Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

Κεφάλαιο 3

13/6/2010, Κυριακή
Πέτρα

Το προηγούμενο βράδυ στη Wadi Musa κύλισε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού η πόλη που το όνομά της σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει η κοιλάδα του Μωυσή, δεν προσφέρει ή για να είμαι και πιο δίκαιος, δεν ανακαλύψαμε, κάτι το ενδιαφέρον πέρα από κανά δυο καφενέδες για τσάι και συμπάθεια, και αρκετά τουριστάδικα τραπεζομάγαζα δυτικού τύπου Β’ που σέρβιραν και τουριστικό μενού μεσοανατολίτικου τύπου Γ’. Συναντηθήκαμε με τον Ali, ιδιοκτήτη του γραφείου Jordan Beauty Tours εν μέρει για να τον ξοφλήσουμε, εν μέρει για να τον συναντήσουμε, ήπιαμε τσαγάκι στα γραφεία της εταιρείας που ήταν μια σκηνή Βεδουίνων (αφού και ο Ali ήταν Βεδουίνος γεννημένος σε μια σπηλιά εκεί γύρω…), στημένη μέσα σε ένα ημιτελές οροφοδιαμέρισμα, πάνω σε μια ημιτελή οικοδομή, ναι.


Για την Πέτρα ό,τι και να πεις είναι λίγο. Και η Wadi Musa η πόλη που στέκει μπροστά στο παγκοσμίως διάσημο φαράγγι είναι λίγη. Λίγη ήταν και η διαδρομή από το ξενοδοχείο μέχρι την είσοδο του μνημείου. Ο πρωινός ήλιος είχε αρχίσει να ανεβάζει τη θερμοκρασία, λίγο, όταν ξεκινήσαμε να ακολουθούμε το αρχαίο μονοπάτι μέσα στο κόκκινο φαράγγι Al Siq που μετά από 4 εντυπωσιακά χιλιόμετρα σε βγάζει στο Θησαυροφυλάκιο που είναι τόσο εντυπωσιακό με τη σειρά του που ακαριαία σε κάνει να ξεχνάς τα εντυπωσιακά 4 χιλιόμετρα του φαραγγιού και φυτεύει ένα ακούσιο «Ω» θαυμαστικό στο στόμα του ταξιδιώτη του οποίου τα μάτια αντικρίζουν να ξεπροβάλει απότομα, ξαφνικά και απροειδοποίητα όλη του η μεγαλοπρέπεια. Δηλαδή είναι φοβερό! Οι τύποι σκάλισαν πάνω στο βράχο ένα γλυπτό-κτήριο-μνημείο με ύψος όσο δυο πενταώροφες πολυκατοικίες όρθιες -μαζί με το δώμα- και πλάτος όσο μια ίδια πεσμένη, περίτεχνα σχήματα, κίονες με κεφαλές ιωνικού ρυθμού, προσόψεις, αγάλματα, όλα πάνω στον κοκκινωπό βράχο. Η τεράστια κλίμακα συναντούσε την λεπτομέρεια των λαξευμάτων. Ποιοί ήταν αυτοί οι τύποι λοιπόν; Τι ιστορίες έχει να μας διηγηθεί αυτό το μέρος;


Οι Ναβαταίοι ήταν αρχαία Αραβική φυλή, με πρώτες αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη, κάπου στο 13ο αιώνα π.Χ. και αναπτύχθηκαν στην περιοχή από την Ερυθρά μέχρι τη Νεκρά Θάλασσα. Η βασική τους ασχολία ήταν η παροχή υπηρεσιών στα καραβάνια που ασκούσαν το δύσκολο εμπόριο από την Αίγυπτο ως τα Βασίλεια της Μεσοποταμίας και αργότερα από την Αραβία ως την Ρώμη. Η παροχή διαμονής, φαγητού, προστασίας και κυρίως νερού, όλα με το αζημίωτο, αποδείχθηκε αρκετά επικερδής ενασχόληση και έτσι ο λαός των Ναβαταίων έφτασε κάπου το 2ο αιώνα π.Χ να έχει δύναμη και πλούτο που αντικατοπτρίζονται στην πρωτεύουσά τους, την Πέτρα. Βέβαια οι ίδιοι δεν την έλεγαν Πέτρα αλλά Ρακέμ ή Ράκμου που σημαίνει κάτι σαν «πέτρα με οριζόντιους χρωματισμούς», όνομα που δικαιολογείται απολύτως από τους οριζόντιους χρωματισμούς της πέτρας στην περιοχή, που φέρει οριζόντιους χρωματισμούς, η πέτρα. Προφανώς υποθέτω εγώ, θα είχαν πολλά ονόματα για τις πέτρες, όπως έχουν οι Εσκιμώοι για το χιόνι. Άλλο όνομα θα είχαν για την πολύχρωμη πέτρα, άλλο για την μονόχρωμη, άλλο για την πέτρα που είναι αρκετά μικρή ώστε να μπορείς να την πετάξεις στο κεφάλι του άλλου και άλλο όνομα για την πέτρα που είναι τόσο μικρή που δεν έχει νόημα να την πετάξεις στο κεφάλι του άλλου, άλλο όνομα για την πέτρα που φέρει οριζόντια γεωλογικά επιστρώματα, άλλο για την πέτρα που έχει μπει στο σανδάλι σου και σε ενοχλεί και άλλο για την Πέτρα. Μετά οι Έλληνες που δεν είχαν τόσο πλούσιο λεξιλόγιο για αυτά τα πράγματα τα ονόμασαν όλα χιόνι. Και Πέτρα. Που σημαίνει πέτρα. Οι Ναβαταίοι λάτρευαν θεότητες που ζούσαν μέσα στα βράχια. Η θρησκεία τους αυτή δέχτηκε πολλές επιρροές και προσμίξεις από την Αιγυπτιακή, τις θρησκείες τις Μεσοποταμίας και των Αράβων, της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ό,τι τους λέγανε το πιστεύανε! Βλέπεις ο πελάτης έχει πάντα δίκιο). Η πόλη γνώρισε την ακμή της από τον 2ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 1ο μ.Χ κατά τον 2ο αιώνα συνέχισε να ακμάζει αν και η προσάρτησή της στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε ως αποτέλεσμα τον εξελληνισμό της, την παρακμή της τον 3ο αιώνα μ.Χ ως αποτέλεσμα εν μέρει της ανάπτυξης της Παλμύρας που προσέλκυσε τα καραβάνια και της χρήσης των θαλάσσιων δρόμων για το εμπόριο που παρέκαμπταν την Πέτρα, και τελικά μετά από έναν καταστροφικό σεισμό οι Ναβαταίοι εξαφανίστηκαν μαζί με το πλούσιο λεξιλόγιό τους γύρω από τις πέτρες κάπου τον 4ο αιώνα. Αλλά άφησαν πίσω τους αυτό το υπέροχο μοναδικό μνημείο που ανακάλυψε ο Ελβετός εξερευνητής Johann Ludwig Burckhardt το 1812, η διαγαλαξιακή οργάνωση UNESCO το χαρακτήρισε μνημείο πανγαλαξιακής ανθρώπινης κληρονομιάς το 1985 αλλά πιο σημαντικό ρόλο από όλους έπαιξε ο Indiana Jones που την έκανε διάσημη, μόδα, χοτ και ιν, στο «Η Τελευταία Σταυροφορία» τίτλος που παρέπεμπε ότι θα είναι και η τελευταία ταινία της τριλογίας αν και η τριλογία έκλεισε με μια τέταρτη ταινία πρόπερσι, αλλά όλα αυτά είναι άσχετα με το θέμα μας, πάντως μετά από τον Indiana Jones άρχισαν να εισρέουν οι τουρίστες σαν τρελοί, έτσι μας είπε ο ξεναγός που ήταν και ντόπιος. Όταν ο επισκέπτης νομίσει ότι τα έχει δει όλα και έχει περπατήσει όλη τη διαδρομή από το Θησαυροφυλάκιο μέχρι το μουσείο, έχοντας θαυμάσει στο δρόμο μεταξύ άλλων, το αμφιθέατρο χωρητικότητας 10.000 ατόμων, τους βασιλικούς τάφους της Υδρίας, τον τάφο του Ρωμαίου στρατιώτη όλα λαξευμένα στους βράχους, ξεκινά ο ανηφορικός δρόμος για το Μοναστήρι, μια ανάβαση 45 λεπτών που λίγο πριν σε φέρει στα όριά σου σε φέρνει στο μνημείο που συναγωνίζεται σε μεγαλοπρέπεια το θησαυροφυλάκιο αλλά υστερεί σε φήμη γιατί για να φτάσεις εκεί φτάνεις στα όριά σου. Όμως, μακριά από τις ορδές των τουριστών, όπως επιθυμεί ο κάθε ένας από εμάς που απαρτίζουμε τις ορδές των τουριστών, σε ένα απόκοσμο τοπίο και κάτω από τη σκιά των υφασμάτων και της σπηλιάς στον καφενέ-καντίνα Βεδουίνων, μπορείς να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το μεγαλειώδες δημιούργημα. Αφού πήρα μια ανάσα μαζί με άλλους δυο που τους έφτανε μια ανάσα που είχαν πάρει και αυτοί, ανηφορήσαμε προς τις γύρω κορυφές από όπου όπως καταδείκνυαν υποσχετικά αυτοσχέδια ταμπελάκια είχε θέα. Και όντως είχε μαγική θέα τόσο προς το Μοναστήρι όσο και προς την έρημο την αχανή έκταση που ξεκίναγε από κει που τα απόκρημνα βράχια κατρακυλούσαν ένα χιλιόμετρο κάθετα κάτω από τα πόδια μας μέχρι τους ορίζοντες της Αραβικής ερήμου.
Ήταν απόγευμα όταν εξαντλημένοι βρεθήκαμε και οι έξι στην έξοδο της Πέτρας. Ανασυνταχτήκαμε, με τις τελευταίες μας δυνάμεις συρθήκαμε μέχρι το εστιατόριο Al-Qahara όπου απολαύσαμε για άλλη μια φορά τις γεύσεις της περιοχής και κατεβάσαμε το νερό με τους κουβάδες. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για την έρημο Wadi Rum, την Κοιλάδα του Φεγγαριού εις την ελληνιστή. Εντυπωσιασμένοι ακόμα από τις εικόνες που μας χαρίστηκαν στην Πέτρα, μετά από μια δίωρη διαδρομή, για άλλη μια φορά ο νότος της Ιορδανίας άρχισε να λύνει καθώς αρχίσαμε να μπαίνουμε στο Εθνικό Πάρκο με το σουρεαλιστικό σκηνικό των απόκρημνων νήσων που περιβάλλονται αντί θαλάσσης από την κόκκινη άμμο της ερήμου. Πετρώδεις σχηματισμοί που ήταν στα όρια να τους πεις βουνά, σίγουρα για απλώς βράχοι τα είχαν ξεπεράσει τα όρια προ πολλού, υπό το φως της απογευματινής πορτοκαλίλας, ανεξάρτητοι μεταξύ τους διάσπαρτοι στο αχανές, μια ομορφιά που μόνο η τυχαιότητα της φυσικής δημιουργίας μπορεί να χαρίσει... και να… όχι να χαρίσει μαγεύοντας… όχι, να χαρίσει, η φύση να χαρίσει… όχι και πάλι, πετρώδεις σχηματισμοί, που… τι κάνουν; τι ρήμα να βάλω τώρα;

«Και ξαφνικά ο Γουόνα Μπι, συγγραφέας, έφαγε συγγραφικό κόλλημα. Το πληκτρολόγιο σταμάτησε τον κλικλακαριστό του ήχο γιατί σταμάτησε να γράφει. Έβαλε στο στόμα ένα μολύβι που το είχε εκεί για να το βάζει στο στόμα αφού δεν του χρειαζόταν στη συγγραφή μιας και είχε πληκτρολόγιο. Μουρμούρισε την τελευταία παράγραφο με φθίνουσα λεπτομέρεια και ένταση και ακούστηκε κάπως έτσι: «Πετρώδεις σχηματισμοί …όρια… πεις βουνά …τα όρια πολλουφωςπορτοκαλίλασάσπαρτοιχαιότηταγίασναρίσει…» και μετά τι? Το επανέλαβε δυο τρεις φορές με ελάχιστες παραλλαγές στον τόνο και στους φθόγγους παράγοντας φράσεις που μόνο η τυχαιότητα της συγγραφικής δημιουργίας του συγγραφέα που έχει φάει συγγραφικό κόλλημα μπορεί να χαρίσει και κατέληξε. Άστο, θα την τελειώσω αύριο αυτή τη φράση. Και συνέχισε:

Ας πούμε ότι τα παρακάτω συνέβησαν σε κάποιο μακρινό και ασήμαντο πλανήτη, ας πούμε πως τον λένε Γη: Η Δανάη ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που είχε γνωρίσει μέχρι τότε που τη γνώρισε, όταν φοιτούσαν στο Υπερδιαστήμιο Τεχνολογίας στη Σχολή Εξειδίκευσης της Ευρείας Σκέψης στην Αρτάπ μια πόλη σε μια χώρα που βρισκόταν στου Διαόλου τον Κώλο γι’ αυτό και ονομαζόταν HellAss. Δέκα χρόνια μετά, θυμόταν ακόμα το χαμόγελό της, το απαλό της δέρμα και ότι δεν της άρεσε όταν οι άνθρωποι μιλάγανε για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο. Αυτό το τελευταίο μοιάζει λεπτομέρεια αλλά εκείνη την εποχή ήταν της μόδας οι άνθρωποι να μιλάνε για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο. Το Κερματιστήριο Αξιών είχε παίξει το ρόλο του σε αυτό. Πρόκειται για μια ιστορία παγκόσμιας συνομωσίας, με απώτερο σκοπό την ανακατανομή και τον έλεγχο των φυσικών πόρων του ασήμαντου πλανήτη στους ασήμαντους κατοίκους της ασήμαντης χώρας. Τότε λοιπόν επιβλήθηκε από όλα τα Μέσα Μανιακής Εξημέρωσης η μόδα όλοι να δηλώνουν πως ασχολούνται με το Κερματιστήριο και να ασχολούνται. Επί της ουσίας δηλαδή το μόνο που έκαναν ήταν να δίνουν όλα όσα είχαν αποκτήσει οι γονείς τους σε ασαφείς και ύποπτες οργανώσεις που απλά τους έταζαν πως θα τους τα ξαναδώσουν διπλά και τρίδιπλα κάποια στιγμή και έτσι ένιωθαν και φέρονταν σα να είχαν διπλά και τρίδιπλα ενώ στην ουσία δεν είχαν τίποτα. Και αλαζονειάζονταν. Ανέπτυξαν μια διάλεκτο που πήγαινε κάπως έτσι: «Ο φίλος σου είναι πολύ μεγάλος!» και αναφέρονταν στον εαυτό τους. «Έχει καλές πληροφορίες ο δικός σου» και πάλι στον εαυτό τους αναφέρονταν. «Ο Παπαρίδης ξέρει από καφέ γι’ αυτό πίνει εσπρεσοκαραμελοτσίνο, όχι φραπέ!» και ήταν ο Παπαρίδης. «Συμφέρει να αλλάζεις αμάξι κάθε δυο χρόνια» άσχετο. Ούτε αυτός το άντεχε και κάπως έτσι ταιριάξανε. Μιλώντας για τον εαυτό τους σε πρώτο πρόσωπο π.χ. «είμαι μαλάκας!». Όταν η συνομωσία του Κερματιστηρίου μάζεψε το χρήμα από όλους εξαφανίστηκε και άφησε τις πλατείες γεμάτες με τέως μάγκες που πήγαν για τα πολλά και έχασαν και τα αρκετά και με καινούργιους καφέδες στα μενού των ροφηματοπωλείων, θλιβερή εικόνα. Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο θλιβερή, τα χτήματα και τα αποκτήματα που έγιναν χρήματα, μέσω του Κερματιστηρίου Αξιών πέρασαν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, μέσω των Διαολικών Αγώνων από τις ιδιωτικές στις πολυεθνικές, μέσω των δανείων από τις πολυεθνικές στις τράπεζες και τελικά οι τράπεζες που ουσιαστικά ήταν μια, και παγκόσμια, κατέχοντας όλα τα χτήματα και τα αποκτήματα, έγινε η καινούρια παγκόσμια εξουσία που μπορούσε να ελέγχει την παραγωγή και την κατανομή των φυσικών πόρων στους ασήμαντους κατοίκους της ασήμαντης χώρας. Τι ειρωνεία, που οι ίδιοι οι εσπρεσοκαραμελοτσινόπληκτοι πρόσφεραν εθελοντικές υπηρεσίες στους Διαολικούς Αγώνες και τι τραγικό, μερικοί είναι ακόμη υπερήφανοι γι’ αυτό... Εις μνήμη των παλιών καλών εποχών, που κανένας δεν έζησε, αλλά όλοι έχουν πληροφορηθεί για την ύπαρξή τους, οι ασήμαντοι πολίτες εξακολουθούσαν να έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν που και που, μάλιστα όποτε τσιτώνανε τα νεύρα διοργανωνόταν μια φιέστα ψηφοφορίας εις μνήμην της δημοκρατίας που τόσο αγαπήσανε και τότε ξεδίνανε, και ασκούσαν το δικαίωμά τους να μην ψηφίσουν διαδηλώνοντας έτσι την αγανάκτησή τους… Φοβερά πράγματα στου Διαόλου τον Κώλο, την μακρινή HellAss… αυτή ήταν η Δανάη.

Σταμάτησε και σκέφτηκε… αν πάω με τέτοια χειρόγραφα στον εκδοτικό οίκο Μονοδιάστατη Εκδοτική (μέλος του ομίλου Μονοδιάστατη Όμιλος Εταιρειών S.A. ) ο εκδότης θα χαϊδέψει την κοιλιά του, θα ρουφήξει μια γερή τζούρα από το πούρο Χαρμάνας και θα μου πει: Ρε, την πήδηξε; Γράψε ότι την πήδηξε. Αυτό πουλάει στο κοσμάκη… Χωρίς να το ξέρει και χωρίς να το μάθει ποτέ, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στα γραφεία της Μονοδιάστατη Εκδοτική ο εκδότης, έχοντας μπροστά του έναν αδύνατο νεαρό που φορούσε ένα πλεχτό κασκόλ, με μακρύ μαλλάκι και γυαλάκια τύπου JohnLennon, και τα γυαλάκια και ο νεαρός, επίδοξο συγγραφέα του έργου «Η Πολιτιστική Κληρονομιά των χαμένων φυλών του Αμαζουβίου, σκέψεις και στοχασμοί στην ουσία της ύπαρξης», ρούφηξε μια γερή τζούρα από το πούρο Χαρμάνας και είπε: Ρε, την πήδηξε;…
Αν έγραφε σε χαρτί θα το τσαλάκωνε και θα το πέταγε προς το καλάθι και αυτό θα έπεφτε απ’ έξω δίπλα σε ένα σωρό τσαλακωμένων χαρτιών, θα άνοιγε το συρτάρι και θα έβγαζε ένα καινούριο χαρτί, ολόλευκο. Πέταξε την οθόνη. Άνοιξε την ντουλάπα και έβγαλε μια καινούρια οθόνη, ολόμαυρη. Η Μονοδιάστατη Εκδοτική λειτουργεί σα μηχανή του κιμά, μόνο που από τη μια μεριά αντί για κιλότο παίρνει κουλτούρες. Από την άλλη είναι ακριβώς το ίδιο, βγάζει κιμά. Κρίμα, είναι μονοπώλιο…»


Στον καταυλισμό Oasis Desert Camp στην καρδιά της Wadi Rum φτάσαμε λίγο πριν νυχτώσει τελείως οπότε λίγο μετά νύχτωσε τελείως. Ήμασταν μόνοι μας, ο Ιούνιος είναι off-season περίοδος για τη Wadi Rum, κυρίως λόγω ζέστης, εμείς οι έξι και το αυτοκίνητο, το πιάσατε, ε;, και τρεις τέσσερεις που απαρτίζανε το προσωπικό του Camp. Τι είναι τώρα αυτό το Camp που το λανσάρουν ως καταυλισμό Βεδουίνων… Καταρχήν δεν είναι καταυλισμός Βεδουίνων. Είναι μια εγκατάσταση με καμιά εικοσαριά σκηνές μεγάλες στυλ Λεγεώνα των Ξένων, με ράντζα μέσα, και μια ημικυκλική εστία όπου μπορούν να κάτσουν οι επισκέπτες γιατί δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κάνεις εκεί. Οι τρεις τέσσερεις άρχισαν να τρέχουν πέρα δώθε κουβαλώντας και στήνοντας πράγματα, κάτι φώτα, κάτι κονσόλες, κάτι λάπτοπ, και εκεί μέσα στην ερημιά της νύχτας και στη νύχτα της ερημιάς, παίρνει μπρος μια γεννήτρια και μας σκάνε κάτι προβόλια ενός εκατομμυρίων κεριών, και μια ταμπέλα νέον που έγραφε κάτι διαφημιστικό για το Camp του στυλ ελάτε να ηρεμήσετε στην έρημο και τσουπ σκάει και ένας από τους τρεις τέσσερεις και βάζει στο λάπτοπ το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να είναι πιο ενοχλητικό από τον ήχο της γεννήτριας, στη διαπασών το “because the night belongs to lovers” και μάλιστα όχι από Bruce Springsteen, άλλα από Patty Smith, και μάλιστα όχι μια φορά, αλλά σε repeat να παίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει… φοβερό το σκηνικό, έξι μαντράχαλοι σε ένα ημικύκλιο στην έρημο, παντού αλλού σκοτάδι και προβολείς να φωτίζουν μόνο εκεί που καθόμασταν, δηλαδή θα μας βλέπανε και από διαστημικό σταθμό, και σε φουλ ένταση το because the night… και οι τρεις τέσσερεις πουθενά για να τους πούμε να τα κλείσουν όλα, να σταματήσουν να μολύνουν την ερημιά και να μας αφήσουν να χαζέψουμε κανά αστέρι… και ξαφνικά μετά από καμιά ώρα στο έτσι, ακούμε ένα ΜΠΑΑΑΑΜ! Μα τι μπαμ! Και σβήσανε όλα. Έσβησαν τα φώτα, η Patty Smith το βούλωσε, η πινακίδα σκοτείνιασε… Ξαφνικά, τριζόνια… και να σου ένας από τους τρεις τέσσερεις που μάλλον ήταν ο υπεύθυνος των άλλων δυο τριών και μας είπε συγγνώμη και πως έσκασε η γεννήτρια και πως δυστυχώς θα την περάσουμε χωρίς άλλου τέτοιου τύπου μαλακίες τη νύχτα… τελικά υπάρχει Αλλάχ! Και Θεός, αλλά με αυτά θα ασχοληθούμε σε επόμενα κεφάλαια... Σε κάποια φάση την έκανα και άρχισα να περπατάω στη έρημο και όταν κουράστηκα άραξα ανάσκελα και χάζεψα τον ουρανό που σημειωτέον ήταν γεμάτος αστέρια γιατί ούτε το φεγγάρι δεν είχε τολμήσει να ξεπλύνει το ουράνιο διάστικτο εκείνο το βράδυ με αδιάκριτο φως…


«Η Δανάη τον κοίταζε και κάπνιζε με μοναδικό στυλ… πάντα σλιμ, και τα τσιγάρα της σλιμ… Καθόταν. Κάτω. Δεν καθόταν οκλαδόν ακριβώς, αλλά περίπου οκλαδόν, με τα πόδια της όμως απλωμένα μπροστά και λυγισμένα στα γόνατα. Θα βόλευε να υπάρχει μια ονομασία για αυτή τη στάση καθίσματος, που είναι πολύ πιο δημοφιλής από την πρηνηδόν ας πούμε, αλλά κανείς δεν κάθεται μπρούμυτα σε τέτοιες φάσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει όνομα. Ούτε οκλαδόν κάθεται ακριβώς. Με το ένα χέρι της αγκάλιαζε τα γόνατά της και με το άλλο κάπνιζε σλιμ… πολύ τυπάκι… Ήξερε πολύ καλά πώς ένιωθε αυτός. Το είχε νιώσει πριν από δέκα χρόνια, την είχε κάνει να το νιώσει. Άπλωσε το χέρι του πάνω της αλλά το χέρι του έπεσε βαρύ στο χώμα. Τσακώνονταν συνέχεια εκείνη την περίοδο, ο ένας ήθελε να αλλάξει τον άλλον. Τελικά αλλάξανε και οι δυο και γίνανε κάτι πολύ βαρετό. Χωρίσανε μια μέρα χωρίς να τσακωθούνε, όταν έφευγε από το σπίτι η τηλεόραση έπαιζε μια διαφήμιση για το νέο εσπρεσοκαραμελοτσίνο, με γεύση φραπέ.

«Και μη ξεχνάτε η ζωή σας είναι μια προσφορά της εταιρείας Μονοδιάστατη S.A.!!!!»

Και δεν ξανασυναντηθήκανε. Τελευταία φορά τον άφησε σ’ ένα αεροδρόμιο στη Λίμα, να καπνίζει με τα μάτια κλειστά…
Και τότε ξεκίνησε να βρέχει, σύννεφα που μαζεύονταν αιώνες τόνοι ασήκωτοι από μικρές αβαρείς σταγόνες μια ζεστή λυτρωτική βροχή άρχισε να ρέει στη WadiRum… ταυτόχρονα ξεκίνησε να βρέχει και στην Αρτάπ, και σ’ ένα αεροδρόμιο στη Λίμα, στην Ίο, στη Μαδρίτη, στο Έβερεστ και στο Βαρανάσι. Και στα Χάιλαντς της Σκωτίας και στην αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι και στη Νεκρόπολη στο Κάιρο. Και η βροχή τα καθάρισε όλα, χωρίς να παρασύρει τίποτα.
Κι από δω αρχίζει άλλη ιστορία… »

 

[pattyyy]

Ο τόπος, η έρημος, η περιγραφή σου...Είναι όλα μαγευτικά...

 

[ΕΡΣΗ]

"Προφανώς υποθέτω εγώ, θα είχαν πολλά ονόματα για τις πέτρες, όπως έχουν οι Εσκιμώοι για το χιόνι".

Και εμεις δεν υπολειπομασε σε ονομασιες:
χαλικι, αμμοχαλικο, γαρμπιλι, βοτσαλο, πετρα, λιθος, λιθαρι, αγκωναρι, κοτρωνα, κοτρωνι, βραχος

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 4

14/6/2010, Δευτέρα
WadiRum, Άκαμπα, Νεκρά Θάλασσα

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα όταν ξυπνήσαμε στην μέση της μαγικής ερήμου. Η πρώτη εικόνα όταν βγήκα από τη σκηνή, ταιριαστά μαγική, ένας βεδουίνος που αχνοφαινόταν στο λυκαυγές να οδηγεί τρεις καμήλες, εκεί στο βάθος, μέχρι που χάθηκε πίσω από την κορυφογραμμή των αμμόλοφων. Εδώ είμαστε! Στην κοιλάδα του φεγγαριού, όπως θα μεταφράζαμε τη Wadi Rum... Ο Μοχάμεντ ήταν ένας πιτσιρικάς Βεδουίνος, κάτω από είκοσι, που έμενε στην Ad Disa, το διπλανό χωριό. Είχε έρθει με το 4X4 και θα μας ξεναγούσε στις φυσικές ομορφιές του τόπου του με ένα τρίωρο jeep safari. Επιβιβαστήκαμε, τρεις μέσα, τρεις στη καρότσα, οι τροχοί άρχισαν να στριφογυρνάνε στην άμμο και το όχημα να σκαρφαλώνει τα αμμώδη κύματα. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε ανέβει τον αμμόλοφο που βρισκόταν μπροστά από το camp και το μεγαλείο του Ιορδανικού Εθνικού Πάρκου αποκαλύφθηκε σε όλη του την απεραντοσύνη, του Εθνικού Πάρκου λέω, με το σουρεαλιστικό σκηνικό των απόκρημνων νήσων που περιβάλλονται αντί θαλάσσης από την κόκκινη άμμο της ερήμου. Πετρώδεις σχηματισμοί, υπό την υπόσχεση του πρωινού φωτός της ανατολής που πλησίαζε, ανεξάρτητοι μεταξύ τους διάσπαρτοι στο αχανές, σαν κοιμισμένοι γίγαντες, γρανιτένια, μοναχικά όρη, πολλά από αυτά με πάνω από χίλια μέτρα ύψος, σχεδίαζαν έναν ακανόνιστο λαβύρινθο τυχαίων διακλαδώσεων… Ουφ! Το έγραψα. Από χθες με βασάνιζε.

-Μια χαρά η ζωή στην Ad Disa…, είμαστε καλή παρέα, και τη περνάμε super. Πιο παλιά είχαμε και τη Σαουδική Αραβία δίπλα και παίρναμε και οπλάκια και αλκοόλ, και χασίσι αλλά τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ αυστηρά εκεί με το στρατό. Εμείς πάντως τη βολεύουμε μια χαρά… θέλετε κανά τσιγαράκι να κεράσω;

Κάπως το είχε φέρει η κουβέντα… δεν έπεσε έτσι ξεκάρφωτα. Μάλλον τον είχα ρωτήσει πως είναι η ζωή στην Ad-Disa… τρελόπαιδο, για ποιούς μας πέρασε; Σε λίγο τα χρώματα ήταν σούπερ ουάου, σούπερ… όταν ο ήλιος ανέτειλε… από την ανατολή… όπως συνήθως ανατέλλει πάντα, μέχρι σήμερα. Η αμμόβαρκά μας, κατάπινε τα πελώρια ρυτιδιασμένα αμμοκύματα και μας ταξίδευε στο πιο ερυθριδιόρρυθμο βερσιόν των αμμοκυκλάδων του πλανήτη! Πρώτη στάση τα πετρογλυφικά των Ναβαταίων, χιλιάδες χρόνια εκεί, ανεξίτηλα, στέλνουν ακόμα το ίδιο μυστηριώδες μήνυμα, βγάζοντας τη γλώσσα στο χρόνο… μετά στο βουνό γνωστό ως «Seven Pillars of Wisdom» από το ομώνυμο και αυτοβιογραφικό βιβλίο του T.E. Lawrence, στις πέτρινες αψίδες και μετά κατρακύλισμα στους κόκκινους λόφους, στάση σε μια απόκρημνη πλαγιά εκεί που το μάτι είναι ελεύθερο να τρέξει μέχρι το Um-ad Dami, το νότιο όριο της Wadi Rum, το ψηλότερο βουνό της με πάνω από 1850 μέτρα ύψος, στα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία. Και μετά και μετά, ο Μοχάμεντ μας έδειξε στο χώμα, τα ίχνη από ένα φίδι το οποίο αν μας δαγκώσει θα πεθάνουμε σε είκοσι λεπτά, και για κάποιο λόγο που τώρα αδυνατώ να θυμηθώ και τότε αδυνατούσα να προσδιορίσω, σκάσαμε όλοι στα γέλια… Αράξαμε για τσάι σε ένα τσαντιροτεϊοποτείο, ψωνίσαμε και κάτι κεφαλόδεσμους, γιατί το καπέλο αφήνει το σβέρκο έξω, και μαυρίζεις σα φαντάρος, μας έμαθαν και πώς δένονται και αφού μας δέσανε επιστρέψαμε στο camp. Ωραίος ο νέος!

Στο δρόμο πάλι… next stop Άκαμπα, τo διαχρονικά σημαντικό λιμάνι της χώρας, φυτεμένο στο νότο της, στις ακτές της Ερυθράς, το μήλο της έριδος που πρόσκαιρα της έκλεψε μαζί με το όρος Σινά από την Αίγυπτο το Ισραήλ κατά τον πόλεμο των έξι ημερών και μετά της το επέστρεψε μαζί με το όρος Σινά στην Αίγυπτο. Το τετραεθνές της μέσης ανατολής, σύνορα με Ισραήλ, είκοσι χιλιόμετρα από τα Σαουδαραβικά σύνορα και με την Αίγυπτο στην απέναντι όχθη, υπόσχεται κοραλλένιους βυθούς και μαγευτικές παραλίες σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια. Ακόμα ένα μέρος στενά δεμένο με τον T.E. Lawrence (πιο γνωστό ως Lawrence της Αραβίας, από την κλασσική ταινία του 1962, με τον Peter o Tool στον ομώνυμο ρόλο), λόγω της πολιορκίας και τελικά απελευθέρωσης της πόλης. Ποιος ήταν ο κύριος λοιπόν; Βαρετή η διαδρομή για Άκαμπα, ας ανοίξουμε το Lonely Planet… μπλαμπλαμπλά το 1916 μπλαμπλαμπλά και οργάνωσε και διεύθυνε την Αραβική επανάσταση και μπλαμπλαμπλά λογαριασμό της Αγγλίας και… ναι, άστο δε λέει τίποτα. Θα τα πω με δικά μου λόγια: Θυμόμαστε το Σαλαντίν από προηγούμενο επεισόδιο. Όταν λοιπόν έδιωξαν τους Σταυροφόρους, κάπου το 1250 έφυγε και ο τελευταίος, οι Μουσουλμάνοι Μαμελούκοι Άραβες, κυβέρνησαν τις περιοχές από την Αίγυπτο μέχρι το Ιράκ και τη Δαμασκό μέχρι τα μέσα του 1500, όταν οι Οθωμανοί άρχισαν να ισχυροποιούνται και να καταλαμβάνουν τα εδάφη από την Αίγυπτο μέχρι… άσ’ το. Οι περιοχές παρέμειναν στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο. Τότε ο Thomas Eduard Lawrence που είχε ξεκινήσει ως αρχαιολόγος και είχε καταλήξει μυστικός πράκτορας των Βρετανικών δυνάμεων στο Κάιρο το 1916, συμμάχησε με τους Άραβες οργάνωσε και διεύθυνε την Αραβική επανάσταση κατά των Τούρκων, η οποία έληξε με επιτυχία κάπου το 1920, με υποσχέσεις για λογαριασμό της Αγγλίας από τους Άραβες που δεν εκπληρώθηκαν και πλήρως βέβαια. Αυτός ήταν, και επίσης δεινός ταξιδιώτης και συγγραφέας. Αυτός, με λίγα λόγια.

Η Άκαμπα είναι μια σύγχρονη πόλη, συνοριακή, σχεδόν κολλημένη με τη γειτονική Ελάτ του Ισραήλ, ενοχλητικά βιομηχανοποιημένη, με ιντάστριαλ παραλίες που βρίσκονται ανάμεσα σε εργοστάσια, μεταλλικούς σωλήνες φορτοεκφόρτωσης, σκαλωσιές και μεγάλα φορτηγά καράβια που πηγαινοέρχονταν. Άλλα όταν ανοίγεις τα μάτια σου κάτω από το βυθό διακτινίζεσαι σε ντοκιμαντέρ του Ζακ Υβ Κουστώ, βρίσκεσαι σε ένα γαλάζιο ήσυχο πλανήτη με τα πολύχρωμα κοράλλια και τους γεμάτους ζωή υφάλους, και όταν βγάζεις το κεφάλι σου να πάρεις ανάσα πάλι βλέπεις μια βλακεία και μετά, καθώς αναρίθμητα εξωτικά ψάρια κολυμπάνε μπροστά στα μάτια σου και περίεργα φυτά χορεύουν στο ρυθμό των ρευμάτων, και μετά βλακεία και μετά, σε απόσταση αναπνοής από σένα σε μια έκρηξη, και μετά βλακεία και μετά, χρωμάτων. Και οι γυναίκες με τα μαγιό, τελευταία λέξη της μοδός, κελεμπίες θαλάσσης με ασορτί μπούρκα, που έμοιαζαν πολύ καυτές, όπως ήταν κατάμαυρες και μακρυμάνικες, ούτε λαιμό δεν αφήναν έξω, κάτω από τη ζέστη και το λιοπύρι, βλακεία. Στην απέναντι όχθη, δεξιά η Ελάτ του Ισραήλ, και αριστερά η Τάμπα η πρώτη πόλη της Αιγύπτου… φάγαμε κάτι στο πόδι, δηλαδή πήραμε κάτι στο χέρι, νομίζω ήταν χάμπουργκερ από Mc Donald’s, δημοκρατία έχουμε, και δρόμο. Και τι δρόμο!

Η Wadi Araba!!! Ο τρίτος δρόμος που ενώνει το νότο της χώρας με την πρωτεύουσα, παράλληλος με τα Ιορδανικοϊσραηλινά σύνορα μέσα από την έρημο και μετά παραλίμνια στη Νεκρά Θάλασσα. Ένας δρόμος που σε κατεβάζει 400 και πλέον μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας χωρίς όμως να είσαι μέσα στη θάλασσα, καταλαβαίνετε ελπίζω πώς το λέω, το χαμηλότερο σημείο της Γης! Με το Χρήστο, το Γιάννη και το Ντίνο γουστάραμε επιπλέον, γιατί πριν από ένα χρόνο περίπου αντικρίζαμε τη κορυφή του κόσμου, και όσο να είναι κάτι τέτοιο κάνει ωραίο κοντράστ και γράφει και καλά στο βιογραφικό σου… Για άλλη μια φορά το κεφάλι μας γέμισε ερημιά σε διάφορα χρώματα και σχήματα, ανατολικά έφτανε μέχρι τα βουνά της Πέτρας και προς τη δύση, μέχρι τα εδάφη του Ισραήλ. Ένας τόπος βγαλμένος από καρτ ποστάλ, καθώς πολλά καρτ ποστάλ θα έχουν βγει σε αυτό το τόπο… την πετρώδη έρημο, διαδεχόταν η αμμώδης, και μετά μια όαση, και πάλι το κίτρινο, το λευκό, το μαύρο και το κόκκινο και πάλι βράχια και οάσεις και αμμόλοφοι και καμήλες και συμμορίες από κόκκους άμμου να τρέχουν σαν αναστατωμένα, άυλα ξωτικά πάνω στο δρόμο καθώς τις παρέσερνε ο αέρας που προκαλούσε το αυτοκίνητο στο πέρασμά του… μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της Μέσης Ανατολής. Κάποια στιγμή, ο δρόμος που ξεκινάει από μηδέν υψόμετρο στην Άκαμπα και χωρίς να έχεις ανέβει ούτε μέτρο για κανά δίωρο, άρχισε να βουτάει απότομα σε μια σουρεαλιστική κατηφόρα από την έρημο στην υπόγεια, εύφορη πεδιάδα της Νεκράς…

Η Νεκρά Θάλασσα είναι μια λίμνη νεκρή. Η τεράστια περιεκτικότητα σε αλάτι δεν επιτρέπει σε καμία μορφή ζωής να αναπτυχθεί. Πρόκειται για τμήμα της Μεσογείου που αποκόπηκε από τη θάλασσα μέσω γεωλογικών μεταβολών. Στη συνέχεια η εξάτμιση των υδάτων της είχε ως αποτέλεσμα από τη μια να κατέβει η στάθμη στα -400 μέτρα από την άλλη να αυξηθεί η αναλογία περιεκτικότητας σε αλάτι, σε βαθμό κορεσμού, και ένα μεγάλο μέρος από το άλας της, που δεν μπορεί να διαλυθεί στο κορεσμένο διάλυμα έχει πέσει ως παχύ ίζημα στο πυθμένα της. Περίπου 15 ευρώ η είσοδος στη πλαζ… βουτάω ποδαράκι και νοιώθω έναν καρχαρία να με δαγκώνει στη φτέρνα! Πετάχτηκα έξω. Τι καρχαρία, σκέφτομαι, εδώ δε ζει ούτε σαρδέλα παστή. Μια γρατζουνιά, κόψιμο από το παπούτσι, είχε απολυμανθεί βιαίως απότομα. Συμβουλή, μην πάτε φρεσκοξυρισμένοι (φρεσκοξυρισμένες) να βουτήξετε εκεί. Πονάει. Το νερό χλιαρό, με υφή ελαιώδη, χάλια γεύση, ουπς! ρε δω δε βουλιάζουμε με τίποτα! Χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς καν να κουνάμε τα πόδια, ούτε τα πισινά ούτε τα μπροστινά, επιπλέαμε με το στήθος έξω από το νερό, σα φελλοί. Αφού βγάλαμε ο κάθε ένας στον κάθε άλλο την κλασσική φωτογραφία, σε ανάσκελο να διαβάζει εφημερίδα, βγήκαμε στην ακτή για λασπόλουτρο. Η λάσπη της Νεκράς θεωρείται πολύ αναζωογονητική και πλούσια σε κάτι καλό για το δέρμα και μάλιστα τα καλλυντικά που βγαίνουν από τη Νεκρά Θάλασσα είναι ξακουστά, μας είπαν. Ηλιοβασίλεμα, και μόλις ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά του Ισραήλ πήραμε το δρόμο για το Αμμάν, όπου θα περνάγαμε και όλη την επόμενη μέρα.

Φτάσαμε νύχτα, στο Abdali Inn Hotel και πάλι, και μετά από σύντομη ανασύνταξη πήραμε δυο ταξί και βγήκαμε να βρούμε τίποτα να φάμε, πουθενά να πιούμε, κανέναν να μιλήσουμε…
Όταν ο οδηγός του ταξί μας ρώτησε «γουέρ φρομ;» και του είπαμε Γιουνάν, μας είπε:
-Γιουνάν πρόμπλεμς ε; νο μάνεϊ, ένοιωσα λες και η οικονομική κρίση είχε γίνει το μοναδικό θέμα συζήτησης-ταξί σε όλο τον κόσμο
-Γιουνάν, προτέστς, μένι ντάματζ…
Νάτος!
-Γιουνάν, πολίς, προτέκτ…
Όπα μεγάλε, πολίς, προτέκτ, εδώ τα χαλάμε!!!

«Ετοιμαζόταν μεγάλος χαμός στη πλατεία Αντισυντάγματος στο κέντρο της Ανήθα, της πρωτεύουσας της HellAss. Από τη μια μεριά οι Σ.Α.Μ.Α.Τ. μονάδες καταστολής ταραχών, σα Μ.Α.Τ. Πρόκειται για μια επίλεκτη μονάδα αντρών, που δεν ένιωθαν φόβο. Οι υπερδιαστήμονες του τομέα Αποκτηνοποίησης είχαν κάνει θαύματα. Στο τομέα τους. Με μια απλή σχετικά επέμβαση ξερίζωναν κάθε συναίσθημα μαζί και αυτό του φόβου. Οι Άνδρες των Σ.Α.Μ.Α.Τ. είχαν αποτελέσει τα πειραματόζωα στην εξέλιξη αυτής της μεθόδου σε απλή. Δεν ένιωθαν φόβο, όχι γιατί ήταν θαρραλέοι. Δεν ένιωθαν φόβο γιατί ήταν αναίσθητοι. Χιλιάδες Σ.Α.Μ.Α.Τ. Σα Μ.Α.Τ. Εξοπλισμένοι σαν εξοπλισμένοι ρινόκεροι, αλλά λιγότερο ευφυείς... Βάραγαν τα γκλόπαλά τους στις δειλοκαλύπτρες τους και ακουγόταν σαν εισαγωγή από σύνθεση των Stomp… Τακαντακατακαντακατακαντακα... παραταγμένοι, εξοπλισμένοι, χιλιάδες, βάραγαν τα γκλόπαλα... Από την άλλη οι διαδείλωτες, καμιά τρακοσαριά εκατοντάδες, άντρες-γυναίκες κομπλέ σε συναισθήματα. Ούτε αυτοί ένιωθαν φόβο. Γιατί ένιωθαν οργή. Όχι κατά των Σ.Α.Μ.Α.Τ. αυτοί απλά τους έκλειναν το δρόμο. Ένας Πυργέτης του Κουδουνιστικού κόμματος προπαγάνδιζε κουδουνίζοντας με μια ντουντούκα μαλακίες, περί αιτημάτων και συνθημάτων και άλλα τέτοια περιττά... Οι Κουδουνιστές, πολιτικοί αντίπαλοι των Κανιβαλιστών και των Σοσιαλδιυλιστών, κάγχαζαν βγάζοντας ξύλινους και πύρινους λόγους, λες και ήταν δικό τους κατόρθωμα που είχε μαζευτεί εκεί όλος αυτός ο κόσμος. Δεν ήταν δικό τους το κατόρθωμα. Δεν ήταν κατόρθωμα κανενός. Δεν ήταν κατόρθωμα. Ξύλινα λόγια στη πυρά... Ο λόγος είναι σαν τους αριθμούς, αν δεν είναι άρτιος είναι περιττός... όλοι ήξεραν γιατί βρίσκονταν εκεί. Και δε χωράει σε κανένα σύνθημα. Πλησίαζαν Χριστούγεννα... πλησίαζε μεγάλος χαμός. Σ.Α.Μ.Α.Τ. από τη μια, διαδείλωτες από την άλλη και στη μέση ένα απαίσιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο οργουελικό, αυταρχικό, τεράστιο, τέρας. Ο Κακλανιάρης ο Ύπατος Δημαρχίδης της Ανήθα είχε δώσει εντολή να κοπούν από ένα άλσος, το τελευταίο στην πόλη, καμιά πεντακοσαριά δέντρα, τα τελευταία στη πόλη, για να φτιάξουν τα καλούπια μέσα στα οποία χύσανε το πλαστικό για να κατασκευάσουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο... ήταν το μεγαλύτερο μονοκόμματο πλαστικό δέντρο, και γενικώς, το μεγαλύτερο μονοκόμματο πλαστικό, του σύμπαντος, κυρίως επειδή οι άλλες φυλές του σύμπαντος δεν ασχολούνται με τέτοιες μαλακίες. Ανάμεσα στους διαδείλωτες, βρίσκονταν και οι συντονιστές των Σ.Α.Μ.Α.Τ. Τους αναγνώριζες εύκολα γιατί φόραγαν φλάι ανάποδα και είχαν τσάντα πλάτης. Πιο παλιά, τους αναγνώριζες ακόμα πιο εύκολα γιατί φόραγαν και κουκούλες, γι’ αυτό οι κουκούλες καταργήθηκαν δια νόμου. Όλοι ήξεραν τι περίμεναν. Το σύνθημα από τους Συντονιστές.... Μια βόμβα φωτόλομ... στον αέρα, και μετά στην άσφαλτο μπροστά στα πόδια των Σ.Α.Μ.Α.Τ. και μετά χαμός. Ο αναμενόμενος. Βρισιές, συνθήματα, ψεκασμοί με δακρικά χημειογόνα, και ένας τύπος δίπλα του, να του λέει πάμε για κανά καφέ, και πέτρες αρκετά μικρές για να τις πετάς στο κεφάλι του άλλου, και καδρόνια, και βρισιές. Άκου εκεί, πάμε για κανά καφέ; Και βόμβες φωτόλομ, και ξανά βρισιές, οι Σ.Α.Μ.Α.Τ. ξεστόμιζαν βλασφημίες θρησκευτικοσεξουαλικού περιεχομένου και οι διαδείλωτες έβριζαν τα γουρούνια χαρακτηρίζοντάς τα δολοφόνους. Μα είναι η ώρα τώρα για καφέ; Ήταν ένας νεαρός που φορούσε ένα πλεχτό κασκόλ, με μακρύ μαλλάκι και γυαλάκια τύπου John Lennon, και τα γυαλάκια και ο νεαρός. Αλλά φυσικά δεν ήταν ο JohnLennon. Αυτό θα ήταν παράλογο...
-Πάμε για καφέ; Έχω να σου πω κάτι... Για έναν περίεργο λόγο δέχτηκε, ή για να είμαστε ακριβής δεν μπόρεσε να μη δεχτεί... περίεργος τύπος. Λες να ήταν ο John; Μπααα...»

Τελικά, κεμπάμπ της προκοπής δε φάγαμε, μετά ζητήσαμε σε ένα άλλο ταξί να μας πάει σε κανά μπαράκι, μας πήγε σε κωλάδικο-κονσομασιόν-κεράσει ουίσκι να βγκάλω μπούργκα, δεν κάτσαμε, ξενοδοχείο, νάνι, σκότωμα.

 

[pattyyy]

Πέρα από την υπέροχη ταξιδιωτική αφήγηση, οι ιστορικές και γεωφυσικές (?) πληροφορίες που μας προσφέρεις είναι ιδιάιτερα ενδιαφέρουσες!

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 5

15/6/2010, Τρίτη
Αμμάν (β’ μέρος)


Η πρωτεύουσα της Ιορδανίας δεν μας είχε κερδίσει με την πρώτη γνωριμία, ούτε με τη δεύτερη χθεσινοβραδινή, είναι η αλήθεια. Ούτε έμελε να μας εντυπωσιάσει και με την τρίτη προσπάθεια, σε βαθμό που να πούμε ότι αξίζει να ξαναβρεθείς εκεί και να αφιερώσεις χρόνο, ειδικά τη στιγμή που η υπόλοιπη χώρα βρίθει ιστορικών, θρησκευτικών και φυσικών μνημείων. Ας πούμε αντί για μια μέρα στο Amman, μια ημερήσια εκδρομή στα Κάστρα της Ερήμου ή trekking στην κοιλάδα Wadi Mujid, που ξεκινά κοντά από το Κεράκ και φτάνει στη Νεκρά Θάλασσα, μοιάζει καλύτερη επιλογή. Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι δεν έχεις γνωρίσει τίποτα για μια χώρα, αν δεν περάσεις κάποιες ώρες στην πρωτεύουσά της. Εξάλλου, η συγκεκριμένη πόλη είναι μια από τις πιο παλιές διαρκώς κατοικούμενες πόλεις του κόσμου. Δεν έχει νόημα να βρεθείς στο Αμμάν και να μη γνωρίζεις την ιστορία του… τα χνάρια της κάτω από τα βήματά μας…


…τα αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν τους πρώτους κατοίκους στη περιοχή κατά τη Νεολιθική εποχή, μεταξύ 8.500 και 8.000 π.Χ. Η πρώτη οχύρωση και ουσιαστικά ίδρυση της πόλης, τοποθετείται κάπου στην εποχή του χαλκού γύρω στο 1800 π.Χ. Οι πρώτες γραπτές, Βιβλικές αναφορές για αυτή την πόλη, την ονομάζουν Ραμπάθ Αμμόν κάπου τον 13ο αιώνα π.Χ. ως πρωτεύουσα του Βασιλείου των Αμμωνιτών, που συνόρευε νότια με το Βασίλειο του Μωάβ. Κατακτήθηκε από τους Ασσύριους και μετά από τους Πέρσες για να ακολουθήσει η Ελληνιστική εποχή και ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Έλληνας Φαραώ της Αιγύπτου Πτολεμαίος Β’ ο Φιλάδελφος, γιός του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Πτολεμαίου Α’ του Σωτήρα, της γνωστής οικογενείας των Πτολεμαίων μετονόμασε την πόλη σε Φιλαδέλφεια για να περάσει στη συνέχεια στην κατοχή των Ναβαταίων στο Βασίλειο της Πέτρας μέχρι τις αρχές του 2ου αιώνα οπότε κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και αποτέλεσε μέρος της Δεκάπολης. Ακολούθησε η Βυζαντινή αυτοκρατορία τον 4ο αιώνα μ.Χ. που καθιέρωσε το Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία. Οι Γασσανίδες (αρχαίοι Άραβες Χριστιανοί) ήταν οι πρώτοι που ονόμασαν την πόλη Αμμάν για να γνωρίσει ακμή ως Ισλαμικό Χαλιφάτο των Ουμαγιάντ. Στα τέλη του 19ου αιώνα (1880-1890) αναπτύχθηκε, υπό την κυριαρχία των Οθωμανών ως βασικός σταθμός του νέου σιδηροδρόμου που ένωνε τη Μεδίνα με την Κωνσταντινούπολη, μετά πρώτος παγκόσμιος και T.E. Lawrence και μετά η σύγχρονη βασιλική δυναστεία με τον σημερινό Βασιλιά Αμπντουλάχ ΙΙ εγγονό του πρώτου Βασιλιά Αμπντουλάχ Ι και γιό του δεύτερου, του Χουσεΐν Ι. Η μεγάλη μετανάστευση Παλαιστινίων προσφύγων κατά τη δεκαετία του ’50 προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό και την άναρχη ανάπτυξη της πόλης που οδήγησε και στην εικόνα που συναντάς σήμερα. Πάντως, η χώρα μετά από πολέμους και διεκδικήσεις με τους γείτονες Ισραηλινούς, σήμερα έχει καταφέρει να διατηρεί καλές σχέσεις και με το Δυτικό και με τον Αραβικό κόσμο, χωρίζοντας το Αμμάν σε ένα ανομοιογενές κράμα δυτικίλας και ανάπτυξης στη δυτική πόλη, με πεντάστερα ξενοδοχεία, λεωφόρους και κρεμαστές γέφυρες και προσφυγικής ταπεινότητας και μιζέριας στο ανατολικό. Σχεδόν 4.000 χρόνια ιστορίας… βρε πώς περνάει ο χρόνος, είχε πάει εννιά και εμείς ακόμα πίναμε καφεδάκι κάτω από την ακρόπολη του Αμμάν.


Ανεβήκαμε τυχαία το λόφο που στέφεται από την Ακρόπολη, και τελικά φτάσαμε έξω από τα τείχη κάπως στη τύχη και μπήκαμε μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι χωρίς να καταλάβουμε πως θα έπρεπε να μπούμε από την κεντρική είσοδο. Τα ευρήματα και τα κτίσματα συνοψίζουν όλη αυτή την ιστορία που λέγαμε... Το μουσείο μοιάζει μικρό αλλά χωράει μια εντυπωσιακή και οργανωμένη συλλογή, ουσιαστικά από όλη την ιστορία του ανθρώπου μιας και ξεκινάει από νεολιθικά ευρήματα και φτάνει μέχρι την εποχή των Οθωμανών Σουλτάνων, οπωσδήποτε προτεινόμενο αν βρεθείτε στην πόλη. Περπατώντας στο λόφο συναντιέσαι με πρόχειρα καταλύματα από προϊστορικές εποχές, τις στήλες από το ναό του Ηρακλή, ρωμαϊκές οχυρώσεις, μετά η βυζαντινή εκκλησία του 6ου αιώνα, το Αλ-Κασρ από την εποχή των Ουμαγιάντ. Καθώς χάζευα τη θέα προς την πόλη, άρχισαν οι Ιμάμηδες την μεσημεριανή προσευχή και οι αμανέδες από διάφορα σημεία σκέπασαν το βρυχηθμό και τα κορναρίσματα της πόλης από κάτω… «Αλλααλλααλλααχαλλαααχαααχ…»
Κατεβήκαμε το λόφο στο κέντρο της πόλης, περάσαμε και από το Ρωμαϊκό θέατρο, εν λειτουργία και στις μέρες μας με χωρητικότητα 6.000 θέσεων, μάλιστα συστεγάζεται με ένα σχετικά ενδιαφέρον λαογραφικό μουσείο, και περπατήσαμε προς το κέντρο του Αμμάν. Οι άντρες με κελεμπίες και οι γυναίκες με μαντήλες, λίγες ξεμαντήλωτες, κάποιες μπουρκαριασμένες μέχρι εξαφανίσεως. Στο δρόμο, στάση για γλυκάκι, για γλυκάκια δηλαδή, για γλυκά.


Τα διάσημα σιροπιαστά της μέσης ανατολής! Η ποικιλία σε μπακλαβοειδή, γαλακτομπουρεκοειδή, κανταϊφοειδή και γαλακτομπουρεκοκανταϊφομπακλαβοειδή, εξαντλείται μόνο από τους πιθανούς συνδυασμούς που μπορεί να έχουν οι καβουρδισμένοι ξηροί καρποί, οι υπόγλυκες κρέμες από ανάλατα τυριά, τα λεπτά χρυσοδιάφανα φύλλα και τα αρωματικά σιρόπια… Τα γλυκά τους έχουν πολύ λιγότερο σιρόπι σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει, πράγμα που τα κάνει πιο ελαφριά, πολύ τραγανά και δε λιγώνουν… ένα ποτηράκι νερό και συνεχίζουμε.


Συνεχίσαμε έχοντας ξεδιψάσει την ακόρεστη όρεξη για γλυκό, προς στο ιστορικό τζαμί, Grand Houssein Mosque, χτισμένο λίγο μετά το 1920, από τον πρώτο σύγχρονο βασιλιά τον Αμπντουλάχ Ι, πάνω σε ερείπια αρχαίου τζαμιού του 650 μ.Χ. της εποχής των Χαλίφηδων, που ήταν χτισμένο πάνω σε Χριστιανικό Καθεδρικό της εποχής των Βυζαντινών. Τρικούβερτο και το Mosque… καλό μέρος για να αγοράσετε ένα δεμένο κοράνι στα αραβικά, έτσι που ανοίγει και ανάποδα μιας και τα αραβικά, ξέρετε, διαβάζονται από δεξιά προς τα αριστερά, δηλαδή κάπως έτσι: Η Αθήνα γίνεται ανήθΑ. Δίπλα από το Mosque, όπως το κοιτάς από μπροστά, στα αριστερά, το Souk του Down Town Amman ένα μικρό αλλά δαιδαλώδες δίκτυο από σοκάκια γεμάτα πάγκους, πράγματα, ζωή… αυτά γουστάρω εγώ… χρώματα, αρώματα, μπαχάρια, φρούτα, φωνές, παραδοσιακά προϊόντα, χαθήκαμε με τους άλλους, χουρμάδες, ξηροί καρποί… χαμός, ξαναβρεθήκαμε.


Η μέρα βάδιζε προς τα μεσόκοπά της και ήταν ώρα για φαγητό. Το μενού σήμερα είχε φαγητό δρόμου… Κεμπάπ αρνί ή κοτόπουλο τυλιγμένο σε αραβική πίτα με λαχανικά και σος γιαουρτιού κάπου στο μισό ευρώ, ή σάντουιτς με φαλάφελ στις ίδιες τιμές… πολύ νόστιμες και οι δυο επιλογές και όπως διαπιστώσαμε ασφαλείς, αφού κανένας δεν αντιμετώπισε απρόοπτα. Και φρέσκο χυμό πορτοκάλι, από τους αμέτρητους πλανόδιους φρεσκοπορτοκαλοχυμοστίφτες…


Ένα καφεδάκι για τη χώνεψη πριν πάμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστούμε για το βράδυ… ένα καφεδάκι…

«Σε πέντε λεπτά είχαν κάτσει σε ένα καφέ στα Εξανάρχια, μια περιοχή δίπλα στο Ξεκωλονάκι, και του συστήθηκε:
-Χριστός
-Λάμπης! Χαίρω πολύ. Έχεις και γιορτή σε λίγες μέρες...
- Όχι Χρήστος ρε φίλε, Χριστός, γενέθλια έχω.
Άντε τώρα...
Πιο πέρα, στη πλατεία Αντισυντάγματος ένας άντρας των Σ.Α.Μ.Α.Τ. είχε πιάσει μια γιαγιά, που του έμοιαζε ύποπτη για σύσταση γιαγιάφκας, και την είχε πλακώσει στις βρυσιές με μια βρύση που είχε βρει εκεί δίπλα. Και μετά φαντάστηκε ότι την πυροβόλησε στο κεφάλι. Δυο φορές. Από τις πολλές βρυσιές η γιαγιά άλλαξε σχήμα και έπαψε να του μοιάζει ύποπτη και την παράτησε στην ησυχία της, δίπλα στο μεγαλύτερο, μονοκόμματο, πλαστικό, καμένο δέντρο στο σύμπαν.
-Σόρι, εννοείς πως γουστάρεις να σε φωνάζουνε Χριστό δηλαδή είναι το καλλιτεχνικό σου, ή εννοείς πως είσαι Ο Χριστός;
-Αυτοπροσώπως! Ο Χριστός, ο Ιησούς, ο Αυτός με το Άλφα κεφαλαίο... Μη με αναγκάσεις να περπατήσω σε νερά και άλλα τέτοια... πίστεψέ με να τελειώνουμε.
Δε βαριέσαι, Τον πίστεψε, δεν είχε να κάνει και κάτι καλύτερο...
-Και τι κάνεις εδώ;
-Τσακώθηκα με το Πατέρα μου και έφυγα από το σπίτι...
-Έλα! Γιατί τσακωθήκατε;
-Είναι λίγο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας.
-Το έχουν αυτό οι Δημιουργικοί τύποι... στοχάστηκε ο Λάμπης.
-Δε γνώρισε και Πατέρα... συμπλεγματική ψυχοσύνθεση, προσπαθεί συνέχεια να αυτοεπιβεβαιώνεται, καταλαβαίνεις...
Προσπάθησε να μην καταλάβει, αλλά κατάλαβε.
-Κοίτα να δεις, έχουμε κατέβει εδώ με το Μωυσή και το Μωάμεθ γιατί έχουμε σπαστεί με την κατάσταση που εμείς οι προφήτες κάνουμε όλη τη δουλειά και ο Θεός παίρνει όλη τη δόξα. Έχουμε ξεσκιστεί στη νηστεία και στην εγκράτεια και έχουμε φάει και πολύ γιούχου και ξύλο, να μην θυμηθώ τι έγινε την άλλη φορά που είχα κατέβει...
-Σε σταυρώσανε...
-Όχι με πυροβολήσανε, αυτή που λες εσύ ήταν η προτελευταία... αμ ο ποδαρόδρομος που έχουμε τραβήξει... και ο Κύριος, κύριος, ούτε βαρέα και ανθυγιεινά δεν πληρώνει. Και μάγκας κατά τα άλλα, και τέλειος και Πανταχού Παρών, που παρών; Ε; που; Τον έχεις δει εσύ πουθενά; Ε; Πες μου!
Δεν τον είχε δει, κάποιοι άλλοι τον είχαν όμως, αλλά μόλις το ισχυρίστηκαν, κατέληξαν στο Φρενοβλαβικό Ίδρυμα.
-Έχει έρθει και ο Βούδας; Ο Λάμπης θαύμαζε το Βούδα!
-Σιγά μη κουνηθεί ο χοντρός... Αυτός είναι μόνο για γκομενίτσες που κάνουν γιόγκα... Ο Μπαμπάς έχει ένα σχέδιο. Θέλεις να ακούσεις το σχέδιό Του;
Λες όχι σε τέτοια ερώτηση; Δε λες... δεν είπε.
Ο Χριστός έγειρε προς το μέρος του, χαμήλωσε και ταυτόχρονα γέμισε με ένταση τη φωνή του και μίλησε και είπε: »

Για βράδυ βρεθήκαμε στην περιοχή που οριοθετεί ο 5ος κύκλος, στο Blue Fig Café. Μια καλόγουστη μοντερνιά στη μοντέρνα συνοικία της πόλης, με δυτική αισθητική, αλκοολούχα ποτά, ενδιαφέροντα δυτικά πιάτα και δυτικούς Ιορδανούς, χωρίς κελεμπίες και μαντίλες. Καλό, αν θες να βγεις σώνει και καλά στο Αμμάν, καλό. Και ακριβό. Παρακαλώ, ένα τσίκεν νάγκετς και ένα ποτήρι μπύρα, ευχαριστώ… και καληνύχτα.

 

[kapetanore]

Όπως το πας δεν ξέρω τελικά για ποια από τις δύο ιστορίες σου ανυπομονώ περισσότερο! Την ταξιδιωτική στους υπέροχους ανατολικούς (για εμάς) τόπους ή την "φιλοσοφική" στα μονοπάτια της ψυχής σου (μας); Λέω να βγω από το δίλημμα και μοναχά να απολαύσω...

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 6

16/6/2010, Τετάρτη
Γέρασα, Μπόσρα, Δαμασκός

Η πορεία προς τα βόρια ξεκίνησε νωρίς το πρωί. Τελευταία χιλιόμετρα στο Ιορδανικό έδαφος, σε λίγες ώρες θα αφήναμε πίσω μας τη χώρα, θα διασχίζαμε τα σύνορα και το ταξίδι θα συνέχιζε στη Συρία. Στο δρόμο μας, 50 χιλιόμετρα από το Αμμάν στη μέση μιας εύφορης πεδιάδας, η Γέρασα (Jerash) η μεγαλειώδης Ελληνορωμαϊκή πόλη και πρώτη στάση της ημέρας.

Η πόλη χτίστηκε από τους Έλληνες, κατά την επικρατούσα θεωρία ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο και μετά το θάνατό του διεκδικήθηκε μεταξύ των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών, πέρασε στους Σελευκίδες την εποχή του Αντίοχου του 3ου κάπου το 200 π.Χ. Από την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους το 64 π.Χ. η Γέρασα ως μέρος της Δεκάπολης και αυτή, όπως και το Αμμάν, γνώρισε μεγάλη και διαρκή ανάπτυξη. Η σταθερότητα που εξασφάλισαν οι Ρωμαίοι στην περιοχή, γνωστή ως Pax Romana, επέτρεψαν την λαμπρή ανάπτυξη της οικονομίας, του εμπορίου και των τεχνών. Ο Νικόμαχος, ο μεγάλος πυθαγόρειος μαθηματικός γεννήθηκε σε αυτή τη πόλη. Η ακμή της διήρκεσε μέχρι την κατάληψή της από τους Πέρσες τον 7ο αιώνα μ.Χ. Τα ευρήματα από τις ανασκαφές που ξεκίνησαν το 1920 είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα και μεγάλης έκτασης που μπορεί κανείς να συναντήσει. Βόλτα στις αρχαίες λίθους και στο χρόνο, από τον Ιππόδρομο στην Oval forum, μετά διασχίζοντας την Cardo Maximus (Ρωμαϊκές οδοί με κατεύθυνση βοράς - νότος), την καρδιά της πόλης, την κεντρική οδό στην οποία εκτυλισσόταν η καθημερινή ζωή, εκεί που οι πωλητές δεξιά αριστερά πωλούσαν την πραμάτεια τους με σημαντικούς ναούς όπως αυτός της Αρτέμιδος και του Διός, σα να λέμε το εμπορικό της κέντρο… Λίγο ο ήλιος που με είχε βαρέσει στο κεφάλι, λίγο το κεφάλι που δε θέλει και πολύ για να βαρεθεί, μεταφέρθηκα στην εποχή της αίγλης αυτής της πόλης... εκατοντάδες κόσμου ντυμένοι με τις καλές τους τις χλαμύδες να πηγαινοέρχονται δίπλα μου, οι κολόνες κορινθιακού ρυθμού φρεσκοβαμμένες με πορφύρα, οι ναοί λαμπεροί, στολισμένοι με χρυσοποίκιλτα γλυπτά και οι έμποροι να επιδεικνύουν διαλαλώντας αγαθά που έχουν έρθει με καραβάνια, από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στους πάγκους τους… φωνές, συνομιλίες, γέλια, τσακωμοί, ζωή! Τζιτζίκια και αγριόχορτα… σήμερα. Πιο πέρα η Αψίδα του Αδριανού που χτίστηκε προς τιμήν του Αυτοκράτορα κάπου το 130 μ.Χ. όταν επισκέφτηκε την πόλη. Το μικρό αμφιθέατρο και στην άλλη άκρη το μεγάλο, το οποίο λειτουργεί και στις μέρες μας και μάλιστα φιλοξενεί το φολκ φεστιβάλ της Γέρασα.

Συναθροιστήκαμε στο καφέ-εστιατόριο του αρχαιολογικού χώρου μετά από μιάμιση-δυο ώρες περπάτημα και χάζεμα, λίγο παζάρι στο μικρό souq απ’ έξω, μετρηθήκαμε και συνεχίσαμε. Άλλη μια ώρα δρόμος μέχρι τα σύνορα Ιορδανίας-Συρίας. Δυο ώρες για διατυπώσεις, 10 δολάρια το άτομο για άδεια εξόδου από Ιορδανία, 20 δολάρια περίπου το άτομο για βίζα εισόδου στη Συρία, άλλα 15 δολάρια όλοι μαζί για να λαδωθούν τα ανάλογα γρανάζια και άλλα λίγα για να μην μας ταλαιπωρήσουν στον έλεγχο… και αποχαιρετήσαμε μια χώρα που καμώνεται πως ισορροπεί στην πιο ανισόρροπη περιοχή του πλανήτη, χάνοντας πολλές φορές τον χαρακτήρα της που κρύβει με τσιμεντένια πούδρα τα σημάδια των εποχών που έχουν περάσει, επιδεικνύει με καμάρι τα faux bijou της, τα ξενοδοχεία, τα αμερικάνικα φαστφουντάδικα και τα πολυκαταστήματα, αγνοώντας την πραγματική της ομορφιά, αυτή που χαρίζει ο χρόνος όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου, και την ιστορία της, μια ιστορία που πάει πίσω στις απαρχές του πολιτισμού του είδους μας και που συνεχίζει να γράφεται και σήμερα...

Welcome to Syria. Άλλοι Μεγελοιότατοι και εκεί. Παντού κι αυτοί.


Δυο ώρες από τα σύνορα βρίσκεται η Μπόσρα (Bosra), άλλη μια πόλη Ρωμαϊκών χρόνων, με παράλληλη ιστορία με αυτή της Γέρασα, αλλά χτισμένη με μαύρο βασάλτη, και με κεντρικό αξιοθέατο το θέατρό της. Χτισμένη το 2ο π.Χ. αιώνα από τους Ναβαταίους, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. επί Τραϊανού, γνώρισε δόξες ως σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων, μάλιστα αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Συρίας πέρασε στους Βυζαντινούς μετά στους Πέρσες τον 7ο αιώνα και μετά στους Χαλίφηδες Ουμαγιάντ. Τα αρχαία στη Μπόσρα δεν είναι κάποιος χαρακτηρισμένος χώρος, αλλά το ίδιο το χωριό. Το μαύρο πέτρωμα μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί και στο χτίσιμο μερικών σπιτιών. Κίονες από περασμένα μεγαλεία, αρχαίες οδοί, ναοί από θρησκείες λησμονημένες, συγκάτοικοι με τη σημερινή ζωή των ανθρώπων του χωριού που όχι άδικα αποτελεί άλλο ένα χαρακτηρισμένο μνημείο ανθρώπινης κληρονομιάς από την UNESCO. Όλα αυτά βέβαια είναι μια εισαγωγή, ένα απλό ζέσταμα των αισθήσεων μέχρι να μπεις στο θέατρο… Άααααπαπα… φοβερό δεν έχω λόγια… κάτι πρέπει να γράψω όμως. Τι; Κάτσε, θα το ρίξω στα νούμερα. Το θέατρο λοιπόν χτισμένο το 2ο αιώνα μ.Χ. καταρχήν είναι, είναι μεγάλο, δηλαδή είναι τεράστιο, έχει χωρητικότητα 15.000 θέσεων, και επιπλέον οι βοηθητικοί του χώροι, οι σκεπαστοί διάδρομοι που οδηγούν στις εξέδρες, οι στοές, οι αίθουσες πίσω από τη σκηνή όλα πανέμορφα και επιβλητικά. Ο μαύρος βασάλτης από τον οποίο έχει χτιστεί εξολοκλήρου, προσθέτει στη μεγαλοπρέπεια του. Η δε ακουστική του καταπληκτική, όπως διαβάσαμε και όπως διαπιστώσαμε απαγγέλλοντας βλακείες στη σκηνή απευθυνόμενοι στην υπόλοιπη παρέα που καθόταν στις πίσω-πίσω πάνω-πάνω εξέδρες. Λειτουργεί και στις μέρες μας, φιλοξενεί μάλιστα το εθνικό ετήσιο φεστιβάλ μουσικής της Μπόσρα. Α! είναι τόσο μεγάλο που δε χώραγε μέσα στα τείχη της πόλης και έτσι το χτίσανε απ’ έξω.


Επισκεφτήκαμε και το τζαμί (mosque) Al-Omari χτισμένο το 721 μ.Χ. από το Χαλίφη Umar, τον Μουσουλμάνο κατακτητή της Συρίας, το οποίο θεωρείται από τα πιο παλιά τζαμιά που σώζονται στις μέρες μας. Εξάλλου η Μπόσρα είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του προφήτη του Ισλάμ, του γνωστού σε όλους μας Αμπού αλ Κασίμ Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ Αλλάχ ιμπν Αμπντ αλ-Μουταλίμπ ιμπν Χασίμ. Ή αλλιώς Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ γεννήθηκε το 570 μ.Χ. στη Μέκκα. Σε πολύ μικρή ηλικία έχασε πατέρα, μητέρα και παππού και έτσι την κηδεμονία του την ανέλαβε ο θείος του Αμπού Τάλιμπ, που ήταν καραβανάς, δηλαδή έμπορος που ταξίδευε από τη Δαμασκό μέχρι τη Μέκκα. Έτσι ο Μωάμεθ ξεκίνησε να ακολουθεί τα καραβάνια στα ταξίδια τους… Σε ηλικία εννιά ετών, περάσανε από την Μπόσρα. Εκεί, διέμενε ένας Χριστιανός μοναχός ο Μπαχίρα, ο οποίος κάλεσε όλο τα καραβάνι σπίτι του να τους φιλοξενήσει. Ο θείος Αμπού, άφησε το μικρό να φιλάει τις καμήλες, αλλά ο μοναχός επέμεινε να έρθει και ο Μωάμεθ στο σπίτι. Τότε λοιπόν συνέβη κάτι παράξενο, ένα σύννεφο ακολουθούσε το μικρό αγόρι και έριχνε τη σκιά του, όπου και να πήγαινε. Φως φανάρι, φώναξε ο Μπαχίρα, το παιδί είναι προφήτης και όταν μεγαλώσει θα γίνει μεγάλος προφήτης! Και τον ευλόγησε, και του ζήτησε να διαδώσει τo Ισλάμ που στα Αραβικά σημαίνει υποταγή στο Θεό, και να κηρύξει το λόγο του Θεού που στα Αραβικά Τον λένε Αλλάχ.

«-Στην αρχή, για δισεκατομμύρια χρόνια και βάλε, η Γη ήταν ο αγαπημένος Του πλανήτης, ήταν… σχετικά πρόσφατα όμως, πεντέξι χιλιάδες χρόνια πριν, Του τα χάλασε λίγο, άρχισε να γίνεται κάτι, κάτι αφύσικο, εσείς οι άνθρωποι… γίνατε αφύσικοι. Υπήρχαν από πριν μικρά σημάδια αλλά δεν τα είχε προσέξει. Ώσπου ένα πρωί, ξυπνάει και τι να δει! Πυραμίδες! Τρελάθηκε! Όταν δε, έμαθε πως δεν ήταν ναός, αλλά ένας τάφος και μάλιστα για έναν και μόνο άνθρωπο… κατάλαβε πως το πείραμα Γη, είχε πάρει άσχημη τροπή. Με βαριά καρδιά, αλλά αποφασιστικότητα, προχώρησε στο επόμενο project και εσείς μετατραπήκατε σε πλανήτη παραγωγής: πρώτες ύλες για το νέο αγαπημένο του πλανήτη. Ακόμη και κει όμως δε πήγαν καλά τα πράγματα, εδώ και καμιά εκατοσταριά χρόνια, έχετε πάψει να συμφέρετε. Μπαίνετε μέσα… ο πλανήτης δεν είναι πλέον κερδοφόρος. Ουσιαστικά βέβαια για όλα αυτά, δε φταίτε εσείς, γιατί ο Ίδιος έκανε κάποιο λάθος στη συνταγή για ανθρώπους, και βγήκατε εσείς έτσι που βγήκατε...
-Το ‘ξερα! Είπε ο Λάμπης. Κάτι δε μου άρεσε στους άλλους! Ούτε σε μένα μου άρεσε το ίδιο κάτι! Τι λάθος;
-Αντί να βάλει χώμα και αλκοόλ, έβαλε χώμα και νερό. Λοιπόν στο θέμα μας! Αποτελείτε μια συμπαντική φύρα. Γι’ αυτό σας έχει παρατήσει, και ασχολείται με την νέα Του Δημιουργία. Και η αλήθεια είναι ότι τα έχει πάει τέλεια! Τα τυπάκια με τη βελτιωμένη σύνθεση είναι γα-μά-τοι! Και ο πλανήτης, πάρτι τρελό, γκομενάκια απελευθερωμένα, και άντρες χωρίς κανένα κόμπλεξ! Θυμίζει Λορδίνιο μετά τις εννιά, αλλά όλη τη μέρα και καλύτερα!
-Ο Θεός λάθος... πώς;
-Θεός δε γεννιέσαι, γίνεσαι... θέλει μια δυο προσπάθειες για να σου κάτσει η καλή... Ε, δεν είναι και τέλειος...
-Ο Θεός δεν είναι τέλειος... τότε έχει πολύ καλό marketing, ξαναστοχάστηκε ο Λάμπης που πάντα νόμιζε πως ο Θεός είναι η πιο τέλεια δημιουργία του ανθρώπου. Τελικά, η πιο τέλεια δημιουργία του ανθρώπου δεν είναι τέλεια...
-Δηλαδή η Γη είναι το πρώτο Του δημιούργημα; ρώτησε
-Αν το δεις χρονικά όχι, αλλά χοροχρονικά ναι, είσαστε το πρώτο. Είναι λίγο μπερδεμένο... το θέμα είναι πως σκοπεύει να σας αφανίσει, ετοιμάζει έναν μετεωρίτη, ΝΑ! με το συμπάθιο, και χωρίς το συμπάθιο δηλαδή πάλι ΝΑ είναι! Απόφις, αν έχεις ακουστά. Απλά για την ώρα χρειάζεται λίγο πετρέλαιο ακόμα, λίγα ξύλα, λίγο υδροδυναμική ενέργεια για τη Νέα Γη, σπόρους από κάποια φρούτα και φυτά που είναι καλά και θα τα κρατήσει, ξέρω τι σκέφτεσαι, μηλιές δε θα πάρει, και πολύ καφέ γιατί αυτή η δουλειά είναι κουραστική! Καφέ φραπέ. Οι άλλοι καφέδες δεν κάνουν τίποτα. Τέλος πάντων, σας εκμεταλλεύεται.
-Νέα Γη; Τι μου λες τώρα...
-Νέα Γη, διπλωματικό τέχνασμα. Ονομασία με χρονικό προσδιορισμό για να αποφύγει τη λύση της διπλής ονομασίας... Βέβαια αφού σας καταστρέψει, στην διασυμπατική ιστορία σκοπεύει να ονομάσει εσάς Παλιά Γη και την Νέα Γη, Γη. Και συνέχισε: Όπως καταλαβαίνεις, οι Νεογήινοι είναι ανίκανοι να εργαστούν και δε παράγουν τίποτα. Όλα γίνονται εισαγωγή. Μέχρι τώρα η Γη ήταν βασικός προμηθευτής, αλλά λόγω υπερπληθυσμού, χρειάζονται πολλοί φυσικοί πόροι για εσάς, και έτσι έχετε γίνει ασύμφοροι, γίνατε μια ΔΕΚΟ. Διαγαλαξιακό Εργοτάξιο Κακής Οργάνωσης.
-Μα, εμείς ακολουθούσαμε της εντολές Του… αυξάνεστε και πληθύνεστε… θυμάσαι;
-Ήθελε να έχει πολύ κόσμο να τον Δοξάζει και ενθάρρυνε τις συλλήψεις λίγο παραπάνω… Πάντως, οι σκληρά εργαζόμενοι Γήινοι θα πληρώσουν τα λάθη της Διοίκησης. Το θέμα είναι ότι ως πλανήτης είσαστε ασύμφοροι. Αντιθέτως, ο Παράγωγος του Ταιβάν στο Σείριο Δ’... όλα εκεί φτιάχνονται τώρα. Και στη Λαοεγκρατική Δημαγωγία της Πίνας. Εκεί κοντά κι αυτό. Και έτσι οι Νεογήινοι απλά απολαμβάνουν τα εισαγόμενα αγαθά, και την κατάσταση προχωρημένης μέθης, λόγο ιδιοσυγκρασίας, και επειδή δεν έχουν ποτέ ξεμεθύσει δεν έχουν ούτε απωθημένα, ούτε συμπλέγματα, ούτε προβλήματα. Ούτε γερνάνε. Γεννιούνται μεθυσμένοι και σκοτώνονται μέχρι τα τριάντα.
-Ουάου, πολύ Ροκ... ματαξαναστοχάστηκε για τελευταία φορά εκείνη τη μέρα ο Λάμπης. Καλά για προϊόντα. Αλλά τέχνη; Λογικά αν είναι συνέχεια μεθυσμένοι θα έχουν φοβερή μουσική!
-Μπαααα... χωρίς προβλήματα τι μουσική να βγάλεις... Όλο κάτι ηλεκτρονικές μαλακίες, ούτε καν στίχους δεν έχουν...
Φοβερός ο τυπάκος! Καλά έκανε και Τον πίστεψε...
-Εννοείς ότι πίσω απ’ όλα... κρύβεται... δηλαδή όλα αυτά για την οικονομική κρίση στη Γη... είναι...
-…είναι μπούρδες, προσγείωσε απότομα την μετέωρη φράση. Ο Θεός είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Μονοδιάστατη S.A. Υπάρχει σχέδιο σου λέω από την εποχή των Πυραμίδων. Αυτός τα κανόνισε Όλα! Και στο κόλπο είναι φυσικά και το Λόμπι... το ένα το Λόμπι, έκανε συνωμοτικά..., ξέρεις... το Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτοί κινούν τα νήματα, και τα έχουν κανονίσει και για τις σατυροφορίες, και την τεχνολογική εξέλιξη, και τη βιοχημική επανάσταση και τα Κραχ, και τους Διαγαλαξιακούς Πολέμους και τον Πρώτο και τον Δεύτερο και τα μεταλλαγμένα, και τα Κερματηστήρια, και τους Διαολικούς Αγώνες και τους Πρωθυπουργούς και τη Κρίση και όλα-Ο Λ Α ! ! ! Όταν ο Θεός είδε ότι δε τραβάει ο πλανήτης, πήρε αυτούς από την Αίγυπτο και τους έβαλε να μετατρέψουν το πλανήτη σας σε ένα τεράστιο εργοτάξιο παραγωγής πρώτων υλών για τη Νέα Γη... τώρα δε συμφέρετε, και θα σας αφανίσει. Και φυσικά, η κρίση είναι μια πρόφαση για να μη σπαταλάτε πρώτες ύλες για τον εαυτό σας και να μένουν όλα για τη Νέα Γη. Πως θα σου πει εσένα δηλαδή μη βάζεις βενζίνη. Δε μπορεί. Κανονίζει λοιπόν μέσω του Λόμπι μια δήθεν κρίση, να σου κοπεί ο μισθός, ανεβάζει και τη τιμή στα καύσιμα και μετά βάλε εσύ όση θέλεις! Μεγαλοφυές, πρέπει να παραδεχτώ... Μόνο το καφέ δε μπορεί να σας κόψει γιατί μετά δεν είσαστε παραγωγικοί οπότε εφεύρε το εσπρεσοκαραμελοτσίνο για να μένει ο φραπές για Πάρτη Του. Ούτε το τσιγάρο μπορεί να σας κόψει για άλλους λόγους όμως.
-Το ήξερα ότι κάτι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά... άλλα δεν το περίμενα τόσο μεγάλο... και ταυτόχρονα να κρύβεται τόσο καλά.
-Και φυσικά οι εκλεκτοί του Λομπίστες, μμμμμ μη ξεράσω, δε θα πάθουνε και τίποτα και τους έχει φτιάξει και μια γαμάτη χώρα, ευρύχωρη, με φοβερές παραλίες και εμπορικά καταστήματα στη Νέα Γη... και χωρίς Παλαιστίνιους, χωρίς εκρηκτικά για να περνάνε τέλεια. Και χωρίς γείτονες για να μην ενοχλούνται από κανέναν. Φτυστή σα την Αμερική. Θα τους πάρει μαζί του. Πες μου ρε φίλε, ποιός πατέρας πάει και τα κάνει πλακάκια με τους δολοφόνους του παιδιού του!
-Τελικά είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, αλήθεια λένε...
-Οι Λομπίστες δεν έχουνε ούτε εθνικότητα, ούτε λαό. Το λαό τον έχουνε χεσμένο. Αλλά θα τους τη χαλάσουμε εμείς. Οι Σεκ Προ! Σέκτα Προφητών! Θα βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία»!!! Ραντεβού τη Δευτέρα με τα παιδιά. Στο Παγκράτι σε μια γκαρσονιέρα...
Του είπε τη διεύθυνση και σπάσανε.
Ξέχασε να ρωτήσει τι τον χρειαζότανε. Και γιατί τον διάλεξε. Ψύχραιμα το πήρε...»


Κάτσαμε στη πλατεία που βρίσκεται έξω από το θέατρο για πίτα κεμπάπ, πορτοκαλάδα, καφέ και απογευματάκι πήραμε το δρόμο για τα εκατό και κάτι χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την πιο παλιά διαρκώς κατοικούμενη πόλη του κόσμου, την πόλη που προσφέρει το ιδανικό σκηνικό για τις χίλιες και μια νύχτες, τη μαγευτική Δαμασκό…

Φτάσαμε βράδυ, τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Europe hotel, (πολύ καλό, και καθαρό με ευρύχωρα δωμάτια και σε κοντινή απόσταση από την παλιά πόλη και από το μουσείο) και βγήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Καμία σχέση με Αμμάν, μια σύγχρονη, καθαρή πόλη με πλατείες και αρχοντικά κτήρια, men’s only καφενέδες με Άραβες ντυμένους Αραβικά να χαζεύουν μπάλα πίνοντας σίσα… κι όλα αυτά πριν περάσουμε την πόρτα των τειχών και μπούμε στην παλιά πόλη… γιατί από την πόρτα και μέσα είναι άλλος κόσμος… θα ήταν μετά τις εννιά το βράδυ όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στην παλιά πόλη και…

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 7

17/6/2010, Πέμπτη
Δαμασκός

Η Δαμασκός είναι τόσο όμορφη που μετά τη χθεσινοβραδινή μας βόλτα, βιαζόμουν να ξυπνήσω για να ξαναχαθώ μέσα της. Πρώτο φως, Ιμάμηδες, πρωινό, βόλτα. Πρώτη στάση το αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στη νέα πόλη.

Το Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού είναι ένα από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μουσεία της Μέσης Ανατολής. Τα 5000 χρόνια ζωής της μακροβιότερης πόλης του πλανήτη μας το εγγυούνται. Βαθιά ανάσα και πάμε: Αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν τους πρώτους κατοίκους της την 3η χιλιετία π.Χ. την εποχή του χαλκού. Το όνομα Δαμασκός σε παραλλαγή, εμφανίζεται στον πόλεμο των Βασιλέων, μια ιστορία που χρονολογείται τον 19ο π.Χ. αιώνα και αναγράφεται στο Βιβλίο της Γένεσης. Ανήκε στους Αιγύπτιους από το 15ο αιώνα π.Χ., διεκδικήθηκε από τους Χετταίους το 13ο αν και τελικά η πόλη παρέμεινε στον έλεγχο του Φαραώ της Αιγύπτου Ραμσή ΙΙ. Όταν τον 11ο αιώνα ήρθαν οι Αραμαίοι η Βιβλική, νομαδική φυλή της Μεσοποταμίας, που εγκαταστάθηκε μόνιμα στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, η Δαμασκός έγινε η πρωτεύουσα της επαρχίας Αράμ-Ντεμέσεκ. Σε αυτούς ανήκουν και οι σφηνοειδείς επιγραφές που μπορείς να θαυμάσεις στις προσεγμένες προθήκες του μουσείου, από τα πιο αρχαία γραπτά κείμενα που σώζονται στο κόσμο. Η πόλη πέρασε στους Ασσύριους τον 8ο αιώνα π.Χ., μετά από χρόνια πολέμων και διεκδικήσεων με τους Αραμαίους, κυρίως για τους δρόμους προς τη Μεσόγειο, και ενώ οι Αραμαίοι βρίσκονταν σε παρακμή και αντιμετώπιζαν εσωτερικές ταραχές, και η Δαμασκός αναδείχτηκε σε σημαντικό κόμβο στο εμπόριο μπαχαρικών και λιβανιού. Ακολούθησαν οι Βαβυλώνιοι με τον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, και μετά οι Ελληνιστικοί χρόνοι με τον Μέγα Αλέξανδρο το 333 π.Χ. από τον οποίο πέρασε στη δυναστεία των Σελευκιδών μέχρι το 85 π.Χ. οπότε και κατακτήθηκε από τους Ναβαταίους για λίγα χρόνια μέχρι ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, να την προσαρτήσει στον έλεγχό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 64 π.Χ. Και η Δαμασκός αποτέλεσε επίτιμο μέλος της Δεκάπολης, τιμητικά και όχι γεωγραφικά λόγω του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού που άνθιζε εκεί. Μεγάλο μέρος το μουσείου είναι αφιερωμένο σε αυτή την εποχή η οποία μπλέκεται με μια άλλη μεγάλη αμφιλεγόμενη μορφή, τη Βασίλισσα Ζηνοβία κυβερνήτη της Παλμύρα, αυτή που οδήγησε την όαση της ανατολικής Συρίας στη μεγάλη της ακμή τον 3ο μ.Χ αιώνα, παράλληλα με την ακμή της Δαμασκού ως κέντρο εμπορίου στο οποίο όλοι οι γνωστοί δρόμοι, συναντιόντουσαν. Από τη Νότια Αραβία, οι δρόμοι του χρυσού και των πολύτιμων λίθων, οι δρόμοι του μεταξιού από την Κίνα τα μπαχάρια από τη Νότια Ασία, όλα έφταναν στην πόλη η οποία απέκτησε μεγάλη αίγλη και πλούτο που διατήρησε στα Χριστιανικά χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν και η πόλη κατακτήθηκε από τους Μουσουλμάνους Χαλίφηδες Ουμαγιάντ τον 7ο αιώνα και τους Χαλίφηδες Αβάσσιδες τον 8ο, για να πέσει στους Σελτζούκους Τούρκους στις αρχές της 2ης χιλιετίας, ταυτόχρονα με την άφιξη των πρώτων σταυροφόρων οι οποίοι ποτέ δεν κατάφεραν να την κατακτήσουν. Οι Μαμελούκοι Μουσουλμάνοι, αυτοί που υπό τις οδηγίες του Saladin έδιωξαν τους Σταυροφόρους από όλη τη περιοχή, κατέλαβαν και τη Δαμασκό το 13ο αιώνα την οδήγησαν και πάλι σε μεγάλη ακμή και την έκαναν φημισμένη σε όλο τον κόσμο. Ακολούθησαν οι Οθωμανοί Τούρκοι μέχρι το 1920 και την Αραβική επανάσταση με τη βοήθεια του T.E. Lawrence, οπότε και παραχωρήθηκε μαζί με το Λίβανο στου Γάλλους. Τελικά το ανεξάρτητο Συριακό κράτος που γνωρίζουμε σήμερα ιδρύθηκε το 1946 μετά από αιματηρές εξεγέρσεις που οι Γάλλοι προσπάθησαν να καταπνίξουν ακόμα και με βομβαρδισμούς το 1925 και το 1945.

Για άλλη μια φορά η χρονομηχανή μας γύρισε απότομα στο παρόν όταν βγήκαμε από τις πόρτες του μουσείου σε μια σύγχρονη, ζωντανή πόλη, με κίνηση, φασαρία, κόσμο… λίγα χιλιόμετρα περίπατο, μια πορτοκαλάδα στο χέρι, α! το καταπληκτικό κτήριο του σταθμού Χιζάζ, που χτίστηκε το 1913 μέρος της γραμμής που ένωνε τη Μεδίνα με την Κωνσταντινούπολη, λίγα βήματα ακόμα, η πύλη στα τείχη και πάλι μέσα στη παλιά πόλη όπως και εχθές το βράδυ. Πάμε τώρα στα χθεσινοβραδινά…

…θα ήταν μετά τις εννιά το βράδυ όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στην παλιά πόλη και η ατμόσφαιρα που αποπνέει μας ταξίδεψε ακαριαία. Παρέες Αράβων περιδιάβαιναν χαμογελαστοί άντρες-γυναίκες, χέρι-χέρι οι άντρες, συνηθίζεται στον Αραβικό κόσμο, ζευγάρια περπατούσαν σε χαλαρούς ρυθμούς συζητώντας πάλι χέρι-χέρι και όλοι αυτοί με ένα παγωτό στο άλλο χέρι. Τα παλιά κτήρια δεξιά-αριστερά από το πεζόδρομο υψώνονταν μέχρι εκεί πάνω που το θολωτό στέγαστρο έβαζε τα όρια αυτής της χρονοφυσαλίδας γύρω μας… παγωτό χωνάκι. Το φαρδύ καλντερίμι φρεσκοπλυμένο με σωρούς σκουπίδια τακτοποιημένα σε στοίβες, μαρτυρούσε ότι η γαλήνη που συναντούσαμε εκείνη την ώρα είχε διαδεχθεί μια εμπορική φρενίτιδα… βανίλια και με φιστίκια από πάνω. Το Bakdash, το παγκοσμίου φήμης παγωτατζίδικο που λειτουργεί από το 1885 με σπεσιαλιτέ, μαντέψτε… παγωτό χωνάκι βανίλια και με φιστίκια από πάνω! Γλυκιά η πρώτη γνωριμία… φτάσαμε σε ένα μεγάλο mosque το περπατήσαμε γύρω-γύρω και μετά χαθήκαμε σε σοκάκια διακοσμημένα με τα χρώματα και τα αρώματα από τα γεράνια, τα γασεμιά και τις βοκαμβίλιες, αφήνοντας τη τυχαία διάθεση και την έμπνευση της στιγμής να μας ταξιδεύει στο λαβύρινθο της παλιάς πόλης. Αρχοντικά κτήρια με χαγιάτια, περιποιημένες αυλές, στενά που διασταυρώνονταν με άλλα στενά, μικρές πλατείες… Παρέες νέων που κάθονταν έξω από τα σπιτάκια τους πίνοντας σίσα, μας έπιαναν την κουβέντα και οι περισσότεροι μας προσκάλεσαν να καθίσουμε μαζί τους… Εκστατικά όμορφη, σαγηνευτικά γαλήνια, ανεξέλεγκτα νοσταλγική, η βραδινή Δαμασκός. Και δεν είναι μόνο η λεπτή ισορροπημένη γεύση, η κρεμώδης υφή του και τα τραγανά ξηροκάρπια αλλά και το θέαμα αφού το παγωτό το φτιάχνανε μπροστά σου χτυπώντας το με τεράστιους κόπανους μέσα σε ανοξείδωτα βαρέλια. Άξιο το Bakdash! Αυτά τη προηγούμενη το βράδυ. Σήμερα, με πλήρη εξάρτηση, τις φωτογραφικές μηχανές επ’ ώμου, τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ανά χείρας και όρεξη για παζάρια, ξαναπεράσαμε τα τείχη της παλιάς πόλης, από την πύλη Bab Al Jadiya λίγο πριν τις έντεκα το μεσημέρι και μπήκαμε στη σκεπαστή αγορά, το Souq Al Hamidiyya, όπως και χθες…

Ίδιο σκηνικό, άλλο σενάριο! Ένα παλλόμενο ψηφιδωτό των αισθήσεων μας υποδέχτηκε και μας συντόνισε στους ρυθμούς του. Μιλιούνια κόσμου, φωνές, πολύχρωμα ρούχα στις βιτρίνες, μια αόριστη οσμή μπαχαρικών, σαλεπαντζίδες με τα καζάνια τους στη πλάτη, πλανόδιοι μικροπωλητές… η ομάδα των έξι χωρίστηκε αυτόματα σε έξι ομάδες του ενός. Σε όποιο στενάκι και να έστριβα με περίμεναν καινούριες εικόνες, οσμές άλλων καιρών… η αγορά του χρυσού, οι πάγκοι με τις αντίκες, το σοκάκι με τα μουσικά όργανα, ναργιλέδες, υφάσματα… και ξανασυναντηθήκαμε μπροστά από το μεγάλο τζαμί, το Umayyad Mosque. Πήραμε εισιτήριο το οποίο περιελάμβανε φυλλάδιο με πληροφορίες και μια πρόχειρη κελεμπία. Για να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να πάμε μέσα…

Το τζαμί Umayyad είναι αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα που είναι περιττό να προσπαθήσω να περιγράψω σε πέντε γραμμές, και ταυτόχρονα το τέταρτο πιο ιερό Mosque για το Μουσουλμανικό κόσμο. Χτίστηκε το 706 μ.Χ. όταν η Συρία ήταν Χαλιφάτο των Umayyad, πάνω σε Βυζαντινό καθεδρικό, ο οποίος είχε χτιστεί με τη σειρά του πάνω στο ναό του Δία της εποχή των Ρωμαίων. Περνώντας την Πύλη της εισόδου βρεθήκαμε σε ένα απέραντο εσωτερικό προαύλιο χώρο, όπου εκατοντάδες πιστοί χαλάρωναν και κουβεντιάζανε. Σαν σε οικογενειακή εκδρομή, τα παιδάκια τρέχανε, όπως τρέχουνε παντού στο κόσμο, οι γυναίκες κουτσομπολεύανε όπως επίσης γίνεται παντού στο κόσμο, οι άντρες χαζεύανε τα παιδάκια που τρέχανε και τις γυναίκες που κουτσομπολεύανε. Μια διαφορετική, πιο ζωντανή προσέγγιση της ευλάβειας. Γύρω-γύρω μιναρέδες, ένας από αυτούς, ο πιο ψηλός, αφιερωμένος στον Ιησού και μάλιστα η τοπική παράδοση λέει ότι από εκεί θα εμφανιστεί όταν ξανά έρθει στη Γη, πράγμα με το οποίο εγώ προσωπικά έχω διαφορετική άποψη. Μπαίνοντας στο ναό υποδέχτηκαν τα πόδια μας κόκκινα παχιά χαλιά. Και πάλι, οι πιστοί δεν ήταν παρατεταγμένοι και στημένοι, μάλλον η προσευχή ήταν προσωπική υπόθεση του καθ’ ενός, αλλά πάντα με κατεύθυνση προς τη Μέκκα, και γενικά η αίσθηση που πήγαζε ήταν ότι το τζαμί αποτελούσε πιο πολύ μέρος συνάθροισης και κοινωνικής συνεύρεσης, παρά μια τυπική θρησκευτική υποχρέωση. Άραξα στο φιλόξενο χαλί, και πέρασα λίγο χρόνο χαζεύοντας τον κόσμο να προσεύχεται, να συζητάει, να ηρεμεί ακόμα και να παίρνει έναν υπνάκο…

Ώρα για αραβικό καφέ με κάρδαμο και ανασύνταξη δυνάμεων! Πίσω από το Umayyad Mosque, βρίσκονται δυο καφενέδες αριστερά το Ash Shams και δεξιά το Al Nawfara και τα δυο όμορφα με πολύ παραδοσιακό αυθεντικό χρώμα. Το Al Nawfara είναι τόσο όμορφο, που κάτσαμε στο Ash Shams για να το χαζεύουμε από απέναντι! Πώς; αν έχω φωτιά, μισό λεπτό, ναι, ορίστε… πράγματι μαγευτική πόλη! Έτσι πιάσαμε τη κουβέντα με τον Αχμέτ. Ιρακινός δημοσιογράφος και συγγραφέας μου συστήθηκε, πολύ ενημερωμένος για τα προβλήματα της χώρας μας και με ενδιαφέρουσες απόψεις, όχι πετάμε ένα police, protect και καθαρίσαμε. Φυσικά η κουβέντα δεν άργησε να πάει και στη δική του χώρα και πήρα μια ενημέρωση από πρώτο χέρι, για πεζοναύτες που βουτάγανε από ελικόπτερα στο μουσείο της Βαγδάτης και μαζεύανε αρχαιολογικούς θησαυρούς, λίγες ώρες πριν πέσει η πρώτη έξυπνη βόμβα, για την κατάσταση πριν όταν ο Σαντάμ ήταν στην εξουσία και για το πώς η άρνησή του να υποκύψει σε εξωτερικές πιέσεις οδήγησε στον πόλεμο, για το πόσο όμορφη χώρα ήταν για, για, για… «η χώρα μου δεν υπάρχει πια, μερικές μέρες ξυπνάω και νοιώθω ασφαλής, άλλες πάλι δεν ξέρω αν θα ζω μέχρι το βράδυ…». Προσωπικές απόψεις βέβαια, αλλά έχουν μια βαρύτητα παραπάνω… θυμήθηκα τις αντιπολεμικές πορείες που είχαν γίνει σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή… και στην Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους φωνάζοντας μόνο για ειρήνη. Τα δελτία ειδήσεων εκείνη τη μέρα, όλων των καναλιών, είχαν πρώτη είδηση την επίσκεψη του τέως, δεύτερη ότι κάηκαν κάτι αυτοκίνητα στην πορεία και κάπου μετά την ίδια την πορεία, χωμένη ανάμεσα στο καινούριο βρακί της Βανδή και στο γυαλιστερό γοβάκι του Καρβέλα. Η δημοκρατία στις μέρες μας απειλείται από την ανίδεη στρατιά των απαίδευτων σταρλετών και των χειραγωγημένων, εγωκεντρικών νιουσκάστερ. Η δημοκρατία μας αυτή τη φορά καταλύεται από την τηλεόραση και όχι από τα τανκς… σιγά μη του πω, τι να του πω δηλαδή; Ραντεβού για μπάλα το απόγευμα, παίζει η Ελλάδα με την Νιγηρία! Μουντιάλ, μην το ξεχνάμε… τρομάρα μας.

Οι βόλτες συνεχίστηκαν, η πείνα μας καλύφθηκε με πεντανόστιμα φαλάφελ από μαγαζάκια στο δρόμο και από σιροπιαστά διαφόρων ειδών από τα πάμπολλα γλυκοπωλεία, χαζέψαμε απίστευτα σπίτια που στέκουν και κοιτούν την ιστορία να γράφεται για πάνω από τριακόσια χρόνια, μπήκαμε στη Χριστιανική συνοικία και μετά πάλι μέσα στα souq και στα παζάρια, αράξαμε σε κάποιες γκαλερί και πιάσαμε κουβέντα με τους ζωγράφους, νικήσαμε τη Νιγηρία 2-1, και πάλι βόλτες, μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει, η πόλη να γλυκαίνει και να γέρνει προς αιώνες περασμένους, τα βήματα των ανθρώπων να γίνονται πιο αργά, τα γιασεμιά να μοσχοβολάνε…

Η βραδινή μας βόλτα ξεκίνησε από ένα πολύ όμορφο παλιό σπίτι που λειτουργεί ως εστιατόριο, το Narcissus Palace, με απίστευτη ατμόσφαιρα, καταπληκτική τοπική κουζίνα και πολύ καλές τιμές. Με δέκα περίπου ευρώ το άτομο πήραμε όλα τα πιάτα στο κατάλογο, και καφέ… συνεχίσαμε στην ταράτσα του Leila’s Terrace που βρίσκεται δίπλα από το Umayyad Mosque για ένα τσάι και σίσα, με θέα τους φωτισμένους μιναρέδες και το μισοφέγγαρο από πάνω του, σαν ισλαμικός αποχαιρετισμός πριν μαζευτούμε στο ξενοδοχείο και πούμε αντίο στην πόλη με τους φιλικούς, διακριτικούς και ευγενικούς ανθρώπους, στην πιο όμορφη πόλη που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου.

Α! να μη ξεχάσω, και δε συναντήσαμε ούτε έναν τρομοκράτη! Που είναι οι γιάφκες που ψάχνουν οι Λομπίστες βρε παιδάκι μου;

«Το Παγκράτι ήταν η αγαπημένη περιοχή για γιαγιάφκες. Αφενός οι πολλές μαζεμένες γιαγιάφκες σε μια περιοχή αυτοπροστατεύονταν με τον ίδιο μηχανισμό που προστατεύονται τα μικρά ψάρια από τα μεγάλα συναθροιζόμενα σε τεράστια κοπάδια, αφετέρου ήταν καλά και τα ενοίκια. Ο Λάμπης χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε και προχώρησε στο σαλονοκουζινοϋπνοδωμάτιο. Ήταν εκεί Ο Χριστός, Ο Τζίμης Πανούσης, ο Μμπομπ Μάρλει και μια κοπέλα. Ο Χριστός έκανε τις συστάσεις. Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, Μπομπ Μωυσής Μάρλει και η Φωτεινή. Ο Μωάμεθ γέλασε κάτω από τα μουστάκια του και του έκλεισε το μάτι, ο Μωυσής είχε κλειστά και τα δυο μάτια αλλά σήκωσε το χέρι του με την γροθιά σφιγμένη και τον δείκτη και τον μέσο να σχηματίζουν το σήμα της νίκης. Η Φωτεινή είπε ένα χάρηκα.
Η Φωτεινή ήταν όμορφη!


Βασικά ήταν τα μάτια της, καθαρά μελιά μάτια… είχε βλέμμα βαθύ, στοχαστικό, τη μια ταξιδιάρικο και την άλλη αθώο, παιδικό και παιχνιδιάρικο… βασικά ήταν και τα χείλια της δυο καλοσχηματισμένα και κόκκινα προς το φραουλί, όχι τελείως σαρκώδη ούτε λεπτά όμως, σάρκινα ζουμερά φρουτάκια, που τον καλούσαν να τα δαγκώσει και να νοιώσει τη γεύση τους στη γλώσσα του… στα βασικά ήταν και η λεπτή αρχοντική της μύτη και τέλος πολύ βασικά ήταν και τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά της, ένα κάδρο ταιριαστό για το έργο τέχνης που περίκλειε, ένας κυματιστός χείμαρρος εκεί την ώρα του πρωινού φωτός με τον ήλιο να χρυσίζει τα ρέοντά του ύδατα. Τα είχε κοτσίδα που ερχόταν πάνω από τον ώμο, εκείνο τον ώμο που το θαλασσί, λεπτό πουλόβερ άφηνε γυμνό, και χύνονταν μπροστά στο στήθος της, πω, πω, στο στήθος της…


-Έφερες τα πράγματα; Ρώτησε ο Ιησούς Χριστός.
-Ναι. Τέσσερα σουβλάκια χοιρινά για εμάς και ένα κοτόπουλο, για το Μωάμεθ.
Τα κοτόπουλα δεν τα προστάτεψε ποτέ καμία θρησκεία...
Το έριξαν στη μάσα και στην ψιλοκουβέντα.
-Αναρωτιέσαι γιατί σε διαλέξαμε, προφήτεψε ο Μωάμεθ. Θα καταλάβεις μόλις σου εξηγήσουμε το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία».
-Ανυπομονώ, είπε ο Λάμπης. Αν μου επιτρέπεις, γύρισε προς το Χριστό, επειδή έχει γίνει μεγάλο θέμα τελευταία, και με την ευκαιρία της γνωριμίας μας δηλαδή, έχεις παιδιά;
-Δύο, είπε ο Χριστός. Ο μεγάλος από την Μαγδαληνή, το καμάρι μου, και ο μικρός από τη Γιόκο Όνο. Αλλά αυτός πήρε από τη μάνα του, ρηχός, ατάλαντος και φιλάργυρος...
- Και κάποιον μου θύμιζες! Ώστε οι Beatles…
-Ναι... η Πρώτη Δευτέρα Παρουσία. Είπα να βάλω ένα touch πιο Ροκ στο κήρυγμά μου εκείνη τη φορά. Είχε περισσότερο στιλ, και όπως δήλωσα ήταν και πιο δημοφιλής από την προηγούμενη.
-Α! Οι Beatles είναι πιο διάσημοι από το Χριστό! Φοβερή δήλωση είχε γράψει ιστορία!
-Μμμμμ έκανε νοσταλγικά... και το θεωρούσα και πιο ακίνδυνο, αλλά τελικά πάλι με φάγανε μπαμπέσικα.
Ο Μωάμεθ ρεύτηκε. Οι άλλοι κοιτάχτηκαν λίγο και ρεύτηκαν κι αυτοί. Σεβασμός στα ήθη και τις αξίες των άλλων.
-Η αλήθεια είναι, είπε ο Λάμπης, πως την πρώτη φορά είχες πάει πιο... πιο μελό να το πω, πιο στα ίσα...
-Με το σταυρό στο χέρι, πες το!
Κυριολεκτούσε. Και με τις δυο έννοιες της λέξης...
Η Φωτεινή σηκώθηκε και πήρε το λόγο.
-Αν μου επιτρέπετε να κάνω πιο επίσημα και εμπεριστατωμένα τις συστάσεις για το νέο και τελευταίο μέλος της Σεκ Προ
Η Φωτεινή ήταν πολύ όμορφη!

...το οποίο στήθος της ζευγάρωνε με άλλο ένα στήθος, ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι στήθη, περήφανο ζευγάρι και δηλαδή γιατί να μην ήταν, δίπλα-δίπλα, το όρος της Ηδονής και το βουνό του Πόθου με την κοιλάδα της Λαγνείας να ασφυκτιά ανάμεσά τους. Κάτω από τη λεπτή της μέση η γόνιμη λεκάνη των Υποσχέσεων για όποιον τολμηρό εξερευνητή θα έβρισκε το θάρρος να διεκδικήσει αυτή την ιερή, αχαρτογράφητη χώρα, που στηριζόταν πάνω σε δυο γλυπτά, αγκαλιασμένα από ένα εφαρμοστό και τυχερό τζιν, δυο θαύματα της βιολογίας και της εξέλιξης των ειδών, δυο καταπληκτικά-χυτά-δυνατά-αλαβάστρινα-γυμνασμένα-αγαλμάτινα-μακριά-λεπτά πόδια! Και μια κωλάρα από πίσω!!! Πσσσσ… να τη δει ο Πραξιτέλης και να βγει στη σύνταξη ναούμ!

Που είχαμε μείνει; Α! ναι… »

 

[gmavro75]

Ευχαριστώ για όλα τα σχόλια, και παρακαλώ για όλα τα ευχαριστώ!
Επόμενο επεισόδιο από Δευτέρα...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 8

18/6/2010, Παρασκευή
Παλμύρα, Χομς

Σε λιγότερο από μια ώρα δρόμο, με κατεύθυνση βόριο-ανατολικά της Δαμασκού, η έρημος μας υποδέχθηκε και πάλι. Αλλού, περιοριζόταν ανάμεσα σε γυμνούς πετρώδεις όγκους και αλλού, μόνο οι ορίζοντες βάζανε τα σύνορα στο άγονο πεδίο. Δρόμος, ευθείες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, χωριά και λίμνες στα βάθη που δεν υπήρξαν πουθενά αλλού παρά μόνο στη φαντασία μας και στην εικόνα που τρεμοαχνοχώρευε καθώς σιγά-σιγά η ζέστη έστηνε το σκηνικό στο βασίλειο της Φάτα Μοργκάνα. Σταματήσαμε στο σταυροδρόμι των δρόμων από Δαμασκό, Παλμύρα, Χομς, και Βαγδάτη, 150 χιλιόμετρα από τα σύνορα με Ιράκ, όπως έδειχνε η ταμπέλα, στο Baghdad Café, για ξεμούδιασμα. Μας υποδέχτηκε ένα γεράκι που μασούλαγε ένα τρωκτικό. Ο ιδιοκτήτης του καφέ, εμφανισιακά μπρουτάλ-οριζινάλ ως γέννημα της ερήμου και ταυτόχρονα ευγενικός και φιλόξενος ως θρέμμα της Συρίας, μας είπε πως αυτός είχε εξημερώσει αυτό το πρωτότυπο κατοικίδιο, και μας εξήγησε ότι η περιοχή έχει μακρά παράδοση σε γητευτές γερακιών. Γλυκύτατο πλάσμα και δεν είχε πρόβλημα να ανέβει στο χέρι μας, στο γεράκι αναφέρομαι, όχι στο μουστακαλή, και να βγάλουμε φωτογραφίες με το πουλί στο χέρι, σε στιλ Τζέκινς Χανς εννοώ αν με νοείτε… Κάπου τέσσερεις ώρες πρέπει να κάναμε μαζί με τις στάσεις, από την Δαμασκό μέχρι να φτάσουμε στο κορυφαίο αρχαιολογικό μνημείο της χώρας ακόμα ένα χαρακτηρισμένο μνημείο ανθρώπινης κληρονομιάς από την UNESCO, τη φημισμένη Παλμύρα. Κάτι είχαμε δει στο μουσείο της Δαμασκού, κάτι είχαμε διαβάσει στο αυτοκίνητο στη διαδρομή, για τα περασμένα μεγαλεία της όασης και βέβαια όλοι είχαμε «πέσει» πάνω σε φωτογραφίες από το μέρος με τους «Παρθενώνες μέσα στην έρημο»… τι δουλειά έχει στη μέση του πουθενά το μεγαλείο και η ομορφιά που συναντήσαμε; Τι δουλειά; Πολύ δουλειά!


Η πόλη, κατά τας γραφάς έχει χτιστεί από το Σολομώντα, με αρχικό όνομα Ταντμόρ που στα Αραβικά σημαίνει «η πόλη με τους φοίνικες», μετάφραση του οποίου στα αρχαία Ελληνικά έδωσε το όνομα Παλμύρα. Αναπτύχθηκε ως σταθμός των καραβανιών των δρόμων του μεταξιού από την Κίνα, και των εμπόρων από την Περσία και τη Μεσοποταμία μέχρι τα λιμάνια των Φοινίκων και της Μεσογείου, κάπου τον 2ο αιώνα π.Χ. Κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πιο δραματική σελίδα της ιστορίας της, είναι συνδεδεμένη με την ισχυρή και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της κυβερνήτης της, τη Βασίλισσα Ζηνοβίας η οποία περιγράφεται ως ένα από τα πιο χαρισματικά και φιλόδοξα άτομα και μια από τις πιο καλλιεργημένες γυναίκες της εποχής της. Το 267 μ.Χ. ο σύζυγός της Οδαίναθος, που ήταν κυβερνήτης της υποτελούς στους Ρωμαίους Παλμύρας δολοφονήθηκε, κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Ζηνοβία έβαλε το χεράκι της, και ανέλαβε την εξουσία για λογαριασμό του ενός έτους γιού της για να δώσει στη συνέχεια στον εαυτό της τον τίτλο της Βασίλισσας. Δυο χρόνια μετά ξεκίνησε τον πόλεμο κατά των Ρωμαίων για την ανεξαρτησία της Παλμύρας και έφτασε να κατέχει τμήματα από την Αίγυπτο, τη Συρία μέχρι και την Άγκυρα στην Ανατολία, εγκαθιδρύοντας την Αυτοκρατορία της Παλμύρας. Την αναχαίτιση της «Βασίλισσας του Πολέμου», όπως είχε γίνει γνωστή στο Ρωμαϊκό κόσμο, ανέλαβε ο Αυτοκράτορας Αυρηλιανός, ο στρατός του οποίου την νίκησε σε δυο καθοριστικές μάχες, η μια στην Αντιόχεια της Τουρκίας και η άλλη στην Χομς της Συρίας που τότε ονομαζόταν Έμεσα το 272 μ.Χ. Η Ζηνοβία προσπάθησε να διαφύγει αλλά συνελήφθηκε στον Ευφράτη και οδηγήθηκε στη Ρώμη, μπροστά στον Αυτοκράτορα, όπως λέει ο μύθος φορώντας τα πιο ακριβά της κοσμήματα, δεμένη με χρυσές αλυσίδες. Πέθανε δυο χρόνια μετά και πάλι ο μύθος λέει διάφορα για την τύχη της στη Ρώμη, από το ότι αποκεφαλίστηκε μέχρι ότι η δύναμη, το θάρρος και η ομορφιά της γοήτευσαν τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα που της χάρισε την ελευθερία της. Πάντως, η Παλμύρα δεν ανέκαμψε ποτέ στα περασμένα της μεγαλεία…


…στα ερείπια των οποίων περιδιαβαίναμε κι εμείς. Από την ανατολική πλευρά και τον επιβλητικό ναό του Βάαλ (αφιερωμένος στο Δία) στο αρχαιοελληνικό θέατρο, διαμέσου της Ρωμαϊκής οδού Decumanus Maximus (Ρωμαϊκός δρόμος με διεύθυνση ανατολικοδυτική) και από το Τετράπυλον μέχρι την δυτική της άκρη στο Πεδίο του Διοκλητιανού, ένα υπαίθριο μουσείο απλώνεται αχανές στο χρόνο… συνέχισα στο λόφο που βρίσκεται λίγο πιο πίσω, χαλάλι το λαχάνιασμα κάτω από τον καυτό ήλιο, η πανοραμική θέα της αρχαίας πολιτείας με τους πενταόροφους νεκρικούς πύργους πέρα από την κοιλάδα των τάφων και της πλούσιας όασης πίσω της αποζημιώνουν με το παραπάνω. Ξανά κάτω στην αρχαία αγορά, ανάμεσα σε καμήλες και βεδουίνους, κίονες, αψίδες που θριαμβευτικά αψηφούν τα χρόνια και ερείπια ναών, λουτρών, κατοικιών. Γλυπτά, λευκά μάρμαρα με φόντο το οχυρό Φαχρεντίν να δεσπόζει στο ξερό βουνό που υψώνεται στο τέλος της αρχαίας πόλης. Και μετά από τόση πεζοπορία στην έρημο, μια στάση στην όαση για νερό, φρούτα, καφέ και κουβέντα στo φιλόξενο μπαχτσέ ενός καφενέ που έστεκε κάπου εκεί… Γευματίσαμε, ένα πεντανόστιμο κρασάτο κόκορα με ρύζι, πάντα με το χέρι και τη βοήθεια αραβικής πίτας και συνεχίσαμε προς την καινούρια πόλη που βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο από την αρχαία, η οποία μάλιστα διατηρεί το πρώτο όνομα, Ταντμόρ. Γι άλλη μια φορά απολαύσαμε την φιλόξενη ιδιοσυγκρασία των Σύριων, σε έναν καφενέ, όπου ο ιδιοκτήτης με την παρέα του μας υποδέχτηκε, μας έφερε να δοκιμάσουμε όλα τα τοπικά προϊόντα, μέχρι και να μοιραστεί το φαγητό του μαζί μας επέμενε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε… λίγο πριν πάρουμε το δρόμο για την αποψινή μας στάση, τη Χομς, ανηφορήσαμε στο κάστρο Φαχρεντίν που όλη μέρα δέσποζε πάνω από την Αρχαία πόλη. Πρόκειται για οχυρό που χτίστηκε από τον Λιβανέζο Πρίγκιπα Fakhr al Din το 16ο αιώνα, μάλλον πάνω σε κάστρο που ήδη είχαν κτίσει οι Μαμελούκοι τον 13ο αιώνα. Η μόνη είσοδος είναι από την γέφυρα που ενώνει τις δυο όχθες της βαθιάς τάφρου που το περιβάλει. Δεν μπήκα μέσα, αφιέρωσα τη λίγη ώρα που περάσαμε εκεί να χαζεύω από ψηλά τη μαγεία της Παλμύρας, της όασης, της Ταντμόρ, των γύρω λόφων, των δρόμων που χάνονταν στο απέραντο άγνωστο, καθώς σιγά-σιγά όλα παραδίδονταν στην απογευματινή πορφύρα…


Αφήσαμε πίσω μας τη «Νύφη της Ερήμου», όπως αποκαλούσαν χαϊδευτικά την πόλη στον αρχαίο κόσμο, τι ταιριαστό όνομα αλήθεια, και πήραμε το δρόμο για Χομς. Άλλες δυο ώρες και κάτι, σε κάποια στροφή αφήσαμε πίσω μας την έρημο, το βραδάκι μας βρήκε λίγο πριν μπούμε στην πόλη και κλασσικά, ξενοδοχείο, ολιγόλεπτο ριλάξ και δρόμο!


Η Χομς είναι ιδανική πόλη για μια διανυκτέρευση. Αφενός δεν έχει τα φοβερά αξιοθέατα, πάντα σε σχέση με τη γειτονιά της, αφετέρου είναι ευχάριστη, ζωντανή, όμορφη και μαζεμένη. Tο ξενοδοχείο, το Al Raghdan Hotel, είναι ένα αρχοντικό, παλιό αλλά καλοδιατηρημένο και πεντακάθαρο κτήριο, πολύ καλό budget hotel, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, στην αρχή της Al-Kouwatli Street που είναι το βολτάδικο της Χομς. Με αφετηρία το ξενοδοχείο κατευθυνθήκαμε προς την παλιά σκεπαστή αγορά, την οποία δυστυχώς βρήκαμε κλειστή, χαθήκαμε για λίγο στα σοκάκια της παλιάς πόλης και μετά βγήκαμε για τσάρκα στην Al-Kouwalti. Αρχοντικά κτήρια περασμένων αιώνων, μοντέρνα εστιατόρια, καταπράσινα πάρκα, και κόσμος στο σουλάτσο, κελεμπίες και μαντήλες σε παρέες, από κάπου ακουγόταν μια φιλαρμονική να κάνει πρόβα… το top, ας το πω, εκμέκ κανταΐφι που έχω φάει στη ζωή μου… όπως κατεβαίνεις το δρόμο στο δεξί πεζοδρόμιο, ένα γωνιακό, μια τρύπα, δεν θυμάμαι όνομα, νομίζω μόνο αραβικά είχε στην ταμπέλα… εκμέκ κανταΐφι, με υπόγλυκη κρέμα, ξηρούς καρπούς πάνω και πιο πάνω ένα φοβερό παγωτό καϊμάκι, δηλαδή τι να πω, ένα πράγμα, που το έτρωγες και… όπως έλιωνε στο στόμα … που δε λίγωνε κι όλας! αυτό που το βάζεις; Και δηλαδή να να να …φοβερό πράγμα τέλος πάντων! Δυο έφαγα εκείνο το βράδυ. Μετά αράξαμε δίπλα ακριβώς, σε έναν μεγάλο και ψηλοτάβανο παραδοσιακό, πανέμορφο, παλιό καφενέ με τραπεζάκια έξω, γεμάτο με χαρακτηριστικές φιγούρες του αραβικού κόσμου, 99% άντρες πρέπει να πω, με το μαρκούτσι του ναργιλέ στο χέρι, κάποιοι παίζανε τάβλι, άλλοι μιλάγανε, αλλά οι περισσότεροι περίμεναν τον αγώνα του Μουντιάλ: Αγγλία-Αλγερία… το 1%, η Βαγγελιώ, είχε πατήσει τον Ηλία 5-2 στο τάβλι. Κι αυτή με το μαρκούτσι του Ναργιλέ στο χέρι. Εδώ είναι Βαλκάνια… Αγγλία-Αλγερία είπα; Λετ μι ριφρέιζ: Σταυροφόροι-Μουσουλμάνοι…


Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα… Σε κάθε χαμένη ευκαιρία των Άγγλων, που ήταν πολλές, πάρα πολλές, ο κόσμος ανατιναζόταν από τον ενθουσιασμό, και την πρόσκαιρη εκτόνωση της αγωνίας του, που ήταν χαμένη η ευκαιρία, μέχρι να κατέβει η Αλγερία κάτω από τη μέση του γηπέδου και τότε η ένταση ξαναφούντωνε με αλαλαγμούς και ουρλιαχτά, οι νέοι να χοροπηδάνε, να σκαρφαλώνουν πάνω στις καρέκλες, και να ανεμίζουν τα σαρίκια τους και πάλι κάτω και αλαλα χάματα χάματα άλα βάι βάι βάι… μη σας πω ότι σε κάθε ευκαιρία της Αλγερίας, που ήταν λίγες, πολύ λίγες… δεν υπάρχει τέτοια κερκίδα! Όταν δε σφύριξε ο διαιτητής και η Αλγερία βρέθηκε ισόπαλη 0-0, τι αγκαλιές, τι φιλιά, ένα κουβάρι να μας φιλάνε, να τους φιλάμε, να μας γελάνε, να τους γελάμε, να μας μιλάνε, να μην καταλαβαίνουμε, πολύ ευτυχία! Η Αλγερία, ξέρετε, στην Αφρική. Σκέψου εκεί τι θα γινόταν... αααχ… τι καλά, από το Euro είχα να γουστάρω μπάλα!
Που είχαμε μείνει;

«…στη Φωτεινή είχαμε μείνει που σηκώθηκε και πήρε το λόγο.
-Ο Μπομπ Μωυσής Μάρλει! Ο Αρχηγός μας. Αυτός κατέστρωσε το σχέδιο. Τεράστια εμπειρία στο στρατηγικό σχεδιασμό, βλέπει πολύ μπροστά, άριστος οργανωτής και καθοδηγητής!
Ο Μπομπ Μωυσής έκανε μια υπόκλιση της κεφαλή του ευχαριστώντας τη Φωτεινή, που ήταν πάρα πολύ όμορφη! Τη Φωτεινή που συνέχισε:
-Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης! Έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις και τις προκηρύξεις. Αυθεντία στο marketing, δεν είναι τυχαίο που η θρησκεία που τον εκμεταλλεύτηκε είναι η πιο λαοφιλής στη Γη. Μιλάνε τα νούμερα... είναι ο προϊστάμενος μας.
Ο Τζίμης Μωάμεθ τράβηξε το κόκκινο κολάν του και κοίταξε μέσα. Αψυχολόγητο αυτό το παιδί!
-Και φυσικά, έχεις γνωρίσει τον John Ιησού Χριστό Lennon. Το τμήμα Λειτουργιών. Ο πράκτορας, ο εκτελεστής, ο «πατάω το θάνατο»! Μοναδικός στη βιοχημεία, τον πολλαπλασιασμό των αγαθών και τόσα άλλα... Είναι ένα θαύμα, μαχητής των δρόμων, φλογερός ομιλητής...
-Mynameis Χριστός. Ιησούς Χριστός... είπε ο John.
-Mynameis Μωάμεθ. Αμπού αλ Κασίμ Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ Αλλάχ ιμπν Αμπντ αλ-Μουταλίμπ ιμπν Χασίμ Μωάμεθ… είπε ο Τζίμης.
-Και τώρα ο λόγος στο Μωυσή ο οποίος θα μας εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία»!
Ο Μπομπ Μωυσής Μάρλει χαμήλωσε τα φώτα, πάνω του, και ξεκίνησε.
-Νέα Γη! Ο τόπος που δεν παράγει τίποτα, το μεγαλύτερο πάρτι του σύμπαντος, οι αγαπημένοι του Θεού, οι εκμεταλλευτές της Γης! Πρέπει να διαλύσουμε αυτό το πάρτι!
-Να καλέσουμε την αστυνομία, αυτοί όπου εμφανιστούν τα πάρτι χαλάνε... αστειεύτηκε ο Λάμπης κυρίως επειδή η Φωτεινή ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε δει ποτέ! Άστοχα... Ο Μωυσής κοίταξε ενοχλημένος προς τα κει που κοίταγαν όλοι ενοχλημένοι, εκτός από το Λάμπη, ο οποίος προσπαθούσε να μην κοκκινίσει από αμηχανία, προσπάθεια που είχε ως αποτέλεσμα να κοκκινίσει από αμηχανία.
-Αν διαλύσουμε αυτό το πάρτι, λέω, τόνισε το «λέω» επαναφέροντας στην τάξη τα μυαλά όλων, θα πάψουν να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Ο Θεός θα τους βαρεθεί, και θα ξαναστρέψει το ενδιαφέρον του στη Γη. Δε μπορεί, θα υπάρχουν ακόμα αισθήματα, μόλις πριν από 5000 χρόνια ήσασταν οι αγαπημένοι του. Θα ζητήσουμε οίκο-λογική λύση στα προβλήματα υπερπληθυσμού, και θα εξυγιάνουμε τον ζημιογόνο πλανήτη.
-Μα πως; Αναρωτήθηκε ο Λάμπης...
-Με Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Για όλους! Με άνοδο του βιοτικού επιπέδου! Παντού! Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού οφείλεται στα μεγάλα ποσοστά θνησιμότητας, στη μορφή των Παραγωγικών Οικονομιών των υποανάπτυκτων κρατών και στη καταναλωτική μανία των υπεραναπτυγμένων. Πάρε την Αφρικασία για παράδειγμα! Είναι η πιο φτωχή γωνιά του πλανήτη με τη μεγαλύτερη θνησιμότητα και ταυτόχρονα, συμβάλλει στο 75% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γεννάνε είκοσι παιδιά για να τους μείνουν δέκα από τους πολέμους και τις αρρώστιες, συγγνώμη για την κυνικότητα, και να δουλέψουν στα χτήματα, για να παράγουν αγαθά που δεν τους χρειάζονται τίποτα άλλο παρά μόνο να τα εμπορεύονται σε εξευτελιστικές τιμές με τα υπεραναπτυγμένα κράτη, τα οποία με τη σειρά τους είναι οι μεσάζοντες για να φύγουν όλα τα αγαθά προς τη Νέα Γη, μέσω της Μονοδιάστατη S.A. Το έπιασες; Αν τα αγαθά που παράγονται στη Γη μένουν στους Γήινους δε θα χρειάζεται τόσο άγρια εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου! Αν ανέβει το βιοτικό επίπεδο στις υποανάπτυκτες περιοχές, θα πάμε σε μοντέλα οικογενειών με ένα-δυο παιδιά. Με πρόχειρους υπολογισμούς μέσα σε διακόσια χρόνια, ο πληθυσμός θα έχει πέσει στα δυο δισεκατομμύρια, όπως εκατό χρόνια πριν. Τέλειο νουμεράκι για τον Πλανήτη σας, θα του έρχεται γάντι! Αν τρώτε και καμιά σαλάτα αντί για χάμπουργκερ κάθε μέρα... θα είσαστε μια χαρά! Εν’ ολίγης να πολλαπλασιάζεστε με την οργανωτικότητα των υπερανεπτυγμένων και να καταναλώνετε με τη σύνεση των υποανάπτυκτων. Να γίνετε όλοι απλώς ανεπτυγμένοι!
-Πρέπει να εξελιχθείτε ως είδος για άλλη μια φορά! Συμπλήρωσε ο John Ιησούς Χριστός Lennon. Μιλάω για επανεξέλιξη! και σιγοτραγούδησε «…sayyouwantare-evolution…»
Το πρόσωπο του Λάμπη φώτισε! Τα μάτια της Φωτεινής λάμψανε! Ο Μωυσής έκανε μια παύση υπολογισμένης διάρκειας μέχρι το μόνο φως στο δωμάτιο να ξαναπέφτει πάνω του.
-Λοιπόν! Το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία» είπε...
Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του...»

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 9

19/6/2010, Σάββατο
Το Κάστρο των ιπποτών (Crack de Chevalier), Αλέππο


Ξύπνησα πολύ νωρίς γιατί ήθελα να προλάβω μια βόλτα στην παλιά, σκεπαστή αγορά της Χομς. Αυτή τη φορά οι πόρτες ήταν ανοιχτές, αλλά ο κόσμος δεν είχε αρχίσει να εισρέει, πολλά μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει ακόμα ενώ κάποιοι μαγαζάτορες ετοιμάζονταν σιγά-σιγά. Άλλη ατμόσφαιρα, στην πρωινή γαλήνη με αχτίδες φωτός να μπαίνουν από τα λίγα παράθυρα της οροφής, διάδρομοι, και στενάκια, γυναικείες μορφές με τσαντόρ, ντυμένες από την κορυφή ως τα νύχια, ζευγάρια όμορφα μάτια, πλησιάζουν, κοιτάνε, και μετά χάνονται στην γωνία, η ζωή άρχιζε νωχελικά στο souq της Χομς.

Δυτικά της Χομς, κάπου 60 χιλιόμετρα, βρίσκεται το μεγαλύτερο Σταυροφορικό οχυρό και ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα του κόσμου. Το κάστρο των Ιπποτών ή Krak des Chevaliers, σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός λόφου 650 μέτρων, ατενίζει τα εύφορα εδάφη ως το Λίβανο. Το κάστρο ουσιαστικά χτίστηκε από τους Σταυροφόρους, πάνω σε οχυρό που προϋπήρχε από το 1031 μ.Χ., και στη μορφή που το θαυμάζουμε σήμερα επεκτάθηκε από το 1150 μέχρι το 1250 όταν και είχε δοθεί στους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη. Στην ακμή του φιλοξενούσε δυο χιλιάδες άτομα φρουρά και έχει τη φήμη του κάστρου που δεν κατακτήθηκε ποτέ, μιας ακόμα και ο ατρόμητος Σαλαντίν δεν κατάφερε να το πάρει κατά την πολιορκία του, το 1188. Ουσιαστικά, εγκαταλείφτηκε από τους Χριστιανούς Ιππότες το 1271, όταν οι σταυροφόροι είχαν ήδη χάσει όλες τις γύρω περιοχές από τους Μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ. Οι διακόσιοι εναπομείναντες ιππότες διαπραγματεύτηκαν την προστατευμένη μετάβασή τους στην Τρίπολη του Λιβάνου ώστε από κει να φύγουν με καράβια για τη Ρόδο, τα μάζεψαν, ο τελευταίος έκλεισε τη πόρτα και γεια σας. Άλλη εκδοχή θέλει τον Μαμελούκο Σουλτάνο της Αιγύπτου Baibars, τον κατακτητή του οχυρού, να το κέρδισε πλαστογραφώντας μια επιστολή προς τους ιππότες από τον Κόμη της Τρίπολης και καλά, που τους διέταζε να παραδοθούν. Το κάστρο, που έχει χαρακτηριστεί από τον T.E. Lawrence ως το «πιο αξιοθαύμαστο κάστρο στο κόσμο», πράγματι είναι τουλάχιστον… αξιοθαύμαστο και δικαίως αποτελεί ακόμα ένα μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Στα εξωτερικά του τείχη τα οποία έχουν πάχος 30 μέτρα, στέκουν 13 πύργοι. Μόλις διασχίσεις την τάφρο που χωρίζει τα εξωτερικά τείχη με το εσωτερικό, βρίσκεσαι σε ένα σκηνικό που νομίζεις ότι είναι βγαλμένο από το Χόλυγουντ, τόσο αυθεντικό είναι που μοιάζει ψεύτικο. Γοτθική αρχιτεκτονική ανακατεμένη με Αραβικά στοιχεία… Οι τεράστιες αίθουσες με τις αψιδωτές οροφές, ο στάβλος που λένε ότι χώραγε 1000 άλογα, τα λουτρά, ο ναός, οι φαρδιές πέτρινες σκάλες είναι μερικά από τα θαυμαστά κτίσματα του οχυρού. Και το καλύτερο άραγμα, στην κορυφή ενός πύργου με αγνάντι γύρω-γύρω, το μισό πλανήτη και βάλε, που λέει ο λόγος δηλαδή…


Η επόμενη στάση μας θα ήταν και η τελευταία στην Συρία, στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της, το Αλέππο. Στη διαδρομή σταματήσαμε στη Χάμα όπου θαυμάσαμε τους αρχαίους νερόμυλους κάποιοι από αυτούς με 20 μέτρα διάμετρο, αρδευτικά έργα που χρονολογούνται από το 13ο αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποιήθηκαν στην καλλιέργεια των εύφορων εδαφών της περιοχής, που ακόμα και σήμερα συμβάλλει στην γεωργική παραγωγή της χώρας. Φυσικά οι τροχοί στις μέρες μας είναι αξιοθέατο και ένα καλό σημείο για τους ντόπιους πιτσιρικάδες, για βουτιές στα νερά του ποταμού Οράντη. Άλλες δυο ώρες βόρια πορεία και φτάσαμε στο Αλέππο, στο ξενοδοχείο Al-Seyahi. Αποχαιρετήσαμε το Sami, τον Ιορδανό οδηγό μας ο οποίος πήρε το δρόμο του γυρισμού για Αμμάν, κανονίσαμε στη reception του ξενοδοχείου δυο ταξί για την επόμενη μέρα, με προορισμό την Αντιόχεια της Τουρκίας και μετά βουρ στα σοκάκια και στο χαμό του παραδοσιακού Αλέππο.


Άλλη μια πόλη που κρατάει το χρώμα της Μέσης Ανατολής, σα να μην πέρασε ο χρόνος από δω, μας υποδέχτηκε, μια πόλη που σίγουρα θέλει δυο τουλάχιστον μέρες μιας και συναγωνίζεται τη Δαμασκό σε ατμόσφαιρα και ομορφιά και επίσης διεκδικεί τον τίτλο της πιο αρχαίας πόλης του κόσμου από την πρωτεύουσα αφού έχει καταγεγραμμένη ιστορία από το 18ο αιώνα π.Χ. Η κατάκτησή του από τους Χετταίους τον 17ο αιώνα άλλαξε την κοινή του πορεία στην ιστορία με την υπόλοιπη Συρία. Η ακμή της πόλης ήρθε με την πτώση της Παλμύρας, οπότε και αναδείχτηκε σε σημαντικό εμπορικό κόμβο μεταξύ Μεσογείου και Ασίας. Εμείς δυστυχώς, είχαμε μόνο λίγες ώρες στη διάθεσή μας, και οι βόλτες μας επικεντρώθηκαν στη σκεπαστή της αγορά, μια από τις πιο όμορφες της Μέσης Ανατολής, ένας λαβύρινθος από στενάκια, όπου βλέπεις να εμπορεύονται τα πάντα από μπαχάρια, υφάσματα, χρυσό, πολύτιμους λίθους μέχρι ιπτάμενα χαλιά και μαγικά λυχνάρια με το τζίνι μέσα, και στην παλιά πόλη και το μεγαλειώδες οχυρό της, ένα κομψοτέχνημα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής. Ομορφιά και πόλεμος, δημιουργία και θάνατος, ευαισθησία και δύναμη… Η Μέση Ανατολή… Η κλίση των κατοίκων της στο εμπόριο, τα γεμάτα ζωή souq και η ταραχώδης ιστορία της άρχισαν να αποκτούν μια ενότητα στο κεφάλι μου. Πάντα ήταν σημαντικό πέρασμα, πότε για τους δρόμους του μεταξιού, πότε για τους δρόμους των μπαχαρικών, του χρυσού, των πολύτιμων λίθων, σήμερα για τους δρόμους της ενέργειας… πάντα βρισκόταν ανάμεσα σε λαμπρούς πολιτισμούς χωρίς ποτέ να είναι το κέντρο, η κοιτίδα ενός από αυτούς. Μια λωρίδα γης που χώριζε όλο το γνωστό κόσμο της μακρινής ανατολής και τα εμπορεύματα από τα λιμάνια της Μεσογείου. Χώματα, που η κάθε μια από αυτές τις αυτοκρατορίες στην ιστορία του ανθρώπου ήθελε να ελέγχει, όπως και στις μέρες μας… Πόσοι Θεοί χρησιμοποιήθηκαν, πόσα λόγια προφητών διαστρεβλώθηκαν, και πόσοι άνθρωποι έζησαν και επέβαλαν τη φρίκη και τη δυστυχία για τον πλούτο και την δύναμη των εξουσιαστών τους. Πόσα φρικαλέα μέσα δεν άγιασαν οι σκοτεινοί σκοποί… Τι παράξενο είδος είμαστε, έτοιμοι να δημιουργήσουμε ή να καταστραφούμε, δυο χέρια ικανά για τέχνη ή φόνο, τι είδος αλήθεια… ένας εγκέφαλος ικανός για επιλογή φαινομενικά αντίθετων φύσεων, και τι παράξενα ακραίες επιλογές που κάνουμε… Λες και είμαστε η αδύναμη συνισταμένη δυο ισχυρών, αντίθετων συνιστωσών, ένα αθροιστικό ελάχιστο δυο ετερόσημων απείρων, οι ανισόρροποι σχοινοβάτες μιας ενδογονιδιακής σχιζοφρένειας. Και τότε άρχισαν οι Ιμάμηδες την βραδινή τους προσευχή, ύμνοι από όλη την πόλη έφτασαν στην κορυφή του λόφου, κάτω από το όμορφο πολεμικό κάστρο, μια δοξασία ντόλμπι σαράουντ για τους Θεούς που δίχασε η ανθρώπινη φύση…


Φαγητό στο δρόμο, καφενές, κουβέντα και πλακίτσα και μετά ύπνος, γιατί η επόμενη μέρα θα άρχιζε από νωρίς και θα τελείωνε αργά, πολλά χιλιόμετρα πιο πέρα… ένας καλός ύπνος είναι απαραίτητος. Ένας καλός ύπνος μου έκατσε μετά από τρία κεφάλαια…


«Ο Μωυσής ευφράνθηκε το κρέμασμα των όλων από τα χείλη του με μια ακόμα παύση.
-Πρέπει να ξενερώσουμε του Νεογήινους! Να ζήσουν το πιο μαζικό χανγκόβερ στη ιστορία του σύμπαντος. Ξέρετε πως είναι, πονοκέφαλος, αδιαθεσία, κατάθλιψη, ενοχικές επιθέσεις σκέψεων, κρίσεις πανικού, αμηχανία, αντικοινωνικότητα! Απευθυνόταν στη Φωτεινή και το Λάμπη. Ξέρανε. Συνέχισε: Το υπερόπλο κατάργησης τις αλκοολικής συνιστώσας του DNA των Νεογήινων είναι το Φραπέ! Και συγκεκριμένα το Θες Καφέ Φραπέ! Με ένα καφεδάκι πικρό, έξτρα δυνατό θα συνέλθουν σε χρόνο μηδέν.
Τότε, λίγο αργά είναι η αλήθεια, ο Λάμπης σκέφτηκε πως η ιστορία ήταν λίγο περίεργη, ένοιωσε σαν ήρωας σε ταινία, που ήταν λάθος, γιατί ήταν ήρωας σε ιστορία σε φόρουμ. Μήπως είχε μπλέξει με τρελούς; Μήπως είχε μπλέξει; Αμφισβήτησε, άνθρωπος ήταν και αυτός... ακούστηκε ένας κόκορας να κικιρικίζει, στο Παγκράτι!;;!
-Πώς θα τους κάνουμε όλους να πιούν φραπέ; ρώτησε.
-Δε θα τον πιούνε. Θα προκαλέσουμε μια βιοχημική αντίδραση και η συγκεκριμένου τύπου καφεΐνη θα παραχθεί από το σώμα τους, αυτόματα και στην ποσότητα που πρέπει.
-Α! ναι. Μάλιστα... φοβερό σχέδιο πρέπει να πω κύρ Μωυσή... αλλά να εγώ έχω κάτι δουλειές τώρα, και καλύτερα να συνεχίσουμε μια άλλη φορά... θα σας τηλεφωνήσω... μη χαθούμε κι όλας... και έκανε να φύγει. Και πάλι κικιρίκου...
-Στάσου! Η Φωτεινή τον έκανε και στάθηκε... τι κόμματος!
-Μας νομίζεις για τρελούς. Μην κρίνεις για να μη κριθείς, πέταξε και ο Χριστός μια παλιά ατάκα. Περίμενε να τελειώσουμε πρώτα...
Περίμενε. Είχε έναν τρόπο να πείθει Αυτός ο Κύριος… Και η Φωτεινή έναν άλλο...
Ο Χριστός πήρε το λόγο. Είπαμε, φλογερός ομιλητής.
-Έχω κατασκευάσει τη μεγαλύτερη οθόνη Μανιακής Εξημέρωσης που έχει υπάρξει ποτέ! Πήρα μια 42άρα πλάσμα και με τεχνικές που είχα εφαρμόσει στον πολλαπλασιασμό των άρτων και των ιχθύων, πολλαπλασίασα τις ίντσες και το resolution. Μιλάμε για μια οθόνη χιλιάδων ιντσών φουλ χάι ντεφινίσιον ντόλμπι σαράουντ με αντίθεση ένα δισεκατομμύριο προς ένα με τουρμποανυψωτήρες και ψεκαστήρες chemitrails!!! Θα την τουρμποανυψώσουμε αρκετά ψηλά, εκεί που θα την βλέπουν όλοι και τότε θα παίξουμε ένα κλιπάκι που θα τους λειώσει τον εγκέφαλο. Και μετά, τα έχω κανονίσει και αυτά εγώ, θα τους ψεκάσουμε με chemitrails ο δεκτικός εγκέφαλός τους θα δώσει τις σωστές λανθασμένες εντολές και θα παραχθεί καφεΐνη τύπου Θες Καφέ Φραπέ από το συκώτι τους!
-Μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα με μια Πεταοθόνη; Ξαναμφισβήτησε ο Λάμπης. Και ο κόκορας του Παγκρατίου κικίριξε τρίτη φορά.
-Έχει ήδη συμβεί στη HellAssκαι με δεκατεσσάρες, τον αποστόμωσε.
-Και αρκεί μια δόση καφέ για πάντα; Δεν αμφισβήτησε, ήθελε να μάθει…
-Μετά θα κλειστούν σπίτια τους, και θα βάλουν τηλεόραση. Έχουμε ετοιμάσει μια βιντεολούπα διάρκειας μιας σεζόν που θα την επαναλαμβάνουμε για πάντα με ριάλιτι σόου όλη μέρα και ημίωρα διαλλείματα με ειδήσεις, δηλαδή διαρκής αποβλάκωση και ξαφνικές, στοχευμένες επιθέσεις τρόμου στα αποβλακωμένα μυαλά. Αυτό θα τους διατηρήσει κλεισμένους στα σπίτια τους, ξενέρωτους, φοβισμένους και ανίκανους να αντιδράσουν…
Τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν λογικά και πάλι...
-Και εγώ που χρειάζομαι; Ρώτησε ο Λάμπης.
-Πρέπει να μας φτιάξεις τη μουσική για το κλιπάκι. Ένα τζινγκλάκι σα διαφημιστικό αλλά μεστό σε νοήματα, φανερά και κρυφά, πολύπλοκα απλό...
Λεπτομέρεια: Ο Λάμπης ήταν freelancer. Έγραφε τζινγκλάκια για διαφημίσεις.
-Και θα το ερμηνεύσει ο πιο μεγάλος καλλιτέχνης όλων των εποχών. Ο άνθρωπος που σε κάθε του λέξη λιποθυμούν εκατοντάδες, ο άντρας που κολάζει και straight, ο πιο επιδραστικός ερμηνευτής που γνώρισε η Γη! Ο Σάκης Κουβάς!
Ο Σάκης ήταν ένας κουβάς γεμάτος ταλέντα. Το σόου του ήταν ένας καλοζυγισμένος αχταρμάς, χορευτικού θεάματος, αντρικού στριπτίζ, γυμναστικών επιδείξεων και ακροβατικών. Και λίγο τραγούδι... Το σόου που έκανε με την Άννα Βρύση ήταν το πιο πετυχημένο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Φοβερό ντουέτο η Βρύση και ο Κουβάς. Ωραίος ο Κουβάς!
-Και πως θα δεχτεί ο Σάκης να συμμετάσχει σε όλο αυτό;
-Αυτό άστο πάνω μου, και ότι άλλο θέλεις επίσης, είπε ναζιάρικα η Φωτεινή, μάλλον επειδή είχε καταλάβει πόσο όμορφη ήταν... Δουλεύω σε ένα κανάλι στο σόου του Ανδρέα Κουτσουράκι Τοσοδά.
Ο Ανδρέας Κουτσουράκης Τοσοδάς...! Αποτυχημένος Κουδουνιστής, Μαθηματικός, Μουσικός... κι όλα αυτά πριν καλά-καλά κλείσει τα σαράντα! Ιδανικός για να γεμίζει τηλεοπτικές ώρες με ενδιαφέροντα κενά! Ο πιο επιτυχημένος παρουσιαστής χαζομάρας! Σε λίγα χρόνια θα είχε αποτύχει και σε αυτό αλλά ας μη το κάνουμε θέμα τώρα...
Η Φωτεινή συνέχισε:
-Κανονίζω τους καλεσμένους. Θα καλέσω τον Σάκη και θα του κάνω μια πρόταση για διαφημιστικό για τον Θες Καφέ Φραπέ που δε θα μπορέσει να αρνηθεί... θα του τάξω πολλά χρήματα!
-Και τα λεφτά που θα τα βρούμε; Το λόττο θα κερδίσουμε; Ρώτησε ο Λάμπης
Οι προφήτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ξέσπασαν σε γέλια.
-Έχω ένα feeling ότι θα βγει το 33, είπε ο Χριστός, με κυνηγάει αυτό το νούμερο, και πάλι ξέσπασαν σε γέλια. Και μετά ηρέμισαν. Η Φωτεινή συνέχισε:
-Έχει και μια ροπή στις διαφημίσεις, τον έχει κουράσει και η συνεργασία του με την Βοκλόποφον... Τον Κουβά τον έχω στο χέρι!
Η παρουσίαση είχε ολοκληρωθεί. Τα φώτα ξανάναψαν. Ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης ξανακοίταξε μέσα στο κολάν του.
Η απόφαση είχε ληφθεί. Το σχέδιο ήταν καθαγιασμένα σατανικό...
-Ώρα για βασική εκπαίδευση φώναξε ο Μπομπ Μωυσής Μάρλει... Πρέπει να νοιώσουμε όπως νοιώθουνε οι Νεογήινοι, να σκεφτούμε τόσο χαζά όπως σκέφτονται και να αποβλακωθούμε τόσο δημιουργικά όπως αποβλακώνονται. Πρέπει να γίνουμε σαν αυτούς!
Και ένα κασόνι με ουίσκια έσκασε στο τραπέζι... Εμένα θα μου επιτρέψετε να μην... είπε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης.
-Καλά κράτα σημειώσεις πρότεινε ο Μπομπ Μάρλει Μωυσής...
Το τι ακολούθησε, δε λέγεται...»