Fanie
Member
5 Ιουνίου
Ξύπνησα πάλι στις 04:30 και βγήκα έξω να να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Κατά τις 07:00 άρχισαν να ξυπνάνε και οι υπόλοιποι θαμώνες. Δεν φυσάει καθόλου σήμερα και έχει άπλετο ήλιο χωρίς καταχνιά. Τα χρώματα είναι φωτεινά ένα γύρω και ο παγετώνας πέρα δεξιά φαίνεται ολόλευκος πίσω από τα βουνά. Κάποιοι έχουν βγει έξω και τραβούν κι αυτοί φωτογραφίες.
Πήραμε το πρωινό μας σε ένα μεγάλο δωμάτιο στο λευκό κτίριο του συγκροτήματος, σε όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα και φάγαμε και κάτι μικρά και νόστιμα pancakes με μαρμελάδα. Μία θαμώνας μάλιστα πήρε μια κιθάρα που βρίσκονταν ακουμπισμένη σε μία πολυθρόνα κι άρχισε να παίζει.
Αφού φάγαμε γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για να ετοιμάσουμε τα πράγματα και φύγαμε ακολουθώντας έναν βατό χαλικόδρομο που μετά από 11 km μας έβγαλε στον κεντρικό δρόμο. Οι εικόνες στη σύντομη αυτή διαδρομή ήταν εντυπωσιακές.
Η πρώτη μας στάση για σήμερα θα ήταν το πεδίο λάβας Eldhraun, μια από τις μεγαλύτερες ροές λάβας στον κόσμο. Με έκταση 565 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι λίγο μικρότερη από την Κέρκυρα. Το πάχος της φτάνει τα 12 μέτρα. Προκλήθηκε από την έκρηξη του Lakagigar (Laki), μιας σειράς κρατήρων συνολικού μήκους 25 km, που διήρκεσε από τον Ιούνιο του 1783 έως και τον Φεβρουάριο του 1784. Σήμερα την βλέπουμε σκεπασμένη με πράσινα βρύα να απλώνεται εκατέρωθεν του περιφερειακού, Για να μην χαθείτε οι συντεταγμένες είναι: 63.742696, -18.172071. Η απόσταση από το Laki έως εδώ είναι 36 km σε ευθεία γραμμή, όμως η συνολική ροή φτάνει τα 64 km σε ευθεία γραμμή, σχεδόν έως την ακτογραμμή.
Εάν θέλετε να επισκεφθείτε το Laki να ξέρετε ότι η περιοχή είναι προσβάσιμη αργότερα μέσα στο καλοκαίρι, οι ημερομηνίες αναγράφονται στο www.road.is.
Ακολουθείστε τα μονοπάτια και μην πατάτε επάνω στα βρύα. Μπορεί να φαίνονται σχεδόν γκρίζα, όμως μετά την βροχή γίνονται λαμπερά πράσινα. Δυστυχώς δεν πετύχαμε βροχή.
Η επόμενη στάση μας ήταν λίγα μέτρα πιο μακριά κι από την αντίθετη μεριά του δρόμου, μια μικρή εξέδρα όπου μπορούσαμε ν' ανεβούμε για να έχουμε άπλετη θέα της ροής. Πραγματικά είναι ασύλληπτο το μέγεθός της.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας κι εδώ και συνεχίσαμε. Η ροή λάβας συνεχίζονταν έως το Kirkjubæjarklaustur.
Βάλαμε βενζίνη εκεί κοντά και συνεχίσαμε.
Σε λίγο φάνηκε από μακριά ο επόμενος σταθμός μας, ο καταρράκτης Foss a Sidu.
Ο οποίος διαπιστώσαμε ότι βρίσκεται σε περιφραγμένη ιδιωτική έκταση και έτσι οι φωτογραφίες μας ελήφθησαν εξ αποστάσεως.
Πάντως περισσότερο εντυπωσιακά από τον ίδιο τον καταρράκτη ήταν τα βράχια ολόγυρα.
Τον αφήσαμε να κυλάει και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση μας, λίγο παρακάτω: τον Dverghamrar, έναν εντυπωσιακό σχηματισμό από βασαλτικές στήλες που θεωρείται από τους ντόπιους ότι κτίστηκε από νάνους και ξωτικά κι ότι αποτελεί κατοικία τους.
Εντυπωσιακός έτσι;
Ακολουθήσαμε ένα δασωμένο (λέμε τώρα) μονοπάτι και αφού προσπεράσαμε κάτι στήλες που βρίσκονταν σε διαδικασία αποκόλλησης, φτάσαμε στο parking όπου είχαμε αφήσει το αμάξι.
Ο επόμενος σταθμός ήταν τυχαίος, ο ποταμός-καταρράκτης Fossálar. Κλασικά, είδαμε αυτοκίνητα και σταματήσαμε κι εμείς. Το parking για τον ποταμό ήταν δεξιά κι ο ποταμός αριστερά, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να διασχίσουμε τον περιφερειακό για να τον δούμε. Προσοχή όταν περνάτε τους δρόμους, ιδιαίτερα σε σημεία με κακή ορατότητα.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε πάλι τους δρόμους. Προορισμός μας ήταν το εθνικό πάρκο Skaftafell, αλλά κάναμε και διάφορες στάσεις στον δρόμο γιατί μας το ζήταγε η ισλανδική φύση. Και πώς να της το αρνηθούμε;
Εντωμεταξύ ολοένα και πλησιάζαμε προς τους παγετώνες. Δύσκολο να αποτυπώσεις το μέγεθός τους μέσα σε μία φωτογραφία. Πρέπει να έρθεις εδώ να τους δεις.
Σταματήσαμε και στο μνημείο της γέφυρας Skeiðará. Πρόκειται για ένα τμήμα μιας γέφυρας που καταστράφηκε από πλημμύρα το 1996. Εκείνη η πλημμύρα μετέφερε προς την θάλασσα μεγάλα κομμάτια πάγου, βάρους από 200 έως 2000 τόνους που έριξαν την γέφυρα όταν την βρήκαν στο διάβα τους.
Σήμερα κάποια από τα κομμάτια της είναι εδώ, καλυμμένα με graffiti lettering, για να μας θυμίζουν την δύναμη της φύσης.
Μετά τη γέφυρα σειρά είχε το πάρκο. Δύο επιλογές είχαμε εκεί. Ή να προχωρήσουμε προς τον παγετώνα
Skaftafellsjokull, ακολουθώντας μία διαδρομή διάρκειας μίας ώρας (πήγαινε-έλα) ή να πάμε προς τον καταρράκτη Svartifoss, σε μία διαδρομή διάρκειας 90 λεπτών (πήγαινε-έλα).
Καταρράκτες είχαμε δει από κοντά, παγετώνα όμως όχι. Οπότε πληρώσαμε το parking, αγοράσαμε σοκολάτες και πήραμε το μονοπάτι S1.
H διαδρομή ήταν πολύ άνετη, μία εύκολη ευθεία ανάμεσα σε θάμνους και λουλούδια. Και στο βάθος ο επιβλητικός παγετώνας να φαίνεται όλο και πιο κοντά.
Στους πρόποδες του παγετώνα είχε σχηματιστεί μια λιμνούλα με επιπλέοντα παγόβουνα. Ήταν η πρώτη παγετωνική λίμνη που συναντούσαμε. Και τα πρώτα μας παγόβουνα.
Μείναμε πολύ ώρα εκεί γιατί δεν θέλαμε με τίποτα να αφήσουμε τέτοια άγρια ομορφιά. Ακόμα κι αφού είχαμε πια πάρει τον δρόμο της επιστροφής γυρίζαμε και φωτογραφίζαμε αυτό που αφήναμε πίσω.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε και πάλι. Χρωματιστές εικόνες άρχισαν και πάλι να μας πολιορκούν, διεκδικώντας μια θέση στη μνήμη μας.
Επόμενη στάση μία ακόμα παγετωνική λίμνη κι ένας ακόμα παγετώνας. Αυτή τη φορά ΚΥΜΑΤΙΣΤΟΣ. Η
Fjallsárlón μάς υποδέχτηκε με τον δυνατότερο άνεμο που είχαμε αντιμετωπίσει μέχρι τότε στο ταξίδι μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε βήμα μπροστά χωρίς να παλέψουμε με τον παγωμένο βοριά που μαστίγωνε το δέρμα μας και μας έσπρωχνε προς τα πίσω. Λες και η αληθινή Ισλανδία ήταν τόσες μέρες εδώ κρυμμένη και περίμενε υπομονετικά να εμφανιστούμε για να μας δείξει το πρόσωπό της.
Ωραία ήταν.
Πάμε πάλι πίσω στο αμάξι, να πάρουμε μια ανάσα, να φάμε και καμιά σοκολάτα από εκείνες που είχαμε αγοράσει στο Skaftafell και να χαράξουμε την νέα μας διαδρομή.
Η οποία μοιραία θα μας έβγαζε στην Breiðamerkursandur, γνωστή περισσότερο ως παραλία των διαμαντιών. Ο λόγος που έγινε το ταξίδι στην Ισλανδία είναι γιατί ο καλός μου είχε ενθουσιαστεί με τις φωτογραφίες από τα παγόβουνα στην Diamond Beach. Φτάνουμε στη γέφυρα, αγνοούμε επιδεικτικά την celebrity Jökulsárlón
και στρίβουμε στο parking της διαμαντένιας παραλίας. Ο άνεμος είχε κοπάσει, ο ήλιος έλαμπε κι όλα φαίνονταν ιδανικά.
Όμως φευ! Που είναι τα διαμάντια; Που είναι εκείνα τα παγόβουνα που μας μόστραραν απανωτά οι φωτογραφίες; NADA, που λένε και οι φίλοι μας οι ισπανόφωνοι. Η παραλία ήταν άδεια μέχρις εκεί που φτάνει το μάτι, με μόνο κάποια σκόρπια ψαροκόκαλα επάνω στη μαύρη άμμο.
Η λύση στο μυστήριο είναι απλή. Δεν υπάρχει μυστήριο. Το ’χουμε και στο χωριό μας, το λένε παλίρροια και στην περίπτωσή μας είχαμε φτάσει αργά. Όσα παγόβουνα είχαν βγει στην ακτή είχαν ήδη λιώσει. Έπρεπε να περιμένουμε για το φαινόμενο να ξανακάνει τον κύκλο του (η άμπωτη να πάρει τα παγόβουνα και η πλημμυρίδα να τα γυρίσει πίσω) κι αυτή τη φορά να είμαστε εκεί πριν ο καλοκαιρινός ήλιος λιώσει τα "διαμάντια".
Επειδή θα είχαμε στη διάθεσή μας δύο διανυκτερεύσεις σε σχετικά κοντινή απόσταση, θα είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ξανά την τύχη μας. Προς το παρόν έπρεπε να αφήσουμε την παραλία και να κατευθυνθούμε προς την Jökulsárlón, για να ξεχάσουμε τον πόνο μας. Και τον ξεχάσαμε.
Αποχαιρετήσαμε την μαγική αυτή λίμνη κι αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο. Είχαμε φτάσει στα μισά του ταξιδιού μας και είχαμε είδει δει ένα σωρό θαύματα. Ευτυχώς που μπορέσαμε να φυλάξουμε κάμποσα από αυτά στις μνήμες των φωτογραφικών μας μηχανών.
Φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από μια σύντομη διαδρομή και μετά το check in πήγαμε να φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Το συγκρότημα που μέναμε ήταν δίπλα στη θάλασσα και είπαμε μετά το φαγητό να πάμε έως την παραλία.
Όμως λογαριάζαμε χωρίς τα χιονογλάρονα, που μόλις μας είδαν να πλησιάζουμε το γρασίδι στο οποίο είχαν τις φωλιές τους, σηκώθηκαν κι άρχισαν να φωνάζουν και να προσπαθούν να μας επιτεθούν. Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια προσέγγισης του ωκεανού και επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας. Νέα ημέρα η αυριανή και ξεχωριστή μέσα στις άλλες, καθώς ήταν η μόνη ημέρα που δεν είχε πρόγραμμα. Καληνύχτα!
Ξύπνησα πάλι στις 04:30 και βγήκα έξω να να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Κατά τις 07:00 άρχισαν να ξυπνάνε και οι υπόλοιποι θαμώνες. Δεν φυσάει καθόλου σήμερα και έχει άπλετο ήλιο χωρίς καταχνιά. Τα χρώματα είναι φωτεινά ένα γύρω και ο παγετώνας πέρα δεξιά φαίνεται ολόλευκος πίσω από τα βουνά. Κάποιοι έχουν βγει έξω και τραβούν κι αυτοί φωτογραφίες.
Πήραμε το πρωινό μας σε ένα μεγάλο δωμάτιο στο λευκό κτίριο του συγκροτήματος, σε όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα και φάγαμε και κάτι μικρά και νόστιμα pancakes με μαρμελάδα. Μία θαμώνας μάλιστα πήρε μια κιθάρα που βρίσκονταν ακουμπισμένη σε μία πολυθρόνα κι άρχισε να παίζει.
Αφού φάγαμε γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για να ετοιμάσουμε τα πράγματα και φύγαμε ακολουθώντας έναν βατό χαλικόδρομο που μετά από 11 km μας έβγαλε στον κεντρικό δρόμο. Οι εικόνες στη σύντομη αυτή διαδρομή ήταν εντυπωσιακές.
Η πρώτη μας στάση για σήμερα θα ήταν το πεδίο λάβας Eldhraun, μια από τις μεγαλύτερες ροές λάβας στον κόσμο. Με έκταση 565 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι λίγο μικρότερη από την Κέρκυρα. Το πάχος της φτάνει τα 12 μέτρα. Προκλήθηκε από την έκρηξη του Lakagigar (Laki), μιας σειράς κρατήρων συνολικού μήκους 25 km, που διήρκεσε από τον Ιούνιο του 1783 έως και τον Φεβρουάριο του 1784. Σήμερα την βλέπουμε σκεπασμένη με πράσινα βρύα να απλώνεται εκατέρωθεν του περιφερειακού, Για να μην χαθείτε οι συντεταγμένες είναι: 63.742696, -18.172071. Η απόσταση από το Laki έως εδώ είναι 36 km σε ευθεία γραμμή, όμως η συνολική ροή φτάνει τα 64 km σε ευθεία γραμμή, σχεδόν έως την ακτογραμμή.
Εάν θέλετε να επισκεφθείτε το Laki να ξέρετε ότι η περιοχή είναι προσβάσιμη αργότερα μέσα στο καλοκαίρι, οι ημερομηνίες αναγράφονται στο www.road.is.
Ακολουθείστε τα μονοπάτια και μην πατάτε επάνω στα βρύα. Μπορεί να φαίνονται σχεδόν γκρίζα, όμως μετά την βροχή γίνονται λαμπερά πράσινα. Δυστυχώς δεν πετύχαμε βροχή.
Η επόμενη στάση μας ήταν λίγα μέτρα πιο μακριά κι από την αντίθετη μεριά του δρόμου, μια μικρή εξέδρα όπου μπορούσαμε ν' ανεβούμε για να έχουμε άπλετη θέα της ροής. Πραγματικά είναι ασύλληπτο το μέγεθός της.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας κι εδώ και συνεχίσαμε. Η ροή λάβας συνεχίζονταν έως το Kirkjubæjarklaustur.
Βάλαμε βενζίνη εκεί κοντά και συνεχίσαμε.
Σε λίγο φάνηκε από μακριά ο επόμενος σταθμός μας, ο καταρράκτης Foss a Sidu.
Ο οποίος διαπιστώσαμε ότι βρίσκεται σε περιφραγμένη ιδιωτική έκταση και έτσι οι φωτογραφίες μας ελήφθησαν εξ αποστάσεως.
Πάντως περισσότερο εντυπωσιακά από τον ίδιο τον καταρράκτη ήταν τα βράχια ολόγυρα.
Τον αφήσαμε να κυλάει και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση μας, λίγο παρακάτω: τον Dverghamrar, έναν εντυπωσιακό σχηματισμό από βασαλτικές στήλες που θεωρείται από τους ντόπιους ότι κτίστηκε από νάνους και ξωτικά κι ότι αποτελεί κατοικία τους.
Εντυπωσιακός έτσι;
Ακολουθήσαμε ένα δασωμένο (λέμε τώρα) μονοπάτι και αφού προσπεράσαμε κάτι στήλες που βρίσκονταν σε διαδικασία αποκόλλησης, φτάσαμε στο parking όπου είχαμε αφήσει το αμάξι.
Ο επόμενος σταθμός ήταν τυχαίος, ο ποταμός-καταρράκτης Fossálar. Κλασικά, είδαμε αυτοκίνητα και σταματήσαμε κι εμείς. Το parking για τον ποταμό ήταν δεξιά κι ο ποταμός αριστερά, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να διασχίσουμε τον περιφερειακό για να τον δούμε. Προσοχή όταν περνάτε τους δρόμους, ιδιαίτερα σε σημεία με κακή ορατότητα.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε πάλι τους δρόμους. Προορισμός μας ήταν το εθνικό πάρκο Skaftafell, αλλά κάναμε και διάφορες στάσεις στον δρόμο γιατί μας το ζήταγε η ισλανδική φύση. Και πώς να της το αρνηθούμε;
Εντωμεταξύ ολοένα και πλησιάζαμε προς τους παγετώνες. Δύσκολο να αποτυπώσεις το μέγεθός τους μέσα σε μία φωτογραφία. Πρέπει να έρθεις εδώ να τους δεις.
Σταματήσαμε και στο μνημείο της γέφυρας Skeiðará. Πρόκειται για ένα τμήμα μιας γέφυρας που καταστράφηκε από πλημμύρα το 1996. Εκείνη η πλημμύρα μετέφερε προς την θάλασσα μεγάλα κομμάτια πάγου, βάρους από 200 έως 2000 τόνους που έριξαν την γέφυρα όταν την βρήκαν στο διάβα τους.
Σήμερα κάποια από τα κομμάτια της είναι εδώ, καλυμμένα με graffiti lettering, για να μας θυμίζουν την δύναμη της φύσης.
Μετά τη γέφυρα σειρά είχε το πάρκο. Δύο επιλογές είχαμε εκεί. Ή να προχωρήσουμε προς τον παγετώνα
Skaftafellsjokull, ακολουθώντας μία διαδρομή διάρκειας μίας ώρας (πήγαινε-έλα) ή να πάμε προς τον καταρράκτη Svartifoss, σε μία διαδρομή διάρκειας 90 λεπτών (πήγαινε-έλα).
Καταρράκτες είχαμε δει από κοντά, παγετώνα όμως όχι. Οπότε πληρώσαμε το parking, αγοράσαμε σοκολάτες και πήραμε το μονοπάτι S1.
H διαδρομή ήταν πολύ άνετη, μία εύκολη ευθεία ανάμεσα σε θάμνους και λουλούδια. Και στο βάθος ο επιβλητικός παγετώνας να φαίνεται όλο και πιο κοντά.
Στους πρόποδες του παγετώνα είχε σχηματιστεί μια λιμνούλα με επιπλέοντα παγόβουνα. Ήταν η πρώτη παγετωνική λίμνη που συναντούσαμε. Και τα πρώτα μας παγόβουνα.
Μείναμε πολύ ώρα εκεί γιατί δεν θέλαμε με τίποτα να αφήσουμε τέτοια άγρια ομορφιά. Ακόμα κι αφού είχαμε πια πάρει τον δρόμο της επιστροφής γυρίζαμε και φωτογραφίζαμε αυτό που αφήναμε πίσω.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε και πάλι. Χρωματιστές εικόνες άρχισαν και πάλι να μας πολιορκούν, διεκδικώντας μια θέση στη μνήμη μας.
Επόμενη στάση μία ακόμα παγετωνική λίμνη κι ένας ακόμα παγετώνας. Αυτή τη φορά ΚΥΜΑΤΙΣΤΟΣ. Η
Fjallsárlón μάς υποδέχτηκε με τον δυνατότερο άνεμο που είχαμε αντιμετωπίσει μέχρι τότε στο ταξίδι μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε βήμα μπροστά χωρίς να παλέψουμε με τον παγωμένο βοριά που μαστίγωνε το δέρμα μας και μας έσπρωχνε προς τα πίσω. Λες και η αληθινή Ισλανδία ήταν τόσες μέρες εδώ κρυμμένη και περίμενε υπομονετικά να εμφανιστούμε για να μας δείξει το πρόσωπό της.
Ωραία ήταν.
Πάμε πάλι πίσω στο αμάξι, να πάρουμε μια ανάσα, να φάμε και καμιά σοκολάτα από εκείνες που είχαμε αγοράσει στο Skaftafell και να χαράξουμε την νέα μας διαδρομή.
Η οποία μοιραία θα μας έβγαζε στην Breiðamerkursandur, γνωστή περισσότερο ως παραλία των διαμαντιών. Ο λόγος που έγινε το ταξίδι στην Ισλανδία είναι γιατί ο καλός μου είχε ενθουσιαστεί με τις φωτογραφίες από τα παγόβουνα στην Diamond Beach. Φτάνουμε στη γέφυρα, αγνοούμε επιδεικτικά την celebrity Jökulsárlón
και στρίβουμε στο parking της διαμαντένιας παραλίας. Ο άνεμος είχε κοπάσει, ο ήλιος έλαμπε κι όλα φαίνονταν ιδανικά.
Όμως φευ! Που είναι τα διαμάντια; Που είναι εκείνα τα παγόβουνα που μας μόστραραν απανωτά οι φωτογραφίες; NADA, που λένε και οι φίλοι μας οι ισπανόφωνοι. Η παραλία ήταν άδεια μέχρις εκεί που φτάνει το μάτι, με μόνο κάποια σκόρπια ψαροκόκαλα επάνω στη μαύρη άμμο.
Η λύση στο μυστήριο είναι απλή. Δεν υπάρχει μυστήριο. Το ’χουμε και στο χωριό μας, το λένε παλίρροια και στην περίπτωσή μας είχαμε φτάσει αργά. Όσα παγόβουνα είχαν βγει στην ακτή είχαν ήδη λιώσει. Έπρεπε να περιμένουμε για το φαινόμενο να ξανακάνει τον κύκλο του (η άμπωτη να πάρει τα παγόβουνα και η πλημμυρίδα να τα γυρίσει πίσω) κι αυτή τη φορά να είμαστε εκεί πριν ο καλοκαιρινός ήλιος λιώσει τα "διαμάντια".
Επειδή θα είχαμε στη διάθεσή μας δύο διανυκτερεύσεις σε σχετικά κοντινή απόσταση, θα είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ξανά την τύχη μας. Προς το παρόν έπρεπε να αφήσουμε την παραλία και να κατευθυνθούμε προς την Jökulsárlón, για να ξεχάσουμε τον πόνο μας. Και τον ξεχάσαμε.
Αποχαιρετήσαμε την μαγική αυτή λίμνη κι αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο. Είχαμε φτάσει στα μισά του ταξιδιού μας και είχαμε είδει δει ένα σωρό θαύματα. Ευτυχώς που μπορέσαμε να φυλάξουμε κάμποσα από αυτά στις μνήμες των φωτογραφικών μας μηχανών.
Φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από μια σύντομη διαδρομή και μετά το check in πήγαμε να φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Το συγκρότημα που μέναμε ήταν δίπλα στη θάλασσα και είπαμε μετά το φαγητό να πάμε έως την παραλία.
Όμως λογαριάζαμε χωρίς τα χιονογλάρονα, που μόλις μας είδαν να πλησιάζουμε το γρασίδι στο οποίο είχαν τις φωλιές τους, σηκώθηκαν κι άρχισαν να φωνάζουν και να προσπαθούν να μας επιτεθούν. Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια προσέγγισης του ωκεανού και επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας. Νέα ημέρα η αυριανή και ξεχωριστή μέσα στις άλλες, καθώς ήταν η μόνη ημέρα που δεν είχε πρόγραμμα. Καληνύχτα!
Last edited:
