνά και τα ξεχώριζαν ανά ιδιοκτήτη.

Στο δρόμο για τον καταρράκτη πετύχαμε και μια μικροσκοπική γεφυρούλα.

Και νάτος ο Fossarétt μέσα στα λούπινα!

Και τότε ξαφνικά... σκοτείνιασε!

Περίμενα, περίμενα... αλλά, κλασικά, το σύννεφο απομακρύνθηκε όταν είχαμε μπει πια στο αμάξι.
Οδηγήσαμε κάμποσο ακόμα και φτάσαμε τελικά στο Borgarnes, περνώντας από την δεύτερη μεγαλύτερη γέφυρα στην Ισλανδία, μήκους 520 μέτρων.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατά το σούρουπο. Προλάβαμε να χαρούμε λίγο τη θέα από το δωμάτιο πριν πέσουμε στα κρεβάτια μας.

 

[Fanie]

10 Ιουνίου

Η σημερινή ημέρα θα ήταν ολόκληρη αφιερωμένη στην εξερεύνηση της χερσονήσου Snaefellsnes. Θα ξεκινούσαμε νωρίς από το Borgarnes και θα καταλήγαμε στο Hellnar.

Πήραμε το πρωινό μας

Με θέα τα βουνά

Και μετά μπήκαμε στο αυτοκινητάκι μας και ξεκινήσαμε.

Η πρώτη μας στάση ήταν ο μικρός καταρράκτης Langárfoss, με χαρακτηριστικό του μια σκάλα που είχαν χτίσει, όπως διάβασα, για να διευκολύνει το ψάρεμα.

Δεν μείναμε πολύ εκεί γιατί ανυπομονούσαμε να μπούμε επιτέλους στην Snaefellsnes κι έτσι αφήσαμε γρήγορα πίσω μας τον μικροσκοπικό καταρράκτη.

Στον δρόμο είδαμε από μακριά και τους Gerðuberg cliffs, μια εντυπωσιακή σειρά πανύψηλων βασαλτικών στηλών (12-14 μέτρα ύψος). Υπήρχε ένα μικρό parking που μπορούσε κανείς να αφήσει το αυτοκίνητό του και να πάει με τα πόδια έως αυτούς, αλλά μας φάνηκε μεγάλη η διαδρομή και δεν την κάναμε. Μπορεί να υπήρχε κάποιος άλλος δρόμος που να πήγαινε πιο κοντά τους, αλλά δεν τον μάθαμε ποτέ. Ίσως την επόμενη φορά...

Η επόμενη στάση μας ήταν πάνω στον Vatnaleið, έναν δρόμο που άνοιξε το 2001. Σταματήσαμε σε ένα parking και καθίσαμε για λίγο να ξαποστάσουμε στα τραπεζάκια που είχαν κατασκευάσει εκεί δίπλα.

Στο βάθος φαινόταν μια λίμνη και είπαμε να πάμε να την δούμε από πιο κοντά.

Η λίμνη ήταν η Selvallavatn, μία γραφική απεραντοσύνη γαλάζιας ηρεμίας κάτω από έναν ασυννέφιαστο ουρανό.

Και εκεί κοντά της μια έκπληξη! Ένας mini Seljalandsfoss! Με ένα παππού ήδη πίσω από τα νερά του να βγάζει φωτογραφίες!

Είδαμε πως η κατάβαση προς τον άγνωστο καταρράκτη ήταν λίγο απότομη και δεν επιχειρήσαμε να μιμηθούμε τον παππού. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε. Αργότερα μάθαμε πως ο συγκεκριμένος καταρράκτης ονομάζεται Kindafoss (καταρράκτης των προβάτων).

Συνεχίζοντας την πορείας μας προς τα βόρεια, προσπεράσαμε βουνά με λουλουδιασμένους πρόποδες

και χιονισμένες κορφές

και φτάσαμε στη φάρμα Helgafell.

Παρκάραμε στους πρόποδες του "Ιερού Βουνού", πληρώσαμε το αντίτιμο σε έναν παππούλη που δεν μιλούσε γρι Αγγλικά και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό.
Αδιάβαστοι, παρότι εκεί κοντά μας υπήρχε μία κατακόκκινη επεξηγηματική πινακίδα για το τι είχαμε μπροστά μας.
Αδιάβαστοι λοιπόν, μέγα λάθος.
Αλλά εμείς εκείνη την ώρα δεν το ξέραμε. Όλο χαρά και χάρη ανηφορίζαμε προς την κορυφή και φωτογραφίζαμε τη θέα γύρω μας καθώς ανεβαίναμε.

Φτάσαμε και στην κορυφή, εκεί όπου βρίσκονταν τα ερείπια ενός μοναστηριού.

Η θέα από εκεί ψηλά ήταν υπέροχη και η θάλασσα σπαρμένη με αναρίθμητα νησάκια.

Πρέπει να καθυστερήσαμε λίγο εκεί πάνω, γιατί κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα τσοπανόσκυλο για να μας πάει πίσω. Ενθουσιασμένοι με την αναπάντεχη παρέα ροβολήσαμε την πλαγιά χαρούμενοι,

αλλά όταν φτάσαμε ξανά στο parking και αξιωθήκαμε να διαβάσουμε την πινακίδα, τότε "γέλια-τραγούδια σώπασαν", που λέει και το τραγούδι.

Ακριβώς! Μόλις είχαμε χάσει δια παντός την ευκαιρία να κάνουμε τις τρεις ευχές μας! Τώρα τι; Πού θα βρούμε άλλο βουνό να ικανοποιήσει τους κρυφούς μας πόθους;
Πικραμένοι μπήκαμε στο αμάξι όπου μας βρήκε η πείνα, οπότε πάψαμε να είμαστε πικραμένοι και ήμασταν απλώς πεινασμένοι. Το γραφικό Stykkishólmur ήταν κοντά, οπότε κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.

Σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει.

Από το πολύχρωμο Stykkishólmur ξεκινούν τα ferry για τα νησιά Flatey και τα Westfjords. Αυτοί οι ισλανδικοί μικρόκοσμοι δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμά μας, αλλά θα τους επισκεφτούμε σίγουρα σε κάποιο επόμενο ταξίδι (ευχόμαστε). Προς το παρόν το σχέδιό μας είναι να βρούμε εστιατόριο!

Μπήκαμε στο Narfeyrarstofa, το πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας. Ήταν μικρούλη και όμορφα διακοσμημένο. Μερικά λεπτά αφότου καθίσαμε μπήκε μέσα ένα γκρουπ από Ιάπωνες και μονομιάς γέμισαν όλα τα τραπέζια.

Φάγαμε από ένα νόστιμο ψαράκι

και χορτασμένοι γυρίσαμε στο αμαξάκι μας.

Ήθελα πολύ να πάμε να δούμε το πεδίο λάβας Berserker που η Eyrbyggja Saga το συνδέει με μια ιστορία ανεκπλήρωτης αγάπης και πεθερικής δολοπλοκίας.

Η ιστορία ξεκινά τα πολύ παλιά τα χρόνια (το 982 σύμφωνα με την Eyrbyggja Saga), όταν στην περιοχή του Hraun είχε την φάρμα του ένας Ισλανδός με το όνομα Viga-Styrr. Αυτός είχε στη δούλεψή του δύο οξύθυμους Σουηδούς που τους αποκαλούσαν berserkers. 'Ενας από τους berserkers ερωτεύτηκε την κόρη του Viga-Styrr και την ζήτησε από τον πατέρα της. Εκείνος δέχτηκε με τον όρο να του φτιάξουν έναν δρόμο που να βγαίνει στην φάρμα του αδερφού του, στο Bjarnarhofn, μέσα από το πεδίο της λάβας και ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ. Πίστευε ότι το εγχείρημα θα ήταν ακατόρθωτο (η απόσταση που έπρεπε να καλύψουν ήταν γύρω στα 7,5 km), όμως οι δύο berserkers "σεληνιάστηκαν" και κατάφεραν να φτιάξουν τον δρόμο πριν από το ηλιοβασίλεμα. Τι να κάνει ο άμοιρος ο πεθερός για να γλιτώσει από την υπόσχεσή του; Τους σκότωσε.

Περάσαμε δίπλα από τους σχηματισμούς της λάβας, αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε μέρος να σταματήσουμε και να δούμε τα σημεία του δρόμου που είχαν φτιάξει οι berserkers και που σώζονται ακόμα. Στις ανασκαφές που έγιναν εδώ στο τέλος του 19ου αιώνα, ανακαλύφθηκαν οι σκελετοί δύο ανδρών. Ήταν και οι δύο κανονικού ύψους, αλλά εξαιρετικά ρωμαλέοι. Να ήταν άραγε οι κακότυχοι οι Σουηδοί;
Σε τούτη τη γωνιά του κόσμου όπου, αιώνες τώρα, ο μύθος και η ιστορία περπατούν χέρι-χέρι, κάθε ερμηνεία είναι ευπρόσδεκτη.

Κατηφορίσαμε δυτικά και περάσαμε πάνω από την μεγάλη γέφυρα του φιόρδ Hraunsfjardavatn.

Σταματήσαμε για ξεκούραση και φωτογραφίες στο parking που είχαν διαμορφώσει εκεί. Ένα ζευγάρι που ήρθε μετά από εμάς εκεί, περίμεναν πότε θα φύγουμε για να πετάξουν το drone τους.

Μετά το Hraunsfjardavatn σταματήσαμε και στο διπλανό φιορδ, το φωτογενές Kolgrafarfjördur.

Εδώ βρίσκεται και μια πινακίδα με τις ιστορίες της Eyrbyggja Saga οι οποίες διαδραματίζονται στην περιοχή της χερσονήσου Snæfellsnes.

Σας παραθέτω κι ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από την μάχη του Swordfirth όπου περιγράφεται πως ένας πολεμιστής με το όνομα Steinthor μπόρεσε να νικήσει ταυτόχρονα τρεις από τους αντιπάλους του.

Καθίσαμε σε ένα ξύλινο παγκάκι με ενσωματωμένο τραπεζάκι που το χτυπούσε από τα ξημερώματα ο ήλιος, απλώσαμε τις παλάμες μας πάνω στο ζεσταμένο ξύλο κι αφήσαμε τα μάτια μας να γεμίσουν με χρώματα. Ήταν μια από τις στιγμές που θα θέλαμε να κρατήσει για πολύ περισσότερο.

Προσπαθούσαμε να φανταστούμε φάλαινες να παίζουν στο νερό, αλλά μάλλον είχαμε έρθει σε ακατάλληλη εποχή. Μεγαλύτερη τύχη θα είχαμε τον χειμώνα γιατί τότε μαζεύονται εδώ μεγάλα κοπάδια από ρέγγες που προσελκύουν με τη σειρά τους όρκες και δελφίνια.

Μια άλλη επεξηγηματική πινακίδα μάς ενημέρωνε πως πριν από μερικά χρόνια (Δεκέμβριος 2012 και Φεβρουάριος 2013) το συγκεκριμένο φιόρδ έγινε μάρτυρας μιας μεγάλης καταστροφής με θύματα 52.000 τόνους ρέγγας. Η καταστροφή αποδόθηκε στη "χαμηλή συγκέντρωση οξυγόνου στο θαλασσινό νερό" η οποία με τη σειρά της αποδόθηκε στην παρατεταμένη καλοκαιρία και στην "υψηλή βιομάζα ρέγγας" που είχε παρατηρηθεί στο φιόρδ μια ημέρα νωρίτερα (300.000 τόνοι).

Αυτές είναι ιστορίες της κλιματικής αλλαγής που δεν φτάνουν εύκολα μέχρι τ' αυτιά μας. Φανταστείτε όμως να κάνετε την βόλτα σας στην Ισλανδική εξοχή και να δείτε ξαφνικά αυτό:

Αφήσαμε το ξύλινο παγκάκι μας αφού πρώτα βγάλαμε φωτογραφία μια παρέα από προβατίνες και τα αρνάκια τους που είχαν αποφασίσει να βγουν από τον φράχτη τους και να περιπλανηθούν παράλληλα με τον δρόμο.

Το βουνό που φαίνεται αριστερά είναι το Kirkjufell, από τα διασημότερα αξιοθέατα της Ισλανδίας εξαιτίας της συμμετρίας του και η επόμενη στάση στο ταξίδι μας.

Η διαδρομή ήταν εξαιρετικά χρωματιστή. Κρίμα που εδώ πάνω δεν έχουν τόσες πολλές διαμορφωμένες στάσεις όσες στον νότο του νησιού. Κάθε δέκα λεπτά θα σταματάγαμε!

Στο δρόμο για το Kirkjufell περάσαμε και μέσα από το μικρό χωριό Grundarfjörður.

Φτάσαμε τελικά μπροστά στο Kirkjufell.

Οι Ισλανδοί το ονόμασαν βουνό-εκκλησία γιατί τους θυμίζει καμπαναριό. Από εδώ προήλθε η έμπνευση για το σχέδιο της Hallgrímskirkja στο Reykjavik.

Απέναντι από το βουνό υπήρχε το parking όπου αφήσαμε το αμάξι και από εκεί ξεκινούσε ένας δρόμος που οδηγούσε στον καταρράκτη Kirkjufellsfoss. Το δεύτερο δημοφιλές αξιοθέατο της περιοχής.
Ο Kirkjufellsfoss έπεφτε από δύο επίπεδα σε μία πράσινη λίμνη και στην κορυφή του υπήρχε μια μικρή γέφυρα.

Ο πολυφωτογραφημένος Kirkjufellsfoss.

Η θέα προς το parking, από την γέφυρα στην κορυφή του καταρράκτη.

Με φόντο το βουνό.

Κάποια στιγμή είδαμε και μια παρέα από νεαρά παιδιά να έχουν μπει μέσα στη λιμνούλα και να μπουγελώνονται αναμεταξύ τους.

Αφήσαμε πίσω μας συμμετρικά βουνά και καταρράκτες και κινήσαμε για τις παραλίες. Ευτυχώς που η μέρα ήταν τόσο μεγάλη και τόσο καλοκαιρινή.

Η πρώτη παραλία που θα επισκεπτόμασταν θα ήταν η χρυσαφένια Skarðsvík, αλλά προηγουμένως θα κάναμε και μια στάση στο παραθαλάσσιο χωριό Ólafsvík, για να φωτογραφίσουμε την ιδιαίτερη εκκλησία του.
Ο δρόμος ανηφόριζε και είχαμε τώρα από τη μια μεριά τον ωκεανό κι από την άλλη ένα βουνό που δάκρυζε, καθώς τις πλαγιές του αυλάκωναν τρεχούμενα νερά.

Το χιονισμένο βουνό στο βάθος είναι το ηφαίστειο Snæfellsjökull που καλύπτεται από παγετώνα. Κοντά στους πρόποδές του θα διανυκτερεύαμε απόψε.

Σταματήσαμε στο parking που φαίνεται δεξιά στην παραπάνω φωτογραφία, για να χορτάσουμε την θέα και συνεχίσαμε τον δρόμο για το Ólafsvík.

Φτάνοντας παρκάραμε έξω από την ιδιαίτερη εκκλησία του και είχαμε την τύχη να δούμε και μερικές φάσεις από τον ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξάγονταν εκείνη την ώρα στο γήπεδο κάτω από τον ναό.

Ξεκινήσαμε και πάλι και πλησιάζοντας στον προορισμό μας περάσαμε μπροστά από την ψηλότερη κεραία που είχαμε δει ποτέ στη ζωή μας! Δείτε στις φωτογραφίες πόσο μικρό φαίνεται το σπιτάκι που είναι στη βάση της!

Σύμφωνα με πληροφορίες από το διαδίκτυο είναι κεραία για μακρά ραδιοφωνικά κύματα κι έχει ύψος 412 μέτρα. Είναι δε από τις υψηλότερες κατασκευές στην δυτική Ευρώπη.

Κι όλο αυτό ισορροπεί σε μια μυτούλα! Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την πλησιάσουμε περισσότερο.

Μετά από αυτή την έκπληξη ήρθε η ώρα να αφήσουμε τον κεντρικό δρόμο και να οδηγήσουμε μέσα από ένα άγριο πεδίο λάβας γεμάτο πέτρινους σχηματισμούς καλυμμένους με βρύα για να δούμε τελικά από μακριά τον προορισμό μας, την παραλία Skarðsvík.

Παρκάραμε και κατεβήκαμε την ξύλινη σκάλα.

Τα παπούτσια μου βυθίζονταν ατσούμπαλα στην ξανθιά αμμουδιά της Skarðsvík. Τα ξεφορτώθηκα, σήκωσα και τα μπατζάκια του παντελονιού πάνω από το γόνατο και έτρεξα να πλατσουρίσω εκεί που έσκαγε το ωκεάνιο κύμα!

Το νερό ήταν παγωμένο, αλλά αυτό που μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση ήταν τα σχέδια που είχαν δημιουργήσει τα φύκια επάνω στην βρεγμένη άμμο. Έμοιαζε λες και κάποιος είχε χαράξει εκεί ένα δάσος από Μπάομπαμπ!

Στην πέρα άκρη της παραλίας ένα παχύ τείχος μαύρης λάβας έφτανε μέχρι την άκρη του νερού.

Χορτασμένοι από εικόνες, φύγαμε από την ξανθιά Skarðsvík και βγήκαμε πάλι στον κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση αυτή τη φορά την μελαχρινή Djúpalónssandur, την έτερη παραλία της διαδρομής μας.

Οδηγώντας είδαμε κι αυτό το βουνό στην παρακάτω φωτογραφία, η κορυφογραμμή του οποίου μοιάζει με ξαπλωμένη γυναίκα. Σίγουρα θα είναι καμιά γιγάντισσα που την πετύχαμε στην ώρα του ύπνου!

Προσπεράσαμε τον κρατήρα Saxhóll χωρίς να κάνουμε στάση.

Και φτάσαμε πιο κοντά στον παγετώνα.

Εκεί στρίψαμε δεξιά για να βγούμε στην μαύρη παραλία Djúpalónssandur.

Ένας ξύλινος διάδρομος οδηγούσε από το parking μέχρι ενός σημείου και έπειτα ξεκινούσε μια σύντομη κάθοδος ανάμεσα από αιχμηρούς πέτρινους σχηματισμούς έως την αρχή της παραλίας.

Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε όταν φτάσαμε μέχρι κάτω ήταν οι διάσημες πέτρες με τις οποίες δοκίμαζαν την δύναμή τους οι ναυτικοί που ήταν υποψήφιοι να στελεχώσουν τον ψαράδικο στόλο της περιοχής.

Τώρα οι πέτρες είναι έξι. Σύμφωνα με την επεξηγηματική πινακίδα ήταν μονάχα τέσσερις.

Την παραλία συνθέτουν αμέτρητα μικρά, κατάμαυρα βοτσαλάκια

και την περιβάλλουν χρωματιστοί βράχοι

κι ατμοσφαιρικές λίμνες.

Εδώ βρίσκεται, ακόμα και σήμερα, ό,τι έχει απομείνει από το ναυάγιο του βρετανικού αλιευτικού Epine, που στοίχισε την ζωή σε 14 ανθρώπους την νύχτα της 13ης Μαρτίου του 1948.

Η ώρα ήταν περασμένη κι έπρεπε να φτάσουμε κάποια στιγμή και στο ξενοδοχείο. Πήρα δύο μαυρούλικα βοτσαλάκια για ενθύμιο και μπήκαμε πάλι στο αμάξι.

Το Snæfellsjökull αριστερά μας έμοιαζε φτιαγμένο από ζυμωμένη πλαστελίνη κι έτσι όπως έπεφτε σιγά-σιγά το σούρουπο, οι σκιές και τα χρώματα οργίαζαν επάνω του.

Φτάσαμε τέλος και στο Hellnar, το ψαροχώρι όπου θα περνούσαμε την προτελευταία μας νύχτα στο νησί.

Είχαμε ολοκληρώσει ήδη ένα 12ωρο στους δρόμους, αλλά εγώ ήθελα να κάνουμε και τον περίπατο από το Hellnar στο Anastrapi για τον οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα. Όμως μέχρι να φάμε πήγε έντεκα και το φως είχε πια λιγοστέψει, οπότε συμφωνήσαμε να αφήσουμε τον περίπατο για την επόμενη φορά που θα έρθουμε πάλι έως εδώ.

 

[katkats]

Ακριβώς! Μόλις είχαμε χάσει δια παντός την ευκαιρία να κάνουμε τις τρεις ευχές μας! Τώρα τι; Πού θα βρούμε άλλο βουνό να ικανοποιήσει τους κρυφούς μας πόθους;

Όχι μωρέ, καλύτερα έτσι. Πολλοί περιορισμοί για τρεις ψωροευχές: μην κοιτάς, μην μιλάς, να είναι για καλό. Πφφ.

 

[Dina Z]

@Fanie τι έγινε; Χαθηκες! Δεν θα ολοκληρωθεί η ιστορία;

 

[Fanie]

Επανέρχομαι σύντομα.

 

[Fanie]

11 Ιουνίου

Η ημέρα της επιστροφής μας στο Reykjavik.

Δεν είχα διάθεση για τίποτα σήμερα. Ούτε για βόλτες, ούτε για αξιοθέατα, ούτε για φωτογραφίες. Είχα μελαγχολήσει που η εκδρομή μας έφτανε στο τέλος της.

Πήραμε το πρωινό μας έχοντας θέα τον Ατλαντικό. Ένα λευκό σύννεφο περιέκλειε τη θάλασσα απ' άκρη σ' άκρη.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο, φτιάξαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε έξω. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά τριγύρω

και ξεκινήσαμε. Μπροστά μας ένας τεράστιος λευκός όγκος από σύννεφα, κατρακυλούσε από τα βουνά προς την πεδιάδα.

Σύντομα βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα στην ομίχλη. Τι spooky σκηνικό! Η διάθεσή μου άρχισε να επανέρχεται.

Μετά από λίγο τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν. Τα σύννεφα μαζεύονταν τώρα στην άκρη του νερού.

Συνεχίσαμε την πορεία μας με καθαρό πια ουρανό. Μπροστά μας οι αγρότες ασχολούνταν απτόητοι με τα σπαρτά τους και πίσω μας το χιονισμένο ηφαίστειο υψώνονταν πάνω από την ομίχλη.

Σταματήσαμε στο Borganes, σ' ένα βενζινάδικο-πολυκατάστημα-παιδική χαρά γι' ανεφοδιασμό.

Αφήσαμε και το Borganes πίσω μας. Η ισλανδική εξοχή μάς αποχαιρετούσε.

Οδηγήσαμε στο υποθαλάσσιο τούνελ Hvalfjörður για να μειώσουμε τον χρόνο της διαδρομής μέχρι το Reykjavik. Παλιά εδώ είχε διόδια, τώρα έχουν καταργηθεί. Έχει μήκος 5,7 χλμ. και φτάνει σε βάθος μέχρι και 165 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ελαττώνει την διαδρομή προς την πρωτεύουσα κατά 45 χλμ.

Έπειτα από το τούνελ κι αφού περάσαμε ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ κόμβους μπήκαμε στις παρυφές του Reykjavik κι εκεί, επάνω στον δασωμένο λόφο Öskjuhlíð, φτάσαμε στην τελευταία στάση την εκδρομής μας: το Perlan.

Το κτίριο, που άνοιξε για το κοινό το 1991, αποτελείται από έναν γυάλινο θόλο που στηρίζεται επάνω σε έξι τεράστιες δεξαμενές γεωθερμικού νερού χωρητικότητας 4 εκατομμυρίων λίτρων η κάθε μία. Έχει πλανητάριο, εκθέσεις για τις φυσικές ομορφιές της Ισλανδίας, μία αληθινή σπηλιά πάγου (φτιαγμένη από 350 τόνους χιονιού) και ένα παρατηρητήριο με πανοραμική θέα.

Εμείς πήγαμε στο πλανητάριο και είδαμε μια προβολή για το Βόρειο Σέλας με πολλές πληροφορίες για τον τρόπο της δημιουργίας του και τους μύθους που ενέπνευσε. Στο τέλος το παρουσίαζαν να κυματίζει στο φόντο διάφορων αξιοθέατων της Ισλανδίας.

Μετά την παράσταση ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο και βγάλαμε φωτογραφίες τη θέα ολόγυρα.

Το αεροδρόμιο του Reykjavik που εξυπηρετεί τις τοπικές πτήσεις.

Μία από τις έξι δεξαμενές του Perlan.

Μετά το παρατηρητήριο μπήκαμε πάλι μέσα και πήγαμε ν' αγοράσουμε μαγνητάκια για τα ψυγεία συγγενών και φίλων. Εκεί είδαμε και μια σκάλα που την φωτογραφίζανε και την φωτογραφίσαμε κι εμείς.

Επί τη ευκαιρία, οι χοντροί σωλήνες που βλέπετε πίσω από την σκάλα είναι μέρος του σκελετού του κτιρίου. Ο σκελετός είναι κούφιος και μέσα του κυκλοφορεί νερό (κρύο το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα). Έτσι εκτός από το να συγκρατεί το κτίριο λειτουργεί και σαν καλοριφέρ.

Υπάρχει και λεωφορείο που συνδέει το Perlan με το κέντρο της πόλης (https://perlan.is/perlan-shuttle-bus/). Η μεταφορά είναι δωρεάν για όσους έχουν προπληρώσει εισιτήριο για κάποια από τις εκθέσεις.

Με την επίσκεψή μας στο Perlan τέλειωσαν ουσιαστικά και οι βόλτες μας με το Toyotaκι. Είχε έρθει ο καιρός να το επιστρέψουμε. Πρώτα πήγαμε και κάναμε check in στο ξενοδοχείο και μετά πήγαμε να το γεμίσουμε σ' ένα βενζινάδικο κοντά στο γραφείο ενοικιάσεων.
Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο τραγελαφικά. Ξεκινήσαμε να βάλουμε βενζίνη, όπως τις άλλες φορές, μόνοι μας. Κοιτάμε μετά τον δείκτη της βενζίνης, δείχνει ότι μας λείπουν δύο γραμμούλες μέχρι το πλήρες γέμισμα. Ξαναπροσπαθούμε. Η ένδειξη επέμενε να είναι η ίδια. Το παρκάρει ο καλός μου λίγο πιο πέρα, για να μην ενοχλούμε τις αντλίες και πάει να μιλήσει με τον υπάλληλο μέσα στο βενζινάδικο. Έρχεται ο υπάλληλος, το ξαναφέρνουμε κοντά στις αντλίες, δοκιμάζει κι εκείνος να το γεμίσει, δεν γέμιζε άλλο. Η ένδειξη όμως ήταν πάλι η ίδια. "Έχει πρόβλημα ο μετρητής". Αποφάνθηκε ο υπάλληλος. Αλληλοκοιταχτήκαμε, αλλά τι να κάναμε; Είπαμε "ΟΚ, θα το επιστρέψουμε έτσι κι ό,τι γίνει".

Προχωράμε μερικά μέτρα παραπέρα, φτάνουμε στην εταιρεία ενοικιάσεων και το παρκάρουμε στο parking της. Κοιτάμε τον μετρητή και (ΩΩΩ!!) ο δείκτης έδειχνε τώρα πως το ντεπόζιτο ήταν γεμάτο! Υπάρχει περίπτωση να "έγερνε" το συγκεκριμένο βενζινάδικο; Μυστήρια πράγματα....

Anyway μπήκαμε μέσα στα γραφεία, παραδώσαμε τα κλειδιά σε μία κοπελίτσα, η κοπελίτσα πήγε στο αυτοκίνητό μας, έριξε μια ματιά στο αμάξωμα, μπήκε μέσα, κοίταξε τη βενζίνη, έβαλε μπροστά τους υαλοκαθαριστήρες και μετά βγήκε έξω, μας έβαλε να υπογράψουμε ένα χαρτί, μας έδωσε κι ένα αντίγραφο κι έφυγε. Αυτό ήταν. Βγάλαμε μια τελευταία φωτογραφία το μπλε μας αμαξάκι και φύγαμε κι εμείς.

Αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε άσκοπα την πόλη, απολαμβάνοντας εκείνη την τελευταία μας ημέρα και προσπαθώντας να μην σκεφτόμαστε ότι νωρίς το επόμενο πρωί θα έπρεπε να φύγουμε.

Είδαμε ότι το γκράφιτι που είχαμε φωτογραφίσει την πρώτη μας μέρα εδώ, είχε αλλάξει.

Αρχίσαμε ν' απομακρυνόμαστε από την περιοχή του παλαιού λιμανιού και να προχωράμε προς την λίμνη.

Επιστρέφοντας στο παλιό λιμάνι περάσαμε μπροστά από τα κλειστά μαγαζάκια της αγοράς με τις αντίκες που ανοίγουν τα Σαββατοκύριακα.

Μετά πήγαμε να δούμε τα καραβάκια που ξεκουράζονταν από τις βόλτες τους στον ωκεανό

και καταλήξαμε να φάμε το καλύτερο burger στην Ισλανδία στο Hamborgarabulla Tomasar από τα χέρια δυο κοκκινομάλληδων απογόνων των Βίκινγκς. Το μαγαζάκι μια σταλιά, αλλά γεμάτο πράγματα να δεις.

Μετά το φαγητό πήγαμε πάλι να δούμε μια τελευταία φορά τα καραβάκια και τον ήλιο που βασίλευε. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας γιατί θα πετούσαμε νωρίς την άλλη μέρα.

Ήταν ένα όμορφο και γεμάτο ταξίδι που μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον και να εμπλουτιστεί και με άλλες εικόνες από την ισλανδική εξοχή που δεν μπορέσαμε να δούμε. Να είμαστε όλοι καλά και να κάνουμε τα όνειρά μας ταξίδια.

ΤΕΛΟΣ

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Dina Z]

Ήταν ένα όμορφο και γεμάτο ταξίδι που μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον και να εμπλουτιστεί και με άλλες εικόνες από την ισλανδική εξοχή που δεν μπορέσαμε να δούμε.

Σου το εύχομαι ολόψυχα. Άλλωστε η δεύτερη φορά σε ένα τόπο συνήθως είναι καλύτερη γιατί ξέρει κανείς πως να κινηθεί και έτσι έχει λιγότερο άγχος
Τώρα θέλω να σε ρωτήσω μερικά πράγματα:
1) Στο αυτοκίνητο είχατε αγοράσει την βασική ασφάλεια ή την πλήρη (Liability waver);
Ποια είναι η γνώμη σου από την εταιρεία ενοικίασης; Θα την συνιστούσες;
2) Τον Ιούνιο τι θερμοκρασίες πετύχατε;
Επίσης: Την εποχή που πήγες και με τις δραστηριότητες που έκανες, τι ρούχα είχες πάρει; Τι νομίζεις ότι χρειάζεται;

 

[Fanie]

Σ' ευχαριστώ για τις ευχές.
Τώρα όσον αφορά το αυτοκίνητο, το νοικιάσαμε από την Blue Car Rental με πλήρη ασφάλιση και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Την είχαν προτείνει κι άλλα μέλη του forum, γι' αυτό την διαλέξαμε και τη συστήνουμε με την σειρά μας.
Οι θερμοκρασίες τον Ιούνιο κυμαίνονταν από 10-18°C. Αυτό σημαίνει ψύχρα που παλεύεται με ένα ισοθερμικό, μια μπλούζα κι ένα φούτερ. Όταν ξαναπάμε θα προτιμήσουμε την ίδια εποχή.
(Είχα πάρει και μπουφάν, αδιάβροχα κι αντιανεμικά, σκουφιά, γάντια, buff και μάλλινες κάλτσες. Όλα χρειάστηκαν λίγο-πολύ και θα τα ξαναπάρω, γιατί στην Ισλανδία ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει από άποψη καιρού).

 

[Dina Z]

Σ' ευχαριστώ για τις ευχές.
Τώρα όσον αφορά το αυτοκίνητο, το νοικιάσαμε από την Blue Car Rental με πλήρη ασφάλιση και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Την είχαν προτείνει κι άλλα μέλη του forum, γι' αυτό την διαλέξαμε και τη συστήνουμε με την σειρά μας.
Οι θερμοκρασίες τον Ιούνιο κυμαίνονταν από 10-18°C. Αυτό σημαίνει ψύχρα που παλεύεται με ένα ισοθερμικό, μια μπλούζα κι ένα φούτερ. Όταν ξαναπάμε θα προτιμήσουμε την ίδια εποχή.
(Είχα πάρει και μπουφάν, αδιάβροχα κι αντιανεμικά, σκουφιά, γάντια, buff και μάλλινες κάλτσες. Όλα χρειάστηκαν λίγο-πολύ και θα τα ξαναπάρω, γιατί στην Ισλανδία ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει από άποψη καιρού).

Κα-τα-το-πι-στι-κό-τα-τη! Ευχαριστώ