Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

Κεφάλαιο 10

20/6/2010, Κυριακή
Cappadocia (πάρτ ουάν: Γκέτινγκ Δέαρ… )

Δεν έκλεισα μάτι. Έκανε ζέστη και υγρασία που δε παιζότανε και το air condition, ενοχλούσε το συγκάτοικό μου, που ισχυριζόταν πως είχε βρογχικά… και που ροχάλιζε. Ξέρετε πως είναι όταν παραγνωρίζεσαι… έχει και γκρίνιες. Δεν έκλεισα μάτι ούτε για δοκιμή. Βαρέθηκα να εκνευρίζομαι και το πήρα απόφαση ότι θα το πήγαινα σερί. Σηκώθηκα, ντύθηκα και στη μια τα ξημερώματα το έριξα και πάλι στη βόλτα στο μοντέρνο κομμάτι της πόλης… για κανά δίωρο βολόδειρα δεξιά-αριστερά, μετά άραξα στη reception του ξενοδοχείου και ήπια έναν καφέ. Ο υπάλληλος στη reception ξύπνησε και έκατσε μαζί μου να μου κάνει παρέα, απίστευτα φιλόξενοι αυτοί οι άνθρωποι. Κάποια στιγμή πήγε τέσσερις, εγερτήριο, φαντάζεστε με ποιόν ξεκίνησα, μάζεμα πράγματα, νερό στα μούτρα, ήρθαν τα ταξί, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό της ημέρας το Κόραμα (Goreme) στην Καππαδοκία… αν τα καταφέρουμε.

Η διαδρομή από το Αλέππο της Συρίας προς την Αντιόχεια (Antakya) της Τουρκίας είναι περίπου τέσσερις ώρες μαζί με την αλλαγή στα σύνορα. Τα ταξί τα κλείσαμε στο ξενοδοχείο μετά από παζάρι στα 2.300 Συριακά Pounds για τρία άτομα δηλαδή κάπου στα 780 SP ή 12-15 ευρώ το άτομο. Καλύτερη τιμή πετυχαίνεις αν κάνεις τα κουμάντα στο ΚΤΕΛ όπου με λίγη διαπραγμάτευση βρίσκεις στα 2100. Στο κάθε ταξί τρεις, και ο οδηγός και κόντρα σε οποιαδήποτε οδηγία οδικής ασφάλειας ένα μπιτόνι βενζίνη, γιατί στη Συρία η βενζίνη κάνει γύρω στα 70 λεπτά του ευρώ, ενώ στη Τουρκία 2 ευρώ, παρακαλώ, στα προσεχώς κι αυτό…. Και άναψε και τσιγαράκι. Ωραία.
-Πώς σας φάνηκε η χώρα μας; Ρώτησε ο οδηγός.
-Καλά! Η Συρία είναι κα… είπα

-…ταπληκτική χώρα, με φοβερούς ανθρώπους, συνέχισα ρουφώντας τα σάλια μου δυόμιση ώρες αργότερα όταν με σκούντησε να με ξυπνήσει μιας και είχαμε φτάσει στα σύνορα. Να δώσαμε καμιά 450 SP (8 ευρώ) για άδεια εξόδου από τη Συρία και με σχετικά γρήγορες διαδικασίες περάσαμε στην Τουρκία… Δεν είπαμε αντίο στην Συρία, αλλά εις το επανειδίν… υπάρχουν τόσα πράγματα που θα με ξαναφέρουν πίσω στη μαγεία της Μεσανανατολίτισσας καλλονής, τόσα μέρη που δεν είδα ή που δεν αφιέρωσα το χρόνο που θα ήθελα που μάλλον το καθιερωμένο ετήσιο τετραήμερο ταξιδάκι σε κάποια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα θα αντικατασταθεί από μια σειρά επισκέψεων στη μαγεία της φιλόξενης αυτής χώρας.

Και μετά Αντιόχεια στα ΚΤΕΛ. Για να είμαι ειλικρινής, έτσι δηλαδή μιλάω μπέσα τώρα, δε θα το έλεγα άλλα τι, να κρύβουμε πράγματα δε κάνει, και χωρίς παρεξήγηση… μου είχε συμβεί! Είχα ενδώσει στο Ελληνικό στερεότυπο για την Τουρκία. Ναι. Περίμενα ένα ΚΤΕΛ μες την μπίχλα, και λεωφορεία του θανάτου απʼ έξω όπου θα επιβιβάζονταν άνθρωποι με κοτόπουλα ζωντανά, και καμιά κατσικούλα στη γαλαρία δε θα μου έκανε εντύπωση… λάθος! Τελείως λάθος. Αυτή η εικόνα δυστυχώς είναι πιο κοντά στα ελληνικά ΚΤΕΛ… Γιατί στην Αντιόχεια ήταν καθαρό, λειτουργικό και πεντακάθαρο, δεν είναι μονοπώλιο, τι λέω ο αντικαπιταλιστής Θεέ μου, και έτσι υπάρχει μια σειρά από γραφεία διαφόρων εταιρειών. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι μια γύρα, να πεις τον προορισμό σου στους εξυπηρετικούς υπαλλήλους να σημειώσεις ώρα αναχώρησης, άφιξης και τιμή και να διαλέξεις ανάλογα. Έξι εισιτήρια για Άδανα, παρακαλώ… 11 TL (τούρκικες λίρες), κάπου 5-6 ευρώ το άτομο, για τρεις και κάτι ώρες δρόμο… δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε την εκκλησία του Αγ. Πέτρου στην Αντιόχεια, την πιο παλιά Χριστιανική εκκλησία του κόσμου… επιβιβαστήκαμε, το λεωφορείο πεντακάθαρο, άνετο (για λεωφορείο πάντα), μοντέρνο, κλιματισμός, τηλεόραση, ο οδηγός με κουστούμι-γραβάτα και ένας επιπλέον φροντιστής με παπιγιόν, που κέρναγε πορτακαλαδίτσα, νεράκι, μπισκότα… δηλαδή ούτε στον εαυτό μου δε θα το παραδεχόμουνα αυτό με τα στερεότυπα άλλα με έπιασε το φιλότιμο. Διακοπή για διαφημίσεις, άλλον έναν ύπνο δηλαδή και Άδανα με στραβωμένο σβέρκο… ίδια εικόνα στο ΚΤΕΛ σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, το επόμενο που μας κάνει φεύγει για Ακσαράι κατά τις 14:00 και κάνει 15 TL (7-8 ευρώ). Υπάρχουν και απευθείας λεωφορεία για Νεβσεχίρ αλλά δε βόλευαν τα δρομολόγια, έφευγαν πολύ αργότερα… άλλες τέσσερις ώρες δρόμο με οδηγό στη πένα και φροντιστή πτήσης επί εδάφους, σε μια καταπληκτική διαδρομή, που περνάει μέσα από τα όροι του Ταύρου! Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε, δάση άρχισαν να εμφανίζονται, να πυκνώνουν, γύρω μας κοφτερές κορυφές, κάπου ψηλά είχε ακόμη και χιόνι, ευχάριστη αλλαγή από τις απέραντες ερημιές που μας είχαν μαγέψει και αυτές τις προηγούμενες ημέρες με το δικό τους τρόπο, και πιάνει μια βροχή, μα μια βροχή σας λέω και τότε το βουνό ζωντάνεψε! Καταρράκτες ξεπηδούσαν στις απότομες πλαγιές, οι κορυφές πάλευαν με βιαστικά σύννεφα, ο δρόμος πέρναγε από γεφύρια πάνω από νευρικούς χείμαρρους, το πράσινο, οι μυρωδιά του χώματος, το σκούρο πράσινο χχχαάαμμμ συγγνώμη, μια κούραση μου είχε μείνει, και το λεωφορείο να τρώει τα χιλιόμετρα καθώς οι σταγόνες έπεφταν στο τζάμι, τζάααμι… Ξύπνημα σε μια πεδιάδα (ή οροπέδιο; ), ηλιόλουστη, με χρυσοκίτρινα σπαρτά γύρω-γύρω, λίγο πριν το Ακσαράι, και ένα κωνικό όρος σαν ηφαίστειο, που τελικά ήταν ηφαίστειο, να δεσπόζει στο τοπίο, με ακόμα πιο στραβωμένο σβέρκο. Μας αδειάσανε κατά τις έξι και κάτι το απόγευμα, σε έναν καφενέ, από όπου περνάνε τα λεωφορεία για Νεβσεχίρ μας είπαν. Καλά μας είπαν, αλλά πέρασαν δυο γεμάτα και δε σταμάτησαν. Το τρίτο και τυχερό κατά τις εφτά, για μιάμιση ώρα δρόμο με 4 TL μέχρι το διαστημικό σταθμό στο Νέβσεχίρ, μιλάμε για πολύ φουτουριστικό κτήριο, μπράβο τους, και από εκεί με δυο ταξί και 7-8 ευρώ ο καθένας ένα τεταρτάκι της ώρας για Κόραμα. Μέχρι τις επτά έχει και λεωφορεία οπότε μήπως έπρεπε να ξυπνήσουμε πιο νωρίς; Μπα καλά μας βγήκε…
Κόραμα, ώρα για ποτάκι…

«Μετά το τρίτο μπουκάλι υπήρχε μια διάχυτη ευφορία. Και η συζήτηση είχε ανάψει! Και φιλοσοφούσανε για την κατάσταση με στόμφο! Και μετά το πέμπτο, πέφτανε και κάτι ατάκες πολύ αστείες αν έχεις πιεί μια μπουκάλα ουίσκι μόνος σου. Να, σε μια φάση πάει ο Λάμπης και βουτάει τη Φωτεινή και της λέει τώρα που έχω πιεί λίγο έχω να σου πω κάτι! Μου αρέσεις! Και του λέει η Φωτεινή σου αρέσω; Ή είσαι μεθυσμένος; Και της λέει τώρα μεθυσμένος είμαι, αλλά και αύριο... μεθυσμένος θα είμαι και καάακακακακα τα γέλια όλοι! Εκτός από το Τζίμη Μωάμεθ Πανούση. Ή το άλλο το φοβερό που είπε ο Χριστός, ότι δηλαδή έχει μια φυσική συστολή ως χαρακτήρας και πως έχει βάλει στόχο να την ξεπεράσει φέτος με το ποτό, και πετάχτηκε ο Μμπομπ Μωυσής Μάρλει και του λέει και τη διαστολή που φέρνει το ποτό πότε θα το αντιμετωπίσεις! Και πριν σκάσουν όλοι στα γέλια απαντάει ο John Ιησούς Χριστός Lennon: Λέω να ασχοληθώ φέτος με τη συστολή... και με τη διαστολή του χρόνου!!! Φοβερό;;;; Άμα δε σας άρεσε να πιείτε λίγο ουίσκι και να διαβάσετε τη Σχετική Θεωρία της Γενικότητας του Άϊ Στάιν. Ταυτόχρονα.
Η γκαρσονιέρα θα μπορούσε να ήταν η πρεσβεία της Νέας Γης επί Γης... Ξαφνικά ο Λάμπης είχε μια αναλαμπή! Σκοτείνιασε, κλείστηκε στον εαυτό του... του είχε έρθει! Το τέλειο τζιγκλάκι! Το πιο πιασάρικο, το πιο ευφυές ηλίθιο νόημα, βαρβητουρικό μέσα σε σοκολατάκι m&m! Βρήκε ένα στυλό σε μια τσέπη που δε θυμόταν ότι είχε, ούτε το στιλό ούτε τη τσέπη, και το σήκωσε στον αέρα σαν τον Άντριου Λόιντ Βέμπερ πριν δώσει το εναρκτήριο κούνημα της μπαγκέτας για να ξεκινήσει η ορχήστρα να παίζει τη πιο χάλια ροκ όπερα που έχει γραφτεί ποτέ! Ο Μπομπ Μωυσής πήγε να κλείσει το Σι Ντι που εκείνη τη στιγμή έπαιζε το Imagine, και έπεσε στο πάτωμα ένα εκατοστό από το κουμπί στοπ, ο Τζίμης Μωάμεθ άνετος σηκώθηκε και αποτέλειωσε τη δουλειά και τότε... το στυλό κατέβηκε και άρχισε να χύνει κυνική μελάνη σε μια λιγδιασμένη χαρτοπετσέτα που είχε ξεμείνει από τα γυρόπιτα, και οι λέξεις εκκρίνονταν και νοήματα περιστρεφοαναδεύονταν και μηνύματα έσκαγαν σα βεγγαλικά. Έγραφε... έγραφε, έγραφε, και όλοι παρακολουθούσαν αμίλητοι και η ένταση είχε ανακατευτεί με την σιωπή τους... Ένα τέταρτο μετά είχε γράψει τρεις στίχους.
-Αυτό... αυτό είναι ψέλλισε κάθιδρος ο εξαντλημένος καλλιτέχνης...
Το πήρε ο Μπομπ Μωυσής και διάβασε... και δάκρυσε, και είπε: Ναι ρε φίλε... αυτό είναι... και μετά το πήρε και ο Χριστός το διάβασε και είπε: Ουάου μάγκα μου... τα ωραιότερα λόγια που έχω διαβάσει ποτέ! Αυτό είναι... Και μετά το πήρε και ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης και είπε: Δε το πιάνω... ξενέρωτος και προϊστάμενος. Και μετά το πήρε η Φωτεινή και δεν είπε... αλλά τον φίλησε! Αυτό ήταν! Ο Λάμπης κάθισε μπροστά στο πιάνο να τους το παίξει. Τον κοίταξαν με περιέργεια. Άφησε λίγο τα χέρια του στον αέρα, συγκεντρώθηκε με κλειστά τα μάτια. Ύστερα τα κατέβασε με ένταση στο κλαβιέ. Αλλά δεν υπήρχε πιάνο και σωριάστηκε στο πάτωμα. Εξακολουθούσαν να τον κοιτάνε με περιέργεια. Και έμεινε εκεί...
Την άλλη μέρα το πρωί ο Λάμπης ξύπνησε, πάλι εκεί, αγκαλιά με τη Φωτεινή. Στο πάτωμα. Δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του... του άρεσε ακόμα. Το καλύτερο ξύπνημα! Αν αφαιρέσεις το χανγκόβερ... και ότι δε θυμόταν τίποτα... καλά που είχε κρατήσει σημειώσεις ο Τζίμης.
Μαζευτήκανε και φύγανε. Ραντεβού σε μια βδομάδα, με το τζιγκλάκι έτοιμο, έτοιμοι για απόβαση στη Νέα Γη, έτοιμοι για το μεγάλο χτύπημα!
Μέσα στη βδομάδα ο Λάμπης και η Φωτεινή ξανασυναντήθηκαν άλλη μια φορά για να βάλουν τη μουσική στο κλιπάκι, και καλά, και μετά ξανασυναντήθηκαν για κάτι διορθώσεις, και για πιο καλά. Και μια τρίτη, για τέλεια! «Έχω αυτή την περίεργη, ανεξήγητη αίσθηση πώς κάτι πρόκειται να συμβεί εδώ πέρα...» του είχε πει ένα βράδυ. «Λες να είναι που θα καταστρέψουμε τη βασική βιοδομή τον κατοίκων ενός ολόκληρου πλανήτη, και τον πλανήτη μαζί, και μάλιστα του αγαπημένου πλανήτη του Θεού;» είχε αναρωτηθεί αυτός. «Όχι, μιλάω για κάτι πιο ουσιαστικό... πιο μεγάλο» απάντησε η Φωτεινή και τον έκανε να νοιώσει εκείνο το συναίσθημα που νοιώθεις όταν χάνεις στο πετάει-πετάει, βλακείες, ο γάιδαρος... και αυτό του άρεσε. Και άλλη μια φορά βρεθήκαν όλοι μαζί στα γενέθλια του Χριστού, και τα ξανά ήπιανε και κάνανε και σαματά, και κάποιος γείτονας κάλεσε την αστυνομία και η αστυνομία κατά λάθος μπούκαρε σε ένα διπλανό διαμέρισμα και τσάκωσε κάτι άλλους που είχαν βόμβες μέσα σε κατσαρόλες, και τη γλίτωσε η Σεκ Προ, η άμυνα των μικρών ψαριών λειτούργησε, και έτσι έφτασε η μεγάλη μέρα!»

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 11

20-22/6/2010, Κυριακή-Τρίτη
Καππαδοκία (πάρτ του: Μπίινγκ Δέαρ)


Η Καππαδοκία ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Μόλις το ταξί από Νεβσεχίρ πήρε την στροφή και εμφανίστηκε η κοιλάδα με τις καμινάδες μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Είχε πέσει η νύχτα, πρέπει να ήταν εννιά με εννιάμιση, και από το τζάμι του αυτοκινήτου αντικρίσαμε, ένα χωριό βγαλμένο από παιδικό παραμύθι, ένα χωριό που είναι όπως θα ήταν ένα χωριό που θα ζούσαν νεράιδες και ξωτικά… Οι κωνικοί γεωλογικοί σχηματισμοί, σα μανιτάρια, με πορτούλες και παραθυράκια από τα οποία έβγαινε φως… ναι σπιτάκια σκαλισμένα στους μανιταρόβραχους, και όχι τίποτα τρώγλες. Μιλάμε για διώροφα, τριώροφα νοικοκυρεμένα, γραφικά, τόσο γραφικά, πρέπει να είναι το πιο γραφικό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου σε χωριό. Το ξενοδοχείο μας (Kelebek Hotel) και αυτό με δωματιάκια σκαλισμένα μέσα στο βράχο είναι το καλύτερο ξενοδοχείο του ταξιδιού, με 55 ευρώ το δίκλινο και πρωινό, και φανταστική θέα στην περιοχή. Επίσης συνεργάζεται και συστεγάζεται με το ταξιδιωτικό γραφείο Turkish Heritage Travel με το οποίο κανονίσαμε δυο μονοήμερες εκδρομές προς 40 ευρώ η κάθε μια. Καταπληκτική εξυπηρέτηση, νέα παιδιά και οι ιδιοκτήτες και οι ξεναγοί, ευχάριστοι και με πολύ αγάπη για το τόπο τους. Επίσης και αυτό στα προτεινόμενα αν δεν θέλετε να δώσετε 100-200 ευρώ για τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες…


Μας πήρε λίγη ώρα να προσαρμοστούμε στο νέο περιβάλλον, ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα, όσο γίνεται να ξεκουραστείς μέσα σε μια ώρα μετά από δεκαεπτά ώρες ταξιδιού, και βγήκαμε βόλτα για μια πρώτη γνωριμία με το στρουμφοχωριό. Φυσικά, μιλάμε για ένα τουριστικό μέρος, από τα πιο τουριστικά της Τουρκίας, και όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν πολλά εστιατόρια, μπαρ, σπηλαιοκλαμπάκια… και rent a bike. Η σεζόν δεν είχε κορυφωθεί βέβαια και τα πράγματα ήταν άνετα μέχρι και ψιλοπεσμένα σε night life. Καθίσαμε στο Fat Boy, στις μαξιλάρες ξεπαπουτσωμένοι, μια Εφές Πίλσνερ παρακαλώ, τη μπύρα όχι την ομάδα, και κάτι να τσιμπήσουμε μια ρύζι με κοτόπουλο και άγρια μανιτάρια ας πούμε, και ναργιλέ και άλλη μια μπύρα, πήγε αργά (μια και; δυο παρά; ) και είχε έρθει η ώρα να κοιμηθούμε επιτέλους, κάποιοι από εμάς δηλαδή που δεν είχαμε κοιμηθεί και την προηγούμενη βαρέσανε και κάτι τούφες…
Και χτυπάει κάποιος τη πόρτα στις πέντε το πρωί… Ξυπνήστε-Ξυπνήστε! Ξυπνάω! Ανοίγω την πόρτα, πάμε μου λέει ένας μεσήλιξ φουσκώνουμε τα αερόστατα! Δεν έχουμε πάρει βόλτα με αερόστατο, α! λάθος… γιατί; Γιατί άνθρωπέ μου σε μένα που νυστάζω; Και ο συγκάτοικος άρχισε να ροχαλίζει μέχρι…


…το πρωί στις οκτώ αρχίσαμε να μαζευόμαστε στην αυλή-ταράτσα-εστιατόριο του ξενοδοχείου και ήπιαμε ένα καφέ με πανοραμική θέα στο πρωινό Κόραμα. Και στις εννιά νταν ήμασταν μέσα στο βανάκι με άλλα έξι άτομα, πλας έναν οδηγό, πλας έναν ξεναγό για την εκδρομή μας… Η πρώτη στάση ήταν στην αρχή της κοιλάδας των Ρόδων (Rose Valley) για να θαυμάσουμε και πάλι το παράξενο τοπίο με τους χιλιάδες μανιταρόβραχους διάσπαρτους ή μαζεμένους, ανάλογα την κλίμακα που το βλέπεις, πριν ξεκινήσουμε ένα light trekking τριών χιλιομέτρων μέσα στην μαγευτική κοιλάδα. Λίγο γεωλογία τώρα λοιπόν:


65 εκατομμύρια χρόνια πριν, αρχίσανε να δημιουργούνται τα όροι του Ταύρου στη νότια Τουρκία ως αποτέλεσμα της πρόσκρουσης της Ευρασιατικής πλάκας με αυτή της Αφρικανικής. Η γεωλογική σύγκρουση των ηπείρων είχε ως αποτέλεσμα να συμπιεστεί το μάγμα κάτω από τη γή, δηλαδή όχι κάτω, μέσα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σειράς ηφαιστείων στην περιοχή με μεγαλύτερα και πιο ενεργά τότε, το όρος Αργαίος (Mt.Erciyes) στα νότια της Καισαρείας (Kayseri), και αυτό που βλέπαμε εχθές όταν ξύπνησα στο λεωφορείο λίγο πριν το Ακσαράι, το κωνικό βουνό, που έμοιαζε με ηφαίστειο και που τελικά ήταν ηφαίστειο, το όρος Χασάν. Η τέφρα και τα ηφαιστειακά υλικά που βγάλανε σκεπάσανε όλη την περιοχή της Καππαδοκίας κάτω από 300 μέτρα ίζημα. Μετά για εκατομμύρια χρόνια ο αέρας και το νερό άρχισαν να διαβρώνουν το ηφαιστειακό έδαφος, αλλά εκεί που υπήρχαν σκληρά πετρώματα π.χ. λάβα, η διάβρωση καθυστέρησε, αφού οι βράχοι λειτούργησαν σαν ομπρέλα ή σαν καπέλο. Έτσι δημιουργήθηκαν οι ακίδες με το καπέλο επάνω, που άλλοι τις λένε νεραϊδοκαπνοδόχους (fairy chimneys), άλλοι μανιτάρια κτλ, αυτά τα αυτά τέλος πάντων.


Η βολτίτσα στη φύση, ευχάριστη, αναζωογονητική, και ο ξεναγός μας φουλ σε πληροφορίες, πότε για τα φυτά που συναντούσαμε και για τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής, πότε για τα σκαλισμένα κτίσματα, που ήταν από περιστερώνες και αποθήκες μέχρι βυζαντινές εκκλησίες, πότε για την Ιστορία του τόπου. Βέβαια στην ιστορία ήταν λίγο προσεκτικός στη φρασεολογία… όχι ότι το γούσταρε να είναι προσεκτικός, αλλά ήταν προσεκτικός. Ας πούμε άλλη ώρα για την Ιστορία, γιατί βαριέμαι να τα γράφω τώρα… τι άλλα; Ναι. Πως ξεκίνησαν οι άνθρωποι όμως να σκαλίζουν μέσα στο βράχο τις κατοικίες τους; Το σαθρό έδαφος ήταν ένα εμπόδιο στο να οικοδομήσουν πάνω του μιας και δεν πρόσφερε σταθερότητα. Τότε λοιπόν ο άνθρωπος, αυτή η ευρηματική μαϊμού, αυτός ο σκεπτόμενος πίθηκας, αυτό το ευφυές ζώων, μετέτρεψε το μειονέκτημα του σαθρού εδάφους σε πλεονέκτημα αφού μες στη σαθρότητά του διαμορφωνόταν εύκολα… και για τον άνθρωπο ισχύει αυτό. Φαγάκι κάπου, κάτι, κάτι νόστιμο η αλήθεια, τοπική κουζίνα, μέσα στην τιμή και το γεύμα, και μέρος της ξενάγησης η κουζίνα. Χορτόπιτες, κουσκούς, αρνάκι στη χόβολη μέσα στο πήλινο, που το πήλινο το σπάσανε μπροστά μας, και χούμους… δηλαδή πιο ελληνο-ευρωπαϊκή εκδοχή της αραβικής κουζίνας. Και στη γενικότερη νοοτροπία, είχε αρχίσει να διαφαίνεται ολίγη από Ευρώπη…


Οι υπόγειες πόλεις κυρίες και κύριοι και μικρά παιδιά! Υπόγειες πόλεις που είναι υπόγειες και ήτανε πόλεις! Αλλά αυτό δεν λέγεται χωρίς Ιστορία. Για πάμε να γνωρίσουμε την ιστορία της Καππαδοκίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας…. Για περάστε, για περάστε! Η Ανατολία, είναι η γη των Χετταίων, αυτών που την είχαν πέσει και στο Αλέππο σε προηγούμενο επεισόδιο. Αυτά τη 2η χιλιετία π.Χ. Μετά ήρθαν οι Πέρσες και διατήρησαν τον έλεγχο της περιοχής ακόμα και από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος δεν κατέκτησε τα εδάφη αυτά, όχι ότι προσπάθησε και πολύ βέβαια. Και μετά οι Ρωμαίοι που ίδρυσαν την πρωτεύουσα, την Κεσαρία, το σημερινό Kayseri… αυτά ταυτόχρονα με το Χριστιανισμό. Χριστιανοί και Ρωμαίοι, ξέρετε… δεν τα πηγαίνανε καλά. Οι πρώτοι πιστοί της θρησκείας έφτιαξαν μεγάλες αποικίες στην Καππαδοκία. Και τους την πέφτανε οι Ρωμαίοι και τους ξεκληρίζανε γι΄ αυτό λοιπόν έφτιαξαν υπόγειες πόλεις, για να κρύβονται όταν δέχονταν επιθέσεις. Μετά ήρθε το Βυζάντιο και φυσικά ο Χριστιανισμός άνθησε, η Καππαδοκία έγινε πολύ ισχυρό πατριαρχείο, αυτό της Καισαρείας και από αυτή την εποχή χρονολογούνται και οι περισσότερες εκκλησίες που συναντάς σκαλισμένες μέσα στους βράχους. Αποτέλεσε ακόμα στρατηγικό σημείο για την σταρτιωτική άμυνα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και αυτή η περιοχή γέννησε το μύθο και την λογοτεχνία για τους θαρραλέους υπερασπιστές των Βυζαντινών συνόρων, τους Ακρίτες, με πιο γνωστά σήμερα τα έμμετρα έπη για το Διγενή Ακρίτα. Την περιοχή κατέλαβαν οι Σελτζούκοι από τον 11ο αιώνα και οι Οθωμανοί από τον 15ο μ.Χ με αποκορύφωμα της εδραίωσής τους στην περιοχή την πτώση της εξασθενημένης Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. Ο Ελληνισμός πάντως ανθούσε στην Καππαδοκία, και στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μάλιστα υπήρχαν πόλεις στις οποίες μιλάγανε Ελληνικά και σε άλλες περιοχές μιλάγανε Τούρκικες διαλέκτους που γράφονταν με ελληνικό αλφάβητο, τα Καραμανλικά ή Καραμανλήδικα, ναι, ναι, όπως το διαβάζετε. Μιας και το μέρος, για ακόμα μια φορά ήταν πέρασμα των καραβανιών, και επίσης πολύ εύφορο, εξελίχθηκε, πλούτισε, ανέπτυξε πολιτισμό, μέχρι… Βενιζέλος, Μικρασιατική Καταστροφή, συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, ανταλλαγή πληθυσμών ή ξεριζωμός, ό,τι προτιμάτε, το1923 και λοιπά. Βενιζέλος από τη μια, T.E. Lawrence από την άλλη, κάτι έπαιζε με τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης και τους Οθωμανούς εκείνη την εποχή, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και χρησιμοποίησαν τους Άραβες και τους Έλληνες για πιονάκια στο στρατέγκο τους… Η Ιστορία μιλάει λίγο προσεκτικά στις μέρες μας για αυτά τα πράγματα, όπως μιλούσε και ο ξεναγός μας. Οι υπόγειες πόλεις ήταν λοιπόν καταφύγια των πρωτοχριστιανών… ώρα να μπούμε μέσα.


Η Υπόγεια Πόλη του Καϊμακλή είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα και μια από τις μεγαλύτερες. Στο ισόγειο, μόλις μπαίνεις, βρίσκεται ο στάβλος ένα δωμάτιο μέσα στο βράχο, ο οποίος στάβλος εκτός του ότι χρειαζόταν για να αφήνουν τα ζώα, τον είχαν και για ξεκάρφωμα, αφού τίποτα δεν σε προδιαθέτει ότι κάτω από τα πόδια σου βρίσκονται εγκαταστάσεις σκαλισμένες σε οκτώ ορόφους μέσα στη γη, ικανές να φιλοξενήσουν κάποιες χιλιάδες κόσμου για αρκετούς μήνες. Τίποτα δεν έδειχνε ότι δεν βρίσκεσαι σε έναν συνηθισμένο στάβλο, εκτός από ένα μικρό άνοιγμα που σε οδηγούσε μέσω ενός χαμηλού και στενού, σπιράλ διαδρόμου στο μείον ένα. Οι διάδρομοι που οδηγούν από το ένα τμήμα της πόλης στο άλλο, είναι στενοί, ώστε ακόμα και σε περίπτωση επιδρομής ο εχθρός να αναγκαστεί να παραταχθεί ο ένας πίσω από τον άλλον, αποδυναμώνοντας έτσι το μέτωπο επίθεσης, χαμηλοί ώστε ο εχθρός να είναι σκυφτός και επομένως πιο ευάλωτος και λιγότερο ικανός επιθετικά και σπειροειδείς ώστε να μην δίνουν πεδίο για στόχευση στον επιτιθέμενο στρατιώτη. Εκκλησίες, δωμάτια, αποθηκευτικοί χώροι, μείον δυο, μείον τρία, κελάρια για κρασί, αποθήκες για σιτηρά, μείον τρία, πηγάδι για νερό, το οποίο πηγάδι ξεκινάει υπόγεια για να μην μπορεί να έχει πρόσβαση ο εχθρός και τους δηλητηριάσει, μείον τέσσερα κουζίνα. Βρισκόμασταν είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια και ο αέρας αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κάποιος ήταν φρέσκος και δροσερός, χωρίς ίχνος οσμής μούχλας που συνήθως μυρίζεις σε σπήλαια. Ο εξαερισμός των υπόγειων πόλεων είναι αξιοθαύμαστο σύστημα που αφενός ανακυκλώνει τον αέρα και στα οκτώ υπόγεια πατώματα, αφετέρου απομακρύνει τις οσμές περνώντας τον αέρα μέσα από ένα δίκτυο σκαλισμένων αεραγωγών, οι οποίες μυρωδιές στην πορεία τους απορροφώνται από το πορώδες πέτρωμα. Ούτε η κουζίνα δεν άφηνε μυρωδιές να βγαίνουν στην επιφάνεια, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποκαλύψει την ύπαρξή τους. Η πρώτη εκδρομή ολοκληρώθηκε γύρω στις πέντε, επιστρέψαμε στο Κόραμα, έχοντας επισκεφτεί ελληνικά χωριά όπως το Προκόπι (Urgup), έχοντας δοκιμάσει τοπικά κρασιά, ελαφρώς κουρασμένοι, με το κεφάλι μας και τα memory stick γεμάτα εικόνες.


Και σειρά είχε το Ανοιχτό Μουσείο του Κοράματος (Goreme Open Air Museum), που βρίσκεται περίπου δυο χιλιόμετρα από την πόλη, μια πολύ ευχάριστη βόλτα, και μάλλον αποτελεί το βασικό αξιοθέατο της Καππαδοκίας και χαρακτηρισμένο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO . Η είσοδος στοιχίζει 15 TL (7-8 ευρώ) και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα εκκλησιών και μοναστηριών, πάνω από τριάντα, σμιλευμένα από τον 10ο μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ., όλα σκαλισμένα μέσα σε βράχους, με κολόνες, τράπεζες, όλα γλυπτά και απίστευτες εκκλησιαστικές τοιχογραφίες που διατηρούν μέχρι σήμερα το χρώμα τους. Μερικά χαραγμένα μάτια σε αγιογραφίες βέβαια, μαρτυρούν τη διχόνοια μεταξύ δυο πρώην φίλων λαών, στα χρόνια που ακολούθησαν τον ξεριζωμό, έέέέέεε, την ανταλλαγή πληθυσμού ήθελα να πω, του ʼ23.


Το βραδάκι μας βρήκε και πάλι στο Κόραμα να βολτάρουμε από νωρίς, αράξαμε για ποτάκι και λίγη ροκ στο Flintstone σπηλαιομπαράκι, από τα πιο γνωστά και γραφικά στην περιοχή, και κάποια στιγμή λίγο μετά τη μια, είπαμε να κοιμηθούμε.


Στις πέντε τα ξημερώματα, πάλι ο μεσήλιξ, η πόρτα, τα ξυπνήστε, τα αερόστατα, γιατί!!!;;; γιατί ρε μεγάλε; Γιατίίίίίίίίίίί;;;


Στην δεύτερη εκδρομή, ήμασταν σε ένα λεωφορείο εμείς και άλλη μια παρέα από τρία νέα παιδιά δυο αγόρια και μια κοπέλα από το Σαν Φρανσίσκο, με τους οποίους δέσαμε και κάναμε μια χαρά χαβαλέ, και κουβεντούλα όλη τη μέρα. Επίσης ο ξεναγός μας ο Σερίφ, πολύ καλό τυπάκι, και πιο απρόσεκτος στη φρασεολογία του γύρω από την Ιστορία και τα διάφορα εθνικά θέματα προς τακτοποίηση, βλέπε Κούρδους, βλέπε Αρμένιους. Ξεκινήσαμε για ακόμα ένα trekking στο φαράγγι του Περιστρέμματος πιο γνωστό ως κοιλάδα της Ιχλάρα, που είναι και το πιο βαθύ φαράγγι της Ανατολίας, από το χωριό Ιχλάρα μέχρι το χωριό Belisirma, ακολουθώντας για οκτώ χιλιόμετρα τον ποταμό Μελέντες (Melendiz) μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Για άλλη μια φορά τα βράχια είναι ο καμβάς για γλυπτές εκκλησίες με σωζόμενες τοιχογραφίες και περιστερώνες που χρησιμοποιούσαν για να μαζεύουν τις κοτσουλιές των πουλιών, για λίπασμα στη γεωργική καλλιέργεια… ογδόντα χιλιάδες άτομα έμεναν γύρω από τα συνολικά 14 χιλιόμετρα του φαραγγιού και υπήρχαν πάνω από εκατό εκκλησίες. Γευματίσαμε πάνω στο ποτάμι, σε ένα γραφικό πλην τουριστικό ρεστοράν και μετά επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι στο Selime ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος και ομορφιά σύμπλεγμα ναών και αιθουσών, το οποίο εκτός της θρησκευτικής του υπόστασης, είχε χρησιμοποιηθεί και σαν φιλόξενη στάση για τα καραβάνια της ανατολής. Και άλλα πολλά, αυτά ήταν τα χάι λάιτ όμως. Μετά την επιστροφή στο Κόραμα, πήραμε τα σακίδιά μας από το ξενοδοχείο, κατεβήκαμε στην πλατεία και αράξαμε για φαγητό με την Αμερικανοπαρέα, μέχρι να πάει οκτώ, και να μπούμε στο νυχτερινό λεωφορείο όπου με λιγότερο από 30 ευρώ θα κάναμε τις έντεκα ώρες μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Κυριλέ, όπως πάντα, και στην tv του λεωφορείου Ελλάδα-Αργεντινή, άλλα δυο γκολ από την υπερδύναμη 0-2, καλά τα πήγαμε σε αυτό το μουντιάλ, και άντε να κοιμηθείς τώρα στο λεωφορείο… Είχαμε πιάσει Άγκυρα όταν έκλεισαν τα μάτια μου, σκεπτόμενος την ομορφιά και την ιστορία της Καππαδοκίας που αφήναμε πίσω μας στη νύχτα.

«Η Νέα Γη ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Ένα διαρκές καρναβάλι χωρίς μεταμφιέσεις, ένα αναίτιο ξεφάντωμα, μια ανούσια ατέρμονη γιορτή, χωρίς να υπάρχει κάτι να γιορτάσεις. Οι Σεκ Προ είχαν διακτινιστεί εκεί στο πι & φι, ο Λάμπης πρώτη φορά ταξίδευε με αυτό το μέσο και το είχε βρει πολύ πρακτικό, αν και κάτι αφαιρούσε από τη χαρά του ταξιδιού. Άλλοι κάνανε ότι χόρευαν κουνώντας τα χέρια τους σπασμωδικά στον αέρα, άλλοι φωνάζανε άλλοι γελάγανε, άλλοι τρέχανε και άλλοι σωριάζονταν... σε κάποια παγκάκια επιδίδονταν σε σεξουαλικές δραστηριότητες ζευγάρια, στα υπόλοιπα ήταν από τρεις και πάνω!
-Και μετά μας έκανε πως δεν Του αρέσανε τα Σόδομα και τα Γόμορρα ξεστόμισε ο Μπομπ Μωυσής.
-Έλα δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, είπε ο John Χριστός... έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι, το άφησε να αιωρείται στον αέρα και μετά με μια κίνηση των χεριών του το κουτάκι έγινε μια 42άρα πλάσμα. Η ένταση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του καθώς με ένα ξαφνικό τίναγμα των καρπών έριξε δυο μούντζες στην τηλεόραση και πήραν μπρος οι τουρμποανυψωτήρες... Η γη , η Νεα Γη, άρχισε να δονείτε καθώς η τηλεόραση άρχισε να ανυψώνεται στους ουρανούς και να γιγαντοξετυλίγεται, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο τεράστιa, μια οθόνη, που έγινε γιγαντοοθόνη, τεραοθόνη και τελικά πεταοθόνη, που έκρυψε τον ήλιο, και η γη, η Νέα Γη, να δονείται και όταν πια είχε φτάσει στη στρατόσφαιρα με ένα τελικό τράνταγμα σε όλο Του το σώμα την έβαλε σε λειτουργία. Έδειχνε χιόνια... Οι Νεογήινοι δεν είχαν πάρει πρέφα μια...
Έβγαλε το τηλεκοντρόλ από την τσέπη του και πάτησε το κανάλι AV και εκεί ξεκίνησαν όλα!
Στην Πεταοθόνη εμφανίστηκε ο Σάκης! Ημίγυμνος, καλολαδωμένος να κοιτάει χαμηλά σε στιλ «γαμώτο είμαι ωραίος», με τους τετρακεφαλιακούς του μυογραμμικούς στομαχικούς άψογα μυογραμμωμένους. Όλοι οι Νεογήινοι σουσούρισαν κάτι και έστριψαν τα κεφάλια προς τον ουρανό σουσουρίζοντας κάτι. Αυτό, το πρόσεξαν αμέσως. Ο Χριστός είχε δίκιο, ο Σάκης κολάζει και straight! Μια σταγόνα νερό έσταξε από τα μαλλιά του στο συμετριαμφιγωνιασμένο πρόσωπό του. Και κύλισε στο λαιμό του... Το σουσούρισμα εντάθηκε. Ο άνω δεξιά τετρακεφαλιακός μυογραμμικός του σταμαχικός έκανε έναν σκηνοθετημένα τυχαίο σπασμό, ήταν ο τρόπος του να κλείνει το μάτι στο κοινό του, πριν καλά-καλά το κοιτάξει στα μάτια! Ένας κοφτός ομαδικός αλαλαγμός ανατινάχτηκε από το πλήθος. Τα σχέδιο πήγαινε περίφημα! Και ξεκίνησε η μουσική... χαλαρή στην αρχή, μπαλάντα... σήκωσε το χέρι με την παλάμη μπροστά στο πρόσωπό του και άρχισε βραχνά και συναισθηματικά «Κάντε μια παύση!» τους το πρότεινε, δεν τους διέταζε γιατί δεν τον ενδιέφερε... το πλήθος έπαψε! Συνέχισε: «Μπείτε και σεις...» Σααάαακήήήήή ακούστηκε από κάπου... «Σε έναν τόπο μαγικό...» η μουσική δυνάμωνε σιγά-σιγά οδηγώντας στο κρεσέντο, τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα κοριτσίστικα μάτια... τα πρώτα ουρλιαχτά άρχισαν να σκεπάζουν το ντόλμπι σαράουντ... τα πρώτα ρίγη να ταρακουνάνε τα κορμιά, τα κορμιά που του ανήκαν πια, τα κορμιά που ήθελαν να ταρακουνηθούν... και ξαφνικά πάνω στο αποκορύφωμα ούρλιαξε χωρίς να φύγει ούτε ημιτόνιο από την αρμονική «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ!» δεν τους το πρότεινε, τους διέταζε, γιατί μπορούσε! Και τα κεφάλια έσκαγαν, και τα κορίτσια έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ, και τα κορμιά συγκλονίζονταν από αλλεπάλληλους σπασμούς και τα ουρλιαχτά προκάλεσαν ακόμα μια δόνηση στη γη, τη Νέα Γη, πιο δυνατή από τις άλλες! Πλέον τους είχε πάρει μαζί του, δεν υπήρχε γυρισμός! «Σε έναν τόπο μαγικό!» ξεφώνησε... και στη κορύφωση μέσα από τα σωθικά του η καλύτερη κορόνα της καριέρας του με τις ηλεκτροκιθάρες να ντύνουν με λυσσομανία τον άψογο περφόρμερ επανέλαβε «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ» και πήδηξε στον αέρα σαν ανέμελο κοριτσάκι και μετά έσκασε γερά στα πόδια του στη γη, τη Γη, ταυτόχρονα με το σκάσιμο των ντραμς και των ηλεκτροκιθάρων και των μπάσων και όλων! Πιάνο ξεχάσανε να βάλουνε... αλλά καλό βγήκε. Η παράκρουση είχε βάψει όλα τα συναισθήματα με το ίδιο χρώμα, αυτό της παράκρουσης! Δεν έχετε φανταστεί τέτοιο πράγμα!
-Είναι έτοιμοι, τώρα! φώναξε ο Μπομπ Μωυσής.
Ο Χριστός πάτησε το κατάλληλο κουμπί και απελευθέρωσε τα chemitrails. Τέσσερεις παράλληλες γραμμές, ίδιες με αυτές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα, χάραξαν τον ουρανό, το αλλοφροναλαλάζων πλήθος τα ρούφηξε όλα και τότε ο εγκέφαλός τους τρελάθηκε πιο τελείως από πριν και η αδρεναλίνη ανακατεύτηκε με τα γαστρικά τους υγρά, λίγες μύξες και πήρε και μια δόση ινσουλίνης από τα διογκωμένα συκώτια τους....
Και εγένετο καφεΐνη.
-Α ρε φίλε, τώρα το έπιασα το στιχάκι, είπε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, ο προϊστάμενος. Τη προηγούμενη φορά το είχα διαβάσει από τα δεξιά προς τα αριστερά...»

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 12

23-26/6/2010, Τετάρτη-Σάββατο
Κωνσταντινούπολη

Λίγο μετά την Άγκυρα κάποιος σηκώθηκε στο λεωφορείο και άρχισε να ουρλιάζει στα Τούρκικα, μιλάμε για νεύρα, νόμισα πως είναι κανάς μουτζαχεντίν και μόλις τελειώσει τα μπινελίκια θα ανατιναχτούμε όλοι μαζί, αλλά τελικά ήταν απλά κάποιος που είχε έναν εφιάλτη και παραμίλησε… το τι είπε δεν ξέρω, αλλά πρέπει να ήταν πολύ πρόστυχο μην ήταν και βλάσφημο δεν ξέρω, γιατί οι άλλοι Τούρκοι συνταξιδιώτες κοιτούσαν με μεγάλη αποστροφή προς το μέρος του. Πάντως με ξύπνησε κι αυτός με τη σειρά του, και δεν με ξαναπήρε ο ύπνος.

Κατά τις επτά το πρωί το λεωφορείο πάρκαρε στο BuyukOtogar, τον κεντρικό σταθμό της Πόλης. Πήραμε ένα Βαν-Ταξί, ήμασταν λίγο κομμάτια για να πάρουμε το μετρό ή το λεωφορείο με όλους τους σάκους στη πλάτη και τσουπ στο HotelSantaSophia. Σχεδόν τσουπ δηλαδή γιατί στον οδηγό του πήρε καμιά ώρα να το βρει. Το ξενοδοχείο είναι κεντρικότατο λίγα μέτρα από την στάση Cemberlitas του τραμ στην Sultanahmet, την πλέον τουριστική περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Καθαρό, φιλόξενο, με 50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό, μια χαρά επιλογή. Μας βάλανε στα δωμάτια από τις 8 που φτάσαμε παρότι το checkin ήταν για τις 12. Και ήσυχο, ήσυχο, ξύπνησα στη μια το μεσημέρι. Επιτέλους λίγος αξιοπρεπής ύπνος! Άλλος άνθρωπος!

Δεν γίνεται να ξεχάσεις το συναίσθημα που νοιώθεις όταν βρεθείς πρώτη φορά κάτω από τον μεγαλειώδη, «αιωρούμενο» τρούλο της Αγιά-Σοφιάς και να μην ζήσεις το ταξίδι στην ιστορία της, από το 537 μ.Χ. μέχρι σήμερα, να μη λυπηθείς για την ηλιθιότητα και την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης, σκεπτόμενος την λεηλασία της από τους Καθολικούς Σταυροφόρους, και να μην συμμετάσχεις στην τελευταία λειτουργία το 1453 μ.Χ. λίγο πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ τον Β΄, που σηματοδότησε και το τέλος της Ρωμαϊκής και μετέπειτα Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την αρχή της Τουρκοκρατίας στον Ελλαδικό χώρο. Μια τέως απέραντη και πανίσχυρη αυτοκρατορία που τα ίχνη της τα συναντήσαμε σε κάθε μας βήμα σε αυτό το ταξίδι από την Ιορδανία μέχρι τα βάθη της Ανατολίας στο τέλος της διέθετε μόνο τις περιοχές γύρω από την Πόλη και την Πελοπόννησο με κέντρο το Μυστρά, ένα τέλος που γράφτηκε σε αυτό το ναό-μουσείο. Η γέννηση, η ακμή και ο θάνατος, κοινά στοιχεία τόσο για τον άνθρωπο, όσο και για τα έργα του. Μια αυτοκρατορία που χάθηκε όταν το βαθύ γήρας, τα εσωτερικά της προβλήματα, την έκαναν ευάλωτη στις επιθέσεις ομοιόθρησκων και αλλόθρησκων κατακτητών. Οι Αυτοκρατορίες πάντα γκρεμίζονταν προς τα μέσα, τρώγοντας τα σωθικά τους, όταν η παιδεία αποθαρρύνει τους νέους από την γνώση, όταν η θρησκεία απομακρύνει τους πιστούς από την έννοια του Θεού, όταν οι κυβερνήτες αποτρέπουν το λαό από την συμμετοχή του στην λήψη αποφάσεων…
Το μεγαλείο και ο πλούτος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ακολούθησαν, στην Κωνσταντινούπολη είναι πιο ανάγλυφα από οπουδήποτε αλλού. Το Μπλε Τζαμί, το λιγότερο εντυπωσιακό αντίγραφο της Αγιά-Σοφιάς, που στέκει απέναντι από την «Μεγάλη Εκκλησιά», το Τοπ-Καπί, ανάκτορο των Σουλτάνων μέχρι το 1853 με εντυπωσιακή συλλογή σε χειρόγραφα, φορεσιές, πολύτιμους λίθους και φυσικά ιστορικά κτίσματα όπως το χαρέμι, το Ντολμά Μπαχτσέ στις όχθες του Βοσπόρου, το διάδοχο ανάκτορο των Σουλτάνων από το 1853 μέχρι το 1922, με τα πεντακόσια δωμάτιά του στα 45.000 τετραγωνικά του μέτρα… Πλούτος, δύναμη μεγαλείο, ακόμη μια Αυτοκρατορία που απλωνόταν από την Αίγυπτο μέχρι την Αυστρία, που καθόρισε την πορεία της Ανθρωπότητας στα χρόνια που στην Ευρώπη η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός διαδέχτηκαν τον Μεσαίωνα και το Σκοταδισμό των Σταυροφοριών, ίσως η ιστορία γράψει ότι η αναγέννηση κράτησε από τότε μέχρι το 2001, μια αυτοκρατορία που έστρεψε το Δυτικό κόσμο προς αναζήτηση νέων εμπορικών δρόμων για τις Ινδίες, πέρα από τον ανεξερεύνητο μέχρι τότε Ατλαντικό ρίχνοντας το σπόρο για την ανάπτυξη της σημερινής Πολυεθνικής Εταιρικής Αυτοκρατορίας, και που κατέληξε, αποκαμωμένη και αυτή από το χρόνο, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αφήνοντας το μοντέρνο κράτος της Τουρκίας όπως το ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ το 1923 μ.Χ. Δεν τελειώνουν τα μνημεία στην Κωνσταντινούπολη, η Πόλη είναι ένα μνημείο, και όσο μαθαίνεις για την ιστορία της και τους μύθους για τα περασμένα, τόσο περισσότερο νοιώθεις πως όπως συναντώνται η Ασία και η Ευρώπη μέσα στα όρια μια πόλης, έτσι και οι ανθρώπινες πορείες έχουν αντιδράσει στο καταλυτικό αντιδραστήριο στα στενά του Βοσπόρου και στο Χρυσό Κέρας.

Η βόλτα είναι απολαυστική, ένα φις κεμπάπ στο χέρι, μια φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα, για περισσή ενέργεια μύδια από τους πλανόδιους και χιλιόμετρα στα πόδια. Το Καπαλί Τσαρσί, η μεγαλύτερη σκεπαστή αγορά της Ανατολής, δαιδαλώδης, παλλόμενη ομορφιά, άλλος χώρος, άλλος χρόνος. Μετά στο Γαλατά, ο μεσαιωνικός πέτρινος Πύργος μια καλή ευκαιρία για πανοραμικές φωτογραφίες όλης της Κωνσταντινούπολης από τα 70 μέτρα του. Λίγο πιο πάνω το Πέραν και ο φαρδύς εμπορικός πεζόδρομος με το γραφικό κόκκινο τραμ που πάει μέχρι Ταξίμ. Στο δρόμο, στο αριστερό χέρι με κατεύθυνση προς Ταξίμ, δεν το πιάνει το μάτι σου, το Inci με το φημισμένο προφιτερόλ. Καφέ, μαγαζιά, μπαράκια, βιτρίνες κάτι από Ερμού σου φέρνει στο μυαλό, το πιο ζωντανό κομμάτι της πόλης για βραδινή έξοδο. Πω-πω κούραση… ένα χαμάμ θα μας στρώσει.

Το Τσεμπερλίτας χαμάμ (CemberlitasHamam), ακριβώς απέναντι από την στάση Τσεμπερλίτας του τραμ, χτισμένο το 1583 και με συνεχή λειτουργία από τότε, το πιο παλιό εν λειτουργία χαμάμ του κόσμου. Ειδικές τιμές για Έλληνες με 40 TL (20 ευρώ) ατμόλουτρο και μασάζ. Όλα στα παρέχουν εκεί, από πετσέτες και παντόφλες μέχρι σαπούνια και δικό σου δωμάτιο… Τα λουτρά, μια μεγάλη στρογγυλή εξέδρα στη μέση, από ζεστό μάρμαρο πάνω στο οποίο αφήνεις την κούραση από κάθε εκατοστό του κορμιού σου μαζί με μερικά κιλά ιδρώτα, γύρω-γύρω μαρμάρινες βρύσες με δροσερό νερό για να συνέρχεσαι αν νοιώσεις άβολα στο περιβάλλον με τους 50ο C και το 95% υγρασία, και πάνω ένας θόλος με στρογγυλές τρύπες από όπου μπαίνει το φως, αποχαύνωση, ραστώνη, μέσα στους υδρατμούς, στην ασφάλεια και τη θαλπωρή της υγρής ζέστης… Και έρχεται ρε παιδιά ένας Τουρκαλάς, μια σταλιά άνθρωπος, και με βουτάει και με βάζει κάτω, πάνω στο μάρμαρο δηλαδή, και αρχίζει το μασάζ. Δεκαπέντε λεπτά στα όρια του πόνου, σπονδυλοτριξίματα, κοκκαλολυγίσματα, το πετσί μου το μισό το είδα κάτω στο πάτωμα, από λευκό μάρμαρο και το πάτωμα… και μετά από το ξύλο το ανελέητο, τέλεια… Σαν να έκανε ριστάρτ το είναι μου, λες και ξαναγεννήθηκα, λες και ξύπνησα εκείνη την ώρα… τι λε ρε μάνα μου… κοίτα βίτσια που μου βγήκανε. Άραγμα με μια πορτοκαλάδα για κανά μισάωρο στο πριβέ δωματιάκι, γιατί αν βγεις κατευθείαν μετά το χαμάμ στον αέρα παίζει να την αρπάξεις, και συνεχίζουμε…

Στο Φανάρι, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, εντάξει, δεν νοιώσαμε καμία ιδιαίτερη φιλοξενία, δε μας έκατσε και καλά, μέσα στο ναό δυο Ελληνότουρκοι (άσχετοι με το πατριαρχείο) τσακώνονταν στα Ελληνοτουρκικά για κάτι χρήματα, μετά έξω μας έβαλε και τις φωνές και ένας υπεύθυνος «ρέέέέι σείς, που πάτε από κει;;; γυρίστε πίσω!!!». Ο Κώστας, ήθελε να δει το Πατριάρχη, και είχαμε πάρει να ανηφορίζουμε κάτι σκαλιά. Όχι ότι τον ήξερε δηλαδή ή ότι είχε κάποιο δέμα από τη πατρίδα να του δώσει. Έτσι. Να δω τον Πατριάρχη! Σε στιλ να βγάλουμε και φωτό κατά τη χειραψία. Είναι λογικό αυτό τώρα; Δε ξέρω τώρα, αλλά τότε όλοι το βρήκαμε καταπληκτική ιδέα, χτυπήσαμε στη πόρτα δεν απάντησε κανείς, και τότε μας έκραξε ο επιστάτης. Ορίστε κάτι μούτρα που παν εκκλησία μια φορά το χρόνο δέκα λεπτά πριν βγει η μαγειρίτσα, και θέλουν και meeting με τον Πατριάρχη. Δηλαδή ρε φιλαράκια να σας κανονίσουμε και τον Πάπα. Όχι μην το κανονίσουμε καν, πηγαίνετε και βαράτε του κατευθείαν την πόρτα. Βατικανού 15. Αυτά τα τελευταία δικά μου, δεν τα είπε ο επιστάτης. Τι άλλα έχει να δούμε κυρ επιστάτα, εκτός του Πατριάρχη δηλαδή; Τίποτα, εδώ γύρω ό,τι βλέπετε… δεν του γεμίσαμε το μάτι. Φύγαμε…

Στην Ασιατική πλευρά της Πόλης, φτάνεις εύκολα με τα καραβάκια που αποτελούν μέρος του δικτύου των μέσων μαζικής μεταφοράς. Επιβίβαση Ευρώπη δίπλα από τη γέφυρα του Γαλατά, αποβίβαση Ασία στο Καντικόυ. Η χαλαρή βόλτα στα ασιατικά παράλια του Βοσπόρου, ξεκίνησε από το μοντέρνο Καντικόυ, πέρασε από τον Haydarpasa, τον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό των ασιατικών προορισμών, και κατέληξε στον Πύργο του Λεάνδρου ή KizKulesi, που βρίσκεται πάνω σε ένα νησάκι 200 μέτρα από την ακτή κτησμένο για πρώτη φορά από τον Αλκιβιάδη το 408 π.Χ. Ο μύθος αναφέρει τον τραγικό πνιγμό του Λεάνδρου, που κολυμπούσε στα νερά για να φτάσει στο νησάκι και να βρεθεί με την αγαπημένη του Ηρώ την Ιέρια της Αφροδίτης. Άλλος μύθος λέει ότι ο πύργος χρησιμοποιήθηκε από έναν σουλτάνο που είχε κλείσει εκεί την κόρη του για να την προστατεύσει από μια προφητεία που προέβλεπε ότι θα πεθάνει από τσίμπημα φιδιού στα δεκαοκτώ της. Δυστυχώς ένα φίδι που είχε κρυφτεί μέσα στο δώρο του για τα γενέθλιά της, ένα καλάθι με φρούτα, εκπλήρωσε το χρησμό. Μετά καραβάκι από το Uskudar (Χρυσόπολις στα Ελληνιστικά και Σκουτάριον στα Βυζαντινά χρόνια) και πίσω στην γέφυρα του Γαλατά.

Το αρχαιολογικό μουσείο, το Βυζαντινό υδραγωγείο, το μοντέρνο Ταξίμ, τα απογεύματα στις όχθες με τους ερασιτέχνες ψαράδες, ο βαρύς, βροχερός ουρανός πάνω από τους τρούλους και τα τζαμιά που στέκανε μεγαλόπρεπα και διάσπαρτα στην πόλη και οι φιλικοί άνθρωποι, ο χρόνος κύλισε προς το τέλος της διαμονής μας στο τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Με 40 ευρώ εισιτήριο, στις δέκα το βράδυ το λεωφορείο ξεκίνησε για να διανύσει δώδεκα νυχτερινές ώρες μέχρι την Θεσσαλονίκη…

«Η Πεταοθόνη εξαφανίστηκε και όλα έγιναν όπως πριν. Αλλά όλα ήταν διαφορετικά! Όλοι έμειναν άφωνοι, σιωπηλοί, μια κακοδιαθεσία μεγατόνων κυρίευε την πριν λίγο ξεφρενιασμένη Νέα Γη. Χειρότερα από Καθαρά Δευτέρα στην Αρτάπ. Ντύθηκαν βιαστικά, είπαν ένα «θα σου τηλεφωνήσω» και όλοι έτρεξαν και κλείστηκαν στα σπίτια τους, προκάτ κατασκευές από ξύλο Αμαζουβίου, από την Μονοδιάστατη Real Estate. Και άνοιξαν τηλεόραση.
Τι περίεργο, δεν ένοιωσε κανέναν ενθουσιασμό, ούτε ο Λάμπης, ούτε η Φωτεινή... πολύ στεναχώρια ρε παιδί μου...
-Όλοι θα μετράν το χρόνο από αυτή τη μέρα στη Νέα Γη προφήτεψε ο Χριστός. Εγκαινιάζουμε το πρώτο έτος μετά χανγκόβερ. 1 μ.χ. Και αυτοί θα είναι η γενιά των ζίροους... Οι ζίροους, εκπαιδευμένοι αγράμματοι με μάστερ, εξειδικευμένα ακαλλιέργητοι, λάτρεις των απαστράπτων τίποτα, οι ισορροπημένα ανισόρροποι, οι αρρωστημένα υγιεινιστές, οι βαθύτατα επιδερμικοί, τα εγγόνια των προσφύγων, τα παιδιά των μεταναστών, οι φιλόξενοι ρατσιστές, η γενιά που δεν έφτιαξε τίποτα, τα ιδανικά υποχείρια της γενιάς που έκανε τα πάντα, οι θύτες του εαυτού τους, τα θύματα της πιο καλοοργανωμένης αποδιοργάνωσης, οι ζίροους, οι ανάγλυφοι φλατ, οι πολίτικαλ κορέκτ απατεώνες. Οι κληρονόμοι του μηδενός, οι αποδέκτες της Κενής Διαθήκης!
-Αν τελείωσε η δουλειά μας εδώ εγώ λέω να τη κάνω, είπε ο Λάμπης
Αλλά η φράση του κόπηκε από μια κατάλευκη HarleyDavidson με έναν αναβάτη που φορούσε κράνος με φιμέ τζάμι, που ήρθε με τα χίλια και σταμάτησε πατινάροντας δίπλα τους.
-Ο Αλλάχ, είπε ο Χριστός
-Ο Θεός, είπε ο Μωάμεθ
-Ωχ... είπε ο Λάμπης.
Ο οδηγός κατέβηκε από τη μηχανή, έβγαλε το κράνος και ήταν Αυτός! Η προσωποποίηση της ανησυχίας και του στοχασμού, της ποίησης και του ρεαλισμού, της φιλευσπλαχνίας και του απόλυτου Σταρ. Ο Bono. Ήταν Bono ο Θεός, ο από μηχανής Θεός! Φορούσε γυαλιά μάσκα με κίτρινο διαφανές κρύσταλλο ώστε να προστατεύει τα μάτια Του από το φως αλλά να αφήνει απροστάτευτους τους άλλους από τα μάτια Του... ήταν θυμωμένος... πήγε κατευθείαν στο John Ιησού Χριστό Lennon.»

 

[gmavro75]

Επίλογος

«-Τι έκανες πάλι; Ούρλιαξε. Αυτή τη φορά θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!!! Καλά, τη μάνα σου δε τη σκέφτεσαι καθόλου;
-Περίμενε! απάντησε ο Χριστός με φωνή σταθερή, και συνέχισε με ήρεμη δύναμη: Αυτή τη φορά δε θα πεθάνω! Αυτή τη φορά θα με ακούσεις! Αυτή τη φορά θα γίνει και το δικό μου θέλημα! Δε θα παρατήσουμε τη Γη! Η Γη πρέπει να σωθεί! Τι βρίσκεις σε αυτούς εδώ; Μπορείς να μου εξηγήσεις; Δεν φώναζε, Τον ενημέρωνε.
-Μα καλά, τόσο πολύ σε νοιάζουν αυτοί οι Γήινοι πια! Μαλάκωσε ανεπαίσθητα, αλλά ακόμα ήταν θεριό. Θεριό ενήμερο!
-Κύριε, πετάχτηκε Ο Μωυσής, είναι καλά παιδιά. Έχουν χάσει το δρόμο τους λίγο, αλλά παιδιά είναι και δεν είναι και η πρώτη φορά. Δώστε τους μια ακόμη ευκαιρία! Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι Γήινος, γιατί νιώθεις και αυτό καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Και όταν δεν είναι ωραίο είναι πολύ άσχημο, και σε βάζει σε περίεργα τριπάκια.
Ο λόγος δεν ήταν το ατού του Μωυσή, γι αυτό τον ξαναπήρε ο Χριστός.
-Υπάρχει σχέδιο σωτηρίας! Πάμε να το συζητήσουμε ήρεμα και θα δεις! Να κοίτα και αυτούς εδώ τους δυο Γήινους. Αγαπιούνται... βιώνουν το τελειότερο των συναισθημάτων, και έτσι σε Δοξάζουν!
-Από το στόμα μου το πήρε, είπε ο Λάμπης στη Φωτεινή, που θα προτιμούσε να το είχε ακούσει από αυτόν πρώτα...
-Τα εννοείς αυτά που δεν είπες; Ρώτησε με τη χαζοερωτική λαχτάρα της Βουγιουκλάκη η Φωτεινή...
-Εννοώ κάθε λέξη που ξεστόμισε, επιβεβαίωσε ο Λάμπης
-Κι εγώ, κι εγώ σ’ αγαπώ, ξέσπασε και έπεσε στην αγκαλιά του με το πάθος της Καρέζη...
Ο Bono από μηχανής Θεός, σκέφτηκε, δεν ήταν πια θυμωμένος. Προβληματισμένος ήταν...
-Και με αυτούς εδώ, τους Νεογήινους, τι θα κάνουμε, δε μπορώ να τους αφήσω να μαραζώνουν έτσι...
-Αν μου επιτρέπετε είπε ο Λάμπης με τρεμάμενη φωνή... τον κοίταξε σα να του επέτρεπε. Να, σκέφτομαι ότι αν τους σβήσουμε την τηλεόραση, μόλις περάσει η επίδραση της καφεΐνης θα αρχίσουν και πάλι να την ακούνε... Και θα ξανανάψει το γλέντι. Τι θα λέγατε να φέρουμε εδώ όλους από το Λόμπι, και να ανοίξουν επιχειρήσεις πρόχειρου φαγητού; Φαστ φουντ, κρεπερί, γυροπιτάδικα, σαντουιτσάδικα… Αυτοί, είναι άσσοι στις επιχειρήσεις και οι Νεογήινοι χρειάζονται να χτυπήσουν ένα βρώμικο πριν πέσουν για ύπνο...
-Τέλειο φώναξε ο Μπομπ Μωυσής, και μέχρι να ξε-συνέλθουν, τους ρίχνουμε κανά Μάννα, από τον ουρανό!
-Και οι Λομπίστες κερδισμένοι, και οι Γήινοι καλά, και οι Νεογήινοι σούπερ! Συμπλήρωσε ο Χριστός
-Και θα έχουμε και ένα μέρος να βγαίνουμε τα Σαββατόβραδα... πρόσθεσε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης... θέλω κι εγώ να πιω ένα ποτάκι επιτέλους βρε αδερφέ!
Ο Θεός Bono γύρισε προς το ζευγάρι των θνητών...
-Αγαπιέστε βρε; Είπε δήθεν μαλώνοντάς τους ναζιάρικα με ολίγη από Σταυρίδη...
-Αγαπιόμαστε! Είπαν με ένα στόμα μια φωνή και οι δυο...
Στάθηκε μπροστά τους. Και τους άγγιξε απαλά στο κεφάλι.
-Εσύ, η γυναίκα, να αγαπάς τον άντρα σου και να τον τιμάς και που και που να μαγειρεύεις κι όλας, όχι όλο καριέρα και ντελίβερι. Και να μάθεις τι είναι το οφσάιντ και να μην θέλεις να συζητήσετε τη σχέση σας όταν έχει Τσάμπιονς Λιγκ. Και να τον αφήνεις να πηγαίνει καμιά βόλτα με τους φίλους του. Και να μην φέρνεις συνέχεια τη μάνα σου στο σπίτι. Και για το πονοκέφαλο υπάρχει και το ντεπόν. Εσύ ο άντρας, να τη σέβεσαι και να βοηθάς και στις δουλειές του σπιτιού και να μην πετάς δεξιά και αριστερά τα σώβρακά σου. Και να βγαίνετε και να διασκεδάζετε, και να μη σαπίζεις στο καναπέ και να μη χοντραίνεις μέσα στις παντόφλες σου, και να της παίρνεις λουλούδια και να της κάνεις ευχάριστες εκπλήξεις και να μη της κάνεις δυσάρεστες εκπλήξεις. Και να ευγνωμονείτε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, να λατρεύετε τη ρουτίνα σας και να γίνεστε οι δύο σάρκα μια, τουλάχιστον μια παρά μια. Και κανείς να μη φοβείται κανέναν. Από τώρα σας ονομάζω γκόμενο και γκόμενα και σας εύχομαι να μοιραστείτε την ευτυχία, τις δυσκολίες και τις πορδές σας!
Γύρισε προς την ομήγυρη των προφητών... τους έκλεισε το μάτι, και συνέχισε. Πάμε εμείς τώρα, και συμπλήρωσε με νόημα σε ύφος Αυλωνίτη, τα παιδιά θα έχουν δουλειές να κάνουν...
Και όλοι ξεσπάσανε σε γέλια, αμέθυστα, ειλικρινή, γάργαρα, επαναληπτικά και εγκάρδια που ο ήχος τους χανόντανε σιγά-σιγά καθώς στο σάουντρακ Ζαμπετικά μπουζούκια τριλιεζάρανε σε φέιντ ιν, ένα χάπι εντ στο μίζερο πλανήτη του χανγκόβερ… Και μετά οι Προφήτες και ο Θεός φύγανε.
-Και τώρα πώς θα βρούμε το σπίτι μας; Ρώτησε ο Λάμπης, όπως κάνουν και εκατομμύρια ζευγάρια που μόλις έχουν λάβει την ευχή του Θεού.
-Τι θα έλεγες με το λεωφορείο, περνάει εδώ πιο κάτω. Θα πάρει λίγο χρόνο περισσότερο αλλά το ταξίδι… αξίζει το κόπο.
Η Φωτεινή! Ήταν όμορφη.»

Ταξίδι (το): Ουσιαστικό, Ενικού αριθμού. Απλή λέξη, σύνθετη έννοια. Αποτελείται από τα συνθετικά «διαδρομές» και «προορισμοί». Εντός ή εκτός, δεν έχει σημασία. Αλλά πάντα έξω από τα σύνορα, όποια κι αν είναι αυτά…

Το λεωφορείο έφτανε στα σύνορα της Hell Ass ή της Ελλάδας ό,τι σας βολεύει μας κάνει. Φωτισμένα στο βάθος, κάπου στις τέσσερις τα ξημερώματα, σύνορα φωτισμένα, εξάλλου τα λαμπάκια ταιριάζουν στα εφήμερα. Σύνορα φιλόξενα, σαν ένα στόμα που ετοιμάζεται να καταπιεί μια θρεπτική μπουκιά, οικεία σαν μητρική, ασφυκτική αγκαλιά που χωράει αγάπες χαμένες και αγέννητες, όνειρα, θύμησες γλυκές και πικρές, την απέραντη καθημερινότητα και τις σημειακές ελπίδες της ζωής μας, γέλια, δάκρυα, γνώριμους άγνωστους φίλους, χαρές και λύπες… Ένα στήθος που συτελλοδιαστέλλεται αναπνέοντας στη δύναμη της αξίας της κουλτούρας και του πολιτισμού που περικλείει. Το πιο μακρινό ταξίδι, τα σύνορα της χώρας μας, ο μαντρότοιχος που οριοθετεί την παιδική μας χαρά, η πιο ανθρώπινη από τις ανθρώπινες εφευρέσεις. Το πιο μακρινό ταξίδι, ως τα σύνορα της χώρας, ως τα όρια της πόλης μας, το πιο μακρινό ταξίδι. Από το καναπέ ως την εξώπορτα, αυτό… αυτό… το πιο μακρινό ταξίδι…
…από το καναπέ ως την εξώπορτα.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[DimitraR]

Πριν από 3 χρόνια περίπου διάβαζα μια ιστοριά εδώ για το Περού και τη βολιβία... ετοιμαζόμουνα να ταξιδέψω προς τα εκεί και μιας και το ταξίδι δε θα ήταν οργανωμένο έψαχνα για κάθε δυνατή πληροφορία...! Η ιστοριά με συνεπήρε τόσο που την εκτύπωσα...τη διάβασα...την ξαναδιάβασα...και την πήρα μαζί και στο ταξίδι! 3 χρόνια μετά και ετοιμάζοντας το πρόγραμμα του επόμενου προορισμού...αρχίζω να ψάχνω πάλι κάθε δυνατή πληροφορία. αρχίζω να διαβάζω αυτή την ιστορία και χάνομαι στις εικόνες...θυμάμαι πάλι εκείνη του Περού και σκέφτομαι...μα καλά όλοι οι συγγραφείς εδώ μαζευτηκαν? Τελικά όχι..... είναι πάλι δική σου!Σε ευχαριστώ για μια ακόμα φορά που με έκανες να ταξιδέψω εκεί που θα βρεθώ σε λίγο καιρό!και..........ποιός θα είναι ο επόμενος προορισμός σου να ξέρω για που να ετοιμάσω βαλίτσες????

 

[gmavro75]

Πριν από 3 χρόνια περίπου διάβαζα μια ιστοριά εδώ για το Περού και τη βολιβία... ετοιμαζόμουνα να ταξιδέψω προς τα εκεί και μιας και το ταξίδι δε θα ήταν οργανωμένο έψαχνα για κάθε δυνατή πληροφορία...! Η ιστοριά με συνεπήρε τόσο που την εκτύπωσα...τη διάβασα...την ξαναδιάβασα...και την πήρα μαζί και στο ταξίδι! 3 χρόνια μετά και ετοιμάζοντας το πρόγραμμα του επόμενου προορισμού...αρχίζω να ψάχνω πάλι κάθε δυνατή πληροφορία. αρχίζω να διαβάζω αυτή την ιστορία και χάνομαι στις εικόνες...θυμάμαι πάλι εκείνη του Περού και σκέφτομαι...μα καλά όλοι οι συγγραφείς εδώ μαζευτηκαν? Τελικά όχι..... είναι πάλι δική σου!Σε ευχαριστώ για μια ακόμα φορά που με έκανες να ταξιδέψω εκεί που θα βρεθώ σε λίγο καιρό!και..........ποιός θα είναι ο επόμενος προορισμός σου να ξέρω για που να ετοιμάσω βαλίτσες????

Συνέχισε να "ταξιδεύεις" και θα ξανασυναντηθούμε...

 

[makisg]

Συνέχισε να "ταξιδεύεις" και θα ξανασυναντηθούμε...

αυτή η κοινότητα του τραβελστορις έχει απίθανους παίκτες,μπράβο σας παιδιά καλά ταξίδια σε όλους.