Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

Κεφάλαιο 18: Ένας κρατήρας, η κυνοφαγία, τα ρεκόρ γκίνες, οι κουκουβάγιες, ένα μουσείο ναρκεμπόρων και το καυτό νερό και φαγητό​

Μετά το πρωινό ήρθε η ώρα να βγούμε από την πόλη. Υποτίθεται ότι από τα αξιοθέατα γύρω από το Manado τα σημαντικότερα είναι το εθνικό πάρκο Tagkoko Batuangas Dua Saudara με την ποικιλόμορφη και σπάνια πανίδα και το Pulau Bunaken για το βυθό του, αλλά εμείς είχαμε αποφασίσει να πάμε στα βουνά.

Πρώτος στόχος ήταν το ενργότατο ηφαίστειο Gunung Mahawu με τελευταία έκρηξη μόλις προ δεκαετίας, γύρω από τον κρατήρα του οποίου μπορεί να κάνει κανείς μια ωραία πεζοπορία. Συγκοινωνία για εκεί δεν υπάρχει και είναι και μιάμιση ώρα από την πόλη. Πριν ψάξουμε για ενοικίαση αυτοκινήτου είπαμε να δούμε αν βρούμε κάποιον οδηγό στο gojek και βρέθηκε άμεσα ένας με...13€. Ξεκινήσαμε λοιπόν για να πάθουμε την πλάκα μας τόσο με τη φύση (είχαμε διαβάσει ότι επ΄ροκειτο για πανέμορφη διαδρομή αλλά πραγματικά η έκρηξη πρασίνου δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε και να εγκλωνιστεί σε φωτογραφίες) όσο και με τις ατελείωτες στροφές, άλλωστε θα ανεβαίναμε σχεδόν ενάμησι χιλιόμετρο σε υψόμετρο. Για άλλη μια φορά μας έκανε εντύπωση πόσο καθαρή είναι η επαρχία της Ινδονησίας κι εν τέλει φτάσαμε στην είσοδο του ηφαιστείου, όπου υπάρχει ένα γραφείο για να πληρώσει κανείς την είσοδο, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να την εισπράξει. Είχαμε διαβάσει πως τα Σαββατοκύριακα είναι τίγκα από κόσμο αλλά Τρίτη πρωί ανεβήκαμε τις (ατελείωτες) σκάλες μόνοι μας, με μένα μάλιστα να θέλω να τις ανέβω τρέχοντας και να μου κόβεται η ανάσα. Γεράσαμε σύντροφοι.

Ο κρατήρας υποτίθεται πως διαθέτει μια λίμνη με θείο, αλλά όταν φτάσαμε στο χείλος του κρατήρα δεν μπορούσαμε να τη διακρίνουμε. Αποφασίσαμε να κάνουμε το γύρο του κρατήρα, αλλά με γρήγορο ρυθμό για να πέσουν και οι μπάκες και κάπως έτσι ιδρώσαμε όμορφα κάνοντας τον πλήρη γύρο σε 29' αντί για τα προτεινόμενα 45. Και ναι, από διάφορα σημεία έγινε πλέον ορατή η ποθητή λίμνη, αλλά ακόμη πιο όμορφα ήταν που ήμασταν μόνοι μας, που εμφανίστηκε ένα μαύρο σύννεφο να μας προστατέψει από τον ήλιο και που όλο το μονοπάτι ήταν γεμάτο χόρτα που είχαν να κοπούν πολλούς μήνες, δίνοντας έτσι στη μοναχική πεζοπορία μια αίσθηση μυστηρίου.

Είχαμε πει στον οδηγό να μας περιμένει διότι προφανώς από εκεί ψηλα δε θα βρίσκαμε συγκοινωνία ποτέ, και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Tomohon, τη μεγαλύτερη κωμόπολη της ορεινής αυτής περιοχής του βόρειου Sulawesi. Στη διαδρομή συναντήσαμε αρκετούς αγρότες και αγρότισσες με καπελάκια α λα Βιετνάμ, να δουλεύουν με τις τσάπες τους μάλλον όπως κάνουν εδώ και αιώνες στην περιοχή και να μας χαιρετούν πάντα με χαμόγελο.

Η διαδρομή διήρκεσε περίπου 20 λεπτά, ο οδηγός μας άφησε κοντά στην αγορά που είχαμε έρθει να δούμε και όπου γίναμε δεκτοί με βλέμματα καλοδεχούμενης απορίας. Και τα δικά μας τα βλέμματα πάντως εκφραστικά πρέπει να ήταν όταν αντικρύσαμε αποκεφαλισμένα σκυλιά, άλλωστε το κρέας σκύλου είναι το παραδοσιακότερο φαγητό σε αυτό το κομμάτι της Ινδονησίας. Πέραν των σκυλιών είδαμε τεράστια φίδια έτοιμα προς βρώση, ψημένες τεράστιες νυχτερίδες και κάποια άρτι αφιχθέντα σκυλάκια σε κλουβιά που μάλλον είχαν καταλάβει το πεπρωμένο τους, άλλωστε μπροστά τους τεμαχίζονταν κάποια άλλα που μόλις είχαν μαγειρευτεί. Ασχέτως της άποψης που μπορεί να έχει κανείς για την κυνοφαγία (μπορώ να φανταστώ ζωόφιλους ακτιβιστές να κάνουν χαρακίρι), η αγορά είχε μεγάλο ενδιαφέρον πολιτιστικά και φολκλορικά, ενώ μας έκανε εντύπωση και πόσο καθαρή ήταν. Συναντήσαμε αρκετές γραφικές μορφές, από πλανώδιους με ισοζύφια στην πλάτη μέχρι ένα πατέρα που ήθελε να βγάλουμε φωτπγραφία τα δύο αλμπινάκια παιδιά του.

Υπήρχε κι άλλη αγορά πιο πέρα, πιο... νορμάλ αυτή τη φορά, με ψάρια , λαχανικά, κοτόπουλα και πολύ κεφάτους welcoming ντόπιους. Κάναμε τις βόλτες μας κι είπαμε να πάμε και στο μουσείο Pinawetengan, που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον για τα φαινομενικά ασύνδετα εκθέματα που διέθετε. Στο δρόμο περάσαμε πολλές και όμορφες εκκλησίες, θυμίζοντάς μας πως βρισκόμαστε σε άλλον ένα χριστιανικό θύλακα στην πολυπληθέστερη μουσουλμανική χώρα του κόσμου.

Φτάσαμε και στο μουσείο. Το πρώτο που βλέπει κανείς στον υπαίθριο χώρο είναι τα καμάρια του μουσείου, δηλαδή τη μεγαλύτερη τρομπέτα που μπορεί να παίξει κανείς στον κόσμο, καθώς και το μεγαλύτερο ξυλόφωνο, αμφότερα μάλιστα διαθέτουν πιστοποίηση από το βιβλίο Γκίνες. Την τρομπέτα δεν τη δοκιμάσαμε, προσπαθήσαμε όμως να παίξουμε το ξυλόφωνο με τα τεράστια σφυριά, αλλά δεν είχαμε πολλή επιτυχία, αφού εκτός από στοιχειώδεις μουσικές γνώσεις πρέπει να έχεις και τη διάπλαση του Σακίλ Ο Νιλ για να παίζεις με ένα σφυράκι ψηλότερο από μένα.

Το μουσείο διέθετε και αντίγραφα παραδοσιακών σπιτιών της περιοχής, σε πλήρες μέγεθος, αλλά και μια τεράστια συλλογή αντικειμένων και έργων τέχνης με θέμα τις κουκουβάγιες, που θεωρούνται ιερές στην περιοχή. Η αίθουσα ήταν σκοτεινή και σκονισμένη, αλλά τουλάχιστον μας της άνοιξε η -καλά το μαντέψατε, ευγενέστατη και μικροσκοπική- κοπελίτσα, και το εύρος των αντικειμένων που απεικόνιζαν κουκουβάγιες ήταν εντυπωσιακό: από πολυθρόνες μέχρι τασάκια υποδήλωναν τη λατρεία προς τις κουκουβάγιες, ενώ υπήρχε κι ένα κείμενο με αναφορές στην κουλτούρα της λατρείας του συγκεκριμένου πτηνού ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της αναφοράς στην αρχαία Αθήνα.

Το πίσω μέρος του μουσείου ήταν και το πιο ενδιαφέρον για μένα. Όχι δεν είχε αρχαία, δυστυχώς, αλλά μια πολύ ωραία έκθεση για τη λαογραφία της περιοχής που είναι πολύ ιδιαίτερη. Ο τοπικός πληθυσμός λοιπόν ανήκει στην εθνότητα των Minahasa -που λατρεύουν τις κουκουβάγιες όπως προείπαμε- οι οποίοι έχουν και μια ιστορία τουλάχιστον 3 χιλιάδων ετών. Η γλώσσα τους, που είναι πιο κοντά στα Φιλιππινέζικα, ζει και βασιλεύει, πολλά από τα έθιμα, τα ενδύματα και τους χορούς τους όμως πλέον συναντώνται μόνο σε φεστιβάλ ή σε εκδηλώσεις που γίνονται για τουρίστες, αν φιλοτιμηθεί να περάσει κανένα γκρουπ από την περιοχή δηλαδή. Κάποιες από τις φωτογραφίες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες, ενώ η κυριούλα με μεγάλη υπερηφάνια μας μίλησε και για τις προσπάθειες αναβίωσης των τοπικών φεστιβάλ, που απ' ό,τι φαίνεται γίνονται με μεγαλοπρέπεια.

Το σύμπλεγμα τον Γκινεσικών οργάνων, εκθέσεων κουκουβάγιας και φωτογραφικού υλικού της τοπικής λαογραφίας όμως διέθετε κι ένα ακόμη κτίριο. Το οποίο ήταν αφιερωμένο στον... αγώνα της δίωξης ναρκωτικών. Δεν κάνω πλάκα, μιλάμε για ένα ολόκληρο κτίριο με έκθεση που άγγιζε το cringe μοναδικά, συμπεριλαμβάνοντας εκθέματα που σχετίζονταν με τη χρήση και παραγωγή των ναρκωτικών ουσιών από το όπιο μέχρι το ecstasy, φωτογραφικό υλικό από hall of fame εγχώριων και αλλοδαπών διάσημων χρηστών (!), ένα τοπ-10 εμπόρων ναρκωτικών (!!!) καθώς και μια συλλογή από μανεκέν που έδειχναν τις συνέπειες της χρήσης ναρκωτικών, από την αρχική αδιαθεσία μέχρι ...το φέρετρο. Αν μη τι άλλο όλο το σύμπλεγμα του μουσείου μας κράτησε το ενδιαφέρον.

Περάσαμε να δούμε και το τοπικό καχέκτυπο του αγάλματος Ιησού του Ρίο που έφερνε στο Saruman και φτάσαμε και στα θερμά λουτρά. Οργανωμένο ήταν το μέρος, έστω και με περίεργο setting, αφού μας έδωσαν από ένα δωμάτιο με προσωπική “μπανιέρα” στον καθένα, όπου περίμενες να γεμίσει με το καυτό νερό από τις πηγές και προσποιούσουν ότι δεν πήραν φωτιά τα @@@ σου σε αυτές τις ζεματιστές θερμοκρασίες. Ενθουσιάστηκα λιγότερο από τους συνταξιδιώτες μου, είχαμε προνοήσει όμως να πληρώσουμε το “ακριβό” εισιτήριο αξίας 3€ το οποίο και συμπεριλάμβανε χρήση της πισίνας. Φυσικά ήμασταν μόνοι μας κι έτσι όλη η υπάιθρια και περικυκλωμένη από φανταστική βλάστηση πισίνα ήταν όλη δική μας, ώστε να κάνουμε “μπόμπες” και άλλες χαζομάρες 16χρονων, αλλά και να αράξουμε στο νερό και να τα πούμε σαν παλιοί φίλοι σε αυτό το τόσο απολαυστικό και δροσιστικό περιβάλλον.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στην πόλη πολύ ικανοποιημένοι από την εξόρμησή μας. Ξαναλέω, δε νομίζω ότι ήταν καλύτερα από το κολύμπι με τους φαλαινοκαρχαρίες, αλλά δε βαρεθήκαμε στιγμή. Αυτό που είχαμε πάθει είναι ότι πεινούσαμε σα λύκοι, οπότε επιστρέφοντας στο Manado πήγαμε στο εστιατόριο τοπικής κουζίνας Raja Setu , όπου διαπιστώσαμε το όσα λένε για το πόσο καυτερή είναι η τοπική κουζίνα ευσταθούν. Βάζουν τσίλι με το κιλό οι μπαγάσηδες, έκλαιγα για πολλή ώρα, αλλά ήταν όλα πολύ νόστιμα.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πολεμήσω με τη Lion Air και την edreams, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα για τη δεύτερη πτήση. Η επόμενη μέρα αναμενόταν να είναι η πιο βαρετή του ταξιδιού, αφού θα είχαμε απλά και μόνο ένα stopover στο όχι και τόσο συγκλονιστικό Makassar που ήδη γνωρίζαμε, ώστε να μπορέσουμε να πετάξουμε για το Kai Kecil, ίσως το λιγότερο γνωστό από τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν σε αυτό το ταξίδι και για το οποίο πίστευα πως θα είναι είτε μούφα είτε αποκάλυψη. Για να δούμε...

 

[Yorgos]

Όσοι συγχύζονται με τη βρώση σκυλιών καλό είναι να προσπεράσουν τις φωτογραφίες του συγκεκριμένου ποστ.​

Tα σκαλιά προς τον κρατήρα.

Και ο κρατήρας.

Από τα πιο ανοικτά σημειά του μονοπατιού, σε άλλα η βλάστηση γινόταν σχεδόν αδιαπέραστη.

Ντόπιοι αγρότες.

Αρχίζουν οι σκληρές σκηνές.

Φιδάρα, όχι αστεία.

Και νυχτεριδούλες, δε μάθαμε τίποτε από τη Wuhan.

Aυτα τα καημένα το είχαν δει το έργο.

Και ψαράκια διαθέτουμε.

Και μπαχαρικά, φρούτα, ξηρούς καρπούς.

Κάτι καταλάβαμε ότι τους αρέσει το καυτερό...

Ο πατέρας με τα δυο αλμπινάκια.

Και μια συμπαθής μορφή ακόμη.

Προσεγμένες οι εκκλησίες.

Η τρομπέτα είναι playable, τη χρησιμοποιούν στα φεστιβάλ.

Δεν ξέρω πώς την παλεύουν με αυτό το ξυλόγωνο.

Αντίγραφο παραδοσιακού σπιτιού της περιοχής.

Φουλ της κουκουβάγιας.

Η τεράστια τρομπέτα, με άλλη προοπτική.

Το λαογραφικό μουσείο.

Και το σουρεάλ μουσείο για τους πρεζέμπορες.

Escobar, El Chapo κι άλλα φυντάνια.

Διάσημοι χρήστες ναρκωτικών.

Εδώ είναι αυτοί που πέθαναν στα 27, αν κατάλαβα καλά.

Αρχίζουν οι επεξηγήσεις...

Πάει, αυτοί αρρώστησαν.

Αν δεν το κόψεις θα αρρωστήσεις πιο σοβαρά.

Ορίστε, δε χρειάζεται επεξήγηση. Καλτ το μουσείο.

Ο Saruman προσποιείται ότι είναι ο Ιησούς.

Και η πισίνα στις θερμές πηγές.

Το ένα από τα πριβέ δωμάτια που μας έδωσαν, ξαπλώνεις στη μπανιέρα, ανοίγεις τη στρόφιγγα και τσουρουφλίζεσαι.

Επιστροφή.

ΚΑήκαμε, αλλά ήταν εξαιρετικό.

 

[KIKI]

Πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο!

 

[evaT]

Πωπω ψοφάω για τέτοια καλτ μουσεία σαν αυτό !

 

[fotast]

Πολύ ωραία όλα.Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που έστησαν το μουσείο με τα ναρκωτικά στην περιοχή;

 

[Yorgos]

Πολύ ωραία όλα.Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που έστησαν το μουσείο με τα ναρκωτικά στην περιοχή;

δεν το γνωρίζω. Δυσκολο το βλέπω να είναι σοβαρό πρόβλημα δεδομένης της τοποθεσίας, δεν το λες και ακριβώς πέρασμα το tomohon, πόλη 100.000 κατοίκων χωμενη στα βουνά κάτω από ένα ηφαίστειο με ενα μονο δρόμο, μάλλον δια θαλάσσης διακινούνται πιο εύκολα οι ντρογκες. Χωρια που γενικώς είναι πολύ συντηρητικές κοινωνίες αυτές.

Σε ο,τι αφορά την κυνοφαγια να πούμε ότι απαγορεύεται, ότι η συγκεκριμένη πρακτική στο Tomohon έχει επισημανθεί πολλές φορές, αλλά είναι απομονωμένη η περιοχή, ισχυρή η πολιτιστική ταυτότητα και δεν εφαρμόζεται ο νόμος. Εδω λίγα περισσότερα:
Why the dog meat trade persists in Indonesia, despite consumption being illegal

 

[Yorgos]

Κεφάλαιο 19: Ένα βροχερό stopover και το πολυαναμενόμενο Kai Kecil​

Φύγαμε χαλαρά για το αεροδρόμιο, αφού η πτήση μας ήταν στις 11.30 . Το πρωινό μας είχε και σχετική ποικιλία, για να μην πω ότι θα έπρεπε να λογίζεται ως κανονικό γεύμα, αφού σέρβιραν από τηγανητό ρύζι και noodles μέχρι γλυκόξινο χοιρινό. Ναι, στις 9 το πρωί.

Αφήσαμε λοιπόν το ευχάριστο Manado για το γνώριμο αλλά βροχερό Makassar. Ευτυχώς που το είχαμε δει στο προηγούμενο stopover γιατί σχεδόν δε σταμάτησε να βρέχει. Δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε άλλωστε, βασικά να ξεκουραστούμε διότι η πτήση μας θα έφευγε χαράματα, γενικώς το υποχρεωτικό connection στο Makassar δεν είναι σε ιδανικά ωράρια. Κάποια στιγμή έπρεπε να βγούμε από το ξενοδοχείο πάντως για να πάμε να φάμε στο κοντινό μας bistropolis που είχαμε βάλει στο μάτι από τις αξιολογήσεις. Βραχήκαμε λιγάκι, πλην του Πάνου που είχε προνοήσει να φέρει μια μικροσκοπική πτυσσόμενη ροζ ομπρέλα, αλλά το φαγητό το άξιζε και θα το άξιζε ακόμη περισσότερο αν κάποιος δεν είχε φάει κατά λάθος το δικό μου πιάτο και με υποχρέωνε να φάω το δικό του (πάλι) τηγανητό ρύζι. Εξαιρετική μανιταρόσουπα πάντως, ωραίο κοτόπουλο με γλυκή σόγια, πραγματικά σούπερ γλυκό ηφαίστειο σοκολάτας.

Γυρίσαμε στο Swissbel υπό βροχή και -ένεκα της βάρβαρης αναχώρησης τα χαράματα- αποφασίσαμε να μην τιμήσουμε το Happy Puppy με την παρουσία μας και να απολαύσουμε τα εξαιρετικά στρώματα λίγο παραπάνω. Θορυβημένοι από τη βροχή ρίξαμε μια ματιά και στην πρόβλεψη για το Langgur του Kai Kecil για τις τρεις νύχτες που θα μέναμε εκεί: 1η μέρα σχετική ηλιοφάνεια, 2η μέρα ασταμάτητες βροχές, 3η μέρα ενδεχομένως λίγος ήλιος. Ο καιρός απειλούσε να μας χαλάσει τον άγνωστο Χ του ταξιδιού, ένα από αυτά τα μέρη για τα οποία πραγματικά δύσκολα βρίσκεις πληροφορίες, ποιος έχει ακούσει τώρα τα νησιά Kei (κι όχι Kai, όπως λανθασμένα έγραφα μέχρι τώρα) στην επαρχία Maluku, όπου όπως διαβάζαμε είχε εκπληκτική άμμο, ομιλούνται λίγα Αγγλικά και βρίσκονται στις παρυφές της θάλασσας Banda, συνορεύοντας με το πέλαγος Arafura;

Το gojek δε μας πρόδωσε, ήρθε χαράματα και μας πήγε στο αεροδρόμιο στην ώρα του. Ήταν στο τσεκ ιν που μάθαμε πως η πτήση μας δεν ήταν απευθείας αλλά θα έκανε στάση στο νησί Ambon, όπου θα έπρεπε να κατέβουμε κιόλας. Με το που προσγειωθήκαμε στο Ambon ακολούθησε σύγχυση, αφού ενώ οι αεροσυνοδοί μας έλεγαν να παραμείνουμε στις θέσεις μας, από τα μικρόφωνα μας ανακοίνωναν πως έπρεπε να αποβιβαστούμε. Νίκησαν τα μικρόφωνα τελικώς, οπότε έπρεπε να κατεβούμε γρήγορα, να περάσουμε έλεγχο χειραποσκευών, να ξανακάνουμε τσεκ-ιν, να ξαναπεράσουμε έλεγχο και να επιβιβαστούμε... στο ίδιο αεροπλάνο για να κάτσουμε στις ίδιες θέσεις. Τι να πει κανείς για τις διαδικασίες της αλληνής...

Η θέα από το αεροπλάνο προς Kei Kecil πάντως ήταν απίθανη, σε βαθμό που σκεφτόμουν πως και μόνο για την πτήση άξιζε όλο το ταξίδι: διαδοχικά καταπράσινα νησιά, με ελάχιστους και αποκλειστικά παράλιους οικισμούς, με το εσωτερικό να φαίνεται πνιγμένο σε αδιαπέραστες ζούγκλες, που κατέληγαν σε σμαραγδένιες ακτές. Για την Ινδονησία μιλάμε, τη δεύτερη ομορφότερη χώρα στον κόσμο κατ' εμέ, ανεξάντλητη, μυστηριώδη και μαγική, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πλησιάζαμε πια το Kei Kecil και το αεροδρόμιο του Langgur, αφού περάσαμε πάνω από μερικές ατόλλες και αφού διέκρινα μια παραλία που φαινόταν όνειρο, για την οποία -σωστά τελικώς- υπέθεσα ότι θα πρόκειται για τη Ngurbloat, τον τόπο διαμονής μας.

Φυσικά ήμασταν οι μόνοι ξένοι στο αεροπλάνο αλλά και στο αεροδρόμιο, όπως διαπιστώσαμε μόλις βγήκαμε. Η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που είχαμε κλείσει από το booking μας είχε προτείνει παραλαβή από το αεροδρόμιο για 250.000, την οποία είχαμε απορρίψει, αλλά είχαμε τουλάχιστον μια τάξη τιμής και διαπραγματευτήκαμε εύκολα με έναν ευχάριστο πιτσιρικά με μωβ (μέσα-έξω!) μερακλίδικο αμάξι και μπόλικα αναμνηστικά Μέσι που για 220.000 μας έκανε κι ένα σύντομο τουr της πρωτεύουσας . Μας έκανε εντύπωση ο εξαιρετικός καιρός, που δεν το περιμέναμε, τα πανέμορφα λουλούδια που πετάγονταν πολύχρωμα από παντού, το πόσο πεντακάθαρη ήταν, το καλό οδόστρωμα, η νοικοκυρεμένη ψαραγορά και το ότι οδηγούν όπως μαγειρεύουν: αργά.

To κατάλυμά μας ήταν στην παραλία Ngurbloat κι ονομαζόταν Tria Maria. Δεν είχα ασχοληθεί καθόλου, άλλωστε δυο καταλύματα είχε όλα κι όλα η παραλία και το έκλεισα χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θα περιμέναμε. Φτάνοντας αντικρύσαμε δύο...τριγωνικά, πεντακάθαρα, απλά αλλά επαρκέστατα bungalows και τη φιλικότατη ιδιοκτήτρια Ayu και πάνω απ' όλα την άδεια παραλιάρα πάνω στην οποία βρίσκονταν αυτά. ΡΕ ΤΙ ΕΙΝ' ΤΟΥΤΟ; Τσιμπιόμασταν. Πώς είναι δυνατόν ο διεθνής τουρισμός να μην έχει φτάσει εδώ; Σε ολόκληρη την παραλία υπήρχαν μόλις δυο καταλύματα, αυτό της Ayu και της αδερφής λίγα μέτρα πιο μέρα, το σύνολον 4 δωμάτια σε ακτογραμμή πέντε χιλιομέτρων.

Η παραλία ήταν απλά απίθανη. Μιλάμε για άμμο πούδρα, ίσως την καλύτερη που έχω δει, φοίνικες με φυσική σκιά και λιγοστά παιδιά να χαχανίζουν. Πρώτη φορά στη ζωή μου χρειάστηκε να δανειστώ γυαλιά, αφού ο ήλιος ήταν δυνατός και η αντανάκλση της κατάλευκης άμμου με τύφλωνε. Ακόμη καλύτερα, το μόνιμο soundtrack ήταν τα χαχανίσματα των λιγοστών παιδιών που έπαιζαν λίγα μέτρα παραπέρα και μου έφεραν μνήμες από τα αμέτρητα “hello mister” που άκουγα όπου πήγαινα στη χώρα πριν δυο δεκαετίες. Πραγματικός παράδεισος.

Τα δωμάτιά μας δεν ήταν έτοιμα διότι οι Ινδονήσιοι τουρίστες που τα είχαν καταλάβει πριν από εμάς μόλις έφευγαν. Οπότε μέχρι να ετοιμαστούν εγώ πήγα για μπλουμ και ο Πάνος με το Laurent για να βγάλουν φωτογραφίες. Ήταν ψηλά η στάθμη και ήταν άψογα τα νερά.

Μετά την απολαυστική βουτιά πήγαμε βόλτα στο “χωριό”. Ε, δεν το λες και ακριβώς χωριό, υπήρχαν ελάχιστα σπίτια, καμία έννοια δρόμου, πραγματικά μικροσκοπιά μαγαζάκια και λίγα εστιατοριάκια, όπου οι αποδείξεις κόβονταν στο χέρι και σου έβαζαν και μια αυτοσχέδια σφραγίδα. Ο δε κόσμος από ντροπαλός μέχρι περιχαρής που μας είδε εκεί. Η παραλία διέθετε και πλατφόρμα λίγα λεπτά περπάτημα προς τα δυτικά και ορμήξαμε, πιστεύοντας ότι ο βυθός θα είναι όπως και στο Kri. Δυστυχώς δεν τον έφτανε στο παραμικρό, αν και είχαμε για παρέα μας πολλά εντυπωσιακά καβούρια. Περπατήσαμε ξανά προς το κατάλυμά μας και κάναμε μπάνιο μπροστά από τα σπιτάκια μας, αλλά πλέον είχε ξεκινήσει η άμπωτη. Η θέα πάντως από το νερό προς το σπιτάκι μας με την τροπική βλάστηση από πίσω ήταν ανεκτίμητη.

Ο Πάνος, ως μανιακός του ηλιοβασιλέματος, επέμενε να πάμε για δείπνο στο οικογενειακό εστιατοριάκι πάνω στην πλατφόρμα. Δεν του χαλάσαμε χατίρι, οπότε κάναμε το ντουσάκι μας, διαπιστώσαμε πως το ίντερνετ ήταν κανόνι κι επιστρέψαμε στην πλατφόρμα, όπου παρακαγγείλαμε στη συμπαθέστατη κοπέλα, γελάσαμε με κάτι πιτσιρίκια που έπαιζαν με σαμπρέλες χαχανίζοντας αθώα , ήπιαμε εξαιρετικούς χυμούς και μείναμε μόνοι μας να δειπνούμε σε αυτό το τόσο ρουστίκ μέρος με ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα. Το φαγητό ήταν συμπαθητικό, οι μόνοι ήχοι ήταν τα χαχανίσματα των παιδιών που έπαιζαν με καβουράκια κι απόλαυσα τις γλυκόξινες γαρίδες μου και τον -πολύ πιο γευστικό από όσο ακούγεται- χυμό μου από αβοκάντο με γάλα και σοκολάτα.

Ο Πάνος έκατσε λίγο να δουλέψει στο μικροσκοπικό του λάπτοπ κι εγώ να γράψω το ημερολόγιό που διαβάζετε, αν και από την ώρα που έπεσε το σκοτάδι δεχθήκαμε επίθεση από ιπτάμενα έντομα “ψαλίδες” που αυτοκτονικά έπεφταν πάνω μας κι έπεφταν ζαλισμένα. Ξεκινήσαμε την επιστροφή για τα δωμάτιά μας, περνώντας μάλιστα μέσα από έναν άθικτο τεράστιο ιστό αράχνης, λογικά οι ντόπιοι τους θεωρούν ιερούς και δεν τους αγγίζουν.

Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια με τον παφλασμό των κυμάτων να είναι υπνωτικός, όπως και η δυνατή βροχή που έπεσε κατά τα μεσάνυχτα. Πάντως ο καιρός μας είχε πάει σούπερ. Σε τέτοιο παράδεισο βέβαια και με κακό καιρό δεν μπορούσες να νιώσεις κάτι διαφορετικό από γαλήνη.

 

[Yorgos]

Από το αεροπλάνο διέκρινα μόνο πολύ μικρούς οικισμούς και μόνο στα παράλια.

Η θέα ήταν φοβερή.

Παρότι δεν εμπιστεύομαι τον ανύπαρκτο προσανατολισμό μου, υπέθεσα σωστά πως αυτή η παραλιάρα από κάτω είναι η Ngurbloat.

Ο ταξιτζής ήταν μέσα-έξω μωβ.

Η μικρή ψαραγορά του Langgur.

Aπό το Langgur μέχρι το Ngurbloat είχαμε περίπου 25 λεπτά διαδρομής. Δυστυχώς δεν κατάφερα να αποτυπώσω τα φανταστικά χρώματα από τις βουκαμβίλιες και τα άλλα πανέμορφα λουλούδια.

Το κατάλυμά μας.

Οι νέοι μας γείτονες.

Κι αυτή είναι η θέα από τον "κήπο" μας.

Το μοναδικό άλλο κατάλυμα, πιο upmarket, ανήκε στην αδερφή της ιδιοκτήτριας.

Τι να πεις για την παραλία...

 

[Yorgos]

Στην αγορά ακόμη κι ενός μικρού μπουκαλιού νερό υπήρχε μια μικρή χειρόγραφη διαδικασία.

Ο χώρος όπου σερβιριζόταν το πρωινό.

Και το εσωτερικό του δωματίου μας. Αν θυμάμαι καλά, το δίκλινο κόστιζε 28€/βραδιά με το πρωινό

Η πλατφόρμα στη μια άκρη της παραλίας.

Οι μόνοι ήχοι ήταν τα γέλια των παιδιών. Ευτυχία από το τίποτε.

Χωρίς σχόλια.

Εξαιρετικά σπάνια περνούσε κάποιο όχημα από το μοναδικό δρομάκι που περνούσε πίσω από τις καλύβες μας.

Μέχρι κι εγώ, που δεν είμαι της παραλίας, άραξα πανευτυχής.

Οι οικοδεσπότες μας.

Σούρουπο στην πλατφόρμα.

 

[KIKI]

Πω πω τι ωραίο μέρος!

 

[mariath]

Πω πω! Θέλω να ζήσω εκεί για πάντα!

 

[fotast]

Πώς το ανακάλυψες;Γιατί για ανακάλυψη πρόκειται...